Currently common warthogs are not a protected species, but many populations are in serious decline due to overhunting in unprotected areas. Wildlife reserves are trying to protect warthogs, but outside of these areas there are no regulations on hunting. Several zoos have tried captive breeding with very little success.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Common warthogs have poor eyesight, but their senses of hearing and smell are keen. A common warthogs, when alarmed, run with its tail upright as an alarm for conspecifics. During friendly encounters, common warthogs rub their preorbital glands against each other. Female warthogs use frequent urination to demonstrate their readiness for mating to boars. During fights among conspecifics, the loser typically squeaks and flees and the victor usually leaves the losing individual alone. During fights and mating, warthogs grunt and grind their teeth.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Common warthogs are known to cause damage to various crops, such as rice-fields and peanut crops. Cattle ranchers also see common warthogs as competitors for grazing in southern Africa. Common warthogs are suceptible to diseases which may be transmitted to domestic pigs, such as the tick-borne African swine fever virus. They also are a host of the tsetse fly, which can cause African sleeping sickness in humans.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest; causes or carries domestic animal disease
Common warthogs are valued for their meat, both for local consumption and trade in cities. Common warthogs are easy to hunt and have a potential of increasing population size by 39% annually, which makes them popular on game ranches. Rooting by common warthogs may also help to churn up soil and aerate the land, which in turn aids in plant growth. They are also a source of food for birds, such as red-billed and yellow-billed oxpeckers, that eat parasites off of their bodies.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
Common warthogs have a mutualistic relationship with birds, such as red-billed and yellow-billed oxpeckers. The birds are able to feed on the parasites carried by common warthogs while the warthogs are able to rid themselves of these pests. It is thought that the rooting of the common warthog aids in plant growth by aerating the soil. They are also prey to lions and leopards.
Ecosystem Impact: soil aeration
Species Used as Host:
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Common warthogs are primarily grazers but also feed on roots, berries, bark of young trees, and occassionaly carrion. They are specialized for grazing short grasses by being able to lower themselves close to the ground on their wrist joints, which are calloused and padded. Common warthogs use their snouts and tusks to excavate rhizomes and bulbs. Rhizomes and bulbs may also provide water for common warthogs during periods of drought. Common warthogs eat their own dung and the dung of rhinoceroses, African buffalos, waterbucks, and francolins.
Animal Foods: carrion
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; fruit
Other Foods: dung
Primary Diet: omnivore
Warthogs (Phacochoerus africanus) are found outside forested areas in Africa, from Mauritania to Ethiopia and south to Namibia and eastern South Africa.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Common warthogs are found in open and wooded savannas, grass-steppes, and semi-deserts in Africa. Common warthogs prefer open areas and avoid rainforest and severe desert. They are found on Kilimanjaro up to an elevation of 3000 m and along coastal regions of Africa. Common warthogs often utlilize formerly wooded areas that have been cleared for pastures.
The distribution of common warthogs is limited by cover, human disturbance, and suitable foraging. Warthogs require areas to cool-off in order to cope with high temperatures. These include wallows. They also require areas in which to stay warm in the evening, such as burrows.
Range elevation: 0 to 3000 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Other Habitat Features: agricultural
Common warthogs weigh 50 to 150 kg with females being 15 to 20 percent lighter than males. Head and body length is 900 to 1500 mm. Shoulder height ranges from 635 to 850 mm. Common warthogs have large upper tusks that are 255 to 635 mm long in males and 152 to 255 mm long in females. As their name suggests, warthogs have three pairs of facial warts, comprised of cartilaginous connective tissue. The three types of warts are: 1) the suborbital warts, which may grow as long as 15 cm in males; 2) the preorbital warts, which do not develop as much in females; and 3) the submaxillary warts, which have white bristles.
The head is large with a mane that goes down the spine to the middle of the back. There is sparse hair covering the body. Color is usually black or brown. Tails are long and end with a tuft of hair. Common warthogs do not have subcutaneous fat and the coat is sparse, making them suceptible to extreme environmental temperatures.
Common warthogs can be distinguised from Cape warthogs by the number of incisors. Common warthogs have two upper and four to six lower incisors, in contrast to Cape warthogs, which lack incisors.
Range mass: 50 to 150 kg.
Range length: 900 to 1500 mm.
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The predominant predators of common warthogs are lions. Common warthogs avoid nocturnal predators by being active during the day and sheltering in burrows at night. They also use the warning calls of red-billed and yellow-billed oxpeckers to avoid predators. They are fast runners and usually avoid attack by fleeing. Common warthogs change their activity patterns to avoid humans. In areas with human disturbance, warthogs often become more active nocturnaly.
Known Predators:
Researchers in the eastern Selous Game Reserve, Tanzania found the average lifespan of a warthog was 7 to 11 years. Other literature indicates that warthogs may live as long as 18 years.
Infant warthogs are suceptible to both extreme temperatures and predation, which is why the juvenile survival rate is less than 50% in the first year of life. Other common causes of mortality in adult warthogs are predation, human disturbance, hunting, and disease.
Range lifespan
Status: wild: 15 to 18 years.
Typical lifespan
Status: wild: 7 to 11 years.
Average lifespan
Status: captivity: 20.9 years.
Common warthogs have a polygynandrous mating system. Both males and females have many mates. Males do not defend territories, but when females are in estrus ritualized fighting between males does occur. Fighting involves pushing and striking with the head and blunt upper tusks. The more dangerous lower tusks are rarely used, and injuries or fatalities are rare. Adult males are usually solitary and join female groups briefly for mating. Females attract boars by sight and smell by urinating in a hunched position.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Mating in common warthogs is seasonally dependent. Females usually become fertile 4 to 5 months after the rainy season has ended and give birth during the dry season. Common warthogs are sexually mature at 18 to 20 months, although males do not typically mate until 4 years of age. Common warthogs are recorded to have the longest gestation of all pigs, ranging from 170 to 175 days. Litters range in size from 1 to 7 piglets, with an average of 3 piglets per litter. Piglets are weaned at about 21 weeks of age.
Female P. africanus spend most of their lives in groups called soundings, but prior to giving birth they become solitary. Females give birth in a burrow, which is important in regulating the body temperature of the piglets, since young warthogs can not maintain their own body temperature the first few days of life. Young warthogs spend six to seven weeks in the burrow before venturing out with the mother. Male warthogs do not leave their mother until they are 2 years of age. Female warthogs leave their mother when they are sexually mature, but may return to the sounding later in life.
Breeding interval: Common warthogs breed once yearly.
Breeding season: Common warthogs breed under seasonal climatic conditions associated with rainfall. Mating peaks occur 4 to 5 months after the end of the rains.
Range number of offspring: 1 to 7.
Average number of offspring: 3.
Range gestation period: 170 to 175 days.
Average gestation period: 172 days.
Average weaning age: 21 weeks.
Range time to independence: 18 to 24 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 18 to 20 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 18 to 20 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 660 g.
Average number of offspring: 3.
Common warthog sows isolate themselves in burrows to give birth, then stay undergroud with the altricial piglets for the first week. Piglets remain in the den for the first 6 to 7 weeks, and the sow returns often to nurse them. Piglets accompany the mother everywhere after the 6 to 7 weeks in the den. They are weened at about six months. Other sows in the sounding may nurse the young if they are closely related. Offspring may stay within the sounding for up to two years. Males do not play a role in parental care.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
The Common Warthog (Phacochoerus africanus) is found across much of sub-Saharan Africa. Its common name is derived from the three pairs of facial "warts" made of fibrous tissue of different shape and thickness that are evident on the muzzle, along the jaws, and under the eyes (warts and tusks are less developed in females). These structures are also present on the very similar Desert Warthog (P. aethiopicus), although the shape is somewhat different.
Common Warthogs are the only African pigs that are typical open country species, as evidenced by characteristic grazer morphology and behavior. Although they are largely grazers, their diet is not limited to grass, including, for example, roots, fruit, and small mammals, reptles, and birds when available. They are generally limited to various types of savanna grasslands, open bushlands, and woodlands, usually not far from a reliable water source.
Common Warthogs usually trot with the head held high and the back rigid. They are highly diurnal, going underground before dark to sleep in abandoned burrows of Aardvarks (Orycteropus afer) or other animals, often backing in. Humans, Lions (Panthera leo), Leopards (Panthera pardus), crocodiles, and hyenas are the main predators, but Cheetahs (Acinonyx jubatus) and African Wild Dogs (Lycaon pictus) can take small warthogs. Female warthogs are notoriously fierce in protecting their young. Warthogs have been observed allowing Banded Mongooses (Mungos mungo) and ground hornbills (Bucorvus spp.) to groom them to remove ticks.
Expansion of the Sahel has resulted in the contraction of the Common Warthog's historical range in the north. In the past, rinderpest epidemics took a significant toll on warthog populations in some areas.
(Meijaard et al. 2011 and references therein)
Die vlakvark (Phacochoerus africanus) is 'n wilde lid van die varkfamilie wat in Afrika voorkom.
Volwasse vlakvarke het 'n gemiddelde hoogte van 75 cm en weeg tussen 70 en 100 kg. Vlakvarke het 'n kenmerkende voorkoms, met twee slagtande wat tot 61 cm lank kan word. Vratagtige uitgroeisels is sigbaar op hulle groot gesigte.
Vlakvarke kan vinnig hardloop, met 'n snelheid tussen 30 en 50 km/h. Wanneer 'n vlakvark weghardloop, hou hy sy stert penorent.
Die wyfie, of sog, is drie maande dragtig, waarna sy tot ses kleintjies in November of Desember baar. 'n Vlakvark het 'n moontlike lewensduur van 20 jaar.
’n Manlike vlakvark in die Tswalu Kalahari Reservaat, Noord-Kaap, Suid-Afrika.
Twee jong manlike vlakvarke wat baklei in die Tswalu Kalahari Reservaat.
Twee manlike vlakvarke aan die stoei
'n Modderbesmeerde vlakvark ontspan op 'n warm dag in die San Diego Dieretuin in Kalifornië, VSA.
Twee vlakvarke wat in Tanzanië wei.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Vlakvark.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Vlakvark
Die vlakvark (Phacochoerus africanus) is 'n wilde lid van die varkfamilie wat in Afrika voorkom.
Volwasse vlakvarke het 'n gemiddelde hoogte van 75 cm en weeg tussen 70 en 100 kg. Vlakvarke het 'n kenmerkende voorkoms, met twee slagtande wat tot 61 cm lank kan word. Vratagtige uitgroeisels is sigbaar op hulle groot gesigte.
Vlakvarke kan vinnig hardloop, met 'n snelheid tussen 30 en 50 km/h. Wanneer 'n vlakvark weghardloop, hou hy sy stert penorent.
Die wyfie, of sog, is drie maande dragtig, waarna sy tot ses kleintjies in November of Desember baar. 'n Vlakvark het 'n moontlike lewensduur van 20 jaar.
El facoquer africà (Phacochoerus africanus) és una espècie de mamífer molt estesa de la família dels suids (porcs i afins). Juntament amb el facoquer (amb el qual durant molt de temps es considerà que formava una única espècie), forma el gènere Phacochoerus.
Prase savanové (Phacochoerus africanus) je nepřežvýkavý sudokopytník z čeledi prasatovitých. Žije v savanách a lesích subsaharské Afriky. Dříve bylo uváděno pouze jako poddruh prasete bradavičnatého (P. aethiopicus), ale dnes se obě pokládají za samostatné druhy. Zatímco prase bradavičnaté žije v severní Keni, Somálsku a východní Etiopii, prase savanové obývá velkou oblast střední, jižní a východní Afriky od Eritrey po Jihoafrickou republiku.
Prase savanové dorůstá délky 1,3 - 1,7 m, ocas měří mezi až 50 cm. Výška v kohoutku dosahuje 70 - 85 cm, hmotnost se pohybuje v rozmezí 120-150 kg. Bachyně je asi o 20% menší než kanec a má také slabší tesáky. Prase bradavičnaté má šedé až hnědočervené zbarvení, většina těla je lysá, nebo porostlá jen řádkými štětinami. Na hřbetě jsou štětiny dlouhé a vytvářejí zřetelnou hřívu. Hlava je velká, má široký rypák, velmi dlouhé, vzhůru zahnuté tesáky, dorůstající u kanců délky až 60 cm a po stranách hlavy dva páry výrůstků, podobných bradavicím. Ty slouží patrně k tlumení nárazů při vzájemných soubojích kanců a chrání lebku před poškozením. Ocas je velmi dlouhý, ale tenký, bičovitý a zvířata ho často nosí strnule vzhůru, zvláště při útěkuZe smyslů je nejlepší čich. Od příbuzného prasete bradavičnatého se prase savanové odlišuje větší velikostí, delšími, více rozevřenými tesáky a výrazně konvexním profilem hlavy.
Prase savanové obývá téměř celou subsaharskou Afriku kromě pralesních oblastí, hor Etiopie, Kapska a Afrického rohu. Na Africkém rohu ho zastupuje pravé prase bradavičnaté, které žilo dříve i v Kapsku, kde však bylo vyhubeno. Preferuje sice otevřené travnaté savany, ale najdeme ho i v polopouštích, v křovinaté buši a místy i v horách, až do výše 3000 metrů nad mořem. Podmínkou jejich výskytu je alespoň sezónní dostatek vody, i když je schopné dočasně krýt spotřebu vody potravou (z dužnatých hlíz a oddenků). Obvykle je stálé, nemigruje.
Živí se hlavně různými travinami (vousatka, troskut), a to jak jejich nadzemními částmi, tak i oddenky a kořeny, ale také plody, kořeny a hlízami jiných rostlin. Při vyrývání podzemních částí rostlin si pomáhá silnými kly. Příležitostně požírá i bezobratlé živočichy (např. velké mnohonožky),, drobné obratlovce a nepohrdne ani mršinami a trusem různých živočichů. Při rytí často klečí na kolenou předních končetin, opatřených tvrdými mozoly, což působí poněkud komicky. Prase savanové má rádo dostatek vody, válí se rádo v bahně a také se koupe, ale je schopné delší dobu přežít i bez vody. Její spotřebu mu může krýt potrava (oddenky, hlízy, kořeny).
Prasata savanová nejsou příliš společenská zvířata. Rodinné skupiny tvoří samice s mláďaty, kanci jsou samotářští. Aktivní jsou za soumraku a v noci, ve dne většinou odpočívají v noře. Nora může být velmi hluboká, prase si ji buďto vyhrabe samo, nebo pro sebe rozšíří noru jiného zvířete (hrabáč, dikobraz, hyena), může být hluboká až 10 m. V noře prase odpočívá, samice zde rodí selata a prasata se zde také ukrývají před predátory. V případě ohrožení prchají do nory, kam zalézají pozadu a brání se masivní hlavou s ostrými kly. Dospělí se ozývají funěním, nechrochtají, selata kvičí. Pokud jsou selata v ohrožení, často nehnutě zalehnou a předstírají smrt, pokud se jich však člověk nebo jiný predátor dotkne, zakvičí a přivolají tím matčinu pomoc. Loví je především lvi, levharti a psi hyenovití, prase se jim však často dokáže ubránit. Postřelené prase savanové mnohdy napadne i člověka a dokáže ho svými tesáky smrtelně zranit.
Pohlavní zralosti dosahují prasata ve věku 18-24 měsíců. Samci se však do páření zapojují až ve věku 4 let. Říje probíhá většinou ve čtvrtém nebo pátém měsíci od začátku období dešťů. Kanci v této době bojují dlouhými kly nebo se přetlačují hlavami. Díky silné kůži a "bradavicím", které slouží jako chrániče, však většinou nedochází k vážným zraněním. Samice se většinou páří s více kanci. Březost trvá šest měsíců, někdy i déle, což je nejdéle ze všech druhů prasat (kromě p. bradavičnatého). Samice rodí v noře 3-4, výjimečně až 8 dobře vyvinutých selat. Ta po narození váží asi 0,5 kg. Selata prožijí prvních 7 týdnů života v noře a ještě další dva měsíce je matka vodí a kojí. Selata jsou velmi náchylná k přehřátí i prochladnutí. Samec se o mláďata nestará. Dospělosti se dožívá méně než polovina mláďat. Prasata savanová se v přírodě dožívají i více než patnáct let, v zajetí i více než dvacet.
Vědci rozeznávají čtyři poddruhy prasete savanového, které se však liší jen velmi málo.
V románu Henryka Sienkiewicze Pouští a pralesem je zmíněn divoký kanec ngiri, který smrtelně zranil švýcarského cestovatele Lindeho. Vzhledem k tomu, že se příběh odehrál v dnešní Ugandě, mělo by se jednat o prase savanové. Prasetem savanovým je rovněž dobrácký pašík Pumba, populární postavička z animovaného filmu Lví král.
Obrázky, zvuky či videa k tématu prase savanové ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Prase savanové (Phacochoerus africanus) je nepřežvýkavý sudokopytník z čeledi prasatovitých. Žije v savanách a lesích subsaharské Afriky. Dříve bylo uváděno pouze jako poddruh prasete bradavičnatého (P. aethiopicus), ale dnes se obě pokládají za samostatné druhy. Zatímco prase bradavičnaté žije v severní Keni, Somálsku a východní Etiopii, prase savanové obývá velkou oblast střední, jižní a východní Afriky od Eritrey po Jihoafrickou republiku.
Vortesvinet (Phacochoerus aethiopicus) er et svin af parrettåede hovdyr. Det når en længde på 0,9-1,5 m med en hale på 25-50 cm, højden er 60 – 90 cm og det vejer 50-150 kg. Arten lever i Afrika syd for Sahara.
Det er et gråt svin, med fire vortelign. gevækster i hovedet, som har givet anledning til dens navn. Det er et meget kompakt dyr, som har lange tynde ben. Det har lange hjørnetænder på helt op til 60 cm. Disse hjørnetænder gør den populær til trofæjagt, mens lokalbefolkningen jager den for at spise den.
Det bruger tænderne som våben og graveredskab. Ulig andre svin bor de i jordhuler.
Deres foretrukne fødeemne er græs.
Det lever i små familie flokke og føder 1-8 (det normale er 3-7) grise pr. kuld. Grisene dier i op mod 4 mdr.
Det er et dagaktivt dyr, som kan løbe med en fart på op til 55 kmt. Når det løber står halen lige op i vejret.
Das Warzenschwein (Phacochoerus africanus) ist eine in weiten Teilen Afrikas beheimatete Säugetierart aus der Familie der Echten Schweine (Suidae). Zusammen mit dem Wüstenwarzenschwein bildet es die Gattung der Warzenschweine.
Warzenschweine ähneln auf den ersten Blick einem etwas flacheren Wildschwein mit einem etwas zu groß geratenen, bizarren Kopf. Vor allem die vier paarig angeordneten Warzen am Kopf und die halbkreisförmigen, bis zu 30 cm langen, gekrümmten Hauer (die Eckzähne des Oberkiefers) tragen zu diesem Eindruck bei. Die unteren Eckzähne sind ebenfalls verlängert; sie sind kürzer, aber schärfer. Die Warzen, die besonders bei alten Männchen sehr groß sein können, sind reine Hautgebilde ohne knöcherne oder Muskelgrundlage, die bereits beim Embryo angelegt sind. Der kurze Hals trägt eine Art Wamme.
Das gewöhnlich graue Fell der Warzenschweine ist aufgrund der wärmeren Heimat wesentlich weniger dicht als das der mitteleuropäischen Wildschweine. Warzenschweine haben eine lange Nacken- und Rückenmähne, die sich bei Gefahr aufrichtet, und einen mit einer Quaste versehenen Schwanz, den sie bei Flucht oder Angriff aufstellen – diesem Verhalten verdanken sie auch den Spitznamen „Radio Afrika“. Diese Tiere erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 90 bis 150 cm, der Schwanz wird 25 bis 50 cm lang und die Schulterhöhe beträgt 64 bis 85 cm. Das Gewicht liegt zwischen 50 und 150 kg, wobei die Männchen schwerer als die Weibchen werden.
Warzenschweine sind nahezu in ganz Afrika südlich der Sahara verbreitet. Ihr Verbreitungsgebiet reicht vom Süden Mauretaniens und Senegal bis Äthiopien und südlich bis Namibia und Südafrika. Ihr Lebensraum sind offene Gelände, vorzugsweise in Savannen und lichten Wäldern.
Warzenschweine sind im Gegensatz zu den meisten anderen Schweinearten tagaktiv, ruhen aber während der Mittagshitze im Gebüsch oder unter Bäumen. Des Nachts verbergen sie sich in Felslöchern, alten Termitenbauten und mit Vorliebe in den Höhlen der Erdferkel, die nachts auf Nahrungssuche gehen.
Diese Schweine leben in Gruppen von vier bis 16 Tieren, die sich meistens aus mehreren Weibchen mit deren Nachwuchs zusammensetzen. Auch junge Männchen bilden Gruppen, während ausgewachsene Eber meist einzelgängerisch leben. Mehrere Gruppen und Einzeltiere bilden eine Großgruppe. Die Reviere mehrerer Gruppen innerhalb einer Großgruppe überlappen, manchmal werden auch Erdlöcher und andere Ressourcen gemeinschaftlich genutzt.
Warzenschweine sind Allesfresser, die aber vorwiegend pflanzliche Nahrung zu sich nehmen. Bei der Aufnahme von Gräsern lassen sie sich auf die Handgelenke nieder und schieben sich in dieser Haltung vorwärts. Mit der Schnauze und den Hauern durchwühlen sie das Erdreich auf der Suche nach Wurzeln und Knollen. Beeren, Baumrinde und gelegentlich Aas ergänzen den Speiseplan.
Ausgewachsene Warzenschweine werden von Löwe, Tüpfelhyäne, Leopard und Afrikanischem Wildhund gejagt, vom Gepard hingegen eher nicht. Die Schweine können darauf mit früher Feinderkennung dank der hoch am Kopf befindlichen Position der Augen und mit Spitzengeschwindigkeiten um 50 km/h reagieren. Auch in der direkten Auseinandersetzung wissen sie sich mit den Zähnen als Waffen zu verteidigen, was im Erfolgsfall zudem eine abschreckende Wirkung nach sich zieht. In Gewässern kommt als weiterer Fressfeind noch das Nilkrokodil in Betracht.
Nach einer rund 150- bis 175-tägigen Tragzeit bringt das Weibchen ein bis acht (üblicherweise zwei oder drei) Jungtiere zur Welt. Die Geburten fallen meist in die Trockenzeit, rund vier bis fünf Monate nach Ende der Regenzeit. Mit 50 Tagen begleiten die Jungtiere ihre Mutter, mit rund fünf Monaten werden sie entwöhnt. Die Männchen verlassen ihre Mutter mit rund 15 Monaten, die Weibchen bleiben länger, oft schließen sie sich auch der Gruppe der Mutter an. Die Geschlechtsreife tritt mit rund 18 bis 21 Monaten ein. In freier Natur beträgt ihre Lebenserwartung 7 bis 11 Jahre, in menschlicher Obhut können diese Tiere an die 20 Jahre alt werden.
Einerseits gelten Warzenschweine als Schädlinge, die mancherorts gejagt werden, da sie mit ihrer Grabetätigkeit Felder und Plantagen verwüsten. Andererseits werden sie wegen ihres Fleisches gejagt. Insgesamt ist die Art noch nicht bedroht, wenn sie auch gebietsweise selten geworden ist. Lediglich eine Unterart, das Eritrea-Warzenschwein (Phacochoerus africanus aeliani), das nur in Eritrea und Dschibuti vorkommt, wird von der IUCN als stark gefährdet (endangered) gelistet.
Das Warzenschwein (Phacochoerus africanus) ist eine in weiten Teilen Afrikas beheimatete Säugetierart aus der Familie der Echten Schweine (Suidae). Zusammen mit dem Wüstenwarzenschwein bildet es die Gattung der Warzenschweine.
E Waarzeschwäin (Phacochoerus africanus) ass eng Aart aus der Famill vun den Echte Schwäin.
E Waarzeschwäin (Phacochoerus africanus) ass eng Aart aus der Famill vun den Echte Schwäin.
Ο Φακόχοιρος ο Κοινός ή Φακόχοιρος ο Αφρικανικός (Phacochoerus africanus) είναι ένα αρτιοδάκτυλο θηλαστικό που ανήκει στο γένος των Φακόχοιρων της οικογένειας των Συΐδων και ζει στα λιβάδια,στις σαβάνες και στα δάση της υποσαχάριας Αφρικής.Ο πληθυσμός του στη Νότια Αφρική υπολογίζεται γύρω στα 250.000 άτομα.Στο ίδιο γένος ανήκει και ο Φακόχοιρος της Ερήμου ή Φακόχοιρος ο Αιθιοπικός.
Ο Φακόχοιρος είναι μεσαίου μεγέθους ζώο με μήκος από 90 εκ. έως 1,50 μέτρα και ύψος ως 85 εκ.Το βάρος του φθάνει τα 150 κιλά.Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι τα 2 ζευγάρια χαυλιόδοντες που προεξέχουν από το στόμα και γέρνουν προς τα πάνω.Οι χαυλιόδοντές του χρησιμοποιούνται για το σκάψιμο,τη μάχη με άλλους Φακόχοιρους και στην άμυνα του από τα αρπακτικά.Το κάτω ζευγάρι χαυλιόδοντων μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατα τραύματα.Οι χαυλιόδοντές του είναι εξίσου περιζήτητοι με το ελεφαντόδοντο και πωλούνται σκαλιστοί σε τουριστικές περιοχές της ανατολικής και νότιας Αφρικής.Ο Φακόχοιρος έχει μεγάλο κεφάλι με πλούσια χαίτη που φτάνει ως τη μέση της πλάτης του και το χρώμα του είναι συνήθως μαύρο ή καφέ.Η ουρά του είναι μεγάλη και καταλήγει σε μια τούφα από τρίχες.Είναι ιδιαίτερα ευπαθής σε ακραίες θερμοκρασίες γιατί δεν έχει υποδόριο λίπος και το τρίχωμά του είναι αραιό.
Ο Φακόχοιρος είναι παμφάγο ζώο αλλά η διατροφή του προσαρμόζεται στη διαθεσιμότητα των τροφίμων σε σχέση με τις καιρικές συνθήκες.Τρώει χόρτα,ρίζες,φρούτα,μύκητες,έντομα,αυγά και ψοφίμια.Σε περιόδους υψηλής θερμοκρασίας βύθίζονται στη λάσπη,ενώ σε χαμηλές θερμοκρασίες,συνωθούνται μεταξύ τους.Εχθροί του Φακόχοιρου είναι οι άνθρωποι,τα λιοντάρια,οι λεοπαρδάλεις,οι κροκόδειλοι και οι ύαινες.Τα μικρά τους κινδυνεύουν από αρπακτικά.
Ο Φακόχοιρος ζει σε ομάδες.Τα θηλυκά ζουν με τα μικρά τους,ενώ τα αρσενικά περιφέρονται.Η περίοδος κύησης διαρκεί 5 έως 6 μήνες.Το θηλυκό όταν είναι έτοιμο να γεννήσει εγκαταλείπει την ομάδα του και μένει στο δικό του λαγούμι όπου θα γεννήσει 2 ως 8 χοιρίδια που θα παραμείνουν εκεί για αρκετές εβδομάδες μέχρι να αναπτυχθούν.Το θηλυκό μπορεί να θηλάσει και ξένα χοιρίδια.
Ο Φακόχοιρος ο Κοινός ή Φακόχοιρος ο Αφρικανικός (Phacochoerus africanus) είναι ένα αρτιοδάκτυλο θηλαστικό που ανήκει στο γένος των Φακόχοιρων της οικογένειας των Συΐδων και ζει στα λιβάδια,στις σαβάνες και στα δάση της υποσαχάριας Αφρικής.Ο πληθυσμός του στη Νότια Αφρική υπολογίζεται γύρω στα 250.000 άτομα.Στο ίδιο γένος ανήκει και ο Φακόχοιρος της Ερήμου ή Φακόχοιρος ο Αιθιοπικός.
ஆப்பிரிக்கக் காட்டுப்பன்றி (ஆங்கில மொழி: warthog, விலங்கினப் பெயர்: Phacochoerus africanus) என்பது ஆப்பிரிக்க புல்வெளிகளிலும், புன்னிலப் பகுதிகளிலும், கீழ் சகாராப் பாலைவனப் பகுதிகளிலும்[1][2] காணப்படுகின்ற விலங்கின குடும்பக் காட்டுப்பன்றியினைக் (Suidae) குறிக்கிறது.
ஆப்பிரிக்கக் காட்டுப்பன்றி (ஆங்கில மொழி: warthog, விலங்கினப் பெயர்: Phacochoerus africanus) என்பது ஆப்பிரிக்க புல்வெளிகளிலும், புன்னிலப் பகுதிகளிலும், கீழ் சகாராப் பாலைவனப் பகுதிகளிலும் காணப்படுகின்ற விலங்கின குடும்பக் காட்டுப்பன்றியினைக் (Suidae) குறிக்கிறது.
Njiri (warthog in English) imhuka yemusango iri mumhuri yenguruve. Mhuka iyi inozivikanwa nezvinyanga zvipfupi zviviri zviri pamuromo payo. Njiri haisiyo yatinoti nguruve yemusango; iripo imwe humba yakafanana zvanyanya nenguruve dzinopfuyiwa pamba.
Njiri inodya huswa; michero; mwakwati emiti; mazai nezvimwewo. Munguva yokunaya kwemvura njiri dzinodya zvisora zvipfupi zvirarama gore negore. Munguva yekutonhora mhuka idzi dzinodya midzi yemiti, nezvimabumbe zvinokura muvhu.
Njiri (warthog in English) imhuka yemusango iri mumhuri yenguruve. Mhuka iyi inozivikanwa nezvinyanga zvipfupi zviviri zviri pamuromo payo. Njiri haisiyo yatinoti nguruve yemusango; iripo imwe humba yakafanana zvanyanya nenguruve dzinopfuyiwa pamba.
Njiri inodya huswa; michero; mwakwati emiti; mazai nezvimwewo. Munguva yokunaya kwemvura njiri dzinodya zvisora zvipfupi zvirarama gore negore. Munguva yekutonhora mhuka idzi dzinodya midzi yemiti, nezvimabumbe zvinokura muvhu.
video
Mwana wenjiri anonzi chinjerete.
Чинтнал[1] (нох.-лат. Çintnal), я африкера чинтнал - (лат. Phacochoerus africanus) — Африкин акха хьакха ю, хьакхарчий олу доьзал юкъайохуш ю.
Дукхахдолу Африкин дакъа тӀехь йехаш ю.
Чинтнал налах терайохуш ю, схьажима чӀапо, чӀогӀа боккха корта а болуш.
Чинтналийн дукха хьолахь лелар 5-8 чм/с (оьрс. км/ч) ю, амма вадарий чехкхал къена боьрш чинтнали 50 чм/с кхочу.
Чинтнал Пумба — «Эла Лом» («Паччахь Лом») олу мултфилман чура персонаж ву
Чинтнал (нох.-лат. Çintnal), я африкера чинтнал - (лат. Phacochoerus africanus) — Африкин акха хьакха ю, хьакхарчий олу доьзал юкъайохуш ю.
Дукхахдолу Африкин дакъа тӀехь йехаш ю.
Чинтнал
The common warthog (Phacochoerus africanus) is a wild member of the pig family (Suidae) found in grassland, savanna, and woodland in sub-Saharan Africa.[1][2] In the past, it was commonly treated as a subspecies of P. aethiopicus, but today that scientific name is restricted to the desert warthog of northern Kenya, Somalia, and eastern Ethiopia.[3]
_female.jpg)
Southern warthog P. a. sundevallii
female, South Africa
.jpg)
Nolan warthog P. a. africanus
Senegal
.jpg)
Eritrean warthog P. a. aeliani
Ethiopia
The common warthog is a medium-sized species, with a head-and-body length ranging from 0.9 to 1.5 m (2 ft 11 in to 4 ft 11 in), and shoulder height from 63.5 to 85 cm (25.0 to 33.5 in). Females, at 45 to 75 kg (99 to 165 lb), are smaller and lighter than males, at 60 to 150 kg (130 to 330 lb).[4][5] A warthog is identifiable by the two pairs of tusks protruding from the mouth and curving upwards. The lower pair, which is far shorter than the upper pair, becomes razor-sharp by rubbing against the upper pair every time the mouth is opened and closed. The upper canine teeth can grow to 25.5 cm (10.0 in) long and have a wide elliptical cross section, being about 4.5 cm (1.8 in) deep and 2.5 cm (0.98 in) wide. A tusk will curve 90° or more from the root, and will not lie flat on a table, as it curves somewhat backwards as it grows. The tusks are not used for digging,[6] but are used for combat with other hogs and in defense against predators – the lower set can inflict severe wounds.
Common warthog ivory is taken from the constantly growing canine teeth. The tusks, particularly the upper set, work in much the same way as elephant tusks with all designs scaled down. Tusks are carved predominantly for the tourist trade in eastern and southern Africa.
The head of the common warthog is large, with a mane down the spine to the middle of the back.[4] Sparse hair covers the body. Its color is usually black or brown. Tails are long and end with a tuft of hair. Common warthogs do not have subcutaneous fat and the coat is sparse, making them susceptible to extreme environmental temperatures.[4]
The common warthog is the only pig species that has adapted to grazing and savanna habitats.[7] Its diet is omnivorous, composed of grasses, roots, berries and other fruits, bark, fungi, insects, eggs and carrion.[8] The diet is seasonably variable, depending on availability of different food items. During the wet seasons, warthogs graze[7] on short perennial grasses.[9] During the dry seasons, they subsist on bulbs, rhizomes, and nutritious roots.[7][9]
Warthogs are powerful diggers, using both their snouts and feet. When feeding, they often bend their front feet backwards and move around on the wrists.[10] Calloused pads that protect the wrists during such movement form early in the development of the fetus. Although they can dig their own burrows, they often occupy abandoned burrows of aardvarks[9] and other animals. The common warthog commonly reverses into burrows, with its head facing the opening and ready to burst out if necessary. Common warthogs will wallow in mud to cope with high temperatures and huddle together to cope with low temperatures.[11]
Although capable of fighting (males fight each other during mating season), the common warthog's primary defense is to flee by means of fast sprinting. When threatened, warthogs can run at speeds of up to 48 km/h (30 mph), they will run with their tails sticking up and will enter their dens rear first with tusks facing out.[12] The common warthog's main predators are humans, lions, leopards, cheetahs, crocodiles, wild dogs and hyenas. Birds of prey such as Verreaux's eagle owls and martial eagles sometimes prey on piglets.[13][14] However, a female common warthog will defend her piglets aggressively. On occasion, common warthogs have been observed charging and even wounding large predators. Common warthogs have also been observed allowing banded mongooses and vervet monkeys to groom them to remove ticks.[15]
Common warthogs are not territorial, but instead occupy a home range.[16] Common warthogs live in groups called sounders. Females live in sounders with their young and with other females.[8] Females tend to stay in their natal groups, while males leave, but stay within the home range.[8] Subadult males associate in bachelor groups, but males live alone when they become adults.[7] Adult males only join sounders with estrous females. Warthogs have two facial glands: the tusk gland and the sebaceous gland. Common warthogs of both sexes begin to mark around six to seven months old.[17] Males tend to mark more than females.[17] They mark sleeping and feeding areas and waterholes.[17] Common warthogs use tusk marking for courtship, for antagonistic behaviors, and to establish status.[17]
_suckling.jpg)
Suckling
Etosha National park, Namibia
Female with young
Etosha National park, Namibia
_young_males_fighting.jpg)
Young males fighting
Tswalu Kalahari Reserve, South Africa
_young_males_eyeballing.jpg)
Young male kneels to protect throat
Tswalu Kalahari Reserve, South Africa
_juveniles_drinking.jpg)
P. a. africanus juveniles
Senegal
Warthog and Impala at Etosha National Park
Common warthogs are seasonal breeders.[7] Rutting begins in the late rainy or early dry season and birthing begins near the start of the following rainy season.[7] The mating system is described as "overlap promiscuity": the males have ranges overlapping several female ranges, and the daily behavior of the female is unpredictable. Boars employ two mating strategies during the rut. With the "staying tactic", a boar will stay and defend certain females or a resource valuable to them.[18] In the "roaming tactic", boars seek out estrous sows and compete for them.[18] Boars will wait for sows to emerge from their burrows.[7] A dominant boar will displace any other boar that also tries to court his female. When a sow leaves her den, the boar will try to demonstrate his dominance and then follow her before copulation.[7] For the "staying tactic", monogamy, female-defense polygyny, or resource-defense polygyny is promoted, while the "roaming tactic" promotes scramble-competition polygyny.[18]
The typical gestation period is five to six months. When they are about to give birth, sows temporarily leave their families to farrow in a separate hole.[7] The litter is two to eight piglets, with two to four typical. The sow will stay in the burrow for several weeks, nursing her piglets.[7] Common warthog sows have been observed to nurse foster piglets if they lose their own litter.[19] This behavior, known as allosucking, makes them cooperative breeders. Allosucking does not seem to be a case of mistaken identity or milk theft,[19] and may be a sign of kin altruism. Piglets begin grazing at about two to three weeks and are weaned by six months.[7] Piglets quickly attain mobility and stay close to their mothers for defense.[20] Common warthogs live for an average of 7 to 11 years in the wild. Captive specimens on the other hand can live for an average of 21 years. [21]
As of 1999, the common warthog population in southern Africa was estimated to be about 250,000.[22] Typical densities range between 1 and 10 km2 (0.39 and 3.86 sq mi) in protected areas, but local densities of 77 km2 (30 sq mi) were found on short grass in Nakuru National Park.[23] The species is susceptible to drought and hunting (especially with dogs), which may result in localized extinctions.[1] The common warthog is present in numerous protected areas across its extensive range.[1]
In 2020, it has been noted that a population of warthogs, descendants of escaped individuals from game ranches, are running free in southern Texas.[24]
_male.jpg)
_young_males_fighting.jpg)
_young_males_eyeballing.jpg)
1.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (link) The common warthog (Phacochoerus africanus) is a wild member of the pig family (Suidae) found in grassland, savanna, and woodland in sub-Saharan Africa. In the past, it was commonly treated as a subspecies of P. aethiopicus, but today that scientific name is restricted to the desert warthog of northern Kenya, Somalia, and eastern Ethiopia.
La verukapro (Phacochoerus) estas genro de remaĉuloj, membro de la familio de suedoj, al kiu ankaŭ apartenas la apro, vivanta en Afriko. Al tiu genro apartenas du specioj: Phacochoerus africanus kaj Phacochoerus aethiopicus
La verukapro similas je ekrigardo al apro, sed ĝi havas 6 parojn da verukoj sur la kapo kaj duonrond-formajn, ĝis 60 cm longajn, kurbajn dentegojn. La verukoj estas nur haŭtaj ŝvelaĵoj ekzistintaj jam en la embria formo. La plenkreskaj virbestoj povas havi grandajn verukojn. La mallonga kolo portas haŭtlobon.
Ĝia kutime griza felo estas maldika, havas nukan kaj dorsan kolhararon, kiu stariĝas ĉe danĝero. Ĝi havas ankaŭ kvastan voston, kiu stariĝas dum fuĝo aŭ atako. La plenkreskaj inbestoj pezas maks. 70 kg, virbestoj ĉ. 100 kg. La postkola alto estas 65 cm.
Verukaproj vivas grupe, aktivas dumtage – tagmeze ripozas en ombro – kaj nokte kaŝas sin ĉe rokaj fendaĵoj, malnovaj termitejoj kaj prefere en kavernoj de terporkidoj (Orycteropus), kiuj nokte aktivas. Ili uzas ankaŭ la kavernojn de histrikoj aŭ keljfoje mem fosas unu. Ilia ĉefa malamiko estas la leono.
La verukaprino naskas ĝenerale 4 idojn en kaverno de terporkido.
Novaj esploroj supozigas, ke ekzistas du diversaj vivantaj specioj:
La verukapro disvastiĝis en tuta Afriko, sude de la Saharo. Ĝi havas 4 subspeciojn, el kiuj nur unu estas endanĝerigita, la t.n. eritrea verukapro (Phacochoerus africanus aeliani).
La verukapro (Phacochoerus) estas genro de remaĉuloj, membro de la familio de suedoj, al kiu ankaŭ apartenas la apro, vivanta en Afriko. Al tiu genro apartenas du specioj: Phacochoerus africanus kaj Phacochoerus aethiopicus
El facóquero común o facocero común (Phacochoerus africanus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Suidae, una de las dos especies de Phacochoerus que existen. Es la más numerosa en las sabanas de África. En inglés se le conoce como warthog, mientras que en español como jabalí verrugoso.
A pesar de que los facóqueros se ven comúnmente en pastizales abiertos, siempre buscan refugio en la vegetación con forraje más denso. De hecho, los facóqueros prefieren alimentarse en zonas densas y húmedas.
La dieta del facóquero es omnívora, compuesta de hierbas, raíces, bayas y otras frutas, cortezas, hongos, huevos, animales muertos, y pequeños mamíferos, incluso reptiles y aves. La dieta es estacionalmente variable, dependiendo de la disponibilidad de diferentes alimentos. Las áreas con muchos bulbos, rizomas y raíces nutritivas pueden atraer a un gran número de facóqueros.
Los facóqueros son excavadores de gran alcance; utilizan tanto el hocico como los pies. Para comer, a menudo doblan las patas delanteras hacia atrás. Poseen almohadillas callosas que protegen las muñecas durante el movimiento; lo logran muy temprano en el desarrollo del feto. A pesar de que pueden cavar sus propias madrigueras, comúnmente ocupan madrigueras abandonadas de cerdo hormiguero u otros animales. El facóquero entra al revés en las madrigueras, con la cabeza siempre de cara a la apertura y listo para huir si es necesario.
Los facóqueros son corredores rápidos. A menudo corren con la cola hacia arriba. A pesar de sus problemas de visión, los facóqueros tienen un buen sentido del olfato, que utilizan para la localización de los alimentos, la detección de depredadores y el reconocimiento de otros animales.
Aunque es capaz de luchar (los machos luchan agresivamente entre sí durante la temporada de apareamiento), la primera defensa del jabalí es huir en rápida carrera. Los principales depredadores del facóquero son los leopardos, leones y cocodrilos. Evitan a sus feroces depredadores nocturnos, siendo activos durante el día y refugiándose en las madrigueras por la noche.[2] Los licaones y guepardos son también capaces de atraparlos si atacan con sus manadas; y a su vez, las aves rapaces como el búho real y águilas marciales a veces se aprovechan de los lechones. Una hembra con lechones los defenderá de manera muy agresiva.[3][4] Algunas ocasiones se han observado a jabalíes agrediendo a grandes depredadores. También se han observado permitiendo a mangostas limpiarlos para eliminar sus garrapatas.[5]
Los facóqueros comunes no son territoriales, sino que ocupan un área de acción.[6] Los facóqueros comunes viven en pequeños grupos. Las hembras viven con sus crías[7] y con otras hembras, y tienden a permanecer en sus grupos natales, mientras que los machos se van, aunque quedándose dentro del ámbito del hogar.[7][8] Los machos adultos solo se unen a las hembras cuando están en celo.
Los jabalíes tienen dos glándulas faciales: la glándula colmillo y la glándula sebácea. Los facóqueros comunes de ambos sexos empiezan a marcar territorio alrededor de los seis a siete meses de edad.[9] Los machos tienden a marcar más que las hembras.[9] Marcan zonas de descanso y pozos de donde extraen el agua.[9] Los facóqueros comunes utilizan los colmillos para el cortejo y para comportamientos antagónicos.[9]
El facóquero común o facocero común (Phacochoerus africanus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Suidae, una de las dos especies de Phacochoerus que existen. Es la más numerosa en las sabanas de África. En inglés se le conoce como warthog, mientras que en español como jabalí verrugoso.
Phacochoerus africanus Phacochoerus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Suinae azpifamilia eta Suidae familian sailkatuta dago
Phacochoerus africanus Phacochoerus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Suinae azpifamilia eta Suidae familian sailkatuta dago
Pahkasika (Phacochoerus africanus) on Afrikan savanneilla elävä sikojen heimoon kuuluva nisäkäslaji.
Pahkasian tunnistaa kahdesta parista ulkonevia torahampaita, joita se käyttää aseena puolustautuessaan petoja vastaan. Pahka-nimi tulee kahdesta sarvennysästä. Pahkasian pituus on 0,9–1,5 metriä ja paino 50 ja 150 kilon välillä. Naaraan tunnistaa kahdesta pahkasta ja uroksen neljästä. Vaarallisimmat torahampaista ovat alimmat joten niitä on yhteensä neljä kappaletta.
Pahkasika asuttaa suurta osaa Saharan eteläpuolista Afrikkaa. Se elää pääasiassa avoimilla ja puoliavoimilla alueilla: ruohostoilla, tasangoilla sekä puuttomilla ja harvapuustoisilla savanneilla.
Pahkasika syö ruohoa, marjoja, puun kuorta, juuria sekä hyönteisiä.
Leijonakuningas-elokuvista tunnettu Pumba on pahkasika.
Pahkasika (Phacochoerus africanus) on Afrikan savanneilla elävä sikojen heimoon kuuluva nisäkäslaji.
Phacochère commun, Phacochère d'Afrique
Le Phacochère commun[1], ou Phacochère d'Afrique[2], (Phacochoerus africanus) est une espèce de mammifères de la famille des Suidae. Il s'agit de l'une des deux espèces de phacochères.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (5 octobre 2020)[3] :
Phacochère commun, Phacochère d'Afrique
Le Phacochère commun, ou Phacochère d'Afrique, (Phacochoerus africanus) est une espèce de mammifères de la famille des Suidae. Il s'agit de l'une des deux espèces de phacochères.
Muc allta atá dúchasach don Afraic ó dheas ón Sahára. Clúdach gann gruaige, go príomha ar a guaillí, aghaidh leathan leacaithe le 4 chnap de chraiceann tiubhaithe, cosúil le faithní, starrfhiacla móra cuaracha. Áitríonn sí an mínleach.
O Phacochoerus africanus é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia Suidae, unha das dúas especies de Phacochoerus que existen. É a máis numerosa nas sabanas de África.
Malia que poden verse comunmente en pasteiros abertos, sempre buscan refuxio na vexetación con forraxe máis densa. De feito, prefiren alimentarse en zonas densas e húmidas.
A súa dieta é omnívora, composta de herbas, raíces, bagas e outras froitas, cortizas, fungos, ovos, animais mortos, e pequenos mamíferos, mesmo réptiles e aves. A dieta é estacionalmente variable, dependendo da dispoñibilidade de diferentes alimentos. As áreas con moitos bulbos, rizomas e raíces nutritivas poden atraer a un gran número de facóqueros.
Os facóqueros son corredores rápidos. A miúdo corren coa cola erguida. Malia os seus problemas de visión, teñen un bo sentido do olfacto, que empregan para a localización dos alimentos, a detección de depredadores e o recoñecemento doutros animais.
O Phacochoerus africanus é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia Suidae, unha das dúas especies de Phacochoerus que existen. É a máis numerosa nas sabanas de África.
Bradavičasta svinja (latinski: Phacochoerus africanus) je divlja svinja koja živi u travnjacima, savanama i šumama, u subsaharskoj Africi.[1] U prošlosti je često bila tretirana kao podvrsta P. aethiopicusa, čije je danas znanstveno ime ograničeno na Pustinjska bradavičasta svinja sjeverne Kenije, Somalije i istočne Etiopije. Zajednički naziv dolazi od četiri velike, bradavice poput izbočina koje se nalaze na čelu svinje, koje služe kao rezerva masti i koriste se za obranu kada se mužjaci bore. Govornici afrikaansa životinju zovu "vlakvark", što znači "svinja iz ravnice". [2][3]
Bradavičasta svinja je srednje velika svinja iz porodice Suidaea. Glava i dužina tijela kreće se u veličini 0,9 do 1,5 m u dužini a visina je 63,5-85 cm. Ženka bradavičaste svinje teška je od 45 do 75 kg, obično su malo manje i lakše od mužjaka, koji su teški od 60 do 150 kg. Bradavičava svinja je prepoznatljiva po dva para kljova koje vire iz usta i vijugaju prema gore. Donji par je daleko manji od gornjeg para, kljove su vrlo oštre zbog trljanja gornjeg para svaki put kada svinja otvara i zatvora usta. Gornji očnjaci mogu narasti do 25,5 cm, u presjeku su gotovo pravokutni, oko 4,5 cm su duboki i 2,5 cm široki. Kljova se uzdiže 90 stupnjeva ili više od korijena, kako raste savija se prema nazad. Kljove se koriste za kopanje, za borbu s drugim svinja, i u obrani od grabežljivaca kojima može zadati teške ozljede. Na leđima svinja ima veliku grivu koja ide prema dolje kralježnicom na sredini leđa. Prorijeđena dlaka pokriva cijelo tijelo. Boja je obično crna ili smeđa. Repovi su dugi i na kraju je pramen dlaka. Zajedničko bradavičastim svinjama je što nemaju potkožnog masnog tkiva i dlaka je prorijeđena, što ih čini osjetljvim na ekstremne temperature.
Bradavičava svinja je svinjska vrsta koja je prilagođena ispaši u savani.[4] Ona je svejed, prehrana se sastoji od trave, korijenja, bobica i drugih plodova, kore, gljiva, kukaca, jaja i strvina.[5] Prehrana je pravovremeno promjenjiva, ovisno o dostupnosti različitih namirnica. Tijekom kišne sezone bradavičaste svinje pasu travu.[6] Tijekom sušne sezone jedu lukovice, stabljike i hranjivo korijenje.[4][6] Snažni su kopači, koristeći i njušku i noge. Dok se hrane, često savijaju prednje noge unatrag i kretaju se na zapešćima. Jastučići koji štite zglobove tijekom tog pokreta obliku se vrlo rano još u razvoju fetusa. Iako oni mogu kopati vlastite jazbine, obično zauzimaju napuštene jazbine od Afrički mravojeda ili drugih životinja. Bradavičava svinja obično u jazbinama leži s glavom okrenutom prema otvoru gdje je spremna naglo izletiti u slučaju opasnosti. Valjanjem u blatu štiti se od visokih i niskih temperatura.[7] Iako je sposobana za borbe (mužjaci se agresivno bore jedni protiv drugih tijekom sezone parenja) bradavičastim svinjama primarna obrana je bijeg pomoću brzog sprint. Glavni predatori su im ljudi, lavovi, leopardi, krokodili, hijene i gepardi koji su također u stanju uhvatiti bradavičastu svinju do vlastite težine te ptice grabljivice kao što su sova i orao koji ponekad vrebaju na praščiće.[8][9] Međutim, ako ženka bradavičaste svinje ima bilo kakve prasadi ona će ih braniti vrlo agresivno. Svinja može nanijeti smrtne rane predatorima, uključujući i velike lavove, bitke ponekad završavaju da lavovi iskrvare do smrti.
Bradavičave svinje nisu teritorijalne životinje, ali zauzimaju područje svoga doma, žive u skupinama.[10] Ženke žive u skupinama s mladima i s drugim ženkama.[5] One imaju tendenciju da ostanu u svojoj rodnoj skupini, dok mužjaci znaju otići, ali ostati unutar područja jazbine.[5] Odrasli mužjaci znaju otići od skupine i vratiti se kada je vrijeme parenja. Na licu imaju dvije žlijezde jednu je kljovna žlijezda, a druga žlijezda lojnica. Svinje oba spola počinju obilježavati (područje, ženke, mužjake) s oko šest do sedam mjeseci starosti.[11] Mužjaci imaju tendenciju da označavaju više od ženki. Mjesta koja su obilježena uključuju jazbinu za spavanje i područje hranjenja i pojilište. Kljovne žljezde koristite se za udvaranja, za antagonističkio ponašanje, te utvrđivanje statusa. Svinje se počinju pariti u kasnom kišnom ili početkom sušne sezone, rađanje počinje početkom sljedeće kišne sezone. Mužjaci se pare sa više ženki, ovisno o spremnosti ženki. Oni se često bore za ženke te ih čuvaju jedni od drugih. U vrijeme parenja mužjak će čekati ženku da se pojavi izvan jazbine, te će ju sljediti. Dominantna svinja će istisnuti sve druge svinje koje se također pokušavaju udvarati ženki.
Tipičan period skotnosti je pet ili šest mjeseci. Kada su spreme oprasiti se ženke privremeno napuštaju svoje obitelji te se prasi u posebnoj jazbini.[4] Leglo se sastoji od dva do osam prasad, obično od dva do četiri praščića. Ženka će ostati u rupi nekoliko tjedana dojeći prasad.[4] U slučaju da izgubi svoje leglo ženka može primiti druge prašćiće. Prasad počinje pasti na oko dva do tri tjedan starosti a prestaju sisati za šest mjeseci.[4]
Brojnost bradavičastih svinja u južnoj Africi procjenjuje se na oko 250.000. [12] Tipična gustoća u rasponu je između 1 i 10 po km ² u zaštićenim područjima, ali lokalna gustoća je 77 po km ² u Nacionalnom parku Nakuru.[13] Vrsta je osjetljiva na sušu i lov (naročito sa psima), što može rezultirati lokaliziranim izumiranjem.[1] Bradavičasta svinja je prisutna u brojnim zaštićenim područjima.[1]
Bradavičasta svinja (latinski: Phacochoerus africanus) je divlja svinja koja živi u travnjacima, savanama i šumama, u subsaharskoj Africi. U prošlosti je često bila tretirana kao podvrsta P. aethiopicusa, čije je danas znanstveno ime ograničeno na Pustinjska bradavičasta svinja sjeverne Kenije, Somalije i istočne Etiopije. Zajednički naziv dolazi od četiri velike, bradavice poput izbočina koje se nalaze na čelu svinje, koje služe kao rezerva masti i koriste se za obranu kada se mužjaci bore. Govornici afrikaansa životinju zovu "vlakvark", što znači "svinja iz ravnice".
Vörtusvín (fræðiheiti: Phacochoerus africanus) er spendýr af ætt svína. Vörtusvín eru algeng á sléttum í sunnan- og austanverðri Afríku.
Vörtusvín draga nafn sitt af tveimur vörtupörum í andliti karldýranna. Bæði karl- og kvendýrin hafa stórar skögultennur í munni. Þessar tennur eru áberandi og nota svínin tennurnar til að róta eftir fæðu í jarðveginum, til að berjast við önnur vörtusvín og einnig til að verja sig. Vörtusvín geta orðið frá 90 cm til 1,5 metrar að lengd og 50-100 kg. að þyngd. Karldýrin eru stærri og þyngri en kvendýrin en haus beggja er óvenjustór miðað við búkinn.
Dýrin eru lítillega hærð, aðallega í andliti, á framanverðum búki og aftur eftir hrygg. Rófan er hárlaus að undanskildum hárbrúski á rófuendanum.
Vörtusvín geta hlaupið tiltölulega hratt og jafnvel stokkið. Á hlaupum stendur rófan oft upp í loftið.
Vörtusvín sjá fremur illa en nota gott lyktarskyn sitt til að leita að fæðu. Þau eru alætur en fæðan er að mestu rætur, jurtir, ávextir og ber en einnig egg, dýrahræ og jafnvel smádýr og fuglar. Dýrin nota höfuð og fætur til að grafa upp rætur og sjást oft krjúpa niður á framfæturnar í fæðuleit.
„Wikipedia“. Sótt 31. mars 2008.
„African Wildlife Foundation“. Sótt 31. mars 2008.
Vörtusvín (fræðiheiti: Phacochoerus africanus) er spendýr af ætt svína. Vörtusvín eru algeng á sléttum í sunnan- og austanverðri Afríku.
Il facochèro o facocèro (errata la pronuncia facòcero[2]; Phacochoerus africanus Gmelin, 1788) è un mammifero della famiglia dei Suidi[3] che vive principalmente nelle savane e nelle boscaglie dell'Africa.
Il facochero misura dai 90 ai 150 cm, con un'altezza al garrese compresa tra i 63,5 e gli 85 cm e il suo peso va dai 45 ai 75 kg per le femmine e dai 60 ai 150 kg per i maschi.[4][5] Caratterizzano l'animale le due paia di zanne che fuoriescono dalla bocca, utilizzate per la difesa contro i predatori.
I facocheri si nutrono di erba, bacche, cortecce, radici. Usano la loro possente mole per sradicare arbusti medio-piccoli e cibarsi di ceppi e bulbi. Non disdegnano piccoli mammiferi, carogne, insetti e larve.
Esistono due specie distinte di facochero: il Phacochoerus africanus (la specie più comune) e il Phacochoerus aethiopicus (diffuso nel Corno d'Africa).[3]
Attualmente si riconoscono quattro sottospecie[3]:
Il facochèro o facocèro (errata la pronuncia facòcero; Phacochoerus africanus Gmelin, 1788) è un mammifero della famiglia dei Suidi che vive principalmente nelle savane e nelle boscaglie dell'Africa.
Afrikinis karpotis (lot. Phacochoerus africanus, angl. Common warthog) – kiaulinių (Suidae) šeimos žinduolis.
Kārpcūka jeb parastā kārpcūka (Phacochoerus africanus) ir cūku dzimtas (Suidae) pārnadzis. Īpatnējā izskata dēļ kārpcūka ir viena no visraksturīgākajām Āfrikas savannas iemītniecēm. Jau iztālēm redzamie lielie ilkņi ir bīstams ierocis un piešķir dzīvniekam kareivīgu izskatu. Kārpcūka savu nosaukumu ieguvusi tai raksturīgo uz sejas augošo skrimšļaino izaugumu (kārpu) dēļ. Lai arī kārpcūkas jau gadsimtiem tiek medītas ādas un gardās gaļas ieguvei, sugas izdzīvošana kopumā nav apdraudēta.[1]
Kārpcūkas agrākais zinātniskais nosaukums bija Phacochoerus aethipicus, bet mūsdienās šis nosaukums attiecas uz tuksneša kārpcūku, kas sastopama Austrumāfrikā. Nesenā pagātnē abas kārpcūku sugas tika sistematizētas kā viena suga, bet ģenētisko pētījumu rezultātu ietekmē tika veikta sistemātikas revīzija: vecāko zinātnisko nosaukumu mūsdienās lieto tuksneša kārpcūkas apzīmēšanai, bet biežāk sastopamajai sugai, parastajai kārpcūkai, tika dots jauns nosaukums Phacochoerus africanus.[2][3]
Kārpcūka lielā skaitā sastopama atklātā savannā Āfrikas centrālajā daļā, no Mauritānijas austrumos līdz Etiopijai rietumos, kā arī Namībijā un Dienvidāfrikas austrumos. Ziemeļāfrikā izplatīta tikai uz dienvidiem no Sahāras, reizēm iemaldoties Sāhilas joslā.[4].
Kārpcūka ir vidēji liels, masīvs zālēdājs. Tēviņi ir izteikti lielāki un smagāki (par apmēram 20%[5]) nekā mātītes. Ķermeņa garums ir 90—150 cm, augstums skaustā 63,5—85 cm, svars mātītei 45—75 kg, tēviņam 60—150 kg.[5] Kārpcūkai ir gari, izliekti augšējie ilkņi, tēviņam tie ir 25,5—63,5 cm gari, mātītei 15,2—25,5 cm.[5] Ilkņi šķērsgriezumā ir taisnstūrveida, augstumā apmēram 4,5 cm, platumā 2,5 cm. Apakšējie ilkņi ir īsāki, smailāki un asi kā naži, notrinoties pret augšējiem ilkņiem. Ilkņus kārpcūka lieto zemes rakšanai, savstarpējām cīņām dominances noteikšanai un aizsardzībai pret plēsējiem. Īpaši dziļas rētas pretiniekam spēj iegriezt apakšējie ilkņi.
Uz sejas ir trīs pāri kārpu. Pirmais pāris atrodas zem acīm (orbitālās kārpas), tēviņiem šīs kārpas var izaugt 15 cm garas. Otrais kārpu pāris (preorbitālās kārpas) atrodas acu līnijā purna galā, mātītēm šīs kārpas tikpat kā nav attīstījušās, un platas zemžokļa jeb vaigu kārpas, uz kurām aug balti sari.[5] Kārpcūkai ir liela, masīva galva, uz kuras aug krēpes un kuras turpina augt arī uz muguras, apmēram līdz vidum. Ķermeni klāj tumši pelēki vai brūni, reti augoši sari, lai gan, cūkai regulāri vārtoties dubļos, krāsa var šķist sarkana vai dzeltena. Aste ir gara, tieva un pašā gala ir neliels pušķītis. Skrienot kārpcūka vienmēr paceļ savu asti stāvus gaisā. Emalja ilkņiem ātri nodilst, īpaši augšējiem.
Galvenā morfoloģiskā iezīme, kas atšķir parasto kārpcūku no tuksneša kārpcūkas, ir priekšzobu skaits: augšžoklī parastajai kārpcūkai ir 2—4 priekšzobi, kuri tuksneša kārpcūkai nav vispār, apakšžoklī ir 4—6 priekšzobi (tuksneša kārpcūkai 0—4 zobi).[6] Parastā kārpcūka ir arī nedaudz lielāka nekā tuksneša kārpcūka, un tās ilkņi ir garāki un saliektāki.[6] Līdzīgas kārpcūkām ir arī tuvu radniecīgās krūmu cūkas (Potamochoerus) un milzu mežacūkas (Hylochoerus), tomēr kārpcūkai kārpas uz sejas un ilkņi ir lielāki un izteiksmīgāki.[5]
Kārpcūkas mājo atklātā savannā un pustuksnešos, izvairoties no meža un biezām krūmu audzēm. Tās sastopamas arī Kilimandžāro līdz 3000 metriem virs jūras līmeņa.[5] Kārpcūkas ir aktīvas dienas gaišajā laikā, bet naktīs tās salien alās, lai būtu pasargātas no plēsējiem.[5] Lai gan kārpcūkas savas alas spēj izrakt pašas, tomēr biežāk tās ieņem citu dzīvnieku pamestās alas, ļoti iecienītas ir cauruļzobja alas.[7] Alā kārpcūka ielien atmuguriski, turot galvu izejas virzienā. Karstās dienās cūkas mēdz atvēsināties, izvārtoties dubļos, bet vēsās dienās tās guļ, cieši saspiedušās kopā.[8] Reizēm var novērot, ka kārpcūkas atļauj sevi apkopt svītrainajam mangustam vai sarkandibena mērkaķim, kas no ādas nolasa ērces.[9]
Atkarībā no dzimuma kārpcūkas dzīvo vai nu baros (mātītes un to mazuļi), vai ir vienpatņi (pieaugušie tēviņi).[10] Katram baram ir teritorija, bet kopumā kārpcūkas nav teritoriālas.[11] Baru teritorijas mēdz pārklāties, un tie izmanto vienas un tās pašas barošanās, dzeršanas un atpūtas vietas. Jaunās mātītes paliek savas mātes barā, bet tēviņi baru pamet apmēram 2 gadu vecumā, tomēr paliek bara teritorijas robežās.[10] Jaunie tēviņi apvienojas vecpuišu baros, bet pieaugušie tēviņi kļūst vienpatņi, pievienojoties mātīšu baram tikai pārošanās sezonas laikā.[12] Pieaugušie tēviņi izveido teritoriju, kas pārklājas ar vairāku mātīšu baru teritorijām.[12] Vienā mātīšu barā ir apmēram 18 īpatņi.[5]
Lai arī kārpcūkas spēj cīnīties, piemēram, tēviņi ir ļoti agresīvi viens pret otru pārošanās sezonas laikā, briesmu gadījumā cūkas parasti vispirms cenšas aizbēgt. To galvenie ienaidnieki ir cilvēks, lauva, leopards, gepards, krokodils, hiēnsuns un plankumainā hiēna. Sivēnus medī arī lielie plēsīgie putni. Tomēr, ja mātītei ir mazi sivēni, tā kļūst ļoti agresīva un bezbailīga, nereti iesaistoties cīņā pat ar lielajiem plēsējiem.
Kārpcūka ir visēdāja, bet tās pamatbarība ir zāle, augu saknes. Tā barojas arī ar ogām un augļiem, koku mizu, sēnēm, kukaiņiem, putnu olām un maitu.[10] Barības veids mainās atkarībā no sezonas. Lietus sezonas laikā kārpcūkas, līdzīgi kā zālēdāji, ganās savannā, kur aug īsa, svaiga zāle. Sausās sezonas laikā galvenā barība ir saknes, gumi un sīpoli, kas ar priekškāju un šņukura palīdzību tiek izrakti no zemes.[7] Tā kā šim dzīvniekam ir samērā īss kakls, ēdot tas samērā bieži nometas ceļos, atbalstoties uz speciāliem ceļgalu spilventiņiem. Šādā pozā kārpcūka barošanās laikā spēj arī pārvietoties.[13] Kārpcūkas parasti ir visai klusi dzīvnieki, taču ēdot tām tīk rukšķināt.
Kārpcūkas ir neparedzamas, jo baram nav kādas noteiktas pārvietošanās rutīnas, tad riesta laikā tēviņi izmanto divējādas taktikas. Vienā no tām tēviņš neklejo, bet paliek vienā un tajā pašā vietā, gaidot, kad mātīšu bars ieradīsies pats.[14] Otrs veids ir ļoti aktīvs — tēviņš izseko mātīšu baru, kas aiz sevis atstāj dažādas smaržu zīmes, un cīnās ar citiem tēviņiem par mātītes labvēlību.[14] Dominantais tēviņš padzen pārējos tēviņus. Cīņas ir agresīvas un mežonīgas, tomēr bīstamie apakšējie ilkņi parasti netiek izmantoti un tēviņi reti viens otru savaino.[5] Mātīte parasti tiek sagaidīta pie alas izejas. Pirms sapārošanās tēviņš tai izrāda uzmanību, riņķojot un sekojot mātītei visur, kur viņa iet, raidot skaņas, kas atgādina motora rūkoņu.[12]
Grūsnība ilgst 5—6 mēnešus. Pietuvojoties dzemdību brīdim, mātīte pamet dzimto baru, lai dzemdētu vientuļā alā.[12] Parasti piedzimst 2—4 sivēni (kopumā 2—8 mazuļi). Kārpcūkām ir tikai divi pāri piena dziedzeru, tādēļ tām ir grūti izbarot vairāk nekā četrus mazuļus. Sivēni paliek savā dzimšanas alā vairākas nedēļas. Dienas lielāko daļu mazuļi pavada vieni paši, piespiedušies viens pie otra. Mazuļiem nav apspalvojuma un atrašanās alā ir ļoti svarīga, lai sivēni pirmajās dienās nenosaltu.[5] Māte baro viņus pusdienlaikā un vakarā. Ja mātīte zaudē sivēnus, tai ir tendence pieņemt svešus mazuļus, tādējādi bara sivēni iegūst vairākas zīžamas sievēnmātes.[15] Apmēram 2—3 nedēļu vecumā mazuļi sāk ganīties un ēst zāli, bet māte tos pilnībā pārtrauc zīdīt apmēram 6 mēnešu vecumā. Kārpcūkas piedzimst pelēksārtas, viņām nav svītru, kā, piemēram, mazām mežacūkām. Dzimumbriedumu kārpcūkas sasniedz 18—20 mēnešu vecumā, lai gan kārpcūkas parasti nepārojas līdz 4 gadu vecumam.[5]
Kārpcūkai ir 4 pasugas:
Kārpcūka jeb parastā kārpcūka (Phacochoerus africanus) ir cūku dzimtas (Suidae) pārnadzis. Īpatnējā izskata dēļ kārpcūka ir viena no visraksturīgākajām Āfrikas savannas iemītniecēm. Jau iztālēm redzamie lielie ilkņi ir bīstams ierocis un piešķir dzīvniekam kareivīgu izskatu. Kārpcūka savu nosaukumu ieguvusi tai raksturīgo uz sejas augošo skrimšļaino izaugumu (kārpu) dēļ. Lai arī kārpcūkas jau gadsimtiem tiek medītas ādas un gardās gaļas ieguvei, sugas izdzīvošana kopumā nav apdraudēta.
Het knobbelzwijn (Phacochoerus africanus) is een algemeen zwijn uit de familie der varkens (Suidae). Het wordt soms ook wrattenzwijn genoemd, maar deze naam wordt ook gebruikt voor een groep Aziatische zwijnen van het geslacht Sus. Tegenwoordig worden er meestal twee soorten knobbelzwijnen onderscheiden, Phacochoerus africanus, het gewone knobbelzwijn, en Phacochoerus aethiopicus, het woestijnknobbelzwijn uit Ethiopië en Somalië.
Het knobbelzwijn is een dagdier. Het leeft op de savannen van Afrika ten zuiden van de Sahara. Het heeft een voorkeur voor uiterwaarden en licht bebost landschap. Om aan de hitte, droogte en roofdieren te ontsnappen, schuilt het knobbelzwijn in holen, voornamelijk verlaten en uitvergrote aardvarkenholen, maar ook zelfgegraven en natuurlijke holen worden gebruikt, evenals holen van stekelvarkens en verlaten termietenheuvels. Hele families slapen in deze holen.
Het knobbelzwijn eet vooral gras, maar ook bast, bladeren, wortelen, vruchten, aas, insecten en larven, en zelfs uitwerpselen. Ook eet het aarde, voor de mineralen. In het droge seizoen eet het vooral knollen en wortelstokken, in het regenseizoen vooral kort gras. Het blijft meestal nabij water, maar kan voor langere tijd zonder water, aangezien zijn voedsel rijk aan vocht is. Om te eten laat het zich door zijn voorpoten zakken.
Als het knobbelzwijn rent, houdt het zijn staart recht omhoog. Zijn belangrijkste vijand is de leeuw.
Het knobbelzwijn is een sociale soort. Meestal bestaat een groep uit een vrouwtje en haar vrouwelijke nakomelingen. Als groepen zich samenvoegen, zijn dat meestal ook nauwe verwanten, zoals zussen of moeders en dochters. Meestal leven verwante familiegroepjes dicht bij elkaar in een gebied van vier km². Holen binnen dit gebied worden gedeeld door de groepen, maar er wordt nooit meer dan één groep per hol aangetroffen.
Mannetjes blijven net zo lang bij de moeder totdat deze ze wegjaagt. Tot hun vierde jaar, wanneer de mannetjes volwassen worden, leven ze vaak met andere mannetjes in losse groepjes. Volwassen mannetjes leven solitair.
Als een mannetje een vrouwtje in oestrus ontdekt, achtervolgt hij haar, waarbij hij speeksel afscheidt en knorrende geluiden maakt. Als het vrouwtje wil paren, gaat ze steeds langzamer rennen, totdat ze stilstaat. Meestal krijgt een knobbelzwijn twee tot drie jongen per worp, maar dit aantal kan tot acht oplopen. Na een draagtijd van 160 tot 170 dagen worden de jongen geboren in een ondergronds hol dat met gras is bekleed. Na drie weken eten de jongen voor het eerst gras en na twee tot zes maanden worden ze gespeend. Ze kunnen achttien jaar oud worden.
Het knobbelzwijn heeft een lang plat gezicht en staat hoog op de poten. Het knobbelzwijn is te herkennen aan de slagtanden die aan de zijkanten van de bek uitsteken. De vorm van de slagtanden verschilt per dier. Zijn naam dankt het aan de knobbels onder zijn ogen en op zijn snuit, die uit verdikte huid bestaan. De huid is, op wat borstelharen en wimpers na, nagenoeg kaal en grijs van kleur. Over de rug lopen donkere manen, die op de nek en schouders het langst zijn, en op de onderkaak lopen vaal witte borstelharen. Het knobbelzwijn heeft een lang, dun staartje met een kwastje aan de staartpunt. Het heeft een korte hals.
Het knobbelzwijn wordt 90 tot 152 centimeter lang en 45 tot 150 kilogram zwaar. De schouderhoogte is 55 tot 85 centimeter en de staart is 35 tot 50 centimeter lang. Vrouwtjes zijn lichter dan mannetjes, ongeveer 45 tot 75 kilogram, terwijl mannetjes ongeveer 60 tot 150 kilogram wegen.
Er worden vier tot zes ondersoorten onderscheiden:
Het knobbelzwijn (Phacochoerus africanus) is een algemeen zwijn uit de familie der varkens (Suidae). Het wordt soms ook wrattenzwijn genoemd, maar deze naam wordt ook gebruikt voor een groep Aziatische zwijnen van het geslacht Sus. Tegenwoordig worden er meestal twee soorten knobbelzwijnen onderscheiden, Phacochoerus africanus, het gewone knobbelzwijn, en Phacochoerus aethiopicus, het woestijnknobbelzwijn uit Ethiopië en Somalië.
Vanlig vortesvin (Phacochoerus africanus) er en art i svinefamilien som er hjemmehørende i Afrika og finnes fra Mauritania til Etiopia, sør til Namibia og det østre Sør-Afrika. Dette vortesvinet er også kjent som nordlig vortesvin, siden det også har en mer sørlig slektning; ørkenvortesvinet (P. aethiopicus).
Vortesvin har en nær sylindrisk kropp med et meget stort hode med ansiktsvorter, mest iøynefallende hos hannene. De har støttenner og også noen velutviklede hjørnetenner i underkjeven. Kroppslengden er på 110-135 cm, skulderhøyden ca. 70 cm, halen 40 cm, vekten 40-110 kg. De holder gjerne halen rett opp når de løper.
Vortesvinet trives på både åpen og bevokst savanne, gressbevokste stepper og i semi-ørken. Rundt Kilimanjaro finner man arten i høyder på opp mot 3 000 moh.
Vanlig vortesvin (Phacochoerus africanus) er en art i svinefamilien som er hjemmehørende i Afrika og finnes fra Mauritania til Etiopia, sør til Namibia og det østre Sør-Afrika. Dette vortesvinet er også kjent som nordlig vortesvin, siden det også har en mer sørlig slektning; ørkenvortesvinet (P. aethiopicus).
Vortesvin har en nær sylindrisk kropp med et meget stort hode med ansiktsvorter, mest iøynefallende hos hannene. De har støttenner og også noen velutviklede hjørnetenner i underkjeven. Kroppslengden er på 110-135 cm, skulderhøyden ca. 70 cm, halen 40 cm, vekten 40-110 kg. De holder gjerne halen rett opp når de løper.
Vortesvinet trives på både åpen og bevokst savanne, gressbevokste stepper og i semi-ørken. Rundt Kilimanjaro finner man arten i høyder på opp mot 3 000 moh.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Guziec zwyczajny[3] (Phacochoerus africanus) – ssak parzystokopytny z rodziny świniowatych. Występuje na terenach leśnych i na sawannie Afryki Subsaharyjskiej[4][5]. W przeszłości był powszechnie traktowany jako podgatunek Phacochoerus aethiopicus, lecz obecnie ta nazwa naukowa jest zarezerwowana wyłącznie dla guźca pustynnego, występującego na terenach północnej Kenii, Somalii i wschodniej Etiopii[5].
Phacochoerus africanus aeliani (Cretzschmar, 1828) – Erytrea, Etiopia, Dżibuti, Somalia
Phacochoerus africanus africanus (Gmelin, 1788) – Burkina Faso, Wybrzeże Kości Słoniowej, Demokratyczna Republika Konga, Etiopia, Ghana, Gwinea Bissau, Czad, Mauretania, Nigeria, Senegal, Sudan
Phacochoerus africanus massaicus (Lönnberg, 1908) – Kenia, Tanzania
Phacochoerus africanus sundevallii (Lönnberg, 1908)[6] – Botswana, Namibia, RPA, Zimbabwe
Phacochoerus africanus africanus, Senegal
Phacochoerus africanus aeliani, Etiopia
Guziec zwyczajny jest gatunkiem zwierzęcia średniego rozmiaru, o długości całkowitej ciała od 0,9 do 1,5 m i wysokości na poziomie ramion od 63,5 do 85 cm. Samice, przy wadze od 45 do 75 kg, są zazwyczaj nieznacznie mniejsze i lżejsze od samców, ważących od 60 do 150 kg[7][8]. Cechą charakterystyczną guźca są dwie pary kłów wystających z otworu gębowego i zakrzywionych ku górze. Dolna para, która jest znacznie krótsza od górnej, staje się bardzo ostra przez pocieranie o górną parę za każdym razem, gdy otwór gębowy jest otwierany lub zamykany. Górne kły mogą osiągać długość do 25,5 cm i mają szeroki, eliptyczny przekrój poprzeczny, będąc głębokim na 4,5 cm i szerokim na 42,5 cm. Kieł zagina się o 90° lub więcej w stosunku do korzenia, co nie następuje w jednolitej płaszczyźnie, ponieważ wygina się ku tyłowi w trakcie wzrostu. Kły używane są do rycia w ziemi, walki z innymi osobnikami i w obronie przed drapieżnikami - dolna para jest w stanie zadać poważne obrażenia[potrzebny przypis].
Kość słoniowa guźca zwyczajnego jest pobierana z ciągle rosnących kłów, w szczególności z górnej pary kłów. Jest ona wykorzystywana do różnego rodzaju dekoracji, które w stosunku do tych wykonanych z ciosów słoni, są mniejsze w skali. Są one głównie kupowane przez turystów we wschodniej i południowej Afryce[potrzebny przypis].
Głowa guźca zwyczajnego jest duża w stosunku do jego ciała, z grzywą ciągnącą się wzdłuż kręgosłupa przez środek pleców[7]. Ciało pokryte jest rzadkim włosiem, zwykle koloru brązowego lub czarnego. Ogon jest długi, zakończony kępką włosów. Guźce zwyczajne nie posiadają tłuszczu podskórnego, a ich sierść jest skąpa, co czyni je podatnymi na ekstremalne temperatury[7].
Guziec zwyczajny jest jednym z dwóch gatunków świniowatych (obok guźca pustynnego), który posiada adaptacje pozwalające przetrwać w środowisku sawanny[9]. Jest wszystkożerny - jada trawy, korzenie, różnorakie owoce, korę drzewną, grzyby, insekty, jaja oraz padlinę[10]. Jego dieta jest sezonowo zmienna, zależna od dostępności danych rodzajów pożywienia. W porze deszczowej ściera i nadgryza[9] krótkie, całoroczne trawy[11]. W porze suchej żywi się głównie bulwami, kłączami i pożywnymi korzeniami[9][11]. Guziec jest doskonałym kopaczem w ziemi, do czego wykorzystuje zarówno pysk jak i kopyta. Podczas jedzenia często zgina przednie nogi do tyłu i przemieszcza się na nadgarstkach[12]. Zrogowaciałe narośle na nadgarstkach, powstające już we wczesnym rozwoju płodowym, już chroni je w trakcie takich ruchów. Choć jest w stanie kopać własne nory, często zajmuje opuszczone nory mrówników afrykańskich[11] i innych zwierząt. Guziec zazwyczaj wchodzi do nory tyłem, z głową w stronę wejścia, by być w stanie z niej szybko wybiec w razie potrzeby. By poradzić sobie z wysoką temperaturą, guźce często tarzają się w błocie, natomiast w celu adaptacji do niskich temperatur zbierają się razem w grupę[potrzebny przypis].
Choć są zdolne do walki (samce bardzo agresywnie walczą ze sobą w trakcie rui), główną obroną guźców jest ucieczka w szybkim sprincie. Głównymi drapieżcami guźców zwyczajnych są ludzie, lwy, lamparty, gepardy, krokodyle, likaony i hieny. Ptaki drapieżne, takie jak wojownik zbrojny lub puchacz mleczny, czasami polują na warchlaki[13]. Jednakże, jeśli samica guźca zwyczajnego ma młode, będzie bronić ich bardzo agresywnie. Zdarzały się okazjonalne obserwacje guźców szarżujących pomiędzy duże drapieżniki, a nawet raniące je. Guźce zwyczajne często wchodzą też w symbiotyczne interakcje z takimi gatunkami jak mungo pręgowany i kotawiec sawannowy, które iskają guźce i usuwają kleszcze[potrzebny przypis].
Guźce zwyczajne nie są terytorialne, lecz grupy rodzinne, w których żyją, zajmują zazwyczaj pewien obszar, na którym pozostają[14]. Grupy rodzinne są tworzone przez samice i ich młode[10]. Samice zwykle pozostają w grupach, w których się narodziły, podczas gdy samce opuszczają grupę, lecz nadal pozostają w obrębie siedliska[10]. Młode samce zbierają się w swoje własne grupy, lecz żyją samotnie gdy stają się dorosłe[9]. Dorosłe samce dołączają do grup rodzinnych tylko w okresie rui. Guźce posiadają dwa gruczoły w obrębie twarzy – gruczoł kłowy i gruczoł łojowy. Guźce obydwu płci rozpoczynają zaznaczanie terenu w wieku 6–7 miesięcy[15]. Samce zaznaczają częściej niż samice[15]. Oznaczają głównie tereny, na których śpią i żerują oraz wodopoje[15]. Guźce zwyczajne używają znaczenia kłami w zalotach, zachowaniach antagonistycznych oraz by zaznaczyć swą pozycję w grupie[15].
Młode; Park Narodowy Etoszy, Namibia
Samica z młodymi; Park Narodowy Etoszy, Namibia
Młode samce w trakcie walki; Rezerwat Tswalu Kalahari, RPA
Młody samiec ugina się, by chronić szyję; Rezerwat Tswalu Kalahari, RPA
Młode guźce; Senegal
Guźce zwyczajne mają okres godowy rozpoczynający się późno w porze deszczowej lub wcześnie w porze suchej, natomiast narodziny młodych zaczynają się kolejną porą suchą[9]. Parzenie się guźców odbywa się na zasadzie "zakładki" – tereny, które zajmuje dana grupa rodzinna samców i samic, zaczynają się na siebie nakładać. W tym czasie codzienne zachowanie samic staje się nieprzewidywalne. Knury używają dwóch strategii parzenia w trakcie rui. "Strategia pozostawania" polega na pozostawaniu przy konkretnych samicach i obronie ich lub ważnego dla nich źródła zasobów[16]. W "strategii wędrowania" knury wyszukują loch w okresie rui i rywalizują o nie między sobą[16]. Knury wyczekują, aż lochy wyjdą ze swych nor[9], po czym knur dominujący będzie eliminował każdego innego knura, który będzie próbował zalotów w kierunku jego samicy[9]. Gdy locha opuszcza swe legowisko, knur będzie próbował demonstrować swą dominację i będzie za nią podążał aż do kopulacji[potrzebny przypis].
Typowo ciąża u guźców trwa od 5 do 6 miesięcy. Tuż przed porodem lochy opuszczają tymczasowo swe rodziny by wydać na świat warchlaki w oddzielnej norze[9]. Miot to 2–8 warchlaków, choć zazwyczaj liczba młodych mieści się w granicach 2–4. Locha pozostaje przez kilka tygodni w norze, opiekując się młodymi[7]. Zaobserwowano, że lochy, które utraciły własne potomstwo, opiekują się młodymi innych samic[17]. To zachowanie jest przejawem kooperacji wewnątrzgatunkowej, a wręcz wydaje się być wewnątrzgatunkowym altruizmem. Warchlaki zaczynają odżywiać się pokarmem typowym dla dorosłych osobników po 2-3 tygodniach od narodzin, natomiast całkowicie przestają odżywiać się pokarmem matki po 6 miesiącach życia[9]. Młode szybko stają się ruchliwe, lecz pozostają blisko matki dla obrony[18].
Od 1999 roku, populacja guźca zwyczajnego w południowej Afryce jest szacowana na 250 000 osobników[19]. Zwykle zagęszczenie populacji waha się od 1 do 10 osobników na km2 w obszarach chronionych, lecz lokalnie (np. na terenie Parku Narodowego Jeziora Nakuru) może ono sięgać nawet 77 osobników na km2[20]. Gatunek ten jest podatny na susze i polowania (szczególnie z użyciem psów), co może być przyczyną lokalnych wyginięć[4]. Guźce zwyczajne są obecne w wielu obszarach chronionych na swoim szerokim zasięgu występowania[4].
Badania wskazują że mięso guźców jest źródłem białka nadającego się do spożycia przez ludzi co więcej może być ono promowane ze względu na ważne właściwości odżywcze. Cecha ta sprawia że mięso z guźców jest spożywane na kontynencie afrykańskim. Można zamówić je w wielu restauracjach w Afryce gdzie wykorzystuje się to jako atrakcje dla turystów[21].
Guziec jest jednym z głównych bohaterów serialu animowanego Timon i Pumba produkcji Walta Disneya oraz bohaterem drugoplanowym filmu Król Lew z 1994 roku, którego ów serial jest spin offem. Razem ze swoim przyjacielem Timonem (surykatką) przeżywa wiele przygód.
_young_males_eyeballing.jpg)
,_parque_nacional_Kruger,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-26,_DD_20.jpg)
,_Santuario_de_Rinocerontes_Khama,_Botsuana,_2018-08-02,_DD_27.jpg)
,_parque_nacional_de_Chobe,_Botsuana,_2018-07-28,_DD_15.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_suckling.jpg)
_young_males_fighting.jpg)
_young_males_eyeballing.jpg)
_juveniles_drinking.jpg)
Guziec zwyczajny (Phacochoerus africanus) – ssak parzystokopytny z rodziny świniowatych. Występuje na terenach leśnych i na sawannie Afryki Subsaharyjskiej. W przeszłości był powszechnie traktowany jako podgatunek Phacochoerus aethiopicus, lecz obecnie ta nazwa naukowa jest zarezerwowana wyłącznie dla guźca pustynnego, występującego na terenach północnej Kenii, Somalii i wschodniej Etiopii.
O facocero-comum (nome científico: Phacochoerus africanus) é uma espécie selvagem de suídeo do gênero Phacochoerus, natural do continente africano. Também é chamado de facochero e popularmente de javali-africano — apesar de não ser realmente um javali, já que não pertence à espécie Sus scrofa — pode ser encontrado em pastagens, savanas e bosques da África subsaariana.[2][3][4] É uma espécie de mamífero artiodáctilo da família Suidae. Das duas espécies de Phacochoerus que existem, a P. africanus é a mais numerosa e com maior distribuição, bastante espalhados pelas savanas da África. Ocorre na maior parte da África subsaariana, incluindo os territórios de Angola e de Moçambique.
Os facoceros são caracterizados pela presença de um ou dois pares de presas e nos machos e por verrugas na cara - característica que lhes rendeu em inglês o nome de warthog ("porco verruguento").
Quando corre, o facocero costuma manter a cauda levantada e ereta.
O personagem Pumba, do filme O Rei Leão, era um facocero da espécie Phacochoerus africanus.[5][6][7]
O facocero-comum (nome científico: Phacochoerus africanus) é uma espécie selvagem de suídeo do gênero Phacochoerus, natural do continente africano. Também é chamado de facochero e popularmente de javali-africano — apesar de não ser realmente um javali, já que não pertence à espécie Sus scrofa — pode ser encontrado em pastagens, savanas e bosques da África subsaariana. É uma espécie de mamífero artiodáctilo da família Suidae. Das duas espécies de Phacochoerus que existem, a P. africanus é a mais numerosa e com maior distribuição, bastante espalhados pelas savanas da África. Ocorre na maior parte da África subsaariana, incluindo os territórios de Angola e de Moçambique.
Os facoceros são caracterizados pela presença de um ou dois pares de presas e nos machos e por verrugas na cara - característica que lhes rendeu em inglês o nome de warthog ("porco verruguento").
Quando corre, o facocero costuma manter a cauda levantada e ereta.
Phacochoerus africanus, cunoscut și sub denumirile de porc alergător, porc cu negi (în engleză warthog), porc cu negi comun (în engleză common warthog) sau facocer (în franceză phacochère) este un membru sălbatic a familiei de porci Suidae, răspândit în pășuni, savane și regiuni păduroase din Africa Subsahariană. În trecut era considerat drept o subspecie a Phacochoerus aethiopicus, acest nume fiind folosit acum doar pentru a desemna porcul cu negi de deșert (în engleză desert warthog) din Kenya de nord, Somalia și Etiopia de est.[1]
Porcul alergător este unul dintre personajele principale (Pumbaa) ale seriei de desene animate Timon și Pumbaa realizată de studiourile Walt Disney, și un personaj secundar al producției cinematografice Regele Leu din anul 1994. Pumbaa, împreună cu prietenul său Timon, o suricată, se confruntă cu multe aventuri zilnice.
Phacochoerus africanus, cunoscut și sub denumirile de porc alergător, porc cu negi (în engleză warthog), porc cu negi comun (în engleză common warthog) sau facocer (în franceză phacochère) este un membru sălbatic a familiei de porci Suidae, răspândit în pășuni, savane și regiuni păduroase din Africa Subsahariană. În trecut era considerat drept o subspecie a Phacochoerus aethiopicus, acest nume fiind folosit acum doar pentru a desemna porcul cu negi de deșert (în engleză desert warthog) din Kenya de nord, Somalia și Etiopia de est.
Vårtsvin (Phacochoerus africanus) är ett klöv- och svindjur med vårtigt huvud och uppåtstående, ibland 60 centimeter långa betar (överkäkens hörntänder).
Kroppslängden uppgår till maximalt 1,5 meter och mankhöjden till cirka 70 centimeter, och djuren väger 50 till 150 kg. Även de undre hörntänderna är förlängda, men inte lika tydlig som de övre hörntänderna. Vårtorna – som bara består av hud – är särskilt stora hos hannar. Vid den korta halsen finns ett slags "dröglapp".
Pälsen är grå och på grund av det varma klimatet i vårtsvinets utbredningsområde mindre tjock än hos vildsvinet. På djurets nacke och rygg finns en lång man och vid svansens ände en större håranhopning. Man och svans riktas uppåt när djuret känner sig hotat.
Vårtsvinet finns huvudsakligen i östra och södra Afrika, bland annat i Ngorongoro.[2] Utbredningsområdet sträcker sig från Mauretanien och Etiopien söderut till Namibia och Sydafrika. Habitatet utgörs av öppna landskap som savanner och öppna skogar.
I motsats till de flesta andra svindjur är vårtsvin aktiva på dagen; bara under dagens hetaste timmar vilar de i buskansamlingar eller under träd. De gömmer sig på natten i grottor, tomma termitbon, men främst i bon som tillfälligt lämnats av nattaktiva jordsvin.
De lever i hjordar om vanligtvis tre till tio individer; det förekommer dock uppgifter om enstaka hjordar där uppemot trettio vårtsvin levt samman. På samma vis som hos arten vildsvin utgörs hjordarna oftast av en familjegrupp av honor, ledd av en sugga och hennes avkomma. Galtar tillåts endast undantagsvis i sådana familjegrupper, och hanarna lever därför oftast ensamma eller tillsammans i små grupper. Flera grupper och enskilda exemplar bildar tillsammans en storgrupp. Revir av de enskilda grupperna kan överlappas i en storgrupp, och ibland använder de samma jordhåla.
Vårtsvin har bra förmåga att försvara sig, till och med mot leoparder.
Dessa djur är allätare men har huvudsakligen vegetabiliska ämnen som föda. De äter till exempel gräs, bär, bark och as eller gräver i marken efter rötter.
Efter dräktigheten – som varar i 150 till 175 dagar – föder honan ett till åtta (vanligen två eller tre) ungdjur. Födelsen sker vanligen under årets torra perioder. Efter cirka 50 dagar kan ungdjuret följa efter modern, och efter ungefär fem månader slutar honan att ge di. Unga hannar lämnar modern efter cirka 15 månader, medan honor stannar längre; honorna kan även stanna i moderns grupp för resten av livet. Ungdjur blir könsmogna efter 18 till 20 månader. I naturen ligger livslängden mellan sju och elva år. Man har kunnat observera att djur i fångenskap blivit upp till 18 år gamla.
Vårtsvin jagas för köttets skull, samt för att de ibland ses som skadedjur då de med sitt grävande födosök kan förstöra odlingsmark. Trots detta räknas arten inte som hotad, men den är sällsynt i vissa regioner. En underart, Phacochoerus africanus aeliani, som förekommer i Eritrea och Djibouti listas av IUCN som starkt hotad (endangered).
Tidigare levde släktingen kapvårtsvin, eller emgalo (Phacochoerus aethiopicus aethiopicus) i Kapprovinsen, Sydafrika.[3] Underarten är emellertid utdöd sedan omkring år 1900.[4]
Ett känt vårtsvin i populärkulturen är Pumbaa, ur disneyfilmen Lejonkungen.
Wikimedia Commons har media som rör Vårtsvin.
Vårtsvin (Phacochoerus africanus) är ett klöv- och svindjur med vårtigt huvud och uppåtstående, ibland 60 centimeter långa betar (överkäkens hörntänder).
Düğmeli domuz (Phacochoerus africanus), domuzgiller familyasından Afrika'da yaşayan bir yaban domuzu türü.
Düğmeli domuz (Phacochoerus africanus), domuzgiller familyasından Afrika'da yaşayan bir yaban domuzu türü.
На перший погляд, бородавник нагадує дику свиню з дещо плескатою, дуже великою головою. Перш за все впадають в очі шість бородавок, розташованих симетрично по периметру морди, а також вигнуті ікла, що досягають довжини до 60 см. Бородавки, що ростуть з прогресуючим віком бородавочника, є виключно шкірним утворенням, закладені в ембріональному розвитку на генетичному рівні і не мають ні кісткової, ні м'язової основи.
Шкіра зазвичай сірого кольору і через теплий клімат Африки тонша, ніж у європейських родичів. На потилиці і на спині у бородавника є грива. Хвіст на кінчику увінчаний своєрідним потовщенням. При небезпеці або втечі бородавник має звичай піднімати його вгору, за що він жартома отримав кличку «Радіо Африка». Дорослі самки бородавника досягають ваги до 70 кг, самці до 100 кг, висота в загривку сягає 64 см.
Бородавочники територіальні тварини, ведуть осілий спосіб життя і ніколи не роблять сезонних міграцій. Бородавочники є соціальними тваринами, що живуть в групах. У групі зазвичай від 4 до 16 дорослих тварин. Активне життя ведуть перш за все в денний час. Під час полуденної жари люблять відпочивати в чагарниках або під деревами. Вночі ховаються в скельних ущелинах, колишніх будівлях термітів або ж в норах трубкозубів (Orycteropus), які вночі йдуть на пошуки їжі. Іноді не гребують норами дикобразів або риють власні. Таким чином бородавочникам вдається уникати свого головного ворога — лева.
Під час риття землі бородавочники згинають передні лапи в суглобах і опускаються на «лікті», на яких з великою легкістю повзуть вперед. Цю ж позу вони також приймають під час пиття води з струмків.
Бородавочник поширений у всій Африці на південь від Сахари. Існують чотири підвиди, з яких три представлені досить широко. Тільки еритрейський бородавочник (Phacochoerus africanus aeliani) вважається під загрозою зникнення.
Як правило, вагітність триває 5 або 6 місяців. Зазвичай народжується від 2-х до 4-х поросят, іноді їх може бути до восьми. Поросята відлучаються від молока матері у віці 3-4 місяці, статева зрілість настає у віці 1,5-2 роки.
Дикі бородавочники можуть жити до 15 років. У неволі деякі особини доживають до 18 років.
Lợn bướu thông thường (danh pháp hai phần: Phacochoerus africanus) là một loài lợn hoang thuộc họ Lợn, bộ Artiodactyla. Loài này được Gmelin mô tả năm 1788,[2] chúng thường sinh sống ở thảo nguyên, xavan, rừng thưa ở châu Phi hạ Sahara.[1][3] Trước đây chúng bị xếp vào một phân loài của P. aethiopicus, nhưng ngày nay tên khoa học chỉ hạn chế trong lợn nanh sừng hoang mạc của bắc Kenya, Somalia, và đôngn Ethiopia.[4]
sọ
video
Lợn bướu thông thường (danh pháp hai phần: Phacochoerus africanus) là một loài lợn hoang thuộc họ Lợn, bộ Artiodactyla. Loài này được Gmelin mô tả năm 1788, chúng thường sinh sống ở thảo nguyên, xavan, rừng thưa ở châu Phi hạ Sahara. Trước đây chúng bị xếp vào một phân loài của P. aethiopicus, nhưng ngày nay tên khoa học chỉ hạn chế trong lợn nanh sừng hoang mạc của bắc Kenya, Somalia, và đôngn Ethiopia.
Как правило, беременность длится 5 или 6 месяцев. Обычно рождается от 2 до 4 поросят, иногда их может быть до восьми. Поросята отлучаются от молока матери в возрасте 3—4 месяца, половая зрелость наступает в возрасте 1,5—2 года.
Дикие бородавочники могут жить до 15 лет. В неволе некоторые особи доживают до 18 лет.
С одной стороны, бородавочники считаются вредителями, и на них охотятся во многих местах, так как они опустынивают поля и плантации рытьём земли. С другой стороны, на них охотятся ради мяса. В целом, вид ещё не находится под угрозой, однако в некоторых областях количество особей уменьшается. Лишь один подвид, эритрейский бородавочник (Phacochoerus africanus aeliani), который обитает в Эритрее и Джибути, отмечается IUCN как находящийся в опасности (EN).
Нормальное передвижение для бородавочника 5—8 км/ч, а скорость бега взрослого бородавочника достигает 50 км/ч[источник не указан 2776 дней].
Воспроизвести медиафайл Как правило, беременность длится 5 или 6 месяцев. Обычно рождается от 2 до 4 поросят, иногда их может быть до восьми. Поросята отлучаются от молока матери в возрасте 3—4 месяца, половая зрелость наступает в возрасте 1,5—2 года.
Дикие бородавочники могут жить до 15 лет. В неволе некоторые особи доживают до 18 лет.
關於一种绰号“疣猪”的攻击机，請見“A-10雷霆二式攻擊機”。
疣豬（學名：Phacochoerus africanus），屬偶蹄目豬科疣豬屬，主要分布於非洲，熱帶雨林和北非沙漠以外之地。
為世界上少數能夠在只有些許水的環境下，依舊能夠存活的動物。能在超過常溫許多的高溫下存活。
播放媒体
成年疣豬體色會有些許不同。除了背部長著一道灰色鬃毛及兩頰外，身上的毛都很稀疏。頭约占身體的三分之一，且有兩對疣及獠牙，約15～25吋長。體重約75－100公斤。壽命約15年。懷孕期約175天。
公的比母的體型略大，獠牙比母的長，最大的區別是公的有兩對疣（在挖土取食時，有助於保護眼睛），而母的只有一對疣，沒有嘴附近的那一對。
日間覓食，洗泥巴澡，會像犀牛那樣渾身塗滿泥巴，用以消暑、降溫和消滅身上寄生蟲。在懷孕期間，母疣豬會趕走身邊的小疣豬，將自己隔離起來。
群居動物，牠們經常會組成一個小型家庭團隊，主要是由母疣豬和小疣豬組成。公疣豬自己生活，只有在交配期間才會加入群體。在爭奪母疣豬的儀式中，公疣豬之間的搏鬥非常兇殘和血腥，用獠牙直接進攻，頭與頭撞擊。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ウシ目 Artiodactyla 亜目 : イノシシ亜目 Suina 科 : イノシシ科 Suidae 属 : イボイノシシ属 Phacochoerus 種 : イボイノシシ P. aethiopicus 学名 Phacochoerus aethiopicus
イボイノシシ（疣猪、いぼしし、Phacochoerus aethiopicus）は、哺乳綱ウシ目（偶蹄目）イノシシ科イボイノシシ属に分類される偶蹄類。
サハラ砂漠の以南アフリカ大陸。種小名aethiopicusは「エチオピアの」の意。
体長90-150cm。尾長30-50cm。肩高65-85cm。体重50-115kg。日本のイノシシよりはやや小さい。体毛は灰褐色で、日本のイノシシと比べると全体的に薄毛である。しかし、頭部から背中にかけては黒色のたてがみがある。尾にはふさふさと多くの毛が生えている。時速約50kmで走ることができる。
顔は白色で、目から鼻にかけては黒色の帯が走っている。目の下と頬にはその名の由来にもなっている、いぼが一対ずつある。三日月状の牙は大きく、特に下顎の犬歯は成長すると顎からはみ出し、外部に露出するようになる。子には日本のイノシシとは違い、縞模様はない。
主にアフリカの草原（サバンナ）や森林に生息する。巣穴は自然に出来た穴や岩陰の隙間、他の動物が作った穴を使う。メス1-2頭と子どもだけの群れで生活し、昼間は活発に活動するが、夜は巣穴に帰る。繁殖期は雨季で、その時はこの群れにオスが1頭加わり、繁殖活動を行う。それ以外の時は、若いオスはオスのみの群れを作り、成熟したものは群れを作らず、1体のみで行動する。イボイノシシは基本的に草食であり、普段は大人しい動物である。しかし肉食獣に襲撃された際には牙を剥き突進する気の荒い面も持つ。逃げる際には群れで一列に並び、尾をピンと立てて脚力を生かし走って逃走する場合が多い。この姿がユーモラスで可愛らしく人気がある。本種を捕食する動物はライオン、ブチハイエナ、ヒョウ、ゴマバラワシ、ナイルワニ、アフリカニシキヘビ等が挙げられ、成獣より幼体が頻繁に狙われる。
食性は雑食性で、基本的には草食動物である。地面に生えた植物の葉や、根を掘り起こして食べるほか、昆虫や小動物、時には腐肉を食べることもある。餌を食べるときは前足を曲げて、ひざまずくような独特の姿勢をとることが知られている。
日本のイノシシと同じく、寄生虫を落としたり体温調節をするために泥浴びをする。アフリカの草原ではマングースの巣穴へ行き、寄生虫を食べてもらうことがある。
繁殖のためにオスがメスを巡って争うこともあり、その場合は牙を使ったり、体当たり等のぶつかり合いで勝敗を決める。メスは1回に2-6頭を出産する。幼体は基本的には、親に新しい幼体が生まれると群れから追い出されて独立するが、メスの場合は親の群れに戻ることもある。
ケニアではケニア・エクスプレスと呼ばれている。人間に対しては普通恐れて逃げるが、人家の近くには人に慣れた個体もいる。
生息地によっては家畜へ病気を伝染させるために、駆除されることもある。
映画『ライオン・キング』のプンバァのモデルとなっている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
혹멧돼지(warthog)는 멧돼지과에 속하는 우제류의 일종이다. 학명은 Phacochoerus africanus이다. 몸길이 190cm, 꼬리길이 48cm, 어깨높이 90cm, 몸무게 200kg이다. 눈밑과 송곳니 사이에 혹이 붙어 있어 혹멧돼지라 불린다. 이빨은 44개이고 수컷의 송곳니는 입 밖으로 나와 위를 향해 자라 있다. 암컷은 2-7마리의 새끼를 낳는다. 사하라 이남 아프리카에 분포한다. 천적으로는 사자, 치타, 표범, 점박이하이에나, 줄무늬하이에나, 갈색하이에나, 리카온, 나일악어 등이 있다. 디즈니의 만화영화인 《라이온킹》에 나오는 품바가 혹멧돼지이다.
두개골
혹멧돼지(warthog)는 멧돼지과에 속하는 우제류의 일종이다. 학명은 Phacochoerus africanus이다. 몸길이 190cm, 꼬리길이 48cm, 어깨높이 90cm, 몸무게 200kg이다. 눈밑과 송곳니 사이에 혹이 붙어 있어 혹멧돼지라 불린다. 이빨은 44개이고 수컷의 송곳니는 입 밖으로 나와 위를 향해 자라 있다. 암컷은 2-7마리의 새끼를 낳는다. 사하라 이남 아프리카에 분포한다. 천적으로는 사자, 치타, 표범, 점박이하이에나, 줄무늬하이에나, 갈색하이에나, 리카온, 나일악어 등이 있다. 디즈니의 만화영화인 《라이온킹》에 나오는 품바가 혹멧돼지이다.
