An tinamou digenvez(Daveoù a vank) a zo un evn, Tinamus solitarius an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous e reter Suamerika[1] : eus reter Brazil da c'hevred Paraguay, betek biz Arc'hantina.
Daou isspesad zo dezhañ : Tinamus solitarius pernambucensis ha Tinamus solitarius solitarius.
An tinamou digenvez(Daveoù a vank) a zo un evn, Tinamus solitarius an anv skiantel anezhañ.
El tinamú solitari (Tinamus solitarius) és un ocell de la família dels tinàmids (Tinamidae) que viu a la selva humida de les terres baixes de l'est de Brasil i est de Paraguai fins al nord-est de l'Argentina.
El tinamú solitari (Tinamus solitarius) és un ocell de la família dels tinàmids (Tinamidae) que viu a la selva humida de les terres baixes de l'est de Brasil i est de Paraguai fins al nord-est de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tinamŵ mawr unig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tinamŵaid mawr unig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tinamus solitarius; yr enw Saesneg arno yw Solitary tinamou. Mae'n perthyn i deulu'r Tinamŵaid (Lladin: Tinamidae) sydd yn urdd y Tinamiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. solitarius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r tinamŵ mawr unig yn perthyn i deulu'r Tinamŵaid (Lladin: Tinamidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Nothwra torwyn Nothura boraquira Tinamŵ adeingoch Rhynchotus rufescens Tinamŵ bach Crypturellus soui Tinamŵ bron llwydfelen Nothocercus julius Tinamŵ bychan Taoniscus nanus Tinamŵ coeslwyd Crypturellus duidae Tinamŵ cribog y Gogledd Eudromia formosa Tinamŵ mawr unig Tinamus solitarius Tinamŵ tepwi Crypturellus ptaritepui Tinamŵ tonnog Crypturellus undulatusAderyn a rhywogaeth o adar yw Tinamŵ mawr unig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tinamŵaid mawr unig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tinamus solitarius; yr enw Saesneg arno yw Solitary tinamou. Mae'n perthyn i deulu'r Tinamŵaid (Lladin: Tinamidae) sydd yn urdd y Tinamiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. solitarius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Olivengrå tinamu (latin: Tinamus solitarius) er en fugleart, der lever i det østlige Sydamerika.
Olivengrå tinamu (latin: Tinamus solitarius) er en fugleart, der lever i det østlige Sydamerika.
Der Zimttinamu (Tinamus solitarius), früher als Grausteißtinamu, Einsiedlertao oder Macuco-Steißhuhn bezeichnet, ist eine Vogelart aus der Familie der Steißhühner (Tinamidae). Er ist in zwei Unterarten (T. s. solitarius und T. s. pernambucensis) in Zentralbrasilien, im südöstlichen Paraguay und im nordöstlichen Argentinien beheimatet.
Die adulten Vögel erreichen eine Größe von 42,5 bis 48 cm. Das Gewicht beträgt bis zu 1500 g bei den Männchen und bis zu 1900 g bei den Weibchen. Der Schopf ist schwarz. Die schwarze Oberseite ist eng gebändert. Die Brust ist grau. Der Bauch ist hell. Rücken und Flügel sind gelbbraun mit dunkler Bänderung. Bei den Jungvögeln hat die Oberseite unterschiedlich dichte, weiße Tupfen, vor allem an den Flügeln. Die Küken sind zimtfarben. Bei der Unterart Tinamus solitarius pernambucensis tendiert die Färbung hin zu einem leuchtenden Gelb. Die Bänderung ist am Nacken mehr betont. Seine Stimme besteht aus gesetzten einsilbigen Tönen, die mitunter an Telefontöne erinnern.
Der Zimttinamu bevorzugt feuchte, warme tropische und subtropische Wälder. Er ist aber auch in Regionen mit kalten Jahreszeiten auf Sandbänken anzutreffen. Jungfräuliche Wälder mit Unterholz sowie mit zersplitteten und uneinheitlichen Weideplätzen vermeidet er. Jeder Vogel beansprucht ein Revier von 30 ha Primärwald. Er kommt in Höhen von 0 bis 1200 Meter über dem Meeresspiegel vor. Seine Nahrung, die er bevorzugt in der Abendzeit aufnimmt, besteht aus Samen von Rautengewächsen, Wolfsmilchgewächsen, Flaschenbaumgewächsen, Beeren und anderen kleinen Früchten sowie Käfern und andere Wirbellosen. Gelegentlich erbeutet er auch Frösche. Zimttinamus werden in menschlicher Obhut gehalten, wo sie ein Alter von zwölf bis fünfzehn Jahren erreichen.
Die Zimttinamus haben eine polygame Lebensweise. Die Auswahl und der Bau des Nestes sind Aufgabe des Männchens. Das Nest befindet sich in einer Mulde auf dem Boden und wird mit Blättern ausgepolstert. In einem Intervall von zunächst einem Tag und später von drei bis vier Tagen werden sechs bis vierzehn grünlichblaue bis türkisfarbene Eier gelegt. Das Männchen brütet die Eier 19 Tage lang aus. Die Flugfedern der Küken beginnen am zweiten Tag zu wachsen. Das Jugendfederkleid kommt nach 25 bis 28 Tagen und nach drei Monaten sind die Vögel ausgewachsen.
Der Zimttinamu ist durch Überjagung und Lebensraumverlust recht selten geworden. Von der Unterart aus Pernambuco gab es 1971 nur noch 100 Exemplare. Er ist nur noch in einzelnen Schutzgebieten häufig anzutreffen. Großteile seines Lebensraumes schrumpfen immer mehr zusammen, was auf die Ausdehnung der Städte, Straßen, der Landwirtschaft, der Bevölkerung und auf die Industrialisierung zurückzuführen ist.
Der Zimttinamu (Tinamus solitarius), früher als Grausteißtinamu, Einsiedlertao oder Macuco-Steißhuhn bezeichnet, ist eine Vogelart aus der Familie der Steißhühner (Tinamidae). Er ist in zwei Unterarten (T. s. solitarius und T. s. pernambucensis) in Zentralbrasilien, im südöstlichen Paraguay und im nordöstlichen Argentinien beheimatet.
The solitary tinamou (Tinamus solitarius) is a species of paleognath ground bird. This species is native to Atlantic forest of eastern Brazil.
All tinamou are from the family Tinamidae, and in the larger scheme are also ratites. Unlike other ratites, tinamous can fly, although in general, they are not strong fliers. All ratites evolved from prehistoric flying birds, and tinamous are the closest living relative of these birds.[4] Formerly, this bird was divided into two subspecies: T. s. pernambucensis in north-east Brazil (Pernambuco and Alagoas), and T. s. solitarius found in south-east Paraguay and extreme north-east Argentina. The former, however, turned out to be not distinct from the nominate but rather individual birds that showed a particular color morph which is now known to also occur elsewhere.[5] Notably, the hue of the back varies between olive and rusty, and the intensity of the lower neck's plumage color also varies. The black barring in these areas is more or less strong. pernambucensis refers to yellower birds with much barring, especially on the neck.[6]
The solitary tinamou is a large brownish tinamou heavily barred with black. Its neck, breast, and flanks are grey, and its belly is white. It has a dark brown crown and a white throat on its yellowish head and neck, which contrasts with a distinctive buff line on the side of the neck. It averages 45 cm (18 in) in length.[7]
It is found in southeastern Bahia, eastern Minas Gerais, Espírito Santo, Rio de Janeiro, São Paulo, eastern Mato Grosso do Sul, Paraná, Santa Catarina, and northern Rio Grande do Sul states. It is also found in southeastern Paraguay and extreme north-east Argentina in Misiones province.[8][9]
Like other tinamous, it lays oddly-shaped eggs with a glossy, colorful shell,[6] and it eats fruits, and seeds off the ground or low plants. Males will incubate the eggs which are in a nest on the ground, and will also rear the young for the short period of time before they are independent.[4]
The solitary tinamou is found in lowland humid tropical forest and montane forests up to 1,200 m (3,900 ft) ASL.[8] It readily inhabits secondary forest and can be not uncommon in extensively used plots, tolerating selective logging to some degree. Large plantations of exotic species are not well-liked. But the birds can be plentiful enough to withstand some hunting for example in a mosaic of cabruca smallholder plantings, interspersed with secondary growth with dense caeté Marantaceae and Merostachys bamboo understorey as well as higher Guadua bamboo and full-grown heart-of-palm trees (Euterpe edulis). In little-disturbed Dense Ombrophyllous Montane Forest ecotone, thriving populations may exist in forest fragments as small as 1,000 acres (400 ha).[10]
It is currently threatened by the ongoing deforestation caused by urbanisation, industrialisation, agricultural expansion, and associated road-building. It is also hunted excessively. Consequently, the IUCN classifies it as a Near Threatened species,[1] it may soon become vulnerable[8] with a range occurrence of 990,000 km2 (380,000 sq mi).[11] The population formerly believed to be referred to by pernambucensis is either very rare or already extirpated. These northern birds have always been fairly rare in historical times, with possibly not more than 6 specimens in museums.[12]
It has been noted that this species is not hard to introduce to suitable habitat. Solitary tinamous were found to persist in numbers in a forest fragment of 1,500 acres (610 ha) where they were not originally found.[13] It is not considered globally threatened by the IUCN.[8]
The solitary tinamou (Tinamus solitarius) is a species of paleognath ground bird. This species is native to Atlantic forest of eastern Brazil.
La Soleca tinamo (Tinamus solitarius) estas specio de surgrunda birdo el la superordo de paleognatoj. Tiu specio estas indiĝena de la Atlantika Arbaro de orienta Brazilo.
Ĉiuj tinamoj estas el la familio Tinamedoj, kaj je pli granda etendo estas ankaŭ Strutoformaj, kvankam kelkaj fakuloj atribuas propran ordon Tinamoformaj. Malkiel aliaj Strutoformaj (respektive ĉiuj Strutoformaj), la Tinamedoj povas flugi, kvankam ĝenerale, ili ne estas fortaj flugantoj. Ĉiu Strutoformaj evoluis el prahistoriaj flugantaj birdoj, kaj Tinamedoj estas la plej proksimaj vivantaj parencoj de tiuj birdoj.[1] Iam tiu birdospecio estis dividita en du subspecioj: T. s. pernambucensis en nordorienta Brazilo (Pernambuco kaj Alagoas), kaj la nomiga T. s. solitarius troviĝanta en sudorienta Paragvajo kaj malproksima nordorienta Argentino. La unua tamen rezultis nedistinga el la nomiga sed nur individuaj birdoj montris partikularan koloran morfon kio nun oni scias okazanta ankaŭ aliloke.[2] Rimarkinde, la nuanco de la dorso varias inter oliveca kaj rusta, kaj ankaŭ la intenseco de la plumaro de suba kolo varias. La nigra strieco en tiuj areoj estas pli malpli forta. La subspecio pernambucensis estas pli flavaj birdoj kun multe da strieco, ĉefe ĉe la kolo.[3]
La Soleca tinamo estas granda bruneca tinamo tre strieca je nigra. Ties kolo, brusto, kaj flankoj estas grizaj, kaj ties ventro estas blanka. Ĝi havas malhelbrunan kronon kaj blankan gorĝon kontrastan al flavecaj kapo kaj kolo, ĉefe pro distinga flaveca linio en la kolflanko. Ĝi averaĝas 45 cm longa.[4]
Ĝi troviĝas en sudorienta Bahia, orienta Minas Gerais, Espírito Santo, Rio de Janeiro, São Paulo, orienta Mato Grosso do Sul, Paraná, Santa Catarina, kaj norda Rio Grande do Sul en Brazilo. Ĝi troviĝas ankaŭ en sudorienta Paragvajo kaj malproksima nordorienta Argentino en provinco Misiones.[5][6]
Kiel ĉe aliaj tinamoj, la ino demetas raraformajn ovojn kun brila, kolora ŝelo,[3] kaj ĝi manĝas fruktojn kaj semojn el la grundo aŭ malaltaj plantoj. Maskloj kovas la ovojn kiuj estas en nesto surgrunda, kaj zorgas la idojn dum mallonga periodo ĝis ili sendependiĝas.[1]
La Soleca tinamo troviĝas en humidaj tropikaj arbaroj de malaltaj teroj kaj de montararbaroj ĝis 1,200 m super marnivelo.[5] Ĝi pretas loĝi en sekundaraj arbaroj kaj povas esti nekomuna en etende uzitaj arbarareoj, tolerante selektivan lignoproduktadon ĝis ioma grado. Grandaj plantejoj de ekzotaj specioj ne estas ŝatataj. Sed tiuj birdoj povas esti sufiĉe nombraj por rezisti ioman ĉasadon ekzemple en mozaiko de plantareoj de cabruca, intermiksita kun sekundara kreskejo kun densa subkreskaĵaro de caeté (el la Marantacoj) kaj de bambuo Merostachys same kiel de la pli alta bambuo Guadua kaj de plenkreska palmarboj (Euterpe edulis). En nemulte tuŝita pluvarbaro, povas ekzisti prosperaj populacioj en arbareroj tiom malgrandaj kiom ĝis 400 ha.[7]
Ĝi estas nune minacata pro pliiĝanta senarbarigo kaŭzita de urbanizado, industriigo, agrikultura etendo, kaj asocia ŝosekonstruado. Ĝi estas ankaŭ troe ĉasita. Sekve la IUCN klasigas ĝin kiel Preskaŭ Minacata specio,[8] kaj ĝi povas tuj iĝi vundebla[5] kun loĝa teritorio de 990,000 km².[9] La populacio iame aludita kiel pernambucensis estas ĉu tre rara aŭ jam formortinta. Tiuj nordaj birdoj jam estis ege raraj en historiaj epokoj, kun eble ne pli ol 6 specimenoj en muzeoj.[10]
Tiu specio ne estas malfacile enmetebla en taŭgan habitaton. La Soleca tinamo rezistas nombre en arbaraj eroj de 610 ha kie ili ne troviĝis origine.[11] Ĝi ne estas konsiderata tutmonde minacata fare de la IUCN.[5]
La Soleca tinamo (Tinamus solitarius) estas specio de surgrunda birdo el la superordo de paleognatoj. Tiu specio estas indiĝena de la Atlantika Arbaro de orienta Brazilo.
El inambú macuco, tinamú macuco[2] o simplemente macuco (Tinamus solitarius) es una especie de ave tinamiformes de la familia Tinamidae.
Vive en bosques húmedos de hasta 1.200 msnm; de bosques atlánticos del este de Brasil cerca de Pernambuco a Río Grande del Sur, sur de Mato Grosso, sudeste de Paraguay y extremo nordeste de Argentina.
Tiene descritas dos subespecies:
Sin embargo, ambas subespecies se han hecho indistintas, y especímenes individuales pueden mostrar divergencia de colores,que ahora se sabe que ocurre siempre.[3]
Notablemente, el tinte del trasero varía entre oliva y herrumbroso, y la intensidad del plumaje debajo del cogote también varía. El negro barreado de esas áreas es más o menos fuerte. pernambucensis referido al pájaro más amarillento con mucho barreado, especialmente en el cuello.[4]
Está en consideración de "extinción" por el avance de la deforestación por la urbanización, industrialización, expansión de la agricultura, y asociada construcción de carreteras.[4]
La población pernambucensis es muy rara o realmente extinta.[4][3] Posiblemente no haya más de 6 especímenes norteños en museos.[3]
El inambú macuco, tinamú macuco o simplemente macuco (Tinamus solitarius) es una especie de ave tinamiformes de la familia Tinamidae.
Tinamus solitarius Tinamus generoko animalia da. Hegaztien barruko Tinamidae familian sailkatua dago.
Erakkotinami (Tinamus solitarius) on Etelä-Amerikassa elävä heikosti lentotaitoinen isotinamien sukuun kuuluva tinamilintu.
Linnun pituus on noin 45 cm. Molemmat sukupuolet ovat samannäköisiä ja väriltään harmaansinisiä. Linnulla on pieni pää, kapea kaula, iso pyöreänoloinen ruumis ja lyhyet siivet. Se on lähes pyrstötön.
Lintua tavataan Itä-Brasiliassa, Kaakkois-Paraguayssa ja Koillis-Argentiinassa.
Lintu viihtyy sademetsien aluskasvillisuuden seassa. Erakkotinami on paikkalintu.
Pesä on vuorattu ruohoilla ja korsilla ja sijaitsee metsänpohjalla. Puolisot rakentavat pesän yhdessä. Koiras hautoo munat. Mikäli koiras on ravinnonhaussa, se peittää ennen lähtöään munat kuivilla lehdillä.
Erakkotinami syö enimmäkseen kasveja, hedelmiä ja siemeniä sekä ajoittain hyönteisiä.[2]
Erakkotinami (Tinamus solitarius) on Etelä-Amerikassa elävä heikosti lentotaitoinen isotinamien sukuun kuuluva tinamilintu.
Tinamus solitarius
Le Tinamou solitaire (Tinamus solitarius) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Tinamidae.
Cet oiseau peuple la forêt atlantique.
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 2.11, 2012)[1] :
Tinamus solitarius
Le Tinamou solitaire (Tinamus solitarius) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Tinamidae.
Samotni tinamu (lat. Tinamus solitarius) je vrsta ptice iz roda Tinamus iz reda tinamuovki.
Udomaćio se u Atlantičkoj šumi u istočnom Brazilu. Preferira vlažne, tropske i subtropske šume. Izbjegava grmovita područja, kao i ona s raznolikim pašnjacima. Živi na 0-1200 metara nadmorske visine. Svaka jedinka zauzima oko 30 hektara primarne šume.
Hranu traži noću. Ishrana mu se sastoji uglavnom od biljnih dijelova, ali nekad voli pojesti i kojeg sitnog beskralježnjaka. Povremeno jede i žabe. Životni vijek u divljini nije poznat, ali zna se da u zatočeništvu doživi 12-15 godina.
Odrasla ptica može doseći veličinu 42.5-48 centimetara. Mužjak je težak 1500 grama, a ženka 1900 grama. Perje je crne boje. Prsa su sive boje. Trbuh je svjetlo-smeđe boje, a leđa i krila su žuta s tamnim prugama. Tek rođeni ptići imaju bijele točkice po cijelom tijelu, posebno po krilima. Kasnije postaju cimetaste boje, pa kad potpuno sazriju, dobivaju perje odrasle ptice.
Samotni tinamu je poligamna ptica. Odabir i izgradnju gnijezda vrši mužjak. Gnijezdo je napravljeno od biljnih tijelova, ili se nalazi u šupljinama. Za tri do četiri dana, ženka u gnijezdo postavlja 6-14 zelenkasto-tirkiznih jaja.
Nakon što postavi jaja, ženka odlazi tražiti drugog mužjaka za parenje. Mužjak inkubira jaja 19 dana. Dva dana nakon izlijeganja, ptićima počinje rasti letno perje. Potpuno opernate za 25-28 dana, a nakon tri mjeseca, potpuno odrastaju.
Samotni tinamu (lat. Tinamus solitarius) je vrsta ptice iz roda Tinamus iz reda tinamuovki.
Il tinamo solitario (Tinamus solitarius (Vieillot, 1819)) è un uccello della famiglia dei Tinamidi diffuso in Brasile, Paraguay e Argentina.[2]
Grandezza: 42,5–48 cm. Peso: 1.014-1.500 g (maschio), 1.710-1.900 g (femmina).
Comprende due sottospecie:[2]
Il tinamo solitario (Tinamus solitarius (Vieillot, 1819)) è un uccello della famiglia dei Tinamidi diffuso in Brasile, Paraguay e Argentina.
Ochrinis tinamas (lot. Tinamus solitarius, angl. Solitary Tinamou, vok. Grausteißtinamu) – tinaminių (Tinamidae) šeimos paukštis. Kūnas 42-48 cm ilgio. Masė 1500-1900 g. Paplitęs Argentinoje ir Paragvajuje.
Ochrinis tinamas (lot. Tinamus solitarius, angl. Solitary Tinamou, vok. Grausteißtinamu) – tinaminių (Tinamidae) šeimos paukštis. Kūnas 42-48 cm ilgio. Masė 1500-1900 g. Paplitęs Argentinoje ir Paragvajuje.
Ochrinio tinamo kiaušiniaiDe kluizenaarstinamoe (Tinamus solitarius) is een vogel uit de familie tinamoes (Tinamidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1819 door Louis Jean Pierre Vieillot.
De kluizenaarstinamoe is overwegend bruin, met vele zwarte strepen. De nek, borst en flanken zijn grijs, de buik is wit. De kop is geelachtig met een witte keel en donkerbruine kruin. Hij wordt ongeveer 45 cm groot.
De soort komt voor in het zuidoosten van Zuid-Amerika en telt 2 ondersoorten:[3]
Het leefgebied bestaat uit natuurlijk bos met weinig ondergroei en een gesloten bladerdak dat ligt in laag gelegen land of heuvelland tot op 1200 m boven zeeniveau. De vogel is ook waargenomen in secundair en gedegradeerd bos. De kluizenaarstinamoe eet vruchten en zaden van de grond en kleine planten.
De kluizenaarstinamoe legt glanzende, kleurrijke eieren. Het mannetje broedt de eieren uit en voedt de jongen op. De jongen zijn al snel volwassen.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Waarschijnlijk nemen de populatie-aantallen nemen af door bejaging en habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik, aanleg van infrastructuur, industrialisatie en verstedelijking. Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe kluizenaarstinamoe (Tinamus solitarius) is een vogel uit de familie tinamoes (Tinamidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1819 door Louis Jean Pierre Vieillot.
Kusacz samotny[5] (Tinamus solitarius) – gatunek ptaka z rodziny kusaczy (Tinamidae).
Kusacz samotny występuje w zależności od podgatunku[6][7]:
Długość ciała 42,5–48 cm; masa ciała samców 1014–1500 g, samic 1710–1900 g[6]. Wierzch ciała brązowy, ciemię ciemniejsze. Skrzydła, grzbiet i kuper gęsto czarno prążkowane. Głowa i szyja ochrowe, z plamkami na bokach głowy, bielszym gardłem i płową smugą na bokach szyi. Przód szyi i pierś szare, brzuch białawy, boki delikatnie prążkowane. Zwykle żyje samotnie, jest bardzo ostrożny.
Ameryka Południowa; wschodnia Brazylia. Nizinne lasy.
Kusacz samotny (Tinamus solitarius) – gatunek ptaka z rodziny kusaczy (Tinamidae).
Macuco ou macuco-solitário[2] (nome científico: Tinamus solitarius) é uma espécie de ave tinamiforme sul-americana de família dos tinamídeos (Tinamidae).
"Macuco" e "macuca" são os nomes populares da espécie.[3][4] Estes termos são oriundos do tupi ma'kuku.[5] Segundo o Dicionário Histórico das Palavras Portuguesas de Origem Tupi (DHPT), pode derivar de makuka'gwa. Foi registrado em 1858 como macucu. No capítulo XIII do Historia Naturalis Brasiliae (1648) de George Marcgrave, foi citado como Macucagua avis.[6]
Todos os tinamiformes são da família dos tinamídeos, e no esquema maior também são ratitas. Ao contrário de outras ratitas, os tinamiformes podem voar, embora em geral não sejam voadores fortes. Todas as ratitas evoluíram de pássaros voadores pré-históricos, e os tinamiformes são os parentes vivos mais próximos desses pássaros.[7] Anteriormente, esta ave era dividida em duas subespécies: T. s. pernambucensis no nordeste do Brasil (Pernambuco e Alagoas), e T. s. solitarius encontrado no sudeste do Paraguai e extremo nordeste da Argentina. O primeiro, no entanto, acabou não sendo distinto do nominal, mas sim de aves individuais que mostraram um morfo de cor particular que agora é conhecido por também ocorrer em outros lugares.[8] Notavelmente, a tonalidade do dorso varia entre azeitona e ferrugem, e a intensidade da cor da plumagem da parte inferior do pescoço também varia. A barra preta nestas áreas é mais ou menos forte. Pernambucensis refere-se a pássaros mais amarelos com muitas barras, especialmente no pescoço.[9]
O macuco é um grande tinamiforme acastanhado fortemente barrado de preto. Seu pescoço, peito e flancos são cinzas e sua barriga é branca. Tem uma coroa marrom escura e uma garganta branca na cabeça e no pescoço amarelados, que contrasta com uma linha amarela distinta na lateral do pescoço. Tem uma média de 45 centímetros (18 polegadas) de comprimento.[10]
O macuco ocorre no sudeste da Bahia, leste de Minas Gerais, Espírito Santo, Rio de Janeiro, São Paulo, leste de Mato Grosso do Sul, Paraná, Santa Catarina e norte do Rio Grande do Sul. Também é encontrado no sudeste do Paraguai e extremo nordeste da Argentina na província de Misiones.[11][12]
Como outros tinamiformes, o macuco põe ovos de formas estranhas com uma casca brilhante e colorida,[9] e come frutas e sementes do chão ou plantas baixas. Os machos incubam os ovos que estão em um ninho no chão e também criam os filhotes por um curto período de tempo antes de serem independentes.[7]
O macuco é encontrado em florestas tropicais úmidas de planície e florestas montanhosas até 1 200 metros (3 900 pés) acima do nível do mar.[11] Habita prontamente a floresta secundária e pode não ser incomum em parcelas extensivamente usadas, tolerando até certo ponto o corte seletivo. Grandes plantações de espécies exóticas não são muito apreciadas. Mas as aves podem ser abundantes o suficiente para resistir a alguma caça, por exemplo, em um mosaico de plantações de cabruca, intercaladas com crescimento secundário com denso caeté (marantáceas) e sub-bosque de bambu Merostachys, bem como o bambu Guadua mais alto e palmeiras crescidas (Euterpe edulis). No ecótono da Floresta Ombrófila Montana Densa pouco perturbada, populações prósperas podem existir em fragmentos florestais tão pequenos quanto mil acres (400 hectares).[13][14]
Atualmente, o macuco está ameaçado pelo desmatamento em curso causado pela urbanização, industrialização, expansão agrícola e construção de estradas associada. Também é caçado excessivamente. Consequentemente, a União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN / IUCN) classifica-o como uma espécie quase ameaçada em sua Lista Vermelha,[1] mas pode em breve tornar-se vulnerável[11] com uma ocorrência de 900 mil quilômetros quadrados (380 mil milhas quadradas). A população que se acreditava anteriormente ser referida por pernambucensis é muito rara ou já extirpada. Essas aves do norte sempre foram bastante raras em tempos históricos, com possivelmente não mais de seis espécimes em museus.[11][9][8] Observou-se que esta espécie não é difícil de introduzir em habitat adequado. Descobriu-se que macucos persistem em números em um fragmento de floresta de 1 500 acres (610 hectares), onde não foram originalmente encontrados.[15]
Em 2005, foi classificado como criticamente em perigo na Lista de espécies ameaçadas de extinção do Estado do Espírito Santo;[16] em 2010, como em perigo na Lista de Ameaça de Flora e Fauna do Estado de Minas Gerais;[17] em 2011, como vulnerável na Lista de espécies de Flora e Fauna ameaçadas de extinção do Estado de Santa Catarina;[18] em 2014, como vulnerável na Lista de Ameaça de Flora e Fauna do Estado do Rio Grande do Sul[19][20] e como em perigo na Lista de espécies de flora e de fauna de extinção do estado de São Paulo;[21] em 2017, como em perigo na Lista do grau de ameaça das espécies de Flora e Fauna do estado da Bahia;[22] e em 2018, como quase ameaçado na Lista Vermelha do Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio).[23] Por fim, consta no Apêndice I da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES).[24]
Macuco ou macuco-solitário (nome científico: Tinamus solitarius) é uma espécie de ave tinamiforme sul-americana de família dos tinamídeos (Tinamidae).
Solitärtinamo[2] (Tinamus solitarius) är en fågel i familjen tinamoer inom ordningen tinamofåglar.[3] Fågeln förekommer från östra Brasilien till sydöstra Paraguay och provinsen Misiones i nordostligaste Argentina.[3] IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Solitärtinamo (Tinamus solitarius) är en fågel i familjen tinamoer inom ordningen tinamofåglar. Fågeln förekommer från östra Brasilien till sydöstra Paraguay och provinsen Misiones i nordostligaste Argentina. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.
Tinamus solitarius là một loài chim trong họ Tinamidae.[1]
Tinamus solitarius (Vieillot, 1819)
СинонимыТинаму-отшельник[1], или тинаму-пустынник[2] (лат. Tinamus solitarius) один из видов бескилевых земляных птиц. Этот вид родом из тропических лесов восточной Бразилии.
Все тинаму из одноимённого семейства большой схемы бескилевых птиц. В отличие от других бескилевых тинаму могут летать, хотя, в целом, у них не сильные способности. Все бескилевые произошли от доисторических птиц, и тинаму являются ближайшими живыми родственниками этих птиц[3]. Ранее, этот вид был разделён на два подвида: T. s. pernambucensis, обитающий на северо-востоке Бразилии (Пернамбуку и Алагоас) и T. s. solitarius — на юго-востоке Парагвая и крайнем северо-востоке Аргентины. Последний подвид, однако, не сильно отличается от номинального вида, однако встречаются и отдельные особи, у которых наблюдается специфический полиморфизм в цвете, который в настоящее время известен также в других местах обитания[4]. В частности, варьируются цвет спины между оливковым и рыжим, а также интенсивность оперения шеи. Чёрные пятна в этих областях более менее яркие. pernambucensis является жёлтой птицей с большим количеством пятен, особенно на шее[5].
Тинаму-пустынник — большая коричневатая птица с чёрными пятнами. Её шея, грудь и бока серые, а брюхо — белое. Она имеет тёмно-коричневую макушку и белую глотку на желтоватой голове и шее, соответственно, которые контрастируют с отличительной жёлтой полосой на шее. Птица достигает 45 см (18 дюймов) в длину[6].
Обитает в юго-востоке Баия, востоке Минас-Жерайс, Эспириту-Санту, Рио-де-Жанейро, Сан-Паулу, Мату-Гросу-ду-Сул, Параны, Санта-Катарины и на севере Риу-Гранди-ду-Сул. Также встречается на юго-востоке Парагвая и крайнем северо-Востоке Аргентины, в провинции Мисьонес[7][8].
Как и другие тинаму, птица откладывает необычной формы яйца с блестящей, яркой скорлупой[5] и питается фруктами и семенами на земле или плодами кустарников. Самцы высиживают яйца, которые находятся в гнезде на земле, а также ухаживают за молодыми особями в течение короткого периода времени, прежде чем птенцы станут независимыми[3].
Тинаму-пустынник обитает в низменных влажных тропических и горных лесах на высоте до 1200 м (3900 футов) над уровнем моря[7]. Легко заселяет вторичные леса, и нередко использует широкие участки, претерпевающие в какой-то степени выборочную рубку. Не любят крупные плантации экзотических видов растений. Птиц может быть достаточно много, чтобы переждать охоту, например, в мозаике мелких посадок cabruca, расположенных около вторичной растительности с густыми бамбуковыми подлесками марантовых, а также с высоким гуадуанским бамбуком. В экотоне нетронутых туманных лесов, растущие популяции могут существовать в лесных фрагментах, как малых, так и до 1000 акров (400 га)[9].
В настоящее время вид близок к уязвимому положению из-за продолжающегося обезлесения, связанного с урбанизацией, индустриализацией, сельскохозяйственной экспансией и связанным с этим строительством дорог. Виду также угрожает чрезмерная охота. Таким образом, Международный союз охраны природы классифицирует вид, как близкий к уязвимому положению[10], который вскоре может стать уязвимым с ареалом 990,000 км² (выделено 380 000 кв. миль)[7]. Популяция, ранее относившаяся к подвиду pernambucensis либо очень редкая, либо уже исчезла. Эти северные птицы всегда были довольно редкими в исторические времена, возможно, не более 6 образцов в музеях[11].
Было отмечено, что этот вид не трудно интродуцировать в подходящую среду обитания. Уцелевшие тинаму-пустынники были найдены в лесных осколках площадью 1500 акров (610 га), где первоначально они не были обнаружены[12]. Согласно МСОП для них нет угрозы глобального исчезновения[7].
Тинаму-отшельник, или тинаму-пустынник (лат. Tinamus solitarius) один из видов бескилевых земляных птиц. Этот вид родом из тропических лесов восточной Бразилии.
二名法 Tinamus solitarius
孤䳍(學名:Tinamus solitarius)是巴西東部大西洋森林特有的一種鳥類。
孤䳍屬於䳍科。牠們一般能夠飛行,但不能長久。牠們是鴕鳥目的近親。[3]以往牠們分為兩個亞種:巴西東北部的Tinamus solitarius pernambucensis及巴拉圭東部南與阿根廷東北部的指名亞種Tinamus solitarius solitarius,不過前者並不獨特與指名亞種,只有個別的有特別的色彩。[4]
孤䳍平均長45厘米。[5]背部的色調由橄欖色至銹色不等,頸下羽毛的明暗部亦有不同,且有黑色斑紋。Tinamus solitarius pernambucensis的羽毛較黃,在頸部有較多斑紋。[6]
孤䳍分佈在巴西的巴伊亞東南部、米納斯吉拉斯東部、聖埃斯皮里圖州、里約熱內盧州、聖保羅州、南馬托格羅索州東部、巴拉那州、聖卡塔琳娜州及南里奧格蘭德州北部。牠們亦在巴拉圭東南部及阿根廷東北部的米西奧內斯省出沒。[7][1]
孤䳍會產形狀奇特的蛋,外表有光澤及充滿色彩。[6]牠們主要吃果實、種子或低的植物。雄鳥會在巢中孵化鳥蛋,且會照顧雛鳥一段短時間。[3]
孤䳍棲息在低地潮濕的熱帶雨林及山區高達海拔1200米的森林。[1]牠們棲息在次生林,且能容忍一定程度的間伐。牠們不喜歡種植外來植物的地方。由於牠們的數量豐富,被獵殺仍未至瀕危的地步。有一些孤䳍生活在偏遠的森林交錯群落中,佔地只有約400公頃。[8][9]
孤䳍現時因城市化、工業化、農業發展及建設道路不斷的伐林而受到威脅。牠們因過度獵殺,世界自然保護聯盟將牠們列為近危[1],其分佈地只有990000平方公里。[10]以往分類為T. s. pernambucensis的群族已經非常罕有或已消失。北方的群族亦很稀有,歷史上就只有不多於6個標本。[6][4][1]
孤䳍較容易被引入到其他環境,在一些只有610公頃的森林地區,也可以見到牠們。[11]
|date=
中的日期值 (帮助) オバシギダチョウ(学名:Tinamus solitarius)は、シギダチョウ目シギダチョウ科に分類される鳥類の一種。