Cape mole rats are not listed by IUCN or CITES.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
No information could be found on predation in cape mole rats. It is likely that these animals do experience predation, probably by snakes, or by other animals capable of entering their burrows or digging them up.
Georychus capensis has a body length of 150 to 205 mm with a tail addint and additional 15 to 40 mm. Body mass averages about 181.8 g for males and 180.0 g for females. There is variation, however, and individuals may weigh as much as 350 g.
These animals have short limbs and a thick-set body. They have long, thick, fluffy pelage that can completely conceal the tail. The tail looks flattened due to hair along the sides.
They are buff to buff-orange in color with a lighter underside. The hands, feet, and tail of G. capensis are white and they have black or dark brown markings, with white spots on the face. The ears are round with thickened skin and there is a reduction of the eyes, ears and tail due to their fossorial existence.
The claws are relatively weak (considering they are burrowers) and both the claws and front feet are not well adapted to digging.
The incisors are used to loosen the dirt and the claws and front feet are used to move the loosened soil. The incisors are prominent and are not grooved.
It is normal for cape mole rats to have 3 pairs of mammae but 4 are not unusual.
Average mass: 181 g.
Range length: 150 to 205 mm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 181 g.
Average basal metabolic rate: 0.637 W.
Georychus capensis may live as long as 3 years in the wild.
Range lifespan
Status: wild: 3 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 3.0 years.
Details of the habitat of this species are lacking in the literature. They apparently occur in areas where the soil is hard, and where tubers are available for food. They can be destructive to tuber crops, so they must be found in agrigultural areas.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Other Habitat Features: agricultural
Cape mole rats are found in the southwestern and southern parts of the Cape of Good Hope Province in South Africa.
Biogeographic Regions: ethiopian
The diet of cape mole rats consists almost exclusively of below ground plant parts, although they have been know to ingest insects, especially ants. The main burrow of G. capensis is used for food storage of tubers, roots, and bulbs. Cape mole rats have been know to bite off the buds of bulbs and tubers to stop them from growing.
Animal Foods: insects
Plant Foods: roots and tubers
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Eats sap or other plant foods)
Cape mole rats feed on tubors and roots and may affect plant communities. Their burrowing behavior probably helps to aerate the soil.
Ecosystem Impact: soil aeration
No information could be found on economic importance of cape mole rats.
Cape mole rats can have a negative impact on agricultural fields and crops.
Negative Impacts: crop pest
The most well studied aspect of communication in this species is foot drumming. Foot drumming is used by males to call females during the breeding season, but it can also be used to warn other animals that a burrow is occupied. Foot drumming contains both auditory and seismic components. Seismic vibrations have been shown to propagate at least an order of magnitude better than airborne sound between the burrow systems of G. capensis. It is more sensible that cape mole rats use seismic signals over auditory communication because seismic signals travel better and farther underground. It is not know how detection of seismic waves is accomplished in this species, although it is theorized that it is a form of bone conduction. Vocal communication is used, but usually only when the animals are in close proximity to each other.
Chemical signaling and the sense of smell are probably used as well. Tactile communication occurs between mates, rivals, and between mothers and their young. Although this species has eyes, it is unlikely, given their fossorial existence, that they use many visual signals in communication.
Communication Channels: tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: vibrations
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; vibrations ; chemical
Information on the mating system of G. capensis is not available. However, the beginning to the breeding season is signaled when males begin drumming. This behavior is apparently intended to signal females.
Breeding in cape mole rats occurs from August to December. Males call the females by drumming with their hind feet. This drumming usually occurs in June and marks the beginning of the breeding period. Gestation lasts 44 days. Females experience a postpartum estrus and can produce two litters during the season.
Cape mole rats produce an averag of 5.9 young per litter, although they may produce as few as 3 and as many as 10. Young are unfurred at birth, measure 30 to 40 mm, and weigh between 5 and 12 g.
The young develop quickly. Their eyes are open and the fur has grown in completely by the age of 9 days. By 17 days of age, young mole rats can eat solid food. Siblings become aggressive to one another, and disperse from their home by 60 days of age. Adult size is reached by the age of 260 days and young of the previous year breed before their first birthday.
Breeding interval: These animals breed only during the months of August to December, and can produce up to two litters during that time.
Breeding season: Breeding takes place between August amd December.
Range number of offspring: 3 to 10.
Average number of offspring: 5.9.
Average gestation period: 44 days.
Average weaning age: 17 days.
Average time to independence: 60 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 10 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 10 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous ; post-partum estrous
Average birth mass: 8.4 g.
Average gestation period: 44 days.
Average number of offspring: 5.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 304 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 304 days.
There are usually 3 to 10 young, born naked. The young are 30 to 40 mm long. The are weaned around the time they start eating solid food, at 17 days of age. No reports of male parental care exist, so it is likely that all care comes from the mother, who provides her offspring with protection, grooming, and milk.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
Georychus capensis ye una especie de royedor de la familia Bathyergidae, la única na so xéneru.
Alcuéntrase nel suroeste y sur del Cabu de Bona Esperanza en Sudáfrica.
.Georychus capensis ye una especie de royedor de la familia Bathyergidae, la única na so xéneru.
Razh-goz ar C'hab (Georychus capensis) a zo ur bronneg krigner hag a vev e Suafrika ha Lesotho. Ar spesad nemetañ eo er genad Georychus.
Georychus capensis és una espècie de rosegador de la família dels batièrgids (rates talp). És endèmica de Sud-àfrica. Es tracta d'un animal de vida subterrània. Els seus hàbitats naturals són les zones sorrenques situades al llarg de rius o als montans. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
El seu nom específic, capensis, significa «oriünd del Cap».
Georychus capensis és una espècie de rosegador de la família dels batièrgids (rates talp). És endèmica de Sud-àfrica. Es tracta d'un animal de vida subterrània. Els seus hàbitats naturals són les zones sorrenques situades al llarg de rius o als montans. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
El seu nom específic, capensis, significa «oriünd del Cap».
Der Kap-Blessmull, Eigentlicher Blessmull oder Kap-Mullratte (Georychus capensis) ist der einzige Vertreter der Gattung der Blessmulle (Georychus). Das Verbreitungsgebiet der Tiere ist auf Südafrika begrenzt. Wie alle Sandgräber leben sie unterirdisch und graben mit Hilfe ihrer auffälligen Schneidezähne Gangsysteme in den Boden. Sie leben im Gegensatz zu den Graumullen und dem Nacktmull nicht in Kolonien, sondern sind territoriale Einzelgänger, die sich vor allem von unterirdischen Wurzeln und Knollen ernähren.
Der Kap-Blessmulls erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 8,5 bis 23,1 Zentimetern bei den Männchen und 13,1 bis 18,1 Zentimetern bei den Weibchen, das Gewicht beträgt etwa 80 bis 270 Gramm.[1] Damit handelt es sich um eine mittelgroße bis große Art innerhalb der Sandgräber. Es ist nur ein kurzer Schwanz mit einer Länge von etwa 2 Zentimetern Länge vorhanden und die Hinterfußlänge beträgt 25 bis 30 Millimeter. Ein Sexualdimorphismus liegt nicht vor.[2]
Der Körper ist zylindrisch mit flachem Rücken. Er oberseits rotbraun bis braun gefärbt, die Bauchseite ist deutlich heller silbrig-grau gefärbt. Das Fell ist dicht und wollig. Der Stirnbereich und der Bereich unterhalb der Augen ist dunkelbraun bis schwarz, die Ohren und die Augen sowie die rosafarbene Nase sind von weißen Flecken umrandet, die eine auffällige Gesichtszeichnung bilden und auch die Lippen umfassen. Der Kopf ist groß und stumpf mit einer hufeisenförmigen Nase. Die Zähne sind sehr markant ausgeprägt, die Ohren bestehen nur aus einer runden Öffnung ohne Ohrmuscheln. Die Augen sind klein und schwarz mit einem großen weißen Augenring. Die Gesichtsschnurrhaare sind länger als die des Rumpfes und kurze steife Haare entspringen vom Mund, dem kurzen Schwanz und den Außenkanten der Füße.[2] Die Gliedmaßen sind kurz und kräftig, die Füße relativ groß mit ledrigen Sohlen. Vorderpfoten und Hinterpfoten sind in der Regel weiß. Der Schwanz ist rosa mit einer Reihe von groben weißen Haaren, die von ihm ausgehen.[1]
Die Hoden der Männchen liegen im Abdominalbereich, der Penis ist von einer Hülle umschlossen. Bei den Weibchen ist die Vagina vom Anus durch einen Y-förmige Damm getrennt. Sie besitzen drei Paar Zitze, davon zwei Paare im Brustbereich und eines in der Leistengegend.[2]
Der Schädel erreicht eine Länge von etwa 38 bis 51 Millimeter, die Breite beträgt etwa 25 bis 37 Millimeter im Bereich der Jochbögen und 15 bis 18 Millimeter im Bereich des Hirnschädels. Er ist dorsoventral abgeflacht und ausgewachsene Tiere haben einen ausgeprägten Sagittal- und Nackenkämme. Der Jochbogen ist stark ausgezogen, das Infraorbitalfenster ist klein und abgerundet. Der Unterkiefer hat eine Länge von etwa 29 bis 42 Millimetern.[2] Im Vergleich zu Bathyergus ist der Schädel weniger kräftig gebaut.[3]
Die Tiere besitzen im Oberkiefer und im Unterkiefer pro Hälfte einen zu einem Nagezahn ausgebildeten Schneidezahn (Incisivus), dem eine Zahnlücke (Diastema) folgt. Hierauf folgen je ein Prämolaren sowie drei Molaren. Insgesamt verfügen die Tiere damit über ein Gebiss aus 20 Zähnen. Die auffälligen Schneidezähne sind weiß und im Gegensatz zu denen verwandter Arten ungekerbt, die Zahnwurzel reichen bis hinter der Pterygoidregion und sind entsprechend hinter den Mahlzähnen verwurzelt.[3] Im Gegensatz zu anderen Sandgräbern besitzen sie auch als ausgewachsene Tiere Molariforme Mahlzähne im Oberkiefer mit einer äußeren und einer inneren Falte; bei verwandten Arten sind diese als einfache, eiförmige Zähne vorhanden.[3] Die Unterkiefer sind nicht ankylosiert, was die Trennung der Spitzen der Schneidezähne ermöglicht.[2] Die Schneidezähne der Cape-Mol-Ratte wachsen kontinuierlich und werden abgenutzt, während die Tiere sie zum Graben nutzen.[2]
Das Genom besteht aus einem diploiden Chromosomensatz aus 2n=54 Chromosomen (FN=104).[1] Obwohl die Art als monotypisch betrachtet wird, also keine Unterarten unterschieden werden, deuten Unterschiede der mitochondrialen DNA und Allozym-Sequenzen auf seit längerer Zeit getrennte Populationen im Umland von Kapstadt gegenüber KwaZulu Natal oder sogar eigenständige Arten hin. Die genetischen Unterschiede der Cytochrom-b-Sequenzen zwischen den südlichen und nördlichen Populationen betragen bis 13,7 %.[2][4]
In der Größe und Gewicht ähnelt der Kap-Blessmull dem teilweise sympatrisch vorkommenden Damara-Graumull (Fukomys damarensis), unterscheidet sich von diesem jedoch deutlich durch die ausgeprägte Gesichtszeichnung. Zudem besitzt er keine Fühlhaare am Körper, wie diese beim Damara-Graumull vorkommen.[2] Der Kap-Strandgräber (Bathyergus suillus) ist größer als der Kap-Blessmull und unterscheidet sich in der Färbung deutlich. Sein Fell ist zimtbraun und häufig gibt es ein dunkles Rückenband, die auffällige Gesichtszeichnung fehlt und die Schneidezähne sind deutlich gekerbt.[5] Der Afrikanische Graumull (Cryptomys hottentotus) ist im Vergleich deutlich kleiner und ebenfalls anders gefärbt. Bei diesem ist das Fell rehbraun bis grau.[5]
Das Verbreitungsgebiet des Kap-Blessmulls ist auf das südliche Afrika beschränkt und er kommt nur in der Republik Südafrika vor. Er ist dabei in Teilen der Provinzen Westkap und Ostkap sowie in isolierten Populationen in KwaZulu-Natal und Mpumalanga verbreitet.[1] Die Verbreitung ist auf Gebiete mit mittelfeuchten Böden und meist mit jährlichen Niederschlagsmengen über 500 Millimetern eingegrenzt, in einigen Gebieten, etwa Nieuwoudtville, Citrusdal, Moorreesburg und Worcester, kann diese jedoch niedriger sein. Das Verbreitungsgebiet reicht nach Norden bis Nieuwoudtville in der Nordkap-Provinz und nach Osten über Port Elizabeth bis Bathurst.[6]
Durch Fossilfunde wird angenommen, dass die Art früher eine viel breitere Verbreitung hatte, die sich während des Quartär verkleinerte. Die Populationen in den Provinzen Mpumalanga und KwaZulu-Natal könnten daher geografische Relikte sein.[6] Im südlichen KwaZulu-Natal entlang der Grenze zu Lesotho und im zentralen Mpumalanga gibt es mehrere weitere isolierte Subpopulationen der Art.[6] Insgesamt ist seine Verbreitung auf einzelne lokale Regionen beschränkt und über das Gesamtverbreitungsgebiet verteilt ist er eher selten anzutreffen. Regional kann er allerdings Individuenzahlen von mehr als 30 Individuen pro Hektar erreichen, vor allem in der Region um Kapstadt.[5]
Der Kap-Blessmull ist ein vor allem unterirdisch lebendes und Gänge grabendes Nagetier, das jedoch selten auch außerhalb der Baue an der Oberfläche anzutreffen ist. Die Lebensräume des Kap-Blessmulls sind semiaride Zonen in Südafrika mit bevorzugt lockerem und sandigem bis lehmigem Boden und Niederschlagsmengen von mindestens 500 Millimetern pro Jahr. Es wird angenommen, dass es sich ursprünglich um einen Habitat-Spezialisten handelt, der Gebiete mit lockerer Steppenvegetation in unmittelbarer Nähe von Flüssen benötigt und vor allem im südafrikanischen Fynbos vorkommt. Er wird heute jedoch häufig in vom Menschen veränderten und bewässerten Umgebungen wie Golfplätzen, Gärten oder auch auf dem Hauptcampus der Universität Kapstadt nachgewiesen.[7]
Die Tiere leben im Gegensatz zu den Graumullen und dem Nacktmull nicht in Kolonien mit mehreren Tieren, sondern sind territoriale Einzelgänger, die sich vor allem von unterirdischen Wurzeln und Knollen ernähren. Sie legen ihre Baue dicht unter der Erdoberfläche an. Die Gangsysteme sind 50 bis 130 Meter lang und haben ein leicht hypoxisches Mikroklima 20,4 % Sauerstoff, 1,2 bis 12 % Kohlendioxid und einer Feuchte von etwa 95 %. Die Tiere selbst sind homöothermisch mit einer gleichmäßig auf 36° Celsius regulierten Körpertemperatur bei einer Umgebungstemperatur von nur 12 bis 32° Celsius im Gangsystem.[2]
Der Kap-Blessmull ist außerhalb der Paarungszeit ein territorialer Einzelgänger, der die Grenzen seines Reviers aggressiv gegen Artgenossen verteidigt. Die Kommunikation mit anderen Tieren der gleichen Art erfolgt durch Trommeln der Hinterbeine.[1]
Die Schneidezähne werden beim Graben im harten Boden abgenutzt und dadurch geschärft, dabei wachsen sie kontinuierlich nach. Wenn die Kiefer während des Grabens vollständig geöffnet sind, drücken steife orale Borsten Bodenpartikel zur Seite und verhindern, dass diese in den Rachen gelangen. Zwei Hautlappen hinter den Schneidezähnen verhindern das Eindringen von Erde in die Speise- und Luftröhre und damit das Ersticken. Die Krallen der Vorderpfoten lockern den Boden und schaufeln ihn rückwärts unter das Tier, um dann von den Hinterpfoten eingesammelt zu werden. Die Sohlen der Hinterfüße sind ledrig und weich mit einem Rand aus steifen Haaren an den Außenkanten. Sobald sich ein Haufen hinter einem Tier angesammelt hat, schiebt er diesen mit seinem kleinen Schwanz und dessen Fächer aus steifen Haaren rückwärts den Tunnel hinunter.[2]
Der Kap-Blessmull ist, wie alle Sandgräber, pflanzenfressend (herbivor) und seine Nahrung besteht vor allem aus unterirdischen Pflanzenteilen von Geophyten wie Wurzeln, Zwiebeln und Knollen, nur etwa 6 % der Nahrung sind oberirdisch wachsende Pflanzenteile. Zu den Pflanzen, die das Nahrungsspektrum darstellen, gehören vor allem Arten der Hyacinthaceae (Albuca, Lachenalia und Ornithogalum), der Iridaceae (Homeria, Micranthus und Romulea) und der Oxalidaceae (Oxalis). Darunter befinden sich auch Arten mit für Nutztiere und andere Herbivoren giftigen Inhaltsstoffen wie Herzglykosiden, die der Kap-Blessmull ohne Probleme aufnehmen kann. Die Tiere suchen ihre Nahrung grabend im Boden, wo sie Futtertunnel mit einem Durchmesser von 7 bis 8 Zentimeter ausheben. In eigens angelegten Vorratsräumen sammeln die Tiere zudem selektiv größere Pflanzenteile verschiedener Arten, wobei die Lager mehr als 5.000 Einzelteile beinhalten können. Die eingelagerten Pflanzen werden vor allem gefressen, wenn die Weibchen Jungtiere haben oder die Nahrungssuche aufgrund ungünstiger Umstände und Trockenheiten mit harten Böden schwierig ist.[2]
Wasser nehmen die Tiere nicht zu sich, sämtliche benötigte Flüssigkeit beziehen sie über ihre Nahrung. Geophyten haben einen hohen Feuchtigkeitsgehalt von 70 bis 80 %. Sie besitzen in der Regel eine faserige Außenhülle, die beim Fressen entfernt werden muss. Dies geschieht, indem die Tiere die Pflanzenteile zwischen den Vorderfüßen festhalten und mit den Füßen und Zähnen die Schichten der Schale zur Spitze hin abschälen. Die Verdauung der Zellulose findet vor allem im Blind- und Enddarm statt, wo der Darm von zelluloseverdauenden Endosymbionten wie Bakterien, Protozoen und Pilzen besiedelt ist (Caecotrophie). Die so anverdauten Kotpillen werden von den Tieren ausgeschieden und durch Koprophagie wieder aufgenommen, um die Nährstoffe und Aminosäuren zu nutzen.[2]
Die Paarungs- und Fortpflanzungszeit der Tiere ist saisonal und liegt im August bis Dezember.[1] Während die Tiere außerhalb der Paarungszeit ihre Reviere aggressiv gegen Artgenossen verteidigen, ändert sich zur Paarungszeit das Kommunikationsverhalten. Zu Beginn der Paarungszeit trommeln Männchen und Weibchen in unterschiedlichen Frequenzen und signalisieren so ihre Paarungsbereitschaft. Bei den Männchen steigt der Testosteronspiegel im Blut, und die Hoden sowie die akzessorischen Geschlechtsdrüsen schwellen an. Das Trommeln durch die Männchen wird extrem schnell, jeder Trommelimpuls dauert dabei etwa 2 Minuten mit einer einzelnen Schlaglänge von 0,035 Sekunden. Das Trommeln ist über dem Boden bis zu 10 Meter von der Quelle entfernt zu hören. Die Weibchen trommeln nicht so schnell mit einer Schlaglänge von etwa 0,05 s. Die Balz wird in der Regel vom Männchen initiiert und die Paarung ist kurz. Sie besteht aus mehreren kurzen Kopulationen von je zwei oder drei Stößen pro Sekunde, die durch kurze Zeiträume unterbrochen werden, in denen die sich und vor allem ihre Genitalien groomen und reinigen.[2]
Die Weibchen gebären nach einer Tragzeit von 44 bis 48 Tagen einen Wurf von drei bis zehn Jungtieren, die durchschnittliche Wurfgröße beträgt sechs Jungtiere. Die Tiere werden vor allem im südafrikanischen Sommer zwischen August und Dezember geboren, wobei ein einzelnes Weibchen maximal zwei Würfe pro Saison produziert. Die Weibchen nehmen während der Tragzeit bis zu etwa 40 % an Körpergewicht zu. Das Geschlechterverhältnis der Jungtiere beim Vergleich Männchen zu Weibchen beträgt etwa 2:1. Die Neugeborenen sind 3 bis 4 Zentimeter lang und wiegen 5 bis 12 Gramm. Sie sind bei der Geburt nackt und blind, nach 7 Tagen entwickelt sich das Fell und zeigt bereits die arttypische Fellzeichnung. Am neunten Tag öffnen sie die Augen und ab dem 17. Tag nehmen sie neben der Muttermilch erste feste Nahrung zu sich. Nach etwa vier Wochen werden die Jungtiere von der Mutter entwöhnt und etwa nach 35 Tagen entwickeln die Tiere ihr Territorialverhalten und ab dem 50. Tag verlassen sie den mütterlichen Bau und verstreuen sich ober- oder unterirdisch in die Umgebung.[2]
Nacktmull (Heterocephalus glaber)
Silbergrauer Erdbohrer (Heliophobus argenteocinereus)
Graumulle (Fukomys)
Afrikanischer Graumull (Cryptomys hottentotus)
Strandgräber (Bathyergus)
Kap-Blessmull (Georhychus capensis)
Der Kap-Blessmull wird als eigenständige und einzige Art den Blessmullen (Georychus) zugeordnet. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Peter Simon Pallas, der ihn 1778 in seinem Werk „Novae species Quadrupedum e Glirium ordine, cum illustrationibus varies complurium ex hoc ordine Animalium“ als Mus capensis vom Kap der guten Hoffnung in Südafrika beschrieb und den Mäusen zuordnete.[8] 1811 beschrieb Johann Karl Wilhelm Illiger die Gattung Georychus und ordnete ihn gemeinsam mit dem ebenfalls von Pallas beschriebenen Nördlichen Mull-Lemming (Mus talpinus, heute Ellobius talpinus) in diese ein.[9][1][2] 1832 beschrieb Johannes Smuts die Art in der Gattung Bathyergus, heute gilt sie jedoch wieder als einzige Art der Gattung Georychus.[5]
Innerhalb der Art werden aktuell keine Unterarten unterschieden.[1][10] Auf der Basis von Unterschieden molekularbiologischer Merkmale wird allerdings diskutiert, ob die Populationen in KwaZulu Natal und in Westkap eigenständige Arten darstellen.[5]
Der wissenschaftliche Name der Gattung, Georychus, bedeutet Erdbeweger und leitet sich von der unterirdisch grabenden Lebensweise ab. Der Artname capensis deutet auf die Typuslokalität am Kap der guten Hoffnung hin.[2]
Der Kap-Blessmull wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) als „nicht gefährdet“ (Least Concern, LC) eingestuft und die Bestände werden als stabil eingeschätzt. Begründet wird dies durch das regelmäßige Vorkommen mit stabilder Population, bestandsgefährdende Risiken sind nicht bekannt.[6] In der Region um Kapstadt kommt die Art regional mit Bestandsdichten von mehr als 30 Individuen pro Quadratkilometer vor. In den montanen Lebensräumen in KwaZulu-Natal und Mpumalanga wurden natürlich fragmentierte Subpopulationen identifiziert, möglicherweise gibt es weitere Zwischenpopulationen, die bislang nicht entdeckt wurden.[6]
Der Kap-Blessmull wird teilweise als Landwirtschafts- und Gartenschädling eingestuft. Die Art kommt in mehreren südafrikanischen Naturschutzgebieten vor und ist dadurch geschützt, so lebt sie in der Westkap-Provinz im West-Coast-Nationalpark an der Saldanha Bay und in KwaZulu Natal in den Schutzgebieten Kamiesberg und Mgeni Vlei.
Der Kap-Blessmull, Eigentlicher Blessmull oder Kap-Mullratte (Georychus capensis) ist der einzige Vertreter der Gattung der Blessmulle (Georychus). Das Verbreitungsgebiet der Tiere ist auf Südafrika begrenzt. Wie alle Sandgräber leben sie unterirdisch und graben mit Hilfe ihrer auffälligen Schneidezähne Gangsysteme in den Boden. Sie leben im Gegensatz zu den Graumullen und dem Nacktmull nicht in Kolonien, sondern sind territoriale Einzelgänger, die sich vor allem von unterirdischen Wurzeln und Knollen ernähren.
The Cape mole-rat (Georychus capensis) is a species of mole-rat endemic to South Africa. It is the only extant species currently described as belonging to the genus Georychus.
Cape mole-rats closely resemble other African mole-rats in physical appearance. They have cylindrical bodies with short limbs, and large feet with leathery soles. The head is large and rounded, and the tail is short, with only a few sparse hairs. As with other mole rats, external ears are absent. The eyes are very small, but they are functional, and when the animals exceptionally leave their tunnels, they see well enough to turn actively and present their powerful incisors to repel approaching attackers. Adults are around 16 centimetres (6.3 in) in head-body length, with a 2 centimetres (0.79 in) tail, and weigh around 180 grams (6.3 oz). Females have three pairs of teats.[2]
Cape mole-rats can most easily be distinguished from other species of mole-rat by the colour pattern of their fur. Most conspicuously, they have prominent white blazes around the ears and eyes, and smaller patches of white fur on the muzzle and often on top of the head. These white patches are the basis for the common name blesmol, Afrikaans for "blaze mole". Most of the fur is russet in colour over the rest of the body, with distinct, silvery-white underparts. The head is darker, sometimes even a charcoal grey shade. The hair on the feet is also white. Unlike the related Damaraland mole-rats, Cape mole-rats have no guard hairs, although there are slightly longer stiff hairs around the mouth and feet, and the animals do have stubby whiskers. Lacking guard hairs, the fur is thick and woolly in texture.[2]
Cape mole-rats inhabit forested and savannah regions across the coastal regions of Western Cape and Eastern Cape provinces in South Africa. Isolated populations have also been reported from KwaZulu-Natal, just east of Lesotho, and from Mpumalanga.[1] Although there are no formally recognised subspecies, this may be due to limited research on the species, and it has been proposed that the mole rats of KwaZulu-Natal may represent an entirely distinct species.[3] They apparently prefer sandy loam, alluvium, or clay soils.[2]
Fossils of Cape mole-rats are known from the middle Pleistocene of Elandsfontein in the Western Cape. Fossils referable to the genus Georychus, but not to the living species, have been identified from the lower Pleistocene at Swartkrans.[2]
Like other mole-rats, Cape mole-rats rarely travel above ground, and spend most of their lives within excavated burrow systems. Their burrows typically range from 50 to 130 metres (160 to 430 ft) in length, with tunnels about 10 centimetres (3.9 in) wide. Like other mole rat species, but unlike most other species of animals popularly called moles, they dig with their incisors; this enables them to dig through earth much harder than most moles can deal with. Their lips are adapted to close laterally behind the incisors when they gape; this prevents earth from entering the mouth when they dig. The only part the feet play in digging, is in moving the loosened earth to the rear. They are herbivorous, feeding on the bulbs, corms and tubers of plants such as Star-of-Bethlehem, Cape tulips, and wood-sorrels, among others. They obtain this food by digging foraging tunnels to reach plant roots; these tunnels are narrower than their main tunnels and may be as little as 0.5 to 2.5 centimetres (0.20 to 0.98 in) below the surface. Food may also be taken to deeper storage chambers to store up for hard times, or when a female is raising young. They have no need to drink, being able to obtain all the water they need from their diet.[2]
In order to feed on bulbs, Cape mole-rats hold the food item in their fore-paws, chew away the base, and then peel away the husk with their teeth, moving from the tip to the base, in the manner that humans peel bananas. They have an enlarged caecum, and, like rabbits, are coprophagic, passing food through their digestive tract twice.[2]
In addition to storage chambers, the centre of the tunnel system includes a nest, and a separate latrine chamber. The tunnels are entirely closed off from the surface, although their presence may be evident from dome-shaped mounds of excavated material similar to mole hills. As a result, there is little circulation of air within the tunnels, which are therefore hypoxic and humid, but are protected from extremes of weather.[4] The mole rats occasionally travel above ground to forage for surface vegetation, and to disperse to found new burrow systems.[2]
Despite spending almost their entire lives underground, and having very poor eyesight, Cape mole-rats exhibit distinct diurnal rhythms in time with the hours of daylight on the surface, and are primarily nocturnal.[5] Unlike some other species of mole-rat, they are solitary animals, and, except when a female is raising young, only one individual inhabits each burrow system. They are highly aggressive towards other members of their own species outside the breeding season. When encountering a rival, they adopt a rigid posture with the head thrown back and jaws open, chattering their teeth and occasionally making short leaps in the direction of their opponent. Because burrow systems can approach within 2 metres (6 ft 7 in) of each other, burrowing animals warn away rivals using sex-specific seismic signals.[2]
Cape mole-rats become alarmed if they sense a breach in their tunnel system, moving cautiously towards the break, and making characteristic 'pumping' motions with their hindquarters, of unknown significance. Predators that may enter the tunnel system to feed on Cape mole-rats include mole snakes and Cape cobras. They are particularly vulnerable while travelling above ground, where they may also fall victim to jackals, mongooses, owls and grey herons.[2]
During the summer mating season, both sexes drum on the sides of their tunnels with their hind feet, using a different signal than when warning off potential intruders at other times of the year. The drumming is loud enough to be heard above ground at a distance of up to 10 metres (33 ft) away. Once the male finds a partner, courtship and mating are brief, and interspersed with bouts of grooming.[6]
Gestation lasts 44 to 48 days, and a litter of three to ten young are born between August and December. The young are born hairless and blind, weighing only 5 to 12 grams (0.18 to 0.42 oz), and 3 to 4 centimetres (1.2 to 1.6 in) in length. The fur begins to grow on day seven, and the eyes open on day nine. The young grow rapidly, and begin to take solid food around day seventeen, being fully weaned at four weeks of age. By five weeks, siblings begin to show aggression towards one another, and they leave to establish their own burrows at around seven weeks.[7]
Cape mole-rats reach sexual maturity at eighteen months of age, and live up to five years.[2]
The Cape mole-rat (Georychus capensis) is a species of mole-rat endemic to South Africa. It is the only extant species currently described as belonging to the genus Georychus.
La rata topo del Cabo (Georychus capensis) es una especie de roedor de la familia Bathyergidae, la única en su género.
Se encuentra en el suroeste y sur del Cabo de Buena Esperanza en Sudáfrica.
La rata topo del Cabo (Georychus capensis) es una especie de roedor de la familia Bathyergidae, la única en su género.
Georychus capensis Georychus generoko animalia da. Karraskarien barruko Bathyerginae azpifamilia eta Bathyergidae familian sailkatuta dago.
Georychus capensis Georychus generoko animalia da. Karraskarien barruko Bathyerginae azpifamilia eta Bathyergidae familian sailkatuta dago.
Le Rat-taupe du Cap[1] (Georychus capensis) est une espèce de mammifère rongeur de la famille des Bathyergidae. C'est la seule espèce du genre Georychus. Ce rat-taupe est endémique d'Afrique du Sud.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1778 par le zoologiste germano-russe Peter Simon Pallas (1741-1811), mais le genre Georychus ne l'a été que plus tard, en 1811, par le zoologiste allemand Johann Karl Wilhelm Illiger (1775-1813).
Le Rat-taupe du Cap (Georychus capensis) est une espèce de mammifère rongeur de la famille des Bathyergidae. C'est la seule espèce du genre Georychus. Ce rat-taupe est endémique d'Afrique du Sud.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1778 par le zoologiste germano-russe Peter Simon Pallas (1741-1811), mais le genre Georychus ne l'a été que plus tard, en 1811, par le zoologiste allemand Johann Karl Wilhelm Illiger (1775-1813).
Georychus capensis (Georychus capensis Pallas, 1778) è un roditore della famiglia dei Batiergidi, unica specie del genere Georychus (Illiger, 1811), diffuso nell'Africa meridionale.[1][2]
Roditore di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 155 e 204 mm, la lunghezza della coda tra 20 e 40 mm, la lunghezza del piede tra 27 e 35 e un peso fino a 181 g.[3]
Il cranio è appiattito dorsalmente, gli esemplari più anziani presentano una distintiva cresta sagittale e nucale. Il foro infra-orbitale è piccolo ed arrotondato, con le pareti spesse. I denti masticatori superiori anno ciascuno una stretta rientranza interna ed una esterna che persistono anche negli adulti. Gli incisivi superiori sono lisci. Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 1 0 1 1 0 1 3 3 1 0 1 1 0 1 3 Totale: 20 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;La pelliccia è densa e lanosa. Le parti dorsali sono rossastre, talvolta con dei riflessi brunastri, mentre le parti ventrali sono bianco argentate. La testa è grande, tozza, nera, color carbone o bruno-rossastra. Il muso e le labbra sono bianche. Gli occhi sono neri e sono circondati da anelli bianchi. Una grande macchia bianca è presente intorno ad ogni meato uditivo. Le zampe sono solitamente bianche. La coda è molto corta, rosata e con un certo numero di rigidi peli bianchi. Le femmine hanno un paio di mammelle pettorali e due paia inguinali. Il cariotipo è 2n=54 FNa=100.
È una specie fossoria, strettamente solitaria ed altamente territoriale. Può occupare più tane soltanto durante la stagione riproduttiva, quando sono presenti maschi riproduttivi o femmine con piccoli. Il sistema di cunicoli può superare i 130 metri in lunghezza ed ogni tana ha un diametro di 10 cm. Il sistema di gallerie include un nido centrale, un magazzino di cibo ed una latrina, situata molto distante dal nido. Il deposito di cibo consiste in geofite ammassate con il terriccio. Sono stati osservati in alcune occasioni anche al suolo, particolarmente dopo il tramonto.
Si nutre principalmente di bulbi, tuberi e cormi di piante delle famiglie Scilloideae, Iridaceae e Oxalidaceae, la cui maggior parte contiene sostanze tossiche per il bestiame ma non per questi roditori.
Sono presenti stagioni riproduttive, con le nascite tra agosto e settembre. Danno alla luce 3-10 piccoli almeno due volte all'anno dopo una gestazione di 44 giorni. Alla nascita i piccoli sono nudi e ciechi. La peluria appare dopo una settimana, gli occhi si aprono al nono giorno e possono mangiare cibo solido dopo quasi due settimane. Vengono svezzati dopo 28 giorni.
Questa specie è diffusa nelle regioni con più di 500 mm di precipitazioni annue del Sudafrica, nella Provincia del Capo Occidentale a nord fino a Citrusdal e Nieuwoutdwal e verso est fino a Port Elizabeth e nel Transkei. Popolazioni isolate sono presenti nel KwaZulu-Natal, lungo i confini con il Lesotho e nello Mpumalanga.
Vive nelle foreste costiere e montane, nel fynbos e nelle praterie fino a 1.700 metri di altitudine.
La IUCN Red List, considerato che si tratta di una specie comune ed adattabile, con una distribuzione relativamente estesa e senza minacce rilevanti, classifica G.capensis come specie a rischio minimo (LC).[1]
Georychus capensis (Georychus capensis Pallas, 1778) è un roditore della famiglia dei Batiergidi, unica specie del genere Georychus (Illiger, 1811), diffuso nell'Africa meridionale.
De Kaapse blesmolrat (Georychus capensis) is een zoogdier uit de familie van de Bathyergidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Pallas in 1778.
De soort komt voor in Zuid-Afrika.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Kaapse blesmolrat (Georychus capensis) is een zoogdier uit de familie van de Bathyergidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Pallas in 1778.
Multimedia w Wikimedia Commons Piaskogrzeb przylądkowy[5], dawniej także: kretoszczur[6][7] (Georychus capensis) – gatunek afrykańskiego gryzonia z monotypowego współcześnie rodzaju Georychus i rodziny kretoszczurowatych. Zamieszkuje sawanny i tereny zalesione w pasach nadbrzeżnych Prowincji Przylądkowej Zachodniej i Prowincji Przylądkowej Wschodniej Republiki Południowej Afryki[2][7], o sumie rocznych opadów ponad 500 mm. Wiedzie życie samotnicze pod powierzchnią ziemi[8].
W 1778 roku Peter Simon Pallas opublikował pracę Novae species quadrupedum e glirium ordine: cum illustrationibus variis complurium ex hoc ordine animalium[9]. Opisał w niej – jako pierwszy – nowy gatunek południowoafrykańskiego gryzonia, dla którego przyjął nazwę Mus capensis i wskazał typową lokalizację – Przylądek Dobrej Nadziei[10]. Jednocześnie jako pierwszy opisał zwierzę z rodziny kretoszczurowatych (Bathyergidae)[8]. Dokładniejszy opis gatunku w pracy Histoire naturelle, générale et particulière przedstawił Georges-Louis de Buffona (1782). Siedlisko piaskogrzeba przylądkowego opisał w 1785 roku Anders Erikson Sparrman. Carl Peter Thunberg opisał gatunek w 1795 roku używając oznaczenia Marmota capensis. Dopiero w 1811 roku Illiger zaproponował wyodrębnienie nowego rodzaju z nazwą Georychus, jednak Frédéric Cuvier nadal używał pierwotnej nazwy rodzajowej określając piaskogrzeba przylądkowego jako Mus buffoni[11]. Późniejsi autorzy podawali inne nazwy: Fossor leucops (Lichtenstein, 1884) czy Bathyergus capensis (Smuts, Waterhouse), aż Andrew Smith (1826) użył ostatecznej nazwy Georychus capensis, a po nim nazwę zaakceptowali inni zoolodzy[10]. Obszerniejszy opis gatunku („Notes on Georychus and its Allies”) wyszedł spod pióra Oldfielda Thomasa w 1917 roku[12]. Do połowy XX wieku G. capensis niezmiennie był opisywany przez naukowców jako takson monotypowy[10].
Kwestia ewentualnego podziału systematycznego w obrębie gatunku była przez zoologów rozważana[10]. Austin Roberts w obszernej publikacji Ssaki Afryki (1951) uznał istnienie trzech podgatunków piaskogrzeba przylądkowego: G. capensis capensis, G. capensis canescens oraz G. capensis yatesi[13]. W 1975 Gerrit de Graaff w The Mammals of the Southern African Sub-region uznał jednak, że Georychus jest taksonem monotypowym[14]. Późniejsi badacze zauważyli, że wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b oraz porównanie różnic częstotliwości allozymów wskazują na wyraźne różnice genetyczne między populacjami żyjącymi w dwóch głównych rejonach (Kapsztad oraz południowa część KwaZulu-Natal i rejon Wakkerstroom na północy RPA), co może być przesłanką do ustalenia podziału systematycznego w obrębie rodzaju[15][16][8]. Rodzaj Georychus jest jednak nadal traktowany jako monotypowy[2][17].
Nazwa rodzajowa Georychus jest aluzją do podziemnego trybu życia i drążenia korytarzy. Epitet gatunkowy capensis nawiązuje do pierwotnej lokalizacji, w której piaskogrzeb przylądkowy został odkryty[2]. „Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich” (1894) Erazma Majewskiego podaje dla rodzaju Georychus polską nazwę „kretomysz”[18]. W późniejszej, polskiej literaturze zoologicznej gatunek był oznaczany nazwą zwyczajową „kretoszczur”[6][7]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę piaskogrzeb przylądkowy, przeznaczając nazwę kretoszczur dla rodzaju Bathyergus. Rodzaj Georychus otrzymał nazwę piaskogrzeb[5].
Kariotyp G. capensis tworzą 54 pary chromosomów[16].
Piaskogrzeb przylądkowy jest gryzoniem o średniej wielkości, o cylindrycznej budowie ciała, z dość krótkimi, lecz grubymi kończynami. Sierść jest gruba, wełnista, wybarwiona na rudo, rudobrązowo[2][12] lub żółtawo[7]. Kończyny pokrywa biały włos. Stopy są duże, od spodu pokryte grubą skórą. W części brzusznej ubarwienie jest srebrzyste. Ogon określa się jako krótki, różowy, pokryty grubym, sztywnym, białym włosem. Głowa jest duża, z sierścią czarną lub ciemnorudą i z charakterystycznymi plamami[2]: biały pierścień wokół uszu, czarne policzki, biały nos[19] i jasne obwódki wokół małych oczu[2]. W efekcie przystosowania gatunku do życia pod powierzchnią ziemi piaskogrzeb przylądkowy ma zredukowane uszy (brak małżowin)[7], oczy i ogon. Z kolei, jak na zwierzę kopiące tunele, pazury ma stosunkowo słabo rozwinięte[10][20]. Sztywna i szorstka sierść wokół ust pozwala na chronienie jamy ustnej przed nadmiernymi zanieczyszczeniami ziemią. Wibryssy dość krótkie – 1–2 cm[2].
Dymorfizm płciowy nie jest widoczny. Prącie i jądra samców są schowane. Samice mają trzy pary sutek – 2 piersiowe i 1 pachwinową[2].
Wymiary anatomiczneZęby piaskogrzeba przylądkowego są białe, rosną przez całe życie zwierzęcia[2]. Mocne siekacze znacznie wystają[7]. Na wolności podlegają ścieraniu podczas jedzenia oraz kopania tuneli[2]. Podczas budowy tuneli kretoszczur kruszy ziemię przed sobą za pomocą siekaczy, zaś kończyny służą głównie do usuwania skruszonej gleby[20].
Piaskogrzeb przylądkowy jest zwierzęciem stałocieplnym. Nie pije wody, ale zaspokaja swoje zapotrzebowanie poprzez pozyskiwanie jej ze zjadanych roślin ziemnopączkowych oraz powierzchniowych części innych roślin. Przemiana materii podstawowa piaskogrzeba przylądkowego wynosi 0,59 ml O2g−1h−1[2].
Piaskogrzeb przylądkowy wiedzie życie pod ziemią, prawie nie opuszczając systemu swoich nor[7]. Funkcjonowanie w podziemnym środowisku labiryntów wykształciło – istotną dla możliwości przetrwania – umiejętność uczenia się i zapamiętywania przestrzennego. Przemieszczanie się w norach wymaga znacznego wydatku energetycznego[21].
G. capensis jest silnie terytorialnym samotnikiem, ksenofobicznie i agresywnie nastawionym do przedstawicieli swojego gatunku. Poszczególne osobniki ostrzegają się wzajemnie o lokalizacji swoich tuneli tupiąc tylnymi kończynami w ściany tuneli. Grunt przenosi drgania i pozwala na dostarczanie komunikatów do sąsiednich nor. Mimo więc tego, że poszczególne odgałęzienia nory mogą się znacznie zbliżać do korytarzy sąsiada, to nie łączą się ze sobą, bowiem obie strony starają się tego uniknąć. Agresywne nastawienie do pobratymców jest na krótko zawieszane w porze godów. Wówczas tupanie tylnymi kończynami zyskuje funkcję informowania sąsiedztwa o płci i gotowości do zalotów[22].
Sezon rozrodczy piaskogrzeba przylądkowego przypada na deszczowy, zimowy i zimowo-wiosenny okres od sierpnia do grudnia[23]. W tym czasie samica może urodzić dwa mioty. Gody zaczynają się od przyzywania przez samotników partnerów tupaniem tylnych kończyn w podłoże[24]. Tupią przedstawiciele obu płci, ale z różną częstotliwością[25]. Samce tupią przez około 2 minuty – pojedyncze uderzenie trwa 0,035 sekundy – zaś samice bębnią nieco wolniej – w ich przypadku około 0,05 s[2]. Sygnał tego bębnienia jest słyszalny pod ziemią, która dobrze przenosi tego typu dźwięki[24], ale słychać je także nad powierzchnią ziemi – w promieniu około 10 m[2]. Tupanie samców zdaje się być impulsem wyzwalającym czas zalotów. Naukowcy wykazali, że już początkowej fazie tupania piaskogrzebów przylądkowych hodowanych w niewoli towarzyszył wzrost stężenia testosteronu w ich moczu, a także powiększenie jąder i dodatkowych gruczołów rozrodczych[24]. Owulacja jest u samic piaskogrzeba przylądkowego indukowana obecnością samca[22][26]. Sama kopulacja składa się z szeregu krótkotrwałych zbliżeń[2].
Po okresie godowym układ rozrodczy przechodzi w stan spoczynku. U samic nie pojawia się już owulacja. U samców rozmiar jąder zmniejsza się, a produkcja plemników zostaje znacznie zredukowana lub wyłączona. Zmniejszeniu ulega wydzielanie hormonów sterydowych[22].
Ciąża trwa około 44 dni[24] (lub 44–48 dni[2]). Na świat przychodzi od 3 do maksimum 10 młodych (średnio około 6)[24]. Proporcja płci w miocie wynosi 2:1 na rzecz samców. W czasie ciąży masa ciała samicy wzrasta o około 39%. Młode po narodzeniu mają około 3–4 cm długości przy masie ciała 5-12 g. Rodzą się ślepe, nagie i są w pełni zależne od opieki matki. Sierść pojawia się po upływie tygodnia, a oczy otwierają się po 9 dniach od narodzin. Młode pierwsze stałe pokarmy spożywają w wieku około 17 dni. Wzrost masy ciała młodych w ciągu pierwszych 80 dni życia wynosi 1,23 g na dzień. Po około 35 dniach między rodzeństwem zaczynają się agresywne interakcje. Opieka matki kończy się po osiągnięciu przez nie wieku około 50[2] lub 60 dni. Wówczas młode opuszczają gniazdo. Do tego czasu masa ich ciała wzrasta wykładniczo[24]. Dojrzałość płciową piaskogrzeby przylądkowe uzyskują po upływie 1,5 roku. Dożywają około 5 lat[8].
Rodzina Bathyergidae (kretoszczurowate) grupuje kilka gatunków o eusocjalnej formie społecznej: golec piaskowy (Heterocephalus glaber), ziemioryjka hotentocka (Cryptomys hottentotus), czy zęboszczur kolonijny (Fukomys damarensis). Piaskogrzeb przylądkowy wiedzie jednak silnie terytorialne i samotnicze życie. Jest agresywny w stosunku do swoich krewnych[8].
Piaskogrzeb przylądkowy występuje w Afryce Południowej. Główna populacja zajmuje tereny na Półwyspie Przylądkowym w Prowincji Przylądkowej Zachodniej po Kapsztad i Port Elizabeth na wschodzie (w Prowincji Przylądkowej Wschodniej) oraz po Citrusdal i Niewoudtville na północy. Izolowane populacje występują w okolicy miast: Belfast (eMakhazeni), Ermelo i Wakkerstroom w prowincji Mpumalanga, a także w prowincji KwaZulu-Natal, na terenach przy granicy z Lesotho[8].
Najstarsze kopane ślady zwierząt przypominających współczesne Georychus zostały odkryte w RPA na stanowisku archeologicznym Swartkrans, zlokalizowanym na zachód od Sterkfontein w prowincji Gauteng niedaleko miasta Krugersdorp. Paleontolodzy ocenili wiek skamielin na plejstocen[27]. Kopalne ślady piaskogrzebów przylądkowych datowane na środkowy plejstocen odkryto także w Elandsfontein w Prowincji Przylądkowej Zachodniej[28].
Piaskogrzeb przylądkowy jest roślinożercą[2]. Żywi się korzeniami bulwiastymi, bulwami, kłączami i cebulkami[2][7][29], w niewielkim zakresie trawami, kwiatami terofitów[8] lub innymi nadziemnymi częściami roślin. Pokarmy zdobywa na powierzchni, znosi do nory i tam je spożywa, ale większe cebulki lub bulwy, których transport byłby uciążliwy lub niemożliwy, zjada na powierzchni[8].
W skład menu wchodzą głównie geofity: hiacyntowate – Albuca i Lachenalia oraz śniedek – kosaćcowate – Homeria, Micranthus i Romulea – oraz szczawikowate[2]. Piaskogrzeb przylądkowy gromadzi zapasy pokarmu[7]. Potrafi zmagazynować nawet około 5000 elementów pożywienia, które wykorzystuje w okresach wychowywania młodych przez samicę oraz w porach, kiedy zdobycie pokarmu jest utrudnione. Część spożywanych geofitów zawiera glikozydy nasercowe, ale dla piaskogrzebów przylądkowych nie są one toksyczne[2].
Piaskogrzeb przylądkowy pada ofiarą wielu wrogów. Pod ziemią poluje na niego kobra przylądkowa, która wdziera się do tuneli. Węże Pseudaspis cana z rodziny połozowatych czekają na piaskogrzeby przylądkowe na powierzchni, gdy podczas budowy tuneli, spulchniania gruntu i wyrzucania ziemi z kopców stają się łatwym celem. Na powierzchni czyhają na nie także sowy, czapla siwa, mangusta egipska (Herpestes ichneumon) i Galerella pulverulenta oraz szakal czaprakowy[2].
Na piaskogrzebach przylądkowych pasożytują tasiemce Echinococcous, nicienie Trichurus, roztocza (Haemolaelaps capensis, H. cryptomius, H. lawrencei, Listrophoroides zumpti i kleszcze Ixodes alluaudi) oraz pchły. Piaskogrzeb przylądkowy żyjące na wolności mogą być nosicielami dżumy[2].
Piaskogrzeb przylądkowy uznawany jest za szkodnika – wyrządza szkody w uprawach[7].
Piaskogrzeb przylądkowy zamieszkuje sawanny, formacje fynbos, nadmorskie i górskie tereny zalesione[30] w pasach nadbrzeżnych Prowincji Przylądkowej Zachodniej i Prowincji Przylądkowej Wschodniej Republiki Południowej Afryki[2][7], charakteryzujące się umiarkowaną temperaturą (25 °C), ze średnią roczną opadów 500–800 mm, o glebach gliniastych, piaszczystych lub osadowych. Nie zamieszkuje wydm czy piaszczystych plaż, ale chętnie zasiedla aluwia[8].
Piaskogrzeby przylądkowe spędzają całe życie pod ziemią, niemal w całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. Przedstawiciele rodziny kretoszczurowatych z zasady nie opuszczają swoich nor, jednak G. capensis sporadycznie może wyjść na powierzchnię na czas żerowania lub w poszukiwaniu nowego siedliska[8]. Piaskogrzeby przylądkowe tworzą pod ziemią rozbudowany system tuneli, który może osiągać długość 50–130 m. Prace budowlane są zazwyczaj prowadzone po opadach, gdy gleba staje się łatwiejsza do kopania[2]. Do drążenia gleby piaskogrzebowi przylądkowemu służą silne, wystające siekacze. Natomiast zarówno przednie, jak i tylne łapy służą jedynie do przesuwania urobku za siebie[8]. Podczas kopania tuneli piaskogrzeb przylądkowy spulchnia miejscowo ziemię i podnosi powierzchnię terenu o wymiar równy średnicy tunelu, tj. około 10 cm[2]. W systemie budowli mieści się wyposażona w wiele wejść komora gniazdowa oraz zlokalizowana w jej pobliżu spiżarnia. Komora pełniąca funkcję ubikacji jest zwykle wybudowana w oddaleniu od gniazda i wiedzie do niej pojedyncze wejście[8]. W spiżarni piaskogrzeb przylądkowy gromadzi zapasy – głównie geofity zebrane w fazie kiełkowania. Ze względu na rozległość budowli system nor jest całkowicie niezależny od warunków na powierzchni. W norze jest mało tlenu. Panuje tam wysoka wilgotność i umiarkowana temperatura (około 12 °C w zimie i 26 °C w lecie). Na powierzchnię piaskogrzeby przylądkowe wychodzą po zmroku. W skalistych terenach górskich piaskogrzeby przylądkowe częściej opuszczają nory niż na nizinach[2].
Hodowla piaskogrzebów przylądkowych jest możliwa. Temperatura otoczenia powinna wynosić 25–27 °C przy wilgotności względnej rzędu 50–60% i zapewnieniu oświetlenia czerwonym światłem. Ze względu na samotniczy tryb życia gryzonie te powinny być hodowane pojedynczo, z systemem tuneli zawierającym części pełniące funkcje spiżarni i ubikacji. Podczas sprzątania nie powinno się całkowicie likwidować zapachu ubikacji. Do budowy gniazda można użyć ręczników papierowych, pożywienie stanowią marchew, jabłka, kukurydza i słodkie ziemniaki. Pokarm powinien być podawany codziennie, by nie tracił wilgotności. Piaskogrzebowi przylądkowemu nie należy podawać wody – podobnie jak na wolności winien ją pobierać z wilgotnego pokarmu[2].
Piaskogrzeb przylądkowy jest wymieniany w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek najmniejszej troski[4], jednak populacja w prowincji KwaZulu-Natal oznaczana jest jako krytycznie zagrożona (CR)[3]. G. capensis jest chroniony w kilku południowoafrykańskich rezerwatach przyrody. Na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego w Prowincji Przylądkowej Zachodniej piaskogrzeby przylądkowe zamieszkują na terenie Parku Narodowego West Coast. Obszary chronione zlokalizowane są także w okolicy Kamiesberg i Mgeni[2].
Piaskogrzeb przylądkowy, dawniej także: kretoszczur (Georychus capensis) – gatunek afrykańskiego gryzonia z monotypowego współcześnie rodzaju Georychus i rodziny kretoszczurowatych. Zamieszkuje sawanny i tereny zalesione w pasach nadbrzeżnych Prowincji Przylądkowej Zachodniej i Prowincji Przylądkowej Wschodniej Republiki Południowej Afryki, o sumie rocznych opadów ponad 500 mm. Wiedzie życie samotnicze pod powierzchnią ziemi.
Georychus capensis é uma espécie de roedor da família Bathyergidae. É a única espécie do gênero Georychus.
Endêmica da África do Sul, pode ser encontrada em áreas disjuntas do sudoeste da província do Cabo, ao norte até Citrusdal e Nieuwoutdwal, e a leste até Port Elizabeth e Transkei.
Há uma populações isoladas em KwaZulu-Natal próxima a fronteira com o Lesoto, e em Mpumalanga (especificamente em Belfast, Wakkerstroom e Ermelo).
Georychus capensis é uma espécie de roedor da família Bathyergidae. É a única espécie do gênero Georychus.
Endêmica da África do Sul, pode ser encontrada em áreas disjuntas do sudoeste da província do Cabo, ao norte até Citrusdal e Nieuwoutdwal, e a leste até Port Elizabeth e Transkei.
Há uma populações isoladas em KwaZulu-Natal próxima a fronteira com o Lesoto, e em Mpumalanga (especificamente em Belfast, Wakkerstroom e Ermelo).
Jordborrare[2] (Georychus capensis) är en gnagare i familjen mullvadsgnagare och den enda arten i sitt släkte.[3]
Denna gnagare förekommer i Kapprovinsen i Sydafrika och längs kusten ungefär till Port Elizabeth. Mindre isolerade populationer förekommer i provinserna Mpumalanga och KwaZulu-Natal och kanske även i angränsande områden av Lesotho.
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) på mellan 15 och 20 centimeter. Svansen är med 1,5 till 4 cm längd bara en liten stump och extremiteterna är korta och svaga. Svansen kan ibland vara gömd i den tjocka pälsen. Hanar är med en genomsnittlig vikt av 182 g något tyngre än honor som väger cirka 180 g.[4] Enskilda individer kan tidvis vara 325 (honor) eller 360 g (hanar) tunga. Pälsen har på ovansidan en brun till orangebrun färg, undersidan är ljusare. I ansiktet förekommer svarta eller mörkbruna och vita markeringar. Trots artens underjordiska levnadssätt är klorna vid fram- och bakfötter svaga. Jordborraren gräver främst med tänderna. Därför har arten stora framåtriktade framtänder som saknar rännor. Jordborraren saknar yttre öron och har bara en hörselöppning på varje sida med en fläck av tjockare hud omkring.[5]
I utbredningsområdet ligger nederbörden vanligen över 500 mm per år. Habitatet utgörs av grästäckta dyner, av flodernas strandlinjer och av andra gräsmarker som gräsmattor i trädgårdar eller stadsparker samt på golfplatser.[1] Jordborraren skapar bon tätt under markytan. Den föredrar sandig och fuktig jord som är lätt att gräva i men den hittas även i mjukare lera och torv.[1] Tunnelsystemets gångar är tillsammans ungefär 130 meter långa och det finns blinda gånger samt en kupolformig kammare där födan lagras. Varje vuxen individ har sitt eget tunnelsystem. Gångarna kan ligga så nära som en meter från varandra men de är inte sammanlänkade. Jordborrare som placeras i fångenskap i samma bur kan kämpa till den ena dör om de inte separeras.[5]
Födan utgörs främst av rötter, lök och andra rotfrukter. Fortplantningen sker mellan augusti och december, enligt en annan studie redan från och med juni. Före parningen trummar hanar med bakfoten på marken och parningsberedda honor svarar på samma sätt. Hanar slår snabbare (cirka 26 bultningar per sekund) än honor (cirka 15 bultningar). Utanför parningstiden trummar hanar för att visa sitt revir. Under fortplantningstiden kan honor ha två kullar och den andra parningen sker ungefär 10 dagar efter ungarnas födelse. Dräktigheten varar cirka 44 dagar och per kull föds 3 till 10 ungar. Ungarna är i början 3 till 4 cm långa, 5 till 12 g tunga och nakna samt blinda. Redan efter nio dagar har de päls och öppna ögon. Ungefär 17 dagar efter födelsen äter ungarna huvudsakligen fast föda. De blir efter 35 dagar aggressiva mot varandra och mot modern och boet lämnas efter cirka 60 dagar. Efter 260 dagar är ungarna lika stora som vuxna individer. Könsmognaden infaller efter cirka 10 månader. Jordborraren kan i naturen leva tre år.[5]
Arten betraktas som skadedjur då den gärna äter odlade rotfrukter. Den kan liksom mullvaden orsaka ekonomisk skada när den gräver under gräsmattor och golfplatser. Jordborraren har ibland hållits som ovanligt sällskapsdjur men den kan bitas ibland utan förvarning.[5]
Wikimedia Commons har media som rör Jordborrare.
Jordborrare (Georychus capensis) är en gnagare i familjen mullvadsgnagare och den enda arten i sitt släkte.
Вид мешкає в прибережних регіонах Південної Африки, де кількість опадів понад 500 мм. Це підземний вид, що живе в сильно піщаних ґрунтах, прибережних дюнах і піщаному алювію як уздовж річкових систем так і в гірських районах Західної Капскої провінції і Східної Капської провінції. Деякі зразки були знайдені у червоній глині та чорноземному дерні серед гірських пасовищ на краю невеликих болотистих областей. Крім того, відомі знахідки цього виду в антропогенно порушених місцях, таких як поля для гольфа, сади і навіть студмістечко Кейптауна.[1]
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 150—205 мм, довжина хвоста: 15—40 мм, середня вага: 180 гр (максимальна відома для самців: 360, самиць: 326).[2]
Опис. Волосяний покрив і відмітини на цьому виді вельми характерні. Тіло буйволяче-помаранчеве, часто з коричневим відтінком, голова має забарвлення від чорно-вугільного до чорно-коричневого, що різко контрастує з білими клаптями на морді, вухах і навколо очей. [3] Нижня частина тіла дещо блідша. М'яке хутро настільки густе, пухнасте й довге, що практично приховує хвіст у багатьох особин. Хвіст має плоский вигляд, тому що волохатий в основному з боків. Кінцівки та хвіст білі. Частковий альбінізм не є рідкістю. Зовнішні вуха представлені круглими отворами оточеними потовщеною шкірою по краях. Кігті помірно розвинені й відносно слабкі. Різці білі. Як правило, є три пари молочних залоз, але чотири пари не є незвичайним.[2]
Каріотип характеризується диплоїдним числом 2n=54.[4]
Проводить майже все своє життя під землею. Система нір складається з окремих тунелів близько 130 метрів довжиною із середнім діаметром 10 см. Мабуть різці використовуються більше ніж кігті для риття, особливо в твердому ґрунті. Земля з тунелів викидається через інтервали, явно вказують на лінії розкопок. Основна нора в кінцевому підсумку веде до приблизно кульової камери з гладкими стінками, в якій цей землекоп зберігає бульби, коріння і цибулини. Говорять що він відкушує «вічка» цибулин та бульб, щоб запобігти їх від проростанню. У дослідженнях диких тварин у неволі знайдено, що дорослі живуть поодинці. Їх системи нір іноді проходять у метрі одна від одної, але вони не з'єднуються. Якщо двох дорослих взяти разом, буде боротьба, яка, якщо її дозволялось продовжити, призводить до смерті.
У червні (зима в Південній Африці), самці починають барабанити задніми ногами, очевидно, сигналізуючи про початок репродуктивного сезону, а самиці в кінцевому підсумку відповідають. Самець може барабанити безперервно до двох хвилин, по черзі обома ногами по підлозі своєї нори з темпом близько 26 ударів в секунду; темп самиць становить всього близько 15 ударів за секунду. На додаток, барабаніння мабуть служить територіальним попередженням, хоча така активність значно скорочується поза сезоном розмноження.[2]
Фактичне розмноження відбувається з серпня по грудень. Самиці можуть давати два приплоди протягом сезону. Вагітність триває 44 днів. Народжується в середньому 5,9 (від 3 до 10) малюків. При народженні вони важать 5-12 грамів, є 30-40 мм завдовжки і голі. Після 9 днів життя вони повністю вкриті хутром і їхні очі вже відкриті; на 17 день вони можуть їсти тверду їжу, розмірів дорослих молодь досягає за близько 260 днів. Статева зрілість досягається на 10 місяць, деякі дикі особини живуть не менше 3 років.[2]
Серйозних загроз для виду нема, зустрічається в кількох природоохоронних територіях.[1]
Georychus capensis là một loài động vật có vú trong họ Bathyergidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1778.[2]
.gif)
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Georychus capensis là một loài động vật có vú trong họ Bathyergidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1778.
Капский землекоп[1] (лат. Georychus capensis) — млекопитающее из семейства землекоповых. Единственный вид рода Georychus.
Вид обитает в прибрежных регионах Южной Африки, где количество осадков более 500 мм. Это подземный вид, живущий в сильно песчаных почвах, прибрежных дюнах и песчаном аллювии как вдоль речных систем, так и в горных районах Западной Капский провинции и Восточной Капский провинции. Некоторые образцы были найдены в красной глине и черноземном дёрне среди горных пастбищ на краю небольших болотистых областей. Кроме того, известны находки этого вида в антропогенно нарушенных местах, таких как поля для гольфа, сады и даже студенческий городок Кейптауна[2].
Длина тела 15—20,5 см, длина хвоста 15—40 мм, средний вес 180 г (максимальная известная для самцов 360 г, самок 326 г)[3].
Волосяной покров и отметины на этом виде весьма характерны. Окраска тела оранжевая, часто с коричневым оттенком, окраска головы от чёрного до чёрно-коричневого цвета, что резко контрастирует с белыми полосами на морде, ушах и вокруг глаз. Нижняя часть тела несколько бледнее. Мягкий мех настолько густой, пушистый и длинный, что практически скрывает хвост у многих особей. Хвост имеет плоский вид, потому что волосатый в основном по бокам. Конечности и хвост белые. Частичный альбинизм не является редкостью. Внешние уши представлены круглыми отверстиями, окруженными утолщенной кожей по краям. Когти умеренно развитые и относительно слабые. Резцы белые. Как правило, есть три пары молочных желёз, но четыре пары не является необычным[3].
Кариотип характеризуется диплоидным числом 2n = 54[4].
Проводит почти всю свою жизнь под землёй. Система нор состоит из отдельных тоннелей около 130 метров длиной со средним диаметром 10 см. Вероятно, резцы используются чаще чем когти для рытья, особенно в твёрдом грунте. Земля из тоннелей выбрасывается через интервалы, явно указывая на линии раскопок. Основная нора в конечном итоге ведёт к шарообразной камере с гладкими стенками, в которой этот землекоп хранит клубни, корни и луковицы. Говорят, что он откусывает «глазки» луковиц и клубней, чтобы предотвратить их прорастание. В исследованиях диких животных в неволе найдено, что взрослые живут поодиночке. Их системы нор иногда проходят в метре друг от друга, но они не соединяются. Если двух взрослых соединить, произойдёт борьба, которая, если её не остановить, приводит к смерти.
В июне (зима в Южной Африке), самцы начинают барабанить задними ногами, очевидно, сигнализируя о начале репродуктивного сезона, а самки в конечном итоге отвечают. Самец может барабанить непрерывно до двух минут, поочередно обеими ногами по полу своей норы с темпом около 26 ударов в секунду; темп самок составляет всего около 15 ударов в секунду. Такое поведение, вероятно, служит территориальным предупреждением, хотя такая активность значительно сокращается вне сезона размножения[3].
Фактическое размножение происходит с августа по декабрь. Самки могут давать два приплода в течение сезона. Беременность длится 44 дня. Рождается в среднем 6 (от 3 до 10) детёнышей. При рождении они весят 5—12 грамм, 30—40 мм длиной и голые. После 9 дней жизни они покрыты мехом и их глаза уже открыты, на 17-й день они могут есть твёрдую пищу, размеров взрослых достигает примерно за 260 дней. Половая зрелость наступает на 10-й месяц, некоторые дикие особи живут не менее 3 лет[3].
Серьёзных угроз для вида нет, встречается в нескольких природоохранных территориях[2].
Капский землекоп (лат. Georychus capensis) — млекопитающее из семейства землекоповых. Единственный вид рода Georychus.
Вид обитает в прибрежных регионах Южной Африки, где количество осадков более 500 мм. Это подземный вид, живущий в сильно песчаных почвах, прибрежных дюнах и песчаном аллювии как вдоль речных систем, так и в горных районах Западной Капский провинции и Восточной Капский провинции. Некоторые образцы были найдены в красной глине и черноземном дёрне среди горных пастбищ на краю небольших болотистых областей. Кроме того, известны находки этого вида в антропогенно нарушенных местах, таких как поля для гольфа, сады и даже студенческий городок Кейптауна.
Длина тела 15—20,5 см, длина хвоста 15—40 мм, средний вес 180 г (максимальная известная для самцов 360 г, самок 326 г).
Волосяной покров и отметины на этом виде весьма характерны. Окраска тела оранжевая, часто с коричневым оттенком, окраска головы от чёрного до чёрно-коричневого цвета, что резко контрастирует с белыми полосами на морде, ушах и вокруг глаз. Нижняя часть тела несколько бледнее. Мягкий мех настолько густой, пушистый и длинный, что практически скрывает хвост у многих особей. Хвост имеет плоский вид, потому что волосатый в основном по бокам. Конечности и хвост белые. Частичный альбинизм не является редкостью. Внешние уши представлены круглыми отверстиями, окруженными утолщенной кожей по краям. Когти умеренно развитые и относительно слабые. Резцы белые. Как правило, есть три пары молочных желёз, но четыре пары не является необычным.
Кариотип характеризуется диплоидным числом 2n = 54.
Проводит почти всю свою жизнь под землёй. Система нор состоит из отдельных тоннелей около 130 метров длиной со средним диаметром 10 см. Вероятно, резцы используются чаще чем когти для рытья, особенно в твёрдом грунте. Земля из тоннелей выбрасывается через интервалы, явно указывая на линии раскопок. Основная нора в конечном итоге ведёт к шарообразной камере с гладкими стенками, в которой этот землекоп хранит клубни, корни и луковицы. Говорят, что он откусывает «глазки» луковиц и клубней, чтобы предотвратить их прорастание. В исследованиях диких животных в неволе найдено, что взрослые живут поодиночке. Их системы нор иногда проходят в метре друг от друга, но они не соединяются. Если двух взрослых соединить, произойдёт борьба, которая, если её не остановить, приводит к смерти.
В июне (зима в Южной Африке), самцы начинают барабанить задними ногами, очевидно, сигнализируя о начале репродуктивного сезона, а самки в конечном итоге отвечают. Самец может барабанить непрерывно до двух минут, поочередно обеими ногами по полу своей норы с темпом около 26 ударов в секунду; темп самок составляет всего около 15 ударов в секунду. Такое поведение, вероятно, служит территориальным предупреждением, хотя такая активность значительно сокращается вне сезона размножения.
Фактическое размножение происходит с августа по декабрь. Самки могут давать два приплода в течение сезона. Беременность длится 44 дня. Рождается в среднем 6 (от 3 до 10) детёнышей. При рождении они весят 5—12 грамм, 30—40 мм длиной и голые. После 9 дней жизни они покрыты мехом и их глаза уже открыты, на 17-й день они могут есть твёрдую пищу, размеров взрослых достигает примерно за 260 дней. Половая зрелость наступает на 10-й месяц, некоторые дикие особи живут не менее 3 лет.
Серьёзных угроз для вида нет, встречается в нескольких природоохранных территориях.
岬鼠（学名：Georychus capensis）是啮齿目滨鼠科下的一种，分布于南非较湿润的地带（年降水量500毫米以上），生活在地下。[1]
这是一篇与啮齿目相关的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
케이프두더지쥐(Georychus capensis)는 뻐드렁니쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 남아프리카의 토착종이다. 케이프두더지쥐속(Georychus)의 유일종이다.
2004년 잉그램(Ingram) 등은 분자생물학 정보에 의해 다음과 같은 계통 분류군을 제안했다.[2]
뻐드렁니쥐과
.gif)
.gif)
