nomes no trilho de navegação
Die kasjoeboom (Anacardium occidentale) is 'n tropiese immergroen plant wat kasjoeneute en kasjoeappels voortbring, Dit groei tot 14 meter (46 voet) hoog, maar die dwergkasjoe, wat tot 6 meter (20 voet) hoog word, het hom as meer winsgewend bewys omdat dit vroeër volle wasdom bereik en hoër opbrengste lewer.
Die kasjoeneut dien as 'n versnapering en word in kosbereidings soos ander neute gebruik, maar dit is eintlik 'n saad. Die kasjoeappel is 'n vrug waarvan die pulp tot 'n soet vrugtedrankie verwerk of tot 'n likeur gedistilleer kan word.
Die dop van die kasjoeneut lewer opbrengste wat in baie toepassings gebruik kan word, van smeermiddels tot verf, en ander dele van die boom is tradisioneel gebruik teen slangbyte en vir ander tradisionele geneesmiddels.
Kasjoe kom oorspronklik van die noordooste van Brasilië, maar word nou wyd in tropiese gebiede verbou, met Viëtnam en Nigerië wat die grootste produsente verteenwoordig,[1] asook in Indië, die Ivoorkus en Indonesië.
Top tien produseerders van Kasjoeneute in 2016 Land Produksie
Viëtnam 1 221 007 0.85 
Nigerië 958 860 1.97 
Indië 671 000 0.66 
Ivoorkus 607 300 0.44 
Filippyne 216 398 4.79 
Tanzanië 195 140 1.0 
Brasilië 164 151 0.14 
Guinee-Bissau 153 888 0.38 
Indonesië 130 072 0.25 
Benin 125 728 0.29 Wêreldtotaal 4 898 210 0.58 Bron: Food & Agriculture Organization[2] 'n Kasjoeboom
Kasjoevrug aan 'n boom
Kasjoefamilie
Kasjoeneut-verwerkingsaanleg in Mosambiek
Op die mark
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kasjoeneut.'n Kasjoeboom
Kasjoevrug aan 'n boom
Kasjoefamilie
Kasjoeneut-verwerkingsaanleg in Mosambiek
Op die mark
Anacardium occidentale, coñecíu vulgarmente como acaxú, anacardu, o marañón, ye un árbol orixinariu de la rexón amazónica: Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Perú y Venezuela y del nordeste brasileñu con escelentes propiedaes melecinales y nutricionales. El so frutu nómase anacardu, ñuez de la india o castaña caxú. Anguaño tolos sos componentes foron emplegaos en distintes árees, dende la ellaboración de dulces y cosméticos, hasta la creyación de melecines pa tratar destintes enfermedaes.
Caracterizar por ser un árbol d'aspeutu desenvueltu, d'altor averáu ente 5 y 7 metros, perenne y que'l so tueru ramificar a bien baxu altor. La vida d'un árbol de anacardo ye d'unos 30 años aproximao y produz frutos dende'l tercer añu de vida.
El so nome orixinal en portugués brasileñu ye caju (pronunciáu [ka'ʒo], [ka'dʒo]), pallabra que remanez del tupí acajú. Dizse que nel añu 1558 el monxu y naturalista francés André Thevet faía referencia nos sos relatos ya ilustraciones a les plantes y el so frutu. De cashú derívase'l términu inglés cashew.
Cuando llegaron los colonizadores portugueses, llamólos enforma l'atención les propiedaes nutricionales de les sos nueces; dizse qu'el portugueses llevaron les granes a la India en 1568 y a partir d'ende foi introducíu nel sudoeste asiáticu, llegando a África na segunda metá del sieglu XVI. Estaos Xuníos fixo les primeres importaciones de granes dende la India en 1905. Ente anguaño y 1914 danse otres escontra Francia ya Inglaterra.
En 1923 la India esportaba 45 tn de granes escontra EE.XX. Naquella dómina'l viaxe tenía una duración averada de 45 a 50 díes. Yá pa 1941 la India remanaba cuasi un monopoliu mundial gracies a la esportación d'esti productu.
Por causa de la segunda guerra mundial les esportaciones sufrieron una paralización en 1943, pero volver# a entamar cuando'l gobiernu norteamericanu dexó'l comerciu de les nueces dende la India pa consiguir el so aceite corroyente, yá que yera consideráu d'interés bélicu pal país.
En 1956 crear en Brasil un campu esperimental del Institutu d'Investigación y Esperimentación Agropecuaria del Nordeste col fin d'esperimentar con llantaderes de anacardo a gran escala pal so posterior estudiu. Foi l'inxenieru agrónomu Esmerino Gomes Parente quien semó nesti campu esperimental un total de 36 plantes. En 1965 realizóse un trabayu de seleición nel campu esperimental pa estudiar los sos aspeutos morfolóxicos. En 1976 empecipióse un programa de desarrollu agronómicu de la llantadera de granes de anacardo ensertando plantes nueves de anacardo con plantes adultes pa llograr frutos nun menor tiempu.
Nos años 90 y empiezos del sieglu XXI hubo un aumentu nes esportaciones de anacardo, convirtiéndose n'unu de los alimentos con mayor demanda nel mundu.
Algama de 5 a 12 m d'altor. El tueru irregular y ramificao a baxu altor, tien 10 a 30 cm de diámetru. Exuda una resina que s'emplega como goma. A la corteza atribúyense-y propiedaes melecinales, pa curar fories, disenteríes, infeiciones del gargüelu, hemorraxes y encarnar feríes; tamién s'usa para curtir pieles. Cola madera fabriquen mangos pa ferramientes.
Les fueyes son simples, alternes, obovaes, de 6 a 24 cm de llargu y 3 a 10 cm d'anchu, glabres, col ápiz arrondáu, cortamente peciolaes. Inflorescencies en panículas terminales de numberoses flores verdes o amarellentaes, arumoses, de 10 a 20 cm de llargu, masculines o femenines, Mota con 5 sépalos; corola con 5 pétalos linear-llanceolaos, de 7-8 mm de llargu, verdosos con una franxa acoloratada.
El frutu consta de dos partes: el seudofruto y la nuez. El seudofruto ye el resultáu del desarrollu del pedúnculu nuna estructura carnosa carauterística d'esta planta que se desenvuelve y maurez darréu a la nuez. El so usu ta rellacionáu cola fabricación de mermelaes, conserves duces, auries, gelatinas, merey pasáu, merey secu, vieno, vinagre, zusmios, etc. Tamién puede consumise como fruta fresco. A pesar de tener un gran potencial esta parte del frutu, namái se procesa un 6% de la producción total actual una y bones solamente hai garantía de vienta nel mercáu pa les granes, por cuenta de qu'éstes tienen muncha mayor demanda, son relativamente duraderes y tamién a qu'hai poca información sobre'l restu de los derivaos del pseudofruto.
Cabo destacar qu'el pseudofruto, que la so corteza ye de color magenta o acoloratáu al maurecer y la so magaya ye de color mariellu naranxa, tien un sabor desaxeradamente agriu, duce y astringente, amás ye bien jugoso. Tamién se-y conoz como marañón.
El frutu real ye la nuez, alcontrada na parte esterna del pseudofruto y axacente a este. Ye de color gris con forma de reñón, duru y secu d'unos 3 a 5 cm, onde s'agospia la grana.
Nel pericarpiu de la nuez, específicamente nel mesocarpiu, agóspiase un aceite por demás cáustico, de color café escuru y sabor picante denomináu cardol, formáu por ácidu oleico (C18H34O2) nun 55 a 64% y linoleico de 7 a 20% básicamente, amás, ye bien aplicáu na industria químico pa la producción de materiales plásticos, aislantes y barnices. Na medicina ye utilizáu como materia primo pa crear melecines y utilizáu poles industries en tol mundu como componente de productos pa insecticides, pintures, etc.
La grana tien una gran demanda a nivel mundial poles sos propiedaes nutricionales, amás ye utilizada na repostería y bien encamentada na dieta alimentaria.
Esisten dos especies estremaes. El llamáu anacardo colloráu y el anacardo común. El anacardo coloráu caracterizar pol so color y la so forma más allargada, acomuñada en delles cultures cola fertilidá. Curiosamente, precisa de climes húmedos (inclusive nórdicos) pa crecer.
Crez en climes tropicales húmedos (Af o Aw na clasificación climática de Köppen, con temperatures medies ente los 20 y los 30 °C, con una precipitación añal de 600 a 2000 mm o más, a una altitú menor de los 1000 msnm.
Tradicionalmente el mayor productor mundial vieno siendo'l Brasil, el so llugar d'orixe, anque anguaño la India paez superalo tocantes a les esportaciones. Ye cultiváu na América intertropical dende Centroamérica, Panamá, Méxicu y Florida hasta les Antilles, Perú, Venezuela y Brasil, en Ḥawai y en munches zones d'África, especialmente en Madagascar y Angola.
Multiplícase comúnmente por granes, anque tamién por serpollu aereu. Tien crecedera rápida, rique zones llibres de fríu y, anque ye pocu esixente tocantes a suelos (nel Macizu Guayanés, el so llugar d'orixe, los suelos son pocu fondos, predominantemente predresos y arenosos), la so producción aumenta considerablemente so cultivu en suelos más favorables. Anque'l anacardo crez montés nel so llugar d'orixe, cuando se trata de climes Aw o climes de sabana, los cultivos de anacardo riquen del riego pel branu, esto ye, nel periodu de seca.
Ente los usos melecinales que presenta'l Anacardium occidentale atopáronse los siguientes usos en Colombia poles comunidaes indíxenes atopamos los siguientes pa la comunidá andoque quien maceran ya inxeren l'estractu del raigañu, lo cual sírvelos como antidiarreico. Na comunidá miraña rallen la corteza y preparar en fervinchu d'usu antidiarreico, tamién preparen un fervinchu azucarada cola prefoliación de les fueyes, lo cual sírvelos como expectorante. La comunidá tikuna toma la decocción de la corteza a manera d'anticonceutivu cada mes, mientres la menstruación.
N'otres rexones de Colombia como: nos llanos orientales en gran parte de la cuenca del Orinoco atopóse qu'a partir del frutu preparen un vinu de propiedaes antidisentéricas, tamién usen el epicarpio y la grana del frutu como vesicante dermatolóxicu. Na cuenca del Orinoco tamién se topó qu'en delles rexones tomen el fervinchu de les fueyes contra la hipertensión; coles mesmes, de les granes estrayen un aceite que sirve pa esaniciar folles, mezquinos, llunares, dureces, verrugas. En delles rexones de Brasil mascan la fueya pal caltenimientu del dentame.
Como alimentu, les comunidaes indíxenes colombianes como Miraña, Muinane, Andoque, Tukano, Huitoto y Yukuna, peracaben el frutu frescu o la grana turrada, lo mesmo asocede n'El Salvador, en Centro América onde la so grana turrada ye comercializada y el seudofruto conxeláu comer en dómina calorosa. Nos llanos orientales de Colombia a partir del seudofruto preparen xelaos y mermelaes.
En delles rexones de Brasil estrayen un aceite comestible de la grana por métodos de presión. Como usu artesanal, la comunidá indíxena Warrau de la cuenca del Orinoco llogra una resina a partir de la maceración de cañes y fueyes cola que caltienen la madera de la pudrición y l'ataque del comején.
Na cuenca del Orinoco y nos llanos orientales de Colombia, atopóse qu'a partir de la estracción del zusmiu del epicarpio y la grana faen una tinta indeleble; tamién ellaboren un xabón artesanal a partir de la ceniza de la madera (lleña); amás, estrayen taninos de la corteza y les fueyes pa curtir el cueru.
En Costa Rica y Panamá peracábense dambes partes - seudo frutos y frutos o grana conocida como "pebida" de marañón. Cola fruta carnoso puede faese refrescos que se tomen fríos, mermelaes al cual amiéstense-y grana asaes esmagayaes o duces. Créese adicionalmente que consumir el seudofruto frescu ayuda a la sanación del gargüelu agafáu.
Anacardium occidentale describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 383. 1753.[1]
Anacardium: nome xenéricu que deriva de la pallabra procedente del griegu kardia = corazón, pola forma del so frutu.
occidentale: epítetu llatín que significa "d'occidente".[2]
Nomes científicos sinónimos de Anacardium occidentale son:
El so frutu ye bien apreciáu y n'español recibe distintos nomes según la rexón:
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Anacardium occidentale, coñecíu vulgarmente como acaxú, anacardu, o marañón, ye un árbol orixinariu de la rexón amazónica: Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Perú y Venezuela y del nordeste brasileñu con escelentes propiedaes melecinales y nutricionales. El so frutu nómase anacardu, ñuez de la india o castaña caxú. Anguaño tolos sos componentes foron emplegaos en distintes árees, dende la ellaboración de dulces y cosméticos, hasta la creyación de melecines pa tratar destintes enfermedaes.
Anacardium microcarpum (lat. Anacardium microcarpum) - sumaqkimilər fəsiləsinin anakardium cinsinə aid bitki növü.
Anacardium microcarpum (lat. Anacardium microcarpum) - sumaqkimilər fəsiləsinin anakardium cinsinə aid bitki növü.
Braziliya fıstığı (lat. Anacardium occidentale) — sumaqkimilər fəsiləsinin anakardium cinsinə aid bitki növü.
Braziliya fıstığı (lat. Anacardium occidentale) — sumaqkimilər fəsiləsinin anakardium cinsinə aid bitki növü.
L'anacard (Anacardium occidentale) és un arbre fruiter de l'ordre de les sapindals, dins la família de les anacardiàcies. Arbre originari del nord-est del Brasil on s'anomena caju (pronunciat cajú) el fruit (d'on deriva el nom en anglès cashew) i cajueiro a l'arbre.
Es conrea en molts països de clima tropical i actualment el Vietnam n'és el principal productor mundial.
El que sembla el fruit, piriforme, és botànicament un fals fruit (no té la llavor) producte de l'engruiximent del receptacle i s'utilitza culinàriament per a fer sucs, begudes alcohòliques i melmelades.
El fruit autèntic és una drupa que conté la llavor reniforme i que se sol consumir crua o torrada com una fruita seca i també té usos industrials quan és processat químicament.
L'anacard (Anacardium occidentale) és un arbre fruiter de l'ordre de les sapindals, dins la família de les anacardiàcies. Arbre originari del nord-est del Brasil on s'anomena caju (pronunciat cajú) el fruit (d'on deriva el nom en anglès cashew) i cajueiro a l'arbre.
Es conrea en molts països de clima tropical i actualment el Vietnam n'és el principal productor mundial.
El que sembla el fruit, piriforme, és botànicament un fals fruit (no té la llavor) producte de l'engruiximent del receptacle i s'utilitza culinàriament per a fer sucs, begudes alcohòliques i melmelades.
El fruit autèntic és una drupa que conté la llavor reniforme i que se sol consumir crua o torrada com una fruita seca i també té usos industrials quan és processat químicament.
Ledvinovník západní (Anacardium occidentale) je až 12 metrů vysoký tropický strom z čeledi ledvinovníkovité, poskytující jedlé nažky, známé pod tržním názvem ořechy kešu (podle SSČ kešú). Tyto nažky se nacházejí v nepravém plodu, kterému se říká „kešu jablko“. Osemení obsahuje velké množství kardolu, což je smolnatý olej, který při manipulaci dráždí pokožku a před konzumací se z jedlých částí (ořechů) odstraňuje zahříváním (pražením).
Ledvinovník západní pochází ze severovýchodní Brazílie. Od 16. století se šířil s portugalskými mořeplavci do Mozambiku a pobřežních oblastí Indie.
Tento „ovocný“ strom je rozšířen celosvětově v suchých tropických oblastech. Pěstuje se na plantážích nebo extenzivně v agrolesnických systémech.
Jedná se o nižší, silně rozvětvený strom, dosahující výšky 12 m. Květy tvoří květenství lata a jsou žluto-růžové, samičí a oboupohlavné. Z botanického hlediska nejsou ořechy kešu ořechy ani peckovice, ale nažky.
Ledvinovníku vyhovuje tropické klima, nadmořská výška 1000 m nad mořem, průměrné teploty v rozmezí 21–28 °C, průměrné roční srážky v rozmezí 700–1200 mm a pH půdy 4,3–8,7. Není tolerantní k zasoleným půdám a snáší teploty jen mírně pod bodem mrazu, do –1 °C.
Klíčivost ledvinovníku je velmi malá, proto se současně seje více semen. Pokud vzejde současně více rostlin, jsou následně vyjednoceny. Po 18–24 měsících se objevují první květy a následně i plody, které jsou ale nepoživatelné. První sklizeň se provádí až ve 4. roce a od 8. roku už plodí ledvinovník kvalitní „jablka“ s „kešu ořechy“.
Jako meziplodina se na plantážích používá bavlník, podzemnice olejná nebo jamy. Stromy, které jsou schopny plodit i 30 let, je nutné na plantážích pravidelně prořezávat.
Sklízí se většinou ručně. Jeden strom může vyprodukovat až 50 kg „kešu oříšků“ za rok. Plantáž poskytuje 800–1000 kg/ha.
V roce 2016 činila světová produkce 4,9 milionů tun. Zemí s nejvyšší produkcí kešu oříšků byl Vietnam, který se na světové produkci podílel 24,9 %. Africké státy se na celkovém množství podílely přibližně 51,6 %.[1]
Deset největších producentů kešu ořechů v roce 2016:[1]
Pořadí Stát Množství v tunách 1
Vietnam 1 221 007 2 
Nigérie 958 860 3 
Indie 671 000 4 
Pobřeží slonoviny 607 300 5 
Filipíny 216 398 6 
Tanzanie 195 140 7 
Mali 164 151 8 
Guinea-Bissau 153 888 9 
Indonésie 130 072 10 
Benin 125 728 Svět 4.898.210 Hlavním důvodem pro pěstování ledvinovníku západního jsou kešu oříšky. Další využití nacházejí též „kešu jablka“, která se společně s kůrou a větvemi z prořezu zkrmují dobytku, ale lze je využít také na výrobu džemu nebo kompotů. Z plodů se též lisuje šťáva, ze které se vyrábí alkoholické nápoje (víno, pálenka) nebo ocet. V Thajsku se i jablka využívají na otop.
Kardol z osemení má dezinfekční účinky a přidává se do insekticidů, laků, barviv apod. V Indii se jím tradičně impregnuje dřevo jako ochrana proti termitům.
Plody kešu jsou bohaté na taniny nebo vitamin C. Při konzumaci „kešu jablek“ nebo kešu oříšků může docházet k různým zdravotním potížím. U „jablek“ je to kvůli obsahu kardolu a taninů, na ořechy se vyskytuje alergie.
Dřevo ledvinovníku je velmi tvrdé a používá se při výrobě nábytku jako tzv. bílý mahagon.
Obrázky, zvuky či videa k tématu ledvinovník západní ve Wikimedia Commons
Galerie ledvinovník západní ve Wikimedia CommonsLedvinovník západní (Anacardium occidentale) je až 12 metrů vysoký tropický strom z čeledi ledvinovníkovité, poskytující jedlé nažky, známé pod tržním názvem ořechy kešu (podle SSČ kešú). Tyto nažky se nacházejí v nepravém plodu, kterému se říká „kešu jablko“. Osemení obsahuje velké množství kardolu, což je smolnatý olej, který při manipulaci dráždí pokožku a před konzumací se z jedlých částí (ořechů) odstraňuje zahříváním (pražením).
Der Cashewbaum (; lateinisch Anacardium occidentale), auch Kaschubaum, Acajoubaum oder Nierenbaum[1] genannt, ist ein zur Familie der Sumachgewächse (Anacardiaceae) gehöriger Baum. Er wächst in tropischem Klima und trägt Cashewäpfel und Cashewkerne. Portugiesen lernten diesen Baum durch die Kolonisation als erste Europäer im Nordosten Brasiliens kennen. Der Name Cashew leitet sich über den portugiesischen Namen Caju oder auch Cajueiro aus der indianischen Tupi-Sprache Acaju ‚Nierenbaum‘ (wahrscheinlich wegen der Form der Kerne) ab.
Der Cashewbaum ist ein schnellwüchsiger, trockenheitsresistenter, immergrüner, andromonozöischer Laubbaum, der Wuchshöhen von 10 bis 12 m oder höher und einen Brusthöhendurchmesser von etwa 30 bis 40 cm erreicht. Seine ausladende Krone ist intensiv beastet und mehr oder weniger symmetrisch, kann aber in windexponierten Lagen unregelmäßige Formen annehmen. Neben 1 bis 2 m tief reichenden Pfahlwurzeln entwickelt der Baum auch ein relativ weitreichendes Seitenwurzelsystem. Diese Fähigkeit in Verbindung mit einer gewissen Toleranz gegenüber Nährstoffarmut und gelegentlicher Trockenheit führt dazu, dass der Baum gut als Wind- und Erosionsschutz geeignet ist. Die Borke entwickelt sich im Alter zu einer braunen, rauen und tiefgefurchten Borke. Der Stamm enthält ein Gummi (Cashew-, Acajou-Gummi).[2]
Die wechselständigen, verkehrt-eiförmigen, ledrigen und kahlen Blätter sind etwa 8–15 × 6–13 cm groß. Die Blätter sind ganzrandig und abgerundet bis stumpf, teils ausgerandet bis eingebuchtet, der Blattgrund ist keilförmig oder spitz bis stumpf. Die Nervatur ist wechselnd gefiedert.
Die lang gestielten, rispigen und feinhaarigen, gemischten Blütenstände sind bis 20–25 cm lang, die kleineren männlichen oder zwittrigen fünfzähligen Blüten sind sitzend bis kurz gestielt. Es sind bei den Blüten eilanzettliche Deckblätter vorhanden. Die eiförmigen und spitzigen Kelchblätter sind behaart. Die fünf zurückgebogenen Kronblätter sind lineal-lanzettlich und weiß, grünlich bis rötlich. Sie sind außen feinhaarig und innen nur schwach behaart. Es sind 7–10(14) Staubblätter vorhanden, es ist nur ein fertiles, sehr langes und vorstehendes Staubblatt vorhanden, bei den männlichen Blüten ist es länger. Die anderen, kürzeren Staubblätter sind steril. Der rundliche Fruchtknoten bei den zwittrigen Blüten ist oberständig mit einem langen, seitlich ansetzenden und vorstehenden Griffel mit kopfiger Narbe. Bei männlichen Blüten ist nur ein verkümmerter Fruchtknoten vorhanden. Es sind extraflorale und florale Nektarien vorhanden.[3][4] Die Bestäubung erfolgt durch Bienen, Fliegen und Ameisen, aber auch durch den Wind.[5]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40, seltener 24.[6]
Die Cashewfrucht, eine einsamige Steinfrucht, ist ein kleines, etwa 2–2,5 × 1,5 cm großes, grünlich- bis bräunliches, nieren- oder boxhandschuhförmiges Gebilde, das an einem fleischig verdickten Fruchtstiel herabhängt. Diese nierenförmige Cashewfrucht wird abgeerntet und daraus der bekannte Cashewkern gewonnen.
Der etwa 5–10 cm lange, birnen- oder paprikaförmig verdickte Fruchtstiel wird als „Cashewapfel“ bezeichnet. Als Fruchtstiel (Hypokarp) ist der Cashewapfel eine Scheinfrucht und nicht die eigentliche fortpflanzungsfähige Frucht des Cashewbaumes. Er ist bei Reife gelb, orange bis rot gefärbt und entwickelt einen intensiven, fruchtig-süßlichen Duft. Er ist sehr geschmacksintensiv, süßsäuerlich, ein wenig apfelartig und er enthält viel Vitamin C. Der Saft der rohen Scheinfrucht ist farblos und transparent, verursacht jedoch beim Eintrocknen auf fast allen Materialien tiefschwarze, meist unauslöschbare Flecken. Der Cashewapfel ist leicht verderblich und seine Außenhaut sehr druckempfindlich. Aus diesem Grund kann er schlecht transportiert und nicht international gehandelt werden. Er wird deshalb unmittelbar nach der Ernte weiterverarbeitet.
Der Cashewapfel wird zu Kaschu-Saft und Marmelade (Konfitüre) verarbeitet. In Brasilien wird aus den Cashewäpfeln ein Getränk namens Cajuína hergestellt, dem eine medizinische und rituelle Wirkung zugesprochen wird. Im indischen Goa brennt man aus dem Saft auch Schnaps, den sogenannten Cashew-Feni.
Cashew-Schalenöl wird aus dem mittleren Teil der Fruchtwand der Cashewfrucht (Mesokarp) gewonnen. Das toxische Öl wirkt hautreizend. Es wird industriell und medizinisch genutzt. Es soll Holz und Papier vor Termitenfraß und Wurmbefall schützen, etwa auch bei Holzbooten, Fischernetzen und zudem bei Warzen und Hühneraugen wirken. Weiterhin wird aus dem Öl durch Polymerisation auch ein hitzeresistenter Gummi sowie technische Harze hergestellt.[2]
Das Öl besteht aus etwa 82 % Anacardsäure, eine Mischung von 6-n-C15-Alkylsalicylsäuren, deren Seitenketten gesättigt, mono-, di- oder triolefinisch sind, etwa 16,5 % Cardol (Pentadecadienylresorcinol, stark hautreizendes Phenolderivat) und 2-Methylcardol, sowie Gallussäure und Glucoside in Spuren. Das technische Kaschuschalenöl enthält in erster Linie das Decarboxylierungsprodukt der Anacardsäure, das Cardanol (= Anacardol) und Cardol.[7]
Anacardsäure, die Hauptkomponente des Schalenöls, wird durch Erhitzen zu Cardanol umgesetzt, das zum Beispiel, zu Phenalkaminen umgesetzt, als Härterkomponente für Epoxidharz dient. Man erhält ein besonders elastisches und beim Aushärten wasserunempfindliches Harz. Es wird zum Beispiel als Lack für Seeschiffe, Rohrleitungen und Betonfußböden eingesetzt.[8]
Cashew-Kerne werden häufig fälschlicherweise als Nüsse bezeichnet. Botanisch gesehen zählen sie aber als Steinfrucht zum Schalenobst.[9]
Die Cashewfrucht wird auch Elefantenlaus (früher auch lateinisch Anacardus)[10] genannt und enthält die Kerne (Samen), die im deutschsprachigen Raum mit dem englischen Namen Cashew als Cashewkerne oder Cashewnüsse gehandelt werden.
Die Kerne werden roh, geröstet und gesalzen, karamellisiert oder gewürzt im Handel angeboten. Ihr Geschmack ist süßlich-nussig und weniger intensiv als der von Erd- oder Walnuss. Es kann auch ein Pflanzenöl aus ihnen gepresst werden (Acajou- oder Kaschuöl).
Die Kerne enthalten hauptsächlich fettes Öl (Acajouöl), durchschnittlicher Ölgehalt: 45,6 %. Die Hauptfettsäuren sind: Ölsäure (73,7 %), Linolsäure (14,3 %), Palmitinsäure (7,5 %) und Stearinsäure (4,5 %). 96 % der Fette liegen als Triglyceride vor und 4 % als Glyco- und Phospholipide. Proteine machen etwa 20 % und Kohlenhydrate etwa 27 % (Stärke ca. 12 %) der Kerne aus.[7]
Cashewkerne sind ein guter Lieferant von Mineralstoffen, etwa von Magnesium, das bei der Stärkung der Knochen und der Aktivität von Enzymen eine wichtige Rolle spielt. Die Kerne enthalten auch Eisen, das ein wichtiger Teil des Hämoglobins ist, eines elementaren Bestandteils roter Blutkörperchen.[11]
Die Angaben beziehen sich auf 100 g Kerne, ungeröstet, ohne Salz. Der physiologische Brennwert beträgt 2402 kJ (574 kcal) je 100 g Kerne.[12]
–––
1 g = 1000 mg (Milligramm)
1 mg = 1000 μg (Mikrogramm)
In kaum einem anderen Lebensmittel ist der Anteil an der essentiellen Aminosäure Tryptophan derart hoch wie bei den Cashewkernen.[13] Tryptophan ist ein unerlässlicher Nährstoff bei der Produktion des Neurotransmitters Serotonin. Gemeinsam mit dem Vitamin B6 (Bierhefe, Kartoffeln) kann Tryptophan helfen, Depressionen zu behandeln.
Im Handel erhältliche rohe Kerne sind nicht in jedem Fall wirklich roh, eine Dampfbehandlung wird zumeist nicht angegeben.
Einige Menschen sind allergisch gegen Cashewkerne, allerdings ist diese Allergie selten.
Der Cashewbaum ist in Brasilien heimisch. Im 16. Jahrhundert wurde er von den Portugiesen nach Mosambik und Indien eingeführt, um der Erosion an den Küsten entgegenzuwirken. Im 19. Jahrhundert kam der Anbau in Plantagen auf und verbreitete sich in weitere Länder in Afrika, Asien und Lateinamerika. Seit Anfang des 20. Jahrhunderts wurde Indien zum Zentrum der (meist manuellen) Verarbeitung von Cashewkernen, die von dort auch nach Amerika und Europa exportiert wurden. Ab den 1960er Jahren wurden Cashewerzeugnisse aus Ostafrika größtenteils nach Indien exportiert und dort verarbeitet.[14]
In den 1970er Jahren produzierten afrikanische Länder, allen voran Mosambik und Tansania, die Mehrzahl der Cashewkerne. Unterdessen ist die Produktion in Indien gestiegen, und auch in asiatischen Ländern wie Indonesien und Vietnam wurde sie in den 1990er Jahren ausgeweitet. Nach einem Bericht von 2016 sind Vietnam, Nigeria, Indien und Elfenbeinküste die größten Produzenten. Die kleineren westafrikanischen Staaten Elfenbeinküste, Benin und Guinea-Bissau haben ebenfalls den Cashew-Anbau ausgeweitet.[14] In Ghana ist es zudem gelungen, die Weiterverarbeitung zu fördern.[15] In den westafrikanischen Ländern wird der Anbau von der Competitive Cashew Initiative (ComCashew) unterstützt, um den Sektor dort wettbewerbsfähig zu machen und das Einkommen der Bauern zu festigen.[16]
In Guinea-Bissau förderte die Regierung den Anbau von Cashewkernen als Cash Crops. Sie legte Mindestpreise fest und ermunterte Bauern, Cashew anzupflanzen und vom Verkaufserlös das Grundnahrungsmittel Reis einzukaufen. Als im Jahr 2006 die Weltmarktpreise sanken, kauften die indischen Großhändler die Cashewkerne aus Guinea-Bissau nicht mehr oder zu entsprechend niedrigeren Preisen. Dies führte zu Hunger bei Teilen der Bevölkerung.[17]
2020 wurden laut der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation FAO weltweit 4.180.990 t Cashewkerne (mit Schale) geerntet. Auf dem gesamten afrikanischen Kontinent wurden etwa 58 % der Welternte produziert, in Asien fast 38 %.[18]
Folgende Tabelle gibt eine Übersicht über die zehn größten Produzenten von Cashewkernen weltweit, die insgesamt 82,4 % der Menge ernteten.
Der größte Cashewbaum der Welt steht im brasilianischen Bundesstaat Rio Grande do Norte in der Stadt Parnamirim.
Stamm des Cashewbaumes
Cashewfrucht
Cashewfrucht: unten der rote Kaschuapfel (Fruchtstiel), oben die Frucht.
Cashew-Frucht (auf Bali); indonesische Bezeichnung für den Samen (Cashew-Nuss): kacang mete
Blüten des Cashewbaumes
Der Cashewbaum (; lateinisch Anacardium occidentale), auch Kaschubaum, Acajoubaum oder Nierenbaum genannt, ist ein zur Familie der Sumachgewächse (Anacardiaceae) gehöriger Baum. Er wächst in tropischem Klima und trägt Cashewäpfel und Cashewkerne. Portugiesen lernten diesen Baum durch die Kolonisation als erste Europäer im Nordosten Brasiliens kennen. Der Name Cashew leitet sich über den portugiesischen Namen Caju oder auch Cajueiro aus der indianischen Tupi-Sprache Acaju ‚Nierenbaum‘ (wahrscheinlich wegen der Form der Kerne) ab.
Ing balubad (Anacardium occidentale; syn. Anacardium curatellifolium A.St.-Hil.) metung yang pun kareng mamulaklak a tanaman family Anacardiaceae. Ing tanaman Katutubu ya king pangulungaslagang Brazil, nung nu mayayaus ya keng Portuguese a lagyu a Caju (ing bunga) o Cajueiro (ing pun). Ngeni daragul ya kareng lugal a tropical klima para keng kayang balubad a mani.
Cashew Fruit- Pamalkus ning bunga
Cashew Inflorescence kambe ning pamanalkus ning bunga
Ing malulut a balubad malyari neng agtalan
Ing meyagtal a balubad makasadia yang maprocess- Goa India
Ing balubad (Anacardium occidentale; syn. Anacardium curatellifolium A.St.-Hil.) metung yang pun kareng mamulaklak a tanaman family Anacardiaceae. Ing tanaman Katutubu ya king pangulungaslagang Brazil, nung nu mayayaus ya keng Portuguese a lagyu a Caju (ing bunga) o Cajueiro (ing pun). Ngeni daragul ya kareng lugal a tropical klima para keng kayang balubad a mani.
Fistiqa kajû an jî fistixa kajû (Anacardium occidentale), riwekeke dara ya fêkiyan e ji famîleya kizwan/darbenîşt tê hesibandin. Hinek jê re dibêjin “gûz” hinek jî dibêjin “fistiq”. Fêkiyek di welatên tropîkal de hêşîn tê. Dara wê 10-12 m bilind dibe û bi qasî 30 salan temenê wê heye. Dara wê pelên xwe naweşîne. Hinekî dişibe dara pirteqalan. Pelên wê ji aliyê derve keskê biriqok, di hindûr de hinekî mat û kulîlkên wê zer in. Fêkiya wê wek sêvek sor û sernişîv e, di binê fêkiya wê de fistiqek heye. Ango darek du fêkî ye. Li welatên ku hêşîn dibe ji dara wê fêkiya wek sêvê, fistiqa binê wê bi gelek cûreyan tê xebitandin.
Welatê fistiqa kajû Brezîlya ye. Ji wir derbasî welatên din yên tropîkal bûye. Dîroka wê baş nayê zanîn, lê bi hezaran salane ji aliyê rûniştevanên xwecihî wek fêkî, derman û çerez dihat xebitandin. Tiştê tê zanîn Spanyol û Portekîzan di sedsala 16'an de bi xwe re birine Afrîka rojava û Hindistanê û li wan deveran jî derbasî welatên din bûye. Welatên ku herî zêde lê tên çandin Hindistan, Brezîlya, Angola, Mozambîk in.
Fistiqa kajû an jî fistixa kajû (Anacardium occidentale), riwekeke dara ya fêkiyan e ji famîleya kizwan/darbenîşt tê hesibandin. Hinek jê re dibêjin “gûz” hinek jî dibêjin “fistiq”. Fêkiyek di welatên tropîkal de hêşîn tê. Dara wê 10-12 m bilind dibe û bi qasî 30 salan temenê wê heye. Dara wê pelên xwe naweşîne. Hinekî dişibe dara pirteqalan. Pelên wê ji aliyê derve keskê biriqok, di hindûr de hinekî mat û kulîlkên wê zer in. Fêkiya wê wek sêvek sor û sernişîv e, di binê fêkiya wê de fistiqek heye. Ango darek du fêkî ye. Li welatên ku hêşîn dibe ji dara wê fêkiya wek sêvê, fistiqa binê wê bi gelek cûreyan tê xebitandin.
Welatê fistiqa kajû Brezîlya ye. Ji wir derbasî welatên din yên tropîkal bûye. Dîroka wê baş nayê zanîn, lê bi hezaran salane ji aliyê rûniştevanên xwecihî wek fêkî, derman û çerez dihat xebitandin. Tiştê tê zanîn Spanyol û Portekîzan di sedsala 16'an de bi xwe re birine Afrîka rojava û Hindistanê û li wan deveran jî derbasî welatên din bûye. Welatên ku herî zêde lê tên çandin Hindistan, Brezîlya, Angola, Mozambîk in.
Jambu monyét atawa jambu médé (Anacardium occidentale) nyaéta tutuwuhan nu kaasup kana suku Anacardiaceae nu asalna ti Brazil ngabogaan "buah" nu bisa didahar. Nu leuwih kawentar batan jambu médé nyaéta kacang médé, kacang mété atawa kacang ménté; biasana sikina digaringkeun sarta digoréng pikeun dijadikeun mangrupa-rupa kadaharan. Sacara botani, ieu tutuwuhan lain anggota jajambuan (Myrtacéae) jeung kacang-kacangan (Fabacéae), tapi deukeut patalina jeung bungbuahan (suku Anacardiaceae).
Ngaran lianna kayaning jambu mèdè (Sd.); jambu mété atawa jambu ménté (Punjul.); jambu monyèt (Md.); jambu dwipa, jambu dusun, nyambu monyèt (Bl.); nyambuk nyĕbèt (Sas.); jambu érang, jambu monyé (Mink.); jambu dipa (Banj.); buwah monyét (Timor); buwah yaki (Manado); buwa yakis, wo yakis (north Sulawesi); buwa yaki (Ternate, Tidore); buwa jakis (Galela); jambu daré, jambu masong (Mak.); jampu sèrĕng, jampu tapĕsi (Kutu.); jeung sajabana.[1]
Dina basa inggris disebut oge jambu (tangkal), nu asalna ti kecap basa portugis pikeun ngaranan buahna, caju, nu sabenerna injeuman ti ngaran dina basa Tupi, acajú. Sedengkeun ngaran margana (Anacardium) nujul kana bentuk buahna nu kawas jantung tibalik.
Tangkalna boga ukuran sedeng, jangkungna nepi ka 12 m, jeung tajukna ngarancabang, jeung warnana héjo. Pucuk tanggkalna bisa ngaluhuran jeunng ngaheureutan atawa handap jeung rubak, gumantung kana kaayaan lingkungan.[2]
Daun- daun ayana ditungtung dahan. Wangun daun miboga tulang, tulang daun wangunna buleud endog tibalik ka handap, lolobana, pangkal daun seukeut, melengkung ka jero, gundul, 8-22 × 5–13 cm.[3]
Monoecious (monoesis), kembang nu miboga wanda jinis campuran, ngumpul dihiji malai rata miboga bulu lemes, lebarna 15–25 cm. kongkolak buluan, 4–5 mm. Makuta seukeut, lk 1 cm, bodas tuluy beureum, buluan. Buahna miboga warna coklat kolot, déngdék , luhurna lk 3 cm.
Ieu tutuwuhan dipelak keur diala buahna. Dipikawanoh ku balaréa salaku "buah", buah nu asak téh gede, warnana konéng atawa beureum, nu sabenerna mah éta téh kembang (receptaculum) nu mekar dina waktuna.
Jambu monyét atawa jambu médé (Anacardium occidentale) nyaéta tutuwuhan nu kaasup kana suku Anacardiaceae nu asalna ti Brazil ngabogaan "buah" nu bisa didahar. Nu leuwih kawentar batan jambu médé nyaéta kacang médé, kacang mété atawa kacang ménté; biasana sikina digaringkeun sarta digoréng pikeun dijadikeun mangrupa-rupa kadaharan. Sacara botani, ieu tutuwuhan lain anggota jajambuan (Myrtacéae) jeung kacang-kacangan (Fabacéae), tapi deukeut patalina jeung bungbuahan (suku Anacardiaceae).
Ngaran lianna kayaning jambu mèdè (Sd.); jambu mété atawa jambu ménté (Punjul.); jambu monyèt (Md.); jambu dwipa, jambu dusun, nyambu monyèt (Bl.); nyambuk nyĕbèt (Sas.); jambu érang, jambu monyé (Mink.); jambu dipa (Banj.); buwah monyét (Timor); buwah yaki (Manado); buwa yakis, wo yakis (north Sulawesi); buwa yaki (Ternate, Tidore); buwa jakis (Galela); jambu daré, jambu masong (Mak.); jampu sèrĕng, jampu tapĕsi (Kutu.); jeung sajabana.
Dina basa inggris disebut oge jambu (tangkal), nu asalna ti kecap basa portugis pikeun ngaranan buahna, caju, nu sabenerna injeuman ti ngaran dina basa Tupi, acajú. Sedengkeun ngaran margana (Anacardium) nujul kana bentuk buahna nu kawas jantung tibalik.
Jambu ménté utawa jambu mété (Anacardium occidentale) ya iku jinis tuwuhan saka suku Anacardiaceae kang asalé saka Brasil lan duwé "woh" kang bisa dipangan. Kang kondhang saka jambu mété ya iku kacang mété utawa kacang ménté; wijiné kang racaké digaringké lan digoreng kanggo digawé panganan. Kanthi cara botani, tuwuhan iki dudu anggota jambu-jambuan (Myrtaceae) apamanèh kacang-kacangan (Fabaceae), nanging malah luwih cedhak kekerabatannè karo pelem (suku Anacardiaceae).
Dikenal uga kanthi aran kaya jambu mèdè (Sd.); jambu mede utawa jambu mete (Id.); jhambu monyèt (Md.); jambu dwipa, jambu jipang, nyambu monyèt (Bl.); nyambuk nyĕbèt (Sas.); jambu érang, jambu monyét (Mink.); jambu dipa (Banj.); buwah monyet (Timor); buwah yaki (Manado); buwa yakis, wo yakis (Sulut); buwa yaki (Ternate, Tidore); buwa jakis (Galela); jambu daré, jambu masong (Mak.); jampu sèrĕng, jampu tapĕsi (Bug.); lan liya-liya.[1]
Ing basa Inggris diarani cashew (tree), kang dijupuk saka tembung Portugis kanggo ngarani wohé, caju, kang satemené uga silihan saka tembung basa Tupi, acajú. Lan jeneng génus (Anacardium) ngrujuk marang wujud woh sakabèhè kang kaya jantung kuwalik.
Wit ukuran sedheng, dhuwur nganti 12 m, kanthi tajuk amba, akèh pang, lan ijo terus. Tajuk bisa dadi dhuwur lan nyempit, utawa cendhek lan amba, bergantung karo kondisi lingkungané.[2] Godhong-godhonge manggon ing pucuk pang. Helai godhong duwé tangkai, bunder telur kuwalik, akèh kang pucuke lancip lan ujung bunder, nekuk manjero, gundhul, 8–22 × 5–13 cm.[3]
Berumah satu (monoesis), kembang kelamin campuran, ngumpul ing sewoh malai rata rambut alus, ambané 15–25 cm. Kelopak ana rambuté, 4–5 mm. Makutha lancip, lk 1 cm, putih banjur abang, ana rambuté. Woh geluk awarna soklat tuwa, bengkok, dhuwure lk 3 cm.[3]
Tuwuhan iki dirembakaké mligi kanggo dijupuk woh sajatiné. Kang dikenal umum minangka "woh", ya iku pérangan empuk kang membengkak wernané kuning utawa abang, satemené ya iku dasaré kembang (receptaculum) kang ngembang sawisé ana pembuahan. Woh satemené ya iku pérangan "monyet"é kang atos, coklat semu ireng isiné wiji kang bisa diolah dadi panganan; ya iku kacang mètè kang ènak.[4] Kanthi cara tradhisional kacang iki racaké digoreng kanggo nyamikan karo ngombé teh utawa kopi; éwodéné kanthi cara modern saiki akèh minangka isi kanggo ngias panganan kaya coklat lan kué-kué.
Sanajan dianggep kacang ing donya boga, ing ngèlmu botani kacang mètè satemené kalebu wiji tunggal saka woh sajatiné. Wiji iki diubengi karo thothok ganda kang ngetokaké getah kang ngemu urushiol, kang bisa gawé iritasi kulit manungsa. Ana wong alergi kacang mètè, nanging satemené kacang mètè arang gawé alergi tumrap manungsa yèn dibandingké karo kacang liyané. Saka kacang mete uga olèh diekstrak lenga kang dhuwur kualitasé. Kasil sampingé, ya iku kulit wiji, dimupangataké kanggo pakan unggas. Sajinis lenga uga diasilaké saka thothok woh mètè (CNSL, cashew nut shell liquid), kang dinggo déning indhustri lan uga minangka bahan kanggo ngawètaké kayu utawa jala.[4]
Jambu ménté utawa jambu mété (Anacardium occidentale) ya iku jinis tuwuhan saka suku Anacardiaceae kang asalé saka Brasil lan duwé "woh" kang bisa dipangan. Kang kondhang saka jambu mété ya iku kacang mété utawa kacang ménté; wijiné kang racaké digaringké lan digoreng kanggo digawé panganan. Kanthi cara botani, tuwuhan iki dudu anggota jambu-jambuan (Myrtaceae) apamanèh kacang-kacangan (Fabaceae), nanging malah luwih cedhak kekerabatannè karo pelem (suku Anacardiaceae).
Ang kasoy, kasuy o balubad (Ingles: cashew tree, cashew nut) ay isang uri ng puno o mismong bungang mani nito.[1] Kahugis ng peras ang bunga nito na kulay naranghang-dilaw kung mahinog. Tumutubo sa labas ng prutas na ito ang kaniyang mga buto, na napagkukunan naman ng mga makakaing mani.[2]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Prutas ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang kasoy, kasuy o balubad (Ingles: cashew tree, cashew nut) ay isang uri ng puno o mismong bungang mani nito. Kahugis ng peras ang bunga nito na kulay naranghang-dilaw kung mahinog. Tumutubo sa labas ng prutas na ito ang kaniyang mga buto, na napagkukunan naman ng mga makakaing mani.
Marañun sach'a, Kashu icha Akashu (Anacardium occidentale) nisqaqa Urin Awya Yalapi Umawa nisqapi wiñaq wayuq sach'am. Misk'i kaq kapka rurunkunatam mikhunchik.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Marañun sach'a.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Marañun sach'a
Marañun sach'a, Kashu icha Akashu (Anacardium occidentale) nisqaqa Urin Awya Yalapi Umawa nisqapi wiñaq wayuq sach'am. Misk'i kaq kapka rurunkunatam mikhunchik.
Mkorosho, pia mbibo au mkanju (Anacardium occidentale), ni mti unaozaa korosho, moja baina ya jozi za kulika zinazopendwa kabisa. Kokwa haimo ndani ya tunda lakini inaambata chini lake. Matunda yanaitwa mabibo au makanju pia.
Maua
Makanju
Korosho zilizokaangwa
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mkorosho, pia mbibo au mkanju (Anacardium occidentale), ni mti unaozaa korosho, moja baina ya jozi za kulika zinazopendwa kabisa. Kokwa haimo ndani ya tunda lakini inaambata chini lake. Matunda yanaitwa mabibo au makanju pia.
Pye pom kajou se yon pyebwa.
काजू (द्विपद नामकरण : Anacardium occidentale / आनाकार्द्यूम् ओक्सीदेन्ताले) एक प्रकार का पेड़ है जिसका फल सूखे मेवे के लिए बहुत लोकप्रिय है। काजू का आयात निर्यात एक बड़ा व्यापार भी है। काजू से अनेक प्रकार की मिठाईयाँ और मदिरा भी बनाई जाती है।
काजू का पेड़ तेजी से बढ़ने वाला उष्णकटिबंधीय पेड़ है जो काजू और काजू का बीज पैदा करता है। काजू की उत्पत्ति ब्राजील से हुई है। किन्तु आजकल इसकी खेती दुनिया के अधिकांश देशों में की जाती है। सामान्य तौर पर काजू का पेड़ 13 से 14 मीटर तक बढ़ता है। हालांकि काजू की बौनी कल्टीवर प्रजाति जो 6 मीटर की ऊंचाई तक बढ़ता है, जल्दी तैयार होने और ज्यादा उपज देने की वजह से बहुत फायदेमंद साबित हो रहा है।
काजू का उपभोग कई तरह से किया जाता है। काजू के छिलके का इस्तेमाल पेंट से लेकर स्नेहक (लुब्रिकेंट्स) तक में होता है। एशियाई देशों में अधिकांश तटीय इलाके काजू उत्पादन के बड़े क्षेत्र हैं। काजू की व्यावसायिक खेती दिनों-दिन लगातार बढ़ती जा रही है क्योंकि काजू सभी अहम कार्यक्रमों या उत्सवों में अल्पाहार या नाश्ता का जरूरी हिस्सा बन गया है। विदेशी बाजारों में भी काजू की बहुत अच्छी मांग है। काजू बहुत तेजी से बढ़ने वाला पेड़ है और इसमे पौधारोपण के तीन साल बाद फूल आने लगते हैं और उसके दो महीने के भीतर पककर तैयार हो जाता है। बगीचे का बेहतर प्रबंधन और ज्यादा पैदावार देनेवाले प्रकार (कल्टीवर्स) का चयन व्यावसायिक उत्पादकों के लिए बेहद फायदेमंद साबित हो सकता है।
काजू हे एक फळझाड आहे. या फळाला विलायती मॅंगो म्हणून सुद्धा संबोधले जाते.
हिज्जली बदाम (हिंदी), गेरू (कन्नड), कचुमाक (मल्याळम), जीडिमा मिडि (तेलुगू) अशा विविध नावांनी ओळखल्या जाणार्या काजूच्या बोंडांपासून कोकण, मलबार, तामिळनाडू यासारख्या प्रदेशात विविध तर्हेचे मद्य तयार केले जाते. गोव्यातही काजूचे भरपूर प्रमाणात पीक घेतले जाते. गोव्यातील काजूची फेणी प्रसिध्द आहे.
अधिक काजूबिया खाल्ल्यामुळे लघवीचे प्रमाण वाढते. शरीरातून पुरेसा घाम बाहेर येतो. ओल्या काजूच्या वरची फिकट तपकिरी साल काढून ते खाण्याचा आनंद कोकणातील सर्वच लहानथोर घेतात. काजूबर्फी, काजू कतली ही मिष्टान्ने आणि खारे काजू लोकप्रिय आहेत. महाराष्ट्रात मेजवानीसाठी नारळीभात, शाही पुलाव, शिरा तयार केला जातो. या पदार्थांतही काजूचा वापर केला जातो.
काजूच्या फळाला बोंडू अथवा जांबू असे म्हणतात. बोंडूमध्ये फायबर असते. बोंडूमुळे पोट साफ होण्यास मदत होते. हे पाचक, उत्तेजक व सारक आहे.
काजूची बी ही फळाच्या बाहेरील भागात असते. या बीवर प्रक्रिया करून ती फोडतात व तिच्यातील गर काढला जातो. काजूगर हा एक सुका मेवा आहे. ओल्या काजूगराची उसळ केली जाते. काजूच्या बिया ‘सुक्या मेव्या’त गणल्या जातात.
काजूचे झाड मध्यम आकाराचे असते. हिवाळ्यामध्ये त्यला मोहोर यायला सुरुवात होते. फेब्रुवारी ते मे या काळात काजूचे पीक येते.
महाराष्ट्रातील कोकणात काजूचे मोठ्या प्रमाणावर उत्पादन घेतले जाते.
सध्या(सन २०११) भारतातील काजूचे उत्पादन सुमारे एक कोटी ३८ हजार मेट्रिक टन असून बाजारपेठेच्या बाबतीत भारताचा अमेरिकेच्या खालोखाल दुसरा क्रमांक लागतो.
भारतामध्ये केरळ, आंध्र प्रदेश, महाराष्ट्र, ओरिसा, कर्नाटक, गोवा, तमिळनाडू व पश्चिम बंगाल ही प्रमुख काजू उत्पादक राज्ये आहेत. देशातील काजूचे सर्वात जास्त उत्पन्न महाराष्ट्र राज्यात होते. येथे सुमारे १.६०हेक्टर क्षेत्र काजू पिकाखाली आहे. यातून १.७५ लाख टन एवढे काजूचे उत्त्पन्न मिळते. राज्यातील काजूला परदेशात मोठी मागणी आहे. यातून देशाला परकीय चलन मिळते.
गेल्या तीन दशकांत भारतातील काजूचे लागवड क्षेत्र तिपटीने वाढले आहे. साठाव्या दशकांच्या मध्यात २.४ लाख हेक्टर असणारे लागवड क्षेत्र अलीकडे सुमारे सात लाख हेक्टरपर्यंत वाढले आहे. काजूची लागवड भारताच्या किनारपट्टीच्या आठ राज्यांत परंपरने होते, अलीकडे काजूची लागवड मध्य प्रदेश व उत्तर पूर्वेकडील राज्यांत नव्याने होऊ लागली आहे. कच्च्या काजूबियांचे प्रति हेक्टर सरासरी उत्पादन सुमारे ८४० किलोग्रॅम आहे व वार्षिक उत्पादन जवळपास चार लाख टन आहे.
काजू प्रक्रिया उद्योग : भारतात काजूबियांवर प्रक्रिया करणारे छोटे कारखाने आहेत. सध्या त्यांची संख्या १०५० च्या आसपास आहे व त्यापैकी अंदाजे ४५० कारखाने केरळमध्ये आहेत.
महारा्ष्ट्रात उपलब्ध असणार्या कच्च्या मालाच्या फक्त २५ टक्के एवढ्याच काजू-बीवर राज्यांतल्या ३००० केंद्रांत प्रक्रिया होते. तर ७५ टक्के काजू बी इतर प्रांतांत विक्री करून तिथे प्रोसेसिंग केले जाते. काजू प्रक्रिया उद्योगाची थोडक्यात पद्धती अशी: झाडावरून पडलेले काजू गोळा कतात, किंवा काजू बिया विकत आणतात. त्या स्वच्छ पाण्यात धुऊन चार दिवस उन्हात सुकवतात. नंतर बिया ९० ते १०० अंश सें., तापमानात ४५ मिनिटे उकळून घेतात. (बॉयलर वापरून हे करता येते.). बिया तशाच १२ तास सावलीत वाळवतात (यासाठी ड्रायर वापरता येतो.). दुसर्या दिवशी बिया (काजू बी कटर) मशीनद्वारे फोडतात. बियांची टरफले काढून, त्या सुमारे आठ तास ड्रायरमध्ये ठेवतात आणि नंतर, काजूगरांच्या आकारमानानुसार वर्गीकरण करून हाताने पॉलिश केल्यानंतर त्यांचे पॅकिंग करतात.
काजू टिन फिलिग मशीन, टिन पॅकिंग मशीन, कॅश्यू साइझिंग मशीन अशा प्रकारच्या मशिनरीसुद्धा पॅकिंगसाठी उपलब्ध असतात. शक्यतो पाव किलो, अर्धा किलो व एक किलोचे पॅकिंग ठेवणे किफायतशीर असते. काजू गराची प्रतवारी म्हणजेच ग्रेडिंग काळजीपूर्वक करणे अत्यंत आवश्यक आहे. प्रतवारीमध्ये मोठे अखंड चांगले काजू, मध्यम आकाराचे काजूगर, दुभंगलेले काजूगर, तुकडा काजूगर असतात. काजूगराचा आकार, रंग यावर काजूचा दर अवलंबून असतो.
काजूची निर्यात पूर्वी लाकडी खोक्यांत वर्तमानपत्राचे कागदाचे अस्तर लावून होत असे त्यामुळे काजूला कीड लागण्याचा संभव असे. पण आता १८ लिटर क्षमतेच्या पत्र्याच्या डब्यात १० ते ११ किलो काजू भरून, डब्यातील हवा काढून त्याऐवजी कार्बन डाय ऑक्साईड वायू भरून तो डबा हवाबंद केला जातो. काजू प्रक्रिया उद्योगासाठी लागणारी मशिनरी :
१. ओव्हन/ ड्रायर
(सिंगल फेज क्षमता ३० किलोग्रॅम काजूगर):
यामध्ये ब्लोअर व फॅनचा वापर करून ओव्हनमध्ये गरम हवा सर्वत्र सारखी खेळवली जाते. त्यामुळे काजूगर व्यवस्थित भाजले जातात. काजूव्यतिरिक्त इतर बर्याच प्रक्रियांसाठी या ओव्हनचा उपयोग होतो. उदा. बेदाणे, आंबापोळी, फणसपोळी इत्यादी.
२. बाष्पक (बॉयलर) - यामध्ये स्टीमच्या विशिष्ट आकारामुळे स्टीम पाईपमुळे वाफ लवकर तयार होते व तयार झालेली वाफ काजू ठेवलेल्या भांड्यामध्ये सर्वत्र सारखी खेळवली जाते. त्यामुळे सर्व काजू बिया लवकर एकसारखे शिजून होतात. सदर मशीनसाठी इलेक्ट्रिक, लाकूड, केरोसीन, गॅस, काजूचे टरफल यांपैकी कोणतेही इंधन वापरता येऊ शकते.
३. काजू बी कटर मशीन- काजूगर अखंडपणे साधारणत: ९५ टक्के मिळते. हाताचा व पायाचा असा दोन्ही पद्धतीने मशिनरीचा उपयोग बी फोडण्यासाठी होतो. सदर मशीनवर उभे राहून अथवा बसून काजू बी फोडता येऊ शकतात. कुशल कामगार दिवसाला ३५ ते ४० किलो काजू बी फोडू शकतो.
४. स्टीम सेपरेटर- स्टीम सेपरेटर या उपकरणाच्या साहाय्याने वाफ वेगळी होऊन काजूगराचा रंग स्वच्छ, पांढरा होतो.
५. ह्युमिडिटी चेंबर- काजू प्रक्रियेमध्ये अखंड काजूगराचा तुकडा होऊ नये म्हणून ग्रेडिंग व पॅकिंगच्या आधी पाण्याच्या वाफेची मात्रा देण्याचे हे संयंत्र आहे. काजू प्रक्रियेच्या छोट्या उद्योगाचा विचार केला आणि रोज ५० किलो काजू बियांवर प्रक्रिया केली तर, एक किलो काजू बियांपासून २५० ते ३०० काजूगर मिळत असल्याने ५० किलो काजूबियांपासून दररोज १५ किलो काजूगर मिळतो. रु. १९० प्रति किलो दराने २८५० एवढे उत्पन्न मिळते. कामगारांचे वेतन, इतर खर्च असे काही गृहीत धरून वर्षांला अडीच ते तीन लाख निव्वळ नफा होऊ शकतो.
काजू बोंडापासून रस तयार करता येतो. काजू बी मोठय़ा प्रमाणावर विक्री होते, मात्र काजू बोंडांचा तितकासा वापर होताना दिसत नाही.
काजू हे निर्यातक्षम फळ आहे. काजूच्या जागतिक व्यापारात भारताला अग्रस्थान आहे. भारताचा हिस्सा काजू निर्यातीत ६० टक्के आहे तर ब्राझीलचा हिस्सा ३० टक्के आहे. एकूण निर्यातमूल्याच्या १.५ टक्के परकीय चलन काजू निर्यातीपासून मिळते. भावी काळात काजूची निर्यात वाढविणे आवश्यक आहे.
काजू सरबत बनविण्याची थोडक्यात कृती:
काजू सरबत बनविताना फळांचा रस काढण्याआधी पूर्ण पिकलेली ताजी टणक फळे एक लिटर पाण्यात २० ग्रॅम साधे मीठ घातलेल्या उकळत्या द्रावणात पाच ते १० मिनिटे उकडून घेतात.. त्यामुळे फळातील टॅनिन निघून जाते. उकळलेली फळे तीन वेळा थंड पाण्यात बुडवून गार करून घेतात. थंड झालेली फळे पुसून त्यांचे देठ काढणे, देठ काढलेली (उरलेसुरले टॅनिन काढल्यावर) फळांचा मशीनमध्ये रस काढणे. रस गाळून घेणे, गाळलेला रस ९५ अंश सें.ग्रे.पर्यंत तापवणे वगैरे क्रिया करतात. या गरम रसात १:१३/४ (?) या प्रमाणात साखर मिसळतात. सोडियम बेन्झॉइट, रंग, सुगंध आदी मिसळले की सरबत बनते. सरबताची आम्लता (पी एच व्हॅल्यू) दोन तर त्यातले साखरेचे प्रमाण ६७ टक्के असावे अशी अपेक्षा असते. गार झाल्यावर सरबताचे पॅकिंग करतात..
एक प्रकारचे मादक द्रव्य राहते। छान लागते
काजू के फेड़ (Anacardium occidentale) एक ठो गरम जलवायु वाला इलाका सभ में होखे वाला फेड़ हवे जवना से काजू (गरी भा मेवा) आ काजू के फर उपजावल जाला।[1] ई फेड़ 14 मी (46 फीट) तक ले ऊँच हो सकेला, हालाँकि एकर बौना किसिम सभ जेवन लगभग 6 मी (20 फीट) के होलें, उपज के मात्रा आ जल्दी सुरुआत के कारन ढेर उपजावल जालें।
काजू के मेवा, जेकरा के खाली काजू भी कहल जाला, बहुत ब्यापक रूप से भोजन-पकवान में इस्तेमाल कइल जाए वाला मेवा हवे। एकरा के सीधे भी खाइल जाला, पकवान में भी पड़े ला आ एकरा से चीज आ काजू-माखन भी बनावल जाला। काजू गरी के ऊपरी छिलका के भी कई तरह से इस्तेमाल होला, बिसेस रूप से लुब्रिकेंट आ पेंट बनावे में। काजू के फर, ललछाहूँ पीयर रंग के फर होला जेकरा गूदा से मिठाई से ले के शराब ले बनावल जाला।
मूल रूप से ई ब्राजील के प्रजाति हवे आ वर्तमान में एकर उत्पादन करे वाला देस सभ में वियतनाम, नाइजीरिया, भारत आ आइवरी कोस्ट प्रमुख बाने। भारत के कर्नाटक, महाराष्ट्र, गोवा, आंध्रप्रदेश आ उड़ीसा में एकर खेती होला। गोवा के प्रसिद्ध लोकल शराब "फेनी" काजुये से बने ले।
2.
काजू हे एक फळझाड आहे. या फळाला विलायती मॅंगो म्हणून सुद्धा संबोधले जाते.
हिज्जली बदाम (हिंदी), गेरू (कन्नड), कचुमाक (मल्याळम), जीडिमा मिडि (तेलुगू) अशा विविध नावांनी ओळखल्या जाणार्या काजूच्या बोंडांपासून कोकण, मलबार, तामिळनाडू यासारख्या प्रदेशात विविध तर्हेचे मद्य तयार केले जाते. गोव्यातही काजूचे भरपूर प्रमाणात पीक घेतले जाते. गोव्यातील काजूची फेणी प्रसिध्द आहे.
अधिक काजूबिया खाल्ल्यामुळे लघवीचे प्रमाण वाढते. शरीरातून पुरेसा घाम बाहेर येतो. ओल्या काजूच्या वरची फिकट तपकिरी साल काढून ते खाण्याचा आनंद कोकणातील सर्वच लहानथोर घेतात. काजूबर्फी, काजू कतली ही मिष्टान्ने आणि खारे काजू लोकप्रिय आहेत. महाराष्ट्रात मेजवानीसाठी नारळीभात, शाही पुलाव, शिरा तयार केला जातो. या पदार्थांतही काजूचा वापर केला जातो.
काजू (द्विपद नामकरण : Anacardium occidentale / आनाकार्द्यूम् ओक्सीदेन्ताले) एक प्रकार का पेड़ है जिसका फल सूखे मेवे के लिए बहुत लोकप्रिय है। काजू का आयात निर्यात एक बड़ा व्यापार भी है। काजू से अनेक प्रकार की मिठाईयाँ और मदिरा भी बनाई जाती है।
काजू का पेड़ तेजी से बढ़ने वाला उष्णकटिबंधीय पेड़ है जो काजू और काजू का बीज पैदा करता है। काजू की उत्पत्ति ब्राजील से हुई है। किन्तु आजकल इसकी खेती दुनिया के अधिकांश देशों में की जाती है। सामान्य तौर पर काजू का पेड़ 13 से 14 मीटर तक बढ़ता है। हालांकि काजू की बौनी कल्टीवर प्रजाति जो 6 मीटर की ऊंचाई तक बढ़ता है, जल्दी तैयार होने और ज्यादा उपज देने की वजह से बहुत फायदेमंद साबित हो रहा है।
काजू का उपभोग कई तरह से किया जाता है। काजू के छिलके का इस्तेमाल पेंट से लेकर स्नेहक (लुब्रिकेंट्स) तक में होता है। एशियाई देशों में अधिकांश तटीय इलाके काजू उत्पादन के बड़े क्षेत्र हैं। काजू की व्यावसायिक खेती दिनों-दिन लगातार बढ़ती जा रही है क्योंकि काजू सभी अहम कार्यक्रमों या उत्सवों में अल्पाहार या नाश्ता का जरूरी हिस्सा बन गया है। विदेशी बाजारों में भी काजू की बहुत अच्छी मांग है। काजू बहुत तेजी से बढ़ने वाला पेड़ है और इसमे पौधारोपण के तीन साल बाद फूल आने लगते हैं और उसके दो महीने के भीतर पककर तैयार हो जाता है। बगीचे का बेहतर प्रबंधन और ज्यादा पैदावार देनेवाले प्रकार (कल्टीवर्स) का चयन व्यावसायिक उत्पादकों के लिए बेहद फायदेमंद साबित हो सकता है।
ਕਾਜੂ ਦੇ ਰੁੱਖ (Eng: Cashew; ਐਨਾਕਾਰਡਿਅਮ ਫਾਸਟੈਸਟੈਲੇਲ) ਇੱਕ ਖੰਡੀ ਸਿੱਧਰੀ ਰੁੱਖ ਹੈ ਜੋ ਕਾਜੂ ਬੀਜ ਅਤੇ ਕਾਜੂ ਸੇਬ ਦਾ ਉਤਪਾਦਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ 14 ਮੀਟਰ (46 ਫੁੱਟ) ਵਧ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ 6 ਗੁਣਾਂ (20 ਫੁੱਟ) ਤਕ ਵਧ ਰਹੇ ਕਾਜੂ ਦੇ ਰੁੱਖ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲਾਭਦਾਇਕ ਸਾਬਤ ਹਨ, ਜਿਸਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪਰਿਪੱਕਤਾ ਅਤੇ ਵੱਧ ਉਪਜ ਸੀ।
ਇਹ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਮੂਲ ਰੂਪ ਤੋਂ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬੀ ਬ੍ਰਾਜੀਲ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਹੈ। ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਿਚ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀ 1550 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਕਾਜੂ ਬਰਾਮਦ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ. ਕਾਜੂਆਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਉਤਪਾਦ ਵੀਤਨਾਮ, ਨਾਈਜੀਰੀਆ, ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਆਈਵਰੀ ਕੋਸਟ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਇਸਦਾ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਨਾਮ ਕਾਜ਼ੀ ਰੁੱਖ ਕਾਜੂ (ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਉਚਾਰਨ: [kaʒu]) ਦੇ ਫਲ ਲਈ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਤੁਪਿਅਨ ਸ਼ਬਦ ਅਕਜੂ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਮਤਲਬ ਹੈ "ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ"। ਗ੍ਰੀਕ ἀνά (ਅਨਾ ਜਾਂ ਉੱਪਰ) ਅਤੇ καρδία (ਕਰਦਿਯਾ ਜਾਂ ਦਿਲ) ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਆਮ ਨਾਮ ਐਨਾਕਾਰਡਿਅਮ, ਫਲਾਂ ਦੇ ਕੋਰ ਜਾਂ ਦਿਲ ਤੋਂ ਉੱਪਰਲੇ ਬੀਜ ਦੀ ਅਸਾਧਾਰਣ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਡਬਲਜ਼ ਦੇ ਗਵਰਨਰ-ਜਨਰਲ ਜੋਹਨ ਮੌਰਿਟਸ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਐਲਬਰਟ ਐਕਹਾਊਟ ਦੀ ਸਾਢੇ ਨੌਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਨਸਲੀ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਪੇਂਟਿੰਗ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੂੰ ਫ਼ੁਰੇਟਿੰਗ ਕਾਜੂ ਦੇ ਦਰਖਤ ਦੇ ਹੇਠ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਕਾਜੂ ਦੇ ਰੁੱਖ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸਦਾ-ਬਹਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, 14 ਮੀਟਰ (46 ਫੁੱਟ) ਲੰਬਾਈ ਤੱਕ ਵਧਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ, ਅਕਸਰ ਅਣਉਯਗਤੀਸ਼ੀਲ ਤਾਰ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪੱਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਰਲਤਾ ਨਾਲ ਪ੍ਰਬੰਧਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਚਮੜੀ ਦੀ ਬਣੀ ਹੋਈ, ਅੰਡਾਕਾਰ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਲਈ, 4-22 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (1.6-8.7 ਇੰਚ) ਲੰਬੇ ਅਤੇ 2-15 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (0.79-5.91 ਇੰਚ) ਵਿਆਪਕ, ਨਿਰਵਿਘਨ ਮਾਰਜਿਨ ਦੇ ਨਾਲ. ਫੁੱਲ ਇੱਕ ਪੈਨਿਕਲ ਜਾਂ ਕੋਰਬ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ 26 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ (10 ਇੰਚ) ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ; ਹਰ ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਛੋਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਪਿਹਲਾ ਹਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਲਾਲ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਪਤਲੀ, ਤੀਬਰ ਪੱਟੀਆਂ 7-15 ਮਿਲੀਮੀਟਰ (0.28-0.59 ਇੰਚ) ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਕਾਜੂ ਦੇ ਰੁੱਖ ਦਾ ਖੇਤਰ ਲਗਭਗ 7,500 ਮੀ 2 (81,000 ਵਰਗ ਫੁੱਟ) ਹੈ। ਇਹ ਨੈਟਾਲ, ਰੀਓ ਗ੍ਰਾਂਡਡੇਨ ਨੋਰਤੇ, ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਿਚ ਸਥਿਤ ਹੈ।
ਕਾਜੂ ਦਾ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਭਾਰਤੀ ਰਸੋਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਮਿਠਾਈਆਂ ਬਣਾਉਣ ਜਾਂ ਕੜੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਜਾਂ ਇੱਕ ਪੇਸਟ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਰੋਟੀਆਂ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੋਰਮਾ), ਜਾਂ ਕੁਝ ਮਿਠਾਈਆਂ (ਮਿਸਾਲ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਕਾਜੂ ਬਾਰਫਾਈ) ਲਈ ਇੱਕ ਚਟਨੀ ਵਾਂਗੂ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਈ ਭਾਰਤੀ ਮਿਠਾਈਆਂ ਅਤੇ ਮਿਠਾਈਆਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿੱਚ ਪਾਊਡਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਗੋਆ ਦੇ ਪਕਵਾਨਾਂ ਵਿੱਚ, ਭੂਨਾ ਅਤੇ ਕੱਚੇ ਦੋਨੋਂ ਕਾਲੇ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਰੀ ਅਤੇ ਮਠਿਆਈ ਬਣਾਉਣ ਲਈ। ਕਾਜ ਵੀ ਥਾਈ ਅਤੇ ਚੀਨੀ ਪਕਵਾਨਾਂ ਵਿਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੂਰੇ ਰੂਪ ਵਿਚ। ਫਿਲੀਪੀਨਜ਼ ਵਿੱਚ, ਕਾਜੂ ਅੰਟੀਪੋਲੋ ਦਾ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਉਤਪਾਦ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਸੁਮਨ ਨਾਲ ਖਾਧਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਾਂਪਾਂਗਾ ਨੂੰ ਟੇਰਰੋਨਸ ਡੀ ਕਾਯੂਯੂ ਨਾਮਕ ਮਿੱਠਾ ਮਿਠਾਇਆ ਵੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਾਜੂ ਮਾਰਜ਼ੀਪੈਨ ਵ੍ਹਾਈਟ ਵੇਫਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ, ਭੁੰਲਨਆ ਅਤੇ ਸਲੂਣਾ ਕੱਗੂ ਨੂੰ ਕਕਾਗ ਮੀਟ ਜਾਂ ਕਕਾਵਾਂ ਦੀ ਮੈਡੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਕਾਜੂ ਸੇਬ ਨੂੰ ਜਮਬੂ ਮਾਨੀਟ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਾਲ 2015 ਵਿੱਚ, ਕਾਜੂ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਰਨਲ) ਦੇ ਉਤਪਾਦਨ ਵਿੱਚ 738,861 ਟਨ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਕੋਟ ਡਿਵੁਆਰ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ 23% ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਕੁੱਲ (ਸਾਰਣੀ) ਦੇ ਨਾਲ ਸੀ। ਵੀਅਤਨਾਮ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਿੱਚ ਕਾਜੂ ਦੇ ਕਰਨਲ ਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਉਤਪਾਦ ਵੀ ਸੀ।
2014 ਵਿੱਚ, ਕੋਟ ਡਿਵੁਆਰਵਰ ਵਿੱਚ ਕਾਜੂ ਦੀ ਕਾਸ਼ਤ ਦੀ ਤੇਜ਼ ਵਾਧਾ ਨੇ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਉੱਤਰੀ ਅਫ਼ਰੀਕੀ ਨਿਰਮਾਤਾ ਬਣਾਇਆ। ਵਿਸ਼ਵ ਮਾਰਕੀਟ ਭਾਅ ਵਿਚ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ, ਮਾੜੀ ਕੰਮ ਦੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ, ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਕਟਾਈ ਲਈ ਘੱਟ ਤਨਖ਼ਾਹ ਕਾਰਨ ਕਾਜੂ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋਏ ਹਨ।
ਕਾਜੂ ਦਾ ਤੇਲ ਰਸੋਈ ਲਈ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪੀਲੇ ਦਾ ਤੇਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਾਜੂ ਕਾਗਜ਼ਾਂ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦੌਰਾਨ ਬਣਾਈ ਗਈ ਵੰਡੀਆਂ) ਤੋਂ ਦਬਾਇਆ ਗਿਆ ਸਲਾਦ ਡ੍ਰੈਸਿੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਇੱਕਲੇ ਦਬਾਅ ਨਾਲ ਪੈਦਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ଲଙ୍କାଆମ୍ବ ହେଉଛି ଏକ ଦ୍ରୁମ ଜାତୀୟ ବହୁ ବୀଜପତ୍ରୀ ସପୁଷ୍ପକ ଉଦ୍ଭିଦ। ଏହାକୁ ଇଂରାଜୀରେ cashew କହିଥାନ୍ତି, ଯାହା ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ ନାମ cajuରୁ ଆସିଅଛି। ଏହାର ମଞ୍ଜି ଓ ଫଳ ଉଭୟ ଖିଆଯାଏ। ଏହାର କାଣ୍ଡ ବଙ୍କା ତେଢା ହୋଇଥାଏ। ହଳଦିଆ, ଲାଲ ଓ ହଳଦିଆ-ଲାଲ ମିଶା ମିଶି ଫଳର ରଙ୍ଗ ଭେଦରେ ଲଙ୍କାଆମ୍ବ ତିନି ପ୍ରକାରର। ଲଙ୍କା ଆମ୍ବ ଦେଖିବାକୁ କେତେକାଂଶରେ ନାସପାତି ପରି।
ଏହାର ମଞ୍ଜି ଯାହା ଫଳର ତଳେ ରହିଥାଏ, ତାହା ଏହାର ଫଳଠାରୁ ଅଧିକ ଲୋକପ୍ରିୟ। ଏହି ମଞ୍ଜିର ଶକ୍ତ ଆବରଣ ଭିତରେଥିବା ଶସକୁହିଁ କାଜୁ କୁହାଯାଏ, ଯାହା ବଜାରରେ କିଣିବାକୁ ମିଳେ। ଏହି ଆବରଣକୁ ଗରମକଲେ ଏକ ପ୍ରକାର ତେଲ ବାହାରେ, ଯାହା ଚର୍ମରେ ଲାଗିଲେ ଘାଆ କରିଦିଏ। କିନ୍ତୁ ଏହି ତେଲର ଅନେକ ଔଷଧୀୟ ଗୁଣ ରହିଛି। କାଜୁର ଫଳ ଯାହା ମଞ୍ଜିର ଉପରେ ଥାଏ, ତାକୁ ଇଂରାଜୀରେ cashew apple କୁହାଯାଏ। ଏହାକୁ ଗାଁ ଗହଳିରେ ଲୋକମାନେ ଖାଇଥାନ୍ତି। ଲଙ୍କାଆମ୍ବର କେତଟି କିସମ ଖାଇବାକୁ ବହୁତ ମିଠା, ଆଉ କେତୋଟି ଖାଇଲେ ତଣ୍ଡି ଖର ଖର ହୁଏ। ଏହାର ରସ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଔଷଧୀୟ ଗୁଣଯୁକ୍ତ। ଚିନାବାଦାମ ଓ କାଠବାଦାମ ପରି ଏହାର ମଞ୍ଜି ପୌଷ୍ଟିକ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦେହରେ ଯାଏନାହିଁ। ତେବେ କାଜୁ ଚିନାବାଦାମ ଆଦିଠାରୁ ଅଧିକ ଲୋକଙ୍କ ଦେହରେ ଯାଏ। [୧]
କାଜୁ ଗଛଟି ଚିର ହରିତ ଓ ଝଙ୍କାଳିଆ, ଯାହା ୧୦ରୁ ୧୨ ମିଟର (ପାଖାପାଖି ୩୨ ଫୁଟ) ଯାଏ ବଢ଼ିଥାଏ। ଓଡ଼ିଶାରେ ଏହା ଏକ ଅତି ପରିଚିତ ଗଛ।
ଏହା ଆମେରିକାରେ ପ୍ରଥମେ ଜାତ ହୋଇଥିଲା ବୋଲି କୁହାଯାଏ। ୧୫୬୦ରୁ ୧୫୬୫ ଖ୍ରିଷ୍ଟାବ୍ଦ ଭିତରେ ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜମାନେ ଏହାକୁ ଗୋଆ ଆଣିଥିଲେ। ଏଠୁ ଏହା ଦକ୍ଷିଣପୂର୍ବ ଏସିଆ ଓ ଆଫ୍ରିକାକୁ ବ୍ୟାପିଲା। [୨] ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜମାନେ ଭାରତକୁ ଭଜାକାଜୁ ନେଇ ବେପାର କରିବାକୁ ଆସୁଥିଲେ। କାରଣ ଭାରତୀୟମାନେ କାଜୁ ଭଜାରେ ପାରଙ୍ଗମ ଥିଲେ।
ପୃଥିବୀର ୧୦ଟି ପ୍ରମୁଖ କାଜୁ ଉତ୍ପାଦନକାରୀ ଦେଶ (FAOର ୨୦୧୦ତଥ୍ୟ ମେଟ୍ରିକ ଟନରେ)
ଏହାର ଛେଲି, ପତ୍ର, ଫୁଲ, ଅଠା, ଫଳ ଓ ମଞ୍ଜିକୁ ଔଷଧ ରୂପରେ ଉପଯୋଗ କରାଯାଏ।
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) ଲଙ୍କାଆମ୍ବ ହେଉଛି ଏକ ଦ୍ରୁମ ଜାତୀୟ ବହୁ ବୀଜପତ୍ରୀ ସପୁଷ୍ପକ ଉଦ୍ଭିଦ। ଏହାକୁ ଇଂରାଜୀରେ cashew କହିଥାନ୍ତି, ଯାହା ପର୍ତ୍ତୁଗୀଜ ନାମ cajuରୁ ଆସିଅଛି। ଏହାର ମଞ୍ଜି ଓ ଫଳ ଉଭୟ ଖିଆଯାଏ। ଏହାର କାଣ୍ଡ ବଙ୍କା ତେଢା ହୋଇଥାଏ। ହଳଦିଆ, ଲାଲ ଓ ହଳଦିଆ-ଲାଲ ମିଶା ମିଶି ଫଳର ରଙ୍ଗ ଭେଦରେ ଲଙ୍କାଆମ୍ବ ତିନି ପ୍ରକାରର। ଲଙ୍କା ଆମ୍ବ ଦେଖିବାକୁ କେତେକାଂଶରେ ନାସପାତି ପରି।
ଏହାର ମଞ୍ଜି ଯାହା ଫଳର ତଳେ ରହିଥାଏ, ତାହା ଏହାର ଫଳଠାରୁ ଅଧିକ ଲୋକପ୍ରିୟ। ଏହି ମଞ୍ଜିର ଶକ୍ତ ଆବରଣ ଭିତରେଥିବା ଶସକୁହିଁ କାଜୁ କୁହାଯାଏ, ଯାହା ବଜାରରେ କିଣିବାକୁ ମିଳେ। ଏହି ଆବରଣକୁ ଗରମକଲେ ଏକ ପ୍ରକାର ତେଲ ବାହାରେ, ଯାହା ଚର୍ମରେ ଲାଗିଲେ ଘାଆ କରିଦିଏ। କିନ୍ତୁ ଏହି ତେଲର ଅନେକ ଔଷଧୀୟ ଗୁଣ ରହିଛି। କାଜୁର ଫଳ ଯାହା ମଞ୍ଜିର ଉପରେ ଥାଏ, ତାକୁ ଇଂରାଜୀରେ cashew apple କୁହାଯାଏ। ଏହାକୁ ଗାଁ ଗହଳିରେ ଲୋକମାନେ ଖାଇଥାନ୍ତି। ଲଙ୍କାଆମ୍ବର କେତଟି କିସମ ଖାଇବାକୁ ବହୁତ ମିଠା, ଆଉ କେତୋଟି ଖାଇଲେ ତଣ୍ଡି ଖର ଖର ହୁଏ। ଏହାର ରସ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଔଷଧୀୟ ଗୁଣଯୁକ୍ତ। ଚିନାବାଦାମ ଓ କାଠବାଦାମ ପରି ଏହାର ମଞ୍ଜି ପୌଷ୍ଟିକ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦେହରେ ଯାଏନାହିଁ। ତେବେ କାଜୁ ଚିନାବାଦାମ ଆଦିଠାରୁ ଅଧିକ ଲୋକଙ୍କ ଦେହରେ ଯାଏ।
முந்திரி அல்லது மரமுந்திரி (Anacardium occidentale) என்பது Anacardiaceae குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மரம் ஆகும். இது விரும்பி உண்ணப்படும் முந்திரிக்கொட்டைகளைத் தரும் ஓர் மரம் ஆகும். முந்திரிக்கொட்டைகள் வறுக்கப்பட்டு உண்ணப்படுவதுடன், கறி சமைக்கவும், ருசியைச் சேர்ப்பதற்காக வேறு உணவுகளுடன் சேர்க்கப்பட்டும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது.
முந்திரியில் முந்திரிப்பழமென நாம் அழைப்பது, உண்மையில் பழமல்ல. எனவே அது போலிப்பழம் எனவும் அழைக்கப்படும். இது பூவின் சூலகப் பகுதியில் இருந்து உருவாவதில்லை. பூவின் அடிப்பகுதியில் உள்ள தடித்த பூக்காம்புப் பகுதியே இவ்வாறு பேரிக்காய் உருவத்தில் விருத்தியடைகின்றது.[1]. இதனை முந்திரி ஆப்பிள் எனவும் அழைப்பர்.
முந்திரியில், முந்திரி ஆப்பிளின் அடியில் சிறுநீரக வடிவில் அல்லது குத்துச்சண்டை யில் பயன்படுத்தப்படும் கையுறை வடிவில் விருத்தியடையும் அமைப்பே உண்மையான பழம் ஆகும். இது உண்மையான பழமாக இருந்தபோதிலும், இதன் உள்ளே இருக்கும் உண்ணக்கூடிய பகுதி முந்திரிக்கொட்டை என அழைக்கப்படுகின்றது. அதாவது முந்திரியின் உண்மைப்பழமானது தனி ஒரு விதையைக் கொண்ட பழமாகும்.
Anacardium என்ற பெயரானது முந்திரிப்பழத்தின் உருவத்தை விளக்கும் பெயராகும். ana என்பது மேல்நோக்கிய என்ற பொருளையும், cardium என்பது இதயம் என்ற பொருளையும் குறிக்கின்றது. தலைகீழான அல்லது மேல்நோக்கிய இதயத்தின் அமைப்பை ஒத்த பழத்தையுடைய மரமாக இருப்பதனால் Anacardium என்ற பெயரைப் பெற்றுள்ளது.
முந்திரிக்கொட்டையானது போர்த்துகீச மொழியில் கஜூ (Caju) என்ற பெயரைக் கொண்டிருப்பதனால், கஜூ என்ற பெயரும் பேச்சுத் தமிழில் பயன்பாட்டில் உள்ளது. போர்த்துகீச மொழியில் Caju எனப்படும் சொல்லில் இருந்தே ஆங்கிலத்தில் Cashew என்ற பெயர் வந்ததாக அறியப்படுகின்றது. போர்த்துக்கீச மொழியில் கஜூ என்ற பெயரானது, Tupian மொழியிலுள்ள acajú என்ற சொல்லில் இருந்து பெறப்பட்டுள்ளது.
Tupian மொழியில் acajú என்பது தன்னைத் தானே உருவாக்கும் கொட்டை என்ற பொருளில் அமைந்துள்ளது[2]. பொதுவாக விதைகள் அல்லது கொட்டைகள் பழத்திற்கு உள்ளாகவே அமைந்திருக்கும். ஆனால் இந்த முந்திரிக்கொட்டை நாம் முந்திரிப்பழமென அழைக்கும் பகுதிக்கு வெளியாக அமைந்திருப்பதனால் இப்பெயரைப் பெற்றுள்ளது.
இம்மரமானது தென்னமெரிக்காவின் வடக்குப் பகுதியை பூர்வீகமாகக் கொண்டிருப்பினும், பின்னர் 1560- 1565 ஆண்டளவில்போர்த்துக்கீசரால் இந்தியாவில் உள்ள கோவாவுக்கு எடுத்து வரப்பட்டு, பின்னர் தென்கிழக்கு ஆசியா, மற்றும் ஆப்பிரிக்காவுக்கு பரம்பல் அடைந்தது[3]
இம்மரம் பிரேசிலின் வடகிழக்குப் பகுதியை பூர்வீகமாகக் கொண்டிருந்தாலும், இன்று வெப்பமண்டல நாடுகள் பலவற்றில் இது வளர்க்கப்படுகிறது. வியட்நாம், நைஜீரியா, இந்தியா, பிரேசில், இந்தோனீசியா ஆகிய நாடுகளில் இது அதிகம் பயிரிடப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டில் கடலூர், அரியலூர், புதுக்கோட்டை, தஞ்சாவூர் விழுப்புரம் மாவட்டங்களில் அதிக அளவில் முந்திரி பயிரிடப்படுகிறது. கடலூர் மாவட்டம் பன்ருட்டியில் அதிகப்படியான விளைச்சலும் அதற்கு அடுத்தபடியாக அரியலூர் மாவட்டம் ஜெயங்கொண்டம் இரண்டாம் இடத்திலும் உள்ளது.
முந்திரிப்பழம் என அழைக்கப்படும் போலிப்பழமானது ஆரம்பத்தில் பச்சை நிறமாக இருந்து, பழுக்கும்போது மஞ்சள் அல்லது சிவப்பு கலந்த மஞ்சள் நிறத்தை அடையும். இது உண்ணப்படக் கூடியதாகவும், இனிப்பாக இருப்பதுடன், இனிய வாசனை ஒன்றையும் தரும். இது மிக மெல்லிய தோலுடையதாகவும், இதன் சதைப்பகுதி மிகவும் சாறு நிறைந்ததாகவும் இருப்பதனால், இதனை ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்துக்கு எடுத்துச் செல்லல் கடினமாகும். இதிலிருந்து சாறும் தயாரிக்கப்படுகின்றது.
முந்திரிப்பழங்கள்
விருத்தியடைந்து கொண்டிருக்கும் நிலையிலும், விருத்தியடைந்த நிலையிலும் இருக்கும் பழங்களைக் கிளைகளில் காணலாம்.
விருத்தியடைந்து கொண்டிருக்கும் நிலையிலும், விருத்தியடைந்த நிலையிலும் இருக்கும் பழங்களைக் கிளைகளில் காணலாம்.
இதை கப்பல் வித்தான் கொட்டை என்றும் கூறுவர்.வணிகத்திற்காக வந்த பிற நாட்டினர் இதன் சுவையால் ஈர்க்கப் பட்டு கப்பலை விற்று இதை உண்டதாக கூறுவர்.போலிப் பழத்திற்கு வெளியே, சிறுநீரக வடிவில் காணப்படும் உண்மைப்பழமானது கடினமான ஒரு வெளி உறையையும், உள்ளே ஒரு விதையையும் கொண்டிருக்கும். அந்த விதையே பொது வழக்கில் முந்திரிக்கொட்டை என அழைக்கப்படுகின்றது. இது ஒரு தாவரவியலாளர்களின் பார்வையில் உண்மையான கொட்டை இல்லாவிட்டாலும் கூட, சமையல்சார் நிலையில் கொட்டை எனவே அறியப்படுகின்றது. இந்த முந்திர்க்கொட்டையைச் சூழவுள்ள கடினமான இரட்டை ஓட்டில் ஒவ்வாமையை உருவாக்கக் கூடிய, தோலில் நமைச்சலைத் தரக்கூடிய சில பதார்த்தங்களைக் கொண்டுள்ளது. சரியான முறையில் வறுத்து பதப்படுத்தப்படும்போது, இந்தப் பதார்த்தங்கள் சில அழிவடைந்துவிடும். ஆனாலும் பதப்படுத்தலின்போது மூடிய அறைக்குள் அதன் புகை வெளியேறுமாயின் நுரையீரலுக்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தலாம். எனவே அவதானத்துடன் செய்யப்பட வேண்டும்.
வறுத்த முந்திரிக்கொட்டைகள்
வெட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கும் முந்திரிக்கொட்டை
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 1
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 2
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 3
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 4
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 5
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 6
பழைய முறையில் வறுக்கப்படும் முந்திரிக்கொட்டை - நிலை 7
கைத்தொழில் முறையில் பெறப்பட்ட முந்திரிக்கொட்டை
வறுத்து உப்பிடப்பட்ட முழ்திரிக்கொட்டை
.jpg)
கோக்லேரின் மருத்துவ குணம்படைத்த தாவரங்களின் தொகுப்பில் முந்திரி (1887)
முந்திரி அல்லது மரமுந்திரி (Anacardium occidentale) என்பது Anacardiaceae குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மரம் ஆகும். இது விரும்பி உண்ணப்படும் முந்திரிக்கொட்டைகளைத் தரும் ஓர் மரம் ஆகும். முந்திரிக்கொட்டைகள் வறுக்கப்பட்டு உண்ணப்படுவதுடன், கறி சமைக்கவும், ருசியைச் சேர்ப்பதற்காக வேறு உணவுகளுடன் சேர்க்கப்பட்டும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது.
முந்திரியில் முந்திரிப்பழமென நாம் அழைப்பது, உண்மையில் பழமல்ல. எனவே அது போலிப்பழம் எனவும் அழைக்கப்படும். இது பூவின் சூலகப் பகுதியில் இருந்து உருவாவதில்லை. பூவின் அடிப்பகுதியில் உள்ள தடித்த பூக்காம்புப் பகுதியே இவ்வாறு பேரிக்காய் உருவத்தில் விருத்தியடைகின்றது.. இதனை முந்திரி ஆப்பிள் எனவும் அழைப்பர்.
முந்திரியில், முந்திரி ஆப்பிளின் அடியில் சிறுநீரக வடிவில் அல்லது குத்துச்சண்டை யில் பயன்படுத்தப்படும் கையுறை வடிவில் விருத்தியடையும் அமைப்பே உண்மையான பழம் ஆகும். இது உண்மையான பழமாக இருந்தபோதிலும், இதன் உள்ளே இருக்கும் உண்ணக்கூடிய பகுதி முந்திரிக்கொட்டை என அழைக்கப்படுகின்றது. அதாவது முந்திரியின் உண்மைப்பழமானது தனி ஒரு விதையைக் கொண்ட பழமாகும்.
ಗೋಡಂಬಿ ಯು ಅನಾಕಾರ್ಡಿಯೇಸಿ ಎಂಬ ಹೂಬಿಡುವ ಸಸ್ಯ ವಂಶದಲ್ಲಿನ ಒಂದು ದ್ವಿದಳ ಧಾನ್ಯ ಸಸ್ಯದ ಬೀಜಕೋಶವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಸಸ್ಯವು ಈಶಾನ್ಯ ಬ್ರೆಜಿಲ್ಗೆ ಸ್ಥಳೀಕವಾಗಿದೆ. ಗೋಡಂಬಿ ಮರದ ಹಣ್ಣಿಗಾಗಿರುವ ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಹೆಸರಾಗಿರುವ ಕಾಜು ಎಂಬುದರಿಂದ ಇದರ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹೆಸರು ಜನ್ಯವಾಗಿದೆ; ಕಾಜು ಎಂಬ ಹೆಸರು ಸ್ಥಳೀಯ ಟೂಪಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿನ ಹೆಸರಾದ ಅಕಾಜು ಎಂಬುದರಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಈ ಸಸ್ಯದ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳು (ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿ) ಮತ್ತು ಗೇರುಹಣ್ಣುಗಳಿಗಾಗಿ ಇದನ್ನು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಈಗ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಅನಾಕಾರ್ಡಿಯಂ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಹಣ್ಣಿನ ಆಕಾರವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತದೆ; ಸದರಿ ಹಣ್ಣು ಒಂದು ತಲೆಕೆಳಗಾದ ಹೃದಯದಂತೆ (ಕಾರ್ಡಿಯಂ ಎಂದರೆ ಹೃದಯ ಎಂದರ್ಥ) ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಸ್ಥಾನಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅಕಾಜು ಎಂದರೆ "ಹಳದಿ ತಲೆ" ಎಂದರ್ಥ.
ಇದರ ಮರವು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಿತ್ಯ ಹರಿದ್ವರ್ಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ೧೦-೧೨ ಮೀ (~೩೨ ಅಡಿ) ಎತ್ತರದವರೆಗೆ ಬೆಳೆಯುವ ಇದು ಒಂದು ಕುಳ್ಳಗಿನ, ಅನೇಕವೇಳೆ ಅಡ್ಡಾದಿಡ್ಡಿ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಂಡವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಸುರುಳಿಯಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು ತೊಗಲಿನಂತಿರುವ ವಿನ್ಯಾಸವನ್ನು ಅವುಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಅಂಡಾಕಾರದದಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು ತಳಭಾಗದ ತುದಿ ಚೂಪಾಗಿದ್ದು ಅಂಡಾಕಾರದಲ್ಲಿರುವ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯವರೆಗೆ ಇವುಗಳ ಆಕಾರವಿರುತ್ತದೆ. ೪ ರಿಂದ ೨೨ ಸೆಂ.ಮೀ.ವರೆಗಿನ ಉದ್ದ, ೨ ರಿಂದ ೧೫ ಸೆಂ.ಮೀ.ವರೆಗಿನ ಅಗಲವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇವುಗಳ ಎಲೆಗಳು, ಒಂದು ನವಿರಾದ ಅಂಚನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ೨೬ ಸೆಂ.ಮೀ.ವರೆಗೆ ಉದ್ದವಿರುವ ಒಂದು ಸಂಕೀರ್ಣ ಪುಷ್ಪಗುಚ್ಛ ಅಥವಾ ಸಮಗುಚ್ಛದಲ್ಲಿ ಹೂವುಗಳು ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ; ಪ್ರತಿ ಹೂವೂ ಸಹ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದ್ದು, ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ನಸು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಂತರದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪುಛಾಯೆಗೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ೭ ರಿಂದ ೧೫ ಮಿ.ಮೀ.ವರೆಗೆ ಉದ್ದವಿರುವ ಸಣಕಲಾಗಿರುವ, ಮೊನಚಾದ ಐದು ದಳಗಳನ್ನು ಅದು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.
ಗೋಡಂಬಿ ಮರದ ಹಣ್ಣಿನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರಚನೆಯು ಒಂದು ಅಂಡಾಕಾರದ ಅಥವಾ ಪೇರುಹಣ್ಣಿನ-ಆಕಾರದ ಅಪ್ರಧಾನ ಹಣ್ಣು ಆಗಿದ್ದು (ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇದನ್ನು ಒಂದು ಮಿಥ್ಯಾಫಲ ಅಥವಾ ಹುಸಿ ಹಣ್ಣು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ), ಗೋಡಂಬಿ ಹೂವಿನ ಪುಷ್ಪಪಾತ್ರೆಯಿಂದ ಅದು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಮಧ್ಯ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ "ಮ್ಯಾರನಾನ್ " ಎಂದು ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿರುವ ಹಾಗೂ ಗೇರುಹಣ್ಣು ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಇದು ಪಕ್ವವಾಗಿ ಸುಮಾರು ೫-೧೧ ಸೆಂ.ಮೀ. ಉದ್ದದ ಒಂದು ಹಳದಿ ಮತ್ತು/ಅಥವಾ ಕೆಂಪು ರಚನೆಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ತಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ತಿನ್ನಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ಹಣ್ಣಾಗಿದ್ದು, ಒಂದು ಗಾಢವಾದ "ಸಿಹಿ" ವಾಸನೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಸಿಹಿ ರುಚಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಗೇರು ಹಣ್ಣಿನ ತಿರುಳು ಅತ್ಯಂತ ರಸಭರಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಅದರ ಸಿಪ್ಪೆಯು ನವಿರಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಆದ್ದರಿಂದ ಇದು ಸಾಗಣೆಗಾಗಿ ಯೋಗ್ಯವಲ್ಲದ ಒಂದು ಹಣ್ಣೆನಿಸಿದೆ.
ಗೋಡಂಬಿ ಮರದ ನಿಜವಾದ ಹಣ್ಣೆಂಬುದು ಒಂದು ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ ಅಥವಾ ಮುಷ್ಟಿಯುದ್ಧದ-ಕೈಗವುಸಿನ ಆಕಾರದ ಓಟೆಯ ಹಣ್ಣು ಆಗಿದ್ದು, ಅಪ್ರಧಾನ ಹಣ್ಣಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಓಟೆಯ ಹಣ್ಣು ಮರದ ಮೇಲೆ ಮೊದಲು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಂತರದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ದಂಟು ಗೇರುಹಣ್ಣಾಗಿ ವಿಸ್ತರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ನಿಜವಾದ ಹಣ್ಣಿನ ಒಳಗಡೆ ಒಂದು ಏಕೈಕ ಬೀಜವಿದ್ದು, ಅದೇ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜ ವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪಾಕಶಾಲೆಯ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ಕರಟಕಾಯಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಗೋಡಂಬಿಯ ಕರಟಕಾಯಿಯು ಒಂದು ಬೀಜವಾಗಿದೆ. ಬೀಜವು ಒಂದು ಜೋಡಿ ಚಿಪ್ಪಿನಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದು, ಅದು ಅಹಿತ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುವ ಒಂದು ಫೀನಾಲ್ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸ್ವರೂಪದ ರಾಳವಾಗಿರುವ ಅನಾಕಾರ್ಡಿಕ್ ಆಮ್ಲವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ; ಈ ಆಮ್ಲವು ಒಂದು ಪ್ರಬಲವಾದ ಚರ್ಮ ಉದ್ರೇಕಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದು, ಹೆಚ್ಚಿನ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಹಿತ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಚಿರಪರಿಚಿತವಾಗಿರುವ ಉರುಷಿಯೋಲ್ ತೈಲದೊಂದಿಗೆ ರಾಸಾಯನಿಕವಾಗಿ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ; ಉರುಷಿಯೋಲ್ ತೈಲವೂ ಸಹ ಒಂದು ವಿಷವಾಗಿದ್ದು, ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ನಂಜು ಐವಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಜನರು ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳೊಂದಿಗೆ ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಕರಟಕಾಯಿಗಳು ಅಥವಾ ಕಡಲೆಕಾಯಿಗಳಿಗಿಂತ ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಅಹಿತ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಗುಣವನ್ನು ಗೋಡಂಬಿಗಳು ಹೊಂದಿವೆ.
ಗೋಡಂಬಿ ಸಸ್ಯವು ಬ್ರೆಜಿಲ್ ವಲಯಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಕವಾಗಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ, ಪೋರ್ಚುಗೀಸರು ೧೫೬೦ ಮತ್ತು ೧೫೬೫ರ ವರ್ಷಗಳ ನಡುವಿನ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಗೋವಾಕ್ಕೆ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಅದು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದ ಉದ್ದಗಲಕ್ಕೂ ಹರಡಿತು ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆಫ್ರಿಕಾವನ್ನೂ ತಲುಪಿತು. ೧೯೦೫ರಲ್ಲಿ, ಅಮೆರಿಕಾ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನವು ಭಾರತದಿಂದ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ದೇಶವೆನಿಸಿಕೊಂಡಿತು.[೧]
ಗೋಡಂಬಿ ಕಾಯಿಚಿಪ್ಪಿನ ದ್ರವವು (ಕ್ಯಾಶ್ಯೂ ನಟ್ಶೆಲ್ ಲಿಕ್ವಿಡ್-CNSL ) ಗೋಡಂಬಿಯ ಸಂಸ್ಕರಣದ ಒಂದು ಉಪ-ಉತ್ಪನ್ನವಾಗಿದ್ದು, ಅದರ ಬಹುತೇಕ ಭಾಗವು ಅನಾಕಾರ್ಡಿಕ್ ಆಮ್ಲಗಳಿಂದ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ.[೨] ಈ ಆಮ್ಲಗಳು ಗ್ರಾಂ-ಪಾಸಿಟಿವ್ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾಕ್ಕೆ ಮಾರಕವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುವುದರಿಂದ, ಹಲ್ಲು ಬಾವುಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಅವನ್ನು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಬರಲಾಗಿದೆ. ಇತರ ಗ್ರಾಂ-ಪಾಸಿಟಿವ್ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾದ ಒಂದು ವ್ಯಾಪಕ ಶ್ರೇಣಿಯ ವಿರುದ್ಧವೂ ಅವು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತವೆ. ಸಸ್ಯದ ಅನೇಕ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಗಯಾನಾದ ಪಟಮೋನಾ ಜನರು ಔಷಧೀಯವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಹೆರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ರಾತ್ರಿಯ ಅವಧಿಗೆ ನೆನೆಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ ಅಥವಾ ಕುದಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಫಲವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವ ಕಷಾಯವು ಒಂದು ಅತಿಸಾರ-ನಿರೋಧಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ವಾರ್ನಿಷ್ನಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುವ ಒಂದು ಅಂಟನ್ನೂ ಸಹ ಇದು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಬೀಜಗಳನ್ನು ಬೀಸಿ ಪುಡಿಮಾಡಿ ಹಾವಿನ ಕಡಿತಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ನಂಜು-ನಿರೋಧಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕರಟಕಾಯಿಯ ತೈಲವನ್ನು ಶರೀರದ ಒಂದು ಭಾಗಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಒಂದು ಶಿಲೀಂಧ್ರ-ನಿರೋಧಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಬಿರುಕುಬಿಟ್ಟ ಹಿಮ್ಮಡಿಗಳನ್ನು ವಾಸಿಮಾಡಲೂ ಸಹ ಇದು ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.
ಅನಾಕಾರ್ಡಿಕ್ ಆಮ್ಲವು ಕಾರ್ಡನಾಲ್ ಉತ್ಪಾದನೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ರಾಸಾಯನಿಕ ಉದ್ಯಮದಲ್ಲಿಯೂ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ; ರಾಳಗಳು, ಲೇಪನಗಳು, ಮತ್ತು ಮರ್ದನದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳಿಗಾಗಿ ಸದರಿ ಕಾರ್ಡನಾಲ್ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.[೨]
ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜವು ಒಂದು ಜನಪ್ರಿಯ ಕುರುಕಲು ತಿಂಡಿಯಾಗಿದೆ, ಮತ್ತು ಇದರ ಸಮೃದ್ಧ ಪರಿಮಳದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಇದನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಇಡಿಯಾಗಿ ತಿನ್ನಬಹುದಾಗಿದೆ. ಲಘುವಾಗಿ ಉಪ್ಪುಹಚ್ಚಿದ ಅಥವಾ ಸಕ್ಕರೆ ಲೇಪಿಸಿದ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪ್ರಿಯವಾದ ಕುರುಕಲು ತಿಂಡಿ ಎಂಬುದಿಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹ. ಚಾಕೊಲೇಟ್ನಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಸಿದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳು ಮಾರಲ್ಪಡುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಅಗ್ಗದ ಕಡಲೆಕಾಯಿಗಳು ಮತ್ತು ಬಾದಾಮಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಾಗ ಇದು ಅಪರೂಪವೆಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು.
ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳು ಥಾಯ್ ಪಾಕಪದ್ಧತಿ ಮತ್ತು ಚೀನಿಯರ ಪಾಕಪದ್ಧತಿಯ ಭಾಗವಾಗಿಯೂ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇದು ಇಡಿದಾದ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಭಾರತೀಯ ಪಾಕಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ವೇಳೆ ಇದನ್ನು ಶಾಹಿ ಕೂರ್ಮದಂಥ ಮಸಾಲೆಗಳ ರೂಪಕ್ಕೆ ರುಬ್ಬಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸಿಹಿತಿನಿಸುಗಳು ಹಾಗೂ ಹಣ್ಣು-ಐಸ್ಕ್ರೀಂ ಮಿಶ್ರಣಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕರಣದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳಾಗಿ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜವಗಳು ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ.
ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜವು ತನ್ನ ಎಳಸು ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನು ಬಳಸುವ ವಿಧಾನವು ಅಷ್ಟಾಗಿ-ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸಹ ಅದು ಸ್ವಾದಿಷ್ಟಕರವಾಗಿದೆ. ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜದ ಚಿಪ್ಪು ಇನ್ನೂ ಗಡುಸಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದರ ಬಣ್ಣವು ಹಸಿರಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಚಿಪ್ಪು ಮೃದುವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಒಂದು ಚಾಕುವನ್ನು ಬಳಸಿ ಅದನ್ನು ಎರಡು ತುಂಡುಗಳಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಬಹುದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ತಿರುಳಿನ ಸಾರತೆಗೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ (ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಅದಿನ್ನೂ ನಾಶಕಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಕೈ-ಗವುಸುಗಳ ಅಗತ್ಯವು ಕಂಡುಬರಬಹುದು) ಮತ್ತು ಬಳಕೆಗೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಅದರಲ್ಲಿನ ನಾಶಕಾರಿ ಸಾಮಗ್ರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಅದನ್ನು ಅರಿಶಿನದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇರಳ ಪಾಕಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶಿಷ್ಟವೆಂಬಂತೆ ಅವಿಯಲ್ ಭಕ್ಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದು ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಅವಿಯಲ್ ಎಂಬುದು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಆಹಾರಭಕ್ಷ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ಅದು ಹಲವಾರು ತರಕಾರಿಗಳು, ತುರಿದ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ, ಅರಿಶಿನ ಮತ್ತು ಹಸಿರು ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.
ಮಲೇಷಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಎಳೆಯ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಪಚ್ಚಡಿಯಾಗಿ ಅಥವಾ ಸಾಂಬಾಲ್ ಬೆಲಾಕಾನ್ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ (ಒಣ ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ ಮತ್ತು ನಿಂಬೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡಲಾದ ಸೀಗಡಿಯ ಪೇಸ್ಟ್) ಕಚ್ಚಾಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಅನೇಕವೇಳೆ ತಿನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಬ್ರೆಜಿಲ್ನಲ್ಲಿ, ಗೋಡಂಬಿ ಹಣ್ಣಿನ ರಸವು ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದೆ. ಮೇಲಾಗಿ, ಕಚ್ಚಾ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳ ಖರೀದಿಯ ನಂತರ ಅವಕ್ಕೆ ಉಪ್ಪುಹಚ್ಚಿ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚೀಲವೊಂದರಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಸಿ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜದ ಮಾರಾಟಗಾರರನ್ನು ಫೋರ್ಟಲೆಜಾದಂಥ ಈಶಾನ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿನೀಡುವ ಸಂದರ್ಶಕರು ಅನೇಕವೇಳೆ ಕಾಣಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.
ಫಿಲಿಪ್ಪೀನ್ಸ್ನಲ್ಲಿ, ಗೋಡಂಬಿಯು ಆಂಟಿಪೊಲೊದ ಒಂದು ಚಿರಪರಿಚಿತ ಉತ್ಪನ್ನವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸುಮಾನ್ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ತಿನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಪಾಂಪಂಗಾದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಟರ್ರೋನ್ಸ್ ಡೆ ಕ್ಯಾಸುಯ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಒಂದು ಸಿಹಿ ಹಣ್ಣು-ಐಸ್ಕ್ರೀಂ ಮಿಶ್ರಣವು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಬಿಳಿ ವೇಫರ್ ಬಿಸ್ಕತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಲಾದ ಗೋಡಂಬಿ ಮಿಠಾಯಿಯಾಗಿದೆ.
ಭಾರತದ ಗೋವಾದಲ್ಲಿ, ಗೇರುಹಣ್ಣನ್ನು (ಅಪ್ರಧಾನ ಹಣ್ಣನ್ನು) ಅರೆದು ರಸವನ್ನು ತೆಗೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹುದುಗುವಿಕೆಗಾಗಿ ೨–೩ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಹಾಗೆಯೇ ಇಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹುದುಗುಬಂದ ರಸವನ್ನು ನಂತರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಜೋಡಿ ಬಟ್ಟಿ ಇಳಿಸುವಿಕೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಪಾನೀಯವನ್ನು ಫೆನಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಟಾಂಜಾನಿಯಾದ ತ್ವಾರಾದ ದಕ್ಷಿಣದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ, ಗೇರುಹಣ್ಣನ್ನು (ಸ್ವಾಹಿಲಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ಬಿಬೋ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ) ಒಣಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ರಕ್ಷಿಸಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ನಂತರದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ನೀರನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಪೂರ್ವಸ್ಥಿತಿಗೆ ತರಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹುದುಗುಬರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ನಂತರ ಬಟ್ಟಿ ಇಳಿಸಿ ಒಂದು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಮಾದಕ ಪಾನೀಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಪಾನೀಯವನ್ನು ಗೊಂಗೋ ಎಂಬ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಮೊಝಾಂಬಿಕ್ನಲ್ಲಿ, ಗೇರುಹಣ್ಣಿನಿಂದ ಒಂದು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಮಾದಕ ಪಾನೀಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸುವುದು ಅಲ್ಲಿನ ಗೋಡಂಬಿ ರೈತರಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಒಂದು ಅತ್ಯಂತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಪರಿಪಾಠವಾಗಿದೆ. ಈ ಪಾನೀಯಕ್ಕೆ "ಅಗುವಾ ಆರ್ಡೆಂಟೆ" (ಸುಡುವ ನೀರು) ಎಂದು ಅವರು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ರಾಬರ್ಟ್ ಪರ್ಸಿವಲ್[೩] ಎಂಬಾತನಿಂದ ಬರೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಆನ್ ಅಕೌಂಟ್ ಆಫ್ ದಿ ಐಲಂಡ್ ಆಫ್ ಸಿಲೋನ್ ಎಂಬ ಕೃತಿಯ ಅನುಸಾರ, ಇಪ್ಪತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಡಂಬಿ ಹಣ್ಣಿನ ರಸದಿಂದ ಒಂದು ಮದ್ಯಸಾರವನ್ನು ಬಟ್ಟಿ ಇಳಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು, ಹಾಗೂ ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡೀಸ್ನಲ್ಲಿ ಇದು ತಯಾರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತೋರುವಂತೆ, ಡಚ್ಚರು ಇದನ್ನು ಒಂದು "ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಸಿಹಿಮದ್ಯ"ದ ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಬ್ರಾಂಡಿ ಮಾದಕ ಪಾನೀಯಕ್ಕಿಂತ ಮೇಲ್ಮಟ್ಟದ ಒಂದು ಮಾದಕ ಪಾನೀಯವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದರು.
ಗೋಡಂಬಿ ಹಣ್ಣು- ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಹಂತಗಳು
ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಹಣ್ಣನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಗೋಡಂಬಿ ಪುಷ್ಪ ವಿನ್ಯಾಸ
ಕೊಯ್ಯಲ್ಪಡಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿರುವ ಒಂದು ಪಕ್ವವಾದ ಗೇರುಹಣ್ಣು
ಭಾರತದ ಗೋವಾದಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕರಣಗೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿರುವ ಕೊಯ್ಯಲ್ಪಟ್ಟ ಗೋಡಂಬಿ
ಗೋಡಂಬಿ ಯು ಅನಾಕಾರ್ಡಿಯೇಸಿ ಎಂಬ ಹೂಬಿಡುವ ಸಸ್ಯ ವಂಶದಲ್ಲಿನ ಒಂದು ದ್ವಿದಳ ಧಾನ್ಯ ಸಸ್ಯದ ಬೀಜಕೋಶವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಸಸ್ಯವು ಈಶಾನ್ಯ ಬ್ರೆಜಿಲ್ಗೆ ಸ್ಥಳೀಕವಾಗಿದೆ. ಗೋಡಂಬಿ ಮರದ ಹಣ್ಣಿಗಾಗಿರುವ ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಹೆಸರಾಗಿರುವ ಕಾಜು ಎಂಬುದರಿಂದ ಇದರ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹೆಸರು ಜನ್ಯವಾಗಿದೆ; ಕಾಜು ಎಂಬ ಹೆಸರು ಸ್ಥಳೀಯ ಟೂಪಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿನ ಹೆಸರಾದ ಅಕಾಜು ಎಂಬುದರಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಈ ಸಸ್ಯದ ಗೋಡಂಬಿ ಬೀಜಗಳು (ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿ) ಮತ್ತು ಗೇರುಹಣ್ಣುಗಳಿಗಾಗಿ ಇದನ್ನು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹವಾಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಈಗ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
කජු ගස් (Anacardium occidentale) යනු කජු හා කජු පුහුලම් නිෂ්පාදනය කරන නිවර්තන සදාහරිත ගස් ය.[1]එය මීටර් 14 (අඩි 46) ක් තරම් ඉහළට වර්ධනය විය හැක. නමුත් කුරු කජු ගස් මීටර් 6 (අඩි 20) ක් දක්වා වර්ධනය වන අතර, වඩාත් ලාභදායී මෙන්ම කලින් කල් පිරෙන බවත්, ඉහළ ආදායම් සහිත බවත් ඔප්පු වී ඇත.
මෙහිදී වැඩිපුර පරිභෝජනය කරනු ලබන්නේ බොහෝ විට කජු ලෙස සරලව හඳුන්වන කජු මදයයි. එය එලෙසටම ආහාරයට ගත හැකි අතර විවිධ ආහාර වට්ටෝරු සඳහාද, චීස් හෝ කජු බටර් සෑදීම සඳහාද භාවිතා කරයි. කජු ඵලදාවේ ව්යුත්පන්නයක් වන කජු ලෙල්ල ලිහිසි තෙල්, තීන්ත වැනි බොහෝ නිෂ්පාදනයන් සඳහා භාවිතා කල හැක. කහ, රතු පැහැයට හුරු කජු පුහුලම් වලින් සාදාගන්නා පල්ප මගින් මිහිරි මෙන්ම කහට රසැති පලතුරු බීම හෝ මත්පැන් ආසත කළ හැක.
මෙම විශේෂයේ මුල්ම උපත ඊසාන දිග බ්රසීලයේ වේ. කජු නිෂ්පාදනය කරන ප්රධාන රටවල් ලෙස වියට්නාමය, නයිජීරියාව, ඉන්දියාව, හා අයිවරි කෝස්ට් හැඳින්විය හැක.
කජු ගසේ ඉංග්රීසි නාමය වන "කැෂුුු" (cashew) සෑදී අැත්තේ "කජු" (caju) යන පෘතුගීසි වචනයෙන් වන අතර (පෘතුගීසි උච්චාරණය: [ක'ජූ]), එය තූපියන් (Tupian) භාශාවේ "අකජූ" (acajú) යන වචනයෙන් ව්යුත්පන්න වී ඇති අතර එහි අර්ථය "ස්වයං නිෂ්පාදිත බීජ" යන්නයි. වර්ගීය නම Anacardium යන වචනය ග්රීක සම්භවයෙන් සෑදී ඇති අතර එය "බීජය ඵල හරයෙන් හෝ ඵලයේ හදවතින් පිටත පිහිටි" යන අර්ථය ගෙනදේ. (ana- යනු "නැවත" හෝ "පසුගාමී" යන්නයි. -cardium යනු "හදවත" යන්නයි). දාහත්වන සියවසේ මැද භාගයේ ලන්දේසි ආණ්ඩුකාරයා වූ ජොහාන් මෝරිට්ස් (Johan Maurits) සමග පැමිණි ඇල්බර්ට් එක්හෝට් (Albert Eckhout) විසින් ඇඳි මානවවංශ ලේඛ සිතුවම කජු ගසක් යට සිටින කාන්තාවක් පෙන්නුම් කරයි.
කජු ගස් විශාල හා සදාහරිත ශාක වන අතර කෙටි, බොහෝ විට අක්රමවත් හැඩැති කඳ සමග, මීටර් 14 (අඩි 46) පමණ උස දක්වා වර්ධනය වේ. පත්ර සුමට මායිම් සහිතව එකිනෙකට ප්රතිවිරුද්ධ ලෙස සර්පිලාකාරව සංවිධානය වී ඇති අතර, චර්මල වියමනක් සහිත, ප්රත්යණ්ඩාකාර කිරීමට ඉලිප්සාකාරයේ, සෙ.මී.4-22 ( අඟල් 1.6–8.7) පමණ දීර්ඝ හා සෙ.මී. 2-15 (අඟල් 0.79–5.91) පමණ පුළුල් වේ. පුෂ්ප සංයුක්ත ඒකාක්ෂ හෝ සමතලය ලෙස සෙ.මී. 26 (අඟල් 10) දක්වා දීර්ඝ වේ. පුෂ්පයක් ප්රමාණයෙන් කුඩා වන අතර මුලදී ලා කොළ පැහැ වේ. පසුව ක්රමයෙන් රතු පැහැයට හැරෙන පුෂ්ප සිහින්, සියුම් මි.මි. 7-15 ( අඟල් 0.28-0.59) පමණ දිග පෙති පහකින් සමන්විත වේ. ලෝකයේ විශාලතම කජු ගස වර්ග මීටර 7,500 (වර්ග අඩි 81,000) පමණ ප්රදේශයක් ආවරණය කරයි; එය බ්රසීලයේ නටාල්, රියෝ ග්රාන්ඩේ නොර්ටේ ( Natal, Rio Grande do Norte, Brazil) හි පිහිටා ඇත.
කජු අතිරේක එලයකි. (ඇතැම් විට ව්යාජ එල ලෙස හඳුන්වයි). එහි පළතුර ලෙස පෙනෙන කොටස ඕවලාකාර හෝ පෙයාස් හැඩැති ව්යුහයක් වන අතර එය පුෂ්ප වෘන්තයෙන් හා ග්රාහකයෙන් වර්ධනය වේ. මෙය කජු පුහුලම ලෙස හැදින්වෙන අතර මධ්යම ඇමරිකාවේ මරනෝන් (marañón) ලෙස ප්රසිද්ධය. එය ඉදෙන විට කහ / රතු පැහැයක් ගන්නා අතර සෙ.මී. 5-11 ( අඟල් 2.0-4.3) ක් පමණ දිග වේ. එය ආහාරයට ගත හැකි අතර ඉතා "මිහිරි" සුවඳකින් සහ පැණි රසකින් යුක්ත වේ. කජු පුහුලම් පල්ප් ඉතා ඉස්ම සහිත වේ, නමුත් එහි පොත්ත ඉතා සියුම් නිසා ප්රවාහනයට නුසුදුසු වේ. ලතින් ඇමරිකාවේ මෙම කජු පුහුලම් පල්ප මගින් සාදනු ලබන පලතුරු බීම ඉතා ප්රබෝධමත් උෂ්ණ කලාපයට අයත් රසයක් එනම් අඹ, අමු ගම්මිරිස් සමග ඉතා ස්වල්ප ලෙස මිශ්ර වූ මිදි වැනි පැඟිරි මිශ්රණයක රස ගෙනදේ.
කජු ගසේ සැබෑ පළතුර කජු පුහුලම අවසානයේ වර්ධනය වන වකුගඩු හෝ බොක්සිං අත්වැසුම් හැඩයකින් යුක්ත අෂ්ටි ඵලය වේ. ප්රථමයෙන් මෙම අෂ්ටි ඵලය හටගන්නා අතර පසුව පුෂ්ප වෘන්තය කජු පුහුලම බවට වර්ධනය වේ. සැබෑ පළතුර ලෙස සලකන කජු ගෙඩිය තුල එක් බීජයක් පවතී. එය බොහෝ විට ආහාර පිසීමේ අර්ථයෙන් කජු මද ලෙස සැලකේ. මෙම බීජය ආසාත්මික ෆීනෝලීය දුම්මල (allergenic phenolic resin), ඇනකාඩික් අම්ල ( anacardic acid) අඩංගු ද්විත්ව කබොළකින් ආවරණය වී ඇත. එය සමේ ආසාත්මිකතා ඇති කරවන ඉතා ප්රබල උද්දීපක රසායනිකයක් වන උරුශිඔල් (urushiol) නම් ප්රකට ආසාත්මික තෙල් වර්ගයක් වන අතර එය විෂ අයිවී (poison ivy) නම් ශාකයේද අඩංගු විෂ රසායනිකයක් බවට සොයාගෙන ඇත. කජු නිසි පරිදි බැදීමෙන් මෙම විෂ නැසිය හැක. නමුත් එය උරුශිඔල් (urushiol) බිඳිති සහිත කටුක දුමක් (විෂ අයිවී දැවෙන විට මෙන්) ඇති කරන නිසා එළිමහනේ සිදු කර ගත යුතුය. එය ඇතැම් විට ජීවිත තර්ජනයක් එල්ලවීමට හෝ පෙනහළු ආසාත්මිකතා ඇති වී භයානක ප්රතිඵල ගෙන දීමට හේතූ වියහැක. කජු (හෝ වස අයිවි) වෙත ආසාත්මිකතාවයක් දක්වන පුද්ගලයන් මෙම Anacardiaceae කුලයට අයත් අඹ හෝ පිස්ටාශියෝ (pistachio) ගෙඩි වලටද ආසාත්මික ප්රතික්රියා දැක්විය හැක. සමහර අය කජු වලට ආසාත්මිකතාවයක් දක්වයි. නමුත් කජු අනෙකුත් ශාක ඇට වර්ග හෝ රටකජු වලට සාපේක්ෂව අඩු ආසාත්මික ප්රවණතාවක් පෙන්නුම්කරයි. [2]
කජු ඊසාන දිග බ්රසීලයට ආවේණික වන අතර පෘතුගීසි එය ඉන්දියාවේ ගෝවේ නගරයට 1560 හා 1565 අතර වූ කාලයේ රැගෙන ආවේය. එතැන් සිට එය අග්නිදිග ආසියාව සහ අවසානයේ අප්රිකාව පුරා පැතිර ගියේය.
සුළු කෑම සහ සූප ශාස්ත්රය සඳහා කෑම පිසීමේදී කජු මද භාවිතය අනෙකුත් සියලු ශාක ඇට වර්ග භාවිතයට සමාන වේ.
කජු ඉන්දියානු ආහාර වලදී බහුලව භාවිත වේ. සියලු රසකැවිලි හෝ ව්යංජන අලංකරණය සඳහාද, කුඩු කර සාදාගන්නා තලපය, විවිධ ව්යංජන වල සෝස් සදහා පදනමක් ලෙසට (උදා : කුරුමා) හෝ සමහර රසකැවිලි සෑදීමට යොදාගනී (උදා : කජු බාෆි - ඉන්දියානු රසකැවිලි වර්ගයක්). තවද ඉන්දියානු රසකැවිලි සහ අතුරුපස සෑදීමේදී කජු කුඩු හෝ පිටි ලෙසද භාවිතා කරයි. ගෝවේ ආහාර පිහමනේදී ඔවුන්ගේ ව්යංජන සහ රසකැවිලි සෑදීමට බැදපු මෙන්ම අමු කජු මද යොදාගනී. තායි සහ චීන ආහාර සඳහා ද කජු විවිධ ආකාරයන්ට භාවිතා කරයි. පිලිපීනයේදී කජු ඇන්ටිපෝලෝවල නිෂ්පාදනයක් ලෙස ප්රචලිත අතර සුමන් ( suman - rice cake ලෙසද හඳුන්වන පිලිපීන ආහාරයක්) සමග ආහාරයට ගනී. පම්පංගාවලද ටුර්රෝනෙස් ද කැසුයි (turrones de casuy) නම් කජු මර්ළිපං (marzipan) සුදු වේෆර්ස් අතර ඔතා සාදන මිහිරි අතුරුපසක් ඇත. ඉන්දුනීසියාවේ බැද, ලුණු දැමූ කජු කකන්ග් මෙතේ (kacang mete) හෝ කකන්ග් මෙදේ (kacang mede) ලෙස හැඳින්වේ. ඔවුන් කජු පුහුලම්, ජම්බු මොන්යෙට් (jambu monyet) (ඉංග්රීසි පරිවර්තනය : monkey rose apple - වඳුරු ජම්බු) ලෙස හඳුන්වයි.
මොසැම්බික් වල, බොලෝ පොලානා (bolo polana) යනු කජු කුඩු හා පොඩි කරගත් අර්තාපල් ප්රධාන අමුද්රව්ය ලෙස භාවිතා කර සකස් කරගන්නා කේක් වර්ගයකි. මෙය දකුණු අප්රිකාවේ ජනප්රිය අතුරුපසකි.[3]
බ්රසීලය තුල, කජු පලතුරු යුෂ ජනප්රියයි. පැනමා වල කජු පුහුලම් ජලය හා සීනි සමග දිගු කාලයක් පිස ඩල්සි ඩේ මරනෝන් (dulce de marañón) නම් මිහිරි, දුඹුරු පැහැ පාප්ප වැනි අතුරුපසක් සාදයි. මරනෝන් (marañón) යනු කජු සඳහා භාවිත වන ස්පාඤ්ඤ නමයි.
21 වන සියවසේ දී සත්ව කිරි සඳහා විකල්පයක් ලෙස ශාක කිරි, එනම් කජු කිරි පානය (කජු ජලය සමග මිශ්ර කර සාදාගන්නා කිරි) ඉල්ලුම වැඩි වී ඇති අතර කජු කිරි පානය සඳහා වන ඉල්ලුම සපුරාලීමට අප්රිකානු රටවල් කිහිපයක කජු වගාව වැඩිදියුණු කර ඇත.[4]
කජු මද ආවරණය වී ඇති ලෙල්ල මූලික වශයෙන් ෆීනෝලීය ලිපිඩ, ඇනකාඩික් (anacardic) අම්ලය සහ කාඩනෝල් (cardanol) වල ප්රතිඵලයක් වන ස්පර්ශ චර්ම රෝග ඇති කරවන තෙල් සංයෝග වලින් යුක්ත වන අතර එය විෂ අයිවී තරම් දරුණු වේ. චර්ම දාහය ඇති වීමට ඉඩ ඇති නිසා කජු සාමාන්යයෙන් වෙළඳපොළේදී ලෙල්ල සමග විකිණීමට නැත. මෙම ඉවතලන කජු ලේල්ලෙන් නිස්සාරණය කරගන්නා කාඩනෝල් (cardanol) නැනෝ වෛද්යවේදය සහ ජෛව තාක්ෂණය ඔස්සේ නව යෙදීම් පිළිබඳව පර්යේෂණ සිදුකෙරෙමින් පවතියි.[5]
කජු ගස, උත්තර අක්ෂාංශ 25° සහ දක්ෂිණ අක්ෂාංශ 25° අතර පිහිටා ඇති ප්රදේශයේ විවිධ දේශගුණික කලාප වලට අනුගතව හා තුෂාර වලට සංවේදීව පවතින නිසා නිවර්තන කලාපීය රටවල වර්ධනය වේ.[7] සාම්ප්රදායික කජු ගස් (මීටර් 14 දක්වා) උස වන අතර එය රෝපණයෙන් වසර තුනකට පසු පීදෙන අතර වසර අටකට පසු ආර්ථික අස්වනු නෙලීම ආරම්භ කළ හැකිය. නවීන වර්ග වන කුරු ශාක මීටර් 6ක් පමණ උස වේ. ඒවා වසරකට පමණ පසු පීදෙන අතර වසර තුනකට පසු ආර්ථික අස්වනු නෙලීම ආරම්භ කළ හැකිය. සාම්ප්රදායික ගසක කජු ඵලදාව හෙක්ටයාරයකට මෙට්රික් ටොන් 0.25 ක් පමණ වන අතර කුරු ශාක වල එය හෙක්ටයාරයකට මෙට්රික් ටොන් එකක් පමණ වේ. වාණිජ කජු වතු වල කජු ඵලදාව වැඩි දියුණු කිරීමට හා තිරසාරව පවත්වාගැනීමට බද්ධකිරීම හා අනෙකුත් නවීන රුක් කළමනාකරණ තාක්ෂණ භාවිත කරයි.
2013 දී, ලොව මුළු කජු නිෂ්පාදනය (ලෙල්ල සහිතව) මෙට්රික් ටොන් මිලියන 4.4ක් විය.[6] වියට්නාමය 2013 වසරේ දී ටොන් මිලියන 1.1 ක් නිෂ්පාදනය කරමින් ලෝකයේ විශාලතම තනි නිෂ්පාදකයා බවට පත්විය.[6] 2014 වන විට අයිවරි කෝස්ට්හි කජු වගාව සීග්රයෙන් වර්ධනය වූ අතර එය අප්රිකානු අපනයන රටවල් වල ප්රමුඛයා බවට පත්විය.[8]
ලෝක වෙළෙඳපොළේ මිල ගණන් උච්ඡාවචනය, අඩු පහසුකම් සහ දේශීය අස්වැන්න සඳහා අඩු මිලක් ලැබීම යන කරුණු නිසා කජු කර්මාන්තය තුළ අතෘප්තිකර තත්වයක් ඇති වී ඇත.[9][10][11]
අමු කජු ග්රෑම් 100 ක, කැලරි 553 ක්, මේද දෛනික අගය (DV) 67% ක්, ප්රෝටීන 36% ක්, ආහාරමය තන්තු 13% ක් හා කාබෝහයිඩ්රේට 11% ක් (වගුව) අඩංගු වේ.[12] කජු මද, විශේෂයෙන් තඹ, මැග්නීසියම්, පොස්පරස් සහ මැග්නීසියම් (79-110% DV) ඇතුළු ආහාර ඛණිජ ලවණ (> 19% DV) සහ තයමින්, විටමින් B6, විටමින් K (32-37% DV) (වගුව) වලින් පොහොසත්ය.[12] යකඩ, පොටෑසියම්, සින්ක්, හා සෙලෙනියම් ද සැලකිය යුතු ප්රමාණයක් (14-61% DV) (වගුව) අන්තර්ගත වේ.[12] අමු කජු මද ග්රෑම් 100 ක බීටා-සෛටොස්ටෙරෝල් (beta-sitosterol) මිලි ග්රෑම් 113 ක් අඩංගු වේ.[12]
මිනිසුන්ගෙන් 5% ක ප්රමාණයකට කජු වැනි ශාක බීජ වර්ග හේතුවෙන් සංකූලතා හෝ අසාත්මිකතා ඇති විය හැක. වෙනත් ශාක බීජ වර්ග තරම් නොවුනත් කජු මද වල ආමාශගත හා බඩවැල් ද්රාව්ය ඔක්සලේට් ලවණ අඩංගු වේ. එනිසා වකුගඩු ගල් ඇති වීමේ ප්රවණතාවයක් ඇති පුද්ගලයින් සඳහා පාලනයක් සහ වෛද්ය මගපෙන්වීමක් අවශ්ය වේ. කජු හා ශාක බීජ වර්ග ආසාත්මිකතා මාරාන්තික විය හැක. එනිසා එවැනි ආසාත්මික ප්රතික්රියාවක් නිරීක්ෂණයවේ නම් කඩිනම් වෛද්ය ප්රතිකාර අවශ්ය වේ. මෙම ආසාත්මිකතා ශාක බීජ තුල අඩංගු ප්රෝටීන මගින් මුලපුරන අතර බොහෝ විට ආහාර පිසීම මගින් මෙම ප්රෝටීන වෙනස්වීම හෝ ඉවත්වීම සිදු නොවේ. විශේෂයෙන් යුරෝපයේ කජු හා ශාක බීජ වර්ග ආසාත්මිකතා, එම බීජ වර්ග සැඟවුණු ආහාර අමුද්රව්යක් ලෙස භාවිත කර තිබීම, ඒවා අංශුමාත්ර ලෙස හෝ ආහාර සැකසීමේදී, පරිහරණයේදී, නිෂ්පාදනයේදී නොදැනුවත්වම හෝ භාවිත කර තිබීම ආදී හේතූ නිසා ඇති විය හැක.
කජු මද (සාමාන්යයෙන් කජු සැකසීමේදී කැඩී ඉවත් කරන කුඩා කැබලි) පීඩනයට ලක් කර හිඳගන්නා තද කහ පැහැ කජු තෙල් ආහාර පිසීමට සහ සලාද සඳහා යොදාගනී. මේවා තනි සිසිල් පීඩනයක් යොදා නිපදවාගතහැක.[13]
කජු ලෙලි යුෂ (Cashew nutshell liquid -CNSL) එනම් කජු කිරි (CAS ලියාපදිංචි අංකය 8007-24-7) මී වද ආකෘතියකින් සමන්විත කජු ලෙල්ලේ පවතින දීප්තිමත් කහ පැහැයෙන් යුතු ස්වභාවික රෙසිනයකි. එය කජු සැකසුමේ අතුරු ඵලයක් වේ. මෙය විවිධ භාවිත සඳහා ඖෂධ, ප්රතිඔක්සිකාරක, දිලීර නාශක හා ජෛවීය ද්රව්යයන් නිපදවීමට යොදාගන්නා අමුද්රව්යයක්වේ. එය ඝර්ම කලාපීය ගැමි වෛද්ය කලාවේ හා දැව සඳහා කෘමි ප්රතිරෝධී ප්රතිකාර සඳහා භාවිතා කරයි. එහි සංයුතිය එය සකස් කරන ආකාරය මත පදනම්ව වෙනස් වේ.
මෙම ද්රව්යයන් විෂ අයිවී තෙල් මගින් ඇති වන්නාවූ වැනි සමේ ආසාත්මිකතා ඇති කරවන අතර එනිසා අතින් කරන කජු සැකසීමේදී අනතුරුදායක විය හැක.[16]
CNSL, කාබන් සංයෝග නිෂ්පාදන සඳහා දුම්මල ලෙස භාවිතා කල හැක.[17]
කජු පුහුලම කජු ගෙඩියට සම්බන්දව පවතින එකම මාංසල කොටස වේ.[1] කජු පුහුලමේ ඉහල කෙලවර කජු ගසෙන් එන නටුවට සම්බන්ධ වී පවතී. කජු පුහුලමේ පහල කොටස කජු ලේල්ලෙන් ආවරණය වූ කජු ගෙඩියට සම්බන්ධ වී පවතී. උද්භිද විද්යා භාෂිතයට අනුව කජු පුහුලම කජු ගෙඩියට ( කජු මදය සහිත) සම්බන්දව වැඩෙන ව්යාජ ඵලයක් වේ.
කජු පුහුලම් නැවුම්ව අනුභව කල හැකි අතර ව්යංජන පිසීමට, විනාකිරි බවට පැසවීමට මෙන්ම මත් පැන් පානයක් ලෙසද යොදාගනී. මේවා ඉන්දියාව හා බ්රසීලය වැනි සමහර රටවල කල් තබා ගන්නා ජෑම් හා චට්නි සාදාගැනීමටද භාවිතා වේ. විශේෂයෙන් දකුණු ඇමරිකාවේ බොහෝ රටවල් වල කජු පුහුලම් මද්යසාර මෙන්ම මද්යසාර නොවන රසවත් පානයන් ලෙසද භාවිතා කරයි.[1]
කජු මද මෙන් නොව කජු පුහුලම් ප්රවාහනයට අපහසු නිසා කජු වර්ධනය නොවන ලොව බොහෝ ප්රදේශ වල කජු පුහුලම් වලට වඩා කජු මද ප්රචලිතය.[18] කෙසේ නමුත් කජු පුහුලම් යුෂ මිශ්රිත පානයන් නිෂ්පාදනය සඳහා භාවිතා කළ හැක.[18]
කජු පුහුලම් පොත්තේ අඩංගු ස්පර්ශ වූ විට සම මත නොරිස්සීමක් ඇති වියහැකි උරුශිඔල් (urushiol) නම් රසායනිකය අඩංගු ඉටිමය ස්තරය නිසා ඒවා මිහිරි නමුත් කහට රසැති වේ.[තහවුරු කරන්න] කජු පරිභෝජනයකරන සංස්කෘතීන් මෙම කහට ගතිය ඉවත් කිරීමට පුහුලම් මිනිත්තු පහක් තම්බා සිසිල් ජලයෙන් සේදීම සිදු කරනු ලබයි. එමෙන්ම ලුණු ජලයේ මිනිත්තු පහක් තැම්බීම හෝ ජෙලටින් ද්රාවණයක ගිල්වීම මගින්ද මෙම කහට ගතිය අඩු කරගත හැක.[19]
ගෝවේ දී, කජු පුහුලම් පොඩි කර ලබාගන්නා යුෂ දින කිහිපයක් පැසවීම සඳහා තබයි. එම පැසවූ යුෂ ඉන්පසු ද්විත්ව ආසවන ක්රියාවලියකට ලක් කරයි. එහි ප්රතිඵලයක් ලෙස ෆෙනී ( feni or fenny) නම් පානය ලබාගත හැක. ෆෙනී පානයේ 40-42% ක් පමණ මද්යසාර අඩංගු වේ. එහි තනි-ආසත අනුවාදය 15% ක් පමණ මද්යසාර අඩංගු වන අතර උර්රක් (urrac) ලෙස හැඳින්වේ.
ටැන්සානියාවේ දකුණු පළාතේ ම්ට්වරා (Mtwara) හි කජු පුහුලම් (ස්වාහිලි දී bibo) වේලා සුරැකිව තබාගෙන පසුව ජලට සමග නැවත පැසවා ගොංගෝ (gongo) නම් ප්රභල මද්යසාරයක් ආසත කරයි.
මොසම්බියාවේ කජු ගොවීන් බහුල ලෙස කජු පුහුලම් මගින් අගුආ අර්දෙන්ටේ (agua ardente) (ගිනියම් වතුර යන අරුත් දෙන) ප්රභල මද්යසාරයක් ආසත කරයි.
එක් මූලාශ්රයකට අනුව,[20] 20 වන සියවසේ මුල් භාගයේ දී බටහිර ඉන්දීය කොදෙව්හි කජු පුහුලම් යුෂ මගින් මද්යසාර නිෂ්පාදනය කර ඇත.
සාම්ප්රදායික මායා වෛද්ය විද්යාවේදී කජු ගසේ කොළ හෝ පොතු මගින් සකසාගන්නා තේ පාචනය සඳහා ප්රතිකාරයක් ලෙස යොදාගෙන ඇත.[21]
|author2= and |last2= specified (help); More than one of |accessdate= and |access-date= specified (help); More than one of |pmid= and |PMID= specified (help); More than one of |DOI= and |doi= specified (help) |pmc= and |PMC= specified (help); More than one of |pmid= and |PMID= specified (help); More than one of |DOI= and |doi= specified (help) |author= and |last= specified (help) |author= and |last= specified (help) |author= and |last= specified (help); More than one of |DOI= and |doi= specified (help) Darkase xeetu garab gu bokk ci njabootu Anacardiaceae. Ca Amerig gu naaje ga la bàyyikoo, te ci barab yu naaje yi lees koy baye ngir foytéefam.
Garabu darkase danay àgg 12 ba 15i met ci guddaay. Buut bi di reenam bi ëpp solo danay àgg ci xóotaay bu sori ci suuf si. Pànguur yi di reeni wet yi danañuy àgg fu sori lool. Xobam wirgow nëtëx bu dër la yor. Danay àgg 10 ba 20i sàntimet ci guddaay ak 10 sàntimet ci yaatuwaay. Xobam wi puur ci noor lay feeñ. Daa gëtte am xet gu neex te day xëcc yamb yi, ci la lem di bàyyikoo.
Doom bi ci njeexteelu noor lay mat. Bu ñoree day xonq mbaa mu mboq. Bu ñorul nag nëtëx. Am ub saal ca biir bu ñuy wax ndaamaraas mu bari ay njariñ lool.
Doom bi dees na ci njar, dees na ci defar sàngara te dees na ci faju. Garab gi nag dees na ci jële am matt dees na ci faju.
Anacardium occidentale
Xob yi
Tóor-tóor yi
Foytéef bi
Ëkk gi
Xoox i doom bi
Darkase xeetu garab gu bokk ci njabootu Anacardiaceae. Ca Amerig gu naaje ga la bàyyikoo, te ci barab yu naaje yi lees koy baye ngir foytéefam.
Jambu Ménté pinaka silih tunggil sarwa woh-wohan sané prasida karereh ring abian utawi alas. Jambu puniki rasannyané sepet-sepet manis yéning sampun tasak. Sakantun nguda woh puniki mawarna gadang tur kalanturang manados warna barak yéning sampun wayah. Woh puniki kaaranin jambu ménté mawinan ring pangkal buahnyané wénten wiji sané lengkong mawarna kuning sané kawastanin ménté. Ménte punika kanyahnyah lantur kaajeng tur rasannyané sarupa sareng ngajeng sarwa kacang.
Jambu Ménté pinaka silih tunggil sarwa woh-wohan sané prasida karereh ring abian utawi alas. Jambu puniki rasannyané sepet-sepet manis yéning sampun tasak. Sakantun nguda woh puniki mawarna gadang tur kalanturang manados warna barak yéning sampun wayah. Woh puniki kaaranin jambu ménté mawinan ring pangkal buahnyané wénten wiji sané lengkong mawarna kuning sané kawastanin ménté. Ménte punika kanyahnyah lantur kaajeng tur rasannyané sarupa sareng ngajeng sarwa kacang.
An kasoy sarong tropikal species nin tinanom na nagbuburak, kaayon sa pamilya kan Anacardiaceae, na ini tubong natural sa Amerika.
Líbótu (boyíké : mabótu) lizalí mbuma tǒ ndímo ebimisaka mái ma lángi la mpɛ́mbɛ́. Basálelaka na yangó pakájuma mpó etíkaka nzelá, nkomá to elembo likoló lya lomposo la nzóto. Mokókóló mwa yangó muye muzalaka na libándá lya mbuma muzala na mbuma lokola ngúmba mpenzá eye bato bakoki kolíya tǒ kolámba na súpu.
ಗೋಕ್ ಒಂಜಿ ಬಗೆತ ಪರ್ಂದ್ ಉಂದೆನ್ ಕನ್ನಡೊಡು ಗೇರು ಹಣ್ಣು ಪನ್ಪೆರ್ ನೆಕ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ಡ್ cashew fruit ಪನ್ಪೆರ್ ನೆತ್ತ ವೈಜ್ನಾನಿಕ ಪುದರ್ [೧] ಪಂದ್ ಪನ್ಪೆರ್ ನೆತ್ತ ಇರೆ ಪಚ್ಚ ಬಣ್ಣೊಡು ಉಪ್ಪುಂಡು ಉಂದ್ ಫೆಬ್ರವರಿ ಬೊಕ್ಕ ಮಾರ್ಚ್ ದದಗ ಆಪುಂಡು ಉಂದ್ ಸುರುಕ್ ಪೂ ಆದ್ ಬೊಕ್ಕ ಕಾಯಿ ಆದ್ ಪರ್ಂದ್ ಆಪುಂಡು
ಗೋಕ್ ರಡ್ ಬಗೆಟ್ ಉಪ್ಪುಂಡು. ಕೆಂಪು ಬೊಕ್ಕ ಮಂಜೊಲ್ ಬಣ್ಣೊಡ್ ಉಪ್ಪುಂಡು. ಪರುಂದುನೆಕ್ ದುಂಬು ಪಚ್ಚೆ ಬಣ್ಣೊ ಇತ್ತ್ಂಡ ಪರ್ಂದೊಂದು ಬನ್ನಗ ಆಯಿತ ಬಣ್ಣೊ ಕೆಂಪು ಅತ್ತ್ಂಡ ಮಂಜಲಾವೊಂದು ಪೋಪುಂಡು.
ಗೋಕುಡ್ ದೋಸೆ, ಇಡ್ಲಿ, ಗಟ್ಟಿ, ಜ್ಯೂಸ್, ಗಂಗಸರಗೋವಾಡ್ ಗೋವಪೆನ್ನಿ ಬಾರಿ ಪುದರ್ ಪಡೆಯಿನವು. ಒಂದು ಗೋಕುದ ಗಂಗಸರ.ಗೋಂಕುದ ಬೀಜೊಗು ಬಾರಿ ಬೇಡಿಕೆ ಉಂಡು.
ಐತ ಬೀಜ ಲತ್ತ್ ಉಪ್ಪುನಗ ಐತ ಓಡು ದೆತ್ತ್ ದ್ ಬೀಜೊನು ಪಾಯಸೊಗು, ತರಕಾರಿ ಕಜಿಪು ಆಜಾನಗ ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ನುಂಗೆಲ್ ಬೀಜೊ ಮಸ್ತ್ ಬಳಕೆಡ್ ಉಂಡು. ಗೋಂಕುದ ನುಂಗೆಲ್ ಬೀಜೊನು ಸಂಗ್ರಹ ಮಲ್ತ್ ದ್ ಕಾಯಾದ್ ಓಡು ದೆತ್ತ್ ದ್ ಐತ್ ಉಲಯಿದ ಚೋಲಿ ದೆತ್ತ್ ದ್ ಬೇತೆ ಬೇತೆ ವಿದ ಮಲ್ತ್ ದ್ ಬಳಕೆಗ್ ಊರಿಡೀ ಪೋಪುಂಡು, ವಿದೇಶೋಗುಲಾ ಪೋಪುಂವು. ಅಂಚಾದ್ ಇತ್ತೆ ತುಳುನಾಡ್ ಡ್ ಮಸ್ತ್ ಗೋಂಕುದ ಬೀಜದ ಕಾರ್ಖಾನೆಲು ಉಂಡು. ಈ ಕಾರ್ಖಾನೆಲೆಡ್ ಮಸ್ತ್ ಜನ ಪೊಂಜೊವುಲು ಬೇಲೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್.
ಗೋಂಕುದ ಇರೆಟ್ಟ್ ಹಳ್ಳಿದಕುಲು ಕೂಲಿ ದೆಕ್ಕುವೆರ್. ಐತ ಇರೆನ್ ತಾರೆದ ಮುದೆಲ್ ಗ್ ಗೊಬ್ಬರ ಆದ್ ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಮರತ್ತ ಬುಲೆದಿ ಗೆಲ್ಲ್ ಲೆಡ್ದ್ ಕುಡರಿ, ಕತ್ತಿಲೆಗ್ ಕಡೆ ಪಾಡುವೆರ್. ಮರೊಟ್ಟು ಬರ್ಪಿ ಮಾಯಣೊನು ಅಂಟ್ ಗ್ ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್.
ಗೋಕುನ್ ಕುರಿಯದ್ ನವಸಾಗರ ಉಪ್ಪು ಪಾರ್ದ್ ಬೆಲ್ಲ ಪಾಡೊಡು ಬೊಕ್ಕ ಅವೆನ್ ಕುರಿ ಪಾವೊಡು ಒಂತೆ ದಿನ ಆಯ್ನೆರ್ದ್ ಬೊಕ್ಕ ಚಪ್ಪೆ ನೀರ್ನ್ ಮೈತ್ದ್ ತೊಂದುರುಗ್ ಪಾರ್ದ್ ಆವಿ ದೆಪ್ಪೊಡು ತೊಂದುರುನ್ ದಿಕ್ಕೆಲ್ಗ್ ದೀದ್ ಕುರಿಪಾಯ್ನ ಗೋಕುನ್ ತೊಂದುರುಗ್ ಪಾಡ್ದ್ ಅಯ್ತ ಮಿತ್ತ್ ಅಟ್ಟಿ ದೀದ್ ಅಟ್ಟಿದ ಮಿತ್ತ್ ತೋಪ್ ದೀದ್ ತೋಪುದ ಮಿತ್ತ್ ತೊಂದುರ್ದ ಮುಚ್ಚೆಲ್ ಮರಂಕನೆ ದೀದ್ ಅಯ್ತ ನೀರ್ನ್ ಪಾರ್ದ್ ಸುತ್ತ ಕುಂಟು ಕಟ್ಟೊಡು ತೊಂದುರ್ದ ಮೂಚ್ಚೆಲ್ದ ನೀರ್ ದೆತ್ತ್ದ್ ಗುಚ್ಚೊಡು ಬೊಕ್ಕ ನೀರ್ನ್ ಬೇತ ಪಾಡೊಡು ಇಂಚೆನೆ ಐನ್ ಸಲ ಮನ್ಪೊಡು ಅವೆನ್ ಜಾವದ್ ಚಪ್ಪೆ ಆವರೆ ಬುಡ್ಪೆರ್ ಗೋಂಕುಗು ಕನ್ನಡೊಡು ಗೇರು ಹಣ್ಣು ಪನ್ಪೆರ್- ಗೋಂಕು ತಿನ್ಯರೆ, ಪಾನಕ ಮಲ್ಪರೆ, ಗಂಗಸರ ಮಲ್ಪರೆ, ಅಡ್ಡೆ ಮಲ್ಪರೆ, ಪಂಜಿಲೆಗ್ ತಿನಯರೆ ಆಪುಂಡು. ಐತ ಬೋಜೊ ಬಾರಿ ರುಚಿ, ಅವೆನ್ ಲತ್ತ್ ಡ್ ಆಜಾವೆರ್, ಪರಮಣ ಮಲ್ಪುನಗ ಪಾಡುವೆರ್, ಬುಲೆಯಿ ಬೊಕ್ಕಲಾ ನೆಯಿಟ್ ಕೈತ್ ದ್ ಪರಮಣೊಗು ಪಾಡುವೆರ್. ಬೀಜೊನು ಸಕ್ಕರೆ ಪಾಕೊಡು ಪಾಡ್ದ್ ತಿಂಡಿ, ಚಿಕ್ಕಿ ಮಲ್ಪುವೆರ್, ಬಿಸ್ಕಿಟ್ ಮಲ್ಪರೆಲಾ ಉಪಯೋಗ ಆಪುಂಡು. ಅಂಚಾದ್ ನೆಕ್ಕ್ ಬಾರಿ ಬಿಲೆ. ಗೋಂಕುದ ಬೀಜದ ಬೇರ ಇತ್ತೆ ದಿಂಜ ಉಂಡು. ನೆಕ್ಕ್ ಕಂಪೆನಿಲಾ ಉಂಡು. ಐಕ್ ಕೊರಂಟ್ ಕಂಪೆನಿ ಪನ್ಪೆರ್.
The cashew tree (Anacardium occidentale) is a tropical evergreen tree native to South America in the genus Anacardium that produces the cashew seed and the cashew apple accessory fruit.[1][2] The tree can grow as tall as 14 metres (46 feet), but the dwarf cultivars, growing up to 6 m (20 ft), prove more profitable, with earlier maturity and greater yields. The cashew seed is commonly considered a snack nut (cashew nut) eaten on its own, used in recipes, or processed into cashew cheese or cashew butter.[3] Like the tree, the nut is often simply called a cashew. Cashew allergies are triggered by the proteins found in tree nuts, and cooking often does not remove or change these proteins.[4]
In 2019, four million tonnes of cashew nuts were produced globally, with Ivory Coast and India as the leading producers. As well as the nut and fruit, the plant has several other uses. The shell of the cashew seed yields derivatives that can be used in many applications including lubricants, waterproofing, paints, and, starting in World War II, arms production.[5] The cashew apple is a light reddish to yellow fruit, whose pulp and juice can be processed into a sweet, astringent fruit drink or fermented and distilled into liquor.[3]
The cashew tree is large and evergreen, growing to 14 metres (46 feet) tall, with a short, often irregularly shaped trunk.[6] The leaves are spirally arranged, leathery textured, elliptic to obovate, 4–22 centimetres (1+1⁄2–8+3⁄4 inches) long and 2–15 cm (3⁄4–6 in) broad, with smooth margins. The flowers are produced in a panicle or corymb up to 26 cm (10 in) long; each flower is small, pale green at first, then turning reddish, with five slender, acute petals 7–15 millimetres (1⁄4–5⁄8 in) long. The largest cashew tree in the world covers an area around 7,500 m2 (81,000 sq ft) and is located in Natal, Brazil.
The fruit of the cashew tree is an accessory fruit (sometimes called a pseudocarp or false fruit).[1] What appears to be the fruit is an oval or pear-shaped structure, a hypocarpium, that develops from the pedicel and the receptacle of the cashew flower.[7][3][6] Called the cashew apple, better known in Central America as marañón, it ripens into a yellow or red structure about 5–11 cm (2–4+1⁄4 in) long.[1][3]
The true fruit of the cashew tree is a kidney– or boxing-glove–shaped drupe that grows at the end of the cashew apple.[1] The drupe first develops on the tree and then the pedicel expands to become the cashew apple.[1] The drupe becomes the true fruit, a single shell-encased seed, which is often considered a nut in the culinary sense.[1][3][8] The seed is surrounded by a double shell that contains an allergenic phenolic resin,[3] anacardic acid—which is a potent skin irritant[6] chemically related to the better-known and also toxic allergenic oil urushiol, which is found in the related poison ivy and lacquer tree.
Botanical illustration
Tree in Mozambique, southeastern Africa
.jpg)
Trunk in Bangladesh
Flowers
Young fruits
Fruits sold as produce
The English name derives from the Portuguese name for the fruit of the cashew tree: caju (Portuguese pronunciation: [kaˈʒu]), also known as acaju, which itself is from the Tupian word acajú, literally meaning "nut that produces itself".[1][2]
The generic name Anacardium is composed of the Greek prefix ana- (ἀνά-, aná, 'up, upward'), the Greek cardia (καρδία, kardía, 'heart'), and the Neo-Latin suffix -ium. It possibly refers to the heart shape of the fruit,[9] to "the top of the fruit stem"[10] or to the seed.[11] The word anacardium was earlier used to refer to Semecarpus anacardium (the marking nut tree) before Carl Linnaeus transferred it to the cashew; both plants are in the same family.[12] The epithet occidentale derives from the Western (or Occidental) world.[13]
The plant has diverse common names in various languages among its wide distribution range,[2] including anacardier (French) with the fruit referred to as pomme de Cajou,[14] caju (Portuguese pronunciation: [kaˈʒu]), or acaju (Portuguese).[1][2]
The species is native to Northeastern Brazil and Southeastern Venezuela, and later was distributed around the world in the 1500s by Portuguese explorers.[1][15][3] Portuguese colonists in Brazil began exporting cashew nuts as early as the 1550s.[16] The Portuguese took it to Goa, India between 1560 and 1565. From there, it spread throughout Southeast Asia and eventually Africa.
The cashew tree is cultivated in the tropics between 25°N and 25°S, and is well-adapted to hot lowland areas with a pronounced dry season, where the mango and tamarind trees also thrive.[18] The traditional cashew tree is tall (up to 14 m) and takes three years from planting before it starts production, and eight years before economic harvests can begin. More recent breeds, such as the dwarf cashew trees, are up to 6 m tall, and start producing after the first year, with economic yields after three years. The cashew nut yields for the traditional tree are about 0.25 metric tons per hectare, in contrast to over a ton per hectare for the dwarf variety. Grafting and other modern tree management technologies are used to further improve and sustain cashew nut yields in commercial orchards.
In 2021, global production of cashew nuts (as the kernel) was 3.7 million tonnes, led by Ivory Coast and India with a combined 43% of the world total (table).
The top ten exporters of cashew nuts (in-shell; HS Code 080131) in value (USD) in 2021 were Ghana, Tanzania, Guinea-Bissau, Nigeria, Ivory Coast, Burkina Faso, Senegal, Indonesia, United Arab Emirates (UAE), and Guinea.
From 2017 to 2021, the top ten exporters of cashew nuts (shelled; HS Code 080132) were Vietnam, India, the Netherlands, Germany, Brazil, Ivory Coast, Nigeria, Indonesia, Burkina Faso, and the United States.
In 2014, rapid growth of cashew cultivation in Ivory Coast made this country the top African exporter.[20] Fluctuations in world market prices, poor working conditions, and low pay for local harvesting have caused discontent in the cashew nut industry.[21][22][23]
Some people are allergic to cashews, but they are a less frequent allergen than tree nuts or peanuts.[25] For up to 6% of children and 3% of adults, consuming cashews may cause allergic reactions, ranging from mild discomfort to life-threatening anaphylaxis.[26][27][28][29] These allergies are triggered by the proteins found in tree nuts, and cooking often does not remove or change these proteins. Reactions to cashew and tree nuts can also occur as a consequence of hidden nut ingredients or traces of nuts that may inadvertently be introduced during food processing, handling, or manufacturing.[27][28]The shell of the cashew nut contains oil compounds that can cause contact dermatitis similar to poison ivy, primarily resulting from the phenolic lipids, anacardic acid, and cardanol.[3][30] Due to the possible dermatitis, cashews are typically not sold in the shell to consumers.[31] Readily and inexpensively extracted from the waste shells, cardanol is under research for its potential applications in nanomaterials and biotechnology.[32]
Raw cashews are 5% water, 30% carbohydrates, 44% fat, and 18% protein (table). In a 100-gram reference amount, raw cashews provide 553 kilocalories, 67% of the Daily Value (DV) in total fats, 36% DV of protein, 13% DV of dietary fiber and 11% DV of carbohydrates.[33] Cashews are rich sources (20% or more of the DV) of dietary minerals, including particularly copper, manganese, phosphorus, and magnesium (79–110% DV), and of thiamin, vitamin B6 and vitamin K (32–37% DV).[33] iron, potassium, zinc, and selenium are present in significant content (14–61% DV) (table).[33] Cashews (100 g, raw) contain 113 milligrams (1.74 gr) of beta-sitosterol.[33]
Culinary uses for cashew seeds in snacking and cooking are similar to those for all tree seeds called nuts.[1][3]
Cashews are commonly used in South Asian cuisine, whole for garnishing sweets or curries, or ground into a paste that forms a base of sauces for curries (e.g., korma), or some sweets (e.g., kaju barfi). It is also used in powdered form in the preparation of several Indian sweets and desserts. In Goan cuisine, both roasted and raw kernels are used whole for making curries and sweets. Cashews are also used in Thai and Chinese cuisines, generally in whole form. In the Philippines, cashew is a known product of Antipolo, and is eaten with suman. The province of Pampanga also has a sweet dessert called turrones de casuy, which is cashew marzipan wrapped in white wafers. In Indonesia, roasted and salted cashews are called kacang mete or kacang mede, while the cashew apple is called jambu monyet (lit. ‘monkey rose apple’).
In the 21st century, cashew cultivation increased in several African countries to meet the demands for manufacturing cashew milk, a plant milk alternative to dairy milk.[34] In Mozambique, bolo polana is a cake prepared using powdered cashews and mashed potatoes as the main ingredients. This dessert is popular in South Africa.[35]
Women shelling cashews in Burkina Faso, West Africa
A woman using a machine to shell cashews in Thailand, wearing gloves to protect against contact dermatitis
Cashews as a snack
Cashew sprouts are eaten raw or cooked.
The mature cashew apple can be eaten fresh, cooked in curries, or fermented into vinegar, citric acid[36] or an alcoholic drink.[3] It is also used to make preserves, chutneys and jams in some countries such as India and Brazil.[3] In many countries, particularly within South America, the cashew apple is used to flavor drinks, both alcoholic and nonalcoholic.[1][6]
In Brazil, cashew fruit juice and the fruit pulp are used in the production of sweets, juice, mixed with alcoholic beverages such as cachaça, and as a flour, milk, or cheese.[37] In Panama, the cashew fruit is cooked with water and sugar for a prolonged time to make a sweet, brown, paste-like dessert called dulce de marañón (marañón being a Spanish name for cashew).[38]
Cashew nuts are more widely traded than cashew apples, because the fruit, unlike the nut, is easily bruised and has a very limited shelf life.[39] Cashew apple juice, however, may be used for manufacturing blended juices.[39]
When consumed, the apple's astringency is sometimes removed by steaming the fruit for five minutes before washing it in cold water. Steeping the fruit in boiling salt water for five minutes also reduces the astringency.[40]
In Cambodia, where the plant is usually grown as an ornamental rather than an economic tree, the fruit is a delicacy and is eaten with salt.[14]
In the Indian state of Goa, the ripened cashew apples are mashed and the juice is extracted and kept for fermentation[3] for a few days which is called Neero. Fermented juice then undergoes a double distillation process. The resulting beverage is called feni or fenny. Feni is about 40–42% alcohol (80–84 proof). The single-distilled version is called urrak, which is about 15% alcohol (30 proof).[41] In Tanzania, the cashew apple (bibo in Swahili) is dried and reconstituted with water and fermented, then distilled to make a strong liquor called gongo.[42]
Distilling cashew apple liquor (muchekele) in Mozambique, southeastern Africa
Shriveled, fermented cashew apples ready for distillation, Mozambique
Cashew nut oil is a dark yellow oil derived from pressing the cashew nuts (typically from lower value broken chunks created accidentally during processing), and is used for cooking or as a salad dressing. The highest quality oil is produced from a single cold pressing.[43]
Cashew nutshell liquid (CNSL) or cashew shell oil (CAS registry number 8007-24-7) is a natural resin with a yellowish sheen found in the honeycomb structure of the cashew nutshell, and is a byproduct of processing cashew nuts. It should not be confused with the edible cashew nut oil, as it is a strong irritant. It is therefore a danger in small-scale processing of the shells, but is a raw material having multiple possible uses.[32] It is used in tropical folk medicine and for anti-termite treatment of timber.[44] Its composition varies depending on how it is processed.
These substances are skin allergens, like lacquer and the oils of poison ivy, and they present a danger during manual cashew processing.[44]
This natural oil phenol has interesting chemical structural features that can be modified to create a wide spectrum of biobased monomers. These capitalize on the chemically versatile construct, which contains three functional groups: the aromatic ring, the hydroxyl group, and the double bonds in the flanking alkyl chain. These include polyols, which have recently seen increased demand for their biobased origin and key chemical attributes such as high reactivity, range of functionalities, reduction in blowing agents, and naturally occurring fire retardant properties in the field of rigid polyurethanes, aided by their inherent phenolic structure and larger number of reactive units per unit mass.[32]
CNSL may be used as a resin for carbon composite products.[47] CNSL-based novolac is another versatile industrial monomer deriving from cardanol typically used as a reticulating agent for epoxy matrices in composite applications providing good thermal and mechanical properties to the final composite material.
Discarded cashew nuts unfit for human consumption, alongside the residues of oil extraction from cashew kernels, can be used to feed livestock. Animals can also eat the leaves of cashew trees.[48]
As well as the nut and fruit, the plant has several other uses. In Cambodia, the bark gives a yellow dye, the timber is used in boat-making, and for house-boards, and the wood makes excellent charcoal.[14] The shells yield a black oil used as a preservative and water-proofing agent in varnishes, cements, and as a lubricant or timber seal.[3] Timber is used to manufacture furniture, boats, packing crates, and charcoal.[3] Its juice turns black on exposure to air, providing an indelible ink.[3]
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The cashew tree (Anacardium occidentale) is a tropical evergreen tree native to South America in the genus Anacardium that produces the cashew seed and the cashew apple accessory fruit. The tree can grow as tall as 14 metres (46 feet), but the dwarf cultivars, growing up to 6 m (20 ft), prove more profitable, with earlier maturity and greater yields. The cashew seed is commonly considered a snack nut (cashew nut) eaten on its own, used in recipes, or processed into cashew cheese or cashew butter. Like the tree, the nut is often simply called a cashew. Cashew allergies are triggered by the proteins found in tree nuts, and cooking often does not remove or change these proteins.
In 2019, four million tonnes of cashew nuts were produced globally, with Ivory Coast and India as the leading producers. As well as the nut and fruit, the plant has several other uses. The shell of the cashew seed yields derivatives that can be used in many applications including lubricants, waterproofing, paints, and, starting in World War II, arms production. The cashew apple is a light reddish to yellow fruit, whose pulp and juice can be processed into a sweet, astringent fruit drink or fermented and distilled into liquor.
La akaĵuarbo aŭ okcidenta anakardio (Anacardium occidentale) estas daŭrafolia arbo kultivata kaj naturigita en multaj tropikaj landoj, pro tio ke ambaŭ partoj de la ŝajnfrukto estas manĝeblaj.
La akaĵuarbo aŭ okcidenta anakardio (Anacardium occidentale) estas daŭrafolia arbo kultivata kaj naturigita en multaj tropikaj landoj, pro tio ke ambaŭ partoj de la ŝajnfrukto estas manĝeblaj.
Anacardium occidentale, también conocido como cayú,[1] nuez de la India, anacardo, merey, cajú, castaña de cajú, marañón, cajuil, caguil o pepa, es un árbol originario de Centroamérica, del nordeste de Brasil, costa de Colombia y sur de Venezuela. Muchos de sus componentes son utilizados en la elaboración de productos diversos, como por ejemplo dulces, cosméticos y medicamentos.
El cajú toma su nombre de la voz tupí acaiu: “aca” nuez, “iu” que produce.[2]
Se caracteriza por ser un árbol de aspecto desarrollado, de altura aproximada entre 5 y 7 metros, perenne y cuyo tronco se ramifica a muy baja altura. La vida de un árbol de anacardo es de unos 30 años aproximadamente y produce frutos desde el tercer año de vida.
Su nombre original en portugués es caju (pronunciado [ka'ʒu]), palabra que deriva del tupí acajú. Se dice que en el año 1558 el monje y naturalista francés André Thevet hacía referencia en sus relatos e ilustraciones a las plantas y su fruto. De cashú se deriva el término inglés cashew.
Cuando llegaron los colonizadores portugueses, les llamaron mucho la atención las propiedades nutricionales de sus nueces; se dice que los portugueses llevaron las semillas a la India en 1568 y a partir de ahí fue introducido en el sudoeste asiático, llegando a África en la segunda mitad del siglo XVI. Estados Unidos hizo las primeras importaciones de semillas desde la India en 1905. Entre este año y 1914 se hicieron otras hacia Francia e Inglaterra.
En 1923 la India exportaba 45 toneladas de semillas hacia EE. UU. En aquella época el viaje tenía una duración aproximada de 45 a 50 días. Ya para 1941 la India manejaba casi el monopolio mundial de la exportación de este producto.
A causa de la Segunda Guerra Mundial las exportaciones sufrieron una paralización en 1943, pero se reanudaron cuando el gobierno norteamericano permitió el comercio de las nueces desde la India para conseguir su aceite corrosivo, ya que era considerado de interés bélico para el país.
En 1956 se creó en Brasil un campo experimental del Instituto de Investigación y Experimentación Agropecuaria del Nordeste con el fin de experimentar con siembras de anacardo a gran escala para su posterior estudio. Fue el ingeniero agrónomo Esmerino Gomes Parente quien sembró en este campo experimental un total de 36 plantas. En 1965 se realizó un trabajo de selección en el campo experimental para estudiar sus aspectos morfológicos. En 1976 se inició un programa de desarrollo agronómico de la siembra de semillas de anacardo injertando plantas jóvenes de anacardo con plantas adultas para obtener frutos en un menor tiempo.
En los años noventa y comienzos del siglo XXI hubo un aumento en las exportaciones de anacardo, convirtiéndose en uno de los alimentos con mayor demanda en el mundo.
Alcanza de 5 a 10 m de altura. El tronco irregular y ramificado a baja altura tiene 10 a 30 cm de diámetro. Exuda una resina que se emplea como goma. A la corteza se le atribuyen propiedades medicinales para curar diarreas, disenterías, infecciones de la garganta, hemorragias y cicatrizar heridas; también se usa para curtir pieles. Con la madera se fabrican mangos para herramientas.
Las hojas son simples, alternas, obovadas, de 6 a 24 cm de largo y de 3 a 10 cm de ancho, glabras, con el ápice redondeado, cortamente pecioladas. Tiene inflorescencias en panículas terminales de numerosas flores verdes o amarillentas, aromáticas, de 10 a 20 cm de largo, masculinas o femeninas, cáliz con 5 sépalos; corola con 5 pétalos linear-lanceolados, de 7 a 8 mm de largo, verdosos con una franja rojiza.
El fruto consta de dos partes: el pseudofruto y la nuez o semilla. El pseudofruto, denominado manzana de cajú, es el resultado del desarrollo del pedúnculo en una estructura carnosa característica de esta planta que se desarrolla y madura posteriormente a la nuez. Esta característica es la que da origen en raras ocasiones a la formación de un solo pseudofruto que integra por contacto a dos semillas ya desarrolladas. Es decir, que en este caso no es un fruto que da origen a dos semillas sino al contrario.
Su uso está relacionado con la fabricación de mermeladas, conservas dulces, jaleas, gelatinas, merey pasado, merey seco, vino, vinagre, jugos, etc. También puede consumirse como fruta fresca cuando está madura. A pesar de que esta parte del fruto posee un gran potencial, solo se procesa un 6% de la producción total actual ya que únicamente hay garantía de venta en el mercado para las semillas, debido a que éstas tienen mucha mayor demanda, son relativamente duraderas y también a que hay poca información sobre el resto de los derivados del pseudofruto.
Cabe destacar que el pseudofruto, cuya corteza es de color magenta o rojizo al madurar y su pulpa es de color amarillo naranja, tiene un sabor extremadamente agrio y astringente especialmente antes de que llegue a estar desarrollado por completo. Parece una especie de baya que, aunque es muy jugosa, no desarrolla semillas. También se le conoce como marañón. Y en Venezuela y Republicad Dominicana como: Cajuil.
El fruto real es la nuez, localizada en la parte externa del pseudofruto y adyacente a este. Es de color gris con forma de riñón, duro y seco de unos 3 a 5 cm, en donde se aloja la semilla.
En el pericarpio de la nuez, específicamente en el mesocarpio, se aloja un aceite sumamente cáustico, de color café oscuro y sabor picante denominado cardol, formado por ácido oleico (C18H34O2) en un 55 a 64% y linoleico de 7 a 20% básicamente, además, es muy utilizado en la industria química para la producción de materiales plásticos, aislantes y barnices. En medicina se emplea como materia prima para crear medicamentos y las industrias de todo el mundo lo incluyen como componente de productos para insecticidas, pinturas, etc.
La semilla tiene una gran demanda a nivel mundial por sus propiedades nutricionales, además se utiliza en repostería y es muy recomendada en la dieta alimentaria.
Existen dos especies diferenciadas. El llamado anacardo rojo y el anacardo común. El anacardo rojo se caracteriza por su color y su forma más alargada, asociada en algunas culturas con la fertilidad. Curiosamente, necesita de climas húmedos (incluso nórdicos) para crecer.
Fuente [3]
Crece en climas tropicales húmedos (Af o Aw en la clasificación climática de Köppen, con temperaturas medias entre los 20 y los 30 °C, con una precipitación anual de 600 a 2000 mm o más, a una altitud menor de los 1000 msnm).
Tradicionalmente el mayor productor mundial fue Brasil, su lugar de origen, aunque actualmente el mayor productor es Vietnam seguido por la India y Costa de Marfil en cuanto al volumen de exportaciones, con Brasil en un modesto noveno lugar mundial. Es cultivado en el Sureste Asiático, en América intertropical, desde Centroamérica, Panamá, México, Colombia y Florida hasta las Antillas, Brasil y Venezuela, en Hawái y en muchas zonas de África, especialmente en Benín, Tanzania, Mali y Guinea-Bissau.
Se reproduce comúnmente por semillas, aunque también por acodo aéreo. Tiene crecimiento rápido, requiere zonas libres de frío y, aunque es poco exigente en cuanto a suelos (en el Macizo Guayanés, su lugar de origen, los suelos son poco profundos, predominantemente rocosos y arenosos), su producción aumenta considerablemente bajo cultivo en suelos más favorables. Aunque el anacardo crece silvestre en su lugar de origen, cuando se trata de climas Aw o climas de sabana, los cultivos de anacardo requieren del riego en verano, es decir, en el período de sequía.
Entre los usos medicinales que presenta el Anacardium occidentale en Colombia, la comunidad andoque macera e ingiere el extracto de la raíz, lo cual les sirve como antidiarreico. En la comunidad miraña raspan la corteza y la preparan en infusión de uso antidiarreico; también preparan una infusión azucarada con la prefoliación de las hojas, lo cual les sirve como expectorante. La comunidad tikuna toma la decocción de la corteza a manera de anticonceptivo cada mes, durante la menstruación.
En otras regiones de Colombia, como en los llanos orientales y en gran parte de la cuenca del Orinoco, que es compartida con Venezuela, se encontró que a partir del fruto preparan un vino de propiedades antidisentéricas, también usan el epicarpio y la semilla del fruto como vesicante dermatológico. En la cuenca del Orinoco también se halló que en algunas regiones toman la infusión de las hojas contra la hipertensión; asimismo, de las semillas extraen un aceite que sirve para eliminar barros, mezquinos, lunares, callos, verrugas. En algunas regiones de Brasil mascan la hoja para conservar la dentadura.
Como alimento, las comunidades indígenas colombianas como Miraña, Muinane, Andoque, Tukano, Huitoto y Yukuna, consumen el fruto fresco o la semilla tostada. Lo mismo sucede en El Salvador, en Centro América, donde su semilla tostada es comercializada y el seudofruto congelado se come en época calurosa. En los llanos orientales de Colombia a partir del seudofruto preparan helados y mermeladas.
En algunas regiones de Brasil extraen un aceite comestible de la semilla por métodos de presión. Como uso artesanal, la comunidad indígena Warrau de la cuenca del Orinoco obtiene una resina a partir de la maceración de ramas y hojas con la que preservan la madera de la pudrición y el ataque del comején.
En la cuenca del Orinoco y en los llanos orientales de Colombia, se encontró que a partir de la extracción del jugo del epicarpio y la semilla hacen una tinta indeleble; también elaboran un jabón artesanal a partir de la ceniza de la madera (leña); además, extraen taninos de la corteza y las hojas para curtir el cuero.
En Cuba, Costa Rica y Panamá se consumen ambas partes: seudo frutos y frutos o semillas conocidas como "pepitas" de marañón. Con la fruta carnosa se puede hacer refrescos, que se toman fríos, y mermeladas a las cuales se les agregan semilla asadas trituradas o dulces. Se cree adicionalmente que consumir el seudofruto fresco ayuda a la curación de la garganta irritada.
Anacardium occidentale fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 383. 1753.[4]
Anacardium: nombre genérico que deriva de la palabra procedente del griego kardia = corazón, por la forma de su fruto.
occidentale: epíteto latino que significa "de occidente".[5]
Nombres científicos sinónimos de Anacardium occidentale son:
Su fruto es muy apreciado y en español recibe distintos nombres según la región:
Datos: Q34007
Multimedia:
Especies: Anacardium occidentale
Anacardium occidentale, también conocido como cayú, nuez de la India, anacardo, merey, cajú, castaña de cajú, marañón, cajuil, caguil o pepa, es un árbol originario de Centroamérica, del nordeste de Brasil, costa de Colombia y sur de Venezuela. Muchos de sus componentes son utilizados en la elaboración de productos diversos, como por ejemplo dulces, cosméticos y medicamentos.
Lääneanakard ehk india nakrapuu (Anacardium occidentale; varasem eestikeelne nimetus akažuu-anakardium) on anakardiliste sugukonda anakardi perekonda kuuluv puu.
Lääneanakard on väike igihaljas puu, mis kasvab 10–12 meetrit kõrgeks. Puutüvi on lühike ja sageli ebakorrapärase kujuga.
Puu lehed paiknevad oksal spiraalselt, on nahkja pinnaga, kujult elliptilised või äraspidimunajad, 4–22 cm pikad ja 2–15 cm laiad.
Õied moodustavad kobara või pöörise, mis on kuni 26 cm pikk. Õied ise on väikesed, algul kahvaturohelised, pärast tõmbuvad punaseks. Õiel on 5 kitsast kroonlehte, mis on 7–15 mm pikad.
Taime vili on akažuu (portugali keeles caju [kažuu]. Tavaliselt peetakse ja nimetatakse viljaks ovaalset kuni pirnikujulist ebavilja, mis areneb õiepõhjast ja koosneb viljaraagudest. Seda nimetatakse akažuuõunaks ehk kašuõunaks. See on kollane ja/või punane ploomi- või pirnisuurune (läbimõõt 5–11 cm) moodustis. See on magushapu ja mahlakas ning seda süüakse toorelt, sest see ei kannata transporti: selle koor on väga habras.
Taime tegelik vili on ligikaudu neeru- või poksikindakujuline luuvili, mis kasvab ebavilja otsas. Luuvili kasvabki kõigepealt, seejärel tekib õieraost ebavili. Tegeliku vilja sees on üksainus seeme (nakar ehk akažuupähkel ehk india pähkel ehk kašupähkel). See seeme ei ole botaanilises mõttes pähkel, kuigi vilja ennast peavad mõned botaanikud pähkliks. Seemet ümbritseb kahekordne koor, mis sisaldab söövitavat fenoolvaiku. Mõned inimesed on nakarde vastu allergilised, kuid nakrad on allergeenina haruldasemad kui muud pähklid.
Taim on pärit Brasiilia kirdeosast, kus seda portugali keeles nimetatakse cajueiro [kažu'eiru]. Perioodil 1560–1565 viisid portugallased selle oma Indias asuvasse kolooniasse Goasse. Sealt levis see üle Kagu-Aasia ja lõpuks Aafrikasse. Tänapäeval kasvab seda kõikjal, kus on piisavalt soe ja niiske kliima. Teda kasvatatakse viljapuuna troopikas.
Akažuuõuna süüakse mahlase ja hapu viljaliha pärast. Seda süüakse toorelt ning sellest tehakse moosi, vürtsitatud kastet ja jooke. Mõnes kohas on kombeks teha sellest alkohoolset jooki või lahjendatud ja suhkruga segatud mahla. Goas tehakse sellest alkohoolset jooki nimega fenny. Akažuuõunas on palju tanniini ja ta rikneb kergesti. Seetõttu visatakse see paljudes kohtades pärast nakra eemaldamist lihtsalt ära.
Brasiilias on akažuumahl kõikjal levinud. Kirde-Brasiilias on tavaline, et nakramüüjad müüvad ühtlasi odavalt akažuumahla.
Vilja kõvad rohelised koored sisaldavad tugeva nahka ärritava toimega toksiini urušiooli. Enne seemne tarvitamist tuleb koored eemaldada. Selle käigus saavad töölised sageli tugevasti kõrvetada (toime sarnaneb roniva mürgipuu omaga). Tervisepoodides on saadaval toornakraid, mis on ainult keedetud, mitte röstitud ega pruunistatud.
Aasia köögis on nakrad laialt levinud, näiteks valmistatakse kana nakardega. Samuti tehakse nakardest maapähklivõisarnast määret. Nakrad on väga õlirikkad ja neid lisatakse teistessegi pähklivõidesse, et õlisisaldust tõsta.
Akažuuõuna töötlemise kõrvalsaadusena saadakse viljakestavedelikku, mis koosneb peamiselt anakardhapetest. Need happed on mürgised igasugustele grampositiivsetele bakteritele ja sellepärast kasutatakse viljakestavedelikku hambapõletiku korral. Anakardhappeid kasutatakse keemiatööstuses kardanooli valmistamiseks ja seda omakorda mitmesuguste vaikude, katete ja hõõrdmaterjalide tootmiseks.
Nakrad on levinud näksid ja nende rikka maitsebuketi tõttu süüakse neid sageli paljalt, kergelt soolatatuna või suhkurdatuna. Neid kaetakse ka šokolaadiga, ent nad on sarapuupähklitest ja mandlitest kallimad ning seetõttu neid kompvekkides üldiselt ei kasutata, välja arvatud mõne erilise hõrgutisetootja toodangus.
Lääneanakard ehk india nakrapuu (Anacardium occidentale; varasem eestikeelne nimetus akažuu-anakardium) on anakardiliste sugukonda anakardi perekonda kuuluv puu.
Anakardo (Anacardium occidentale) Anacardiaceae familiako zuhaitza da. Ameriketako zuhaitza, legentxorraren familiakoa. Bihotz formako fruitu hezurdun biguna du. Jateko ona da. Hezurraren barruan itxura bereko hazi bat dago medikuntzan erabiltzen dena. Oso ugaria da Amerika tropikalean.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Anakardo (Anacardium occidentale) Anacardiaceae familiako zuhaitza da. Ameriketako zuhaitza, legentxorraren familiakoa. Bihotz formako fruitu hezurdun biguna du. Jateko ona da. Hezurraren barruan itxura bereko hazi bat dago medikuntzan erabiltzen dena. Oso ugaria da Amerika tropikalean.
Munuaispuu (Anacardium occidentale), jota kutsutaan myös cashew-pähkinäksi ja cashewpuuksi, on tropiikissa kasvava puu, jota viljellään hedelmien ja siementen takia. Itse kasvi on myrkyllinen, mutta sen hedelmät ja kypsät siemenet ovat myrkyttömiä.[3]
Munuaispuun kukkaperä muuttuu syötäväksi 'hedelmäksi' pähkinän kypsyessä. Tämän epähedelmän kärjessä on varsinainen hedelmä, "pähkinä", jonka kuori on erittäin kova ja sisältää erittäin myrkyllistä öljyä. Pähkinän sisällä on syötävä siemen, cashew-pähkinä. Nykyään tämä kuori poistetaan koneellisesti eräänlaisessa kuumennusprosessissa ja öljy käytetään teollisesti. Etelä-Amerikassa munuaispuun hedelmät ovat suosittuja, mutta pähkinät jäävät yleensä käyttämättä. Vaikka cashew'n hedelmä kulinaarisessa käytössä on pähkinä, on se varsinaisesti kasvitieteellisessä mielessä siemen.
Munuaispuu on alun perin kotoisin Brasiliasta, mutta nykyisin Vietnam on suurin tuottaja. Vuonna 2000 suurimmat cashew-pähkinöiden viejämaat olivat Intia, Brasilia ja Vietnam.[4]
Suolattuja cashew-pähkinöitä.
Munuaispuun hedelmä.
Munuaispuu (Anacardium occidentale), jota kutsutaan myös cashew-pähkinäksi ja cashewpuuksi, on tropiikissa kasvava puu, jota viljellään hedelmien ja siementen takia. Itse kasvi on myrkyllinen, mutta sen hedelmät ja kypsät siemenet ovat myrkyttömiä.
Munuaispuun kukkaperä muuttuu syötäväksi 'hedelmäksi' pähkinän kypsyessä. Tämän epähedelmän kärjessä on varsinainen hedelmä, "pähkinä", jonka kuori on erittäin kova ja sisältää erittäin myrkyllistä öljyä. Pähkinän sisällä on syötävä siemen, cashew-pähkinä. Nykyään tämä kuori poistetaan koneellisesti eräänlaisessa kuumennusprosessissa ja öljy käytetään teollisesti. Etelä-Amerikassa munuaispuun hedelmät ovat suosittuja, mutta pähkinät jäävät yleensä käyttämättä. Vaikka cashew'n hedelmä kulinaarisessa käytössä on pähkinä, on se varsinaisesti kasvitieteellisessä mielessä siemen.
Munuaispuu on alun perin kotoisin Brasiliasta, mutta nykyisin Vietnam on suurin tuottaja. Vuonna 2000 suurimmat cashew-pähkinöiden viejämaat olivat Intia, Brasilia ja Vietnam.
Suolattuja cashew-pähkinöitä.
Munuaispuun hedelmä.
Anacardium occidentale, Pommier-cajou
L'anacardier (Anacardium occidentale) ou pommier-cajou, est une espèce de petits arbres de la famille des Anacardiaceae, originaire d'Amérique tropicale, et cultivé en zone tropicale pour sa production de noix de cajou (ou anacarde) et de pomme de cajou.
Aux Antilles françaises et à La Réunion, il est appelé pomme-cajou (en créole réunionnais : pom kajou) ou noix-cajou (nwa kajou)[1]. En Guyane, on le nomme cajou ou pomme-cajou[2].
La première illustration et description publiée de l’espèce[3] est l’œuvre de l’explorateur et écrivain français André Thevet qui se joignit comme aumônier à l’expédition du vice-amiral Villegagnon au Brésil. Dans Les Singularitez de la France antarctique (1557), il décrit le manioc, l’ananas, l’arachide, le pétun (tabac) et la noix de cajou qu’il nomme acaïou (d’après l’appellation des amérindiens Tupinamba)[4]. Le nom d’acajou, orthographié de manière variable, semble avoir suivi le pommier-acajou partout où il fut transplanté, en Inde, en Asie du Sud-Est (« East Indian Archipelago ») et en Chine[5].
Le naturaliste suisse Gaspard Bauhin, considérait que cet arbre était du même genre que l’Anacardium d’Orient[5] et par conséquent l’appela Anacardii alia species [autre espèce]. Pour nommer l’espèce des Indes occidentales, Linné fit comme Bauhin, il nomma l’arbre Anacardium occidentale (dans Species plantarum[6]) en 1753. Il le place dans la classe Decandria Monogynia (fleur à 10 étamines et 1 style). En 1759, Bernard de Jussieu créé l’ordre des Terebintaceae contenant le sous-ordre Cassuvium (Anacardium). En 1789, Antoine Laurent de Jussieu le neveu de Bernard de Jussieu, publie sa classification dans Genera plantarum où on trouve l’anacardier placé dans la classe XIV, l’ordre XII des Terebintaceae[7]. Lamarck qui l’appelle Acajou à pomme (Cassuvium pomiferum, Lam.) le classera aussi dans la famille des Térébintacées Juss. qui deviendra plus tard la famille des Anacardiaceae (R. Brown) John Lindley.
Le nom de genre Anacardium vient du grec ancien ἀνά (aná, “sur”) et de καρδία (kardía, “coeur”) « au-dessus du cœur », car le pseudo-fruit peut être parfois rouge et en forme de cœur, comme l'illustration de Köhler en haut ci-contre le montre. L’épithète spécifique occidentale est dérivé du latin occidentalis « qui est situé à l’occident ».
En français, le nom du fruit anacarde a été dérivé du latin médiéval anacardus[8]. Quant à cajou, c’est un nom masculin dérivé d’une langue tupi cajú, désignant l’anacardier et son fruit.
C'est un petit arbre à la cime évasée mesurant de 6 à 12 m de haut, parfois davantage (jusqu'à 15 m)[9]. La racine principale est pivotante et s'enfonce à grande profondeur ; les racines latérales, très développées, s'étendent souvent loin autour de l'arbre.
Les feuilles simples de couleur vert foncé sont persistantes, alternes, ovales-obovales et coriaces. Elles mesurent de 10 à 20 cm de long et peuvent atteindre 10 cm de largeur[10]. Elles présentent une nervure centrale bien visible et de 6 à 10 paires de nervures latérales.
Les fleurs blanches teintées de rose apparaissent au cours de la saison sèche (à partir du mois de décembre, floraison assez persistante si la saison est peu ventée); elles sont pentamères, d’un centimètre de diamètre, composées d’un calice à 5 lobes et 5 pétales rosâtres, linéaires, recourbés, imbriqués[1], entourant 8-10 étamines, inégales, et un style. Elles sont très parfumées et attirent les abeilles qui peuvent fournir une bonne source de miel. Elles sont réunies en longues inflorescences paniculées terminales, portant des fleurs mâles (les plus nombreuses, étamines les plus longues, 8-9 mm), stériles et bisexuelles (étamines de 5-6 mm)[9].
Après la fécondation des fleurs, le pédoncule et le réceptacle floral à la base du fruit[11], enflent en un faux-fruit pour atteindre de 2 à 20 cm de longueur, pour un diamètre de 1-8 cm. Gonflé, charnu et juteux, il est nommé « pomme de cajou », et ressemble à un poivron de couleur jaune, orange ou rouge. Ce n’est pas un fruit (au sens botanique) mais un pseudo-fruit qui peut se consommer tel quel, en confiture ou être mis à macérer dans le rhum[12].
Les fruits se forment à la fin de la saison sèche. C’est une drupe indéhiscente, réniformes[n 1], d’environ 3 cm de long, dotée d’une coque âcre et toxique qui abrite une amande blanche, comestible, la noix de cajou.
L’anacardier est originaire de l’Amérique tropicale, du Mexique et des Caraïbes jusqu’au Nord-Est du Brésil et au Pérou[10].
Les archéologues ont révélé l'existence de sociétés amazoniennes complexes qui étaient passées du stade de la cueillette à celui de l’agriculture, il y a 4 000 ans[13]. Les techniques archéobotaniques comme les marqueurs moléculaires d’ADN ont permis de découvrir une nouvelle géographie de la domestication des plantes néotropicales[14].
L’anarcardier fut donc domestiqué bien avant la conquête de l’Amérique par les Européens. L’État de Maranhão (au Nord-Est du Brésil), qui est un centre de diversification des Anacardium, est aussi considéré comme le lieu où la domestication s’est faite[3]. Dans tous les pays de langue espagnole (sauf le Venezuela), l’anacardier est d’ailleurs nommé marañón d’après l’orthographe portugaise de Maranhão.
De son origine du Nord-Est brésilien, la culture de l’anacardier se serait ensuite répandue d’une manière ou d’une autre en Amérique centrale vers 900 à 400 av. J.-C.[15].
La première illustration et description publiée de l’espèce[3] est l’œuvre de l’explorateur et écrivain André Thevet qui se joignit à une expédition au Brésil en 1555-1556. Il fut suivi par des explorateurs et chroniqueurs portugais et quelques botanistes, jusqu’à Linné en 1753.
Au XVIe siècle, l’anacardier fut transplanté par les Portugais au Mozambique et en Inde et de là il se répandit sur l’Asie du Sud-Est. Il s’est largement naturalisé dans les zones tropicales, en particulier dans les régions côtières[10].
Aujourd'hui largement cultivé dans l’aire tropicale, on le trouve en Afrique, aux Antilles, dans le Nordeste brésilien, en Asie du Sud-Est, en Chine et en Inde. La noix de cajou est la principale exportation de Guinée-Bissau, même si le premier producteur africain et premier exportateur mondial est la Côte d'Ivoire.
Cette espèce peut pousser très vite, et peut supporter une pluviométrie allant de 700 à 4 200 mm de pluie par an[10]. Il a la particularité de s’adapter facilement aux sols peu fertiles, aux températures élevées et au stress hydrique, ce qui en fait un arbre idéal pour les zones semi arides. Pour produire des fruits de façon satisfaisante, il exige une saison des pluies s'étendant de quatre à six mois et une saison sèche durant la floraison et la maturation des fruits. Il préfère les sols friables (sable, gravier, voire éboulis) et ne supporte pas les sols durcis.
Sa couronne à feuillage dense fournit un bon ombrage au cours de la saison sèche et la grande étendue de ses racines secondaires permet de réduire l'érosion des sols. Ses rameaux et ses feuilles sont une source de nourriture pour les herbivores.
L'anacardier se propage souvent par semis mais les plants greffés, bouturés ou marcottés offrent un meilleur rendement. Les semis donnent des résultats assez variables à pommes rouges ou jaunes[16]. On trouve des cultivars différents dans chaque zone de culture.
Le délicat système racinaire de l'anacardier supporte mal les transplantations.
Pour bien se développer et bien fructifier, l'anacardier a besoin d'être planté en plein soleil. On recommande de planter les arbres sur un maillage de 10 × 10 m.
Un semis ou un jeune plant greffé peut fructifier dès sa troisième année mais la pleine production commence vers sept à huit ans.
La récolte des noix est manuelle et fastidieuse. Elle nécessite des gants en raison de la présence de résine allergisante (acide anacardique, cardanols et cardols) sur les fruits. Une fois les noix récoltées, elles doivent subir de plusieurs étapes de transformation et en particulier traitement par la chaleur, avant d'être prêtes à consommer (voir Traitement par grillage sur plaque et bain de vapeur).
Dans certaines régions, les plantations subissent des vols de fruits plus ou moins murs pour la revente sur le marché local. Pour éviter cela, certains producteurs développent l'apiculture dans leur verger. Les abeilles effraient les voleurs, augmentent les rendements grâce à une meilleure pollinisation des fleurs et produisent un revenu complémentaire grâce à la vente du miel produit[17].
La noix de cajou du commerce est une graine oléagineuse, au goût fin, qui est utilisée en accompagnement des apéritifs en Europe. Elle entre aussi dans la composition de plats cuisinés (rôti végétarien, poulet aux noix de cajou, etc.) ou pour agrémenter les salades. Réduite en purée, elle permet de fabriquer une pâte à tartiner, le beurre de noix de cajou.
Principaux pays producteurs de noix de cajou en 2018[18]
Le pédoncule gonflé, ou faux-fruit nommé pomme de cajou, jadis trop fragile pour être transporté, peut être mangé frais, séché, cuit en confiture ou sirop, voire utilisé pour parfumer des boissons alcoolisées[10]. Au Brésil, il est maintenant conditionné dans des emballages sous plastique dans une atmosphère passive, permettant le transport sur de longues distances[19].
Une fois la pomme-cajou séparée de la noix, elle commence à fermenter après 6 heures. Il importe donc de l’utiliser rapidement pour faire du jus, sinon on la laisse fermenter pour produire une boisson alcoolisée. En 2007, il y avait au Brésil une douzaine d’usines d’extraction du jus de pommes de cajou. Par pressage des pommes, on sépare le jus des fibres qui peuvent être utilisées dans l’alimentation animale. Avant d’être mis en bouteille ou en boîte de carton, le jus est homogénéisé et pasteurisé. Depuis 2015, on trouve aussi en Inde du jus de pomme-cajou pour remplacer des jus plus chers de pommes ou d'ananas[20]. En 2016 au Bénin, a été lancé un jus de fruit acidulé appelé Sweet Benin, obtenu par pressage des pommes-cajou qui étaient auparavant jetées. Le jus de pomme-cajou est une bonne source de magnésium et de vitamine C.
Aux Antilles françaises, la pomme de cajou est consommée fraîche, en confiture ou est mise à macérer dans du rhum[12].
Le Feni est un alcool fort (de 40 à 45 °C) qui est produit uniquement à Goa en Inde à partir des pommes-cajou ou de sève du palmier rônier (Borassus flabellifer). L’alcool produit à partir des pommes-cajou est nommé kaju feni काजू फेनी en hindi à Goa.
Après avoir séparé les pommes-cajou bien mûres de la noix de cajou, jadis on les foulait aux pieds dans un bassin, maintenant on les presse mécaniquement, pour en extraire le jus. Le moût (jus) obtenu est laissé à fermenter dans de grands récipients pendant quatre à cinq jours pour produire de l’alcool qui sera concentré par une double-distillation[21].
Foulage aux pieds des pommes-cajou pour obtenir du moût (Inde)
Cuves de fermentation du moût (Goa, Inde)
Fourneau et cuve de refroidissement d'un alambic pour la distillation du moût (Inde)
Distillation des pommes-cajou fermentées (Mozambique)
Les jeunes rameaux et feuilles peuvent être consommés comme légume.
L'anacardier est une source de bois de chauffe, de charbon de bois, mais aussi de bois de menuiserie. L'écorce est utilisée comme source de tannins ou de teinture jaune. L'huile extraite de la coque toxique du fruit peut servir à produire des vernis, des insecticides ou une encre indélébile[10]. Cette huile, toxique et irritante pour la peau, doit être manipulée avec précaution. Les rameaux et les feuilles de l'arbre peuvent être mangées par le bétail.
Dans les Caraïbes, les propriétés médicinales de l’anacardier étaient utilisées par les Amérindiens[2]. Au XVIe siècle, la pomme-cajou et son jus étaient un antigrippal réputé alors que l’huile caustique des noix traitaient les dartres, les verrues et les cors. Les colons appréciaient le jus de pomme-cajou, boisson astringente toujours en vente en Amérique du Sud. L’infusion de l’écorce et de bourgeon passait pour rafraîchissante et émolliente.
De nos jours, le décoction de l’écorce est un traitement d’appoint du diabète, un antidiarrhéique et antihypertenseur dans les Caraïbes[2]. La décoction de l’écorce est antidiarrhéique et antivomitive en Guyane. Les vertus anti-inflammatoires, antiseptiques et antidiarrhéiques du jus de pomme-cajou sont réputés au Guatemala et au Nicaragua.
Les usages externes du pommier-cajou sont nombreux : en Martinique, la poudre des fruits rôtis est appliquées sur les pieds d’athlètes. La résine caustique est appliquée sur les verrues et les cors en Guyane et à Porto Rico.
La pomme de cajou est utilisée en Afrique pour repousser les moustiques sous forme de pomme coupée dans la pièce ou dans la mare contre les larves de moustique. Elle est aussi utilisée en monodiète contre les maladies les plus graves comme la lèpre[22].
À Madagascar, les feuilles d'anacardier (mahabibo) sont utilisées sous la forme de bains de vapeur localisés pour le traitement des crises hémorroïdaires.
Anacardium occidentale, Pommier-cajou
L'anacardier (Anacardium occidentale) ou pommier-cajou, est une espèce de petits arbres de la famille des Anacardiaceae, originaire d'Amérique tropicale, et cultivé en zone tropicale pour sa production de noix de cajou (ou anacarde) et de pomme de cajou.
Aux Antilles françaises et à La Réunion, il est appelé pomme-cajou (en créole réunionnais : pom kajou) ou noix-cajou (nwa kajou). En Guyane, on le nomme cajou ou pomme-cajou.
Crann beag síorghlas atá dúchasach do Mheiriceá Theas. Na duilleoga ubhchruthach ailtéarnach; na bláthanna i gcrobhaingí foirceannta, na peitil dearg caol cromtha; an gabhdán ramhar méith, piorra-chruthach nuair a bhíonn sé ag torthú is ag iompar an chnó chuartha. Saothraítear san Afraic is an Áise é ar son na gcnónna caisiú is na n-úll caisiú (na gabhdáin).
Zapadny anakardijum (Anacardium occidentale) je rostlina ze swójby sumakowych rostlinow (Anacardiaceae). Dalše serbske mjeno je kašuworješina.
Zapadny anakardijum (Anacardium occidentale) je rostlina ze swójby sumakowych rostlinow (Anacardiaceae). Dalše serbske mjeno je kašuworješina.
Anacardium occidentale, Jambu monyet atau jambu mede (Anacardium occidentale) adalah sejenis tanaman dari suku Anacardiaceae yang berasal dari Brasil dan memiliki "buah" yang dapat dimakan. Yang lebih terkenal dari jambu mede adalah kacang mede, kacang mete atau kacang mente; bijinya yang biasa dikeringkan dan digoreng untuk dijadikan berbagai macam penganan. Secara botani, tumbuhan ini sama sekali bukan anggota jambu-jambuan (Myrtaceae) maupun kacang-kacangan (Fabaceae), melainkan malah lebih dekat kekerabatannya dengan mangga (suku Anacardiaceae).
Dikenal juga dengan berbagai nama seperti jambu mèdè (Sd.); jambu mété atau jambu ménté (Jw.); jhambu monyèt (Md.); jambu dwipa, jambu jipang, nyambu monyèt (Bl.); nyambuk nyĕbèt (Sas.); jambu érang, jambu monyé (Mink.); jambu dipa (Banj.); buwah monyet (Timor); buwah yaki (Manado); buwa yakis, wo yakis (Sulut); buwa yaki (Ternate, Tidore); buwa jakis (Galela); jambu daré, jambu masong (Mak.); jampu sèrĕng, jampu tapĕsi (Bug.); dan lain-lain.[1]
Dalam bahasa Inggris dinamakan cashew (tree), yang diturunkan dari perkataan Portugis untuk menamai buahnya, caju, yang sebetulnya juga merupakan pinjaman dari nama dalam bahasa Tupi, acajú. Sementara nama marganya (Anacardium) merujuk pada bentuk buah semunya yang seperti jantung terbalik.
Pohon berukuran sedang, tinggi sampai dengan 12 m, dengan tajuk melebar, sangat bercabang-cabang, dan selalu hijau. Tajuk bisa jadi tinggi dan menyempit, atau rendah dan melebar, bergantung pada kondisi lingkungannya.[2]
Daun-daun terletak pada ujung ranting. Helai daun bertangkai, bundar telur terbalik, kebanyakan dengan pangkal meruncing dan ujung membundar, melekuk ke dalam, gundul, 8–22 × 5–13 cm.[3]
Berumah satu (monoesis), bunga-bunga berkelamin campuran, terkumpul dalam sebuah malai rata berambut halus, lebar 15–25 cm. Kelopak berambut, 4–5 mm. Mahkota runcing, lk 1 cm, putih kemudian merah, berambut. Buah geluk berwarna coklat tua, membengkok, tinggi lk 3 cm.[3]
Tanaman ini dikembangkan terutama untuk dipungut buah sejatinya. Yang dikenal umum sebagai "buah", yakni bagian lunak yang membengkak berwarna kuning atau merah, sesungguhnya adalah dasar bunga (receptaculum) yang mengembang setelah terjadinya pembuahan. Buah sesungguhnya adalah bagian "monyet"nya yang keras, coklat kehitaman berisi biji yang dapat diolah menjadi makanan; yakni kacang mete yang lezat[4]. Secara tradisional kacang ini biasanya digoreng sebagai nyamikan teman minum teh atau kopi; sedangkan secara modern kini umum dijumpai sebagai pengisi dan penghias penganan semacam coklat dan kue-kuean.
Meskipun dianggap sebagai kacang di dalam dunia boga, dalam ilmu botani kacang mete sebenarnya merupakan biji tunggal dari buah sejatinya. Biji ini dikelilingi oleh cangkang ganda yang mengeluarkan getah yang mengandung urushiol, yang dapat mengakibatkan iritasi pada kulit manusia. Beberapa orang alergi terhadap kacang mete, tetapi sesungguhnya kacang mete jarang mengakibatkan alergi pada manusia jika dibandingkan dengan kacang lainnya.
Dari kacang mete juga dapat diekstrak minyak yang berkualitas tinggi. Hasil sampingnya, yakni kulit biji, dimanfaatkan untuk pakan unggas. Sejenis minyak juga dihasilkan dari cangkang buah mete (CNSL, cashew nut shell liquid), yang dipakai dalam industri dan juga sebagai bahan untuk mengawetkan kayu atau jala.[4]
Buah semu jambu monyet kadang-kadang juga dijual di pasar. Buah ini agak disenangi orang oleh karena rasanya yang asam segar, akan tetapi sering pula tercampur rasa sepat[1]. Rasa manis dari buah jambu monyet ini memungkinkan untuk dikembangkan sebagai sirup atau difermentasi untuk mendapatkan jenis minuman beralkohol. Anggur (sari buah yang agak terfermentasi) dari jambu mede dinikmati pada masa panen, dan dapat didistilasi untuk dijadikan minuman berkandungan alkohol tinggi[4]. Buah semu yang tak terolah di wilayah-wilayah produksinya dimanfaatkan sebagai pakan ternak.
Daun-daun muda jambu monyet disukai sebagai lalap, mentah atau dimasak. Daun yang tua dimanfaatkan sebagai obat penyakit kulit, untuk mengatasi ruam-ruam pada kulit. Semua bagian pohonnya juga dapat dimanfaatkan dalam ramuan obat tradisional, terutama untuk menyembuhkan sakit kulit; untuk pembersih mulut; dan untuk obat pencahar (purgativa)[4].
Kayunya berwarna coklat muda dan bernilai rendah, sangat jarang dipergunakan[1]; meski dapat dimanfaatkan sebagai kayu bakar atau kayu perkakas bermutu rendah[4]. Sejenis getah yang mengeras di udara terbuka (gom) dihasilkan dari batang yang dilukai. Gom ini dapat menjadi perekat buku yang baik, sekaligus mencegah serangan rayap[1]; yang juga baik untuk merekat kusen atau kayu lapis[4].
Jambu monyet atau jambu mede (Anacardium occidentale) adalah sejenis tanaman dari suku Anacardiaceae yang berasal dari Brasil dan memiliki "buah" yang dapat dimakan. Yang lebih terkenal dari jambu mede adalah kacang mede, kacang mete atau kacang mente; bijinya yang biasa dikeringkan dan digoreng untuk dijadikan berbagai macam penganan. Secara botani, tumbuhan ini sama sekali bukan anggota jambu-jambuan (Myrtaceae) maupun kacang-kacangan (Fabaceae), melainkan malah lebih dekat kekerabatannya dengan mangga (suku Anacardiaceae).
Dikenal juga dengan berbagai nama seperti jambu mèdè (Sd.); jambu mété atau jambu ménté (Jw.); jhambu monyèt (Md.); jambu dwipa, jambu jipang, nyambu monyèt (Bl.); nyambuk nyĕbèt (Sas.); jambu érang, jambu monyé (Mink.); jambu dipa (Banj.); buwah monyet (Timor); buwah yaki (Manado); buwa yakis, wo yakis (Sulut); buwa yaki (Ternate, Tidore); buwa jakis (Galela); jambu daré, jambu masong (Mak.); jampu sèrĕng, jampu tapĕsi (Bug.); dan lain-lain.
Dalam bahasa Inggris dinamakan cashew (tree), yang diturunkan dari perkataan Portugis untuk menamai buahnya, caju, yang sebetulnya juga merupakan pinjaman dari nama dalam bahasa Tupi, acajú. Sementara nama marganya (Anacardium) merujuk pada bentuk buah semunya yang seperti jantung terbalik.
L'anacardio[1] (Anacardium occidentale L., 1753) è una specie arborea della famiglia delle Anacardiaceae.
È coltivato per la produzione della sua noce, o meglio seme, chiamato anacardo o noce di acagiù (dal portoghese caju), che si trova racchiuso in un guscio (contenente un olio resinoso caustico) all'interno del suo falso frutto, chiamato maragnone (dallo spagnolo marañón, derivato dallo stato brasiliano di Maranhão, di cui sembra originario).
L'albero ha un tronco tortuoso, rosato e non molto alto, normalmente tra 5 e 10 metri, con massimi assoluti di 20. Ha un portamento simile a quello del pistacchio.
Le foglie sono oblunghe e coriacee, di color verde brillante a maturità.
I fiori sono ermafroditi, sorgono all'apice dei rametti e hanno 5 petali di color bianco-roseo.
Il frutto, la noce di acagiù, ha la forma di un rene, con epicarpo liscio e mesocarpo resinoso e caustico, per cui velenoso a crudo. La noce all'interno, che è la parte commestibile, è beige e ricoperta di una pellicola marrone. Il frutto si trova alla fine di un peduncolo, che ingrossandosi forma un falso frutto, di color giallo o rosso, che è la mela di acagiù; ha la forma e la grandezza di una pera e contiene una polpa commestibile, carnosa, succulenta, zuccherina e astringente, da cui si ricavano succhi molto apprezzati ai tropici.
La specie è originaria del nord-est del Brasile ed è abbastanza diffusa in tutti i tropici, non solo americani. In India e nell'Africa sub-sahariana, dove è stata introdotta dai portoghesi, si è addirittura naturalizzata, formando estese foreste e diventando il principale prodotto di esportazione del Mozambico.
Il suo areale si spinge poco oltre i limiti del tropico, ovunque le minime medie non scendano sotto i 16º, e abbassamenti sotto i 10º siano rari: non tollera il gelo. L'albero è invece molto resistente alla siccità e cresce anche in aree con circa 500 mm di precipitazioni annue.
L'anacardio (Anacardium occidentale L., 1753) è una specie arborea della famiglia delle Anacardiaceae.
È coltivato per la produzione della sua noce, o meglio seme, chiamato anacardo o noce di acagiù (dal portoghese caju), che si trova racchiuso in un guscio (contenente un olio resinoso caustico) all'interno del suo falso frutto, chiamato maragnone (dallo spagnolo marañón, derivato dallo stato brasiliano di Maranhão, di cui sembra originario).
Anacardium occidentale, vulgo cassuvium,[1] est planta florens familiae Anacardiacearum. Arbor in Brasilia boreo-orientali orta est. Hodie crebre in tropicis colitur, ad esum "malorum" et "nucum" suorum.
Anacardium occidentale, vulgo cassuvium, est planta florens familiae Anacardiacearum. Arbor in Brasilia boreo-orientali orta est. Hodie crebre in tropicis colitur, ad esum "malorum" et "nucum" suorum.
Vakarinis anakardis (Anacardium occidentale) – anakardinių (Anacardiaceae) šeimos visžalis medis. Rūšis kilusi iš Brazilijos, bet dabar auga daugelyje tropinių kraštų (Indijoje, Pietryčių Azijoje, Vakarų ir Rytų Afrikoje, Irane). Auginamas daugiausiai dėl sėklų – anakardžio riešutų.
Daugelyje pasaulio kalbų augalas vadinamas kažu, kešju – šis pavadinimas kilo iš tupių kalbų žodžio acajú, reiškiančio „save užauginantis riešutas“.
Tai nedidelis, 10-12 m aukščio medis, dažnai netaisyklingu kamienu ir labai plačia laja. Lapai apie šaką išsidėstę spirališkai, ovalūs, odiški, lygiakraščiai, 4-22 cm ilgio ir 2-15 cm pločio. Žiedai susitelkę iki 26 cm ilgio šluotelėje, smulkūs, žalsvi (vėliau parausta), 7-15 mm ilgio vainiklapiais. Subrandina netikrąjį vaisių – anakardį. Jis yra ovalus arba kriaušiškas, 5-11 cm ilgio, raudonos arba geltonos spalvos. Jis yra valgomas, pasižymi saldžiu kvapu ir skoniu. Minkštimas labai sultingas, o odelė plona, todėl anakardžių vaisių praktiškai neįmanoma transportuoti. Vaisiaus viršūnėje susidaro „tikrasis“ vaisius, vadinamas „anakardžio riešutu“. Tai lenktas, iš dviejų skiltelių sudarytas sausasis kaulavaisis, jo viduje yra sėkla. Šviežiose sėklose gausu odos alergiją sukeliančios anakardžio rūgšties, tačiau pakepinti anakardžio „riešutai“ yra tinkami valgymui.
Didžiausias pasaulyje vakarinio anakardžio medis auga Brazilijoje, Natalio mieste (užima 7500 m² plotą).
Iš anakardžio sulčių gaminami gaivūs tropiniai gėrimai ir kokteiliai, o Goa – alkoholinis gėrimas. Malaizijoje anakardžio lapai dedami į salotas. Anakardžio „riešutai“ valgomi sūdyti, su cukrumi arba su šokoladu, jų dedama į konditerinius gaminius.
Per metus pasaulinė anakardžių produkcija siekia beveik 790 000 tonų (2018 m. duomenys). Per 2008–2018 m. laikotarpį produkcija išaugo trečdaliu. Daugiausiai anakardžių užauginama Vakarų Afrikoje (daugiau nei trečdalis viso pasaulinio kiekio; ypač daug Dramblio Kaulo Krante), Indijoje, Vietname. Didžioji dalis produkcijos eksportuojama, daugiausiai į JAV, Vokietiją, Didžiąją Britaniją, Australiją, Kanadą, Prancūziją ir kitur.[1]
100 g šviežių anakardžio „riešutų“ yra: 43,85 g augalinių riebalų, 30,19 g angliavandenių, 18,22 g baltymų, vitaminų B5, B6, B1, B3, C, mangano, fosforo, magnio, cinko ir kt.
Požymiai
Žiedai
Medis
Vaisiai
Kepinti riešutai
Didžiausias medis pasaulyje
Vakarinis anakardis (Anacardium occidentale) – anakardinių (Anacardiaceae) šeimos visžalis medis. Rūšis kilusi iš Brazilijos, bet dabar auga daugelyje tropinių kraštų (Indijoje, Pietryčių Azijoje, Vakarų ir Rytų Afrikoje, Irane). Auginamas daugiausiai dėl sėklų – anakardžio riešutų.
Rietumu anakardija (Anacardium occidentale) ir indessumahu dzimtas augs, kas tiek kultivēts tā augļu — Indijas riekstu jeb kešjuriekstu — dēļ. Augļi ir nierveidīgi. Augļapvalkā ir indīga eļļa, kas tiek izmantota rūpniecībā un medicīnā. Cilvēki uzturā lieto nolobītus Indijas riekstus.
Vislielākā Indijas riekstu raža 2009. gadā tika ievākta Vjetnamā (958 tūkstoši tonnu).[1] Nākamās lielākās Indijas riekstu audzētājvalstis ir Indija (695 tūkstoši), Nigērija (581 tūkstotis), Kotdivuāra (246 tūkstoši) un Brazīlija (221 tūkstotis).[1]
Rietumu anakardija (Anacardium occidentale) ir indessumahu dzimtas augs, kas tiek kultivēts tā augļu — Indijas riekstu jeb kešjuriekstu — dēļ. Augļi ir nierveidīgi. Augļapvalkā ir indīga eļļa, kas tiek izmantota rūpniecībā un medicīnā. Cilvēki uzturā lieto nolobītus Indijas riekstus.
Vislielākā Indijas riekstu raža 2009. gadā tika ievākta Vjetnamā (958 tūkstoši tonnu). Nākamās lielākās Indijas riekstu audzētājvalstis ir Indija (695 tūkstoši), Nigērija (581 tūkstotis), Kotdivuāra (246 tūkstoši) un Brazīlija (221 tūkstotis).
Gajus, janggus, jambu golok, jambu monyet, bunga kesasar, atau jambu terung [1] adalah sejenis pokok berbuah. Nama saintifiknya ialah Anacardium occidentale [2], [3] dan ia tergolong dalam keluarga Anacardiaceae. Jambu Golok mendapat namanya dari bentuk bijinya yang berada di luar buah dan berbentuk bengkok seperti hulu golok. Pokok ini berasal dari negara Brazil dan ditanam untuk mendapatkan bijinya. Biji buah gajus yang digoreng atau dipanggang adalah sejenis makanan ringan yang boleh didapati di pasaran. Ia juga boleh digunakan sebagai hidangan masakan dan kuih. Buah Jambu Golok boleh dimakan tetapi bijinya lebih laris dipasarkan. Buahnya lembut dan banyak mempunyai air, dan sering digunakan sebagai sayur dalam masakan. Bijinya mempunyai kulit yang keras dan benih di dalamnya mempunyai rasa lemak seperti kacang.
Bijinya mempunyai getah bisa yang boleh mengakibatkan kudis. Bijinya perlu diproses dengan digoreng dengan pasir, supaya tidak hangus, sebelum dimakan.
Pucuk muda gajus berwarna merah boleh dimakan mentah dicecah bersama sambal belacan, budu, cencalok atau mana-mana pencecah yang lain. Rasanya lemak-lemak kelat.
Ia pokok sederhana besar setinggi 8-12 m, bercabang banyak, kanopi terbuka. Batang melengkung, berkayu, bergetah. Daun tunggal, sederhana besar, susunan berselang-seli, bertangkai, berbentuk bujur dengan pangkal runcing dan hujung membulat, tepi rata, urat daun selirat, pucuk berwarna merah perang bertukar menjadi hijau tua setelah matang, permukaan berkilat, liat, licin, urat sisi jelas kelihatan. Bunga kecil, terdiri dari jantan dan betina tersusun dalam jambak bunga yang keluar dari hujung dahan dan ketiak daun. Buah jenis nat, berbentuk ginjal, keras, berwarna hijau ketika muda dan bertukar coklat apabila matang. Pudung buah yang disangka buah berwarna kuning atau merah setelah matang.
Buah gajus mengandungi protein, asid sterik, riboflavin, thiamin, lemak, vitamin (A, B dan C), kalsium, zat besi, magnesium, zink dan sulfur.[perlu rujukan] Manakala daunya pula mengandungi tanin-galat dan flavonol.[perlu rujukan]
Ia dikatakan dapat merawat faraj berbau busuk, tidak selera makan, darah toksik, cirit-birit, mual dan muntah.[perlu rujukan]
Pucuk Jambu Golok yang dibuat ulam.
Pokok Jambu Golok atau Gajus
Pangkal pokok Jambu Golok atau Gajus
Biji jambu golok yang telah diproses.
Gajus, janggus, jambu golok, jambu monyet, bunga kesasar, atau jambu terung adalah sejenis pokok berbuah. Nama saintifiknya ialah Anacardium occidentale , dan ia tergolong dalam keluarga Anacardiaceae. Jambu Golok mendapat namanya dari bentuk bijinya yang berada di luar buah dan berbentuk bengkok seperti hulu golok. Pokok ini berasal dari negara Brazil dan ditanam untuk mendapatkan bijinya. Biji buah gajus yang digoreng atau dipanggang adalah sejenis makanan ringan yang boleh didapati di pasaran. Ia juga boleh digunakan sebagai hidangan masakan dan kuih. Buah Jambu Golok boleh dimakan tetapi bijinya lebih laris dipasarkan. Buahnya lembut dan banyak mempunyai air, dan sering digunakan sebagai sayur dalam masakan. Bijinya mempunyai kulit yang keras dan benih di dalamnya mempunyai rasa lemak seperti kacang.
Bijinya mempunyai getah bisa yang boleh mengakibatkan kudis. Bijinya perlu diproses dengan digoreng dengan pasir, supaya tidak hangus, sebelum dimakan.
Pucuk muda gajus berwarna merah boleh dimakan mentah dicecah bersama sambal belacan, budu, cencalok atau mana-mana pencecah yang lain. Rasanya lemak-lemak kelat.
De kasjoeboom, acajouboom of olifantsluisboom (Anacardium occidentale) is een tot 15 m hoge, laag vertakte, groenblijvende boom. De bladstelen zijn 1-1,2 cm lang. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, stevig-leerachtig, kaal, gaafrandig, omgekeerd breed-eirond, aan de basis afgerond of wigvormig en 10-20 x 7–12 cm groot. Door het blad loopt een lichtgekleurde hoofdnerf met meerdere lichtgekleurde, onder een wijde hoek afstaande zijnerven. De bloemen die mannelijk of tweeslachtig kunnen zijn, staan in eindstandige, losse, veelbloemige schermen. Ze bestaan uit vijf bleekgele, roze gestreepte, lijnvormige, 7–9 mm lange, teruggeslagen kroonbladeren en bij de tweeslachtige bloemen tevens uit één vruchtblad. Het vruchtblad wordt omgeven door tien meeldraden, waarvan er vaak meerdere steriel zijn. Er is één meeldraad die drie keer zo lang is als de andere en altijd fertiel is.
De vrucht is eenzadig, boon - of niervormig gekromd en lijkt qua vorm op de noot. De schil is houtig, grijsbruin en glad en bevat een scherpe, bijtende, giftige olie (cardol) die ernstige huidirritaties kan veroorzaken. De olie van de schil wordt in de volksgeneeskunde door indianen gebruikt als middel tegen wratten en likdoorns. Ook kan het worden gebruikt als houtbeschermingsmiddel tegen termieten. Ook dient het als industrieolie voor de fabricage van verven, lakken, lijmen, coatings, remvoeringen en koppelingsplaten. De olie wordt verkregen door stoomdestillatie, waarna de vrucht met de hand kan worden geopend om het zaad tevoorschijn te halen. De cashewnoot is de vetrijke, geelbruine kern van het zaad. Het zaad wordt gefrituurd of met hete lucht geroosterd en daarna geschild. De kern is rauw nog giftig, maar na verhitting is het smakelijk, voedzaam en bevat 45% vet en 20% eiwit. Het heeft een nootachtige, vrij zachte consistentie en een zoete smaak. Het kan eventueel gezouten of gesuikerd worden gegeten en in gebak en zoetwaren worden verwerkt.
De vruchtsteel van de kasjoeboom zwelt bij rijping sterk op en zit als een 5–10 cm grote, peervormige, geel- of roodschillige, zachtvlezige, sappige, aromatisch zoetzure, fruitig geurende schijnvrucht boven op de eigenlijke vrucht (met daarin de cashewnoot). De vrucht is in tegenstelling tot de noot niet giftig en kan direct rauw van de boom worden gegeten. Deze is vitamine C-rijk en kan ook worden gekookt en worden verwerkt tot jam, gelei of siroop. Van het zoetzure sap wordt frisdrank gemaakt en lokaal ook wijn (caju-wijn) en azijn. Omdat de vrucht na het plukken maar enkele dagen houdbaar is, wordt hij in tegenstelling tot de cashewnoot nooit geëxporteerd. Het sap wordt echter wel geëxporteerd en kan in Nederland en België onder andere in Chinese supermarkten worden gekocht.
Het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de kasjoeboom ligt in het Caribisch gebied en van Midden-Amerika tot in Noordoost-Brazilië. Tegenwoordig wordt hij wereldwijd in de tropen verbouwd, maar voornamelijk in India, Brazilië, Nigeria, Mozambique, Indonesië en Tanzania. De economie van het Afrikaanse Guinee-Bissau is voor 95% afhankelijk van de export van cashewnoten. De boom werd al in de zestiende eeuw door Portugese zeevaarders naar India en Mozambique gebracht. India is tegenwoordig het belangrijkste productieland van cashewnoten.
De kasjoeboom, acajouboom of olifantsluisboom (Anacardium occidentale) is een tot 15 m hoge, laag vertakte, groenblijvende boom. De bladstelen zijn 1-1,2 cm lang. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, stevig-leerachtig, kaal, gaafrandig, omgekeerd breed-eirond, aan de basis afgerond of wigvormig en 10-20 x 7–12 cm groot. Door het blad loopt een lichtgekleurde hoofdnerf met meerdere lichtgekleurde, onder een wijde hoek afstaande zijnerven. De bloemen die mannelijk of tweeslachtig kunnen zijn, staan in eindstandige, losse, veelbloemige schermen. Ze bestaan uit vijf bleekgele, roze gestreepte, lijnvormige, 7–9 mm lange, teruggeslagen kroonbladeren en bij de tweeslachtige bloemen tevens uit één vruchtblad. Het vruchtblad wordt omgeven door tien meeldraden, waarvan er vaak meerdere steriel zijn. Er is één meeldraad die drie keer zo lang is als de andere en altijd fertiel is.
De vrucht is eenzadig, boon - of niervormig gekromd en lijkt qua vorm op de noot. De schil is houtig, grijsbruin en glad en bevat een scherpe, bijtende, giftige olie (cardol) die ernstige huidirritaties kan veroorzaken. De olie van de schil wordt in de volksgeneeskunde door indianen gebruikt als middel tegen wratten en likdoorns. Ook kan het worden gebruikt als houtbeschermingsmiddel tegen termieten. Ook dient het als industrieolie voor de fabricage van verven, lakken, lijmen, coatings, remvoeringen en koppelingsplaten. De olie wordt verkregen door stoomdestillatie, waarna de vrucht met de hand kan worden geopend om het zaad tevoorschijn te halen. De cashewnoot is de vetrijke, geelbruine kern van het zaad. Het zaad wordt gefrituurd of met hete lucht geroosterd en daarna geschild. De kern is rauw nog giftig, maar na verhitting is het smakelijk, voedzaam en bevat 45% vet en 20% eiwit. Het heeft een nootachtige, vrij zachte consistentie en een zoete smaak. Het kan eventueel gezouten of gesuikerd worden gegeten en in gebak en zoetwaren worden verwerkt.
De vruchtsteel van de kasjoeboom zwelt bij rijping sterk op en zit als een 5–10 cm grote, peervormige, geel- of roodschillige, zachtvlezige, sappige, aromatisch zoetzure, fruitig geurende schijnvrucht boven op de eigenlijke vrucht (met daarin de cashewnoot). De vrucht is in tegenstelling tot de noot niet giftig en kan direct rauw van de boom worden gegeten. Deze is vitamine C-rijk en kan ook worden gekookt en worden verwerkt tot jam, gelei of siroop. Van het zoetzure sap wordt frisdrank gemaakt en lokaal ook wijn (caju-wijn) en azijn. Omdat de vrucht na het plukken maar enkele dagen houdbaar is, wordt hij in tegenstelling tot de cashewnoot nooit geëxporteerd. Het sap wordt echter wel geëxporteerd en kan in Nederland en België onder andere in Chinese supermarkten worden gekocht.
Het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de kasjoeboom ligt in het Caribisch gebied en van Midden-Amerika tot in Noordoost-Brazilië. Tegenwoordig wordt hij wereldwijd in de tropen verbouwd, maar voornamelijk in India, Brazilië, Nigeria, Mozambique, Indonesië en Tanzania. De economie van het Afrikaanse Guinee-Bissau is voor 95% afhankelijk van de export van cashewnoten. De boom werd al in de zestiende eeuw door Portugese zeevaarders naar India en Mozambique gebracht. India is tegenwoordig het belangrijkste productieland van cashewnoten.
Kasjutre (engelsk: cashew, vitenskapelig navn: Anacardium occidentale; synonym: Anacardium curatellifolium) er et 10–12 meter høyt tropisk treslag med spiselige, ovale eller pæreformede «falske» frukter (hjelpefrukter) som kalles kasju-epler. Kasju-epler har mykt og skjørt skall og egner seg derfor ikke som transportprodukt.
Kasju er mest kjent i Norge på grunn av de spiselige ca. 2,5 cm lange, nyreformede, frøene som kalles kasjunøtter eller cashew-nøtter. Hvert kasjueple har kun én kasjunøtt som ikke ligger inne i fruktkjøttet, men finnes i den mørke utveksten på undersiden av hjelpefrukten. «Nøttene» brukes både som snacks og som ingrediens i matretter, enten hele eller malte.
Kasjutreet kommer opprinnelig fra Brasil, men i årene 1560–1565 ble treet importert, av portugiserne for dyrkning, til deres daværende koloni i Goa, India. I dag dyrkes Kasju i store deler av India, Asia og flere land i Afrika.
I delstaten Rio Grande do Norte i den nordøstre delen av Brasil står verdens største kasjutre.
Modne kasju-epler fra Kollam i India
Salte kasjunøtter
Oversikt over hvor i verden det dyrkes mest kasju
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kasjutre (engelsk: cashew, vitenskapelig navn: Anacardium occidentale; synonym: Anacardium curatellifolium) er et 10–12 meter høyt tropisk treslag med spiselige, ovale eller pæreformede «falske» frukter (hjelpefrukter) som kalles kasju-epler. Kasju-epler har mykt og skjørt skall og egner seg derfor ikke som transportprodukt.
Kasju er mest kjent i Norge på grunn av de spiselige ca. 2,5 cm lange, nyreformede, frøene som kalles kasjunøtter eller cashew-nøtter. Hvert kasjueple har kun én kasjunøtt som ikke ligger inne i fruktkjøttet, men finnes i den mørke utveksten på undersiden av hjelpefrukten. «Nøttene» brukes både som snacks og som ingrediens i matretter, enten hele eller malte.
Kasjutreet kommer opprinnelig fra Brasil, men i årene 1560–1565 ble treet importert, av portugiserne for dyrkning, til deres daværende koloni i Goa, India. I dag dyrkes Kasju i store deler av India, Asia og flere land i Afrika.
I delstaten Rio Grande do Norte i den nordøstre delen av Brasil står verdens største kasjutre.
Multimedia w Wikimedia Commons Nanercz zachodni (Anacardium occidentale L.), zwany też nerkowcem zachodnim, orzechem nanerczowym albo orzechem cashew — gatunek drzewa z rodziny nanerczowatych, bliski krewniak mango. Pochodzi z obszarów tropikalnych Ameryki Południowej[2]. Jest uprawiany w większości krajów obszaru tropikalnego.
Nanercz zachodni (Anacardium occidentale L.), zwany też nerkowcem zachodnim, orzechem nanerczowym albo orzechem cashew — gatunek drzewa z rodziny nanerczowatych, bliski krewniak mango. Pochodzi z obszarów tropikalnych Ameryki Południowej. Jest uprawiany w większości krajów obszaru tropikalnego.
O cajueiro (nome científico Anacardium occidentale) é uma planta da família Anacardiaceae originária da região nordeste do Brasil, com arquitetura de copa tortuosa e de diferentes portes. Na natureza existem dois tipos: o comum (ou gigante) e o anão. O tipo comum pode atingir entre 5 e 12 metros de altura, mas em condições muito propícias pode chegar a 20 metros. O tipo anão possui altura média de 4 metros.
Seu fruto, a castanha de caju, tem uma forma semelhante a um rim humano; a amêndoa contida no interior da castanha, quando seca e torrada, é popularmente conhecida como castanha-de-caju. Prologando-se ao fruto, existe um pedúnculo (seu pseudofruto) maior, macio, piriforme, também comestível, de cor alaranjada ou avermelhada; é geralmente confundido como fruto. Designado como pedúnculo ou pseudofruto, esta estrutura amadurece colorido em amarelo e/ou vermelho e varia entre o tamanho de uma ameixa e o de uma pêra (5–11 cm). Tem, ainda, os nomes científicos de Anacardium microcarpum e Cassuvium pomiverum.
Além do fruto, a casca da árvore é também utilizada como adstringente e tônico.
O tronco do cajueiro produz uma resina amarela, conhecida por goma do cajueiro[1] que pode substituir a goma arábica, e que é usada na indústria do papel até a indústria farmacêutica[2].
Sua madeira, durável e de coloração rosada é também apreciada. As flores são especialmente melíferas e têm propriedades tônicas, já que contêm anacardina. Da seiva produz-se tinta. A raiz tem propriedades purgativas.
Suas folhas são obovadas (isto é, têm a forma de um ovo invertido), apresentando-se coriáceas e subcoriáceas. As flores dispõem-se em panículas.
O nome Anacardium deriva do greco kardia = "coração", devido à forma da fruta. Também é conhecido pelos nomes derivados do original da língua tupi (acayu): acaju, acajaíba, acajuíba, caju-comum, cajueiro-comum, cajuil, caju-manso, cajuzeiro e ocaju. A origem está na palavra Acaiú (a- fruto + ´ác- que trava + aiú- fibroso, lit. fruto que trava fibroso). Em Moçambique é ainda conhecido como mecaju e mepoto.
O nome inglês cashew é derivado da palavra portuguesa de pronúncia similar, caju, que por sua vez provém da palavra indígena acaju. Na Venezuela o cajueiro é denominado merey, mas em outros países da América Latina é chamado marañón, provavelmente devido ao nome da região onde foi visto pela primeira vez, o estado do Maranhão.
Floração: junho a novembro. Maturação dos frutos de setembro até janeiro.[3]
Os frutos completos (pedúnculo e castanha) devem ser colhidos diretamente da árvore, separando-se as castanhas (verdadeiro fruto) da parte suculenta (pseudofruto). A castanha assim preparada está pronta para ser semeada. Um quilograma desse material contém 240 unidades.[3]
As sementes (castanhas com casca) possuem baixa germinação quando semeadas diretamente; devem ser tratadas para eliminar os inibidores de germinação; isso pode ser obtido deixando-as em repouso dentro da água durante 48 horas, porém trocando-se a água a cada 8 horas. Semeá-las em seguida diretamente em embalagens individuais contendo substrato arenoso enriquecido de matéria orgânica. A emergência demora 10 a 20 dias e a germinação geralmente é alta. Manter as mudas a pleno sol até que alcancem mais de 30 centímetros, quando estarão prontas para o plantio no local definitivo. O desenvolvimento das plantas no campo é lento.[3]
A madeira é apropriada para construção civil, serviços de torno, carpintaria e marcenaria, confecção de cabos de ferramentas agrícolas, cepas de tamanco e caixotaria. A árvore é muito cultivada em quase todo o Brasil e no exterior para a obtenção de seu pseudofruto (caju) e de sua castanha; os frutos são muito consumidos em todo o país, e a castanha é bastante popular e exportada para quase todo o mundo. Os frutos ou pedúnculos podem ser consumidos in natura, na forma de suco e de doces caseiros. O suco de seu fruto é industrializado e altamente apreciado em todo o país. A casca da castanha fornece um óleo industrial. É planta indispensável nos pomares da costa litorânea brasileira. As flores são melíferas.[3]
Planta decídua, heliófita e espontânea em muitas regiões da costa norte e nordeste do país, onde forma pequena árvore. Cresce normalmente em quase todos os solos secos, entretanto dificilmente produz frutos em solos argilosos.[3]
O caju é riquíssimo em vitamina C (seu teor é bem maior que o da laranja). Contém ainda vitamina A e do complexo B. Também é rico em proteínas, lipídios, e carboidratos. É ainda uma boa fonte de sais minerais como cálcio, fósforo e ferro, além de zinco, magnésio, fibras e gordura insaturada, que ajudam a diminuir o nível de colesterol no sangue. O caju tem ainda quantidades razoáveis de Niacina.
Por ser rico em fibras, o caju é indicado para aumentar a movimentação intestinal.
Crônicas dos primeiros colonizadores da costa brasileira contam que, na época da frutificação dos cajueiros, nações indígenas do interior vinham ao litoral, território dos tupinambás e tupiniquins, e com eles travavam guerras pela colheita dos frutos: eram as "guerras do acayu". É a espécie símbolo dos restingais da costa leste setentrional.
Durante o domínio holandês no Nordeste do Brasil, diversos autores ressaltaram o valor da fruta do cajueiro, especialmente suas virtudes terapêuticas. Maurício de Nassau chegou a baixar uma resolução que fixava a multa de cem florins por cajueiro derrubado ("visto que o seu fruto é um importante sustento dos índios"). O cajueiro é a árvore símbolo da Cidade do Recife-PE.
Presume-se que o cajueiro chegou em Goa, principal colônia de Portugal nas Índias Orientais entre 1560 e 1565, para a estabilização de taludes e para lutar contra a erosão.
Os portugueses levaram a planta para a Índia, entre 1563 e 1578, onde ela se adaptou extremamente bem. Depois da Índia foi introduzida no sudeste asiático, chegando à África durante a segunda metade do século XVI, primeiro na costa leste e depois na oeste e por último nas ilhas.
As primeiras importações de amêndoas de castanha de caju da Índia foram feitas em 1905 pelos Estados Unidos. O comércio mundial de amêndoa de caju teve início de forma efetiva depois que representantes da empresa americana General Food Corporation descobriram essas nozes durante uma missão na Índia no início da década de 1920. Além de embarques regulares para os Estados Unidos, pequenas consignações foram enviadas para vários países europeus, particularmente para o Reino Unido e Países Baixos. Em 1941 as exportações indianas de amêndoas de castanha de caju já alcançavam quase 20 mil t. Hoje a castanha é um importante item no comércio mundial. O valor total de vendas, após agregação de valor, supera a soma de US$ 2 bilhões.
O cajueiro (nome científico Anacardium occidentale) é uma planta da família Anacardiaceae originária da região nordeste do Brasil, com arquitetura de copa tortuosa e de diferentes portes. Na natureza existem dois tipos: o comum (ou gigante) e o anão. O tipo comum pode atingir entre 5 e 12 metros de altura, mas em condições muito propícias pode chegar a 20 metros. O tipo anão possui altura média de 4 metros.
Seu fruto, a castanha de caju, tem uma forma semelhante a um rim humano; a amêndoa contida no interior da castanha, quando seca e torrada, é popularmente conhecida como castanha-de-caju. Prologando-se ao fruto, existe um pedúnculo (seu pseudofruto) maior, macio, piriforme, também comestível, de cor alaranjada ou avermelhada; é geralmente confundido como fruto. Designado como pedúnculo ou pseudofruto, esta estrutura amadurece colorido em amarelo e/ou vermelho e varia entre o tamanho de uma ameixa e o de uma pêra (5–11 cm). Tem, ainda, os nomes científicos de Anacardium microcarpum e Cassuvium pomiverum.
Além do fruto, a casca da árvore é também utilizada como adstringente e tônico.
O tronco do cajueiro produz uma resina amarela, conhecida por goma do cajueiro que pode substituir a goma arábica, e que é usada na indústria do papel até a indústria farmacêutica.
Sua madeira, durável e de coloração rosada é também apreciada. As flores são especialmente melíferas e têm propriedades tônicas, já que contêm anacardina. Da seiva produz-se tinta. A raiz tem propriedades purgativas.
Suas folhas são obovadas (isto é, têm a forma de um ovo invertido), apresentando-se coriáceas e subcoriáceas. As flores dispõem-se em panículas.
Fructul caju, înainte de a fi cules, în Kollam, India Clasificare științifică Regn: Plantae (neclasificat): Angiosperme (neclasificat): Eudicotidae (neclasificat): Rosids Ordin: Sapindales Familie: Anacardiaceae Gen: Anacardium Specie: A. occidentale Nume binomial Anacardium occidentale
Caju (sau Acaju) (Anacardium occidentale) este un copac din familia Anacardiaceae, originar din Brazilia, membru al aceleiași familii din care face parte fisticul și fructul mango.[1]
Fructele acestuia sunt comestibile și se numesc alune caju, sau alune acaju.
Caju (sau Acaju) (Anacardium occidentale) este un copac din familia Anacardiaceae, originar din Brazilia, membru al aceleiași familii din care face parte fisticul și fructul mango.
Fructele acestuia sunt comestibile și se numesc alune caju, sau alune acaju.
Cashew, kasju[1] eller acajou (Anacardium occidentale) är ett träd i familjen sumakväxter. Växten kommer ursprungligen från nordöstra Brasilien där den på portugisiska heter cajueiro (trädet) eller caju (frukten). På svenska kallas trädet också acajouträd eller kasjuträd. Numera är det vanligt att cashew odlas för sin frukt och sina nötter i tropiska områden, där det är varmt och fuktigt.
Vad som ser ut som en frukt i cashewn är en oval eller päronformad falsk frukt. Denna kallas cashewäpple och är som mogen gul och/eller röd och mellan 5 och 11 centimeter lång.[2] Trädets äkta frukt är en njurformad stenfrukt som växer under den falska frukten. Inuti den äkta frukten finns ett enda frö, cashewnöten. Botaniskt sett är det ett frö, men som livsmedel kallas den nöt. Fröet är omgivet av ett dubbelt skal.
Fröet innehåller en etsande olja som måste avlägsnas innan det kan ätas. Oljan bränns bort genom att fröna rostas.[3]
Cashewnöten (el. kasjunöten) används både som tilltugg och som ingrediens i matlagning. Nöten förekommer ofta i kinesisk och thailändsk mat och i Indien utgör den bas i såser som shahi korma.[4][5] Nötens innehåll av fettsyra domineras av oljesyra följt av linolensyra, palmitinsyra och stearinsyra med låga halter av andra fettsyror [6]. Cashewfruktjuice är populär i Brasilien,[7] och i Goa i Indien är den en ingrediens i alkoholdrycken Feni.[8]
Inom folkmedicin har cashewträdets bark använts för att behandla diarré.[9]
Nigeria &&&&&&&&&0894368.&&&&&0894 368 24,08 % 2 Indien &&&&&&&&&0753000.&&&&&0753 000 20,28 % 3 Elfenbenskusten &&&&&&&&&0531488.&&&&&0531 488 14,31 % 4 Vietnam &&&&&&&&&0245003.&&&&&0245 003 6,60 % 5 Benin &&&&&&&&&0201818.&&&&&0201 818 5,43 % 6 Filippinerna &&&&&&&&&0170853.&&&&&0170 853 4,60 % 7 Guinea-Bissau &&&&&&&&&0155538.&&&&&0155 538 4,19 % 8 Indonesien &&&&&&&&&0131200.&&&&&0131 200 3,53 % 9 Tanzania &&&&&&&&&0130124.&&&&&0130 124 3,50 % 10 Indonesien &&&&&&&&&0107713.&&&&&0107 713 2,90 % Total världsproduktion &&&&&&&&03713731.&&&&&03 713 731 100,00 % Källa: FN:s livsmedels- och jordbruksorganisation:s data för år 2014.[10] Cashew, kasju eller acajou (Anacardium occidentale) är ett träd i familjen sumakväxter. Växten kommer ursprungligen från nordöstra Brasilien där den på portugisiska heter cajueiro (trädet) eller caju (frukten). På svenska kallas trädet också acajouträd eller kasjuträd. Numera är det vanligt att cashew odlas för sin frukt och sina nötter i tropiska områden, där det är varmt och fuktigt.
Vad som ser ut som en frukt i cashewn är en oval eller päronformad falsk frukt. Denna kallas cashewäpple och är som mogen gul och/eller röd och mellan 5 och 11 centimeter lång. Trädets äkta frukt är en njurformad stenfrukt som växer under den falska frukten. Inuti den äkta frukten finns ett enda frö, cashewnöten. Botaniskt sett är det ett frö, men som livsmedel kallas den nöt. Fröet är omgivet av ett dubbelt skal.
Fröet innehåller en etsande olja som måste avlägsnas innan det kan ätas. Oljan bränns bort genom att fröna rostas.
Kaju (Anacardium occidentale ), sakız ağacıgiller (Anacardiaceae) familyasından bir tropikal iklim bitkisi. Brezilya'da yetiştirilip Portekizliler tarafından dünyaya tanıtılmıştır. En yoğun bulunduğu bölge Ekvator çevresidir.
16. yy başlarında Portekizliler Brezilya'yı istila ettiklerinde kaju ağacını da keşfettiler. Portekizli denizciler kaju tohumlarını Brezilya'dan batı Afrika kıyılarına taşıyarak bu topraklara ilk yerleşen Portekizlilerin orada yetiştirmelerini sağlamışlardır. Kaju ağacının yayılımı için yağışlı ve nemli ekvator iklimi çok elverişlidir. İklimi dolayısıyla kaju ağacı batı Afrika kıyılarına kolayca adapte olup hızla yayılmaya başlamıştır. Afrika'nın batı kıyısında Gabon, Angola ve Namibya gibi ülkelerden de doğu Afrika'daki ülkelere, Mozambik, Kenya ve Tanzanya'ya da yayılmıştır.
Kaju ağacı Brezilya ve Afrika dışında Hindistan'da da yetiştirilmektedir. Günümüzde dünyanın en büyük kaju üreticisi ve ihracatçısı Hindistan'da Kerala Kaju Birliğidir. Brezilya ise kaju üretimi ve ihracatında dünya ikincisi, Afrika ise bu sıralamada üçüncü sırada yer alır. Hindistan'ın hasat zamanı Mayıs, Brezilya'da ise Ekim ayıdır. Kaju meyvesi çabuk çürüdüğünden ekonomik değere sahip değildir. Kaju fıstığının diğer fıstık çesitlerinden daha pahalı olma nedenlerinden biri her iklimde yetiştirilememesi ve her kaju elmasından ancak bir adet kaju fıstığı üretilebilmesidir. Toplanan kaju elmalarından çekirdekleri ayrılarak üzerlerindeki kabuk çıkartılıp kavrularak yenilir.
Dünyanın en büyük kaju ağacı Brezilya'da Parnamirim şehrinde bulunur.
Aslında meyvesi de yediğimiz kavrulmuş kaju fıstığı kadar değerli. Güney Amerika' da çokça tüketilmektedir. Fermentasyon yöntemiyle de kaju elmasından alkol üretilebiliyor. Hindistan ve Brezilya'da bir çok yemek ve tatlıda da kullanılmaktadır.[1]
Sapindales ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kaju (Anacardium occidentale ), sakız ağacıgiller (Anacardiaceae) familyasından bir tropikal iklim bitkisi. Brezilya'da yetiştirilip Portekizliler tarafından dünyaya tanıtılmıştır. En yoğun bulunduğu bölge Ekvator çevresidir.
16. yy başlarında Portekizliler Brezilya'yı istila ettiklerinde kaju ağacını da keşfettiler. Portekizli denizciler kaju tohumlarını Brezilya'dan batı Afrika kıyılarına taşıyarak bu topraklara ilk yerleşen Portekizlilerin orada yetiştirmelerini sağlamışlardır. Kaju ağacının yayılımı için yağışlı ve nemli ekvator iklimi çok elverişlidir. İklimi dolayısıyla kaju ağacı batı Afrika kıyılarına kolayca adapte olup hızla yayılmaya başlamıştır. Afrika'nın batı kıyısında Gabon, Angola ve Namibya gibi ülkelerden de doğu Afrika'daki ülkelere, Mozambik, Kenya ve Tanzanya'ya da yayılmıştır.
Kaju ağacı Brezilya ve Afrika dışında Hindistan'da da yetiştirilmektedir. Günümüzde dünyanın en büyük kaju üreticisi ve ihracatçısı Hindistan'da Kerala Kaju Birliğidir. Brezilya ise kaju üretimi ve ihracatında dünya ikincisi, Afrika ise bu sıralamada üçüncü sırada yer alır. Hindistan'ın hasat zamanı Mayıs, Brezilya'da ise Ekim ayıdır. Kaju meyvesi çabuk çürüdüğünden ekonomik değere sahip değildir. Kaju fıstığının diğer fıstık çesitlerinden daha pahalı olma nedenlerinden biri her iklimde yetiştirilememesi ve her kaju elmasından ancak bir adet kaju fıstığı üretilebilmesidir. Toplanan kaju elmalarından çekirdekleri ayrılarak üzerlerindeki kabuk çıkartılıp kavrularak yenilir.
Dünyanın en büyük kaju ağacı Brezilya'da Parnamirim şehrinde bulunur.
Aslında meyvesi de yediğimiz kavrulmuş kaju fıstığı kadar değerli. Güney Amerika' da çokça tüketilmektedir. Fermentasyon yöntemiyle de kaju elmasından alkol üretilebiliyor. Hindistan ve Brezilya'da bir çok yemek ve tatlıda da kullanılmaktadır.
Вічнозелене деревце з покрученою сучкуватою кроною, за розмірами трошки менше ніж наша горобина — в помірних широтах України не росте. Його батьківщина — субтропіки. Цікаво, що анакардіум цілком може обходитись без води по півроку і виживає там, де більшість дерев гинуть. Саме тому колись індійці ним зацікавились.
Дерево висотою до 8 м, розгалужене до самої землі з регулярною кроною. Листя овальне, шкірясте, з короткими черешками. Квіти дрібні, зібрані в гроно, пахучі, зеленувато або жовто-білі.
Плід кеш'ю — горіх ниркоподібної форми, розташований на плодоніжці, схожій на грушу. Плодоніжка має кисло-солодкий терпкуватий смак, її використовують у свіжому вигляді або для приготування желе, варення, вина кенжу (kaju). За вмістом вітаміну С «яблуко кеш'ю» значно переважає лимон, а за кількістю вітаміну В — апельсин.
Першими європейцями, які оцінили анакардіум, були португальці. Саме вони ввели його в культуру в своїх колоніях у Східній Африці і Індії наприкінці XVI століття, і згодом розширили масштаби вирощування за межами історичної батьківщини настільки, що за культивуванням кеш'ю Індія перегнала Бразилію. Багато «індійських горішків» іде на експорт.
Із зеленувато-коричневого лушпиння горіхів, що містить понад 30% їдкого соку (він подразнює слизову оболонку рота і спричиняє пухирі на язиках і губах) можна отримати цінну рідку смолисту олію — кардойль, яку використовують для лікування прокази, а також у техніці — наприклад, при виготовленні стійких до вологості лаків; при виробництві кабелів як ізолятора; просочена кардойлем деревина має здатність протистояти нападам термітів.
Горіхи кеш'ю замінюють дорожчий мигдаль (хоча на думку інших, кеш'ю поступаються смаком).
Ядра горіхів кеш'ю споживають у їжу після обсмажування, в процесі якого знищуються залишки смолянистих речовин.
Дерево кеш'ю
Горішки кеш'ю, обсмажені, солоні
Điều hay còn gọi là Đào lộn hột, tên tiếng Anh là Cashew (Tên khoa học: Anacardium occidentale L.; đồng nghĩa: Anacardium curatellifolium A.St.-Hil.) là một loại cây công nghiệp dài ngày thuộc họ Xoài (Anacardiaceae). Cây này có nguồn gốc từ đông bắc Brasil, nơi nó được gọi bằng tiếng Bồ Đào Nha là Caju (nghĩa là "quả") hay Cajueiro ("cây"). Ngày nay nó được trồng khắp các khu vực khí hậu nhiệt đới để lấy nhân điều chế biến làm thực phẩm là chính. Ngoài ra nó còn cho các sản phẩm phụ có giá trị như dầu vỏ hạt điều (CNSL),...[1]
Cây Điều hay còn gọi là cây Đào lộn hột (Anacardium occidentale L.) có nguồn gốc từ vùng đông bắc Brasil, được nhập về châu Á và châu Phi trong giai đoạn 1560 - 1565 sau khi các đế quốc thực dân châu Âu phát hiện ra châu Mỹ.
Hiện nay loài cây này trở thành cây công nghiệp được phát triển ở khắp các khu vực khí hậu nhiệt đới ở châu Mỹ, châu Phi, châu Á và châu Úc để lấy nhân hạt chế biến làm thực phẩm.
Ở Việt Nam, cây điều du nhập vào Việt Nam từ những năm 1980, sau đó được chọn là loại cây công nghiệp đa mục đích, phủ xanh đất trống đồi trọc, được trồng rộng rãi ở các tỉnh khu vực Đông Nam Bộ, Tây Nguyên và Duyên hải Nam Trung Bộ như: Bình Phước, Đồng Nai, Bà Rịa - Vũng Tàu, Bình Thuận, Lâm Đồng, Đắk Lắk, Đắk Nông,...
Từ năm 2006 đến nay Việt Nam trở thành quốc gia xuất khẩu nhân hạt điều đứng vị trí hàng đầu thế giới, và là nước thứ 3 có diện tích trồng điều lớn nhất thê giới sau: Ấn Độ, Bờ Biển Ngà.
Điều là cây nhiệt đới, thường xanh (xanh quanh năm).
- Thân: Cây cao từ khoảng 5-10 m (có tài liệu ghi là từ khoảng 3m đến 9m), thân ngắn cành dài.
- Rễ: To, khỏe, có rễ cọc và nhiều rễ chùm, mọc sâu và lan rộng trong đất bên dưới tán lá.
- Lá: Lá đơn nguyên, hình trứng tròn đều, mọc so le, cuống ngắn.
- Hoa: Hoa nhỏ, màu trắng, mọc thành chuỳ, có mùi thơm dịu.
- Quả: Có hai phần cần phân biệt:
+ Quả giả: Chính là phần chín mọng ăn được. Quả giả dài 10-12 cm, đường kính 4-8 cm. Phần này chính là cuống hoa phát triển mà thành. Có nhiều màu sắc: Đỏ, tím, vàng…
+ Quả thật (bên trong có nhân điều): Chính là phần hạt điều cò nguyên vỏ, hạt thật chính là phần nhân ăn được bên trong, có dầu béo ăn được. Thuộc loại quả khô, không tự mở, hình thận, dài 2-3 cm, nặng 5-9g, vỏ ngoài cứng, màu xám, mặt hõm vào, cuống quả phình to thành hình trái lê hay đào, màu đỏ, vàng hay trắng. Do vậy người ta thường có cảm tưởng phần cuống quả phình ra là quả, còn quả thật đính vào là hạt, do dó mà có tên đào lộn hột (tức đào có hột nằm ngoài quả).
Nhiều người thường nhầm đào lộn hột (điều) là thực vật hạt trần, nhưng đào lộn hột (điều) chính xác là thực vật hạt kín.
- Nhân điều (bên trong quả thật): hình thận, có chứa dầu béo - đây là phần giá trị nhất của cây điều.
Nhân điều là thành phần chính của cây điều dùng để buôn bán trao đổi trên thị trường. Nhân điều có hàm lượng các chất đạm ,các chất béo và hydrat cacbon khá cao, có mặt nhiều loại vitamin, khoáng đáp ứng nhu cầu cơ thể.
1. Hàm luợng các chất khoáng có trong nhân điều.
Chất khoáng Nhân đã bóc vỏ lụa Nhân chưa bóc vỏ lụa Natri 48 50 Kali 5421 65.5 Calci 248 268 Magie 2536 2650 Sắt 60 64 Đồng 22 25 Kẽm 38 42 Mangan 18 19 Photpho 8400 6900 Lưu huỳnh 1600 11600 Clo vết vết2. Các Chất Đạm.
Nhân hạt điều chứa trên 20% các chất đạm thực vật, về số lượng tương đương với đậu nành và đậu phọng nhưng về chất thì tương đương với thịt, trứng, sữa.
2.1. Hàm luợng các axit amin (tính theo % của protein trong nhân điều)
Arginine 10.3 Histidin 1.8 Lysine 3.3 Tyrosine 3.2 Phenylalanine 4.4 Cystin 1 Methinonine 1.3 Threonine 2.8 Valin 4.52.2. Các Chất Béo
Ở nhân hạt điều các chất béo chiếm khoảng 47%, trong số này có trên 80% các chất béo chưa bão hòa, tỷ lệ các chất béo chưa bão hòa và bão hòa là 4:1 rất có lợi. Các chất béo chưa bão hòa không những không tạo ra cholesterol mà còn có tác động diều hoà và làm giảm lượng cholesterol trong máu giúp tránh được các bệnh về tim mạch.
2.3. Axit Béo
Các axit béo chủ yếu hỗ trợ việc điều chỉnh sự cân bằng của các chất béo bão hòa và cholesterol trong các tế bào EFAs là những nhân tố có tính quyết định trong việc giữ trạng thái lỏng của màng tế bào . EFAs có ích chủ yếu trong việc hình thành các màng và chỉnh sửa các mô. Sự thiếu EFAs có thể dẫn đến bệnh tiểu đường, hen phế quản rối loạn thận và viêm khớp.
2.4. Các Chất Đường
Hydrat cacbon trong nhân điều chiếm một tỉ lệ rất thấp khoảng 20% , trong đó đường hoà tan chiếm 1% đủ tạo ra mùi,vị dễ chịu hấp dẫn của nhân điều mà không bị béo phì. Các bệnh nhân tiểu đường và béo phì có thể có thể sử dụng nhân điều an toàn.
2.5. Thành Phần Xơ
Thành phần xơ có trong nhân điếu cũng là một thành phần có lợi, xơ ở trong ruột giúp làm giảm cholesterol từ thực phẩm ăn vào, chữa táo bón, nhiều chất xơ trong khẩu phần ăn bảo vệ cơ thể khởi bệnh ung thư, trục trặc ở thận và viêm ruột thừa.
2.6. Vitamin
Nhân điều giàu vitamin B đặc biệt là thiamin (B 1) hữu ích đối với việc kích thích ăn ngon miệng và hệ thống thần kinh. Nhân điều cũng giàu vitamin E giúp chống suy nhược, thiếu máu.
'2.7. Chất Khoáng'
Nhân điều là thực phẩm giàu chất khoáng như Caclcium, Selenuin, Magnesium, kẽm, phospho, đồng và sắt dưới dạng hữu cơ có tác dụng bảo vệ sức khoẻ và thần kinh cho con người .
'2.8. Năng Lượng' .
Năng luợng nhân điều cung cấp so với các thực phẩm khác.
Loại thực phẩm Năng lượng/1kg thực phẩm Nhân điều 6000 calo Ngũ cốc 3600 calo Thịt 1800 calo Trái cây 650 caloNguồn: Bộ Nông Nghiệp Hoa Kỳ (USDA Nutrient Database)
Thành phần hóa học có trong vỏ hạt điều:
Vỏ là lớp vỏ bao quanh nhân, vỏ chiếm 69%, nhân chiếm 26% trọng lượng quả thực. Thành phần chủ yếu của vỏ là cardol và anacardic.
Trong dịch chiết tinh dầu vỏ hạt điều (vỏ quả thật) có chứa: anacardic acids (70%), cardol (18%) và cardanol (5%).
Thành phần hóa học có trong thịt quả (giả) của cây điều:
Phần mềm mọng nước của điều chứa 10% đường, vitamin C với hàm lượng cao (261,5mg trong 100g phần ăn được), nhiều gấp 5-6 lần ở cam, chanh, chuối.
Từ bộ phận này, có thể ép lấy dịch rồi cho lên men thành một thứ rượu nhẹ, thơm ngon mùi dâu tây, vị ngọt, hơi chua, chát, có tác dụng bổ dưỡng, làm ăn ngon, lợi tiểu, chống nôn.
Tóm lại, trong 100g nhân hạt có 45g lipit, 26g đường bột, 21g protein (nhiều hơn lạc), 2,5% muối khoáng và nhiều Vitamin A1 , B1, B2, B6, PP, E. Quả giả (cuống phình to) chiếm 90% trọng lượng cả quả, quả thật chiếm 10% trọng lượng cả quả, nhân chiếm 20% trọng lượng quả thật. Trong quả giả có 85-90% nước, 7-13% gluxit, 0,7-0,9% protit, rất nhiều vitamin, nhất là vitamin C (9 lần nhiều hơn trong cam ngọt), 0,2% chất khoáng và 0,1% lipit.
Việt Nam là nước có sản lượng hạt điều xuất khẩu lớn nhất thế giới.
Năm 2018 là năm rất nhiều khó khăn đối với ngành điều: tình hình kinh tế - xã hội thế giới diễn biến phức tạp; cuộc chiến tranh thương mại Mỹ - Trung; sau giai đoạn tăng trưởng ấn tượng từ năm 2011 - 2017 ngành điều đã có một năm điều chỉnh giảm giá. Tuy nhiên với nỗ lực chung của toàn ngành, Việt Nam tiếp tục là quốc gia chế biến và xuất khẩu nhân điều hàng đầu thế giới với sản lượng chế biến 1,65 triệu tấn hạt điều thô, xuất khẩu 391 ngàn tấn nhân điều, đạt kim ngạch xuất khẩu 3,52 tỷ USD chưa bao gồm các sản phẩm phụ (tăng 7,8% về lượng nhưng giảm 3% về trị giá so với cùng kỳ 2017). Hạt điều Việt Nam được xuất khẩu tới trên 90 quốc gia và vùng lãnh thổ khắp thế giới, tiếp tục duy trì thị phần trên 60% tổng giá trị xuất khẩu nhân điều toàn cầu (khoảng 5,7 tỷ USD), duy trì vị trí số 1 thế giới về chế biến, xuất khẩu nhân điều. Hạt điều dự kiến giữ nguyên vị trí số 1 trong nhóm hàng nông sản xuất khẩu chủ lực của Việt Nam, xếp trên các mặt hàng nông sản xuất khẩu chủ lực khác (rau quả, cà phê, lúa gạo, hồ tiêu) trong năm 2018. Về sản xuất điều, mặc dù được cải thiện trong niên vụ 2017 - 2018 nhưng tổng sản lượng của Việt Nam cũng mới chỉ đáp ứng được khoảng 28% nhu cầu chế biến xuất khẩu của toàn ngành, số còn lại phải nhập khẩu từ nước ngoài.[2]
Phương tiện liên quan tới Anacardium occidentale tại Wikimedia Commons
Điều hay còn gọi là Đào lộn hột, tên tiếng Anh là Cashew (Tên khoa học: Anacardium occidentale L.; đồng nghĩa: Anacardium curatellifolium A.St.-Hil.) là một loại cây công nghiệp dài ngày thuộc họ Xoài (Anacardiaceae). Cây này có nguồn gốc từ đông bắc Brasil, nơi nó được gọi bằng tiếng Bồ Đào Nha là Caju (nghĩa là "quả") hay Cajueiro ("cây"). Ngày nay nó được trồng khắp các khu vực khí hậu nhiệt đới để lấy nhân điều chế biến làm thực phẩm là chính. Ngoài ra nó còn cho các sản phẩm phụ có giá trị như dầu vỏ hạt điều (CNSL),...
Средний вес одного ореха — 1,5 г.
Естественный ареал кешью сравнительно невелик и включает в себя преимущественно восток Бразилии. Искусственный ареал включает в себя прежде всего всю Индию, Западную Африку, Юго-Восточную Африку, Юго-Восточную Азию (прежде всего — Вьетнам). Также кешью выращивают в Иране, а в странах бывшего СССР — на юге Азербайджана.
Согласно хроникам первых португальских поселенцев, во времена созревания плодов и сбора урожая племена индейцев из глубины Бразилии направлялись к побережью и вели там так называемые «войны за акайю» (порт. guerras do acayu). Во времена доминирования голландцев на северо-западе Бразилии Иоганн Мориц Нассау-Зигенский установил штраф 100 флоринов за одно срубленное дерево «ввиду того, что его плод имеет важное значение для пропитания индейцев».
Изначально введено в культуру в Бразилии, во второй половине XVI века португальцы завезли дерево сперва в Гоа, затем в Индию и Африку, теперь его выращивают в 32 странах мира с тёплым и влажным климатом. Всего в мире плантациями кешью занято около 35,1 тыс. км². Мировое производство ореха кешью оценивается, по данным FAO, в 2,7 млн т ежегодно. Средний урожай составляет 780 кг с гектара.
Основными поставщиками сырья кешью на мировой рынок являются Вьетнам (960,8 тыс. т в 2005 году), Нигерия (594 тыс. т), Индия (460 тыс. т), Бразилия (147,63 тыс. т) и Индонезия (122 тыс. т). По употреблению кешью Индия выходит на первое место, несмотря на относительно низкое качество продукции. Данные страны совокупно дают более 90 % мирового экспорта орехов. Крупные центры торговли кешью в Индии — Паласа, Коллам, Мангалор и Кочи.
Производство кешью (тыс. тонн) Страна 1965 1970 1975 1980 1985 1990 1995 2000 2005 2006 2007 2008 2009 Вьетнам
Индия 100 123 144 180 221 285 322 520 544 573 620 665 695 Нигерия«Яблоки» кешью, благодаря их сочной кисловатой мякоти, кроме прямого употребления в пищу, используются для приготовления джемов, желе, компотов, приправы под названием «чатни» и спиртных напитков. В зависимости от местных традиций, сок перерабатывается либо дистиллируется. Его разбавляют водой и обогащают сахаром, получая освежающий напиток «кажуина» (порт. Cajuína), который настолько же популярен в странах Латинской Америки, как апельсиновый сок в Северной Америке или Европе. В индийском штате Гоа делают ликёр фенни (Fenny). Его готовят из перебродившего сока плодов кешью путём нескольких возгонок, в результате чего получается очень крепкий (до 40 градусов) напиток со своеобразным вкусом и ароматом.
«Яблоки» кешью богаты танином и имеют терпкий вяжущий вкус, а также очень быстро портятся.
Во многих странах отдают предпочтение орехам кешью. По сравнению с другими, орехи кешью вызывают значительно меньше случаев аллергии.
Кешью богаты белками и углеводами, витаминами А, В2, В1 и железом, содержат цинк, фосфор, кальций. В качестве вспомогательного средства эти орехи употребляются при псориазе, дистрофии, нарушениях обменных процессов, анемиях. Орехи кешью[4] — обычный ингредиент азиатской кухни. Из них получают высококачественное масло, схожее с арахисовым. Энергетическая ценность 1 г кешью — около 5,5 ккал (70 % которых приходится на жиры) — меньше, чем у миндаля, арахиса или грецкого ореха. Из орехов кешью готовят всевозможные соусы.
Перед употреблением орех очищают от скорлупы и оболочки, так как едкие вещества — анакардовая кислота и кардол[источник не указан 2345 дней], находящиеся между ними, при попадании на кожу вызывают раздражение. Такие случаи нередки среди рабочих, которые проводят очистку вручную. Затем орехи прокаливают, чтобы остатки смолы испарились. Именно поэтому кешью никогда не продают в скорлупе.
Из оболочки кешью путём перегонки получают две фракции. Твёрдую измельчают и используют в изготовлении автомобильных тормозных колодок и накладок к ним. Жидкая фракция содержит около 90 % анакардоновой кислоты и 10 % кардола. Существует значительный потенциал для использования жидкой фракции в разработке медикаментов, антиоксидантов, фунгицидов и так далее[5]. В частности, она используется в производстве фениламина, служащего затвердителем и модификатором при производстве резины, а также лака и олифы. Из-за водоотталкивающих свойств фениламин используется в судостроении и судоремонте для изготовления эпоксидных покрытий межпалубных настилов. Используется в народной медицине тропических стран и для борьбы с термитами[5].
В Африке кешью употребляют в качестве интоксиканта, средства для нанесения татуировок, в Бразилии кешью считается афродизиаком, средством против астмы, бронхита, гриппа, расстройства желудка, диабета, на Гаити — средством от зубной боли и бородавок, в Мексике им обесцвечивают веснушки, в Панаме лечатся от гипертонии, в Перу используют в качестве антисептика, в Венесуэле лечат воспаление горла и так далее.
Ближайшими родственниками кешью являются сумах, лаковое дерево, «курящее» дерево, момбин, кафрская слива, фисташки, манго, перуанское перечное дерево и ядовитый плющ.
В России и странах Ближнего зарубежья на прилавках магазинов можно встретить сырой или обжаренный кешью. Может продаваться как в целом виде, так и в расколотом на 2 половинки (некондиция).
腰果（學名：Anacardium occidentale）是一种肾形坚果，属无患子目漆樹科腰果屬。又名树花生、槚如树、鸡腰果、介寿果。
长椭圆形革质单叶互生，全缘；黄色花，有淡红条纹，圆锥花序；心脏形或肾形果实，长约25毫米；黄或红色的陀螺形肉质果柄。花托膨大成假果，真果着生在花托顶端，白色果仁。坚果年产量超50万吨。有浓郁的独特香味。果靠人工采收，剥出坚果晒干。常绿乔木或灌木；高可达12米，木材可以制做板条箱、烧炭或造小船等；树胶与阿拉伯树胶的用途相似。该种与美洲毒常春藤和互漆树有亲缘关系，对之敏感的人处理时需小心。
原产热带美洲。越南、奈及利亞、印度、巴西是主要生产国。中国的主产地为海南和云南。油炸后直接食用或用于巧克力、点心等辅料，也可榨油作为高级食用油。
上部份的果梨柔软多汁，可作水果食用，也可酿酒，製果汁、果酱、蜜饯等。果壳也可榨油，含油量在40%左右，是一种乾性油，可製高级油漆、彩色胶卷有色剂、合成橡胶等。
腰果仁（通稱腰果）是十分受歡迎的零嘴，因本身風味十足而時常單獨食用，僅在烘焙後灑上少數鹽或糖提味；亦可裹上巧克力。
及少量礦物質和維生素A、維生素B1、維生素B2；腰果仁所含油脂屬 Omega 3脂肪酸，對人體有益
腰果果仁
經烘培加工後的腰果零嘴
カシュー（学名: Anacardium occidentale、英名: Cashew [ˈkæʃuː]、葡名: Caju [kɐˈʒu]、和名: カシューナットノキ、勾玉の木）は、中南米原産のウルシ科の常緑高木。
その種子はカシューナッツと呼ばれ、食用とされる。アレルギー表示の特定原材料に準ずるものに指定されている。
南アメリカ大陸北部ないし北東部地域、ならびに西インド諸島各域を主な原産地とする、ウルシ科Anacardium(アナカルディウム)属の常緑高木である。学名のAnacardium(アナカルディウム)は、ラテン語のana(上向き)と-cardium(心臓)の意味からなる造語で、その果実の着果形態が「上向きの心臓」型に見えることから命名された。
充分な耐寒性はなく多雨過湿を嫌う性質で、植生環境としては、適度な降雨量のある熱帯地域ないし亜熱帯地域を好む。
樹幹下部からよく分枝し、成木は樹高8〜15メートルほどに達する。 世界最大の巨木としては、ブラジル連邦共和国ナタール市近郊ピランジ海岸に所在の樹齢推定117年・枝域約8300m2（一般的な成木の約70倍の規模）にも及ぶそれが知られている。
葉は、長径20cmほど・幅径2〜15cmほどの倒卵形、やや硬く光沢のある全辺縁平滑で、互生する。
花は、約20〜25cmの花枝の先端に散房群生した花序に、単性花と両性花を混在で1花あたり5〜15mmほどのものを付ける。花色は、赤味あるいは黄白色を帯びた淡緑色で、花冠には花弁ごとにピンク色の縞模様が見られることが多い。開花時期は、早咲きのもので11月から翌1月、遅咲きのもので1月から3月である。
開花後、およそ2ヶ月から3ヶ月で結実・完熟する。果実は、花托(花柄部分)が肥大して約5〜12cm程度の洋ナシ形の赤色ないし黄色の果托(果柄部分)を形成し、その先端に灰褐色の殻に覆われた勾玉型の堅果(種子)を付ける。種子は果托の外部先端に付き、果托そのものには果肉のみで種子を含まないため、この部分のことを俗に「偽果」と呼ぶこともある。
後述のとおり、堅果(種子)部、果托部ともに食用とされる。
1850年代以降、原産地の一部である南米大陸北東部地域（現・ブラジル連邦共和国の北西部から北東部）にポルトガル人が進出した際、現地の先住民族たちが話すトゥピ語系言語の当品種の呼称「acajú（ゥカジュー）」を、ポルトガル人たちが聞き取ってポルトガル語に外来語「Caju（カジュー）」として導入したのが語源とされる。その後、さらに転出して英語では「Cashew（カシュー）」と呼ばれるようになった。
ポルトガル人らが、原生していた当種を実用樹として認識し、各地に伝播したのが世界的な普及への始まりである。当初から、樹幹下部からよく分枝して枝を張る当種の特徴を利用して、沿岸部における防風林として植樹されたほか、その果実、特に種子が食用として重用された。1560年代にはインドのゴアに大規模な種子の食用加工工場が造営されて製品が各地に輸出されたことから世界的に有名となった。
堅果(種子)の殻を割り、内部にある仁(「にん」、種子の中身)の部分を取り出したものは、
と呼ばれる。
果肉の部分については、英語でカシューアップル（cashew apple）と呼ばれることが多い。
カシューナッツ、カシューアップルとも食用に用いられるが、世界的には食材としてカシューナッツのほうが広く知られている。
原産地のブラジルから、世界各地のある程度の雨量のある熱帯、亜熱帯地域に広がっており、著名な生産国は30を超え、栽培面積は351万ヘクタール程度とされる。
世界では年間200万トン以上が生産され、2005年の生産量順では、ベトナム（83万トン）、インド（46万トン）、ブラジル（25万トン）、ナイジェリア（21万トン）となっている。中国では海南省が主産地となっている。
栽培農家による果実の収穫は、完熟して自然落果したものを手撈で採集するのが一般的である。成木1株につき、およそ10〜30㎏の収穫が見込まれるとされる。収穫した落果は、果肉（カシューアップルの部分）と種子（カシューナッツの部分）を手捥ぎで分離する。果肉は、生食用として市場にあるいは加工用として加工工場に出荷、種子は、そのまま殻ごと生果（生カシューナッツ）として加工工場に出荷する。
生果には、アナカルディウム酸やカルドールなどの刺激成分、また青酸配糖体であるアミグダリンなどの毒物を含むため、食材として用いる場合には、これらの成分の高温加熱による除去処理（いわゆる「飛ばす」工程）が必要となる。生果のままでは仁（種子の中身）を取り出しづらいため、加工工場は、この工程を果殻がついたまま行うのが一般的である。まず殻つきの生カシューナッツを天日干しし、高温蒸(スチームロースト)処理を行い、さらに煎(ドライロースト)処理を行った後、殻割り・殻むき、品質選別を行って製品として出荷する。味付けと保存性の向上を目的として、製品に塩をまぶして出荷されることも多い。
取引市場においては、生果産品はインドネシア産、ブラジル産、タンザニア産などが優秀であるとされている。加工製品については、前節の1550年代以来の歴史的な経緯により、インド国内に加工工場・加工技術が集積されているとされ、「インド製」加工製品が最優とされている。
仁(「にん」、種子の中身)であるカシューナッツは、その歯ごたえと濃厚な食感が好まれる上、その約50〜70%を占める脂肪分に加え、炭水化物やタンパク質、ビタミンB1をはじめとするビタミン類、カリウム・リン・亜鉛などのミネラルと、5大栄養素を豊富に含むことから、人気のある食材となっている。
塩で味付けされた製品が、そのまま菓子や酒肴などとして良く食されるほか、調理の具材として、シチューやカレーのような煮物料理や、広東料理の腰果鶏丁（鶏肉カシューナッツ炒め）などの炒め物などに好んで利用される。
また、いわゆる2級品（味に差し障りはないが色目が斑あるいは褐色度の強いもの）の実は、すりつぶして加工し、ピーナッツバターに似た「カシューバター」の製造に利用されることが多い。
カシューアップルと呼ばれる果肉は多汁質で、リンゴに似た芳香があり、生食に供するほか、加工用原料としても利用されている。
カシューアップルの皮は薄く、特に完熟した果実のそれは非常に繊細で傷つきやすく、また完熟成果であるために日持ちもしないため、長距離輸送や貯蔵には全く適さない。このため、生食は栽培産地近辺の限られた地域においてのみ供される。
加工製品としては、ピュレ、ジュース、チャツネ、ジャム、さらには発酵製品として果実酒（インドのフェニー(en)など）などが知られる。
タンニンの渋みを好まない地域においては、利用せずに廃棄することもある。
カシューナッツの種子の殻からは、カシューナットシェルオイルと呼ばれる油脂を採取することができ、油脂そのものとして利用されるほか、塗料の原料としても利用される。
カシュー塗料は、カシュー株式会社が開発したもので、仕上がりの質感は漆に似ており現在でも多く使用されている。ただ、カシューもウルシ科の植物であるため、その殻にはウルシオールを多く含有しており、加工の際にかぶれなどのアレルギー反応をきたす人も少なくなく、取扱いには注意を要する。
木材は、木造家屋の資材に利用されるほか、炭造して燃料 に利用される。樹皮を粉砕したものを染料の原料として用いるほか、樹脂はゴム材の原料とされる。
チュクナ語族系の原住民は、カシューの果実などを、伝統的な伝承薬・民俗薬として利用している。
果実収穫・工場加工とも人海戦術の手間が必要なこと、および栽培産地と加工産地が別国籍であることが多く輸出入の手間とコストがかかることから、同じく手間を要するアーモンドと並んで比較的高価なナッツである。
近年では従来の発展途上国家庭の富裕化・食生活改善傾向にともなって消費ニーズが向上し、特に高級品とされる色が均一で白めのものは価格が恒常的に漸増傾向にある。熱風被害が見られる栽培年度においては、高級品は著しく減収し相場が高騰するほか、色が茶色っぽいあるいは斑な2級品も引きずられて価格上昇する。
日本の小売店においては、100gあたり200円前後の値で販売されていることが多いが、高級品は100gあたり300円以上の高価で販売されている。一般的には、アーモンドと同程度で、ピーナッツのそれより少し高値である。一部の量販店では1kgあたり1700円前後など安目の価格で販売しているケースも見られる。
カシュー（学名: Anacardium occidentale、英名: Cashew [ˈkæʃuː]、葡名: Caju [kɐˈʒu]、和名: カシューナットノキ、勾玉の木）は、中南米原産のウルシ科の常緑高木。
その種子はカシューナッツと呼ばれ、食用とされる。アレルギー表示の特定原材料に準ずるものに指定されている。
캐슈(cashew, Anacardium occidentale)는 옻나무과에 속하는 나무이다. 이 영어 이름은 캐슈나무의 열매를 가리키는 포르투갈어 이름 카주(caju)에서 유래하며, 이는 토속 투피어의 아카유(acajú)에서 비롯된 것이다. 원래 브라질 북부가 기원이지만 현재는 캐슈 씨와 캐슈 열매에 적합한 열대 기후에서 널리 자란다.
캐슈의 씨인 캐슈넛(표준어: 캐슈너트)은 식품으로 널리 소비된다. 헛열매인 캐슈는 캐슈애플로도 불린다.
학명 Anacardium occidentale의 아나카르디움(Anacardium)은 거꾸로 된 심장 모양의 식물의 모습을 가리킨다. (ana는 "위쪽을 향한"을 뜻하며, "-cardium"은 "심장"을 뜻한다) 투피어에서 acajú는 "스스로 생산하는 열매"를 가리킨다.[1]
캐슈의 씨는 캐슈넛(cashew nut)이라고 하여 식용한다. 볶거나, 볶아낸 뒤 소금을 뿌리는 가공을 한다. 캐슈 기름은 어두운 노란색이다.
캐슈(cashew, Anacardium occidentale)는 옻나무과에 속하는 나무이다. 이 영어 이름은 캐슈나무의 열매를 가리키는 포르투갈어 이름 카주(caju)에서 유래하며, 이는 토속 투피어의 아카유(acajú)에서 비롯된 것이다. 원래 브라질 북부가 기원이지만 현재는 캐슈 씨와 캐슈 열매에 적합한 열대 기후에서 널리 자란다.
