Łojówka wapienna (Exidiopsis calcea (Pers.) K. Wells) – gatunek grzybów z rodziny łojówkowatych (Sebacinaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Exidiopsis, Sebacinaceae, Sebacinales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Trhelephora calcea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w roku 1962 r. K. Wells[1].
Polską nazwę nadał Władysław Wojewoda w 1977 r.[3]
Rozpostarty, cienki, woskowaty i nieco skórzasty o barwie od białej do jasnoochrowej, błyszczący. Początkowo tworzy niewielkie plastry, jednak rozrastające się sąsiednie owocniki zlewają się z sobą tworząc duży owocnik zajmujący często znaczne powierzchnie podłoża. Powierzchnia oprószona lub granulkowata. Obrzeże rozrzedzone, jaśniejsze, kredowe, czasami kończące się nagle, czasami strzępiaste, porowate, siatkowate[4].
Subhymenium o grubości (40-) 45-250 (-630) μm. Zbudowane jest ze strzępek wnikających do hymenium i kończących się tam jako podkładki lub cystydiole. Te ostatnie prawie cylindryczne, półwrzecionowate, maczugowate lub nieregularne, hialinowe, zazwyczaj cienkościenne, o długości 23-75 (-85) μm i średnicy (1-) 2-10 (-12) μm, Zarodniki cylindryczne, kiełbaskowate, o rozmiarach (10,5-) 12-15,5-18 (-19) x (4-) 5-7 (-7,5) μm[4].
Łojówka wapienna występuje głównie w USA i Europie, ale są też doniesienia o jej występowaniu w innych regionach. W USA jest najczęściej spotykanym gatunkiem łojówek. W Europie jest rzadsza. W Polsce jest rzadka. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek zagrożony wyginięciem[5].
Saprotrof. Rozwija się w lasach iglastych, rzadziej w parkach, na martwym drewnie, głównie iglastym, rzadko liściastym. Obserwowana głównie na drewnie świerka pospolitego[3].
_K._Wells_204792.jpg)
Łojówka wapienna (Exidiopsis calcea (Pers.) K. Wells) – gatunek grzybów z rodziny łojówkowatych (Sebacinaceae).
