Pacific Rat

La aguarón de la Polinesia, o aguarón del Pacíficu (nome científicu: Rattus exulans), conocida polos maorínes como kiore, ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae. Ye la tercera especie d'aguarón más espandida nel mundu, detrás del aguarón d'alcantariella (Rattus norvegicus) y del aguarón negru (Rattus rattus).

Ye orixinaria del Sudeste Asiáticu pero, como los sos parientes, fíxose cosmopolita en munches islles de la Polinesia, Nueva Zelanda, Fixi, Ḥawai. Comparte l'habilidá d'afaese fácilmente a munchos tipos distintos d'ambientes, dende pacionales, montes, urbanizaciones. Los sos vezos son tamién similares, suel convivir con humanos onde tien un fácil accesu a comida.

Carauterístiques

Esta especie de Polinesia ye similar n'apariencia a otros aguarones como los aguarones negro y pardo. Tien oreyes grandes arrondaes, una trompa aguyada, pelo negru/pardu con una barriga más clara, y comparativamente curties pates. Cuerpu delgáu, llargu, algamando 15 cm de llargor de la ñariz a la base de la cola, faciéndola llevemente más curtia qu'otros aguarones. En pequeñes islles, tienden a ser entá menores 11 cm. Estremar por una llinia cimera más escura nes manes. El restu de pates y manes ye pálidu.

Hestoria natural

Como munchos royedores ye de vezos nocherniegos, y son escelentes escaladores, frecuentemente faciendo los sos niales n'árboles. Pel hibiernu, cuando arralez l'alimentu, ye común qu'esgamoten la corteza y los tarmos. Tienen les carauterístiques comunes a los aguarones tocantes a reproducción; poliéstricas con xestaciones de 21-24 díes, tamañu de camaes afeutaes por alimentu y otros recursos (6-11 pupes), volviéndo-yos el estro al otru mes (28 díes).

Dieta

R. exulans ye nocherniegu, omnívoru: come granes, frutes, fueyes, corteza, inseutos, lombriz, arañes, llagarteses, güevos d'aves, pitucos. Pueden reparase frecuentemente tomando pieces d'alimentu y llevales a sitiu más seguru, tantu pa protexeles o pa preparar. Protéxense asina non solo de predadores, sinón tamién de l'agua y d'otros conxéneres. Estes "estaciones d'escondederu" allugar n'árboles, cerca de raigaños, en fisuras de tueros, y entá en cañes cimeres. En Nueva Zelanda, por ej., tales estaciones atopar so piles de roques, o en frondas de Rhopalostylis sapida palmes Nikau.

Ecoloxía

Ta llargamente distribuyida nel Pacíficu y nel Sudeste Asiáticu. Nun pueden nadar grandes distancies, polo que-y la considera una marcadora significativa de les migración humana al traviés del Pacíficu polos polinesios que, accidental o deliberadamente, introducir nes islles qu'ocupaben. Esta especie ye responsable de munches estinción d'aves y inseutos reinals nel Pacíficu; eses especies taben nun ecosistema con ausencia de mamíferos y teníen la mansedume de isleños faciéndolos incapaces d'escapar de la presión predadora d'estos aguarones. Suxurióse que quiciabes estos aguarones xugaren un rol na completa deforestación de la islla de Pascua, por comer les nueces de la palma local (Arecaceae), torgando'l rebrote de la vexetación.^[1]

Restos d'esti aguarón polinésica datar en más de 2000 años en Nueva Zelanda. Suxurióse que llegó con esploradores tempranos que darréu perecieron o les dexaron ensin colonizales.

Enllaces esternos

• D. J. Campbell, I. A. Y. Atkinson (1999). «Effects of kiore (Rattus exulans Peale) on recruitment of indigenous coastal trees on northern offshore isllands of New Zealand». Journal of The Royal Society of New Zealand. Vol. 29 Nᵘ4, avientu 1999, pp. 265-290. Consultáu'l 17 de xunu de 2007.

Referencies

• Ruedes, L., Heaney, L. & Molur, S.. «Rattus exulans» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2011.1. Consultáu'l 17 de xunetu de 2011.
• Holdaway, R.N. 1996. Arribos d'aguarones a Nueva Zelanda. Nature, 384, 225-226.
• «ISSG entry: Rattus exulans». Consultáu'l 5 d'avientu de 2006.

Razh Polinezia (Rattus exulans) zo ur c'hrigner a-orin eus gevred Azia hag a vev bremañ en darn vrasañ eus inizi ar meurvor Habask.

Rattus exulans és una espècie de rosegador de la família dels múrids que viu al sud-est asiàtic, a la major part de la Polinèsia, Nova Zelanda, Fiji i Hawaii.

Referències

• Baillie, J. (1996). Rattus exulans. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 12-01-2008. (en anglès).

Die Pazifische Ratte (Rattus exulans, auch Kleine Pazifikratte) ist ein Nagetier; sie ist die kleinste der kulturfolgenden Arten aus der Gattung der Ratten (Rattus). Ihr Maori-Name ist kiore.^[1]

Merkmale

Im Vergleich zu den anderen Ratten besitzt sie einen kürzeren Körper, eine spitzere Schnauze, größere Ohren und immer ein braunes Fell. Ausgewachsene Tiere sind 11,5 bis 15 cm von Schnauzenspitze bis zum Schwanzansatz lang und wiegen 40 bis 80 g. Der Schwanz besitzt zahlreiche feine Ringe und ist etwa genauso lang wie der Körper.

Lebensweise

Die Pazifische Ratte kommt in zahlreichen Habitaten wie Steppe, Felsland und Wald zurecht. Sie kann mühelos auf Bäume klettern, in denen sie auch immer etwas zu fressen findet, aber sie ist kein guter Schwimmer. Die pazifische Ratte ist, wie die Wanderratte und die Hausratte auch, dämmerungsaktiv.

Ernährung

Die Pazifische Ratte ernährt sich hauptsächlich von Getreide wie Reis und Mais, von Zuckerrohr, Kokosnuss, Kakao und Ananas.

Fortpflanzung

Es werden vier bis neun Tiere pro Wurf auf die Welt gebracht, üblich sind vier Würfe im Jahr.

Geschichte

Die pazifische Ratte wurde vermutlich im Zuge der Ausbreitung der Lapita-Kultur in Ozeanien verbreitet.

Studien mitochondrischer DNA (mtDNA) der pazifischen Ratte zeigen, dass die Ausbreitung vermutlich von Indonesien (Halmahera) durch den Menschen ausging und von hier Mikronesien, Fidschi, Vanuatu und Neuseeland erreichte. Da sich die pazifische Ratte nicht mit der europäischen Ratte kreuzt, sind solche Studien bei diesem Tier leichter und aussagekräftiger durchzuführen als bei Hunden oder Menschen.

Neuere Radiokohlenstoffdatierungen von Knochen der pazifischen Ratte, die nur als Begleitung von Menschen nach Neuseeland gelangen konnte, datieren beispielsweise die frühestmögliche Besiedlung Neuseelands durch Māori auf das Jahr 1280.^[1]

Wahrscheinlich wurde die pazifische Ratte von den frühen Siedlern als Fleischlieferant genutzt. Heute ist sie in ganz Südostasien und Polynesien verbreitet, wird dort oft als Haustier oder zumindest als Nahrungslieferant gehalten. Ihr Fleisch wird als sehr wohlschmeckend geschildert.

Schadwirkung

Die Verbreitung der Pazifischen Ratte führte (neben anderen Faktoren) zu schweren Schäden in den fragilen Ökosystemen der pazifischen Inseln. In deren einheimischer Fauna waren bodenbrütende Vogelarten besonders betroffen. Zusammen mit der Überjagung durch den Menschen führte das zu deren Aussterben. Mit dem Beginn der Lapita-Kultur wird die biologische Diversität der meisten Inseln radikal reduziert.

Weiteren Schaden richtete die später durch Europäer eingeschleppte Wanderratte (R. norvegicus) an.

Literatur

• M. J. Grope: Rat DNA and Human Migration in the Pacific. In: Current Anthropology. Bd. 46, Nr. 2, April 2005, S. 159–160, doi:10.1086/428786.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Dating human arrival in New Zealand

Ko te kiore he momo kararehe itiiti, he kai reka hoki i haria mai e ngā waka o ngā tūpuna o te Māori. He iti ake i ngā kiore Pākehā e kīa nei ko ngā kiore o Nōwei. Ko te ingoa pūtaiao ko Rattus exulans.

Tirohia hoki

• Pūtere ārai kiore

De Polynezyske rôt (Latynske namme: Rattus exulans), ek wol de Pasifyske rôt neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae), de ûnderfamylje fan 'e mûzen en rotten fan de Alde Wrâld (Murinae) en it skaai fan 'e echte rotten (Rattus), dat oarspronklik fan it fêstelân fan Súdeast-Aazje stammet. Hy hat him lykwols al relatyf ier ferspraat nei frijwol de hiele Yndyske Arsjipel, de Filipinen, Taiwan, Nij-Guineä, de Melanezyske eilannen (lykas de Salomonseilannen, de Nije Hebriden en Fidzjy), en it grutste part fan 'e Polynezyske eilannen, ynkl. Nij-Seelân, Hawaï en Peaske-eilân. Mei't de Polynezyske rôt net lange ôfstannen swimme kin, wurdt syn histoaryske fersprieding, dy't oan 'e hân fan bonkeresten en oar bewiismateriaal fêststeld wurde kin, sjoen as in treflike oanwizing foar iere minsklike migraasjes yn it gebiet fan 'e Stille Oseaan.

Uterlike skaaimerken

De Polynezyske rôt sjocht der rûchwei itselde út as oare rotten, mar hat gruttere, rûne earen en relatyf lytse poaten. Hy hat trochinoar in kop-romplingte fan 11-13 sm, mei in sturtlingte fan 12-15 sm, en in swarte of dûnkerbrunige behierring, dy't nei de bealch ta ljochter útskaait. Op gruttere eilannen, lykas Nij-Seelân, hat er him ûntjûn ta in gruttere lichemsgrutte as it gemiddelde, wylst er him op lytse eilantsjes krekt ta in dwerchfoarm liket te ûntwikkeljen.

Fersprieding fan 'e Polynezyske rôt yn Súdeast-Aazje (dit is dus net it hiele ferspriedingsgebiet).

Biotoop en ynfloed op lânseigen floara en fauna

Polynezyske rotten binne by steat om har oan te passen oan in grut ferskaat fan biotopen en habitats, fan iepen gerslân yn koelere klimaten oant ticht begroeid tropysk reinwâld. Se hawwe lykwols leard dat it leannet om deunby minsklike bewenning te bliuwen, mei't dêr altyd wol wat te heljen is. Troch dy assosjaasje mei de minske is de Polynezyske rôt nei de brune rôt en de swarte rôt de op twa nei meast wiid fersprate rottesoarte wurden. Dat hat der wer ta laat dat er yn in oansjenlik diel fan syn ferspriedingsgebiet as eksoat grutte skea tabrocht hat oan kwetsbere pleatslike ekosystemen op Pasifyske eilannen, dêr't de lânseigen diersoarten (benammentlik fûgels en ynsekten) evoluëarre wiene sûnder ea lêst te hawwen fan rôfsûchdieren. Sadwaande hiene dy bisten gjin ferwar tsjin 'e rotten doe't dy op sokke eilannen yntrodusearre waarden, en kin it útstjerren fan in grut tal bistesoarten dêrsanne wierskynlik op it konto fan 'e Polynezyske rôt skreaun wurde.

Fierders wurdt der ek wol tocht dat Polynezyske rotten foar in diel ferantwurdlik wiene foar de ûntbosking fan Peaske-eilân trochdat se de nuten fan 'e Peaske-eilânske palmbeam opfrieten, wat foarkaam dat nije beammen de âlde, troch de minske kappe eksimplaren ferfange koene. Yn Nij-Seelân, dêr't de Polynezyske rôt ek wol bekend stiet ûnder de Maoary-namme kiore, waard yn 'e 1990-er jierren fan bonkeresten fan it bist fêststeld dat se mear as 2000 âld wiene, wat de teoryen oangeande de fersprieding fan 'e Polynezyske rôt raar yn it hûndert jage. Letter ûndersyk hat dy befinings lykwols ûnderút helle, en no wurdt rûnom akseptearre dat de Polynezyske rôt Nij-Seelân om it jier 1280 hinne berikte, tagelyk mei de earste Maoary. Yn Nij-Seelân is it bist ûnderwilens op 'e measte lytse eilantsjes útrûge, mar twa, yn 'e Hen and Chickenseilannen, binne apart holden as in reservaat foar de Polynezysk rôt.

Kalavo

Kalavo (Rattus exulans) — E dua na manumanu.

Na Kalavo e dua na meca ni manumanu.

The Polynesian rat, Pacific rat or little rat (Rattus exulans), known to the Māori as kiore, is the third most widespread species of rat in the world behind the brown rat and black rat. The Polynesian rat originated in Southeast Asia, and like its relatives has become widespread, migrating to most of Polynesia, including New Zealand, Easter Island, and Hawaii. It shares high adaptability with other rat species extending to many environments, from grasslands to forests. It is also closely associated with humans, who provide easy access to food. It has become a major pest in most areas of its distribution.

Description

The Polynesian rat is similar in appearance to other rats, such as the black rat and the brown rat. It has large, round ears, a pointed snout, black/brown hair with a lighter belly, and comparatively small feet. It has a thin, long body, reaching up to 6 in (15 cm) in length from the nose to the base of the tail, making it slightly smaller than other human-associated rats. Where it exists on smaller islands, it tends to be smaller still – 4.5 in (11 cm). It is commonly distinguished by a dark upper edge of the hind foot near the ankle; the rest of its foot is pale.

Distribution and habitat

The Polynesian rat is widespread throughout the Pacific and Southeast Asia. Mitochondrial DNA analysis suggests that the species originated on the island of Flores.^[2] The IUCN Red List considers it native to Bangladesh, all of mainland Southeast Asia, and Indonesia, but introduced to all of its Pacific range (including the island of New Guinea), the Philippines, Brunei, and Singapore, and of uncertain origin in Taiwan.^[3] It cannot swim over long distances, so is considered to be a significant marker of the human migrations across the Pacific, as the Polynesians accidentally or deliberately introduced it to the islands they settled. The species has been implicated in many of the extinctions that occurred in the Pacific amongst the native birds and insects; these species had evolved in the absence of mammals and were unable to cope with the predation pressures posed by the rat. This rat also may have played a role in the complete deforestation of Easter Island by eating the nuts of the local palm tree Paschalococos, thus preventing regrowth of the forest.^[4][5]

Although remains of the Polynesian rat in New Zealand were dated to over 2,000 years old during the 1990s,^[6] which was much earlier than the accepted dates for Polynesian migrations to New Zealand, this finding has been challenged by later research showing the rat was introduced to both the country's main islands around A.D. 1280.^[7]

Behaviour

Polynesian rats are nocturnal like most rodents, and are adept climbers, often nesting in trees. In winter, when food is scarce, they commonly strip bark for consumption and satisfy themselves with plant stems. They have common rat characteristics regarding reproduction: polyestrous, with gestations of 21–24 days, litter size affected by food and other resources (6–11 pups), weaning takes around another month at 28 days. They diverge only in that they do not breed year round, instead being restricted to spring and summer.

Diet

R. exulans is an omnivorous species, eating seeds, fruit, leaves, bark, insects, earthworms, spiders, lizards, and avian eggs and hatchlings. Polynesian rats have been observed to often take pieces of food back to a safe place to properly shell a seed or otherwise prepare certain foods. This not only protects them from predators, but also from rain and other rats. These "husking stations" are often found among trees, near the roots, in fissures of the trunk, and even in the top branches. In New Zealand, for instance, such stations are found under rock piles and fronds shed by nikau palms.

Rat control and bird conservation

New Zealand

In New Zealand and its offshore islands, many bird species evolved in the absence of terrestrial mammalian predators, so developed no behavioral defenses to rats. The introduction by the Māori of the Polynesian rat into New Zealand resulted in the eradication of several species of terrestrial and small seabirds.

Subsequent elimination of rats from islands has resulted in substantial increases in populations of certain seabirds and endemic terrestrial birds, as well as species of insects such as the Little Barrier Island giant wētā. As part of its program to restore these populations, such as the critically endangered kākāpō, the New Zealand Department of Conservation undertakes programs to eliminate the Polynesian rat on most offshore islands in its jurisdiction, and other conservation groups have adopted similar programs in other reserves seeking to be predator- and rat-free.^[8]

However, two islands in the Hen and Chickens group, Mauitaha and Araara, have now been set aside as sanctuaries for the Polynesian rat.^[9]

Rest of the Pacific

NZAID has funded rat eradication programs in the Phoenix Islands of Kiribati in order to protect the bird species of the Phoenix Islands Protected Area.^[10]

Between July and November 2011, a partnership of the Pitcairn Islands Government and the Royal Society for the Protection of Birds implemented a poison baiting programme on Henderson Island aimed at eradicating the Polynesian rat.^[11] Mortality was massive, but of the 50,000 to 100,000 population, 60 to 80 individuals survived and the population has now fully recovered.^[12]

References

• "ISSG entry: Rattus exulans". Retrieved 2006-12-05.

Kioreo (maorie Kiore) estas specio de ratoj, ankaŭ konata kiel Polinezia Rato. Latine ĝi nomiĝas Rattus exulans. Ĝi estas la tria de plej disvastigitaj specioj de ratoj post bruna rato kaj nigra rato. Originale la bestoj devenas de sud-orienta, orientalisa, Azio, sed eventuale ili disvastiĝis tra tuta Oceanio kaj vivadas ĉe plimulto de Polineziaj insuloj, en Nov-Zelando kaj eĉ sur Havajo. Ili estas ege vivivaj kaj preskaŭ ĉionvoraj, kiel ĉiuj ratoj. Pro tio ili facile adaptiĝas al diversaj medioj kaj tre sukcese konkuras kun nativaj bestoj. Pro tio kioreoj iĝis tre granda danĝero por multaj ekologiaj sistemoj kaj eĉ jam konduktis kelkaj specioj de birdoj, insektoj kaj aliaj senvertebruloj al formorto. Nun ekologiistoj klopodas formortigi ĉiujn kioreojn en lokoj de naturrezervejoj.

Portalo pri Zoologio

La rata de la Polinesia, o rata del Pacífico (Rattus exulans), conocida por los maoríes como kiore, es una especie de roedor miomorfo de la familia Muridae. Es la tercera especie de rata más expandida en el mundo, detrás de la rata de alcantarilla (R. norvegicus) y de la rata negra (R. rattus).

Es originaria del Sudeste Asiático pero, como sus parientes, se hizo cosmopolita en muchas islas de la Polinesia, Nueva Zelanda, Fiyi, Hawái. Comparte la habilidad de adaptarse fácilmente a muchos tipos diferentes de ambientes, desde pastizales, bosques, urbanizaciones. Sus hábitos son también similares, suele convivir con humanos donde tiene un fácil acceso a comida.

Características

Esta especie de Polinesia es similar en apariencia a otras ratas como las ratas negra y parda. Tiene orejas grandes redondeadas, una trompa aguzada, pelo negro/pardo con una barriga más clara, y comparativamente cortas patas. Cuerpo delgado, largo, alcanzando 15 cm de longitud de la nariz a la base de la cola, haciéndola levemente más corta que otras ratas. En pequeñas islas, tienden a ser aún menores 11 cm. Se distinguen por una línea superior más oscura en las manos. El resto de patas y manos es pálido.

Historia natural

Como muchos roedores es de hábitos nocturnos, y son excelentes escaladores, frecuentemente haciendo sus nidos en árboles. En invierno, cuando escasea el alimento, es común que ramoneen la corteza y los tallos. Tienen las características comunes a las ratas en cuanto a reproducción; poliéstricas con gestaciones de 21-24 días, tamaño de camadas afectadas por alimento y otros recursos (6-11 crías), volviéndoles el estro al otro mes (28 días).

Dieta

R. exulans es nocturno, omnívoro: come semillas, frutas, hojas, corteza, insectos, lombrices, arañas, lagartijas, huevos de aves, polluelos. Pueden observarse frecuentemente tomando piezas de alimento y llevarlas a sitio más seguro, tanto para protegerlas o para prepararlas. Se protegen así no solo de predadores, sino también de la lluvia y de otros congéneres. Estas "estaciones de escondrijo" se ubican en árboles, cerca de raíces, en fisuras de troncos, y aún en ramas superiores. En Nueva Zelanda, por ejemplo, tales estaciones se encuentran bajo pilas de rocas, o en frondas de palmas Nikau (Rhopalostylis sapida).

Ecología

Está ampliamente distribuida en el Pacífico y en el Sudeste Asiático. No pueden nadar grandes distancias, por lo que se la considera una marcadora significativa de las migración humana a través del Pacífico por los polinesios que, accidental o deliberadamente, la introdujeron en las islas que ocupaban. Esta especie es responsable de muchas extinciones de aves e insectos endémicos en el Pacífico; esas especies estaban en un ecosistema con ausencia de mamíferos y tenían la mansedumbre de isleños haciéndolos incapaces de escapar de la presión predadora de estas ratas. Se ha sugerido que quizás estas ratas hayan jugado un rol en la completa deforestación de la isla de Pascua, por haber comido las nueces de la palma local (Arecaceae), impidiendo el rebrote de la vegetación.^[2]​

Restos de esta rata polinésica se datan en más de 2000 años en Nueva Zelanda. Se sugirió que llegó con exploradores tempranos que posteriormente perecieron o las dejaron sin colonizarlas.

Referencias

Bibliografía

• Holdaway, R.N. 1996. Arribos de ratas a Nueva Zelanda. Nature, 384, 225-226.
• «ISSG entry: Rattus exulans». Consultado el 5 de diciembre de 2006.

Rattus exulans Rattus generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• Rattus exulansri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Rattus
• Muridae

Polynesianrotta^[2][3] (Rattus exulans) on rottien sukuun kuuluva jyrsijälaji. Se on kolmanneksi yleisin rottalaji isorotan ja mustarotan jälkeen.

Polynesianrotta on ulkoisesti samankaltainen kuin mustarotta, mutta pienempi. Sen ruumis on keskimäärin 12 senttimetriä pitkä ja hännän pituus on keskimäärin 13 senttimetriä. Turkki on tummanruskea ja vatsa harmaa. Polynesianrotta on kaikkiruokainen yöeläin, ja se syö pääosin siemeniä, hedelmiä, kaarnaa, hyönteisiä, liskoja ja lintujen munia. Se on ketterä kiipeilemään ja tekee joskus pesänsä puuhun.

Polynesianrotta on tärkeä todiste ihmisten muutosta Tyynenmeren saarilla. Se ei pysty uimaan pitkiä matkoja, joten se on levinnyt eri saarille ihmisten mukana. Se on alun perin kotoisin Kaakkois-Aasiasta, mutta on levinnyt veneiden kyydissä muun muassa Havaijille ja Pääsiäissaarelle.^[3]

Polynesianrotta Havaijilla.

Lähteet

Aiheesta muualla

• ITIS: Rattus exulans (englanniksi)

Rattus exulans

Le rat polynésien (Rattus exulans), appelé aussi rat du Pacifique et en māori kiore, est la troisième espèce de rats la plus répandue au monde après le rat brun et le rat noir. Le rat polynésien est originaire de l'Asie du Sud-Est mais il a connu une expansion majeure comme ses cousins en étant présent sur la majorité des îles de Polynésie, en Nouvelle-Zélande, aux îles Fidji et même à Hawaii. Il est capable de s'adapter à de multiples environnements, vivant dans les prairies mais aussi dans les forêts. Son mode de vie est lui aussi similaire à celui des autres rats, vivant dans le voisinages des humains grâce auxquels il a un accès facile à la nourriture. Il est de ce fait considéré comme l'organisme nuisible le plus important dans son aire de distribution.

Mode de vie

Les rats polynésiens sont nocturnes comme la plupart des rongeurs, ils savent grimper aux arbres où ils nidifient souvent. En hiver, lorsque la nourriture se fait rare, il est courant qu'ils se contentent de ronger l'écorce des arbres et de manger les tiges des plantes pour se nourrir. Leur mode de reproduction est similaire à celui des autres rats : chaleurs cycliques et période de gestation de 21 à 24 jours. La taille des portées (de 6 à 11 petits) est fonction de la quantité de nourriture disponible ; le sevrage a lieu au bout d'un mois. L'unique différence est que la procréation, étant limitée au printemps et à l'été, n'a pas lieu toute l'année.

Caractéristiques physiques

Le rat polynésien a une apparence similaire à celle des autres rats communs. Il a de grandes oreilles rondes, un museau pointu, un pelage noir-brun mais comparativement de plus petites pattes. Son corps est long et fin, atteignant 15,2 centimètres de longueur du museau à la base de la queue ce qui le rend légèrement plus petit que les autres rats associés aux humains. Dans les petites îles où ils sont présents, ils ont tendance à avoir une taille réduite (11,5 cm). On le distingue généralement par une bande sombre du pelage présente sur la partie supérieure de leurs pattes postérieures, à proximité de la cheville, le reste de ses pattes est plus pâle.

Régime alimentaire

Le rat polynésien est une espèce omnivore se nourrissant de graines, de fruits, de feuilles, de larves d'insectes, de vers de terre, d'araignées, de lézards, d'œufs d'oiseaux et d'oisillons. On a pu observer des rats polynésiens emporter de la nourriture nécessitant d'être préparée en lieu sûr afin de pouvoir la manger en toute tranquillité, par exemple des graines devant être écossées. Cela les protège non seulement des autres prédateurs mais aussi de la pluie et de leurs congénères. Ces « zones de dépouillement » sont souvent situées sur les arbres, près des racines, dans les fissures du tronc ou parfois même sur les branches sommitales.

Localisation

Le rat polynésien est présent dans le Pacifique et en Asie du Sud-Est. Ne pouvant pas nager sur de longues distances, sa présence sur de nombreuses îles isolées est considérée comme un marqueur des migrations humaines dans le Pacifique, les migrants polynésiens l'ayant intentionnellement ou accidentellement introduit sur les îles qu'ils ont colonisées. L'espèce a été impliquée dans l'extinction de nombreuses espèces d'oiseaux et d'insectes endémiques qui s'étaient développées en l'absence de mammifères et furent incapables de s'adapter à leur prédation.

Des restes de ces rats datés de 2000 ans ont été retrouvés en Nouvelle-Zélande, ce chiffre est néanmoins controversé. On a suggéré qu'ils avaient été apportés par des migrants n'ayant pas réussi à coloniser l'île.

Dératisation et protection des oiseaux

Dans la Nouvelle-Zélande et ses îles, de nombreuses espèces d'oiseaux ont évolué en l'absence de prédateurs mammifères terrestres, et n'ont donc développé aucune défense comportementale vis-à-vis du rat. L'introduction en Nouvelle-Zélande du rat polynésien par les Maoris a eu pour résultat d'éradiquer plusieurs espèces d'oiseaux marins et terrestres de petite taille.

L'élimination ultérieure des rats des îles a entrainé une augmentation substantielle des populations chez certains oiseaux marins et terrestres endémiques. Dans le cadre de son programme visant à reconstituer ces populations, comme le kakapo qui se trouve en danger critique d'extinction, le New Zealand Department of Conservation a entrepris des programmes de lutte contre le rat polynésien sur la plupart des îles qui relèvent de sa juridiction, et d'autres groupes de conservation ont adopté des programmes similaires dans d'autres réserves en cherchant à y éliminer les rats et d'autres prédateurs^[1].

Cependant, deux îles de l'archipel Hen and Chickens, Mauitaha et Araara, ont été réservées comme sanctuaires pour le rat polynésien^[2].

Reste du Pacifique

NZAID a mis en place un programme d'éradication au niveau des îles Phœnix de l'archipel des Kiribati en vue de protéger les espèces d'oiseaux de la réserve de Phoenix Islands Protected Area ^[3].

Entre ̣Juillet 2011 et Novembre 2011, un partenariat avec le gouvernement des îles Pitcairn et la Royal Society for the Protection of Birds a implémenté un programme de distribution d'un poison sur île Henderson ayant pour but d'éradiquer le rat du Pacifique ^[4]. La mortalité fut massive mais des 50 000 à 100 000 membres de la population, 60 à 80 individus ont survécu et la population est maintenant presque entièrement reconstituée ^[5].

Notes et références

̺

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

Voir aussi

A rata da Polinesia, ou rata do Pacífico (Rattus exulans), coñecida polos maorís como kiore, é a terceira especie máis expandida de rata no mundo, detrás da "rata parda" Rattus norvegicus e da "rata negra" Rattus rattus.

É orixinaria do Sueste Asiático pero, como os seus parentes, fíxose cosmopolita en moitas illas da Polinesia, Nova Zelandia, Fixi, Hawai. Comparte a habilidade de adaptarse facilmente a moitos tipos diferentes de ambientes, dende pasteiros, bosques e urbanizacións. Os seus hábitos son tamén similares, adoita convivir con humanos onde ten un fácil acceso á comida.

Características

É un mamífero nocturno como moitos roedores, e son excelentes escaladores, frecuentemente facendo os seus niños en árbores. No inverno, cando escasea o alimento, é común que remoian a cortiza e os talos. Teñen as características comúns das ratas en canto a reprodución; poliéstricas con xestacións de 21-24 días, tamaño de camadas afectadas por alimento e outros recursos (6-11 pupas), volvéndolles o estro ó outro mes (28 días).

Desenvolvemento físico

Esta especie da Polinesia é similar en aparencia a outras ratas como as ratas negra e parda. Ten orellas grandes redondeadas, unha trompa aguzada, pelo negro/pardo cunha barriga lixeira, e comparativamente curtas patas. Corpo delgado, longo, acadando 15 cm de lonxitude do nariz á base da cola, facéndoa levemente máis curta que outras ratas. En pequenas illas, tenden a ser menores de 11 cm. Distínguense por unha liña superior máis escura nas mans. O resto das patas e mans é pálido.

Dieta

R. exulans é nocturno, omnívoro: come sementes, froitas, follas, cortiza, insectos, miñocas, arañas, lagartas, ovos de aves, pitos. Poden observarse frecuentemente tomando pezas de alimento e levalas a un sitio máis seguro, tanto para protexelas ou para preparalas. Protéxense así non só de predadores, se non tamén da chuvia e de outros conxéneres. Durante as "estacións de agocho" sitúanse en árbores, cerca de raíces, en fisuras de troncos, e tamén en ramas superiores. En Nova Zelandia, por ex., en tales estacións atópanse baixo pilas de rocas, ou en frondes de Rhopalostylis sapida palmas Nikau.

Ecoloxía

Está amplamente distribuída no Pacífico e no Sueste Asiático. Non poden nadar grandes distancias, polo que se considera unha marcadora significativa da migración humana a través do Pacífico, polos polinesios que accidental ou deliberadamente introducírona ás illas que ocupaban. Esta especie é responsable de moitas extincións no Pacífico de aves e insectos nativos; esas especies estaban nun ecosistema con ausencia de mamíferos e tiñan mansedume de insulares facéndoos inhábiles de escapar da presión predadora de estas ratas. Suxeriuse que quizais estas ratas xogaran un rol na completa deforestación da illa de Pascua, por come-las noces da local Arecaceae palma, impedindo o rebrote da vexetación.^[1]

Restos de esta rata polinésica dátanse en máis de 2000 anos en Nova Zelandia. Suxeriuse que chegou con exploradores temperáns que posteriormente pereceron ou deixáronas sen colonizar.

Notas

• Baillie, J. (1996). Rattus exulans. 2006 Lista Vermella de Especies Ameazadas IUCN. IUCN 2006. Consultado o 12 maio 2006.
• Holdaway, R.N. 1996. Arribos de ratas a Nueva Zelanda. Nature, 384, 225-226.

Polinezijski štakor ili Pacifički štakor (lat. Rattus exulans, maorski: kiore) treća je najraširenija vrsta štakora u svijetu, odmah iza smeđeg i crnog štakora. Svoje podrijetlo vuče iz Jugoistočne Azije, odakle se proširio polinezijskim otocima, uključujući Novi Zeland, Uskršnji otok i Havaje. Sa srodnim vrstama dijeli osobinu prilagodljivosti različitim vrstama staništa, od savane i makije do tropskih kišnih šuma. Djelovanjem čovjeka, naselio se i u gradove i sela, gdje stvara velike štete na poljoprivrednim zemljištima.

Opis

Izgled

Vrlo je sličan drugim vrstama štakora, posebno bijelim i crnim. Ima velike i okrugle uši, izduženu njušku i kratke noge. Dlaka mu je na leđima tamnosmeđa do crna, a na trbuhu je bijela. Ima tanko tijelo, mjereno od njuške do repa dugo 15 centimetara, nešto kraće od ostalih štakora bliskih ljudima. Na pojedinim otocima pronađeni su još i kraći primjerci (do 11 cm). Rep je razmjerno dugačak u odnosu na ostatak tijela.

Ponašanje

Kao i većina glodavaca, Polinezijski štakor je noćna životinja. Vrlo je vješti penjač te se često gnijezdi na drveću. Svoje značajke razmnožavanja i spolnog sustava dijele s drugim vrstama: plodno razdoblje (estrus) traje 21-24 dana i javlja se dvaput godišnje, u proljeće i ljeti. Trudnoća traje oko 28 dana, a ženka prosječno okoti 6-11 mladunaca.

Usamljena je životinja i veći dio života provede sama. Mužjaci i ženke susreću se jedino radi parenja.^[1]

Prehrana

Polinezijski štakori su svejedi (omnivore) i njihova se prehrana uglavnom sastoji od sjemenki, voća, lišća, kukaca, crva, pauka, manjih guštera i ajvanskih jaja. Poznati su po stručnosti u pronalasku mjesta za skrivanje hrane, a znaju i kako uskladištiti sjemenku a da ne proklije. Svoju hranu ne skrivaju samo radi prirodnih neprijatelja, već i loših vremenskih uvjeta (kiša), kao i od drugih vrsta štakora. Osim u zemlji, hranu skrivaju i na granama drveća, dok oni na Novom Zelandu hranu skrivaju na palmama nikau.

Rasprostranjenost

Prilagodio se uvjetima života raznih staništa, uključujući i plaže tropskih otoka, priobalnu makiju i planinske livade do 1300 metara nadmorske visine. Rasprostranjen je na Pacifiku i u Jugoistočnoj Aziji. Budući da ne mogu plivati na velike ualjenosti, Polineziju su naselili tijekom ljudske selidbe polinezijskih otoka prije 2 000 godina, te bili među prvim predstavnicima glodavaca na tom području.

Smatra se kako je polinezijski štakor ima značajnu ulogu u deforestaciji Uskršnjih otoka, zbog pretjerane konzumacije plodova mjesnih vrsta palmi, onemogućujući time rast novih stabala.^[2][3] Prema znanstvenim istraživanjima, polinezijski je štakor Novi Zeland naselio oko 1280.^[4]

Poveznice

• Fauna Novog Zelanda

Izvori

Tikus Polinesia, atau Tikus Pasifik (Rattus exulans), dalam Māori dikenal sebagai kiore, adalah spesies tikus yang penyebarannya terluas ketiga di dunia setelah Tikus Coklat dan Tikus Hitam. Tikus Polinesia sebenarnya berasal dari Asia Tenggara namun, seperti kerabatnya, telah menjadi pengembara yang baik - yang menyebar di banyak kepulauan Polinesia, Selandia Baru, Fiji, dan setiap pulau di Hawaii. Hewan ini menunjukkan kemampuan mudah beradaptasi dengan berbagai lingkungan, dari semak belukar hingga hutan. Kebiasaannya juga serupa, yang menjadikannya dapat berinteraksi dekat dekat dengan manusia karena mudahnya mendapatkan makanan. Sebagai hasilnya, hewan ini telah menjadi hama besar di hampir seluruh wilayah penyebarannya.

Karakteristik

Tikus Polinesia merupakan hewan nokturnal seperti pengerat pada umumnya, ahli memanjat, dan sering bersarang di pepohonan. Di musim dingin, saat makanan semakin berkurang, hal yang biasa mereka lakukan adalah mengelupas kulit kayu untuk dikonsumsi dan mengenyangkan tubuh dengan batang tumbuhan. Mereka memiliki karakteristik tikus pada umumnya mengenai reproduksi; poliestrous dengan masa hamil 21-24 hari, ukuran sampah tubuh terpengaruh oleh makanan dan sumber daya lain (6-11 kotoran), penyapihan dilakukan di bulan lain selama 28 hari. Faktor pembedanya adalah bahwa mereka tidak berkembangbiak sepanjang tahun, sebagai gantinya membatasinya hanya pada musim semi dan musim panas.

Variasi fisik

Tikus Polinesia memiliki penampilan yang sama dengan tikus lain seperti Tikus Hitam dan Coklat. Hewan ini memiliki telinga melingkar yang besar, moncong panjang, bulu coklat/hitam dengan perut tongkang, namun secara komparatif memiliki kaki yang kecil. Mereka memiliki tubuh panjang, langsing, yang mencapai panjang lebih dari 6 inci (15 cm) dari hidung hingga ujung ekor, yang menyebabkan mereka lebih kecil dan ringan daripada tikus lain yang beritneraksi dengan manusia. Saat mereka berada pada suatu pulau, mereka cenderung menjadi yang hewan yang lebih kecil (sekitar 4,5 inci (11 cm)). Mereka umumnya memiliki perbedaan bagian atas kaki belakang dekat mata kaki yang lebih gelap. Kaki-kaki lainnya berwarna lebih pucat.

Pola makan

R. exulans adalah spesies omnivora nokturnal: pemakan biji, buah, daun, kulit kayu, serangga, cacing tanah, laba-laba, cecak, telur unggas dan yang telah menetas. Tikus Polinesia telah diteliti setiap sampel makanannya yang dibawa ke tempat aman seperti kulit biji yang baik atau cara lain menyiapkan makanan tertentu. Hal ini tidak hanya melindunginya dari predator namun juga hujan dan tikus lain. "Keadaan mengelupas" tersebut sering ditemukan di antara pepohonan, dekat dengan akar, dalam celah batang, dan setiap ujung cabang. Di Selandia Baru, sebagai contoh, keadaan tersebut ditemukan di bawah timbunan bebatuan dan daun Palem Nikau.

Ekologi

Tikus Polinesia tersebar di seluruh Pasifik dan Asia Tenggara. Mereka tidak dapat berenang dalam jarak yang jauh dan sebab itu menjadi penilai penting migrasi manusia yang menyebrangi Pasifik, Bangsa Polinesia secara kebetulan atau dengan bebas membawa mereka ke pulau yang dikunjungi. Spesiesnya telah menyebabkan banyak kepunahan yang terjadi pada burung dan serangga asli di sepanjang Pasifik; spesies tersebut semakin meningkat dengan tidak adanya mamalia dan tidak mampu berhadapan dengan tekanan predasi disebabkan tikus. Mereka juga telah dianggap bahwa tikus memainkan peran dalam melengkapi penebangan hutan Pulau Easter dengan memakan biji pohon palem lokal, dan hal itu menghambat pertumbuhan ulang sebuah hutan.^[1]

Sisa-sisa Tikus Polinesia telah ada lebih dari 2000 tahun di Selandia Baru dengan sejumlah metode kemunculan namun figurnya masih dalam perdebatan. Hal ini dianggap bahwa mereka datang dengan penjelajah awal yang kemudian tewas atau pergi tanpa menduduki pulau.

Pranala luar

• D. J. Campbell, I. A. E. Atkinson (1999). "Effects of kiore (Rattus exulans Peale) on recruitment of indigenous coastal trees on northern offshore islands of New Zealand" (PDF). Journal of The Royal Society of New Zealand. Vol. 29 No 4, December 1999, pp. 265-290. Diakses tanggal 2007-06-17.

Referensi

• Baillie, J. (1996). Rattus exulans. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. Diakses 12 May 2006.
• Holdaway, R.N. (1996). Arrival of rats in New Zealand. Nature, 384, 225-226.
• "ISSG entry: Rattus exulans". Diakses tanggal 2006-12-05.

Il ratto del Pacifico o ratto polinesiano (Rattus exulans Peale, 1848) è un roditore della famiglia dei Muridi diffuso nell'Ecozona orientale e in quella australasiana.^[1][2]

Descrizione

Dimensioni

Roditore di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 100 e 140 mm, la lunghezza della coda tra 108 e 159 mm, la lunghezza del piede tra 20 e 28 mm, la lunghezza delle orecchie tra 16 e 19 mm e un peso fino a 100 g.^[3]

Aspetto

La pelliccia è ruvida e particolarmente spinosa. Le parti dorsali variano dal bruno-grigiastro delle forme continentali al bruno-rossiccio delle forme insulari mentre le parti ventrali sono bianche. La linea di demarcazione lungo i fianchi è netta. Il dorso delle zampe anteriori è ricoperto da peli brunastri, mentre quello dei piedi è ricoperto da peli bianchi. Le vibrisse sono molto lunghe. La coda è molto più lunga della testa e del corpo, è uniformemente marrone ed è rivestita da 13-18 anelli di scaglie per centimetro. Le femmine hanno due paia di mammelle pettorali e due paia inguinali. Il cariotipo è 2n=42 FN=58-60.

Biologia

Comportamento

È una specie arboricola. Si arrampica su piccoli alberi, nell'erba alta e dentro le case. Costruisce nidi di erba nei prati a circa 20 cm dal suolo o nelle soffitte.

Alimentazione

Si nutre di parti vegetali e di invertebrati.

Riproduzione

Danno alla luce 1-10 piccoli alla volta fino a 13 volte l'anno, dopo una gestazione di 19-21 giorni. Vengono svezzati dopo 2-4 settimane. Diventano sessualmente maturi a 2 - 3 mesi di vita. L'aspettativa di vita in natura è di circa un anno, mentre in cattività è di 15 mesi.

Distribuzione e habitat

Questa specie è ampiamente diffusa in Asia orientale e nell'Oceania, dal Bangladesh orientale, attraverso l'Indocina fino alle isole Yongxing, nel Mar Cinese Meridionale, Taiwan, Isole Ryukyu, Sumatra, Borneo, Giava, Isole Mentawai, Enggano, Nias, Simeulue, Isola di Natale, Sulawesi, Isole Filippine, Isole Molucche, Piccole Isole della Sonda, Nuova Guinea, isole di Adele e Murray, lungo le coste nord-occidentali e nord-orientali dell'Australia, Nuova Zelanda, Micronesia, Polinesia, Hawaii e Isola di Pasqua. Nella maggior parte delle isole dell'Oceania è stato introdotto intenzionalmente o involontariamente o probabilmente ha attraversato l'oceano su grossi tronchi di alberi od altri relitti galleggianti alla deriva.

Vive in diversi tipi di habitat, dai prati alle boscaglie e le foreste con adeguata disponibilità di cibo e rifugi fino a 1.000 metri di altitudine.

Stato di conservazione^[4]

La IUCN Red List, considerato il vasto areale, la tolleranza ad una varietà di habitat e la popolazione presumibilmente numerosa, classifica R.exulans come specie a rischio minimo (LC).^[1]

Note

Bibliografia

• Charles M.Francis, A Guide to the Mammals of Southeast Asia, Princeton University Press, 2008, ISBN 9780691135519.

Tikus Kecil (bahasa Inggeris: Polynesian Rat atau Pacific Rat), nama saintifiknya (Rattus exulans), merupakan spesies tikus ketiga paling banyak tersebar di dunia selepas Tikus mondok dan Tikus rumah. Tikus Kecil berasal dari Asia Tenggara, namun seperti sepupunya, telah tersebar hingga ke Fiji dan hampir keseluruhan kepulauan Polynesia, termasuk New Zealand, Easter Island dan Hawaii.

Rujukan

• Senarai Semak Spesies Fauna> Mamalia di Perhilitan

• "ISSG entry: Rattus exulans". Dicapai 2006-12-05.

Pautan luar

• D. J. Campbell, I. A. E. Atkinson (1999). "Effects of kiore (Rattus exulans Peale) on recruitment of indigenous coastal trees on northern offshore islands of New Zealand" (PDF). Journal of The Royal Society of New Zealand. Vol. 29 No 4, December 1999, pp. 265-290. Diarkibkan daripada asal (PDF) pada 2008-04-11. Dicapai 2007-06-17.
• Auckland Conservancy (2006). "Kiore / Pacific Rat / Polynesian Rat" (PDF). New Zealand Department of Conservation. Dicapai 2010-03-05.

De Polynesische rat, Pacifische rat, Fijirat of (in het Maori) kiore (Rattus exulans) is een knaagdier dat wijdverspreid is in de Grote Oceaan. Hij is waarschijnlijk door de Polynesiërs meegenomen naar het grootste deel van zijn insulaire verspreiding. Tegenwoordig is hij in Nieuw-Zeeland bijna uitgestorven door concurrentie met andere Rattus-soorten (bruine rat en zwarte rat). Waarschijnlijk is hij alleen op het vasteland van Zuidoost-Azië inheems. Hij wordt ook wel Rattus concolor genoemd.

Verspreiding

De Pacifische rat komt voor in Oost-Bangladesh, Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, Sumatra, eilanden ten westen daarvan, Java, Borneo, de Christmas-eilanden, Celebes, de Filipijnen, de Molukken, de Kleine Soenda-eilanden, Nieuw-Guinea en omgeving, twee eilanden voor de kust van Australië (niet op het vasteland), Micronesië, Nieuw-Zeeland en Polynesië, inclusief Hawaï. Ze kunnen geen lange afstanden zwemmend overbruggen en aangenomen wordt dan ook dat ze zijn overgebracht door de mensen tijdens de grote migraties, waarbij de Polynesiërs ze bewust of onbewust meenamen en daardoor introduceerden op de eilanden. Volgens sommigen heeft de soort zich echter op natuurlijke wijze verbreid.

Uiterlijk

De Polynesische rat ziet er hetzelfde uit als de zwarte rat, maar is veel kleiner; het is een van de kleinste soorten van het geslacht Rattus. De rat wordt gemiddeld 11–13 cm lang, met een staart van 12–15 cm. Op kleinere eilanden is de rat echter kleiner, en Nieuw-Zeelandse dieren zijn groter. De huidskleur is grijsbruin op de rug en lichtgrijs aan de onderzijde.

Gedrag en schade voor de natuur

Het is een nachtdier en een omnivoor en evenals de zwarte rat een slechte zwemmer. Zijn voedsel bestaat uit zaden, fruit, bladeren, schors, insecten, hagedissen en vogeleieren. Het is een goede klimmer en maakt zijn nest soms in de bomen. In een geschikte omgeving plant het zich het hele jaar voort, waarbij het vrouwtje tot dertien nesten van twee tot vijf jongen (rittens), produceert. Drie nesten is echter normaal in het wild.

Omdat de soort een probleem vormt voor de soms zeldzame vogelpopulaties op (afgelegen) eilanden, wordt ze soms actief bestreden. Voorbeelden van uitroeiingscampagnes zijn Oeno en Henderson.

Gevaar voor de mens

Het dier kan een drager zijn van een aantal ziektes, waaronder de pest en het zeldzame leptospirose (rattenziekte).

Externe link

• BBC-pagina over de Polynesische rat

Polynesiarotte (Rattus exulans) er en art i rotteslekta. Den er den tredje mest utbredte rotta på verdensbasis etter brunrotta og svartrotta.^[1] Polynesiarotta er opprinnelig fra Sørøst-Asia, men har spredt seg til Fiji og de fleste polynesiske øyene inkludert New Zealand, Påskeøya og Hawaii. Den har evnen til lett å tilpasse seg ulike typer miljøer, fra gressland til skog. Den oppsøker ofte mennesker på leiting etter mat, og har derfor blitt et skadedyr i nesten hele utbredelsesområdet sitt.^[2]

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Polynesiarotte i Encyclopedia of Life
• (en) Polynesiarotte i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Polynesiarotte hos NCBI
• (en) Polynesiarotte hos ITIS
• (en) Kategori:Rattus exulans – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Rattus exulans – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Rattus exulans – detaljert informasjon på Wikispecies

Szczur polinezyjski^[3] (Rattus exulans), szczur pacyficzny – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych (Muridae). Jest trzecim pod względem zasięgu występowania gatunkiem szczura, po szczurze wędrownym i szczurze śniadym. Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, ale rozpowszechnił się na większości wysp Polinezji, w Nowej Zelandii, Fidżi, a nawet na Hawajach. Łatwo aklimatyzuje się do różnych typów środowiska przyrodniczego, od łąk po lasy. Jego występowanie jest jednak najczęściej blisko związane z człowiekiem, co spowodowane jest łatwym dostępem do pożywienia. W rezultacie gatunek stał się głównym szkodnikiem prawie we wszystkich regionach, w których występuje.

Klasyfikacja

Gatunek ten został opisany naukowo w 1848 roku przez T. Peale. Jako miejsce typowe autor wskazał Tahiti w archipelagu Wysp Towarzystwa w Polinezji Francuskiej^[4][5].

Morfologia

Wyglądem przypomina inne szczury, jak np. szczura wędrownego czy śniadego. Ma duże, okrągłe uszy, szpiczasty pysk, czarno-brązową sierść z jaśniejszym brzuchem, ale stosunkowo małe nogi. Wyróżniającą cechą jego wyglądu są ciemne wierzchnie części tylnych nóg w pobliżu kostki; reszta łapy jest blada. Ma smukłe, wydłużone ciało. Dorosły osobnik mierzy od nosa do podstawy ogona od 11,5 do 15 cm, średnia masa ciała to 40–80 g^[6]. Jest nieco mniejszy od wspomnianych gatunków szczurów, a także mniej agresywny^[7]. Osobniki w populacjach występujących dalej od równika mają większe rozmiary, niż te żyjące w cieplejszym klimacie. Samica szczura polinezyjskiego ma osiem par sutków^[6].

Zasięg występowania i środowisko

Przypuszczalnie szczur polinezyjski przyczynił się do wylesienia Wyspy Wielkanocnej

Szczur polinezyjski jest rozpowszechniony w Azji Południowo-Wschodniej i Oceanii. Wywodzi się z Azji, gdzie naturalnie występuje we wschodnim Bangladeszu, Mjanmie, Tajlandii, Kambodży, Laosie, Wietnamie, Malezji i Indonezji. Wraz z człowiekiem dostał się na Archipelag Malajski, Filipiny, Nową Gwineę, Australijskie wyspy Adele i Murray (nie stwierdzono go na kontynencie), a także bardzo wiele wysp Oceanii, w tym Nową Zelandię i Hawaje. Nie wiadomo, czy populacja z Tajwanu jest rodzima czy reprezentuje jeszcze jeden przykład przybycia szczura wraz z człowiekiem^[2][4].

Gatunek ten zamieszkuje różnorodne środowiska i ma duże zdolności adaptacyjne. W lasach pierwotnych jest zwykle rzadki, chyba że żyje w nich niewiele rodzimych gryzoni, jak na Negros w Filipinach. W Azji występuje w suchych lasach tropikalnych i subtropikalnych, oraz w lasach mangrowych. Jest spotykany w środowisku zaburzonym i przekształconym przez ludzką działalność. Wchodzi do domów, spichlerzy i na plantacje. Zwykle jest spotykany do 1000 m n.p.m.^[2][6]

Zasiedlenie Polinezji

Szczur polinezyjski nie potrafi pływać na dłuższych dystansach i dlatego jest uważany za znamienny wskaźnik migracji ludności na obszarze Pacyfiku, jako przypadkowo zawleczony lub celowo introdukowany na wyspy, które zostały zasiedlone. Gatunek ten miał udział w wyginięciu wielu zwierząt wysp Pacyfiku, w tym rodzimych gatunków ptaków i owadów, albowiem gatunki te ewoluowały przy jednoczesnym braku ssaków i nie radziły sobie z presją drapieżnictwa wywieraną przez szczury. Gryzonie także zjadają nasiona, owoce i liście roślin, przyczyniając się do przekształcania środowiska^[7]. Zasugerowano, że szczur ten mógł odegrać rolę w całkowitym wylesieniu Wyspy Wielkanocnej poprzez zjadanie orzechów tamtejszych palm Paschalococos disperta, co uniemożliwiło proces odradzania się lasu^[8]. Szacuje się, że liczba szczurów na wyspie mogła wynosić nawet 3,1 mln osobników^[9].

Nowa Zelandia

Szczątki szczura polinezyjskiego z Nowej Zelandii odkryte w latach 90. XX w. były datowane na ponad 2000 lat, czyli znacznie wcześniej niż przyjęte daty przybycia Polinezyjczyków na Nową Zelandię^[10][4]. Datowanie to zostało jednak podane w wątpliwość, a późniejsze badania wykazały, że szczur został introdukowany na dwie główne wyspy Nowej Zelandii około roku 1280 n.e.^[11] Gryzonie z Nowej Zelandii są najbliższe genetycznie szczurom polinezyjskim z Tahiti i Wysp Cooka, co wskazuje że stamtąd właśnie przybyły i szczury, i Maorysi^[7]. Do przybycia Europejczyków szczury polinezyjskie były pospolite na całym archipelagu, obecnie nie występują na Wyspie Północnej^[2][7]. Nowozelandzki Department of Conservation planuje wytępienie szczurów na mniejszych wyspach archipelagu, przy zachowaniu głównej populacji gryzoni na Wyspie Południowej, ze względu na naukowe i kulturowe znaczenie tych zwierząt^[7].

W języku maori szczur polinezyjski nosi nazwę kiore. Gryzonie te występują w maoryskich legendach, przysłowiach, nazwach geograficznych i przyrodniczych. Przed kontaktem z Europejczykami Maorysi polowali na nie, a ich futra były używane do sporządzania tradycyjnych strojów. Pieczone mięso szczura zakonserwowane we własnym tłuszczu było uważane za przysmak, przeznaczane jako dar dla szczególnych gości i wymieniane między plemionami przy różnych okazjach. W odróżnieniu od europejskich szczurów, kiore nie przenosiły chorób, którymi mógł się zarazić człowiek^[7][12].

Zachowanie

Szczur polinezyjski, podobnie jak większość szczurów, prowadzi nocny tryb życia i biegle się wspina, często gniazdując na drzewach.

Rozród trwa cały rok, szczyt intensywności przypada na lato i wczesną jesień. W Nowej Zelandii ciąża trwa 19–21 dni. Samica wydaje na świat średnio 4 mioty liczące po 4 młode (zależy to od pogody, dostępności pokarmu i innych czynników). Młode są karmione przez matkę przez 2 do 4 tygodni, osiągają dojrzałość seksualną w 8–12 miesiącu życia. W naturze gryzonie te żyją około roku, w niewoli do 15 miesięcy^[6].

Dieta

Szczur polinezyjski jest wszystkożerny. Odżywia się nasionami, owocami, liśćmi, korą, owadami, pająkami, jaszczurkami, jajami ptaków i pisklętami. Zaobserwowano, że szczury często chowają porcję pożywienia w bezpieczne miejsce (szczególnie dotyczy to łupin ziarna) lub magazynują określone pokarmy. Zachowanie takie nie tylko chroni je przed drapieżnikami, ale także przed deszczem i innymi szczurami. Te kryjówki łupin są często znajdowane pośród drzew, w pobliżu korzeni, w pęknięciach pnia, a nawet na szczycie konarów. Na przykład w Nowej Zelandii takie kryjówki znajdowane są pod stertą skał czy zrzuconych liści palmy Rhopalostylis sapida.

Na Hawajach szczury polinezyjskie żerowały na plantacjach trzciny cukrowej, niszcząc zbiory. Do ograniczenia ich populacji plantatorzy sprowadzili mangusty małe^[6]. Mangusty, choć żywią się także szczurami, zabijają wiele rodzimych gatunków ptaków i innych zwierząt, i poczyniły znaczne spustoszenia w faunie Hawajów^[13].

Populacja

Szczur polinezyjski jest szeroko rozpowszechniony i pospolity. Nie są znane zagrożenia dla gatunku, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje go za gatunek najmniejszej troski^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Invasive Species Specialist Group: GISD entry: Rattus exulans (ang. • fr.). Global Invasive Species Database, 2017. [dostęp 2017-06-19].

Linki zewnętrzne

• R.N. Holdaway. Effects of kiore (Rattus exulans Peale) on recruitment of indigenous coastal trees on northern offshore islands of New Zealand. „Journal of the Royal Society of New Zealand”. 29. 4, s. 265–290, 1999. ISSN 0303-6758 (ang.). [dostęp 2009-02-09].

O rato-do-pacífico ou kiore (Rattus exulans) é uma espécie de mamífero roedor com uma distribuição geográfica vasta na zona do Pacífico e Sudeste Asiático. Originalmente confinado ao continente, o rato-do-pacífico acompanhou a expansão polinésia pelos arquipélagos do Pacífico, colonizando juntamente com o Homem ecossistemas até então livres de predadores do seu género. O rato-do-pacífico, que se adapta a uma grande variedade de habitats, desde que haja alimento em abundância, é considerado como uma espécie invasora, responsável, pelo menos em parte, por inúmeras extinções de espécies nativas, em particular de aves não voadoras ou que nidificavam ao nível do solo.

O rato-do-pacífico é um roedor esguio, com cerca de 15 cm de comprimento e cerca de 80 g de peso. As populações que vivem em climas frios são maiores que as de climas tropicais. A cauda pode ser tão comprida como o resto do corpo e está coberta por pequenas escamas. A pelagem é de cor castanha e a zona ventral é esbranquiçada.

A época de reprodução dos ratos-do-pacífico é contínua: cada fêmea pode dar à luz até quatro vezes por ano. Cada ninhada contém em média quatro juvenis, mas o número varia com a quantidade de alimento disponível. O período de gestação é de 19-21 dias e as crias tornam-se independentes da progenitora com cerca de 4 semanas de idade. A maturidade sexual é atingida com cerca de oito meses. A rapidez de reprodução e maturidade do rato-do-pacífico é um dos factores do seu sucesso ecológico.

O rato-do-pacífico é uma espécie oportunística que coloniza com sucesso uma enorme variedade de ecossistemas e que consome uma grande diversidade de alimentos, incluindo folhas, ervas, sementes, frutos e pequenos invertebrados como minhocas e insectos. A sua grande preferência é, no entanto, a cana-de-açúcar que, quando disponível, representa 70% da sua dieta. Na presença de espécies nativas inadaptadas à sua presença, o rato-do-pacífico explora todas as facilidades, alimentando-se de ovos e juvenis de aves ou répteis. Os ecossistemas da Nova Zelândia foram particularmente afectados pela introdução do rato-do-pacífico, que chegou juntamente com os maori. A invasão conjunta de humanos, roedores e outras espécies invasoras provocou uma hecatombe nas espécies locais e uma série de extinções.

O rato-do-pacífico não tem importância económica para o Homem, pelo contrário, provoca destruição de colheitas de cana-de-açúcar, em particular no Havaí. Outras colheitas afectadas são o cacau, ananás, coco, milho e arroz. Por causa desta ameaça à agricultura e ecossistemas locais, a erradicação do rato-do-pacífico está em curso em muitos arquipélagos do Pacífico.

Polynesisk råtta eller Stillahavsråtta (Rattus exulans) är en gnagare i släktet råttor. Det är den minsta arten från dessa medlemmar av släktet Rattus som är kulturföljare. På polynesiska heter djuret Kiore.^[2]

Utseende

I jämförelse med andra råttor är denna art kortare och har en spetsigare nos, större öron och alltid gråbrun päls. Undersidan är lite ljusare och mer grå. Kroppslängden (utan svans) för vuxna djur ligger mellan 9,1 och 14 centimeter och vikten mellan 43 och 55 gram. Själva svansen har ett mönster av många ringar och är ungefär lika långt (10 till 11,5 cm) som övriga kroppen. Arten har 2,2 till 2,3 cm långa bakfötter och 1,5 till 1,8 cm stora öron. Svansen är mörkbrun. Hos honor förekommer fyra par spenar.^[3]

Ekologi

Stillahavsråttan finns i olika habitat som stäpper, skog och klippiga områden. Den har bra förmåga att klättra på träd och buskar,^[3] där den alltid hittar något ätbart, men den är en sämre simmare. Djuret är liksom brun- och svartråtta aktiv i skymningen och gryningen.^[4] Individerna vandrar vanligen längs stigar (nertrampad växtlighet) när de letar efter föda.^[5]

Polynesisk råtta bygger ett näste i byggnadernas tak eller i stora gräsklumpar cirka 20 cm ovanför markytan.^[3] Arten tolererar andra släktmedlemmar i samma revir.^[5]

Födan utgörs huvudsakligen av sädesväxter som korn, ris och majs samt av bland annat sockerrör, kokosnöt, kakao och ananas. Ibland äter polynesisk råtta ryggradslösa djur som insekter, spindeldjur och daggmaskar. I regioner med sockerrör kan det under skördetiden utgöra 70 procent av födans mängd.^[4]

Vanligen förekommer fyra kullar per år där honan föder cirka 4 ungar. I Nya Zeeland är honor 19 till 21 dagar dräktig och ungarna diar sin mor två till fyra veckor. Ungefär 8 till 12 månader efter födelsen blir ungarna könsmogna.^[4] Några honor har upp till 13 kullar per år. Honor kan fortplanta sig under 12 månader av hela livet.^[5]

Vandringshistoria och utbredning

Enligt studier av råttans DNA fanns arten ursprungligen på den indonesiska ön Halmahera. Sedan infördes arten av Lapitafolket på flera andra öar som Mikronesien, Fiji, Vanuatu och Nya Zeeland. En undersökning av ben från Stillahavsråttan med C14-metoden visade att de tidigaste exemplaren på Nya Zeeland härstammar från 1280.^[2] På grund av att de måste ha fått hjälp av människan följer slutsatsen att maorierna kom tidigast vid samma tidpunkt till ögruppen. Idag finns arten i hela Sydostasien och Polynesien. Stillahavsråttan är där ett sällskapsdjur eller en matkälla.

Å andra sidan var den polynesiska råttan orsaken till större förändringar av de nämnda öarnas ekologi. Särskild decimerades fågelpopulationen av dessa arter som ruvar på marken. Då samma fåglar blev jagade av människan dog flera arter ut. En ännu större skada orsakades av brunråttan (Rattus norvegicus) som senare blev införd av européerna.

Källor

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia

• M. J. Grope: Rat DNA and Human Migration in the Pacific. Current Anthropology 46/2, 2005, 159 (engelska)

Noter

1. ^ Rattus exulans på IUCN:s rödlista, auktor: Baillie, J. (1996), version 12 maj 2006.
2. ^ [a b] Humans in NZ 'by late 13th century'
3. ^ [a b c] Andrew T. Smith et al. (2010). ”Rattus exulans”. A Guide to the Mammals of China. Princeton NY: Princeton University Press. sid. 270. ISBN 978-0-691-09984-2
4. ^ [a b c] Donna Warren (2004). ”Polynesian rat” (på engelska). Animal Diversity Web. University of Michigan. https://animaldiversity.org/accounts/Rattus_exulans/. Läst 16 september 2018.
5. ^ [a b c] Williams, J. M. (1973). ”The Ecology of Rattus exulans”. Pacific Science 27 (2): sid. 120-127. https://core.ac.uk/download/pdf/5093586.pdf. Läst 16 september 2018.

Externa länkar

• Ytterligare informationer på engelska

Намальована пара полінезійських пацюків

Пацюк малий або пацюк полінезійський^[1] (Rattus exulans) — вид тварин роду Пацюк (Rattus). Третій за поширенням вид пацюків у світі. Найменший представник роду пацюків.

Зовнішній вигляд

В порівнянні з іншими видами щурів полінезійський пацюк має коротший тулуб, загострену мордочку, крупніші вуха і завжди коричневе забарвлення шерсті. Дорослі особини досягають довжини від 11,5 до 15 см від кінчика носа до хвоста; хвіст — тонкий, на його поверхні численні «кільця». Довжина хвоста приблизно дорівнює довжині тулуба. Вага полінезійського пацюка може коливатися від 40 до 80 грам.

Ареал

Малий пацюк походить з Південно-Східної Азії, проте був інтродукований до багатьох островів Полінезії, Нової Зеландії, Фіджі та Гавайських островів. Поширений також на південно-японському острові Міяко. В Новій Зеландії пацюк з'явився приблизно в 1280, разом з переселенцями маорі.

Пацюк має здатність легко адаптуватися до різних типів навколишнього середовища, від лугів та лісів до населених людиною районів.

Спосіб життя і живлення

Пацюк може легко забиратися на дерева, де завжди знаходить собі щось їстівне. Переважно веде нічній спосіб життя, погано плаває.

Харчується в основному зернами — рисом і маїсом, а також цукровою тростиною, кокосовими горіхами, какао і ананасами.

Розмноження

Самка народжує 4 рази на рік, і приносить від 4 до 9 дитинчат.

Інше

• Майже на всій території ареалу ця тварина вважається шкідливою.
• У Полінезії полінезійський пацюк називається кіоре.
• Малого пацюка використовують в їжу.
• Цей вид часто стає домашнім улюбленцем.

Примітки

Chuột lắt (Rattus exulans), còn được người Māori gọi là kiore, là một loài chuột phổ biến. Chuột lắt bắt nguồn từ Đông Nam Á, và, giống những loài tương tự, lan rộng ra hầu hết đảo Polynesia, gồm New Zealand, đảo Phục Sinh, và Hawaii. Đây là một trong những loài chuột có khả năng thích ứng cao, sống ở nhiều môi trường, từ đồng cỏ tới rừng rậm. Nó cũng hay có mặt tại chỗ ở con người, nơi chúng có thể dễ dàng kiếm ra thức ăn. Nó là một loài gây hại trên hầu hết phạm vi phân bố.

Mô tả

Chuột lặt có bề ngoài tương tự nhưng loài chuột, như chuột nâu hay chuột đen. Nó có tai to, tròn, mõm nhọn, bộ lông nâu/đen với phần bụng nhạt mài, bàn chân khá nhỏ. Cơ thể nó ôm, dài, đạt chiều dài 6 in (15 cm) từ mũi đến gốc đuôi, hơi nhỏ hơn những loài chuột khác thường sống gần người. Khi sống trên đảo nhỏ, nó cũng thường nhỏ hơn [dài chừng 4,5 in (11 cm)].

Chú thích

• Phương tiện liên quan tới Rattus exulans tại Wikimedia Commons

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

Малая крыса^[1] (лат. Rattus exulans) — вид грызунов, самая мелкая из рода крыс — гемерофилов.

Описание

По сравнению с другими видами крыс малая крыса имеет более короткое туловище, заострённую мордочку, более крупные уши и всегда коричневую окраску шерсти. Взрослые особи достигают длины от 11,5 до 15 сантиметров от кончика носа до основания хвоста; хвост — тонкий, на его поверхности многочисленные «кольца». Длина хвоста приблизительно равна длине туловища. Вес малой крысы может колебаться от 40 до 80 граммов.

Ареал

Малая крыса

Третий по распространению вид крыс в мире. Малая крыса распространилась, предположительно, с территории нынешней Индонезии (Хальмахера) вместе с культурой Лапита и достигла Микронезии, Фиджи, Вануату. В Новой Зеландии этот вид крысы появился ок. 1280 года вместе с переселенцами-маори. В настоящее время распространена по всей Юго-Восточной Азии и Океании, где содержится также как домашнее животное, используемое в пищу.

В природной среде малая крыса живёт в степи, полях и лесах.

Поведение, повадки и питание

Малая крыса способна без усилий забираться на деревья, где всегда находит себе что-либо съестное. В то же время плавает плохо. Ведёт преимущественно ночной образ жизни.

Питается в основном зерновыми — рисом и маисом, а также сахарным тростником, кокосовыми орехами, какао и ананасами.

Самка даёт приплод обычно 4 раза в год, от 4 до 9 животных. С европейской крысой малая не скрещивается.

В Полинезии малая крыса называется киоре.

Примечания

波利尼西亚鼠（学名：Rattus exulans），又称太平洋鼠、缅鼠^[2]，毛利语称kiore。是世界上分布第三广泛的鼠类，仅次于褐鼠，黑鼠。波利尼西亚鼠原产东南亚，但现已广泛分布，侵入大部分波利尼西亚岛屿，新西兰，斐济，甚至夏威夷。它有快速适应从草原到森林不同环境的能力。它的行为也类似，与人类关系密切，以利于获取食物。因而它已成为几乎所有分布地区内主要的灾害。

分布与习性

波利尼西亚鼠广泛分布于太平洋地区与东南亚。

它是杂食性物种：吃种子，果实，树叶，树皮，昆虫，蚯蚓，蜘蛛，蜥蜴，鸟蛋，雏鸟。

亚种

• 缅鼠缅甸亚种（学名：Rattus exulans concolor），Blyth于1859年命名。在中国大陆，分布于广东、云南等地。该物种的模式产地在缅甸。^[3]是毛利人重要财产后引入纽西兰。

参考文献

ナンヨウネズミ Rattus exulans は、ネズミ目（齧歯目）・ネズミ科・クマネズミ属に分類されるネズミの一種。

分布[編集]

分布域

東南アジア原産で、ニュージーランドや太平洋諸島などにも分布する^[2]。

日本では宮古島（宮古湾）で確認されているが、現在の分布状況は不明である^[3]。日本における採集記録は1955年以前だが、最初の分布報告は2001年になってからとなる^[2]。日本国内に化石記録がないことから、外来種と考えられる^[4][5]。

特徴[編集]

頭胴長115mm、尾長115mm、後足長22.0-22.5mm^[2]。

体色は赤褐色で、背面がやや黒味を帯びる。

参考文献[編集]

1. ^ Ruedas, L., Heaney, L. & Molur, S. (2008) Rattus exulans In: IUCN 2009. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2009.2. www.iucnredlist.org Retrieved on 06 February 2010.
2. ^ ^{a b c} 阿部永・石井信夫・伊藤徹魯・金子之史・前田喜四雄・三浦慎悟・米田政明 『日本の哺乳類 改訂版』 東海大学出版会、ISBN 4-486-01690-4。
3. ^ 金子之史 『ネズミの分類学 生物地理学の視点』 東京大学出版会、ISBN 4-13-060188-1。
4. ^ S. D. Ohdachi, Y. Ishibashi, M. A. Iwasa, and T. Saitoh (2009-07). The Wild Mammals of Japan. Shoukadoh. ISBN 978-4-87974-626-9.
5. ^ 村上興正・鷲谷いづみ（監修） 日本生態学会（編著） 『外来種ハンドブック』 地人書館、ISBN 4-8052-0706-X。 p.298

폴리네시아쥐(Rattus exulans)는 쥐과에 속하는 설치류 포유류이다.^[2][1]

특징

몸집은 크고, 귀는 둥글다. 주둥이는 뾰쪽하며 털은 검은색, 갈색이고 발은 비교적 작다. 코에서 꼬리까지의 몸길이는 15cm이다. 그것은 일반적으로 발목 근처에 있는 뒷다리의 어두운색 윗부분 가장자리로 구별된다. 다리의 나머지는 옅은색이다.^[3]

각주