Aethopyga siparaja (Raffles 1822)

Aethopyga siparaja^[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Nectariniidae.
Evn broadel Singapour an hini eo^[2].

Anvet e voe Certhia Siparaja (kentanv) da gentañ-penn (e 1822) gant an naturour breizhveuriat Thomas Stamford Raffles (1781-1826).

Doareoù pennañ

Aethopyga siparaja flavostriata, tresadenn gant Wolf (1865).

Boued

Bevañ a ra diwar sun-bleuñv dreist-holl ha kemer amprevaned ivez.

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver ar pevarzek isspesad^[3] anezhañ en Azia :

• Aethopyga siparaja beccarii, e kreiz ha kreisteiz Sulawesi,
• A. s. cara, Hume, 1874, e kreisteiz Myanmar ha hanternoz Thailand,
• A. s. flavostriata, e hanternoz Sulawesi,
• A. s. heliogona, e Jawa,
• A. s. insularis, e Phu Quoc (un enezenn er-maez da greisteiz Kambodja),
• A. s. labecula, eus menezioù Himalaya ha Bangladesh, dre vMyanmar (nemet er c'hreisteiz), da walarn Laos ha gwalarn Viêt Nam,
• A. s. mangini, e gevred Thailand ha kreiz ha kreisteiz Indez-Sina,
• A. s. natunae, e Natuna (gwalarn Borneo),
• A. s. nicobarica, Hume, 1873, en Inizi Nikobar,
• A. s. owstoni, e gevred Sina,
• A. s. seheriae, e menezioù Himalayan hanternoz India, kornôg Bangladesh,
• A. s. siparaja, e kreisteiz Malezia, Sumatera ha Borneo,
• A. s. tonkinensis, e kreisteiz Sina ha biz Viêt Nam,
• A. s. trangensis, e kreisteiz Thailand, hanternoz Malezia.

Liammoù diavaez

• (en) Aethopyga siparaja war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Aethopyga siparaja war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

Muioc'h a restroù diwar-benn

Aethopyga siparaja

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn haul rhuddgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar haul rhuddgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aethopyga siparaja; yr enw Saesneg arno yw Yellow-backed sunbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar haul (Lladin: Nectarinidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. siparaja, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r aderyn haul rhuddgoch yn perthyn i deulu'r Adar haul (Lladin: Nectarinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Strdimil karmínovoprsý (Aethopyga siparaja) je druh pěvce z čeledi strdimilovitých. Vyskytuje se v tropické jižní Asii, především v Indii, Bangladéši, Myanmaru a Indonésii. Vytváří několik poddruhů, které se od sebe zbarvením mírně liší.

Popis

Strdimil karmínovoprsý měří na délku přibližně 11 centimetrů. Zobák je na konci zakřivený směrem dolů. Obsahuje trubkovitý jazyk, kterým tento pták vybírá netvar z květin. Nektar tvoří hlavní složku jeho potravy. Vyskytuje se v lesích i v kultivovaných, lidmi osídlených oblastech. Sameček tohoto druhu má karmínovou náprsenku (odtud druhové jméno), přičemž záda jsou hnědočervená, stehna žlutá a bříško je olivové barvy. Samičky jsou mnohem méně pestře zbarveny; náprsenku mají žlutou, přičemž záda jsou olivově zelená.

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]

• Profil taxonu na BioLib.cz
• Informace o strdimilu karmínovoprsém na webu Beauty of Birds (anglicky)

Der Karmesinnektarvogel (Aethopyga siparaja), auch Gelbrückennektarvogel genannt, ist ein 10 bis 13 Zentimeter großer Vertreter aus der Familie der Nektarvögel.

Aussehen

Karmesinnektarvogel (Weibchen)

Das Männchen ist an der Brust, Kehle, Kopf und dem vorderen Teil des Rückens rötlich gefärbt. Der Schnabel, der obere Teil des Kopfes und die Flügel sind schwarz. Der bis zu 5 Zentimeter lange Schwanzansatz des Männchens ist auffällig gelb und der übrige Teil ist grünlich gefärbt. Das Prachtgefieder tragen die Männchen ganzjährig. Das Weibchen ist unauffällig bräunlich grün gefärbt, wobei der Bauch und die Schwanzunterseite etwas heller sind.

Verbreitung und Lebensraum

Diese Art kommt in Indien, Malaysia, Philippinen und anderen Teilen Südostasiens und auf den Inseln Sumatra und Borneo vor. Dort bewohnt diese Art die Urwälder bis in eine Höhe von 1300 Metern, kommt aber auch in menschlichen Gärten und Plantagen vor.

Lebensweise

Die Vögel sind standorttreu. Sie suchen an Bäumen und Pflanzen nach Nektar. Sie vollführen einen Schwirrflug, ähnlich dem der Kolibris. Dabei stechen sie zu lange Blüten von unten an, um so mit ihrer röhrenförmigen Zunge an den Nektar zu kommen. Bevorzugt werden vor allem rote und rosa Blütenfarben. Daneben fangen die Vögel auch kleinere Insekten und Spinnen. Außerhalb der Fortpflanzungszeit führen sie ein Leben als Einzelgänger.

Fortpflanzung

Zur Brutzeit bauen die Vögel gemeinsam ein birnenförmiges Nest aus Gräsern, Moosen und Spinnenseide, welches sie an langen überstehenden Zweigen, im dichten Gebüsch anlegen. In das Nest legt das Weibchen 2 bis 3 cremefarbene, rotbraun gefleckte Eier. Die Brutzeit beträgt ca. 2 Wochen. Die Jungvögel werden von beiden Elternteilen im Nest versorgt.

Gefährdung

Aufgrund ihrer weiteren Verbreitung und weil für diese Art keinerlei Gefährdungen bekannt sind, stuft die IUCN diese Art als (=least concern – nicht gefährdet) ein.

Unterarten

Es sind vierzehn Unterarten bekannt:^[1]

• Aethopyga siparaja seheriae (Tickell, 1833)^[2] – Diese Unterart kommt in den Vorbergen des Himalayas im Norden Indiens und im Westen von Bangladesch vor.
• Aethopyga siparaja labecula (Horsfield, 1840)^[3] – Diese Subspezies kommt im Osten des Himalayas über Bangladesch und Myanmar mit Ausnahme des Südens in den Nordwesten von Laos sowie Vietnam vor.
• Aethopyga siparaja owstoni Rothschild, 1910^[4] – Diese Unterart ist im Südosten Chinas verbreitet.
• Aethopyga siparaja tonkinensis Hartert, 1917^[5] – Diese Subspezies ist im Süden Chinas und dem Nordosten Vietnams verbreitet.
• Aethopyga siparaja mangini Delacour & Jabouille, 1924^[6] – Diese Unterart kommt im Südosten Thailands und dem zentralen und südlichen Indochina vor.
• Aethopyga siparaja insularis Delacour & Jabouille, 1928^[7] – Diese Subspezies kommt auf Dao Phu Quoc vor.
• Aethopyga siparaja cara Hume, 1874^[8] – Diese Unterart ist im Süden Myanmars und dem Norden Thailands verbreitet.
• Aethopyga siparaja trangensis Meyer de Schauensee, 1946^[9] – Das Verbreitungsgebiet dieser Unterart ist der Süden Thailands und der Norden der Malaiischen Halbinsel
• Aethopyga siparaja siparaja (Raffles, 1822)^[10] – Die Nominatform kommt im Süden der Malaiischen Halbinsel, auf Sumatra und auf Borneo vor.
• Aethopyga siparaja nicobarica Hume, 1873^[11] – Das Verbreitungsgebiet dieser Unterart sind die Nikobaren.
• Aethopyga siparaja heliogona Oberholser, 1923^[12] – Diese Subspezies ist auf Java verbreitet.
• Aethopyga siparaja natunae Chasen, 1935^[13] – Diese Unterart kommt auf den Nikobaren nordwestlich von Borneo vor.
• Aethopyga siparaja flavostriata (Wallace, 1865)^[14] – Diese Unterart ist im Norden Sulawesis verbreitet.
• Aethopyga siparaja beccarii Salvadori, 1875^[15] – Diese Subspezies kommt im zentralen und südlichen Teil Sulawesis vor.

Etymologie und Forschungsgeschichte

Thomas Stamford Raffles beschrieb den Karmesinnektarvogel unter dem Namen Certhia siparaja. Einen Fundort nannte er nicht.^[10] 1850 führte Jean Louis Cabanis die Gattung Aethopyga u. a. für den Karmesinnektarvogel ein.^{[16][A 1]} Der Gattungsname setzt sich auf »aithos αιθος« für »Feuer« und »-pygos, pygē -πυγος, πυγη« für »-steißig, Steiß, Bürzel« zusammen.^[16]

Das Artepitheton ist malaischen Ursprungs, dort bedeutet »Sipa raja« »General der Armee«.^[17] »Owstoni« ist dem britischen Sammler und Geschäftsmann Alan Owston (1853–1915),^[18] »beccarii« dem italienischen Botaniker und Sammler Odoardo Beccari (1843–1920)^[19], »mangini« dem französischen Botaniker und Direktor des Muséum national d’histoire naturelle Louis Alexandre Mangin (1852–1937)^[20], gewidmet. Gleich mehrere Namen sind Toponyme. So bezieht sich »tonkinensis« auf das französische Protektorat Tonkin^[5], »trangensis« auf die thailändische Provinz Trang,^[9] »nicobarica« auf die Nikobaren^[11], »natunae« auf die Natuna-Inseln^[13] und »seheriae« aus Seheria,^[2] einem Ort im Distrikt Purulia in Westbengalen.^{[A 2]} »Insularis« bezieht sich allgemein auf Inselbewohner und leitet sich vom lateinischen »insula, insulae« für »Insel« ab.^[21] »Labecula« leitet sich vom lateinischen »labes, labis« für »Flecken« ab.^[22] Das lateinische Wort »carus« bedeutet »teuer, wertvoll«.^[23] »Flavostriata« ist ein lateinisches Wortgebilde aus »flavus« für »gelb, goldgelb« und »striatus, striare« für »gestreift, streifen« . »Heliogona« setzt sich aus dem griechischen »hēlios ἡλιος« für »Sonne« und »gonē, gonēs -γονη, γονης« für »Nachwuchs, Spross« zusammen.^[24]

Quellenangabe

• Christopher M. Perrins: Die große Enzyklopädie der Vögel. Aus dem Englischen, Orbis-Verlag, München 1996, ISBN 3-572-00810-7, S. 307, 309.
• Jiří Felix (Hrsg.), Květoslav Hísek: Tierwelt Asiens in Farbe. Aus dem Tschechischen von Ingeborg Šestáková. Karl Müller Verlag, Erlangen 1989, S. 72–73
• Philip Withfield (Hrsg.): Das große Weltreich der Tiere. Planet Medien AG, Zug 1992, ISBN 3-8247-8614-1, S. 362–363.
• Wilhelm Eigener (Hrsg.), Erna Mohr: Enzyklopädie der Tiere. Band 2, Weltbild, Augsburg 1991, ISBN 978-3-89350-361-2, S. 374.
• Samuel Richard Tickell: List of Birds, collected in the Jungles of Borabhúm and Dholbhúm. In: The journal of the Asiatic Society of Bengal. Band 2, Nr. 23, 1833, S. 568–583 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Thomas Walker Horsfield: Dr. Horsefield communicated to the Meeting a “list of Mammalia and Birds collected in Assam by John McClelland, Esq., Assistant-Surgeon in the service of East India Company, Bengal Establishment, Member of the late Deputation which was sent into that country for the purpose of investigating the nature of the Tea Plant”. In: Proceedings of the Zoological Society of London. Band 7, Nr. 82, 22. Oktober 1839, S. 146–167 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Lionel Walter Rothschild: The Hon. Walter Rothschild exhibited an example of a new Sunbird, which he described as follows:. In: Bulletin of the British Ornithologists’ Club. Band 25, Nr. 156, 1910, S. 32 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Ernst Hartert: Dr. Ernst Harter described three new subspecies of birds as follows:. In: Bulletin of the British Ornithologists' Club. Band 38, Nr. 227, 1917, S. 6–7 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Jean Théodore Delacour, Pierre Jabouille: The following descriptions of twelve new species and subspecies from French Indo-China were forwarded by Messrs Jean Delacour and Pierre Jabouille. In: Bulletin of the British Ornithologists' Club. Band 45, Nr. 291, 1924, S. 28–35 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Jean Théodore Delacour, Pierre Jabouille: Mr. Delacour exhibited and described, on behalf of M. P. Jabouille and himself, twenty-one new forms of Birds collected in Indo-China during their fourth expedition in 1927-1928. In: Bulletin of the British Ornithologists' Club. Band 48, Nr. 325, 1928, S. 125–136 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Allan Octavian Hume: Novelities. In: Stray feathers. Journal of ornithology for India and its dependencies. Band 1, Nr. 5, 1873, S. 404–415 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Allan Octavian Hume: A first List of Birds of the Tenasserim Provinces. In: Stray feathers. Journal of ornithology for India and its dependencies. Band 2, Nr. 6, 1874, S. 467–484 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Rodolphe Meyer de Schauensee: On Siamese birds. In: Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Band 98, 1846, S. 1–83, JSTOR:4064390.
• Thomas Stamford Raffels: Second Part of the descriptive Catalogue of a Zoological Collection made in the Island of Sumatra and its vicinity. In: Transactions of the Linnean Society of London. Band 13, Nr. 2, 1822, S. 277–340 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Harry Church Oberholser: Descriptions of new East Indian Nectariniidae. In: Journal of the Washington Academy of Sciences. Band 13, 1923, S. 226–232 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Frederick Nutter Chasen: Nine new races of Natuna birds. In: Bulletin of the Raffles Museum. Band 9, 1934, S. 92–97 (lkcnhm.nus.edu.sg [PDF; 427 kB; abgerufen am 25. August 2015]).
• Alfred Russel Wallace: Descriptions of New Birds From the Malay Archipelago. In: Proceedings of the Scientific Meetings of the Zoological Society of London for the Year 1865. Band 2, 1865, S. 474–481 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• Tommaso Salvadori: Intorno a due collezioni di uccello di Celebes inviate al Museo Civico di Genova dal D.r O. Beccari e dal Sig. A. Bruijn. In: Annali del Museo civico di storia naturale di Genova (= 1). Band 7, 1875, S. 641–681 (biodiversitylibrary.org [abgerufen am 25. August 2015]).
• James A. Jobling: Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm, London 2010, ISBN 978-1-4081-2501-4.
• Jean Louis Cabanis, Ferdinand Heine junior: Museum Heineanum Verzeichniss der ornithologischen Sammlung des Oberamtmann Ferdinand Heine auf Gut St. Burchard vor Halberstadt, I. Theil, die Singvögel enthaltend. R. Frantz, Halberstadt Oktober 1851 (reader.digitale-sammlungen.de [abgerufen am 27. August 2015]).

Einzelnachweise

1. ↑ IOC World Bird List Dippers, leafbirds, flowerpeckers & sunbirds
2. ↑ ^{a b} Samuel Richard Tickell, S. 577.
3. ↑ Thomas Walker Horsfield, S. 167.
4. ↑ Lionel Walter Rothschild, 2. Baron Rothschild, S. 32.
5. ↑ ^{a b} Ernst Hartert, S. 7.
6. ↑ Jean Théodore Delacour u. a. (1924), S. 34.
7. ↑ Jean Théodore Delacour u. a. (1928), S. 134.
8. ↑ Allan Octavian Hume (1874), S. 473.
9. ↑ ^{a b} Rodolphe Meyer de Schauensee, S. 79.
10. ↑ ^{a b} Thomas Stamford Raffels, S. 299.
11. ↑ ^{a b} Allan Octavian Hume (1873), S. 412.
12. ↑ Harry Church Oberholser, S. 232.
13. ↑ ^{a b} Frederick Nutter Chasen, S. 97.
14. ↑ Alfred Russel Wallace, S. 478, Tafel 29, Figur 2.
15. ↑ Tommaso Salvadori, S. 659, Tafel 18, Figur 1 & 2.
16. ↑ ^{a b} Jean Louis Cabanis, S. 103.
17. ↑ James A. Jobling, S. 357.
18. ↑ James A. Jobling, S. 286.
19. ↑ Tommaso Salvadori, S. 641, Widmung ergibt sich aus dem Titel der Publikation.
20. ↑ Jean Théodore Delacour u. a. (1924), S. 35.
21. ↑ James A. Jobling, S. 205.
22. ↑ James A. Jobling, S. 217.
23. ↑ James A. Jobling, S. 90.
24. ↑ James A. Jobling, S. 188.

Sesep madu (Aethopyga siparaja) nyaéta hiji spésiés manuk ti kulawarga Nectariniidae anu kahakananana nyeuseup sari kembang (néktar), najan sakapeung mah ngahakan serangga, utamana nalika maraban anakna. Nyeuseup sari kembangna bisa ku cara hiber ngageberkeun jangjangna anu pondok, tapi lolobana mah bari eunteup. Ieu manuk awakna leutik, panjangna ukur 11 cm. Pamatukna pannjang ngeluk pikeun kabiasaan daharna.

Réferénsi

• Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN 0-691-04910-6

फुलचुनिया (अंगरेजी: Crimson sunbird, बै॰:Aethopyga siparaja) चिरइन के नेक्टरनिडाई (फूल के रस चूसे वाली चिरई) परिवार के एगो प्रजाति बाटे।

गैलरी

संदर्भ

सिपराजा बुङ्गेचरा नेपालमा पाइने बुङ्गेचराको एक प्रजाति हो। यो चरा आफ्नो साना पंखेटाको मद्द्दतले छिटो र सिधा उड्ने गर्छ। यसलाई अङ्ग्रेजीमा क्रिम्सन सनबर्ड (Crimson Sunbird) भनिन्छ ।

सिपराजा बुङ्गेचरा सिंगापुरको अनाधिकारिक राष्ट्रिय चरा हो।^[२]

विबरण

सिपराजा बुङ्गेचराको लम्बाई ११ सेन्टिमिटर हुन्छ। वयस्क भालेको क्रिमसन रङ्गको छाती र पछाडी मरून रङ्गको हुन्छ। यसको चाक पहेंलो र पेट जैतून रङ्गको हुन्छ। पोथी सिपराजा बुङ्गेचराको ढाड जैतून-हरियो रङ्गको, छाती पहेंलो र प्वाँखहरूमा सेतो छिर्का हुन्छ। अधिकतम स्थानहरूमा भाले सिपराजा बुङ्गेचराको पुच्छर लामो र हरियो-निलो मिश्रीत रङ्गको हुन्छ।

वितरण तथा वासस्थान

सिपराजा बुङ्गेचरा नेपाल लगायत दक्षिण तथा दक्षिणपूर्वी एसियामा भारत, बङ्गलादेश, म्यानमार देखि इण्डोनेसियासम्म पाइने गर्छ। यसले रूखम बनाएको गुँडमा दुई देखि तिनवटा अण्डा पार्ने गर्छ। यो चरा सामान्य जङ्गल तथा खेतीयोग्य क्षेत्रहरूको नजिकमा बस्ने गर्छ।

तस्वीर संग्रह

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

মৌপিয়া (ইংৰাজী: Crimson Sunbird, বৈজ্ঞানিক নাম-Aethopyga siparaja) এবিধ সৰু আকাৰৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই ঘাইকৈ ফুলৰ ৰস খায় বাবে ইয়াক মৌপিয়া বুলি কোৱা হয়৷ অৱশ্যে প্ৰজনন কালত ই পোক-পতংগও খোৱা দেখা যায়৷ ই চিংগাপুৰৰ ৰাষ্ট্ৰীয় চৰাই৷

বিৱৰণ

মৌপিয়া সাধাৰণতে ফুলনিবাৰী, শাকনিবাৰী এই জোপোহা গছ-বিৰিখৰ ডালে-পাতে বগাই ফুৰা এবিধ নিচেই সৰু চৰাই। ইয়াৰ দৈৰ্ঘ প্ৰায় ১০ ছেঃমিঃ। এবিধ সৰু আকাৰৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷মতা চৰাইৰ পাখিৰ ৰং ঘাইকৈ ৰঙচুৱা আৰু সেন্দুৰীয়া। কিন্তু মাইকীজনীৰ আৰু অপৈণত চৰাইৰ ক্ষেত্ৰত এই বৌশিষ্ট দেখা পোৱা নাযায়। ইয়াৰ ঠোঁটৰ আকৃতি তললৈ সামান্যভাৱে ভাঁজ খোৱা।

মৌপিয়া চৰায়ে চিক চিক চিককৈ একপ্ৰকাৰৰ মাত মাতে। ফুলি থকা ফুলৰ কাষত উৰি থাকি মৌৰস শুহি খায়।ফুলৰ ৰস খায় বাবে ইয়াক মৌপিয়া বুলি কোৱা হয়৷ জোপোহা গছৰ ডালৰ ফেৰেঙণিত খেৰ, শুকান ঘাঁহ আদি সামগ্ৰীৰে বাহ সাজি কণি পাৰে আৰু উমনি দি পোৱালি জগায়। অৱশ্যে প্ৰজনন কালত ই পোক-পতংগও খোৱা দেখা যায়৷

মৌপিয়া চৰাইৰ কেইবাটাও আকৃতিৰ পোৱা যায়— সেইবোৰৰ ভিতৰত (১) সেন্দুৰীয়া মৌপিয়া, (২) সৰু মকৰা খোৱা মৌপিয়া (৩)তেজৰঙা মৌপিয়া (৪) অসমৰ কলাডিঙীয়া মৌপিয়া (৫) সেউজীয়ানেজী মৌপিয়া (৬)জাব্ৰিৰ মৌপিয়া (৭) শ্ৰীমতী গৌল্ডৰ মৌপিয়া (৮) বহিনেজীয়া মৌপিয়া।

ইয়াৰ ভিতৰত সেন্দূৰীপিঠীয়া মৌপিয়া আৰু অসমৰ ক’লডিঙীয়া মৌপিয়া অসমত সাধাৰণতে দেখা যায়।

সেন্দূৰীপিঠীয়া মৌপিয়াঃ ইয়াৰ ইংৰাজী নাম : Purple Rumped Sunbird বৈজ্ঞানিক নাম : Nectarinia গোত্ৰ : Nectarinidae এইবিধ চৰাই দৈৰ্ঘ — ১০ ছেঃ মিঃ মান। অসমত ইয়াক দেখা পোৱা যায় যদিও ই বিৰল প্ৰজাতিৰ চৰাই। কেতিয়াবাহে দুই-চাৰিটা দেখা পোৱা যায়। সাধাৰণত জাতৰ মৌপিয়াৰ সৈতে একেলগে বিচৰণ কৰিলে ইয়াক পৃথক কৰিবলৈ যথেষ্ট টান হৈ পৰে। সচৰাচৰ শ্ৰীলংকা, মধ্য আৰু দক্ষিণ ভাৰত, বাংলাদেশ আদিতহে দেখিবলৈ পোৱা যায়।

অসমৰ ক’লাডিঙীয়া মৌপিয়াঃ ইংৰাজী নাম ঃ Assam Black Thorated Sunbird বৈজ্ঞানিক নাম ঃ Aethopyga Saturata assamenisi গোত্ৰ ঃ Nectarinide। এই চৰাই বিধৰ দৈৰ্ঘ প্ৰায় ১১ ছেঃ মিঃ মান হ’ব। আন আন মৌপিয়া চৰাইৰ দৰে ইয়াৰ ডিঙি আৰু পিঠিত ক’লা বৰণৰ পাখি আছে। চাৰিত্ৰিক বিষয়তো আন আন মৌপিয়াৰ সৈতে একে। চিক চিক কৈ মাতে। এইবিধ চৰায়ো জোপোহানিৰ মাজত বাহ সাজি কণী পাৰে আৰু উমনি দি পোৱালি যোগায়। ফুলৰ মৌ খায়। বিশেষকৈ অসম আৰু পূৰ্বাঞ্চলৰ অন্যান্য ৰাজ্যত এই বিধ মৌপিয়া চৰাই দেখিবলৈ পোৱা যায়।

আলোকচিত্ৰৰ ভঁৰাল

তথ্যসুত্ৰ

• Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN 0-691-04910-6

The crimson sunbird (Aethopyga siparaja) is a species of bird in the sunbird family which feed largely on nectar. They may also take insects, especially when feeding their young. Flight is fast and direct on their short wings. Most species can take nectar by hovering like a hummingbird, but usually perch to feed. It has also been unofficially announced as Singapore’s national bird by the Nature Society Singapore.

Description

Crimson sunbirds are tiny, only 11 cm long. They have medium-length thin down-curved bills and brush-tipped tubular tongues, both adaptations to their nectar feeding. The adult male has a crimson breast and maroon back. The rump is yellow and the belly is olive. The female has an olive-green back, yellowish breast and white tips to the outer tail feathers. In most of the range, males have a long green-blue tail, but A.s. nicobarica of the Nicobar Islands and the former subspecies A. vigorsii (Western crimson sunbird) of the Western Ghats of India lack the long central tail feathers. Their call is chee-cheewee.

Male Feeding on Hibiscus sp.

A male Crimson Sunbird

Distribution and habitats

The crimson sunbird is a resident breeder in tropical southern Asia from India, through Nepal, Bangladesh and Myanmar to Indonesia and Brunei. Two or three eggs are laid in a suspended nest in a tree. This species occurs in forest and cultivated areas.

Gallery

References

El suimanga siparaja^[2]​ (Aethopyga siparaja)^[3]​ es una especie de ave paseriforme perteneciente a la familia Nectariniidae propia del sur de Asia.^[4]​

Alimentación

El suimanga siparaja se alimenta de néctar, aunque también consume insectos de manera ocasional, en especial para alimentar a sus crías.^[5]​ Su vuelo es rápido y directo y sus alas son cortas. La mayoría de las subespecies de la familia de los suimangas pueden absorber el néctar de las flores planeando como un colibrí, pero la mayoría de las veces suelen detener el vuelo para alimentarse.

Distribución y reproducción

Este pájaro puede encontrarse en Asia en la región indomalaya, desde el norte y este de la India, el al sudeste asiático, hasta el sur de Filipinas, y la Wallacea (Célebes).^[6]​ Anidan en los árboles y depositan entre dos y tres huevos cada temporada. Su hábitat natural son los bosques y las áreas cultivadas.

Descripción

El suimanga siparaja es un ave pequeña, de unos once centímetros de largo. Tienen picos de tamaño mediano, delgados y curvados hacia abajo, y lenguas tubulares con punta áspera; ambas son adaptaciones que le posibilitan alimentarse de néctar.^[5]​

El macho adulto tiene el pecho de color carmesí y su parte posterior es de color amarronado. Las ancas son amarillas y el vientre, verde oliva. La hembra es de color amarillento, con vientre oliva, al igual que su parte posterior; las puntas de las alas exteriores son de color blanco. La mayor parte de los machos de esta especie tienen una coloración verde azulada en la cola, pero la subespecie A.s. nicobarica, endémica de las islas Nicobar, carece de plumas largas en el centro de la cola.

Especies

Se reconocen las siguientes:^[4]​

• A. s. seheriae (Tickell, 1833): base del Himalaya del norte de la India, oeste de Bangladés.
• A. s. labecula (Horsfield, 1840): este del Himalaya y de Bangladés hasta Myanmar (excepto sur) hasta noroeste de Laos y noroeste de Vietnam.
• A. s. owstoni Rothschild, 1910: sudeste de China.
• A. s. tonkinensis Hartert, 1917: sur de China y noreste de Vietnam.
• A. s. mangini Delacour & Jabouille, 1924: sudeste de Tailandia y centro y sur de Indochina.
• A. s. insularis Delacour & Jabouille, 1928: isla de Phu Quoc (al sur de Camboya).
• A. s. cara Hume, 1874: sur de Myanmar y norte de Tailandia.
• A. s. trangensis Meyer de Schauensee, 1946: sur de Tailandia y norte de la península de Malaca.
• A. s. siparaja (Raffles, 1822): sur de la península de Malaca, Sumatra y Borneo.
• A. s. nicobarica Hume, 1873: islas Nicobar.
• A. s. heliogona Oberholser, 1923: Java.
• A. s. natunae Chasen, 1935: islas Natuna (oeste de Borneo).
• A. s. flavostriata (Wallace, 1865): norte de Célebes.
• A. s. beccarii Salvadori, 1875: centro y sur de Célebes.

Referencias

Bibliografía

• Birds of India por Grimmett, Inskipp y Inskipp, ISBN 0-691-04910-6.

Aethopyga siparaja Aethopyga generoko animalia da. Hegaztien barruko Nectariniidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Aethopyga
• Nectariniidae

Karmiinimedestäjä (Aethopyga siparaja) on Etelä- ja Kaakkois-Aasiassa elävä medestäjiin kuuluva varpuslintu.

Koko ja ulkonäkö

Naaras

Kooltaan karmiinimedestäjä on noin 10–15 cm. Koiraan kurkku, kaula, rinta ja ylä selkä on väriltään kirkkaan karmiininpunaiset. Päälaki ja pitkä pyrstö ovat alalajista riippuen kiiltävän violetti tai vihreä. Vatsa on vihertävän keltainen ja alaperäkeltainen. Naaras on väritykseltään pääosin oliivinvihertävä. Vatsa on keltainen. ^[2]

Levinneisyys ja elinympäristö

Karmiinimedestäjää tavataan alueelta, joka ulottuu Intiasta, Kiinaa ja Filippiineille. ^[1]Lajin elinympäristöä ovat metsät, pensaikot ja puutarhat. ^[2]

Lähteet

Aethopyga siparaja

Le Souimanga siparaja (Aethopyga siparaja) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Nectariniidae.

Répartition

On le trouve dans le sud de l'Asie depuis l'Inde et l'Indonésie jusqu'aux Philippines

Taxinomie

À la suite des travaux phylogéniques de Hosner et al. (2013), le Congrès ornithologique international, dans sa classification de référence version 3.5 (2013) sépare la sous-espèce Aethopyga siparaja magnifica Sharpe 1876 et lui attribue le statut d'espèce à part entière : Aethopyga magnifica.

Sous-espèces

D'après la classification de référence (version 3.5, 2013) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des 14 sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :

• Aethopyga siparaja beccarii Salvadori 1875
• Aethopyga siparaja cara Hume 1874
• Aethopyga siparaja flavostriata (Wallace) 1865
• Aethopyga siparaja heliogona Oberholser 1923
• Aethopyga siparaja insularis Delacour & Jabouille 1928
• Aethopyga siparaja labecula (Horsfield) 1840
• Aethopyga siparaja mangini Delacour & Jabouille 1924
• Aethopyga siparaja natunae Chasen 1935
• Aethopyga siparaja nicobarica Hume 1873
• Aethopyga siparaja owstoni Rothschild 1910
• Aethopyga siparaja seheriae (Tickell) 1833
• Aethopyga siparaja siparaja (Raffles) 1822
• Aethopyga siparaja tonkinensis Hartert 1917
• Aethopyga siparaja trangensis Meyer de Schauensee 1946

Galerie

• Mâle

• Femelle

• Aethopyga siparaja ♂ (Sabah, Malaisie)

• Aethopyga siparaja ♂ (Sabah, Malaisie)

Burung-madu sepah-raja (bahasa Latin: Aethopyga siparaja) adalah spesies burung dari keluarga Nectariniidae, dari genus Aethopyga. Burung ini merupakan jenis burung pemakan nektar, serangg dan memiliki habitat di semak, perkebunan, hutan. tersebar sampai ketinggian 800-900 m dpl.

Ciri-ciri

Burung-madu sepah-raja memiliki tubuh berukuran sedang (13 cm).

Burung jantan: Warna merah terang. Dahi dan ekor pendek ungu. Perut lebih abu-abu gelap.

Burung betina: Hijau tua zaitun tua buram. Tanpa sapuan merah pada sayap atau ekor. Iris gelap, paruh kehitaman, kaki kebiruan. Hidup sendirian atau berpasangan. Mengunjungi semak atau pohon yang berbunga.

Burung ini membuat sarang berbentuk kantung, menggantung dekat permukaan tanah, pada tepi hutan atau belukar sekunder. Telur berwarna merah jambu, berbintik, jumlah 2 butir. Berbiak sepanjang tahun.

Penyebaran

• India, Cina selatan, Asia tenggara, Filipina, Semenanjung Malaysia, Sunda Besar.
• Sumatra, Kalimantan, Jawa, Sulawesi.

Galeri

• 
• 
• 
• A. s. flavostriata di Warembungan, Sulawesi Utara

Referensi

• http://bio.undip.ac.id/sbw/sp_daftar_indo.htm

Burung Kelicap Sepah Raja Kesumba ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Aethopyga siparaja.^[1]

Ciri-ciri

Burung Kelicap Sepah Raja Kesumba atau sepah raja adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (Vertebrat), kelas : burung. Burung Kelicap Sepah Raja Kesumba adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Kelicap Sepah Raja Kesumba tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Kelicap Sepah Raja Kesumba membiak dengan bertelur. Telur Burung Kelicap Sepah Raja Kesumba bercengkerang keras.

Habitat

Pautan luar

• http://images.google.com/images?svnum=10&hl=en&q=%22Aethopyga+siparaja%22

De geelrughoningzuiger (Aethopyga siparaja) is een honingzuiger, die wijd verspreid voorkomt in het oriëntaals gebied.

Kenmerken

Deze vogel is 11 cm lang, het mannetje heeft een langere staart en is daardoor 12,5 cm. De geelrughoningzuiger lijkt sterk op de Temmincks honingzuiger die ook scharlakenrood is van boven. De geelrughoningzuiger heeft echter een zwarte staart met een metaalglans en een gele vlek op de stuit. De buik is groen tot grijs.^[2]

Het is de nationale vogel van Singapore.

Verspreiding en leefgebied

De nominaat, A. s. siparaja komt voor op het schiereiland Malakka en Sumatra en Borneo. Daarnaast worden 14 ondersoorten beschreven die voorkomen van het Indisch Subcontinent via Indochina tot in de Filipijnen.^[3]

De geelrughoningzuiger komt algemeen voor in secondair bos, bosranden en agrarisch gebied.^[2]

Ondersoorten

• A. s. seheriae: Himalaya heuvels van noordelijk India, westelijk Bangladesh.
• A. s. labecula: van de oostelijke Himalaya en Bangladesh door Myanmar (behalve het zuiden) tot noordwestelijk Laos en noordwestelijk Vietnam.
• A. s. owstoni: zuidoostelijk China.
• A. s. tonkinensis: zuidelijk China en noordoostelijk Vietnam.
• A. s. mangini: zuidoostelijk Thailand en centraal en zuidelijk Indochina.
• A. s. insularis: Dao Phu Quoc (nabij zuidelijk Cambodja).
• A. s. cara: zuidelijk Myanmar en noordelijk Thailand.
• A. s. trangensis: zuidelijk Thailand en noordelijk Maleisië.
• A. s. siparaja: zuidelijk Maleisië, Sumatra en Borneo.
• A. s. nicobarica: de Nicobaren.
• A. s. heliogona: Java.
• A. s. natunae: Natuna-eilanden (noordwestelijk van Borneo).
• A. s. flavostriata: noordelijk Celebes.
• A. s. beccarii: centraal en zuidelijk Celebes.

Status

De geelrughoningzuiger heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om die redenen staan deze honingzuigers als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Kwiatownik szkarłatny (Aethopyga siparaja) – gatunek małego ptaka z rodziny nektarników. Występuje w południowo-wschodniej Azji oraz w Indonezji.

Podgatunki i zasięg występowania

Wyróżnia się następujące podgatunki^[3]:

• A. s. seheriae (Tickell, 1833) – Himalaje w północnych Indiach, zachodni Bangladesz
• A. s. labecula ((Horsfield, 1840) – wschodnie Himalaje, Bangladesz i Birma (poza płd. częścią) do północno-zachodniego Laosu i północno-zachodniego Wietnamu
• A. s. owstoni (Rothschild, 1910 – południowo-wschodnie Chiny
• A. s. tonkinensis (Hartert, 1917 – południowe Chiny i północno-wschodni Wietnam
• A. s. mangini (Delacour & Jabouille, 1924 – południowo-wschodnia Tajlandia i centralne i południowe Indochiny
• A. s. insularis (Delacour & Jabouille, 1928 – wyspa Phú Quốc (na południe od Kambodży)
• A. s. cara (Hume, 1874) – południowa Mjanma, północna Tajlandia
• A. s. trangensis (Meyer de Schauensee, 1946 – południowa Tajlandia, północny Półwysep Malajski
• A. s. siparaja ((Raffles, 1822) – południowy Płw. Malajski, Sumatra i Borneo
• A. s. nicobarica (Hume, 1873 – Nikobary
• A. s. heliogona (Oberholser, 1923 – Jawa
• A. s. natunae (Chasen, 1935) – Wyspy Natuna (płn.-zach. od Borneo)
• A. s. magnifica (Sharpe, 1876) – zachodnio-centralne Filipiny
• A. s. flavostriata ((Wallace, 1865) – północne Sulawesi
• A. s. beccarii (Salvadori, 1875) – centralne i południowe Sulawesi

Habitat

Widne lasy i zadrzewienia, zadrzewienia wtórne, namorzyny i ogrody.

Morfologia

Długość ciała wynosi 10–12 cm, zaś masa ciała 6-8 g. U podgatunku heliogona dla samca podano następujące wymiary: ogon 48,5 mm; skrzydło 55,5 mm; dziób 16 mm; skok 14 mm^[4]. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. U samca czoło granatowe, opalizujące. Obszar między okiem i dziobem czarny. Paski przyżuchwowe czarne z granatowym połyskiem. Wierzch ciała, pierś i część pokryw skrzydłowych szkarłatnoczerwone. Lotki szarobrązowe, na zewnętrznych chorągiewkach żółtawo obrzeżone. Spód ciała brudnobiały. Sterówki czarne z granatową opalizacją. Samica z wierzchu szarooliwkowa, lotki podobne jak u samca. Na spodzie ciała brudnobiała do jasnego szarooliwkowego.

Behawior

Żywi się bezkręgowcami i nektarem. Preferuje czerwone kwiaty. Często do nektaru dostaje się przebijając dziobem koronę kwiatu. Żeruje parami lub w grupach rodzinnych, najczęściej w niższych częściach roślinności. Gniazdo kształtu gruszkowatego, zawieszone na wystającym ze skarpy korzeniu. W lęgu 2 jaja. Inkubacja trwa 18 dni. Pisklętami opiekują się oba ptaki z pary^[5].

Bibliografia

• David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, Phil Benstead: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 451. ISBN 978-83-01-15733-3.

Przypisy

Karmosinsolfågel^[2] (Aethopyga siparaja) är en fågel i familjen solfåglar inom ordningen tättingar.^[3]

Utbredning och systematik

Karmosinsolfågel delas in i 15 underarter med följande utbredning:^[3]

• Aethopyga siparaja seheriae – Nepal, Assam, Bangladesh, Burma, sydvästra Kina och nordvästra Thailand
• Aethopyga siparaja labecula – östra Himalaya (Bhutan till Arundal Pradesh, Assam och Bangladesh)
• Aethopyga siparaja owstoni – södra Kina (ön Naochow utanför Luichowhalvön)
• Aethopyga siparaja tonkinensis – södra Kina (sydöstra Yunnan) och nordöstra Vietnam
• Aethopyga siparaja mangini – sydöstra Thailand till centrala och södra Indokina
• Aethopyga siparaja insularis – ön Phu Quoc (utanför sydligaste Kambodja)
• Aethopyga siparaja cara – södra Burma, Thailand och Merguiarkipelagen
• Aethopyga siparaja trangensis – thailändska halvön, norra Malackahalvön och angränsande Burma
• Aethopyga siparaja siparaja – Malackahalvön, Sumatra, Borneo och intilliggande öar
• Aethopyga siparaja nicobarica – Nicobarerna
• Aethopyga siparaja heliogona – Java
• Aethopyga siparaja natunae – norra Natunaöarna
• Aethopyga siparaja magnifica – Filippinerna (Cebu, Negros, Panay, Sibuyan och Tablas)
• Aethopyga siparaja flavostriata – norra Sulawesi
• Aethopyga siparaja beccarii – centrala, sydöstra och södra Sulawesi, öarna Butung, Pulau Muna och Pulau Kabaena

Status

IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Bilder

Referenser

1. ^ [a b] Birdlife International 2016 Aethopyga siparaja Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör karmosinsolfåge.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Aethopyga siparaja.
  Artförteckning

Hút mật đỏ hay Hút mật đỏ thẫm (danh pháp hai phần: Aethopyga siparaja) là một loài chim thuộc họ Hút mật. Chúng chủ yếu sống nhờ vào mật hoa, mặc dù đôi khi côn trùng cũng nằm trong khẩu phần của loài chim này - nhất là đối với các con chim non. Hút mật đỏ có tốc độ bay nhanh và được điều chỉnh bởi đôi cánh ngắn. Chúng đôi khi có thể vừa bay lơ lửng trên không vừa hút mật như chim ruồi nhưng phần lớn phải đậu trên cành cây để hút mật hoa.

Hút mật đỏ là loài bản địa ở vùng nhiệt đới phía Nam Châu Á, từ Ấn Độ đến Indonesia và Philippines. Mỗi lứa chúng đẻ 2-3 trứng trong một tổ treo trên cây. Loài chim này thường được thấy trong rừng mưa hay các khu vườn.

Hút mật đỏ là một loài chim có kích thức khá nhỏ - chiều dài cơ thể chúng chỉ chừng 11 cm. Chúng có chiếc mỏ cong với chiều dài trung bình, và đầu lưỡi có hình dáng như chiếc bút lông; cấu trúc mỏ và lưỡi như thế tỏ ra hiệu quả trong việc hút mật hoa. Con trống có ngực màu đỏ thẫm, lưng nâu sậm, phần lông ở phao câu màu vàng và bụng thì màu xanh ôliu. Con mái có lưng màu xanh lục như quả ôliu, ngực vàng và chỏm đuôi phía ngoài màu trắng. Phần lớn các con trống có đuôi màu lục-lam, tuy nhiên phân loài A.s. nicobarica ở quần đảo Nicobar và A. vigorsii (Hút mật đỏ phương Tây) ở Tây Ghats, Ấn Độ không có chiếc lông đuôi dài ở giữa.

Hút mật đỏ thẫm là loài "quốc điểu" của Singapore.

Phân loài

• A. s. seheriae: Bắc Ấn Độ, tây Bangladesh.
• A. s. labecula: Từ đông Himalaya và Bangladesh qua Myanma (trừ phần phía nam) tới tây bắc Lào và tây bắc Việt Nam.
• A. s. owstoni: Đông nam Trung Quốc.
• A. s. tonkinensis: Nam Trung Quốc và đông bắc Việt Nam.
• A. s. mangini: Đông nam Thái Lan và trung-nam Đông Dương.
• A. s. insularis: Đảo Phú Quốc.
• A. s. cara: Nam Myanma và bắc Thái Lan.
• A. s. trangensis: Nam Thái Lan, bắc bán đảo Mã Lai.
• A. s. siparaja: Nam bán đảo Mã Lai, Sumatra và Borneo.
• A. s. nicobarica: Quần đảo Nicobar.
• A. s. heliogona: Java.
• A. s. natunae: Quần đảo Natuna (tây bắc đảo Borneo).
• A. s. magnifica: Trung-tây Philippines.
• A. s. flavostriata: Bắc Sulawesi.
• A. s. beccarii: Trung-nam Sulawesi.

Tham khảo

• BirdLife International (2004). Aethopyga siparaja. Sách đỏ 2006. IUCN 2006. Truy cập ngày 12 tháng 5 năm 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
• Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN 0-691-04910-6

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Hút mật đỏ tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

黄腰太阳鸟（学名：Aethopyga siparaja）为太阳鸟科太阳鸟属的鸟类。分布于印度、孟加拉至中南半岛、菲律宾、印度尼西亚以及中国大陆的云南、广西、广东等地，多生活于海拔约1800米以下的常绿阔叶林、竹林或村边开阔的小树林中。该物种的模式产地在印度尼西亚的苏门答腊。^[1]

亚种

• 黄腰太阳鸟广东亚种（学名：Aethopyga siparaja owstoni），是中国的特有物种。分布于广东等地。该物种的模式产地在广东硇州岛。^[2]
• 黄腰太阳鸟滇东亚种（学名：Aethopyga siparaja tonkinensis）。分布于越南以及中国大陆的云南、广西等地。该物种的模式产地在越南北部Yen-bai。^[3]
• 黄腰太阳鸟云南亚种（学名：Aethopyga siparaja viridicauda），是中国的特有物种。分布于云南等地。该物种的模式产地在云南腾冲。^[4]

参考文献