nomes no trilho de navegação
Yuncker and many other workers separated Cuscuta approximate from Cuscuta europaea mainly on the basis of capsule Character, i.e. depressed in Cuscuta approximate and conical in Cuscuta europaea. However there is a remarkable variation in the depression of the capsule, size of the petals, and shape of the scales, number of the flowers in the clusters, size of the pedicel. We have examineds more than 200 specimens including a few specimens from A, BM, E, K, MICH, O and E which were previously identified as Cuscuta europaea and Cuscuta approximate. But in our opinion it is not possible to separate Cuscuta europaea from Cuscuta approximate.
Tutin, l.c., separated Cuscuta approximate by having the calyx tube golden-yellow, shiny, and reticulate. But there is continuous variation of these characters. Plitmann, l.c., separated Cuscuta europaea from Cuscuta approximate by the presence of usually 4-merous flowers, style and stigmas shorter than ovary whereas in the latter taxon the flowers are infrequently 4-5 merous, the stigma and style usually longer or rarely shorter than ovary. A remarkable variation is found in the number of petals and sepal lobes: mostly flowers have 5 petal and sepal lobes, but a few flowers, even from the same cluster, have 4 or 6 petal and sepal lobes. Variation also exists in the colour, size and degree of bending of the style and. stigma. In the specimens we have examined the character combination used by Plitmann to separate Cuscuta approximate and Cuscuta europaea breaks down, and these two taxa cannot be recognized as two distinct species.
We have examined the type specimen of Cuscuta kotschyana [S. Persia, Kuh-Daena, Kotschy 749, (G, O!)] and could not find any reasonable difference between it and Cuscuta europaea. As mentioned above there is a wide range of varialion within Cuscuta europaea. The characters of the type specimen of Cuscuta kotschyana fit well within the variation range of Cuscuta europaea.
We have also examined specimens of Cuscuta planijlora Tenore, and are unable to find any significant differences between it and Cuscuta europaea; the only minor difference we have noticed is that in Cuscuta planifora the flowers are slightly more compactly arranged in clusters than in Cuscuta europaea. Engehnan also considered; Cuscuta planifora and Cuscuta approximate to be conspecific.
Cuscuta brevistyla A. Braun. ex A. Rich, is also not recognized as a separate species. Yuncker 1932 & 1964, mentioned in his descriptions of Cuscuta brevistyla that "considerable variation is observed in this species which in many of its characters resembles Cuscuta approximate (synonym of Cuscuta europaea) and Cuscuta planiflora”. He had separated Cuscuta brevistyla from Cuscuta approximate and Cuscuta planiflora on the basis short style and less turgid perianth parts. However, these characters do not apperar to be significant enough to separate the taxa. Most probably previous taxonomists have separated Cuscuta brevistyla from Cuscuta europaea because of the small number of collections available to them.
Avropa qızılsarmaşığı (lat. Cuscuta europaea)[1] - qızılsarmaşıq cinsinə aid bitki növü.[2]
Avropa qızılsarmaşığı (lat. Cuscuta europaea) - qızılsarmaşıq cinsinə aid bitki növü.
Cuscuta europaea és una planta paràsita nativa d'Europa, que pertany a la família Convolvulaceae, però abans estava classificada dins la família Cuscutaceae. Parasita plantes de les famílies Asteraceae, Fabaceae, Chenopodiaceae, i altres espècies de plantes herbàcies, incloent plantes ornamentals com Coleus, Impatiens. És un paràsit important de l'alfals (Medicago sativa).
Les seves tiges són llargues i primes, com una cabellera, són de color vermellenc o groguenc. Floreixen en una inflorescència lateral al llarg de les tiges, les flors estan disposades en glomèruls compactes amb poques o moltes flors. La corol·la fa de 2.5-3 mm i és rosada. Les llavors estan dins de càpsules arrodonides de 3 mm de diàmetre. Les llavors són marrons, el·líptiques i fan 1 mm de llarg.[1]
Aquesta cuscuta es troba al Japó, Caixmir, Nord d'Àfrica, oest d'Àsia, Europa, ocasionalment a Amèrica.[1]
Cuscuta europaea és una planta paràsita nativa d'Europa, que pertany a la família Convolvulaceae, però abans estava classificada dins la família Cuscutaceae. Parasita plantes de les famílies Asteraceae, Fabaceae, Chenopodiaceae, i altres espècies de plantes herbàcies, incloent plantes ornamentals com Coleus, Impatiens. És un paràsit important de l'alfals (Medicago sativa).
Planhigyn blodeuol siap twmffat yw Llindag mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Convolvulaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Cuscuta europaea a'r enw Saesneg yw Great dodder.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llindag Mwyaf, Cwlwm y Coed, Cwlwm y Gwydd, Cyfnydd, Llinclwm Mwyaf, Llindro Mwyaf.
Mae gan y blodyn bump sepal, pump petal a pump brigeryn.
Planhigyn blodeuol siap twmffat yw Llindag mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Convolvulaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Cuscuta europaea a'r enw Saesneg yw Great dodder. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llindag Mwyaf, Cwlwm y Coed, Cwlwm y Gwydd, Cyfnydd, Llinclwm Mwyaf, Llindro Mwyaf.
Die Nessel-Seide (Cuscuta europaea), auch Europäische Seide oder Hopfen-Seide genannt, ist eine Pflanzenart in der Familie der Windengewächse (Convolvulaceae). Es handelt sich um einen Vollschmarotzer.
Die Nessel-Seide ist eine einjährige krautige Pflanze. Die Nominatform Gewöhnliche Nessel-Seide (Cuscuta europaea subsp. europaea) hat einen fadenförmigen, 20 bis 100 Zentimeter langen, windenden Stängel von anfangs grünlicher oder rötlich-gelber Farbe, später ist er rot überlaufen. Laubblätter und Wurzeln fehlen. Chlorophyll ist nur in Resten vorhanden.
Die Blütezeit reicht von Juni bis September. In den Achseln winziger Tragblätter sitzen in köpfchenförmigen Blütenstände, die einen Durchmesser von 10 bis 15 Millimetern aufweisen. Die rötlichen bis weißlich-gelben oder reinweißen Blüten sind drei- bis fünfzählig (meistens vierzählig). Die Kronblattschuppen sind klein, zart bis fehlend, die Kronröhre ist daher offen. Jede Blüte enthält zwei bis vier Griffel, die in fadenförmigen Narben enden.
Es werden Kapselfrüchte mit je vier hartschaligen Samen gebildet. Fruchtreife ist von August bis September.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 14.[1]
Die Nessel-Seide ist ein Therophyt, dieser Vollschmarotzer ist also einjährig. Er ist ein Linkswinder. Der fadenförmige, keimblattlose Keimling bewegt sich dadurch fort, dass er an der Spitze weiterwächst und am hinteren Ende abstirbt, wobei die Baustoffe nach vorne wandern. Bei Kontakt mit einer Wirtspflanze windet er sich um diese und bildet Saugfortsätze (Haustorien), die unter Auflösung der Zellwände des Wirtes bis zu den Sieb- und Gefäßteilen vordringen und dort Wasser und die gelösten Assimilate entziehen. Allerdings kann die Pflanze auch Zucker vom Wirt beziehen, ohne bis in den Siebteil einzudringen. Bei übermäßiger Ausbeutung kann sie die Wirtspflanze auch zum Absterben bringen. Kürzlich wurde nachgewiesen, dass die gezielte Bewegung der Cuscuta-Keimlinge in Richtung ihrer potentiellen Wirtspflanze durch von der Wirtspflanze abgegebene flüchtige Inhaltsstoffe gesteuert wird, das bedeutet die Parasiten „riechen“ ihren Wirt. Als Wirtspflanzen für den Vollschmarotzer dienen Brennnessel, Hopfen, Zaun-Winde, Gewöhnlicher Beifuß, auch Kartoffel und andere krautige Pflanzen.[1]
Zwischen den Parasiten und der besetzten Wirtspflanze wurde verschiedentlich auch ein Genaustausch festgestellt.
Je nach Wirt liegt eine Langtag- oder Kurztagpflanze vor.
Blütenökologisch handelt es sich um „Glockenblumen mit klebrigem Pollen“. Der Nektar ist bedeckt. Als Besucher kann man Wespen, vor allem Grabwespen, beobachten (Wespenblume). Die Blüten bleiben teilweise geschlossen (also kleistogam), ihre Lebensdauer beträgt in etwa zehn Tage.
Die Kapselfrüchte werden von der bleibenden Blütenhülle umgeben und sind dadurch spezifisch leicht. Das ermöglicht eine Windausbreitung als Ballonflieger und eine Schwimmausbreitung. Dazu erfolgt Zufallsverbreitung durch Weidetiere und wahrscheinlich auch eine Ausbreitung durch Schwimmsamen. Die Samen sind Dunkelkeimer und bleiben im Boden fünf bis zehn Jahre keimfähig.
Die Seiden-Arten der Gattung Cuscuta dienen als Futterpflanze für kleine Rüsselkäfer der Gattung Smicronyx. Die Käferlarven entwickeln sich in Stängelverdickungen (Gallen), deren Bildung durch die Eiablage der Käferweibchen verursacht wird. In Europa können an der Nessel-Seide bis zu fünf verschiedene Smicronyx-Arten gefunden werden.[2]
Das Verbreitungsgebiet von Cuscuta europaea erstreckt sich über die gemäßigten Zonen Eurasiens bis nach Nordindien. Die Nessel-Seide wächst in Staudengesellschaften feuchter und nährstoffreicher Standorte, vor allem in Flusstälern. Sie wächst gern an feuchten, nährstoffreichen Standorten und ist eine Stromtalpflanze. Sie ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Cuscuto-Convolvuletum.[1]
In den Allgäuer Alpen steigt sie an der Stuhlwand am Grünten in Bayern in Höhenlagen von bis zu 1500 Metern auf.[3]
Die Erstveröffentlichung von Cuscuta europaea erfolgte 1753 durch Carl von Linné.
Bei der Nessel-Seide (Cuscuta europaea) unterscheiden manche Autoren in Europa drei Varietäten (bei manchen Autoren auch als Unterarten):
Bei manchen Autoren werden die drei europäischen Varietäten zur Cuscuta europaea var. europaea zusammengefasst.[4]
Bei manchen Autoren gibt es folgende Varietäten:[4]
Für die Nessel-Seide bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Filtzekruit (mittelniederdeutsch-rheinisch), Falsches Frauenhaar, Unser Fruen Seiden (mittelhochdeutsch), Klebe, Kleeseide, Kleise, Leithaar, Nesseldoder (mittelhochdeutsch), Nesseltottern (mittelhochdeutsch), Nesselranken (Ostpreußen), Nesselseide (Schlesien), Nesselside (mittelniederdeutsch-rheinisch), Rangen, Side (mittelniederdeutsch-rheinisch), Teufelszwirn, Tuhnsied (Mecklenburg) und Große Vogelseide.[5][6]
Die Nessel-Seide (Cuscuta europaea), auch Europäische Seide oder Hopfen-Seide genannt, ist eine Pflanzenart in der Familie der Windengewächse (Convolvulaceae). Es handelt sich um einen Vollschmarotzer.
Groot duvelsneigaoren of gewoon duvelsneigaoren (Latien: Cuscuta europaea) is n parasitaere eenjaorige plaante die beheurt tot de wiendefamilie (Convolvulaceae). De plaante kömp van nature veur in Europa en in Azië.
De plaante wörden 30-150 cm hoog en hef n linkswienende, dikke draodvormige, greun- of geelachtige, meestentieds rood an-eleupen stengel. t Hef gien blaojen en wortels. Groot duvelsneigaoren dringt mit zuugworteltjes de waordplaante binnen. Hiermee haolt t voedingsstoffen en waoter bie de waordplaante vandaon.
Groot duvelsneigaoren bleuit van juni tot september mit roodachtig of geelachtig witte bloemen. De bloemkrone is in t begin buis-klokvormig en laoter kroesvormig. De kroonbuize is net zo lange of zelfs wat langer as de driehoekige, vrie spitse tot stompe kelke. De somtieds arg kleine, rechtopstaonde kroonschubben bin diep uuteraand tot tweespletig. De bloeme hef twee stielen. De lengte van de stiel en stempel bin bie mekaar op-eteld kleiner of net zo groot as t vruchtbeginsel, dit is niet zo bie klein duvelsneigaoren (Cuscuta epithymum).
De vrucht is n bolvormige vake naor boven kegelvormig versmalden, 2,5-3 millimeter grote deusvrucht, die an de voot overdwars los geet. In de vrucht zitten vier, hardschaolige zaojen. De draodvormige, bladloze kiemplaante greuit an de top en starft an de onderkaante weer aof, waorbie de voedingsstoffen weer opniej gebruukt wörden. As de kiemplaante in anraking kömp mit de waordplaante, dan wörden der zuugworteltjes evormp.
De plaante parasiteert veural op de grote braandnetel en hop, mer kömp oek op veule aandere plaanten veur, zo as op de gewone vlier en boerenwurmkruud.
Eventueel mit t veurvoegsel groot derveur.
Groot duvelsneigaoren of gewoon duvelsneigaoren (Latien: Cuscuta europaea) is n parasitaere eenjaorige plaante die beheurt tot de wiendefamilie (Convolvulaceae). De plaante kömp van nature veur in Europa en in Azië.
De plaante wörden 30-150 cm hoog en hef n linkswienende, dikke draodvormige, greun- of geelachtige, meestentieds rood an-eleupen stengel. t Hef gien blaojen en wortels. Groot duvelsneigaoren dringt mit zuugworteltjes de waordplaante binnen. Hiermee haolt t voedingsstoffen en waoter bie de waordplaante vandaon.
Groot duvelsneigaoren bleuit van juni tot september mit roodachtig of geelachtig witte bloemen. De bloemkrone is in t begin buis-klokvormig en laoter kroesvormig. De kroonbuize is net zo lange of zelfs wat langer as de driehoekige, vrie spitse tot stompe kelke. De somtieds arg kleine, rechtopstaonde kroonschubben bin diep uuteraand tot tweespletig. De bloeme hef twee stielen. De lengte van de stiel en stempel bin bie mekaar op-eteld kleiner of net zo groot as t vruchtbeginsel, dit is niet zo bie klein duvelsneigaoren (Cuscuta epithymum).
De vrucht is n bolvormige vake naor boven kegelvormig versmalden, 2,5-3 millimeter grote deusvrucht, die an de voot overdwars los geet. In de vrucht zitten vier, hardschaolige zaojen. De draodvormige, bladloze kiemplaante greuit an de top en starft an de onderkaante weer aof, waorbie de voedingsstoffen weer opniej gebruukt wörden. As de kiemplaante in anraking kömp mit de waordplaante, dan wörden der zuugworteltjes evormp.
De plaante parasiteert veural op de grote braandnetel en hop, mer kömp oek op veule aandere plaanten veur, zo as op de gewone vlier en boerenwurmkruud.
Kuskuta evropiane ( lat. Cuscuta europaea L.) e njohur si: - rroth i Evropës, kukutë, grethatel (Shkodër), tel dreqi (Tiranë), bar i dreqit (Pogradec), është antare e fammiljes Convolvulaceae
Kuskuta evropiane ( lat. Cuscuta europaea L.) e njohur si: - rroth i Evropës, kukutë, grethatel (Shkodër), tel dreqi (Tiranë), bar i dreqit (Pogradec), është antare e fammiljes Convolvulaceae
கஸ்குட்டா யூரோப்பியா ஐரோப்பாவைத் தாயகமாகக் கொண்ட ஒரு வகை ஒட்டுண்ணி தாவரம். இது கான்வோல்வுலேஸியே குடும்பத்தை சார்ந்தது.ஆனால் இது முன்னர் கஸ்குட்டேஸி குடும்பத்தில் வகைப்படுத்தப்பட்டிருந்தது. இது ஆஸ்ட்டிரேஸி, கனபேஸியே, செனோபோடியேஸியே, ஃபேபேஸியே,யுட்ரிகேஸியே போன்ற தாவரங்களின் மீதும் கோலியஸ் மற்றும் இம்பேட்டின்ஸ் போன்ற தோட்டத் தாவரங்கள் மீதும் வளர்கிறது.இது லுசெர்னின் குறிப்பிடத்தக்க ஒட்டுண்ணியாகும்( மெடிகாகோ சட்டைவா).
கஸ்குட்டா யூரோப்பியா நீண்ட மெல்லிய மஞ்சள் அல்லது சிவப்பு நிற தண்டுகளைப் பெற்றுள்ளது. இவற்றின் தண்டுகளின் பக்கவாட்டில் மஞ்சரி உருவாகிறது .குறைவான எண்ணிக்கை ம்தல் அதிக எண்ணிக்கையிலான மலர்கள் கிண்ணம் போன்ற சிறிய குளோமருலஸில் வரிசையாக அமைந்துள்ளன. இதன் பூக்காம்பு 1.5 மிமீ நீளம் வரை இருக்கும். 1.5 மிமீ அளவுள்ள கோப்பை வடிவமான புல்லிவட்டமானது , முக்கோண-முட்டை வடிவத்தில் 4 அல்லது 5 பூவிதழ்களை கொண்டது. 2.5-3 மிமீ அளவிலான இளஞ்சிவப்பான அல்லிவட்டம் , 4 அல்லது 5 இதழ்களை கொண்டது.மலரும் பருவம் முடிந்த பின்னும் அல்லிவட்டம் காணப்படும். மேலும் மகரந்தத்தாள் உட்பொதிந்து மகரந்த இழைகள் மகரந்தப்பையை விட நீண்டு காணப்படும்.மகரந்தப்பை முட்டை வடிவத்துடன் மிக மெல்லிய செதில்களுடன் உள்ளன. கோளவடிவ கருப்பை இருவிதத்தில் உள்ளது.சூல் முடி மாறுபட்டு வளைந்திருக்கும். 3 மிமீ அகன்ற, வட்ட வடிவ விதையுறையானது வாடிய அல்லிவட்டத்தால் சூழப்பட்டுள்ளது. ஒவ்வொரு விதையுறைக்குள்ளும் பொதுவாக நான்கு வெளிர் பழுப்பு, நீள்வட்ட,1 மிமீ நீளமுள்ள விதைகள் உள்ளன. [1]
கஸ்குடா யூரோப்பியா தற்போது ஜப்பான், காஷ்மீர், வட ஆப்பிரிக்கா,மேற்கு ஆசியா ம்ற்றும் ஐரோப்பாவில் காணப்படுகின்றன; (பாகிஸ்தான் உட்பட), வெகு அரிதாக வட மற்றும் தென் அமெரிக்காவில் காணப்படுகின்றன
கஸ்குடா என்ற இத்தாவரத்தின் பெயர் அரேபிய சொல்லான 'kechout' என்பதில் இருந்து பெறப்பட்டு பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டு தாவரவியலாளரான ரூபினஸ் என்பவரால் பயன்படுத்தப்பட்டது. யூரோப்பியா என்பதன் பொருள் 'ஐரோப்பிய' அல்லது 'ஐரோப்பா' என்பதாகும்.
கஸ்குட்டா யூரோப்பியா ஐரோப்பாவைத் தாயகமாகக் கொண்ட ஒரு வகை ஒட்டுண்ணி தாவரம். இது கான்வோல்வுலேஸியே குடும்பத்தை சார்ந்தது.ஆனால் இது முன்னர் கஸ்குட்டேஸி குடும்பத்தில் வகைப்படுத்தப்பட்டிருந்தது. இது ஆஸ்ட்டிரேஸி, கனபேஸியே, செனோபோடியேஸியே, ஃபேபேஸியே,யுட்ரிகேஸியே போன்ற தாவரங்களின் மீதும் கோலியஸ் மற்றும் இம்பேட்டின்ஸ் போன்ற தோட்டத் தாவரங்கள் மீதும் வளர்கிறது.இது லுசெர்னின் குறிப்பிடத்தக்க ஒட்டுண்ணியாகும்( மெடிகாகோ சட்டைவா).
Cuscuta europaea, the greater dodder[1] or European dodder, is a parasitic plant native to Europe, which belongs to the family Convolvulaceae, but was formerly classified in the family Cuscutaceae. It grows on Asteraceae, Cannabaceae, Chenopodiaceae, Fabaceae, Urticaceae and other herbaceous plants, including garden plants such as Coleus and Impatiens, and more occasionally on Humulus.[2] It is a notable parasite of lucerne (Medicago sativa). In many regions, including the Nepal Eastern Himalayas, this species are used as traditional medicine to treat hepatic diseases.[3]
The long thin stems of C. europaea are yellowish or reddish. They have an inflorescence that is produced laterally along the stems, the flowers are arranged in compact glomerules with few to many flowers. The pedicels are up to 1.5 millimetres (0.059 in) long. The 1.5 mm calyx is cup-shaped with 4 or 5 sepals that are triangular-ovate in shape. The 2.5–3 millimetres (0.098–0.118 in) corolla is pink, with 4 or sometime 5 lobes. The corolla remains after anthesis and is often reflexed. The stamens are inserted below sinus and the filaments are longer than the anthers. The anthers are ovate-circular with very thin scales. The ovary is subglobose with 2 styles. The stigmas are divergent or curved. The 3 mm wide, rounded seed capsule, is capped by the withered corolla. Each capsule often has 4, pale brown, elliptic, seeds that are 1 mm long.[4]
Cuscuta europaea can now be found in Japan and Algiers,[5] as well as N Africa, W Asia and Europe.[6] In India and Pakistan, the species occurs in the Himalayas, stretching from Kashmir to Sikkim on an altitude of 3,600 metres (11,800 ft).[7]
Derived from the Arabic word kechout, Cuscuta was the name used for this plant by Rufinus, a thirteenth-century botanist. The specific epithet europaea means 'European' or 'of Europe'.[8]
C. europaea was introduced to North America,[9] where it is considered to be an invasive species in Maine.[10] In 1979 Holm described the weed as 'serious' in Afghanistan and Poland while it was 'principal' in Czechoslovakia and the Soviet Union. P. Wolswinkel, during the same year, also took note on its invasiveness, as the species was feeding on faba bean. In 1983, Wolswinkel and Ammerlaan had seen another damage that was caused by this plant, after finding dry matter and ash in the nettle and Aegopodium podagraria species. The species which were affected had 8.5% less chlorophyll, which C. europaea drains out of its host plants, as was suggested by Gal'vidis in 1993. In Italy, former Yugoslavia and eastern Europe the species was known to infest sugar beet as well being poisonous to livestock, such as horses.[4]
Cuscuta europaea, the greater dodder or European dodder, is a parasitic plant native to Europe, which belongs to the family Convolvulaceae, but was formerly classified in the family Cuscutaceae. It grows on Asteraceae, Cannabaceae, Chenopodiaceae, Fabaceae, Urticaceae and other herbaceous plants, including garden plants such as Coleus and Impatiens, and more occasionally on Humulus. It is a notable parasite of lucerne (Medicago sativa). In many regions, including the Nepal Eastern Himalayas, this species are used as traditional medicine to treat hepatic diseases.
El cabello de monte o cabello de Venus (Cuscuta europaea) es una planta parásita nativa de Europa de la familia Convolvulaceae, pero estaba clasificada anteriormente en la familia Cuscutaceae.
Como Cuscuta epithymum pero con tallos más robustos y usualmente rojizos, y con flores usualmente tetrámeras, dispuestas en densos grupos redondeados y de 8-12 mm de diámetro. Parasita Urtica, Humulus, correhuela mayor y otras herbáceas. Penetra en la planta huésped con unas raicillas (haustorios), por las que extraen la savia ya elaborada, no precisando partes verdes. Las hojas, en este caso son escamosas, mínimas, incoloras, casi invisibles. Flores acampanadas blanco rosáceas, muy pequeñas, en grupos más o menos numerosos. Las flores fueron usadas como colirio.[1] Florece desde final de primavera, en el verano y hasta el otoño.
En todo el Mediterráneo, aunque ausente de la mayoría de las islas excepto Córcega y Cerdeña.[2] En gran parte de Europa, excepto Portugal, Irlanda e Islandia.[3]
Datos: Q1135944
Multimedia:
Especies: Cuscuta europaea
El cabello de monte o cabello de Venus (Cuscuta europaea) es una planta parásita nativa de Europa de la familia Convolvulaceae, pero estaba clasificada anteriormente en la familia Cuscutaceae.
Harilik võrm (Cuscuta europaea) on parasiittaim võrmi perekonnast, kassitapuliste sugukonnast.
Harilik võrm (Cuscuta europaea) on parasiittaim võrmi perekonnast, kassitapuliste sugukonnast.
Humalanvieras eli nokkosvieras (Cuscuta europaea ssp. europaea) on luonnonvaraisena Euroopassa ja Aasiassa elävä lehtivihreätön loiskasvi. Sitä tavataan myös Suomesta. Humalanvieras on euroopanvieraan (Cuscuta europaea) nimialalaji.
Aikaisemmin alalaji luokiteltiin humalanvieraskasveihin, jotka nykyään luetaan kiertokasvien heimoon.
Yksivuotisen humalanvieraan varsi on paksuhko, haarova ja sen väri vaihtelee punaisesta lähes valkoiseen. Saavutettuaan sopivan isäntäkasvin humalanvieras kasvattaa laajoja, jopa 150 cm pitkiä ja takkuisen sotkuisia kasvustoja. Kasvin lehdet ovat hyvin pieniä ja suomumaisia. Kukinto on tiheä, 1–1,5 cm leveä sykerö. Vaatimattomien kukkien väri vaihtelee vaaleanpunaisesta valkoiseen. Humalanvieras kukkii heinä-elokuussa. Kukkien runsaus riippuu isäntäkasvin kunnosta.[2][3]
Humalanvieras on täysloinen, eli se ottaa kaiken ravintonsa isäntäkasvista. Humalanvieraan siemenen idettyä se kasvattaa sirkkavarren, joka alkaa kasvaessaan. Kasvin turvattua ravinnonsaannin isäntäkasvistaan, sen tyviosa ja sirkkajuuret kuihtuvat pois.[3]
Humalanvieras kasvaa lähes koko Euroopassa pohjoisimpia ja läntisimpiä osia lukuun ottamatta. Levinneisyysalue jatkuu yhtenäisenä Venäjän kautta Kaukasukselle ja Keski-Aasiaan. Lajia on tavattu laajalta alueelta Aasiaa sekä Afrikasta, Australiasta ja Pohjois-Amerikasta.[4] Suomessa humalanvieras on muinaistulokas. Levinneisyysalue keskittyy seuduille, jotka olivat pysyvästi asuttuina jo keskiajalla. Lajia tavataan Etelä-Suomessa noin Pori-Tampere-Lappeenranta -linjan eteläpuolella sekä Vaasan seudulla.[3]
Suomen etelärannikolla kasvaa humalanvierasta hennompi ja pienikukkaisempi alalaji merenrantavieras (Cuscuta europaea ssp. halophyta).[2]
Humalanvierasta tavataan kulttuuriympäristöissä pihoilla ja pihapiireissä, kyläpientareilla, puronvarsipensaikoissa ja joenvarsiruohostoissa. Humalan (Humulus lupulus) ollessa tärkeä viljelykasvi humalanvieras oli harmillinen rikka. Nykyään humalanvieras loisii tavallisesti nokkosella (Urtica dioica), mutta myös monilla muilla, enimmäkseen monivuotisilla ruohoilla kuten sinimailasella (Medicago sativa).[2][5] Nokkosen yleisyydestä huolimatta humalanvieras on Suomessa harvinaistunut.[3]
Humalanvieras eli nokkosvieras (Cuscuta europaea ssp. europaea) on luonnonvaraisena Euroopassa ja Aasiassa elävä lehtivihreätön loiskasvi. Sitä tavataan myös Suomesta. Humalanvieras on euroopanvieraan (Cuscuta europaea) nimialalaji.
Aikaisemmin alalaji luokiteltiin humalanvieraskasveihin, jotka nykyään luetaan kiertokasvien heimoon.
Cuscuta europaea
La Cuscute d'Europe ou Grande Cuscute (Cuscuta europaea) est une espèce de plantes grimpantes parasites de la famille des Cuscutacées selon la classification classique de Cronquist (1981), originaire d'Europe.
Les derniers travaux phylogénétiques incorporent maintenant le genre Cuscuta dans les Convolvulacées.
La cuscute est notamment parasite de la luzerne, de l'ortie dioïque.
Cuscuta europaea est indigène en Europe et présente dans tous les pays européens y compris la Russie et ses territoires de Sibérie et de l'Extrême-Orient russe. On la rencontre également ailleurs dans une grande partie de l'Asie (Turquie, Jordanie, Afghanistan, Iran, Inde, Pakistan, Mongolie, Chine, Japon), en Afrique du Nord (Algérie), en Amérique du Nord (États-Unis) et en Nouvelle-Zélande[2],[3].
Selon Catalogue of Life (17 octobre 2014)[4] :
Selon Tropicos (17 octobre 2014)[5] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
La gamme de plantes hôtes de Cuscuta europaea est relativement vaste, ce parasite ayant une faible spécifité d'hôte, mais est assez mal documentée. Les familles les plus touchées seraient les Asteraceae, Fabaceae et les Chenopodiaceae. La grande ortie (Urtica dioica) est un hôte particulièrememt favorisé. Parmi les plantes cultivées, la betterave sucrière, l'oignon, le houblon et la luzerne sont particulièrement affectées[2]. Les fleurs de cuscutes se propagent en émettent un grand nombre de graines minuscules qui germent les années suivantes.
Cuscuta europaea
La Cuscute d'Europe ou Grande Cuscute (Cuscuta europaea) est une espèce de plantes grimpantes parasites de la famille des Cuscutacées selon la classification classique de Cronquist (1981), originaire d'Europe.
Les derniers travaux phylogénétiques incorporent maintenant le genre Cuscuta dans les Convolvulacées.
La cuscute est notamment parasite de la luzerne, de l'ortie dioïque.
Europska vilina kosa (lat. Cuscuta europaea), biljna vrsta iz roda viline kose (Cuscuta), porodica slakovke (Convolvulaceae), rasprostranjena po gotoco cijeloj Euroaziji i u Maroku[1], a uvezena je i u Alžir, Libiju, američku državu Maine i Novi Zeland.
U Hrvatskoj je smatraju za korov.[2]
C. europaea
C. europaea na običnoj koprivi (Urtica dioica).
C. europaea na običnoj koprivi (Urtica dioica).
C. europaea, cvjetovi
C. europaea
C. europaea na običnoj koprivi (Urtica dioica).
C. europaea na običnoj koprivi (Urtica dioica).
C. europaea, cvjetovi
Paprastasis brantas (Cuscuta europaea) – vijoklinių (Convolvulaceae) šeimos parazitinis augalas.
Stiebas besivyniojantis, iki 1 m ilgio, belapis. Žiedai smulkūs, rausvi. Parazituoja ant cukrinių runkelių, dilgėlių, apynių, kanapių, gluosnių ir kitų augalų. Dažnas visoje Lietuvoje[1].
Šis straipsnis apie augalus yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Paprastasis brantas (Cuscuta europaea) – vijoklinių (Convolvulaceae) šeimos parazitinis augalas.
Stiebas besivyniojantis, iki 1 m ilgio, belapis. Žiedai smulkūs, rausvi. Parazituoja ant cukrinių runkelių, dilgėlių, apynių, kanapių, gluosnių ir kitų augalų. Dažnas visoje Lietuvoje.
Eiropas vija (Cuscuta Europaea) ir viju dzimtas augs. Viengadīgs parazītisks bezhlorofīla augs. Diezgan bieži sastopams laukos, krūmājos, kokaudzēs.
Stumbrs vijīgs, pavedien veida, līdz 0,2—0,3 cm diametrā, stipri zarains, kails, sārts vai tumši sārts, ar īpašiem piesūcekņiem — haustorijām, kas iesūcas saimniekaugā.
Zied no jūnija līdz augustam, tā ziedi ir rožaini vai rožaini balti, apaļās galviņveida ziedkopās, 1,5 cm diametrā. Ziedu kāti ļoti īsi vai dažreiz labi saskatāmi. Kauss vaska dzeltens, otrādi konusveidīgs, pie pamata sulīgs, gandrīz līdz pusei šķelts četrās vai piecās daļās; kausa daļas plati olveidīgas, strupas ar gludām malām. Vainags stobrveida, nedaudz garāks par kausu. Stobriņā pret katru putekšņlapu bārkstaina zvīņa (mazas).
Parazitē uz daudziem savvaļas augiem, visvairāk uz nātrēm un kultūraugiem: apiņiem, upenēm, lupīnas, vīķiem, kaņepēm, āboliņiem u.c.
Ziedošos lakstus lieto pret caureju , gremošanas traucējumiem, kolītiem.
1. "Iepazīsim Latvijas augus" L.Keirāns 1994. 198.
Eiropas vija (Cuscuta Europaea) ir viju dzimtas augs. Viengadīgs parazītisks bezhlorofīla augs. Diezgan bieži sastopams laukos, krūmājos, kokaudzēs.
Stumbrs vijīgs, pavedien veida, līdz 0,2—0,3 cm diametrā, stipri zarains, kails, sārts vai tumši sārts, ar īpašiem piesūcekņiem — haustorijām, kas iesūcas saimniekaugā.
Zied no jūnija līdz augustam, tā ziedi ir rožaini vai rožaini balti, apaļās galviņveida ziedkopās, 1,5 cm diametrā. Ziedu kāti ļoti īsi vai dažreiz labi saskatāmi. Kauss vaska dzeltens, otrādi konusveidīgs, pie pamata sulīgs, gandrīz līdz pusei šķelts četrās vai piecās daļās; kausa daļas plati olveidīgas, strupas ar gludām malām. Vainags stobrveida, nedaudz garāks par kausu. Stobriņā pret katru putekšņlapu bārkstaina zvīņa (mazas).
Groot warkruid (Cuscuta europaea) is een parasitaire, eenjarige plant die behoort tot de windefamilie (Convolvulaceae). De plant komt van nature voor in Eurazië.
De plant wordt 30-150 cm hoog en heeft een linkswindende, dikke draadvormige, groen- of geelachtige, meestal rood aangelopen stengel. Bladeren en wortels ontbreken. Groot warkruid dringt met haustoriën (zuigorgaantjes) de waardplant binnen. Hiermee onttrekt de plant aan de waardplant de benodigde voedingsstoffen en water.
Groot warkruid bloeit van juni tot september met roodachtige of geelachtig witte bloemen. De bloemkroon is in het begin buis-klokvormig en later kroesvormig. De kroonbuis is even lang of iets langer dan de driehoekige, vrij spitse tot stompe kelkslippen. De soms zeer kleine, rechtopstaande kroonschubben zijn diep uitgerand tot tweespletig. De bloem heeft twee stijlen. De lengte van de stijl en stempel zijn bij elkaar opgeteld kleiner of even groot als het vruchtbeginsel dit in tegenstelling tot die bij klein warkruid (Cuscuta epithymum).
De vrucht is een bolvormige vaak naar boven kegelvormig versmalde, 2,5-3 mm grote doosvrucht, die aan de voet overdwars openspringt. In de vrucht zitten vier, hardschalige zaden. De draadvormige, bladloze kiemplant groeit aan de top en sterft aan de onderkant weer af, waarbij de voedingsstoffen weer opnieuw gebruikt worden. Als de kiemplant in contact komt met de waardplant worden de haustoriën gevormd.
De plant parasiteert vooral op de grote brandnetel en hop, maar komt ook op veel andere planten voor, zoals op de gewone vlier en boerenwormkruid.
Het groot warkruid is een kensoort voor de associatie van sleedoorn en eenstijlige meidoorn (Pruno-Crataegetum).
De namen in andere talen kunnen vaak eenvoudig worden opgezocht met de interwiki-links.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Cuscuta europaea op Wikimedia Commons. Groot warkruid (Cuscuta europaea) is een parasitaire, eenjarige plant die behoort tot de windefamilie (Convolvulaceae). De plant komt van nature voor in Eurazië.
De plant wordt 30-150 cm hoog en heeft een linkswindende, dikke draadvormige, groen- of geelachtige, meestal rood aangelopen stengel. Bladeren en wortels ontbreken. Groot warkruid dringt met haustoriën (zuigorgaantjes) de waardplant binnen. Hiermee onttrekt de plant aan de waardplant de benodigde voedingsstoffen en water.
Groot warkruid bloeit van juni tot september met roodachtige of geelachtig witte bloemen. De bloemkroon is in het begin buis-klokvormig en later kroesvormig. De kroonbuis is even lang of iets langer dan de driehoekige, vrij spitse tot stompe kelkslippen. De soms zeer kleine, rechtopstaande kroonschubben zijn diep uitgerand tot tweespletig. De bloem heeft twee stijlen. De lengte van de stijl en stempel zijn bij elkaar opgeteld kleiner of even groot als het vruchtbeginsel dit in tegenstelling tot die bij klein warkruid (Cuscuta epithymum).
De vrucht is een bolvormige vaak naar boven kegelvormig versmalde, 2,5-3 mm grote doosvrucht, die aan de voet overdwars openspringt. In de vrucht zitten vier, hardschalige zaden. De draadvormige, bladloze kiemplant groeit aan de top en sterft aan de onderkant weer af, waarbij de voedingsstoffen weer opnieuw gebruikt worden. Als de kiemplant in contact komt met de waardplant worden de haustoriën gevormd.
De plant parasiteert vooral op de grote brandnetel en hop, maar komt ook op veel andere planten voor, zoals op de gewone vlier en boerenwormkruid.
Kanianka pospolita, kanianka europejska (Cuscuta europaea L.) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny powojowatych (Convolvulaceae). Występuje w Europie, w północnej Afryce (Algieria) oraz na rozległych obszarach Azji znajdujących się pod wpływem klimatu umiarkowanego[2]. Gatunek rozpowszechniony także w Polsce, od nizin po tereny górskie.
Roślina pasożytnicza, będąca pasożytem całkowitym roślin. Rośnie zwłaszcza na pokrzywie, chmielu, koniczynie, ziemniakach i wierzbie. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Senecion fluviatilis i Ass. Cuscuto-Calystegietum[3].
Kanianka pospolita, kanianka europejska (Cuscuta europaea L.) – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny powojowatych (Convolvulaceae). Występuje w Europie, w północnej Afryce (Algieria) oraz na rozległych obszarach Azji znajdujących się pod wpływem klimatu umiarkowanego. Gatunek rozpowszechniony także w Polsce, od nizin po tereny górskie.
Cuscuta europaea (L.) é uma planta parasita pertencente à família Convolvulaceae (anteriormente na família Cuscutaceae) com distribuição natural no sul da Europa ao longo das costas do Mediterrâneo.
Como Cuscuta epithymum mas com cuales mais robustos e usualmente avermelhados. As flores são usualmente tetrâmeras, dispostas em densos grupos arredondados de 8–12 mm de diâmetro. Parasita espécies dos géneros Urtica, Humulus e Calystegia e outras herbáceas. Penetra na planta hospedeira com haustórios finos, através dos quais extrai a seiva já elaborada, não precisando partes verdes. As folhas são escamosas, mínimas, incolores, quase invisíveis. As flores são acampanuladas, de coloração branco rosáceo, muito pequenas, em grupos mais ou menos numerosos. As flores foram usadas na confecção de um tipo de colírio.[1] Floresce desde o final da primavera ao inívio do outono.
A espécie ocorre em toda a bacia do Mediterrâneo, mas está ausente da maioria das ilhas excepto da Córsega e da Sardenha.[2] e em grande parte da Europa, excepto Portugal, Irlanda e Islândia.[3]
Cuscuta europaea (L.) é uma planta parasita pertencente à família Convolvulaceae (anteriormente na família Cuscutaceae) com distribuição natural no sul da Europa ao longo das costas do Mediterrâneo.
Nässelsnärja (Cuscuta europaea L.) är en art i familjen vindeväxter.
Nässelsnärjan saknar klorofyll och kan därför inte utnyttja fotosyntesen. I stället livnär den sig som parasit klättrande på det som händelsevis finns på växtplatsen. Den kan nå upp till en höjd av drygt en meter, men det händer, att den drar ner värdväxten mot marken.
Blomningstid juli - augusti.
Fröna gror i jorden, men har inga rötter där. Skottet ligger bara, reser sig ibland, svänger ett klänge och väntar på att någon värdväxt ska dyka upp inom räckhåll, då den genast börjar klänga sig uppåt med hjälp av sugvårtor. Detta sökande kan pågå i flera veckor. Väl uppe på värdväxten borrar den in fina trådar i denna, och snyltar näring från värden, som ofta är en brännässla, lin eller humle; därav några av bygdemålnamnen.
Stora delar av Europa (saknas dock söder om Pyreneerna) och tempererade dalar av Asien.
Sparsamt i södra och mellersta Sverige.
I Norge omkring 300 m ö h.
Kulturmark, skogsbryn, åkerkanter och i strandkanter. Kvävegynnad, och förekommer därför mest i kväverika jordar.
Blommor
Utskott med frukter
Massvis med frukter på värdväxt brännässla
Frön
Wikimedia Commons har media som rör Nässelsnärja.
Nässelsnärja (Cuscuta europaea L.) är en art i familjen vindeväxter.
Стебло нитковидне (до 1 мм завтовшки), витке, розгалужене, зеленаво-жовте до червонаво-жовтого, без листя і коріння (прикріплюється до інших рослин, з яких тягне поживні речовини, присосками — гаусторіями). Квітки дрібні, майже сидячі, правильні, двостатеві, п'ятичленні, зібрані в щільні головчасті суцвіття; віночок — з лійковидною трубочкою, рожевий або блідо-рожевий, лопаті його тупі, трохи коротші за трубочку. Плід — коробочка. Цвіте у червні — серпні.
Повитиця європейська росте по всій території України. Паразитує на багатьох культурних і дикорослих трав'янистих рослинах — на кропиві, хмелі, коноплях, конюшині, люцерні, виці, лаванді тощо, іноді — на кущах і молодих деревах.
Для виготовлення ліків використовують сушену траву повитиці (Herba Cuscutae europaea). Заготовляють під час цвітіння рослини. Сухої трави виходить 14—15 % . Рослина неофіцинальна.
Трава повитиці містить глікозид кускутин, дубильні речовини (до 6 %), фітостерин, флавони, флобафени, лей-коантоціани, вуглеводи та інші речовини.
Відвар трави повитиці вживають як пургативний, діуретичний, болетамувальний та як такий, що збуджує виділення шлункового соку, засіб. Як в'яжучий засіб його призначають при колітах. П'ють відвар і при деяких жіночих хворобах, зокрема при мізерних менструаціях. У тибетській медицині рослина відома своїми кровоспинними властивостями. Зовнішньо, у вигляді ванн, повитицю використовують при шкірних захворюваннях. У гомеопатії препарати повитиці дають пити при висипах на шкірі, грипі, жіночих хворобах та в інших випадках.
Cuscuta europaea là một loài thực vật có hoa trong họ Bìm bìm. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
.jpg)
Cuscuta europaea là một loài thực vật có hoa trong họ Bìm bìm. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Повили́ка европе́йская (лат. Cuscúta europaéa) — однолетнее паразитическое растение; вид рода Повилика семейства Вьюнковые. Карантинный сорняк.
Растение однолетнее.
Корней нет. Стебли от 0,5 до 1,5 м длиной и до 2,5 мм толщиной, красные или красноватые, ветвистые, голые, гладкие. Стебли повилики обвивают стебли других растений («хозяев») и присасываются к ним особыми присосками, с помощью которых высасывают из «хозяина» питательные соки.
Цветки 2—3 мм длиной, на коротких цветоножках, розовые или розовато-белые, собранные в довольно крупные, до 1,5 см в диаметре, шаровидные рыхловатые соцветия-«клубочки» с маленькими кроющими листочками у основания. Чашечка обратноконическая, до 3 мм длиной, в основании мясистая, иногда угловатая, почти до половины надрезанная на четыре (иногда пять) широкояйцевидных или широкотреугольных туповатых цельнокрайних долей. Венчик немного превышает чашечку, состоит из четырёх — пяти лопастей, которые почти вдвое короче трубки венчика или почти равны её длине, овально-яйцевидные или яйцевидные, тупые цельнокрайние, прямые или немного отогнутые внутрь. Тычинки прикреплены в углах между долями венчика, немного короче последних, с яйцевидно-сердцевидными или почти шаровидными пыльниками и шиловидными нитями, которые чуть длиннее пыльников. Чешуйки мелкие, обычно не превышают середины трубки венчика или реже немного длиннее, более-менее двураздельные или цельные, обычно с немногими бахромками на верхушке, прижатые к спинке трубки, так что их обычно трудно заметить[1]. Завязь почти шаровидная или удлинённо шаровидная, до 2,5 мм длиной, с двумя обычно расходящимися нитевидными столбиками и нитевидными рыльцами. Столбик и рыльце короче завязи или почти равны ей. Цветёт в центральной части России в июне — августе[2]. Увядший венчик сохраняется на верхушке плода и отваливается вместе с его крышечкой[1].
Коробочка двугнёздная, приплюснуто шаровидная, вскрывающаяся кольцеобразно поперечной трещиной или разрывающаяся продольно, обычно с четырьмя семенами. Семена в очертании почти округлой или округло яйцевидной формы, с внутренней стороны угловатые, от 0,8 до 1,3 мм длиной, шероховатые[3], часто блестящие от мелких чешуек. Окраска семян тёмно-коричневая, иногда чёрная, реже серая[1]. Семена содержат стекловидный эндосперм, в который погружён крупный, удлинённый, спирально скрученный нитевидный зародыш. Плоды в центральной части России созревают в июне — сентябре[2]. Семена требуют для прорастания три — четыре месяца покоя и имеют очень растянутый период прорастания[1]. Семена тёмновсхожие, на свету не прорастают[4].
Эту повилику часто смешивают с повиликой тимьяновой (Cuscuta epithymum Murray), от которой европейская отличается более толстыми стеблями, крупными соцветиями, обратно-конической формой чашечки, мясистой у основания, тупыми долями венчика, почти не выставляющимися из венчика пыльниками и, особенно, очень маленькими, тонкими, прижатыми чешуйками с немногими бахромками[1].
Довольно широко распространённое евразиатское растение. Ареал охватывает практически всю Европу. В Азии встречается в районах с умеренным климатом (от Турции на западе и через Кавказ, Среднюю Азию, Гималаи и Тибет до восточных провинций Китая). В Северной Африке распространена в Алжире. Повилика европейская занесена и натурализовалась почти повсюду в мире[5].
В России встречается в европейской части, доходя на севере почти до северных берегов Онежского озера, на Северном Кавказе и в Дагестане, в Восточной (где доходит до Якутии) и Западной Сибири, на Дальнем Востоке (Приморье, Сахалин). В центральной части России обычна во всех областях[2].
Растёт на лугах, в лесах (на опушках и полянах и в зарослях кустарников), на берегах водоёмов, обочинах дорог, пустырях, паразитируя, в первую очередь, на крапиве, а также и на большом количестве других растений. Число видов поражаемых ею растений превышает 100[1]. В садах, парках и огородах паразитирует на культурных травянистых растениях, реже на древесных.
Злостный карантинный сорняк. Наносит ущерб посевам кормовых и технических сельскохозяйственных культур (люцерна, вика, клевер, табак, конопля, хмель и другие), посадкам овощей и зернобобовых (бобы, картофель, семенники капусты), в питомниках ягодных и декоративных садовых кустарников и деревьев — саженцам смородины, крыжовника, сирени, тополя, клёна, ивы, орешника, ольхи чёрной, бузины)[1].
Вид Повилика европейская входит в род Повилика (Cuscuta) семейства Вьюнковые (Convolvulaceae) порядка Паслёноцветные (Solanales).
ещё 4 семействаПо данным The Plant List[6]:
Повили́ка европе́йская (лат. Cuscúta europaéa) — однолетнее паразитическое растение; вид рода Повилика семейства Вьюнковые. Карантинный сорняк.
欧洲菟丝子（学名：Cuscuta europaea）为旋花科菟丝子属下的一个种。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
![[3]](http://linnaeus.nrm.se/flora/di/convolvula/cuscu/cusceurn.jpg){kind=link}
![[4]](http://linnaeus.nrm.se/flora/di/convolvula/cuscu/cusceuru.jpg){kind=link}
![[5]](http://linnaeus.nrm.se/flora/di/convolvula/cuscu/cusceurv.jpg){kind=link}