Brzoza Maksimowicza (Betula maximowicziana Regel in DC.) – gatunek drzewa z rodziny brzozowatych. Występuje w stanie dzikim w Japonii, w górach wysp Hokkaido i Honsiu oraz na Wyspach Kurylskich (endemit)[2]. Uwaga: Betula maximowiczii Rupr. jest innym gatunkiem.
Morfologia
- Pokrój
- Na stanowiskach naturalnych dorasta do 30 m i 1,2 m średnicy pnia, natomiast w Europie osiąga do 24 m wysokości. Gałęzie są sztywne, uniesione ku górze[3]. Korona jest luźno rozgałęziona, jednak regularna.
- Kora
- Kora młodych drzewek jest czerwonobrązowa, jednak później się staje matowo szarobiała. Łuszczy się okrężnie pasmami[3].
- Pędy
- Mają czerwonawobrunatną lub wiśniowobrązową barwę. Pędy są nagie, z nielicznymi białymi gruczołkami. Przerwane wydzielają aromat podobny do środka odkażającego (podobny do olejku golterii)[3].
- Pąki
- Pąki są zaostrzone. Ich czubki ciemniejsze.
- Liście
- Liście są duże, większe niż u innych brzóz. Osiągają do 14 cm długości. Mają sercowaty kształt, a wierzchołki są ostro zakończone. Są podwójnie ostro piłkowane z lekko wygiętymi ząbkami. Są ciemne i błyszczące. Młode liście są owłosione, lecz szybko stają się nagie. Owłosienie pozostaje jedynie od spodu w kącikach nerwów[3]. Jesienią przebarwiają się na złocistożółty kolor. Posiadają 8-13 par nerwów. Ogonek liściowy jest długi i osiąga do 3,5 cm długości.
- Kwiaty
- Kwiaty są zebrane w kwiatostany zwane kotkami.
- Owoce
- Owoce są zebrane w długie, zwisające owocostany o długości do 7 cm. Są otoczone jedwabistymi, białymi włosami[4]. Łuski o klapkach bocznych wysłużonych i zaokrąglonych, krótszych od klapki środkowej. Skrzydełka owoców są 2-3 razy szersze od orzeszka.
Biologia
Megafanerofit. Występuje w lasach górskich. Jest rośliną szybkorosnącą. Jest w dużym stopniu wytrzymała na mrozy. Wykazuje się dużą tolerancją na warunki miejskie. Gdy rośnie jako soliter tworzy szeroką, nisko rozgałęzioną koronę.
Zastosowanie
- Drewno używane do produkcji mebli, klepki, forniru, także do produkcji papieru.
-
Roślina ozdobna. Do Europy została sprowadzona w 1888 roku (Anglia). W Polsce uprawiana od końca XIX wieku jako drzewo ozdobne. Szczególnie ozdobna jesienią podczas przebarwiania liści.
Przypisy
