Manis crassicaudata É. Geoffroy Saint-Hilaire 1803

Hindistan kərtənkələsi^[1] (lat. Manis crassicaudata) — Pholidotalar dəstəsinə aid növ. Asiya ərazisində yayılmış dörd növdən biri.

Xarici görünüş

Hindistan kərtənkələsinin uzunluğu 45 - 75 sm, quyruğu 33 - 45 sm arasında dəyişir. Ürkəklər bir qayda olaraq dişilərdən iri olur. Başı elə də böyük olur. Bədəni nazık və uzundur. Bədəni boyunca 12-18 cərgə sərt pulcuqlar keçir. Quyruğunda isə 14-16 cərgədir. Pulcuqlar sarı-qəhvəyi və ya sarı-boz rəngdə olur. Bu pulcuqlar canlını yırtıcılarda. Qarazitlərdən, aoyuqdan və yuva qazarkən iti daşlardan qoruyur. Pulcuqlar bədən çəkisinin 1/4 - 1/3 hissəsini təşkil edir. Onların dişləri yoxdur. Bununla belə onlarda 23—25,5 sm olan dilləri vardır. Dil şikarı tutmağa xidmət edir.

Xüsusiyyətləri

Yayılma yerləri və həyat tərzləri

Onların yayılma əraziləri müxtəlif olur. Belə onlara tropik meşələr, subtropik meşələr, düzənliklərdə və dağların aşağı ətəklərində rast gəlinir. Onlar gecə həyat tərzi keçirirlər. Günün böyük qismini öz yuvalarında və iri daşların altında keçirirlər. Bu ancaq çütləşmə dövrü dəyişir. Onların qazdığı yuvaların genişliyi və uzunluğu suxurdan asılı olur. Yumşaq suxurlu ərazilərdə yuvaların uzunluğu 6 metrə çata bilir. Adətən onlar öz yuvalarının ağzını yumşaq qumla örtürlər. Səbəb isə yırtıcılardan qorunmaq olur. Qorunmaq məqsədi ilə onlar yumrulanırlar. Onlar bircə Şri-Lankanın tropik meşələrində ağac üzərində olan qarışqaları yerirlər. Elə məhz burada onlar qyruqlarının imkanlarından istifadə edərək ağaclarda dırnaqları ilə oyuq qazırlar. Ancaq Hindistanda onlar yuvanı ancaq yerdə qurduğundan yeraltı canlı sayılır.

Qidalanma

Onlar əsasəb termitlər, qarışqalar və onların yumurtaları ilə qidalanırlar. Ancaq onların mədəsindən böcəq qanadları, tarakan və qurd aşkarlanmışdır.

Hindistan kərtənkələlərində eşitmə və görmə yaxmşı inkişaf etmişdir. Dilləri isə həşəratların yuvasına asanlıqla daxil olun onları oradan çıxartmağa xidmət edir. Onların dişi olmadığında büyün yük iki kameralı mədəyə düşür. Bir kamera qidanın saxlanmasını, ikinci isə həzmə xidmət edir.

Çoxalması

Hindistan kərtənkələlərinin çoxalması haqqında məlumat olduqca azdır. Balavermə yanvar, mart, iyul və niyabrda qeydə alınmışdır. Boğazlıq dövrü 65—70 gün davam edir. Ancaq bir bala verir. İki bala nadir hallarda müşahidə edilir. Balalar 200-500 kq olur. Orta ömür müddəti 13 il təşkil edir. Vəhşi təbiətdə ömür müddəti bilinmir.

Yayılması

Hindistan kərtənlələsi Hindistan, Nepal, Şri-Lanka və Pakistanda yayılmışdır.

Qorunması

Sayları

Sayları haqqında dəqiq məlumat yoxdur. Bu onların gizli həyat sürməsi ilə əlaqədardır. Hindustan və Banqladeşdə sayları azalmışdır. Növün vəziyyəti məlum deyildir.

Təhlükə

Hindistan kərtənkələsi təhlükəyə yaxın npv kimi qeydə alınmışdır (ing. NT, Near Threatened)^[2]. Pakistanda onun ətindən dərman hazırlanır. Dərisindən uzunboğa çəkmələr düzəldilir.

Bu canlılar Pakistan, Hindistan, Banqladeş və Şri-Lankada qorunur. Onların ovlanması Nepal və Şri-Lankada qadağan edilmişdir.

Məmbə

• Hindistan kərtənkələsi (ing.)
• Hindistan kərtənkələsi (IUCN) (ing.)

İstinadlar

Pangolin India (Manis crassicaudata) zo ur bronneg a vev en India ha Sri Lanka.

El pangolí de l'Índia (Manis crassicaudata) és una espècie de pangolí que habita gran part de l'Índia i a Sri Lanka. Les seves escates poden servir per defensar-se fins i tot de l'atac d'un tigre.

Referències

Luskoun tlustoocasý (Manis crassicaudata) je pozemní, bezzubý, šupinatý savec, jeden ze sedmi žijících druhů rodu luskoun. Žije v různých typech tropických a subtropických lesů i na přiléhajících otevřených plochách v Indii, Nepálu, Pákistánu a na Srí Lance, kde se živí výhradně termity a mravenci.^[2][3]

Popis

Detail šupin luskounů tlustoocasých

Luskoun tlustoocasý bývá dlouhý 45 až 75 cm a jeho ocas měří dalších 30 až 45 cm. Samci se od samic na pohled odlišují tím, že jsou znatelně větší; statný samec může vážit až 35 kg. Na zádech, bocích a na ocase je pokryt až 18 řadami vzájemně se překrývajících rohovitých šupin. Malá trojhranná hlava navazuje plynule na tělo, podobně jako tlustý ocas. Šupiny, vytvářející tuhý krunýř, vznikly přeměněnou srsti a chrání zvíře před predátory, zraněním, chladem i parazity. Celková hmotnost šupinovitého krunýře žlutohnědé nebo žlutošedé barvy je asi čtvrtina až třetina váhy zvířete. Šupinami nemá porostlé břicho, čumák, uši a okolí očí. Má velmi špatný zrak i sluch, nejdůležitějším smyslem je pro něj čich. Mezi šupinami mu rostou ještě i chloupky chránící ho před útoky jeho kořisti.

Na každé silné končetině má pět drápů, z nichž tři větší jsou uzpůsobeny pro hrabání v zemi. Nemá žádné zuby a jeho hlavním nástrojem pro zachycení jídla je jazyk dlouhý až 25 cm. Polknutou potravu shromažďuje v prvé komoře žaludku a teprve ve druhé komoře, lemované tuhou svalovinou a představující jen pětinu celkového objemu žaludku, ji rozmělní a stráví.^[2][4]

Chování

Převážně noční zvíře, které den tráví osamoceno ve vyhrabané noře, která může být v měkké půdě až 6 m dlouhá. Na ochranu před nebezpečím se zkroutí do klubíčka a ocasem přikryje hlavu a nechráněné břicho; toto sevření je velmi pevné a luskouna nelze normálně rozvinout. Pro odpuzení nepřítele mu slouží žláza u análního otvoru, ze které vystřikuje páchnoucí tekutinu. Protivníka odrazuje také syčením a funěním, stejně jako sekáním tvrdým ocasem. Tato syčení a funění jsou jeho jedinými hlasovými projevy. Svoje území si značkuje výkaly.

Kromě pomalé chůze po zemi dokáže, díky svým drápům a silnému ocasu, i přes svou značnou váhu šplhat po stromech. Na stromy vylézá za mravenci, kteří se často v korunách stromů živí nektarem květů nebo šťávou z plodů.^[2][3][4]

Stravování

Živí se hlavně termity a mravenci. Mohutnými drápy vyhrabe díru do termitiště a vsune dovnitř svůj dlouhý lepkavý jazyk, okolní hmyz slízne a rychle polkne do prvé, větší části žaludku. Při krmení se chrání před útočící kořistí tím, že zavírá oční víčka a svírá nozdry a uši.^[2][4]

Rozmnožování

Pokud jsou vidět dva luskouni tlustoocasí společně, jde u těchto samotářů s největší pravděpodobnosti o pár připravující se k páření, jedině v tomto období se spolu nacházejí i ve stejné noře. Po období březosti trvající 65 až 70 dnů se rodí, obvykle v lednu až březnu nebo v červenci až listopadu, jedno až dvě mláďata. Váží 200 až 500 gramů, je pokryto měkkými šupinami, hned vidí a je schopno chodit. Asi měsíc mládě zůstává u matky v noře, pak se asi stejnou dobu vozí na zádech matky přichyceno u kořene ocasu; kojeno je obvykle asi 3 měsíce. V zajetí se luskouni tlustoocasí dožívají průměrně 13 let.^[2][3][4]

Ohrožení

Mezi jejich největší nepřátele jsou považováni lidé, kteří je i přes přísný zákaz loví. Jsou chytáni pro svou kůži, které se v Asii přisuzují afrodiziakální účinky nebo se z ní dělají kožené výrobky (např. boty) a také pro chutné maso. Tento lov má staleté historické zdůvodnění, jenže v minulosti byl prováděn s jinými zbraněmi.

Není přesně znám počet těchto zvířat vyskytujících se na tak rozlehlém a těžko přístupném území, přesto odborníci soudí, že jeho stavy se nepřetržitě snižují. Luskoun tlustoocasý je chráněn vnitrostátními předpisy ve všech zemích, kde žije, a je zařazen v příloze II CITES. Mezinárodním svazem ochrany přírody (IUCN) je hodnocen jako ohrožený druh (EN).^[2][3]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b c d e f} DE GUIA, Neil. Animal Diversity Web: Manis crassicaudata [online]. University of Michigan Museum of Zoology, MI, USA, rev. 2000 [cit. 2015-12-05]. Dostupné online. (anglicky)
3. ↑ ^{a b c d} IUCN Red List of Threatened Species: Manis crassicaudata [online]. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, rev. 2015 [cit. 2015-12-05]. Dostupné online. (anglicky)
4. ↑ ^{a b c d} ARKive: Manis crassicaudata [online]. ARKive, Wildscreen Trading Ltd., Bristol, UK [cit. 2015-12-05]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu luskoun tlustoocasý ve Wikimedia Commons
• Taxon Manis crassicaudata ve Wikidruzích

Das Vorderindische Schuppentier oder Indien-Schuppentier (Manis crassicaudata) ist eine Säugetierart aus der Familie der Schuppentiere (Manidae). Es stellt einen großen Vertreter der Schuppentiere dar, dessen Verbreitungsgebiet Südasien („Vorderindien“) umfasst. Dort bewohnt die Schuppentierart dichte Wälder, offene Landschaften und auch teils wüstenartige Gebiete. Sie ist nachtaktiv, einzelgängerisch und bodenlebend, kann aber auch gut in Bäumen klettern. Die Hauptnahrung stellen Ameisen und Termiten dar, über die genaue Lebensweise gibt es aber nur wenige Informationen. Allgemein gilt das Vorderindische Schuppentier als selten und sein Bestand ist durch zunehmende Jagd stark bedroht. Hauptsächlich die Schuppen, aber auch andere Körperteile dienen in lokalen medizinischen Bräuchen als Heilmittel, ebenso gelangen sie häufiger auch auf den internationalen Schwarzmarkt. Ein weiterer Gefährdungsfaktor ist die hohe menschliche Bevölkerungsdichte im Verbreitungsgebiet. Erstmals erwähnt wurde diese Schuppentierart im Jahr 1803.

Merkmale

Habitus

Das Vorderindische Schuppentier ist ein großer Vertreter der Schuppentiere. Es erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 51 bis 75 cm und eine Schwanzlänge von 33 bis 47 cm. Der Schwanz ist damit deutlich kürzer als der restliche Körper. Das Gewicht schwankt zwischen 10 und 16 kg. Männliche Tiere sind in der Regel größer als weibliche, ein besonders großes Exemplar aus Rajasthan maß insgesamt 170 cm in der Gesamtlänge und wog über 32 kg. Eine Untersuchung von 10 Individuen vom Pothohar-Plateau in Pakistan ergab durchschnittlich etwas größere Körpermaße. So variierten die Körperlängen ausgewachsener Tiere zwischen 76,2 und 84,3 cm, die Schwanzlängen zwischen 53 und 71 cm und das Körpergewicht von 11 bis 20 kg.^[1] Charakteristisch ist der bei allen Schuppentieren ausgebildete Schuppenpanzer, der die Oberseite des Kopfes, den Rücken und die Flanken, die Außenseiten der Gliedmaßen sowie den Schwanz bedeckt. Er besteht aus bis zu 294 einzelnen Schuppen, die einheitlich gelbbraun gefärbt und äußerst massiv gestaltet sind. Ihre Größe variiert je nach Körperlage. Die kleinsten Schuppen befinden sich am Kopf und sind nur 2 cm lang. Am größten werden sie am Rumpf und weisen dort eine Länge von 6,5 bis 7,0 cm und eine Breite von bis zu 8 cm auf, wobei sie zwischen 7 und 10 g wiegen. Am Rumpf sind die Schuppen in 13 bis 15 Reihen angeordnet. Die Größe der Schuppen nimmt dabei nach hinten zu. Auf der Rückenlinie des Körpers verläuft vom Kopf bis zur Schwanzspitze eine einzelne Reihe an Schuppen, die Anzahl beträgt insgesamt 46, davon entfallen 14 bis 16 auf den Schwanz. Der Schwanz ist äußerst massiv, an der Wurzel kann er einen Umfang von 30 cm aufweisen. Das Ende des Schwanzes ist vollständig mit Schuppen bedeckt und zeigt keine freie Hautstelle. Zwischen den einzelnen Schuppen sprießen lange, dünne Haare von heller Färbung, die auch auf den unbeschuppten Körperpartien nur spärlich vorhanden sind. Die Haut ist braun gefärbt, nur an der Nase erscheint sie dunkler. Die kleinen Augen besitzen eine dunkle Iris, die Ohren werden durch einen verdickten Knorpelkamm von maximal 2 cm Länge angezeigt. Die Zunge misst bis zu 42,5 cm und erreicht somit mehr als ein Drittel der Gesamtlänge der Tiere. Die Vorderbeine sind geringfügig länger als die Hinterbeine. Die Gliedmaßen enden sowohl vorn als auch hinten in je fünf Strahlen, die gebogene Krallen tragen. Die hinteren Krallen sind kürzer als die vorderen. Am Vorderfuß ist die mittlere zusätzlich verlängert und als Grabkralle ausgebildet.^[2][3][1]

Schädel- und Skelettmerkmale

Der Schädel besitzt eine Länge von 9 bis 16 cm und ist konisch geformt mit einem relativ langen und kräftigen Rostrum. Der Jochbogen zeigt sich typischerweise nicht geschlossen. Die Wirbelsäule umfasst 7 Hals-, 15 Brust-, 6 Lenden-, 3 Kreuzbein und 26 bis 30 Schwanzwirbel. Die vorderen Lendenwirbel besitzen außerordentlich gut entwickelte Wirbelbögen.^[2][3]

Verbreitung und Lebensraum

Verbreitungsgebiet (blau) des Vorderindischen Schuppentiers

Das Verbreitungsgebiet des Vorderindischen Schuppentiers umfasst das nord- und südöstliche Pakistan, den größten Teil Indiens, das südliche Nepal sowie die Insel Sri Lanka. Ursprünglich kam es auch in Bangladesch (mit Ausnahme der Küstenregion) vor, wo es jedoch höchstwahrscheinlich verschwunden ist. Zweifelhafte Berichte liegen zudem aus Myanmar und China vor. Die Schuppentierart bewohnt eine Reihe von Lebensräumen wie tropische Regenwälder, Sekundärwälder und Grasländer. In Pakistan ist sie auch in Dornbuschsavannen nachgewiesen, so dass sie auch eine gewisse Toleranz für Trockengebiete zeigt. Sofern ein ausreichendes Nahrungsangebot vorhanden sind, können die Tiere auch in der Nähe von menschlichen Siedlungen angetroffen werden. In der Regel bewohnt das Vorderindische Schuppentier Flach- und Hügelländer. Auf Sri Lanka wurde es bis in Höhen von 1100 m beobachtet, in den Nilgiri-Bergen im südlichen Indien bis in Höhen von 2300 m. Allgemein gilt die Schuppentierart als selten, die geringste Populationsdichte wird für die Refugien in den westlichen und östlichen Randbereichen des Verbreitungsgebietes angenommen.^[2][3][4] Untersuchungen vom pakistanischen Pothohar-Plateau ergaben nur 0,005 bis 0,015 Individuen je Hektar. Das Verhältnis von Männchen zu Weibchen liegt dabei Untersuchungen zufolge bei 1,6:1.^[5][6][1]

Lebensweise

Territorialverhalten

Zum Schutz vor Löwen zu einer Kugel zusammengerolltes Vorderindisches Schuppentier

Das Vorderindische Schuppentier ist einzelgängerisch und hält sich vorwiegend am Boden auf, Tiere in den Regenwäldern Sri Lankas klettern aber auch gelegentlich auf Bäume. Die Lebensweise ist aufgrund seltener Sichtungen weitgehend unerforscht.^[7] Die Hauptaktivität findet während der Dämmerung und nachts zwischen 17:00 und 05:00 Uhr statt. Verstärkte Aktivitäten konnten bei Untersuchungen von Tieren in Gefangenschaft zwischen 20:00 und 21:00 sowie zwischen 23:00 und 24:00 Uhr festgestellt werden, wobei die längste Phase rund zwei Stunden dauerte.^[8] Die Schuppentierart gräbt ihre eigenen Baue, die sich häufig unter großen Felsen befinden. Dabei lockert ein Tier das Erdreich mit den Vorderfüßen und stößt es mit den Hinterfüßen weg. Bei tieferen Bauen schiebt es die Erde rückwärts kriechend mit den Vorderfüßen raus. Ein einzelner Bau erreicht, abhängig von der Bodenbeschaffenheit, zwischen 1,5 m Länge in Gebieten mit festeren und 6 m in solchen mit lockeren Böden. Die Eingänge sind zwischen 23 und 30 cm groß, sie sind in der Regel mit Schlamm verdeckt. Neben den Schlafbauen, die regelmäßiger aufgesucht werden, können noch kurzfristig gegrabene Fressbaue unterschieden werden. Diese sind weitaus häufiger, mit 20 bis 35 cm Länge deutlich kürzer und zeichnen sich durch eine Anhäufung mit Überresten von Insekten aus. Untersuchungen in Pakistan ergaben, dass das Vorderindische Schuppentier seine Baue gern in der Nähe von Ziziphus- oder Acacia-Sträuchern anlegt.^[5] Am Boden bewegt sich die Schuppentierart vierfüßig mit dem Gewicht auf dem äußeren Rand der Krallen des Vorderfußes fort, die zudem nach unten umgeklappt sind und nach hinten zeigen. Weiterhin ist der Rücken durchgebogen und der Schwanz wird parallel zum Boden gehalten. Gelegentlich richtet sie sich auf den Hinterbeinen auf, um die Umgebung zu erkunden. Sie ist zudem ein guter Baumkletterer und sichert sich dabei mit dem Schwanz um den Stamm oder Ast gelegt ab. Bei Gefahr stößt das Vorderindische Schuppentier einen Zischlaut aus und rollt sich meist zu einer Kugel zusammen, mit dem Schwanz über dem Kopf, sodass die scharfen Schuppen die schuppenfreien Körperstellen schützen. Es kann aber auch Schläge mit dem Schwanz ausführen. Am Gesäß befinden sich Duftdrüsen, die ein gelbliches Sekret mit moschusartigem Geruch versprühen, was möglicherweise der Markierung dient.^[2][3][9]

Ernährung

Vorderindisches Schuppentier

Die Nahrung besteht vorwiegend aus Ameisen und Termiten, doch ist das Vorderindische Schuppentier weniger strikt myrmecophag als die anderen asiatischen Schuppentiere. So konsumiert es neben den ausgewachsenen Insekten auch deren Larven und Eier, letztere werden meist bevorzugt. Die Nahrung suchen die Tiere überwiegend am Boden und stöbern sie dort mit ihrem hervorragenden Geruchssinn auf, wobei sie beständig schnüffeln und sich orientieren. Aus Sri Lanka liegen Berichte vor, dass die Schuppentierart auch baumlebende Ameisen frisst, die sie beim Klettern erbeutet. Die Ameisen- und Termitenbauten werden mit den Krallen der Vorderfüße aufgebrochen, bei der Nahrungsaufnahme schnellt die lange, klebrige Zunge in kurzen Abständen aus dem Maul und befördert die Beute dann hinein. Einzelne Individuen des Vorderindischen Schuppentiers gehen sehr selektiv bei der Auswahl der Beute vor und fressen nur bestimmte Ameisen- und Termitenformen, die genauen Arten sind aber in vielen Fällen unbekannt. Analysen von Mageninhalten vom Pothohar-Plateau in Pakistan erbrachten unter anderem Ameisen der Gattung Camponotus und Termiten der Gattung Odontotermis. Ähnliches ergaben Untersuchungen im Yagirala-Waldreservat im südwestlichen Sri Lanka, hier kommen zusätzlich noch die Ameisenvertreter Oecophylla, Anoplolepis und Monomorium hinzu. In beiden Regionen fand sich ein großer Anteil an Bodensubstraten in den Mageninhalten, der mitunter mehr als die Hälfte des Volumens ausmachen kann.^[10][11] Neben staatenbildenden Insekten wurden in einzelnen untersuchten Mageninhalten auch Reste von Käfern und Schaben sowie Häute von Würmern nachgewiesen. Bei Tieren im südindischen Bundesstaat Tamil Nadu konnte der Verzehr von weichschaligen Landschnecken beobachtet werden.^[12] Das Vorderindische Schuppentier trinkt Wasser und setzt dabei ebenfalls die Zunge ein. Tiere in wüstenartig trockenen Regionen kommen längere Zeit ohne Wasser aus.^[2][3]

Fortpflanzung

Über die Fortpflanzung ist kaum etwas bekannt. Höchstwahrscheinlich pflanzt sich das Vorderindische Schuppentier über das gesamte Jahr hin fort, Geburten wurden von Januar bis August sowie von November^[13] bis Dezember registriert.^[14] Auf dem Pothohar-Plateau im westlichen Verbreitungsgebiet fanden Sichtungen von Jungtieren verstärkt von Dezember bis April statt.^[6] Während der Paarungszeit teilen sich männliche und weibliche Tiere möglicherweise einen Bau und sind zudem teils tagaktiv. Die Tragzeit wird mit 65 bis 80 Tagen angenommen. Meist kommt ein Junges, selten auch zwei zur Welt. Dieses ist rund 30 cm lang, einschließlich eines 12 bis 13 cm langen Schwanzes, und 235 bis 400 g schwer. Neugeborene haben geöffnete Augen und weiche Schuppen mit einzelnen sprießenden Haaren zwischen diesen. Sie können schon von Geburt an krabbeln. Meist trägt die Mutter das Jungtier auf der Schwanzwurzel, bei Gefahr rollt es sich mit diesem zusammen ein, um es so zu schützen. Über die Lebenserwartung der Art in freier Wildbahn ist nichts bekannt.^[2][3] Ein Tier verbrachte über 19 Jahre im Zoo von Oklahoma City.^[15]

Parasiten

Als äußere Parasiten sind vor allem Zecken bekannt. Weiterhin wurde das Vorderindische Schuppentier als Träger des Protozoons Toxoplasma und des Darmegels Echinostoma identifiziert.^[3]

Systematik

Manis crassicaudata

Manis culionensis

Manis javanica

Manis pentadactyla

Smutsia gigantea

Smutsia temminckii

Phataginus tetradactyla

Phataginus tricuspis

Das Vorderindische Schuppentier wird als eigenständige Art in die Gattung Manis eingegliedert, die wiederum drei weitere, heute noch bestehende Arten umfasst. Diese Gattung repräsentiert die asiatischen Vertreter der Familie der Schuppentiere (Manidae). Die Gattung Manis wiederum wird in die Unterfamilie Maninae gestellt. Diese steht den afrikanischen Schuppentieren gegenüber, die sich auf die Unterfamilien der Smutsiinae und der Phatagininae verteilen.^[17][16] Die Schuppentiere wiederum gelten gegenwärtig als das einzige Mitglied der Ordnung der Pholidota, die somit monotypisch sind. In die weitläufigere Verwandtschaft der Schuppentiere gehören die Raubtiere (Carnivora), was allerdings erst durch molekulargenetische Untersuchungen ermittelt und abgesichert wurde.^[18]

Häufig wird die Gattung Manis in die Untergattungen Manis und Paramanis unterteilt. In dieser Untergliederung gehört das Vorderindische Schuppentier ersterer an. Sein nächster Verwandter ist das Chinesische Schuppentier (Manis pentadactyla), das einzige weitere Mitglied der Untergattung Manis. Die nahe Verwandtschaft mit dem Chinesischen Schuppentier lässt sich allerdings genetisch nicht belegen. Nach Untersuchungen aus dem Jahr 2017 bildet das Vorderindische Schuppentier die Schwestergruppe einer Klade, bestehend aus dem Malaiischen Schuppentier (Manis javanica) und dem Palawan-Schuppentier (Manis culionensis). Die beiden Linien trennten sich bereits im Oberen Miozän vor 9,1 Millionen Jahren.^[16]

Fossilfunde des Vorderindischen Schuppentiers sind nicht bekannt. Allerdings ist aus dem heutigen Verbreitungsgebiet die ausgestorbene Art Manis lydekkeri belegt, die in den Carnul-Höhlen bei Madras entdeckt wurde. Ihr kann aber nur ein isoliertes letztes Glied des Mittelfingers mit der typischen Einkerbung für die Kralle zugewiesen werden, das wenig von den heutigen Vertretern abweicht. Mit einer Länge von 5,7 cm übertrifft der Fund vergleichbare Fingerglieder des afrikanischen Riesenschuppentiers (Smutsia gigantea) geringfügig.^[19][20] Das verwandtschaftliche Verhältnis der ausgestorbenen Manis-Arten zu den heutigen Vertretern ist ungeklärt.^[17] Unterarten des Vorderindischen Schuppentiers sind nicht bekannt. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung der Art erfolgte im Jahr 1803 durch Étienne Geoffroy Saint-Hilaire. Eine Zeit lang galt auch John Edward Gray als Erstautor, der die Art 1827 erwähnte.^[21][2][3]

Bedrohung

Das Vorderindische Schuppentier wird stark bejagt, zum Teil wegen des Fleisches, das lokal als Nahrungsmittel dient. Die Schuppen und andere Körperteile, etwa das Gehirn oder Körperfett, aus dem beispielsweise Öle gewonnen werden, gelten als Heilmittel oder Aphrodisiakum in örtlichen Traditionen^[12] und die Haut wird zur Herstellung von Leder genutzt. Zunehmend ist das Vorderindische Schuppentier aber auch in den internationalen Handel eingebunden, der vor allem die Schuppen betrifft, die in Ostasien für die Traditionelle Chinesische Medizin eingesetzt werden. So wurden auf dem Pothohar-Plateau in Pakistan zwischen Januar 2011 und April 2012 von Behörden allein 118 getötete oder gefangene Tiere sichergestellt.^[22] Wie die anderen Arten der Schuppentiere auch ist das Vorderindische Schuppentier seit dem Jahr 2000 durch das Washingtoner Artenschutz-Übereinkommen (CITES) geschützt. Daher ist auch jeglicher Handel mit den Tieren oder deren Körperteilen verboten (zero annual export quota des CITES). Ein Großteil des Verbreitungsgebietes der Schuppentierart gehört darüber hinaus zu den am dichtesten von Menschen besiedelten Gebieten überhaupt. Zwar kann sich das Vorderindische Schuppentier auch an von Menschen beeinflusste Areale anpassen, doch stellt die anhaltende Lebensraumzerstörung eine weitere große Bedrohung für seinen Bestand dar. Untergeordnet werden einzelne Tiere auch Opfer von Verkehrsunfällen.^[23] Die IUCN listet die Art daher als „stark gefährdet“ (endangered) und geht von einer stark rückgängigen Populationsgröße aus. Das Vorderindische Schuppentier ist in mehreren Naturschutzgebieten präsent, so im Chitwan-Nationalpark in Nepal und im Gir-Nationalpark in Indien.^[4][2]

Literatur

• Phillipe Gaubert: Order Pholidota. In: Don E. Wilson und Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 2: Hooved Mammals. Lynx Edicions, Barcelona 2011, ISBN 978-84-96553-77-4, S. 82–103 (S. 97)
• Ronald M. Nowak: Walker’s Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0801857899
• Don E. Wilson, DeeAnn M. Reeder (Hrsg.): Mammal Species of the World. 3. Ausgabe. The Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005, ISBN 0-8018-8221-4.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c} Nausheen Irshad, Tariq Mahmood und Muhammad Sajid Nadeem: Morpho-anatomical characteristics of Indian pangolin (Manis crassicaudata) from Potohar Plateau, Pakistan. Mammalia 80 (1), 2016, S. 103–110 ([1])
2. ↑ ^{a b c d e f g h} Phillipe Gaubert: Order Pholidota. In: Don E. Wilson und Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 2: Hooved Mammals. Lynx Edicions, Barcelona 2011, ISBN 978-84-96553-77-4, S. 82–103 (S. 97)
3. ↑ ^{a b c d e f g h} Martha E. Heath: Manis crassicaudata. Mammalian Species 513, 1995, S. 1–4
4. ↑ ^{a b} J. Baillie,D. Challender, P. Kaspal, A. Khatiwada, R. Mohapatra und H. Nash: Manis crassicaudata. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3. ([2]); zuletzt abgerufen am 17. November 2014
5. ↑ ^{a b} Tariq Mahmood, Nausheen Irshad und Riaz Hussain: Habitat Preference and Population Estimates of Indian Pangolin (Manis crassicaudata) in District Chakwal of Potohar Plateau, Pakistan. Russian Journal of Ecology 45 (1), 2014, S. 70–75
6. ↑ ^{a b} Tariq Mahmood, Nausheen Irshad, Riaz Hussain, Faraz Akrim, Iftikhar Hussain, Maqsood Anwar, Muhammad Rais und Muhammad Sajid Nadeem: Breeding habits of the Indian pangolin (Manis crassicaudata) in Potohar Plateau, Pakistan. Mammalia 80 (2), 2016, S. 231–234 ([3])
7. ↑ K. Krishna Prasad und C. Srinivasulu: Additional site records of Indian Pangolin (Manis crassicaudata Gray 1827) (Pholidota; Manidae) in Guntur, Mahabubnagar and Medak districts of Andhra Pradesh, India. Small Mammal Mail 4 (2), 2012, S. 8
8. ↑ Rajesh Kumar Mohapatra und Sudarsan Panda: Behavioural sampling techniques and activity pattern of Indian Pangolin Manis crassicaudata(Mammalia: Manidae) in captivity. Journal of Threatened Taxa 5 (17), 2013, S. 5247–5255
9. ↑ Rajesh Kumar Mohapatra und Sudarsan Panda: Behavioural Descriptions of Indian Pangolins (Manis crassicaudata) in Captivity. International Journal of Zoology 2014, S. 795062, doi:10.1155/2014/795062
10. ↑ Nausheen Irshad, Tariq Mahmood, Riaz Hussain und Muhammad Sajid Nadeem: Distribution, abundance and diet of the Indian pangolin (Manis crassicaudata). Animal Biology 65, 2015, S. 57–71
11. ↑ Hasitha Karawita, Priyan Perera, Nihal Dayawansa und Sriyani Dias: Dietary composition and foraging habitats of the Indian Pangolin (Manis crassicaudata) in a tropical lowland forestassociated landscape in southwest Sri Lanka. Global Ecology and Conservation 21, 2020, S. e00880, doi:10.1016/j.gecco.2019.e00880
12. ↑ ^{a b} Manoj Misra und Fahmeeda Hanfee: Pangolin distribution and trade in East and Northeast India. TRAFFIC 14, 2000, S. 4–5
13. ↑ Ishwar Prakash: Breeding of Mammals in Rajasthan Desert, India. Journal of Mammalogy 41 (3), 1960, S. 386–389
14. ↑ Norman T. L. Lim und Peter K. L. Ng: Home range, activity cycle and natal den usage of a female Sunda pangolin Manis javanica (Mammalia: Pholidota) in Singapore. Endangered Species Research 3, 2007, S. 1–8
15. ↑ Martha E. Heath: Biology, Husbandry, and Veterinary Care of Captive Chinese Pangolins (Manis pentadactyla). Zoo Biology 7, 1988, S. 293–312
16. ↑ ^{a b c} Philippe Gaubert, Agostinho Antunes, Hao Meng, Lin Miao, Stéphane Peigné, Fabienne Justy, Flobert Njiokou, Sylvain Dufour, Emmanuel Danquah, Jayanthi Alahakoon, Erik Verheyen, William T. Stanley, Stephen J. O’Brien, Warren E. Johnson und Shu-Jin Luo: The Complete Phylogeny of Pangolins: Scaling Up Resources for the Molecular Tracing of the Most Trafficked Mammals on Earth. Journal of Heredity 109, 2018, S. 347–359, doi:10.1093/jhered/esx097
17. ↑ ^{a b} Timothy J. Gaudin, Robert J. Emry und John R. Wible: The Phylogeny of Living and Extinct Pangolins (Mammalia, Pholidota) and Associated Taxa: A Morphology Based Analysis. Journal of Mammalian Evolution 16, 2009, S. 235–305
18. ↑ William J. Murphy, Eduardo Eizirik, Stephen J. O’Brien, Ole Madsen, Mark Scally, Christophe J. Douady, Emma Teeling, Oliver A. Ryder, Michael J. Stanhope, Wilfried W. de Jong und Mark S. Springer: Resolution of the Early Placental Mammal Radiation Using Bayesian Phylogenetics. Science 294, 2001, S. 2348–2351
19. ↑ Th. Kormos: Manis hungarica n. sp., das erste Schuppentier aus dem europäischen Oberpliozän. Folia Toologica et Hydrobiologica 6, 1934, S. 87–94
20. ↑ Robert J. Emry: A North American Oligocene pangolin and other additions to the Pholidota. Bulletin of the American Museum of Natural History 142, 1970, S. 455–510
21. ↑ Don E. Wilson, DeeAnn M. Reeder (Hrsg.): Mammal Species of the World. 3. Ausgabe. The Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005, ISBN 0-8018-8221-4 ([4])
22. ↑ Tariq Mahmood, Riaz Hussain, Nausheen Irshad, Faraz Akrim und Muhammad Sajid Nadeem: Illegal Mass Killing of Indian Pangolin (Manis crassicaudata) in Potohar Region, Pakistan. Pakistan Journal of Zoology 44 (5), 2012, S. 1457–1461
23. ↑ K. L. N. Murthy und Satyanarayan Mishra: A note on road killings of Indian pangolin Manis crassicaudata Gray at Kambalakonda Wildlife Sanctuary of Eastern Ghat Ranges. Small Mammal Mail 2 (2), 2012, S. 8–10

The Indie pangolin, thick-tailed pangolin, or scaly anteater (Manis crassicaudata) is a pangolin foond in the plains an hills o Indie, Sri Lanka, Nepal an Bhutan.^[2]

References

Il-Pangolin Indjan (Manis crassicaudata) huwa mammiferu plaċentat insettivoru mifrux mal-Indja, Sri Lanka, u Pakistan. Il-Pangolin Indjan ġie klassifikat taħt is-sottoġeneru Manis, flimkien mal-aktar speċi ta' pangolin relatat fil-qrib miegħu, il-Pangolin Ċiniż.

Referenzi

• Pangolin Specialist Group (1996). Manis crassicaudata. Lista Ħamra tal-IUCN 2006.

Индий панголин (лат. Manis crassicaudata ) – Кечывалвел Азийыште (Индий, Пакистан, Бангладеш да Шри-Ланка) панголин-влак (Manidae) йамагат гыч изи янлык. Капше 45—75 см, почше 33—45 см, нелытше 5—35 кг.

भारतीय पैंगोलिन (Indian pangolin), जिसका वैज्ञानिक नाम मैनिस क्रैसिकाउडाटा (Manis crassicaudata) है, पैंगोलिन की एक जीववैज्ञानिक जाति है जो भारत, श्रीलंका, नेपाल और भूटान में कई मैदानी व हलके पहाड़ी क्षेत्रों में पाया जाता है।^[3] यह पैंगोलिन की आठ जातियों में से एक है और संकटग्रस्त माना जाता है। हर पैंगोलिन जाति की तरह यह भी समूह की बजाय अकेला रहना पसंद करता है और नर व मादा केवल प्रजनन के लिए ही मिलते हैं। इसका अत्याधिक शिकार होता है जिसमें रोग-निवारण के लिए इसके अंगों को खाने की झूठी और अन्धविश्वासी प्रथाएँ भी भूमिका देती हैं। इस कारणवश यह विलुप्ति की कागार पर आ गया है।यह हिमाचल प्रदेश के जँगलौ में भी होता है। जिसे स्थानीय भाषा में सलगर कहते हैं। स्थानीय लोग इस जानवर के मांस को दुलृभ और गुण कारी मानते है।जिसके चलते इसका शिकार किया जा रहा है। अभी हाल में ही बनूडी नाम के गाँव मे यह देखा गया था। ^[1]

इन्हें भी देखें

• पैंगोलिन
• चीनी पैंगोलिन

सन्दर्भ

ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା (ଇଂରାଜୀ ନାମ Indian pangolin ବା thick-tailed pangolin ବା scaly anteater, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Manis crassicaudata) ମୁଖ୍ୟତଃ ଭାରତୀୟ ଉପମହାଦ୍ୱୀପରେ ପରିଲକ୍ଷିତ ଏକ ସ୍ତନ୍ୟପାୟୀ ପ୍ରାଣୀ ।^{[୨][୩][୪]} ନିଜ ପରିବାସରେ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଖୁବ୍ ବିରଳ ଓ ସାଧାରଣରେ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଅନ୍ୟ ଉପପ୍ରଜାତିମାନଙ୍କ ପରି ଏହାର ଶରୀର ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ବଡ଼ କାତିଯୁକ୍ତ ଯାହା ଏହାର ଶରୀର ପାଇଁ ଏକ ସୁରକ୍ଷା କବଚ ସଦୃଶ କାମ କରେ । ମହାବଳ ବାଘ ପରି ଶିକାରୀ ଜୀବ ବଜ୍ରକାପ୍ତାକୁ ଆକ୍ରମଣ କଲେ ସେ ମୋଡ଼ିମାଡ଼ି ହୋଇ ଏକ କାତିଯୁକ୍ତ ବର୍ତ୍ତୁଳ ପରି ହୋଇଯାଏ । ବଜ୍ରକାପ୍ତାର କାତିର ରଙ୍ଗ ସେ ରହୁଥିବା ସ୍ଥାନର ମାଟିର ରଙ୍ଗ ସଦୃଶ ହୋଇଥାଏ ।^[୫]

ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଏକ କୀଟଭକ୍ଷୀ ଓ ନିଶାଚର ଜୀବ । ମାଟି, ଊଈହୁଙ୍କା, ପଚିସଢ଼ି ଫମ୍ପା ହୋଇଯାଉଥିବା କାଠଗଣ୍ଡି ପ୍ରଭୃତି ତାଡ଼ି ସେଥିରେ ଥିବା ପିମ୍ପୁଡ଼ି, ଊଈମାନଙ୍କୁ ଖାଇଯାଏ । ଏହାର ନଖ ବା ପଞ୍ଝା ତାହାର ଆଗଗୋଡ଼ ପରି ଲମ୍ବା ଓ ଏସବୁ ତାଡ଼ି କୀଟ ଖାଇବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଦିନ ବେଳା ଏମାନେ ନିଜ ଗାତ ବା ବସାରେ ବିଶ୍ରାମ କରୁଥାନ୍ତି ।

ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତାକୁ ସଙ୍କଟାପନ୍ନ (“endangered” ବା “threatened”) ଜୀବଙ୍କ ଶ୍ରେଣୀରେ ରଖାଯାଇଛି । ଲୋକେ ଏମାନଙ୍କୁ ମାରି ମାଂସ ଓ ଶରୀରର ବିଭିନ୍ନ ଅଂଶକୁ ପାରମ୍ପରିକ ଔଷଧରେ ବ୍ୟବହାର କରିଥାନ୍ତି ।^[୧]

ବିବରଣୀ

ଭାରତର ଗୁଜରାଟର ଏକ ବଜ୍ରକାପ୍ତା

ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଏକାକୀ ରୁହନ୍ତି, ଧୀର ବେଗରେ ଗତି କରନ୍ତି ଓ ସ୍ୱଭାବରେ ଲାଜକୁଳା ହୋଇଥାନ୍ତି ।^[୬] ମୁଣ୍ଡର ଆରମ୍ଭରୁ ଲାଞ୍ଜର ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହାର ଶରୀରର ଦୈର୍ଘ୍ୟ ପ୍ରାୟ ୮୪-୧୨୨ ସେଣ୍ଟିମିଟର୍ (୩୩-୪୮ ଇଞ୍ଚ୍) । ଏହାର ଲାଞ୍ଜଟି ପ୍ରାୟ ୩୪ରୁ ୪୭ ସେଣ୍ଟିମିଟର୍ ଲମ୍ବା ଓ ଏହାର ଓଜନ ୧୦ରୁ ୧୬ କିଲୋଗ୍ରାମ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ମାଈମାନଙ୍କର ଦୁଇଟି ପହ୍ନା (ବା ସ୍ତନ) ରହିଥାଏ ଓ ଏମାନେ ଆକାରରେ ଅଣ୍ଡିରାମାନଙ୍କଠାରୁ ଛୋଟ ହୋଇଥାନ୍ତି । ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ମୁଣ୍ଡଟି କୋନ୍ ଆକୃତିର ହୋଇଥାଏ । ଏମାନଙ୍କ ଆଖି କଳା ଓ ଛୋଟ । ଗୋଜିଆ ମୁହଁର ଅଗ୍ରଭାଗରେ ନାକ ରହିଥାଏ ଯାହାର ରଙ୍ଗ ଦେହର ରଙ୍ଗଠାରୁ ଅଳ୍ପ ଗାଢ଼ । ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଅବୟବଗୁଡ଼ିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଏବଂ ଗୋଡ଼ର ପଞ୍ଝାରେ ମୁନିଆ ନଖ ରହିଥାଏ ।^[୬] ବଜ୍ରକାପ୍ତା ପ୍ରାୟତଃ କେବଳ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଓ ଊଈ ପରି କୀଟ ହିଁ ଖାଏ । ଗାତ ଓ ହୁଙ୍କାରୁ ପିମ୍ପୁଡ଼ି, ଊଈ ଖାଇବା ପାଇଁ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଜିଭ ଲମ୍ବା ଓ ଅଠାଯୁକ୍ତ ହୋଇଥାଏ ।^[୬] ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଦାନ୍ତ ନାହିଁ ଓ ଏହାର ପେଟରେ ଥିବା ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ମାଂସପେଶୀ ଖାଦ୍ୟ ଜୀର୍ଣ୍ଣ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାନ୍ତି ।^[୬] ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଶରୀରର ବିଶେଷ ଆକର୍ଷଣ ହେଲା ଚାରିପଟେ କବଚ ପରି ରହିଥିବା ଏହାର କାତି । ଗୋଡ଼ ଓ ପେଟକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ମୁହଁର ଉପର ଓ ପୁରା ଶରୀର କାତିରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ । କେରାଟିନ୍‍ରୁ (ନଖ ପରି ରୂପାନ୍ତରିତ ଚର୍ମ) ତିଆରି ଏହି କାତି ଖୁବ୍ ଟାଣ । ପୁରା ଶରୀରରେ ୧୬୦ରୁ ୨୦୦ କାତି ଥାଏ ଯାହାର ୪୦-୪୬ ଶତକଡ଼ା ଭାଗ ଲାଞ୍ଜରେ ରହିଥାଏ । କେତେକ କାତି ୬.୫-୭ ସେ.ମି. ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲମ୍ବା, ୮.୫ ସେ.ମି. ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଓସାରିଆ ଏବଂ ୭-୧୦ ଗ୍ରାମ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଓଜନର ହୋଇଥାନ୍ତି । ଏହି କାତିମାନଙ୍କ ଓଜନ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ସମଗ୍ର ଶରୀରର ଓଜନର ଏକ-ଚତୁର୍ଥାଂଶରୁ ଏକ-ତୃତୀୟାଂଶ ଭାଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇପାରେ ।^[୭]

ପରିବାସ

ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଜଙ୍ଗଲ ଓ ପରିବାସରେ ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ବାସ କରିପାରେ । ଶ୍ରୀଲଙ୍କାର ବର୍ଷାରଣ୍ୟ, ସମତଳ ଭୂମି ଓ ଏପରିକି ମାଳଭୂମିରେ ମଧ୍ୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ବାସ କରିବାର ଦେଖାଯାଏ । ତୃଣଭୂମି, ଅଘଞ୍ଚ ଜଙ୍ଗଲ, ମରୁଭୂମି, ଶୁଷ୍କ ଭୂମି ଓ ପାହାଡ଼ିଆ ଅଞ୍ଚଳରେ ମଧ୍ୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି ।^[୮] ଭାରତ, ପାକିସ୍ତାନ ଓ ଦକ୍ଷିଣ-ଏସିଆରେ ଏମାନେ ଦେଖାଯାନ୍ତି । ସିଆଲକୋଟ୍, ଝେଲମ୍, ଗୁଜରାଟ, ପଞ୍ଜାବର ଉତ୍ତର-ପଶ୍ଚିମାଂଶ, କୋହାଟ୍, ଅଟ୍ଟୋକ୍, ଖାଇବର୍, ସିନ୍ଧ୍ ଓ ବେଲୁଚିସ୍ତାନରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଦେଖାଯିବାର ଉଲ୍ଲେଖ ରହିଛି ।^[୮] ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଉଚ୍ଚଭୂମିରେ ରହିବାର ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଶ୍ରୀଲଙ୍କାରେ ୧୧୦୦ ମିଟର୍ ଓ ଭାରତର ନୀଳଗିରି ପର୍ବତରେ ୨୩୦୦ ମିଟର୍ ଉଚ୍ଚତା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ବିଚରଣ କରିବା ଦେଖାଯାଇଛି । ଗାତ ଖୋଳିବା ସହଜ ହୋଇଥିବାରୁ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ନରମ ଓ ବାଲିମିଶା ମାଟି ପସନ୍ଦ କରେ ।^[୮]

ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଗାତକୁ ଦୁଇଟି ଶ୍ରେଣୀରେ ବିଭକ୍ତ କରିପାରିବା । ଗୋଟିଏ ହେଲା ରହିବା ଗାତ (ବସା) ଓ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ଖାଇବା ପାଇଁ ଖୋଳାଯାଇଥିବା ଗାତ । ଖାଦ୍ୟଗାତଗୁଡ଼ିକ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଛୋଟ ଓ କେତେ କୀଟ ଅଛନ୍ତି ତାହା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରିଥାଏ । ଅଧିକ ଶିକାର ମିଳୁଥିବାରୁ ବସନ୍ତ ଋତୁରେ ଏପରି ଗାତ ଅଧିକ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ବସାଗୁଡ଼ିକ ଓସାରିଆ, ଗଭୀର ଓ ଗୋଲାକାର ମୁହଁବିଶିଷ୍ଟ । ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଏଥିରେ ସାଧାରଣତଃ ବିଶ୍ରାମ, ଶୟନ ଇତ୍ୟାଦି କରେ । କିଛି ମାସ ପରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ବସା ଛାଡ଼ି ଶିକାର ମିଳୁଥିବା ସ୍ଥାନରେ ଏକ ନୂଆ ବସା ଖୋଳେ । ଆବଶ୍ୟକତା ପଡ଼ିଲେ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ନିଜ ପୁରୁଣା ବସାକୁ ମଧ୍ୟ ଫେରିଥାଏ ।^[୬]

ଆଫ୍ରିକୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଗଛ ଚଢ଼ିପାରେ କିନ୍ତୁ ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଗଛ ଚଢ଼ିପାରେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ନିଜ ପରିବାସରେ ଅଧିକ ଗଛ ଓ ବୁଦା ଥିବା ସେ ପସନ୍ଦ କରେ । କାରଣ ଗଛ ଓ ବୁଦା ପାଖରେ ବସା ଖୋଳିବା କିଛି ମାତ୍ରାରେ ସହଜ ହୋଇଥାଏ । ତୃଣଭୂମି, ଗଛର ମୂଳ, ବୁଦା, ପତ୍ରଗଦା, କଟା ଫମ୍ପା ଗଛଗଣ୍ଡି, ହସ୍ତୀମଳ ଇତ୍ୟାଦିରେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଓ ଊଈର ଉପସ୍ଥିତିର ସମ୍ଭାବନା ସର୍ବାଧିକ ତେଣୁ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ପରିବାସରେ ଏସବୁ ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ ରହିବା ଅବଶ୍ୟମ୍ଭାବୀ ।^[୮]

ଆହାର

ଚାଲିବା ବେଳେ ଏକ ବଜ୍ରକାପ୍ତା

କୀଟଭକ୍ଷୀ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ପ୍ରାଥମିକ ଆହାର ହେଲେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି, ଜନ୍ଦା ଓ ଊଈ । ବେଳେବେଳେ ଏମାନେ ଗୋବରା ପୋକ ଓ ଅସରପାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖାଇଯାଆନ୍ତି । ନିଜ ଶିକାର ଜୀବ ସହ ତାହାର ଅଣ୍ଡା, ଲାର୍ଭା ଇତ୍ୟାଦି ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଖାଇପକାନ୍ତି ।^[୬] ପଞ୍ଜାବ ଅଞ୍ଚଳର ପୋତୋହାରରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତାମାନଙ୍କ ପ୍ରମୁଖ ଆହାର ହେଉଛନ୍ତି ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ପିମ୍ପୁଡ଼ି “Camponotus confuci” ଓ “Camponotus compressus” ।^[୯] ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଖାଇବା ବେଳେ ଛୋଟ ଗୋଡ଼ି, ବାଲି, ମାଟି, ଗଛର ଅଂଶ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଖାଇଯାଏ ଓ ପେଟର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ମାଂସପେଶୀ ଏସବୁକୁ ହଜମ କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ । ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ନିଶାଚର ଓ ନିଜର ପ୍ରଖର ଆଘ୍ରାଣଶକ୍ତିଦ୍ୱାରା ଖାଦ୍ୟ ବା ପିମ୍ପୁଡ଼ି, ଊଈଙ୍କ ହୁଙ୍କା ଠାବ କରିବାରେ ସକ୍ଷମ ହୋଇଥାଏ । ଭୂମିରେ ଚାଲବୁଲ କରୁଥିବା କୀଟଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଶ୍ରୀଲଙ୍କାର ବଜ୍ରକାପ୍ତା ସେଠାକାର ବର୍ଷାରଣ୍ୟର ଗଛମାନଙ୍କରେ ଚଢ଼ି ମଧ୍ୟ ଶିକାର କରେ । ବଜ୍ରକାପ୍ତା ପିମ୍ପୁଡ଼ି ବସା ବା ଊଈ ହୁଙ୍କାକୁ ନିଜ ଆଗ ଗୋଡ଼ର ମୁନିଆ ନଖ ସାହାଯ୍ୟରେ ଖୋଳି ବିଦାରି ଦିଏ । ଢିଲା ମାଟିକୁ ପଛ ଗୋଡ଼ ସାହାଯ୍ୟରେ ପଛପଟକୁ ଫିଙ୍ଗିଦିଏ ।^[୧୦] ଖାଇବା ବେଳେ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଜିଭ ତୀବ୍ର ବେଗରେ କୀଟମାନଙ୍କୁ ଶୋଷି ଚାଲିଥାଏ । ପାଣି ପିଇବା ବେଳେ ବି ଜିଭ ଠିକ୍ ସେହିପରି ବ୍ୟବହୃତ ହୁଏ ।^[୬] ଯନ୍ତାରେ ପୋଷା ହୋଇ ରହିଥିବା କେତେକ ବଜ୍ରକାପ୍ତାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଲାଲ୍ ବୁଣକାର ପିମ୍ପୁଡ଼ି (Oecophylla smaragdina) ଓ ସେମାନଙ୍କ ଅଣ୍ଡା ପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ବୋଲି ଏକ ଅଧ୍ୟୟନରୁ ଜଣାପଡ଼ିଥିଲା ।^[୧୦]

ପ୍ରଜନନ

ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ବିଭିନ୍ନ ବ୍ୟାବହାରିକ ଭଙ୍ଗୀ

ବଜ୍ରକାପ୍ତାମାନଙ୍କ ପ୍ରଜନନ ବିଷୟରେ ସବିଶେଷ ତଥ୍ୟ ଅଦ୍ୟାବଧି ଉନ୍ମୋଚିତ ହୋଇନାହିଁ । ସହବାସ ଋତୁରେ ଅଣ୍ଡିରା ଓ ମାଈ ମିଶି ଏକ ଗାତରେ ରହିପାରନ୍ତି ଏବଂ କିଛି କାମ ଦିନବେଳା ମଧ୍ୟ କରିଥାଆନ୍ତି । ଅଣ୍ଡିରାଙ୍କ ଶୁକ୍ରଗ୍ରନ୍ଥି ପଛ ଗୋଡ଼ ନିକଟରେ ଚର୍ମର ଏକ ପରସ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ରହିଥାଏ । ମାଈର ରେଚକ ନଳୀ ନିକଟରେ ହିଁ ଭୃଣର ଗଠନ ଓ ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ । ଏମାନଙ୍କ ଗର୍ଭଧାରଣ ସମୟ ୬୫ରୁ ୭୦ ଦିନ । ଅଧିକାଂଶରେ ମାଈ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଗୋଟିଏ ଓ ସମୟେ ସମୟେ ଯମଜ ଶାବକଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦିଏ ।^[୧୧] ଜନ୍ମ ସମୟରେ ଶାବକର ଓଜନ ୨୩୫ରୁ ୪୦୦ ଗ୍ରାମ୍ ଓ ଲମ୍ବ ୩୦ ସେ.ମି. ଯାଏଁ ହୋଇଥାଏ । ନବଜାତ ଶାବକର ଆଖି ଖୋଲାଥାଏ ଓ ତା’ ଶରୀରରେ କୋମଳ କାତି ରହିଥାଏ । ମା’ ଲାଞ୍ଜ ଉପରେ ନିଜ ଶାବକକୁ ଧରି ରଖି ବୁଲାବୁଲି କରେ ।^[୧୨] କୌଣସି ଅସୁବିଧା ପଡ଼ିଲେ ଶାବକ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ମା’ର ପେଟ ଓ ଲାଞ୍ଜଦ୍ୱାରା ଘୋଡ଼େଇ ହୋଇ ରହିଥାଏ । ^[୧୨]

କୋଲକାତାର ଅଲିପୁର ଚିଡ଼ିଆଘର,^[୧୩] ଓକ୍ଲାହାମା ଚିଡ଼ିଆଘର^[୧୪] ଓ ନନ୍ଦନକାନନ ଜୀବ ଉଦ୍ୟାନ^{[୧୦][୧୫][୧୬]} ଆଦିରେ ସଫଳ ଭାବେ ବଜ୍ରକାପ୍ତାଙ୍କ ମିଳନ ଓ ପ୍ରଜନନ କରାଯାଇପାରିଛି ।

ଗର୍ଭବତୀ ଥିବା ସମୟରେ ମାଈ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ଶରୀରରେ ସେପରି କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ । ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଥିବା ବଜ୍ରକାପ୍ତା ମଇ ଓ ଜୁନ୍‍ ମାସ ଛଡ଼ା ଅନ୍ୟ ସବୁ ମାସରେ ପ୍ରଜନନ କରିବାର ଦେଖାଯାଇଛି ।^[୧୦] ଜନ୍ମ ସମୟରେ ଓକ୍ଲାହାମା ଚିଡ଼ିଆଖାନାର ଏକ ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଶାବକର ଓଜନ ୨୩୫ ଗ୍ରାମ୍, ୧୨.୫ ସେ.ମି. ଲମ୍ବା ଲାଞ୍ଜ ସହିତ ସମଗ୍ର ଶରୀରର ଦୈର୍ଘ୍ୟ ପ୍ରାୟ ୩୦ ସେ.ମି. ରହିଥିଲା ।^[୧୫] ଓକ୍ଲାହାମା ଚିଡ଼ିଆଘରର ଆଉ ଏକ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଜନ୍ମ ସମୟରେ ୩୧୦ ମିମି ଲମ୍ବର ଓ ୧୨୫ ମିମି ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ବିଶିଷ୍ଟ ଥିଲା ।^[୧୪]

ବ୍ୟବହାର

ଗୁଜରାଟର ଗିର୍ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ୟାନରେ ନିଜକୁ ଦୁଇଟି ଏସୀୟ ସିଂହଙ୍କଠାରୁ ରକ୍ଷା କରୁଥିବା ବଜ୍ରକାପ୍ତା

ଭାରତୀୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଏକାକୀ ରୁହେ, ମୁଖ୍ୟତଃ ନିଶାଚର ଓ ନିଜର କ୍ଷେତ୍ର ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରେ । ଶ୍ରୀଲଙ୍କାର ବର୍ଷାରଣ୍ୟରେ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଗଛ ମଧ୍ୟ ଚଢ଼ିପାରନ୍ତି । ଏମାନେ ନିଜେ ନିଜର ବସା ତିଆରି କରନ୍ତି ଓ ବସା ପାଇଁ ଭୂମି ଭିତରକୁ ପ୍ରାୟ ୧.୫ରୁ ୬ ମିଟର୍ ଗଭୀର ଗାତ ଖୋଳିଥାନ୍ତି । ବସାମାନ ବଡ଼ ବଡ଼ ପଥର ତଳେ ରହିଥାଏ ଓ ଢିଲା ମାଟି ପକାଇ ବସାର ମୁହଁ ଆଂଶିକ ରୂପେ ବନ୍ଦ ଥାଏ । ବିପଦର ଆଭାସ ମିଳିଲେ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଗୁଡ଼େଇ ଓ ମୋଡ଼ି ହୋଇ ଏକ କାତିଯୁକ୍ତ ବର୍ତ୍ତୁଳରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଏ । ଲାଞ୍ଜଟି ଏହି ସମୟରେ ମୁହଁ ସହିତ ଚିପି ହୋଇ ରହିଥାଏ । ବନ୍ଦୀ ଅବସ୍ଥାରେ ଏମାନେ ୧୯ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଢ଼ିପାରନ୍ତି ।

ନିଶାଚର ଓ ଗୋପନରେ ଚଳପ୍ରଚଳ କରୁଥିବାରୁ ଏମାନଙ୍କୁ ଜଙ୍ଗଲରେ ଦେଖିବା କଷ୍ଟକର । ଡରିଗଲେ ବା ରାଗିଲେ ସେମାନେ ସୁ-ସୁ ଧ୍ୱନିରେ ଗର୍ଜ୍ଜନ କରନ୍ତି । M. crassicaudata ପ୍ରଜାତିର ମଳଦ୍ୱାରସ୍ଥ ଗ୍ରନ୍ଥିରୁ ଏକ ତରଳ ପଦାର୍ଥ କ୍ଷରଣ ହୁଏ ଯାହା ପ୍ରତିରକ୍ଷା ବା ସୀମା ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ ପାଇଁ ବ୍ୟବହୃତ ହେଉଥିବା ସମ୍ଭବପର ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ୫ଟାରୁ ସକାଳ ୫ଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଜ୍ରକାପ୍ତାଗୁଡ଼ିକ ସକ୍ରିୟ ରୁହନ୍ତି । ରାତି ୮ରୁ ୯ଟା ବେଳକୁ ଏମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ବଢ଼ିଯାଏ । ^[୧୭] ତେବେ ଏଥିରେ କିଛି ବ୍ୟତିକ୍ରମ ମଧ୍ୟ ଘଟିପାରେ ।

ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ସହ ସମ୍ପର୍କ ଓ ସଂରକ୍ଷଣ ସ୍ଥିତି

ଉଦ୍ଧାର କରାଯାଇଥିବା ଏହି ବଜ୍ରକାପ୍ତାଟିକୁ ଉତ୍ତର ଗୁଜରାଟରେ ଛଡ଼ା ଯାଇଥିଲା

ବହୁ ଦେଶରେ ଆଇନ ଅନୁଯାୟୀ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଏକ ସଂରକ୍ଷିତ ଜୀବ ହେଲେ ହେଁ ମାଂସ, କାତି ଓ ଚମଡ଼ା ପାଇଁ ବହୁମାତ୍ରାରେ ଏହାର ହତ୍ୟା କରାଯାଇଥାଏ । ଗତ ୨୦ ବର୍ଷରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଶରୀରକୁ ନେଇ ଅବୈଧ କାରବାର ବୃଦ୍ଧି ପାଇଛି ।^[୮] ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଓ ସ୍ଥାନୀୟ ବ୍ୟବସାୟିକ ଚାହିଦାକୁ ମେଣ୍ଟାଇବା ପାଇଁ ଏମାନଙ୍କ ଶିକାର କରାଯାଉଛି ଓ ଫଳରେ ଏମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ହ୍ରାସ ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ଏକାବେଳକେ ମାଈ ବଜ୍ରକାପ୍ତା କେବଳ ଗୋଟିଏ ଶାବକ ଜନ୍ମ କରୁଥିବାରୁ ଓ ଶିକାର ବଢ଼ି ଚାଲିଥିବାରୁ ବଜ୍ରକାପ୍ତାଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ସଙ୍କଟାପନ୍ନ ହେଲାଣି ।^[୧] ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଶରୀରର ବିଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗ ଖାଦ୍ୟ ଅଥବା ଔଷଧରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ । ବଜ୍ରକାପ୍ତାର କାତି କାମୋଦ୍ଦୀପକ ଔଷଧ କିମ୍ବା ତାବିଜ ତିଆରିରେ ବ୍ୟବହୃତ ହୁଏ । ଚମଡ଼ାରୁ ଯୋତା, ଚପଲ ଆଦି ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯାଇଥାଏ ।^[୬] ଅନୁଭବୀ ସ୍ଥାନୀୟ ଶିକାରୀ ଓ ଯାଯାବରମାନେ ଅଧିକାଂଶରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତାମାନଙ୍କ ଶିକାର କରିଥାନ୍ତି ।^[୭]

CITES-ସଂରକ୍ଷିତ ସ୍ତନ୍ୟପାୟୀ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ତାଲିକାରେ ସର୍ବାଧିକ ବ୍ୟବସାୟ ବା ଆମଦାନୀ-ରପ୍ତାନୀ ହେଉଥିବାପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ପ୍ରମୁଖ ।^[୧୮] ଚୀନୀ ପାରମ୍ପରିକ ଔଷଧ ପାଇଁ ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଏସୀୟ ପ୍ରଜାତି (ମାଳୟ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ଓ ଚୀନୀ ବଜ୍ରକାପ୍ତା) ମଧ୍ୟ ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ ହ୍ରାସ ପାଇଯାଇଛନ୍ତି ।^[୧]

ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ପ୍ରଚଳିତ ସାମାନ୍ୟ ନାମ

ବିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ବଜ୍ରକାପ୍ତାର ନାମଗୁଡିକ ହେଲା :

• ମରାଠୀ : खवल्या मांजर (ଖୱଲ୍ୟା ମାଂଜର)
• ଛତିଶଗଡ଼ୀ : ଶାଲ୍ ଖପରି
• ଅହମିଆ ବା ଆସାମୀୟ : বন-ৰৌ (ବୋନ୍-ରୋଉ)
• ତେଲୁଗୁ : “ପୋଲୁସୁ ପଣ୍ଡି” ବା “ନେଲା ଚେପା”
• ମାଲାୟାଲମ୍ : ഈനാംപേച്ചി (ଈନାମ୍ପେଚି)
• ତାମିଲ : அலங்கு (“ଆଳୁଙ୍ଗୁ” ବା “ଆଲାଙ୍ଗୁ”)
• ସିଂହଳୀ : କବାଲେୱା
• କନ୍ନଡ଼ : ಚಿಪ್ಪು ಹಂದಿ (ଚିପ୍ପୁ ହାଣ୍ଡି) ^[୧୯]

ଆଧାର

இந்திய எறும்புண்ணி (Manis crassicaudata) என்பது ஒரு எறும்புண்ணி ஆகும். இது இந்தியா, இலங்கை, நேபாளம், பூடான் ஆகிய நாடுகளின் சமவெளிகள், மலைகள் போன்ற இடங்களில் காணப்படுகிறது.^[2] இது பூனை அளவு கொண்டதாகவும், ஆனால் சற்றே நீளமான உடலும், நீண்ட வாலும், கூர்மையான முகம் கொண்ட, கூரிய நுண்ணறிவுள்ள விலங்கு ஆகும். மற்ற பாலூட்டிகள் போலல்லாமல் இதன் உடல் முழுக்க உள்ள செதில்கள் இதற்கு பாதுகாப்பு கவசமாகப் பயன்படுகிறது. உடலில் உள்ள முடிகளே காலப்போக்கில் செதில்களாக மாறிவிட்டன. பிற விலங்குகளிடமிருந்து தன்னை தற்பாதுகாக்க ஒரு இரும்பு குண்டு போல தன்னை சுருட்டிக்கொள்ள இதனால் முடியும். இதற்கு நல்ல உடல் வலு இருப்பதால் சுருட்டிக்கொண்ட உடலை இயல்பான நிலைக்கு விரிப்பது நம்மால் இயலாத செயல்.இதன் செதில்கள் நிறம் இதன் வாழும் சூழலில் பூமியின் நிறம் பொறுத்து மாறுபடுகிறது.^[3] இது பகலில் நிலத்தடி வங்குகளிலும் பாறை இடுக்குகளிலும், மரபொந்துகளிலும் சுருண்டு உறங்கும். இருட்டியபின் இரை தேடக் கிளம்பும். எறும்பு, கரையான், ஈசல் போன்றவற்றை மட்டுமே உணவாகக் கொண்டு உயிர் வாழக்கூடியது. இதன் முன்னங்கால்களைவிட நீளமான மழுங்கிய நகங்களால் எறும்புகளையும், செதில்களையும் தோண்டி எடுத்தும், மரங்களில் ஏறி மர எறும்புகளை பிடித்து உண்ணவல்லது. இவற்றுக்குப் பற்கள் கிடையாது. பசை கொண்ட நீண்ட, உருண்டையான நாக்கைப் புற்றின் உள்ளே விட்டு எறும்பு, கரையான் இவற்றைப் பிடிக்கும். அலங்கு ஒரே ஒரு குட்டியை ஈனும். அதன் குட்டி, கரடிக்குட்டி போலவே தாயின் முதுகில் சவாரி செய்யும்.^[4] இதன் இறைச்சிக்காகவும், இதன் உடல் பாகங்கள் மருத்துவகுணமுடையவை என்ற நம்பிக்கை காரணமாகவும், இவை வேட்டையாடப்படுவதால் இவற்றின் எண்ணிக்கை குறைந்துவிட்டது. ^[1]

மேற்கோள்கள்

ඈයා, කැබැල් ඈයා, කැබැල්ලෑවා හෝ කබල්ලෑවා (ඉංග්‍රීසි: Indian pangolin) යනු දුර්ලභ සත්ත්වයෙකි.^[2]

මූලාශ්‍ර

ಉಂದು ಒಂಜಿ ಓಡು ಇಪ್ಪುನ ಕುಂಞಿ ದಿಪುನ ಒಂಜಿ ಕಾಟ್ ಮೃಗೊ. ನೆನ್ನ್ ಕನ್ನಡಟ್ ಚಿಪ್ಪು ಹಂದಿ ಪಂದ್ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್. ಇಂಗ್ಲೀಷ್‌ಡ್ Indian pangolin (Manis crassicaudata) ಪನ್ಪೆರ್.

ಅಲಂಕ್

ರೂಪೊ

ನೆನ್ ತರೆ ನಡು ಬುಕ್ಕ ಬಿಲೊ ಪಂದ್ ತೂವುಲಿ. ಮೂಂಕು, ಮೊನೆ ಬುಡುತ್ಜಿ ಜಿವೊ ಇಡಿ ಓಡು ಚಿಪ್ಪಿ ಉಂಡು.^[೧]

ಅಯಿನ ತೆನಸ್

ಸಿಮ್ಮೊಲೆತ್ ಅಯಿನ್ ಅವ್ವೆ ಕಾಪುನ

ಉರಿ(ತಬುರು), ಪಿಜಿನ್, ಉದಲ್ ಬುಕ್ಕ ಪಿಟ್ಟೆ ಪಿಟ್ಟೆ ಕಿಡೊಲೆನ್ ಪತ್ತುತ್ ತಿನ್ಪುಂಡು.

ಕಾಪುನ

ಅಲಂಕ್ ಉವ್ವೊ ಜುವೊ ವಿರೊಧಿ ಮೃಗೊಲೆತ್ ತನ್ನನ್ ತಾನ್ ಕಾಪುನ ಅ ಓಡು ಚಿಪ್ಪಿತೂಲಾಯಿ ನೂರೊಂತು ಚಾರೆ ಜಾಗೊತಿತ್ತುಂಡ ಕಲ್ಲ್‌ತ ಲೆಕೊ ಪೊರೆಲುನಾ.^[೨]

ಉಲ್ಲೇಕೊ

1. ↑ http://www.angelfire.com/planet/wildlifesl/articles/dn_pangolins_porcupines.htm
2. ↑ https://www.iucnredlist.org/species/12761/45221874

The Indian pangolin (Manis crassicaudata), also called thick-tailed pangolin and scaly anteater is a pangolin native to the Indian subcontinent.^[2] Like other pangolins, it has large, overlapping scales on its body which act as armour. The colour of its scales varies depending on the colour of the earth in its surroundings. It can also curl itself into a ball as self-defence against predators such as the tiger. It is an insectivore feeding on ants and termites, digging them out of mounds and logs using its long claws, which are as long as its fore limbs. It is nocturnal and rests in deep burrows during the day.

It is not common anywhere in its range, and is threatened by hunting for its meat and for various body parts used in traditional medicine.^[2]

Characteristics

Indian pangolin in Gir forest, Gujarat

An early illustration of the "alungu" from Tharangambadi, 1768

The Indian pangolin is a solitary, shy, slow-moving, nocturnal mammal.^[3] It is about 84–122 cm (33–48 in) long from head to tail, the tail usually being 33–47 cm (13–19 in) long, and weighs 10–16 kg (22–35 lb). Females are generally smaller than the males and have one pair of mammae. The pangolin possesses a cone-shaped head with small, dark eyes, and a long muzzle with a nose pad similar in color, or darker than, its pinkish-brown skin. It has powerful limbs, tipped with sharp, clawed digits.^[3] The pangolin has no teeth, but has strong stomach muscles to aid in digestion.^[3] The most noticeable characteristic of the pangolin is its massive, scaled armour, which covers its upper face and its whole body with the exception of the belly and the inside of the legs. These protective scales are rigid and made of keratin. It has 160–200 scales in total, about 40–46% of which are located on the tail. Scales are 6.5–7 cm (2.6–2.8 in) long, 8.5 cm (3.3 in) wide, and weigh 7–10 g (0.25–0.35 oz). The skin and scales make up about one-fourth to one-third of the total body mass of this species.^[4]

Distribution and habitat

The Indian pangolin has been recorded in various forest types, including Sri Lankan rainforest and plains to middle hill levels. It inhabits grasslands and secondary forests, and is well adapted to dry areas and desert regions, but prefers more barren, hilly regions. In Sri Lanka, it was sighted at an elevation of 1,100 m (3,600 ft), and in the Nilgiri mountains at 2,300 m (7,500 ft). It prefers soft and semi-sandy soil conditions suitable for digging burrows.^[5][6]

Behaviour and ecology

Defending itself from Asiatic lions

The Indian pangolin is nocturnal and mostly active intermittently between 17:00 and 05:00 hr. The peak period of activity was observed between 20:00–21:00 hr in captive individuals with some individual variation.^[7]

The Indian pangolin does not climb trees, but it does value the presence of trees, herbs, and shrubs in its habitat because it is easier to dig burrows around them. Features that promote an abundance of ants and termites like grasses, bare grounds, bases of trees, shrubs, roots, leaf litter, fallen logs and elephant feces are often present in pangolin habitats.^[5]

Pangolin burrows fall into one of two categories: feeding and living burrows. Feeding burrows are smaller than living burrows (though their sizes vary depending on the abundance of prey) and are created more frequently during the spring, when there is a greater availability of prey. Living burrows are wider, deeper, and more circular, and are occupied for a longer time than feeding burrows, as they are mainly used to sleep and rest during the day. After a few months, the pangolin abandons the burrow and digs a new one close to a food source. However, it is not uncommon for the pangolin to shift back to an old burrow.^[3]

Diet

Walking

The Indian pangolin is an almost exclusive insectivore and principally subsists on ants and termites, which it catches with a specially adapted long, sticky tongue. It is specialised to feed on ants and termites, but also forages for beetles and cockroaches. It feeds on the eggs, larvae, and adults of its prey, but eggs are the preferred choice.^[3] In the Potohar region of the Punjab province, the majority of its diet was found to consist of two types of ants, Camponotus confuci and Camponotus compressus.^[3] Other matter such as plant matter, stones, sand, and clay are consumed as well and in concert with strong stomach muscles aid in breaking down the food in the stomach. The Indian pangolin is nocturnal and uses its well-developed sense of smell to locate ant nests or termite mounds and other food sources. Foraging mostly takes place on the ground but may include arboreal ants, as seen in the rainforest canopy of Sri Lanka. Pangolins tear apart and dig into mounds by using the three centre claws on their forefeet, throwing loose soil backwards with their hind feet.^[8] When feeding, the rostral part of the pangolin's tongue is quickly inserted and withdrawn to capture prey. This movement is also used for drinking.^[3]

Reproduction

Few details are known about the breeding behaviour of the Indian pangolin. During the animal's mating period, females and males may share the same burrow and show some diurnal activities. Males have testes in a fold of the skin located in their groin areas. The female's embryo develops in one of the uterine horns. The gestation period lasts 65–70 days; the placenta is diffuse and not deciduate. Usually, a single young is born, but twins have been reported in this species.^[9] The young weigh 235–400 g at birth and measure roughly 30 cm. The newborn animals have open eyes, and soft scales with protruding hairs between them. The mother pangolin carries her young on her tail. When the mother and young are disturbed, the young pangolin is held against its mother's belly and protected by the mother's tail.

Threats

Bag of pangolin scales intended for sale

The Indian pangolin is threatened by poaching for its meat and scales, which are used and consumed by local people, but are also increasingly traded internationally.^[2] Various parts of the pangolin are valued as sources of food and medicine. The scales are used as an aphrodisiac, or made into rings or charms. The skins are used to manufacture leather goods, including boots and shoes.^[3] The majority of hunting is carried out by nomads and trained local hunters.^[4] Indian pangolin body parts have been trafficked for consumption in China since at least the early 2000s.^[10] Pangolins are the most heavily trafficked protected mammals.^[11] Other threats include habitat loss, e.g. through deforestation.

Conservation

The Indian pangolin is listed on CITES Appendix I since January 2017 and is protected in all range countries.^[2]

In captivity

Successful reproduction by Indian pangolins has been reported from several zoos, including Calcutta Zoo,^[12] Oklahoma Zoo,^[13] and Nandankanan Zoological Park.^[14][15] Pangolins were found to not show any significant morphological changes during pregnancy. Births in captivity have been reported throughout the year except for May and June.^[8] At birth a baby pangolin weighed 235 g and measured 30 cm in total length, including 12.5 cm of tail. A three-day-old Indian pangolin born at Oklahoma Zoo measured 310 mm from tip to tip with a 125 mm tail.^[13]

Local names

Within its range it is known as 'khawlyaa manjar', ”खवल्या मांजर" in Marathi; saal khapri in Chhattisgarhi, বন-ৰৌ bon-rou in Assamese;, పొలుశు పంది or అలుగు in Telugu, eenampechi "ഈനാംപേച്ചി" in Malayalam, azhungu or alangu 'அலங்கு' in Tamil, bajrakapta 'ବଜ୍ରକାପ୍ତା' in Odia; kaballewa in Sinhala; chippu handi "ಚಿಪ್ಪು ಹಂದಿ" in Kannada.^[16]

References

El pangolin indio (Manis crassicaudata) es una especie de mamífero folidoto que se encuentra en muchas partes de India y algunas partes de Sri Lanka.^[2]​ Al igual que otros pangolines, se caracteriza por sus grandes, y superpuestas escamas en el cuerpo que actúan como armadura. También puede cerrarse formando una pelota para defenderse de sus depredadores como el tigre. Es insectívoro, se alimenta de hormigas y termitas que consigue abriendo sus nidos con sus poderosas y largas garras. Vive principalmente en madrigueras y sube a los árboles. También es considerado como un animal curioso y es sacrificado para fabricar medicamentos de gran valor.

Referencias

India soomusloom (Manis crassicaudata) on suurte soomuste ja punakaspruuni karvastikuga kaetud soomusloom.

Looma kehatüve pikkus on 60–65 cm, saba pikkus 45–50 cm.

India soomusloom elab Sri Lanka ja India metsades. Liigub maapinnal, kaevab pikki, pesakambritega varustatud urge.

Manis crassicaudata Manis generoko animalia da. Pholidota ordenaren barruko ugaztuna da. Manidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• 'Manis crassicaudata'ri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Manidae

Intianmuurahaiskäpy (Manis crassicaudata) on Intiassa elävä muurahaiskäpylaji.

Se kasvaa 60-75 cm pitkäksi, minkä lisäksi häntä on 40-45 cm pitkä.^[2]

Lähteet

Manis crassicaudata

Le Pangolin d'Inde (Manis crassicaudata^[1]) ou Grand pangolin d'Inde ou Pangolin à grosse queue est une espèce de mammifères de la famille des Manidae. Son corps est couvert d’écailles kératineuses - les plus grosses de tous les pangolins asiatiques. Avec les puissantes griffes de ses membres antérieurs, il creuse sur son territoire plusieurs terriers d’habitation pour se reposer et dormir, et des galeries dans les fourmilières et les termitières pour se nourrir. Il vit au Bangladesh, en Inde, au Pakistan et au Sri Lanka.

Il est en 2020 classé comme une « espèce en danger » d’extinction dans la Liste rouge des espèces menacées de l’IUCN. Le trafic vers la Chine s’est beaucoup développé au début des années 2000, en raison d’une forte demande de ses écailles pour la médecine traditionnelle chinoise.

Étymologie et histoire de la nomenclature

Le nom de genre Manis Linné, vient du latin Mânes « esprit des morts, fantôme » en raison des mœurs nocturnes du pangolin. L’épithète spécifique crassi.cauda.ta vient du latin crassus « épais », cauda « queue » et atus « possédant » donc « qui a une grosse queue ».

Le nom commun pangolin vient d’un mot malais penggoling, signifiant « celui qui s’enroule ». En malais moderne, c’est teggiling^[2]. Le terme a été introduit en français par Buffon ^[3] dans son Histoire naturelle (tome X) en 1763, p. 180.

L’espèce Manis crassicaudata a été créée en 1803 par Étienne Geoffroy Saint-Hilaire dans son Catalogue des mammifères du Muséum National d’Histoire Naturelle, un ouvrage recensant 272 espèces dont des spécimens étaient gardés au Muséum^[4]. Plus de soixante espèces décrites ont été considérées comme nouvelles et les noms de Geoffroy Saint-Hilaire furent utilisés par le zoologiste Desmarest ^[5] (1804, 1816-1819, 1820-1822) et de nombreux autres auteurs. Le statut du Catalogue a été remis en question en suggérant qu’il n’a jamais été publié. Mais Prof. I.B. Holthuis a montré qu’il a été publié au sens du Code et était donc disponible. Toutefois Manis crassicaudata de Geoffroy fut attribué à Gray (1827).

Caractéristiques

Le Pangolin d'Inde a une forme fuselée avec la tête dans le prolongement du corps

Pangolin d’Inde

M. crassicaudata, sa grosse queue est aussi dans le prolongement du corps

Le Grand pangolin d’Inde possède les caractéristiques suivantes^[6]:

• Taille : la longueur totale d’un adulte mâle est de 100 cm à 140 cm et d’une femelle de 88-137 cm
• Queue : longueur de la queue d’un mâle 49-65 cm, d’une femelle 45-54 cm
• Poids : de 10-14 kg, cas d'un individu de 32 kg au Rajasthan
• Vertèbres : nombre total : 57, vertèbres caudales : 26
• Écailles : grosses, jusqu’à 70 × 85 mm, finement striées à la base, représentant 1/3 de la masse corporelle
• Langue : de 42,5 cm de long, représentant 1/3 de la longueur totale

Chez le Manis crassicaudata, le mâle est plus gros et plus lourd que la femelle.

La queue est épaisse, massive, musculeuse et au départ du corps, elle est aussi large que le corps. Arrondie sur la face supérieure, elle est plate en dessous. La queue préhensile sert à grimper dans les arbres. Elle représente de 39 à 54 % de la longueur du corps^[6].

Des écailles kératineuses, carrément pointues, croissent à partir de l’épiderme. Elles couvrent le dessus et les côtés du corps et les faces dorsales et ventrales de la queue. De tous les pangolins asiatiques, le Pangolin d’Inde a les plus grosses écailles, mesurant jusqu’à 70 mm de long et 85 mm de large. Les écailles les plus grandes se trouvent sur la face supérieure du corps et au début de la queue. Elles pèsent de 7 à 10 g. Il y en a en tout de 440 à 530. Elles sont finement striées à la base et leur couleur va de jaune pâle, kaki au brun foncé. Des poils jaunâtres sortent à la base des écailles. On évalue la masse totale des écailles et de la peau à 3,5 kg pour un animal de 10,3 kg, soit 34 % du total.

La tête et le cou forment un cône dans le prolongement du corps, comme la queue. Cette forme fuselée facilite la circulation dans des galeries souterraines. La peau du museau est rose blanchâtre à brun clair.

Les yeux étant petits et sa capacité auditive faible, l’animal compte sur un sens olfactif développé pour s’informer de son environnement.

La gueule ne porte pas de dents mais possède une langue très longue de 42,5 cm soit 37 % de la longueur totale du corps. De la salive visqueuse couvre la langue permettant de collecter les insectes. Les proies sont mastiquées dans une poche de l’estomac, l’opération étant facilitée par de petites pierres avalées.

Les membres antérieurs sont légèrement plus longs que les membres postérieurs. Les quatre membres sont terminées par 5 doigts portant des griffes. Celles des pattes avant sont puissantes et courbes, utilisées pour fouir dans les fourmilières ou les termitières. La troisième griffe est la plus grande, la première et la cinquième sont vestigiales.

Des glandes anales produisent un liquide jaunâtre d’odeur repoussante. Les femelles ont deux mamelles pectorales.

La température corporelle est régulée à 33,4 °C^[6].

Écologie

Manis crassicaudata, à Kandy, Sri Lanka

L’écologie du Pangolin est mal connue, notamment son domaine vital. L’animal creuse des galeries souterraines soit pour dormir soit pour rechercher des proies. C’est une espèce nocturne qui se repose et dort le jour. Les terriers d’habitation sont plus grands que ceux pour se nourrir. Des crevasses dans des rochers peuvent aussi servir de résidence. Dans les forêts tropicales du Sri Lanka, l’espèce est arboricole.

Pangolin d’Inde en boule pour se protéger de lions, Gujarat, Inde

L’entrée d’un terrier fait jusqu’à 46 × 59 cm. Puis une galerie descend graduellement jusqu’à une inclinaison de 20-30° et se termine par une chambre. La taille de la chambre est d’une soixantaine de centimètres et peut être située jusqu’à 6 m de profondeur dans des sols meubles^[6].

Le Pangolin d’Inde chasse les fourmis et les termites, sous toute forme, œufs, larves ou adultes. Il localise ses proies à l’odorat puis creuse un tunnel dans la fourmilière ou la termitière. Au Pakistan, la densité des galeries de nourrissage est estimée à 19 au km², comparée à une densité de 3 au km², des galeries d’habitation^[7].

La profondeur moyenne des galeries de nourrissage est de 68 cm. Un pangolin visitera régulièrement sa galerie de nourrissage mais en ajustant la périodicité pour permettre à ses proies de récupérer des dommages de sa prédation. Au Pakistan sur le Plateau Pothohar, une analyse fécale a déterminé que deux espèces de fourmis noires, Camponotus confucii, C. compressus, forment la majorité des proies consommées, avec une espèce de termite, Odontotermis obesus, formant une proportion plus faible. En moyenne 58 % du volume fécal est constitué d’argile et de débris végétaux ingérés. Il a été trouvé aussi dans les Nilgiris en Inde du Sud, des restes d’ailes de scarabée, des restes de cafards et de vers et une vingtaine de graviers.

Les prédateurs principaux des Pangolins d’Inde sont les tigres (Panthera tigris), le léopard (Panthera pardus) en Inde. Dans le Parc national de Yala du Sri Lanka, la prédation du crocodile des marais (Crocodylus palustris) a été observée.

Comportement

Le Pangolin d’Inde est solitaire, sauf au moment des accouplements et de l’élevage des petits. Le mâle marque son territoire avec de l’urine et le produit de ses glandes anales.

C’est une espèce nocturne qui durant le jour, se repose ou dort enroulé au fond de son terrier.

L’espèce est quadrupède ; son poids repose sur ses membres postérieurs plantigrades et ses membres antérieurs s’appuient au sol par ses poignets repliés avec les griffes tournées vers l’intérieur. L’animal avance lentement, le dos courbé. Il peut aussi se déplacer un peu sur ses membres postérieurs. C’est un bon grimpeur qui s’aide de sa queue préhensile. Si l’animal se sent menacé, il peut émettre une odeur nauséabonde par ses glandes anales^[8]. Quand il se nourrit, la langue est rapidement sortie, projetée et collée sur la proie puis elle est ramenée dans la bouche.

Reproduction

Une mère M. crassicaudata portant son petit

Le mâle localise la femelle réceptive par l’olfaction. L’accouplement se fait dans un terrier^[8]. Il n’y a pas de saison d’accouplement.

Le mâle monte la femelle par l’arrière ou par le côté, en tenant la femelle par ses griffes avant. La période de gestation est estimée à 165-251 jours. La mise bas d’un petit (ou parfois deux) se déroule dans un terrier.

Le jeune, fixé à la base de la queue de sa mère, l’accompagne quand elle part se nourrir. Il devient indépendant à l’âge de 5-8 mois et atteint la maturité sexuelle à l’âge de 3 ans.

La longévité à l’état sauvage n’est pas connue. Un pangolin d’Inde a vécu 19 ans au Zoo d’Oklahoma^[6].

Distribution

L’espèce Manis crassicaudata est distribuée dans le sous-continent indien au sud de l’Himalaya, Inde, nord et sud-est du Pakistan, et Sri Lanka.

L’espèce est largement distribuée en Inde, des pieds de l’Himalaya au sud du pays, à l’exception du Nord et du Nord-Est. Elle est présente dans l’Assam où elle est sympatrique avec le Pangolin de Chine.

Au Népal, l’espèce est présente dans les zones basses du Sud et de l’Est.

L’espèce n’est probablement pas présente en Chine^[6].

Habitat

Pangolin d’Inde s’appuie à l’avant sur ses poignets

Le Pangolin d’Inde vit dans les forêts tropicales et subtropicales et les forêts riveraines. Il est présent aussi dans les forêts de mangrove, les savanes, les zones semi arides, les prairies, les terres agricoles, les jardins et les habitats dégradés.

Il s’adapte bien aux modifications de l’habitat à condition qu’il y trouve des proies abondantes et que la pression d’exploitation ne soit pas trop forte.

Population

La densité de population a été estimée sur le Plateau Pothohar au Pakistan. La densité a décliné de 79 % entre 2010 et 2012 en raison de captures illégales pour le commerce international d’écailles de pangolin^[9]. La surexploitation des populations par une chasse et un braconnage excessifs a probablement éradiqué les pangolins de certaines régions.

Statut de conservation

Le Pangolin d’Inde est classé comme une « espèce en danger » d’extinction dans la Liste rouge des espèces menacées de l’IUCN^[10]. Le déclin des populations est le résultat de la chasse pour sa viande et ses écailles pour un usage local ainsi que d’un accroissement du braconnage principalement organisé par un trafic international de ses écailles, en direction de l’Asie orientale, dans le cadre d’une utilisation par les médecines traditionnelles chinoise, vietnamienne et coréenne.

Selon les catégories de la Liste rouge, l’espèce est « en danger » en Inde et au Népal, « vulnérable » au Pakistan, « quasi menacée » au Sri Lanka^[6]

Menaces

Armure faite avec des écailles de Pangolin indien, offerte au prince de Galles pendant son voyage en Inde en 1875-1876

Les menaces principales sont donc une chasse pour un usage local et une chasse commanditée par un trafic international principalement en direction de la Chine (Mahmood et al^[11], 2012). La chasse locale est pratiquée en Inde par les communautés tribales qui peuvent se nourrir de sa viande et utiliser ses écailles et griffes pour les ornements et la médecine. Au Pakistan, les écailles continuent d’être utilisées par les Hakims, guérisseurs islamiques ou pratiquant la médecine Yunâni.

Le trafic vers la Chine s’est surtout développé au début des années 2000. Il passe par voie maritime directement vers la Chine ou par voie terrestre via le Népal ou le Myanmar. Ce trafic s’est beaucoup développé à partir du moment où les populations du Pangolin de Chine et du Pangolin javanais ont commencé à décliner dangereusement et où les prix des écailles sur le marché chinois se sont envolés. Entre 2008 et 2014, le prix des écailles de pangolins dans la province du Yunnan est passé de 300 $ à 600 $ le kilo^[12]. En Chine, les écailles entrent dans plus de 60 agents curatifs et sont commercialisées par plus de 200 sociétés pharmaceutiques^[13].

Des massacres en masse de Pangolins javanais ont été rapportés d’Indonésie et de la Péninsule malaise. Au Pakistan,

« le Pangolin d’Inde en dépit de son statut d’espèce protégée, est capturé illégalement, tué sauvagement et vendu pour ses précieuses écailles sur tout le Plateau Pothohar, dans une région semi-aride au nord du Punjab » (selon les paroles de l’équipe de chercheurs Mahmood et al^[11], 2012).

Les groupes opérant sur le terrain sont faits de nomades et de chasseurs locaux. Ils capturent l’animal, le tuent, et l’ébouillantent pour enlever les écailles qu'ils vendent à un prix élevé. En avril 2012, un passager chinois transportant 12 sacs d’écailles de pangolin d’un poids de 24,5 kg et ayant travaillé au Pakistan, a été arrêté en Chine. Au Pakistan, les écailles de pangolin peuvent être utilisées pour faire des vestes pare-balles et par les guérisseurs locaux pour faire des remèdes traditionnels réputés aphrodisiaques.

La seconde menace est l’expansion des terres agricoles, les pertes d’habitats et l’usage des pesticides. Les pangolins sont considérés comme une espèces nuisible dans les plantations de palmiers à huile du Sri Lanka où ils creusent à la base des arbres.

Les pangolins sont les mammifères les plus braconnés du monde. Une analyse métagénomique sur des pangolins malais morts (Manis javanica) a révélé qu’ils étaient porteurs d’une grande diversité de virus. Les Virus Sendai (en) (virus parainfluenza), et les Coronavirus étaient les espèces dominantes^[14].

Notes

Références

Liens internes

• Les écailles de pangolin en Médecine traditionnelle chinoise

Références externes

• (en) Référence Animal Diversity Web : Manis crassicaudata
• (fr+en) Référence EOL : Manis crassicaudata É. Geoffroy Saint-Hilaire 1803
• (en) Référence BioLib : Manis crassicaudata Gray, 1827 (consulté le 7 octobre 2020)
• (en) Référence Catalogue of Life : Manis crassicaudata É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803 (consulté le 16 décembre 2020)
• (fr) Référence CITES : taxon Manis crassicaudata (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 7 octobre 2020)
• (en) Référence CITES : espèce Manis crassicaudata Gray, 1827 (+ répartition sur Species+) (consulté le 28 mai 2015)
• (fr+en) Référence ITIS : Manis crassicaudata É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803 (consulté le 7 octobre 2020)
• (en) Référence Mammal Species of the World (3^e éd., 2005) : Manis (Manis) crassicaudata E. Geoffroy, 1803 (consulté le 7 octobre 2020)
• (en) Référence NCBI : Manis crassicaudata Gray, 1827 (taxons inclus) (consulté le 7 octobre 2020)
• (en) Référence uBio : Manis crassicaudata Gray, 1827 (consulté le 7 octobre 2020)
• (en) Référence UICN : espèce Manis crassicaudata É. Geoffroy, 1803 (consulté le 7 octobre 2020)

Il pangolino indiano (Manis crassicaudata, Gray, 1827) è un mammifero dell'ordine dei Pholidota.

Descrizione

La lunghezza del corpo, testa compresa, è tra 50 e 80 cm; quella della coda tra 45 e 60 cm. Il peso è tra 10 e 18 kg. Il colore delle scaglie è giallo-bruno; la pelle e il pelo (che, come negli altri pangolini asiatici, è anche tra le scaglie) è più scuro, di colore marrone. La testa e gli occhi sono piccoli. Il nome scientifico è dovuto alla grossezza della coda, maggiore di quella delle altre specie di pangolini. Le zampe sono dotate di forti artigli adatti allo scavo. La coda è prensile. Le femmine hanno un solo paio di mammelle.

Biologia

La dieta consiste di formiche e termiti. Vive al suolo e scava tane, ma è anche un eccellente arrampicatore. Ha abitudini notturne.

La longevità in natura non è nota, ma in cattività può superare i 13 anni.

Rappresentazione di un pangolino in una tavola degli Acta Eruditorum del 1689

Distribuzione e habitat

Vive in diverse zone dell'India, del Pakistan, in Nepal e nello Sri Lanka. Gli habitat sono vari, dalla foresta alla savana.

Conservazione

La IUCN red list considera questa specie «in pericolo».

Note

'Manis crassicaudata (binomen a Gray anno 1827) est mammalium placentalium insectivorum quod in India, Sri Lanca, et Pakistania habitat.

Nexus externi

Het Indisch schubdier (Manis crassicaudata) is een zoogdier uit de familie van de schubdieren (Manidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door É. Geoffroy in 1803.

Voorkomen

De soort komt voor in het zuiden van Azië van delen van het in het oosten van Pakistan tot het grootste deel van India (met uitzondering van het noordoosten) ten zuiden van de Himalaya en in Bangladesh en Sri Lanka.

Łuskowiec indyjski^[3], łuskowiec gruboogonowy, pangolin gruboogonowy, pangolin indyjski (Manis crassicaudata) – ssak łożyskowy zaliczany do łuskowców.

Występuje w lasach tropikalnych Indii, Pakistanu, Nepalu i Sri Lanki.

Ciało smukłe i długie, pokryte żółtoszarymi lub żółtobrązowymi łuskami. Głowa mała, trójkątna, język do 25 cm długości. Osiągają długość od 78 do 120 cm, w tym ogon 33–45 cm.

Łuskowce gruboogonowe prowadzą nocny tryb życia, większość dnia spędzając w kryjówkach lub pomiędzy skałami. Żywią się termitami i mrówkami.

Przypisy

O Pangolim-indiano (Manis crassicaudata) é um mamífero folidoto da família dos manídeos.^[1]

Referências

Indisk myrkott (Manis crassicaudata, tidigare även Manis laticaudata) är en art i familjen myrkottar som lever i Indien och på Sri Lanka samt angränsande områden. Singalesernas benämning på djuret är Caballaya.

Kännetecken

Som alla myrkottar har djuret förhornade plattor på huvudet, rygg, sidorna och svansen. Plattorna har en gulbrun färg och huden vid oskyddade ställen (till exempel vid svansen) är brunaktig. Vid de främre fötterna finns stora klor för att gräva i marken och även vid de bakre extremiteterna finns klor. Djuret saknar tänder och har en lång tunga. Kroppens längd ligger mellan 45 och 75 centimeter och därtill kommer en 33 till 45 centimeter lång svans.

Utbredning och habitat

Myrkotten lever i Pakistan, Indien, Bangladesh och på Sri Lanka. Den förekommer i olika habitat som regnskog, gräsmark och bergstrakter.

Levnadssätt

Arten är främst aktiv på natten och vistas ofta på marken. På dagen vilar de i bon av jord eller gömd i bergssprickor. Dessa individer som lever i regnskogen hittar sin föda vanligen i träd, de klättrar därför ofta. Svansen kan användas som gripverktyg och den har förmåga att hålla hela kroppsvikten. Utanför parningstiden lever varje individ ensam. Blir myrkotten hotad rullar den ihop sig så att bara hornplattorna är synliga.

Födan utgörs huvudsakligen av myror och termiter men de äter även andra insekter. De utnyttjar sina starka klor för att öppna trädens bark eller termitbon och sedan äts insekterna med hjälp av den klibbiga tungan. Då de saknar tänder söndersmulas födan i magsäcken.

Hot

Det finns en del oklarheter hur mycket beståndet är hotade. För närvarande listas arten av IUCN som missgynnad. Djuret hotas bland annat av levnadsområdets förstöring samt av jakt för köttets och hornplattornas skull. För de sistnämnda påstås att de har läkande egenskaper.

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 24 februari 2009.

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Myrkottsläktet, 1904–1926.

Tryckta källor

• Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0801857899
• Don E. Wilson, DeeAnn M. Reeder (utgivare): Mammal Species of the World. 3 upplaga. The Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005, ISBN 0-8018-8221-4.

Noter

1. ^ Molur, S. 2008 Manis crassicaudata. Från: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.4. <www.iucnredlist.org>. Läst 23 november 2010.

Externa länkar

• Ytterligare information på Animal Diversity Web (engelska)

• 1 Морфологія
• 2 Поведінка і відтворення
• 3 Життєвий цикл
• 4 Загрози та охорона
• 5 Виноски

1. ↑ Станіславівський Натураліст
2. ↑ Don E. Wilson, DeeAnn M. Reeder Mammal species of the world: a taxonomic and geographic reference, Vol 1 - JHU Press, 2005, p. 530
3. ↑ ^{а б в г} Веб-сайт МСОП
4. ↑ Andrew T. Smith, Yan Xie A guide to the mammals of China - Princeton University Press, 2008, p. 387
5. ↑ ^{а б в} Martha E. Heath Manis crassicaudata / Mammalian Species No. 513, 1995, pp. 1-4
6. ↑ Ronald M. Nowak Walker's mammals of the world, Vol. 1 - JHU Press, 1999, p. 1241

Tê tê Ấn Độ hay Tê tê đuôi dày (Manis crassicaudata) là một loài tê tê được tìm thấy trong các vùng đồng bằng và đồi núi của Ấn Độ, Sri Lanka, Nepal, và một phần của Pakistan. Nó không phải phổ biến bất cứ nơi nào trong phạm vi của nó. Như các loài tê tê khác, nó có vảy lớn, chồng chéo trên cơ thể của nó như áo giáp. Nó cũng có thể cuộn mình thành một quả bóng tự vệ chống lại động vật ăn thịt như hổ. Màu sắc vảy của nó thay đổi tùy thuộc vào màu sắc đất trong môi trường xung quanh.^[3] Nó sống về đêm và nằm sâu trong các hang hốc vào ban ngày. Nó là được săn bắt để lấy thịt, được xem là ngon, và để làm dầu thuốc.^[4]

Ở Kerala, nó được gọi là eenampechi. Tiếng Sinhala, nó được gọi là kaballewa và trong tiếng Tamil là azhungu hoặc alangu. Trong tiếng Oriya, nó được gọi là bajrakapta.^[5]

Mô tả

Mẫu ở Gujarat

Manis crassicaudata có chiều dài phần đầu cơ thể 51–75 cm, chiều dài đuôi của 33–47 cm và trọng lượng 10–16 kg. Con cái có một cặp vú, và nhỏ hơn so với nam giới. Đầu của con vật này là hình nón và mõm dài. Màu sắc đệm mũi tương tự, hoặc hơi đậm hơn da màu hồng nâu. Đôi mắt của nó là nhỏ và tròng đen tối. M. crassicaudata có tổng cộng 160-200 vảy (trong đó 40-46% được đặt ở đuôi) và vảy lớn có thể đạt chiều dài 6,5–7 cm, rộng 8,5 cm, và nặng 7-10 gram, da và vảy chiếm khoảng một phần tư đến một phần ba trong tổng số khối lượng cơ thể của loài này.

Chú thích

Tham khảo

Одежда, сделанная из чешуек индийского ящера

Охранный статус

Численность популяции

Информация о численности популяции индийского ящера почти полностью отсутствует. Это связано с их скрытным ночным образом жизни. Полагается, что ящеры сохранились в небольших количествах в Бангладеш. В Индии общее состояние вида неизвестно.

Угрозы и охрана

В МСОП индийский ящер значится как близкий к угрожаемому (англ. NT, Near Threatened)^[2]. На него часто охотятся в Пакистане, некоторые из частей тела панголинов используются в лечебных целях. Иногда чешуйки используются для ожерелий. Из кожи делают сапоги и ботинки.

Индийский ящер причислен ко II Приложению СИТЕС. Эти животные находятся под защитой в Индии, Бангладеш, Пакистане и Шри-Ланке. Охота на них запрещена в Шри-Ланке и Непале.

Примечания

印度穿山甲（學名：Manis crassicaudata），是穿山甲科穿山甲屬的一個物種^[2]。印度穿山甲主要分布於印度及斯里蘭卡的大部份地區。

形態

印度穿山甲跟一般穿山甲同樣，身上遍佈大型的覆蓋鱗片，充當護身的甲冑。牠亦可以把身體蜷曲成球狀以自衛，防止受大型肉食性動物（如老虎）的侵襲。

習性

印度穿山甲是食蟲動物，其主要食糧是螞蟻和白蟻。牠會利用強壯的長型前肢及爪子挖掘泥土，以趕出蟲蟻。平時棲息於洞穴裡，另一方面亦懂得攀樹。據研究分析，印度穿山甲對周邊的事物存在有一定程度的好奇心。

印度穿山甲據稱有藥用價值，亦會因此而遭捕殺。

参考

인도천산갑(Manis crassicaudata)은 유린목에 속하는 포유류의 일종이다. 인도천산갑은 인도·스리랑카의 삼림에서 서식한다. 귓바퀴는 아주 작고 몸길이는 1.1m 정도이다. 나무에도 오르지만 대부분 땅에서 생활한다.

각주

이 문서에는 다음커뮤니케이션(현 카카오)에서 GFDL 또는 CC-SA 라이선스로 배포한 글로벌 세계대백과사전의 내용을 기초로 작성된 글이 포함되어 있습니다.