Introduced breeder.
The Ring-necked or Rose-ringed Parakeet (Psittacula krameri) is a mainly green parrot with a red bill and a long, tapered tail. This is the Old World's most widely distributed parrot, occurring in northern Africa north of the moist forest zone as well as across much of southern Asia. In Africa, it is found from westernmost Africa east through Mali, southern Niger, northern Ivory Coast, northern Ghana, Burkina Faso, Togo, Benin, northern Nigeria and Cameroon, southern Chad, northern Central African Republic, southern Sudan, northern Uganda, Ethiopia, Djibouti, and northwestern Somalia. In southern Asia, it is found from western Pakistan and southern Nepal through India, Sri Lanka, and Bangladesh to southern Burma. In addition, introduced populations are widely established, including in the United States, England, Germany, the Netherlands, northern Egypt, Kenya, coastal Ivory Coast (possibly a relict wild population), South Africa, Mauritius (where it coexists with the related native but critically endangered Mauritius Parrot, Psittacula echo), the Arabian Peninsula, Singapore, Macao, and China in and around Hong Kong. It is frequent to abundant in Africa and most of Asia (fairly common in Burma). Abundance has increased during the 20th century with expanding agriculture and the species is widely bred in captivity.It is distinguished from all other Psittacula species by the combination of a green or bluish-green head, pale green body, absence of maroon shoulder patches, and (in adult males) black and pink collar markings. Ring-necked Parakeets are very noisy, especially at communal roosts.
Ring-necked Parakeets are found in a range of woodland types from light secondary moist forest, riparian woodland, and mangroves through savanna grassland, open farmland with scattered trees, and parks and gardens in urban areas. They range as high as 1600 m in Asia and 2000 m in Africa.
These parrots are highly gregarious, especially outside the breeding season, sometimes forming flocks of several thousand birds. They roost communally, often with crows, mynas, or other parrots. They nest in natural tree cavities, enlarged holes made by other species, in rock crevices, and on buildings. In Africa, the nest is always high in a tree. Typical clutch size is 3 to 4 eggs, but may range up to 6.
(Juniper and Parr 1998)
Die ringnekpapegaai (Psittacula krameri) is 'n tropiese parkiet wat in Afrika en Suid-Asië voorkom. Hulle word algemeen as troeteldiere aangehou.
Ar c'hrakperoked Kramer[1] a zo ur spesad evned trovanel, Psittacula krameri an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Psittacus Krameri da gentañ-penn (e 1769)[2] gant an naturour aostrian Giovanni Antonio Scopoli (1723-1788) : dougen a ra anv an naturour alaman Wilhem Heinrich Kramer (?-1765).
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad anezhañ[3] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'hrakperoked Kramer a zo ur spesad evned trovanel, Psittacula krameri an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Psittacus Krameri da gentañ-penn (e 1769) gant an naturour aostrian Giovanni Antonio Scopoli (1723-1788) : dougen a ra anv an naturour alaman Wilhem Heinrich Kramer (?-1765).
La cotorra de Kramer (Psittacula krameri) és un ocell originari de zones tropicals d'Àfrica i Àsia que va aparèixer a Catalunya a la dècada dels 1970. Actualment se la pot trobar a les àrees costaneres de la província de Barcelona tot i que recentment s'ha localitzat també en àrees de l'interior, com ara la ciutat de Girona.[1] S'ha inscrit a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa.[2]
El seu nom fa honor al naturalista austríac Wilhelm Heinrich Kramer.
No s'ha de confondre aquesta espècia amb la cotorreta de pit gris o cotorra argentina, que s'està implantant també, particularment a Barcelona, i com a mínim des del 2013 també a Girona.
Presenta dimorfisme sexual: els mascles adult tenen un collaret fi vermell que destaca sobre el plomatge verd; les femelles i els individus immadurs dels dos sexes o bé no tenen el collaret o bé el presenten d'un color gris pàl·lid.
La seva àrea de distribució original era una secció d'Àfrica entre el tròpic de Càncer i l'equador (parts de Marroc, Mauritània, Senegal, Guinea Bissau, Etiòpia, Djibouti, Somàlia), i el subcontinent indi i el sud-est asiàtic (Pakistan, Nepal, Índia, Sri Lanka, Bangla Desh, Myanmar i sud-est de la Xina), però s'ha anat introduint a altres parts del món, com ara moltes parts d'Europa.[3]
Els principals nuclis reproductors a l'estat Espanyol són a Barcelona, Màlaga i València.[3] L'Institut Català d'Ornitologia fa el recompte d'individus madurs establerts a Catalunya en 180-300 individus, i considera que l'especie "sembla en expansió, tot i que el nombre d'exemplars és encara petit",[4] i per tant, a 2017, encara no ha arribat a un estat de plaga a Catalunya.
Durant la dècada del 2010, aquesta au ha posat en perill d'extinció al rat penat de l'espècie Nyctalus lasiopterus, el qual habita el Parc Nacional de Doñana (Andalusia).[5]
La cotorra de Kramer (Psittacula krameri) és un ocell originari de zones tropicals d'Àfrica i Àsia que va aparèixer a Catalunya a la dècada dels 1970. Actualment se la pot trobar a les àrees costaneres de la província de Barcelona tot i que recentment s'ha localitzat també en àrees de l'interior, com ara la ciutat de Girona. S'ha inscrit a la llista de les 100 espècies invasores més dolentes d'Europa.
El seu nom fa honor al naturalista austríac Wilhelm Heinrich Kramer.
No s'ha de confondre aquesta espècia amb la cotorreta de pit gris o cotorra argentina, que s'està implantant també, particularment a Barcelona, i com a mínim des del 2013 també a Girona.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Paracît torchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: paracitiaid torchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Psittacula krameri; yr enw Saesneg arno yw Rose-ringed parakeet. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. krameri, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r paracît torchog yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Conwra clustgoch Pyrrhura hoematotis Conwra clustwyn Pyrrhura leucotis
.jpg)
-_During_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0034.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Paracît torchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: paracitiaid torchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Psittacula krameri; yr enw Saesneg arno yw Rose-ringed parakeet. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. krameri, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Alexandr malý (Psittacula krameri), známý též pod názvem alexander malý, je vybarvený pták z čeledi papouškovití (Psittacidae). Měří 40–41 cm a váží zhruba 140 g.[2] Samicím chybí růžový límec, černá kresba v obličeji a mají kratší ocasní pera.
Hnízdí v savanách Afriky a jižní Asie. Dále se vyskytuje v Indii, Srí Lance, je vysazen na Mauriciu, na Středním východě a v Singapuru.
Jeho přirozeným biotopem jsou listnaté oblasti a kulturní krajina. V Indii sídlí i na úpatí Himalájí, nevadí mu proto ani mrazivé teploty. [3]
V Evropě je tento papoušek považován za nežádoucí invazivní druh.
V několika zemích Evropy žije volně v počtech přesahujícím desítky tisíc kusů, především v městských parcích Belgie, Francie, Holandska a Británie. Na některých místech zde dokonce hnízdí. V tomto případě se jedná o potomky dovezených jedinců, kteří byli vypuštĕni z lidské péče.
V umělém chovu v ČR jej můžete vidět v některých zoologických zahradách, například v Zoo Tábor.
Hlučný pták, často se ozývá vřískavým „krí-krí-krí“.
Alexandři malí žijí v hejnech, v místech, kde je dostatek potravy, a bezpečné místo k odpočinku. Na stanovištích, kde nocují, jich můžeme potkat i stovky. Alexandři velice dobře létají, ale jen málokdy létají do větších vzdáleností. Živí se semeny, bobulemi, plody, květy a nektarem.
Při období rozmnožování, které trvá 22–24 dnů a je 2× do roka, otáčí samice očima i hlavou tak dlouho, než si jí samec všimne, začne pochodovat a krmit ji ze zobáku. Pár hnízdí v dutině stromů, kterou si sám vydlabe, nebo použije opuštěnou dutinu datlů či vousáků, a mnohdy zahnízdí i s nimi. Samice snáší 3–5 vajec a sedí na nich 22 dní. 7 týdnů po vylíhnutí opouštějí mláďata hnízdo.
Alexandr malý se dožívá cca 25 let. Je to hlučný pták, často se ozývá vřískavým „krí-krí-krí“.[4]
Při chovu alexandrů malých vzniklo především několik barevných mutací, které jsou u chovatelů velice časté. Z původní zelené vzniklo několik jiných zbarvení jako např. žlutá, čistě bílá (bez obojku), pastelově modrá, isabela s modrou, šedá, isabela s šedou, šedozelená, olivově zlatá a krémová mutace s červenýma očima. Nejžádanější a nejpopulárnější je však žlutá a modrá mutace.
Alexandr malý ve voliéře
Alexandr malý ve voliéře
Alexandr malý v přírodě
Alexandr malý v přírodě
Obrázky, zvuky či videa k tématu alexandr malý ve Wikimedia Commons
Galerie alexandr malý ve Wikimedia CommonsAlexandr malý (Psittacula krameri), známý též pod názvem alexander malý, je vybarvený pták z čeledi papouškovití (Psittacidae). Měří 40–41 cm a váží zhruba 140 g. Samicím chybí růžový límec, černá kresba v obličeji a mají kratší ocasní pera.
Alexanderparakit (latin: Psittacula krameri) er en selskabelig papegøje, der er hjemmehørende i et meget stort område af de tropiske dele af Afrika og Asien. Den er desuden almindeligt anvendt som kæledyr og har spredt sig til især storbyer i andre dele af verden.
Der findes fire underarter af alexanderparakitten:
Taksonomi fra Wikispecies Alexanderparakit (latin: Psittacula krameri) er en selskabelig papegøje, der er hjemmehørende i et meget stort område af de tropiske dele af Afrika og Asien. Den er desuden almindeligt anvendt som kæledyr og har spredt sig til især storbyer i andre dele af verden.
Der Halsbandsittich (Psittacula krameri), auch Kleiner Alexandersittich genannt, ist die am weitesten verbreitete Papageienart. Er kommt sowohl in Afrika südlich der Sahara als auch in Asien, beginnend mit Pakistan und Indien, vor. Als Neozoon lebt er unter anderem in Europa und Nordamerika.
Es gibt vier allgemein anerkannte Unterarten:
Außerdem existieren domestizierte und Neozoenformen, die eine Mischung aus mehreren Unterarten sind, vor allem aus Psittacula krameri borealis, Psittacula krameri manillensis und Psittacula krameri krameri. Die Neozoen in Europa stammen laut genetischen Analysen von Herkunftspopulationen aus Nordindien.
Die Artbezeichnung „krameri“ beruht auf der lateinischen Erstbeschreibung durch den deutsch-österreichischen Ornithologen Wilhelm Heinrich Kramer (1724–1765), der allerdings keine gültige latinisierte Artbezeichnung lieferte. Scopoli übernahm die Beschreibung und generierte einen gültigen Namen. Kramer hat einen grünen Papagei mit schwarzem Schnabel beschrieben, der in der kaiserlichen Menagerie lebte. Da kein Typusexemplar existiert, ist die Interpretation hier sehr offen. Spätere Benennungen wurden verworfen.
Es kommt in seltenen Fällen zu Hybriden mit dem Alexandersittich, auch Großer Alexandersittich genannt.[1]
Der Halsbandsittich ist überwiegend grün, am Kopf, am Bauch und unter den Flügeln gelb-grün, Nacken und Rücken zeigen bei ausgewachsenen Männchen je nach Unterart einen mehr oder weniger ausgeprägten Blaustich. Die erwachsenen Männchen weisen zudem ein charakteristisches „Halsband“ auf, das als schwarzer Streifen unter dem Kinn beginnt und in ein rosafarbenes Nackenband übergeht.
Halsbandsittiche haben je nach Unterart einen dunkelroten bis korallenroten Oberschnabel und einen roten bis schwärzlichen Unterschnabel. Die Schwanzfedern sind oben dunkelgrün, die mittleren blaugrün, die kleinen gelblich. Die langen Schwanzfedern sind an der Spitze gelb. Auffällig ist auch der orange-rote Lidring, der das Auge mit einer rot gesäumten, hellen Wachshaut und einer bläulichen Iris umschließt. Bei flüggen Jungtieren sind die Wachshaut und Iris dunkel. Jungtiere gleichen im Gefieder (bis auf versteckte Merkmale) Weibchen. Die Gesamtlänge des Vogels mit Schwanz beträgt etwa 40–43 cm, wobei der Schwanz etwas mehr als die Länge des Körpers ausmacht.
Halsbandsittiche kommen in vier Unterarten vor. Das natürliche Verbreitungsgebiet der afrikanischen Unterart Psittacula krameri krameri erstreckt sich in Afrika vom Senegal und Guinea in einem breiten Band durch den Sahel bis in den Südsudan, wo sich das Verbreitungsgebiet der zweiten afrikanischen Unterart, P. k. parvirostris, durch Äthiopien bis nach Dschibuti und Somalia anschließt.[2] In Asien leben die Unterarten P. k. borealis und P. k. manillensis in einem Gebiet, das den gesamten indischen Subkontinent sowie Pakistan, Bangladesch, Myanmar und Sri Lanka umfasst.
Als Neubürger (Neozoon), der Bestände aus Gefangenschaftsflüchtlingen aufbauen konnte, ist er zunehmend in städtischen Gebieten der nördlichen Mittelmeerländer als Kulturfolger zu finden. Alexander der Große brachte ihn vor mehr als 2300 Jahren aus Asien nach Griechenland, daher auch die Bezeichnung „Alexandersittich“.[3] Außerdem findet man ihn im Raum Paris, in den größeren Städten Belgiens, den Niederlanden sowie im Süden und Osten Englands, wo er seit den 1930er Jahren bekannt ist. In den Niederlanden leben schätzungsweise 15.000 Halsbandsittiche.[4] Einige Kritiker setzen sich dafür ein, die Vögel zum Abschuss freizugeben oder ihre Population mit anderen Mitteln zu bekämpfen.[4] Das Parlament in Den Haag musste einmal eine Debatte abbrechen, weil die Tiere in den Bäumen vor dem Gebäude zu laut krakeelten.[4] Zwischen den 1970er und 1990er Jahren gab es in Österreich zwei Brutansiedlungen, im Wiener Türkenschanzpark und im Innsbrucker Hofgarten.[5] Ausgebreitet hat er sich auch in Spanien, die größte Kolonie wurde in Barcelona ausgemacht.[6] In Italien wurden die Sittiche unter anderem in Rom, Palermo und Genua nachgewiesen.[7] Darüber hinaus gibt es eingebürgerte Vorkommen in den USA, in Südafrika und Japan.
In Deutschland traten 1969 die ersten Halsbandsittiche in Köln auf; im Jahre 2014 lebten dort geschätzt 3000 Exemplare.[8] Weitere unabhängige Vorkommen liegen entlang des Rheins, besonders in Düsseldorf, Wiesbaden (zusammen mit Mainz 2011: ca. 1500 Tiere im Sommer am Schlafplatz),[9] Worms, Mannheim, Ludwigshafen am Rhein (Schlafplatz Ludwigshafen – vermutlich mit Sittichen aus Worms, Frankenthal und den wenigen Tieren aus dem Rhein-Neckar-Gebiet im Sommer 2011: 1640 Tiere)[9] und Heidelberg. Ausgehend von diesen bildeten sich neue Populationen in Bonn, Mainz, Speyer und Zweibrücken.[10] Die Besiedlung des Rhein-Neckar-Raums begann 1973.[11] Die ersten Sichtungen in Frankfurt am Main stammen aus dem Jahr 2012.[12] In Deutschland betrug im Jahr 2006 der Bestand 6000–7000 Individuen und 650–880 Brutpaare.[13] Für 2011 wurde die Bestandsgröße für Deutschland mit 7500 Tieren und rund 1500 Brutpaaren angegeben,[14] das Bundesamt für Naturschutz geht auf der Grundlage der Daten des DDA von einem Bestand von 1700–2500 Brutpaaren für die Jahre 2011–2016 aus.[15] Halsbandsittiche breiten sich in Deutschland weiter nach Norden aus. Seit 2019 werden sie regelmäßig in Münster beobachtet.[16]
In Deutschland brütet der Halsbandsittich besonders gerne in Höhlen alter Baumbestände, wie sie in Parks, Friedhöfen und großen Gärten vorkommen. Dabei bevorzugt er Platanen, die er auch als Schlafbäume nutzt. Seit einigen Jahren brüten Halsbandsittiche, v. a. in Heidelberg, auch in der Styroporschicht der Außenfassaden wärmegedämmter Gebäude. Über die Auswirkungen der Anwesenheit des Halsbandsittichs ist noch nicht genügend bekannt. Befürchtet wird vor allem Konkurrenz zu anderen höhlenbrütenden Vogelarten und Nahrungskonkurrenz mit anderen fruchtfressenden Vogelarten, ferner Lärmbelästigung und Verkotung unter Massenschlafplätzen.[17] Im Frühsommer ziehen die Tiere in Schwärmen von jeweils 10–30 Exemplaren während der Nahrungssuche durchs Stadtgebiet und die Obstanbauflächen der Umgebung.
In der Ziervogelhaltung sind durch Mutation und Zucht verschiedene andersfarbige Mutanten des Halsbandsittichs entstanden, die in Volieren gehalten werden.
Der Halsbandsittich (Psittacula krameri), auch Kleiner Alexandersittich genannt, ist die am weitesten verbreitete Papageienart. Er kommt sowohl in Afrika südlich der Sahara als auch in Asien, beginnend mit Pakistan und Indien, vor. Als Neozoon lebt er unter anderem in Europa und Nordamerika.
The Rose-ringed Parakeet (Psittacula krameri), an aa kent as the Ring-necked Parakeet, is a gregarious tropical Afro-Asian parakeet species that haes an extremely lairge range. Syne the trend o the population appears tae be increasin, the species wis evaluatit as Least Concern bi IUCN in 2012.[1]
The Rose-ringed Parakeet (Psittacula krameri), an aa kent as the Ring-necked Parakeet, is a gregarious tropical Afro-Asian parakeet species that haes an extremely lairge range. Syne the trend o the population appears tae be increasin, the species wis evaluatit as Least Concern bi IUCN in 2012.
Ο Δακτυλιοειδής παπαγάλος (Psittacula krameri) είναι παπαγάλος που ανήκει στο γένος Psittacula, της οικογένειας των Ψιττακιδών.
Έχει περίπου 40 εκ. μήκος, μαζί με τα φτερά της ουράς. Το κάθε φτερό του έχει άνοιγμα 15 με 17,5 εκ. Και τα δύο φύλα έχουν χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα παρατηρείται όμως φυλετικός διμορφισμός καθώς το ενήλικο αρσενικό έχει ένα κόκκινο ή μαύρο δακτύλιο στο λαιμό ενώ τα θηλυκά κ τα νεότερα πουλιά και των δύο φύλων ή δεν έχουν καθόλου τον εν λόγω δακτύλιο ή αυτός έχει χρώμα από ανοιχτό έως σκούρο γκρι. Είναι φυτοφάγος, κάνει ένα χαρακτηριστικό έντονο ήχο και όταν ζει στην αιχμαλωσία μπορεί να μάθει να μιλάει.
Ο Δακτυλιοειδής παπαγάλος έχει τέσσερα υποείδη: τα δύο συναντώνται στην Αφρική και τα άλλα δύο στην Ινδία και σε γειτονικές της χώρες. Ειδικότερα ο Αφρικανικός Δακτυλιοειδής παπαγάλος (P. k. krameri) ζει στη Γουινέα, στη Σενεγάλη, στην νότια Μαυριτανία, σε περιοχές της Ουγκάντα, στο νότιο Σουδάν και στην Αίγυπτο. Ο Αβυσσινιακός Δακτυλιοειδής παπαγάλος (P. k. parvirostris) ζει στη βορειοδυτική Σομαλία καθώς και σε περιοχές της Αιθιοπίας και του Σουδάν. Στην Ασία, και ειδικότερα στην νότια Ινδία, συναντάται ο Ινδικός Δακτυλιοειδής παπαγάλος (P. k. manillensis) ενώ ο Boreal Δακτυλιοειδής παπαγάλος (P. k. borealis) στο Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, τη βόρεια Ινδία, το Νεπάλ και τη κεντρική Μπούρμα.
Αν και δεν είναι μεταναστευτικό πτηνό μεγάλοι αριθμοί Δακτυλιοειδών παπαγάλων ζουν και σε ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, και στις Η.Π.Α καθώς πτηνά του είδους που χρησιμοποιούνταν ως κατοικίδια αφού ξέφυγαν από την αιχμαλωσία προσαρμόστηκαν στο νέο περιβάλλον και ζουν ακόμα και μέσα στις πόλεις.
Мал александар (науч. Psittacula krameri) — друштвена тропска птица од родот на прстенестите папагали (Psittacula) со многу голем ареал во Африка и Азија. Го носи името на кралот Александар III Македонски, за кој се смета дека ги довел птиците од овој род во Средоземјето од Пенџаб како подароци за аристократијата и дипломатите.[2] Оваа птица може да се види во Зоолошката градина во Скопје.[3]
Птицата се одликува со полов диморфизам. Возрасниот мажјак има црвен или црн прстен на вратот, додека пак женките и младенците од двата пола немаат прстн или пак имаат сенчест светлосив до темносив прстен. Индискиот подвид е просечно долг 40 см, заклучно со опашните пердуви, кои се мошне долги во однос на телото. Секое крило е долго 15–17,5 см. Во природната средина, по поведение се мошне гласни, со карактеристично крекаво огласување и зелена боја. По исхрана се растителнојадни, а по местото на живеење се непреселни.
Ова е еден од малкуте видови папагали кои се имаат успешно прилагодено на живот во пореметени живеалишта, одолевајќи им на урбанизацијата и обесшумувањето. Бидејќи видот уште многу одамна ужива популарност како миленик, денес постојат во разни градови во светот постојат колонии зачнати од избегани единки. Бројноста на малиот александар сè повеќе се зголемува, и затоа го носи статусот „најмала загриженост“ (LC) според МСЗП, доделен во 2012 г. Од друга страна, во некои делови од матичниот ареал, овие птици имаат намалена бројност поради заловувањето за чување како миленици и судирот со земјоделците, кои ги сметаат за штетници.[1]
Научниот назив на птицата е даден во чест на австрискиот природонаучник Вилхелм Хајнрих Крамер (†1765).[4]
Денес се признаваат четири подвидови, иако меѓу нив постојат само мали разлики:
Филогенетската анализа на ДНК покажува дека маврицискиот прстенест папагал (Psittacula echo) е во блиско сродство со овој вид, и дека веројатно треба да се смести меѓу африканскиот и азискиот подвид. Оттука може да се заклучи дека видот е парафилетски.
Во дивина, малиот папагал обично се храни со пупки, плодови, заленчук, оревести плодови, бобинки и семки. Кога немаат храна при рака, патуваат во јата по неколку километри и навалуваат на насади и овоштарници, предизвикувајќи големи штети.
Во Индија птицата се храни со житарки, а зиме и со гулабов грашок.[5] Во Египет, напролет јадат дудинки а во летото јадат урми и се гнездат на палмините дрва. Јадат и сончоглед и пченка.
Во северозападна Индија, индискиот мал александар се пари од септември до декември. Немаат доживотни партнери, туку се парат со различни единки секоја сезона. Во студениот дел од годината одбираат места за гнездење и го бранат леглото други птици што сакаат да им го земат. За да произведе јајца, женката ги добива потребните хранливи состојки хранејќи се со зимските посеви на грашок. Грижата за младите трае од април до јуни, а пилињата се оспособуваат за лет пред да дојдат монсуните.[6]
Малиот александар веќе многу векови ужива популарност како домашен миленик. Старите Македонци и Грци го одгледувале индискиот подвид P. krameri manillensis, а Римјаните го чувале африканскиот подвид P. krameri krameri. Во поново време, одгледувачите имаат добиено мошне широк спектар на бои.[7]
Двата пола умеат да подражаваат човечкиот говор, слушајќи ги луѓето околу нив и повторувајќи го она што го кажале. Некои птичари се занимаваат со одгледување и учење птиците на различни зборови уште од пилиња.
.jpg)
_-blue_mutation_on_perch.jpg)
|accessdate= (помош) Мал александар (науч. Psittacula krameri) — друштвена тропска птица од родот на прстенестите папагали (Psittacula) со многу голем ареал во Африка и Азија. Го носи името на кралот Александар III Македонски, за кој се смета дека ги довел птиците од овој род во Средоземјето од Пенџаб како подароци за аристократијата и дипломатите. Оваа птица може да се види во Зоолошката градина во Скопје.
Птицата се одликува со полов диморфизам. Возрасниот мажјак има црвен или црн прстен на вратот, додека пак женките и младенците од двата пола немаат прстн или пак имаат сенчест светлосив до темносив прстен. Индискиот подвид е просечно долг 40 см, заклучно со опашните пердуви, кои се мошне долги во однос на телото. Секое крило е долго 15–17,5 см. Во природната средина, по поведение се мошне гласни, со карактеристично крекаво огласување и зелена боја. По исхрана се растителнојадни, а по местото на живеење се непреселни.
Ова е еден од малкуте видови папагали кои се имаат успешно прилагодено на живот во пореметени живеалишта, одолевајќи им на урбанизацијата и обесшумувањето. Бидејќи видот уште многу одамна ужива популарност како миленик, денес постојат во разни градови во светот постојат колонии зачнати од избегани единки. Бројноста на малиот александар сè повеќе се зголемува, и затоа го носи статусот „најмала загриженост“ (LC) според МСЗП, доделен во 2012 г. Од друга страна, во некои делови од матичниот ареал, овие птици имаат намалена бројност поради заловувањето за чување како миленици и судирот со земјоделците, кои ги сметаат за штетници.
Научниот назив на птицата е даден во чест на австрискиот природонаучник Вилхелм Хајнрих Крамер (†1765).
कण्ठे सुगा नेपाल लागायतका एशियन तथा अफ्रिकन राष्ट्रहरूमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।
_-blue_mutation_on_perch.jpg)
सुग्गा या तोता (अंग्रेजी:Rose ringed parakeet) चिरइन की सुग्गा परिवार क एगो सुन्दर चिरई हउवे।
ई पूरा भारत आ भारत की आसपास की देसन में, जइसे की पकिस्तान, बांग्लादेश इत्यादि में पावल जाला। एकर एगो उपप्रजाति अफ्रीका में पावल जाले।
ई अक्सर पोसल जाल आ एही वजह से ई आदमिन द्वारा पूरा दुनिया में फैलावल गइल बाटे जहाँ इ पाहिले प्राकृतिक रूप से ना पावल जाव। एकरी पोसले क मेन कारन हवे एकर नक़ल उतारे क गुन। ई चिरई आदमी की आवाज़ क नकल करे में बहुते निपुण होखे लीं।
सुग्गा या तोता (अंग्रेजी:Rose ringed parakeet) चिरइन की सुग्गा परिवार क एगो सुन्दर चिरई हउवे।
ई पूरा भारत आ भारत की आसपास की देसन में, जइसे की पकिस्तान, बांग्लादेश इत्यादि में पावल जाला। एकर एगो उपप्रजाति अफ्रीका में पावल जाले।
ई अक्सर पोसल जाल आ एही वजह से ई आदमिन द्वारा पूरा दुनिया में फैलावल गइल बाटे जहाँ इ पाहिले प्राकृतिक रूप से ना पावल जाव। एकरी पोसले क मेन कारन हवे एकर नक़ल उतारे क गुन। ई चिरई आदमी की आवाज़ क नकल करे में बहुते निपुण होखे लीं।
BirdLife International (2012). "Psittacula krameri". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. पहुँचतिथी 26 November 2013.CS1 maint: Uses authors parameter (link)पोपट (शास्त्रीय नाव: Psittacula krameri , सिटाक्युला क्रामेरी ; इंग्लिश: Rose-ringed Parakeet, रोझ-रिंग्ड पॅराकीट ;) ही विषुववृत्तीय प्रदेशांमध्ये आढळणारी पॅराकिटांची एक मोठी प्रजाती आहे. नर पोपटाला राघू म्हणतात व मादीला मैना म्हणतात.
গলমণিকা (ইংৰাজী: Rose-ringed Parakeet, বৈজ্ঞানিক নাম-Psittacula krameri) এটা জাকৰুৱা এফ্ৰো-এছিয়ান (Afro-Asian) ভাটৌৰ প্ৰজাতি৷ ই সমগ্ৰ ভাৰতত বহুলভাৱে বিস্তৃত৷ যিহেতু ইয়াৰ জনসংখ্যা দিনক দিনে বৃদ্ধি পাই আহিছে, সেয়ে আই.ইউ. চি. এন এ ইয়াক 'Least Concern' প্ৰজাতিসমূহৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছে৷ [1]
গলমণিকা ঘৰচীয়া চৰাই হিচাপেও বিখ্যাত৷[2] ই জনবসতিপূৰ্ণ অঞ্চলত বসবাস কৰিবলৈ বিশেষভাৱে অভিযোজিত বাবে বনাঞ্চল ধ্বংস বা নগৰীকৰণে ইয়াৰ ওপৰত বিশেষ প্ৰভাৱ পেলাব পৰা নাই৷
গলমণিকাৰ দেহৰ গড় দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ৪০ ছে: মি: হয়৷ কেৱল ডেউকাৰ দৈৰ্ঘ্য ১৫-১৭.৫ ছে: মি: হয়৷ ইয়াৰ দেহ মূলতঃ সেউজীয়া বৰণৰ আৰু নেজ যথেষ্ট দীঘল৷ গলমণিকাৰ মতা আৰু মাইকী দেখিবলৈ কিছু ভিন্ন হয়৷ মতা চৰাইৰ ডিঙিত গুলপীয়া ৰঙৰ মণিৰ দৰে এডাল আঁচ থাকে বাবে ইয়াক গলমণিকা নামেৰে অভিহিত কৰা হয়৷
গলমণিকাৰ মুঠ চাৰিটা উপপ্ৰজাতি দেখা যায়-
বনৰীয়া গলমণিকাই প্ৰধানতঃ ফল-মূল, শাক-পাচলি, গুটি আদি খাই জীয়াই থাকে৷ ইহঁতে বৃহৎ জাক পাতি খেতি-পথাৰ আদিত খাই বিস্তৰ ক্ষতি কৰে৷ [3] অন্য দক্ষিণ এছিয়াৰ চৰাইৰ প্ৰজাতিৰ পৰা ব্যতিক্ৰম হিচাপে ইহঁতে শীতকালতো প্ৰজনন কৰে৷ [4]
গলমণিকা পোহনীয়া চৰাই হিচাপে যথেষ্ট জনপ্ৰিয়৷ ঐতিহাসিক কালৰে পৰা ইয়াক মানুহে পোহাৰ তথ্য পোৱা যায়৷ পূ্ৰ্বতে গ্ৰীচত ভাৰতীয় উপ-প্ৰজাতি P. krameri manillensis আৰু ৰোমত আফ্ৰিকান উপ-প্ৰজাতি es P. krameri krameriক পোহনীয়া হিচাপে ৰখাৰ তথ্য আছে৷ বৰ্তমান বিভিন্ন ধৰণৰ ৰঙত ভাৰতীয় গলমণিকা বজাৰত পোৱা যায়৷ [5]
গলমণিকাৰ মতা আৰু মাইকী দুয়োটা চৰাইৰে মানুহৰ মাত নকল কৰিব পৰাৰ ক্ষমতা আছে৷ প্ৰথমে ই চাৰিওফালৰ শব্দবোৰ শুনে আৰু তাৰ পিছত একেধৰণে নকল কৰে৷ কিছুমান মানুহে কেৱল এইবাবেই গলমণিকাৰ পোৱালী নিজে ডাঙৰ কৰে৷[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]
নীলা গলমণিকা
ব্যতিক্ৰমী ৰং -মাইকী -Parblue Grey আৰু মতা- Parblue Pallid .
মাইকী-Lutino আৰু মাইকী-Cinnamon Parblue
আলবিন' মতা গলমণিকা
Pallid mutations
Indo-Pak Parrot
অন্য ৰঙৰ গলমণিকা
গলমণিকা (ইংৰাজী: Rose-ringed Parakeet, বৈজ্ঞানিক নাম-Psittacula krameri) এটা জাকৰুৱা এফ্ৰো-এছিয়ান (Afro-Asian) ভাটৌৰ প্ৰজাতি৷ ই সমগ্ৰ ভাৰতত বহুলভাৱে বিস্তৃত৷ যিহেতু ইয়াৰ জনসংখ্যা দিনক দিনে বৃদ্ধি পাই আহিছে, সেয়ে আই.ইউ. চি. এন এ ইয়াক 'Least Concern' প্ৰজাতিসমূহৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছে৷
গলমণিকা ঘৰচীয়া চৰাই হিচাপেও বিখ্যাত৷ ই জনবসতিপূৰ্ণ অঞ্চলত বসবাস কৰিবলৈ বিশেষভাৱে অভিযোজিত বাবে বনাঞ্চল ধ্বংস বা নগৰীকৰণে ইয়াৰ ওপৰত বিশেষ প্ৰভাৱ পেলাব পৰা নাই৷
சிவப்பு ஆரக்கிளி அல்லது செந்தார்ப் பைங்கிளி (rose-ringed parakeet (Psittacula krameri) என்பது ஒருவகைக் கிளி ஆகும். இலங்கையில் பேச்சு வழக்கில் இது பயற்றங்கிளி என அழைக்கப்படுகிறது.
இக்கிளிகளின் வால் நீண்டு கூர்மையாக முடிகிறது. பச்சை நிறத்துடன், வளைந்து சிவந்த அலகும், கருப்பு இளஞ்சிவப்பு கலந்த கழுத்து வளையம் போன்ற ஆரம் உடையது. இவ்வின பெண்கிளி எல்லாவகையிலும் ஆண்கிளி போல இருந்தாலும் இந்த ஆர வளையம் இல்லாமல் இருக்கும். இப்பறவைகள் கூண்டுகளில் வைத்து வளர்க்கப்படுகின்றன. இப்பறவைகள் மனிதர்கள் சொல்லும் சொற்களைக் கேட்டு அவற்றைத் திரும்பச் சொல்லக்கூடியவை. இவற்றை வைத்து சர்க்கசில் வேடிக்கைக் காட்டுவார்கள்.
சிவப்பு ஆரக்கிளி அல்லது செந்தார்ப் பைங்கிளி (rose-ringed parakeet (Psittacula krameri) என்பது ஒருவகைக் கிளி ஆகும். இலங்கையில் பேச்சு வழக்கில் இது பயற்றங்கிளி என அழைக்கப்படுகிறது.
ကျေးကျုတ်ကို အရှေ့တိုင်းတွင် တွေ့ရ၏။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျေးကျုတ်ကို အပူပိုင်းဒေသများနှင့် ကယားပြည်နယ်၊ ရှမ်းပြည်နယ်တို့တွင် တွေ့ရ၏။[၂] ဧရာဝတီမြစ်ဝှမ်း၊ စစ်တောင်းမြစ်ဝှမ်း တို့တစ်လျောက်တွင် ပျံ့နှံ့စွာနေသည်။သို့ရာတွင် မြန်မာနိုင်ငံမြောက်ပိုင်းနှင့် တနင်္သာရီတိုင်းတွင် ရှိဟန်မတူချေ။
ကျေးကျုတ်သည် အလျား ၁၆ ၁/၂ လက်မခန့် ရှိ၍ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် အပြာနုရောင် လွမ်းနေသည်။ ကျေးကျုတ်အဖိုကလေးများတွင် ၃ ခါလည်ကျမှ နှင်းဆီရောင်လည်ရစ်နှင့် အမဲရစ်တို့တွေ့ရ၍ ငှက်မများ၌ မထင်ရှားသော အစိမ်းရစ်ကို တွေ့ရသည်။ Mutation လို့ခေါ်တဲ့ ရောင်စုံ ကမ္ဘာ့ဈေးကွက်မှာ ရှိနေပြီ။ မြန်မာပြည်မှာတော့ သဘာဝအစိမ်းရောင်ပဲ ရသေးတယ်။ ဒါတောင် အမည်အလွဲတွေ ခေါ်ဝေါ်ရောင်းနေလို့ မြန်မာတွေ ဘယ်လောက် နောက်ကျသလဲ သက်သေပြနိုင်တဲ့ အမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ အမည်အမှားများကတော့ ကျေးတမာ ၊ ကြက်တူရွေး ခေါင်းစိမ်း ၊ ကျေးစေတမန် အိုစုံလို့ပဲ။ သူကတော့ ပိုပြီးလူယဉ်တယ်။ [၃]
ကျေးကျုတ်ကို အရှေ့တိုင်းတွင် တွေ့ရ၏။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျေးကျုတ်ကို အပူပိုင်းဒေသများနှင့် ကယားပြည်နယ်၊ ရှမ်းပြည်နယ်တို့တွင် တွေ့ရ၏။ ဧရာဝတီမြစ်ဝှမ်း၊ စစ်တောင်းမြစ်ဝှမ်း တို့တစ်လျောက်တွင် ပျံ့နှံ့စွာနေသည်။သို့ရာတွင် မြန်မာနိုင်ငံမြောက်ပိုင်းနှင့် တနင်္သာရီတိုင်းတွင် ရှိဟန်မတူချေ။
ကျေးကျုတ်သည် အလျား ၁၆ ၁/၂ လက်မခန့် ရှိ၍ တစ်ကိုယ်လုံးတွင် အပြာနုရောင် လွမ်းနေသည်။ ကျေးကျုတ်အဖိုကလေးများတွင် ၃ ခါလည်ကျမှ နှင်းဆီရောင်လည်ရစ်နှင့် အမဲရစ်တို့တွေ့ရ၍ ငှက်မများ၌ မထင်ရှားသော အစိမ်းရစ်ကို တွေ့ရသည်။ Mutation လို့ခေါ်တဲ့ ရောင်စုံ ကမ္ဘာ့ဈေးကွက်မှာ ရှိနေပြီ။ မြန်မာပြည်မှာတော့ သဘာဝအစိမ်းရောင်ပဲ ရသေးတယ်။ ဒါတောင် အမည်အလွဲတွေ ခေါ်ဝေါ်ရောင်းနေလို့ မြန်မာတွေ ဘယ်လောက် နောက်ကျသလဲ သက်သေပြနိုင်တဲ့ အမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ အမည်အမှားများကတော့ ကျေးတမာ ၊ ကြက်တူရွေး ခေါင်းစိမ်း ၊ ကျေးစေတမန် အိုစုံလို့ပဲ။ သူကတော့ ပိုပြီးလူယဉ်တယ်။
The rose-ringed parakeet (Psittacula krameri), also known as the ring-necked parakeet (and more commonly known as the Indian ringneck parrot) is a medium-sized parrot in the genus Psittacula, of the family Psittacidae. It has disjunct native ranges in Africa and the Indian Subcontinent, and is now introduced into many other parts of the world where feral populations have established themselves and are bred for the exotic pet trade.
One of the few parrot species that have successfully adapted to living in disturbed habitats, it has withstood the onslaught of urbanisation and deforestation. As a popular pet species, escaped birds have colonised a number of cities around the world, including populations in Northern and Western Europe.[2] These parakeets have also proven themselves capable of living in a variety of climates outside their native range, and are able to survive low winter temperatures in Northern Europe.[3][4] The species is listed as least concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) because its population appears to be increasing, but its popularity as a pet and unpopularity with farmers have reduced its numbers in some parts of its native range.[1]
Four subspecies are recognised, though they differ little:
.jpg)
The Asian subspecies are both larger than the African subspecies.[5]
The genus name Psittacula is a diminutive of Latin psittacus, "parrot", and the specific krameri commemorates the Austrian naturalist Wilhelm Heinrich Kramer.[7]
In 2019, a genetic study revived the genus Alexandrinus, formerly viewed as a synonym of the current genus Psittacula. Some organisations, including the IUCN, have accepted the new taxonomy. [8]
The rose-ringed parakeet is sexually dimorphic. The adult male sports a red and black neck ring, and the hen and immature birds of both sexes either show no neck rings, or display shadow-like pale to dark grey neck rings. Both sexes have a distinctive green colour in the wild, and captive bred ringnecks have multiple colour mutations which include turquoise, cinnamon, olive, white, blue, violet, grey and yellow. Rose-ringed parakeets measure on average 40 cm (16 in) in length, including the tail feathers, a large portion of their total length. Their average single-wing length is about 15 to 17.5 cm (5.9 to 6.9 in). In the wild, this is a noisy species with an unmistakable squawking call. Captive individuals can be taught to speak. They are a herbivorous and non-migratory species.
Since the 19th century, the rose-ringed parakeet has successfully colonised many other countries. It breeds further north than any other parrot species. It has established itself on a large scale in Germany, France, Belgium, the Netherlands, Italy, and especially the UK.[9] See Feral Birds section below.
The analyses show that the risk of parakeet establishment may rise further as a result of decreasing frost days due to global warming, rising urbanization, and rising human populations. Because of the significant separate parakeet imports in Europe, we are capable of investigating the widely held hypothesis of climate matching and human activity at the species level (Strubbe & Matthysen, 2009). [1]
In the wild, rose-ringed parakeets usually feed on buds, fruits, vegetables, nuts, berries, and seeds. Wild flocks also fly several miles to forage in farmlands and orchards, causing extensive damage. Feral parakeets will regularly visit gardens and other locations near human habitation, taking food from bird feeders.
In India, they feed on cereal grains, and during winter also on pigeon peas.[10] In Egypt during the spring, they feed on mulberry and in summer they feed on dates and nest inside palm trees and eat from sunflower and corn fields.
In captivity, rose-ringed parakeets will take a large variety of food and can be fed on a number of fruits, vegetables, pellets, seeds, and even small amounts of cooked meat for protein. Oils, salts, chocolate, alcohol, and other preservatives should be avoided.[11][12]
In northwestern India, Indian rose-ringed parakeets form pairs from September to December. They do not have life mates and often breed with another partner during the following breeding season. During this cold season, they select and defend nest sites, thus avoiding competition for sites with other birds. Feeding on winter pea crops provides the female with nutrients necessary for egg production. From April to June, they care for their young. Fledglings are ready to leave the nest before monsoon.[13]
Seasonal changes in testicular activity, plasma luteinizing hormone (LH), estradiol (E2), testosterone (T), and 5 α-dihydrotestosterone (5 α-DHT) were related to pair bond formation, nest building, nest defense, and parental behavior in free living Indian rose-rin[14]ged parakeets in northwest India (Krishnaprasadan et al., 1988). The parakeets are able to reproduce in the winter because it allows them to avoid competing with other birds for nesting places, postpone having young during the monsoon season, and take use of the winter pea harvest, which provides the female with extra nutrients for egg formation. (Krishnaprasadan et al., 1988). [2]
_-blue_mutation_on_perch.jpg)
Rose-ringed parakeets are popular as pets and they have a long history in aviculture. The ancient Greeks kept the Indian subspecies P. krameri manillensis, and the ancient Romans kept the African subspecies P. krameri krameri. Colour mutations of the Indian rose-ringed parakeet subspecies have become widely available in recent years.[15] A blue colour morph mutation of the rose-ringed parakeet is also commonly kept in aviculture. Birds that display this mutation have solid light blue feathers instead of green.
Both males and females have the ability to mimic human speech. First, the bird listens to its surroundings, and then it copies the voice of the human speaker. Some people hand-raise rose-ringed parakeet chicks for this purpose. Such parakeets then become quite tame and receptive to learning.[16] They have extremely clear speech and are one of the best talking parrots.
A popular pet, the rose-ringed parakeet has been released in a wide range of cities around the world, giving it an environment with few predators where their preferred diet of seeds, nuts, fruits, and berries is available from suburban gardens and bird feeders.[2] Its adaptations to cold winters in the Himalayan foothills allow it to easily withstand European winter conditions.[2] It has established feral populations in a number of European cities, South Africa and Japan. There are also apparently stable populations in the U.S. (Florida, California and Hawaii) and small self-sustaining populations in Ankara, İzmir, Istanbul (concentrated in parks), Tunis, Tripoli and Tehran (concentrated in the north side of the city). It is also found throughout Lebanon, Israel, Iran, Jordan, the UAE, Bahrain, Qatar, and Oman. A small number of escaped birds are present in Australia.[1]
The European populations became established during the mid-to-late 20th century. There is a burgeoning population of feral parakeets in Great Britain which is centred around suburban London and the Home Counties of South-East England.[17] Parakeet numbers have been highest in the south-west of London, although the population has since spread rapidly, and large flocks of birds can be observed in places such as Crystal Palace Park, Battersea Park, Buckhurst Hill, Richmond Park, Wimbledon Common, Greenwich Park, and Hampstead Heath, as well as Surrey and Berkshire. Feral parakeets have also been observed in Abbey Wood, Bostall Heath, Bostall Woods and Plumstead Common. The winter of 2006 had three separate roosts of about 6000 birds around London.[18] They have also established themselves in Kensington Gardens, Hyde Park, and Regent’s Park.[19] A smaller population occurs around Margate, Broadstairs and Ramsgate, Kent. There is also an established population to the North East of London in Essex at Loughton and Theydon Bois by Epping Forest. Elsewhere in Britain, smaller feral populations have become established from time to time throughout the Midlands, Northern England and even as far north as Edinburgh.[20] It has been suggested that feral parrots could endanger populations of native British birds, and that the rose-ringed parakeet should be culled as a result,[21] although this is not currently recommended by conservation organisations.[22] A major agricultural pest in locations such as India, as of 2011 the rose-ringed parakeet population was growing rapidly, but is generally limited to urban areas in southern England.[23]
A Europe-wide count was held in 2015 and found 85,220 rose-ringed parakeets in 10 European countries.[9]
In the Netherlands, the feral population in the four largest urban areas (Amsterdam, Rotterdam, Utrecht and The Hague) was estimated at 20,000 birds in 2021,[24] double the number of birds estimated in 2010.[25] There also exists a feral population in Belgium, with as many as 5,000 pairs estimated in Brussels.[26] These originate from an original population that was set free in 1974 by the owner of the Meli Zoo and Attraction Park near the Atomium who wanted to make Brussels more colourful.[27][28] In Germany, these birds are found along the Rhine in all major urban areas such as Cologne, Düsseldorf (about 800 birds),[29] Bonn, Ludwigshafen, Heidelberg and Speyer, Wiesbaden and Mainz, and Worms. Other populations are found around Paris, Rome—notably in the gardens of the Palatine Hill, the trees of the Trastevere and Janiculum and at Villa Borghese, in the Orto Botanico di Palermo in Palermo, in Genoa,[30] in Barcelona and in Lisbon.[31]
The specimens in these naturalised populations often represent intra-specific hybrids, originally between varying numbers (according to locality) of the subspecies manillensis, borealis, and/or (to a lesser extent) krameri, along with some inter-specific hybrids with naturalised Psittacula eupatria (the Alexandrine parakeet).[32]
Where introduced, rose-ringed parakeets may affect native biodiversity and human economy and wellness.[33][34]
Rose-ringed parakeets are a direct threat to populations of Europe's largest bat, the greater noctule, as parakeets compete with the bats for nesting sites, and will attack and kill adults before colonising their habitat.[35]
In the United Kingdom and especially within London, parakeets face predation by native birds of prey and owls, including the peregrine falcon (Falco peregrinus), Eurasian hobby (F. subbuteo) and tawny owl (Strix aluco).[36]
There is a breeding population on Madeira Island, Portugal.[37]
There is a feral population of the birds in Japan. In the 1960s many Japanese people became pet owners for the first time and the parakeet was widely imported as a pet. Some escaped or were released and formed populations around the country. By the 1980s groups could be found in Tokyo, Osaka, Nagoya, Niigata and Kyushu. Some groups since died out, but as of 2009 there was a large population residing at the Tokyo Institute of Technology's main campus at Ookayama, along with small groups in Maebashi and Chiba city.[38][39][40][41]
Feral rose-ringed parakeets have sporadically been observed around New Zealand, and are treated as a major potential threat to the country's native bird populations due to their potential to outcompete native parakeet species, and introduce diseases.[42]
In the María Luisa Park in Seville, the population of the common noctule declined sharply when the population of rose-ringed parakeets increased 20-fold. The rose-ringed parakeets attacked the common noctule at tree cavities and occupied most of the cavities previously used by the bats. The attacks by the rose-ringed parakeets often led to the death of the common noctule. In 14 years, the number of tree cavities occupied by the common noctule decreased by 81%. A spatial analysis of tree cavity use showed that the common noctule tried to avoid cavities near parakeets.[43] In the Rhineland, conspicuous bite wounds have been found in bats caught near rose-ringed parakeet nesting cavities. However, more detailed studies in the Rhineland on this are missing so far.[44] Several authors have reported negative behaviors of the ring-necked parakeet near their nest sites: lethal attacks on a Leisler's bat (Nyctalus leisleri) in Italy (Menchetti et al. 2014), on black rats (Rattus rattus) in Spain (Hernández-Brito et al. 2014b) and on several competitor and predator species in Spain (Hernández-Brito et al. 2014a). In the Paris area in France, an attack by a ring-necked parakeet on an adult red squirrel (Sciurus vulgaris) has been reported (Clergeau et al. 2009). [45]
Eggs of Psittacula krameri—MHNT
Chicks in tree hole
Pet rose-ringed parakeets are available in a wide variety of colours, including yellow, green, white, lavender and cyan.
The rose-ringed parakeet (Psittacula krameri), also known as the ring-necked parakeet (and more commonly known as the Indian ringneck parrot) is a medium-sized parrot in the genus Psittacula, of the family Psittacidae. It has disjunct native ranges in Africa and the Indian Subcontinent, and is now introduced into many other parts of the world where feral populations have established themselves and are bred for the exotic pet trade.
One of the few parrot species that have successfully adapted to living in disturbed habitats, it has withstood the onslaught of urbanisation and deforestation. As a popular pet species, escaped birds have colonised a number of cities around the world, including populations in Northern and Western Europe. These parakeets have also proven themselves capable of living in a variety of climates outside their native range, and are able to survive low winter temperatures in Northern Europe. The species is listed as least concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) because its population appears to be increasing, but its popularity as a pet and unpopularity with farmers have reduced its numbers in some parts of its native range.
Kolumpapago aŭ kolumpsitako (latine Psittacula krameri) estas birdo de la Psitakedoj. Ĝi estas la plej divastiĝinta psitako de la mondo, vivanta en Afriko de Senegalo kaj Gvineo ĝis Eritreo, kaj en Azio de Turkio kaj Israelo ĝis Srilanko kaj Nepalo tra la tuta Hinda subkontinento, kie ĝi videblas simile ofte en la urbaj stratoj kiel la kolumboj.
Ekde la 1970-aj jaroj tiu afrotropisa kaj orientalisa specio vivas libere ankaŭ en okcidenta Eŭropo, ekzemple en Belgio ĉirkaŭ 5000, Britio ĉirkaŭ 8000, Francio ĉirkaŭ 1000, Germanio ĉirkaŭ 5000, Nederlando ĉirkaŭ 3000 kaj Hispanio ĉirkaŭ 3000.[1]
Kolumpapago aŭ kolumpsitako (latine Psittacula krameri) estas birdo de la Psitakedoj. Ĝi estas la plej divastiĝinta psitako de la mondo, vivanta en Afriko de Senegalo kaj Gvineo ĝis Eritreo, kaj en Azio de Turkio kaj Israelo ĝis Srilanko kaj Nepalo tra la tuta Hinda subkontinento, kie ĝi videblas simile ofte en la urbaj stratoj kiel la kolumboj.
Ekde la 1970-aj jaroj tiu afrotropisa kaj orientalisa specio vivas libere ankaŭ en okcidenta Eŭropo, ekzemple en Belgio ĉirkaŭ 5000, Britio ĉirkaŭ 8000, Francio ĉirkaŭ 1000, Germanio ĉirkaŭ 5000, Nederlando ĉirkaŭ 3000 kaj Hispanio ĉirkaŭ 3000.
La cotorra de Kramer (Psittacula krameri)[2] es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae originaria de África y el sur de Asia, que está ampliamente distribuida por otras partes del mundo debido a escapes y sueltas de animales de jaula.[3]
Existen cuatro subespecies:
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[4]
La Comunidad de Madrid, a través de la Consejería de Medio Ambiente y Ordenación del Territorio, en el artículo 22, de la Orden 1613/2013, de 25 de junio, establece el permiso regulado para la captura y muerte de cualquier ejemplar de cotorra de Kramer (Psittacula krameri) y de cotorra argentina (Myiopsitta monachus), durante la práctica de cualquier actividad cinegética autorizada, durante los períodos hábiles de caza. Además, faculta a todos los municipios de la Comunidad de Madrid para establecer mecanismos de control de las especies de fauna declaradas como exóticas invasoras,[5] dado que suponen un riesgo para algunas especies autóctonas, especialmente el nóctulo grande, al que esta ave expulsa de sus refugios en las oquedades de los troncos.[6]
La cotorra de Kramer (Psittacula krameri) es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae originaria de África y el sur de Asia, que está ampliamente distribuida por otras partes del mundo debido a escapes y sueltas de animales de jaula.
Kaeluspapagoi (Psittacula krameri), varem ka kaelus-väärispapagoi, on papagoiliste seltsi kuuluv lind.
Elutseb Aafrikas (levila kulgeb ühtse sirge joonena Roheneemesaartest kuni Põhja-Etioopiani[1]) ja Aasia lõunaosas (India). Introdutseeritud Euroopasse ja USA-sse. Liigi arvukus kasvab, kaeluspapagoid on küllaltki populaarsed lemmiklindudena.
Kaeluspapagoi on paigalind, kes on tuntud oma roheka sulestiku ja valju hääle poolest. Kaeluspapagoid on üldjoontes rohekad, ent pea muutub kukla suunas sinakaks, kurgualune on must, samuti kui nokast silma poole kulgev kitsas riba, [2] Tiiva pikkus on 16 cm, üldpikkus 42 cm. [3]
Kaeluspapagoi toitub suuremalt jaolt puuviljadest ja pähklitest; lendab ka põldudele, kus sööb kultuurtaimede seemneid. [4]
Kaeluspapagoid on olnud populaarsed lemmikloomad juba sajandeid. Vanas-Kreekas ja Roomas peeti neid kodustatutena.
Kaeluspapagoil on kokku neli alamliiki, kuid nende erinevus pole suur.
Kaeluspapagoi (Psittacula krameri), varem ka kaelus-väärispapagoi, on papagoiliste seltsi kuuluv lind.
Psittacula krameri Psittacula generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Psittacula krameri Psittacula generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Kauluskaija (Psittacula krameri) on kaijalaji, joka on myös suosittu lemmikkilintuna. Kauluskaijan entinen virallinen nimi oli aleksanterinkaija. Muita nimityksiä ovat kaulanauhapapukaija, kaulanauhaparakiitti ja sepelpapukaija.
Isokauluskaijoja pidettiin lemmikkeinä jo Aleksanteri Suuren aikaan (356–322 eaa.). Aleksanteri itse oli ihastunut näihin papukaijoihin ja omisti niitä useampia. Siitä tulee lajin nimitys aleksanterinkaija.
Kauluskaija on solakka ja pitkäpyrstöinen lintu. Se on väriltään suurimmaksi osaksi vihreä. Niskassa ja selässä on turkoosin vivahteita. Siipien alla on keltaista. Siivet ja pyrstö ovat muuta ruumista tummempia. Koiraan kaulaa kiertää ruusunpunainen, edestä musta rengas, joka ilmestyy sille noin 2–3 vuoden iässä. Naaraalla tätä rengasta ei ole. Nokka on väriltään punainen, jalat ovat harmaat. Poikasen iirikset ovat harmaat ja nokka vaaleamman värinen. Kauluskaija on 40–45 cm pitkä alalajista riippuen (pyrstö on noin puolet pituudesta). Siipikärkiväli noin 35 cm.
Kauluskaija voidaan jakaa neljään alalajiin: afrikankauluskaija (Psittacula krameri krameri), intiankauluskaija (Psittacula krameri manillensis), neumanninkauluskaija (Psittacula krameri borealis) ja abessiniankauluskaija (Psittacula krameri parvirostis)
Kauluskaijan alkuperäinen esiintymisalue sijaitsee Afrikan keskiosassa Sahelin alueen eteläpuolella sekä Intian niemimaalla ja Kaakkois-Aasiassa. Karanneet lemmikit ovat muodostaneet elinvoimaisia kaupunkipopulaatioita, Euroopassa muun muassa Isoon-Britanniaan, Belgiaan, Hollantiin, Saksaan, Ranskan Pariisiin ja Espanjan Barcelonaan, Yhdysvalloissa Floridaan, Kaliforniaan ja Havaijille, sekä Aasiassa muun muassa Israeliin, Japaniin ja Teheraniin. Laji on tavattu luonnossa myös Suomessa.[2][3]
Kauluskaijan alkuperäistä elinympäristöä ovat trooppiset metsät, lauhkean vyöhykkeen metsät, suot ja mangrovealueet ja asutetut seudut. Karanneista lemmikeistä muodostuneet paikalliset populaatiot elävät pääasiassa kaupunkien puistoissa ja puistokaduilla.
Laji on sukukypsä 2–3-vuotiaana. Pesiminen aloitetaan hyvin varhain, joskus jopa tammikuussa. Naaras munii 3–4 munaa, joita haudotaan 22–26 vrk. Haudonnan aikana koiras syöttää naarasta. Molemmat vanhemmat osallistuvat poikasten hoitoon.
Luonnonvaraiset kauluskaijat syövät hedelmiä, vihanneksia, silmuja, pähkinöitä, siemeniä ja marjoja. Suurina parvina ruokaillessaan ne saattavat aiheuttaa vahinkoa viljelyksille.
Lemmikkien ravinnosta pääosan muodostavat pelletit ja siemensekoitukset. Lisäksi tulee antaa monenlaisia vihanneksia, hedelmiä ja marjoja. Ruokinnassa tulee olla tarkkana, että linnun ruokavalio on varmasti riittävän monipuolinen. Silloin tällöin voi tarjota myös raejuustoa, pilttejäselvennä ym. Raikasta vettä tulee olla koko ajan saatavilla. Avokado, suklaa ja alkoholi ovat myrkkyä linnuilleLemmikkinä Vilkas, utelias ja seurallinen. Hyvin äänekäs. Voi kesyyntyä, jos totutus aloitetaan nuorena, mutta kesyyntyminen on yksilöllistä. Kauluskaijat eivät muodosta luonnossa niin vahvaa parisidettä kuin monet muut papukaijat, eivätkä välttämättä sen takia kiinny ihmiseenkään. Laji voi oppia puhumaan. Eräs yksilö on oppinut jopa yli 250 sanaa,Värimuunnokset Intiankauluskaijasta (P. k. manillensis) on jalostettu useita värimuotoja. Tällaisia värejä ovat mm. kaneli, sininen, ino, violetti, clearhead, harmaa, opaliini, kirjava, keltainen ja valkoinen.
Lähteet
Viitteet
Kauluskaija (Psittacula krameri) on kaijalaji, joka on myös suosittu lemmikkilintuna. Kauluskaijan entinen virallinen nimi oli aleksanterinkaija. Muita nimityksiä ovat kaulanauhapapukaija, kaulanauhaparakiitti ja sepelpapukaija.
Psittacula krameri
La Perruche à collier (Psittacula krameri) est une espèce de grande perruche d'origine afro-asiatique aujourd'hui acclimatée à l'Europe de l'Ouest. L'espèce porte le nom du naturaliste allemand Wilhem Heinrich Kramer.
Elle est souvent élevée en captivité pour la beauté de son plumage, et des populations férales (en liberté) existent désormais au Royaume-Uni, en France, en Belgique, en Espagne, au Portugal, en Allemagne et en Italie.
La Perruche à collier mesure une quarantaine de centimètres de long, pour une envergure de plus ou moins 50 cm et une masse entre 90 et 145 g. C'est une espèce de perruche très répandue dans le monde.
Elle possède un plumage à prédominance verte. La queue est longue et présente des nuances bleu azur à métallique. Le ventre et le dessous des ailes sont jaunâtres à verdâtres, parfois un peu jaune crème. Une ligne noire relie la cire (base du bec) aux yeux. La mandibule supérieure du bec est rouge, alors que l'inférieure est noire.
Il existe un dimorphisme sexuel :
La gamme de cris émis est assez distinctive. Ils sont aigus, et ce sont surtout des sifflements[2] : kyii ; kiiik ; kiii-ah ; kiii-ak ; trriit ; On dit qu'elle siffle ou jacasse.
Le vol est rapide et direct, associé avec des cris lors des vols en groupe.
Les perruches à collier sont grégaires lors de leurs périodes d'alimentation et de reproduction. Elles se rassemblent à la tombée du jour sur un arbre dortoir pour y passer la nuit. Au petit matin elles s'envolent pour se nourrir. Lors de la période de reproduction (mars-avril), le dortoir est en général abandonné au profit des sites de reproduction jusqu'à l'automne.
La nidification est dite cavernicole, ce qui signifie que les pontes se font dans des anfractuosités, souvent dans des arbres creux. Les vieux platanes sont souvent utilisés. Les couvées sont de 2 à 6 œufs qui sont incubés 21 jours. Les jeunes, en général 2 à 3, sont nourris au nid pendant environ quarante jours[3].
L'espérance de vie est de trente ans environ en captivité.
La perruche à collier se nourrit essentiellement de fruits et de graines. Elle est opportuniste. En Afrique, son alimentation est basée sur les fruits (comme ceux des Ficus et des baobabs, les figues, les mangues et les goyaves) et les graines.
En Europe, l'espèce préfère les milieux urbains où la température est plus élevée et où elle peut trouver sa pitance (fruits, graines, pousses) en particulier dans les mangeoires à oiseaux. On ne lui impute donc pas pour l'instant de préjudices important aux récoltes en Europe[4]. Elle est par contre considérée comme un fléau pour les récoltes de céréales et de fruits en Asie[3].
En captivité, la nourriture préférée de cet oiseau est constituée par des végétaux variés (amandes, arachides, baies, céréales, fleurs comestibles, fruits, germes de graines et/ou de légumineuses, légumes, légumineuses très cuites, noix, pâtes alimentaires al dente, quinoa, riz, verdure...).
La perruche à collier habite naturellement les savanes arborées et les zones cultivées tropicales d'Afrique et d'Asie. Elle est sédentaire. L'espèce Psittacula krameri est subdivisée en quatre sous-espèces très proches morphologiquement mais ayant des aires de répartition différentes :
En Afrique
En Asie
Les différences morphologiques entre sous-espèces sont mineures et concernent la taille de l'oiseau, celle de son bec et la couleur de ce dernier.
Le genre Psittacula comprend 15 espèces de perruches dont la très rare perruche de Maurice (Psittacula echo), strictement localisée sur l'Île Maurice, et la grande perruche Alexandre (Psittacula eupatria)[5].
Les perruches à collier sont très appréciées des éleveurs. Elles sont robustes et faciles à élever. Ces perruches sont essentiellement de la sous-espèce P. k. manillensis, plus rarement P.k. borealis et P. k. krameri. Les perruches à collier implantées en Europe sont très probablement des perruches d'élevage libérées ou échappées. De nombreuses mutations de la couleur du plumage ont été sélectionnées: lutino, bleu, bleu turquoise, albinos, crème-ino, cinnamon, lacewing, buttercup [6]…
La perruche à collier a été introduite en Europe et en Amérique à partir de son aire de répartition naturelle. Des populations férales existent en Angleterre (50 000 individus environ à Londres)[7], en Espagne (notamment en Andalousie et en Catalogne), en Italie (Gênes, Milan, Rome, Florence, Syracuse,Bolzano/Bolzen, etc.), en Allemagne (Cologne, Bonn), aux Pays-Bas (La Haye, Amsterdam, Utrecht, Leyde[8]) et dans certaines villes d'Europe[4]. Elles sont récemment présentes à Casablanca au Maroc dans un jardin public dans le centre-ville (parc Murdoch)[réf. nécessaire].
À Bruxelles, à titre d'exemple, la population des perruches à collier est évaluée à plusieurs milliers d'individus et est en pleine expansion[9]. Certains spécialistes s'inquiètent de la concurrence avec les espèces aviaires locales telles que le moineau domestique, la sittelle torchepot et l'étourneau sansonnet[10] dont les habitudes de nidification sont similaires, ou avec des espèces de chauve-souris telle la grande noctule[11]. L'origine de la population bruxelloise remonte à 1973-1974. Une quarantaine de perruches à collier s’envole du zoo de Meli Park Heysel. Quarante ans plus tard, elles se sont reproduites et leur nombre est évalué à plus de 8 000 individus[12].
Elle est également présente en Île-de-France depuis plusieurs années, passant de 1 100 individus en 2008 à plus de 5 000 en 2016[13], notamment dans les parcs et jardins ; elles ont d'abord été signalées près des aéroports d'Orly et Charles-de-Gaulle, par lesquels elles sont probablement arrivées[14],[15],[16]. On les trouve aussi dans le midi de la France[17],[18] ainsi que dans d'autres villes françaises comme dans la banlieue de Lille[19] ou à Nancy[20].
Cette perruche est parfois considérée comme une espèce invasive[21],[22],[23]. Cependant une vaste étude scientifique publiée en 2019 démontre que la concurrence de cette perruche sur les autres oiseaux est très relative[24] et le magazine Reporterre estime qu'il n'y a pas lieu de la qualifier d'espèce invasive[25].
Psittacula krameri
La Perruche à collier (Psittacula krameri) est une espèce de grande perruche d'origine afro-asiatique aujourd'hui acclimatée à l'Europe de l'Ouest. L'espèce porte le nom du naturaliste allemand Wilhem Heinrich Kramer.
Elle est souvent élevée en captivité pour la beauté de son plumage, et des populations férales (en liberté) existent désormais au Royaume-Uni, en France, en Belgique, en Espagne, au Portugal, en Allemagne et en Italie.
Il parrocchetto dal collare (Psittacula krameri (Scopoli, 1769)) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi.[2]
Ha taglia attorno ai 40 cm, colorazione generale verde, coda sfumata di azzurro, sottocoda giallastro, sottile linea nera che collega la cera agli occhi, mandibola inferiore nera e mandibola superiore rossa con punta nera; iride gialla. Presenta un evidente dimorfismo sessuale: il maschio ha un collarino rosa soffuso di viola sulla nuca e una banda nera dal becco al collo; la femmina ha colorazione più pallida, è priva di collare rosa e banda nera e ha le timoniere centrali più corte. I soggetti immaturi sono simili alle femmine.
Sociale e gregario, forma stormi che possono tranquillamente superare le 1000 unità e che si radunano su grandi alberi dormitorio. È considerato nocivo per i raccolti, soprattutto per quelli di cereali, caffè e per gli orti. La stagione riproduttiva va da agosto a novembre per le popolazioni africane, da dicembre a maggio per quelle indiane e da novembre a giugno per la popolazione di Ceylon. Per quanto riguarda le popolazioni italiane nidifica da maggio ad agosto. In Africa il nido è sempre localizzato nella cavità di un tronco, spesso nel nido abbandonato da un picchio adattato allo scopo; in India nidifica anche sotto i tetti e nelle crepe dei muri delle vecchie case. La femmina depone da 2 a 6 uova e comincia a covare fin dalla deposizione del primo; l'incubazione dura 24 giorni e i piccoli si involano a circa 6-7 settimane.
Vive nell'Africa centro-settentrionale dalla Guinea al Senegal, alla Mauritania, all'Uganda, al Sudan, all'Etiopia e alla Somalia (P. k. krameri e P. k. parvirostris); in Asia dal Pakistan occidentale all'Afghanistan, all'India, al Nepal, in Myanmar e Ceylon (P. k. borealis e P. k. manillensis)[2]. È stato introdotto con successo alle Mauritius, a Zanzibar, in Egitto, in Oman, in Kuwait, in Iraq e persino nella Cina sud-orientale e in Europa[3].
Per quanto riguarda l'Italia vi sono numerose popolazioni stabili da nord a sud[4]: sono stati segnalati nel centro di Genova[5], nel Parco di Monza[6], a Roma e provincia[7][8][9], nella città di Bolzano[10], nell'Orto botanico di Palermo in Sicilia[10], in generale in tutta la provincia di Pavia (anche in città nella zona del Castello Visconteo), a Ferrara[11]; avvistamenti anche a Milano: al Parco Forlanini[10], al Parco Ravizza[12], al Parco Nord[13], al Parco Sempione (Milano)[14], al Parco Lambro[15], al Parco delle Cave[16], all'Idroscalo[14]; presenze in Toscana (soprattutto al parco delle Cascine a Firenze)[17] e in provincia di Bologna[18] e in Puglia[19]. Avvistamenti anche nel parco della Reggia di Caserta[20] e financo a Salerno[21] e Napoli[22].
Nel suo ambiente naturale vive nelle savane alberate, nelle boscaglie, nelle foreste secondarie e non è raro nei giardini e nei campi coltivati. È stanziale, ma nelle zone agricole avvengono movimenti locali a seconda delle stagioni dei raccolti.
Il Congresso Ornitologico Internazionale riconosce quattro sottospecie:[2]
Il parrocchetto dal collare (Psittacula krameri (Scopoli, 1769)) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi.
Kramerio žieduotoji papūga (lot. Psittacula krameri, angl. Rose-ringed parakeet / ring-necked parakeet, vok. Halsbandsittich) – papūginių (Psittacidae) šeimos paukštis.
Kramerio žieduotoji papūga pavadinta austrų gamtininko Vilhelmo Henriko Kramerio (Wilhelm Heinrich Kramer) garbei.
Kramerio žieduotosios papūgos savaime paplitusios vakarų, vidurio ir rytų Afrikoje, bei Pietų Azijoje į pietus nuo Himalajų kalnų - Indijos subkontinente ir rytuose iki centrinės Birmos.
Kaip invazinė rūšis, jos paplitusios dalyje Europos valstybių. 2015 m. Europoje ir Turkijoje atlikus jų apskaitą, suskaičiuota 85 220 šių paukščių[1]. Jų populiacijos buvo užregistruotos dešimtyje valstybių – Nyderlanduose, Belgijoje, Vokietijoje, Prancūzijoje, Ispanijoje, Portugalijoje, Italijoje, Graikijoje, Turkijoje, bet gausiausios Jungtinėje Karalystėje – 31 100 paukščių. JK pirmą kartą pastebėtos 1855 metais Norfolko grafystėje, bet tik 1969 buvo pastebėtos perint Kento grafystėje (pietryčių Londone). Dabar kaip manoma yra 8600 perinčių porų ir šis skaičius auga. Nors pagrinde jos gyvena Didžiojo Londono regione, bet užregistuotos kiekvienoje Anglijos grafystėje, ir pasiekė Velso ir Škotijos pasienio regionus.
Europoje jų kolonijos įsikūrusios Londono, Paryžiaus, Briuselio, Romos ir kitų Europos miestų žaliosiose zonose, kur gyvena sėsliai.
Kramerio žieduotoji papūga Lietuvoje pirmą kartą buvo pastebėta prieš 10 metų Kuršių nerijoje, vėliau pastebėta Nidoje, Klaipėdoje, Kaune, Druskininkuose, Vilniuje. Tai invazinė paukščių rūšis Lietuvoje, kuri ėmė plisti Europoje dėl žmonių įtakos, ir vėliau šiltėjančio klimato. Kol kas didelio pavojaus ji nekelia, žiemoja keli paukščiai, be to, negali gausiai išplisti dėl nepalankių joms Lietuvos klimato sąlygų. Lietuvoje jos minta daugiausia klevų sėklomis, pumpurais, grūdais[2].
Kramerio žieduotosios papūgos gyvena Azijos ir Afrikos miškuose ar sausringose vietose, taip pat jų galima sutikti ir kaimuose, parkuose, o neretai jos sutinkamos ir mieste.
Vakarų Europos didmiesčių parkuose ir gyvenamuose rajonuose, kur daug medžių, jos tampa įprastu paukščiu. Čia jos vikriai skraido nedideliais būreliais ir garsiai šaižiai čirškauja. Aktyvios buna anksti ryte, į dienos pabaigą bei ankstyvą pavakarę, o tarp šio laiko daugiau ilsisi medžiuose ir krapštosi plunksnas.
Lizdą suka medžio uokse. Europoje dėl uoksų jų pagrindiniai konkurentai yra varnėnai, geniai, pelėdos. Patelė deda 2-4 kiaušinius. Po 3 savaičių išsirita jaunikliai. Jauniklius abu tėvai prižiūri 40-50 dienų. Paprastai subręsta budamos 3 metų amžiaus ir gali perėti.
Kramerio žieduotosios papūgos kūno ilgis 38-42cm, abiejų išskėstų sparnų tarpugaliai 42-48cm , svoris - 96-139 g.
Laisvėje Kramerio žieduotosios papūgos dažniausiai būna žalios ar melsvos spalvos, bet būna ir įvairių spalvų mutacijų. Patinai ir patelės labai panašūs, tačiau patinams suėjus 3 metams ant kaklo išryškėja juodos spalvos žiedas, o šalia jo būna melsvos ir rožinės spalvos atspalviai. Ilga uodega kuri susidaro iš 12 didelių plunksnų sudaro pusę ilgio. Jų snapo viršus yra raudonas, o apačia – juoda.
Savo natūraliam areale jos maitinasi tik augaliniu maistu ir kaip ir dauguma papūgų laisvėje minta sėklomis, grūdais, pumpurais, riešutais, uogomis, vaisiais. Gyvenančios Europoje, ypač miestuose jos neatsisako ir kitokio maisto, lesa žmonių išmestas maisto atliekas, neatsisako mėsos[3].
Išskiriami keturi porūšiai, nors jie tarpusavyje mažai skiriasi, bet Indijos subkontinento abu porūšiai yra stambesni už afrikines:
Kramerio žieduotosios papūgos maitinasi grūdais
Kramerio žieduotoji papūga paukščių lesykloje Londono Bromlio rajone.
Kramerio žieduotoji papūga Londono Syono parke
Kramerio žieduotoji papūga sausio mėnesyje Vokietijos Heidelbergo mieste
Pietryčių Prancūzijos Kanų mieste ant rutulinio eukalipto (Eucalyptus globulus) šakelės tupinti Kramerio žieduotoji papūga
Kramerio žieduotoji papūga (lot. Psittacula krameri, angl. Rose-ringed parakeet / ring-necked parakeet, vok. Halsbandsittich) – papūginių (Psittacidae) šeimos paukštis.
Kramerio žieduotoji papūga pavadinta austrų gamtininko Vilhelmo Henriko Kramerio (Wilhelm Heinrich Kramer) garbei.
Krāmera papagailis (Psittacula krameri) jeb gredzenkakla papagailis ir papagaiļveidīgo pārstāvis, kas mitinās tropu mežos Āfrikā un Āzijā. Šie putni viegli piemērojas dažādiem apstākļiem un ir iecienīti zoodārzu iemītnieki un māju lutekļi.
Sugas latīniskais nosaukums ir par godu austriešu 18. gadsimta naturālistam Vilhelmam Krāmeram.
Apspalvojums spilgti zaļš. Aste gara un smaila, augšpuse zilganzaļa. Knābis spilgti sarkans. Tēviņa raksturīgākā pazīme ir melns un rožaini sārts gredzens ap kaklu, kas izveidojas trīs gadu vecumā. Garums 38 - 42 cm, no tiem astes garums 25 cm.
Krāmera papagaiļa dabiskā vide ir Āfrikas un Āzijas zemieņu tropu reģioni, Himalaju kalnu pakājē šie putni sastopami līdz apmēram 1600 metriem virs jūras līmeņa. Nelielas populācijas dzīvo Lielbritānijā, Nīderlandē, Bļģijā, Vācijā, Francijā, Itālijā, Spānijā, Portugālē un citviet Rietumeiropā, pārsvarā lielajās pilsētās, kā arī Savienotajās Valstīs, Izraēlā, Austrālijā, Turcijā, Japānā, Dienvidāfrikā.
Dod priekšroku skrajiem, nevis bieziem mežiem. Sastopams arī ēku tuvumā pilsētās, kur ceļ ligzdas parkos. Ja neatrod atbilstošus lapu kokus, ligzdo pamestās mājās, drupās vai pat plaisās mūru sienās. Šīs sugas spēju pielāgoties apstākļiem apstiprina Eiropā savvaļā dzīvojošās populācijas — tās izveidojuši brīvībā izbēguši putni.
Krāmera papagailis bieži apvienojas baros, lai justos drošāk. Barā ir vieglāk pamanīt briesmas, un nereti aizsargāties. Piemēram, ja gaisā pēkšņi parādās vanags vai kāds cits plēsējs, papagaiļu bars, enerģiski vēzējot spārnus un spalgi kliedzot, cenšas padzīt svešinieku. Vakaros pirms aizmigšanas papagaiļi apvienojas baros, kuros var būt pat vairāki simti putnu.
Dzīves ilgums vairāk par 10 gadiem.
Krāmera papagailis ir ļoti izturīgs lidotājs, taču visbiežāk uzturas nelielā teritorijā, ja atrod tajā pietiekami daudz augļu un sēklu. Tāpat izmanto uzturā pumpurus, riekstus, dārzeņus un ogas.
Šie putni dodas baroties vairākas stundas pēc saullēkta. Bieži augļu vākšanas laikā sastopas ar pērtiķiem, taču, tā kā ēd augļus, kas atrodas zara galā, nerada pērtiķiem konkurenci.
Bieži apskrubina ziedlapas, lai piekļūtu nektāram, kas ir zieda kausiņā. Sausajos reģionos, kur trūkst barības, izmanto to pilnībā. Ogu pietur ar kāju pie knābja, apgrauž mīkstumu, pēc tam izknābā sēklas. Savukārt vietās, kur ir barības pārpilnība, Krāmera papagaiļi parasti uzvedas ļoti "nesaimnieciski"— katrā ogā ieknābj divas trīs reizes, pēc tam nomet zemē.
Ļoti ciena saldus augļus, kas aug kokos, piemēram, vīģes un dateles. Augļu dārzi šim putnam ir īsta paradīze. Dārznieki uzskata gredzenkakla papagaili par kaitnieku arī tādēļ, ka šie putni apskrubina saasnojušos augus.
Dzimumgatavību 2 gadu vecumā. Sāk meklēt partneri ilgi pirms ligzdošanas sākuma. Pāri parasti paliek kopām visu mūžu. Ligzdošanas perioda sākumā putni parasti izvairās no citiem putniem un uzturas sava dobuma tuvumā.
Riesta laikā tēviņš, lai iepatiktos partnerei, vairākas dienas iztaisnojies staigā pa zaru. Mātīte gatavību pāroties izrāda, nekustīgi sēžot ar nolaistiem spārniem. Abi partneri viens otru tīra ar knābi. Tēviņš mātītei nes dažādus gardumus, bet mātīte klusu čiepst.
Mātīte parasti izdēj četras baltas olas, bet visbiežāk izdodas izaudzē tikai divus putnēnus. Pārējie kļūst par upuri čūskām vai plēsīgiem putniem. Abi vecāki rūpējas par pēcnācējiem pat tad, kad mazuļi jau prot lidot.
Vecāki sāk barot savus putnēnus, pirms tie pilnībā atbrīvojušies no čaumalas. Saviem pēcnācējiem nes barību trīs reizes dienā. Putnēnus baro tieši no guzas — ar mīkstām, nedaudz sagremotām sēklām.
Jaunie putnēni kļūst patstāvīgi tikai pēc apmēram sešiem mēnešiem, kad tiem izaug pieaugušu putnu spalvas.
Krāmera papagailim ir četras pasugas, divas Āfrikas un divas Āzijas;
Āfrikas un Āzijas pasugām tuvi radniecisks ir Maurīcijas gredzenkakla papagailis (Psittacula echo), kas iespējams būtu klasificējams kā Krāmera pasuga.
Šīs sugas populācija ir nemainīga vai pat nedaudz palielinās.
Krāmera papagailis (Psittacula krameri) jeb gredzenkakla papagailis ir papagaiļveidīgo pārstāvis, kas mitinās tropu mežos Āfrikā un Āzijā. Šie putni viegli piemērojas dažādiem apstākļiem un ir iecienīti zoodārzu iemītnieki un māju lutekļi.
Sugas latīniskais nosaukums ir par godu austriešu 18. gadsimta naturālistam Vilhelmam Krāmeram.
De halsbandparkiet (Psittacula krameri) is een papegaaiachtige uit tropisch Afrika en Zuid-Azië, die ooit naar Europa is gehaald als volièrevogel. In de loop der jaren is een aantal van deze vogels ontsnapt of vrijgelaten. Zij bleken goed te aarden in West-Europa, konden zich vermenigvuldigen tot vele tienduizenden exemplaren en hebben zich ondertussen als exoot gevestigd.
De halsbandparkiet is een opvallend groen gekleurde, vrij grote vogel met een lange, puntige staart en een rode snavel. De totale lengte is circa 42 centimeter. Hij heeft een heel opvallende, luide lokroep. Er bestaan 4 ondersoorten die voornamelijk in lengte van de bek en van het lichaam verschillen (Forshaw, 1978). De mannetjes onderscheiden zich door een band die rond de nek roze is en bij de keel zwart. De middelste staartpennen hebben een blauwachtige schijn. Bij het vrouwtje is de band onduidelijk, juvenielen zijn geler en hebben een onduidelijke of zelfs geen band.
De soort telt vier ondersoorten:
In zijn herkomstgebied komt de soort voor in loofbossen en lichte secundaire jungle, maar ook in tuinen, boomgaarden en gecultiveerde gebieden in de buurt van dorpen en steden. Ze vermijden bergen, woestijnen, drasland en dichte bossen. De parkieten worden normaal in kleine groepen van een 10 à 15 vogels waargenomen, maar bij de gemeenschappelijke slaapplaatsen buiten het broedseizoen of op plaatsen met een grote hoeveelheid voedsel kunnen ze groepen vormen van honderden of zelfs duizenden vogels.
De vogels zijn monogaam, vormen waarschijnlijk paren voor het leven,[bron?] zijn sedentair en beginnen rond het derde levensjaar te broeden.
Zoals bijna alle parkieten zijn het holenbroeders die hun nestholte in de stam van bomen uitknagen. In India gebruiken ze ook holten in muren. Gebroed wordt er solitair of in losse groepen, tot acht paren in dezelfde boom. De territorialiteit beperkt zich tot de onmiddellijke omgeving van het nest, terwijl broedvogels elkaar kunnen assisteren om roofdieren te verjagen.
Het voedsel bestaat vooral uit zaden, granen, fruit, bloemen en nectar, maar eigenlijk is de halsbandparkiet een omnivoor. Zowel in België, Groot-Brittannië als in Duitsland werd vastgesteld dat ze allerlei soorten voedsel eten, maar voornamelijk bloemen en vruchten. Van het gebruikelijke tuinvoer eten de vogels het liefste pinda's. In koelere gebieden van Europa blijft hun verspreiding beperkt tot de steden omdat ze tijdens de winter onvoldoende in staat zijn om buiten de steden voedsel te vinden.
De halsbandparkiet wordt in zijn natuurlijk areaal beschouwd als een plaagdier dat 'verspillend' te werk gaat, want hij heeft de neiging om uit halfrijp fruit slechts een tot drie happen te nemen en dan naar de volgende vrucht te gaan. Het opbrengstverlies aan zonnebloemen en maïs kan oplopen tot respectievelijk 33 en 4,6% ten gevolge van parkietenvraat. In Nederland blijft het probleem beperkt tot het eten van knoppen van bijvoorbeeld kastanjebomen. Deze worden 's winters opengepikt om bij de in de knop latente bloemen te komen. Later eten zij van de ontluikende bloemen en het jonge groen.
De oorspronkelijke leefgebieden liggen in India en in Afrika ten noorden van de evenaar. Volgens de overlevering bracht Onesikritos, een stuurman op de vloot van Alexander de Grote, als eerste een levende halsbandparkiet mee, de eerste papegaaiachtige in Europa. Zijn wereldwijde populariteit als kooivogel heeft ervoor gezorgd dat de halsbandparkiet op verschillende plaatsen verwilderde populaties heeft kunnen vormen, door ontsnappingen uit volières of door opzettelijke vrijlating. Halsbandparkieten zijn waargenomen in 35 landen op alle continenten, Antarctica uitgezonderd. In Europa bevinden de grootste populaties zich in Zuidwest-Engeland, België, Nederland en Duitsland. Hij komt ook voor in Spanje (rond Barcelona en in Andalusië) en Frankrijk (rond Parijs en ook Fréjus) alsook in Portugal (Lissabon). In 2016 werd het aantal halsbandparkieten in Europa geschat op 85.000.[2]
In 1974 werd in het Brusselse Meli Park een 50-tal parkieten losgelaten door Guy Florizoone, de toenmalige directeur van de Brusselse Meli. De vogels verspreidden zich snel over Brussel en het eerste broedgeval buiten het Meli Park dateert uit 1975. In 1984 telde men 250 vogels, in 1988 waren het er al 500, in 2005 werd de populatie op 7000 (data AVES, België) vogels geschat en op 30/09/2014 maakt Het Nieuwsblad melding van 28.500 halsbandparkieten in België.[bron?] Vanuit hun broedplaatsen in onder andere het Jetse Dielegembos en Laarbeekbos verspreidden ze zich geleidelijk over de rest van Brussel en nabijgelegen gemeenten. Ook in het Arenbergpark te Heverlee is er intussen een populatie van enkele honderden vogels aanwezig. Samengevat komen rond 2012 grote concentraties halsbandparkieten voor in een straal van 40 km rond Brussel met uitlopers tot in Aalst (in het westen), Mechelen (in het noorden) en Leuven (in het oosten). In de andere provincies komt de soort nauwelijks voor.[3]
De Brusselse halsbandparkieten vertonen, net als in hun natuurlijk areaal, een voorkeur voor meer open gebieden zoals parken en tuinen en vermijden dichte bossen. Dit geldt ook voor de Engelse en Duitse populaties. Onderzoek op basis van punttellingen wees uit dat de verspreiding over de Brusselse parken en bossen vooral door het nestholteaanbod en de afstand tot de slaapplaats in Evere bepaald wordt. Verder blijkt ook dat de soort een relatief open landschap verkiest, maar binnen dit landschap wel in relatief dichte bosbestanden broedt.
In Nederland heeft deze parkiet zich tussen 1996 en 2009 sterk uitgebreid over de hele Randstad. In 2013 werd het totaal aantal vogels (op grond van tellingen op slaapplaatsen) geschat op meer dan 10.000 individuen (broedende vogels en hun onvolwassen nakomelingen). Rond 2010 leek het erop dat de aantallen stabiliseerden. Mogelijk was dit het gevolg van een serie minder zachte winters. Uit onderzoek blijkt echter dat een strenge winter (zoals die van 1996) geen blijvend effect heeft op de populatiegrootte. Sovon verwacht daarom dat het mogelijk is dat de aantallen verder gaan stijgen en dat de vogel zich zal uitbreiden in gebieden buiten de Randstad.[4]
In 2018 kwam de halsbandparkiet voor in een aaneengesloten gebied in Zuid- en Noord-Holland in de steden Dordrecht Rotterdam, Delft, Den Haag, Leiden, Haarlem, Zaanstad, Purmerend en Amsterdam. Verder in de tussenliggende dorpen en daarnaast in het Groene Hart in Gouda en Alphen aan de Rijn. Buiten dit min of meer aangesloten gebied zijn er plaatselijk in Zeeland, Noord-Brabant en de kop van Noord-Holland broedgevallen. De vogels verspreiden zich ook buiten de steden met een snelheid van 0,3 tot 0,7 km per jaar. Het totaal aantal broedparen wordt geschat op 2000 tot 2300.[5]
Over de ecologische en economische impact van de halsbandparkieten is reeds vaak gespeculeerd, maar bestaan relatief weinig harde gegevens. In gebieden met veel halsbandparkieten lijken minder boomklevers en grote bonte spechten te worden waargenomen, wat concurrentie om nestholtes tussen deze soorten suggereert. Anderzijds is er wel grote overlap in nestholtekenmerken gevonden, maar hebben weinig observaties van directe agressie plaatsgevonden. Het nestholteaanbod is vaak een belangrijke factor in de verspreiding van holenbroeders. Echter, in natuurlijke loofbossen is er normaal gezien geen tekort aan nestholtes omdat zonder menselijke ingrepen er in elk langlevend, natuurlijk bos grote, dode bomen voorkomen die een belangrijke bron van nestholtes zijn. De Europese stadsparken en bossen zijn echter niet natuurlijk, maar sterk beheerd en het verminderde nestholteaanbod in beheerde bossen heeft een sterk negatief effect op het voorkomen van holenbroeders.
Concurrentie om nestholtes tussen holenbroeders is waargenomen tussen exoten en inheemse standvogels, voornamelijk tussen de in Noord-Amerika geïntroduceerde spreeuw en verschillende spechten. Ook tussen de in Australië geïntroduceerde treurmaina (Acridotheres tristis) en de inheemse holenbroeders is er concurrentie vastgesteld.
In België is in het verleden schade gemeld aan sier- en fruitbomen. In Groot-Brittannië zijn er recente, maar eerder anekdotische klachten over economische schade aan landbouwgewassen, meer bepaald in wijngaarden. Ook in Nederland komen er sinds een aantal jaren meldingen van overlast, aanleiding voor het Platform Stop invasieve exoten om op te roepen tot het beperken van de populatie in Nederland.[6] Natuur- en vogelbeschermers zien hier geen enkele aanleiding voor.[7][8] In 2014 heeft een onderzoeksbureau in opdracht van Team Invasieve Exoten van Bureau Risicobeoordeling en Onderzoeksprogrammering van de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit een schade-inventarisatie en risicoschatting uitgevoerd. Uit de conclusie van het onderzoek blijkt dat halsbandparkieten een serieus gevaar kunnen vormen voor de fruitteelt en mogelijk de boomteelt.[9]
Veel stadsbewoners weten de halsbandparkiet evenwel te waarderen. Toen Sovon Vogelonderzoek Nederland het jaar 2004 uitriep tot het jaar van de halsbandparkiet, werden grote aantallen foto's opgestuurd door mensen die graag "hun parkiet" lieten zien.
Rond 2009 vlogen er in Vlaanderen minstens 10.000 halsbandparkieten rond. Deze exoot kan mogelijk uitgroeien tot een van de talrijkste holenbroeders in deze contreien, blijkt uit Antwerps onderzoek. Een dramatisch effect op inheemse vogelpopulaties is echter onwaarschijnlijk. Het aantal zou volgens onderzoek gemakkelijk ruim vier keer zoveel kunnen worden. Vooral langs de as Brussel-Mechelen-Antwerpen is nog ruimte genoeg, maar de exoten kunnen ook rond Leuven, Turnhout, Brugge en Gent terecht. Die regio’s zijn immers sterk verstedelijkt en er zijn verschillende oudere bossen, parken en kasteeldomeinen te vinden. Ook hier zou blijken dat daar waar de halsbandparkiet terrein wint, de inheemse boomklever afneemt, omdat de parkiet zijn nestholtes inpikt. Volgens deskundigen kan in het ergste geval, als de halsbandparkiet zich ook buiten stedelijke gebied uitbreidt, een derde van de boomkleverpopulatie verdwijnen. Voor concurrentie tussen de parkieten en andere soorten zijn bij onderzoek in Vlaanderen geen aanwijzingen gevonden.[10]
Het is mogelijk dat het aantal nestholen de verdere groei van de populaties in steden als Amsterdam en Brussel zou kunnen beperken, maar buiten de huidige vestigingssteden lijken geschikte leefgebieden nog volop aanwezig te zijn, zoals de parken in grotere steden. In die parken moeten hoge bomen staan en, al dan niet op enige afstand hiervan, moeten nestholen te vinden zijn. Een voorbeeld van een habitat die nog niet door halsbandparkieten is bewoond, maar waarschijnlijk zeer geschikt is, is park Sonsbeek in Arnhem. Sovon vogelonderzoek Nederland en Waarneming.nl inventariseren het voorkomen van de halsbandparkiet in Nederland. In België zijn er, volgens de Universiteit Antwerpen, nog geschikte uitbreidingsgebieden rond Turnhout, Bilzen en Brugge.
Een andere papegaaiachtige die in Nederland is verwilderd is de monniksparkiet. In Nederland zijn in kleine steden en dorpen vestigingen bekend, meestal in relatie tot een kooi met deze vogels van een particulier. Vaak verdwijnen deze vestigingen na enige tijd. In regio Amsterdam en Haarlem leven enkele grote alexanderparkieten tussen de halsbandparkieten. Tevens komen er een aantal voor op Terschelling en Ameland.[11] Deze soort is verwant aan de halsbandparkiet. Theoretisch is het mogelijk dat ook deze soort zich in Nederland uitbreidt.[12]
Bronnen, noten en/of referentiesDe halsbandparkiet (Psittacula krameri) is een papegaaiachtige uit tropisch Afrika en Zuid-Azië, die ooit naar Europa is gehaald als volièrevogel. In de loop der jaren is een aantal van deze vogels ontsnapt of vrijgelaten. Zij bleken goed te aarden in West-Europa, konden zich vermenigvuldigen tot vele tienduizenden exemplaren en hebben zich ondertussen als exoot gevestigd.
Halsbåndparakitt (vitenskapelig navn Psittacula krameri) er en papegøye. Den stammer fra Afrika og Asia. Men utsatte og rømte fugler har dannet store, levedyktige populasjoner i tempererte og subtropiske strøk i store deler av verden. Den er en populær burfugl.
Halsbåndparakitten er ca. 40 cm lang, inklusive de lange, spisse halefjærene. Vingespennet er om lag 35 cm. Asiatiske fugler er kraftigere bygd og har kortere hale enn de afrikanske, som er påfallende slanke, med en hale som utgjør nær halvparten av totallengden. Selv om begge kjønn er overveiende grønne, viser arten kjønnsdimorfisme. Hannen har en tydelig halsring, som kan variere noe i farge. Denne mangler eller er svært utydelig hos hunnene, som også har mindre tydelig blåfarge på halefjærene. Nebbfargen varierer fra brunrød til rosa.
Lydene består av skarpe, umusikalske skrik.
Arten var opprinnelig knyttet til løvskog med overveiende løvfellende trær, men har vist en nesten enestående evne til å tilpasse seg «kunstige» habitater, som parker, hager og plantasjer. Før en omfattende spredning påskyndet av menneskelig aktivitet fantes den i Afrika mellom Sahara og ekvator og på det indiske subkontinentet (se utbredelseskart). 
Det fins fire underarter, og muligens vil også den nærstående Mauritiusparakitten (Psittacula echo), som hittil er regnet som en egen art, i fremtiden bli innlemmet som en underart av arten P. krameri. Men foreløpig er disse fire underartene anerkjent:
Som populære burfugler er de blitt introdusert over store deler av verden, og har etablert seg i frihet i tempererte og subtropiske områder. På tross av sitt subtropiske utgangspunkt, klarer de vinteren i såpass kalde strøk som Sør-England og Nederland.
I Europa er arten først og fremst knyttet til byer og større tettbebyggelser med parker og utstrakte villastrøk. De største populasjonene er i London og omegn (6000 fugler vinteren 2006[1], i Nederland, knyttet til de fire største byområdene: Amsterdam, Rotterdam, Utrecht og Haag( anslått til 10,000 fugler i.[2] og i Brussel. (ca. 10 000 fugler)[3] Også i Sør-Afrika, Japan, Tunis, Teheran, Libanon, Israel, Forenede arabiske emirater og Oman fins etablerte kolonier. I USA er halsbåndparakitten etablert i Florida, California og Hawaii.
Fuglene i disse etablerte koloniene av innførte fugler er for en stor del hybrider mellom underartene manillensis, borealis og krameri, til dels også med den nærstående arten Psittacula eupatria (Alexanderparakitt). Innslaget av de ulike underartene samsvarer med det klimaet de må tilpasse seg.
Mens man i Europa frykter at det store innslaget av rømte burfugler kan true arter som finnes naturlig, ser det ut til at den utstrakte fangsten har ført til nedgang i de naturlige populasjonene av halsbåndparakitter i Sør-Asia.
Halsbåndparakitter er kjent som burfugler helt tilbake til antikkens Hellas og Roma. I nyere tid er en rekke fargemutasjoner dyrket fram. Men det som først og fremst gjør halsbåndparakitten populær som burfugl er nok den evnen både hannene og hunnene har til å mime menneskelig tale og emosjonsuttrykk-
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Halsbåndparakitt (vitenskapelig navn Psittacula krameri) er en papegøye. Den stammer fra Afrika og Asia. Men utsatte og rømte fugler har dannet store, levedyktige populasjoner i tempererte og subtropiske strøk i store deler av verden. Den er en populær burfugl.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Aleksandretta obrożna (Psittacula krameri) – gatunek średniego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae), zamieszkujący środkową Afrykę i Półwysep Indyjski z Cejlonem. Introdukowany w Ameryce Północnej, na Bliskim i Dalekim Wschodzie i w kilku krajach europejskich, w tym na terenie Polski[3].
Po raz pierwszy gatunek opisał Giovanni Antonio Scopoli w 1769 w dziele Annus I historico-naturalis. Przydzielił mu nazwę gatunkową Psittacus krameri. Opisał go jako zieloną papugę o ogonie długości reszty ciała i z połową dzioba czarną[4]. Holotyp pochodził z Senegalu[5]. Obecnie IOC umieszcza ptaka w rodzaju Psittacula, jednocześnie wyróżniając 4 podgatunki[6]. Taką samą ich liczbę uznają autorzy HBW. Proponowany podgatunek P. krameri centralis, prawdopodobnie z Sudanu, włączono w podgatunek nominatywny, podobnie nie zostało zaakceptowane wyodrębnienie P. krameri fragosa z Radżastanu – osobniki te klasyfikuje się w obrębie podgatunku P. krameri borealis. Epitet gatunkowy krameri nawiązuje do postaci Wilhelma Heinricha Kramera, niemieckiego lekarza i przyrodnika[7].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[6]:
BirdLife International wskazuje wiele miejsc introdukcji[8]. W latach 50. XX w. ptaki tego gatunku wprowadzono do środowiska w szkole rolniczej Mikwe Jisra’el w pobliżu Tel Awiwu w Izraelu. Od tego czasu gatunek stał się inwazyjnym dla tego kraju[9]. Prócz tego w Azji aleksandrettę obrożną wprowadzono do wielu miejsc w Iranie, do wszystkich państw Półwyspu Arabskiego i Japonii. W Australii ptaki można spotkać w okolicy Perth, Adelaidy, Melbourne, Sydney i na południe od Brisbane. W Afryce prócz naturalnego zasięgu P. krameri występuje w RPA, Suazi, Lesotho, na Mauritiusie (introdukowana około 1886[10]) i w Egipcie[8]. Populacje egipskie pochodzą od ptaków, które między 1901 a 1908 uciekły z ogrodu zoologicznego w Gizie[11]. Populacje z okolic Durbanu i Sodwana Bay należą do podgatunku P. k. borealis[12].
W Ameryce Północnej introdukowany na Hawaje, w okolicy Hampton w Wirginii, na Florydzie[8] i w Kalifornii[13]. Doniesienia o ptakach z Florydy pojawiały się w latach 30. XX wieku[14]. Ptaki na Hawajach są potomkami uciekinierów z hodowli; pierwsze zdziczałe ptaki stwierdzano w Honolulu w latach 30. XX wieku[13].
Do Europy przedstawicieli tego gatunku sprowadzano na przełomie XIX i XX w. jako zwierzę domowe, posiadanie tego egzotycznego gatunku było wówczas modne. Na początku XXI w. na naszym kontynencie odnotowano już istnienie 65 populacji o liczebności od kilkudziesięciu do kilku tysięcy osobników.[15] Według stanu z 2013 r. w Europie populacje tego gatunku stwierdzono co najmniej w 24 państwach [16], m.in. w Portugalii, Hiszpanii, we Włoszech (także Sardynia), w Austrii, Niemczech, Holandii, Wielkiej Brytanii (wprowadzone w 1969[17]; inne źródło mówi o pierwszym lęgu już w 1885[16])[8], Grecji, Francji[16].Gatunek notowany również w Czechach.[18] W Polsce stwierdzane są zarówno pojedyncze osobniki[19] (od 2015 r. w Nysie[20]), jak i niewielkie stada, w tym młode z miejscowych lęgów[18].
Długość ciała wynosi 37–43 cm, z czego 18,6–21 mm przypada na dziób. Skok ma długość około 16 mm[12]. Masa ciała w przedziale 93[7]–160[21] g. Pozostałe wymiary według podgatunku (w mm)[22][11]:
krameri manillensis parvirostris borealis długość skrzydła 142–157 153–180 146[22]–168[23] 170–178 długość ogona 177–278 174–235 184–246 211–253Większość upierzenia P. krameri przybiera barwę zieloną o żółtym odcieniu. Od dolnej połowy brody, poprzez obszar pod policzkiem po boki szyi ciągnie się czarna półobroża. Pod nią widać cienką, różową linię, rozciągającą się na całą szyję, zaś nad czarnym paskiem przebiega niebieska linia, sięgająca tylnej części głowy. Z wierzchu lotki szarozielone, od spodu szare. Dwie środkowe sterówki niebieskozielone, od spodu ochrowe. U samicy brak niebieskich, różowych i czarnych elementów na głowie, ale może być widoczna szmaragdowa obroża. Górna szczęka koloru ciemnoczerwonego, zakończenie czarne. Młodociane osobniki przypominają samice, ale odróżnia je bardziej żółte upierzenie i brak (lub słabe zaznaczenie) obroży[12]. Młode mają także szarobiałą tęczówkę (dane dla podgatunku nominatywnego)[22].
Przedstawicieli P. k. parvirostris można odróżnić po intensywniejszej zieleni głowy i policzków oraz mniejszym dziobie z większą ilością czerwieni na górnej szczęce. U P. k. borealis spód ciała szarozielony, dziób w całości koralowoczerwony (na dolnej szczęce mogą wystąpić czarne fragmenty); do tego jest to podgatunek większy w porównaniu do P. k. krameri[5]. Ptaki podgatunku P. k. manillensis podobne do P. k. krameri, jednak znacznie ciemniejsze, z przodu głowy więcej zieleni; na piersi i brzuchu upierzenie niebieskawe, górna szczęka czerwona, dolna czarna[22].
Aleksandretta obrożna nie ma dużych wymagań środowiskowych, występuje w wielu typach siedlisk. Przedstawiciele podgatunku nominatywnego preferują teren porośnięty kolczastymi krzewami. Inne ptaki występują od świetlistych, wilgotnych lasów wtórnych, poprzez lasy nadrzeczne (aluwialne) i namorzyny, po trawiastą sawannę, otwarte obszary rolnicze z porozrzucanymi drzewami, parki oraz ogrody. Zwykle P. krameri występuje na obszarach położonych poniżej 2000 m n.p.m.[23]. Aleksandretty obrożne to wysoce towarzyskie ptaki, tworzą duże, hałaśliwe stada, zwłaszcza poza sezonem lęgowym. Zwykle widywane w grupach nie liczniejszych niż 20–30 osobników, okazjonalnie tworzą stada o liczebności setek lub nawet tysięcy osobników. Nie są lękliwe i przykuwają uwagę obserwatora głośnymi wrzaskami, piskami, także przy wzajemnym czubieniu się. Szeroki zakres wydawanych dźwięków obejmuje także gwizdy. Stada skupiają się wokół źródeł pokarmu, także upraw sorga, prosa i soczewicy. Lot szybki, wysoki, prosty, z gwałtownymi uderzeniami skrzydeł. Niekiedy przedstawiciele P. krameri odpoczywają wraz z przedstawicielami szpakowatych z subkontynentu indyjskiego[a], krukowatymi lub innymi papugami[23].
W skład diety P. krameri wchodzą zboża, nasiona traw i drzew, owoce, orzechy, kwiaty i nektar[23]. Mike Perrins wymienia (na podstawie co najmniej 5 źródeł) ponad 21 gatunków lub rodzajów roślin, które stanowią pożywienie dla tego gatunku. Aleksandretta obrożna zjada owoce m.in. akacji, Albizzia lebbeck, orzachy podziemnej (Arachis hypogaea), gujawy pospolitej (Psidium guajava), figowca (Ficus), liwistony chińskiej (Livistona chinensis), Melia azedarach, granatowca właściwego (Punica granatum), migdałecznika właściwego (Terminalia catappa), rzepienia (Xanthium), mięsiste owoce kawy arabskiej (Coffea arabica) i papryki (Capsicum). W przypadku takich roślin jak Clerodendrum, Litsea monopetala i Magnifera indica prócz owoców zjada też kwiaty. Stwierdzono także jedzenie wyłącznie kwiatów Erythrina indica, Eucalyptus tereticornis i Tabebuia pallida. Zjada nasiona Cicer arretinum, Casuarina equisetifolia i kukurydzy zwyczajnej (Zea mays)[24]. Ponadto żeruje na głożynie (Ziziphus), tamaryndowcu indyjskim (Tamarindus indica), baobabie afrykańskim (Adansonia digitata), Psidium cattleianum i Faidherbi albida[23]. Większość papug pomaga sobie głównie lewą nogą podczas żerowania lub innych operacji. U populacji P. krameri introdukowanej w Heidelbergu zaobserwowano, że wśród 184 osobników żerujących na surmii (Catalpa) 102 używało lewej nogi, a 82 prawej. Badacze przygotowali stanowisko z kawałkami jabłek – obserwując manipulujące nimi papugi stwierdzili, że 24 ptaki były wyraźnie lewonożne, zaś 11 było prawonożnych[25].
Podczas gniazdowania aleksandretty obrożne nie wykazują terytorialności i zakładają niekiedy luźne kolonie. Gniazda są umieszczone wysoko w naturalnej dziupli, powiększonej dziupli sierpodudków, brodaczy (Capitonini) lub dzięciołów, także w szczelinie skalnej lub budynku[23]. W niemieckim regionie Rhein-Neckar stwierdzano dziuple wykute przez dzięcioły duże (Dendrocopos major) w styropianie w izolacji cieplnej budynku. Aleksandretty obrożne potrafią powiększyć je do 1,5 m długości i objętości 40–50 l. W 2001 stwierdzono tam pierwszy przypadek lęgu w takiej nienaturalnej „dziupli”[16]. Okres lęgowy w zachodniej Afryce i na Półwyspie Arabskim trwa od grudnia do maja[7] (w Senegalu: luty–marzec[23]), w Indiach w okresie grudzień–maj, na Cejlonie: listopad–czerwiec[22].
Popisy u tego gatunku są złożone. Samica głośno szczebiocąc lekko rozkłada skrzydła, rusza głową z boku na bok zataczając półkola i ociera się z samcem dziobami. Samiec dumnie kroczy w jej kierunku, karmi ją zwróconym pokarmem, rozciąga się w górę na całą długość i na zmianę podnosi i opuszcza jedną łapę. Zaloty trwają kilka minut i często następuje po nich kopulacja[23]. W zniesieniu przeważnie 3–4 białe jaja (maksymalnie 6) o wymiarach około 30–24 mm. Asynchronicznie przebiegająca inkubacja trwa 21[22] do 24 dni. Wysiaduje jedynie samica. Samica rozpoczyna wysiadywanie od złożenia 1. jaja; składa je w 1–2 dniowych odstępach, młode klują się niesynchroniczne[16]. Po wykluciu młode ważą niecałe 6 g (0,2 uncji, dane z niewoli)[26]. W wieku 15 dni samice ważą około 79–83 g (dane dla ptaków z Niemiec)[16]. Pisklętami w gnieździe zajmują się oba ptaki z pary, ale samica robi to częściej. Młode ptaki po 6–7 tygodniach opuszczają gniazdo. Samce osiągają dorosłe upierzenie dopiero po drugim pełnym pierzeniu, mają wtedy około 3 lata[23].
Przez IUCN gatunek jest klasyfikowany jako najmniejszej troski (LC, Least Concern) i utrzymuje taką klasyfikację niezmiennie od 1988. Trend zmian liczebności populacji uznany za wzrostowy, całkowita liczebność nieznana. Według danych z 2009 populacja w Japonii wynosiła wtedy 100–10000 par. BirdLife International szacuje całkowity zasięg występowania na 7,91 mln km²[8]. W wydanym w 1997 roku 4. tomie HBW można znaleźć informację, jakoby ten gatunek miał znajdować się w załączniku III CITES[7], jednak obecnie (2014) aleksandretta obrożna nie figuruje w treści żadnego z załączników CITES[27].
Na Mauritiusie aleksandretta obrożna stanowi konkurencję wobec aleksandretty krótkosternej (P. echo), zajmując te same stanowiska lęgowe i prawdopodobnie konkurując również o pokarm[10]. Uważana za szkodnika upraw[12]. Ptaki, które w Egipcie uciekły z ogrodu zoologicznego w Gizie zadomowiły się na jego terenie; stały się szkodnikami i w latach 1916–1919 zabito 127 osobników[11].
Wyhodowano blisko 20 podstawowych odmian barwnych. Zalicza się do nich m.in. lutino, niebieska, albinos, cleartail (żółta głowa i ogon), fioletowa, ciemnozielona, kobaltowa i szek. Podstawowe odmiany dają możliwość około 200–300 kombinacji[22]. W hodowli aleksandretty obrożne wykazują się inteligencją, przyjaznym i towarzyskim nastawieniem. Zalecanym pokarmem jest mieszanka drobnych ziaren – kanaru, prosa, niewielkich ilości owsa, gryki, krokosza, słonecznika; ponadto kiełki, zielone liście, trawy wraz z nasionami i różnorodne owoce. Można podawać także granulat. Ptaki wymagają drewnianych zabawek, które mogą przeżuwać (oraz świeżych gałęzi[22]), innych zabawek, jak sznurki czy drabinki oraz stanowiska do kąpieli[26] (niektóre papugi wolą być spryskiwane[22]).
Najlepszym stanowiskiem dla P. krameri będzie woliera zewnętrzna o minimalnych wymiarach 2,5 na 1 na 2 m[22] (inne źródło podaje min. długość 4,5 m[26]). W przypadku trzymania większej ilości ptaków na parę winno przypadać 1,5 m². Minimalna temperatura odpowiednia dla ptaków to 5 °C. Drewniane pudło, służące za miejsce odpoczynku, powinno mieć wymiary około 24 na 24 na 35 cm[22]. Wymiary skrzynki lęgowej to blisko 31 na 31 na 46 cm. W niewoli przeżywa 25–30 lat[26].
Aleksandretta obrożna (Psittacula krameri) – gatunek średniego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae), zamieszkujący środkową Afrykę i Półwysep Indyjski z Cejlonem. Introdukowany w Ameryce Północnej, na Bliskim i Dalekim Wschodzie i w kilku krajach europejskich, w tym na terenie Polski.
O periquito-de-colar[1] (Psittacula krameri), também conhecido como periquito-rabijunco, é uma espécie de psitacídeo amplamente distribuída na Ásia, África e Europa. É a única ave da família dos papagaios e periquitos em liberdade na Europa.[2] Apresenta a plumagem na maior parte verde. A cauda é longa e afilada. O bico é grande e vermelho, em forma de gancho. O macho tem um anel preto e rosa no pescoço que surge somente as seus dois anos, indicando a sua maturidade sexual.[2]
Existem quatro subespécies:
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: periquito-rabo-de-junco[3] e periquito-rabijunco[4].
É uma das aves ornamentais mais conhecidas do mundo, chamando atenção principalmente para suas cores profundas e garridas[5]. Graças ao seu tamanho e comportamento razoavelmente dócil tem vindo a ser domesticado. O periquito-de-colar muitas vezes consegue articular algumas palavras, tendo uma voz muito estridente que o diferencia das outras aves.[6]
O periquito costuma ter uma cor verde muito brilhante e uniforme, as patas são cinzentas e o bico é vermelho na parte superior e preto na parte inferior. Os filhotes tem o bico rosa e pálido na ponta.[7]
Quanto as suas dimensões, a ave possui em média quarenta centímetros de comprimento, sendo considerada de tamanho médio, embora tenha uma envergadura de asas que pode chegar aos cinquenta centímetros de uma ponta á outra.[6]
Mas sem sombra de dúvidas, a característica mais marcante dessa ave é, justamente, o colar que lhe dá o nome. Trata-se de uma linha preta que lhe demarca o pescoço, um circulo que passa pela base do bico (o seu “queixo”) e pela “nuca” da ave. Este colar só aparece nos machos adultos ao atingir a idade reprodutiva. São pássaros resistentes, chegam a atingir até 30 anos de vida e excelentes reprodutores.[7][8]
Dentro da espécie Psittacula krameri, há quatro subespécies, sendo que duas são africanas e duas são asiáticas. Entre elas há pequenas diferenças.
Os periquitos-de-colar são aves muito sociáveis e que aceitam bem a presença e aproximação humana. Se foram bem cuidadas, apresentam um comportamento dóceis e podem até conviver com outras espécies, embora seja recomendado que eles vivam em casal.
Eles também gostam muito de roer objetos e para satisfazer essa necessidade pode-se dar-lhes galhos de diferentes árvores.
Apesar de ter origem no norte da Índia, da África e do sul da China, o periquito-de-colar tem uma distribuição muito ampla, sendo encontrado em muitos lugares do mundo.[7]
Este colorido psitacídeo terá sido introduzido em Portugal por torno dos anos 70 ou 80[9]. Crê-se que os primeiros indivíduos tenham fugido de cativeiro ou mesmo sido libertados de forma deliberada[10]. Presentemente, há povoações, com bastantes espécimes assilvestrados nas grandes áreas metropolitanas de Lisboa e do Porto, sendo certo que também já foram feitos registos da sua presença nas Caldas da Rainha e ainda nos Açores, na ilha de São Miguel.[11]
Em Portugal, estas aves, nos termos da al. j) do art.º 2.º e do Anexo II do DL n.º 92/2019, que tutela o controlo, detenção, introdução na natureza e o repovoamento de espécies exóticas da fauna, são consideradas uma espécie invasora[12].
Estas aves, quando domesticadas, devem permanecer em viveiros ou gaiolas que permitam o movimento, abrir as asas e ter interação com brinquedos ou poleiros. Quando domesticada, pode ser solta em local fechado e interagir com os proprietários. O viveiro ou gaiola deve estar protegido de correntes de ar e frio, sendo importante que a ave possa apanhar sol diariamente.
É necessário manter o ambiente em perfeitas condições. É importante limpar a gaiola regularmente e, uma vez por semana, fazer uma limpeza aprofundada. É também necessário higienizar os bebedouros e potes de comida.[7]
Uma boa alimentação é fundamental para a saúde de qualquer animal, no caso do periquito-de-colar, recomenda-se uma dieta à base de aveia, sementes de girassol, ervas, cenouras e milho verde.
Também pode ser ministrada uma mistura de sementes para papagaios[8]. No caso de recém-nascidos é recomendável dar biscoito molhado acompanhado de algumas semente e ervas.
Importa ressaltar que, em caso de dúvidas, é recomendável procurar um médico veterinário.[7]
O periquito-rabijunco prefere climas quentes e secos – provavelmente devido às suas origens – e não se dá muito bem com temperaturas mais baixas e umidade. Por isso é fundamental oferecer abrigos ao animal.
O período de reprodução dos periquitos-de-colar acontece entre julho e janeiro. Os machos passam a se exibir para as fêmeas, cantando e dançando, além de passar a alimentá-la com mais frequência.
A fêmea, responde numa atitude de receptividade e aceitação, abaixando-se ou inclinando-se um pouco e produzindo um som semelhante a um “gemido”. Todo este ritual aponta que o casal está realmente acasalado.[13]
periquito-de-colar não forma vínculos vitalícios entre o casal, facilitando a sua criação. Se o acasalamento for feito em um viveiro coletivo, recomenda-se que se tenha a disposição muitos ninhos, mais que o número de casais no viveiro. Os pássaros escolherão os ninhos que mais lhe agradarão. A fêmea irá botar de 2 a 6 ovos. O tempo de incubação é de 22 a 24 dias e os filhotes começarão a sair do ninho com cerca de seis a sete semanas após o nascimento.[13]
Em geral, ocorre uma postura por ano, com média de quatro filhotes por ninhada. Se os ovos forem retirados do ninho para incubação artificial, é possível haver até três ninhadas.[7]
Exemplares de qualidade e bem cuidados são muito valorizados no comércio de aves, embora o preço dependa principalmente da cor. Lembrando que a criação só pode ser exercida após autorização do Ibama.[13][5] A solicitação do documento deve ser feita junto às Secretarias de Meio Ambiente de cada Estado onde a atividade será exercida.[5]
Apesar de um casal ser o suficiente para iniciar o manejo, é recomendável contar com, pelo menos, 12 casais para um negócio viável Aos três meses de idade, os filhotes mansos já podem ser vendidos[14].
Exemplar de Periquito de Colar Azul
O periquito-de-colar (Psittacula krameri), também conhecido como periquito-rabijunco, é uma espécie de psitacídeo amplamente distribuída na Ásia, África e Europa. É a única ave da família dos papagaios e periquitos em liberdade na Europa. Apresenta a plumagem na maior parte verde. A cauda é longa e afilada. O bico é grande e vermelho, em forma de gancho. O macho tem um anel preto e rosa no pescoço que surge somente as seus dois anos, indicando a sua maturidade sexual.
Existem quatro subespécies:
Subespécies africanas Psittacula krameri parvirostris Psittacula krameri krameri Subespécies asiáticas Psittacula krameri manillensis Psittacula krameri borealisHalsbandsparakit[2] (Psittacula krameri) är en papegoja som har ett stort naturligt utbredningsområde i Afrika och Asien[3] men som även av människan har introducerats till en rad länder i Europa, Asien och Nordamerika.
Halsbandsparakiten är en nästan helt grön papegoja med lång och spetsig stjärt samt smala vingar. Den har en kroppslängd på 37–43 centimeter inklusive stjärtspröten, som hos adulta fåglar uppgår till hela 18–23 centimeter. Näbbens övre halva är nyponröd, vingpennorna mörka och ögat är ljust med röd orbitalring. Hanen har en svart haka varifrån det går en smal svart linje bakåt mot nacken, övergående i ett rödrosa halsband. Honan saknar denna teckning.[4]
Halsbandsparakiten delas ofta upp i fyra underarter med följande utbredning:
Halsbandsparakiten har varit en mycket populär burfågel och på många platser i världen har den även introducerats i naturen. Exempelvis återfinns den i ett tiotal Europeiska länder[5] som Storbritannien, Tyskland, Nederländerna, Spanien och Portugal, i Asien i Israel, Saudiarabien, Kuwait, Iran och Kina, och i Nordamerika i Kalifornien och Florida.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller mycket vanlig i hela sitt utbredningsområde.[1]
Fågelns vetenskapliga artepitet hedrar den österrikiske naturforskaren och botanikern Wilhelm Heinrich Kramer (1724-1765).[6]
_-Assam_-India-8.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör halsbandsparakit.
Halsbandsparakit (Psittacula krameri) är en papegoja som har ett stort naturligt utbredningsområde i Afrika och Asien men som även av människan har introducerats till en rad länder i Europa, Asien och Nordamerika.
Yeşil papağan (Psittacula krameri), papağangiller (Psittacidae) familyasına ait bir kuş türü.
Bilimsel ismi, Avusturyalı doğabilimci Wilhelm Heinrich Kramer'e ithafen verilmiştir. Bu göç etmeyen tür, başarılı bir şekilde 'karışık habitatlar' içinde yaşamaya adapte olmuş ve şehirleştirme ve ağaç kesiminin korkunç saldırısına dayanan az papağan türünün biridir. Bütün Psittacula türlerinde olduğu gibi bunlarda eşeysel dimorfizm gösterirler.
Tüyler yeşil, gaga kırmızı renktir. Erişkin erkek, siyah bir boyun halkası ve pembe ense bandına sahiptir, dişi kuş ve olgunlaşmamış her iki eşeydede hiçbir boyun halkası veya gölge gibi soluk-koyu gri boyun ve açık ense bandları (Çevreden daha açık renkli) yoktur. Uzun kuyruk tüyleri dahil ortalama 40 cm ölçülürler. Ortalama tek kanat uzunluğu, 15-17.5 cm kadardır. Kuyruk toplam uzunluğun büyük bir kısmını oluşturur. Hızlı uçar, güçlüce kanat çırparlar, uçuşta çığlıksı sesleri duyulur ve ağaç kovuklarında yuva yaparlar [1].
Yabani yaşamda genellikle, tomurcuklar, meyveler, sebzeler, fındıklar, küçük yumuşak meyveler ve tohumlarla beslenirler. Vahşi sürüler çiftlikler ve meyve bahçelerinde birkaç millik geniş aramalar yaparken zarar vererek uçarlar.
Pakistan, Hindistan ve Nepal gibi güney Asya ülkeleriyle Sudan, Etiyopya, Somali ve Uganda gibi Afrika ülkelerinde doğal olarak yayılış gösterirler Son yıllarda Ankara'da özellikle Atatürk Orman Çiftliği arazisi dahilinde bulunan ağaçlık alanlarda görülmektedir. Türün bu bölgeye yerleşmesiyle ilgili rivayetler vardır. Bunlar; "Esenboğa havalimanının kargo bölümünden firar etmiş olmaları" ve "1. Körfez Savaşı sırasında bu bölgeye kaçmaları" şeklindedir.[2]. Türkiye'de fazlaca görüldükleri bir diğer yer de İzmir'dir. Buca'da ve özellikle de Bornova ilçesinde bulunan Ege Üniversitesi yerleşkesinde fazlaca görülmektedirler. Yukarıda da bahsedildiği üzere en yaygın inanış, Körfez Savaşı döneminde yaşanan petrol yangınları dolayısıyla kaçtıkları ve uygun bölgelere yerleştikleridir. Söylenti boyutundaki bir diğer inanış da, yasadışı canlı hayvan ticareti yapan grupların yurtdışından kaçak yollarla getirdikleri papağanları, ilgili yıllarda yakalanma kaygısı ile doğaya bırakmak zorunda kalmış olmalarıdır.[3].
Papağanların Antik Yunan ve Roma zamanından beri Anadolu'da bulunduğu belgelenmektedir. Fakat Yeşil papağan için bir kanıt yoktur. Günümüzde Türkiye'de 22 ilde görülmektedir. Günde ancak 15 km uçabilen ve göç etmeyen bu hayvanın yayılışındaki etken insandır. Evcil olarak tercih edilen bu türün, bakımının zor olaması, geniş alan istemesi ve gürültücü olmaları gibi etkenler alındıktan sonra doğaya bırakılmalarına neden olabilmektedir. Şehirlerin kışın ısıtılması bir şehir ısı adası oluşturur. Şehirlerde doğal düşmanları alıcı kuşlar bulunmaz. Yerel yönetimlerin şehri yeşil tutma çabaları her türden yeşillik ve meyvenin sürekli bulunmasını sağlar. Tüm bu nedenlerle tropik yeşil papağanlar Türkiye'nin şehirlerine yerleşmişlerdir[4].
Dört alt tür bilinmektedir, bunlar:
P. krameri krameri: Batı Afrika'da Gine, Senegal ve güney Mauretania, doğuya doğru, batı Uganda, doğu Güney Afrikave güney Sudan.
P. krameri parvirostris: Kuzeybatı Somali, kuzey Etiyopya'nın karşı batısında Sennar bölgesi, Sudan.
P. krameri manillensis
P. krameri borealis
Dişi, Hindistan.
Erkek ve dişi- Cilveleşme, diğer erkekler bakarken Hindistan.
Erkek ve dişi- Cilveleşme, diğer erkekler bakarken Hindistan.
Erkekler ve dişiler, ağaçta, Hindistan.
Erkek ve dişi, cilveleşme Hindistan.
Erkek ve dişi, kur yapma, Hindistan.
Erkek ve dişi, kur yapma, Hindistan.
Erkek ve dişi, kur yapma, Hindistan.
Erkek ve dişi, kur yapma, Hindistan.
Kur yapma, Hindistan.
Çiftleşme, Hindistan.
Yeşil papağan (Psittacula krameri), papağangiller (Psittacidae) familyasına ait bir kuş türü.
Bilimsel ismi, Avusturyalı doğabilimci Wilhelm Heinrich Kramer'e ithafen verilmiştir. Bu göç etmeyen tür, başarılı bir şekilde 'karışık habitatlar' içinde yaşamaya adapte olmuş ve şehirleştirme ve ağaç kesiminin korkunç saldırısına dayanan az papağan türünün biridir. Bütün Psittacula türlerinde olduğu gibi bunlarda eşeysel dimorfizm gösterirler.
Стрункий папуга з витягнутим тілом. Маса тіла 104—158 г, довжина тіла 38-42 см, розмах крил 42-48 см. Дорослий самець світло-зелений; перед оком вузька чорна смужка; на шиї вузький «нашийник», рожевий ззаду і чорний по боках та спереду; махові пера зверху бурувато-зелені, знизу — темно-бурі; хвіст довгий, стернові пера зверху жовтувато-зелені, дві пари центральних — зеленкувато-сині, знизу всі пера жовтувато-бурі; навколоочне кільце рожеве; верхня щелепа рожева, нижня — цілком чорна або рожева, з чорною плямою; ноги сірі; райдужна оболонка ока жовтувата. Доросла самка схожа на дорослого самця, але без «нашийника». Молодий птах схожий на дорослу самку.[1]
Видає різке «крі — крі — крі».
Ареал дуже широкий. У дикому стані мешкає в Південній Азії і ряді районів Африки.[2] У деяких країнах Європи з м'яким кліматом, США і низці інших країн утворилися стійкі популяції вдруге здичавілих папуг цього виду. Зазвичай папуги Крамера в Європі трапляються компактно, здебільшого, тримаючись в населених пунктах (насамперед у великих містах) або поблизу них, де птахи знаходять достатню кормову базу. В Європі найбільші популяції цих папуг мешкають в Лондоні і Брюсселі.
У дикій природі трапляється в різноманітних лісах, у тому числі вологих, у ландшафтах із колючим чагарником, саванах.
Чисельність цього виду є досить високою та має тенденцію до збільшення. Розмір популяції у світі невідомий.[3]
Зазвичай виділяють чотири підвиди, два з яких зустрічаються в Африці та два — в Азії[4]:
Відмінності між підвидами слабко виражені та полягають в деталях забарвлення і довжині хвоста, а також незначній відмінності у розмірах птахів.
Статева зрілість зазвичай настає у віці двох років. Моногамний птах, пара утворюється на тривалий період, проте не на все життя, як у багатьох інших папуг. Під час шлюбних ігор птахи видають неголосне щебетання. Самка під час ритуалу залицяння крутить головою і розкриває крила, зіниці її при цьому розширені. Самець перебуває поряд з нею і, стоячи на одній нозі, пропонує їй їжу. Папуги обирають для влаштування гнізда дупла, причому якщо розмір дупла недостатній, птах може дещо розширити його за допомогою дзьоба. Іноді гніздо влаштовують в отворах у скелі чи стінах будинків. Кладка складається з 3-4 яєць чисто білого кольору. Їх розмір 30,5 × 24 мм. Насиджування триває 22-24 дні, насиджує тільки самка. Пташенята, як і у інших папуг, гніздового типу — народжуються голими та безпорадними. Вони перебувають в гнізді 6-7 тижнів. Як і інших папуг, батьки вигодовують пташенят напівперетравленою їжею, що відригується із вола. Годують пташенят обидва батьків, проте самка більше, ніж самець.
Строки гніздування різняться в різних регіонах. В Індії найбільша кількість птахів насиджує кладки у квітні, хоча період розмноження триває із грудня до травня. В Африці сезон розмноження — з серпня по листопад. У межах природного ареалу мають дві кладки протягом року, в більш північних регіонах — одну.[5]
До раціону входять різноманітні плоди, горіхи, зерна. Поїдає також ягоди, квіти, бруньки і зелені частини рослин, п'є квітковий нектар з квітів. Раціон змінюється в різні сезони залежно від наявності масової їжі. Їжу здобуває переважно на деревах, однак може спускатися і на землю.[6]
Папуга Крамера — один із видів папуг, яких з давніх часів утримують в неволі. У деяких джерелах стверджується, що цих птахів утримували в клітках ще в античній Греції і Римі. В Індії традиція його домашнього утримання нараховує близько 3 тис. років. Ці птахи добре почувають себе у неволі. Здатні запам'ятовувати та імітувати різноманітні звуки, хоча за цими здібностями поступаються багатьом іншим папугам. За тривалий час виведено велику кількість кольорових варіацій цього папуги. У природі живе до 25 років (є повідомлення і про більший вік).
У середньовічній Індії папуг Крамера утримували тільки знатні особи і монархи, при цьому наявність папуги вважалась елементом розкоші і престижу.
Практично в усій Азії, де мешкає цей папуга, він завдає відчутної шкоди сільському господарству, знищуючи зернові та плодові культури[6].
Psittacula krameri là một loài chim trong họ Psittacidae.[2]
Psittacula krameri là một loài chim trong họ Psittacidae.
Окрас кольчатого попугая в целом зелёный, примерно того же тона, что и листва деревьев. Голова к затылку становится синеватой, на горле имеются чёрные перья, от клюва к глазу идёт тонкая, но хорошо заметная чёрная полоска. Другая чёрная полоска опоясывает шею в виде полукруга, создавая видимость «воротника», отделяющего голову от туловища. Эта чёрная полоска у самцов окаймлена узкой розовой полосой. Клюв ярко-красный, но самый кончик клюва и подклювье тёмные, часто почти чёрные. Горло у подклювья у самца чёрное, у самки обычно тёмно-зелёное. Лапы серые, с розоватым оттенком[2][7]. Два самых длинных пера хвоста имеют голубую окраску[9]. Нижняя часть маховых перьев тёмно-серая, что хорошо заметно у летящей птицы, но у сидящего попугая эти тёмные части перьев не видны. Нижняя сторона крайних перьев хвоста — оливково-желтоватая[10]. В зависимости от освещения основное оперение может в большей или меньшей степени отливать голубым; особенно заметны голубые тона бывают при низком освещении в пасмурную погоду[9]. Среди попугаев, содержащихся в неволе, в течение многих десятилетий был выведен целый ряд цветовых вариаций (см. ниже).
Половой диморфизм у ожерелового попугая Крамера выражен слабо, однако всё же заметен даже неспециалисту. Прежде всего, самки лишены чёрного и розового шейного «ожерелья», которое у них выражается лишь чуть более тёмным цветом зелёных перьев. Общий окрас самок несколько тусклее. Хвост у самок чуть короче, чем у самцов, кроме того, перья на спине самок больше отливают голубым[11].
Голос кольчатого попугая — громкий, высокий и пронзительный визг, который является одним из наиболее часто слышимых и узнаваемых птичьих криков в Южной Азии. Этот попугай очень криклив. Чрезмерно громкие и резкие крики являются одним из недостатков этой птицы при её содержании в клетке[4].
Ареал индийского кольчатого попугая чрезвычайно велик. Специалисты подчёркивают, что попугай Крамера имеет самый широкий ареал среди всех попугаев Старого Света[12]. Кроме того, это единственный из попугаев, обитающий сразу в двух частях света, в Азии и Африке[4].
В Африке естественный ареал этой птицы представляет собой полосу, идущую с востока на запад, к северу от зоны влажных лесов, но южнее Сахары. Африканская часть ареала попугая охватывает Мали, южную часть Нигера, северные районы Ганы и Буркина-Фасо, Того, Бенин, юг Нигерии, Камеруна и Чада, север ЦАР, Южный Судан, северную часть Уганды, Эфиопию, Джибути и северо-западную часть Сомали. Азиатская часть ареала — это почти вся Южная Азия (Индия, Пакистан, Бангладеш, Непал, Цейлон) и часть Юго-Восточной Азии (юг Мьянмы)[12][6].
Основной естественный биотоп попугая Крамера — лес. Эта птица в дикой природе встречается в разнообразных лесах, в том числе влажных[12]. Указывалось также, что этот попугай — птица, свойственная открытым ландшафтам с колючим кустарником[2], обитает он и в саваннах[10]. Однако в любом биотопе наличие больших деревьев является одним из определяющих условий для обитания ожереловых попугаев[13]. Попугаи отмечены на высоте до 1600 м над уровнем моря в Азии и до 2000 м в Африке[12].
Индийский кольчатый попугай — птица, обитающая большими группами или колониями. В природе он совершенно не встречается в одиночку[11]. Обычно попугаи держатся группами по нескольку особей, иногда — по несколько десятков. Однако известны и скопления порядка тысяч голов, встречающиеся там, где имеются особо благоприятные условия[14]. Попугаи Крамера не имеют индивидуального участка обитания. Эти птицы предпочитают не совершать дальних перелётов, обитая в том же районе, где кормятся. Стаи попугаев часто держатся вместе с другими птицами — врановыми, майнами и попугаями других видов[15].
Ожереловый попугай Крамера отличается шумным и подвижным поведением. Бо́льшую часть времени попугаи проводят на деревьях, но довольно часто спускаются на землю. Примерно до полудня птицы заняты поисками пищи, после чего летят на водопой, а затем садятся на деревья и несколько часов отдыхают. После нескольких часов отдыха попугаи снова летят на кормёжку, а поздно вечером вновь слетаются на излюбленные деревья для ночлега. Находясь на дереве, попугаи могут использовать клюв, чтобы карабкаться по стволу, цепляясь им за кору. Летает этот попугай очень быстро, с частыми взмахами крыльев[8]. По земле он ходит медленно и неуклюже, переваливаясь с ноги на ногу[3].
Подобно всем другим настоящим попугаям, ожереловый попугай Крамера — чисто растительноядная птица; впрочем, встречается информация, что попугаям, содержащимся в клетках, можно давать мясные продукты, например варёную курицу[16]. Он питается самыми разнообразными плодами, орехами, зёрнами. Поедает он также ягоды, цветы, почки и зелёные части растений, пьёт цветочный нектар. Птица кормится преимущественно на деревьях, однако может для этого спускаться на землю. Несмотря на то, что ожереловый попугай отличается шумным и крикливым поведением, во время кормёжки он обычно не издаёт громких звуков[17].
Изучение попугаев Крамера в районе города Полоннарува на Цейлоне показало, что состав поедаемого корма, во-первых, отличается исключительным разнообразием, а во-вторых, значительно зависит от сезонного наличия тех или иных плодов или цветов, как культурных, так и диких. К примеру, в апреле, во время цветения многих видов растений, в составе корма цветы занимают едва ли не превалирующее место (в первую очередь, цветы дерева Drypetes sepiara из семейства путрандживовых). В августе важное значение имеют плоды кассии, орхидея Vanda tessellata[en] и мимоза стыдливая. В октябре — декабре большу́ю роль в питании играют фикус Ficus retusa, растение Adina cordifolis из семейства мареновых и растение Grewia polygama из семейства мальвовых[17].
Практически на всём ареале в Азии ожереловый попугай Крамера наносит заметный вред сельскому хозяйству. Попугаи пожирают массу плодов сельскохозяйственных растений, более того, эта птица портит значительно больше зерна, чем может съесть. В Индии не раз наблюдали ожереловых попугаев, которые разрывали клювом мешки с зерном, чтобы добраться до их содержимого[14]. Исследования пакистанских учёных называют ожерелового попугая одним из основных вредителей посадок подсолнечника, который в Пакистанском Пенджабе является одним из излюбленных видов корма этих птиц. Данные середины 1980-х годов говорят о том, что в Индии местами попугаи иногда полностью уничтожали урожай горчицы, манго и гуайявы[13].
На Цейлоне попугаи охотно поедают рис, совершая налёты на поля, однако, согласно упомянутому исследованию, при наличии в достаточном количестве иных зерновых и плодовых культур (сорго, манго, гуайявы и др.) доля риса в рационе птиц резко сокращается. В районе Полоннарувы попугаи поедают также кукурузу, семена подсолнечника, арахиса и плоды многих других культурных растений. Хорошо выражена также склонность попугаев кормиться в лесу при недостатке культурных растений в период между вызреванием урожая[17]. Изучение содержимого кишечника попугаев из района Лудхияны (индийский штат Пенджаб) дало следующий результат: злаки 45 %, плоды различных деревьев 38 %, семена масличных культур 16 %[13].
Половозрелость у попугая Крамера наступает обычно к двухлетнему возрасту, но обычно птицы начинают размножаться в возрасте трёх—четырёх лет. Попытки делать кладки, совершённые до наступления этого возраста, часто оказываются неудачными. Эта птица моногамна; пары у этого попугая образуются надолго, но не на всю жизнь (как у многих других попугаев)[18].
Во время брачных игр птицы издают негромкие щебечущие звуки. Самка во время ритуала ухаживания вертит головой и раскрывает крылья, зрачки её при этом расширены. Самец находится рядом с ней и, стоя на одной ноге, предлагает ей корм[10]. В Индии наибольшее количество насиживающих птиц приурочено к апрелю, хотя в целом индийские попугаи размножаются с декабря по май. В Африке сезон размножения — с августа по ноябрь[14]. При этом на протяжении африканской части ареала эти сроки могут заметно различаться. Так, в Эритрее это август, а в Дарфуре — октябрь—ноябрь[2].
Попугаи выбирают для устройства гнезда дупла, причём если размер дупла недостаточен, птица может несколько расширить его с помощью клюва. Иногда гнездо встречается в отверстиях в скале. На азиатской части ареала, где попугаи чаще обитают в антропогенном биотопе, они используют для гнездования различные отверстия в стенах зданий[3]. В США отмечались гнёзда в углублениях в деревянных столбах — опорах линий электропередач[14]. Часто ожереловые попугаи Крамера занимают дупла, оставленные другими птицами, в Южной Азии, например, дятлами и бородатками. Попугаи могут иногда делать дупла самостоятельно, с помощью клюва. В Африке гнездо практически всегда располагается в естественных углублениях и обычно — на значительной высоте. Гнездо попугая выстлано мелкими кусочками древесины и трухой[7][10].
Данные о количестве откладываемых яиц в разных источниках разнятся. Советские данные начала 1970-х годов сообщали, что кладка попугая состоит из 4 яиц[2], некоторые американские говорят о 2—5 откладываемых яйцах[9]. Сообщалось также, что при разбросе числа яиц от 2 до 6 чаще всего встречается кладка из 3—4 яиц[14]. Откладывание яиц происходит в течение одного—двух дней[19]. Яйца ожерелового попугая Крамера чисто белого цвета, блестящие, размером 30,5 × 24 мм[15].
Насиживание длится 22—24 дня, насиживает только самка. Как и у всех попугаев, выводок ожерелового — птенцового типа, то есть птенцы вылупляются совершенно беспомощными и голыми. Кожа молодых попугайчиков имеет розовый цвет, клюв их также розовый. Птенцы остаются в гнезде 6—7 недель[14]. В естественном ареале попугаи за сезон размножения часто делают две кладки, но в странах с более холодным климатом — обычно одну[18]. Как и все попугаи вообще, ожереловый выкармливает птенцов полупереваренной кашицей из проглоченной пищи, отрыгивая её из зоба. Кормят птенцов оба родителя, но самка больше и чаще, чем самец[10].
Оперившийся молодняк имеет такую же окраску, как самка, но несколько тусклее. Клюв у молодых попугаев не красного, а бледно-розового цвета, кольцо вокруг глаз также бледное. У молодых, кроме того, отсутствуют два наиболее длинных срединных пера хвоста[11]. Полную окраску взрослой особи, с ожерельем вокруг шеи, самец приобретает в возрасте 18[11], или от 18 до 32 месяцев[20].
Ожереловый попугай Крамера в большинстве мест своего ареала является многочисленным видом. Данный попугай относится к птицам, на численности которых благотворно сказывается деятельность человека. Эта птица, хотя и встречается в дикой природе, везде тяготеет к антропогенным биотопам, где находит хорошую кормовую базу. В Южной Азии индийский кольчатый попугай исстари в большом числе встречается в населённых пунктах, даже в центральных частях крупных городов при наличии там парков и садов. В городах попугаи почти совершенно не боятся людей. Специалисты подчёркивают, что ожереловый попугай Крамера отличается высочайшей степенью приспосабливаемости к самым разным биотопам и условиям обитания[14].
Охранный статус общей популяции этого попугая, как в Азии, так и в Африке, согласно данным Международного союза охраны природы, — находящийся под наименьшей угрозой (англ. least concern), причём такой статус сохранялся на протяжении многих лет: одинаковые оценки делались в 2004, 2008 и 2009 годах. В целом же, общее поголовье этого попугая имеет тенденцию к увеличению. Оценки общего количества попугаев в мире не проводились[6].
Развитие сельского хозяйства и расширение сельскохозяйственных угодий приводит к увеличению численности индийских кольчатых попугаев. Расширение ареала стало заметным в XIX веке, когда началось интенсивное развитие плантационного хозяйства в азиатских государствах. Например, на территории Пакистанского Пенджаба поголовье попугаев значительно возросло благодаря обширной ирригации, проводившейся в колониальный период. Ирригационные мероприятия сопровождались посадками высоких деревьев, таких, как хлопковое дерево Bombax ceiba[en], которые предоставили попугаям обширные возможности для гнездования и кормёжки[13].
Местами ожереловые попугаи встречаются в огромном количестве. Об их численности в местах с благоприятной кормовой базой свидетельствует количество этих птиц, зарегистрированных пакистанскими учёными в специальном исследовании. На небольшой опытовый участок, засеянный подсолнечником, размером в пол-акра (0,2 га) прилетали на кормёжку в течение трёх дней 139, 142 и 137 птиц соответственно[13].
В природе врагами попугая Крамера являются различные хищные птицы, для кладок и птенцов представляют опасность змеи. Если говорить о европейских популяциях, то в числе хищников, которые могут представлять опасность для попугаев, также упоминаются различные дневные хищные птицы, а также те птицы, которые могут разорять гнёзда попугая, уничтожать его яйца и птенцов (например, сойка)[21]. В целом угроз для популяции этих птиц не отмечено, хотя в ряде мест на поголовье попугаев Крамера заметно сказывается отлов этих птиц для продажи[7][15].
Обычно описывается четыре подвида индийского кольчатого попугая, из которых два встречаются в Африке и два — в Азии[20][10]:
Различия между подвидами довольно слабы и могут быть заметны лишь при рассмотрении птицы непосредственно вблизи. Они заключаются в деталях окраски, разной длине хвостовых перьев, а также в незначительной разнице в размере птиц. Длина тела с хвостом у азиатских подвидов примерно на 2—3 см больше, чем у африканских[7][10].
Ожереловый попугай Крамера, как распространённый домашний питомец, часто улетает от хозяев и дичает. При наличии благоприятных условий (прежде всего, достаточно тёплого климата) он быстро приспосабливается к вольной жизни в странах, не относящихся к его естественному ареалу. В целом ряде стран Европы и США образовались довольно значительные популяции свободноживущих попугаев. Как правило, кольчатые попугаи в Европе встречаются компактно, в основном держась в населённых пунктах (прежде всего крупных городах) или вблизи них, где птицы находят хорошую кормовую базу. Позитивную для поголовья попугаев роль играет также и отсутствие хищников в населённых пунктах. Интересно, что в Европе попугаи Крамера в последние годы уже называются в числе потенциальных вредителей сельскохозяйственных культур. Они представляют также опасность для местных экосистем, нарушая сложившийся межвидовой баланс и оказывая серьёзное давление на некоторые местные виды птиц, например дятлов[9][5]. Некоторые источники не исключают необходимости начала регулирования численности этих попугаев в Европе[5].
В Европе крупнейшие популяции попугаев обитают в Лондоне и Брюсселе[20]. В Лондоне они держатся преимущественно в южных районах. История обитания ожереловых попугаев Крамера на территории Великобритании насчитывает свыше полутора столетий — первые сообщения о них относятся к 1855 году[22]. Количество индийских кольчатых попугаев в Лондоне растёт чрезвычайно быстро, если в 1995 году их насчитывалось около полутора тысяч, то в 2011 — примерно 32 тыс. Попугаи в последние годы начали представлять серьёзную проблему для города, нанося ущерб посадкам культурных плодовых деревьев. Более того, попугаи Крамера начали быстро вытеснять исконные британские виды птиц из их экологических ниш[23]. Опасность представляет также и то, что попугаи могут быть разносчиками заболеваний птиц[22].
Большое количество попугаев обитает в Нидерландах (Амстердам, Утрехт, Гаага) и Германии (в крупных агломерациях в долине Рейна). Много ожереловых попугаев наблюдается в Испании, а также Италии, в основном в Риме, где они гнездятся в историческом центре города. В Японии во многих крупных городах, таких, как Токио, Киото, Осака живут сотни этих птиц[7].
В США крупнейшая популяция кольчатых попугаев обитает в Калифорнии в районе Бейкерсфилда. Начало её формирования относится к 1977 году. Характерен быстрый рост этой колонии: в 1998 году там было 187 птиц, а в конце 2011 года — уже как минимум 1800 (по некоторым оценкам даже около 3 тыс.). Другие крупные колонии этих птиц зарегистрированы в Метэри (штат Луизиана), у Сан-Антонио (Техас), Гонолулу (Гавайи) и Малибу (Флорида)[20]. Хорошо изучена популяция попугаев во Флориде, в районе Майами, являющаяся, видимо, одной из старейших в США — начало её развития относится к 1960 году[14].
Помимо указанных стран, незначительные популяции отмечены в Венесуэле и на Виргинских островах, о чём сообщают американские источники[20]. Некоторое количество ожереловых попугаев (согласно также американским данным) обитает также в Тегеране, держась в основном северной части города[7]. Международный союз охраны природы приводит более полные данные, которые утверждают, что ожереловые попугаи Крамера вне пределов естественного ареала отмечены практически по всему миру. Их популяции зарегистрированы в ряде стран Ближнего Востока (Саудовская Аравия, Ирак, Сирия, Иордания, Объединённые Арабские Эмираты, Израиль, Ливан, Катар, Йемен), на островах Индийского океана (Мальдивы, Маврикий), а также в Турции, на Кубе, в Гонконге и Макао. В Сингапуре первые попугаи этого вида были отмечены в 1951 году, а с 1986 года наблюдаются там регулярно[24]. В Африке ожереловый попугай Крамера также оказался завезён в страны вне пределов естественного ареала — Кению и ЮАР[6].
С 1996 года встречи с ожереловым попугаем Крамера фиксируются в Ташкенте, где он предположительно гнездится, чему способствует сравнительно мягкий климат столицы Узбекистана и обилие плодовых посадок в черте города. Одичалые попугаи, вероятно, происходят, от вылетевших из вольеров особей; имеется информация, что в 1999 году на свободе оказалась целая партия птиц, после чего, видимо, сформировалась способная к размножению популяция[25].
Индийский кольчатый попугай известен людям с древности и относится к числу наиболее распространённых пернатых домашних питомцев. Некоторые источники сообщают, что он содержался в клетках ещё в античной Греции и Риме[9]. В Индии традиция его домашнего содержания насчитывает около 3 тыс. лет[26].
Попугай Крамера как домашний питомец отличается живым и весёлым нравом, он хорошо уживается с людьми. Это хороший «говорун», способный запоминать и имитировать значительное число слов и звуков, и, хотя указывается, что он в этом отношении уступает многим другим попугаям[3], по некоторым данным способен запомнить до 250 слов[7]. При этом считается, что самцы способны запоминать больше слов, чем самки. В неволе эта птица может прожить до 25 лет (утверждается также, что они могут доживать до 40 и даже 50 лет[8][27]). Для полноценного содержания необходима достаточно просторная клетка, желательно даже вольер, обеспечивающий возможность интенсивного передвижения. Также рекомендуется обеспечивать доступ попугая к различным предметам для игры[19]. При соблюдении определённых условий содержание ожерелового попугая Крамера несложно и может быть рекомендовано даже начинающим любителям[18].
Ожереловые попугаи размножаются в неволе чаще, чем другие. Однако до сих пор все описанные в литературе случаи размножения отмечались лишь при содержании этих птиц в вольерах[4].
На протяжении многих лет было выведено огромное количество разновидностей ожерелового попугая с самой разной окраской. Первоначально основных пород насчитывалось около 20, но методом селекции из них было выведено 200—300 цветовых вариаций. Среди домашних ожереловых попугаев встречаются птицы полностью жёлтого, белого, голубого окраса или пёстрые, сочетающие несколько цветов[28][10]. Некоторые разновидности не имеют кольца вокруг шеи[9].
В средневековой Индии ожереловые попугаи часто были питомцами знатных особ и монархов, причём владение этим попугаем считалось элементом роскоши и престижа[7]. Их нередко можно видеть на индийских миниатюрах XVI—XVIII веков (так называемых могольских миниатюрах).
Попугай в клетке у гадальщика в индийском квартале Сингапура
Попугай на перилах здания в Агре (Индия)
Самец попугая на стене близ минарета Кутб-Минар (Дели)
Самка попугая (Фаридабад, индийский штат Харьяна)
Группа попугаев на дереве (район Фаридабада, штат Харьяна)
Окрас кольчатого попугая в целом зелёный, примерно того же тона, что и листва деревьев. Голова к затылку становится синеватой, на горле имеются чёрные перья, от клюва к глазу идёт тонкая, но хорошо заметная чёрная полоска. Другая чёрная полоска опоясывает шею в виде полукруга, создавая видимость «воротника», отделяющего голову от туловища. Эта чёрная полоска у самцов окаймлена узкой розовой полосой. Клюв ярко-красный, но самый кончик клюва и подклювье тёмные, часто почти чёрные. Горло у подклювья у самца чёрное, у самки обычно тёмно-зелёное. Лапы серые, с розоватым оттенком. Два самых длинных пера хвоста имеют голубую окраску. Нижняя часть маховых перьев тёмно-серая, что хорошо заметно у летящей птицы, но у сидящего попугая эти тёмные части перьев не видны. Нижняя сторона крайних перьев хвоста — оливково-желтоватая. В зависимости от освещения основное оперение может в большей или меньшей степени отливать голубым; особенно заметны голубые тона бывают при низком освещении в пасмурную погоду. Среди попугаев, содержащихся в неволе, в течение многих десятилетий был выведен целый ряд цветовых вариаций (см. ниже).
Половой диморфизм у ожерелового попугая Крамера выражен слабо, однако всё же заметен даже неспециалисту. Прежде всего, самки лишены чёрного и розового шейного «ожерелья», которое у них выражается лишь чуть более тёмным цветом зелёных перьев. Общий окрас самок несколько тусклее. Хвост у самок чуть короче, чем у самцов, кроме того, перья на спине самок больше отливают голубым.
Голос кольчатого попугая — громкий, высокий и пронзительный визг, который является одним из наиболее часто слышимых и узнаваемых птичьих криков в Южной Азии. Этот попугай очень криклив. Чрезмерно громкие и резкие крики являются одним из недостатков этой птицы при её содержании в клетке.
红领绿鹦鹉（学名：Psittacula krameri）又称玫瑰环鹦鹉、环颈鹦鹉、月轮。红嘴，蓝尾。体长38-42厘米，体重一百克左右。分布于非洲、印度、中国东南部、东南亚一带。食物包括种子、水果、浆果、花朵、花蜜等。繁殖期为每年2-4月。每次产卵4-6枚，孵化期22日左右。壽命為30年
红领绿鹦鹉（学名：Psittacula krameri）又称玫瑰环鹦鹉、环颈鹦鹉、月轮。红嘴，蓝尾。体长38-42厘米，体重一百克左右。分布于非洲、印度、中国东南部、东南亚一带。食物包括种子、水果、浆果、花朵、花蜜等。繁殖期为每年2-4月。每次产卵4-6枚，孵化期22日左右。壽命為30年
ワカケホンセイインコ（輪掛本青鸚哥、学名:Psittacula krameri manillensis）は、オウム目インコ科の鳥。
北緯20度以南のインド、スリランカに分布している。世界各地でペットとして飼われていたものが野生化する現象が起きており、日本でも関東地方を中心に野生化が知られている。
ワカケホンセイインコ、オオホンセイインコ、コセイインコ、ダルマインコなどでホンセイインコ属を形成していて、南アジア・西アジア・アフリカ中部に広く分布している。
全長約40cm。緑色の体色で雄の成鳥には喉から首にかけて広い黒帯が走り、首の後ろは細い桃色の帯となる。この模様からツキノワインコという別名もある。オスは首の輪が目立ち、メスは目立たないので、この輪をもとに雌雄を区別することができる。ただし若い個体においては、必ずしも輪で判断できるとは限らない。通常の緑色の他、色変わりとして青色、黄色、白色の個体もいる。嘴は大きくて赤く、尾羽は長い。寿命は、飼育環境下で最長約30年である。
低地から標高2000mまでの森林、サバンナ、樹木の多い市街地などに生息する。食性は植物食で、植物の種子や花、果実、芽、穀物、餌台に置かれた餌などを食べる。繁殖期は春で、樹洞に営巣する。非繁殖期には群れで行動し、大木や街路樹などに集団ねぐらをとる。本亜種はいわゆるワカケダンスという、特有の踊りのような仕草をすることが知られている。緊張状態においては黒目が小さくなり、ほぼ白目の状態になる。
日本ではペット個体が逃亡などして各地で野生化している。最初に定着が確認されたのは1969年の東京都23区の西南部であり、その後、新潟県、栃木県、群馬県、埼玉県、千葉県、神奈川県、愛知県、長野県、静岡県、岐阜県、大阪府、京都府、広島県、兵庫県、愛媛県、佐賀県、宮崎県でも生息や繁殖が確認されている[1]。
樹洞を利用する在来種の鳥類の営巣場所を奪ったりするなど、生態系への悪影響が危惧されている。また、電柱への営巣による漏電事故、農作物への被害、オウム病の媒介などの問題も指摘されている[1]。
多数の言葉を覚えることや、ワカケダンスに代表されるような面白い行動をとることからペットとして人気があるが、神経質な性質なのでよく知らない人間が不用意に手を近づけると噛まれて大怪我を負う恐れがあるため、注意が必要である。また、鳴き声が非常に大きいので、よく環境を調べてから飼った方が良い。
-_During_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0034.jpg)
_-blue_mutation_in_cage.jpg)
_in_New_Delhi.jpg)
-_Female_on_a_Neem_(Azadirachta_indica)_tree_at_Hodal_Iws_IMG_1279.jpg)
_at_the_entrance_of_its_nest_(20073615869).jpg)
_male_Jaipur_2.jpg)
_-blue_mutation_in_cage.jpg)
_in_Bluegum_Eucalyptus_(Eucalyptus_globulus)_-_Flickr_-_berniedup.jpg)
_feeding_on_Indian_Coral_Tree_at_Kolkata_I_IMG_3989.jpg)
_W_IMG_6641.jpg)
-_Female_on_a_Neem_(Azadirachta_indica)_tree_at_Hodal_Iws_IMG_1279.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_while_other_males_look_at_I_Picture_0093.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_while_other_male_looks_at_I_IMG_4992.jpg)
_at_Hodal_I_IMG_4990.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0075.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0032.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0022.jpg)
-_During_foreplay_at_Hodal_I_Picture_0102.jpg)
-_During_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0034.jpg)
_feeding_on_Indian_Coral_Tree_at_Kolkata_I_IMG_3989.jpg)
_Im_IMG_9849.jpg)
_at_Kolkata_I_IMG_5512.jpg)
_at_Kolkata_I3_IMG_5735.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0032.jpg)
_feeding_on_Azadirachta_indica_(Neem)_W2_IMG_8122.jpg)
-_Foreplay_at_Hodal_I_Picture_0032.jpg)
_I2_IMG_9778.jpg)
_at_Hodal_I_IMG_4990.jpg)
