Bandicota savilei ye una especie de royedor de la familia Muridae.
Ye endemicu en Myanmar, Tailandia y Vietnam.
Bandicota savilei és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Cambodja, Myanmar, Tailàndia, el Vietnam i, probablement, Laos. El seu hàbitat natural són les zones degradades. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1] Aquest tàxon fou anomenat en honor de l'enginyer britànic Leopold Halliday Savile.[2]
Bandicota savilei és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Cambodja, Myanmar, Tailàndia, el Vietnam i, probablement, Laos. El seu hàbitat natural són les zones degradades. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie. Aquest tàxon fou anomenat en honor de l'enginyer britànic Leopold Halliday Savile.
Die Savile-Bandikutratte (Bandicota savilei) ist ein Nagetier, das in Südostasien vorkommt.
Die Art erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 10 bis 23 cm und eine Schwanzlänge von 7,5 bis 19,5 cm. Das Gewicht variiert zwischen 200 und 320 g. Das borstige Fell ist oberseits rotbraun mit vielen eingestreuten schwarzen Haaren und das Bauchfell hat eine graubraune Farbe. Die 1,9 bis 3,0 cm großen Ohren sind auf der Rückseite gut behaart und der Schwanz weist bei manchen Exemplaren eine weiße Spitze auf. Die Savile-Bandikutratte hat schmalere Füße als die anderen Arten der Gattung.[1]
Das Verbreitungsgebiet streckt sich von Zentral-Myanmar über Thailand, Kambodscha und möglicherweise Laos bis Vietnam. Die Savile-Bandikutratte fehlt auf der Malaiischen Halbinsel. Sie hält sich meist in offenen Habitaten im Flachland auf und meidet Wälder. Die Art kommt gewöhnlich in Landwirtschaftsgebieten vor.[2]
Dieses Nagetier gräbt seine unterirdischen Baue, die nicht tiefer als 46 cm unter der Erdoberfläche liegen, an trockenen Stellen. Außerdem werden Trampelpfade durch die flache Vegetation geschaffen. Laut den wenigen vorhandenen Studien findet die Fortpflanzung im März während der Trockenzeit statt. Manche Weibchen können einen früheren Wurf haben. Ein Wurf hat 3 bis 10 Jungtiere.[1]
Die Savile-Bandikutratte ist als Landwirtschaftsschädling bekannt. Sie frisst z. B. Mais und junge Pflanzen der Urdbohne (Vigna mungo).[1] Der Bestand gilt als stabil, so dass die Art von der Weltnaturschutzunion (IUCN) als "nicht gefährdet" (Least Concern) gelistet wird.[2]
Der Name der Savile-Bandikutratte ist Leopold Halliday Savile (1870–1953) gewidmet.[3]
Die Savile-Bandikutratte (Bandicota savilei) ist ein Nagetier, das in Südostasien vorkommt.
Die Art erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 10 bis 23 cm und eine Schwanzlänge von 7,5 bis 19,5 cm. Das Gewicht variiert zwischen 200 und 320 g. Das borstige Fell ist oberseits rotbraun mit vielen eingestreuten schwarzen Haaren und das Bauchfell hat eine graubraune Farbe. Die 1,9 bis 3,0 cm großen Ohren sind auf der Rückseite gut behaart und der Schwanz weist bei manchen Exemplaren eine weiße Spitze auf. Die Savile-Bandikutratte hat schmalere Füße als die anderen Arten der Gattung.
Das Verbreitungsgebiet streckt sich von Zentral-Myanmar über Thailand, Kambodscha und möglicherweise Laos bis Vietnam. Die Savile-Bandikutratte fehlt auf der Malaiischen Halbinsel. Sie hält sich meist in offenen Habitaten im Flachland auf und meidet Wälder. Die Art kommt gewöhnlich in Landwirtschaftsgebieten vor.
Dieses Nagetier gräbt seine unterirdischen Baue, die nicht tiefer als 46 cm unter der Erdoberfläche liegen, an trockenen Stellen. Außerdem werden Trampelpfade durch die flache Vegetation geschaffen. Laut den wenigen vorhandenen Studien findet die Fortpflanzung im März während der Trockenzeit statt. Manche Weibchen können einen früheren Wurf haben. Ein Wurf hat 3 bis 10 Jungtiere.
Die Savile-Bandikutratte ist als Landwirtschaftsschädling bekannt. Sie frisst z. B. Mais und junge Pflanzen der Urdbohne (Vigna mungo). Der Bestand gilt als stabil, so dass die Art von der Weltnaturschutzunion (IUCN) als "nicht gefährdet" (Least Concern) gelistet wird.
Savile's bandicoot rat (Bandicota savilei) is a species of rodent in the family Muridae found in Myanmar, Thailand, and Vietnam.
Savile's bandicoot rat (Bandicota savilei) is a species of rodent in the family Muridae found in Myanmar, Thailand, and Vietnam.
Bandicota savilei es una especie de roedor de la familia Muridae.
Se encuentra sólo en Birmania, Tailandia y Vietnam.
Datos: Q302182
Especies: Bandicota savilei
Bandicota savilei Bandicota generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Bandicota savilei Bandicota generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Il ratto bandicoot di Savile (Bandicota savilei Thomas, 1916) è un roditore della famiglia dei Muridi diffuso in Indocina.[1][2]
Roditore di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 150 e 240 mm, la lunghezza della coda tra 125 e 230 mm, la lunghezza del piede tra 33 e 44 mm, la lunghezza delle orecchie tra 20 e 30 mm e un peso fino a 320 g.[3]
La pelliccia è leggermente arruffata e ricoperta di lunghi peli. Le parti superiori variano dal grigio-brunastro al bruno-rossiccio. Le parti ventrali sono giallo-grigiastro, con la base dei peli grigia e le punte giallastre. I piedi sono grigi. La coda è leggermente più corta della testa e del corpo, uniformemente bruno-grigiastra e talvolta con l'estremità bianca. Le femmine hanno 6 paia di mammelle. Il cariotipo è 2n=44 FN=60-70.
È una specie terricola e notturna.
Questa specie è diffusa nel Myanmar centrale, Thailandia, Vietnam e Cambogia. Probabilmente è presente anche nelle pianure del Laos.
Vive nei campi di grano e nelle risaie, dove è considerato una grave piaga dagli agricoltori. Sembra essere assente dalle zone forestali.
La IUCN Red List, considerato l'areale esteso, la relativa abbondanza e la presenza in diverse aree protette, classifica B.savilei come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il ratto bandicoot di Savile (Bandicota savilei Thomas, 1916) è un roditore della famiglia dei Muridi diffuso in Indocina.
Bandicota savilei is een knaagdier uit het geslacht Bandicota dat voorkomt van Midden-Myanmar tot Thailand en Vietnam. Het is een vrij kleine soort. Hoewel oudere classificaties deze soort in B. indica plaatsten, is later het inzicht gerijpt dat het een aparte, kleinere soort is.
B. savilei is over het algemeen groter dan B. bengalensis, maar veel kleiner dan B. indica. De vacht is zacht. De rug is bruin tot bruingrijs. De buik is lichtgrijs. De staart is korter dan de kop-romp en bruin tot grijsbruin van kleur. De voeten zijn bruin of bruingrijs. Vrouwtjes hebben een pectoraal, twee postaxillariële, een abdominaal en twee inguïnale paren mammae. De kop-romplengte bedraagt 145 tot 240 mm, de staartlengte 75 tot 230 mm, de achtervoetlengte 33 tot 44 mm en de oorlengte 20 tot 30 mm. Exemplaren uit Myanmar zijn over het algemeen groter dan die uit Thailand.
Deze soort heeft de volgende synoniemen:
Bandicota savilei is een knaagdier uit het geslacht Bandicota dat voorkomt van Midden-Myanmar tot Thailand en Vietnam. Het is een vrij kleine soort. Hoewel oudere classificaties deze soort in B. indica plaatsten, is later het inzicht gerijpt dat het een aparte, kleinere soort is.
B. savilei is over het algemeen groter dan B. bengalensis, maar veel kleiner dan B. indica. De vacht is zacht. De rug is bruin tot bruingrijs. De buik is lichtgrijs. De staart is korter dan de kop-romp en bruin tot grijsbruin van kleur. De voeten zijn bruin of bruingrijs. Vrouwtjes hebben een pectoraal, twee postaxillariële, een abdominaal en twee inguïnale paren mammae. De kop-romplengte bedraagt 145 tot 240 mm, de staartlengte 75 tot 230 mm, de achtervoetlengte 33 tot 44 mm en de oorlengte 20 tot 30 mm. Exemplaren uit Myanmar zijn over het algemeen groter dan die uit Thailand.
Deze soort heeft de volgende synoniemen:
Bandicota savilei curtata Thomas, 1929 Bandicota bengalensis hichensis Dao, 1961 Bandicota bangchakensis Boonsong & Felten, 1989 Bandicota bengalensis giaraiensis Dao & Cao, 1990Bandikot indochiński[3] (Bandicota savilei) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1916 roku przez O. Thomasa, który wskazał, że jest to gatunek odrębny od bandikota indyjskiego (B. indica); miejsce typowe to góra Puppa w Mjanmie. Morfologicznie jest bliższy bandikotowi indyjskiemu niż bandikotowi bengalskiemu (B. bengalensis), choć jest mylony także z tym drugim gatunkiem[4].
Bandikot indochiński osiąga długość 150–240 mm, z ogonem o długości 125–230 mm. Ma miększe futro niż inne bandikoty. Wierzch ciała jest okryty mieszanką płowych i czarnych włosów, przez co wygląda na szarobrązowy lub rudobrązowy. Spód ciała jest płowoszary, włosy mają szarą nasadę i płowe końcówki. Ogon jest jednolicie szarobrązowy, czasem ma biały czubek. Stopy są szare. Bandikot indyjski jest większy od indochińskiego, zaś bandikot bengalski ma między innymi bardziej zadarty nos niż bandikot indochiński. Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) również wygląda podobnie, ale ma białe stopy i węższe siekacze[5].
Bandikot indochiński występuje na Półwyspie Indochińskim. Jest spotykany w Mjanmie, Kambodży, Tajlandii, Wietnamie i prawdopodobnie Laosie[2]. Potrafi się adaptować do zmian środowiska wywołanych działalnością człowieka, żeruje na polach ryżowych i w uprawach kukurydzy, jest spotykany także na skraju lasów. Prowadzi głównie nocny tryb życia[2][5].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje bandikota indochińskiego za gatunek najmniejszej troski. Nie są znane zagrożenia dla istnienia gatunku, chociaż jest on zabijany dla pożywienia i jako szkodnik. Ocenia się, że jego liczebność jest stabilna, lokalnie jest liczny[2].
Bandikot indochiński (Bandicota savilei) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
Bandicota savilei é uma espécie de roedor da família Muridae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Myanmar, Tailândia e Vietname.
Bandicota savilei é uma espécie de roedor da família Muridae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Myanmar, Tailândia e Vietname.
Bandicota savilei[2][3] är en däggdjursart som beskrevs av Thomas 1916. Bandicota savilei ingår i släktet bandicootråttor och familjen råttdjur.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade.[4]
Denna gnagare förekommer i Sydostasien från centrala Burma över Thailand till Vietnam. Den saknas på Malackahalvön. Arten vistas främst i låglandet. Bandicota savilei undviker skogar och lever främst i öppna habitat. Den är vanlig i jordbruksområden.[1]
Individerna når en kroppslängd (huvud och bål) av 10 till 23 cm, en svanslängd av 7,5 till 19,5 cm och en vikt mellan 200 och 320 gram. Den borstiga pälsen har på ovansidan en rödbrun färg som är blandat med många svarta hår. På undersidan är pälsen brun till- gråaktig. De stora öronen är på baksidan bra täckt med hår. Svansen har ibland en vit spets. Artens fötter är smalare än hos andra medlemmar av samma släkte.[6]
Bandicota savilei gräver bon vid torra platser som ligger maximal 46 cm under markytan. Den skapar stigar genom växtligheten. Enligt de få studier som finns sker fortplantningen i mars under den torra perioden. Vissa honor kan ha en tidigare kull. Honan föder 3 till 10 ungar per kull.[6]
Arten är ett känt skadedjur på majs och andra odlade växter. Den äter till exempel unga plantor av ärtväxten Vigna mungo.[6]
Wikispecies har information om Bandicota savilei.
Bandicota savilei är en däggdjursart som beskrevs av Thomas 1916. Bandicota savilei ingår i släktet bandicootråttor och familjen råttdjur. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade.
Denna gnagare förekommer i Sydostasien från centrala Burma över Thailand till Vietnam. Den saknas på Malackahalvön. Arten vistas främst i låglandet. Bandicota savilei undviker skogar och lever främst i öppna habitat. Den är vanlig i jordbruksområden.
Individerna når en kroppslängd (huvud och bål) av 10 till 23 cm, en svanslängd av 7,5 till 19,5 cm och en vikt mellan 200 och 320 gram. Den borstiga pälsen har på ovansidan en rödbrun färg som är blandat med många svarta hår. På undersidan är pälsen brun till- gråaktig. De stora öronen är på baksidan bra täckt med hår. Svansen har ibland en vit spets. Artens fötter är smalare än hos andra medlemmar av samma släkte.
Bandicota savilei gräver bon vid torra platser som ligger maximal 46 cm under markytan. Den skapar stigar genom växtligheten. Enligt de få studier som finns sker fortplantningen i mars under den torra perioden. Vissa honor kan ha en tidigare kull. Honan föder 3 till 10 ungar per kull.
Arten är ett känt skadedjur på majs och andra odlade växter. Den äter till exempel unga plantor av ärtväxten Vigna mungo.
Bandicota savilei là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Thomas mô tả năm 1916.[1]
Bandicota savilei là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Thomas mô tả năm 1916.
Bandicota savilei Thomas, 1916
Охранный статус
Бирма́нская бандико́та[1], или мьянманская бандикота[2] (лат. Bandicota savilei) — грызун из рода бандикот подсемейства мышиных, распространённый в Юго-Восточной Азии. В местах обитания везде многочисленна. Практически во всех частях ареала — обычный синантропный зверь, хотя обитает и в дикой природе. Вредит сельскому хозяйству.
Бирманская бандикота внешне весьма схожа с другим представителем рода бандикот — индийской бандикотой (лат. Bandicota indica), но чуть меньше по размерам, так что взрослого зверька очень легко спутать с молодыми особями индийской бандикоты, а молодняк обоих видов можно различить только при использовании специальных методов[3]. Её общий облик — характерный «крысовидный», но тело её толстое, плотного сложения, морда довольно широкая и сильно закруглённая, уши также закруглённые. Шерсть длинная, мохнатая, хотя довольно редкая. Окраска тёмная, серо-коричневая, низ тела значительно светлее. Хвост длинный, примерно на 20 % короче тела, чешуйчатый, у основания — кольцо более светлой окраски. Резцы окрашены в оранжево-жёлтый цвет[3].
В отношении систематического положения бирманской бандикоты до последнего времени не было полной ясности — в частности, в отношении её явных отличий от индийской бандикоты[4]. Её морфологические отличия от индийской бандикоты были полностью описаны только в 2003 году[5] (это, например, касается достаточно существенных отличий в строении черепа[4]; кроме того, у бирманской бандикоты задняя стопа чуть короче[3]). В то же время, в 1990-е годы было установлено её несомненное ближайшее родство с бенгальской бандикотой (лат. Bandicota bengalensis), с которой она, например, имеет практически одинаковые сперматозоиды уникального строения[4].
Ареал бирманской бандикоты значительно меньше, чем у двух других бандикот. Бирманская бандикота встречается только в странах Индокитая — её ареал представляет собой подковообразную территорию, охватывающую концами бо́льшую часть Таиланда и центральную часть Мьянмы, Вьетнам и Камбоджу, но обходящую с юга Лаос[3]. Возможно, согласно имеющимся непроверенным фотографиям, бандикота обитает также и в Лаосе, в долине Меконга[5][4]. В местах своего обитания бирманская бандикота часто пересекается с индийской и бенгальской[6]. Исследования на ананасовых плантациях в северном Таиланде показали, что из трёх встречавшихся там видов грызунов на бирманскую бандикоту пришлось 11,59 % случаев (при этом на индийскую бандикоту 50 % и на чёрную крысу (лат. Rattus rattus) — 38,41 %)[7].
На всём протяжении ареала бирманская бандикота многочисленна и находится совершенно вне опасности. Согласно Международной Красной книге, охранный статус её популяции — вызывающий наименьшие опасения (англ. LC, Least Concern); это самая низкая категория из возможных[5]. Согласно исследованиям, проведённым в северном Таиланде, на бирманских бандикот пришлось 3,5 % от общего количества всех пойманных в ловушки грызунов[8].
В среднем бирманская бандикота привержена более сухой местности, чем, например, индийская, и в этом основное отличие мест её обитания от мест обитания последней[8]. В одном из исследований из 109 бирманских бандикот 53 были пойманы на заливаемых водой полях, 56 — на сухих полях (из 17 индийских бандикот — 11 и 6 соответственно)[3]. Она избегает покрытых лесом пространств[5]. Бирманская бандикота, как и все бандикоты, — типичнейший обитатель антропогенного биотопа. Она в целом тяготеет к сельскохозяйственным районам, предпочитая селиться в местах поливного земледелия, в частности, у рисовых полей; встречается и в населённых пунктах, даже городах[5]. Там, где бирманская бандикота соседствует с бенгальской, она, как правило, обитает вне построек — на рисовых полях, в садах и т. д., в то время, как бенгальская занимает человеческие постройки[4].
Обитая возле обрабатываемых полей, бирманская бандикота демонстрирует высокую степень приспособляемости к различным условиям[8]. Этот грызун хорошо плавает[3].
Бирманская бандикота в местах своего обитания — один из основных вредителей сельскохозяйственных культур. Особенно велик вред, причиняемый ей урожаю кукурузы[8]. Мясо её съедобно, поэтому туземцы ловят бирманских бандикот для использования в пищу[5].
Бирманская бандикота является переносчиком возбудителей многих опасных инфекционных заболеваний. Изучение грызунов в 10 провинциях Таиланда показало, что 2,3 % этих бандикот являлись носителями возбудителей лептоспироза (что, правда, было меньшим показателем по сравнению с крысами рода Rattus)[9]. У этого грызуна обнаружены также хантавирус и возбудители лихорадки цуцугамуши[8].
Бирма́нская бандико́та, или мьянманская бандикота (лат. Bandicota savilei) — грызун из рода бандикот подсемейства мышиных, распространённый в Юго-Восточной Азии. В местах обитания везде многочисленна. Практически во всех частях ареала — обычный синантропный зверь, хотя обитает и в дикой природе. Вредит сельскому хозяйству.
새빌반디쿠트쥐 또는 새빌도깨비쥐(Bandicota savilei)는 쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 미얀마와 타이, 베트남에서 발견된다.
보통 크기의 설치류로 꼬리 길이 125~230mm를 제외한 몸길이가 150~240mm이다. 발 길이는 33~44mm, 귀 길이는 20~30mm, 몸무게는 최대 320g이다.[3]
땅 위에서 주로 생활하는 육상성 동물이고, 야행성 동물이다.
미얀마 중부와 태국, 베트남, 캄보디아에 널리 분포한다. 라오스 평야에서도 서식하는 것으로 추정된다. 밀밭과 논에서 서식하기 때문에 농부들이 해충으로 간주한다. 숲에서는 서식하는 않는 것으로 추정된다.
