There are no known positive effects of Tympanoctomys barrerae on humans.
Tympanoctomys barrerae may be a keystone species for xeric halophytic shrublands surrounding salt basins (Mares et al., 1997). Due to its patchy and restricted distribution, habitat and dietary specialization, low colonization rates, and low population densities, its populations are vulnerable to decline and should be considered in biodiversity assessments (Diaz and Ojeda, 2000). Fossil remains imply that the present distribution of T. barrerae was at one point more continuous and widespread (Gallardo et al., 2006). The IUCN Red List of Threatened Species lists T. barrerae as "near threatened" and suggests that the expansion of petroleum industry throughout South America is a threat to its persistence.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Little information is available on communication and perception in red vizcacha rats. However, based on their enlarged auditory bullae, they likely rely heavily on auditory signals.
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Tympanoctomys barrerae is the first known tetraploid mammal (2n=102). Larger cell dimensions are expected in polyploid species, and spermatozoa, liver cells, lymphocytes, and female reproductive cells are larger in T. barrerae than in most other rodent species (Diaz and Ojeda, 2000; Gallardo et al. 2002; Gallardo et al., 2006).
There are no known adverse effects of Tympanoctomys barrerae on humans.
Tympanoctomys barrerae greatly modify the ecosystem they occur in. Burrows provide ideal microhabitats for desert shrubs, which are more abundant on active burrows than between them (Mares et al., 1997). Atriplex species are especially prominent on burrow structures, providing T. barrerae with shelter and a convenient, primary food source (Mares, Braun and Channell, 1997). Burrows also provide habitat for other animals, including some species of arachnids (e.g., spiders and scorpions) and other species of rodent (Genus: Eligmodontia). Tympanoctomys barrerae is also host to a number of different parasites including fleas (Siphonaptera) and chigger fleas (Hectopsylla).
Ecosystem Impact: creates habitat; soil aeration
Commensal/Parasitic Species:
Red vizcacha rats are strictly herbivorous and are specialized for consuming halophytic plants. Plant species found in feces as well as in mound tunnels and food chambers include Allenrolfea vaginata, Suaeda divaricata, Atriplex lampa, Alternanthera nodifera, Atriplex argentina, and Heterostachys ritteriana (Diaz and Ojeda, 2000). In addition, dietary analysis suggests that they also feed on plants from the Verbenaceae, Nyctaginaceae, Solanaceae, Fabaceae, and Graminaceae plant families. However, Atriplex lampa accounts for about 76% of their diet (Mares et al., 1997).
Bristle brushes are an important structure that are unique to Tympanoctomys barrerae. Located posteriorly to the upper incisors, bristle brushes resemble a second set of the upper incisors. Bristle brushes, paired with lower incisors, strip the salt-filled surface from the leaves of halophytic plants prior to ingestion, which greatly reduces electrolyte consumption (Mares et al., 1997; Diaz and Ojeda, 2000). Similar to other desert rodents, Tympanoctomys barrerae uses its elongated renal papilla and relative medullary thickness to concentrate its urine, which allows it to excrete excess salt (Diaz and Ojeda, 2000). Bristle brushes and renal adaptations make T. barrerae highly adapted for the consumption of halophytic plants.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Folivore , Lignivore)
Tympanoctomys barrerae is endemic to west-central and southern Argentina, between 29° south and 43° south (Ojeda, 2010). It is known from 8 localities in the provinces of San Juan, Mendoza, Neuquén, La Pampa, and Chubut of Argentina (Diaz and Ojeda, 2000; Odeja, 2010).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Tympanoctomys barrerae inhabits the Monte and Patagonia deserts, where it burrows in arid, lowland, sand dune vegetation belts along the periphery of saline lakes (Torres et al., 2003; Ojeda, 2010). The salt content of in these lakes is very high, resulting in a local abundance of halophytic vegetation. High burrow activity has been noted in vegetation belts surrounding these lakes where salt content is much higher (Mares et al., 1997). It is important to note that T. barrerae occurs in low population densities throughout these habitats (Ojeda, 2010).
Range elevation: 300 to 1,400 m.
Habitat Regions: terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune
Little information exists regarding lifespan or longevity in red vizcacha rats.
Tympanoctomys barrerae has a relatively large head. Cranial width is greater than the cranial length due to highly developed auditory bullae, which extend posteriorly beyond the braincase. Its ears are short with terminal pale hair tufts. Dorsal pelage is buffy-yellow and ventral pelage is white. Its hind feet are relatively short and are covered in long white hair. Its long, bicolored tail makes up 49 to 54% of its total length and is covered with long hair that becomes dark to reddish brown near the tip (Diaz and Ojeda, 2000; Grzimek, 2004). It can be distinguished from similar species, such as Octomys mimax, by its short hind feet, long tail, and shorter skull. Tympanoctomys barrerae has well-developed tympanic bones, short and rounded nasals, and a short maxillary tooth row (Diaz and Ojeda, 2000). It ranges in mass from 51.8 to 104 g and males tend to be larger than females. Finally, T. barrerae has a basal metabolic rate ranging from 0.9 to 1.25 cm^3 oxygen/hour.
Range mass: 51.8 to 104 g.
Range basal metabolic rate: .9 to 1.25 cm3.O2/g/hr.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Red vizcacha rat skulls been reported in barn owl (Tyto alba) pellets. Although little information is available concerning the depredation of red vizcacha rats, other potential predators may include snakes (Bothrops newiedii, Bothrops ammodytoides), owls (Bubo virginianus, Genus: Athenecunicularia), mustelids (Lyncodon patagonieus, Galictis cuja), pampas cats (Lynchailurus pajeros), and pampas foxes (Lycalopex gymnocercus; Diaz and Ojeda, 2000).
Known Predators:
The mating system for Tympanoctomys barrerae has not been determined.
Little information is available on reproduction in Tympanoctomys barrerae. On average, captive females have four litters per year (Diaz and Ojeda, 2000). Captive-born pups weigh about 4 g at birth and 8 g at five days old. They open their eyes at 6 days old and they can eat solid food at 10 days old (Diaz and Ojeda, 2000; Grzimek, 2004). Pups are not completely weaned by the time they begin eating solid food (Diaz and Ojeda, 2000).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Little information exists regarding parental investment in red vizcacha rats. However, young are born in a precocial state and use saltbush and orache leaves (Genus: Atriplex) during foraging, which is thought to be learned from their mothers (Diaz and Ojeda, 2000). Although weaning age in wild red viscacha rats is unknown, captive-born pups nurse until they are at least 10 days old.
Parental Investment: precocial ; female parental care ; pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
Tympanoctomys barrerae és una espècie de rosegador histricomorf de la família Octodontidae,, que fins al 2014 era l'única del gènere Tympanoctomys.
És endèmica de les estepes seques i salines del centro-oest de l'Argentina. Assoleix els 40 cm de longitud.
S'alimenta de plantes halòfiles, la qual cosa requereix tenir un ronyó adaptat a una dieta molt rica en sal.
Die Rote Viscacharatte (Tympanoctomys barrerae) ist eine in Südamerika lebende Nagetierart aus der Familie der Trugratten (Octodontidae).
Rote Viscacharatten sind äußerlich rattenähnliche Tiere. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von rund 12 Zentimetern, der Schwanz wird rund 14 Zentimeter lang, das Gewicht beträgt rund 80 Gramm. Ihr Fell ist rötlich-braun gefärbt, wobei die Unterseite etwas heller ist, die Füße sind weiß. Der Schädel ist durch die stark vergrößerten Bulla tympanica (eine knöcherne, blasenartige Struktur im Bereich des Schläfenbeins) charakterisiert, wodurch der Kopf stark vergrößert wirkt.
Bemerkenswert bei diesen Tier ist, dass es das erste bekannte tetraploide Säugetier war, das heißt vier Chromosomensätze statt der üblichen zwei besitzt. Die Art soll durch Hybridisierung zweier nah verwandter Arten vor 6,5 Millionen Jahren entstanden sein.[1] Der Karyotyp lautet 4n=102. Mittlerweile wurde eine ähnliche Chromosomenstruktur auch bei der neuentdeckten Goldenen Viscacharatte festgestellt.[2]
Rote Viscacharatten sind in Argentinien endemisch, wo sie trockene Ebenen der Provinz Mendoza und eventuell angrenzende Gebiete der Provinz La Pampa bewohnen.
Über die Lebensweise dieser Tiere ist sehr wenig bekannt. Sie kommen nur an mit Salzpflanzen (Halophyten) bestandenen Orten vor und sind reine Pflanzenfresser, die sich vorwiegend von Blättern und Halmen ernähren.
Aufgrund ihres kleinen Verbreitungsgebietes und des vermuteten Rückgangs der Populationen wird die Art von der IUCN in der Vorwarnliste (near threatened) gelistet.[3]
Die Rote Viscacharatte (Tympanoctomys barrerae) ist eine in Südamerika lebende Nagetierart aus der Familie der Trugratten (Octodontidae).
The plains viscacha rat, plains vizcacha rat, red viscacha rat, or red vizcacha rat (Tympanoctomys barrerae) is a species of rodent in the family Octodontidae native to Argentina. It is one of three species in the genus Tympanoctomys.[3][4]
The plains viscacha rat is a moderately-sized rat, with a large head, long tail, and short ears. Adults measure about 13 cm (5.1 in) in total length, with a 15 cm (5.9 in) tail, and weigh an average of 90 g (3.2 oz), with males being slightly larger than females. The rat has buff-yellow fur with white underparts, fading to dark brown at the tip of the tail.[5]
The plains viscacha rat is endemic to central western Argentina, where it has a fragmented range in Mendoza Province and western La Pampa. Its natural habitat is desert scrubland, dunes and salt flats, between 300 and 1,400 m (980 and 4,590 ft). There are no recognised subspecies.[1][5]
The species is threatened by destruction of its fragmented and restricted habitat.[1]
Plains viscacha rats are solitary, and nocturnal. They construct complex burrow systems within large artificial mounds.[6] Typical mounds are 13.6 by 8.7 m (45 by 29 ft) across, and 1.25 m (4 ft 1 in) in height, and have an average of 23 burrow entrances. Within the mound, the burrow system has up to three levels and contains numerous chambers and dead-end tunnels.[5]
The rats are herbivorous, feeding primarily on halophytic vegetation, such as Atriplex and Suaeda,[7] although they will occasionally eat other plants such as grass.[5] The rats scrape off and discard salt from the leaves of Atriplex saltbushes with their teeth and bristles around their mouths before eating them.[8] Although this reduces their salt intake, they still produce highly concentrated urine to help maintain their water balance.[9]
The young are born blind, and weighing about 4 g (0.14 oz). Their eyes open at about six days, and they begin to take solid food at ten days.[5]
This species of rodent has (as of 2017) the largest number of chromosomes of any known mammal, 2n = 102.[10]
It was described as the first known tetraploid (4x = 2n) mammal, thought to have arisen by hybridization and chromosome doubling from an ancestor (very possibly closely related to the mountain vizcacha rat, Octomys mimax, chromosome count 2x = 2n = 56). Some later studies have cast doubt on its tetraploid nature,[11] while others have reasserted it.[12] The doubling of its chromosome number was presumably by errors in mitosis or meiosis within the animal's reproductive organs.[12] A comparison of the chromosomes of the plains viscacha rat and the mountain viscacha rat suggested that the chromosomes of the plains viscacha rat increased relatively rapidly (in evolutionary terms) due to a diverse set of highly repetitive elements.[13] The animal's spermatozoa are roughly twice normal size, thought to be by virtue of having twice as many sets of chromosomes.[14]
The rodent is not a rat, but a caviomorph, kin to guinea pigs and chinchillas.
The plains viscacha rat, plains vizcacha rat, red viscacha rat, or red vizcacha rat (Tympanoctomys barrerae) is a species of rodent in the family Octodontidae native to Argentina. It is one of three species in the genus Tympanoctomys.
La rata vizcacha roja, o colorada (Tympanoctomys barrerae) es una especie de roedor histricomorfo,[2] de la familia Octodontidae, la única del género Tympanoctomys. Es endémica de las estepas secas y salinas del centro-oeste de Argentina. Alcanza 40 cm de longitud.
Se alimenta de plantas halófilas, lo que requiere tener un riñón adaptado a una dieta muy rica en sal.
Esta especie de roedor es muy especial porque es tetraploide, es decir, posee cuatro juegos de cromosomas, una rareza entre los mamíferos que normalmente son diploides. Se piensa que hubo un ancestro que dobló su número cromosómico, presumiblemente por errores en la mitosis o en la meiosis. Se ha encontrado otra especie muy relacionada también tetraploide.
Su cariotipo es de 102 cromosomas bibraquiados a partir de su linaje ancestral que tiene 56 cromosomas, también bibraquiados y con heterocromatina pericentromérica.[3][4]
Su nombre científico viene del griego tympa, por el gran desarrollo de las bullas timpánicas del cráneo, y octomys debido a sus molares en forma de ocho. El término de referencia a la especie, barrerae, es en homenaje al parasitólogo J. M. de la Barrera que estudió sus ectoparásitos, encontrando la especie de pulga Parapsyllus barrerai solo en este roedor.
La rata vizcacha roja, o colorada (Tympanoctomys barrerae) es una especie de roedor histricomorfo, de la familia Octodontidae, la única del género Tympanoctomys. Es endémica de las estepas secas y salinas del centro-oeste de Argentina. Alcanza 40 cm de longitud.
Se alimenta de plantas halófilas, lo que requiere tener un riñón adaptado a una dieta muy rica en sal.
Tympanoctomys barrerae Tympanoctomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Octodontidae familian sailkatuta dago.
Tympanoctomys barrerae Tympanoctomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Octodontidae familian sailkatuta dago.
Le Rat-viscache roux d'Argentine (Tympanoctomys barrerae) est un gros rat roux que l'on retrouve principalement en Argentine et au Chili. C'est le seul représentant du genre Tympanoctomys.
Il ne faut pas confondre cette espèce avec un autre rongeur, Octomys mimax, appelé viscacha rat par les anglophones.
Le rat-viscache roux d'Argentine intéresse plus particulièrement les scientifiques depuis qu'on a découvert qu'il possède 102 chromosomes, le nombre le plus élevé parmi les mammifères.
En fait ce rat est presque tétraploïde[1], c'est-à-dire que tous ses chromosomes sont présents en quatre exemplaires, sauf les chromosomes sexuels, qui eux sont présents en deux exemplaires, et non diploïde comme la quasi-totalité des mammifères. Cette particularité résulte d'un dédoublement au cours de la gamétogénèse, expliquant ainsi qu'il possède un nombre de chromosome presque double d'une espèce voisine, Octomys mimax (2n = 56).
Il a été observé que la tête des spermatozoïdes de cette espèce, ainsi que différentes lignées de cellules somatiques, sont plus grandes que celle des autres espèces, conséquence de la plus grande quantité de matériel génétique[1].
Une autre espèce voisine, le Pipanacoctomys aureus, s'est aussi révélé tétraploïde (2n = 4x = 92)[2].
Le Rat-viscache roux d'Argentine (Tympanoctomys barrerae) est un gros rat roux que l'on retrouve principalement en Argentine et au Chili. C'est le seul représentant du genre Tympanoctomys.
Il ne faut pas confondre cette espèce avec un autre rongeur, Octomys mimax, appelé viscacha rat par les anglophones.
Multimedia w Wikimedia Commons Wiskaczoszczur czerwonawy[4] (Tympanoctomys barrerae) – gatunek gryzonia z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae)[5], jeden z trzech (obok żyjącego Tympanoctomys kirchnerorum i wymarłego Tympanoctomys cordubensis)[6] przedstawicieli rodzaju wiskaczoszczur (Tympanoctomys). Endemit środkowo-zachodniej Argentyny. Występuje na półpustynnych stepach z solniskami. Jest roślinożerny, wiedzie nocny, samotniczy tryb życia. Ze względu na niewielki zasięg i specjalizację ekologiczną należy do gatunków zagrożonych.
Wiskaczoszczur czerwonawy wykazuje duże podobieństwo do pozostałych członków rodziny koszatniczkowatych[7], ale jedną z istotnych różnic w anatomii jest szczególnie rozwinięta kość bębenkowa[2] w części skroniowej czaszki. Ta cecha została zasygnalizowana w nazwie rodzajowej (gr. tympa czyli bęben; ang. tympanic bone = kość bębenkowa). Człon „octo-” w nazwie rodzajowej odnosi się do wspólnej cechy gryzoni z rodziny Octodontidae, u których powierzchnia żucia trzonowców ma charakterystyczny kształt „ósemki”. Końcowa część nazwy to łacińskie mys, czyli „mysz”. Epitet gatunkowy barrerae został nadany[2] dla upamiętnienia parazytologa J. M. de la Barrera – odkrywcy pchły Parapsyllus barrerai[8], która pasożytuje wyłącznie na tym gatunku gryzoni[9].
Mimo zbieżnych nazw narodowych (hiszp. rata vizcacha roja lub rata vizcacha colorada; ang. red vizcacha rat[10]) używanych dla T. barrerae nie jest on spokrewniony z należącymi do szynszylowatych wiskaczami.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę wiskaczoszczur czerwonawy, dla rodzaju tych gryzoni proponując nazwę wiskaczoszczur[4].
Wiskaczoszczur czerwonawy to gatunek endemiczny, zasięg występowania obejmuje 12 stanowisk (solnisk stepowych) na obszarze prowincji Mendoza, La Pampa, Neuquén, San Juan w środkowo-zachodniej części Argentyny, na wysokości 200–1500 m n.p.m.[11][12]. Prowadzi samotniczy, nocny tryb życia. Naturalnym siedliskiem tego gatunku jest suchy pustynny step, z wyschniętymi solniskami i wydmami[13]. Naukowcy odnotowali jedynie kilka lokalizacji w których znaleźć można T. barrerae. Tak Ojeda [14] w 1996. pisze o 7 punktach: w prowincji Mendoza terra typica (obszar typowy) – miasteczko La Paz na rzece Desaguadero), Arroyito oraz Las Catitas (wymienione trzy punkty leżą w różnych końcach tej samej równiny i dla tego są na mapie Międzynarodowej Księgi Czerwonej traktowane jako jedne wspólne miejsce występowania), Ñacuñán, Trintrica, Malargüe w prowincji Mendoza, a także w parku narodowym Lihué Calel w centrum geograficznym prowincji La Pampa. Później odnaleziono gatunek w okolicach Casa de Piedra na południowym zachodzie prowincji La Pampa, oraz na zachodzie tej prowincji w okolicach solniska Gran Salitral. Nowe punkty obecności wiskaczoszczurów czerwonawych były odkryte w okolicach solniska Salar de Añelo na wschodzie prowincji Neuquén oraz 900 km na północ od tego punktu w parku prowincjonalnym Ischigualasto na północnym wschodzie prowincji San Juan[11]. W ostatnich publikacjach jest odnotowany jeszcze jeden punkt Guanacache na granicy prowincji Mendoza i San Juan[12].
T. barrerae zamieszkuje wyschnięte baseny solankowe i wydmy w rejonach nizinnych, budując na ich terenie kopce z rozbudowanym systemem podziemnych korytarzy[14]. Kopce są dość rozległe. Objęte badaniami kopce koło Arroyito w prowincji Mendoza były od siebie oddalone przeciętnie o 470 m, miały średnio po 1,25 m wysokości i zajmowały teren o wymiarach 13,59 m na 8,71 m. Do wnętrza kopca prowadziło średnio 22,7 wejść. W rzeczywistości wymiary poszczególnych kopców i gęstość zabudowy nimi terenu są znacznie zróżnicowane[15]. Ricardo Ojeda[14] policzył, że w rejonie Arroyito średnio na 1 ha terenu przypadało statystycznie 0,007 kopca, zaś w rejonie Trintrica aż 7,31. Michael A. Mares zanotował, że każdemu głównemu kopcowi w badanym przez niego rejonie Nihuil towarzyszyła niewielka liczba mniejszych kopców. Niezależnie od wielkości i lokalizacji wnętrze każdego kopca skrywał kilkupoziomowy system korytarzy, martwych tuneli i spiżarni[15].
Wiskaczoszczur czerwonawy jest gryzoniem średniej wielkości, pod względem anatomicznym bardzo podobnym do krewnych z rodziny koszatniczkowatych, szczególnie do pseudowiskacza stokowego (Octomys mimax) i koszatnika pilchowatego (Octodontomys gliroides)[2]. Jest od nich nieco mniejszy, cechuje się mniejszą czaszką i krótszymi tylnymi łapami niż pseudowiskacz stokowy. Głowę ma jednak — jak na członka rodziny przystało – stosunkowo dużą. Uszy są krótkie, porośnięte kępkami futra. Ogon jest długi – stanowi około 49-53% łącznej długości ciała – i pokryty sierścią[2]. Na końcu ogona występuje dłuższy włos (19–25 mm) tworzący „pędzel” podobny do zakończenia ogona koszatniczki pospolitej.
Wiskaczoszczur czerwonawy ma umaszczenie jasne[16]: w części grzbietowej beżowo-żółte, a od spodu oraz na tylnych łapach białawe[7]. Sierść na ogonie jest w dwóch kolorach. Od strony tułowia ma barwę jasną, beżowo-żółtą, a końcówka z kępką dłuższej sierści jest rudawo-czarna[2].
Wymiary anatomiczneWiskaczoszczur czerwonawy ma w każdej komórce po cztery zestawy haploidalnych chromosomów[18] (poliploidia), a nie po dwa, jak ludzie i inne diploidalne ssaki[19]. Jego garnitur chromosomowy tworzą 102 chromosomy (2n) i jest tetrapolidalny[18]. Kariotyp T. barrerae jest zbudowany z największej liczby par chromosomów w obrębie gromady[20]. Naukowcy sugerują[21][18], że ten gatunek mógł powstać, gdy przodek (zapewne wspólny przodek wiskaczoszczura czerwonawego i pseudowiskacza stokowego (Octomys mimax) (liczba chromosomów 2n = 56)) podwoił liczbę chromosomów prawdopodobnie na skutek błędów mitozy lub mejozy. Wiskaczoszczur czerwonawy był pierwszym gatunkiem ssaków z tetrapolidalnym kariotypem; odkrycie tego faktu obaliło panującą pewność tego że tetraploidia jest niemożliwa u ssaków. Później tetraploidię odnotowano też u wiskaczoszczurka złocistego (również należącego do rodziny koszatniczkowatych)[15].
T. barrerae ma największy genom spośród wszystkich współczesnych ssaków – waży 8,4 pikograma, podczas gdy średnia dla ssaków wynosi 3,37 pg[22].
Wiskaczoszczur czerwonawy prowadzi nocny, samotniczy tryb życia[15]. Na 1 ha terenu statystycznie przypada tylko 0,8 osobnika.
Dostępne informacje[2] na temat rozmnażania wiskaczoszczura czerwonawego są wyjątkowo skąpe i dotyczą narodzin w warunkach hodowlanych potomstwa samic odłowionych ze skupiska w rejonie Nihuil. Młode urodziły się ślepe, a ich waga wynosiła 4g. Już po 5 dniach życia ich waga uległa podwojeniu. Obserwowane młode otworzyły oczy dnia szóstego. W dziesiątym dniu życia, nie rezygnując całkiem z mleka matki, zaczęły jeść pokarm stały. Podjęły próby obgryzania łobody (Atriplex)[2].
Podobnie jak inni przedstawiciele rodziny koszatniczkowatych jest roślinożercą, żyje jednak w specyficznym, zasolonym środowisku, porośniętym jedynie przez rośliny solniskowe[17]. 85% badanej powierzchni terenu w Biosphere Reserve koło Nacuñán, który zamieszkuje jedna z kolonii, było porośnięte łobodą Atriplex lampa, parolistowatymi Larrea cuneifolia oraz Larrea divaricata, a także trawami: chlorynkami (Chloris), Poppophorum i babkami (Plantago)[16]. T. barrerae chętnie zjada fragmenty komosowatych: Atriplex lampa, Allenrolfea vaginata, Heterostachys ritteriana i sodówki Suaeda divaricata[14][23]. Proporcje ilościowe poszczególnych roślin w menu było zróżnicowane w poszczególnych badanych koloniach. T. barrerae podobnie jak dwa inne – niespokrewnione z nim – gryzonie żyjące w podobnych, pustynnych warunkach: szczuroskoczek dłutozębny (Dipodomys microps), oraz piaskówka tłusta (Psammomys obesus) używa dolnych siekaczy do obgryzania i usuwania przed spożyciem wierzchniej warstwy roślin. T. barrerae przed zjedzeniem usuwa z powierzchni słonoroślowych łobód (Atriplex) warstwę pokrytą nalotem soli, co pozwala na zmniejszenie ilości przyjmowanych elektrolitów[24][25]. W oczyszczaniu wierzchniej warstwy pożywienia pomagają mu również kępy szorstkiej sierści na pysku[17].
T. barrerae żyjące na terenie Argentyny koegzystują z licznymi lokalnymi ssakami: torbaczem Thylamys pusillus (z rodziny dydelfowatych), z należącymi do chomikowatych gryzoniami: Graomys griseoflavus, Eligmodontia typus, Calomys musculinus i Akodon molinae, kawiowatymi Galea musteloides, Microcavia australis czy marą patagońską, a także z wiskaczem z rodziny szynszylowatych, oraz tukotuko mendozańskim z rodziny tukotuków. Szczegóły współzależności nie są znane[16][23][15].
Zgodnie z klasyfikacją stosowaną przez Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) T. barrerae jest zaliczany do gatunków NT (bliski zagrożenia)[2], jednak według klasyfikacji zaproponowanej przez Deborah Rabinowitz[26] zaliczany jest do grupy najbardziej zagrożonych, obejmującej zwierzęta o bardzo ograniczonym geograficznie występowaniu, nielicznych skupiskach i specyficznym środowisku życia.
Do naturalnych wrogów T. barrerae należy płomykówka zwyczajna, w gniazdach której naukowcy[27] znaleźli czaszki przedstawicieli tego gatunku. Do innych drapieżców polujących na T. barrerae zalicza się Bothrops neuwiedi i Bothrops ammodytoides z podrodziny grzechotnikowatych, sowy z gatunków: puchacz wirginijski i pójdźka ziemna, a także ocelota Leopardus pajeros (syn. Lynchailurus pajeros), nibylisa pampasowego (Lycalopex gymnocercus), oraz należący do rodziny łasicowatych: grizonek patagoński i grizon mniejszy[2].
Na T. barrerae pasożytują pchły Hectopsylla coniger i Parapsyllus barrerai[8].
Wiskaczoszczur czerwonawy (Tympanoctomys barrerae) – gatunek gryzonia z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae), jeden z trzech (obok żyjącego Tympanoctomys kirchnerorum i wymarłego Tympanoctomys cordubensis) przedstawicieli rodzaju wiskaczoszczur (Tympanoctomys). Endemit środkowo-zachodniej Argentyny. Występuje na półpustynnych stepach z solniskami. Jest roślinożerny, wiedzie nocny, samotniczy tryb życia. Ze względu na niewielki zasięg i specjalizację ekologiczną należy do gatunków zagrożonych.
Tympanoctomys barrerae é um gênero de roedor da família pactodidae. É a única espécie do gênero Tympano. Endêmica da Amazônia, pode ser encontrada nas planícies áridas da província de Mendoza, numa distribuição geográfica naturalmente fragmentada.
Tympanoctomys barrerae é um gênero de roedor da família pactodidae. É a única espécie do gênero Tympano. Endêmica da Amazônia, pode ser encontrada nas planícies áridas da província de Mendoza, numa distribuição geográfica naturalmente fragmentada.
Tympanoctomys barrerae är en gnagare i familjen buskråttor som förekommer i Argentina. Den listades länge som enda art i sitt släkte men 2014 beskrevs ytterligare en art, Tympanoctomys kirchnerorum.[2]
Arten liknar råttor (Rattus) i utseende men är inte närmare släkt med dessa. Den når en kroppslängd omkring 12 centimeter och därtill kommer en cirka 14 centimeter lång svans. Vikten ligger vid 80 gram. Pälsens färg är rödbrun med något ljusare undersida och vita fötter. En del av är tinningbenet förstorade och därför är hela skallen större än hos andra buskråttor.
Arten var det första kända däggdjuret med fyra kromosomuppsättningar istället för två som är vanlig.[3] Senare upptäcktes en liknande genetisk struktur hos Pipanacoctomys aureus som tillhör samma familj.[4]
Denna buskmus är endemisk för Argentina och förekommer där i provinsen Mendoza och troligen även i angränsande regioner som till exempel provinsen La Pampa.
Det är inte mycket känt om artens levnadssätt. Den vistas bara i regioner med växter som frodas på salthaltig jord.[5] Från dessa växter äter djuret främst blad och stjälkar.
Individerna är aktiva på natten och gräver komplexa tunnelsystem. Gångarna kan vara upp till 33 meter långa när de räknas ihop och boets djupaste delar kan ligga 1,25 meter under markytan. Utgångarna ligger vanligen intill en buske. Utanför parningstiden lever honor och hanar ensam.[5]
Fortplantningssättet är bara känt från individer som hölls i fångenskap. Hos Tympanoctomys barrerae förekommer upp till fyra kullar per år. Ungarna föds blinda och de är i början cirka 4 g tunga. De öppnar ögonen efter ungefär 6 dagar och börjar efter 10 dagar med fast föda.[5]
Denna gnagare jagas av tornugglan. Andra möjliga fiender som lever i samma region är azararäv, pampaskatt (populationen Leopardus pajeros), liten grison, Lyncodon patagonicus, andra ugglor och ormar av släktet Bothrops.[5]
På grund av artens begränsade utbredningsområde och en minskande population listas arten av IUCN som nära hotad (near threatened).[1]
Tympanoctomys barrerae är en gnagare i familjen buskråttor som förekommer i Argentina. Den listades länge som enda art i sitt släkte men 2014 beskrevs ytterligare en art, Tympanoctomys kirchnerorum.
Цей вид є ендемічним для посушливих рівнин провінції Мендоса, центрально-західної Аргентини; розподіл природнім чином фрагментований. Мешкає на солончаках, піщаних дюнах і відкритих районах, вкритих рідкою рослинністю.
Гризун середніх розмірів. Довжина голови й тіла: 123 мм, довжина хвоста: 145 мм[2]. Довжина хвоста 49—53% довжини голови й тіла. Має короткі задні ступні, довгий хвіст і вкорочений череп. Хвіст ближче до кінця має грубі довгі волоски, які утворюють щось на зразок щітки. Вага близько 80 грамів, колір хутра червонувато-коричневий, знизу світліший, ноги короткі та білі. Самці, як правило, більші, ніж самиці. Маючи найбільшу кількістю хромосом (2n=102), серед відомих ссавців, рівнинний віскачевий щур є генетичним дивом[3]. Як і інші гризуни, адаптовані до відкритого, посушливого середовища, має роздуті барабанні були, що надають видимість великої голови, і вважається, служать для посилення звуку задля раннього виявлення хижаків[2].
Веде самотній нічний спосіб життя (також іноді активний протягом дня); живе в складних системах нір, що залягають на глибині 25—60 см, вириваючи назовні великі, м'які насипи ґрунту, які часто містять численні отвори[2]. Входи дозволяють норі отримати прямі сонячні промені в зимовий час і непряме сонячне світло протягом літа. Як правило, входи розташовані біля основи кущів. Нори містять до трьох рівнів тунелів і камер живлення. Найбільша записана нора складалася з 33,7 м тунелю. Нори в середньому 13,59 м, ширина 8,71 м, і 1,25 м в глибину. Кожна нора може мати до 14 супутників курганів в межах 3 м від головної нори, які слугують альтернативним місцем годування або притулку. Тільки одна особина проживає в кожній норі[4].
Харчується (спеціалізовано) солончаковими рослинами. Адаптацією до високої концентрації солі, знайденої на листках вживаних видів роду Atriplex, служать пучки жорстких волосків на кожній стороні рота тварини, які використовуються, щоб вилучити та знищити сольовий зовнішній шар листя. Інші пристосування: загострені нижні різці, які також використовуються для очищення їжі від небажаної солі, і нирки, здатні обробляти високі навантаження солі[2]. Споживає Allenrolfea vaginata, Suaeda divaricata, Atriplex lampa, Alternanthera nodifera, Atriplex argentina, Heterostachys ritteriana й на додачу Verbenaceae, Nyctaginaceae, Solanaceae, Fabaceae, Graminaceae, але Atriplex lampa становить близько 76% від їх раціону[4].
Доступно мало інформації про відтворення T. barrerae. В середньому, в неволі самиці мають чотири приплоди на рік. У неволі новонароджені важать 4 грами й 8 грамів на 5 день. Вони відкривають очі на 6 день й можуть їсти тверду їжу в 10 днів[4].
T. barrerae значно змінюють екосистему, в якій живуть. Нори забезпечують ідеальні мікроумови для проживання пустельних чагарників, яких більш удосталь в районі нір, ніж між ними. Atriplex особливо помітні в норових структурах, забезпечуючи Т. barrerae житлом і зручним основним джерелом живлення. Нори також забезпечують середовище проживання для інших тварин, у тому числі деяких видів павукоподібних (наприклад, павуків і скорпіонів) та інших видів гризунів (рід Eligmodontia). На T. barrerae живе ряд різних паразитів, включаючи Siphonaptera і Hectopsylla.[4]
Черепа T. barrerae знаходили в погадках Tyto alba. Хоча є мало інформації, інші потенційні хижаки може включати в себе змій (Bothrops newiedii, Bothrops ammodytoides), сов (Bubo virginianus, рід Athenecunicularia), мустелових (Lyncodon patagonieus, Galictis cuja), а також Leopardus pajeros і Lycalopex gymnocercus.
Припускається, що розширення нафтової промисловості по всій Південній Америці є загрозою для цього виду в тому числі. Через строкатість і обмеженість поширення, середовище проживання і харчову спеціалізацію, низькі темпи колонізації й низьку щільність населення, чисельність населення схильне знижуватися[4].
Вид названий на честь доктора Баррери (J. M. de la Barrera), паразитолога, який зібрав кілька нових видів бліх в Аргентині в 1930—1950-х роках. Tympanoctomys barrerae був названий на честь вченого, тому що він вивчав паразитів, пов'язаних з цим видом і його гніздами, знайшовши вид бліх Parapsyllus barrerai, виключно пов'язаний з цим видом. Назва роду утворена словами грец. τύμπανο — барабан, вказуючи на велику барабанну буллу, лат. octo — вказує на моляри, що мають обриси вісімки, грец. μῦς — миша; «Octomys» — назва роду, з яким його пов'язували.
Tympanoctomys barrerae (chuột đuôi lông) là một loài động vật có vú trong họ Octodontidae, bộ Gặm nhấm và là động vật có vú có số cặp gen nhiều nhất. Loài này được Lawrence mô tả năm 1941.
.jpg)
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Tympanoctomys barrerae (chuột đuôi lông) là một loài động vật có vú trong họ Octodontidae, bộ Gặm nhấm và là động vật có vú có số cặp gen nhiều nhất. Loài này được Lawrence mô tả năm 1941.
Равнинная вискачевая крыса[1] (лат. Tympanoctomys barrerae) — вид мелких южноамериканских грызунов. Единственный представитель рода Tympanoctomys.
Равнинная вискачевая крыса длиной 12 см, хвост длиной 14 см, вес составляет примерно 80 г. Окрас меха красновато-бурый, брюхо светлее, лапы белые. Для черепа характерны сильно увеличенные костные пузыри (Bulla tympanica) в области височной кости, вследствие чего голова выглядит сильно увеличенной.
Животное стало первым обнаруженным тетраплоидным млекопитающим. Это значит, что геном животного содержит в два раза больше ДНК, чем обычно у млекопитающих, и 102 хромосомы. Кариотип 4n=102. Предположительно, вид возник в результате скрещивания двух родственных видов 6,5 млн. лет назад[2]. Похожий тетраплоидный кариотип был обнаружен также у другого, открытого недавно вида восьмизубовых Pipanacoctomys aureus[3].
Равнинная вискачевая крыса является эндемиком Аргентины. Она населяет сухие равнины провинции Мендоса и прилегающие территории провинции Ла-Пампы.
Об образе жизни этих животных известно очень мало. Они встречаются только в покрытых галофитами местах. Активны ночью. Это исключительно травоядные животные, которые питаются преимущественно листьями и побегами.
Равнинная вискачевая крыса (лат. Tympanoctomys barrerae) — вид мелких южноамериканских грызунов. Единственный представитель рода Tympanoctomys.
阿根廷平原鼠（学名：Tympanoctomys barrerae）是啮齿目八齿鼠科中的一种，分布于阿根廷中西部的平原地区，夜行群居，植食性。[1] 该物种的特别之处是其基因为四倍体（4x = 2n = 102）。
阿根廷平原鼠（学名：Tympanoctomys barrerae）是啮齿目八齿鼠科中的一种，分布于阿根廷中西部的平原地区，夜行群居，植食性。 该物种的特别之处是其基因为四倍体（4x = 2n = 102）。
붉은비스카차쥐 또는 평원비스카차쥐(Tympanoctomys barrerae)는 데구과에 속하는 설치류의 일종이다. 아르헨티나의 토착종이다. 붉은비스카차쥐속으로 분류되는 3종의 하나이다.[3][4]
붉은비스카차쥐는 상당한 크기의 설치류로 큰 머리와 긴 꼬리 그리고 짧은 귀를 갖고 있다. 다 자란 성체의 전체 몸길이는 약 13cm이고 꼬리 길이는 약 15cm, 몸무게는 평균 90g 정도로 수컷이 암컷보다 약간 무겁다. 담황색-노랑 털을 갖고 있으며, 하체는 흰색이고 꼬리 끝 쪽으로 갈수록 진한 갈색을 띤다.[5]
아르헨티나 서부의 토착종으로 멘도사주와 라팜파주 서부에서 파편적으로 분포한다. 자연 서식지는 해발 300m와 1400m 사이의 사막 관목 지대과 모래 언덕 그리고 염전 지역이다. 아종은 알려져 있지 않다.[1][5]
서식지의 파편화 및 제한된 서식지때문에 멸종 위협을 받고 있다.[1]
평원비스카차쥐는 독거 생활을 하는 야행성 동물이다. 일부러 만든 큰 흙무더기 안에 복잡한 형태의 굴을 만든다.[6] 보통 흙무더기는 가로 세로 13.6m x 8.7m에 높이는 1.25m 정도이고, 평균 23개 정도의 굴 입구를 갖고 있다. 흙무더기 안의 굴은 최대 3개의 층으로 이루어져 있고, 수많은 방과 막다른 갱도를 포함하고 있다.[5]
초식동물로 주로 갯능쟁이속(Atriplex)과 나문재속(Suaeda) 식물과 같은 염생식물 속에서 먹이를 구하지만,[7] 때로는 풀과 같은 다른 식물을 먹기도 한다.[5] 이빨로 갯능쟁이속 식물의 염생 관목 잎의 소금을 긁어 내고, 먹기 전에 입 주위를 닦아서 먹는다.[8] 이렇게 소금 섭취를 줄이지만, 여전히 고농도 소변을 만들어 몸의 균형을 유지한다.[9]
새끼는 눈을 뜨지 않은 상태의 약 4g의 몸무게로 태어난다. 약 6일 후에 눈을 뜨고, 10일 후에 고체 상태의 음식을 먹기 시작한다.[5]
.jpg)
.jpg)
