Guidance for identification
Este hongo se reconoce fácilmente por los grandes pelos marginales, su pequeño tamaño y el color rojo brillante.
Der Holz-Schildborstling oder Gewöhnliche Schildborstling (Scutellinia scutellata) ist eine Pilzart aus der Familie der Feuerkissenverwandten.
Die Fruchtkörper sind zuerst flach schüssel- bis scheibenförmige, ungestielte Apothecien von 3 bis 6 mm Durchmesser. Auffallend sind sowohl die leuchtend scharlachrote Farbe der sporenbildenden Schicht (Hymenium) als auch die borstige Behaarung der Außenseite, die braun gefärbt ist. Besonders der Rand hat braune, lange zugespitzte Borsten, die schon mit bloßem Auge zu sehen sind und bis zu 1,3 mm lang werden können. Daher wird er im Englischen auch als „eyelash cup“, also Augenwimpernbecherling bezeichnet. Die Konsistenz ist wachsartig.
Die Schläuche sind zylindrisch und messen 240–250 × 12–17 μm. Die Sporen sind hyalin, elliptisch und mit dicht stehenden Warzen besetzt, die allerdings erst nach Färbung mit Milchsäure-Anilinblau sichtbar sind. Ungefärbt erscheinen sie als grobkörnige innere Granulation. Sie werden 16–19 x 10–12,5 μm groß. In großer Zahl erscheinen sie wie ein Sporenabdruck weiß.[1] Die Paraphysen sind fadenförmig, an der Seite etwas keulig verbreitert, mit orange gefärbtem körnigen Inhalt. Im Elektronenmikroskop ist an der Schlauchspitze ein Operculum (eine Art Deckel) mit einem subapikalen Ring und ein Ascus-Porus sichtbar.[2]
Der Holz-Schildborstling ist zwar recht gut an seinen langen Haaren zu erkennen, er kann aber mit anderen selteneren Schildborstlingen verwechselt werden. Scutellinia umbrarum ist mehr orangerötlich gefärbt und seine Sporen besitzen gröbere Warzen. Scutellinia trechispora ist ein Bodenbewohner, hat kürzere Borsten. Seine Sporen sind rund.
Der Holz-Schildborstling kommt häufig auf einer Vielzahl von Substraten vor. Er wächst saprobiontisch auf totem Holz oder auch auf anderen Pflanzenresten. Manchmal findet man ihn auch direkt auf Erde. Auch wurde er schon auf Asche oder auf Porlingen gefunden.[3] In einer Studie über die Pilzsukzession an Pappelstümpfen, die über sechs Jahre dauerte, wurde beobachtet, dass der Holz-Schildborstling ungefähr in der Mitte der pilzlichen Sukzession erschien, zusammen mit Arten wie Ascocoryne sarcoides, Scutellinia cervorum, und Lasiosphaeria spermoides.[4] Auf Holz ist er oft von umgebenden Moos bedeckt und wird so oft übersehen.[5]
Während er in Europa von April bis November mit Schwerpunkt im Frühjahr zu finden ist, bildet er in Nordamerika seine Fruchtkörper im Winter und Frühling aus.[3]
Er kommt auf der gesamten Nördlichen Hemisphäre vor, aber auch in tropischen Gebieten, so etwa in Kamerun[6], Kolumbien[7], Indien[8], Israel[9], Neuguinea und Salomon-Inseln[10].
Die Carotinoide sind pigmentierte Moleküle, die in Pflanzen und in manchen Pilzen wie eben Scutellinia scutellata gefunden werden. Eine 1965 durchgeführte Studie beschrieb die Zusammensetzung der Carotinoide im Schildborstling und fand einen hohen Anteil an monozyklischen Karotinen, das heißt mit nur einem Cyclohexen-Ring, so wie auch das bekannte beta-Karotin. Geringere Anteile von Xanthophyll, ein karotinverwandtes Molekül wurde ebenso gefunden.[11]
Der Holz-Schildborstling oder Gewöhnliche Schildborstling (Scutellinia scutellata) ist eine Pilzart aus der Familie der Feuerkissenverwandten.
Scutellinia scutellata, commonly known as the eyelash cup, the Molly eye-winker, the scarlet elf cap, the eyelash fungus or the eyelash pixie cup, is a small saprophytic fungus of the genus Scutellinia. It is the type species of Scutellinia, as well as being the most common and widespread. The fruiting bodies are small red cups with distinct long, dark hairs or "eyelashes". These eyelashes are the most distinctive feature and are easily visible with a magnifying glass. The species is common in North America and Europe, and has been recorded on every continent. S. scutellata is found on rotting wood and in other damp habitats, typically growing in small groups, sometimes forming clusters. It is sometimes described as inedible, but its small size means it is not suitable for culinary use. Despite this, it is popular among mushroom hunters due to its unusual "eyelash" hairs, making it memorable and easy to identify.
Scutellinia scutellata was first described in 1753 by Carl Linnaeus in his book Species Plantarum as Peziza scutellata, and it was given its current name by Jean Baptiste Émil Lambotte in Memoires societe royale des sciences de Liege in 1887. It was also named Patella scutellata in 1902.[1] The specific name scutellata is from the Latin for "like a small shield".[2] Common names include the eyelash fungus,[3] the eyelash cup,[2] the scarlet elf cap,[4] the Molly eye-winker[5] and the eyelash pixie cup.[6]
The genus Scutellinia is currently placed in the family Pyronemataceae. However, genera of the Pyronemataceae lack unifying macroscopic or microscopic characteristics; this lack of uniting characters has led various authors to propose a variety of classification schemes.[7][8][9] A 1996 study of British specimens of Scutellinia revealed that the species S. crinita, originally described as Peziza crinita in 1789 by French botanist Jean Baptiste François Pierre Bulliard, was synonymous with S. scutellata.[10]
The fruiting body of S. scutellata is a shallow disc shape, typically between 0.2 to 1 cm (0.1 to 0.4 in) in diameter.[3] The youngest specimens are almost entirely spherical; the cups open up and expand to a disc during maturity.[6] The inner surface of the cup (the fertile spore-bearing surface, known as the hymenium) is bright orange-red, while the outer surface (the sterile surface) is pale brown.[11] The flesh is red and thin.[12] The outer surface is covered in dark coloured, stiff hairs, measuring up to 1 centimetre (0.4 in) in length. At the base, these hairs are up to 40 μm (0.0016 in) thick, and they taper towards the pointed apices. The hairs form distinctive "eyelashes" on the margin of the cup that are visible to the naked eye.[3] or easily visible through a magnifying glass.[13] S. scutellata is sessile—it does not have a stalk.[6]
Scutellinia scutellata has asci of approximately 300 µm by 25 µm in size, and releases elliptical spores measuring 18 to 19 µm by 10 to 12 µm. The translucent (hyaline)[13] ascospores have a rough exterior, (with very small warts)[6] and contain small droplets of oil.[3] They are white when present in large numbers, like a spore print.[2] The paraphyses are cylindrical in shape and feature septa partitioning the hypha into distinct cells.[14] Electron microscopy of the top of the ascus has revealed a roughly delimited operculum (a flap-like covering of the ascus) and ascostome (a pore in the apex of the ascus), and a subapical ring.[15]
Scutellinia scutellata is inedible.[3][16][17] David Arora considers it too small to be of any culinary interest,[6] and it lacks a distinctive smell or taste.[14]
Scutellinia scutellata is common in both Europe, where it can be found from late spring to late autumn,[3] and North America, where it fruits in winter and spring.[6] It has also been collected in Cameroon,[18] Colombia,[19] East Asia,[1][20] India,[21] Iceland,[22] Israel,[23] New Guinea and the Solomon Islands,[24] Russia,[25] and Turkey.[26]
A saprobic species, it grows generally in subalpine regions,[2] fruiting on rotten wood and damp soil,[3] and can also sometimes be found on ashes, wet leaves or bracket fungi.[6] In Alaska it has been found growing on humus in the tundra.[27] A six-year study of the succession of fungal flora appearing on freshly cut stumps of Poplar trees (Populus canadensis) showed that S. scutellata appeared roughly in the middle of the fungal succession (about 2–4 years after the tree had been cut), along with the species Ascocoryne sarcoides, Scutellinia cervorum, and Lasiosphaeria spermoides.[28] When growing on wood, it is often obscured by surrounding moss.[14] Though sometimes found alone, they typically fruit in groups,[2] sometimes forming dense clusters on rotting wood or other plant detritus.[13] Due to its small size, it is often overlooked,[6] but mycologist Vera Evenson has observed that "the discovery of the Eyelash Cup is always a great pleasure", due to "the beauty of the eyelashes".[2] Vera McKnight describes it as "a most attractive little fungus", and claims it is easy to notice due to its bright colouration.[13]
The carotenoids are pigmented molecules found naturally in plants, and some types of fungi, including S. scutellata. A 1965 study reported the carotenoid composition of this fungus, found to contain a high proportion of monocyclic carotenes—carotenes with only one cyclohexene ring, such as beta-carotene. Also present were minor amounts of xanthophyll, a molecule structurally related to the carotenes.[29]
Of more than a dozen species of Scutellinia, S. scutellata is the most common and widespread, though a microscope is required to differentiate between some of them.[13] It is also the type species of the genus.[1] It is differentiated from most other Scutellinia by its larger size, and its distinctive "eyelashes".[11] Although David Arora describes S. scutellata as "easily recognizable",[6] it can be mistaken for S. umbrarum (which has a larger fruiting body and larger spores, as well as having shorter, less obvious hairs) S. erinaceus (which is slightly smaller, and orange to yellow in colour, with smooth spores), Cheilymenia crucipila (which is much smaller, with short, pale hairs and spores lacking oil droplets) and Melastiza chateri, which is bright orange with small brown hairs.[6] The "Pennsylvania eyelash cup" (S. pennsylvanica) is a smaller North American version that has smaller hairs and spores that are more coarsely warted than S. scutellata.[12] S. barlae is very similar as well, and can only be reliably distinguished by its roughly spherical ascospores that are typically 17–23 µm in diameter.[18] Species from the genus Lamprospora are smaller and hairless.[6] Similar fungi that favour dung over rotting wood include Cheilymenia coprinaria, C. theleboides, and Coprobia granulata while species such as Anthracobia macrocystis, Anthracobia melaloma, Trichophaea abundans, Pyronema omphalodes, Pulvinula carbonaria and Pulvinula archeri are cup fungi that favour burned-over ground.[6] Another similar species is Lachnellula arida.[30]
Scutellinia scutellata, commonly known as the eyelash cup, the Molly eye-winker, the scarlet elf cap, the eyelash fungus or the eyelash pixie cup, is a small saprophytic fungus of the genus Scutellinia. It is the type species of Scutellinia, as well as being the most common and widespread. The fruiting bodies are small red cups with distinct long, dark hairs or "eyelashes". These eyelashes are the most distinctive feature and are easily visible with a magnifying glass. The species is common in North America and Europe, and has been recorded on every continent. S. scutellata is found on rotting wood and in other damp habitats, typically growing in small groups, sometimes forming clusters. It is sometimes described as inedible, but its small size means it is not suitable for culinary use. Despite this, it is popular among mushroom hunters due to its unusual "eyelash" hairs, making it memorable and easy to identify.
Tava-ripsliudik (Scutellinia scutellata) on kottseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.[1]
Tava-ripsliudik (Scutellinia scutellata) on kottseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Scutellinia scutellata, la Pézize en bouclier, est une espèce de champignons ascomycètes du genre Scutellinia et de la famille des Pyronemataceae.
La Scutellinia scutellata è un fungo appartenente alla famiglia delle Humariaceae, al genere Scutellinia.
Il corpo fruttifero è inizialmente di forma globosa e quindi simile a un piccolo disco appuntito. La superficie interna è liscia e brillante, mentre quella esterna è finemente rugosa. Dal margine si ergono lunghi peli rigidi e acuminati, talvolta biforcuti, di colore nero.
Odore: lieve gradevole.
Sapore: lieve gradevole.
La colorazione interna del corpo fruttifero varia dall'arancio carico al rosso vivo.
Fungo rarissimo, si sviluppa su legno fradicio e marcescente, in prevalenza nei boschi di latifoglie, dalla pianura alla montagna.
Estate-autunno.
BUON COMMESTIBILE da bollito. Da crudo ha consistenza troppo gommosa e non è commestibile.
La Scutellinia scutellata è un fungo appartenente alla famiglia delle Humariaceae, al genere Scutellinia.
Skydelinė blakstienutė (lot. Scutellinia scutellata) – pironeminių (Pyronemataceae) šeimos grybų rūšis.
Vaisiakūniai smulkučiai, 0,3-1,2 cm skersmens, bekočiai, lėkštelės ar įdubusio disko formos, oranžiškai raudonos, rausvai raudonos spalvos, pakraščiai apaugę ilgais juosvais šereliais, ypač kraštai - blakstienuoti.
Trama plona, rausva.
Sporos 17-22 x 10-13 μm.
Auga visus metus, grupėmis, ant žemės, ant augalinės kilmės atliekų, kartais laužavietėse. Dažna. Nevalgoma.
Skydelinė blakstienutė (lot. Scutellinia scutellata) – pironeminių (Pyronemataceae) šeimos grybų rūšis.
Vaisiakūniai smulkučiai, 0,3-1,2 cm skersmens, bekočiai, lėkštelės ar įdubusio disko formos, oranžiškai raudonos, rausvai raudonos spalvos, pakraščiai apaugę ilgais juosvais šereliais, ypač kraštai - blakstienuoti.
Trama plona, rausva.
Sporos 17-22 x 10-13 μm.
Auga visus metus, grupėmis, ant žemės, ant augalinės kilmės atliekų, kartais laužavietėse. Dažna. Nevalgoma.
Fin a 1 cm ëd diàmetr, a forma ëd disch soens motobin regolar, ross groson viv, sensa gamba. Pel e bòrd soagnà da 'd pèil brun nèir motobin longh (fin a 2 mm al bòrd).
A chërs ëscasi tut l'ann, dzora a 'd bòsch mars ùmid.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Fin a 1 cm ëd diàmetr, a forma ëd disch soens motobin regolar, ross groson viv, sensa gamba. Pel e bòrd soagnà da 'd pèil brun nèir motobin longh (fin a 2 mm al bòrd).
AmbientA chërs ëscasi tut l'ann, dzora a 'd bòsch mars ùmid.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Włośniczka tarczowata (Scutellinia scutellata (L.) Lambotte) – gatunek grzybów z rodziny Pyronemataceae[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Scutellinia, Pyronemataceae, Pezizales, Pezizomycetidae, Pezizomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1753 r. Karol Linneusz jako Peziza scutellata, później przez różnych naukowców zaliczany był do różnych rodzajów. Obecnie według Index Fungorum za ważną uznaje się nazwę nadaną w 1887 r. przez J. B. E. Lambotte, który zaliczył ten takson do rodzaju Scutellinia[1]. Synonimów nazwy naukowej ma ponad 20. Niektóre z nich[2]:
Nazwa polska według A. Chmiel[3].
Typu apotecjum bez trzonu. Średnica 0,5-1,5 cm. U młodych osobników ma miseczkowaty kształt, u starszych staje się coraz bardziej nieregularny. Górna powierzchnia ma barwę jaskrawo czerwonopomarańczową do czerwonobrązowej i znajduje się na niej hymenium. Dolna powierzchnia jest brązowawa i pokryta brązowoczarnymi, zaostrzonymi i sterczącymi szczecinkami o długości do 1,5 mm[4]. Włoski te wyrastają również na brzegu owocnika, można je dostrzec przez lupę. Miąższ biały, wodnisty, bardzo miękki. Po rozgnieceniu pachnie fiołkami[4][5].
Zarodniki eliptyczne, o rozmiarach 17-23 x 10.5-14 μm. Niedojrzałe mają gładką powierzchnię, dojrzałe mają powierzchnię wyraźnie rzeźbioną; posiadają brodawki i łączące je żebra o wysokości do około 1 μm. Wewnątrz znajduje się kilka kropli oleju. Wstawki (parafizy) mają cylindryczny kształt, poprzeczne przegrody i średnicę 6-10 μm[6].
Występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy i Afryki, także na wielu wyspach. W Europie północna granica zasięgu sięga po północne wybrzeże Islandii i 69 stopień szerokości geograficznej na Półwyspie Skandynawskim[7]. W Europie Środkowej jest szeroko rozprzestrzeniony i częsty, zwykle owocniki występują w grupach[4], w Polsce również jest dość pospolity. Występuje w lasach i zaroślach, rośnie na próchniejącym drewnie, na szczątkach roślinnych lub na wilgotnej glebie[5].
Saprotrof. Trwające 6 lat badania nad sukcesją flory grzybów na świeżo ściętych resztkach drzewa topoli kanadyjskiej wykazały, że S. scutellata pojawił się mniej więcej w środkowym okresie zasiedlanie drewna tej topoli przez szereg gatunków grzybów (około 2-4 lat po wycięciu drzew), wraz z takimi grzybami, jak: Ascocoryne sarcoides, Scutellinia cervorum i Ruzenia spermoides[8]. Nie jest grzybem trującym, jednak ze względu na niewielkie rozmiary i znikomą użyteczność zaliczany jest do grzybów niejadalnych[5].
Mc Knigh opisuje go jako "najbardziej atrakcyjny mały grzyb" i zauważa, że mimo małych rozmiarów jest łatwo dostrzegalny dzięki swojemu jaskrawemu ubarwieniu[9]. Przeprowadzone w 1956 r. badania wykazały, że swoją czerwoną barwę zawdzięcza karotenom (głównie jest to β-karoten), ponadto zawiera niewielką ilość ksantofilu[10].
W Polsce występuje około 20 gatunków włośniczek[3]. Wszystkie są morfologicznie bardzo podobne, jedyną różniącą je cechą, którą można dostrzec bez użycia mikroskopu jest długość rzęsek, nie wystarcza to jednak do rozróżnienia gatunków[4]. Pewne ich rozróżnienie możliwe jest tylko badaniami mikroskopowymi, przy których ważne są: kształt, rozmiary i urzeźbienie powierzchni zarodników oraz budowa podstawy szczecinek i ich długość[11].
Włośniczka tarczowata (Scutellinia scutellata (L.) Lambotte) – gatunek grzybów z rodziny Pyronemataceae.
Червоні молоді плодові тіла мають сферичну форму. Тіло дорослого гриба має форму чашки до 1 см у діаметрі. По краю розміщені волосиноподібні вирости у вигляді вій на оці людини.
Поширений у Європі та Північній Америці. Знайдений у Індії та Новій Гвінеї.[13] Росте на відмерлій деревині.
Є відомості, що це їстівний гриб. Проте його розмір такий малий, що практична цінність його сумнівна.[14]
Scutellinia scutellata (L.) Lambotte, 1887
Скутелли́ния щитови́дная (лат. Scutellínia scutelláta) — вид грибов-аскомицетов из семейства Пиронемовые (Pyronemataceae).
Встречается одиночно или, чаще, группами, на влажной почве или гнилых пнях, брёвнах или ветках. Сапротроф.
Скутелли́ния щитови́дная (лат. Scutellínia scutelláta) — вид грибов-аскомицетов из семейства Пиронемовые (Pyronemataceae).
Ciliaria scutellata (L.) Quél. ex Boud., 1907 Humariella scutellata (L.) J. Schröt., 1893 Lachnea scutellata (L.) Sacc., 1879 Patella scutellata (L.) Morgan, 1902 Peziza aurantiaca Vent., 1812, nom. illeg. Peziza scutellata L., 1753 Peziza scutellata Schumach., 1803, nom. illeg.
分類 界 : 菌界 門 : 担子菌門 綱 : 盤菌綱 目 : チャワンタケ目 科 : ピロネマキン科 属 : アラゲコベニチャワンタケ属 種 : アラゲコベニチャワンタケ 学名 scutellinia scutellata 和名 アラゲコベニチャワンタケ 英名 eyelash pixie cup アラゲコベニチャワンタケはチャワンタケ目ピロネマキン科アラゲコベニチャワンタケ属の小さな菌類。西洋ではその見た目からeyelash cup、Molly eye-winker、scarlet elf cap、eyelash fungus、eyelash pixie cupなど、まつげと関連した言葉で呼ばれる。属内のタイプ種であり、もっとも一般的で広範な分布を持つ。子実体は小さく赤い傘を持ち先端にまつげのような毛を持っている。これらのまつげ状の構造は最も特徴的であり、虫眼鏡でも簡単に見ることができる。この種は北アメリカやヨーロッパで一般的であり、全ての大陸で発見されている。アラゲコベニチャワンタケは腐生生物で腐った木の存在する湿った場所に生息し、一般的に小さなグループで発生し、場合によってはこの小グループが鈴なりになる。時に食用とされるが、小さすぎて調理用には向いていない。しかしながらキノコ狩りを楽しむ人々には珍しいまつげ状の毛が生えており、記憶しやすく簡単に分別できることから人気である。
子実体は円盤状になっており、多くのもので直径が0.2~1.0cmである[1]。若い時期では完全に球体になっており、成熟期になると椀状となり、さらに円盤状へと向かう[2]。胞子を帯びた子実層である椀の内部の表面は明るい紅色であり、外側の表面は薄い茶色である[3]。身は赤く薄い[4]。椀の外側の部分には暗い色で硬い毛が生えており、これの長さは大きいもので1cmほどである。付け根の部分で、これらの毛の太くても40µmであり、先に行くほど細くなる。また、この毛は椀の端側でまつげのような特徴を持たせており、裸眼でも観察でき[1]、拡大鏡があればより簡単に観察できる[5]。アラゲコベニチャワンタケは柄にあたる部分が存在しない[2]。
朽ちた木、湿った葉や土、灰に群生する。冬の終わりから春にかけて見られる。
著しく小さく、このため食用には向かず不食とされる。デヴィッド・アロラは小さすぎて食用の興味を引かないとしており[2]、独特の風味もそんざいしない[6]。
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。 アラゲコベニチャワンタケはチャワンタケ目ピロネマキン科アラゲコベニチャワンタケ属の小さな菌類。西洋ではその見た目からeyelash cup、Molly eye-winker、scarlet elf cap、eyelash fungus、eyelash pixie cupなど、まつげと関連した言葉で呼ばれる。属内のタイプ種であり、もっとも一般的で広範な分布を持つ。子実体は小さく赤い傘を持ち先端にまつげのような毛を持っている。これらのまつげ状の構造は最も特徴的であり、虫眼鏡でも簡単に見ることができる。この種は北アメリカやヨーロッパで一般的であり、全ての大陸で発見されている。アラゲコベニチャワンタケは腐生生物で腐った木の存在する湿った場所に生息し、一般的に小さなグループで発生し、場合によってはこの小グループが鈴なりになる。時に食用とされるが、小さすぎて調理用には向いていない。しかしながらキノコ狩りを楽しむ人々には珍しいまつげ状の毛が生えており、記憶しやすく簡単に分別できることから人気である。
_Lambotte_252139.jpg)
_Lambotte_252139.jpg)
