There is considerable color variation in southern opossums. Generally there are varying degrees of black in the dorsal pelage, while the ventral side is white. This species is similar to D. albiventris, but has a darker dorsal pelage and black ears. Females are generally smaller than males (Cerqueira, 2000). The length of the head and body ranges from 263mm to 430 mm, with a tail length ranging from 295mm to 450 mm (Elizondo, 1999). Males are larger than females.
Range mass: 0.6 to 2.4 kg.
Range length: 263 to 450 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 3.31 W.
Perception Channels: tactile ; chemical
This species has no special conservation status.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
See Reproduction.
In Venezuela, D. marsupialis is an important host for the parasite Trypanosoma cruzi, which is the source for the human illness known as Chagas Disease (Eisenberg, 1989).
No reported positive effects on humans exist.
Didelphis marsupialis plays an important role in food webs. Because of its feeding habits, this species is likely to be important in controlling populations of small mammals and invertebrates. Because it is a prey species, it also plays an important role in regulating populations of owls and small, mammalian carnivores.
Southern opossums are omnivorous and will eat a large variety of food. In captivity they especially like bananas. They are opportunistic feeders and will readily shift home ranges in search of food. Feeding habits of males and females do not differ significantly, but there are differences in food preferences between young and old. Younger individuals primarily consume invertebrates, fruits, and plant remains, whereas older individuals consume all of these, as well as mammals and birds.
Foods eaten include: insects, frogs, birds, small mammals, earthworms, fruits and plant remains.
(Cordero and Nicolas, 1987)
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; insects; terrestrial worms
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
The range of the southern opossum extends from eastern Mexico to northeastern Argentina (Redford and Eisenberg, 1992).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Didelphis marsupialis tolerates a variety of habitat types including primary and secondary forests, coffee plantations, urban and suburban area (Elizondo C, 1999), but are not found at elevations above 2,232 m or in arid regions. Didelphis marsupialis is replaced by its close relative, Didelphis albiventris (white-eared Opossum), in montane regions of northern South America (Eisenberg, 1989).
Range elevation: 2,232 (high) m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; mountains
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
These animals probably do not live that long in the wild. It has been reported that they usually live about two years in their natural habitat, but they can live up to seven years in captivity.
Average lifespan
Status: wild: 2 years.
Range lifespan
Status: captivity: 7 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 4.2 years.
The most well-known adaptation for evading predators is known as "playing dead" or "playing opossum." An opossums will lie on its side as if dead with its tails rolled up, eyes and mouth open, and its paws partially closed. (Parker, 1990) Common predators of southern opossums include owls, snakes, and mammalian carnivores.
Known Predators:
Males mark territories more heavily with saliva prior to the breeding season. Females construct leafy nests for their new families. (Eisenberg, 1989; Eisenberg and Redford, 1992) Mating is most likely polygynous, with males mating those females present in their territories.
Mating System: polygynous
Mating season begins in January, with males marking their home range more heavily with saliva and females building leaf nests in tree cavities or burrows. In captivity it has been reported that females can have an average litter size of ten, and up to three litters have been reported in one year. Also, the smallest litter sizes are found near the equator.
The young are born naked and blind and on average weigh about 0.005 oz and measure 10 mm in length. This amazingly small body size means that twenty four newborns can fit into a teaspoon! The newborns must find their way to their mother's marsupium or pouch. They can only move with their forelegs, which are more developed than their hind legs. There are two theories as to how the newborns find their way to the marsupium. The first, and best supported, theory is that newborns find their way to the marsupium by smell. Before birth the mother will lick a path to the opening of the pouch so that the young can follow the trail. The second theory is that the young find their way to the pouch through gravity. Once the newborns have found the marsupium, they attach to the teats, which then swell at the tip preventing the newborns from falling off. The young grow rapidly and are ready to leave the marsupium after about sixty days. (Parker, 1990)
The young are weaned around 100 days. The young reach sexual maturity between 8 and 12 months of age. (Eisenberg, 1989; Eisenberg and Redford, 1992)
Breeding season: The mating season begins in January and ends with the onset of the dry season
Average number of offspring: 10.
Average gestation period: 13-14 days.
Average weaning age: 100 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 8 to 12 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 8 to 12 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 0.2 g.
Average gestation period: 12 days.
Average number of offspring: 6.
The female cares for the young in her marsupium, or pouch, for 60 days. The young are not weaned until they are about 100 days old. (Eisenberg, 1989; Eisenberg and Redford, 1992)
Parental Investment: altricial ; female parental care
L'opòssum comú o sariga comuna (Didelphis marsupialis) és una espècie de sariga que viu des del sud de Mèxic fins a Bolívia. Prefereix els boscos, però també pot viure en camps o ciutats. És aproximadament de la mateixa mida que un gat. La seva cua fina i suau pot mesurar cinquanta centímetres de llargària. Té cinquanta dents.
L'opòssum comú o sariga comuna (Didelphis marsupialis) és una espècie de sariga que viu des del sud de Mèxic fins a Bolívia. Prefereix els boscos, però també pot viure en camps o ciutats. És aproximadament de la mateixa mida que un gat. La seva cua fina i suau pot mesurar cinquanta centímetres de llargària. Té cinquanta dents.
Vačice opossum (Didelphis marsupialis) je druh vačice žijící od jižního Mexika po Bolívii.
Velikostí se podobá velké kryse, délka těla je asi 50 centimetrů se 40 centimetrů dlouhým, lysým a jen šupinkami porostlým ocasem. Váha dospělé vačice je okolo 1,5 kg. Ocas je ovíjivý, pomáhá při šplhání a vačice se na něj dokáže i zavěsit. Obývá lesy a křovinaté oblasti, nevyhýbá se ani lidským příbytkům, kde nejčastěji loví myši a krysy, ale nepohrdne ani drůbeží. Dále se živí ptačími vejci, plody a hmyzem. Nepříznivé životní podmínky překonává ve stavu strnulosti. Žije nočním způsobem života, přes den spí. Velmi zajímavá je schopnost „stavět se mrtvým“ (akineze nebo thanatóza) u savců známá pouze u vačic. V nebezpečí se zvíře převrátí na bok nebo záda, zavře oči a vyplázne jazyk. Jakmile nebezpečí pomine, vačice prchá do nejbližšího úkrytu. Vačice jsou ve své domovině loveny pro jemnou kožešinu, indiáni považovali i její maso za pochoutku. Dožívají se 3-5 let.
Vačice jsou samotářská zvířata a je nutné je chovat jednotlivě. Pro chov severních populací postačuje venkovní voliéra 3 × 2 × 2 metry s vytápěným prostorem. Vhodnější je však ubikace s obráceným světelným režimem. Do ní umístíme množství větví na šplhání a duté kmeny jako úkryty. V období páření se dospělí jedinci honí, proto musí mít dostatek prostoru k pohybu, jinak nedojde k odpáření. Doba březosti je velmi krátká 12-13 dní. Rodí průměrně okolo sedmi mláďat, někdy jich však bývá až 16. Mláďata jsou asi 1 centimetr dlouhá, nevyvinutá a váží 0,1 g. Další vývoj probíhá ve velkém dopředu otevřeném vaku na břiše. Oči se jim otevírají po jednom až dvou měsících, pevnou potravu přijímají ve dvou až třech měsících. Dospívají ve věku 6-8 měsíců. Jakmile jsou mláďata odstavena, musí se umístit jednotlivě. Jinak se vzájemně ruší a napadají a může dojít i k zabití slabších jedinců.
Vačicím podáváme na krmení míchanici z masa, vajec, sušeného mléka, mrkve, rýže, ovesných vloček s přídavkem minerálů a vitamínů. Potravu je vhodné doplnit biologickým krmením (myši, krysy, morčata, kuřata a hmyz). Dále můžeme předkládat sladké ovoce.
Když se dostane do nebezpečí, dělá, že je mrtvá. Upadne, protočí oči a povyplazený jazyk jí visí ven. V Americe se proto místo výrazu „dělat mrtvého brouka" používá „hrát vačici". To znamená, že někdo předstírá nezájem.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vačice opossum ve Wikimedia Commons
Galerie vačice opossum ve Wikimedia Commons
Das Südopossum (Didelphis marsupialis), auch Schwarzohr-Opossum genannt, ist eine Beuteltierart aus der Gattung der Opossums. Das Nord- oder Virginiaopossum (Didelphis virginiana) wurde früher als Unterart des Südopossums angesehen, weswegen sich in älteren Werken auch der Name Nordopossum (im Gegensatz zu anderen, nur in Südamerika lebenden Opossumarten) für Didelphis marsupialis findet. Die auf den Antillen übliche Bezeichnung Manicou oder Manikou kommt wahrscheinlich aus einer indianisch-amerikanischen Sprache.
Die Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 32,5 bis 46,5 cm, haben einen 33,5 bis 46,5 cm langen Schwanz und erreichen ein Gewicht von 0,57 bis 2,4 kg. Männchen sind größer als die Weibchen und haben eine andere Schädelform. Das Rückenfell ist schwarz oder grau. Die mehr oder weniger gut sichtbare dichte Unterwolle ist hellgelb, das derbe Deckhaar ist schwarz oder grau. Das Bauchfell ist ähnlich gefärbt, nur etwas heller oder mit einer leichten orangen Tönung. Der Kopf ist schmutzig gelb, manchmal mit einer undeutlichen Augenmaske, die sich von der Nase bis zu den Ohrenbasen erstreckt. Die Wangen sind gelblich oder hell orangefarben. Der für die meisten Opossumarten typische dunkle Mittelstreifen auf dem Gesicht ist nicht oder nur wenig ausgeprägt. Der Schwanz ist nur an der Basis behaart. Er ist schwärzlich, die Spitze ist weiß. Die Pfoten sind schwarz. Die großen, unbehaarten Ohren sind schwarz. Bei Jungtieren können sie bis zu einem Alter von etwa 4 Monaten auch weiß sein. Überwiegend grau gefärbte Südopossums und schwärzliche Exemplare können in den gleichen Populationen auftreten, in den meisten Fällen sind die Tiere aus Wälder aber überwiegend schwärzlich und die aus Trockengebieten eher grau gefärbt. Die Weibchen haben 11 oder 13 Zitzen im Beutel, 5 oder 6 an den Seiten und einen Mittleren. In freier Wildbahn werden die Tiere maximal 2,5 Jahre alt.[1]
Südopossums sind in Mittel- und Südamerika beheimatet. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von der südlichen Grenze des mexikanischen Bundesstaates Tamaulipas über das südlichen Mexiko und Mittelamerika bis ins Amazonasbecken und schließt auch Trinidad und Tobago und die Kleinen Antillen südlich von Dominica mit ein. Auf den Kleinen Antillen sind sie möglicherweise erst vom Menschen eingeführt worden. Südopossums bewohnen eine Reihe von Habitaten, darunter Wälder und Grasländer, aber auch landwirtschaftlich genutzte Gebiete. Gegenden mit einer Höhe von mehr als 1000 Metern über dem Meeresspiegel, z. B. die Tepuis in Venezuela und Guyana, sowie trockene Regionen werden gemieden. Als Kulturfolger sind sie teilweise auch in Städten zu finden.[1]
Südopossums sind nachtaktive Einzelgänger und werden in der Regel eine Stunde nach Sonnenuntergang aktiv. In Costa Rica liegt die Hauptaktivitätszeit zwischen 21 und 3 Uhr. Den Tag verbringen die Tiere schlafend in hohlen Bäumen, den Kopf unter ihrem Körper versteckt. Sie können gut klettern und halten sich oft auf Bäumen auf, kommen aber zur Nahrungssuche immer wieder auf den Boden. Das Territorium eines Südopossums kann 5,3 bis 165 Hektar groß sein. Dabei sind die Territorien der Männchen bis zu 5 mal größer als die der Weibchen. Die Distanz, die ein Tier in der Nacht zurücklegt, liegt zwischen 70 und 1400 Meter. Sagen den Tieren die Bedingungen zu, können sie sehr zahlreich sein. In Panama wurden 22 bis 45 Individuen pro km² gezählt, in Venezuela 30 bis 250.[1]
Südopossums sind Allesfresser, die sowohl Früchte (z. B. Feigen, Mango) und anderes pflanzliches Material als auch Fleisch wie Würmer, Insekten, Frösche, kleine Schlangen und andere kleine Reptilien, aber auch kleine Nager, Vögel und Eier verzehren. Selbst Fledermäuse, Ratten, Vieraugenbeutelratten und Hauskatzen werden gelegentlich erbeutet. Bei Gelegenheit wird auch Aas verzehrt. Alle Früchte, die sie fressen, haben eine weiche Schale, viel Fruchtfleisch und enthalten viel Wasser. Möglicherweise haben die Südopossums eine bedeutende Rolle bei der Verbreitung der Samen der entsprechenden Pflanzen. Auch der Konsum von Nektar wurde beobachtet. Südopossums sind unempfindlich gegen das Gift von Grubenottern und verschiedenen Arten von Klapperschlangen (Crotalus), Buschmeistern (Lachesis) und Amerikanischen Lanzenottern (Bothrops) sind möglicherweise Teil ihres Beutespektrums.[1]
Das Weibchen kann bis zu dreimal im Jahr Nachwuchs zur Welt bringen, dazu errichtet es ein Blätternest mit einem Durchmesser von etwa 40 cm in Bäumen oder Erdhöhlen. Die Blätter zum Nestbau werden mit den Vorderpfoten ergriffen und unter dem Bauch mit Hilfe des Schwanzes festgehalten zum Bauplatz transportiert. Im westlichen Kolumbien wurde ein Weibchen gefilmt das sich Blätter in den Beutel stopfte, bevor es mit dem Blättersammeln fortfuhr. Die Fortpflanzungszeit variiert je nach Region. In Gegenden ohne eine deutlich ausgeprägte Trockenzeit, z. B. Anden Venezuelas, dem Amazonasbecken oder Französisch-Guayana, vermehren sich Südopossums das ganze Jahr über, im mittleren Brasilien vor allem während der Trockenzeit von August bis September. Die Wurfgröße ist unterschiedlich und variiert von zwei bis 14, durchschnittlich sind es vier bis sechs. Wie bei allen Beuteltieren sind die Jungtiere ausgesprochen klein und wiegen nur 0,13 Gramm. Nach 75 bis 80 Tagen verlassen sie den Beutel der Mutter und bleiben danach noch 8 bis 15 Tage im Nest. Mit drei bis vier Monaten sind sie entwöhnt. Weibchen werden im Alter von sechs bis sieben Monaten geschlechtsreif, Männchen mit etwa acht Monaten.[1] Die Südopossums sterben durchschnittlich mit 2,5 Jahren.
In manchen Gegenden genießen Südopossums einen schlechten Ruf, da sie manchmal in Hühnerställe eindringen und das Geflügel reißen. Sie werden auch wegen des Opossumfells gejagt. Auf den Antillen werden sie auch gerne gegessen. Dazu werden sie bei Nacht mit einer Stablampe gejagt, diese blendet das Tier, sodass es einfach zu fangen ist. Eine weitere Gefahr stellt der Straßenverkehr dar, oft findet man überfahrene Tiere auf den Straßen.
Aufgrund ihres großen Verbreitungsgebietes und ihrer Anpassungsfähigkeit sind Südopossums weit verbreitet und zählen nicht zu den bedrohten Arten.[2] Allerdings sind sie seit dem 17. Februar 1989 auf den französischen Antillen gesetzlich geschützt.
Das Südopossum (Didelphis marsupialis), auch Schwarzohr-Opossum genannt, ist eine Beuteltierart aus der Gattung der Opossums. Das Nord- oder Virginiaopossum (Didelphis virginiana) wurde früher als Unterart des Südopossums angesehen, weswegen sich in älteren Werken auch der Name Nordopossum (im Gegensatz zu anderen, nur in Südamerika lebenden Opossumarten) für Didelphis marsupialis findet. Die auf den Antillen übliche Bezeichnung Manicou oder Manikou kommt wahrscheinlich aus einer indianisch-amerikanischen Sprache.
Sinik,[2][3] Intutu,[2] Mintal chaja[4] icha Pitachaja[5] (Didelphis marsupialis) nisqaqa huk rikch'aq q'arachupam, Chawpi, Urin Awya Yalapi kawsaq.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Sinik
Sinik, Intutu, Mintal chaja icha Pitachaja (Didelphis marsupialis) nisqaqa huk rikch'aq q'arachupam, Chawpi, Urin Awya Yalapi kawsaq.
Tlacuachin (Didelphis marsupialis, caxtillāntlahtōlli: tlacuache huan zarigüella).
The common opossum (Didelphis marsupialis), also called the southern or black-eared opossum[2] or gambá, and sometimes called a possum, is a marsupial species living from the northeast of Mexico to Bolivia (reaching the coast of the South Pacific Ocean to the central coast of Peru), including Trinidad and Tobago in the Caribbean,[2] where it is called manicou.[3] It prefers the woods, but can also live in fields and cities.
This opossum is found in tropical and subtropical forest, both primary and secondary, at altitudes up to 2200 m.[2] They use a wide range of nest sites. Most commonly they will create one in the hollow of a tree; however, they will also dig a burrow or nest in any dark location if nothing else is suitable (which often gets them in trouble with humans). Opossums enjoy denning underground, but do not spend as much time underground when it is dry season. [4] Common predators of the opossum are humans, house pets (ex: dogs and cats), and birds.[5] When they are in danger, they act dead, also called, 'playing opossum.' [6]
The common opossum is similar in size to a house cat. The fur of the opossum is actually yellow in the under-fur, but is hidden by the longer black guard-hairs that cover it, while the tail, fingers, and face are lighter "with the tail being without fur, somewhat similar to a giant rat tail". It can measure nearly 20 inches long. It has large ears that are usually black, and its face is usually a pale peach in color, with black whiskers and eyes that reflect reddish in light. With a body length of nearly a foot, and a tail that can reach almost two feet, the common opossum is one of the larger members of its family. An adult can weigh more than three pounds.
Their activity is mainly nocturnal and terrestrial, with some arboreal exploration and nesting. Outside of mating, they are usually solitary. A male opossum's home range (distance traveled at night) can vary in size from wet to dry seasons while a female has a more stationary home range when she is breeding. [4] Males are most active between 11 pm and 3 am at night.[7] They are considered pests due to their somewhat raccoon-like behavior. Raiding trash cans, nesting in locations that are not suitable, and causing mayhem if encountered within a human living space, they are often trapped and killed. Opossums have not been observed to be territorial.[4] The common opossum is a host of the acanthocephalan intestinal parasite Gigantorhynchus lutzi.[8]
Common predators of the opossum are humans, house pets (ex: dogs and cats), and birds.[5] When they are in danger, they act dead, also called, 'playing opossum'.[6]
Common opossums have a broad ability to adapt to environmental changes, and their teeth allow them to eat many different types of food, which is obtained mostly on the ground. They can eat insects (such as beetles and grasshoppers)[9] and other invertebrates (such as earthworms),[10] small vertebrates (toads [such as cane toads], snakes [such as South American rattlesnakes], birds [such as lance-tailed manakins], and small mammals),[11] fruits, vegetables, nectar,[12] and also carrion. In urban areas, they may find articles of food in compost piles and garbage cans.[13] Their ability to digest almost anything edible gives them a broader range than a human.
The female will have 5-9 offspring between one and three times per year after maturity. The mother raises the young by herself. The common opossum can mate for the majority of the calendar year. They do not mate for life.[14] Female opossums can give birth to at most 24 infants, however, only a third of them usually survive. Young opossums stay with the mother for the first few months of their lives and reach maturity before they are a year old.
The common opossum lives for around 2-4 years.
They are members of the genus Didelphis, which contains the largest American opossums, and the order Didelphimorphia, to which all Western hemisphere opossums belong. The common opossum is currently not an endangered species.[15]
The common opossum (Didelphis marsupialis), also called the southern or black-eared opossum or gambá, and sometimes called a possum, is a marsupial species living from the northeast of Mexico to Bolivia (reaching the coast of the South Pacific Ocean to the central coast of Peru), including Trinidad and Tobago in the Caribbean, where it is called manicou. It prefers the woods, but can also live in fields and cities.
Ordinara didelfo (latine Didelphis marsupialis), ankaŭ nomata "nigrorela didelfo" kontraste al la parenco blankorela, estas biologia specio el la genro de didelfoj - malgrandaj mamuloj el la ordo de marsupiuloj, grimpanta sur arboj.
La specio troveblas en Centra kaj Suda Ameriko, de la nordoriento de Meksiko norde ĝis Bolivio sude - konkrete en Belizo, Bolivio, Ekvatoro, Franca Gviano, Gujano, Gvatemalo, Honduro, Kostariko, Meksiko, Meksiko, Nikaragvo, Panamo, Peruo, Salvadoro, Surinamo, Trinidado kaj Tobago kaj Venezuelo (unuopaj ekzmepleroj eĉ vidiĝis en norda Argentino kaj Paragvajo).
Ĝi estas tre ofta kaj ne estas endanĝerita, ĉar ĝi sukcesas vivi eĉ en urboj. La felo de ordinara didelfo estas uzata en la peltindustrio: ĝi havas longan, iom maldelikatan kaj maldensan hararon kaj estas nomata oposumo.
La bestoj manĝeblas fare de homoj, kaj ilia viando estas estimata ĉefe en kamparaj regionoj de Ameriko. La gusto tre similas al kuniklo, havas malmultan grason kaj estas mola. Ĝenerale, ĝia manĝado estas simbolo de malriĉeco, pro tio, multaj homoj hontas konfesi ĝian manĝadon.
La ordinara didelfo simile grandas kiel doma kato. La suba fela tavolo fakte flacecas, sed estas kaŝata per longaj nigraj haroj kiuj kovras ĝin, dum la ratosimila vosto, la fingroj kaj vizaĝo senfelas. Ĝi havas grandajn orelojn, kiuj estas kutime nigraj, kaj la vizaĝo kutime gavas la koloron de pala persiko, kun nigraj lipharoj kaj okuloj kiu reflektas ruĝece en lumo.
Ordinara didelfo (latine Didelphis marsupialis), ankaŭ nomata "nigrorela didelfo" kontraste al la parenco blankorela, estas biologia specio el la genro de didelfoj - malgrandaj mamuloj el la ordo de marsupiuloj, grimpanta sur arboj.
La specio troveblas en Centra kaj Suda Ameriko, de la nordoriento de Meksiko norde ĝis Bolivio sude - konkrete en Belizo, Bolivio, Ekvatoro, Franca Gviano, Gujano, Gvatemalo, Honduro, Kostariko, Meksiko, Meksiko, Nikaragvo, Panamo, Peruo, Salvadoro, Surinamo, Trinidado kaj Tobago kaj Venezuelo (unuopaj ekzmepleroj eĉ vidiĝis en norda Argentino kaj Paragvajo).
Ĝi estas tre ofta kaj ne estas endanĝerita, ĉar ĝi sukcesas vivi eĉ en urboj. La felo de ordinara didelfo estas uzata en la peltindustrio: ĝi havas longan, iom maldelikatan kaj maldensan hararon kaj estas nomata oposumo.
La bestoj manĝeblas fare de homoj, kaj ilia viando estas estimata ĉefe en kamparaj regionoj de Ameriko. La gusto tre similas al kuniklo, havas malmultan grason kaj estas mola. Ĝenerale, ĝia manĝado estas simbolo de malriĉeco, pro tio, multaj homoj hontas konfesi ĝian manĝadon.
La zarigüeya común, también llamado, calatrupa, carachupa, tlacuache común, raposa, rabipelado, runcho, tacuazín, chucha o fara; asimismo chucha orejinegra, tlacuache sureño, zorrochucho, zorro cola pelada, zarigüeya, guanchaca o guazalo[2] (Didelphis marsupialis) es una especie de marsupial didelfimorfo de la familia Didelphidae propia de toda América Central y toda Suramérica.
En México se le ha observado en 24 estados del país (las excepciones son Baja California, Baja California Sur, Coahuila, Durango, Zacatecas, Colima, Estado de México, Ciudad de México y Tlaxcala). En México, la NOM-059-SEMARNAT-2010 no considera a este mamífero terrestre en sus listas de especies en riesgo.
La UICN 2019-1 la considera como de Preocupación menor.[2]
Recibe los nombres vulgares de zarigüeya común americana, zarigüeya cangrejera, tacuacín (o tacuazín), tlacuache común (nahuatlismos de tacuatzin), guazalo, mbicuré cangrejero, chucha, runcho, zorra chucha, yaguar, rabipelado (en Venezuela), faro (también en Venezuela), fara, runcho, faro, chucha (en Colombia), Chucha, zarigüeya,zorro fara, zorro marsupial pelón, zorro cola pelada (en Nicaragua), Muca (Perú).[cita requerida], zorro pelón (Costa Rica), “zorra” (Panamá), Raposa (Ecuador) “Comadreja” (Uruguay) y Carachupa en el oriente de Bolivia.
Esta especie puede llegar a medir entre 45 y 60 cm de largo, y puede llegar a pesar más de 2 kg.
Perú, Centro, este y sureste de México, América Central, los países andinos, Colombia, Ecuador, Venezuela, las Guayanas y el noroeste de Brasil.
Se trata de un animal generalista, con hábitos alimenticios de tipo omnívoro. Tiene un alto valor ecológico por su papel en la dispersión de semillas. También dentro de su dieta alimenticia se encuentran algunos individuos tales como: alacranes, arañas, serpientes, ratones, crustáceos, conejos, entre otros
La zarigüeya común, también llamado, calatrupa, carachupa, tlacuache común, raposa, rabipelado, runcho, tacuazín, chucha o fara; asimismo chucha orejinegra, tlacuache sureño, zorrochucho, zorro cola pelada, zarigüeya, guanchaca o guazalo (Didelphis marsupialis) es una especie de marsupial didelfimorfo de la familia Didelphidae propia de toda América Central y toda Suramérica.
En México se le ha observado en 24 estados del país (las excepciones son Baja California, Baja California Sur, Coahuila, Durango, Zacatecas, Colima, Estado de México, Ciudad de México y Tlaxcala). En México, la NOM-059-SEMARNAT-2010 no considera a este mamífero terrestre en sus listas de especies en riesgo.
La UICN 2019-1 la considera como de Preocupación menor.
Didelphis marsupialis Didelphis generoko animalia da. Didelphimorphia ordenaren barruko ugaztuna da. Didelphinae azpifamilia eta Didelphidae familian sailkatuta dago.
Didelphis marsupialis Didelphis generoko animalia da. Didelphimorphia ordenaren barruko ugaztuna da. Didelphinae azpifamilia eta Didelphidae familian sailkatuta dago.
L'Opossum commun[1],[2] (Didelphis marsupialis) est une espèce parmi les opossums de la famille des Didelphidae.
Il est aussi appelé Opossum australe[1], Pian ou Pyan (en Guyane)[3], Manicou[4] ou Manikou (en Martinique)[3], ou encore Sarigue à oreilles noires[3] ou Opossum à oreilles noires[5].
Cet opossum est à peu près aussi gros qu'un chat. Sa queue mince et lisse peut atteindre la même taille que le corps proprement dit (50 cm). Il pèse entre 500 et 1 500 grammes.
Ses gros yeux sont habitués à l'obscurité.
Il possède des crocs acérés, ses prémolaires sont coupantes et ses molaires broyeuses. Sa bouche est remplie de 50 dents.
Les poils ou vibrisses de son museau sont très sensibles et font office d'organe tactile.
Les quatre pieds du manicou ont des pouces inversés.
Cette espèce se rencontre dans les Antilles et entre autres en Martinique, en Amérique centrale et en Amérique du Sud, en Amérique du Nord seulement dans le Sud du Mexique. Ses zones d'habitat sont les forêts primaires et secondaires et les savanes mais aussi sur les terres agricoles. De temps en temps, certains égarés se retrouvent dans les villes.
Cet opossum est un animal nocturne qui passe la majeure partie du jour à dormir dans des arbres creux, la tête placée en dessous du reste de son corps. À l'aurore, il descend au sol chercher sa nourriture.
Il mange aussi bien des fruits (des mangues, par exemple), que des vers, des grenouilles, des insectes et parfois aussi des oiseaux et des œufs.
Sa lenteur peut parfois avoir comme conséquence la collision avec des voitures sur les routes, donc la mort.
Lorsqu'il se sent en danger, il émet une odeur désagréable et si le danger se rapproche, il fait le mort pour déstabiliser l'adversaire.
Le domaine vital de l'espèce est très grand : entre 20 et 140 hectares selon les individus. Le territoire n'est pas exclusif, c’est-à-dire que certaines étendues sont partagées entre plusieurs animaux.
Jusqu'à trois fois par an, la femelle met au monde 5 à 9 petits, après une gestation de 2 semaines passée dans un nid de feuillages. Les nouveau-nés sont ensuite portés dans la poche ventrale (ou marsupium) de la mère pendant 60 à 70 jours car ils sont très faibles et ne pèsent que 0,2 grammes. À la fin de cette période, ils pèsent 50 grammes. Ils passeront encore 8 à 12 jours dans un nid rudimentaire. Après quoi, pesant entre 80 et 120 grammes, les petits quittent leur mère.
La longévité en milieu naturel est estimée à deux ans et demi.
Le mâle vit seul.
Dans les Antilles, il était, historiquement, chassé pendant la nuit avec une lampe torche. Cela aveugle l'animal, ce qui permet de le capturer plus facilement. Cette pratique est interdite (et passible d'amendes) car ce n'est pas un animal chassable.
Son nom, qui peut aussi s'écrire « manikou », vient probablement d'une langue amérindienne.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (25 septembre 2014)[6] et Catalogue of Life (25 septembre 2014)[7] :
L'Opossum commun, (Didelphis marsupialis) est une espèce parmi les opossums de la famille des Didelphidae.
Il est aussi appelé Opossum australe, Pian ou Pyan (en Guyane), Manicou ou Manikou (en Martinique), ou encore Sarigue à oreilles noires ou Opossum à oreilles noires.
A sarigüé suramericana ou sarigüé común[2] (Didelphis marsupialis) é unha especie de mamífero marsupial didelfimorfo da familia dos didélfidos,[3] propia do sueste de Norteamérica (sueste de México), toda a América Central e o norte de Sudamérica.
A especie foi descrita por vez primeira por Linné en 1758, na páxina 54 do primeiro volume da 10ª edición do seu Systema Naturae.[3]
Segundo Mammal Species of the World,[3] e o Catalogue o Life,[4] na actualidade recoñécense as seguintes dúas subespecies:
O nome xenérico, Didelphis, deriva do grego antigo: do elemento δí- dí-, de δύο dýo, "dous", e o termo δελφυς dělphys, "útero", "matriz".[5]
O específico, marsupialis, pola súa banda, deriva do adxectivo do latín científico marsūpialis, tirado do substantivo do latín clásico marsūpium, -ii, "a bolsa do diñeiro" en alusión ao marsupio propio destes animais.
É unha das sarigüés máis grandes (aínda que algo menor que a norteamericana, xa que pode chegar a medir entre 45 e 60 cm de lonxitude, e pode pesar máis de 20 kg.
Trátase dun animal xeralista, con hábitos alimenticios de tipo omnívoro. Aliméntase principalmente de aves, sendo a súa presa máis común a galiña.[Cómpre referencia]
A sarigüé común distribúese polo centro, leste e sueste de México, por toda a América Central (incluídas as Antillas[Cómpre referencia]), algúns países andinos (Colombia, Ecuador, Perú e Bolivia), Venezuela, Güiana e o noroeste do Brasil.
A UICN, cualificou en 2008 o estado da especie como LC (pouco preocupante) debido, entre outras razóns, á súa ampla área de distribución, á súa presumibelmente gran poboación, á súa tolerancia ás modificacións do seu hábitat e a que está presente en numerosa zonas protexidas.[6]
Aínda que a esta sarigüé é cazada e atrapada con garamelos nalgunhas localidades para consumir como alimento, como actividade deportiva ou para protexer ás aves de curral, a especie non semella que fora afectada adversamente polos asentamentos humanos.[6]
A sarigüé suramericana ou sarigüé común (Didelphis marsupialis) é unha especie de mamífero marsupial didelfimorfo da familia dos didélfidos, propia do sueste de Norteamérica (sueste de México), toda a América Central e o norte de Sudamérica.
Obični oposum (lat. Didelphis marsupialis) je tobolčar iz reda štakoraša, koji živi od sjeveroistoka Meksika do Bolivije, uključujući i Male Antile. Najviše obitavaju u šumama, ali isto tako mogu živjeti u poljima i gradovima.
Obični oposum živi u tropskim i suptropskim šumama, na visinama do 2200 m.[1] Koristi širok spektar gnijezda. Najčešće ima gnijezdo u šupljem stablu, međutim, također kopa gnijezdo u svakom tamnom mjestu, ako ništa drugo nije pogodno (što ih često dovodi u sukob s ljudima).
Obični oposum slične je veličine kao kućna mačka. Krzno oposuma zapravo je žuto, ali ga prekriva duga crna dlaka. Doseže dužinu tijela 26-45 centimetara. Goli, glatki rep može biti i do 50 cm. Ima 50 zubi. Velike uši obično su crne, a njegovo lice je obično blijedo boje breskve, s crnim zaliscima i očima koje odražavaju crvenkastu svjetlost. Može težiti više od tri kilograma.
Kreće se uglavnom noću po tlu, a ponekad se penje i gnijezdi na drveću. Izvan parenja obično su usamljeni. Često se smatraju nametnicima. Pljačkaju kante za smeće, gnijezde se na mjestima koja nisu pogodna za to pa su često zarobljeni i ubijeni.
Ima široku sposobnost prilagodbe na promjene u okolišu, a zubi omogućuju prehranu različitom vrstom hrane. Mogu jesti male kukce, male životinje, voće, povrće, ali i lešine. Njihova sposobnost probavljanja, omogućuje im da imaju širi spektar hrane od čovjeka.
Obični oposum (lat. Didelphis marsupialis) je tobolčar iz reda štakoraša, koji živi od sjeveroistoka Meksika do Bolivije, uključujući i Male Antile. Najviše obitavaju u šumama, ali isto tako mogu živjeti u poljima i gradovima.
L'opossum comune (Didelphis marsupialis) o Manicou (come viene chiamato nelle Antille[2]) è un mammifero marsupiale della famiglia dei Didelphidae, sottofamiglia Didelphinae, genere Didelphis, che vive tra il sud del Messico e l'Argentina. Preferisce abitare nella foresta, ma può vivere anche nei campi e nelle città.
L'opossum comune ha circa le dimensioni di un gatto. La sua coda può misurare 50 cm ed ha una dentatura composta da 50 denti.
L'opossum comune è un animale notturno e durante il giorno dorme nelle cavità degli alberi. Ama stare a testa in giù. Mangia frutta (ad esempio il mango), vermi, rane ed insetti, ma anche uccelli e uova.
Quando percepisce una situazione di pericolo, emette un odore particolarmente sgradevole e si finge morto[3].
La femmina di opossum comune partorisce dai 5 ai 9 cuccioli, fino a tre volte l'anno. I nuovi nati vivono nel marsupio della madre fino a quando non riescono a sopravvivere autonomamente. I maschi non si prendono cura dei figli durante la loro crescita.
L'opossum comune vive in media due anni e mezzo.
Nelle Antille, gli abitanti si cibano di opossum. Essi vengono cacciati di notte abbagliandolo con delle torce.
Dal 17 febbraio 1989, la specie è protetta dalla legge francese. L'opossum comune, come altre creature originarie dei tropici, viene spesso introdotta illegalmente negli Stati Uniti[4].
Il nome "Manicou" deriva probabilmente da una parola utilizzata nella lingua dei nativi americani.
L'opossum comune (Didelphis marsupialis) o Manicou (come viene chiamato nelle Antille) è un mammifero marsupiale della famiglia dei Didelphidae, sottofamiglia Didelphinae, genere Didelphis, che vive tra il sud del Messico e l'Argentina. Preferisce abitare nella foresta, ma può vivere anche nei campi e nelle città.
L'opossum comune ha circa le dimensioni di un gatto. La sua coda può misurare 50 cm ed ha una dentatura composta da 50 denti.
L'opossum comune è un animale notturno e durante il giorno dorme nelle cavità degli alberi. Ama stare a testa in giù. Mangia frutta (ad esempio il mango), vermi, rane ed insetti, ma anche uccelli e uova.
Quando percepisce una situazione di pericolo, emette un odore particolarmente sgradevole e si finge morto.
La femmina di opossum comune partorisce dai 5 ai 9 cuccioli, fino a tre volte l'anno. I nuovi nati vivono nel marsupio della madre fino a quando non riescono a sopravvivere autonomamente. I maschi non si prendono cura dei figli durante la loro crescita.
L'opossum comune vive in media due anni e mezzo.
Nelle Antille, gli abitanti si cibano di opossum. Essi vengono cacciati di notte abbagliandolo con delle torce.
Dal 17 febbraio 1989, la specie è protetta dalla legge francese. L'opossum comune, come altre creature originarie dei tropici, viene spesso introdotta illegalmente negli Stati Uniti.
Il nome "Manicou" deriva probabilmente da una parola utilizzata nella lingua dei nativi americani.
Didelphis marsupialis (binomen a Linnaeus anno 1758) est species marsupialium omnivororum, quae in America Australi habitat.
Didelphis marsupialis.
Vide "Didelphem marsupialem" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Didelphis marsupialis (binomen a Linnaeus anno 1758) est species marsupialium omnivororum, quae in America Australi habitat.
De zuidelijke opossum of Midden-Amerikaanse opossum (Didelphis marsupialis) is een van de grotere soorten buidelratten uit het geslacht Didelphis. Hij komt voor in bosachtige streken in Midden-Amerika en het noorden van Zuid-Amerika. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
De zuidelijke opossum is een van de grootste buidelratten. Hij kan zo groot worden als een konijn.
De vacht is lang en ruw, met een witte ondervacht. Aan de bovenzijde is de vacht zwart of grijs van kleur, soms wittig. De buikzijde is geel, oranje of roomwit. Het gezicht is bleekwit met een dunne zwarte streep over het midden van het voorhoofd. De wangen zijn roomwit of gelig oranje van kleur. Langs zijn roodkleurige ogen lopen smalle zwarte oogringen. De oren zijn naakt en bij volwassen dieren zwart van kleur. De lange snorharen op de snuit en de wangen zijn zwart van kleur.
Zijn ratachtige grijpstaart is vrijwel kaal, behalve aan de wortel. De staart is iets langer dan de rest van het lichaam. De staart is aan de basis zwart en de punt wit: het witte gedeelte omvat vaak de helft tot twee derde van de staart, alhoewel er ook dieren zijn met een geheel zwarte staart.
De kop-romplengte is 26,3 tot 43 cm, de staartlengte 29,5 tot 45 cm en het lichaamsgewicht 0,6 tot 2,4 kg.
Waar het verspreidingsgebied overlapt met de Virginiaanse opossum (Didelphis virginiana), zijn beide soorten moeilijk van elkaar te onderscheiden. De wangen van de Virginiaanse opossum zijn geheel wit en heeft witte snorharen op de snuit en wangen. Ook is de staart bij de Virginiaanse soort vaak korter dan de rest van het lichaam en bevat hij meer zwart.
De zuidelijke opossum leeft van Tamaulipas, Mexico zuidwaarts via geheel Midden-Amerika tot in het Amazonebekken, Peru en Bolivia. Hij is tevens te vinden op Trinidad & Tobago en andere kleine Antillen. Hij komt algemeen voor in zeer verschillende habitats, voornamelijk regenwouden en subtropische bossen en in de nabijheid van mensen. Hij heeft een voorkeur voor secundair bos en enigszins verstoorde laaglandgebieden, langs oevers van stromen en bij vuilnisbelten. Hij komt voor tot op 2000 meter hoogte. De zuidelijke opossum ontbreekt in zeer droge gebieden.
Het verspreidingsgebied overlapt met andere opossums van het geslacht Didelphis. Zo overlapt het in het noorden, van Mexico tot Noordwest-Costa Rica, met de Virginiaanse opossum (Didelphis virginiana). In Zuidoost-Brazilië overlapt het met de Zuid-Amerikaanse opossum (Didelphis albiventris).
De zuidelijke opossum is voornamelijk 's nachts actief, maar kan soms ook in de vroege ochtend worden waargenomen. Hij leeft voornamelijk op de grond, maar kan goed klimmen en zoekt regelmatig struiken en lianen in de ondergroei op. Zijn leefwijze past hij aan aan de seizoenen: in de subtropische bossen van Zuidoost-Peru klimt hij wel 25 meter om bloemen en nectar te eten, en in de regentijd zal hij in periodiek overstromende graslanden een meer boombewonend bestaan leiden.
Hij leeft voornamelijk solitair in een vast activiteitsgebied. Mannetjes hebben een leefgebied van tot 123 hectare, vrouwtjes tot 16 hectare. Binnen dit gebied leggen dieren 1 tot 3 km per nacht af. Overdag verblijft de opossum in een nest. Deze bevindt zich vaak boven de grond, zoals in een boomholte of tussen lianen. Soms maakt hij gebruik van een ondergronds hol, zoals in grotten, rotsspleten, holle boomstammen of holen van andere dieren. Een mannetje maakt iedere keer gebruik van een ander nest, een vrouwtje is honkvaster en maakt vaak een dag of vijf gebruik van hetzelfde nest. Als hij 's nachts rust, ligt hij op een boomtak.
Aan zijn dieet valt te zien dat hij een groot aanpassingsvermogen heeft. Het is een opportunistische omnivoor met een gevarieerd menu, bestaande uit verschillende insecten zoals torren, sprinkhanen, mieren en termieten. Ook slakken, regenwormen en kleine gewervelden als slangen, kleine zoogdieren en kleine en grondbewonende vogels en hun eieren behoren tot het menu. Dat een opossum omnivoor is blijkt uit het feit dat hij ook vruchten, nectar en ander plantaardig materiaal eet. Fruit, nectar en bloemen wordt vooral gegeten in de droge tijd. De zuidelijke opossum is een trage jager, die voornamelijk dieren vangt die niet snel zijn of niet kunnen wegkomen.
In de paartijd maken mannetjes vrouwtjes het hof. Meerdere dieren kunnen dan samen worden aangetroffen.
Een vrouwtje krijgt twee of meer worpen per jaar. In Costa Rica kent de zuidelijke opossum een geboortepiek in februari en in juli. De draagtijd bedraagt veertien tot vijftien dagen. Het drachtige vrouwtje legt een nest van bladeren aan in een verlaten hol of een boomholte.
Een worp bestaat uit 8 tot 18 nog onvolgroeide jongen, met kleinere worpen dichter bij de evenaar. Zij zijn dan zo klein dat de gehele worp in een eetlepel past. Direct na de geboorte moeten de jongen de gevaarlijke tocht afleggen van de vagina naar de buidel (vaak overleeft maar de helft de tocht). Eenmaal in de buidel aangekomen begint een tweede moeilijke periode. Dan hechten ze zich aan de tepels vast waarna ze flink gaan groeien. Een vrouwtje heeft slechts negen tepels, waardoor niet alle jongen gevoed kunnen worden. Ook redden niet alle jongen het die wel een tepel hebben gevonden. Hierdoor bevat een buidel gemiddeld slechts zes jongen.
Na tien weken kunnen de jongen zich buiten de buidel begeven. Wel blijven ze bij de moeder tot ze na drie maanden spenen en de volwassen grootte hebben bereikt. Vrouwtjes zijn geslachtsrijp na zeven maanden.
De zuidelijke opossum zal bij verstoring ervoor kiezen om te ontsnappen door in de dichtstbijzijnde boom te klimmen. Hij draait zich pas om op drie tot vijf meter hoogte. Als hij in het nauw wordt gedreven, zal hij zich agressief gedragen: hij sist met zijn bek open en zwaait zijn kop heen en weer, zijn gewicht van de ene voorpoot naar de andere verplaatsende. Hij kan daarbij zijn belager met urine en uitwerpselen besproeien. De zuidelijke opossum houdt zich zelden dood, zoals de Virginiaanse opossum.
De levensverwachting ligt laag, minder dan twee jaar.
De zuidelijke opossum wordt niet bedreigd: hij is algemeen en heeft een groot verspreidingsgebied. Op het platteland bezoekt hij vuilnisbelten voor voedsel. In sommige gebieden, zoals in Suriname, wordt er op hem gejaagd voor het vlees. Dit geldt vooral in gebieden waar ander wild zeldzaam is. Ook wordt er op opossums gejaagd omdat zij pluimvee eten. Een zuidelijke opossum kan grote schade toebrengen aan een kippenren: hij eet niet alleen de eieren, maar doodt ook de kippen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke opossum of Midden-Amerikaanse opossum (Didelphis marsupialis) is een van de grotere soorten buidelratten uit het geslacht Didelphis. Hij komt voor in bosachtige streken in Midden-Amerika en het noorden van Zuid-Amerika. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Multimedia w Wikimedia Commons Dydelf czarnouchy[3] dydelf północny[4], opos północny, oposum (Didelphis marsupialis) – gatunek torbacza z rodziny dydelfowatych.
Od Argentyny, poprzez Boliwię i północną Brazylię, pozostałe północne kraje Ameryki Południowej, przez Amerykę Środkową, aż do południowego Meksyku[2].
Głowa wraz z tułowiem o długości 40–45 cm, ogon osiąga 30–35 cm. Masa ciała 2–5,5 kg. Swym kształtem przypomina szczura. Pysk jego jest wydłużony, ogon długi i chwytny, nie owłosiony. Barwa futra zmienna, od szarej do prawie czarnej bądź rudawej. Wzdłuż głowy biegną 3 ciemniejsze linie.
Prowadzi głównie naziemny i nocny tryb życia, dzień spędza w szczelinach skalnych lub pustych pniach drzew. Sprawnie się wspina po drzewach, zamieszkuje tereny leśne lub gęsto pokryte krzewami. Jest spotykany w pobliżu siedzib ludzkich. Jest zwierzęciem wszystkożernym lecz najczęściej żywi się drobnymi ssakami, ptakami, żabami i owadami[5].
Dydelf czarnouchy żyje samotnie z wyjątkiem okresu rozmnażania. Gniazda buduje z liści i łodyg. Ciąża krótka, trwająca 12-13 dni, w miocie 8-18 sztuk o wielkości ziaren fasoli. Młode przebywają przytwierdzone do sutków w torbie lęgowej matki przez 60-70 dni. Przez kolejny miesiąc są przyczepione do sierści matki i są przez nią karmione, po czym usamodzielniają się. Dojrzałość płciową osiągają już w pierwszym roku życia, a na swobodzie żyją do kilku lat.
Skórka dydelfa jest mało atrakcyjna jako materiał futrzarski, mimo tego jest odławiany dla futra, jak również dla mięsa. Do najcenniejszych należą te o czarnym umaszczeniu[5]. W skali roku zabija się do kilku milionów sztuk rocznie[4][6], co nie ma wpływu na stabilność populacji[2].
Dawniej zaliczano jako podgatunek dydelfa czarnouchego, D. m. virginiana – obecnie klasyfikowany jako odrębny gatunek, dydelf wirginijski (D. virginiana).
Dydelf czarnouchy dydelf północny, opos północny, oposum (Didelphis marsupialis) – gatunek torbacza z rodziny dydelfowatych.
O Gambá-comum (Didelphis marsupialis) foi o primeiro marsupial a ser conhecido pelos europeus. Segundo a História da América, Vicente Yáñez Pinzón foi quem, em 1500, levou este animal para a Europa.
Alimenta-se principalmente de frutos silvestres, ovos e filhotes de pássaros. Chega a atingir 50 cm de comprimento sem contar a cauda, que é quase do mesmo tamanho.
Apresenta ainda corpo com pêlos longos e pescoço grosso, focinho alongado e pontudo, dai sua grande aparência com um rato gigante. Tem hábitos noturnos e, apesar de ser uma animal de movimentos lentos, trepa em árvores com facilidade, usando a cauda preênsil para agarrar-se aos galhos.
Quando perseguido ou ameaçado, finge-se de morto. Ao contrário do que é difundido os gambás que existem no Brasil não soltam uma substância de odor fétido, o animal que expele um liquido fétido é o skunk, o animal ocorre no Canadá, Estados Unidos e México e esse sim solta o cheiro característico.
O Gambá-comum (Didelphis marsupialis) foi o primeiro marsupial a ser conhecido pelos europeus. Segundo a História da América, Vicente Yáñez Pinzón foi quem, em 1500, levou este animal para a Europa.
Alimenta-se principalmente de frutos silvestres, ovos e filhotes de pássaros. Chega a atingir 50 cm de comprimento sem contar a cauda, que é quase do mesmo tamanho.
Apresenta ainda corpo com pêlos longos e pescoço grosso, focinho alongado e pontudo, dai sua grande aparência com um rato gigante. Tem hábitos noturnos e, apesar de ser uma animal de movimentos lentos, trepa em árvores com facilidade, usando a cauda preênsil para agarrar-se aos galhos.
Quando perseguido ou ameaçado, finge-se de morto. Ao contrário do que é difundido os gambás que existem no Brasil não soltam uma substância de odor fétido, o animal que expele um liquido fétido é o skunk, o animal ocorre no Canadá, Estados Unidos e México e esse sim solta o cheiro característico.
Storörad opossum (Didelphis marsupialis[2][3][4]) är en pungdjursart som beskrevs av Carl von Linné 1758 och som ingår i familjen pungråttor.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Arten blir med svans 32,5 till 42,5 cm lång och väger 565 till 1610 g. Vanligen är honor lite mindre än hannar. Storörad opossum har 51 till 70 mm långa bakfötter och 46 till 58 mm långa öron. Pälsen på ovansidan bildas av en kort och ljusgul underull samt av mörkgråa till svarta täckhår. Exemplar som lever i fuktiga skogar är allmänt mörkast. I ansiktet finns tre mörka linjer, en från nosen till hjässans centrum och en till varje öga. Artens krämfärgade kinder står inte lika tydlig i kontrast till andra delar av ansiktet som de vita kinderna hos Nordamerikansk opossum. Undersidan är allmänt täckt av ljusare päls. Öronen och främre halvan av den nakna svansen är svarta. I honans pung (marsupium) finns 13 spenar som bildar en cirkel. Tandformeln är I 5/4 C 1/1 P 3/3 M 4/4, alltså 50 tänder.[7]
Denna pungråtta förekommer i Central- och Sydamerika från öst centrala Mexiko till norra Brasilien och norra Bolivia. Den vistas i låglandet och på upp till 2 000 meter höga bergstrakter. Arten hittas i olika habitat som regnskogar och andra skogar och den förekommer även nära människans samhällen.[1]
Individerna klättrar främst i växtligheten och är aktiva på natten. De lever utanför parningstiden ensam. Honans revir är i genomsnitt 27 hektar stort och hannarnas revir har cirka en storlek av 165 hektar.[1] Boet som fodras med löv är en hålighet i trädet, ett utrymme mellan trädrötter eller en större bergsspricka. Storörad opossum är allätare och livnär sig bland annat av småfåglar, mindre däggdjur, insekter och andra ryggradslösa djur, frukter, gräs och andra växtdelar. I sällsynta fall dödar arten byten som är av samma storlek.[7]
Honor har oftast två kullar mellan januari och oktober med 7 eller 8 ungar per kull. Arten spelar i motsats till Nordamerikansk opossum inte död när den träffar på en fiende.[7]
Arten delas in i följande underarter:[5]
Wikimedia Commons har media som rör Storörad opossum.
Wikispecies har information om Didelphis marsupialis.
Storörad opossum (Didelphis marsupialis) är en pungdjursart som beskrevs av Carl von Linné 1758 och som ingår i familjen pungråttor. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Arten blir med svans 32,5 till 42,5 cm lång och väger 565 till 1610 g. Vanligen är honor lite mindre än hannar. Storörad opossum har 51 till 70 mm långa bakfötter och 46 till 58 mm långa öron. Pälsen på ovansidan bildas av en kort och ljusgul underull samt av mörkgråa till svarta täckhår. Exemplar som lever i fuktiga skogar är allmänt mörkast. I ansiktet finns tre mörka linjer, en från nosen till hjässans centrum och en till varje öga. Artens krämfärgade kinder står inte lika tydlig i kontrast till andra delar av ansiktet som de vita kinderna hos Nordamerikansk opossum. Undersidan är allmänt täckt av ljusare päls. Öronen och främre halvan av den nakna svansen är svarta. I honans pung (marsupium) finns 13 spenar som bildar en cirkel. Tandformeln är I 5/4 C 1/1 P 3/3 M 4/4, alltså 50 tänder.
Denna pungråtta förekommer i Central- och Sydamerika från öst centrala Mexiko till norra Brasilien och norra Bolivia. Den vistas i låglandet och på upp till 2 000 meter höga bergstrakter. Arten hittas i olika habitat som regnskogar och andra skogar och den förekommer även nära människans samhällen.
Individerna klättrar främst i växtligheten och är aktiva på natten. De lever utanför parningstiden ensam. Honans revir är i genomsnitt 27 hektar stort och hannarnas revir har cirka en storlek av 165 hektar. Boet som fodras med löv är en hålighet i trädet, ett utrymme mellan trädrötter eller en större bergsspricka. Storörad opossum är allätare och livnär sig bland annat av småfåglar, mindre däggdjur, insekter och andra ryggradslösa djur, frukter, gräs och andra växtdelar. I sällsynta fall dödar arten byten som är av samma storlek.
Honor har oftast två kullar mellan januari och oktober med 7 eller 8 ungar per kull. Arten spelar i motsats till Nordamerikansk opossum inte död när den träffar på en fiende.
Країни поширення: Аргентина; Беліз; Болівія; Бразилія; Колумбія; Коста-Рика; Еквадор; Сальвадор; Французька Гвіана; Гватемала; Гаяна; Гондурас; Мексика; Нікарагуа; Панама; Парагвай; Перу; Суринам; Тринідад і Тобаго; Венесуела. Він може бути знайдений до 2000 м над рівнем моря. Цей вид добре переносить широкий спектр середовищ існування, в тому числі дощові ліси і субтропічні ліси, штучні ліси і околиці населених пунктів, де харчується сміттям. Цей вид не живе на екстремальних висотах або у вкрай посушливих зонах.
Кремезний. Хутро з довгими остьовим волоссям, що надає цим тваринам дещо розпатланий вигляд. Їх спинна шерсть часто темна, зазвичай чорнувата або сірувата, але в рідкісних випадках може бути білуватою. Черевне хутро жовте або кремове. На обличчі хутро, перш за все, білувате і є темна смуга від маківки до переднісся і чорні кільця навколо обох очей. Вуха великі й повністю чорні. D. marsupialis має гострі кігті, довгі вуса і, перш за все, голий чіпкий хвіст, який трохи більший ніж тіло. Самці трохи більші за самиць і мають більш довгі ікла. Довжина тіла 371 мм, довжина хвоста 395 мм.
Цей вид був досить добре вивчений у північній частині ареалу. Він веде нічний спосіб життя, деревний (хоча інші члени їхнього роду набагато більш деревні), і як правило, поодинокий, хоча два або більше особин можуть виникнути разом під час сезону розмноження. Вони починають свою повсякденну діяльність приблизно за годину до заходу сонця; однак, їх пік рівня активності з 11 вечора до 3 ранку. Мають дуже широкий дієту і може змінювати її сезонно. Їх раціон включає безхребетних, хребетних, листя, фрукти, нектар і падло. Незалежно від сезону, безхребетні це головний компонент їхнього раціону в тому числі хробаки, жуки і коники. Мають очевидний імунітет до отрути багатьох членів родини Vipiridae і можуть споживати гримучих змій. Самиці будують гніздо з листя в порожнині дерева або норі. Вони зазвичай живуть менше, ніж 2 роки. D. marsupialis часто стають жертвами зіткнень з автомобілями. Відомі хижаки: Leopardus pardalis, Puma yagouaroundi, Harpia harpyja.
Розмір приплоду змінюється з широтою, і є малим близько екватора. Сезон розмноження також змінний залежно від широти. Вагітність триває від 13 до 15 днів. У D. marsupialis полігінійна система спаровування, в якому самці конкурують за самиць репродуктивного віку. Еструс триває від від 5 до 32 днів. Коли ресурси обмежені або недоступні ці тварини можуть прийняти рішення не спаровуватись. Народжується від 2 до 20 нерозвинутих дитинчат, але самиці мають тільки 9 сосків. Новонароджені крихітні, як правило завдовжки близько 1 см і важать близько 0,13 грама. Хоча вони надзвичайно слаборозвинені, новонароджені мають добре розвинені кігті на передніх ногах, які допомагають їм піднятися до сумки матері. Після того, вони залишаються прикріпленими до молочних залоз протягом приблизно 50 днів. Молодь перестає годуватись молоком і є незалежною, коли у віці від 90 до 125 днів, часто, коли фрукти в достатку.
Немає великих загроз для цього виду. У Суринамі його збирають для м'яса, яке незаконно вивозять у Французьку Гвіану. Цей вид зустрічається в багатьох охоронних територіях.
Didelphis marsupialis là một loài động vật có vú trong họ Didelphidae, bộ Didelphimorphia. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Didelphis marsupialis là một loài động vật có vú trong họ Didelphidae, bộ Didelphimorphia. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.
Южный опоссум[1] (лат. Didelphis marsupialis) — вид млекопитающих из семейства опоссумов.
Южный опоссум распространён в Центральной и Южной Америке. Он обитает на высоте до 2000 метров над уровнем моря. Этот вид хорошо переносит широкий спектр местообитаний, в том числе дождевые леса и субтропические леса, искусственные леса и окраины населённых пунктов, где питается отбросами. Этот вид живёт на экстремальных высотах или в крайне засушливых зонах.
Животное имеет коренастое телосложение. Мех с длинными остевыми волосами, придаёт этим животным несколько растрёпанный вид. Окраска меха на спине часто тёмная, обычно черноватая или сероватая, но в редких случаях может быть беловатой. Окраска меха на брюхе жёлтая или кремовая. На морде мех, прежде всего, беловатый, имеется тёмная полоса от макушки до переносицы и чёрные кольца вокруг обоих глаз. Уши большие и полностью чёрные. Южный опоссум имеет острые когти, длинные усы и, прежде всего, голый цепкий хвост, который немного длиннее, чем тело. Самцы немного крупнее самок и имеют более длинные клыки. Длина тела 37 см, длина хвоста 39,5 см.
Этот вид был достаточно хорошо изучен в северной части ареала. Он ведёт ночной образ жизни, древесный (хотя другие виды из этого рода гораздо более древесные), и как правило, одиночный, хотя две или более особей могут находиться поблизости в период размножения. Они начинают свою повседневную деятельность примерно за час до захода солнца, однако, пик активности наблюдается с 11 вечера до 3 утра. Имеют очень широкий спектр питания, который меняется сезонно. Их рацион включает беспозвоночных, позвоночных, листья, фрукты, нектар и падаль. Независимо от сезона, беспозвоночные — это главный компонент их рациона, в том числе черви, жуки и кузнечики. Имеют очевидный иммунитет к яду многих членов семейства гадюковых и могут нападать на гремучих змей. Самки строят гнездо из листьев в дупле дерева или норе. Они обычно живут менее 2-х лет.
Южный опоссум часто становится жертвой столкновений с автомобилями. Естественными врагами являются оцелот, ягуарунди, южноамериканская гарпия.
Размер приплода меняется с широтой, уменьшаясь около экватора. Сезон размножения также переменный в зависимости от широты. Беременность длится от 13 до 15 дней. У южного опоссума полигинийная система спаривания, в котором самцы конкурируют за самок репродуктивного возраста. Эструс длится от 5 до 32 дней. Когда ресурсы ограничены или недоступны, животные могут принять решение не спариваться. Рождается от 2 до 20 неразвитых детёнышей, но самки имеют только 9 сосков. Новорождённые крошечные, как правило длиной около 1 см и весят около 0,13 грамма. Хотя они слаборазвиты, новорождённые имеют хорошо развитые когти на передних ногах, которые помогают им подняться в сумку матери. После этого, они остаются прикреплёнными к молочным железам в течение примерно 50 дней. Потомство перестаёт кормиться молоком и становится самостоятельным в возрасте от 90 до 125 дней, часто, когда фрукты в изобилии.
Нет больших угроз для этого вида. В Суринаме его добывают ради мяса, которое незаконно вывозят во Французскую Гвиану. Этот вид встречается во многих охранных территориях.
Южный опоссум (лат. Didelphis marsupialis) — вид млекопитающих из семейства опоссумов.
Южный опоссум распространён в Центральной и Южной Америке. Он обитает на высоте до 2000 метров над уровнем моря. Этот вид хорошо переносит широкий спектр местообитаний, в том числе дождевые леса и субтропические леса, искусственные леса и окраины населённых пунктов, где питается отбросами. Этот вид живёт на экстремальных высотах или в крайне засушливых зонах.
Животное имеет коренастое телосложение. Мех с длинными остевыми волосами, придаёт этим животным несколько растрёпанный вид. Окраска меха на спине часто тёмная, обычно черноватая или сероватая, но в редких случаях может быть беловатой. Окраска меха на брюхе жёлтая или кремовая. На морде мех, прежде всего, беловатый, имеется тёмная полоса от макушки до переносицы и чёрные кольца вокруг обоих глаз. Уши большие и полностью чёрные. Южный опоссум имеет острые когти, длинные усы и, прежде всего, голый цепкий хвост, который немного длиннее, чем тело. Самцы немного крупнее самок и имеют более длинные клыки. Длина тела 37 см, длина хвоста 39,5 см.
Этот вид был достаточно хорошо изучен в северной части ареала. Он ведёт ночной образ жизни, древесный (хотя другие виды из этого рода гораздо более древесные), и как правило, одиночный, хотя две или более особей могут находиться поблизости в период размножения. Они начинают свою повседневную деятельность примерно за час до захода солнца, однако, пик активности наблюдается с 11 вечера до 3 утра. Имеют очень широкий спектр питания, который меняется сезонно. Их рацион включает беспозвоночных, позвоночных, листья, фрукты, нектар и падаль. Независимо от сезона, беспозвоночные — это главный компонент их рациона, в том числе черви, жуки и кузнечики. Имеют очевидный иммунитет к яду многих членов семейства гадюковых и могут нападать на гремучих змей. Самки строят гнездо из листьев в дупле дерева или норе. Они обычно живут менее 2-х лет.
Южный опоссум часто становится жертвой столкновений с автомобилями. Естественными врагами являются оцелот, ягуарунди, южноамериканская гарпия.
Размер приплода меняется с широтой, уменьшаясь около экватора. Сезон размножения также переменный в зависимости от широты. Беременность длится от 13 до 15 дней. У южного опоссума полигинийная система спаривания, в котором самцы конкурируют за самок репродуктивного возраста. Эструс длится от 5 до 32 дней. Когда ресурсы ограничены или недоступны, животные могут принять решение не спариваться. Рождается от 2 до 20 неразвитых детёнышей, но самки имеют только 9 сосков. Новорождённые крошечные, как правило длиной около 1 см и весят около 0,13 грамма. Хотя они слаборазвиты, новорождённые имеют хорошо развитые когти на передних ногах, которые помогают им подняться в сумку матери. После этого, они остаются прикреплёнными к молочным железам в течение примерно 50 дней. Потомство перестаёт кормиться молоком и становится самостоятельным в возрасте от 90 до 125 дней, часто, когда фрукты в изобилии.
Нет больших угроз для этого вида. В Суринаме его добывают ради мяса, которое незаконно вывозят во Французскую Гвиану. Этот вид встречается во многих охранных территориях.
남방주머니쥐(영어: southern 또는 black-eared opossum, common opossum)는 주머니쥐과에 속하며 학명은 Didelpbis marsupialis이다. 검은귀주머니쥐로도 불린다.
몸집이 작고 나무에서 생활하며 외양은 생쥐와 비슷하다. 털은 거칠고 회백색이고, 주둥이는 길다. 눈은 검고, 귀가 크며, 털이 없다. 꼬리는 길지만 털이 많지 않고, 나뭇가지를 꼬리로 감아서 거꾸로 매달릴 수 있다. 나무를 탈 때는 날카로운 발톱을 사용한다. 5-20마리의 새끼를 낳는데, 태어날 때의 크기는 강낭콩만하다. 어미는 출생 후 2개월까지 새끼를 육아주머니에 넣고 다닌다. 새끼는 육아주머니를 나온 후에도 여러 주 동안 어미 곁에 있다가 스스로 살아갈 수 있게 되면 어미에게서 완전히 떠난다. 밤에 사냥하며, 잡식성이다. 위험에 처했을 때는 움직이지 않고 누워서 죽은 시늉을 한다.
다음은 주머니쥐속의 계통 분류이다.[1]
주머니쥐속남방주머니쥐(영어: southern 또는 black-eared opossum, common opossum)는 주머니쥐과에 속하며 학명은 Didelpbis marsupialis이다. 검은귀주머니쥐로도 불린다.
