De westerse levensboom (Thuja occidentalis) is een groenblijvende conifeer uit de cipresfamilie (Cupressaceae) die van nature voorkomt in het oosten van Canada en in de noordelijke en oostelijke delen van de Verenigde Staten.
In tegenstelling tot de reuzenlevensboom blijft de westerse levensboom vrij klein. De meeste bomen worden niet groter dan 15 meter, met een stamomtrek van 90 centimeter. Veelal vormt hij een kwijnende of gedrongen boom. De geribbelde schors is roodbruin, maar grijsachtiger dan de reuzenlevensboom. De bladeren zijn 3 à 5 mm lang en geschubd. De zaadkegels zijn slank, geelgroen en later bruin, 9 à 14 mm lang en 4 à 5 mm breed. Ze bestaan uit 6 tot 8 overlappende schubben en bevatten zo'n 8 zaden.
De westerse levensboom groeit in natte bossen en doet het erg goed in moerassen met naaldbomen waar andere, sneller groeiende bomen geen kans maken. Het verspreidingsgebied loopt grofweg van Zuidoost-Manitoba en Minnesota in het westen via de Grote Merenregio tot bij Nova Scotia in het oosten. Ten zuiden van de Grote Meren zijn er geïsoleerde populaties tot in Tennessee en North Carolina.
Op plaatsen waar de bomen niet aangetast kunnen worden door hertachtigen of bosbrand, zoals kliffen, kan de westerse levensboom erg oud worden. Het oudst bekende levende exemplaar is meer dan 1100 jaar oud. Er is een dode boom gevonden met meer dan 1650 jaarringen.
De westerse levensboom is net als de reuzenlevensboom wijdverspreid als haag- en sierplant in tuinen en parken. De soort werd in 1536 of 1540 als een van de eerste Amerikaanse planten in Europa geïntroduceerd. Levensbomen groeien snel, zijn winterhard en vormen snel een gesloten haag.
De westerse levensboom (Thuja occidentalis) is een groenblijvende conifeer uit de cipresfamilie (Cupressaceae) die van nature voorkomt in het oosten van Canada en in de noordelijke en oostelijke delen van de Verenigde Staten.
In tegenstelling tot de reuzenlevensboom blijft de westerse levensboom vrij klein. De meeste bomen worden niet groter dan 15 meter, met een stamomtrek van 90 centimeter. Veelal vormt hij een kwijnende of gedrongen boom. De geribbelde schors is roodbruin, maar grijsachtiger dan de reuzenlevensboom. De bladeren zijn 3 à 5 mm lang en geschubd. De zaadkegels zijn slank, geelgroen en later bruin, 9 à 14 mm lang en 4 à 5 mm breed. Ze bestaan uit 6 tot 8 overlappende schubben en bevatten zo'n 8 zaden.
De westerse levensboom groeit in natte bossen en doet het erg goed in moerassen met naaldbomen waar andere, sneller groeiende bomen geen kans maken. Het verspreidingsgebied loopt grofweg van Zuidoost-Manitoba en Minnesota in het westen via de Grote Merenregio tot bij Nova Scotia in het oosten. Ten zuiden van de Grote Meren zijn er geïsoleerde populaties tot in Tennessee en North Carolina.
Op plaatsen waar de bomen niet aangetast kunnen worden door hertachtigen of bosbrand, zoals kliffen, kan de westerse levensboom erg oud worden. Het oudst bekende levende exemplaar is meer dan 1100 jaar oud. Er is een dode boom gevonden met meer dan 1650 jaarringen.
De westerse levensboom is net als de reuzenlevensboom wijdverspreid als haag- en sierplant in tuinen en parken. De soort werd in 1536 of 1540 als een van de eerste Amerikaanse planten in Europa geïntroduceerd. Levensbomen groeien snel, zijn winterhard en vormen snel een gesloten haag.
