Water spiders have been found to live in captivity for two years.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Once the female produces her egg sacs she guards them until the spiderlings hatch. Upon hatching, the spiderlings “bite” themselves out of the egg sac and develop in the nest with their mother for two to four weeks, until they complete their fourth molt. After reaching this level of maturity, the spiderlings leave to make their own nest. Most dispersal of water spiders takes place during this time. Some researchers argue that this occurs solely by swimming, while others report the ability to use silk to be carried by the wind to new pools.
There are no known adverse effects of Argyroneta aquatica on humans, except a painful bite.
Negative Impacts: injures humans (bites or stings, venomous )
The predatory actions of the water spider are helpful in reducing the number of mosquito larvae that survive to adulthood.
The predatory actions of the water spider are important to the marsh, lake, and pond habitats they live in by limiting the population of water insects. These actions are especially important in the water of low pH and low dissolved oxygen where other predators of these insects, such as fish, are not able to live.
Argyroneta aquatica is a carnivorous animal with a diet differing upon location but typically including water fleas, aquatic isopods such as Asellus aquaticus, insect larvae, fairy shrimp and even other water spiders. While males tend to be active hunters, females are sessile ambush predators.
Animal Foods: insects; aquatic crustaceans; zooplankton
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Eats non-insect arthropods); planktivore
The diving bell spider or water spider, (Argyroneta aquatica) is a Palearctic species with a distribution found to extend from northern and central Europe through Siberia and Central Asia. There are also isolated populations of this species in Japan that have been denoted as the subspecies Argyroneta aquatica japonica.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Water spiders are solitary, territorial creatures and tend to mostly communicate with other spiders during copulation. When a female spider does not want to reproduce with an advancing male, she will jerk around violently and try and force the male to leave her diving bell. In contrast, courtship swimming occurs when a female approves of a male for reproduction.
Communication Channels: tactile ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; vibrations ; chemical
Classification of Argyoneta aquatica is still a topic of debate. The species was first placed in the family of funnel-web building spiders (Agelenidae). Later, these spiders were separated into their own monotypic family of Argyronetidae. Currently, Argyroneta aquatica is placed within Cybaeidae, a family of pond-water spiders, based on recent fossil comparisons.
The water spider is the only spider that lives its life entirely underwater. It has been found to live in eutrophic lakes and ponds as well as marshes, swamps, and slow-moving streams in water of relatively low pH and dissolved oxygen concentration. Water spiders need water plants as anchors for their “bubble nests” as well as an attachment site after diving down in the water.
Habitat Regions: temperate ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: marsh ; swamp ; bog
Under the water, Argyroneta aquatica displays a silvery appearance due to the presence of the air bubble surrounding its abdomen. Outside of the water, the water spider has a brown cephalothorax and a dark velvety abdomen. Like other spiders, the abdomen is covered with hairs, however the water spider uses these hairs to capture a bubble of air around its abdomen. Since the respiratory organs of spiders are located on their abdomens, the bubble serves as a supply of oxygen.
Males range from 7.8 to 18.7 mm in length, while females range from 7.8 to 13.1 mm. The tendency of males to be larger than females in this species is an anomaly amongst most spiders. This trend in the water spider is believed to occur because larger males have mobility advantages over smaller males in dense water environments. Larger body size in males is thought to have developed due to the male’s tendency toward increased mobility in hunting and seeking out mates. There is also some speculation that female size is limited by the need to build a nest that is large enough to serve as a breeding shelter, brooding chamber, and general shelter. Females were found to transport air to their nest more often than males, so a larger nest would require more energy-taxing trips to the surface for air.
Males have longer chelicera, a longer pair of front legs and a longer body shape than females. The increased length of the male’s front legs gives them diving superiority over females.
Range length: 7.8 to 18.7 mm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry ; venomous
Sexual Dimorphism: male larger; sexes shaped differently
Due to their superior diving and swimming ability, male water spiders tend to spend more time outside of the safety of the diving bell than females. In order to avoid predation, female and juvenile water spiders are known to spend more time in the diving bell, only leaving at night. Some predators of Argyoneta aquatica include adult and larval beetles, dragonfly larvae, frogs, and fish. Because water spiders can live in water of low pH and low dissolved oxygen concentration where many predatory fish cannot survive.
Following its final molt, the male water spider stocks its palps with sperm and sets out from its diving bell to find a female. A male enters a female’s diving bell and chases her out into the water. After a simple greeting ritual of an “interplay of legs and caresses” (Bristowe, 1958), the female displays whether she is interested in mating or not. If she is interested in mating, the two spiders will engage in courtship swimming around the area near the bell. If she is uninterested, the female will display aggressive behavior and try and chase the male our of her home. Following courtship swimming, the spiders return to the female’s bell, chase each other for a short period of time, and then begin copulation. The male transfers sperm to the female several times throughout copulation. Following copulation, the male remains in the nest for a few minutes, leaving while the female begins to build an egg sac, a process that can take several hours.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
The mating season starts in mid to late spring. Following copulation, the female produces a dense white egg sac holding 50-100 eggs, which completely fills the upper half of the nest. Although the number of viable offspring per egg sac decreases per laying event, water spiders are able to produce six egg sacs from one copulation event throughout a year. However, females that engage in more than one copulation event tend to be more reproductively successful by avoiding a sperm deficit. After she produces her egg sac the female also produces a thick partition separating the eggs from the lower half of the nest, where she continues to live. The female is left to guard the brood until they hatch, which in captivity was found to take three to four weeks. During this time, the female seldom leaves the bell and narrows the entrance by drawing together the edges.
Breeding interval: Female water spiders will breed with one or more males every year.
Breeding season: Mid-Spring to Late Summer
Range number of offspring: 50 to 600.
Range time to independence: 2 to 4 weeks.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous ; sperm-storing
After egg-laying the female water spider guards her brood until they leave her nest. Offspring leave their mother's nest between two and four weeks after hatching to build their own nests.
Parental Investment: pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Argyroneta aquatica (llatí "teranyina platejada aquàtica") és una espècie d'aranya que viu totalment sota l'aigua dolça. És l'única espècie dins el gènere Argyroneta.
Argyroneta aquatica es troba al centre i nord d'Europa fins a la latitud 62° N i al nord d'Àsia. És l'única aranya que viu tota la seva vida sota l'aigua però respira aire que atrapa en una bombolla sostinguda pels pèls del seu abdomen i de les cames.[2]
Al Japó es troba la subespècie Argyroneta aquatica japonica.
Les femelles fan una campana amb la seva teranyina que omplen d'aire i des d'on també digereixen les preses que capturen, fan les mudes, s'aparellen i on crien la descendència. Només ocasionalment surten a la superfície per renovar la seva provisió d'aire. Els mascles també fan bombolles amb teranyines però són més petites encara que els mascles, a diferència de la major part de les aranyes, són més grossos que les femelles.[2]
S'alimenten d'insecctes i crustacis poden mossegar la pell dels humans i fer una inflamació local i febre.[3] Són depredats per granotes i peixos.[4]
El mecanisme exacte de la seva manera de respirar sota l'aigua encara està en estudi. L'any 2011 es va proposar que utilitzen la bombolla de la cambra d'aire com una brànquia per extreure l'oxigen dissolt en l'aigua[5]
Argyroneta aquatica (llatí "teranyina platejada aquàtica") és una espècie d'aranya que viu totalment sota l'aigua dolça. És l'única espècie dins el gènere Argyroneta.
Argyroneta aquatica es troba al centre i nord d'Europa fins a la latitud 62° N i al nord d'Àsia. És l'única aranya que viu tota la seva vida sota l'aigua però respira aire que atrapa en una bombolla sostinguda pels pèls del seu abdomen i de les cames.
Al Japó es troba la subespècie Argyroneta aquatica japonica.
Les femelles fan una campana amb la seva teranyina que omplen d'aire i des d'on també digereixen les preses que capturen, fan les mudes, s'aparellen i on crien la descendència. Només ocasionalment surten a la superfície per renovar la seva provisió d'aire. Els mascles també fan bombolles amb teranyines però són més petites encara que els mascles, a diferència de la major part de les aranyes, són més grossos que les femelles.
S'alimenten d'insecctes i crustacis poden mossegar la pell dels humans i fer una inflamació local i febre. Són depredats per granotes i peixos.
El mecanisme exacte de la seva manera de respirar sota l'aigua encara està en estudi. L'any 2011 es va proposar que utilitzen la bombolla de la cambra d'aire com una brànquia per extreure l'oxigen dissolt en l'aigua
Vodouch stříbřitý (Argyroneta aquatica) je jediný známý vodní pavouk. Protože neumí přijímat rozpuštěný kyslík ve vodě, staví si zvláštní síťové klece ve spleti vodních rostlin, v nichž ve vzduchové bublině schraňuje kyslík k dýchání. Jde o jednoho z mála druhů pavouků, jejichž samečci (10–15 mm) jsou větší než samičky (8–9 mm).
Tento druh má tmavohnědou hlavohruď a šedý zadeček. Spodní strana hlavohrudi a u samice celý zadeček jsou pokryté stříbřitě lesklou vrstvičkou vzduchu (odtud název druhu „stříbřitý“). U samce tato vrstvička na hřbetní straně zadečku chybí. Vodouch stříbřitý patří k nejjedovatějším pavoukům České republiky (nejjedovatějším pavoukem v Česku je Zápřednice jedovatá).
Vodouch stříbřitý se vyskytuje ve stojatých vodách zarostlých vegetací, rozmanitě velkých, zvláště hojný je v tůních bažin. Lze se s ním také setkat v příkopech a příležitostně i v rybnících.
Pod vodou si tento pavouk zhotovuje prostorný vzduchový zvon. Nejdříve utká mezi vodními rostlinami horizontální pavučinovou plachetku a upřede jedno vodící vlákno směrem k hladině. Potom vysune konec zadečku a překřížené zadní nohy nad hladinu do vzduchu, zachytí pomocí chloupků na vzduchu velkou vzduchovou bublinu a po vodícím vlákně se s ní ponoří pod hladinu. Bublinu si na zadečku přidržuje pomocí zadních nohou. Když se dostane k plachetce, vleze si pod ní a uvolní bublinu, která hnízdo kopulovitě vyklene. Tento transport vzduchu se několikrát opakuje, až získá vodouchův úkryt požadovanou velikost a tvar. Pak pavouk ještě dodatečně vyztuží dalšími pavučinami pevnost svého zvonu. Vzniklý útvar vydrží obyčejně několik týdnů až měsíců, pavouk ale čas od času musí doplnit jeho vzduchový obsah. Ve vzduchovém zvonu probíhají veškeré životní pochody pavouka - příjem potravy, svlékání, páření a kladení vajíček.
Vodouch stříbřitý jako většina pavoukovců má tělo rozdělené na hlavohruď a zadeček. Na zadečku má chloupky, které zachycují vzduchové bubliny.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vodouch stříbřitý ve Wikimedia Commons
Vodouch stříbřitý (Argyroneta aquatica) je jediný známý vodní pavouk. Protože neumí přijímat rozpuštěný kyslík ve vodě, staví si zvláštní síťové klece ve spleti vodních rostlin, v nichž ve vzduchové bublině schraňuje kyslík k dýchání. Jde o jednoho z mála druhů pavouků, jejichž samečci (10–15 mm) jsou větší než samičky (8–9 mm).
Die Wasserspinne (Argyroneta aquatica) oder auch Silberspinne ist die einzige Spinnenart, die nicht an Land, sondern unter Wasser lebt. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von den Britischen Inseln im Westen bis nach Japan im Osten. Die Tiere bevorzugen saubere Seen oder langsam fließende Gewässer. Da die Wasserqualität vielerorts durch Gülle und Pestizide aus der Landwirtschaft beeinträchtigt ist, ist der Bestand stark rückläufig. Sie steht auf der Roten Liste der gefährdeten Arten in der Kategorie „Stark gefährdet“.
Die männliche Wasserspinne hat fast am ganzen Körper eine beige-gelbe Farbe. An den unteren Beinen ist die Farbe eher dunkelrot. Das Weibchen ist braun.
Den für eine Spinne ungewöhnlichen Lebensraum erschließt sie sich, indem sie die benötigte Atemluft unter einem dicht gesponnenen Netz in der Uferzone sammelt. Für das Luftholen streckt die Spinne ihre Hinterbeine und einen Teil ihres Hinterleibes aus dem Wasser und taucht ruckartig wieder ganz unter. Dabei nimmt sie eine Luftblase, die sich zwischen den Haaren und Beinen verfangen hat und den Hinterleib silbrig glänzend umschließt, mit nach unten. An einem der Signalfäden zieht sie sich zu ihrem Luftdepot und streift dort die Luftblase in ihre „Taucherglocke“ (Physikalische Kieme) ab. In diesem Luftspeicher spielt sich der Großteil des Lebens dieser Spinne ab. Durch Diffusion wird der entnommene Sauerstoff aus der Luftblase teilweise wieder ersetzt.[1]
Bei der Jagd nach kleinen Wassertierchen wie Flohkrebsen und Wasserasseln verlässt sie sich auf Signalfäden, die sie im unmittelbaren Bereich ihrer Behausung gespannt hat und die mit dieser verbunden sind. Wenn einer der Fäden eine Bewegung anzeigt, eilt die Spinne blitzschnell am Faden entlang und überwältigt die Beute mit einem giftigen Biss. Danach schleppt sie den Fang in ihren Unterschlupf und saugt ihn dort aus.
Das Männchen ist mit 1,0 bis 1,5 cm nur wenig größer als das Weibchen (0,8 bis 1,5 cm). Nach der Paarung frisst das Weibchen auch nicht das Männchen, wie oft behauptet, sondern beide leben danach noch einige Zeit zusammen.
Wegen ihrer außergewöhnlichen Lebensweise und der starken Gefährdung der Art ist sie im Logo der Arachnologischen Gesellschaft dargestellt. Sie wurde im Jahr 2000 als erste Art in die damals neu errichtete Kategorie „Spinne des Jahres“ gewählt.[2]
Fossile (ausgestorbene) Vertreter dieser Gattung sind Argyroneta antiqua und Argyroneta longipes.
Weibchen
Weibchen von der Seite
Balz zweier Wasserspinnen
Skizze mehrerer Exemplare
Männchen
Die Wasserspinne (Argyroneta aquatica) oder auch Silberspinne ist die einzige Spinnenart, die nicht an Land, sondern unter Wasser lebt. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von den Britischen Inseln im Westen bis nach Japan im Osten. Die Tiere bevorzugen saubere Seen oder langsam fließende Gewässer. Da die Wasserqualität vielerorts durch Gülle und Pestizide aus der Landwirtschaft beeinträchtigt ist, ist der Bestand stark rückläufig. Sie steht auf der Roten Liste der gefährdeten Arten in der Kategorie „Stark gefährdet“.
Ang kutung-tubig o kutuntubig (Ingles: water spider o diving bell spider), Argyroneta aquatica, ay isang uri ng gagambang pantubig.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Hayop ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang kutung-tubig o kutuntubig (Ingles: water spider o diving bell spider), Argyroneta aquatica, ay isang uri ng gagambang pantubig.
The diving bell spider or water spider (Argyroneta aquatica) is the only species of spider known to live almost entirely under water. It is the only member of the genus Argyroneta.[6] When out of the water, the spider ranges in colour from mid to dark brown, although the hairs on the abdomen give it a dark grey, velvet-like appearance.[7] It is native to freshwater habitats in Europe and Asia.[8]
A. aquatica is the only known species of spider that spends almost all its life underwater, including resting, catching and eating prey, mating, egg laying, and overwintering. It only briefly surfaces to replenish its oxygen supply and occasionally will bring prey to the surface.[9][10][11][12]
There are several other spiders that are semiaquatic, either periodically living underwater or willing to dive.[13] For example, certain Desis species spend the high tide in an air-filled underwater retreat made from silk and forage on land in the intertidal zone during low tide.[10][14][15] Some spiders living in periodically flooded habitats can survive for an extended period of time underwater by entering a coma-like state, up to 16–36 hours in Arctosa fulvolineata.[16] Numerous species, including some Ancylometes, Dolomedes, Megadolomedes, Pardosa, Pirata, Thalassius and others, live above water at the surface, but may actively submerge for a prolonged period of time, are strong swimmers and will catch underwater prey.[9][10][17] Several of these, as well as a few others, may dive into water to avoid larger predators.[9][18]
A. aquatica is found in clean freshwater habitats with aquatic vegetation, such as lakes, ponds, canals, marshes and slow-moving streams.[11][19] It ranges through much of mainland Europe (no records from Portugal, Greece and Albania), the British Isles and central to northern Asia ranging as far south as Iran and as far north as Siberia, up to latitude 62°N.[8][20] Most of the range is inhabited by the nominate subspecies, but Japan has its own subspecies, the very similar A. a. japonica.[7][21]
As with other spiders it breathes air; when submerged in water, an air bubble is trapped by a dense layer of hydrophobic hairs on its abdomen and legs,[8] giving the abdomen a silvery appearance. The spider lives for about two years in captivity.[8]
A. aquatica is able to remain submerged for prolonged periods of time due to the silk-based structure it constructs in order to retain an oxygen supply, named after the diving bell structure it resembles. The species range in size, although the size of females may be limited as they put more energy into building and maintaining their larger bells.[8] Males are more active and on average almost 30% larger than females,[8] measuring 10–15 mm (0.39–0.59 in) in head-and-body length compared to 8–12 mm (0.31–0.47 in).[7] This size differential favoring males is unusual for spiders, where sexual dimorphism is usually in favour of larger females. Theories suggest that the male's more active hunting style requires greater strength to overcome water resistance and counteract the buoyancy of their mobile air supplies. This larger body size is also associated with longer front legs, shown to affect diving ability and giving the males superiority in diving over the more sessile females.[8]
The spiders prey on aquatic insects and crustaceans such as mosquito larvae and Daphnia.[22] The spiders themselves fall prey to frogs and fish.[23]
The appearance of the diving bell gave rise to the genus name Argyroneta, from the Greek "argyros" (ἄργυρος), meaning "silver", and "neta", a neologism (perhaps for *νητής) derived from the verb "neo" (νέω) "spin", intended to mean "spinner of silver".[24] Both sexes build diving bell webs which are used for digesting prey, although only the female's larger bell is used for mating and raising offspring. Females spend most of their time within their bells, darting out to catch prey animals that touch the bell or the silk threads that anchor it and occasionally surfacing to replenish the air within the web. The bells built by males are typically smaller than females' and are replenished less often. It is thought that prior to mating, the male constructs a diving bell adjacent to the female's then spins a tunnel from his bell, breaking into hers to gain entrance.[23] Mating takes place in the female's bell.[25] The female spider then constructs an egg sac within her bell, laying between 30 and 70 eggs.[23] Where this species moults is less clear, with some sources stating that it occurs below water in the diving bell[12] and others that it occurs out of water.[11]
Diving bells are irregularly constructed sheets of silk and an unknown protein-based hydrogel[26] which is spun between submerged water plants then inflated with air brought down from the surface by the builder. Studies have considered gas diffusion between the diving bell and the spiders' aquatic environment. The silk is waterproof but allows gas exchange with the surrounding water. There is net diffusion of oxygen into the bell and net diffusion of carbon dioxide out. This process is driven by differences in partial pressure. The production of carbon dioxide and use of oxygen by the spider maintains the concentration gradient, required for diffusion. However, there is net diffusion of nitrogen out of the bell, resulting in a gradually shrinking air bubble which must be regularly replenished by the spider.[22]
Larger spiders are able to produce larger bubbles which have a consequently higher oxygen conductance, but all spiders of this species are able to enlarge their bells in response to increased oxygen demands in low aquatic P(O2) environments. These spiders voluntarily tolerate internal conditions of low oxygen, enlarging their bells with air when the P(O2) drops below 1 kPa; this replenishment process may not need to occur for several days, in some cases.[22] This system has been referred to as "the water spider's aqua-lung of air bubbles", though an aqua-lung lacks gas exchange with the surroundings;[27] this system is more properly regarded as an inorganic form of gill.
Their bite is often described as being very painful to humans and as causing localised inflammation, vomiting, and slight feverishness that disappears after 5-10 days.[28][29] However there is little solid evidence,[30] with most information being based on old and unverified reports due to recent confirmed reports being very rare,[20][31] leading some sources to refer to its bite as reputedly painful.[7]
The diving bell spider or water spider (Argyroneta aquatica) is the only species of spider known to live almost entirely under water. It is the only member of the genus Argyroneta. When out of the water, the spider ranges in colour from mid to dark brown, although the hairs on the abdomen give it a dark grey, velvet-like appearance. It is native to freshwater habitats in Europe and Asia.
La araña de agua (Argyroneta aquatica) es una especie de araña araneomorfa de la familia Dictynidae. Se encuentra en Europa y Asia.
Presenta la parte anterior del cuerpo (prosoma) de color marrón oscuro y la posterior (opistosoma) gris.[1] La hembra mide de 8 a 9 mm de longitud corporal, mientras que el macho llega a medir entre 10 y 15 mm.[1]
Se trata de una de las pocas especies de araña que vive permanentemente bajo el agua, en estanques y charcos. Se alimenta de animales acuáticos, incluyendo crías de peces. Aunque caza, come y se reproduce dentro del agua y puede nadar y bucear, esta araña respira con pulmones, como todas las demás. Para poder vivir bajo el agua se fabrica una cámara de aire de forma acampanada a base de seda y la sujeta a una planta acuática. Para llenar la cámara, capta burbujas de aire de la superficie y las arrastra hasta allí al engancharlas en el fino pelaje que cubre su cuerpo.
Datos: Q119195
Multimedia:
Especies: Argyroneta aquatica
La araña de agua (Argyroneta aquatica) es una especie de araña araneomorfa de la familia Dictynidae. Se encuentra en Europa y Asia.
Vesiämblik (Argyroneta aquatica) on vee-eluline ämblik Cybaeidae sugukonnast, perekonna Argyroneta ainuliik.
Vesiämblik on levinud Palearktises, hõlmates nii Euroopa, Põhja-Aasia ja Aafrika põhjaosa.
Vesiämbliku eluiga on umbes 2 aastat.
Tema keha on karvane ja pruunikas, kuna ta "kannab" endaga kaasas õhumulli, näib ta vees hõbedana. Ehkki tavaliselt on emased ämblikud suuremad kui isased, siis vesiämblikel on vastupidi. Isaste kehapikkus on kuni 15 mm, emastel 10 mm[1].
Eestis on vesiämblik suhteliselt laialdaselt levinud.
Selles artiklis on kasutatud ingliskeelset artiklit en:Diving bell spider seisuga 22.08.2008.
Vesiämblik (Argyroneta aquatica) on vee-eluline ämblik Cybaeidae sugukonnast, perekonna Argyroneta ainuliik.
Vesiämblik on levinud Palearktises, hõlmates nii Euroopa, Põhja-Aasia ja Aafrika põhjaosa.
Vesiämbliku eluiga on umbes 2 aastat.
Tema keha on karvane ja pruunikas, kuna ta "kannab" endaga kaasas õhumulli, näib ta vees hõbedana. Ehkki tavaliselt on emased ämblikud suuremad kui isased, siis vesiämblikel on vastupidi. Isaste kehapikkus on kuni 15 mm, emastel 10 mm.
Eestis on vesiämblik suhteliselt laialdaselt levinud.
Vesihämähäkki (Argyroneta aquatica) on Euroopassa ja Aasiassa esiintyvä isokokoinen hämähäkki, joka elää veden pinnan alla. Se on sukunsa Argyroneta ainoa laji ja samalla ainoa hämähäkki, joka on sopeutunut täysin elämään vedenpinnan alla.[1]
Väriltään ruskea tai musta vesihämäkki voi olla jalkoineen jopa kaksi senttimetriä pitkä, ja vartalon osuus pituudesta on puolitoista senttimetriä. Kookkailla yksilöillä pelkkä ruumiskin voi olla 20 millimetriä pitkä. Etummaiset raajaparit ovat kaljut, mutta kahdessa takimmaisessa raajaparissa on pitkiä karvoja, joiden avulla nuoretkin vesihämähäkit on helppo tunnistaa. Eturuumiin selkäpuolella on mustien lyhyiden karvojen muodostama juova. Takaruumis on harmaan karvan peittämä.[2][3][4]lähde tarkemmin? Vesihämähäkki on yksi niistä harvoista hämähäkkilajeista, joilla koiras on naarasta suurempi.[5]
Vesihämähäkkiä tavataan Länsi-Euroopasta ja Britteinsaarilta Pohjois-Aasian poikki Japaniin saakka.[3] Lajin elinympäristönä on vesikasvillisuus hitaasti virtaavassa tai seisovassa vedessä. Vesihämähäkki on paikoittainen, mutta esiintyessään usein runsaslukuinen.[2]
Vesihämähäkki syö, parittelee ja munii veden alla, mutta hengittää ilmaa kuten muutkin hämähäkit. Vesihämähäkit rakentavat vesikasvien joukkoon sukelluskelloa muistuttavan pesän eli kuplan, minne ne kuljettavat ilmaa takaruumiinsa ympärillä ja jaloissaan olevien pienten karvojen avulla. Ilmakupla saa lisäksi jatkuvaa täydennystä diffuusion avulla veteen liuenneen ja vesikasvien tuottaman hapen vapautuessa kuplaan. Ruokailu tapahtuu joko kuplassa tai kasvillisuudessa heti vedenpinnan yläpuolella.[2] Diffuusio riittää täyttämään hämähäkin hapentarpeen sen levätessä, mutta muutoin aktiivinen täydentäminen on tarpeen. Kokeellisesti on osoitettu, että hämähäkki tunnistaa kuplan ilmanlaadun ja täydentää sitä hiilidioksidipitoisuuden kasvaessa.[6][7] Naaraan sukelluskello on suurempi kuin koiraalla, ja naaras täydentää sitä pinnalta useammin.[5] Toisinaan hämähäkki kerää ilmakuplan tyhjään kotilonkuoreen.[3]
Naaras munii 30–70 munaa. Poikaset elävät emonsa sukelluskellossa toiseen nahanluontiinsa asti, jolloin ne poistuvat sieltä ja aloittavat omien pesiensä rakentelun.[8] Päivisin vesihämähäkki oleskelee sukelluskellossaan ja pyydystää lähelle tulevia vesihyönteisiä. Vasta yön tullen vesihämähäkki lähtee aktiivisesti saalistamaan.
Hämähäkki talvehtii sukelluskellossaan veden alla.[2]
Vesihämähäkki on Suomen myrkyllisin luonnonvarainen hämähäkki.[9] Sen purema vastaa vaikutukseltaan ampiaisen pistoa.[10] Vesihämähäkki ei kuitenkaan pure ihmistä kovin herkästi.[9]
Vesihämähäkki (Argyroneta aquatica) on Euroopassa ja Aasiassa esiintyvä isokokoinen hämähäkki, joka elää veden pinnan alla. Se on sukunsa Argyroneta ainoa laji ja samalla ainoa hämähäkki, joka on sopeutunut täysin elämään vedenpinnan alla.
Argyronète
Argyroneta aquatica, l'Argyronète[2], est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Dictynidae[3]. Il s'agit de la seule espèce du genre Argyroneta non fossile. Elle vit quasi intégralement sous l'eau dans une cloche de plongée. C'est la seule araignée véritablement aquatique. Le nom « argyronète », qui provient du grec ancien ἄργυρος, arguros (« argent ») et νέω, néô (« filer »), signifie « toile argentée » est une référence à cette cloche d'air.
L'Argyronète possède huit yeux, des pédipalpes complexes. La femelle adulte est ornée d'une épigyne typique alors que le mâle possède des pédipalpes particuliers. Les pattes III et IV sont densément garnies de longues soies fines, ce qui contraste avec les pattes I et II aux soies rasées et éparses. Cette caractéristique typique visible à la loupe permet également de déterminer les juvéniles. Le céphalothorax porte des soies foncées très courtes dans la ligne médiane. Hors de l'eau, l’araignée montre un abdomen gris souris alors que dans l'eau la bulle d'air lui donne une couleur de mercure. Une autre caractéristique spécifique est la place des stigmates du système respiratoire située juste sous le pli épigastrique[4]. La femelle vit deux ans en captivité[5].
La femelle mesure de 8 à 12 mm de long et le mâle de 9 à 15 mm[4]. La taille de la femelle est limitée car elle consacre plus d'énergie à la construction et à l'entretien de sa cloche qui est plus grande. Le mâle, quant à lui, est plus actif et en moyenne près de 30 % plus grands que la femelle. Ce dimorphisme sexuel en faveur du mâle est une originalité de cette espèce. Le style de chasse plus actif du mâle nécessiterait une plus grande force pour surmonter la résistance de l'eau et contrecarrer la flottabilité de ses réserves d'air mobiles. Cette plus grande taille du corps est également associée à des pattes avant plus longues qui sont liées à la capacité de plongée et donnent au mâle une supériorité en plongée sur les femelles aux pattes plus courtes[5].
La morsure de cette araignée serait plutôt douloureuse, car ses chélicères serait assez puissantes pour percer la peau humaine. Néanmoins, son mode de vie fait que les rencontres restent très rares[6] et aucune mention récente ne fait état d'un quelconque danger[7].
L’Argyronète vit dans les plans d’eau douce calme et claire où la présence de plantes aquatiques lui est indispensable afin qu’elle puisse arrimer sa toile et se reproduire. Ses biotopes sont les lacs, les étangs, les canaux, les marais et les cours d'eau à faible courant. Il arrive également de la rencontrer sur la rive[4],[8][4],[5].
L’Argyronète est visible toute l'année au stade adulte. Cette espèce se rencontre sur l'ensemble de l'écozone paléarctique[3] mais reste localisée[4]. Elle est présente dans une grande partie de l'Europe continentale, dans les îles britanniques et en Asie centrale et septentrionale dans une aire limitée au sud à l'Iran et limitée au nord au sud de la Sibérie. Elle est absente du pourtour méditerranéen, aucun enregistrement n'étant établit au Portugal, en Grèce ou en Albanie[9],[5].
La quasi-totalité de son aire de répartition concerne la sous-espèce nominative. Cependant, c'est la sous espèce Agryroneta aquatica subsp. japonica qui est représentée au Japon[10].
En France, l'Argyronète est considérée comme une espèce plutôt nordique, manquant dans le Midi[11].
Comme l'ensemble des araignées, l’Argyronète possède un appareil respiratoire aérien fait de trachées dans son opisthosome, l'équivalent de l'abdomen chez les arachnides. Afin de respirer sous l'eau, elle se constitue une bulle d'air qui englobe ce dernier et le début de ses pattes. Cette bulle est retenue par ses poils hydrophobes dont l'agencement dense engendre une tension superficielle puissante, permettant à la bulle d'air de résister même lorsque l'araignée est en contact avec des plantes ou ses proies. Son système respiratoire est alimenté via cette bulle d'air qui persiste aussi longtemps qu'elle demeure sous l'eau, c'est-à-dire toute sa vie ou presque. Elle va régulièrement chercher de l’air à la surface en faisant ressortir uniquement l'extrémité postérieure de son abdomen[4],[5].
De plus, elle édifie une toile en forme de cloche entre des plantes, sous laquelle elle place de l'air venant du tour de son opisthosome. Cette bulle reste en place grâce aux propriétés physiques de la toile qui génère une tension superficielle très efficace à la manière d'une cloche de plongée[4],[12]. Les toiles sont irrégulières et constituées de soie et d'un hydrogel inconnu à base de protéines[13].
L'étude des échanges gazeux a montré que la cloche d'air « récupère » de l'oxygène venant de l'eau, et évacue du dioxyde de carbone. Ce processus fonctionne grâce aux différences de pressions partielles. La respiration de l'araignée est nécessaire à la réalisation de ce cycle afin de maintenir les gradients de concentration requis. Plus l'eau est pauvre en oxygène, plus l'araignée doit construire une cloche importante afin d'augmenter la surface d'échange[12]. La cloche est également alimentée en oxygène par les petites bulles s'échappant des feuilles des plantes aquatiques, résultant de la photosynthèse[4]. Il serait possible que cette circulation gazeuse soit suffisante pour que l'araignée puisse respirer indéfiniment, mais l'azote est également transmis de la cloche vers l'eau, résultant en une diminution constante du volume d'air. L'araignée doit donc régulièrement ajouter de l'air dans sa cloche[12].
Les deux sexes construisent des toiles en forme de cloche. La femelle, plus petite que le mâle, construit une cloche d'air plus grande dans laquelle elle passe plus de temps que lui. Le comportement du mâle étant plus erratique, il s'en sert exclusivement pour digérer ses proies. L'accouplement a lieu dans la cloche de la femelle où elle prend soin de ses 30 à 70 œufs. L'hivernage a lieu dans leur abri. Par contre, les mues se déroulent toujours à la surface[4]. Cette espèce peut donc accomplir la quasi intégralité de son cycle de vie depuis son repaire immergé : naître, se nourrir, et se reproduire[4],[12],[5].
L’Argyronète est une prédatrice généraliste qui s'attaque à peu près à toutes les proies qu'elle domine physiquement comme des insectes et de petits crustacés, par exemple des larves de moustiques et des Daphnies. La mâle chasse au milieu des plantes en nage rapide, à l'affût et en arpentage alors que la femelle s'élance depuis sa cloche pour attraper les proies qui touchent la bulle d'air ou les fils de soie qui l'ancrent. L’Argyronète immobilise ses proies avec ses puissantes pattes avant qui lui servent également de membres natatoires, et les tue avec son venin. Un fois sa proie maîtrisée, elle retourne dans sa cloche d'air pour la consommer, la digestion externe pratiquée étant impossible dans l'eau[14]. Les relations prédateur-proie ont été étudiées en aquarium et en laboratoire. Elle se montre capable de capturer, immobiliser et manger de petits poissons, ce qui peut la faire classer, avec le genre Dolomedes, parmi les « araignées ichtyophages »[15].
L’Argyronète est elle-même la proie des grenouilles et des poissons[12].
L’Argyronète est la seule espèce d'araignée véritablement aquatique dont le cycle de vie est totalement inféodé à la vie sous l'eau[4],[5]. Il existe cependant plusieurs autres araignées semi-aquatiques, qui vivent périodiquement sous l'eau ou qui sont en capacité de plonger.
Certaines espèces de Desis passent la marée haute dans une retraite sous-marine remplie d'air et faite de soie, et se nourrissent sur terre dans la zone intertidale pendant la marée basse[16],[17].
Certaines araignées vivant dans des habitats périodiquement inondés peuvent survivre pendant une période prolongée sous l'eau en entrant dans un état de diapause, jusqu'à 16 à 36 heures chez Arctosa fulvolineataArctosa fulvolineata[18].
De nombreuses espèces, dont certaines Ancylometes, Dolomedes, Megadolomedes, Pardosa, Pirata, Thalassius et d'autres, vivent à la surface de l'eau, mais peuvent s'immerger activement pendant une période prolongée. Ce sont souvent de bonnes nageuses qui peuvent attraper des proies aquatiques[16],[15],[19].
Argyronète
Argyroneta aquatica, l'Argyronète, est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Dictynidae. Il s'agit de la seule espèce du genre Argyroneta non fossile. Elle vit quasi intégralement sous l'eau dans une cloche de plongée. C'est la seule araignée véritablement aquatique. Le nom « argyronète », qui provient du grec ancien ἄργυρος, arguros (« argent ») et νέω, néô (« filer »), signifie « toile argentée » est une référence à cette cloche d'air.
Is é an damhán uisce cloigíneach an t-aon damhán alla a mhaireann faoin uisce an t-am ar fad. Tógann sé dídean chlogchruthach a líonann le haer a iompraíonn sé síos lena ghéaga cúil. Análaíonn sé trí screamh aeir ar dhromchla a cholainne. Itheann sé crústaigh den chuid is mó. Tá a ghreim nimhiúil, agus cuireann tús le hurlacan is fiabhras. Is ball d'ord na n-Araneae é.
Il ragno palombaro (Argyroneta aquatica Clerck, 1757) è un ragno della famiglia Cybaeidae, che vive sott'acqua.
La colorazione del ragno nell'acqua è argentata, dato che è ricoperto da uno strato d'aria, in superficie è grigio-velluto. I ragni palombari possono raggiungere i 0,5-1,5 cm di lunghezza, i maschi di solito sono più grandi delle femmine.[1]
Dovendo comunque respirare aria, il ragno palombaro crea la sua tela subacquea a forma di campana e la fissa ad una o più piante. Poi, utilizzando i peli dell'addome e le zampe posteriori, trasporta dalla superficie delle piccole quantità di aria che rilascia nella tela in modo da crearsi una tana dove vivere.[1]
Non sono necessarie frequenti aggiunte di aria perché la struttura della tela permette, grazie alla pressione osmotica, uno scambio di gas con l'acqua circostante. Questa riserva d'aria gli permette di rimanere a lungo sott'acqua dove attende il passaggio delle sue prede.
L'aspettativa di vita dell'Argyroneta aquatica è di circa due anni.[1]
Si nutre di piccoli invertebrati acquatici, fra cui larve di moscerini, acari acquatici ed efemere allo stadio ninfale.
La maturità sessuale viene raggiunta a circa 6 mesi. Per riprodursi il maschio crea una piccola tela adiacente a quella della femmina e poi le unisce con un tunnel. La femmina darà alla luce nella parte superiore della campana dalle 30 alle 70 uova. Queste uova si schiuderanno dopo 3 settimane dalla deposizione.[1]
Si può trovare in Europa, nel nord dell'Asia e nel Nordafrica. In Giappone è presente la sottospecie Argyroneta aquatica japonica. Vive in acque ferme con piante acquatiche.[1]
Sensibile ai pesticidi, è una specie a rischio, in drastico calo numerico.
Il ragno palombaro (Argyroneta aquatica Clerck, 1757) è un ragno della famiglia Cybaeidae, che vive sott'acqua.
Dit artikel gaat over het spinnensoort. Zie Waterspin (Duinrell) voor het artikel over de Duinrell-attractie. De waterspin, ook wel duikerspin of duikerklokspin (Argyroneta aquatica) is een spin uit de familie waterspinnen (Cybaeidae). Vroeger werd de spin door de afwijkende levenswijze tot een aparte familie gerekend (Argyronetidae), maar dit is achterhaald.[2] De waterspin is een middelgrote soort die exclusief poten maximaal 1,5 centimeter lang wordt en te herkennen is aan de fluweelachtige beharing van het achterlijf. De kleur van de spin is bruin tot leverkleurig, de poten zijn donkerder. Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden aan de knotsvormige uiteinden van de tasterpoten, dit zijn de uitsteeksels bij de kop.
De waterspin is de enige spin die vrijwel permanent onder water leeft, en hier een met lucht gevuld, duikerklok-achtig web bewoont. De spin maakt een web tussen de waterplanten en haalt vervolgens lucht van de oppervlakte om het web te vullen; de lucht wordt vastgehouden door de haartjes aan het achterlijf. Dit gedrag is van geen enkele andere spin bekend.
De waterspin heeft een groot verspreidingsgebied binnen Europa en Azië. De spin leeft in zoet water dat met onderwatervegetatie is begroeid. De beet van de waterspin is giftig en staat bekend als zeer pijnlijk bij de mens, maar is niet gevaarlijk.
De waterspin is een Palearctische soort die voorkomt in grote delen van Europa en gematigde delen van Azië. In noordelijk Europa is de soort algemener dan in het centrale deel. De spin komt ook voor in Groot-Brittannië inclusief het geïsoleerd gelegen Ierland.[3]
De waterspin is in grote delen van zijn areaal algemeen, de spin is niet bedreigd heeft geen beschermingsstatus bij de IUCN. In Nederland is de spin vrij algemeen en wordt niet beschermd, in België echter is de waterspin zeldzamer en de soort staat op de rode lijst van spinnen vermeld als kwetsbaar.[4] Berggebieden zijn mogelijk een barrière voor de spin, in Noorwegen bijvoorbeeld komt de soort wel voor in het zuidoostelijke deel maar niet in het noorden.[5]
De habitat bestaat uit diepere stilstaande tot langzaam stromende wateren zoals vijvers, vennen, sloten en rivierarmen. Het water dient helder te zijn en ook de aanwezigheid van onderwatervegetatie is een belangrijke voorwaarde maar het water mag ook weer niet te dichtbegroeid zijn. De waterspin is vanwege de levenswijze moeilijk in kaart te brengen, spinnenliefhebbers zoeken meestal niet naar spinnen onder water. Een van de monitoringsmethodes is om mee te kijken bij het verwijderen van woekerende onderwaterplanten zoals waterpest. De waterspin zal direct de planten verlaten en op zoek gaan naar een waterbron en is zo goed waar te nemen.
Mannetjes worden ongeveer 9 tot 12 millimeter tegenover een lengte van 8 tot 15 mm bij de vrouwtjes. [6] Ondanks dat de vrouwtjes dus groter kunnen worden, is in de praktijk echter meestal het mannetje groter dan het vrouwtje, wat vrij zeldzaam is in de spinnenwereld.[7]
De waterspin heeft een typisch spin-achtige bouw; een kopborststuk (cephalothorax of prosoma) met acht poten aan de voorzijde en een achterlijf of abdomen aan de achterzijde. De kleur van de poten en het kopborststuk is leverkleurig; roodbruin met een donkere teint. Het achterlijf of abdomen is vaak lichter gekleurd en rood- tot bruin-achtig.
De kop draagt krachtige kaken, bij de spinnen worden deze wel cheliceren genoemd. Met de tangvormige kaken kunnen prooien groter dan de eigen lichaamslengte worden buitgemaakt. Het gif is zeer krachtig maar wordt bij een beet in kleine hoeveelheden afgegeven. Aan de bovenzijde van de kop zijn acht ogen aanwezig, die ongeveer gelijk van grootte zijn. Deze zogenaamde puntogen of ocelli zijn glasachtig en zwart van kleur, de ogen zijn in twee horizontale rijen van vier gerangschikt.
Het kopborststuk bestaat uit chitine, een harde hoorn-achtige stof die het exoskelet vormt. Bij de waterspin is het aan de bovenzijde sterk straalsgewijs geplooid, aan de voorzijde is een duidelijke lengtegroef aanwezig met aan weerszijden opstaande randen. Het kopborststuk draagt aan de voorzijde twee palpen of tasterpoten. Bij de waterspin zijn de palpen duidelijk zichtbaar maar ze zijn niet zo groot dat ze verward kunnen worden met de poten, zoals bij sommige andere spinnen. De mannelijke exemplaren zijn te onderscheiden aan de knotsvormige uiteinden van de palpen, waarmee hij zijn sperma overdraagt aan het vrouwtje, zie onder voortplanting. De poten ontspruiten net als de palpen uit het kopborststuk, de poten zijn vrij lang en dun en dragen vele kleine, dunne haartjes, een dergelijke beharing wordt wel setae genoemd. Kenmerkend is de langere beharing van de twee achterste potenparen, de voorste twee paar zijn minder sterk behaard. De mannetjes hebben een langer eerste potenpaar dan vrouwtjes.[8]
Het achterlijf is enigszins ei-vormig en ongesegmenteerd. Het gehele achterlijf is bedekt met een fijne, donsachtige setae, de haartjes zijn veel talrijker en korter dan die op de poten en geven het achterlijf een fluweelachtige aanblik. De gevederde haartjes op het achterlijf en de poten van de waterspin kunnen lucht vasthouden, doordat ze naar het lijf toe zijn gekromd. Als de spin zich onder water begeeft is de lucht zichtbaar als een zilverachtig vliesje wat de spin een opvallende verschijning geeft. De waterspin heeft twee spintepels aan de achterzijde van het achterlijf, waarmee het web wordt gemaakt.
De waterspin is wat betreft de levenswijze alleen te verwarren met andere spinnen die zich op of soms in het water ophouden. Veel spinnen uit verschillende families kunnen over het water lopen, zoals de wolfspin. Een aantal spinnen is zelfs goed aangepast op het leven bij het water, zoals de oeverspinnen (geslacht Dolomedes). Deze soorten kunnen niet alleen zeer behendig over het water rennen, maar kunnen ook zich onder water bevindende prooien opduiken en buitmaken. De prooi wordt echter altijd boven water opgegeten en ook wordt geen luchtbel gemaakt zoals bij de waterspin het geval is. Oeverspinnen zijn daarnaast te herkennen doordat ze vaak groter worden, veel grotere poten hebben en lichter van kleur zijn.
Op het land aangetroffen exemplaren zijn te verwarren met verschillende andere spinnen zoals soorten uit de geslachten Zelodes en Drassodes. Door de fluweelachtige beharing op het achterlijf van de waterspin zijn de meeste soorten wel te onderscheiden.
De waterspin is de enige spin die, eenmaal volwassen, in zoet water leeft en het land alleen uit noodzaak betreedt. Alleen als een waterbron uitdroogt begeeft de waterspin zich op het land, op zoek naar een nieuwe waterbron. Er zijn wel meer spinachtigen die in water leven, zoals de zeespinnen, maar deze behoren niet tot de echte spinnen en leven bovendien altijd in zoutwater.
De waterspin heeft een bijzondere manier gevonden om vrijwel permanent onder water te kunnen blijven en houdt zich meestal op in een zelf gesponnen onderwaterweb dat lucht bevat en doet denken aan een duikerklok. De spin brengt vrijwel het gehele leven in de duikerklok door, zowel het eten van prooien, het verteren van voedsel, de paring, de bevruchting, de eiafzet, de overwintering en de vervelling vinden allemaal in een duikerklok plaats. De duikerklok vervult een functie als kunstmatige long die primair de zuurstofvoorziening ondersteunt.[9]
Het web bevat lucht dat door de spin zelf is verzameld, wat uniek is in de dierenwereld. De klok wordt op enige afstand onder het wateroppervlak gebouwd en bestaat uit een bolvormig web, waarvan de spinseldraden zo fijnmazig zijn dat lucht wordt vastgehouden zodat de klok luchtdicht is. Het web is met hechtdraden aan de onderwatervegetatie bevestigd, en alleen planten met fijnbladerige stengels zijn hiervoor geschikt. Omdat de klok zich hierdoor altijd midden in de dichte vegetatie bevindt, wordt de lucht ook door diffusie en opstijgende belletjes van planten voortdurend voorzien van zuurstof. Diffusie zorgt er tevens voor dat de CO2 die de spin uitademt wordt verwijderd.[10]
De spin duikt regelmatig op om verse lucht te halen en maakt hierbij gebruik van de zeer dichte, maar korte beharing van het achterlijf. Door het achterlijf boven water te steken en de lucht die in de haren wordt vastgehouden onder het 'web' met de poten van zich af te strijken, wordt de klok met lucht gevuld. Nadat de spin 4 à 6 keer naar de oppervlakte is geweest, is de duikerklok voldoende met lucht gevuld. Dezelfde procedure moet worden herhaald om de lucht telkens te verversen.
De waterspin is weliswaar sterk op het leven onder water aangepast maar bezit geen gespecialiseerde ademhalingsorganen zoals kieuwen. De spin heeft dezelfde methode van ademhaling als alle op het land levende spinnen en bezit zogenaamde boeklongen. Boeklongen worden zo genoemd omdat ze sterk geplooid zijn om de zuurstofopname te vergroten en door de gevouwen en gestapelde weefselstructuur in deze ademhalingsorganen doen ze denken aan een boek. De ademhaling vindt plaats door twee openingen aan de onderzijde van het achterlijf, waardoor lucht wordt aangezogen die langs de boeklongen wordt gevoerd. Naast boeklongen heeft de waterspin tevens een stelsel van tracheeën of adembuisjes.[11] De boeklongen van de waterspin verdragen geen water en functioneren alleen als er lucht wordt toegevoerd, de spin kan dus niet onder water ademen en is afhankelijk van de buitenlucht. Het land wordt echter zelden betreden, hoewel de spin soms buiten het water vervelt.
Zoals alle spinachtigen vervellen waterspinnen regelmatig, en wat minder naarmate ze ouder worden. Soms wordt de oude huid opgegeten. De vervelling vindt soms op het land plaats maar kan ook in een klok gebeuren, echter nooit de 'woonbel', er wordt altijd een nieuwe klok gebouwd.
De waterspin is lethargisch en zit het grootste deel van zijn leven ondersteboven te wachten in de luchtbel onder water tot er een prooi voorbij komt. Alleen om te eten en zich voort te planten komt de spin tevoorschijn, de spin is voornamelijk nachtactief. Uit onderzoek blijkt dat de vrouwtjes en de juvenielen alleen 's nachts actief zijn, maar de mannetjes zijn ook overdag aan te treffen.[12] De mannetjes houden zich voornamelijk bezig met zwemmen op zoek naar prooien en een partner.
De levenswijze van de mannetjes van de waterspin verklaart waarschijnlijk ook de sterke seksuele dimorfie waarbij de mannetjes vaak groter zijn dan vrouwtjes. Dit is zeer uitzonderlijk bij de spinnen, meestal blijven de mannetjes vele malen kleiner. Zelfs bij de sterk aan de waterspin verwante soorten uit het geslacht Cybaeus blijven de mannetjes veel kleiner. Deze soorten leven echter op het land en wetenschappers vermoeden dat de op het water aangepaste levenswijze te maken heeft met de ongebruikelijke seksuele dimorfie. In de spinnenwereld zijn de vrouwtjes meestal passief en afwachtend terwijl de mannetjes actief op zoek gaan naar een partner. De veel kleinere mannetjes kunnen zich gemakkelijk verplaatsen op het land dan de grotere en zwaardere vrouwtjes. Bij de in het water levende waterspin echter is een groter lichaam van de mannetjes voordelig, omdat ze beter kunnen zwemmen. Ook blijkt uit laboratoriumexperimenten dat vrouwtjes zich meer bezighouden met het maken en bijvullen van een luchtbel en het maken van een nest, terwijl mannetjes meer en daarnaast ook beter zwemmen.[8]
De waterspin zoekt in de vroege lente naar een partner, hierbij zijn het de mannetjes die op zoek gaan naar een vrouwtje; de vrouwtjes wachten in hun duikerklok tot er zich een partner aandient. In tegenstelling tot de meeste spinnen is het een opmerkelijk feit dat een koppeltje waterspinnen enige tijd bij elkaar blijft. Het mannetje hoeft dus niet weg te vluchten na de paring om kannibalisme door het vrouwtje te voorkomen.
Als een mannetje een vrouwtje gevonden heeft bouwt hij eerst een duikerklok naast die van het vrouwtje. Vervolgens kruipt hij in haar luchtbel waarna de paring plaatsvindt. Bij spinnen is deze uitwendig; het mannetje heeft aan het einde van iedere tasterpoot (pedipalp) een ballon-achtig, bruin uiteinde dat voorzien is van een stekeltje. Dit orgaan wordt de bulbus genoemd en dient als spermatofoor (zaadpakketje). Hierin stopt het mannetje zijn sperma waarna het vrouwtje de bulbus opneemt in haar zogenaamde spermatheek of zaadblaasje. Als het vrouwtje later haar eitjes afzet, komt het sperma hierbij vrij en worden de eitjes bevrucht.
De eitjes worden afgezet in een door het vrouwtje gesponnen cocon, die in een speciale kraam-luchtbel wordt gehangen. Er worden enkele tientallen eitjes per cocon afgezet en een vrouwtje kan drie cocons per seizoen produceren. De eiercocon wordt door het vrouwtje in de luchtbel bewaakt. Nadat ze uit het ei zijn gekropen verspreiden de juveniele spinnen zich door weg te zwemmen.[12] Lange tijd werd gedacht dat de jonge spinnetjes zich aan een lange draad (herfstdraad) laten meezweven in de wind om zich te verspreiden, zoals bij andere spinnen voorkomt.[13] Uit onderzoek blijkt dat waterspinnen gevoelig zijn voor uitdroging, ze verliezen per uur 2,42 procent van het lichaamsgewicht aan water, tegenover 0,02 procent bij andere tangkakige spinnen.[12]
De waterspin overwintert in het subadulte of volwassen stadium en meestal onder water. Rond oktober komen de dieren niet meer uit de duikersklok, waar ze de gehele winter blijven zitten. Soms wordt op het land overwinterd in de oevervegetatie of half verteerde plantenresten. Er is ook bekend dat ze soms overwinteren in een verlaten schelp van een tweekleppige, de opening tussen de twee schelphelften wordt dan gedicht met spinsel.
Omdat in de lente verschillende maten waterspinnen kunnen worden aangetroffen, werd lange tijd gedacht dat de spinnen één generatie in twee jaar kennen (semivoltien). Uit onderzoek blijkt echter dat de vrouwtjes gedurende langere tijd eieren kunnen produceren, waardoor de spinnen die uit een eerder nest komen groter zijn dan die uit een later nest, wat de verschillende groottes verklaart. Daarom wordt wel aangenomen dat de spin slechts één generatie per jaar heeft, wat univoltien wordt genoemd.[12]
De waterspin is net als alle spinnen een carnivoor die leeft van levende prooien. De spin zit overdag in zijn luchtbel onder water en steekt zijn poten buiten de schuilplaats. De haartjes op de poten van de spin zijn zeer gevoelig voor trillingen en kunnen zo prooidieren waarnemen door de trillingen van het water. Soms gaat de spin actief op zoek naar voedsel en doet dit meestal 's nachts. De spin is dan erg beweeglijk en is een goede en snelle zwemmer.[14] De waterspin vangt zijn prooien altijd onder water, maar kan ze hier niet opeten. Net als alle spinnen injecteert de spin zijn prooi met gif en spijsverteringsstoffen, en zuigt de vloeibare prooi vervolgens leeg. Onder water echter zouden de verteringssappen en de opgeloste prooi worden verspreid in het water. Daarom brengt de spin de buitgemaakte prooi altijd naar de luchtbel en eet deze hier op. Het voedsel van de waterspin bestaat uit dieren die soms groter zijn dan de spin zelf, wat mogelijk is door de relatief zeer giftige beet. Zelfs de vraatzuchtige libellenlarven die twee keer zo groot zijn als de spin komen in aanmerking als prooi en ook grotere vissen en watersalamanders worden aangevallen.[14] Op het menu staan echter voornamelijk kleine kreeftachtigen, kikkervisjes, kleine visjes, wormen en keverlarven. Jonge waterspinnen eten wat kleinere prooien, zoals wormen en watervlooien.
Vijanden van de waterspin zijn vooral vogels, kikkers en andere insecteneters en ook grote roofvissen eten de spin. Sommige waterinsecten zijn een vijand, zoals de geelgerande watertor (Dytiscus marginalis). Deze tot 3,5 centimeter lange roofkever is door zijn grootte en zware bepantsering partij voor de spin.
De waterspin is in Nederland een talrijk voorkomende soort en kan thuis in een aquarium worden gehouden, zodat het gedrag en de levenswijze bestudeerd kunnen worden. In België echter is de spin zeldzaam. Zij staat er op de rode lijst van spinnen en daarom geldt aldaar een vangverbod.[4]
De waterspin is een decoratief huisdier door de karakteristieke zilver-achtige luchtbel op de rug en poten, die enigszins doet denken aan kwik. De spin zal actief een web bouwen en het vullen met lucht, zolang er aan een paar voorwaarden wordt voldaan. Zodra de duikerklok af is zal de spin zich meestal in de luchtbel bevinden.
Het water dient enkele decimeters diep te zijn; de spin bouwt geen web vlak onder het wateroppervlak. Daarnaast zijn wortelende onderwaterplanten belangrijk om de spin nestgelegenheid te bieden en het water van zuurstof te voorzien. De spin kan gevoed worden met kleine diertjes die men zelf kan vangen of in de dierenhandel kan verkrijgen bij een hengelsportzaak. Voorbeelden van geschikt voedsel zijn rode muggenlarven, slingerwormen en andere kleine waterdieren. Grotere prooidieren zijn minder geschikt gezien deze de spin kunnen verwonden of doden.
De kaken van de waterspin kunnen beter vermeden worden; haar beet staat net als die van de roodwitte celspin bekend als uitermate pijnlijk voor de mens, al is het gif niet gevaarlijk. Naast deze niet te negeren pijn (vergelijkbaar met een wespensteek) treedt er bij zo'n beet een lokale zwelling van het weefsel op.
De waterspin behoort tot het monotypische geslacht Argyroneta wat betekent dat het de enige soort is die tot het geslacht behoort en er geen verwante soorten bekend zijn. Vroeger werd de waterspin zelfs tot een aparte familie gerekend; de Argyronetidae. Tegenwoordig weet men dat de spin op fylogenetische gronden tot de familie waterspinnen (wetenschappelijke naam: Cybaeidae) moet worden gerekend. Onder andere onderzoek naar de fossiele spin Vectaraneus yulei heeft een verband met deze familie aangetoond.[15]
De waterspin werd in 1757 door Clerck voor het eerst wetenschappelijk beschreven als Araneus aquaticus.[2] De wetenschappelijke geslachtsnaam Araneus betekent 'spin' en de soortnaam aquaticus verwijst naar de op het water aangepaste levenswijze, de huidige geslachtsnaam Argyro(-)neta betekent letterlijk 'zilveren net' en slaat op het vermogen van de spin om lucht vast te houden. De spin werd later ook onder andere namen vermeld, zoals Aranea amphibia door Müller (1776).[2] Ook deze soortnaam verwijst naar de levenswijze van de spin; amphi-bios betekent 'dubbel-levend'. De soortnaam is ook wel gespeld als aquaticus maar deze naam is onjuist.
De waterspin kent geen ondersoorten, er is wel geopperd om de populaties in Japan als een aparte ondersoort te benoemden maar dit wordt niet algemeen geaccepteerd. Deze ondersoort, Argyroneta aquatia japonica, werd in 2002 voorgesteld door de Japanse wetenschapper Hirotsugu Ono op basis van de gemiddeld langere genitaliën bij de Japanse populaties van de waterspin. De ondersoort wordt echter niet erkend en gezien als synoniem.[2]
Bronnen
De waterspin, ook wel duikerspin of duikerklokspin (Argyroneta aquatica) is een spin uit de familie waterspinnen (Cybaeidae). Vroeger werd de spin door de afwijkende levenswijze tot een aparte familie gerekend (Argyronetidae), maar dit is achterhaald. De waterspin is een middelgrote soort die exclusief poten maximaal 1,5 centimeter lang wordt en te herkennen is aan de fluweelachtige beharing van het achterlijf. De kleur van de spin is bruin tot leverkleurig, de poten zijn donkerder. Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden aan de knotsvormige uiteinden van de tasterpoten, dit zijn de uitsteeksels bij de kop.
De waterspin is de enige spin die vrijwel permanent onder water leeft, en hier een met lucht gevuld, duikerklok-achtig web bewoont. De spin maakt een web tussen de waterplanten en haalt vervolgens lucht van de oppervlakte om het web te vullen; de lucht wordt vastgehouden door de haartjes aan het achterlijf. Dit gedrag is van geen enkele andere spin bekend.
De waterspin heeft een groot verspreidingsgebied binnen Europa en Azië. De spin leeft in zoet water dat met onderwatervegetatie is begroeid. De beet van de waterspin is giftig en staat bekend als zeer pijnlijk bij de mens, maar is niet gevaarlijk.
Vannedderkopp (Argyroneta aquatica) er en edderkopp i gruppen (familien) Cybaeidae. Den lever det meste av tiden i ferskvann, herav navnet.
Vannedderkopp er utbredt fra De britiske øyer i vest til Japan i øst. I Norge mangler den på Vestlandet, men er registrert i Sør- og Øst-Norge, Trøndelag og Finnmark.
Vannedderkopp er en stor edderkopp, mellom 15 og 20 mm (kroppslengde). De er brunsvart på farge. Kroppen er dekt med fine hår, slik at bakkroppen blir omgitt av et «luftlag» under vann. På grunn av dette luftlaget får den en sølvskinnende farge under vann.
Den lever som predator (rovdyr) på andre mindre vannlevende dyr i ferskvann, men ånder luft som alle andre edderkopper. Den samler luft i et nett eller en «klokke» mellom vannplantene, under vannoverflaten. Luften blir jevn byttet ut og eggene blir lagt inne i denne «luftboblen».
Vannedderkopp (Argyroneta aquatica) er en edderkopp i gruppen (familien) Cybaeidae. Den lever det meste av tiden i ferskvann, herav navnet.
Multimedia w Wikimedia Commons Topik (Argyroneta aquatica) – gatunek wodnego pająka z rodziny topikowatych (Argyronetidae). Osiąga 15 mm długości. Bywa niekiedy klasyfikowany w rodzinie lejkowcowatych (Agelenidae)[2].
Topik jako jedyny gatunek spośród pająków całe swoje życie spędza w wodzie, ale nie różni się od innych pająków budową ani fizjologią. Zdolność przebywania w wodzie uzyskał dzięki wykształceniu odpowiedniego zestawu zachowań. Podobnie jak inne pająki topik oddycha powietrzem atmosferycznym. Aby pogodzić to z wodnym trybem życia, pokrywa odwłok (na którym znajdują się otwory narządów oddechowych – płucotchawki) specjalną otoczką powietrzną utrzymywaną przez włoski na odwłoku. Otoczka ta powstaje przez wciągnięcie do wody bańki powietrza. Aby tego dokonać, pająk wynurza z wody koniec odwłoka wraz z kądziołkami przędnymi i tylnymi nogami, między którymi rozsnuwa plątaninę nici pajęczyny, wciąga pajęczynę pod wodę, zagarniając nią bańkę powietrza, która przylepia się do odwłoka. Topik zsuwa potem bańkę nogami z odwłoka i uzupełnia nią zapas powietrza w podwodnym "dzwonie", w którym mieszka w cieplejszej porze roku[3][4].
Topik (Argyroneta aquatica) – gatunek wodnego pająka z rodziny topikowatych (Argyronetidae). Osiąga 15 mm długości. Bywa niekiedy klasyfikowany w rodzinie lejkowcowatych (Agelenidae).
Argyroneta aquatica, conhecida pelo nome comum de aranha-de-água, é uma espécie de aranhas da família Cybaeidae, encontrada na região Paleártica, privativa dos lagos e de outros locais de água parada. A espécie apresenta carapaça marrom-amarelada com estripações escuras e mede entre 8 mm e 15 mm de comprimento. É a única aranha que vive permanentemente debaixo de água. Este tipo de aranhas é a única que consegue, usando os pequenos «pelos» das patas e do abdómen, aprisionam bolhas de ar, que retiram da superfície da água, e constroem com seda uma membrana que permite o armazenamento do ar contido nas bolhas, constituindo um reservatório subaquático denominado sino de ar. A seda é produzida sob a forma de um líquido que contém uma proteína, a fibroína que, em contacto com o ar, solidifica.
Normalmente a aranha-de-água aloja-se nos ramos das algas para que o ar contido nos sinos de ar sejam renovados ao longo do tempo pela fotossíntese que as algas realizam, estando sempre oxigénio dentro das bolhas.
Argyroneta aquatica (Păianjenul de apă) este un păianjen araneomorf, care își petrece întreaga viață sub apă. Păianjenul de apă este singura specie a genului Argyroneta.
Se deosebește de ceilalți păianjeni prin perișorii care acoperă ultima pereche de picioare, fiind adaptați pentru înot și prin prezența a 3 ghiare pe a treia pereche a picioarelor. Numele genului provine de la faptul că la scufundare corpul lor are o nuanță argintie[1], din cauza stratului de aer care acoperă opistosoma.
Masculii sunt mai mari, lungimea lor este de 1,5 cm, iar cea a femelelor de 1,2 cm, ceva neobișnuit pentru păiajeni (la majoritatea e invers)[2]. Prosoma este brună - gri, cu pete și fâșii negre, iar opistosoma este cafenie și acoperită cu numeroase firișoare de păr „catifelate”[2].
Chiar dacă se numește păianjen de apă, totuși respiră cu aer. Pentru aceasta el construiește o cupolă, sau clopot, din mătase, care este "ancorată" de plante sau alte obiecte subacvatice. Aceasta reprezintă un rezervor cu aer. Cupola are dimensiunea unei nuci și, bineînțeles, intrarea este situată în parte inferioară. Cupolele femelei sunt mai mari decât cele a masculilor, din cauză că ele au un mod de viață mai sedentar. Rezervele de aer sunt în permanență îmbogățite cu oxigen. Păianjenul iese la suprafață și-și ridică opistosoma deasupra apei. Moleculele de aer se rețin prin firișoarele de păr și formează o peliculă de aer în jurul opistosomei. La destinație, în cupolă, aerul este eliberat. Cu toate acestea, reaprovizionarea frecventă este inutilă, deoarece structura pereților permite schimbul de gaze cu apa din jur, datorită diferenței presiunii osmotice. Acest sistem este mai avansat decât un aqualung, care trebuie să fie reumplut cu aer.
Păianjenul de apă se hrănește cu diverse insecte acvatice, crustacee și alte artropode. El vânează înotând rapid printre plante. După ce și-a prins prada, o aduce în cupolă. Foarte rar, hrana neconsumată este depozitată în cupolă. La rândul lor, păianjenii sunt mâncați de pești și broaște. Masculii sunt mai activ și înotători mai buni decât femelele, prin aceasta se explică faptul diferenței de dimensiuni. În timpul înotului, păianjenul utilizează firele de mătase, prinse de plante, ca suport[2]. Chelicerele acestui păianjen sunt puternice și pot penetra pielea umană. Mușcătura căuzează dureri, inflamații locale și febră[3].
Împerecherea este precedată de construcția de către mascul a unei cupole în apropierea cupolei femelei. Apoi, masculul formează un tunel, prin care ajunge la femelă, unde și are loc împerecherea. Femela depune ouăle, în număr de 60 - 70, lângă sau în cupola sa. Ea le protejează de orice primejdie. Acest păianjen trăiește în jur de doi ani.
Păianjenul de apă locuiește în lacurile și în apele slab curgătoare din Europa de Nord și Centrală, Africa de Nord și Asia de Nord.
Între arahnologi au fost controverse cu privire la apartenența genului la familia Cybinidae sau Argyronetidae. În prezent este acceptată prima variantă, însă o subspecie - Argyroneta aquatica japonica (Păianjen de apă japonez) este menționată în familia Argyronetidae, deoarece descoperitorul subspeciei, Hirotsugu Ono, a ales această familie[4].
Platnick, Norman I. (2008): version 8.5. American Museum of Natural History.
Argyroneta aquatica (Păianjenul de apă) este un păianjen araneomorf, care își petrece întreaga viață sub apă. Păianjenul de apă este singura specie a genului Argyroneta.
Se deosebește de ceilalți păianjeni prin perișorii care acoperă ultima pereche de picioare, fiind adaptați pentru înot și prin prezența a 3 ghiare pe a treia pereche a picioarelor. Numele genului provine de la faptul că la scufundare corpul lor are o nuanță argintie, din cauza stratului de aer care acoperă opistosoma.
Pavúk vodný alebo vodnár striebristý (lat. Argyroneta aquatica) je druh pavúka z čeľade Cybaeidae.
Vyskytuje sa v rybníkoch a stojatých vodách mierneho pásma Európy a Ázie. Hoci sa fyzicky nelíši od mnohých suchozemských druhov pavúkov, väčšinu života strávi pod vodou. Tu si medzi koreňmi alebo steblami vodných rastlín buduje ukotvenú hodvábnu striešku. Keď je strieška hotová, pavúk sa niekoľkokrát vynorí a vráti sa s bublinou vzduchu, ktorú ma zachytenú medzi zadnými nohami a bruškom. Bublinu vypustí pod strieškou, ktorá sa vyduje nahor a vytvorí dokonalý potápačský zvon naplnený vzduchom. Tam potom pavúk vyčkáva na svoju korisť pohybujúcu sa okolo. Z času na čas sa vynorí, aby doplnil zásobu vzduchu. Aj samica buduje potápačské zvony s uzavretými chovnými komôrkami pre vajíčka v hornej časti. Keď sa pavúčiky vyliahnu, prehryzú si cestu do hlavnej komory, kde zostávajú niekoľko týždňov, kým nevyrastú a neodvážia sa vystúpiť do rybníka. Väčšina z nich sa vyšplhá na breh, vypustí hodvábne vlákno a nechá sa vetrom unášať preč, hľadať inú vodnú plochu.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pavúk vodný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pavúk vodný
Pavúk vodný alebo vodnár striebristý (lat. Argyroneta aquatica) je druh pavúka z čeľade Cybaeidae.
Vyskytuje sa v rybníkoch a stojatých vodách mierneho pásma Európy a Ázie. Hoci sa fyzicky nelíši od mnohých suchozemských druhov pavúkov, väčšinu života strávi pod vodou. Tu si medzi koreňmi alebo steblami vodných rastlín buduje ukotvenú hodvábnu striešku. Keď je strieška hotová, pavúk sa niekoľkokrát vynorí a vráti sa s bublinou vzduchu, ktorú ma zachytenú medzi zadnými nohami a bruškom. Bublinu vypustí pod strieškou, ktorá sa vyduje nahor a vytvorí dokonalý potápačský zvon naplnený vzduchom. Tam potom pavúk vyčkáva na svoju korisť pohybujúcu sa okolo. Z času na čas sa vynorí, aby doplnil zásobu vzduchu. Aj samica buduje potápačské zvony s uzavretými chovnými komôrkami pre vajíčka v hornej časti. Keď sa pavúčiky vyliahnu, prehryzú si cestu do hlavnej komory, kde zostávajú niekoľko týždňov, kým nevyrastú a neodvážia sa vystúpiť do rybníka. Väčšina z nich sa vyšplhá na breh, vypustí hodvábne vlákno a nechá sa vetrom unášať preč, hľadať inú vodnú plochu.
Araneus aquaticus
Aranea aquatica
Aranea urinatoria
Aranea amphibia
Clubiona fallax
Vodni pajek (znanstveno ime Argyroneta aquatica) je pajek iz družine Cybaeidae, ki prebiva pod vodo. Razširjen je v nekaterih delih Evrope in Azije. Znani so po gradnji posebnih mrež v obliki potapljaškega zvona, ki je napolnjen z zrakom.
Povprečna velikost pajka znaša 2,5 cm, samci so obarvani temno rumeno-zeleno, samice pa črno. Srebrni lesk pajčevine pod vodo je dal rodovno ime pajka Argyroneta, kar v grščini pomeni srebrna mreža.[2]
Živi v Severni in Srednji Evropi do 62° severne geografske širine ter v Srednji Aziji, navadno v jezerih in ribnikih.[3] Aktiven je ponoči, živi samotarsko in je posebno prilagojen za življenje pod vodo.[3] Vodni pajek v resnici ni zelo dober plavalec, saj se mora zelo upirati vzgonu med plavanjem. Samec je aktiven lovec in plava relativno veliko časa, medtem ko je samica dosti manj aktivna, saj večino časa preživi v zvonu in čaka na plen v zasedi, ki slučajno nasede na mrežo.[3] Prehranjuje se z majhnimi vodnimi nevretenčarji, žuželkami in raki.[2][4]
Parjenje poteka pozno spomladi in zgodaj poleti. Samec pri tem zgradi dodatni zvon blizu samičinega ter napravi prehod med obema strukturama. Samica po parjenju izleže 20 ali več jajčeč in okoli njih napravi zaščitni kokon. Življenjska doba vodnega pajka je eno do dve leti.[2]
Ugriz pajka za človeka ni nevaren, vendar naj bi bil zelo boleč, na mestu ugriza pa povzroči krajevni vnetni odziv.[5]
Za prebavljanje plena, levitev, odlaganje jajčeč, parjenje in vzgajanje mladih pajkcev gradijo mrežo v obliki potapljaškega zvona, ki je napolnjen z zrakom. Običajno jo pritrdi na podvodne rastline ali kamne.[3] V zvonu lahko pajek tudi prezimi.
Zrak v zvonu mora pajek občasno zamenjati: na zadku in nogah se nahajajo dlake, s katerimi ujame zračne mehurčke nad površino vode in jih prenese do svojega zvona.[3] Kljub temu zraka ne rabi neprestano obnavljati zaradi difuzije raztopljenega kisika (O2) v zvon in ogljikovega dioksida (CO2) iz zvona.[2][4] Dihalni sistem vodnega pajka se razlikuje od drugih pajkov, saj je število lamel v predalastih pljučih zmanjšano na 20, kot kompenzacija za to pa se je razvil velik in zapleten sistem vzdušnic.[3]
Aktivni način življenja samcev je po vsej verjetnosti eden od glavnih vzrokov izrazitega spolnega dimorfizma, ki je obraten kot pri večini pajkov, saj so samci za skorajda 30 % večji od samic. Drugi glavni vzrok je sam zvon: volumen zvona je trikrat večji od velikosti telesa, obnavljanje zraka pa je energijsko potraten proces. Manjša velikost telesa pri samicah pomeni manjši volumen zvona in s tem manjšo porabo energije za obnavljanje zraka.[3]
Vodni pajek (znanstveno ime Argyroneta aquatica) je pajek iz družine Cybaeidae, ki prebiva pod vodo. Razširjen je v nekaterih delih Evrope in Azije. Znani so po gradnji posebnih mrež v obliki potapljaškega zvona, ki je napolnjen z zrakom.
Vattenspindel (Argyroneta aquatica) är en spindel som placeras i det egna släktet Argyroneta. Den lever under vattnet, men andas ändå luft som alla andra spindlar. Därför samlar vattenspindeln luft i ett nät som den tar med under vattenytan. Djuret förekommer från Brittiska öarna i väst till Japan i öst.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Vattenspindel (Argyroneta aquatica) är en spindel som placeras i det egna släktet Argyroneta. Den lever under vattnet, men andas ändå luft som alla andra spindlar. Därför samlar vattenspindeln luft i ett nät som den tar med under vattenytan. Djuret förekommer från Brittiska öarna i väst till Japan i öst.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Su örümceği (Argyroneta aquatica), Cybaeidae familyasından bir örümcek türü. Karada yaşayıp suda avlanır. Suyun derinliklerine, ördüğü çok sıkı ve su geçirmeyen keseciğini su yüzeyinden getirdiği hava ile doldurarak, bir tür dalgıç çanı yapar. Keseciğin açık ağzı altta bulunup, örümceğin içeri girip çıkmasını dolayısıyla havadaki ve sudaki hayatını sürdürmesini sağlar. Suda yüzerken, solunum deliklerini kapakçıklarla kapatır. Rahatça 5-10 dakika su içinde kalabilir. Kışları, su altında kımıldamadan baharı bekleyerek geçirir.
Almanya'da 2000 Yılın Örümceği olarak seçilmiştir.
Örümceğimsiler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Su örümceği (Argyroneta aquatica), Cybaeidae familyasından bir örümcek türü. Karada yaşayıp suda avlanır. Suyun derinliklerine, ördüğü çok sıkı ve su geçirmeyen keseciğini su yüzeyinden getirdiği hava ile doldurarak, bir tür dalgıç çanı yapar. Keseciğin açık ağzı altta bulunup, örümceğin içeri girip çıkmasını dolayısıyla havadaki ve sudaki hayatını sürdürmesini sağlar. Suda yüzerken, solunum deliklerini kapakçıklarla kapatır. Rahatça 5-10 dakika su içinde kalabilir. Kışları, su altında kımıldamadan baharı bekleyerek geçirir.
Almanya'da 2000 Yılın Örümceği olarak seçilmiştir.
Türkiye'de de bulunurlar.
Самець, який за розміром більший від самки, досягає 15 мм в довжину, а самка — до 12; майже голі головогруди буроватого кольору, який переходить в чорнуватий, з чорними лініями і плямами; черевце буре, покрите багатьма бархатистими волосками і містить на спинній стороні два ряди вдавлених точок.
При зануренні сріблянки у воду між волосками черевця, покритими особливою жирною не змочуваною речовиною, затримується повітря (оскільки не витісняється, завдяки силам поверхневого натягу води) і тому павук під водою здається срібним. Цей шар повітря дозволяє сріблянці довго залишатися під водою; він зрідка піднімається на ЇЇ поверхню, щоб відновити запас повітря. Водовідштовхувальна речовина є видозміненим секретом павутинних залоз[2]. Водяний павук трапляється в стоячих або повільно текучих водоймах доволі часто.
Харчується водяний павук різними дрібними тваринами, які заплутуються в нитках його підводної павутини, або яких він ловить, плаваючи по воді. Спійману зайву здобич він інколи вішає в своєму гнізді.
Життя водяного павука триває близько 18 місяців. Зимують сріблянки в різних стадіях: дорослих самців на зимівлі зустрічається менше, ніж самок; найбільше серед зимуючих молодих павуків. Іноді разом з самками зимують і пізні яйцеві кокони. Для зимівлі будується особливий зимувальний дзвін, особливо міцний і міцний. До складу його стінок, крім звичайної павутини, входить особлива склоподібна маса. Іноді павуки зимують у порожніх раковинах молюсків. Там вони теж плетуть павутиновий кокон, але менш щільний. Раковини з павуками часто вмерзають в лід, але сріблянки прекрасно переносять таку сувору зимівлю. Навесні раковини і зимівельні дзвони павуків розносяться повінню, що сприяє їх розселенню.
Дзвіноподібне чи воронкоподібне гніздо сріблянка робить під водою із павутинок, прикріплюючи його до різних підводних предметів . Гніздо, відкрите знизу і досягає величини лісового горіха, павук наповнює повітрям і використовує його в якості своєрідного водолазного дзвона.
Для наповнення гнізда повітрям водяний павук піднімається на поверхню води і виставляє кінчик черевця, розсуваючи при цьому павутинні бородавки, потім швидко ниряє і забирає при цьому з собою, крім шару повітря, яке покриває все черевце, ще й бульбашку повітря на його кінці. Досягнувши гнізда, павук відділяє бульбашку задніми лапками від черевця і переводить його в свою домівку.[3] Сріблянки — самці інколи забираються в пусті раковини равликів і зимують в них, заткнувши вхід павутиною.
Самці і самки сріблянки живуть поряд в гніздах, що є дуже нетиповим для павуків.
Яйця відкладаються в кокон із павутини, в якому міститься повітря, поміщаються поблизу від гнізда або в самому гнізді і детально охороняються самкою.
За токсичністю отрута сріблянки займає третє місце серед павуків України, поступаючись тільки каракурту і тарантулу. Тим не менш, вони не погано переносять неволю, проживаючи в акваріумах.
Argyroneta aquatica (trong tiếng Anh gọi là diving bell spider, "nhện chuông lặn", water spider, "nhện nước") là loài nhện duy nhất dành gần toàn bộ thời gian dưới nước. Đây là thành viên duy nhất trong chi Argyroneta. Lúc rời khỏi nước, chúng có màu từ nâu vừa đến đậm, dù lông trên bụng làm chúng có màu như xám đậm.[2] Đây là loài bản địa ao đầm Á-Âu.[3]
A. aquatica là loài nhện duy nhất dành hầu hết thời gian dưới nhước, cả lúc nghỉ, bắt và ăn mồi, giao phối, đẻ trứng. Chúng chỉ ngoi lên lúc lấy hơi và (thỉnh thoảng) mang con mồi lên cạn.[4][5][6][7]
Có một số loài nhện khác sống bán thủy sinh. Ví dụ, một số loài trong chi Desis, vào lúc triều cường, trốn trong bọc tơ chứa khí dưới nước, và hay mò mẫm kiếm ăn ở vùng gian triều lúc triều kém.[5][8][9] Những loài nhện sống trong vùng ngập nước thường xuyên có thể sống sót trong một khoảng thời gian khá dài dưới nước bằng việc rơi vào trạng thái giống hôn mê, dài đến 16–36 giờ như ở Arctosa fulvolineata.[10] Nhiều loài trong các chi Ancylometes, Dolomedes, Megadolomedes, Pardosa, Pirata, Thalassius, sống trên mặt nước, nhưng có thể lặn lâu, bơi khỏe và bắt mồi được dưới nước.[4][5][11] Những loài này còn trốn dưới nước để tránh bị động vật khác ăn.[4][12]
A. aquatica sống trong môi trường nước ngọt sạch với cây thủy sinh, nhưng hồ, ao, lạch, đầm và suối chảy chậm.[6][13] Nó có mặt ở gần khắp châu Âu lục địa (chưa ghi nhận ở Bồ Đào Nha, Hy Lạp và Albania), quần đảo Anh và mạn bắc châu Á (Thổ Nhĩ Kỳ, Kavkaz, Nga, Iran, Trung Á, Trung Quốc, bán đảo Triều Tiên và Nhật Bản.[3][14] Nhật Bản có một phân loài riêng, là A. a. japonica.[2][15]
Argyroneta aquatica (trong tiếng Anh gọi là diving bell spider, "nhện chuông lặn", water spider, "nhện nước") là loài nhện duy nhất dành gần toàn bộ thời gian dưới nước. Đây là thành viên duy nhất trong chi Argyroneta. Lúc rời khỏi nước, chúng có màu từ nâu vừa đến đậm, dù lông trên bụng làm chúng có màu như xám đậm. Đây là loài bản địa ao đầm Á-Âu.
Argyroneta aquatica
(Clerck, 1757)
Паук-серебрянка[1], или водяной паук[2] (лат. Argyroneta aquatica) — распространённый в Европе вид пауков из семейства Cybaeidae. Отличается длинными плавательными щетинками на задних ногах и 3 коготками на ногах 3-х задних пар.
Самец, который больше самки (это предотвращает каннибализм самок), достигает 15 мм в длину, самка — до 12; почти голая головогрудь буроватого цвета, переходящего в черноватый, с чёрными линиями и пятнами; брюшко бурое, покрыто множеством бархатистых волосков и имеет на спинной стороне два ряда вдавленных точек.
При погружении серебрянки в воду волоски брюшка, покрытые особым жирным веществом, не смачиваются, между ними задерживается (так как не вытесняется, благодаря силам поверхностного натяжения воды) воздух и потому оно под водой кажется серебряным. Этот слой воздуха позволяет серебрянке долго оставаться под водой; он изредка поднимается на её поверхность, чтобы возобновить запас воздуха. Водоотталкивающее вещество является видоизменённым секретом паутинных желёз[3]. Водяной паук попадается в стоячих или медленно текущих водах довольно часто.
Питается водяной паук различными мелкими животными, которые запутываются в нитях его подводной паутины, или которых он ловит, плавая в воде. Пойманную излишнюю добычу он иногда вешает в своём гнезде.
Колоколообразное или воронкообразное гнездо серебрянка делает под водой из паутинок, прикрепляя его к различным подводным предметам. Гнездо, открытое книзу и достигающее величины лесного ореха, паук наполняет воздухом и пользуется им в качестве своеобразного водолазного колокола.
Для наполнения гнезда воздухом водяной паук поднимается на поверхность воды и выставляет кончик брюшка, раздвигая при этом паутинные бородавки, затем быстро ныряет и уносит при этом с собой, кроме слоя воздуха, покрывающего всё брюшко, ещё и пузырек воздуха на конце его. Достигнув гнезда, паук отделяет пузырёк задними лапками от брюшка и переводит его в свою постройку.[4] Серебрянки-самцы иногда забираются в пустые раковины улиток и зимуют в них, заткнув вход паутиной.
Самец и самка пауки-серебрянки живут рядом в гнёздах, что очень нетипично для пауков.
Яйца откладываются в кокон из паутины, содержащий воздух, помещаются поблизости от гнезда или в самом гнезде и тщательно охраняются самкой.
Паук серебрянка уничтожает мальков, сокращая поголовье полезных рыб. Хорошо переносит неволю и является интересным объектом для наблюдения. Для содержания паука подойдёт ёмкость с водой объёмом от 5 литров. Для плетения колокола, пауку понадобится каркас из веток или водных растений, таким образом можно контролировать, где именно пауку строить колокол. Часть веток должна выходить из воды, чтобы паук имел возможность выхода на сушу, дабы набрать свежего воздуха. Кормить серебрянок можно небольшими рыбками, гамарусом, водяными осликами и мотылем. Самец и самка могут жить в одном объёме не проявляя агрессии, но если недокармливать пауков, может иметь место каннибализм.
Паук-серебрянка, или водяной паук (лат. Argyroneta aquatica) — распространённый в Европе вид пауков из семейства Cybaeidae. Отличается длинными плавательными щетинками на задних ногах и 3 коготками на ногах 3-х задних пар.
水蛛（学名：Argyroneta aquatica），又名潜水钟蜘蛛，为水蛛科水蛛属的动物。分布于欧洲以及中国大陆的内蒙古、吉林等地，常栖息于淡水中。该物种的模式产地在欧洲。[1]
-top_01.png){kind=small}
这是一篇與蜘蛛相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : クモ綱 Arachnida 目 : クモ目 Araneae 科 : ミズグモ科 Argyronetidae 属 : ミズグモ属 Argyroneta 種 : ミズグモ A. aquatica 亜種 *A. a. japonica
ミズグモ（水蜘蛛、学名：Argyroneta aquatica）は、節足動物門クモ綱クモ目に属するクモの1種。世界で唯一水中生活をするクモである。水際で生活するクモや、時々水中で活動するクモは珍しくないが、水中生活と言って良いのはこの種だけである。
1科1属1種で、ミズグモ1種でミズグモ科、ミズグモ属を構成するとされるが、ナミハグモ科（Cybaeidae）に分類されることもある[1]。
ミズグモは、1cm程度の大きさの黒っぽい体色のクモである。全身が毛深いことを除けば、外見上は近縁のタナグモ科のものとほとんどかわらない。
体長は雌雄とも8-15mm、頭胸部は赤褐色、腹部は灰色から黒褐色、特に斑紋はない。歩脚も褐色から黒褐色。背甲前方に2列8個の眼が並ぶ。頭胸部は卵形、腹部は楕円形、篩疣も間疣もない。
形態的には水中生活にふさわしいような特徴があまりない。ただ、第3・第4脚の腿節内側に長い毛を密生する。これは水中活動する際に空気を抱える部位に当たる。また。気管気門が一般のクモでは腹部腹面後方の糸疣近くにあるのに対して、ミズグモではほぼ中央にあり、空気を抱える後方歩脚間に近いのも、水中生活への適応ともとれる[2]。
日本固有亜種（A. a. japonica）が記録されているが、これについてはまだ確定的ではなく、変異の範囲とも見られている。
水中を泳ぐときには、体の表面を覆う微毛の間に空気の層ができるので、銀色に光って見える。水中では水草をたどって歩き、また足を掻いて泳ぐことができる。ヨコエビなどの小型の甲殻類や水生昆虫といった水中の小動物を捕らえて餌とする。
また、水中に巣を作る。巣は糸を重ねてできた膜によるドームで、ここに空気を蓄え、その中で休息する。空気は水面に出て、後ろ足の間と腹部の微毛の間に通常より厚い空気の層を抱えるようにして潜り、巣内に放すことを繰り返して集める。餌はこの巣に持ち帰って食べる。
卵嚢もこの巣の中に作る。幼生はふ化後はそのまま水中に出て、巣を作って水中生活を始め、バルーニングは行わない。
ただし水中生活への適応は、例えば昆虫のゲンゴロウのような完全なものではなく、時折り陸上に出て体を乾かさなければならない。水槽内で飼育する時、水草などが入っていても、水面から出ていられる場所を作らないと、次第に体の表面に空気を維持できなくなり、水底に沈んでしまう。この段階で取り出し、体を乾かしてやれば回復するが、放っておくと溺死する[3]。
ヨーロッパから日本を含むアジアまで、旧北区に広く分布する。上記のように、この種はバルーニングを行わないため、この広い分布がどのように実現されたのかは興味深いところである。
日本では、1930年に京都市の深泥池で吉沢覚文（当時中学3年）が初めてミズグモを発見・採集した。彼はタヌキモを採集観察中にこれを発見し、「子供の科学」誌で見たミズグモを思い出して調べたところ、どうやらそれらしいと判断、ところが周囲の誰に聞いても「日本にミズグモはいない」と言われたという。しかし博物科担当教諭であった秋山蓮三、清水初太郎が実物を見た上で岸田久吉に連絡、岸田は京都に出向いてこれを観察、ヨーロッパのミズグモと同じ種であると確認、新聞紙上をにぎわすまでのニュースとなった[4]。
が、それから数十年の間、2回めが1941年の北海道厚岸、3回めが1977年にまた京都と、きわめてまれに報告されるだけであった。この後全国で発見例が増え、北海道から九州まで分布することが判明した。北海道道東地方では確実な観察例が多いが、継続的な生息を確認できない所が多い本州以南では絶滅が危惧されている。きれいな湿原や池の、浅くて水草が多いところで、なおかつ大型魚のいない場所でなければ生存できないなど、生息条件が厳しい。
環境省のレッドデータでは絶滅危惧II類に指定されている。
『青い鳥』の作家として知られるモーリス・メーテルリンクは、子どもの頃に出会ったミズグモをテーマに“L'Ａraignée de verre”（ガラス蜘蛛）という作品を残している。それによると、メーテルリンクが生まれ育ったベルギーの河港都市ヘントの郊外の沼地などにはミズグモが生息していて、祖父は「銀色の蜘蛛たち」と呼んでいたという。
日本でミズグモが観察されることは北海道道東地方を除くとかなり少ないが、それ以外の各地でミズグモを見たとの観察談は珍しくない。それらは大抵の場合、違うクモと見誤ったものが多く含まれると考えられる[5]。
よく間違えられるのは、キシダグモ科に属するハシリグモの仲間である。イオウイロハシリグモ、スジブトハシリグモなどである場合が多い。いずれも大柄でたくましい体格のクモで、地上や草の上を歩き回って昆虫などを捕食する。また走るのが速く、運動性に富む。上記の2種は、特に池や水田の周辺に生息し、よく水面にアメンボのように浮かび、走りまわることがある。何かに驚くと水中に飛び込み、水底に潜る。水中では、体表に空気の層ができて銀色に見えるのもミズグモと同じである。また、アオグロハシリグモは渓流の周辺に生活し、やはり水中に潜ることがある。
これらのクモは、水面や水中を行動できるだけでなく、時には水生動物を捕らえることがある。水田のオタマジャクシを捕らえた例や、金魚の養殖槽へ金魚の稚魚を捕らえに入ったりすることが知られている。また、水面を足で叩き、小魚を誘って捕らえるとの観察がある。
他に、コモリグモ類も水辺に生息する種が多く、水面に走り出る場合がある。
それ以外にも、アメンボの別名としてミズグモを使う場合、ウミグモを誤ってミズグモと呼ぶこともあるようである。また、水蜘蛛といえば、忍者が水面を渡るのに用いたという器具の名でもある。
松谷みよ子の『現代民話考』などで、「水くも」と呼ばれる怪異が報告されている。
河童の仕業とも言われるが定かでない。
_and_freshwater_crustacean_(Asellus_aquaticus).jpg)
