Die kamelia of Camellia is ’n genus blomplante in die familie Theaceae. Hulle is inheems aan Oos- en Suid-Asië, van die Himalaja oos van Japan en Indonesië. Daar is 100–250 spesies; daar word verskil oor die presiese getal. Die genus is deur Linnaeus genoem na die Tsjeggies gebore Jesuïtiese apteker en sendeling Georg Kamel, hoewel dié nooit ’n kamelia beskryf het nie.
Een van die bekendste spesies is C. sinensis, waarvan tee gemaak word. Die sierplante Camellia japonica, Camellia oleifera en Camellia sasanqua en hul hibriede het verskeie kultivars.
Kamelias is immergroen struike of klein bome van tot 20 m hoog. Hul blare is teenstandig, eenvoudig, dik, gesaag en gewoonlik blink. Hul blomme is meestal groot en opvallend, 1-12 cm breed en met 5-9 kroonblare in natuurlike spesies.
Die blome wissel van wit tot rooi; ware geel blomme word net in Suid-China en Viëtnam aangetref. Hulle het opvallende geel meeldrade, wat dikwels uitstaan teen die kleur van die kroonblare.[1][2] Die sogenaamde "vrug" van die kamelia is ’n droë kapsule wat soms in vyf kamers verdeel is, met tot agt sade per kamer.
Die verskeie spesies kamelias is gewoonlik goed aangepas by suur grond wat ryk is aan humus, en die meeste spesies hou nie van alkaliese grond nie. Hulle het gewoonlik baie water nodig en groei dikwels vinnig – sowat 30 cm per jaar tot ’n volwasse ouderdom, hoewel dit wissel van variëteit tot variëteit en van gebied tot gebied.
Kamelias word vandag as sierplante gekweek vir hul blomme: sowat 3 000 kultivars en hibriede word erken, baie met dubbele en halfdubbele blomme. C. japonica is die bekendste spesie, met meer as 2 000 kultivars.
Van die kultivars is:
Naam Kruising tussen Grootte Blomkleur Soort blom Verw. 'Cornish Snow' cuspidata × saluenensis 4 m² wit enkel [3] 'Cornish Spring' cuspidata × saluenensis 4 m² pienk enkel [4] 'Francie L' reticulata × saluenensis 64 m² pienk dubbel [5] 'Freedom Bell' × williamsii 6,5 m² rooi halfdubbel [6] 'Inspiration' reticulata × saluenensis 10 m² pienk halfdubbel [7] 'Leonard Messel' reticulata × saluenensis 16 m² pienk halfdubbel [8] 'Royalty' japonica × reticulata 1 m² ligrooi halfdubbel [9] 'Spring Festival' × williamsii, cuspidata 10 m² pienk halfdubbel [10] 'Tom Knudsen' japonica × reticulata 6,3 m² dieprooi dubbel [11] 'Tristrem Carlyon' reticulata 10 m² pienk dubbel [11]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kamelia.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kamelia
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Die kamelia of Camellia is ’n genus blomplante in die familie Theaceae. Hulle is inheems aan Oos- en Suid-Asië, van die Himalaja oos van Japan en Indonesië. Daar is 100–250 spesies; daar word verskil oor die presiese getal. Die genus is deur Linnaeus genoem na die Tsjeggies gebore Jesuïtiese apteker en sendeling Georg Kamel, hoewel dié nooit ’n kamelia beskryf het nie.
Een van die bekendste spesies is C. sinensis, waarvan tee gemaak word. Die sierplante Camellia japonica, Camellia oleifera en Camellia sasanqua en hul hibriede het verskeie kultivars.
El xéneru Camellia arrexunta ente 100 y 250 especies (hai ciertu discutiniu sobre'l númberu esactu) orixinaries de les rexones tropical y subtropical d'Asia sudoriental, China y Xapón. Atópase nos montes asitiaos a mediu altor sobre'l nivel del mar. Un botánicu y misioneru xesuita del sieglu XVII, Georg Josephus Kamel (tamién conocíu como Camellus), describir y dibuxu dempués d'un viaxe a Filipines a bordu d'un galeón español, Carlos Linneo nomó a esti xéneru nel so honor.
Toles especies son parrotals y árboles que pueden llegar a midir 10 m d'altor. De xamasca perennifolio, les sos fueyes son coriáceas, d'un verde escuru polencu, enteres, puntiaguadas y de cantos enteros o llixeramente serruchaos.
Les flores son xeneralmente grandes, con cinco sépalu los y cinco pétalos (consiguiéronse híbridos con doble o múltiple corola y gran cantidá de pétalos), los sos colores varien del blancu en candia pasando pol rosa y, dacuando, pueden apaecer combinaes nel mesmu pie ya inclusive xaspiaes neses tonalidaes. Hai delles especies, menos populares, de flor mariella.
Quiciabes la especie más estendida en xardinería seya C. japónica por ser la más frecuentemente utilizada. Ye nativa de Xapón zona suroriental de China y Corea y della derívase la variedá Adolphe Audusson, indicada pa cultivu n'interiores. De les fueyes de C. sinensis llógrase'l té.
== Delles especies llista de columnes|3|
}}
.
El xéneru Camellia arrexunta ente 100 y 250 especies (hai ciertu discutiniu sobre'l númberu esactu) orixinaries de les rexones tropical y subtropical d'Asia sudoriental, China y Xapón. Atópase nos montes asitiaos a mediu altor sobre'l nivel del mar. Un botánicu y misioneru xesuita del sieglu XVII, Georg Josephus Kamel (tamién conocíu como Camellus), describir y dibuxu dempués d'un viaxe a Filipines a bordu d'un galeón español, Carlos Linneo nomó a esti xéneru nel so honor.
Kameliya (lat. Camellia) – çaykimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[1]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Camèlia (Camellia), és un gènere de plantes amb flors de la família del Theaceae., la família del te, originària de l'Àsia tropical o subtropical. Algunes espècies foren introduïdes a Europa a partir del segle XVIII.
Les camèlies són originàries de l'Extrem Orient i el sud-est d'Àsia des de l'Himàlaia a Corea i Indonèsia. Rep el nom del botànic jesuïta Georg Joseph Kamel.
Entre les espècies la més famosa és el te (Camellia sinensis). Entre les ornamentals es troba la camèlia japonesa (C. japonica) (que malgrat el nom es troba també a Corea i Xina oriental) de la qual n'hi ha molts cultivars o híbrids.
Són arbusts de fulla persistent o petits arbres. Les fulles es disposen alternadament i són simples, gruixudes i serrades que fan fins a 17 cm de llarg. les flors són grosses i vistoses des d'un a 12 cm de diàmetre, amb de cinc a nou pètals en les espècies silvestres. La corol·la és de color variat des de rosa a blanc i vermell però també en poques espècies poden ser grogues. El fruit és una càpsula seca amb compartiments de 8 llavors cadascun.
En general volen sòls àcids i moltes espècies no poden viure en sòls calcaris. Moltes espècies requereixen molta aigua i no suporten la secada. Creixen amb rapidesa.
N'hi ha entre 100 i 250; cal destacar:
Camellia × williamsii cv. 'Brigadoon' de flor simple
Híbrid cv. 'Jury's Yellow'
Borrons d'una camèlia
Fruits d'una camèlia
Camèlia (Camellia), és un gènere de plantes amb flors de la família del Theaceae., la família del te, originària de l'Àsia tropical o subtropical. Algunes espècies foren introduïdes a Europa a partir del segle XVIII.
Camellia je rod rostlin z čeledi čajovníkovité (Theaceae syn. Camelliaceae). Česky se část druhů nazývá kamélie a část čajovník, protože jeden ze zástupců tohoto rodu (čajovník čínský, C. sinensis) se užívá k výrobě čaje. Jsou to tropické a subtropické stálezelené stromy a keře. V kultuře se původně stromové čajovníky udržují ve formě keřů, aby bylo možno lehce sklízet listy a zároveň mít větší výnosy.
Rod Camellia byl popsán v roce 1753 Carl Linnéem a pojmenován na počest českého botanika Georga Kamela, který působil v 17. století jako jezuitský misionář na Filipínách. Kamel vydal herbář Herbarium aliarumque stirpium in insula Luzone Philippinarum (česky Herbář rostlin ostrova Luzon na Filipínách). Rostliny zde popsané Kamelem mají zkratku Kamel. Ačkoliv Kamel ve svém díle jeden z druhů kamélie vylíčil, Linné při svém popisu této rostliny z Kamelovy práce paradoxně nečerpal.[1]
V 19. století se objevily pokusy nazývat kamélii také velbludka nebo velbloudka, překladem jména Kamel. Jedním z propagátorů tohoto pojmenování byl pedagog a lékař Karel Slavoj Amerling.[2]
Druhy poskytující čaj byly původně Carlem Linnéem zařazeny do samostatného rodu Thea. Již v 19. století však byla opodstatněnost samostatného rodu zpochybněna a byly přeřazeny do rodu Camellia, toto zařazení je dnes všeobecně uznáváno. V českém názvosloví se nadále používají běžně dva rodové názvy kamélie a čajovník.
Botanická klasifikace tohoto rodu není ustálena. Uvádí se počet druhů 100 až 250. Jen pro samotný pravý čaj se ve starší literatuře uvádělo až 50 druhů. Poté byly zredukovány a sloučeny do dvou druhů čajovník čínský (Camellia sinensis) a čajovník assamský (Camellia assamica). V současnosti je uznávan jediný druh se dvěma varietami. Nominátní základní varieta je čajovník čínský (Camellia sinensis var. sinensis), dále pak čajovník assamský (Camellia sinensis var. assamica).
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu Camellia ve Wikimedia Commons
Camellia je rod rostlin z čeledi čajovníkovité (Theaceae syn. Camelliaceae). Česky se část druhů nazývá kamélie a část čajovník, protože jeden ze zástupců tohoto rodu (čajovník čínský, C. sinensis) se užívá k výrobě čaje. Jsou to tropické a subtropické stálezelené stromy a keře. V kultuře se původně stromové čajovníky udržují ve formě keřů, aby bylo možno lehce sklízet listy a zároveň mít větší výnosy.
Kamelia-slægten (Camellia) indeholder mange arter. Her nævnes blot dem, man oftest kan komme i berøring med i Danmark.
Arter
Die Kamelien (Camellia) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Teestrauchgewächse (Theaceae). Diese Gattung besteht aus etwa 200 bis 300 Pflanzenarten, darunter die bekannte Camellia japonica und die Teepflanze (Camellia sinensis). Die ursprüngliche Namensgebung durch Carl von Linné geschah zu Ehren von Pater Georg Joseph Kamel (1661–1706), der Camellia japonica von Manila nach Spanien brachte.
Kamelien sind immergrüne Bäume oder Sträucher. Die wechselständig und spiralig an den Zweigen angeordneten Laubblätter sind ledrig und einfach. Meist ist ein Blattstiel vorhanden, der Blattrand ist meist gesägt, selten glatt, Nebenblätter fehlen.[1]
Die zwittrigen Blüten stehen einzeln oder höchstens zu dritt in den Blattachseln. Blütenstiele sind mittellang oder fehlen. Es gibt zwei oder mehr Vorblätter, diese sind hinfällig oder bleibend und lassen sich nur schwer von den Kelchblättern unterscheiden (Perule). Die meist fünf oder selten sechs bis zehn Kelchblätter sind an ihrer Basis schwach verwachsen. Die meist fünf bis acht (selten bis zu zwölf) Kronblätter sind an der Basis mehr oder weniger stark verwachsen. Die vielen Staubblätter stehen in zwei bis sechs Kreisen.[1] Der äußerste Staubblattkreis ist an seiner unteren Hälfte an den Kronblättern angewachsen, die Staubblätter können zu einer Röhre verwachsen sein, die Staubbeutel sind mehr oder weniger an ihrem Ansatz an den Staubfäden befestigt. Der oberständige Fruchtknoten ist drei- bis fünffächrig, mit ein bis zwei, selten bis zehn Samenanlagen je Fruchtblatt. Der Griffel ist einfach oder verzweigt oder besteht aus unverwachsenen Griffelästen.
Bei der Kapselfrucht bleibt der Kelch (die Perule) am Fruchtansatz erhalten, selten fällt er ab. Die Samen sind fast rund und ungeflügelt. Der Embryo ist gerade. Die fleischigen, halbrunden Keimblätter enthalten viel Öl.
Die Gattung ist auf Ost-Asien beschränkt und bis Indomalesien verbreitet. Zentrum der Artenvielfalt ist Südchina. Kamelien sind nicht frosthart und überstehen nur kurze Frostnächte.
Die Gattung besteht aus 100 bis 300 Arten. Sie wird in vier Untergattungen und 20 Sektionen gegliedert:
Von besonderer wirtschaftlicher Bedeutung sind dabei:
Weitere Arten (Auswahl):
Die bekannteste Art der Gattung ist der Teestrauch und auch von wenigen weiteren Arten werden die Blätter zur Teegewinnung verwendet. Einige Arten und viele Hybriden werden als Zierpflanzen genutzt. Es gibt eine Reihe von Arten, die zur Produktion von Kamelienöl verwendet werden. Es gibt auch Arten mit essbaren Blüten. In der Teezeremonie Japans (wabi chan) werden neben den Blättern Blüten von Kamelien (tsubaki) für die Dekoration in der Tokonoma, vor allem zur Blütezeit im Frühjahr, verwendet. Eine sehr beliebte Sorte ist dabei Camellia japonica ´Shiratama´, aber auch ´Kamohonami´ wird gerne genommen.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Nachweise angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Kamelien (Camellia) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Teestrauchgewächse (Theaceae). Diese Gattung besteht aus etwa 200 bis 300 Pflanzenarten, darunter die bekannte Camellia japonica und die Teepflanze (Camellia sinensis). Die ursprüngliche Namensgebung durch Carl von Linné geschah zu Ehren von Pater Georg Joseph Kamel (1661–1706), der Camellia japonica von Manila nach Spanien brachte.
Tekst üüb Öömrang Kameelien (Camellia) san plaantenslacher uun det famile faan a teeplaanten (Theaceae). Diar jaft at sowat 200 bit 300 slacher faan. Di nööm hää oober niks mä't kameel tu dun, a plaanten san näämd efter Georg Joseph Kamel, di det C. japonica tu Euroopa broocht hää.
Kameelien (Camellia) san plaantenslacher uun det famile faan a teeplaanten (Theaceae). Diar jaft at sowat 200 bit 300 slacher faan. Di nööm hää oober niks mä't kameel tu dun, a plaanten san näämd efter Georg Joseph Kamel, di det C. japonica tu Euroopa broocht hää.
Kamelio esas genero di orno-planti arbustiva, ek la familio "teacei", havanta 100 til 250 speci. Kamelii originas de regioni tropikala e subtropikala di sud-estal Azia, Chinia e Japonia. Georg Joseph Kamel (Jiří Josef Camel) Cheka-Germana botanikisto e jezuito deskriptis unesmafoye ta genero di planti, pos voyajo a Filipini. Pro to, Carl Linnaeus baptis ta genero homaje lu.
Ang kamelya[1] (Tsino: 茶花; pinyin: Cháhuā; Hapones: 椿 Tsubaki; Ingles: camellia) ay isang sari ng mga halamang namumulaklak sa pamilyang Theaceae, katutubo sa silangan at katimugang Asya mula sa Himalaya pasilangan patungong Hapon at Indonesia. Mayroong mga nabubuhay na 100–250 mga uri, ngunit may ilang kontrobersiya sa kung ilan talaga ang tiyak na bilang. Ipinangalan ang genus o sari ni Linnaeus sa Hesuwitang botanikong si Georg Joseph Kamel. Isa itong palaging luntiang halaman na namumulaklak ng bulaklak na parang rosas at may matamis na halimuyak.[2]
Ang kamelya (Tsino: 茶花; pinyin: Cháhuā; Hapones: 椿 Tsubaki; Ingles: camellia) ay isang sari ng mga halamang namumulaklak sa pamilyang Theaceae, katutubo sa silangan at katimugang Asya mula sa Himalaya pasilangan patungong Hapon at Indonesia. Mayroong mga nabubuhay na 100–250 mga uri, ngunit may ilang kontrobersiya sa kung ilan talaga ang tiyak na bilang. Ipinangalan ang genus o sari ni Linnaeus sa Hesuwitang botanikong si Georg Joseph Kamel. Isa itong palaging luntiang halaman na namumulaklak ng bulaklak na parang rosas at may matamis na halimuyak.
Η Καμέλια ανήκει στα οξύφυλλα φυτά και χρησιμοποιείται κυρίως για καλλωπισμό εξωτερικών χώρων. Είναι ένα γένος φυτών που ανήκει στην τάξη Ερεικώδη.
Το φυτό της καμέλιας είναι ένα αειθαλές δέντρο το οποίο κατάγεται από τη Κίνα και την Ιαπωνία. Πήρε το όνομά του από τον Τζορτζ Κάμελ, έναν Ιησουίτη ιεραπόστολο, ο οποίος ταξίδεψε στην Ασία και μελέτησε την χλωρίδα των Φιλιππίνων. Είναι γνωστό και με το όνομα «ρόδο της Ιαπωνίας». Περιλαμβάνει 100 με 250 είδη, μεταξύ των οποίων πιο γνωστά είναι η καμέλια η ιαπωνική και η καμέλια η σινική, το φυτό από το οποίο προέρχεται το τσάι.
Η καμέλια παράγει μεγάλα και εντυπωσιακά άνθη σε σχήμα τριαντάφυλλου και τα χρώματά της ποικίλουν από λευκό έως λαμπερό κόκκινο. Τα άνθη έχουν την ιδιότητα να διατηρούνται για αρκετό χρονικό διάστημα πάνω στο φυτό. Αξιοπρόσεκτα είναι και τα φύλλα του φυτού, τα οποία έχουν λαμπερό, σκουροπράσινο χρώμα και μπορούν να διατηρηθούν για όλο το χρόνο. Αναπτύσσεται αργά, ωστόσο, μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 20 μέτρα ύψους. Χωρίζεται 100 με 250 είδη, ενώ τέσσερα είδη χρησιμοποιούνται για καλλωπισμό: Καμέλια η ιαπωνική (Camellia japonica), Καμέλια η σασάνκουα (Camellia sasanqua)[3][4], Καμέλια η δικτυωτή (Camellia reticulata) και Καμέλια του Σαλουέν (Camellia saluenensis). Η πιο γνωστή είναι η Ιαπωνική Καμέλια (Camellia japonica).
Οι καμέλιες χρειάζονται έδαφος με υγρασία, εμπλουτισμένο με οργανικά υλικά και υψηλά επίπεδα αζώτου. Το ph του χώματος πρέπει να είναι γύρω στα 6,0. Επίσης, το χώμα πρέπει να είναι αφράτο και να μην παρουσιάζει υψηλές ποσότητες ασβεστίου ειδάλλως θα δημιουργηθούν καφέ κηλίδες στο φύλλωμα του φυτού. Επιπλέον, χρειάζεται να είναι ελαφρώς πατημένο καθώς οι καμέλιες έχουν πυκνές, ινώδεις και ρηχές ρίζες. Το καταλληλότερο μείγμα χώματος μπορεί να αποτελείται από γόνιμο χώμα κήπου, τύρφη και άμμο. Η προσθήκη της κοπριάς θα ήταν ωφέλιμη, επίσης.
Το φυτό αναπτύσσεται σε θερμά και υγρά κλίματα. Για να γίνει η διαφοροποίηση των ανθοφόρων οφθαλμών χρειάζεται η θερμοκρασία να κυμαίνεται στους 15 - 16 βαθμούς Κελσίου. Η διαφοροποίηση αυτή γίνεται και σε μεγαλύτερες θερμοκρασίες αλλά τότε προκύπτουν μικρότερα μπουμπούκια.
Στα πλαίσια της φροντίδας της καμέλιας περιλαμβάνεται και το κλάδεμα. Το κλάδεμα πρέπει να γίνεται αμέσως μετά το τέλος της ανθοφορίας και πριν την εμφάνιση των καινούριων ανθών. Κατά το κλάδεμα, αφαιρούμε τα ξερά κλαδιά που προεξέχουν και δίνουμε στο φυτό το σχήμα το οποίο προτιμάμε. Αραιώνουμε τη βλάστηση για να υπάρχει καλύτερη κυκλοφορία του αέρα. Η μεγάλη διάρκεια της ημέρας ευνοεί την παραγωγή των ανθών. Αν το φυτό βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο καλό θα ήταν να σκιάζεται κατά την περίοδο έντονης ηλιοφάνειας. Επίσης, πρέπει να προφυλάσσεται σε περιπτώσεις έντονων καιρικών φαινομένων. Η λίπανση πρέπει να γίνεται κατά τους μήνες Μάιο και Ιούνιο αφού έτσι βοηθά στην παραγωγή των ανθών. Αν οι καμέλιες καλλιεργούνται σε εξωτερικό χώρο, τότε πρέπει να λιπαίνονται κάθε έξι εβδομάδες, δηλαδή κατά την περίοδο βλάστησης. Η λίπανση δεν είναι απαραίτητη κατά τη διάρκεια της ανθοφορίας.
Η καμέλια προσβάλλεται από τα κοκκοειδή τα οποία προκαλούν το κιτρίνισμα και την πτώση των φύλλων. Επίσης, υπάρχει και ο τετράνυχος ο οποίος καφετιάζει τα φύλλα σε ζεστό, ξηρό καιρό και μπορεί να προκαλέσει τη στράβωση στις κεντρικές νευρώσεις του φυτού. Επιπλέον, το φυτό μολύνεται συχνά από μύκητες. Οι μύκητες καταστρέφουν τα φυτά της καμέλιας ή στην καλύτερη περίπτωση δημιουργούν καφέ κηλίδες στα πέταλα ταν ανθών. Αναγκαίος είναι ο προληπτικός ψεκασμός με μυκητοκτόνα. Επίσης, ενδείκνυται να αφαιρέσουμε τα μολυσμένα φύλλα - άνθη από το φυτό ώστε να μην εξαπλωθεί περισσότερο η μόλυνση. Ο έλεγχος για τις ασθένειες της καμέλιας είναι σημαντικό να γίνεται συχνά...
Η Καμέλια ανήκει στα οξύφυλλα φυτά και χρησιμοποιείται κυρίως για καλλωπισμό εξωτερικών χώρων. Είναι ένα γένος φυτών που ανήκει στην τάξη Ερεικώδη.
Το φυτό της καμέλιας είναι ένα αειθαλές δέντρο το οποίο κατάγεται από τη Κίνα και την Ιαπωνία. Πήρε το όνομά του από τον Τζορτζ Κάμελ, έναν Ιησουίτη ιεραπόστολο, ο οποίος ταξίδεψε στην Ασία και μελέτησε την χλωρίδα των Φιλιππίνων. Είναι γνωστό και με το όνομα «ρόδο της Ιαπωνίας». Περιλαμβάνει 100 με 250 είδη, μεταξύ των οποίων πιο γνωστά είναι η καμέλια η ιαπωνική και η καμέλια η σινική, το φυτό από το οποίο προέρχεται το τσάι.
Чяй[1] (латинокс Camellia) сувсихть 50-шка сорт яланьпиже кумокань эди кумокань алань кофкст, стане ина аф сери шуфтт, сембода содаф синь эзда (Китаень чяй кофкс Camellia sinensis) китаень чай кофкссь. Тя пяк сире васу касыкссь, конась сашенды пялешинь эди пялешинь-шистямань Китайста ди шабрань Индиень, Бирмань, Вьетнамонь ди Лаосонь аймакста, коса синь касфнихть мъзярошка тёжятть киза. Тянь лангс аф ваномок сон касы масторлангонь кумокань вастова, сембода содаф касфтыенза - Китай, Индие, Шри Ланка ди Япунмастор.
Чяй (латинокс Camellia) сувсихть 50-шка сорт яланьпиже кумокань эди кумокань алань кофкст, стане ина аф сери шуфтт, сембода содаф синь эзда (Китаень чяй кофкс Camellia sinensis) китаень чай кофкссь. Тя пяк сире васу касыкссь, конась сашенды пялешинь эди пялешинь-шистямань Китайста ди шабрань Индиень, Бирмань, Вьетнамонь ди Лаосонь аймакста, коса синь касфнихть мъзярошка тёжятть киза. Тянь лангс аф ваномок сон касы масторлангонь кумокань вастова, сембода содаф касфтыенза - Китай, Индие, Шри Ланка ди Япунмастор.
མེ་ཏོག་བྲག་སྤོས་ནི་མེ་ཏོག་གཅིག་རེད།
Camellia japonica - Museum specimen
Camellia (pronounced /kəˈmɛliə/[2] or /kəˈmiːliə/[3]) is a genus of flowering plants in the family Theaceae.[1] They are found in tropical and subtropical areas in eastern and southern Asia, from the Himalayas east to Japan and Indonesia. There are more than 220 described species.[1] Camellias are popular ornamental, tea and woody-oil plants that have been cultivated throughout the world for centuries. To date, over 26,000 cultivars, with more than 51,000 cultivar names including synonyms, have been registered or published.[4][5]
Of economic importance in East Asia, Southeast Asia, and the Indian subcontinent, leaves of C. sinensis are processed to create the popular beverage tea. The ornamental C. japonica, C. sasanqua and their hybrids are the source of hundreds of garden cultivars. C. oleifera produces tea seed oil, used in cooking and cosmetics.
The genus was named by Linnaeus after the Jesuit botanist Georg Joseph Kamel, who worked in the Philippines and described one of its species (although Linnaeus did not refer to Kamel's account when discussing the genus).[6]: 246, 255
Camellias are evergreen shrubs or small trees up to 20 m (66 ft) tall. Their leaves are alternately arranged, simple, thick, serrated, and usually glossy.
Their flowers are usually large and conspicuous, one to 12 cm in diameter, with five to nine petals in naturally occurring species of camellias. The colors of the flowers vary from white through pink colors to red; truly yellow flowers are found only in South China and Vietnam. Tea varieties are always white-flowered. Camellia flowers throughout the genus are characterized by a dense bouquet of conspicuous yellow stamens, often contrasting with the petal colors.[7][8]
The fruit of camellia plants is a dry capsule, sometimes subdivided in up to five compartments, each compartment containing up to eight seeds.
The various species of camellia plants are generally well-adapted to acid soils rich in humus, and most species do not grow well on chalky soil or other calcium-rich soils. Most species of camellias also require a large amount of water, either from natural rainfall or from irrigation, and the plants will not tolerate droughts. However, some of the more unusual camellias – typically species from karst soils in Vietnam – can grow without too much water.
Camellia plants usually have a rapid growth rate. Typically they will grow about 30 cm per year until mature – though this does vary depending on their variety and geographical location.
Camellia plants are used as food plants by the larvae of a number of Lepidoptera species. Leaves of Camellia japonica are susceptible to the fungal parasite Mycelia sterile (see below for the significance), mycelia sterile PF1022 produces a metabolite named PF1022A that is used to produce emodepside, an anthelmintic drug.[9]
Mainly due to habitat destruction, several camellias have become quite rare in their natural range. One of these is the aforementioned C. reticulata, grown commercially in thousands for horticulture and oil production, but rare enough in its natural range to be considered a threatened species.
Camellia sinensis, the tea plant, is of major commercial importance because tea is made from its leaves. The species C. sinensis is the product of many generations of selective breeding in order to bring out qualities considered desirable for tea. However, many other camellias can be used to produce a similar beverage. For example, in some parts of Japan, tea made from C. sasanqua leaves is popular.
Tea oil is a sweet seasoning and cooking oil made by pressing the seeds of C. oleifera, C. japonica, and to a lesser extent other species such as C. crapnelliana, C. reticulata, C. sasanqua and C. sinensis. Relatively little-known outside East Asia, it is the most important cooking oil for hundreds of millions of people, particularly in southern China.
Camellia oil is commonly used to clean and protect the blades of cutting instruments.
Camellia oil pressed from seeds of C. japonica, also called tsubaki oil or tsubaki-abura (椿油) in Japanese, has been traditionally used in Japan for hair care.[10] C. japonica plant is used to prepare traditional antiinflammatory medicines.[11]
The earliest fossil record of Camellia are the leaves of †C. abensis from the upper Eocene of Japan, †C. abchasica from the lower Oligocene of Bulgaria and †C. multiforma from the lower Oligocene of Washington, United States.[12]
Camellias were cultivated in the gardens of China and Japan for centuries before they were seen in Europe. The German botanist Engelbert Kaempfer reported[13] that the "Japan Rose", as he called it, grew wild in woodland and hedgerow, but that many superior varieties had been selected for gardens. He was told that the plant had 900 names in Japanese. Europeans' earliest views of camellias must have been their representations in Chinese painted wallpapers, where they were often represented growing in porcelain pots.
The first living camellias seen in England were a single red and a single white, grown and flowered in his garden at Thorndon Hall, Essex, by Robert James, Lord Petre, among the keenest gardeners of his generation, in 1739. His gardener James Gordon was the first to introduce camellias to commerce, from the nurseries he established after Lord Petre's untimely death in 1743, at Mile End, Essex, near London.[14]
With the expansion of the tea trade in the later 18th century, new varieties began to be seen in England, imported through the British East India Company. The Company's John Slater was responsible for the first of the new camellias, double ones, in white and a striped red, imported in 1792. Further camellias imported in the East Indiamen were associated with the patrons whose gardeners grew them: a double red for Sir Robert Preston in 1794 and the pale pink named "Lady Hume's Blush" for Amelia, the lady of Sir Abraham Hume of Wormleybury, Hertfordshire (1806). The camellia was imported from England to America in 1797 when Colonel John Stevens brought the flower as part of an effort to grow attractions within Elysian Fields in Hoboken, New Jersey.[15] By 1819, twenty-five camellias had bloomed in England; that year the first monograph appeared, Samuel Curtis's, A Monograph on the Genus Camellia, whose five handsome folio colored illustrations have usually been removed from the slender text and framed. Camellias that set seed, though they did not flower for more than a decade, rewarded their growers with a wealth of new varieties. By the 1840s, the camellia was at the height of its fashion as the luxury flower. The Parisian courtesan Marie Duplessis, who died young in 1847, inspired Dumas' La Dame aux camélias and Verdi's La Traviata.
The fashionable imbricated formality of prized camellias was an element in their decline, replaced by the new hothouse orchid. Their revival after World War I as woodland shrubs for mild climates has been paralleled by the rise in popularity of Camellia sasanqua.
The tea camellia, C. sinensis, has many commercial cultivars selected for the taste of their leaves once processed into tea leaves.
Today camellias are grown as ornamental plants for their flowers; about 3,000 cultivars and hybrids have been selected, many with double or semi-double flowers. C. japonica is the most prominent species in cultivation, with over 2,000 named cultivars. Next are C. reticulata with over 400 named cultivars, and C. sasanqua with over 300 named cultivars. Popular hybrids include C. × hiemalis (C. japonica × C. sasanqua) and C. × williamsii (C. japonica × C. saluenensis). Some varieties can grow to a considerable size, up to 100 m2, though more compact cultivars are available. They are frequently planted in woodland settings, alongside other calcifuges such as rhododendrons, and are particularly associated with areas of high soil acidity, such as Cornwall and Devon in the UK. They are highly valued for their very early flowering, often among the first flowers to appear in the late winter. Late frosts can damage the flower buds, resulting in misshapen flowers.[16]
There is great variety of flower forms:
The following hybrid cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:
Simple-flowered Camellia × williamsii cv. 'Brigadoon'
Semi-double-flowered camellia cultivar
Double-flowered camellia cultivar
Double-flowered hybrid cv. 'Jury's Yellow'
Plants of the World Online currently includes:[1]
The Camellia family of plants in popular culture.
Camellia (pronounced /kəˈmɛliə/ or /kəˈmiːliə/) is a genus of flowering plants in the family Theaceae. They are found in tropical and subtropical areas in eastern and southern Asia, from the Himalayas east to Japan and Indonesia. There are more than 220 described species. Camellias are popular ornamental, tea and woody-oil plants that have been cultivated throughout the world for centuries. To date, over 26,000 cultivars, with more than 51,000 cultivar names including synonyms, have been registered or published.
Of economic importance in East Asia, Southeast Asia, and the Indian subcontinent, leaves of C. sinensis are processed to create the popular beverage tea. The ornamental C. japonica, C. sasanqua and their hybrids are the source of hundreds of garden cultivars. C. oleifera produces tea seed oil, used in cooking and cosmetics.
Kamelio (Camellia) estas plantgenro el la familio de la Teacoj (Theaceae). tiu genro konsistas el ĉ. 200 ĝis 300 plantspecioj, inter ili ankaŭ la konata Camellia japonica. Per la origina nomo Carl von Linné honoras pastron Georg Joseph Kamel, kiu portis C. japonica de Manilo al Hispanio.
Kamelioj estas ĉiamverdaj [[arbo]j] aŭ arbustoj. La alterne kaj spirale starantaj folioj estas leda kaj simplaj. Plej ofte ili havas folitigojn, la folirando estas plej ofte segildenta, malofte glata, stipuloj mankas.[1]
La duseksaj floroj staras unuopaj aŭ maksimume triope en la foliakseloj. Pedunkloj estas mezlongaj aŭ mankas. Ekzistas du aŭ pli antaŭfolioj kiuj apenaŭ estas distingeblaj de la sepaloj. La plej ofte kvin aŭ malofteses ĝis dek sepaloj estas je la bazo iom kunkreskintaj. La plej ofte kvin ĝis ok (malofte ĝis dekdu) petaloj estas je la bazo kunkreskintaj. La multaj stamenoj staras en du ĝis ses cirkloj.[1] La plej ekstera stamenocirklo estas ĉe la malsupra duono alkreskinta al la petaloj, la stamenoj povas formi tubon, la anteroj estas pli aŭ malpli ligitaj al la filamentoj. La hipoginaj karpeloj havas tri ĝis kvin fakojn, kun unu ĝis du, malofte ĝis dek ovarioj po karpelo. La pistilo estas simpla aŭ disbranĉitaaŭ konsistas el pluraj pistilbranĉoj.
La kaliko restas ĉe la kapsulfrukto, malofte ĝi falas. La semoj estas preskaŭ rondaj kaj sen flugiloj.
La genro hejmiĝas en orienta Azio kaj Hindomalajzio. Centro de la specidiverseco estas suda Ĉinujo.
La genro konsistas el 100 ĝis 300 specioj, kiuj estas dividitaj en kvar subgenroj kaj ĉ. 20 sekcioj:
De ekonomia signifo estas:
Pliaj specioj:
La plej konata specio el la genro estas la tearbusto kaj ankaŭ de kelkaj pliaj specioj oni rikoltas foliojn por prepari teo. Kelkaj specioj kaj multaj hibridoj estas uzataj kiel ornamplantoj. Ekzistas kelkaj specioj por produkti kamelioleo. Ekzistas ankaŭ specioj kun manĝeblaj floroj.
Kamelio (Camellia) estas plantgenro el la familio de la Teacoj (Theaceae). tiu genro konsistas el ĉ. 200 ĝis 300 plantspecioj, inter ili ankaŭ la konata Camellia japonica. Per la origina nomo Carl von Linné honoras pastron Georg Joseph Kamel, kiu portis C. japonica de Manilo al Hispanio.
El género Camellia agrupa entre 100 y 250 especies (hay cierta controversia sobre el número exacto) originarias de las regiones tropicales y subtropicales de Asia sudoriental, China y Japón. Se las encuentra en los bosques situados a media altura sobre el nivel del mar. Un botánico y misionero jesuita del siglo XVII, Georg Josephus Kamel (también conocido como Camellus), las describió y dibujó después de un viaje a Filipinas a bordo de un galeón español; luego Carlos Linneo nombró a este género en su honor.
Todas las especies son arbustos y árboles que pueden llegar a medir 10 m de altura. De follaje perennifolio, sus hojas son coriáceas, de un verde oscuro lustroso, enteras, puntiagudas y de bordes enteros o ligeramente aserrados.
Las flores son generalmente grandes, con cinco sépalos y cinco pétalos (se han conseguido híbridos con doble o múltiple corola y gran cantidad de pétalos), sus colores varían del blanco al rojo pasando por el rosa y, ocasionalmente, pueden aparecer combinadas en el mismo pie e incluso jaspeadas en esas tonalidades. Hay varias especies, menos populares, de flor amarilla.
Quizás la especie más extendida en jardinería sea C. japónica por ser la más frecuentemente utilizada. Es nativa de Japón zona suroriental de China y Corea y de ella se deriva la variedad Adolphe Audusson, indicada para cultivo en interiores. De las hojas de C. sinensis se obtiene el té.
En 1735, en su Systema naturae, Carl von Linné denominó a la Camelia [1] dos plantas japonesas descritas por Engelbert Kaempfer (probablemente C. sasanqua y C. japonica que llamó Camellia tsubaki y rebautizó como Camellia japonica en su obra Species plantarum publicada en 1753), en honor al fraile jesuita Jiří Josef Camel[2] (latinizado como Camellus) se hizo famoso por sus escritos sobre la flora de Filipinas. Camel nunca describió estas plantas y no las introdujo en Europa, ya que las camelias no crecen en Filipinas. El primer europeo que describió el género fue el farmacéutico y botánico (en Andreas Cleyer) en su viaje a Japón en la década de 1680[3].
_02.jpg)
Camellia × williamsii en el Tuinreservaat Jonkervallei, un jardín en Frisia (provincia). Marzo de 2020.
Flor de Camellia × williamsii 'Roger Hall'. Abril de 2021.
Camellia × williamsii, flor de 81 mm de diámetro. Marzo de 2022.
En el XVIIe siècle, el uso del té en Europa era aristocrático, ya que allí las hojas de esta planta eran muy caras. La East India Company pidió a los chinos que les suministraran semillas o plantas jóvenes de té para romper el monopolio de los países asiáticos. Este último no les suministró Camellia sinensis sino camelias ornamentales del tipo Camellia japonica. El Reino Unido se dio cuenta del engaño pero, dada la belleza de su flor roja y de su follaje (entonces se llamaba la rosa china o la rosa japonesa), La cultivó en un invernadero y un invernadero caliente, y luego al aire libre en 1739[4].
El domaine de La Malmaison, comprado en 1798 por Joséphine de Beauharnais, se hizo famoso, entre otras cosas, por la creación de un jardín de rosas y el uso de plantas recién introducidas en Francia, especialmente las camelias. La futura emperatriz lanzó la moda en Francia: por imitación, se plantaron macizos de camelias allí donde se podía[5].
La camelia fue muy popular durante la primera mitad del XIXe siècle, como se puede ver en la novela La dama de las camelias de Alejandro Dumas hijo, a la que probablemente debemos la franciscación del género camelia por una ortografía errónea[4]. En 1806, Ferdinand Favre importó las primeras semillas de Inglaterra y tuvo la intuición de que la humedad del clima atlántico de Nantes permitía cultivar camelias en el suelo y al aire libre, siempre que acostumbrara y seleccionara los sujetos más resistentes[6]. La primera obra dedicada a las camelias es la Monographie du genre Camellia, ou essai sur sa culture, sa description et sa classification del abate Laurent Bernard Berlèse en 1837. Una de las mejores iconografías del género es la publicada por l'abbé Berlèse entre 1839 y 1843[7], un botánico hortícola que tiene una colección de más de trescientas especies y cultivares.
Hasta entonces sólo conocida por una única especie, la Camellia japonica (Camelia japonesa), y sus cultivares, la introducción de nuevas especies a principios del Siglo XX revivió la afición por este género. [Coco Chanel la convirtió en su emblema y lanzó la moda de las camelias blancas en los ojales[8]. La hibridación permite introducir nuevas características, como el perfume, las flores pequeñas e incluso la floración estival con los primeros híbridos obtenidos en los años 30 o la nueva especie Camellia azalea, descubierta en 1984 en China.
Las camelias se cultivaron en los jardines de China y Japón durante siglos antes de que se vieran en Europa. El botánico alemán Engelbert Kaempfer informó[9] que la "Rosa del Japón", como él la llamaba, crecía de forma silvestre en bosques y setos, pero que se habían seleccionado muchas variedades superiores para los jardines. Le dijeron que la planta tenía 900 nombres en japonés. Las primeras visiones que tuvieron los europeos de las camelias debieron ser sus representaciones en los papeles pintados chinos, donde a menudo se las representaba creciendo en macetas de porcelana.
Las primeras camelias vivas que se vieron en Inglaterra fueron una sola roja y una sola blanca, cultivadas y florecidas en su jardín de Thorndon Hall, Essex, por Robert James, Lord Petre, uno de los jardineros más entusiastas de su generación, en 1739. Su jardinero James Gordon fue el primero en introducir las camelias en el comercio, desde los viveros que estableció tras la prematura muerte de Lord Petre en 1743, en Mile End, Essex, cerca de Londres.[10]
Con la expansión de la comercio del té a finales del siglo XVIII, comenzaron a verse nuevas variedades en Inglaterra, importadas a través de la Compañía Británica de las Indias Orientales. John Slater, de la Compañía, fue el responsable de la primera de las nuevas camelias, dobles, de color blanco y rojo a rayas, importada en 1792. Otras camelias importadas en las Indias Orientales se asociaron a los mecenas cuyos jardineros las cultivaron: una roja doble para Sir Robert Preston en 1794 y la rosa pálida llamada "Lady Hume's Blush" para Amelia, la dama de Sir Abraham Hume de Wormleybury, Hertfordshire (1806). La camelia fue importada de Inglaterra a América en 1797 cuando Colonel John Stevens trajo la flor como parte de un esfuerzo para cultivar atracciones dentro de Elysian Fields en Hoboken, New Jersey.[11] En 1819, veinticinco camelias habían florecido en Inglaterra; ese año apareció la primera monografía, la de Samuel Curtis, A Monograph on the Genus Camellia, cuyas cinco hermosas ilustraciones en color a tamaño folio han sido normalmente retiradas del delgado texto y enmarcadas. Las camelias que sembraron, aunque no florecieron durante más de una década, recompensaron a sus cultivadores con una gran cantidad de nuevas variedades. En la década de 1840, la camelia estaba en la cima de su moda como "la" flor de lujo. La cortesana parisina Marie Duplessis, que murió joven en 1847, inspiró la obra de Dumas La Dame aux camélias y la de Verdi La Traviata.
La formalidad imbricada de moda de las preciadas camelias fue un elemento de su declive, sustituido por la nueva orquídea de invernadero. Su resurgimiento tras la Primera Guerra Mundial como arbustos de bosque para climas suaves ha sido paralelo al aumento de la popularidad de la Camellia sasanqua.
El hongo parásito de la camelia mycelia estéril PF1022 produce un metabolito llamado PF1022A. Este se utiliza para producir emodepside, un antihelmíntico. medicamento.[12]
Debido principalmente a la destrucción del hábitat, varias camelias se han vuelto bastante raras en su área de distribución natural. Una de ellas es la ya mencionada C. reticulata, cultivada comercialmente por miles para la horticultura y la producción de aceite, pero lo suficientemente rara en su área de distribución natural como para ser considerada una especie amenazada.
Camellia sinensis, la planta del té, tiene una gran importancia comercial porque el té se hace con sus hojas. La especie C. sinensis es el producto de muchas generaciones de cría selectiva con el fin de obtener cualidades consideradas deseables para el té. Sin embargo, se pueden utilizar muchas otras camelias para producir una bebida similar. Por ejemplo, en algunas partes de Japón es popular el té elaborado con hojas de C. sasanqua.
El aceite de té es un condimento dulce y un aceite de cocina que se obtiene prensando las semillas de C. oleifera, C. japonica y, en menor medida, de otras especies como C. crapnelliana, C. reticulata, C. sasanqua y C. sinensis. Relativamente poco conocido fuera de Asia oriental, es el más importante aceite de cocina para cientos de millones de personas, especialmente en el sur de China.
El aceite de camelia se utiliza habitualmente para limpiar y proteger las hojas de los instrumentos de corte.
El aceite de camelia prensado a partir de las semillas de C. japonica, también llamado aceite tsubaki o tsubaki-abura (椿油) en japonés, se ha utilizado tradicionalmente en Japón para el cuidado del cabello.[13] La planta C. japonica se utiliza para preparar medicamentos antiinflamatorios tradicionales. [14]
_01.jpg)
_03.jpg)
|Publisher= ignorado (se sugiere |publisher=) (ayuda) |Publisher= ignorado (se sugiere |publisher=) (ayuda) El género Camellia agrupa entre 100 y 250 especies (hay cierta controversia sobre el número exacto) originarias de las regiones tropicales y subtropicales de Asia sudoriental, China y Japón. Se las encuentra en los bosques situados a media altura sobre el nivel del mar. Un botánico y misionero jesuita del siglo XVII, Georg Josephus Kamel (también conocido como Camellus), las describió y dibujó después de un viaje a Filipinas a bordo de un galeón español; luego Carlos Linneo nombró a este género en su honor.
Kamelia (Camellia) txori-larrosaren oso antzeko lorea duten teazeoen familiako zuhaitz eta zuhaixka mota batzuen izen arrunta da. Landare adartsuak eta hosto berde iraunkorrekoak izaten dira. Lorea aldiz, zuria, gorrixka edo gorria eta hosto inguru batekoa edo gehiagokoa izan dezakete. Kamelia mota batzuek arrosa arruntaren oso antzekoa dute. Gogarago hazten dira leku eguzkitsuetan eta erdi itzaletan. Duten hostaia berde distiratsu ugariagatik eta lore ederrarengatik oso aintzat hartuak dira loregintzan.
Kamelia (Camellia) txori-larrosaren oso antzeko lorea duten teazeoen familiako zuhaitz eta zuhaixka mota batzuen izen arrunta da. Landare adartsuak eta hosto berde iraunkorrekoak izaten dira. Lorea aldiz, zuria, gorrixka edo gorria eta hosto inguru batekoa edo gehiagokoa izan dezakete. Kamelia mota batzuek arrosa arruntaren oso antzekoa dute. Gogarago hazten dira leku eguzkitsuetan eta erdi itzaletan. Duten hostaia berde distiratsu ugariagatik eta lore ederrarengatik oso aintzat hartuak dira loregintzan.
Kameliat (Camellia)[1] ovat pieniä puita tai pensaita teekasvien heimossa. Suvussa on määritelmästä riippuen noin 100–400 lajia, eri auktoriteetit ovat eri mieltä tarkasta lajimäärästä. Teepensas kuuluu kamelioiden sukuun. Monia muita kamelioita käytetään koristekasveina.
Kameliat ovat ainavihantia pensaita tai pieniä puita. Lehdet ovat yleensä ruodillisia, muodoltaan soikeita, ja tavallisesti sahalaitaisia, joillakin lajeilla tosin ehytlaitaisia. Kukat kasvavat versojen kärjissä tai hangoissa yleensä yksittäin, joskus 2–3 kukan kukinnoissa. Kukissa on 5–6 verholehteä ja 5–12 terälehteä, viljelylajikkeissa usein enemmän. Teriö on usein tyvestään yhteenkasvanut. Emin sikiäin on kehänpäällinen ja 3–5-onteloinen. Hedelmä on pyöreä tai leveän pyöreähkö kota.[2]
Kameliat esiintyvät luonnostaan Itä- ja Kaakkois-Aasiassa sekä Himalajan vuoristossa. Monia lajeja tosin viljellään nykyään maailmanlaajuisesti.[2]
Kameliat jaetaan viiteentoista alasukuun ja yli sataan lajiin.[3][4]
Lisäksi on olemassa lukuisia vakiintuneita lajiristeymiä.
Teepensaan C. sinensis lehdistä valmistetaan teetä, ja kasvia viljellään tähän tarkoitukseen kaikkialla trooppisilla alueilla. Monia muita kamelioita arvostetaan koristekasveina värikkäiden kukkiensa vuoksi, ja varsinkin lajista Camellia japonica on jalostettu lukuisia erivärisiä ja -muotoisia viljelylajikkeita.
Kameliat (Camellia) ovat pieniä puita tai pensaita teekasvien heimossa. Suvussa on määritelmästä riippuen noin 100–400 lajia, eri auktoriteetit ovat eri mieltä tarkasta lajimäärästä. Teepensas kuuluu kamelioiden sukuun. Monia muita kamelioita käytetään koristekasveina.
Camélia
Camellia (en français « Camélia ») est un genre de plantes à fleurs de la famille des Theaceae, originaire d'Asie orientale et méridionale de l'est depuis la chaîne himalayenne, au Japon et en Indonésie, connues sous le nom de cháhuā (茶花) en chinois, de tsubaki (椿) en japonais, de dongbaek-kkot (동백꽃) en coréen et de hoa trà ou hoa chè en vietnamien. Le nombre d'espèces que contient le genre varie, selon les botanistes, entre 100 et 250.
Camellia est un genre à vocation ornementale mais aussi agroalimentaire, avec le Camellia oleifera et le théier, Camellia sinensis. La plupart des espèces fleurissent en hiver, mais la floraison peut s'étendre de septembre à mai selon les espèces, hybrides et variétés. Camellia azalea est la seule espèce connue à fleurir de mai à août.
Le camellia symbolise la longévité, la fidélité et le bonheur dans le langage des fleurs[1].
En 1735 dans son Systema naturae, Carl von Linné baptise Camellia[2] deux plantes japonaises décrites par Engelbert Kaempfer (probablement C. sasanqua et C. japonica qu'il appelle Camellia tsubaki et rebaptise Camellia japonica dans son ouvrage Species plantarum publié en 1753), en l'honneur du frère jésuite Jiří Josef Camel[3] (latinisé en Camellus) rendu célèbre par ses écrits sur la flore des Philippines. Camel n'a jamais décrit ces plantes et ne les a pas introduites en Europe, les camélias ne poussant pas dans les Philippines. Le premier Européen à décrire le genre est le pharmacien et botaniste Andreas Cleyer (en) lors de son voyage au Japon dans les années 1680[4].
_02.jpg)
Camellia × williamsii dans le Tuinreservaat Jonkervallei, un jardin en Frise (province). Mars 2020.
Fleur de Camellia × williamsii 'Roger Hall'. Avril 2021.
Camellia × williamsii, fleur de 81 mm de diamètre. Mars 2022.
Au XVIIe siècle, l'usage du thé en Europe est aristocratique car les feuilles de cette plante s'y monnayent très cher. La Compagnie des Indes orientales demande la fourniture de graines ou de jeunes plants de théier aux Chinois afin de casser le monopole des pays asiatiques. Ces derniers ne leur livrent pas le Camellia sinensis mais des camélias d'ornement de type Camellia japonica. Le Royaume-Uni se rend compte de la supercherie mais, devant la beauté de sa fleur rouge et de son feuillage (elle est alors appelée la « rose chinoise » ou la « rose du Japon »), la cultive en serre chaude et en orangerie puis en extérieur en pleine terre en 1739[5].
Le domaine de La Malmaison, acheté en 1798 par Joséphine de Beauharnais, devient célèbre entre autres par la création d'une roseraie et l'usage de plantes nouvellement introduites en France, notamment les camélias. La future impératrice lance la mode en France : par imitation, on plante des massifs de camélias où cela est possible[6].
Le camélia connaît un engouement très fort durant la première moitié du XIXe siècle, comme en témoigne le roman La Dame aux camélias d'Alexandre Dumas fils à qui on doit probablement la francisation du genre camellia due à une orthographe fautive[5]. En 1806, Ferdinand Favre importe d’Angleterre les premières graines et a l'intuition que l'humidité du climat atlantique nantais lui permet de cultiver les camélias en pleine terre et en plein air, sous réserve d'accoutumer et de sélectionner les sujets les plus résistants[7]. le premier ouvrage consacré aux camélias est la Monographie du genre Camellia, ou essai sur sa culture, sa description et sa classification de l'abbé Laurent Bernard Berlèse en 1837. Une des plus belles iconographies du genre est celle publiée par l'abbé Berlèse entre 1839 et 1843[8], un botaniste horticulteur qui en possède une collection de plus de trois cents espèces et cultivars.
Jusque-là uniquement connu par une seule espèce, Camellia japonica (Camélia du Japon), et ses cultivars, l'introduction de nouvelles espèces au début du XXe siècle relance l'engouement pour ce genre. Coco Chanel en fait son emblème et lance la mode du camélia blanc à la boutonnière[9]. L'hybridation permet d'introduire de nouveaux caractères, comme le parfum, les petites fleurs, et même la floraison estivale avec les premiers hybrides obtenus dans les années 1930 (tel Camellia × williamsii (en)) ou l'espèce nouvelle Camellia azalea, découverte en 1984 en Chine.
Camélia
Camellia (en français « Camélia ») est un genre de plantes à fleurs de la famille des Theaceae, originaire d'Asie orientale et méridionale de l'est depuis la chaîne himalayenne, au Japon et en Indonésie, connues sous le nom de cháhuā (茶花) en chinois, de tsubaki (椿) en japonais, de dongbaek-kkot (동백꽃) en coréen et de hoa trà ou hoa chè en vietnamien. Le nombre d'espèces que contient le genre varie, selon les botanistes, entre 100 et 250.
Camellia est un genre à vocation ornementale mais aussi agroalimentaire, avec le Camellia oleifera et le théier, Camellia sinensis. La plupart des espèces fleurissent en hiver, mais la floraison peut s'étendre de septembre à mai selon les espèces, hybrides et variétés. Camellia azalea est la seule espèce connue à fleurir de mai à août.
Le camellia symbolise la longévité, la fidélité et le bonheur dans le langage des fleurs.
Tom nó crann síorghlas, dúchasach don tSín, an tSeapáin is oirdheisceart na hÁise. Na duilleoga ailtéarnach leathrúil snasta glas; na bláthanna mór feiceálach de ghnáth, go minic cumhra, 4-7 peiteal is níos mó i gcineálacha saothraithe, bán, bándearg nó corcardhearg. An-choitianta mar mhaisiúchán. Cuimsíonn an speiceas an planda tae.
Camellia é un xénero de plantas da familia Theaceae que producen as flores coñecidas como camelias. O xénero Camellia inclúe moitas plantas ornamentais e a planta do té. A Camellia japonica é moi cultivada como especie ornamental en Galicia e, moi particularmente nas Rías Baixas, onde a climatoloxía e acidez do solo favorecen o seu cultivo e inducen unha longa floración.
Todas as especies son arbustos e pequenas árbores que poden acadar os 10 m de altura. A follaxe é perenne, con follas coriáceas, dun verde escuro brillante, enteiras, puntiaguadas e de bordos enteiros ou lixeiramente serrados.
As flores son xeralmente grandes, con cinco sépalos e cinco pétalos (téñense conseguido híbridos con dobre ou múltiple corola e gran cantidade de pétalos), as cores varían do branco ao vermello pasando polo rosa e, ocasionalmente, poden aparecer combinadas no mesmo pé e incluso manchadas nesas tonalidades.
A especie máis estendida en xardinería é C. japónica. Nativa do Xapón e Corea, dela deriva a variedade Adolphe Audusson, indicada para cultivo en interiores. Das follas de C. sinensis obtense té.
O xénero foi descrito polo naturalista sueco Carl von Linné na súa obra magna Species Plantarum, e bautizado en homenaxe ao misioneiro xesuíta Georg Kamel. Algunhas especies deste xénero pertencían ao xénero Thea, mais este epíteto foi sinonimizado con Camellia cando se observou que Camellia e Thea non presentaban diferenzas significativas entre si.
Todas as especies de Camellia son designadas, na China, pola palabra mandarina "chá" (茶), complementada por algún termo que, xeralmente, caracteriza o seu hábitat ou as súas peculiaridades morfolóxicas. As camelias cultivábanse nos xardíns da China e do Xapón dende hai séculos, moito antes da súa chegada a Europa. O botánico alemán Engelbert Kaempfer informou[1] da "Rosa do Xapón", como el lle chamou, unha planta que medraba brava en fragas, pero que moitas variedades foran seleccionadas para os xardíns orientais. Dixo que a planta tiña 900 nomes no Xapón. As primeiras representacións que os occidentais ollaron das camelias foi nas frecuentes pinturas das porcelanas chinesas.
A primeira camelia da que se teñen referencias en Inglaterra, foi cultivada en Essex polo Lord Robert Petre en 1739. O seu xardineiro, James Gordon, foi o primeiro en comercializar camelias en occidente do seu alcouve preto de Londres.
Coa expansión do comercio do té a finais do século XVIII, novas variedades entraron en Inglaterra a través da British East India Company. Contra o 1819, vinte e cinco camelias floreceran en Inglaterra, cando apareceu o primeiro monográfico escrito por Samuel Curtis, A Monograph on the Genus Camellia, onde aparecían ilustracións a toda cora. Pola década de 1840, as camelias estaban moi de moda na Gran Bretaña. Isto inspirou a moitos artistas da época. Alexandre Dumas veuse influenciado pola morte moi ceda da cortesana parisiense Marie Duplessis en 1847, cando escribiu A dama das camelias. Verdi baseouse na obra de Dumas para compor La traviata.
As camelias máis antigas que se coñecen en Galicia e que aínda sobreviven son as do parque Castrelos (Quiñones de León) en Vigo. O xardín créase en tempos do primeiro marqués de Alcedo, existindo constancia de que o marqués de Loureiro en 1860 cultivara as primeiras camelias provenientes do seu alcouve de Portugal. O cultivo continuou co noveno Marqués de Valladares, a cargo de persoal inglés. Desa época conservamos un impresionante exemplar de C. japonica no xardín de buxos inglés na parte traseira do pazo.[2] Autores coma Rosalía, Curros Enríquez, Pondal, Pardo-Bazán, Fernández Flórez ou Cunqueiro mencionan á camelia nas súas obras.
"As dez virtudes da camelia: Son todas éstas: Lonxevidade; inmutabilidade; continuidade; resurrección; pureza; beleza; coorido; tesón; servicio e utilidade". Álvaro Cunqueiro.
En Galicia abundan os exemplares de Camellia japonica e, en menor número, os de Camellia sasanqua e Camellia reticulata. Todas estas especies son arboriñas ou arbustos de follas persistentes, opostas, coriáceas e lustrosas. A Camellia saluenensis e maila Camellia oleifera, e outras especies que teñen importancia para a formación de híbridos, non son moi coñecidas en Galicia[3].
A camelia é a árbore de xardinaría por excelencia nas Rías Baixas. Aparece en moitísimos xardíns privados e públicos, e é común atopala coma especie de alineación das rúas, sendo moi frecuente en Vigo, onde incluso ten unha rúa co seu nome (Avenida das Camelias). Hai en Galicia un circuíto de xardíns, vencellados á cultura da camelia, de interese histórico e artístico. A ruta é[4]:
.jpg)
.jpg)
Camellia é un xénero de plantas da familia Theaceae que producen as flores coñecidas como camelias. O xénero Camellia inclúe moitas plantas ornamentais e a planta do té. A Camellia japonica é moi cultivada como especie ornamental en Galicia e, moi particularmente nas Rías Baixas, onde a climatoloxía e acidez do solo favorecen o seu cultivo e inducen unha longa floración.
Kamelija[1] (Camellia) je ród ze swójby čajowcowych rostlinow (Theaceae).
Ród wobsteji z 100 hač 300 družinow a so do štyri podrodow a 20 sekcijow rozrjaduje:
Wot wosebiteje hospodarskeje wažnosće su mjez druhim:
Kamelija (Camellia) je ród ze swójby čajowcowych rostlinow (Theaceae).
La camèlia [1] (Camellia) L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Theaceae, originario delle zone tropicali dell'Asia. Il nome del genere[2], scelto da Linneo, deriva dal nome latinizzato del missionario gesuita Georg Joseph Kamel (1661-1706), botanico, che per primo importò la pianta dal Giappone.
Il genere Camellia comprende piante a portamento arbustivo o ad alberello, sempreverdi, alte in natura fino a 15 m. Le foglie sono semplici alterne, di colore verde più o meno scuro secondo la specie, lucide e coriacee, a volte carnose e provviste di stipole e ghiandole aromatiche, con i margini lisci o crenati, di forma ellittica, lanceolata o oblungo-lanceolata. I fiori sono semplici o doppi di colore bianco, roseo o rosso, privi di profumo o molto profumati, possono raggiungere i 20 cm di diametro. Sono piante adatte ai climi temperati e umidi[3].
Nelle zone tropicali asiatiche, dalla C. sinensis (L.) O. Kuntze (= C. thea), si ricava dalle giovani foglie la nota bevanda tonificante conosciuta con il nome di tè. Fu introdotta in Nord America (Carolina del Sud) dal botanico francese André Michaux attorno al 1890.
La specie più coltivata come pianta ornamentale nei giardini, parchi e viali, è la C. japonica L., originaria della Corea e del Giappone, arbusto che raggiunge alcuni metri di altezza, foglie persistenti, ovali di colore verde cupo lucente, fioritura primaverile con fiori dai colori nelle varie sfumature dal bianco al rosso cupo, corolle a forma di rosa aperta e appiattita.
In Italia anche se non più coltivata come un tempo, è diffusa nella zona dei laghi prealpini (è famosa la collezione di Villa Taranto sul Lago Maggiore), in alto Piemonte, dove si trovano numerosi boschetti utilizzati per la raccolta dei fiori in boccio, e nell'Italia centro-meridionale e insulare; in condizioni pedo-climatiche ottimali, possono raggiungere dimensioni di oltre 10 m di altezza. In particolare da segnalare in Lucchesia la zona intorno a Sant'Andrea di Compito , frazione del comune di Capannori i cui terreni naturalmente acidi hanno favorito la coltivazione fin dal XVIII secolo; oggi vi si svolge in primavera la manifestazione "Antiche camelie della Lucchesia"[4].
La C. japonica è pianta subtropicale e ama quindi estati piovose e inverni asciutti; tuttavia è resistente al freddo, sino a -15 °C; teme il vento freddo (che la dissecca) e il ristagno d'acqua (che fa marcire le radici), per il resto si adatta a qualunque esposizione. Tuttavia, poiché i fiori, soprattutto se chiari e doppi, marciscono sulla pianta, è ideale la penombra.
In piena terra, vuole terreno acido o almeno neutro, non ricco[5].
In vaso, vuole torba, terra di bosco e foglie, di castagno o d'erica, riparandola in serra d'inverno[6]. Va rinvasata almeno ogni due anni. Ama molto i terreni vulcanici e senza ristagni d'acqua, in particolar modo terreni di origine effusiva molto sabbiosi (pozzolana o pomice) con alto tenore di silicio. Ciò spiega la buona vegetazione che hanno queste piante nei terreni vulcanici di Lazio e Campania. Pianta che non sopporta terreni e acqua con calcare, argillosi e asfittici con un pH alcalino o subalcalino (talvolta anche pH 7) mostrando segni evidenti di clorosi ferrica e marciume radicale che ne determinano la morte. Nelle zone troppo soleggiate o troppo fredde d'inverno spesso la C. japonica soffre di bruciature fogliari causate rispettivamente dal sole o dalla neve che vi si poggia sopra. Essendo una pianta di sottobosco non necessita di luce solare diretta, ma diffusa, oppure di ombra sotto grandi alberi che mantengono l'aria umida. Evitare di esporre la pianta a intense correnti di vento prolungate nel tempo. L'acqua fornita alla pianta deve essere piovana o demineralizzata per evitare un innalzamento del valore di pH sopra il valore di 6,5 circa.
Si moltiplica per talea o per innesto su soggetti ottenuti con talea o semina.
Data la crescita molto lenta di queste piante, la potatura deve essere sempre cauta, a meno che non si voglia far ripartire da zero una pianta troppo accresciuta. La potatura di formazione va fatta subito dopo la fioritura, selezionando tra i nuovi getti quelli che si vogliono tenere, lasciando almeno una gemma. La potatura di pulizia (rami morti o danneggiati, o in eccesso) può essere fatta in qualunque stagione.
Teme i geli intensi e prolungati, il ristagno d'acqua può provocare il marciume radicale.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Camellia. Il genere comprende 250 specie[7].
Le specie più comuni sono:
C. sasanqua
C. japonica 'Pink Perfection'
C. Snowball
Camelia Maria Antonietta
La camèlia (Camellia) L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Theaceae, originario delle zone tropicali dell'Asia. Il nome del genere, scelto da Linneo, deriva dal nome latinizzato del missionario gesuita Georg Joseph Kamel (1661-1706), botanico, che per primo importò la pianta dal Giappone.
Šis straipsnis apie arbatinių šeimos augalą. Apie nesusijusį augalą, vadinamą arbatmedžiu skaitykite straipsnyje mirtenė.
Kamelija (lot. Camellia, sin. Thea) – arbatmedinių (Theaceae) šeimos visžalių augalų gentis.
Savaime augančios kamelijos – medžiai, auginami – krūmai. Lapai 7-10 cm ilgio, elipsės pavidalo, odiški. Žiedai pavieniai arba po 2-4, susitelkę lapų pažastyse. Žydi rudenį. Vaisius – dėžutė. Gyvena 100 metų ir ilgiau.
Kinijoje kamelijos auginamos arbatai.
Rūšys:
ir kt.
Arbata gaunama iš šių rūšių ir jų hibridų:
Kamelija (lot. Camellia, sin. Thea) – arbatmedinių (Theaceae) šeimos visžalių augalų gentis.
Savaime augančios kamelijos – medžiai, auginami – krūmai. Lapai 7-10 cm ilgio, elipsės pavidalo, odiški. Žiedai pavieniai arba po 2-4, susitelkę lapų pažastyse. Žydi rudenį. Vaisius – dėžutė. Gyvena 100 metų ir ilgiau.
Kinijoje kamelijos auginamos arbatai.
Rūšys:
Aliejinė kamelija (Camellia oleifera) Japoninė kamelija (Camellia japonica) Kietavaisė kamelija (Camellia drupifera) Kvapioji kamelija (Camellia sasanqua)ir kt.
Arbata gaunama iš šių rūšių ir jų hibridų:
Camellia assamica Kininis arbatmedis (Camellia sinensis)Camellia is de botanische naam van een geslacht van bedektzadigen in de familie Theaceae, in het Nederlands camelia genoemd. Carl Linnaeus vernoemde het geslacht naar de jezuïet en botanicus Georg Joseph Kamel. Naargelang de botanicus worden er 100 tot 250 soorten geaccepteerd, voorkomend in oostelijk en zuidelijk Azië, van de Himalaya tot in Japan en Indonesië.
Het zijn groenblijvende struiken en kleine bomen van 2–20 m hoog. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, enkelvoudig, dik, gekarteld, meestal glanzend en 3–17 cm lang. De bloemen zijn groot en opvallend, 1–12 cm in diameter, met (in natuurlijke omstandigheden) vijf tot negen blaadjes; de kleur varieert van wit tot paars en rood, bij sommige soorten geel. De vrucht is een droge doosvrucht, onderverdeeld in een tot vijf compartimenten, die ieder een tot acht zaden bevatten.
Deze planten zijn normaliter aangepast aan zure grond, en groeien niet goed op kalkrijke grond. De meeste soorten hebben daarnaast veel regen nodig en overleven niet bij droogte.
Thee wordt gemaakt van de bladeren van de theeplant (Camellia sinensis).
Veel andere soorten worden gekweekt als sierplant. Er worden ongeveer 3000 cultivars en hybriden gekweekt, vaak met dubbele bloemen, zoals op de foto rechts. Camellia japonica (vaak kortweg Camellia genoemd) is de meest gekweekte soort, met meer dan 2000 benoemde cultivars, gevolgd door Camellia reticulata (ruim 400 cultivars) en Camellia sasquana (ruim 300 cultivars). Populaire hybriden zijn Camellia ×hiemalis (Camellia japonica × Camellia sasquana) en Camellia ×williamsii (Camellia japonica × Camellia salouenensis). Ze worden vooral in Japan zeer gewaardeerd vanwege hun vroege bloei. Vaak behoren ze tot de eerste bloemen die in de late winter opengaan. Late vorst kan de bloem beschadigen. Van de plant wordt camellia-olie geperst, wat door zijn lage viscositeit geschikt is als smeermiddel voor fijne gereedschappen. Er zijn testen gedaan om uit de olie bio-diesel te verkrijgen.[1]
Bij de afscheiding van België en Nederland in 1830 bleven de door Philipp Franz von Siebold in Japan verzamelde Camellia-soorten, nu Masayoshi-camellia's genoemd, in de haven van Antwerpen achter, terwijl ze eigenlijk bestemd waren voor de Hortus botanicus Leiden. Vanuit Antwerpen kwamen de planten in de plantentuin van de Universiteit van Leuven terecht. Samen met 'Ocroleuca,' 'Tricolor,' Candidissima,' 'Delicatissima,' 'Multiflora' en cultivars uit Engeland en Italië vormden deze de basis voor de teelt in België en de meer dan 400 in België gekweekte cultivars.
In La Dame aux camélias, het deels autobiografische boek uit 1848 van Alexandre Dumas fils, draagt de cameliadame, Marguerite Gautier, altijd Camelia's (Camellia japonica) in haar hand of op haar borst. Dit zijn ook de enige bloemen die zij als geschenk waardeert. Op het boek zijn onder andere een gelijknamig toneelstuk en Verdi's opera La traviata uit 1853 gebaseerd. Ook is het boek sinds 1907 ongeveer twintig keer verfilmd,[2] waarvan minstens acht keer onder de titel Camille.
Camellia is de botanische naam van een geslacht van bedektzadigen in de familie Theaceae, in het Nederlands camelia genoemd. Carl Linnaeus vernoemde het geslacht naar de jezuïet en botanicus Georg Joseph Kamel. Naargelang de botanicus worden er 100 tot 250 soorten geaccepteerd, voorkomend in oostelijk en zuidelijk Azië, van de Himalaya tot in Japan en Indonesië.
Het zijn groenblijvende struiken en kleine bomen van 2–20 m hoog. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, enkelvoudig, dik, gekarteld, meestal glanzend en 3–17 cm lang. De bloemen zijn groot en opvallend, 1–12 cm in diameter, met (in natuurlijke omstandigheden) vijf tot negen blaadjes; de kleur varieert van wit tot paars en rood, bij sommige soorten geel. De vrucht is een droge doosvrucht, onderverdeeld in een tot vijf compartimenten, die ieder een tot acht zaden bevatten.
Deze planten zijn normaliter aangepast aan zure grond, en groeien niet goed op kalkrijke grond. De meeste soorten hebben daarnaast veel regen nodig en overleven niet bij droogte.
Kamelia (Camellia L.) – rodzaj roślin z rodziny herbatowatych. Należy do niego prawie 300 gatunków[2]. Większość gatunków pochodzi głównie ze wschodniej i południowo-wschodniej Azji, jedynie nieliczne gatunki z rejonu Himalajów i Archipelagu Malajskiego[2]. Do Europy trafiły w połowie XVIII wieku.
Calpandria Blume, Piquetia (Pierre) Hallier f., Stereocarpus (Pierre) Hallier f., Thea L., Yunnanea Hu
Należy do podrodziny Theeae, rodziny herbatowatych Theaceae, rzędu wrzosowców wchodzącego w skład grupy astrowych (asterids) w obrębie dwuliściennych właściwych (eudicots)[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe (Dilleniidae Takht. ex Reveal & Tahkt.), nadrząd Theanae R. Dahlgren ex Reveal, rząd herbatowce (Theales Lindl.), podrząd Theineae Engl., rodzina herbatowate (Theaceae D. Don), podrodzina Camellioideae Burnett, plemię Camellieae (DC.) Dumort., rodzaj kamelia (Camellia L.)[3].
Uprawa ogrodowa jest możliwa tylko w krajach o łagodnym klimacie i dużej wilgotności powietrza. W krajach o zimniejszym klimacie kamelie uprawiane są jako roślina doniczkowa lub szklarniowa. Rośliny z tego rodzaju kwitną w czasie zimy i wiosny. Są bardzo wrażliwe na niską temperaturę. Podłoże powinno być próchniczne i lekko kwaśne. W pokoju roślinę ustawia się w miejscu słonecznym, latem najlepiej wynieść na dwór. Ziemia w doniczce powinna być stale wilgotna, zimą należy roślinę zraszać wodą. Nawozi się słaba dawką nawozów takich, jak do rododendronów.
Kamelia (Camellia L.) – rodzaj roślin z rodziny herbatowatych. Należy do niego prawie 300 gatunków. Większość gatunków pochodzi głównie ze wschodniej i południowo-wschodniej Azji, jedynie nieliczne gatunki z rejonu Himalajów i Archipelagu Malajskiego. Do Europy trafiły w połowie XVIII wieku.
Camellia L. é um género de plantas da família Theaceae que produz as flores conhecidas como camélia, cameleira[1] e, em algumas regiões de Portugal, japoneira. O género Camellia inclui muitas plantas ornamentais e a planta do chá. O gênero foi descrito pelo naturalista sueco Carl von Linné em sua obra magna Species Plantarum, e assim designado em homenagem ao missionário jesuíta Jiří Josef Camel. Algumas espécies deste gênero pertenciam ao gênero Thea, mas este epíteto foi sinonimizado com Camellia quando se observou que as Camellia e Thea não apresentavam qualquer diferença significativa entre si.
Todas as espécies de Camellia são designadas, na China, pela palavra mandarim "chá" (茶), complementada por algum termo que, geralmente, caracteriza seu habitat ou suas peculiaridades morfológicas. Este gênero apresenta cerca de 80 espécies nativas das florestas da Índia, Sudeste Asiático, China e Japão. São arbustos ou árvores de porte médio, com folhas coriáceas, escuras, lustrosas, com bordas serrilhadas ou denteadas. Apresentam flores vistosas, brancas, vermelhas, rosadas, matizadas, ou raramente amarelas, algumas tão grandes quanto a palma da mão de uma pessoa adulta, outras tão pequenas quanto uma moeda. Certas espécies exalam suave perfume. Os frutos são cápsulas globosas, que podem variar do tamanho de um amendoim ao de uma maçã, com cerca de 3 sementes esféricas.
Algumas espécies, como C. japonica, C. sasanqua, C. reticulata, e C. chrysantha, são cultivadas por suas belas e grandes flores, folhagem densa, escura e lustrosa, e porte baixo. Estas e outras espécies são intercruzadas para a obtenção de híbridos que reúnem suas melhores qualidades. A este gênero, pertence, ainda, a C. sinensis, de cujas folhas se obtém o chá em uma atividade comercial que movimenta bilhões de dólares estadunidenses por ano. Outras espécies de Camellia são usadas localmente, na Índia e na China, como alternativas à C. sinensis para a preparação de chá. Outras produzem um óleo em suas sementes, aproveitado como combustível. A camélia é, também, usada em jardins ornamentais. Em Portugal, a cidade de Celorico de Basto tem investido, nos últimos anos, no cultivo de várias espécies em seus jardins, tornando-os locais de visita obrigatória durante os meses de fevereiro e março, época da sua Festa Internacional das Camélias. Outro destaque vai para a Vila de Lousada que se tornou um ponto marcante de visita com os seus jardins senhoriais repletos de Camélias onde se festeja em março o Festival Internacional de Camélias.
As formas mais comerciais são as de flores grandes, com muitas pétalas e estames de cores fortes que variam do branco ao vermelho, com algumas variedades pintalgadas ou manchadas. As camélias amarelas são raras, e são obtidas apenas através da hibridização entre certas espécies. Não há camélias azuis, mas pesquisadores descobriram pigmentos azuis em algumas espécies e atualmente estão tentando isolá-los através de cruzamentos.
As flores das camélias podem ser separadas em 3 categorias:
Japão, China e Coreia são os países tradicionalmente líderes na produção de camélias e na obtenção de novas variedades. Curiosamente, a Itália, desde o século XIX, afronta estes países na produção de variedades comerciais, sendo um dos líderes na sua produção no ocidente. Ao todo, existem mais de 3 000 tipos diferentes de camélias somente entre as obtidas da espécie Camellia japonica, que somam-se a um número total mais alto, com estimativas entre 5 000 e 8 000 variedades.
MADEIRA
A madeira da Camelia, não todas as espécies, é usada também na fabricação de bokkens, espadas de madeira usadas em treinamento nas artes marciais, como Kendo, Aikido, Jodo, Iaido, entre outras.
No final do século XIX, as flores de camélia se tornaram um símbolo do movimento abolicionista brasileiro.[2]
Camellia L. é um género de plantas da família Theaceae que produz as flores conhecidas como camélia, cameleira e, em algumas regiões de Portugal, japoneira. O género Camellia inclui muitas plantas ornamentais e a planta do chá. O gênero foi descrito pelo naturalista sueco Carl von Linné em sua obra magna Species Plantarum, e assim designado em homenagem ao missionário jesuíta Jiří Josef Camel. Algumas espécies deste gênero pertenciam ao gênero Thea, mas este epíteto foi sinonimizado com Camellia quando se observou que as Camellia e Thea não apresentavam qualquer diferença significativa entre si.
Todas as espécies de Camellia são designadas, na China, pela palavra mandarim "chá" (茶), complementada por algum termo que, geralmente, caracteriza seu habitat ou suas peculiaridades morfológicas. Este gênero apresenta cerca de 80 espécies nativas das florestas da Índia, Sudeste Asiático, China e Japão. São arbustos ou árvores de porte médio, com folhas coriáceas, escuras, lustrosas, com bordas serrilhadas ou denteadas. Apresentam flores vistosas, brancas, vermelhas, rosadas, matizadas, ou raramente amarelas, algumas tão grandes quanto a palma da mão de uma pessoa adulta, outras tão pequenas quanto uma moeda. Certas espécies exalam suave perfume. Os frutos são cápsulas globosas, que podem variar do tamanho de um amendoim ao de uma maçã, com cerca de 3 sementes esféricas.
Algumas espécies, como C. japonica, C. sasanqua, C. reticulata, e C. chrysantha, são cultivadas por suas belas e grandes flores, folhagem densa, escura e lustrosa, e porte baixo. Estas e outras espécies são intercruzadas para a obtenção de híbridos que reúnem suas melhores qualidades. A este gênero, pertence, ainda, a C. sinensis, de cujas folhas se obtém o chá em uma atividade comercial que movimenta bilhões de dólares estadunidenses por ano. Outras espécies de Camellia são usadas localmente, na Índia e na China, como alternativas à C. sinensis para a preparação de chá. Outras produzem um óleo em suas sementes, aproveitado como combustível. A camélia é, também, usada em jardins ornamentais. Em Portugal, a cidade de Celorico de Basto tem investido, nos últimos anos, no cultivo de várias espécies em seus jardins, tornando-os locais de visita obrigatória durante os meses de fevereiro e março, época da sua Festa Internacional das Camélias. Outro destaque vai para a Vila de Lousada que se tornou um ponto marcante de visita com os seus jardins senhoriais repletos de Camélias onde se festeja em março o Festival Internacional de Camélias.
Camellia este un gen de plante care grupează aproape 120 specii originare din regiunile tropicale și subtropicale din Asia de Sud-Est, China și Japonia. Se întâlnesc în pădurile situate la o înălțime medie deasupra nivelului mării.
Botanistul iezuit din Austria Georg Joseph Kamel (cu numele latin Gregorius Josephus Camellus) a introdus această plantă din Filipine în Europa, și în onoarea sa a fost denumită „camelia”.
Toate speciile din acest gen sunt arbuști sempervirescenți și arbori ce ajung la o înălțime de 2–20 m.
Înmulțirea se face prin butași, altoire și prin semințe.
Cultura, în condițiile țării noastre, se face numai în seră într-un amestec de: două părți pământ de turbă, o parte pământ de frunze, o parte pământ de țelină și 1/2 nisip, în locuri luminoase, iar vara afară, la semiumbră[1].
Camellia sinensis are o importanță comercială majoră, deoarece ceaiul se face din frunzele sale. Uleiul de ceai este un ulei dulce, pentru gătit, produs prin presarea semințelor de Camellia sinensis sau Camellia oleifera.
Multe alte specii de camelie sunt crescute ca plante ornamentale pentru florile lor; până acum, au fost selectate aproximativ 3000 de varietăți și hibrizi, multe dintre ele cu flori duble. Camellia japonica este cea mai cultivată specie, având peste 2000 de varietăți numite; după aceasta, urmează C. reticulata, cu peste 400 de varietăți numite și C. sasquana, cu peste 300 de varietăți numite. Hibrizi populari sunt C. × hiemalis (C. japonica × C. sasquana) și C. × williamsii (C. japonica × C. salouenensis). Aceștia sunt foarte prețuiți în Japonia și în alte părți datorită faptului că înfloresc foarte devreme, printre primele flori care apar iarna târziu. Înghețurile târzii pot dăuna florilor.
Camellia japonica este floarea statului Alabama și floarea municipiului chinez Chongqing.
Camellia sasanqua
Camellia japonica 'Pink Perfection'
Desen reprezentând Camellia japonica
Ilustraţie din secolul XIX
Camelie cu flori duble
Camellia reticulata
Camellia este un gen de plante care grupează aproape 120 specii originare din regiunile tropicale și subtropicale din Asia de Sud-Est, China și Japonia. Se întâlnesc în pădurile situate la o înălțime medie deasupra nivelului mării.
Botanistul iezuit din Austria Georg Joseph Kamel (cu numele latin Gregorius Josephus Camellus) a introdus această plantă din Filipine în Europa, și în onoarea sa a fost denumită „camelia”.
Čajovník (lat. Thea) je slovenské a zastarané latinské rodové meno niektorých druhov z latinského rodu Camellia (čeľaď čajovníkovité). Je to ker, ktorého upravené lístie sa používa na varenie čaju. Pestuje sa v trópoch. Listy obsahujú kofeín.
Patrí sem napríklad čajovník čínsky.
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Čajovník (lat. Thea) je slovenské a zastarané latinské rodové meno niektorých druhov z latinského rodu Camellia (čeľaď čajovníkovité). Je to ker, ktorého upravené lístie sa používa na varenie čaju. Pestuje sa v trópoch. Listy obsahujú kofeín.
Patrí sem napríklad čajovník čínsky.
Kameliasläktet (Camellia) är ett släkte med blommande växter i familjen teväxter. Kameliorna kommer ursprungligen från östra och södra Asien, från Himalaya och österut till Japan och Indonesien. Antalet arter i släktet är omdiskuterat, men vanligen anges mellan 100 och 250.
Kameliasläktets arter är städsegröna buskar och små träd som är mellan 2 och 20 meter höga. Bladen är enkla, tjocka, sågade, vanligen glänsande och mellan 3 och 17 centimeter långa. Blommorna är mellan 1 och 12 centimeter i diameter med 5-9 kronblad (antalet kronblad hos hybrider kan vara annorlunda). Blomfärgen är vanligen vit, rosa eller röd. Hos några få arter är blommorna gula. Frukten är en torr kapsel.
Släktet är i allmänhet anpassat till kemiskt sura jordar och växer inte bra där jorden innehåller kalk. De flesta arterna kräver stora nederbördsmängder och tål inte alls torka.
Den i särklass viktigaste kommersiella arten är te (Camellia sinensis). Många andra kamelior odlas som prydnadsväxter, främst för blommornas skull. Den mest välkända arten är kamelia (Camellia japonica). Av denna finns över 2 000 namnsorter, många med fyllda blommor.
Te (Camellia sinensis).
Kamelia (C. japonica) - sort med fyllda blommor.
Trä av Camellia japonica.
En äldre synonym är Thea L.
Wikimedia Commons har media som rör Kameliasläktet.
Kameliasläktet (Camellia) är ett släkte med blommande växter i familjen teväxter. Kameliorna kommer ursprungligen från östra och södra Asien, från Himalaya och österut till Japan och Indonesien. Antalet arter i släktet är omdiskuterat, men vanligen anges mellan 100 och 250.
Kameliasläktets arter är städsegröna buskar och små träd som är mellan 2 och 20 meter höga. Bladen är enkla, tjocka, sågade, vanligen glänsande och mellan 3 och 17 centimeter långa. Blommorna är mellan 1 och 12 centimeter i diameter med 5-9 kronblad (antalet kronblad hos hybrider kan vara annorlunda). Blomfärgen är vanligen vit, rosa eller röd. Hos några få arter är blommorna gula. Frukten är en torr kapsel.
Släktet är i allmänhet anpassat till kemiskt sura jordar och växer inte bra där jorden innehåller kalk. De flesta arterna kräver stora nederbördsmängder och tål inte alls torka.
Kamelya, (Çince: 茶花; pinyin: Cháhuā) çaygiller (Theaceae) familyasından Camellia cinsine mensup çiçek açan bitki türlerinin ortak adı. Georg Joseph Kamel'in tespit ettiği tür, Carl Linnaeus tarafından Kamelya olarak adlandırılmıştır.
Boyları 2 ila 20 metre arasında büyüyebilen yaprak dökmeyen bir bitki türüdür. Almaşık dizilişli basit yapraklar, 3 -17 santimetre arası büyüklükte, testere dişli, kalın ve parlaktır. Çiçeklerinin çapı 1-12 santimetre, taç yaprak sayısı 5-9 adet arasında değişebilir. Çiçek renklerinin pembe, kırmızı, beyaz ve bazı türlerde sarı olduğuna rastlanabilir.
Doğu ve güney Asya'dan başlayarak Japonya ve Endonezya'ya kadar uzanan geniş bir coğrafyada yetişir. Günümüzde mevcut 100 ila 250 arası türü bulunduğu sanılmaktadır.
Genelde asitli topraklara uyum sağlamıştır ve kireçli ya da kalsiyum bakımından zengin bölgelerde pek iyi yetişmez. Pek çok türü kuraklığa dayanamaz ve yüksek oranda yağışa gereksinim duyar.
Kamelya, (Çince: 茶花; pinyin: Cháhuā) çaygiller (Theaceae) familyasından Camellia cinsine mensup çiçek açan bitki türlerinin ortak adı. Georg Joseph Kamel'in tespit ettiği tür, Carl Linnaeus tarafından Kamelya olarak adlandırılmıştır.
Каме́лія (Camellia) — рід вічнозелених дерев та кущів родини чайних (камелієвих).
Названий Карлом Ліннеєм на честь єзуїта-місіонера та ботаніка Георга Джозефа Камела.
Листки прості, еліптичні аж до широко- та продовгувато-яйцевидних, шкіристі, глянцеваті, загострені чи тупі, по одному, інколи по 2-3, розміщуються по черзі на коротких черешках. Квітки одиночні, пелюстки зрослі біля основи, рожеві, червоні, білі чи строкаті, тичинки численні.
У роді 80 (або 82) види. Камелії широко розповсюджені в країнах із субтропічним кліматом: на узбережжі Чорного моря (в Україні Піденний берег Криму, в РФ — район Сочі), на півдні США, Японії та інших країнах.
В Україні камелії поширені як кімнатно-оранжерейна кущова рослина. На південному узбережжі Криму росте здичавіло камелія гвоздична (або евгенопольна, Camellia sassanqua).
Камелія потребує прохолодних зим, тому найкраще вирощувати її у відкритому грунті, і кімнатною вона є лише умовно. Однак в Україні таке її вирощування обмежене в лісовій та лісостеповій зоні сильними морозами, а у степовій - ускладнене посухами та суховіями.
Таким чином, у лісостепу і північніше вирощування камелії у відкритому грунті повністю виключене і необхідна зимівля на (майже) неопалюваних верандах або "зимових садах". Якщо тримати зимою камелію в звичайній кімнатній температурі - вона не вступить у стан спокою, а саме в ньому вона цвіте. На Причорномор'ї, Приазов'ї, Краснодарському краї та Криму можливе вирощування у відкритому грунті на грані виживання окремих видівта сортів камелії, але необхідно забезпечити регулярний нагляд та полив влітку. Висаджувати рослини на зимівлю допускається не раніше 4-5 річного віку.
Кореневу шийку камелій зовсім не можна заглиблювати, що ускладнює зимівлю. Таким чином, камелії потрібно укривати лапками з хвойних дерев. Листя горіха, яким укривають інші екзоти, не підходить, оскільки воно пріє і налипає на рослину.
Камелія стійка до захворювань, легко переносить заморозки, недостачу води. Єдине, що є згубним для камелій, — це надмірне зволоження.
При короткочасних зниженнях температури до -15°С не пошкоджується листя, але частково облітають бутони.
Цвіте камелія в умовах Ізмаїла, Криму у лютому-березні, на прохолодних підвіконнях - всю зиму. Чим холодніше в приміщенні, тим довше і якісніше триває цвітіння.
Найвідомішим і найпоширенішим з причини широкої культивації родом родини камелієвих (чайних) є Camellia sinensis або камелія китайська (інакше чайне дерево), листя якої є основою найпопулярнішого у світі напою чай.
Окремі види власне роду камелій родини камелієвих (чайних) отримали розповсюдження як цінні декоративні вічнозелені та квіткові рослини; їх широко використовують для озеленення інтер'єрів, створення експозицій у парках на протязі літнього періоду.
Камелія японська (Camellia japonica) найвідоміший декоративний, квітковий чагарник родом з Південно-Західного Китаю. Існує багато сортів камелій з білими, рожевими, червоними, кремовими квітами. Але квіти камелій не мають запаху, в дикої форми його теж не було.
Камелія гвоздична (або евгенопольна, Camellia sassanqua) та деякі інші види є джерелом добування ефірної олії, у складі якої до 96 % евгенолу. Цю олію використовують у харчовій промисловості, для виготовлення косметики, в медицині тощо.
Двоцвітна камелія
Camellia sasanqua
Камелія японська Somersby
Листки Camellia sinensis (тж відома як чайне дерево)
Camellia sinensis 'Yabukita'
ілюстрація 19 ст. камелії японської
Каме́лія (Camellia) — рід вічнозелених дерев та кущів родини чайних (камелієвих).
Названий Карлом Ліннеєм на честь єзуїта-місіонера та ботаніка Георга Джозефа Камела.
Листки прості, еліптичні аж до широко- та продовгувато-яйцевидних, шкіристі, глянцеваті, загострені чи тупі, по одному, інколи по 2-3, розміщуються по черзі на коротких черешках. Квітки одиночні, пелюстки зрослі біля основи, рожеві, червоні, білі чи строкаті, тичинки численні.
Chi Trà (danh pháp khoa học: Camellia) là một chi thực vật có hoa trong họ Chè (Theaceae), có nguồn gốc ở khu vực miền đông và miền nam châu Á, từ dãy Himalaya về phía đông tới Nhật Bản và Indonesia. Hiện vẫn còn mâu thuẫn liên quan tới số lượng loài đang tồn tại, với khoảng 100–250 loài được chấp nhận tùy theo hệ thống phân loại. Chi này được Linnaeus đặt theo tên của Fr. Georg Joseph Kamel S.J., một nhà thực vật học và là một thầy tu dòng Tên. Hoa của các loài trong chi này nổi tiếng xuyên suốt vùng Đông Á; chúng có tên gọi là cháhuā (茶花) trong tiếng Trung, tsubaki (椿) trong tiếng Nhật, dongbaek-kkot (동백꽃) trong tiếng Hàn, và hoa trà hoặc hoa chè trong tiếng Việt.
Các loài trong chi này là các cây bụi hay cây thân gỗ nhỏ và thường xanh, cao khoảng 2–20 m. Lá sắp xếp theo kiểu so le, lá đơn, dày, mép lá có khía, thông thường có mặt ngoài bóng láng, dài 3–17 cm. Hoa lớn và dễ thấy, đường kính 1–12 cm, với 5–9 cánh hoa; có màu từ trắng tới hồng hay đỏ, còn màu vàng có ở một số loài. Quả là loại quả nang khô được chia thành 1–5 ngăn, mỗi ngăn chứa 1–8 hạt.
Các loài trong chi này nói chung thích nghi với các loại đất chua, và không thích hợp với các loại đất giàu canxi. Phần lớn các loài đòi hỏi có lượng mưa lớn và không chịu được khô hạn.
Các loài Camellia bị ấu trùng của một số loài côn trùng thuộc bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) phá hại - xem Danh sách côn trùng cánh vẩy phá hại chi Camellia.
Chi Camellia thường được chia thành các nhánh hay các phân chi. Nó bao gồm các phân chi như Metacamellia, Protocamellia, Thea. Chi này chứa khoảng 100–250 loài (APG II cho là 120), bao gồm:
Cây chè (Camellia sinensis) là loài cây có giá trị thương mại chính do chè (đồ uống) được sản xuất từ lá của nó. Dầu trà là một loại gia vị ngọt và dầu ăn được sản xuất bằng cách ép hạt của cây chè Camellia sinensis hay trà dầu (Camellia oleifera).
Nhiều loài trà khác được trồng làm cây cảnh vì có hoa đẹp; khoảng 3.000 giống và thứ lai ghép đã được chọn lọc, nhiều giống có hoa kép, như trong thư viện ảnh dưới đây. Camellia japonica (tên thông thường trà mi, trà Nhật Bản) là loài nổi tiếng nhất trong nuôi trồng cây cảnh, với trên 2.000 giống có tên gọi; kế tiếp là C. reticulata với trên 400 giống có tên gọi, và C. sasanqua với trên 300 giống có tên gọi. Các loại cây lai ghép có C. × hiemalis (C. japonica × C. sasanqua) và C. × williamsii (C. japonica × C. salouenensis). Chúng được giới chơi cây cảnh đánh giá cao vì ra hoa sớm, thông thường trong số các loại hoa đầu tiên xuất hiện vào cuối mùa đông. Các trận băng giá muộn có thể làm tổn thương hoa. Các loài cây này có tốc độ tăng trưởng chậm. Thông thường chúng chỉ cao thêm khoảng 30 cm mỗi năm cho đến khi trưởng thành mặc dù điều này phụ thuộc vào từng loài và từng khu vực.
Camellia japonica là loài hoa biểu tượng của bang Alabama, Hoa Kỳ cũng như của thành phố Trùng Khánh, Trung Quốc.
Trà hoa kép
Camellia sasanqua
Camellia japonica 'Pink Perfection'
Minh họa thế kỷ 19
Chi Trà (danh pháp khoa học: Camellia) là một chi thực vật có hoa trong họ Chè (Theaceae), có nguồn gốc ở khu vực miền đông và miền nam châu Á, từ dãy Himalaya về phía đông tới Nhật Bản và Indonesia. Hiện vẫn còn mâu thuẫn liên quan tới số lượng loài đang tồn tại, với khoảng 100–250 loài được chấp nhận tùy theo hệ thống phân loại. Chi này được Linnaeus đặt theo tên của Fr. Georg Joseph Kamel S.J., một nhà thực vật học và là một thầy tu dòng Tên. Hoa của các loài trong chi này nổi tiếng xuyên suốt vùng Đông Á; chúng có tên gọi là cháhuā (茶花) trong tiếng Trung, tsubaki (椿) trong tiếng Nhật, dongbaek-kkot (동백꽃) trong tiếng Hàn, và hoa trà hoặc hoa chè trong tiếng Việt.
Các loài trong chi này là các cây bụi hay cây thân gỗ nhỏ và thường xanh, cao khoảng 2–20 m. Lá sắp xếp theo kiểu so le, lá đơn, dày, mép lá có khía, thông thường có mặt ngoài bóng láng, dài 3–17 cm. Hoa lớn và dễ thấy, đường kính 1–12 cm, với 5–9 cánh hoa; có màu từ trắng tới hồng hay đỏ, còn màu vàng có ở một số loài. Quả là loại quả nang khô được chia thành 1–5 ngăn, mỗi ngăn chứa 1–8 hạt.
Các loài trong chi này nói chung thích nghi với các loại đất chua, và không thích hợp với các loại đất giàu canxi. Phần lớn các loài đòi hỏi có lượng mưa lớn và không chịu được khô hạn.
Các loài Camellia bị ấu trùng của một số loài côn trùng thuộc bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) phá hại - xem Danh sách côn trùng cánh vẩy phá hại chi Camellia.
Камелии широко распространены в странах с субтропическим климатом: на побережье Чёрного моря в Сочи, на юге США и других странах.
Некоторые виды получили распространение как ценные декоративные вечнозелёные и цветущие растения; их широко применяют для озеленения интерьеров, создания экспозиций в парках в течение летнего периода. Наиболее известна Камелия японская (Camellia japonica) — декоративный, обильно цветущий кустарник родом из Юго-Западного Китая. Существует множество сортов камелий с белыми, розовыми, красными, кремовыми цветками, все они махровые подобно пионам и розам, тычинки которых трансформировались в лепестки. Однако цветки камелий лишены запаха, у дикой формы его тоже не было. В районах с очень мягкой зимой и большой влажностью воздуха камелии выращиваются в открытом грунте, в других местах — в комнатах или прохладных оранжереях.
Из листьев японо-китайской камелии эвгенольной (Camellia sasanqua) получают эфирное масло, содержащее 97 % эвгенола.
Род Камелия входит в семейство Чайные (Theaceae) порядка Верескоцветные (Ericales).
По информации базы данных The Plant List, род включает 250 видов[4]:
В честь камелии назван астероид (957) Камелия, открытый в 1921 году.
Камелии широко распространены в странах с субтропическим климатом: на побережье Чёрного моря в Сочи, на юге США и других странах.
山茶属（学名：Camellia），或稱茶屬，是雙子葉植物綱，山茶科的一大属。品種約有150種。主要分布中國的長江以南至雲南及越南一帶的地區，在東亞與東南亞地區也有分布。其中的茶樹產茶葉，許多种也可以做觀賞植物[1]。
約有100 ~ 250 種，包括：
山茶属（学名：Camellia），或稱茶屬，是雙子葉植物綱，山茶科的一大属。品種約有150種。主要分布中國的長江以南至雲南及越南一帶的地區，在東亞與東南亞地區也有分布。其中的茶樹產茶葉，許多种也可以做觀賞植物。
（本文参照）
ツバキ属（ツバキぞく、学名: Camellia）は、ツバキ科の1属である。日本・中国を含む東アジアから東南アジア、ヒマラヤにかけて分布する。およそ250種が知られ、ツバキ科ではいちばん大きな属である。
属名の由来は、モラヴィアのイエズス会宣教師で植物学者のゲオルク・ヨーゼフ・カメル(1660 - 1706) の名前から。1704年に『ルソン植物誌』を上梓している。
ツバキ科の学名は Theaceae で、これはチャ属 (Thea) に由来するが、APG植物分類体系ではチャ属はツバキ属に編入されて廃止になっており、ツバキ属がツバキ科の代表属[要説明]になっている。
常緑樹で、低木が多いが、一部高木もある。幹は直立するものと、根本からよく分枝するものがある。葉は単葉で鋸歯があり、革質であつく光沢がある。「つばき」の語源は、厚葉木（あつばき）または艶葉木（つやばき）といわれている。
花は単生で、美しいものが多い。蕚片は5枚から多数、花弁は5枚または7枚が基本であるが、重ねの厚い八重咲きもある。おしべは多数で、放射状に黄色いおしべが多数広がる梅芯咲きという、独特の花形のものがある。花色は白・ピンク・赤・赤紫が基本で、様々な複色花もあるが、キンカチャから改良された黄花種もある。
日本において、ツバキはかなり古い時代から庭木として利用され、江戸時代には多くの品種が作出された。また、18世紀には欧米に渡り、「西洋椿」と呼ばれる豪華な花姿の品種が多く作出された。
ツバキのタネから採集される椿油は、化粧品や食用に利用されている。また、茶は、日本の緑茶や中国の各種のお茶、西洋の紅茶など、チャはコーヒーと並び世界で最も重要な清涼飲料の1つになっている。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
19世紀に西洋に渡った日本のツバキ、中国のトウツバキ、サルウィンツバキなどをもとに西洋の美意識に基づいて品種改良されたもの。現代の日本ではどちらかというと小〜中輪の一重咲きの品種を好む人が多いのに対し（古典品種に八重・牡丹咲き・獅子咲きなどの華やかな花が多いことから分かるように、過去においては日本でも一重咲きの品種のみが偏重されたわけではない）、西洋ツバキは八重咲き・牡丹咲き・獅子咲きなどの大〜極大輪、豪華な花容のものが多い。
ツバキ属（ツバキぞく、学名: Camellia）は、ツバキ科の1属である。日本・中国を含む東アジアから東南アジア、ヒマラヤにかけて分布する。およそ250種が知られ、ツバキ科ではいちばん大きな属である。
属名の由来は、モラヴィアのイエズス会宣教師で植物学者のゲオルク・ヨーゼフ・カメル(1660 - 1706) の名前から。1704年に『ルソン植物誌』を上梓している。
ツバキ科の学名は Theaceae で、これはチャ属 (Thea) に由来するが、APG植物分類体系ではチャ属はツバキ属に編入されて廃止になっており、ツバキ属がツバキ科の代表属[要説明]になっている。
_01.jpg)
_03.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikislovník ponúka heslo 
