Artigos sobre Conioselinum tataricum Hoffm.

Szczwoligorz tatarski ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Systematyka^[1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad Euphyllophyta Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad astrowe Rząd selerowce Rodzina selerowate Rodzaj szczwoligorz Gatunek szczwoligorz tatarski Nazwa systematyczna Conioselinum vaginatum (Spreng.) Thell.
Ill. Fl. Mitt.-Eur. 5(2): 1329 1926^[2] Synonimy

Conioselinum altaicum Rupr.
Conioselinum boreale Schischk. Conioselinum chinense subsp. boreale (Schischk.) Á.Löve & D.Löve
Conioselinum fischeri Wimm. & Grab.
Conioselinum gmelinii (Bray) Steud.
Conioselinum ingricum Fisch. ex Ledeb.
Conioselinum latifolium Rupr.
Conioselinum neglectum Fisch. ex Steud.
Conioselinum papyraceum (C.B.Clarke) Pimenov & Kljuykov
Conioselinum schugnanicum B.Fedtsch.
Conioselinum tataricum Hoffm.
Conioselinum univittatum Turcz. ex Kar. & Kir.
Conioselinum univittatum Turcz.
Cortia papyracea (C.B.Clarke) Leute
Ligusticum vaginatum Spreng.
Selinum gmelinii Bray^[2]

Szczwoligorz tatarski, szczwoligorz pochwiasty (Conioselinum vaginatum (Spreng.) Thell.) – gatunek rośliny należący do rodziny selerowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Europie północnej, środkowej, wschodniej i południowo-wschodniej oraz w Azji w strefie umiarkowanej^[3]. W Polsce występuje na pojedynczych stanowiskach w Tatrach i Pieninach. Rośnie w Tatrach Zachodnich w Dolinie Chochołowskiej, Dolinie Długiej i na Wyżniej Polanie Tomanowej oraz w Pieninach w przełomie Dunajca u podnóża Facimiecha i w Małych Pieninach na wschód od Wysokiej^[4]^[5].

Morfologia

Łodyga: Siwa, naga, o wysokości 50-150 cm^[6]^[5].

Liście: Pochwy liściowe rozdęte. Liście 2-4 krotnie pierzaste, odcinki ostatniego rzędu pocięte na równowąskolancetowate łatki^[6]^[5].

Kwiaty: Zebrane w baldach złożony z 10-20 baldaszków na szypułach. Pokrywki nitkowate. Kwiaty zielonawobiaławe lub brudnobiaławe^[6]^[5].

Owoc: Rozłupnia rozpadająca się na dwie rozłupki^[6]^[5].

Biologia i ekologia

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do września. Rośnie w szczelinach skał wapiennych w piętrze regla dolnego. Liczba chromosomów 2n=22^[4]^[5].

Zagrożenia i ochrona

Gatunek umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin (2001) w kategorii LR (gatunek niższego ryzyka). W wydaniu z 2014 roku posiada kategorię EN (zagrożony)^[7]. Tę samą kategorię otrzymał na polskiej czerwonej liście^[8]. W Czerwonej Księdze Karpat Polskich posiada kategorię VU (narażony na wyginięcie). Stanowiska w Tatrach i Pieninach Centralnych chronione są w Tatrzańskim Parku Narodowym i Pienińskim Parku Narodowym.

Przypisy

↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2013-09-27].
↑ ^a ^b The Plant List. [dostęp 2017-03-015].
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN) [dostęp 2013-09-27]
↑ ^a ^b Zarzycki K. 2001. Szczwoligorz tatarski. s. 276-277. W: Polska Czerwona Księga Roślin, Kraków 2001. ISBN 83-85444-85-8
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Zarzycki K., Mirek Z. 2008. Szczwoligorz tatarski. s. 266-267. W: Czerwona Księga Karpat Polskich, Kraków 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
↑ ^a ^b ^c ^d Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B. Rośliny Polskie. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1969.
↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.

licença: cc-by-sa-3.0
direitos autorais: Autorzy i redaktorzy Wikipedii

original: visite a fonte
site do parceiro: wikipedia POL

Conioselinum tataricum Hoffm.