Multimedia w Wikimedia Commons Nornik iberyjski[3] (Microtus cabrerae) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący na Półwyspie Iberyjskim[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1906 roku przez O. Thomasa, jako miejsce typowe wskazane zostały góry Sierra de Guadarrama, w okolicy Rascafría, w Hiszpanii. Należy do podrodzaju nominatywnego Microtus, do podgrupy gatunków spokrewnionych z nornikiem burym (Microtus agrestis). Najbliższy mu był wymarły Microtus brecciencis z Hiszpanii, południowo-wschodniej Francji i północno-zachodnich Włoch[4].
Nornik iberyjski występuje w Hiszpanii i Portugalii, ma nieciągły zasięg występowania[2]. Szczątki subfosylne znalezione we Francji dowodzą, że dawniej zamieszkiwał większy obszar[4]. Jest spotykany od poziomu morza do 1500 m n.p.m., przy czym najpospolitszy poniżej 1200 m n.p.m.[2]
Nornik iberyjski występuje na polach, pastwiskach i polanach leśnych, typowo w miejscach bardziej wilgotnych niż preferowane przez nornika zwyczajnego (M. arvalis). Często jest spotykany w pobliżu wody i na skrajach dróg. Optymalnym środowiskiem dla niego są łąki i tereny trawiaste[2].
Zasięg występowania nornika iberyjskiego kurczy się. Wiele jego subpopulacji jest małych i podlega wahaniom liczebności. Gęstość populacji jest nieduża w porównaniu z innymi karczownikami, od 17 do 350 gryzoni na hektar. Zagraża mu rozwój rolnictwa i utrata wilgotnych siedlisk, a przypuszczalnie także konkurencja międzygatunkowa z karczownikiem zachodnim (Arvicola sapidus). Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje nornika iberyjskiego za gatunek bliski zagrożenia. Jest chroniony na podstawie konwencji berneńskiej i dyrektywy siedliskowej Unii Europejskiej[2].
Nornik iberyjski (Microtus cabrerae) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący na Półwyspie Iberyjskim.
