Bandikot indochiński[3] (Bandicota savilei) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1916 roku przez O. Thomasa, który wskazał, że jest to gatunek odrębny od bandikota indyjskiego (B. indica); miejsce typowe to góra Puppa w Mjanmie. Morfologicznie jest bliższy bandikotowi indyjskiemu niż bandikotowi bengalskiemu (B. bengalensis), choć jest mylony także z tym drugim gatunkiem[4].
Bandikot indochiński osiąga długość 150–240 mm, z ogonem o długości 125–230 mm. Ma miększe futro niż inne bandikoty. Wierzch ciała jest okryty mieszanką płowych i czarnych włosów, przez co wygląda na szarobrązowy lub rudobrązowy. Spód ciała jest płowoszary, włosy mają szarą nasadę i płowe końcówki. Ogon jest jednolicie szarobrązowy, czasem ma biały czubek. Stopy są szare. Bandikot indyjski jest większy od indochińskiego, zaś bandikot bengalski ma między innymi bardziej zadarty nos niż bandikot indochiński. Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) również wygląda podobnie, ale ma białe stopy i węższe siekacze[5].
Bandikot indochiński występuje na Półwyspie Indochińskim. Jest spotykany w Mjanmie, Kambodży, Tajlandii, Wietnamie i prawdopodobnie Laosie[2]. Potrafi się adaptować do zmian środowiska wywołanych działalnością człowieka, żeruje na polach ryżowych i w uprawach kukurydzy, jest spotykany także na skraju lasów. Prowadzi głównie nocny tryb życia[2][5].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje bandikota indochińskiego za gatunek najmniejszej troski. Nie są znane zagrożenia dla istnienia gatunku, chociaż jest on zabijany dla pożywienia i jako szkodnik. Ocenia się, że jego liczebność jest stabilna, lokalnie jest liczny[2].
Bandikot indochiński (Bandicota savilei) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
