nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Ifrita kowaldi[2] ye una especie d'ave de la familia Ifritidae.
Ye un ave pequeña insectívora, endémica de los montes húmedos de Nueva Guinea. Mide hasta 16.5 cm de llargu y el so plumaxe ye amarellentáu pardu con una coroniella azul y negra. El machu tien una raya blanca detrás del so güeyu, ente que la fema ye de color mariellu maciu. Mover por tueros y cañes en busca d'inseutos.
La ifrita ye l'únicu miembru del xéneru Ifrita, que históricamente fuera allugáu na familia Cinclosomatidae o la Monarchidae. Na actualidá considérase que ye más correctu allugalo nuna familia propia, Ifritidae. Esta ave enigmática ye una de tres xéneros d'aves que se conocen d'aves venenoses, los otros son el xéneru Pitohui, tamién nativu de Nueva Guinea, y el picanzo chicu (Colluricincla).
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Ifrita kowaldi ye una especie d'ave de la familia Ifritidae.
Ye un ave pequeña insectívora, endémica de los montes húmedos de Nueva Guinea. Mide hasta 16.5 cm de llargu y el so plumaxe ye amarellentáu pardu con una coroniella azul y negra. El machu tien una raya blanca detrás del so güeyu, ente que la fema ye de color mariellu maciu. Mover por tueros y cañes en busca d'inseutos.
La ifrita ye l'únicu miembru del xéneru Ifrita, que históricamente fuera allugáu na familia Cinclosomatidae o la Monarchidae. Na actualidá considérase que ye más correctu allugalo nuna familia propia, Ifritidae. Esta ave enigmática ye una de tres xéneros d'aves que se conocen d'aves venenoses, los otros son el xéneru Pitohui, tamién nativu de Nueva Guinea, y el picanzo chicu (Colluricincla).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Preblyn penlas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: preblynnod penlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ifrita kowaldi; yr enw Saesneg arno yw Blue-capped babbler. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Dreingwt (Lladin: Orthonychidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. kowaldi, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r preblyn penlas yn perthyn i deulu'r Adar Dreingwt (Lladin: Orthonychidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn dreingwt Spalding Orthonyx spaldingii Aderyn dreingwt Temminck Orthonyx temminckii
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Preblyn penlas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: preblynnod penlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ifrita kowaldi; yr enw Saesneg arno yw Blue-capped babbler. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Dreingwt (Lladin: Orthonychidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. kowaldi, sef enw'r rhywogaeth.
Kosovec šoupálčí (Ifrita kowaldi) nebo také kosovec modrohlavý je pták z monotypického rodu Ifrita (kosovec), který obývá horské pralesy ostrova Nová Guinea v nadmořské výšce 1460–3680 m, většina jedinců ale žije v nadmořské výšce 2000 až 2900 metrů. Vědecký název získal podle arabského výrazu pro démona „ifrit“ a britského koloniálního činitele Charlese Kowalda.
Dosahuje délky 16–17 cm a hmotnosti 34–36 cm. Má žlutohnědé zbarvení s černým a blankytně modrým vrcholkem hlavy a silným pruhem mezi okem a uchem, který je u samců bílý a u samic žlutý. Ptáci se živí hmyzem, někdy i drobným ovocem. Potravu vyhledávají jak na stromech, tak na zemi. Hnízdí od srpna do listopadu.
Peří kosovce šoupálčího obsahuje prudký jed batrachotoxin, který se do něj dostává z hlavní potravy, brouků bradavičníků. Ptáci jsou vůči jedu imunní a slouží jim k ochraně před predátory.[2]
Druh v roce 1890 popsal britsko-australský duchovní a zoolog Charles Walter De Vis. Systematické zařazení bylo dlouhou dobu nejasné; někdy býval řazen do čeledi kosíkovitých (Orthonychidae).[3] V současnosti je řazen do monotypické čeledi Ifritidae,[4] která je pravděpodobně sesterskou skupinou lejskovcovitých (Monarchidae).[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kosovec šoupálčí ve Wikimedia Commons
Kosovec šoupálčí (Ifrita kowaldi) nebo také kosovec modrohlavý je pták z monotypického rodu Ifrita (kosovec), který obývá horské pralesy ostrova Nová Guinea v nadmořské výšce 1460–3680 m, většina jedinců ale žije v nadmořské výšce 2000 až 2900 metrů. Vědecký název získal podle arabského výrazu pro démona „ifrit“ a britského koloniálního činitele Charlese Kowalda.
Der Blaukappenflöter (Ifrita kowaldi, Syn.: Todopsis kowaldi) ist eine Vogelart, die im Bismarckgebirge auf Neuguinea vorkommt. Es werden zwei Unterarten unterschieden: I. k. brunnea Rand, 1940 im Westteil der Insel und I. k. kowaldi aus dem zentralen Hochland in der Mitte und im Osten, sowie auf der Huon-Halbinsel.
Der Blaukappenflöter wird 16 bis 17 cm lang und erreicht ein Gewicht von etwa 35 Gramm. Die Vögel haben einen gelbbraunen bis ockerfarbenen Rücken und eine gelbliche bis hell ockerfarbene Bauchseite. Namensgebend ist die im Zentrum schwarze, blau gesäumte Kopfkappe. Ein schmaler Streifen hinter den Augen ist bei den Männchen weißlich, bei den Weibchen hell ockerfarben. I. k. brunnea unterscheidet sich von der Nominatform durch einen bräunlicheren Rücken und eine leicht rotbraune Tönung der Handschwingen und des Schwanzes.
Der Blaukappenflöter kommt in vermoosten Bergwäldern in Höhen von 1460 bis 3680 m vor, die meisten leben in Höhen zwischen 2000 und 2900 Metern. Die Vögel ernähren sich von Insekten, zeitweise auch von weichen Früchten. Die Nahrung wird sowohl in den Bäumen als auch am Erdboden gesucht. Haut und Federn des Blaukappenflöters können neurotoxische Steroidalkaloide aus der Gruppe der Batrachotoxine enthalten. Die Giftstoffe werden vermutlich mit bestimmten Futterinsekten aufgenommen.[1] In den Bäumen bewegt sich der Blaukappenflöter nach Art des Kleibers (Sitta europaea), benutzt seinen Schwanz als Stütze und klettert bei der Nahrungssuche auch kopfüber. Dabei schließt er sich oft anderen Vogelarten an. Der Blaukappenflöter ist wahrscheinlich relativ ortstreu. Nester mit Eiern wurden im September gesehen, Nester mit Küken im Oktober und November, was bedeutet, dass die Vögel in der Mitte der Trockenzeit und an ihrem Ende brüten. Das Nest ist eine große, dickwandige Kugel aus Moos und Farnblättern, durchflochten von Ranken und dünnen Wurzeln. Ein untersuchtes Nest enthielt ein einzelnes Ei mit den Maßen 25,8 × 20,7 mm. Es war spärlich durch schwarze und dunkel purpurfarbene Flecken gemustert. Die Musterung wurde am dicken Ende des Eis dichter. Der Blaukappenflöter gilt als ungefährdet.[2]
Der Blaukappenflöter wurde 1890 durch den britisch-australischen Geistlichen und Zoologen Charles Walter De Vis beschrieben. Seine systematische Stellung blieb lange Zeit unklar. Heute wird er in eine eigenständige, monotypische Familie eingeordnet, die Ifritidae.[3] Diese ist wahrscheinlich die Schwestergruppe der Monarchen (Monarchidae).[4]
Der Blaukappenflöter (Ifrita kowaldi, Syn.: Todopsis kowaldi) ist eine Vogelart, die im Bismarckgebirge auf Neuguinea vorkommt. Es werden zwei Unterarten unterschieden: I. k. brunnea Rand, 1940 im Westteil der Insel und I. k. kowaldi aus dem zentralen Hochland in der Mitte und im Osten, sowie auf der Huon-Halbinsel.
The blue-capped ifrit (Ifrita kowaldi), also known as the blue-capped ifrita, is a small and insectivorous passerine species currently placed in the monotypic family, Ifritidae.[2][3] Previously, the ifrit has been placed in a plethora of families including Cinclosomatidae or Monarchidae.[2] Blue-capped ifrits are considered an ancient relict species endemic to New Guinea. This corvoid species originally dates back to the Oligocene epoch, on a series of proto-Papuan islands, with minimal known evolutionary divergences.[4]
The blue-capped ifrit is 16–17 cm (6.3–6.7 in) long and weighs 34-36 g (1.2–1.3 oz).[5] Species plumage is yellowish brown with a blue-black crown atop their broad head. It is a sexually dimorphic species, with ear streak coloration being white in males and more tawny yellow in females.[2] Ifrits tend to have more stout body shapes with broad sternums and shallow keels.[2] Their wings are short and rounded while their legs are booted, having feathers down to their stout and clawed feet.[2] Additionally, blue-capped ifrits have batrachotoxin within their feathers and skin.[6]
Blue-capped ifrits are endemic to New Guinea and Papua New Guinea, being found nowhere else on earth and having a distribution of 388,000 km2.[7] Ifrits inhabit montane rainforest of New Guinea, living in altitude ranges of 1,000–4,000 meters (3,280–13,123 feet) above sea level.[2] Typically, they are found at altitudes of 1,500 meters (4,921 feet) or above.[3]
As birds with weak flight abilities, blue-capped ifrits build nests about 1–3 meters (3–10 feet) above the ground in the branches of denser rainforest vegetation.[2] These nests are made of plant fibers with some feathers. The parents tend to camouflage the outside of the nest with moss and liverworts. Ifrits lay small clutches with a typical nest containing only a single offspring.[3] The nest camouflage, toxin excretion, and small clutch sizes may have derived from historically high rates of depredation and nest parasitism.[8]
Blue-capped ifrits are among a small group of avian species that are poisonous, the others being the little shrikethrush (Colluricincla), and several members of the Pitohui, also from New Guinea. Ifrits excrete batrachotoxin into their feathers and skin in order to defend themselves against predators.[8] Generally, batrachotoxin binds and permanently opens the sodium channels in nerve cells and can cause paralysis.[9] The accumulation of toxins varies in individuals based on the region they are found in and this could be due to the availability of Choresine beetles, which are speculated to be the dietary source of the toxin itself.[10]
Ifrits are of least concern because they have a large range. Ifrits seem to have stable population and are thought to have quite a large population size.[5] Part of their range lies within conservation sites.[11]
The blue-capped ifrit (Ifrita kowaldi), also known as the blue-capped ifrita, is a small and insectivorous passerine species currently placed in the monotypic family, Ifritidae. Previously, the ifrit has been placed in a plethora of families including Cinclosomatidae or Monarchidae. Blue-capped ifrits are considered an ancient relict species endemic to New Guinea. This corvoid species originally dates back to the Oligocene epoch, on a series of proto-Papuan islands, with minimal known evolutionary divergences.
La ifrita (Ifrita kowaldi)[2] es una especie de ave de la familia Ifritidae.
Es un ave pequeña insectívora, endémica de los bosques húmedos de Nueva Guinea. Mide hasta 16.5 cm de largo y su plumaje es amarillento pardo con una coronilla azul y negra. El macho posee una raya blanca detrás de su ojo, mientras que la hembra es de color amarillo pálido. Se desplaza por troncos y ramas en búsqueda de insectos.
La ifrita es el único miembro del género Ifrita, el cual históricamente había sido ubicado en la familia Cinclosomatidae o la Monarchidae. En la actualidad se considera que es más correcto ubicarlo en una familia propia, Ifritidae. Esta ave enigmática es una de tres géneros de aves que se conocen de aves tóxicas, los otros son el género Pitohui, también nativo de Nueva Guinea, y el picanzo chico (Colluricincla).
La ifrita (Ifrita kowaldi) es una especie de ave de la familia Ifritidae.
Es un ave pequeña insectívora, endémica de los bosques húmedos de Nueva Guinea. Mide hasta 16.5 cm de largo y su plumaje es amarillento pardo con una coronilla azul y negra. El macho posee una raya blanca detrás de su ojo, mientras que la hembra es de color amarillo pálido. Se desplaza por troncos y ramas en búsqueda de insectos.
La ifrita es el único miembro del género Ifrita, el cual históricamente había sido ubicado en la familia Cinclosomatidae o la Monarchidae. En la actualidad se considera que es más correcto ubicarlo en una familia propia, Ifritidae. Esta ave enigmática es una de tres géneros de aves que se conocen de aves tóxicas, los otros son el género Pitohui, también nativo de Nueva Guinea, y el picanzo chico (Colluricincla).
Ifrita kowaldi Ifrita generoko animalia da. Hegaztien barruko Incertae sedis/Aves familian sailkatua dago.
Ifrita kowaldi Ifrita generoko animalia da. Hegaztien barruko Incertae sedis/Aves familian sailkatua dago.
Sinilakki eli aiemmalta nimeltään kiipijätimali (Ifrita kowaldi)[2] on varpuslintu. Lajin taksonomia on osin epäselvä ja se on aiemmin luokiteltu kuuluvaksi muun muassa mutavaristen tai paratiisilintujen heimoihin. Nykyään sinilakki yleensä luetaan omaan sinilakkien heimoonsa (Ifritidae).[3][4]
Sinilakkia tavataan Uuden-Guinean saarella. Lajin kannankehitys on vakaa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1] Sinilakki on pieni rakenteeltaan tukevahko ja lyhytpyrstöinen lintu. Väritykseltään se on ruskea lukuun ottamatta sinistä päälakea. Laji elää metsissä ja syö hyönteisiä. Ravinnostaan se kerää elimistöönsä alkaloideja ja on yksi harvoista myrkyllisistä linnuista.[5][6]
Sinilakki eli aiemmalta nimeltään kiipijätimali (Ifrita kowaldi) on varpuslintu. Lajin taksonomia on osin epäselvä ja se on aiemmin luokiteltu kuuluvaksi muun muassa mutavaristen tai paratiisilintujen heimoihin. Nykyään sinilakki yleensä luetaan omaan sinilakkien heimoonsa (Ifritidae).
Ifrita kowaldi
L'Ifrita de Kowald (Ifrita kowaldi) est une espèce de petits oiseaux insectivores, endémique aux forêts tropicales de la Nouvelle-Guinée. Il mesure jusqu'à 16,5 cm de long et il a le plumage brun avec une couronne bleue et noire. Le mâle a une raie blanche derrière l'œil, mais chez la femelle la raie est jaune. Il grimpe le long du tronc des arbres à la recherche des insectes.
L'Ifrita de Kowald est l'unique espèce du genre Ifrita, lequel était placé dans la famille des Cinclosomatidae, puis des Corvidae. Aujourd'hui il est placé dans sa propre famille, les Ifritidae.
Ce passereau insolite appartient à l'un des seuls genres d'oiseaux contenant des espèces vénéneuses[1], les autres étant les oiseaux regroupés sous l’appellation de Pitohui[1],[2], qui vient aussi de la Nouvelle-Guinée. C'est en se nourrissant de Choresine, notamment de l'espèce Choresine nigriviolacea, que l'oiseau va acquérir sa toxicité[1].
La toxicité chez les Ifritas va se retrouver sur la peau et les plumes, principalement au niveau de la tête, des pattes, de la poitrine et du ventre[1]. C'est à cet endroit qu'un hypothétique prédateur attaquerait pour neutraliser le plus rapidement sa victime.
L'Ifrita de Kowald sécrète dans sa peau et ses plumes un poison appelé batrachotoxine[1] qui provoque un engourdissement et des picotements sur les personnes qui le touchent. Cependant, à plus forte dose, la batrachotoxine peut entraîner la mort de l'organisme, avec une dose létale de 2µg/kg.
Cette toxicité permet donc à l'oiseau de se protéger des parasites et des prédateurs.
Les études phylogéniques de Jønsson et al. (2011), Aggerbeck et al. (2014) et Schodde & Christidis (2014) montrent que cette espèce est une parente éloignée des Monarchidae, des Laniidae, des corbeaux, des paradisiers et des Corcoracidae. Le Congrès ornithologique international (classification 4.3, 2014) la déplace donc dans sa propre famille, les Ifritidae[3].
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Ifrita kowaldi
L'Ifrita de Kowald (Ifrita kowaldi) est une espèce de petits oiseaux insectivores, endémique aux forêts tropicales de la Nouvelle-Guinée. Il mesure jusqu'à 16,5 cm de long et il a le plumage brun avec une couronne bleue et noire. Le mâle a une raie blanche derrière l'œil, mais chez la femelle la raie est jaune. Il grimpe le long du tronc des arbres à la recherche des insectes.
L'Ifrita de Kowald est l'unique espèce du genre Ifrita, lequel était placé dans la famille des Cinclosomatidae, puis des Corvidae. Aujourd'hui il est placé dans sa propre famille, les Ifritidae.
L’ifrita di Kowald (Ifrita kowaldi (De Vis, 1890)) è un uccello passeriforme endemico della Nuova Guinea. È l'unica specie del genere Ifrita e della famiglia Ifritidae[2].
È una delle poche specie di uccelli potenzialmente velenose a causa della batracotossina presente nella sua pelle e nelle sue piume[3].
È un passeraceo che raggiunge 16–17 cm di lunghezza e un peso di 34–36 g[4]. Il piumaggio è bruno sul dorso, crema sulle parti ventrali. Sul capo dei maschi è presente una corona blu e nera e un ciuffo retrooculare bianco, che è invece giallo nelle femmine.
Ha una dieta prevalentemente insettivora, occasionalmente frugivora[4].
La stagione riproduttiva va da agosto a novembre.[4]
L'ifrita di Kowald è una delle poche specie di uccelli potenzialmente velenose. La sua pelle e le sue piume contengono batracotossina, un potente alcaloide neurotossico; l'ifrita ricava la tossina dai coleotteri del genere Choresine (Melyridae) di cui si ciba.[3]
La esatta collocazione tassonomica di questa specie è sempre stata controversa: storicamente ne è stata proposta la attribuzione alle famiglie Corvidae o Monarchidae, e a lungo è stata considerata come incertae sedis. Recentemente (ottobre 2014) il Congresso Ornitologico Internazionale ha ritenuto più appropriato collocarla in una famiglia a sé stante (Ifritidae)[2].
Sono note due sottospecie[2]:
L’ifrita di Kowald (Ifrita kowaldi (De Vis, 1890)) è un uccello passeriforme endemico della Nuova Guinea. È l'unica specie del genere Ifrita e della famiglia Ifritidae.
È una delle poche specie di uccelli potenzialmente velenose a causa della batracotossina presente nella sua pelle e nelle sue piume.
De blauwkapifrit (Ifrita kowaldi) is een vrij kleine zangvogel uit het monotypische geslacht Ifrita.
De blauwkapifrit is ongeveer 17 cm lang. De vogel is overwegend geelachtig bruin gekleurd, van onderen lichter dan van boven. De blauwkopfrit heeft een zwarte wenkbrauwstreep met daarboven een blauw kruinstreepje, vandaar de naam. Het mannetje heeft een witte streep achter zijn oog, het vrouwtje en onvolwassen vogels een vuilgele streep.
De vogel is endemisch in de berggebieden van Nieuw-Guinea en komt voor in bergbossen op een hoogte tussen de 2100 en 2600 meter boven de zeespiegel, vooral in secondair, vochtig nevelbos. De vogel lijkt qua gedrag erg op de leldikkop die voorkomt in vergelijkbaar habitat.[2]
De soort telt 2 ondersoorten:
De blauwkapfrit bezit als afweer het batrachotoxine, een gifstof die bekend is van pijlgifkikkers uit Midden- en Zuid-Amerika. Bekend is dat de vogels de gifstof niet zelf aanmaken. Waarschijnlijk krijgen ze het gif binnen via een giftige keversoort (Choresine pulchra) die als voedsel dient. Op deze manier komen ook de pijlgifkikkers aan hun giftige afscheiding. Batrachotoxine werd eerder aangetroffen in de huid en veren van de bergpitohui (Pitohui dichrous), de bonte pitohui (P. kirhocephalus) en de roestpitohui (P. ferrugineus).[3]
De blauwkapfrit wordt soms gerekend tot de Orthonychidae of tot verwanten van de soorten uit het geslacht Cinclosoma die nu in de aparte familie Psophodidae zijn geplaatst. Moleculair genetisch onderzoek wijst erop dat deze soort daar niet thuis hoort, maar dat de soort wel behoort tot de clade Corvoidea.[4] In de versie 4.3. van de IOC World Bird List staat deze soort als monotypische soort in de aparte familie Ifritidae.[5]
Bronnen, noten en/of referentiesDe blauwkapifrit (Ifrita kowaldi) is een vrij kleine zangvogel uit het monotypische geslacht Ifrita.
Blåkroneifrit (Ifrita kowaldi) er ein insektetande fugleart som lever i det indre av Ny-Guinea. Han er plassert som einaste medlemmen av slekta Ifrita, som historisk var plassert i familien vakteltrastar eller monarkar i ordenen sporvefuglar. Det ser no ut til at fuglen er meir rettvist plassert i sin eigen familie Ifritidae,[1] med norsk namn ifritfamilien.
Blåkroneifritar blir ca. 16 til 17 centimeter i kroppslengd og kan vege opp til 36 gram, og har gulaktig til brun fjørdrakt med ei blå og svart krone. Hannen har ein kvit strek bak auget, medan hoa her er gulfarga. Desse fuglane kryp på stammar og greiner på jakt etter insekt.
Denne gåtefulle fuglen representerer ein av berre tre fugleslekter kjent for å ha giftige medlemmar, dei andre er slekta Pitohui, òg frå Ny-Guinea, og slekta Colluricincla med arten lauvplystrar i Australia. Blåkroneifrit, nett som arten giftpitohui, har evne til sekresjon av batrachotoksin gjennom hud og fjører, noko som fører til kjenslelause og prikking hos dei som handterer fuglen. Gifta kjem inn i kroppen gjennom føda, spesielt frå biller i slekta Choresine.[2]
Storleiken på populasjonen er ikkje kjent, men er trudd å vere stabil og han er vanleg i utbreiingsområdet, arten er derfor kategorisert som livskraftig, LC.[3]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Blåkroneifrit Blåkroneifrit (Ifrita kowaldi) er ein insektetande fugleart som lever i det indre av Ny-Guinea. Han er plassert som einaste medlemmen av slekta Ifrita, som historisk var plassert i familien vakteltrastar eller monarkar i ordenen sporvefuglar. Det ser no ut til at fuglen er meir rettvist plassert i sin eigen familie Ifritidae, med norsk namn ifritfamilien.
Blåkroneifrit (Ifrita kowaldi) er en monotypisk spurvefugl (Passeriformes) i slekten Ifrita. Arten er endemisk for Ny-Guineahøylandet på Ny-Guinea. Ifrita er eneste slekt i familien Ifritidae (ifritfamilien), som hører til gruppen av sangfugler (Passeri).
Blåkroneifrit er utbredt fra Weylandfjellene og Nassaufjellene og videre østover, gjennom Maokefjellene, Bismarckfjellene og Owen Stanleyfjellene, inkludert fjellene på Huonhalvøya.[1]
Arten trives i fuktig montan regnskog, spesielt skog med mye mose, og habiterer i høyder omkring 1 460–3 680 moh, men er mest vanlig omkring 2 000–2 900 moh.[1]
Blåkroneifrit blir omkring 16–17 cm lang og veier typisk cirka 34–36 g.[1] Hannen har ei karakteristisk krone av skinnende blått på en ellers sort isse. Fjærdrakten ellers har mørkerk olivengrønn overside (og stjert) og okergul underside, men noe lysere farge struperegionen. Nebbet er kort og øynene mørke. Arten har sorte kinn. Hannen har en okergul øyering rundt øyet, samt en lengre hvit strek fra bakkant av øyet og bakover mot nakken. Hunnens kinnstrek er okergul.[1]
Det finnes ganske store variasjoner i utfargingen, men ingen som kvalifiserer for egne underarter. Det skyldes at variasjonene også finnes innenfor de samme populasjonene og utbredelsesområdene, og derfor ikke kan relateres til verken enkelte populasjoner eller bestemte geografiske områder.[2] Det har imidlertid blitt foreslått å skille ut populasjonen i den sentrale og østlige utbredelsen som en egen underart; brunnea, som hevdes å være mer brunoliven på oversiden og å ha en mer rustbrun stjert, men en slik deling savner et klart geografisk mønster, siden all variasjon synes å være klinal.[2][1]
Blåkroneifriter eter helst insekter, inkludert biller (Coleoptera), og av og til litt myk frukt. Maten finner den blant annet i gammel fallved og gjennom å klatre på trestammene og greinene til trær. Arten bruker stjerten som støtte når den klatrer. Det er også kjent at den kan slå seg sammen med andre arter når den eter eller leter etter mat.[1]
Blåkroneifriten er sammen løvplystrer (Colluricincla megarhyncha) og arter av pitohuier (Pitohui) de eneste fuglene i verden som er toksiske.[3] Fuglene har kraftige toksiner i hud og fjær (oppdaget av ornitologen Jack Dumbacher i 1989), og selv om kjøttet er mindre toksisk bør det trolig ikke spises. Allikevel gjør lokalbefolkningen det, men det krever kunnskap og nøyaktighet. Skinn og fjær må fjernes først, uten at toksinet sprer seg til kjøttet.
Giften består av et homobatrachotoksin (et steroid nevrotoksisk alkaloid derivat i gruppen batrachotoksiner).[4][5] Dette er en ekstremt potent gift, som først ble oppdaget hos pilgiftfrosker (i slekten Phyllobates) i Sør-Amerika. Eksperimenter med laboratoriemus viser at batrachotoxin er en av de mest potente alkaloider som er kjent. Effekten på mus (injisert under huden) er ifølge LD50 er 2 µg/kg.[6] Det betyr at toksisiteten er femten ganger større enn for curare, over 250 ganger større enn stryknin,[7] og hele 10 000 ganger større enn for nervegassen sarin.[8]
Det er ukjent om giften gjør disse fuglene mindre sårbare for sine naturlige predatorer, men den kan tenkes å være en forsvarsmekanisme. Likeledes er det, som for pilfroskene, uklart hva kilden til toksinene er. En hypotese er at giften stammer fra næringsopptaket og kommer fra børstebiller i slekten Choresine. Lokalbefolkningen der fuglene lever hevder at billene gir lignende reaksjoner (nummenhet) i huden, munnen og øynene som fuglene gir. Studier viser dessuten at disse artene eter sånne biller.[3][5][9]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Frith et al. (2017).[10] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[11] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende artsuttrykk.
Blåkroneifrit (Ifrita kowaldi) er en monotypisk spurvefugl (Passeriformes) i slekten Ifrita. Arten er endemisk for Ny-Guineahøylandet på Ny-Guinea. Ifrita er eneste slekt i familien Ifritidae (ifritfamilien), som hører til gruppen av sangfugler (Passeri).
Multimedia w Wikimedia Commons Modrogłówka[8] (Ifrita kowaldi) – gatunek ptaka z rodziny modrogłówek (Ifritidae), której jest jedynym przedstawicielem. Mały ptak zamieszkujący Nową Gwineę, nie zagrożony wyginięciem. Modrogłówki należą do drugiego, obok Pitohui, rodzaju, którego przedstawiciele są trujący[9]. Pochodzenie batrachotoksyn znajdujących się w ciele ptaków z obu rodzajów jest niejasne, prawdopodobnie ptaki pozyskują ją z pokarmu[9].
Modrogłówka występuje w Nowej Gwinej zamieszkując w zależności od podgatunku[10][11]:
Gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez Charlesa Waltera De Visa w 1890 roku pod nazwą Todopsis kowaldi[4]. Jako miejsce typowe holotypu (najprawdopodobniej młody samiec) autor wskazał góry Owen Stanley w Nowej Gwinei[4]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Ifrita opisanego przez Waltera Rothschilda w 1898 roku na łamach czasopisma Bulletin of the British Ornithologists' Club[3]. Modrógłówki są daleko spokrewnione z monarkami (Monarchidae), dzierzbami (Laniidae), krukowatymi (Corvidae), cudowronkami (Paradisaeidae) i skałowronami (Corcoracidae)[12][13][14][2], jednak zachodzi potrzeba bardziej kompleksowych badań dla określenia ich najbliższego pokrewieństwa[15]. Wyróżniono dwa podgatunki[10][11].
Nazwa rodzajowa pochodzi od słowa ‘ifrīt w legendach arabskich oznaczającego „ducha, dżina”[16]. Odnosi się to do zagadkowego pokrewieństwa modrogłówki w stosunku do innych taksonów[10]. Epitet gatunkowy honoruje Charlesa Adolpha Kowalda, brytyjskiego oficera służącego na Nowej Gwinei oraz kolekcjonera[16].
Długość ciała 16–17 cm, masa ciała 34–36 g[10]. U samca podgatunku nominatywnego pióra korony czarne z błyszczącymi, niebieskimi końcówkami (korona sprawia wrażenie niebieskiej z czarnymi piórami pośrodku i na jej granicach), środkowa część karku z małą, ochrową łatą. Powierzchnia między okiem a nasadą dzioba biaława, boki głowy ochrowe, nad oczodołami krótka biała linia, za oczodołami biała lub płowa linia ciągnąca się do ucha. Górne części ciała, w tym pokrywy nadskrzydłowe i ogon, ciemnobrązowe. Dolne części ciała ochrowe, gardło jaśniejsze, brzuch i boki jasno-oliwkowe. Tęczówka ciemnobrązowa, dziób brązowy, nogi szaro-oliwkowe. Samica podobna do samca, ale linia zaoczodołowa koloru blado-ochrowego. Osobniki młodociane przypominają samicę, ale czoło jest koloru ochrowo-brązowego, pióra na skrzydle ochrowy. Podgatunek brunnea różni się od nominatywnego brązowo-oliwkowymi górnymi częściami ciała, natomiast lotki i ogon są bardziej rdzawo-brązowe[10].
Modrogłówka jest najprawdopodobniej gatunkiem osiadłym, zamieszkującym górskie lasy, w szczególności lasy omszałe[10]. Występuje na wysokości 1460-3680 m n.p.m., głównie na 2000–2900 m n.p.m.[10].
W skład pożywienia modrogłówki wchodzą głównie owady, w tym chrząszcze (Coleoptera), od czasu do czasu uzupełnia pokarm o miękkie owoce[10]. Pokarm zdobywa na opadłych polanach lub na gałęziach drzew[10]. Skrada się w górę pnia i na gałęzie w sposób podobny do kowalików (Sitta)[10]. Wisząc na gałęziach, używając ogona jako podpory, sonduje językiem porastający je mech[10]. Łączy się w stada z innymi żerującymi ptakami[10].
Gniazdo z jajem obserwowano we wrześniu, gniazda z pisklęciem w październiku oraz pod koniec listopada, pierzące się ptaki pod koniec sierpnia, co wskazuje że okres rozrodczy przypada na środkową i późną porę suchą, początek pory deszczowej i co najmniej koniec pory deszczowej[10]. Gniazdo głębokie, pokaźnych rozmiarów, o kształcie grubościennej miski, wyłożone zielonym mchem i liśćmi paprociami, drobnymi pnączami lub korzonkami, zazwyczaj umieszczone na drzewie 3,6 m nad ziemią[10]. Samica składa jedno białe z jasno-czarnymi i fioletowo-czarnymi plamami jajo, o średnicy 25,8×20,7 mm[10]. Brak dalszych informacji na temat wychowu młodych.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern – najmniejszej troski)[7]. Wielkość globalnej populacji nie jest znana, ale gatunek ten ocenia się na ogół dość powszechnie występujący, choć słabo rozpowszechniane w wielu miejscach jego występowania[17].
J.P.J.P. Dumbacher J.P.J.P., T.F.T.F. Spande T.F.T.F., J.W.J.W. Daly J.W.J.W., Batrachotoxin alkaloids from passerine birds: A second toxic bird genus (Ifrita kowaldi) from New Guinea, „Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America”, 97 (24), 2000, s. 12970–12975, DOI: 10.1073/pnas.200346897, ISSN 0027-8424, PMID: 11035772, PMCID: PMC27162 [dostęp 2017-03-26] .c? Modrogłówka (Ifrita kowaldi) – gatunek ptaka z rodziny modrogłówek (Ifritidae), której jest jedynym przedstawicielem. Mały ptak zamieszkujący Nową Gwineę, nie zagrożony wyginięciem. Modrogłówki należą do drugiego, obok Pitohui, rodzaju, którego przedstawiciele są trujący. Pochodzenie batrachotoksyn znajdujących się w ciele ptaków z obu rodzajów jest niejasne, prawdopodobnie ptaki pozyskują ją z pokarmu.
Ifrita kowaldi je majhna žužkojeda ptica, endemična v deževnih gozdovih na Novi Gvineji. V dolžino meri okoli 16,5 cm ter ima rumeno rjavo obarvano perje s črno-modro krono na glavi. Samec ima belo črto za očesom, samica pa temno rumeno črto. Podnevi večino časa sedi na deblih in vejah ter išče žuželke.
Je edina vrsta v rodu Ifrita, ki spada v družino Cinclosomatidae. Rod Ifrita je poleg tega eden od treh rodov ptic (druga dva sta Pitohui in Colluricincla), pri katerih so nekateri pripadniki strupeni.
Tako kot ptič vrste Pitohui dichrous izloča batrahotoksin iz kože. Že samo dotik perja povzroči otopelost in mravljinčenje v prstih. Sam toksin ptiči ne sintetizirajo sami, pač pa ga pridobijo preko hrane, natančneje iz rodu hroščev Choresine.[2]
Ifrita kowaldi je majhna žužkojeda ptica, endemična v deževnih gozdovih na Novi Gvineji. V dolžino meri okoli 16,5 cm ter ima rumeno rjavo obarvano perje s črno-modro krono na glavi. Samec ima belo črto za očesom, samica pa temno rumeno črto. Podnevi večino časa sedi na deblih in vejah ter išče žuželke.
Je edina vrsta v rodu Ifrita, ki spada v družino Cinclosomatidae. Rod Ifrita je poleg tega eden od treh rodov ptic (druga dva sta Pitohui in Colluricincla), pri katerih so nekateri pripadniki strupeni.
Tako kot ptič vrste Pitohui dichrous izloča batrahotoksin iz kože. Že samo dotik perja povzroči otopelost in mravljinčenje v prstih. Sam toksin ptiči ne sintetizirajo sami, pač pa ga pridobijo preko hrane, natančneje iz rodu hroščev Choresine.
Ifrit[2] (Ifrita kowaldi) är en säregen tätting med förekomst på Nya Guinea som utgör den egna familjen Ifritidae.[3] Den är en av mycket få fågelarter som är giftiga.
Ifriten är en upp till 16,5 centimeter lång tätting. Den har gulbrun fjäderdräkt och en karakteristisk blå och svart hätta. Hanen har ett vitt streck bakom ögat som hos honan är dovt gult. Sången är dels en serie fem eller sex snabba vassa toner, dels en mera högljudd och musikalisk stigande och fallande ramsa med tonen av en gummianka.[4]
Ifrit förekommer endast på Nya Guinea. Den behandlas antingen som monotypisk eller delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Ifriten placeras som ensam art i släktet Ifrita. Länge placerades den i familjen monarker (Monarchidae), men DNA-studier[5] visar att den utgör en egen utvecklingslinje och förs numera till den egna familjen Ifritidae.[3][6][7]
Fågeln hittas i mossiga bergsskogar på en höjd av 2000 till 2900 meter. Den födosöker utmed stammar och grenar på jakt efter insekter likt en nötväcka.[4] Den lägger endast ett ägg i en tjockväggad boskål placerad tre till sex meter ovan mark.[4]
Ifriten är en av mycket få fågelarter som är giftiga.[8] Giftet, batrachotoxin, kommer från skalbaggar (Choresine) som ingår i ifritens diet. Den som handhar fågeln kan känna av det i form av stickningar och domningar.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som generellt ganska vanlig om än tunt utspridd på många platser.[9]
En ifrit är ett övernaturligt väsen i vissa arabiska sagor. Det vetenskapliga artnamnet kowaldi hedrar Karl (eller Charles) Adolph Kowald (död 1896), en tysk naturforskare, tolk, myndighetsperson och samlare av specimen på Nya Guinea.[10]
Wikispecies har information om Ifrita kowaldi.
Wikimedia Commons har media som rör Ifrita kowaldi.
Ifrit (Ifrita kowaldi) är en säregen tätting med förekomst på Nya Guinea som utgör den egna familjen Ifritidae. Den är en av mycket få fågelarter som är giftiga.
Родова назва походить від арабського іфрит — джин або дух[3]. Видовий епітет походить від прізвища англ. C. Kowald (fl. 1890) — агента уряду й колекціонера на Британській Новій Гвінеї[4].
Невеликий комахоїдний птах, який досягає ваги приблизно 35 грамів, має довжину до 16–17 см і жовтувато-коричневе оперення з синьою і чорною верхньою частиною голови. Самець має білу смугу позаду очей, а самиця — тьмяно-жовту. Як і Pitohui dichrous має батрахотоксин (алкалоїди) на своїй шкірі та пір'ях, що викликає оніміння і поколювання в тих, хто торкається птаха. Токсин набувається з частиною їжі, зокрема, з жуками роду Choresine.
Ендемік тропічних лісів Нової Гвінеї. Населяє гірський ліс, особливо моховий ліс; на висотах 1460–3680 м, переважно 2000—2900 м.
Птахи харчуються комахами, іноді — м'якими фруктами. Їжа розшукується як на деревах, так і на землі. По дереву рухається як повзик звичайний (Sitta europaea), використовуючи хвіст як опору. Ймовірно, веде відносно малорухливий спосіб життя. Гнізда з яйцями були помічені у вересні, гніздо з пташенятами в жовтні і листопаді, це означає що пора розмноження в птахів у середині сухого сезону і в кінці. Гніздо — велика товстостінна кулька моху та папороті, переплетена вусиками й тонкими корінцями.
Це незавершена стаття з орнітології.Ifrita kowaldi là một loài chim nhỏ ăn sâu bọ, đặc hữu các rừng mưa miền núi New Guinea. Nó là loài duy nhất của chi Ifrita.
Theo truyền thống, nó từng được xếp trong các họ như Bowdleriidae, Timaliidae, Orthonychidae, Eupetidae, Cinclosomatidae, Monarchidae.[3] Các kết quả nghiên cứu gần đay cho thấy nó có quan hệ họ hàng gần với Monarchidae nên có thể xếp trong họ này hoặc tách riêng thành họ đơn loài có danh pháp Ifritidae do sự phân chia giữa chúng là khá dài (~`23 triệu năm trước).[4]
Loài chim này dài tới 16,5 cm và có bộ lông màu nâu ánh vàng với chỏm đầu màu xanh lam và đen. Chim trống có sọc trắng phía sau mắt, trong khi sọc của chim mái là màu vàng xỉn. Nó leo trèo trên thân và cành cây để bắt sâu bọ.
Loài chim kỳ dị này là một trong số ít các loài chim có độc, các loài còn lại thuộc về các chi Pitohui (hiện tại tách ra thành các chi Pitohui s.s., Ornorectes, Pseudorectes, Melanorectes) cũng từ New Guinea cũng như Colluricincla. Giống như Pitohui, nó tiết batrachotoxin vào da và lông của nó, gây ra chứng dị cam cho những ai tiếp xúc với con chim này. Độc tố thu được từ một bộ phận trong thức ăn của nó, đặc biệt là từ các loài bọ cánh cứng Choresine.[5]
Ifrita kowaldi là một loài chim nhỏ ăn sâu bọ, đặc hữu các rừng mưa miền núi New Guinea. Nó là loài duy nhất của chi Ifrita.
Theo truyền thống, nó từng được xếp trong các họ như Bowdleriidae, Timaliidae, Orthonychidae, Eupetidae, Cinclosomatidae, Monarchidae. Các kết quả nghiên cứu gần đay cho thấy nó có quan hệ họ hàng gần với Monarchidae nên có thể xếp trong họ này hoặc tách riêng thành họ đơn loài có danh pháp Ifritidae do sự phân chia giữa chúng là khá dài (~`23 triệu năm trước).
Loài chim này dài tới 16,5 cm và có bộ lông màu nâu ánh vàng với chỏm đầu màu xanh lam và đen. Chim trống có sọc trắng phía sau mắt, trong khi sọc của chim mái là màu vàng xỉn. Nó leo trèo trên thân và cành cây để bắt sâu bọ.
Loài chim kỳ dị này là một trong số ít các loài chim có độc, các loài còn lại thuộc về các chi Pitohui (hiện tại tách ra thành các chi Pitohui s.s., Ornorectes, Pseudorectes, Melanorectes) cũng từ New Guinea cũng như Colluricincla. Giống như Pitohui, nó tiết batrachotoxin vào da và lông của nó, gây ra chứng dị cam cho những ai tiếp xúc với con chim này. Độc tố thu được từ một bộ phận trong thức ăn của nó, đặc biệt là từ các loài bọ cánh cứng Choresine.
Синеголо́вая ифри́та[1] или синеша́почная ифри́та[2] (лат. Ifrita kowaldi) — вид птиц из отряда воробьинообразных, единственный в роде ифрит[2] (Ifrita) и семействе Ifritidae[3]. Эндемик Новой Гвинеи. Один из нескольких видов ядовитых птиц.
Родовое название происходит от арабского ифрит — «джинн» или «дух»[4]. Видовое название было дано в честь проходившего службу в Новой Гвинее британского офицера и коллекционера Чарльза Ковальда[5].
Небольшая насекомоядная птица, достигающая веса около 35 граммов, имеющая длину до 16—17 сантиметров и желтовато-коричневое оперение с сине-чёрной верхней частью головы. У самца имеется белая, у самки — тускло-жёлтая полоска за глазами.
На коже и перьях содержится яд батрахотоксин, который вызывает чувство покалывания и онемения у касающегося птицы. Механизм накопления яда схож с аналогичным у других ядовитых птиц, например, двухцветной дроздовой мухоловки: яд накапливается из-за употребления в пищу ядовитых жуков рода Choresine[6].
Вид эндемичен для Новой Гвинеи[7]. Обитает в туманных лесах[7] на высотах 1460—3680 метров[8].
Синеголовые ифриты питаются насекомыми, иногда — мягкими фруктами. Еду птица добывает как на деревьях, так и на земле. По деревьям передвигается как поползень обыкновенный, используя хвост в качестве опоры. Вероятно, ведёт относительно малоподвижный образ жизни. Гнёзда с яйцами были замечены в сентябре, с птенцами — в октябре и ноябре. Гнездо — крупный толстостенный шар из мха и папоротника, переплетённый тонкими корешками и стеблями.
Синеголо́вая ифри́та или синеша́почная ифри́та (лат. Ifrita kowaldi) — вид птиц из отряда воробьинообразных, единственный в роде ифрит (Ifrita) и семействе Ifritidae. Эндемик Новой Гвинеи. Один из нескольких видов ядовитых птиц.
ズアオチメドリ
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : Ifritidae 属 : ズアオチメドリ属ズアオチメドリ(Ifrita kowaldi)は、鳥綱スズメ目Ifritidae科ズアオチメドリ属に分類される鳥類。本種のみでIfritidae科ズアオチメドリ属を構成する。
ズアオチメドリは羽に神経毒を持つ鳥類で、有毒動物の一種である。毒を持つ鳥は珍しく、他にカワリモリモズとズグロモリモズ、チャイロモズツグミしかいない[要出典]。
生息数の推移についての報告はないが、一方で大幅な減少も見られないため安定しており、絶滅の可能性は低いと考えられている[1]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ズアオチメドリ(Ifrita kowaldi)は、鳥綱スズメ目Ifritidae科ズアオチメドリ属に分類される鳥類。本種のみでIfritidae科ズアオチメドリ属を構成する。
ズアオチメドリは羽に神経毒を持つ鳥類で、有毒動物の一種である。毒を持つ鳥は珍しく、他にカワリモリモズとズグロモリモズ、チャイロモズツグミしかいない[要出典]。
