Acrocephalus stentoreus (Hemprich & Ehrenberg 1833)

La boscarla clamorosa^[1] (Acrocephalus stentoreus) és un ocell de la família dels acrocefàlids (Acrocephalidae) que habita zones palustres i ciutats des del nord-est d'Àfrica cap a l'est, per Orient Pròxim i Mitjà, sud d'Iran, zona del Mar d'Aral, Afganistan, Pakistan, Índia, Sri Lanka, sud de la Xina, Birmània, Java, illes Petites de la Sonda, Moluques, Sulawesi i Filipines, fins a l'Arxipèlag Bismarck, les Illes Salomó i Queensland, a Austràlia.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Boscarla clamorosa

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor cyrs croch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion cyrs croch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Acrocephalus stentoreus; yr enw Saesneg arno yw Clamorous reed warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. stentoreus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.

Teulu

Mae'r telor cyrs croch yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Babacs Tsieina Babax lanceolatus Corbreblyn Leyte Micromacronus leytensis Iwhina Fformosa Yuhina brunneiceps Iwhina gwarwyn Yuhina bakeri Iwhina gyddfresog Yuhina gularis Iwhina mwstasiog Yuhina flavicollis Iwhina penrhesog Yuhina castaniceps Iwhina tinwinau Yuhina occipitalis Jeri gyddf-resog Neomixis striatigula Jeri’r Gogledd Neomixis tenella Minla cefnwinau Heterophasia annectens Sibia mannog Crocias albonotatus Telor heglog Megalurulus rufus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Stentorrohrsänger (Acrocephalus stentoreus) ist eine mittelgroße Singvogelart aus der Familie der Rohrsängerartigen, die in Nordafrika und Asien weit verbreitet ist. In Größe, Gestalt, Gefieder und Lebensraum ähnelt der Stentorrohrsänger dem auch in Europa verbreiteten Drosselrohrsänger, an dessen Verbreitungsgebiet er sich mit einer kleinen Überlappung südlich anschließt.^[1]

Aussehen

Die Vögel haben ein braunes fast ungemustertes Gefieder, das am Bauch i. Allg. deutlich heller ist als am restlichen Körper. Allerdings gehört ein Teil der Vögel im israelisch-jordanischen Teil des Verbreitungsgebietes (Unterart A. s. levantinus) zu einer insbesondere am Bauch ungewöhnlich dunkel gefärbten Farbmorphe. Je nach Unterart kann es auch vorkommen, dass der Bauch, die Schwanzunterseite und die Kehle völlig weiß sind.

Die Flügel und der relativ lange Schwanz sind ebenfalls braun und mit schwarzem oder dunkelbraunem Streifen. Über den Augen tragen sie einen dünnen, länglichen hell- oder dunkelbraunen Streifen, der sich kaum in den Bereich hinter das Auge erstreckt. Der Schnabel ist dunkel mit heller Basis, relativ lang und spitz. Die Beine sind dunkelgrau bis dunkelgrünblau.^[1] Die Körperlänge dieser großen Rohrsängerart beträgt 18–20 cm, das Gewicht 23–34 g.^[2]

Verbreitung und Lebensweise

Der Stentorrohrsänger kommt von Nordostafrika über die küstennahen Gebiete der arabischen Halbinsel, Irak und Iran, die zentralasiatischen Republiken, Pakistan und Teile Indiens bis nach Südostasien (selten auf den Philippinen) als Brutvogel vor. Nur die Vögel im zentralasiatischen Gebiet sind Zugvögel; sie überwintern in Indien. Im östlichen und westlichen Teil des Verbreitungsgebietes sind die meisten Vögel Standvögel. Diese Art bewohnt die dortigen Feuchtgebiete, vor allem die Papyrus- und Schilfgürtel. In der Trockenzeit weichen sie auf Gärten und das umliegende Buschland aus.

Sie ernähren sich – typisch für Rohrsänger – von Insekten, die sie von Pflanzen abpicken oder im Flug fangen.

Der Gesang der Männchen ist laut, kräftig und enthält kratzende und melodische Laute. Er ist dabei abwechslungs- und strukturreicher als der des ähnlichen Drosselrohrsängers. Der Gesang wird im Vergleich zu diesem aber seltener von exponierten Schilfspitzen oder ähnlichen Singwarten aus vorgetragen.^[1] Seine Lautstärke ist überdies namensgebend: Stentor (griechisch Στέντωρ) wird in der Ilias als Mann mit ohrenbetäubend lauter Stimme beschrieben.

Aufgrund ihrer weiten Verbreitung und da für diese Art keinerlei Gefährdungen bekannt sind, stuft die IUCN diese Art als nicht gefährdet (least concern) ein.

Fortpflanzung

Das napfförmige Nest wird aus Schliff und anderen Wasserpflanzen zusammengeflochten. Das Weibchen legt 2–7 helle, mit dunklen Flecken versehene Eier. Die Brutdauer beträgt 12–14 Tage, danach verbleiben die Jungen noch bis zu 15 Tage im Nest. Wenn sie es verlassen haben, sind sie noch nicht flugfähig und werden von den Eltern noch einige Tage weiter versorgt.

Systematik

Im Handbook of the Birds of the World werden vier Unterarten unterschieden.^[2]

Die Nominatform:

• A. s. stentoreus (Hemprich & Ehrenberg, 1833) – Ägypten und Levante (Die Vögel aus der Levante werden manchmal auch als eigene Unterart A. s. levantinus geführt.)

Die drei anderen Unterarten bilden die „indische Gruppe“, die neuerdings von einigen Autoren auch als eigene Art „Indienrohrsänger“ (A. brunnescens) vorgeschlagen wird.

• A. s. brunnescens (Jerdon, 1839) – Ost-Sudan, Eritrea, Nordwest-Somalia, arabische Halbinsel, von Kasachstan bis in den Irak and Iran weiter bis Ost und Nord-Indien (Wintergast in Zentral- und Südindien)
• A. s. amyae E. C. S. Baker, 1922 – nordöstliches Indien (Brahmaputra-Ebene, in Assam), Teile Myanmars und Süd-China
• A. s. meridionalis (Legge, 1875) – Südindien und Sri Lanka

Die International Ornithological Union führt in ihrer Liste noch vier weitere Unterarten auf den Inseln des indonesischen Archipels.^[3] Eine eventuelle Zuordnung zum Australrohrsänger (A. australis),^[2] der zuweilen ebenfalls als Unterart des Stentor-Rohrsängers aufgefasst wird, ist aber nicht vollständig geklärt.

• A. s. siebersi Salomonsen, 1928 – westliches Java
• A. s. harterti Salomonsen, 1928 – Philippinen
• A. s. celebensis Heinroth, 1903 – Sulawesi
• A. s. lentecaptus E. Hartert, 1924 – Borneo, Zentral und Ost-Java, westliche Kleine Sundainseln
• A. s. levantinus Roselaar, 1994, Israel, Jordanien, Syrien und der Nordwesten der Arabischen Halbinsel.

Literatur

• Christopher M. Perrins (Hrsg.): Die große Enzyklopädie der Vögel. Aus dem Englischen von Christine Barthel, Peter H. Barthel. Orbis, München 1996, ISBN 978-3-572-00810-0, S. 279, 281.
• Christopher M. Perrins (Hrsg.): Die BLV-Enzyklopädie Vögel der Welt. Aus dem Englischen von Einhard Bezzel. BLV, München/Wien/Zürich 2004, ISBN 978-3-405-16682-3, S. 568–572 (Titel der englischen Originalausgabe: The New Encyclopedia Of Birds. Oxford University Press, Oxford 2003).

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c} H. Shirihai und L. Svensson: Handbook of Western Palearctic Birds Volume I Passerines: Larks to Warblers. Helm, London 2018, ISBN 978-1-4729-3757-5, S. 418–422.
2. ↑ ^{a b c} Clamorous Reed-warbler (Acrocephalus stentoreus). In: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie & E. de Juana, E. (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona (hbw.com [abgerufen am 31. August 2018]).
3. ↑ Frank Gill & David Donsker, IOC World Bird List v 8.2 : Bushtits, leaf warblers, reed warblers

लामोठुँडे ट्याकट्याके नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा क्लामरस रिड वार्ब्लर (Clamorous Reed Warbler) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

The clamorous reed warbler (Acrocephalus stentoreus) is an Old World warbler in the genus Acrocephalus. It breeds from Egypt eastwards through Pakistan, Afghanistan and northernmost India to south China and southeast Asia. A. s. meridionalis is an endemic race in Sri Lanka.

Subspecies

Nine subspecies are recorded:

• A. s. stentoreus (Hemprich & Ehrenberg, 1833)
• A. s. brunnescens (Jerdon, 1839)
• A. s. amyae Stuart Baker, 1922
• A. s. meridionalis (Legge, 1875)
• A. s. siebersi Salomonsen, 1928
• A. s. lentecaptus E. J. O. Hartert, 1924
• A. s. harterti Salomonsen, 1928
• A. s. celebensis Heinroth, 1903
• A. s. sumbae E. J. O. Hartert, 1924

Description

Clamorous reed warbler is a large song thrush-sized warbler at 18–20 cm. The adult has an unstreaked brown back and whitish underparts. The forehead is flattened, and the bill is strong and pointed. The sexes are identical, as with most warblers. It is very like the great reed warbler, but that species has richer coloured underparts.

There are a number of races differing in plumage shades. The migratory northern race has the richest brown upperparts, and the endemic Sri Lanka subspecies is the darkest form.

Like most warblers, the clamorous reed warbler is insectivorous, but will take other small prey items.

The song is loud and far-carrying, but less raucous than that of the great reed warbler. It is a slow, chattering kereet-kereet-kereet with typically acrocephaline whistles and mimicry added.

Habitat

Most populations are sedentary, but the breeding birds in Pakistan, Afghanistan and north India are migratory, wintering in peninsular India and Sri Lanka.

This passerine bird is a species found in large reed beds, often with some bushes. 3-6 eggs are laid in a basket nest in reeds.

References

• Warblers of Europe, Asia and North Africa by Baker, ISBN
• Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Clamorous_reed_warbler&oldid=1128190960"

La Stentora kanbirdo (Acrocephalus stentoreus ) estas birdo de la genro Acrocephalus aŭ kanbirdoj kiuj estas brunecaj birdoj kiuj loĝas en kareksejoj kaj apartenas al la familio de Akrocefaledoj, sed iam estis inkludataj en la grupo de Silviedoj. Ili reproduktiĝas el Egiptio orienten tra Afganio, Pakistano kaj plej norda Barato al suda Ĉinio, sudorienta Azio kaj suden al Aŭstralio. Estas ankaŭ endemia raso en Srilanko.

Disvastigo

Plej parto de populacioj estas loĝantaj birdoj, sed la birdoj reproduktantaj en Pakistano, Afganio kaj norda Barato estas migrantaj, kiuj vintrumas en duoninsula Barato kaj Sri-Lanko.

Tiis paserina birdo estas specio troviĝanta en grandaj kareksejoj, ofte kun kelkaj arbustoj. La ino demetas 3-6 ovojn en kestonesto en kanejo.

Aspekto

Stentora kanbirdo estas granda turdecgranda birdo 18-20 cm longa. Plenkreskulo havas nestriecan brunan dorson kaj blankecajn subajn partojn. La frunto estas ebeneca kaj la beko estas forta kaj pinteca. Ambaŭ seksoj estas identaj, kiel ĉe plej parto de kanbirdoj. Ĝi estas tre simila al la Turda kanbirdo, sed tiu specio havas pli kolorajn subajn partojn.

Estas kelkaj rasoj diferencaj laŭ nuancoj en plumaro. La migranta norda raso havas la plej brunajn suprajn partojn, kaj la endemia srilanka subspecio estas la plej malhela formo.

Kutimaro

Kiel ĉe plej parto de kanbirdoj, ankaŭ la Stentora kanbirdo estas insektovora, sed ili manĝas ankaŭ aliajn malgrandajn predojn.

La kanto estas laŭta kaj aŭdebla de malproksime, sed malpli raŭka ol tiu de la Turda kanbirdo. Ĝi estas malrapida, babileca kerit-kerit-kerit kun tipaj akrocefalecaj fajfoj kaj aldone iom da voĉimitado.

Bildaro

• Ĉe Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.

• Ĉe Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.

• Ĉe Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.

• Ĉe Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.

• 
• Ĉe Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.

• en Lago Koleruo, Andra-Pradeŝo, Barato.

• en Lago Koleruo, Andra-Pradeŝo, Barato.

Referencoj

• IUCN2006, BirdLife International, 2004, 52513, Acrocephalus stentoreus, 12a Majo 2006. Malplej zorgiga.

• Warblers of Europe, Asia and North Africa de Baker, ISBN
• Birds of India de Grimmett, Inskipp kaj Inskipp, ISBN

El carricero estentóreo (Acrocephalus stentoreus)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae propia del sur de Asia, el noreste de África y Australasia.

Descripción

El carricero estentoreo es un carricero de gran tamaño que puede alcanzar entre los 18-20 cm. El adulto presenta una espalda marrón sin rallas, y las partes inferiores de color claro. Su frente está aplanada, y su pico es fuerte y puntiagudo. Ambos sexos son idénticos, como las mayorías de los carriceros. Es muy parecido al carricero tordal, pero esa especie presenta colores más intenos en las partes bajas.

Las diversas subespecies difieren en la tonalidad de plumaje. La raza del norte migratoria norte presenta tonos castaños más intensos, mientaras que la subespeice endémica de Sri Lanka es la que presenta una tonalidad más oscura.

Como todas los carriceros es insectívoro, pero no desecha otras presas pequeñas.

El canto es alto y prolongado, pero menos estridente que el carricero común. Es un lento, parloteo kereet-kereet-kereet con los silbidos típicos de los acrocephaline y algo de mimetismo.

Subespecies

Se reconocen nueve subespecies:

• A. s. stentoreus (Hemprich y Ehrenberg, 1833)
• A. s. brunnescens (Jerdon, 1839)
• A. s. amyae Stuart Baker, 1922
• A. s. meridionalis (Legge, 1875)
• A. s. siebersi Salomonsen, 1928
• A. s. lentecaptus E. J. O. Hartert, 1924
• A. s. harterti Salomonsen, 1928
• A. s. celebensis Heinroth, 1903
• A. s. sumbae E. J. O. Hartert, 1924

Hábitat

Se estiende desde el valle del Nilo, por el sur de Asia llegando al archipiélago malayo y Nueva Guinea. La mayoría de las poblaciones son sedentarias, pero las que crían Pakistán, Afganistán y el norte de la India son migratorias, y pasan el invierno en Sri Lanka y sur de la India.

Este pájaro se encuentra en los carrizales, a veces con algunos arbustos. En la puesta pone de 3 a 6 huevos en un nido en forma de canasta entre las cañas.

Referencias

Bibliografía

• Warblers of Europe, Asia and North Africa de Baker
• Birds of India de Grimmett, Inskipp y Inskipp

Acrocephalus stentoreus Acrocephalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Acrocephalus
• Acrocephalidae

Papyruskerttunen (Acrocephalus stentoreus) on kerttusten heimoon kuuluva varpuslintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 18–20 cm, siipien kärkiväli 21–24 cm ja paino keskimäärin noin 25 g. Suurikokoinen, rastaskertusen kokoluokkaa oleva kerttunen, jolla on lyhyehköt siivet ja pitkähkö, voimakkaasti pyöristynyt pyrstönkärki. Väritykseltään hieman rastaskerttusta vaaleampi ja hennompinokkainen. Sukupuolet ovat samanvärisiä. Laulu, jota koiras esittää korkean kaislan tai pensaan latvasta, on voimakasta ja sisältää korkeampia ääniä kuin rastaskerttusen laulu. Matkii runsaasti muita lintuja. Äänet ovat kovia ja karkeita.^[2]

Esiintyminen

Laaja esiintymisalue ja monta alalajia. Esiintyy paikoitellen Egyptissä, Lähi-idässä, Arabian niemimaalla, Afganistanissa, Pakistanissa ja Intiassa. Laajempi yhtenäinen esiintymisalue on Kaspianmeren itäpuolella ja toinen Etelä-Kiinassa ja Thaimaassa. Sri Lankassa elää oma alalajinsa. Esiintyy myös Indonesiassa, Uudessa-Guineassa sekä koko Australiassa Tasmania mukaan lukien.^[2]

Papyruskerttunen on osassa esiintymisaluetta muuttolintu, osassa paikkalintu. Keski-Aasian kanta talvehtii Intiassa. Australian, Uuden-Guinean ja Kiinan populaatiot ovat pääosin paikkalintuja.^[2]

Lajin esiintymisalueen laajuus on noin 10 miljoonaa neliökilometriä ja sen kanta on elinvoimainen.^[1] Lajia ei ole tavattu Suomessa.

Elinympäristö

Papyruskerttunen elää nimensä mukaisesti mieluiten papyruskaislakasvustoissa erilaisissa vesistöissä, niin alavilla mailla kuin vuoristossa. Se viihtyy myös järeissä järviruoko- ja osmankäämikasvustoissa sekä pensaikoissa.^[2]

Lisääntyminen

Syvä kuppimainen pesä on rakennettu ruokojen korsista ja lehdistä ja vuorattu hienommilla kasvikuiduilla. Se on kiinnitetty pystykorsiin 0,5–1,2 metriä vedenpinnan tai maan yläpuolelle. Naaras munii 3–6 munaa, jotka ovat saman näköisiä kuin rastaskerttusen munat. Muna painaa noin 2,9 g. Naaras hautoo 13–15 päivää ja molemmat emot huolehtivat poikasista, jotka lähtevät pesästä lentokyvyttöminä 11–13 päivän ikäisinä. Usein 2 pesyettä kesän aikana.^[2]

Ravinto

Pääravintoa ovat hyönteiset ja muut pienet selkärangattomat. Syö myös sammakonpoikasia, vesikasvien siemeniä ja marjoja.^[2]

Lähteet

1. ↑ ^{a b} BirdLife International: Acrocephalus stentoreus IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2013. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 27.12.2013. (englanniksi)
2. ↑ ^{a b c d e f} Cramp, Stanley (toim.) 1992: The Birds of the Western Palearctic. Vol. VI Warblers. - Oxford University Press. Hong Kong.

Acrocephalus stentoreus

La Rousserolle stentor (Acrocephalus stentoreus) est une espèce d'oiseau de la famille des Acrocephalidae vivant du nord-est de l'Afrique et du Proche-Orient à l'Australie.

Cet oiseau est un migrateur partiel : certaines populations sont migratrices

Description

La rousserolle stentor mesure 19 cm de long. Elle ressemble à la rousserolle effarvatte du nord, mais est plus trapue^[1].

Son chant est mélodieux et puissant d'où son nom de stentor.

Répartition

Cette espèce niche en Égypte, au Pakistan, en Afghanistan, au nord de l'Inde, en Asie du sud-est et en Australie.

Habitat

La rousserolle stentor vit dans les marais à papyrus, dans les mangroves et dans les roselières.

Alimentation

C'est un oiseau insectivore

Nidification

Son nid est une grande coupe soignée composée de feuilles de roseaux et de matériaux similaires. Il est suspendu près de la surface de l'eau.

Statut

L'animal et l'homme

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, il existe dix sous-espèces :

• Acrocephalus stentoreus amyae du nord de l'Inde, de Thaïlande et de la péninsule indochinoise,
• Acrocephalus stentoreus brunnescens de l'Iran, l'Afghanistan et du nord-ouest de l'Inde,
• Acrocephalus stentoreus celebensis, endémique de Sulawesi,
• Acrocephalus stentoreus harterti, endémique des Philippines,
• Acrocephalus stentoreus lentecaptus, des îles de Lombok et Sumbawa, en Indonésie,
• Acrocephalus stentoreus levantinus,
• Acrocephalus stentoreus meridionalis, endémique de Sri Lanka,
• Acrocephalus stentoreus siebersi, endémique de l'ouest de l'île de Java,
• Acrocephalus stentoreus stentoreus, de l'Égypte et du Sinaï,
• Acrocephalus stentoreus sumbae, des Moluques et de l'île de Sumba.

Notes et références

Kerak-basi ramai (bahasa Latin: Acrocephalus stentoreus) adalah spesies burung dari keluarga Sylviidae, dari genus Acrocephalus. Ia berkembangbiak dari Mesir mengarah ke timur, yakni ke Pakistan, Afghanistan dan ke utara, yakni India dan ke selatan, yaitu ke China, Asia Tenggara dan ke selatan, yakni ke Australia. Terdapat juga ras endemik di Sri Lanka.

Ciri-ciri

Kerakbasi ramai memiliki tubuh berukuran agak besar (18 cm). Warna coklat. Ekor memanjang. Alis mata keputihan. Tubuh bagian atas coklat zaitun seragam. Tubuh bagian bawah keputihan. Sisi tubuh dan penutup ekor bawah kuning tua. Sangat mirip dengan Kerakbasi besar. Iris coklat, paruh dan kaki coklat keabu-abuan. Suka bergantung pada batang buluh ketika bertengger. Mengembangkan bulu di tenggorokan saat bernyanyi. Tinggal sendirian atau berpasangan. Sarang berbentuk cawan, dari rumput, pelepah buluh, menggantung disekeliling batang vertikal yang sempit, dekat permukaan tanah. Telur berwarna kuning tua, berbintik abu-abu, jingga, coklat kemerahan, jumlah 3-4 butir. Berbiak bulan April-Agustus.

Penyebaran

• Afrika utara - Cina selatan, Filipina, Asia tenggara (kecuali Semenanjung Malaysia).
• Kalimantan, Jawa, Sulawesi, Nusa Tenggara, Maluku, Papua.

Galeri

• 
• 
• 

Referensi

• BirdLife International (2004). Acrocephalus stentoreus. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. Diakses 12 May 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern

• Warblers of Europe, Asia and North Africa by Baker, ISBN
• Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN

Pranala luar

Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

Burung Cekup Rasam, Acrocephalus stentoreus merupakan sejenis sylviid warblers dalam genus Acrocephalus. Genus burung ini berasal dari Mesir sebelum mula tersebar ke timur Pakistan, Afghanistan, bahagian utara India, selatan China, tenggara Asia dan selatan Australia. Terdapat juga endemik burung ini di Sri Lanka.

Ciri-ciri

Burung Cekup Rasam adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Cekup Rasam adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Cekup Rasam tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Cekup Rasam membiak dengan bertelur. Telur Burung Cekup Rasam bercengkerang keras.

Galeri

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Nalban, Kolkata, Bengal Barat, India.

• 
• Di Kolkata, Bengal Barat, India.

• Di Tasik Kolleru, Andhra Pradesh, India.

• Di Tasik Kolleru, Andhra Pradesh, India.

Habitat

Rujukan

• BirdLife International (2004). Acrocephalus stentoreus. Senarai Merah Spesies Terancam IUCN 2006. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Dicapai pada 12 May 2006. Kandungan pengkalan data termasuk mengapa burung ini tidak dibimbangi.
• Warblers of Europe, Asia and North Africa by Baker, ISBN
• Birds of India by Grimmett, Inskipp and Inskipp, ISBN

Pautan luar

• http://images.google.com/images?svnum=10&hl=en&q=%22Acrocephalus+stentoreus%22

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De Indische karekiet (Acrocephalus stentoreus) is een zangvogel uit de familie Acrocephalidae.

Kenmerken

Het verenkleed is bruinachtig gekleurd. Boven de ogen bevindt zich een beige wenkbrauwstreep. Hij heeft een lange snavel. Zijn zang is luid en melodieus. De lichaamslengte bedraagt 16 tot 18 cm.

Leefwijze

Zijn voedsel bestaat uit insecten, alsmede ook kleine kikkers.

Voortplanting

Het komvormige nest bevindt zich meestal boven het water, in riet of andere moerasplanten. Het legsel bestaat uit 3 tot 6 witte eieren met donkere vlekken.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in de moerassen van Azië en Australië en telt 10 ondersoorten:

• A. s. stentoreus: Egypte.
• A. s. levantinus: Israël, Jordanië, Syrië en noordwestelijk Arabië.
• A. s. brunnescens: van het Rode Zeegebied tot Kazachstan en noordelijk India.
• A. s. amyae: noordoostelijk India, Myanmar, Thailand en zuidelijk China.
• A. s. meridionalis: zuidelijk India en Sri Lanka.
• A. s. siebersi: westelijk Java.
• A. s. harterti: de Filipijnen.
• A. s. celebensis: zuidelijk Celebes.
• A. s. lentecaptus: Borneo, centraal en oostelijk Java, de westelijke Kleine Soenda-eilanden.
• A. s. sumbae: de centrale en oostelijke Kleine Soenda-eilanden, de zuidelijke Molukken, Nieuw-Guinea, de Bismarck-archipel en de Salomonseilanden.

Bronnen, noten en/of referenties

• David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4

Multimedia w Wikimedia Commons

Trzciniak głośny (Acrocephalus stentoreus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny trzciniaków. Występuje od Egiptu, poprzez Półwysep Arabski, Bliski Wschód po Indie, część Indonezji i Nową Gwineę. Niezagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Gatunek opisali po raz pierwszy Wilhelm Hemprich i Christian Gottfried Ehrenberg w roku 1833 pod nazwą Curruca stentorea. Holotyp pochodził z Damietty (prowincja Egiptu). Bazując na badaniach mitochondrialnego DNA i morfologii ustalono, że trzciniak głośny tworzy monofiletyczny klad wraz z trzciniakiem zwyczajnym (A. arundinaceus), trzciniakiem wschodnim (A. orientalis), trzciniakiem australijskim (A. australis) oraz trzciniakiem białoskrzydłym (A. vaughani). Prawdopodobnie do kladu należą inni pacyficzni przedstawiciele Acrocephalus, jednakże brak dokładnych danych na ten temat. Na terenie Kazachstanu odnotowano hybrydyzację z trzciniakiem zwyczajnym^[3].

Morfologia

Długość ciała wynosi 18-20 cm, masa 23-24 g^[3]. Upierzeniem przypomina trzciniaka zwyczajnego - z wierzchu w ciepłym odcieniu brązu, miejscami czerwonawy, zwłaszcza na kuprze i pokrywach nadogonowych. Brew i okolice oczu białawe. Gardło, pierś i środek brzucha białawe, pozostała część spodu ciała płowa. Trzciniaka głośnego cechuje jednak bardziej rudawy odcień spodu ciała. Górna część dzioba ciemnobrązowa, dolna zaś jasna z czarną plamką u nasady. Nogi i stopy zielonkawoołowiane^[4].

Dla podgatunku nominatywnego formuła skrzydłowa różna; 2. lotka II rzędu mieści się w długości między 5. a 7., najdłuższe są lotki 7., 3. i 4., posiadają również równą długość. Na 3. i 4. występuje emarginacja. Dziób mierzy 23-27 mm (♂ 25-27, ♀ 23-25), natomiast skrzydło 75-85 mm (♂ 80-85, ♀ 75-77)^[4].

Zasięg występowania i podgatunki

Wyróżnia się następujące podgatunki^[5]:

• A. s. stentoreus (Hemprich & Ehrenberg, 1833) - Egipt
• A. s. levantinus Roselaar, 1994 - Izrael, Jordania, Syria północno-zachodni Półwysep Arabski
• trzciniak indyjski^[6] (A. s. brunnescens (Jerdon, 1839)) - okolice Morza Czerwonego po Kazachstan i północne Indie
• A. s. amyae Baker, ECS, 1922 - północno-wschodnie Indie, Mjanma, Tajlandia i południowe Chiny
• A. s. meridionalis (Legge, 1875) - południowe Indie i Sri Lanka
• A. s. siebersi Salomonsen, 1928 - zachodnia Jawa
• A. s. harterti Salomonsen, 1928 - Filipiny
• trzciniak celebeski^[6] (A. s. celebensis Heinroth, 1903) - południowy Celebes
• A. s. lentecaptus Hartert, 1924 - Borneo, centralna i schodnia Jawa, zachodnie Małe Wyspy Sundajskie
• A. s. sumbae Hartert, 1924 - centralne i wschodnie Małe Wyspy Sundajskie, południowe Moluki, Nowa Gwinea, Archipelag Bismarcka i Wyspy Salomona

Gatunek wędrowny, lecz nie w całej populacji. Osobniki zamieszkujące Turkmenistan, Uzbekistan, Tadżykistan, Afganistan i Kazachstan przebywają na terenie tylko w okresie lęgowym; zimują w Indiach. Osobniki z północnych Indii są osiadłe^[7]. Przebywa na ciernistych drzewach, trzcinach (w tym trzcinie papirusowej) oraz krzewach. Zasiedla obszary podmokłe, brzegi strumieni i rzek, namorzyny, jeziora i okolice kanałów nawadniających^[3].

Lęgi

Okres lęgowy w Nepalu trwa od kwietnia do lipca^[8], w Indiach w maju i czerwcu. Z Pakistanu pochodzi notka o gnieździe odnalezionym w sierpniu, zaś na Cejlonie lęgi odbywają się w czerwcu i lipcu^[9].

Gniazdo stanowi bardzo głęboki kubeczek z trzciny z dodatkiem liści i korzeni. Jedno z zebranych gniazd miało średnicę około 8 cm i głębokość 15 cm^[9]. W lęgu 3-5 jaj^[8]. Są białe, jednak pokryte ciemnymi wzorami; wymiary wynoszą około 2,03-2,46 x 1,47-1,6 cm^[9]. Jedynie samica bierze udział w inkubacji. Młode pozostają w gnieździe 11-3 dni od wyklucia^[3].

Status zagrożenia

Przez IUCN trzcinniczek głośny klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Całkowita populacja nie jest znana, jednak obszary lęgowe pokrywają około 5 460 000 km². W połączeniu z brakiem istotnych zagrożeń nie budzi to obaw co do wymarcia^[7]. Spotykany m.in. w Parku Narodowym Bandhavgarh^[10], w trakcie wędrówek w Parku Narodowym Van Vihar^[11], Parku Narodowym Gir^[12] i Parku Narodowym Dibru-Saikhowa^[13] (Indie).

Przypisy

Papyrussångare^[2] (Acrocephalus stentoreus) är en tätting i familjen rörsångare som förekommer i stora delar av södra Asien samt i Egypten.^[3]

Kännetecken

Utseende

Papyrussångaren är en stor rörsångare med en kroppslängd på 16-18 centimeter. Den är i flera avseenden lik trastsångaren, men skiljer sig framför allt genom den långa och smala näbben, kortare vingar samt längre och mer rundade stjärt. Fjäderdräkten är mörkt olivbrun ovan, solkigt brunbeige under med lite ljusare strupe. Den har ett blekt och smalt ögonbrynsstreck som sträcker sig fram till ögat.^[4]

Läten

Även lätena liknar trastsångarens, med ett grötigt track och ett hårt trrrrr. Sången är ett grovt och trevande schackrande med enstaka falsettoner, lite påminnande om björktrastars läten i gryningen.^[4]

Utbredning och systematik

Papyrussångare delas in i tio underarter med följande utbredning:^[3]

• stentoreus-gruppen
  • A. s. stentoreus – Egypten
  • A. s. levantinus (inkluderas ofta i stentoreus^[5]) – norra Israel
• brunnescens-gruppen
  • A. s. brunnescens – Arabiska halvön och Iran till Mongoliet och Indien; övervintrar i Indien
  • A. s. amyae – slättmarkerna kring floden Brahmaputra (Assam) till Myanmar och sydvästra Kina
  • A. s. meridionalis – Sri Lanka
  • A. s. harterti – Filippinerna (Luzon, Mindoro, Leyte, Bohol och Mindanao)
  • A. s. celebensis – södra Sulawesi
  • A. s. siebersi – västra Java
  • A. s. lentecaptus – sydöstra Borneo, Java och de västra Små Sundaöarna (Lombok och Sumbawa)

Vissa behandlar de fyra östligaste underarterna siebersi, harterti, celebensis och lentecaptus istället som en del av australisk rörsångare.^[6]

Hybridisering med trastsångare har noterats i södra Kazakstan.^[7]

Levnadssätt

Papyrussångaren häckar som namnet avslöjar helst i papyrusbestånd, men även kaveldun, bladvass, majs och liknande hög vegetation nära vatten eller i fuktiga områden. Den ses ofta födosöka i gles vass nära vattenytan.^[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller mycket vanlig i stora delar av sitt utbredningsområde.^[1]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Acrocephalus stentoreus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ [a b c] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 322. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ Dyrcz, A. (2018). Clamorous Reed-warbler (Acrocephalus stentoreus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/58806 20 mars 2018).
6. ^ Dyrcz, A. (2018). Australasian Reed-warbler (Acrocephalus australis). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/58809 21 mars 2018).
7. ^ Hansson, B., Tarka, M., Dawson, D.A. & Horsburgh, G. (2012) Hybridization but no evidence for backcrossing and introgression in a sympatric population of Great Reed Warblers and Clamorous Reed Warblers. PLoS ONE 7(2): e31667.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör papyrussångare.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Acrocephalus stentoreus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Chích đầu nhọn^[2] (danh pháp khoa học: Acrocephalus stentoreus) là một loài chim trong họ Acrocephalidae.^[3]

Hình ảnh

• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Chích đầu nhọn tại Wikispecies

二名法 Acrocephalus stentoreus
(Hemprich et Ehrenberg 1833)^[2]

噪大苇莺（学名：Acrocephalus stentoreus）为鶲科苇莺属的鸟类。该物种分布于从埃及一直到中国南方和澳大利亚的广大地区，其模式产地在埃及。^[2]

亚种

• 噪大苇莺西南亚种（学名：Acrocephalus stentoreus brunnescens）。在中国大陆，分布于四川、贵州等地。该物种的模式产地在印度。^[3]

参考文献

维基共享资源中相关的多媒体资源：噪大苇莺 维基物种中的分类信息：噪大苇莺 这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=噪大苇莺&oldid=47274792”