Fagus é un xénero con dez especies de árbores caducifolias da familia das fagáceas nativas das zonas temperadas de Europa, Asia e América do Norte chamadas comunmente faias. As formacións de faias denomínanse faiais[2]
En Galiza só atopamos unha especie, a faia europea, que soamente ocupa as serras orientais do país.
As follas son enteiras ou escasamente dentadas, de 5 a 15 cm de longo e de 4 a 10 cm de ancho, magras. A flor, é miúda e dun só sexo, polinizada polo vento (véxase anemofilia). Florea na primavera, un chisco despois de apareceren as follas. O froito, a noz de faia, é miúdo (de 10 a 15 mm de longo), contendo en pares, en cascas, e comestíbel, aínda que agre se está cru, cun alto contido de tanino; torrado ten un sabor que lembra ao das abelás.
En Galiza só aparece unha especie, a faia europea (Fagus sylvatica), mais é escasa quizais porque ten aquí o seu límite sur de distribución, quizais porque explotáronse antano para a fabricación dos remos, temóns e taboleiros exteriores para o fondo dos navíos da Armada Española, ao ter unha madeira que non podrece. Non obstante, a partir do século XVIII a maioría das faias utilizadas eran de Navarra e Biscaia. Tamén a madeira de faia utilizábase para fabricar os instrumentos de labor, carretas, toneis, cadeiras e caixas e, na actualidade, úsase en ebanistaría, carpintaría e fabricación de chans.[3].
Tamén se emprega en xardinaxe pola beleza do seu porte e mais da súa follaxe outoniza, atopando bos exemplares no Parque de Castrelos de Vigo.
O nome galego de faia provén do nome latino e xenérico fagus, que á súa vez provén do grego phagos, “comer”, aludindo froitos nutritivos.
Fagus é un xénero con dez especies de árbores caducifolias da familia das fagáceas nativas das zonas temperadas de Europa, Asia e América do Norte chamadas comunmente faias. As formacións de faias denomínanse faiais
En Galiza só atopamos unha especie, a faia europea, que soamente ocupa as serras orientais do país.
