nomes no trilho de navegação
’n Kalkoen is ’n groot voël in die genus Meleagris wat inheems aan die Amerikas is. Die mannetjies van albei spesies het ’n kenmerkende vlesige uitgroeisel of lel wat van die bokant van die snawel hang. Hulle is van die grootste voëls in hul soort. Soos die geval is met baie lede van die orde Galliformes, of Hoendervoëls, is die mannetjies groter en baie kleurryker as die wyfies.
Kalkoene val in die familie Phasianidae (fisante, patryse, korhoenders en hul verwante) in die orde Galliformes.[1] Die genus Meleagris is die enigste oorlewende genus in die subfamilie Meleagridinae.
Meleagris gallopavo Wilde of mak kalkoen Woude van Noord-Amerika, van Mexiko (waar hulle eerste deur die Maja mak gemaak is)[2] deur die midwestelike en oostelike VSA tot in Suidoos-Kanada 
Meleagris ocellata Poukalkoen Woude van die Yucatán-skiereiland[3] ’n Paar kalkoene is van fossiele af beskryf. Die Meleagridinae is van die vroeë Mioseen (sowat 23 miljoen jaar gelede) af bekend, met die uitgestorwe genera Rhegminornis (vroeë Mioseen) en Proagriocharis (laat Mioseen / vroeë Plioseen). Eersgenoemde was waarskynlik ’n basale kalkoen en die ander een ’n meer kontemporêre voël wat nie baie soos bekende kalkoene was nie; albei was baie kleiner. ’n Kalkoenfossiel wat nie tot Meleagris behoort nie, maar ’n soortgelyke voël was, is van die laat Mioseen af bekend.[3] In die moderne genus Meleagris is ’n hele aantal spesies al beskryf, want kalkoenfossiele is taamlik sterk en volop, en daar is groot verskille tussen individue. Baie van hierdie veronderstelde fossiele spesies word nou beskou as junior sinonieme. Een van hulle, die Kaliforniese kalkoen, Meleagris californica, het onlangs genoeg uitgesterf dat hulle nog deur vroeë menslike setlaars gejag is.[4] Daar word geglo hulle het uitgesterf weens die gesamentlike druk wat veroorsaak is deur menslike jagters en die klimaatsverandering aan die einde van die laaste ystyd.[5]
Die mens gebruik die spesie Meleagris gallopavo vir hul vleis. Hulle is van minstens 800 v.C. deur die inheemse volke van Meksiko mak gemaak. Hulle is teen 200 v.C. óf na die Suidwes-VSA uitgevoer óf ’n tweede keer mak gemaak deur die plaaslike inheemse volke. Die kalkoene is aanvanklik aangehou vir hul vere, wat in seremonies gebruik is en om klere en komberse te maak.[6] Hulle is teen omstreeks 1100 n.C. die eerste keer deur Noord-Amerikaners vir hul vleis gebruik.[6] In vergelyking met wilde kalkoene word mak kalkoene selektief geteel om groter te wees vir hul vleis.[7][8] Kalkoene word dikwels op fees- en spesiale dae soos Kersfees en Danksegging geëet.[9][10]
.JPG)
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kalkoen.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kalkoen
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir kalkoen.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
’n Kalkoen is ’n groot voël in die genus Meleagris wat inheems aan die Amerikas is. Die mannetjies van albei spesies het ’n kenmerkende vlesige uitgroeisel of lel wat van die bokant van die snawel hang. Hulle is van die grootste voëls in hul soort. Soos die geval is met baie lede van die orde Galliformes, of Hoendervoëls, is die mannetjies groter en baie kleurryker as die wyfies.
El pavu[1][2][3] (Meleagris) tamién conocíu como guajolote,[4] ye un clado d'aves galliformes de la familia Phasianidae qu'inclúi dos especies qu'habiten n'América. El pavu común o gallipavo[5][6](Meleagris gallopavo) ye nativu d'Estaos Xuníos y Méxicu; ente que'l pavu ocelado o de monte,[7] tamién llamáu kuts en llingua maya,[8] ye endémicu de les selves de la Península de Yucatán (Meleagris ocellata).
Tantu'l machu como la fema tienen la cabeza desnuda y un plumaxe de color cobrizu, negru, castañal o blancuciu, pero'l machu tien unes escrecencies carnoses, llamaes carúncules, que cuelguen de la cabeza y el pescuezu, y una destacada guedeya de plumes colgando del pechu. Miden hasta 1.17 m de llargu, siendo les aves más grandes de los montes nos qu'habiten y, como na mayoría de les munches especies de galliformes, el machu ye más grande que la fema y con más coloríu.
Los guajolotes aliméntense mayormente d'abiyotes, otres granes y inseutos. N'estáu montés viven en grupos hasta de 20 aves en llugares cercanos a árboles. Usualmente caminen anque nun pueden volar. N'estáu selvaxe los machos pesen ente 8 y 10 kg y les femes ente 4 y 5 kg, pero los animales adomaos lleguen a pesos mayores (15 kg los machos), una y bones la seleición por sieglos y los distintos procedimientos de reproducción y alimentación que tienden a llograr un rendimientu altu de carne pa l'alimentación humano.
Mientres el cortexu el machu atrai a la fema con soníos y depués espónxase alzando les sos plumes y abriendo la cola n'abanicu. La fema fecundada pon de 8 a 15 güevos nun nial ocultu ente la vexetación y depués guarar 25 a 30 díes hasta que salen los pitinos, que anque s'alimenten pola so cuenta, dependen de la proteición de la madre.
Esisten especímenes fósiles de Meleagridinae del Miocenu (fai aprosimao 23 millones d'años), como Rhegminornis[9] (Miocenu inferior Estaos Xuníos) y Proagriocharis (Miocenu cimeru-Pliocenu inferior).[10]
El guajolote primeramente esportóse de Méxicu a Europa nel sieglu XVI. El guajolote gallipavo o pavu selvaxe adomar por primer vegada en Méxicu fai yá más de mil años, de la mesma a empiezu del sieglu xx empezó a sumir en gran parte d'Estaos Xuníos.
Anguaño la cría de pavos domésticos ye una industria en gran escala en Norteamérica y Europa y el pavu ye'l platu preferíu pa celebraciones como la Navidá y el Día d'Aición de Gracies n'Estaos Xuníos.[11]
«Pavu» provien del llatín pavus,[12] ente que «guajolote» ye un nahuatlismo que deriva de la voz huexólotl (bisarma grande);[13][11][14] dambos términos designen a les especies d'esti xéneru. Pela so parte, «Meleagris» provien del griegu antiguu μελεαγρίς, pallabra que designaba a les pites de Guinea.[15]
.El pavu (Meleagris) tamién conocíu como guajolote, ye un clado d'aves galliformes de la familia Phasianidae qu'inclúi dos especies qu'habiten n'América. El pavu común o gallipavo(Meleagris gallopavo) ye nativu d'Estaos Xuníos y Méxicu; ente que'l pavu ocelado o de monte, tamién llamáu kuts en llingua maya, ye endémicu de les selves de la Península de Yucatán (Meleagris ocellata).
Hinduşka (lat. Meleagris) - qırqovullar fəsiləsinə aid quş cinsi. 2 növü var. Əhliləşdirilmişdir. Normal inkişaf etmiş fərdin kütləsi 12-16 kq, bədəninin uzunluğu isə 100-110 sm-ə qədər olur. Hinduşka Azərbaycana 1730-cu ildə İspaniyadan gətirilmişdir.Bu quşa Güney Azərbaycanda Həştərxan*Hindışqa * Hinduşqa* Həştərxan toyuğu " adları deyilir, amma ümumiyətlə " Həştərxan" deyilir . Ehtimal olunur ki, bu quş Güney Azərbaycana ilk dəfə Xəzər dənizinin quzeyində olan" Həştərxan "şəhərindən gəldiyinə görə bu adla tanınmışdır. Bu quşa ingilis dilində " Turkey" deyilir . Ehtimal ki, bu quş ilk dəfə Türkiyədən qərb ölkələrinə getdiyinə görə bu adla tanınmışdır .[1]
Hinduşka (lat. Meleagris) - qırqovullar fəsiləsinə aid quş cinsi. 2 növü var. Əhliləşdirilmişdir. Normal inkişaf etmiş fərdin kütləsi 12-16 kq, bədəninin uzunluğu isə 100-110 sm-ə qədər olur. Hinduşka Azərbaycana 1730-cu ildə İspaniyadan gətirilmişdir.Bu quşa Güney Azərbaycanda Həştərxan*Hindışqa * Hinduşqa* Həştərxan toyuğu " adları deyilir, amma ümumiyətlə " Həştərxan" deyilir . Ehtimal olunur ki, bu quş Güney Azərbaycana ilk dəfə Xəzər dənizinin quzeyində olan" Həştərxan "şəhərindən gəldiyinə görə bu adla tanınmışdır. Bu quşa ingilis dilində " Turkey" deyilir . Ehtimal ki, bu quş ilk dəfə Türkiyədən qərb ölkələrinə getdiyinə görə bu adla tanınmışdır .
Meleagris és el nom de l'únic gènere de la subfamília dels meleagridins (Meleagridinae), que forma part de la família dels fasiànids (Phasianidae), a l'ordre dels gal·liformes (Galliformes). Està format per dues espècies, el gall dindi comú i el gall dindi ocel·lat.
Entre els individus salvatges poden fer 90 – 120 cm de llargària, i 3 – 9 kg de pes, sent les femelles molt més petites que els mascles. El plomatge és fosc, quasi negre, amb reflexos metàl·lics bronze i verds, sobretot els mascles. El cap i el coll, sense plomes, estan coberts per carúncules de colors vius.
L'hàbitat original és variat, ocupant principalment zones amb arbres i bosc obert, en llocs amb hiverns temperats d'Amèrica Central i del Nord.
La femella construeix el niu en terra, on pon entre 8 i 15 ous, color crema amb taques brunes. La incubació és de 28 dies, després dels quals naixen els pollets, que abandonen el niu el mateix dia.
Omnívora. Mengen matèria vegetal (entre altres coses glans), però també insectes i petits vertebrats.
Alguns autors han considerat aquesta subfamília com una família independent a l'ordre dels gal·liformes, els meleagrídids (Meleagrididae). Es distingeixen dues espècies:
El gall dindi ha donat lloc a una bona quantitat de races domèstiques.
Meleagris és el nom de l'únic gènere de la subfamília dels meleagridins (Meleagridinae), que forma part de la família dels fasiànids (Phasianidae), a l'ordre dels gal·liformes (Galliformes). Està format per dues espècies, el gall dindi comú i el gall dindi ocel·lat.
Aderyn eitha mawr ydy'r twrci sy'n perthyn i deulu'r Phasianidae sy'n deillio o'r Americas yn wreiddiol. Mae'r rhywogaeth a elwir yn "dwrci gwyllt" (Meleagris gallopavo) yn wreiddiol o fforestydd Gogledd America. Mae'r math dof yn perthyn o bell iddo. Daw'r trydydd math (neu rywogaeth) - y Meleagris ocellata (Saesneg: Ocellated Turkey) o'r Benrhyn Yucatán.[1]
Camddehonglodd yr Ewropead cyntaf i weld twrci yn America yr aderyn fel math o guineafowl (Numidiae). Arferid galw'r guineafowl yn Saesneg (ac ar lafar) fel turkey fowl, turkey hen a turkey cock oherwydd mai o wlad Twrci yr arferid eu mewnforio i Ewrop a dyma darddiad y gair.[2][3][4] Yn 1550 anrhydeddwyd y fforiwr Saesneg William Strickland gydag arfbais fel gwobr am fewnforio'r twrci i Brydain am y tro cyntaf; wrth gwrs, roedd llun twrci ar yr arfbais.[5]
Mae sawl rhywoigaeth arall o'r twrci wedi'i ganfod ers cyfnod cynnar y Mïosen (c. 23 mya) gyda'r genws Rhegminornis a'r Proagriocharis bellach yn ecstinct (neu 'wedi'i ddifodi'). Math tebyg i'r Meleagris (o ddiwedd y cyfnod Mïosen) ydy'r Proagriocharis ac a ddarganfuwyd yn Westmoreland County, Virginia.[1] Diflanodd y Meleagris californica,[6] yn eitha diweddar - yn sicr - arferid ei hela gan bobl.[7] A chredir iddo ddiflannu oherwyddd newid yn yr hinsawdd ar ddiwedd Oes yr Iâ diwethaf ac oherwydd gorhela.[8]
Mae'n draddodiad ers tua hanner canrif yng Nghymru a rhai gwledydd eraill ychydig cyn hynny i fwyta'r twrci ar ddydd Nadolig.
Aderyn eitha mawr ydy'r twrci sy'n perthyn i deulu'r Phasianidae sy'n deillio o'r Americas yn wreiddiol. Mae'r rhywogaeth a elwir yn "dwrci gwyllt" (Meleagris gallopavo) yn wreiddiol o fforestydd Gogledd America. Mae'r math dof yn perthyn o bell iddo. Daw'r trydydd math (neu rywogaeth) - y Meleagris ocellata (Saesneg: Ocellated Turkey) o'r Benrhyn Yucatán.
Krocan (Meleagris) je rod ptáka z monotypické podčeledě krocani příslušející do čeledě bažantovitých. Samice krocana se nazývá krůta. V zootechnické literatuře se domácí krocani, bez ohledu na pohlaví, většinou označují jako krůty. Rovněž pro jejich maso se v češtině vžilo označení krůtí maso (nikoli krocaní). České slovo krocan má nejasnou etymologii, ve starší češtině se používalo slovo morák (odvozené od slova moře, protože se jedná o ptáka dovezeného ze zámoří), které se dnes používá ve slovenštině (moriak) a přežívá v moravských dialektech. Samice se v tomto případě nazývá morka.
V minulosti měl krocan samostatnou čeleď. Po morfologickém zkoumání a molekulární analýze je pro krocana vyhrazena jen podčeleď v čeledi bažantovitých.[1][2]
Krocan pochází z Nového světa, kde se ve volné přírodě vyskytuje v Severní a Střední Americe, převážně ve Spojených státech, Mexiku, Guatemale a v Belize. Vyhledává pole, pastviny, savany i sezónně zaplavovaná území, vždy ale poblíž vzrostlých křovin, nebo světlých řídkých listnatých i jehličnatých lesů, případně v takových rozsáhlých lesích přímo žije. Vyžaduje dostatek prostoru pro vzlétnutí na větve stromů, na kterých hřaduje a kam se uchyluje před nebezpečím.[3][4]
Je to velký a těžký pták, největší váží až 10 kg a měří až 120 cm. Samice, krůta, je téměř o polovinu lehčí. Samec má dlouhé nohy a krk a široký ocas. Křídla jsou krátká a zakulacená, letky jsou převážně bronzově lesklé, ocasní a nadocasní péra jsou šedá, tmavě mramorovaná, na špičkách ukončena rezavě hnědě a pod tímto pruhem je ještě pruh namodralý, černě olemovaný, někteří krocani dále mají na koncích ocasních pér modré skvrny. Hlava a krk jsou bez peří, hrubá kůže na nich je modrá. Z brady nebo krku visí různě velké masité, červené laloky, krk je posetý masitými výrůstky. Vybarvení krku i hlavy je odvislé od ročního období, případně od emocí. Silně se projevuje pohlavní dimorfismus, samice je menší, lehčí a není tak nápadně vybarvená. Někteří samci mají "vousy", z horní hrudí jim visí chomáč hrubých štětin dlouhý až 30 cm. V dospělosti mají samci ostruhy přes 2 cm dlouhé.
Průběžně žijí v různě velkých hejnech, samci se potulují odděleně. Před nebezpečím rychle utíkají (až 10 km/h) a ulétají na blízké stromy.[3][4][5][5][6]
Potravu si hledají na zemi, chytají hmyz, pavouky a další bezobratlé živočichy nebo uloví i drobné hlodavce. Sbírají bobule, semena, spadané plody a ozobávají zelené části rostlin. Potřebují občasný přístup k vodě.[3][4][5]
Krocani jsou ptáci polygamní, samec mívá více samic. Před pářením dochází k tokání samce, zvětšují a vybarvují se jim barevné výrůstky na hlavě a krku a předvádějí se na volném prostranství, tam obíhají dokola za roztahování pestrých ocasních pér, svěšování křídel a hlasitého houkání. Někdy se sokové mezi sebou i poperou.
Samice si vytvoří v dubnu až květnu hnízdo v hustém křoví nebo na jiném chráněném místě, je to jen důlek vystlaný listím a trávou. Po snesení 8 až 15 žlutě až okrově tečkovaných vajec na ně zasedá a opouští je pouze na krátkou dobu, inkubace trvá okolo 28 dnů. Vylíhnutá ochmýřená mláďata jsou schopna již druhého dne sama opustit hnízdo a zobat, matka je vodí, ochraňuje před nebezpečím a v noci zahřívá pod křídly. Ve stáří asi 10 dnů již poletují a jsou schopna ke hřadování vylétnout na strom za matkou. Samec se o vejce ani kuřata nezajímá. Příští rok jsou kuřata pohlavně dospělá, samci však většinou neobstojí v soutěži se staršími. V zajetí se krocan dožívá i 12 let.[3][4][5]
Je to jeden z nejvýznamnější ptáků pro obživu lidstva, byl domestikován a nyní je ve velkém chován (převážně krůty) téměř po celém světe. Je různě vysazován do neobydlených zalesněných oblastí. Volně žijící krocani nejsou v místě přirozeného výskytu v Americe chránění, jsou běžně loveni.[5] V Americe a jiných anglofonních zemích je pečený krocan (obvykle však domácí) typickým svátečním pokrmem na Vánoce a Den díkůvzdání.
Rod krocan je tvořen dvěma druhy žijících na oddělených územích.
Z krocana divokého byla domestifikaci vyšlechtěna
Obrázky, zvuky či videa k tématu krocan ve Wikimedia Commons
Krocan (Meleagris) je rod ptáka z monotypické podčeledě krocani příslušející do čeledě bažantovitých. Samice krocana se nazývá krůta. V zootechnické literatuře se domácí krocani, bez ohledu na pohlaví, většinou označují jako krůty. Rovněž pro jejich maso se v češtině vžilo označení krůtí maso (nikoli krocaní). České slovo krocan má nejasnou etymologii, ve starší češtině se používalo slovo morák (odvozené od slova moře, protože se jedná o ptáka dovezeného ze zámoří), které se dnes používá ve slovenštině (moriak) a přežívá v moravských dialektech. Samice se v tomto případě nazývá morka.
Kalkuner er en gruppe fugle, der består af to arter. Som hos mange andre hønsefugle er hunnen mindre end hannen og mindre farverig. Med et imponerende vingefang på typisk 1,5-2 meter er kalkunen den største fugl i sit habitat og bliver sjældent forvekslet med andre arter.
Kalkuner er et populært jagtbytte, specielt i Nordamerika.
Den største kalkunart Meleagris gallopavo fra Birds of America.
Vild kalkun, afbildet i Birds of America.
Se Wiktionarys definition på ordet kalkun Kalkuner er en gruppe fugle, der består af to arter. Som hos mange andre hønsefugle er hunnen mindre end hannen og mindre farverig. Med et imponerende vingefang på typisk 1,5-2 meter er kalkunen den største fugl i sit habitat og bliver sjældent forvekslet med andre arter.
Kalkuner er et populært jagtbytte, specielt i Nordamerika.
Den største kalkunart Meleagris gallopavo fra Birds of America.
Vild kalkun, afbildet i Birds of America.
Die Truthühner (Meleagris) sind eine Gattung der Fasanenartigen. Die nur zwei Arten sind auf Nord- und Mittelamerika beschränkt. Die bei weitem bekannteste Art ist das eigentliche Truthuhn, während das Pfauentruthuhn sehr viel seltener ist.
Männliche Truthühner erreichen im Stand eine Höhe von 1 m und ein Gewicht von 10 kg. Weibchen sind etwas kleiner und viel leichter (90 cm, bis 5 kg), aber immer noch sehr viel größer als alle anderen Hühnervögel Nordamerikas. Das eigentliche Truthuhn und das Pfauentruthuhn unterscheiden sich zwar in der Gefiederfarbe voneinander, sind aber im Skelettbau nahezu identisch.
Der schwerfällige Körper weist einen hauptsächlich bodenbewohnenden Vogel aus, der auch auf der Flucht eher läuft als fliegt. Die kräftigen Beine sind mit je einem bis 3,5 cm langen Sporn am Tarsometatarsus ausgestattet. Die Flügel ermöglichen einen kräftigen Flug über kurze Strecken. Bei diesem wechseln sich schnelle Flügelschläge mit Gleitphasen ab. Fluggeschwindigkeiten von 100 km/h können erreicht werden.
Das Gefieder ist in der Regel dunkelbraun und schwarz und hat vor allem beim Männchen einen metallischen Schimmer in Grün- und Rottönen. Kopf und Hals sind beim Männchen unbefiedert. Ein lappenartiger Fortsatz (Karunkel) entspringt über dem Schnabel; dieser wird 6 bis 8 cm lang und hängt quer oder längs über den Schnabel. Die nackten Hautpartien werden zur Brutzeit besonders leuchtend, beim eigentlichen Truthuhn verändern sie auch ihre Farben.
Das Verbreitungsgebiet reicht vom Südrand Kanadas über die USA und Mexiko bis nach Belize und Guatemala. Domestizierte Truthühner sind heute weltweit zu finden.
Der ideale Lebensraum sind Wälder mit großzügigen Lichtungen oder Waldränder. Truthühner brauchen dichtes Unterholz, um sich darin verbergen und dort brüten zu können, Bäume als Schlafplätze und grasbewachsene Flächen für die Nahrungssuche. Das Wildtruthuhn ist inzwischen zum Kulturfolger geworden und ist auch in den Parks der Vorstädte heimisch geworden.
Truthühner sind tagaktive Vögel, die – abgesehen von der Brutzeit – gesellig leben. Es gibt Verbände von Hennen und deren Nachkommen sowie reine Männchenverbände. Die Gruppen bestehen aus sechs bis zwanzig Tieren. Obwohl es eher lockere Verbände sind, deren Zusammensetzung häufig wechselt, gibt es eine feste Hackordnung, die durch Aggressionsverhalten und gelegentliche Kämpfe aufrechterhalten wird.
Der Tag wird am Boden verbracht, als Schlafplätze dienen dagegen Bäume, heutzutage auch Hochspannungsmasten und Gebäude.
Junge Truthühner fressen am Anfang ihres Lebens ausschließlich Insekten. Dabei vertilgen sie etwa 3000 bis 4000 Insekten am Tag. Ab der sechsten Lebenswoche nehmen sie erstmals auch pflanzliche Nahrung. Ausgewachsene Truthühner fressen dann fast ausschließlich Pflanzen und nehmen Insekten nur noch als Beikost. Gefressene Pflanzen sind im Sommer Samen, Beeren und Nüsse, im Winter werden Wurzeln ausgegraben oder Baumknospen gefressen. In harten Wintern können Truthühner bis zu zwei Wochen ohne Nahrung überstehen; sie verlieren dann bis zu 50 % ihres Körpergewichts, erholen sich davon aber wieder.
Zur Unterstützung der Verdauung schlucken Truthühner Gastrolithen.
Zur Balzzeit kollern die Hähne, um eine Henne anzulocken. Zur Balz plustern sie ihre Federn auf, spreizen die Schwanzfedern und blasen ihren Halssack auf. Wilde Truthähne balzen synchron in Brudergemeinschaften, wobei immer nur der ranghöchste Bruder eine Henne begattet. Die Begattung dauert hier etwa vier Minuten.
Anschließend werden acht bis fünfzehn Eier in ein Nest gelegt, das nur eine Mulde am Boden ist. Die Eier sind cremefarben, mit braunen Flecken versehen, zirka 6 × 4,5 cm groß und werden 28 Tage lang bebrütet.
Truthühner haben eine maximale Lebensdauer von zehn Jahren, werden aber meistens nicht älter als fünf Jahre.
Außergewöhnlich bei der Fortpflanzung ist, dass Truthühner Parthenogenese betreiben können, also auch unbefruchtete Eier ausbrüten können. Die geschlüpften Truthühner sind dann jedoch nicht so überlebensfähig wie Küken aus befruchteten Eiern.[1] Die durch Parthenogenese entstandenen Küken sind durchweg männlich und versterben oftmals vor dem Erreichen der Geschlechtsreife (siehe Truthuhn).[2]
Da Truthühner am Boden brüten, sind die Eier und Jungen Feinden in besonderer Weise ausgesetzt. Vor allem Rotfuchs, Graufuchs, Skunk und Waschbär werden den Bruten gefährlich. Ausgewachsene Vögel werden von Kojoten, Rotluchsen und Steinadlern geschlagen.
Der Ursprung der Truthühner wird im Miozän in Mittelamerika vermutet. Aus dem Pliozän und Pleistozän sind zahlreiche fossile Truthühner bekannt. Die Funde zeigen, dass die Gattung bis ins Pleistozän auch im Norden Südamerikas verbreitet war, wo es heute keine Truthühner mehr gibt.
Truthühner werden oft in einer eigenen Familie Meleagrididae geführt. Dies ist jedoch nicht haltbar, da die Fasanenartigen dann paraphyletisch wären. Die richtige Stellung ist daher innerhalb der Fasanenartigen. Die beiden Arten werden heute meistens einer gemeinsamen Gattung Meleagris zugeordnet. Die Stellung des Pfauentruthuhns in eine eigene Gattung Agriocharis ist nicht mehr üblich, da beide Truthuhn-Arten miteinander kreuzbar sind und auch fruchtbare Nachkommen hervorbringen können.
Es werden diese Arten unterschieden:
Das eigentliche Truthuhn spielte bereits für die indianischen Völker eine überragende Rolle als Fleischlieferant. Sie domestizierten es auch, und die Spanier brachten es aus Mexiko nach Europa. Eine ausführliche Darstellung der Bedeutung des Truthuhns für den Menschen befindet sich im Artikel Truthuhn. Die Bedeutung des Pfauentruthuhns für den Menschen war stets viel geringer.
Der Namensbestandteil Trut- wird etymologisch als Lautmalerei auf den Ruf trut-trut des Tiers bzw. auf den entsprechenden Lockruf seines Halters oder auch auf mittelniederdeutsch droten („drohen“, altnordisch þrutna „anschwellen“, altenglisch þrutian „vor Zorn oder Stolz schwellen“) und damit auf die typische Drohgebärde des Tiers zurückgeführt. Der älteste hochdeutsche Beleg für diesen Namen stammt von 1673 (Christian Weise, Die drei ärgsten Erznarren: „einem Calecutischen Hahn, oder wie man das zahme Wildpret auf hoch Teutsch nennet, einem Truthahn“).
Der englische Name turkey („türkischer Hahn“) bezeichnete im Englischen ursprünglich das Perlhuhn, weil dieses aus Numidien über die Türkei nach Europa kam, und wurde dann nach der Entdeckung der Neuen Welt irrtümlich auch auf Truthühner übertragen (so belegt seit 1555). Die gleiche Übertragung liegt vor bei dem von Carl von Linné gewählten wissenschaftlichen Namen Meleagris. Denn griech. μελεαγρίς, lat. meleagros (oder auch gallina africana, „afrikanisches Huhn“), hieß in der griechisch-römischen Antike das Perlhuhn, mit einem wahrscheinlich aus Lautmalerei entstandenen Namen, der in der griechischen Mythologie in Verbindung gebracht wurde mit dem Namen des Meleagros: danach wurden die Schwestern des Meleagros, die Meleagriden, von der Göttin Artemis in Perlhühner verwandelt und weinen seither über den Tod des Bruders Tränen, aus denen der Bernstein entsteht.
Indisches oder (belegt seit 1531) Indianisches Huhn, frz. coq d'Inde (zuerst 1548, „Hahn Indiens“, vgl. frz. Bezeichnung "dinde" für Truthuhn), wurde das Truthuhn in der Frühen Neuzeit genannt, unter Verselbigung Indiens mit dem „Neuen Indien“ Amerika. Auch kalkutisches Huhn (1555), daraus dann Kalikuter (1750), Kalekuten und Kutschhahn, wurde es gelegentlich genannt, nach dem Namen der Stadt Kalikat (engl. Calicut), von der aus die Portugiesen ihr ostindisches Reich gründeten, und die zum Synonym für exotische, weite Ferne wurde. Auch die Bezeichnung Indian wurde früher benutzt.[3]
Mundartlich ist die Bezeichnung als Indianisch, Indianer oder in der Steiermark als Janisch in einigen Regionen bis in die jüngere Zeit in Gebrauch geblieben. Die in der Steiermark gebräuchliche scherzhafte Bezeichnung des tafelfertig angerichteten Truthahns als windischer Spatz soll dagegen nicht von der (indi-)janischen Herkunft abgeleitet sein, sondern damit zusammenhängen, dass dort besonders die slowenische Bevölkerungsgruppe der „Windischen“ als Züchter und Lieferanten des Vogels einen Namen hatte.
Daneben existiert eine Vielzahl mundartlicher Bezeichnungen, die teils auf die Reizbarkeit oder Zornlaute des Tiers zurückgeführt werden, wie zum Beispiel Kollerhahn (nd. Kullerhaon, ostfries. Kuler), teils auch als Entlehnungen gedeutet werden, wie das in Teilen Österreichs gebräuchliche Poger, Pogger(lein), Pockerl von ungarisch mundartlich poka pulyka.
Die Truthühner (Meleagris) sind eine Gattung der Fasanenartigen. Die nur zwei Arten sind auf Nord- und Mittelamerika beschränkt. Die bei weitem bekannteste Art ist das eigentliche Truthuhn, während das Pfauentruthuhn sehr viel seltener ist.
Mabata mzinga au mapiru (kwa Kiingereza anaitwa turkey) ni ndege wakubwa wa jenasi Meleagris, jenasi pekee ya nusufamilia Meleagridinae katika familia Phasianidae. Ndege hawa ni wakubwa kabisa kati ya Phasianidae.
Wanafanana kidogo na bata, wana manyoya ya kahawia,kichwa kisicho na manyoya na shingo yenye ngozi ya makunyazi isiyo na manyoya. Kichwa chao hakina manyoya na kina rangi nyekundu, pinki au ya kijivu. Manyoya yana rangi nyeusi imetayo yenye madoa.
Hula makokwa, mbegu, beri, mizizi na wadudu, pengine amfibia na watambaachi.
Jike hutaga mayai 10-14 katika shimo la kina kifupi. Makinda hutoka tago katika masaa 12-24.
Spishi moja (M. gallopavo) hufugwa kila mahali pa dunia.
Bata mzinga mwitu
Bata mzinga mkia-madoa
Makala hii kuhusu ndege fulani bado ni mbegu. Mabata mzinga au mapiru (kwa Kiingereza anaitwa turkey) ni ndege wakubwa wa jenasi Meleagris, jenasi pekee ya nusufamilia Meleagridinae katika familia Phasianidae. Ndege hawa ni wakubwa kabisa kati ya Phasianidae.
Wanafanana kidogo na bata, wana manyoya ya kahawia,kichwa kisicho na manyoya na shingo yenye ngozi ya makunyazi isiyo na manyoya. Kichwa chao hakina manyoya na kina rangi nyekundu, pinki au ya kijivu. Manyoya yana rangi nyeusi imetayo yenye madoa.
Hula makokwa, mbegu, beri, mizizi na wadudu, pengine amfibia na watambaachi.
Jike hutaga mayai 10-14 katika shimo la kina kifupi. Makinda hutoka tago katika masaa 12-24.
Elok an jî şamî ji malbata mirîşkan e. Ser û qirika wan zilût in. Çermekî dirêj bi nikulê wan ve heye. Elok ji Amerikayê li dunyayê belav bûne û îro li her deverê hene û peyda dibin.
Elok balindeyekî kedî ye lê ku bi şopê kuliyan dikevin ji gundan derdikevin diherin. Dikanin bifirin.
Di Kurdî de navên vî balindeyî gelek in:
Lori ajaleka ecîb e. Di qelek ziman da navî xwe navî xwe ji navî deran tê. bi îngilîzî turkey (çûkê Turkiyê) e, bi tirkî navî xwe hindî (çûkê Hindistanê) ye. Bi kurdî misrî (çûkê Misirê) an jî şamî (çûkê Şamê) ye, bi erebî dîk rûmî (çûkê Turkiyê).
Navên elelok û hulhulî ji dengên ew ajalî tê. Ciluq bi tirkî jî culuk e. Navê lori ji ku tê ne aşkere ye. Bi loriyê nêr ra dibêjin dîklori.
Elok an jî şamî ji malbata mirîşkan e. Ser û qirika wan zilût in. Çermekî dirêj bi nikulê wan ve heye. Elok ji Amerikayê li dunyayê belav bûne û îro li her deverê hene û peyda dibin.
Elok balindeyekî kedî ye lê ku bi şopê kuliyan dikevin ji gundan derdikevin diherin. Dikanin bifirin.
Huehxolotl, huehcho huan totolin (Latintlahtolli: (Meleagris gallopavo) huan caxtillantlahtolli guajolote nozo pavo), occe itoca palach ompa Cuextecapan, ce cuextecatlahtolcopa palats. Huexolomeh ce tototl itechpahuic totolin icenyeliz. Ce tototl motenehua huehxolotl nozo tecuantotolin chanti ompa Ixachitlan Mictlampan, totolpixca ipan occequin tlacatiyan ompa centlacticpac, nouhqui occe totolin, itoca xiuhcozcatotolin, ce tototl chanti ompa Yucatán tlalyacatl ihuan Petén cuauhtlah. Tlacameh huehxolomeh tlacuah inaca ihuan itotoltehuan, inon totolin ca ica macehualtlacatl itechcopa achtocahuitl quemeh tlapixcayotl ipan ichan.
Huexolotl in oquichtli, motenehua totolin icihua. Momatqui nemi ihcuac otlacat intlah itechcopa totoltetl.[1] Yeppan ic ome ixtelolohtli, chichiltic nozo yauhtic zahuatzontecomatl, quipiya ce yacatzolli ihuan hueyic cocoquechnacayotl no chichiltic tzotzocatl; ome acaxotl, quipiya yeyi xopilmeh ihuan yacaxotl. Quipia ome azmeh, nochi inacayo tlapotonilli ihuan ehecacehuazcuitlapilli cenca tlapotoniltic.
Huehxolotl tlacua xinachtli, xihuitl ihuan ocuilin. imotlacua noyuhqui icampa tlalocuilin. Ipan pixcayotl no tlacachantli, inin totoltzin onili atl, tlacua cinxinachtli, xihuitl ihuan ocuilmeh.
Miyac xihuitl achpocan, ipan tlalli tlen campa itztoyan huecauh totolmeh onenemi ipan cuauhtlah ihuan ixtlahuahcan, in anqui macehualtlacatl otlahtlamac totomeh ipampa tlacualli, zantepan yehuatl nemiltiliaya piomeh ihuan tlanacayotiaya tomahuac huehxolomeh. Mexihcah onamacaqueh ipan tianquiztli in huexolomeh ihuan cihuatotolmeh.
Ihcuac europanecah oacicoh ompa Ixachitlan, macehualtlacameh quipiayah tlapilyalmeh, in huehxolotl ce hueyi tototl ipampa tlacualli. Hernán Cortés oquinocuepca canahpa Caxtillan ipampa Hueytlahtoani Carlos, quipiaya iacalhuan huehxolomeh, quemeh ce rareza itech yancuic tlalli, yehuatl quitoznequi Las Indias.
Inin totoltzin, ma teyolahcocui in macehualtlacatl; mixtecah ihcuiloa huehxolomeh ipan amatl, tlacuilo ihtla amoxmeh itech teoyotl.
Huehxolotl, huehcho huan totolin (Latintlahtolli: (Meleagris gallopavo) huan caxtillantlahtolli guajolote nozo pavo), occe itoca palach ompa Cuextecapan, ce cuextecatlahtolcopa palats. Huexolomeh ce tototl itechpahuic totolin icenyeliz. Ce tototl motenehua huehxolotl nozo tecuantotolin chanti ompa Ixachitlan Mictlampan, totolpixca ipan occequin tlacatiyan ompa centlacticpac, nouhqui occe totolin, itoca xiuhcozcatotolin, ce tototl chanti ompa Yucatán tlalyacatl ihuan Petén cuauhtlah. Tlacameh huehxolomeh tlacuah inaca ihuan itotoltehuan, inon totolin ca ica macehualtlacatl itechcopa achtocahuitl quemeh tlapixcayotl ipan ichan.
Hóe-ke (Meleagris) sī Meleagridinae a-kho Meleagris sio̍k ê chiáu-á, ē-kha ū 2 chéng. Hóe-ke ê goân-sán-tē sī Pak Bí-chiu, ū iá-seng--ê mā ū chò cheng-seⁿ chhī.
Kalkun utawa kalkul ya iku aran rong golongan manuk saka kulawarga Galliformes génus Meleagris. Kalkun wadon wujudé cilik lan duweni warna wulu kurang apik dibandingke karo kalkun lanang. Sajeroning ana ing alam saubengé, kalkun gampang lan misuwur saka suwiwiné kang dawané nganti 1,5-1,8 mèter. Jinising kalkun saka Amérika Lor kaebut M. gallopavo lan kalkun saka Amérika Tengah mau M. ocellata. kalkun kang dadi sato kéwan kanggo di jupuk dagingé kagolong ing kulawarga spésies M. gallopavo kang misuwur karan jeneng kalkun alasan (Wild Turkey). Kulawarga spésies M. ocellata ya iku kasil kekawinan saka suku Maya. Sajeroning pakembangan jaman kalkun-kalun sato kéwan lan dijupuk dagingé asalé saka kalkun suku Maya.Ananging iwak kalkun luwih ulet ketimbang iwak pithik. Semana uga kalkun suku maya duwé kapinteran lan luwih nurut tinimbang kalkun alasan saka Amérika Lor.Kalkun alasan ya iku dadi kéwan ajakan (buruan) ing Amérika Lor, lan ora kaya kalkun nagari, kalkuné luwih gesit lan pinter mabur.
Sepisanan kalkun tinemu an ing tlatah Amérika, ing wong orang Éropah salah ngenali kanggo manuk Afrika Numida meleagris lan misuwur karann jeneng "pitik turki" Karana dikirim saka Éropah Tengah ngelewatiTurki. Ing basa Inggris, kalkun misuwur karan jeneng "Turkey" nganti srepéné. Kalkun kagolong génus Meleagrising basa basa Yunani kang artiné "unggas saka Guinea".
Kalkun ya iku ejaan saka basa Indonésia kanggo basa Walanda "kalkoen" kang dijupuk saka jeneng kutha Kalikut ing India.Lan pitik Walanda duwé sesebutan utawa jeneng basa Melayu kanggo kalkun. ing basa Denmark lan Nurwègen, kalkun uga mau karan jeneng kalkun, utawa kalkon (basa Swedia), Kalkuun (basa Jerman hilir), kalkkuna (basa Finlandia), lan kalakuna ing basa Papiamento.
Kalkun duwé kapinteran kang aneh ing nglakoni kekawinan. Semana uga ora nan kalkun lanang, kalkun wadon bisa ngasilaké endhog kang norman lan bisa nètes. Anak kalkun kang isih cilik lan lara-laranan bisa dadi ciri kalkun lanang.Kaanan kaya mengkene ana ing kulawara kalkun bisa nganggu inkubasi endhog ing kandhang.[1].
Sak banjuré jinis-jinis kalkun saiki wis jarang (langka/cures).Kulawarga Meleagridinae asalé saka jaman Miosen lan duwé katurunan génus Rhegminornis (jaman Miosen awal) lan Proagriocharis (jaman Miosen akir/Pliosen awal). Fosil kalkun kang genusé ora bisa dijelentrehake nanging memper karo Meleagris lan di awalé saka jaman Miosen akir.
Pratélan kalkun kang tinemu saka fosilé:
Kalkun utawa kalkul ya iku aran rong golongan manuk saka kulawarga Galliformes génus Meleagris. Kalkun wadon wujudé cilik lan duweni warna wulu kurang apik dibandingke karo kalkun lanang. Sajeroning ana ing alam saubengé, kalkun gampang lan misuwur saka suwiwiné kang dawané nganti 1,5-1,8 mèter. Jinising kalkun saka Amérika Lor kaebut M. gallopavo lan kalkun saka Amérika Tengah mau M. ocellata. kalkun kang dadi sato kéwan kanggo di jupuk dagingé kagolong ing kulawarga spésies M. gallopavo kang misuwur karan jeneng kalkun alasan (Wild Turkey). Kulawarga spésies M. ocellata ya iku kasil kekawinan saka suku Maya. Sajeroning pakembangan jaman kalkun-kalun sato kéwan lan dijupuk dagingé asalé saka kalkun suku Maya.Ananging iwak kalkun luwih ulet ketimbang iwak pithik. Semana uga kalkun suku maya duwé kapinteran lan luwih nurut tinimbang kalkun alasan saka Amérika Lor.Kalkun alasan ya iku dadi kéwan ajakan (buruan) ing Amérika Lor, lan ora kaya kalkun nagari, kalkuné luwih gesit lan pinter mabur.
Meleagris is e geslacht van veugels van de familie fazantachtign (Phasianidae).
't Geslacht kent de volgnde soortn:
Meleagris es un genere de Phasianidae, Meleagrididae. Illo produce turkey meat[*].
Meleagris is e geslacht van veugels van de familie fazantachtign (Phasianidae).
Ang pabo (Ingles: turkey, Kastila: pavo) ay isang uri ng ibong kinakain ng tao.[1] Kabilang ito sa mga tinatawag na ibong pampoltri.[1] Ang pabo ay isang malaking ibon na nasa saring Meleagris. Ang isang espesye nito, ang Meleagris gallopavo, na karaniwang nakikilala bilang pabo ng kalikasan/pabong labuyo o pabo ng ilang ay katutubo sa mga kagubatan ng Hilagang Amerika. Ang pabong domestiko (pabong domestikado) ay isang inapo ng espesyeng ito. Ang isa umiiral pa ring espesye ay ang Meleagris ocellata na katutubo sa mga kagubatan ng Tangway ng Yucatán.[2]
Ang mga pabo nakauri sa ordeng pangtaksonomiya ng Galliformes. Sa loob ng orden na ito, ang mga pabo ay mga kamag-anakan ng mag-anak o subpamilya ng grouse. Ang mga lalaki ng kapwa espesye ay mayroong isang namumukod-tanging malaman na palong o umbok na nakabitin magmula sa ituktok ng tuka sa mga pabong labuyo at mga inapo nitong domestikado. Kabilang ang mga pabo sa pinakamalalaking mga ibon na nasa loob ng kanilang mga nasasakupang lugar. Katulad ng sa maraming mga espesyeng galiporma, ang lalaki (tandang) ay mas malaki at mas makulay kaysa sa babae (inahin).
Ang pabo (Ingles: turkey, Kastila: pavo) ay isang uri ng ibong kinakain ng tao. Kabilang ito sa mga tinatawag na ibong pampoltri. Ang pabo ay isang malaking ibon na nasa saring Meleagris. Ang isang espesye nito, ang Meleagris gallopavo, na karaniwang nakikilala bilang pabo ng kalikasan/pabong labuyo o pabo ng ilang ay katutubo sa mga kagubatan ng Hilagang Amerika. Ang pabong domestiko (pabong domestikado) ay isang inapo ng espesyeng ito. Ang isa umiiral pa ring espesye ay ang Meleagris ocellata na katutubo sa mga kagubatan ng Tangway ng Yucatán.
Ang mga pabo nakauri sa ordeng pangtaksonomiya ng Galliformes. Sa loob ng orden na ito, ang mga pabo ay mga kamag-anakan ng mag-anak o subpamilya ng grouse. Ang mga lalaki ng kapwa espesye ay mayroong isang namumukod-tanging malaman na palong o umbok na nakabitin magmula sa ituktok ng tuka sa mga pabong labuyo at mga inapo nitong domestikado. Kabilang ang mga pabo sa pinakamalalaking mga ibon na nasa loob ng kanilang mga nasasakupang lugar. Katulad ng sa maraming mga espesyeng galiporma, ang lalaki (tandang) ay mas malaki at mas makulay kaysa sa babae (inahin).
Meleagris
Lo piòt [1] es un aucèl del genre Meleagris e de la familha de las Phasianidae. Son d'aucèls de polalha que se fan venir per sa carn.
Endemic de Nòrd-america, lo pòl salvatge sauvage foguèt lo sol volatil domestic e elevat a l'epòca preispanica, de l’Oasiamerica (al sud oèst dels EUA d'ara) fins al Centre del Mexic[2],[3]; tanben se caçava lo meleagris ocellata dins lo sud de la Mesoamerica, dins los boscs tropicals maias de la Peninsula de Yucatan[2],[4]. Dins la rèsta de Mexic, ont lo piòt èra e demora conegut jol nom de guajolote, del nahuatl huexōlōtl (amb una simbolica de virilitat a causa dels apendicis carnuts, e de feconditat), a encara una plaça importanta dins la gastronomia mexicana[5].
Los Europèus lo coneisson dels primièrs colons espanhòls que nomenavan « pola d'índia »[6] e los missionaris jesuistas lo menèron vèrs 1500 en Euròpa ont se difusèt aviadament, l'aucèl essent assimilat a la polalha (amb pol e pintarda)[7].
Segon la classificacion de referéncia (version 2.2, 2009) del Congrés ornitologic internacional (òrdre filogenic) :
Lo nom scientific del genre se referís al gal (genre Gallus) perque sembla a aquel gallinacèu e al pavon (genre Pavo) car los mascles de las doas espècias se pavan e fan la ròda[8].
Los piòts domestics venon gaireben sonque del piòt salvatge, lo piòt ocelat essent fòrça rare en elevatge[9].
Aquel aucèl es fòrça sensible a las zoonòsis, que:
Factor suplementari de risc: totes los elevatges de piòts de la planèta ven d'un nombre pichon de reproductors importats puèi seleccionats dempuèi tres sègles, çò que provoquèt una pèrda de diversitat genetica, fasent las socas domesticadas benlèu mai sensiblas a las pujadas epidemicas.
Plumatge del piòt
Piòt près del lac de Bambois en Belgica
Elevatge de piòtas
Piòt
Meleagris
Lo piòt es un aucèl del genre Meleagris e de la familha de las Phasianidae. Son d'aucèls de polalha que se fan venir per sa carn.
Poulhdin·ne[1] o Pourdin·ne, Codin·ne, Codin·ner (Meleagris)
Ćurka ili tuka je velika ptica iz roda Meleagris, porijeklom iz Sjeverne Amerike. Ćurke su prepoznatljive po kožnim izraslinama koje vise preko kljuna. Ženka ćurka je manja od mužjaka (ćurana), i mnogo manje obojena. Raspon krila im je 1,5-1,8 metar. Ćurke su najveće ptice koje žive u otvorenim šumama i teško da se mogu zamijeniti sa nekim drugim pticama. Mužjak se zove puran ili tukac.
Domaća ćurka u suštini je neletačica, ali manje divlje ćurke mogu letjeti i do nekoliko metara u visinu. Pilići ne mogu letjeti dvije sedmice nakon izlegnuća.[1]
Prvi pokušaji unošenja divlje ćurke u Evropu se vezuju za godinu 1880, kada su matična jata ispuštena u prostor šumske uprave Graffeneg u Austriji. Kasnije je to ponovljeno i u Mađarskoj, u lovištima Slovačke i Češke.[2]
Ćurka ili tuka je velika ptica iz roda Meleagris, porijeklom iz Sjeverne Amerike. Ćurke su prepoznatljive po kožnim izraslinama koje vise preko kljuna. Ženka ćurka je manja od mužjaka (ćurana), i mnogo manje obojena. Raspon krila im je 1,5-1,8 metar. Ćurke su najveće ptice koje žive u otvorenim šumama i teško da se mogu zamijeniti sa nekim drugim pticama. Mužjak se zove puran ili tukac.
Domaća ćurka u suštini je neletačica, ali manje divlje ćurke mogu letjeti i do nekoliko metara u visinu. Pilići ne mogu letjeti dvije sedmice nakon izlegnuća.
Οι γαλοπούλες (επίσης ινδόρνιθες, κούρκοι, διάνοι και γάλοι[1]) είναι πουλιά του γένους Μελεαγρίς (Meleagris). Το είδος Μ. gallopavo, γνωστό και ως άγρια γαλοπούλα είναι αυτόχθονο της Βόρειας Αμερικής και είναι το βαρύτερο μέλος των ορνιθόμορφων, με φυσιολογικό βάρος μέχρι 11 κιλά. Από αυτό το είδος προέρχεται η οικόσιτη γαλοπούλα, της οποίας η εξημέρωση έγινε πριν περίπου 2.000 χρόνια στο κεντρικό Μεξικό.[2] Το άλλο υπάρχον είδος είναι η Meleagris ocellata (Μελεαγρίς η οσελοτωτή), η οποία ζει στη χερσόνησο Γιουκατάν.[3]
Οι γαλοπούλες ταξινομικά ανήκουν στην τάξη ορνιθόμορφα και την οικογένεια φασιανίδες. Τα αρσενικά και των δύο ειδών έχουν μια σαρκώδη προεξοχή που κρέμεται από την κορυφή του ράμφους, η οποία αποκαλείται λειρί. Είναι ανάμεσα στα μεγαλύτερα πτηνά της τάξης τους. Όπως και στα υπόλοιπα ορνιθόμορφα, τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα και πιο πολύχρωμα από τα θηλυκά, εμφανίζουν δηλαδή σεξουαλικό διμορφισμό.
Αρσενική άγρια γαλοπούλα
Θηλυκή άγρια γαλοπούλα με μικρά
Αρσενική οικόσιτη γαλοπούλα
Το είδος Meleagris ocellata (Μελεαγρίς η οσελοτωτή)
Αβγό άγριας γαλοπούλας
Οι γαλοπούλες (επίσης ινδόρνιθες, κούρκοι, διάνοι και γάλοι) είναι πουλιά του γένους Μελεαγρίς (Meleagris). Το είδος Μ. gallopavo, γνωστό και ως άγρια γαλοπούλα είναι αυτόχθονο της Βόρειας Αμερικής και είναι το βαρύτερο μέλος των ορνιθόμορφων, με φυσιολογικό βάρος μέχρι 11 κιλά. Από αυτό το είδος προέρχεται η οικόσιτη γαλοπούλα, της οποίας η εξημέρωση έγινε πριν περίπου 2.000 χρόνια στο κεντρικό Μεξικό. Το άλλο υπάρχον είδος είναι η Meleagris ocellata (Μελεαγρίς η οσελοτωτή), η οποία ζει στη χερσόνησο Γιουκατάν.
Οι γαλοπούλες ταξινομικά ανήκουν στην τάξη ορνιθόμορφα και την οικογένεια φασιανίδες. Τα αρσενικά και των δύο ειδών έχουν μια σαρκώδη προεξοχή που κρέμεται από την κορυφή του ράμφους, η οποία αποκαλείται λειρί. Είναι ανάμεσα στα μεγαλύτερα πτηνά της τάξης τους. Όπως και στα υπόλοιπα ορνιθόμορφα, τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα και πιο πολύχρωμα από τα θηλυκά, εμφανίζουν δηλαδή σεξουαλικό διμορφισμό.
Αρσενική άγρια γαλοπούλα
Θηλυκή άγρια γαλοπούλα με μικρά
Αρσενική οικόσιτη γαλοπούλα
Το είδος Meleagris ocellata (Μελεαγρίς η οσελοτωτή)
Αβγό άγριας γαλοπούλας
Кăрккасем (Meleagris Linnaeus, 1758) — фазан йышшисен ăрачĕ чăх евĕрлисен (лат. Galliformes) отрядне кĕрет, çак отрядра пысăк вĕçен кайăксен иккĕ тĕсĕ пур, вĕсем Америкăри (АПШ-ран пуçласа Гватемалăна çити) вăрмансенче пурăнаççĕ.
Кăрккасене Америка индеецĕсем авалхи вăхăтрах, европеецсем Америкăна уçичен маларах ерчетме тытăннă. [1] 1519-мĕш çулта кăрккасене Испание илсе килнĕ, тепĕр 5 çултан вĕсем Францинче, Англире тата пĕтĕм Европăра сарăлнă.Акăлчан чĕлхинчи («turkey») сăмахран вырăс чĕлхинче ăна тата туркă чăххи тенĕ »[2].
Кăркка пек пысăк урăх килти кайăк çук. Чĕрĕ кăркка аçи 9—35 кг, ами 4,5—11 кг таран таять.
Кăрккасем (Meleagris Linnaeus, 1758) — фазан йышшисен ăрачĕ чăх евĕрлисен (лат. Galliformes) отрядне кĕрет, çак отрядра пысăк вĕçен кайăксен иккĕ тĕсĕ пур, вĕсем Америкăри (АПШ-ран пуçласа Гватемалăна çити) вăрмансенче пурăнаççĕ.
Күркә (Meleagris Linnaeus, 1758) — тауыҡ һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған эре йорт ҡошо[1]; ит өсөн үрсетелеүсе ҡош.
Башы һәм муйынының алғы өлөшө яланғас, суҡышы эре-эре сөйәлдер менән ҡапланған. Күкрәгенең алғы өлөшөндәге ҡайрыйҙары ҡыллы, шврт йөнлө. Ҡойроғо киң.
Ҡырағай хәлдә күркә (M. gallopavo) Төньяҡ Америка урмандарында, Миссури һәм Миссисипи йылғалары буйында осорай.
Күҙлекле күркә Үҙәк Америкала йәшәй.
Күркә (Meleagris Linnaeus, 1758) — тауыҡ һымаҡтар ғаиләһенә ҡараған эре йорт ҡошо; ит өсөн үрсетелеүсе ҡош.
Башы һәм муйынының алғы өлөшө яланғас, суҡышы эре-эре сөйәлдер менән ҡапланған. Күкрәгенең алғы өлөшөндәге ҡайрыйҙары ҡыллы, шврт йөнлө. Ҡойроғо киң.
Ҡырағай хәлдә күркә (M. gallopavo) Төньяҡ Америка урмандарында, Миссури һәм Миссисипи йылғалары буйында осорай.
Күҙлекле күркә Үҙәк Америкала йәшәй.
Күркәләр (лат. Meleagris) — тавыксыманнар отрядыннан кыргавыл кошлар семьялыгының кошлар ыругы. Ике эре төрене эченә ала. Америкада АКШның урта һәм көнчыгыш штатларыннан көньяктарак Гватемалага кадәр очрыйлар.
Хәзерге вакытта күркәләрне кыргавыл кошларның дүрттән бер ассемьялыгы (Meleagridinae) буларак исәплиләр.
Бер ыругка ике төре керә:
Йорт күркәләре киекләрдән (M. gallopavo) барлыкка килгән.
Күркәләр (лат. Meleagris) — тавыксыманнар отрядыннан кыргавыл кошлар семьялыгының кошлар ыругы. Ике эре төрене эченә ала. Америкада АКШның урта һәм көнчыгыш штатларыннан көньяктарак Гватемалага кадәр очрыйлар.
Мисирка (науч. Meleagris) — род големи птици со потекло од Америка. Опфаќа два вида: еден е дивата мисирка (Meleagris gallopavo) од шумите на Мексико и САД, подоцна припитомена во облик на домашната мисирка, а другиот е пауновата мисирка (Meleagris ocellata) со потекло од шумите на полуостровот Јукатан.[1] Мажјаците имаат забележлива месеста брадичка или израсток виснат од клунот. Како и многу други кокошковидни птици, мажјакот е поголем и многу пошарен од женката.
Родот му припаѓа на семејството на фазаните (Phasianidae) и е сместен во сопствено потсемејство мисирки (Meleagridinae) од редот на кокошковидните (Galliformes).[2]
Пронајдени се фосили на разни изумрени видови мисирки, почнувајќи од раниот миоцен (пред ~ 23 мг)
Мисирка (науч. Meleagris) — род големи птици со потекло од Америка. Опфаќа два вида: еден е дивата мисирка (Meleagris gallopavo) од шумите на Мексико и САД, подоцна припитомена во облик на домашната мисирка, а другиот е пауновата мисирка (Meleagris ocellata) со потекло од шумите на полуостровот Јукатан. Мажјаците имаат забележлива месеста брадичка или израсток виснат од клунот. Како и многу други кокошковидни птици, мажјакот е поголем и многу пошарен од женката.
Мурғи Марҷон - марҷонмурғ, буқаламун, яке аз калонтарин паррандагони хонагии мансуби оилаи марҷнмурғҳо.
Мурғи Марҷон - марҷонмурғ, буқаламун, яке аз калонтарин паррандагони хонагии мансуби оилаи марҷнмурғҳо.
Мурғи марҷони муқаррарӣ (Meleagris gallopovo)Тхьаджэд, Гуэгуш (лат-бз.: Meleagridinae; ур-бз.: Индейка) — мэз-джэд лъэпlкъцlыкlуипlлlым я зы, джэд лъэпlкъым ящыщ бзухэм. Езы тхьаджэдхэмрэ, бзушхуитl Америкэм имэзхэм щыпсоухэмрэ хеубыдэ. Шlыпlэ здэпсохэр: курытхэмрэ, къуэкlыпlэ штатхэмрэ АШЗ-м къыщыкlэдзауэ ипшъэмкlэ Гуатемала нэгъунэ
Яшъхьамрэ пшъэм игупэмрэ къуиуэ щыт, фэр хуэбэга хуэду къэлэлэху ипэмрэ итэмакъымрэ идежь.
Ибгъэм тет цы гуэрэхэр зэрызу, кlыхьу, быду щытхэ, Идамэм тет цы ещану кlуэр адрей дамэцхэм нэхъри нэхъри нэхъ кlыхь. Кlапэм цы 18 хэт, къиlатыфу, зэгуихыфху.
Тхьаджэд мы lарысэу здэпсохэр Ишъхъэрэ Америкэм, Миссурирэ Миссисипирэ я псыхъуэ мэзхэм, щыпсохэр я инэгъымкlэ ирагъэхьчкъым адрейхэм (тхьаджэдыхъухэр кг 8 носыр).
Нэшхуэ тхьаджэдыр (Meleagridinae ocellata) здэпсор Курыт Америкэм
Япэкlэ бзу lазэгъуэхэм тхьаджэдхэр лъэпlкъ хуиту къыхагъэкlт адрей бзухэм Meleagridae. Абы бэмыкlыу езы тхьаджэдхэр щыуэ зэхагъэкlт лъэпlкъцlыкlу.
Иджыпсту тхьаджэдхэр лъэпlкъцlыкlуипlлlым я зыуэ ялъытэ, мэз-джэд бзухэм ящыщу. Абы хэтхэр:
Унагъуэ, lарысэ тхьаджэдхэр къызхагъэкlахэр M. gallopavo-хэра
Тхьаджэд, Гуэгуш (лат-бз.: Meleagridinae; ур-бз.: Индейка) — мэз-джэд лъэпlкъцlыкlуипlлlым я зы, джэд лъэпlкъым ящыщ бзухэм. Езы тхьаджэдхэмрэ, бзушхуитl Америкэм имэзхэм щыпсоухэмрэ хеубыдэ. Шlыпlэ здэпсохэр: курытхэмрэ, къуэкlыпlэ штатхэмрэ АШЗ-м къыщыкlэдзауэ ипшъэмкlэ Гуатемала нэгъунэ
भारत में तुर्की की नस्लें 1. बोर्ड ब्रेस्टेड ब्रोंजः इनके पंखों का रंग काला होता है न कि कांस्य। मादाओं की छाती पर काले रंग के पंख होते हैं जिनके सिरों का रंग सफेद होता है जिसके कारण 12 सप्ताह की छोटी आयु में ही उनके लिंग का पता लगाने में सहायता मिलती है। 2. बोर्ड ब्रेस्टेड ह्वाइट यह बोर्ड ब्रेस्टेड ब्रोंज तथा सफेद पंखों वाले ह्वाइट हॉलैंड की संकर नस्ल है। सफेद पंखों वाले तुर्की भारतीय कृषि जलवायु स्थितियों के लिए अधिक उपयुक्त होते हैं क्योंकि इनमें गर्मी सहने की क्षमता अधिक होती है और ड्रेसिंग के बाद ये सुंदर और साफ दिखाई देते हैं। 3. बेल्ट्सविले स्मॉल ह्वाइट यह रंग तथा आकार में बहुत कुछ बोर्ड ब्रेस्टेड ह्वाइट से मिलती-जुलती है लेकिन इसका आकार थोड़ा छोटा होता है। इसमें अंडों का उत्पादन, जनन क्षमता तथा अंडों से बच्चे देने की क्षमता और ब्रूडीनेस भारी प्रजातियों की तुलना में कम होती है। 4. नंदनम् तुर्की-1 नंदनम् तुर्की-1 प्रजाति, काली देसी प्रजाति तथा छोटी विदेशी बेल्ट्सविले की सफेद प्रजाति की संकर नस्ल है। यह तमिलनाडु की जलवायु स्थितियों के लिए अनुकूल है।
तुर्की पालन में आर्थिक मानदंड नर-मादा अनुपात1:5 अंडे का औसत भार65 ग्राम एक दिन के बच्चे का औसत वजन50 ग्राम प्रजनन क्षमता प्राप्त करने की आयु30 सप्ताह अंडों की औसत संख्या 80 -100 इन्क्यूबेशन अवधि28 दिन 20 सप्ताह की आयु में शरीर का औसत भार4.5 – 5 (मादा) 7-8 (नर) अंडा देने की अवधि24 सप्ताह बेचने योग्य आयु नर मादा 14 -15 सप्ताह 17 – 18 सप्ताह बेचने योग्य भार नर मादा 7.5 किलो 5.5 किलो खाद्य कुशलता2.7 -2.8 बेचने योग्य होने की आयु तक पहुँचने तक भोजन की औसत खपत नर मादा
24 -26 किलो 17 – 19 किलो ब्रूडिंग अवधि के दौरान मृत्यु दर3-4%
तुर्की पालन में अपनाई जाने वाली पद्धतियाँ I. अण्डा सेना तुर्की में अण्डा-सेना (उद्भवनकाल) की अवधि 28 दिन होती है। अण्डा सेने के दो तरीके हैं। क) ब्रूडिंग मादाओं के साथ प्राकृतिक अण्डा-सेनाः प्राकृतिक रूप से तुर्कियाँ अच्छी ब्रूडर होती हैं और ब्रूडी मादा 10-15 अंडो तक सेने का कार्य कर सकती है। अच्छे खोल तथा आकार वाले साफ अंडों को ब्रूडिंग के लिए रखा जाना चाहिए ताकि 60-80 % अंडे सेने का काम किया जा सके और स्वस्थ बच्चे मिलें।
ख) कृत्रिम रूप से अण्डा सेनाः कृत्रिम इन्क्यूबेशन में अंडों को इन्क्यूबेटरों की सहायता से अण्डा सेने का कार्य किया जाता है। सैटर तथा हैचर में तापमान तथा सापेक्ष आद्रता निम्नलिखित हैः तापमान (डिग्री एफ)सापेक्ष आद्रता (%) सैटर 99.561-63 हैचर 99.585-90 अंडों को प्रतिदिन एक-एक घंटे के अंतर पर पलटना चाहिए। अंडों को बार-बार इकट्ठा किया जाना चाहिए ताकि उन्हें गंदा होने और टूटने से बचाया जा सके और उनकी हैचिंग बेहतर तरीके से हो।
II. ब्रूडिंग तुर्की में 0-4 सप्ताह की अवधि को ब्रूडिंग अवधि कहा जाता है। सर्दियों में ब्रूडिंग अवधि 5-6 सप्ताह तक बढ़ जाती है। यह अनुभव द्वारा सिद्ध बात है कि चिकेन की तुलना में तुर्की के बच्चों को होवर स्थान दोगुना चाहिए। एक दिन के बच्चों की ब्रूडिंग इंफ्रा रेड बल्बों या गैस ब्रूडर की सहायता और परंपरागत ब्रूडिंग सिस्टमों द्वारा की जा सकती है। ब्रूडिंग के दौरान ध्यान रखने योग्य बातें: •0-4 सप्ताह तक प्रति पक्षी 1.5 वर्ग फीट स्थान की आवश्यकता होती है। •बच्चों के निकलने से दो दिन पूर्व ब्रूडर गृह को तैयार कर लेना चाहिए। •नीचे बिछाई जाने वाली सामग्री को 2 मीटर के व्यास में गोलाकार रूप में फैलाया जाना चाहिए। •नन्हें बच्चों को ताप के स्रोत से दूर जाने देने से रोकने के लिए 1 फीट ऊँची बाड़ अवश्य लगाई जानी चाहिए। •शुरुआती तापमान 95 डिग्री फारेनहाइट है जिसमें 04 सप्ताह की आयु तक प्रति सप्ताह 5 डिग्री फारेनहाइट की कमी की जानी चाहिए। •पानी के लिए कम गहरे वाटरर का उपयोग किया जाना चाहिए। जीवन के पहले 04 सप्ताह के दौरान औसत मृत्यु दर 6-10% है। अपने जीवन के शुरुआती दिनों में छोटे बच्चे खाना खाने और पानी पीने में अनिच्छुक होते हैं। इसका मुख्य कारण उनकी खराब दृष्टि और घबराहट होती है। इसलिए उन्हें जबरदस्ती खिलाना पड़ता है।
जबरदस्ती खिलाना छोटे बच्चों में मृत्यु दर का एक प्रमुख कारण भूख से मर जाना है। इसलिए खाना खिलाने तथा पानी पिलाने के लिए विशेष ध्यान रखना पड़ता है। जबरदस्ती खिलाने के लिए पंद्रह दिनों तक प्रति एक लीटर पानी पर 100 एमएल की दर से दूध तथा प्रति 10 बच्चों पर एक उबला अंडा दिया जाना चाहिए। यह छोटे बच्चों की प्रोटीन तथा शक्ति की आवश्यकताओं को पूरा करेगा। खाने के बर्तन को उंगलियों से धीरे-धीरे थपथपाकर बच्चों को भोजन की तरफ आकर्षित किया जा सकता है। फीडर तथा वाटरर (पानी पीने का बरतन) में रंग-बिरंगे कंचे या पत्थरों को रखने से भी छोटे बच्चे उनकी तरफ आकर्षित होंगे। चूंकि तुर्कियों को हरा रंग बहुत पसंद होता है इसलिए उनके खाने की मात्रा को बढ़ाने के लिए उसमें कुछ कटे हुए हरे पत्ते भी मिला देने चाहिए। पहले 02 दिनों तक रंग-बिरंगे अंडे फिलरों को भी फीडर के रूप में इस्तेमाल किया जा सकता है।
नीचे बिछाने की सामग्रीs ब्रूडिंग के लिए आमतौर पर नीचे बिछाई जाने वाली सामग्री में लकड़ी का बुरादा, चावल का छिलका तथा कटी हुई लकड़ी के छिलके आदि इस्तेमाल किये जाते हैं। शुरू में बच्चों के लिए बिछाई जाने वाली सामग्री की मोटाई 2 इंच होनी चाहिए जिसे समय के साथ-साथ 3-4 इंच तक बढ़ाया जाए। बिछाई गई सामग्री में केकिंग को रोकने के लिए उसे कुछ समय के अंतराल पर पलट देना चाहिए।
III. पालन प्रणाली तुर्कियों को फ्री रेंज या गहन प्रणाली के अंतर्गत पाला जा सकता है। क) पालन का फ्री रेंज प्रणाली लाभ •इससे भोजन की लागत में 50 प्रतिशत तक की कमी आती है। •कम निवेश •लागत-लाभ अनुपात अधिक। फ्री रेंज प्रणाली में एक एकड़ बाड़ लगी हुई भूमि में हम 200-250 व्यस्क तुर्कियों को पाल सकते हैं। प्रति पक्षी 3-4 वर्ग फीट की दर से रात में रहने के लिए आश्रय उपलब्ध करवाया जाना चाहिए। सफाई के दौरान उन्हें परभक्षियों से भी बचाया जाना चाहिए। छाया तथा ठंडा वातावरण उपलब्ध करवाने के लिए पेड़ लगाना भी जरूरी है। रेंज को बारी-बारी से उपयोग किया जाना चाहिए जिससे परजीवी के पैदा होने की संख्या में कमी आती है। फ्री रेंज भोजन चूंकि तुर्कियाँ बहुत अच्छी सफाईकर्मी होती है इसलिए ये केचुओं, छोटे कीड़ों, घोंघो, रसोई घर से उत्पन्न होनेवाले कचरे तथा दीमकों को खा जाती हैं जो कि प्रोटीन के अच्छे स्रोत होते हैं। इसके कारण खाने की लागत में पचास प्रतिशत की कमी आती है। इसके अतिरिक्त लेग्यूमिनिस चारा जैसे ल्यूक्रेन, डेस्मैनथस, स्टाइलो आदि भी खिलाया जा सकता है। फ्री रेंज में पाले जाने वाले पक्षियों के पैरों में कमजोरी और लंगड़ाहट रोकने के लिए ओयस्टर शैल के रूप में प्रति सप्ताह प्रति पक्षी 250 ग्राम की दर से कैल्शियम भी मिलाया जाना चाहिए। भोजन की लागत को कम करने के लिए दस प्रतिशत भोजन के स्थान पर सब्जियों का अपशिष्ट दिया जा सकता है। स्वास्थ्य सुरक्षा फ्री रेंज प्रणाली में तुर्कियों को आंतरिक (राउंड वर्म) तथा बाहरी (फाउल माइट) परजीवियों से बहुत अधिक खतरा होता है। इसलिए पक्षियों के विकास को बढ़ाने के लिए हर महीने उसे कीटाणुमुक्त तथा डीपिंग करना आवश्यक है।
B. पालन का गहन प्रणाली लाभः •उत्पादन क्षमता में वृद्धि •बेहतर प्रबंधन तथा बीमारी नियंत्रण आवास •आवास तुर्कियों को धूप, बारिश, हवा, परभक्षियों से बचाती है और उन्हें आराम भी उपलब्ध करवाती है। •देश के गर्म भागों में घर की लंबाई पूर्व से पश्चिम दिशा की ओर होनी चाहिए। •दो घरों के बीच में दूरी कम से कम 20 मीटर होनी चाहिए तथा बच्चों का घर, व्यस्कों के घर से कम से कम 50 से 100 मीटर की दूरी पर होनी चाहिए। •खुले घर की चौड़ाई 9 मीटर से अधिक नहीं होनी चाहिए। •घर की ऊंचाई फर्श से छत तक 2.6 से 3.3 मीटर तक हो सकती है। •बारिश के पानी के छींटों को रोकने के लिए एक मीटर का छज्जा भी उपलब्ध करवाया जाना चाहिए। •घर का फर्श सस्ता, टिकाऊ तथा सुरक्षित होना चाहिए, विशेष रूप से नमी प्रूफ सहित कंक्रीट का हो। जब तुर्कियों को गहरे कूड़े प्रणाली (डीप लीटर सिस्टम) के अंतर्गत पाला जाता है तो सामान्य प्रबंधन परिस्थितियाँ चिकेन जैसी ही होती है किंतु यह ध्यान रखा जाना चाहिए कि उन्हें पर्याप्त स्थान, पानी पीने तथा खाना खाने का स्थान उपलब्ध करवाया जा सके, जिसमें बड़ी पक्षी आसानी से रह सके।
IV. तुर्कियों को पकड़ना और उनका रख-रखाव सभी आयु-समूहों की तुर्कियों को एक छड़ी की सहायता से एक स्थान से दूसरे स्थान पर आसानी से ले जाया जा सकता है। तुर्कियों को पकड़ने के लिए एक अंधेरा कमरा सर्वोत्तम है जहाँ उन्हें बिना किसी चोट के उनकी दोनों टांगों से पकड़ कर उठाया जा सकता है। फिर भी, व्यस्क तुर्कियों को 3-4 मिनट से ज्यादा देर तक नहीं लटकाया जाना चाहिए।
V. तुर्कियों के लिए सतह, भोजन व पानी पीने के बरतन रखने के स्थान की आवश्यकता आयुफर्श पर स्थान (वर्ग फीट)फीडर स्थान (सेंटी मीटर) (लिनियर फीडरवाटरर स्थान (सेंमी) (लिनियर वाटरर) 0-4 सप्ताह 1.252.51.5 5-16 सप्ताह2.55.02.5 16-29 सप्ताह4.06.52.5 तुर्की ब्रीडर5.07.52.5 तुर्कियों का स्वभाव आमतौर पर घबराहट वाला होता है, इसलिए वे हर समय डर जाती है। इसलिए तुर्की के घर में आने वालों का प्रवेश सीमित किया जाना चाहिए।
VI. पंखों को हटाना (डीबीकिंग) पंखों को उखाड़ने तथा अपने साथ के बच्चों को खाने से रोकने के लिए छोटे बच्चों के पंख को हटा देनी चाहिए। पंख हटाने का काम एक दिन या 3-5 सप्ताह की आयु में की जा सकती है। चोंच की नोक से नासिका तक की लंबाई की आधी चोंच को हटा दें।
VII. डिस्नूडिंग एक दूसरे पक्षियों को चोंच मारने और लड़ाई के दौरान सिर में लगने वाले चोटों से बचाने के लिए स्नूड या ड्यू बिल (चोंच की जड़ में से निकलने वाली मांस की संरचना) को हटाया जाता है। जब बच्चा एक दिन का हो जाता है तो स्नूड को उंगली के दबाव से हटाया जा सकता है। 3 सप्ताह का होने पर इसे तेज कैंची की सहायता से सिर के पास से काटा जा सकता है।
VIII. नाखून की कटाई एक दिन की आयु के बच्चों के नाखून की कटाई की जाती है। पूरे पंजे के नाखूनों की लंबाई सहित इसके अंतर्गत सबसे बाहर वाले पंजे के अंदर की दूरी तक पंजे का सिरा हटा दिया जाता है।
IX.भोजन भोजन के तरीकों में मिश्रित भोजन (मैश फीडिंग) और टिकिया के रूप भोजन (पैलेट फीडिंग) शामिल हैं। •चिकेन की तुलना में तुर्कियों की शक्ति, प्रोटीन, विटामिन तथा मिनरल संबंधी आवश्यकताएँ अधिक होती हैं। •चूंकि नर तथा मादा की शक्ति तथा प्रोटीन आवश्यकताएँ अलग-अलग होती हैं इसलिए बेहतर परिणामों के लिए उन्हें अलग-अलग पाला जाना चाहिए। •भोजन को संबंधित बरतन में ही दिया जाना चाहिए जमीन पर नहीं। •जब कभी एक प्रकार के भोजन से दूसरे प्रकार के भोजन की ओर कोई परिवर्तन किया जाता है तो वह धीरे-धीरे किया जाना चाहिए। •तुर्कियों को हर समय निरतंर और साफ पानी की आपूर्ति करनी चाहिए। •गर्मी के दिनों में अधिक संख्या में पानी के बरतन उपलब्ध करवाएँ। •गर्मियों के दौरान तुर्कियों को दिन के ठंडे समय के दौरान ही भोजन दें। •टांगों में कमजोरी रोकने के लिए प्रतिदिन प्रति पक्षी 30-40 ग्राम की दर से सीप या शंख का चूर्ण दें। हरे भोजन गहन प्रणाली में कुल भोजन के 50 प्रतिशत तक सूखे मिश्रण के आधार पर हरे पदार्थों को मिलाया जा सकता है। सभी उम्र के तुर्की के लिए ताजा ल्युसर्न (एक प्रकार का घास जो पशु खाते हैं) उत्तम कोटि का हरा चारा होता है। इसके अलावा भोजन लागत कम करने के लिए डीस्मैन्थस और स्टाइलो को काटकर भी खिलाया जा सकता है।
शरीर का वजन और चारा की खपत सप्ताह में उम्रऔसत शरीर भार (किलो ग्राम)कुल चारा की खपत (किलो ग्राम)सकल चारा क्षमता
नरमादानरमादानरमादा
4थे सप्ताह तक 0.720.630.950.811.31.3 8वें सप्ताह तक2.361.903.993.491.81.7 12वें सप्ताह तक4.723.8511.349.252.42.4 16वें सप्ताह तक7.265.5319.8615.692.82.7 20वें सप्ताह तक9.626.7528.2623.133.42.9
X प्रजनन कार्य प्राकृतिक प्रजनन वयस्क नर टोम के सहवास कार्य को स्ट्रट कहा जाता है। इस दौरान यह अपनी पंख फैलाकर बार-बार एक अजीब सी आवाज निकालता है। प्राकृतिक सहवास में मध्यम प्रकार के तुर्कियों के लिए नर और मादा का अनुपात 1:5 होता है और बड़े तुर्कियों के लिए यह अनुपात 1:3 होता है। सामान्यतौर पर प्रत्येक वयस्क मादा से 40-50 बच्चों की उम्मीद की जाती है। उर्वरत्व या प्रजनन कम होने के कारण पहले साल के बाद वयस्क नर का प्रयोग शायद ही किया जाता है। वयस्क नर में यह प्रवृत्ति पायी गई है कि उन्हें किसी खास मादा से ज्यादा लगाव हो जाता है इसलिए हमें प्रत्येक 15 दिनों में वयस्क नर को बदलना पड़ता है।
कृत्रिम गर्भाधान (इनसेमिनेशन) कृत्रिम शुक्र सेचन का लाभ यह होता है कि पूरी मौसम के दौरान तुर्की के समूहों में उच्च उर्वरत्व या प्रजनन क्षमता बनाये रखा जाए।
वयस्क नर से सिमेन (वीर्य) संचय करना •वीर्य संचय के लिए टॉम का उम्र 32-36 सप्ताह होना चाहिए। •वीर्य संचय से करीब 15 दिन पहले टॉम को अलग एकांत में रखना चाहिए। •टॉम की देखभाल नियमित रूप से की जानी चाहिए और सिमेन प्राप्त करने में 2 मिनट का समय लगता है। •चूंकि टॉम का देखभाल करना मुश्किल होता है इसलिए एक ही संचालक का प्रयोग अधिकतम वीर्य प्राप्त करने के लिए किया जाना चाहिए। •औसत वीर्य आयतन 0.15 से 0.30 मिली लीटर होता है। •वीर्य प्राप्त करने के एक घंटा के अंदर इसका प्रयोग कर लें। •इसे सप्ताह में तीन बार या एक दिन छोड़कर प्राप्त करें।
मुर्गियों में गर्भाधान (इनसेमिनेशन) •जब समूह, 8-10% अंडा उत्पादन की क्षमता प्राप्त कर लेती है तो कृत्रिम गर्भाधान किया जाता है। •प्रत्येक 3 सप्ताह के बाद 0.025-0.050 मिली लीटर शुद्ध वीर्य (अनडाइल्युटेड सिमेन) का प्रयोग कर मादा में गर्भाधान करें। •मौसम के 12 सप्ताह के बाद प्रत्येक 15 दिनों बाद गर्भाधान करना बेहतर होगा। •मादा को शाम के 5-6 बजे के बाद गर्भाधान करें। •16 सप्ताह के प्रजनन मौसम के बाद औसत ऊर्वरता 80-85% के बीच होनी चाहिए।
XI तुर्की में होनेवाली सामान्य बीमारी बीमारीकारणलक्षणरोकथाम एराइजोनोसिससैल्मोनेला एरिजोनाखर्चीला होता है और आँख की धुंधलापन और अंधापन हो सकता है। संभाव्य उम्र 3-4 सप्ताह।संक्रमित नस्ल समूह का हटाना और हैचरी में धूनी और सफाई करनी चाहिए। ब्लू कॉम्ब बीमारीकोरोना वायरसअवसाद, वजन में कमी, फ्रॉथी या पानी जैसी ड्रॉपिंग, सर और चमड़ो का काला होना।फार्म की तुर्कियों और संदूषण कम करना। उसे आराम का समय दें। दीर्घकालिक श्वसन बीमारीमाइकोप्लाज्मा गैलिसेप्टिकमखाँसी, गर्गलिंग, छींकना, नाक से स्रावमाइकोप्लाज्मा मुक्त समूह को सुरक्षित करें। एरिसाइपेलस एरिसाइपेलोथ्रिक्स रियुसियोपैथाइडिअचानक कमी, फूला हुआ स्नूड, चेहरे के भाग का रंग उड़ना, ड्रापीटीकाकरण मुर्गी हैजा (फावल कोलेरा)पैस्टुरेला मल्टोसिडाबैंगनी सिर, हरा पीला ड्रॉपिंग्स, अचानक मृत्यु सफाई और मरे हुए पक्षियों का हटाना मुर्गी चेचक (फावल पॉक्स)पॉक्स वायरसछोटे कंघी और बाली पर पीला फोड़ा और छाले बननाटीकाकरण रक्तस्रावी आँत्रशोथविषाणुएक या एक से अधिक मरे पक्षीटीकाकरण संक्रामक सिनोवाइटिसमाइकोप्लाज्मा गैलिसेप्टिकमबढ़े हॉक्स, पैर पैड, लंगड़ापन, स्तन छाले स्वच्छ भंडार खरीदें। संक्रामक सिनुसाइटिसजीवाणुनाक से स्राव, फूला हुआ साइनस और खाँसीबीमारी मुक्त नस्ल से बच्चों की रक्षा करें। माइकोटॉक्सिकोसिसफफूँद की उत्पतिरक्तस्राव, पीला, वसा लीवर और किडनीखराब भोजन से बचें। नवीन घरेलू बीमारीपैरामाइक्सो विषाणुहांफना, घरघराहट, गर्दन का घूमना, पक्षाघात, नरम खोलीदार अंडेटीकाकरण टाइफ्वॉयडसैल्मोनेला प्युलोरमचूजा में अतिसाररोकथाम और समूह की सफाई तुर्की कोरिजाबोर्डेटेला एवियमस्निकिंग, रेल्स और नाक से अधिक बलगम का स्रावटीकाकरण कोक्सिडायोसिसकोक्सिडिया एसपीपीखून दस्त और वजन में कमीउचित स्वच्छता और बच्चे के जन्म का प्रबंधन तुर्की यौन रोगमाइकोप्लाज्मा मेलिएग्रिसप्रजनन क्षमता और बच्चों में कमीसुदृढ़ स्वच्छता
टीकाकरण-सारणी जन्म के कितने दिनएनडी- बी1 तनाव 4था व 5 वां सप्ताह मुर्गी माता 6ठा सप्ताहएनडी- (आर 2बी) 8 – 10 सप्ताहहैजा का टीका
तुर्की की बिक्री 16वें सप्ताह में वयस्क नर और मादा का वजन 7.26 किलो ग्राम और 5.53 किलो ग्राम हो जाता है। तुर्की का बिक्री करने के लिए यह आदर्श वजन होता है। तुर्की का अंडा •तुर्की अपने उम्र के 30 सप्ताह बाद से अंडा देना शुरू करता है। पहली बार अंडा देने के 24 सप्ताह बाद उत्पादन शुरू हो जाता है। •उचित भोजन और कृत्रिम प्रकाश प्रबंधन के तहत मादा तुर्की वर्षभर में करीब 60-100 अंडा देते हैं। •लगभग 70 प्रतिशत अंडे दोपहर में दिये जाते हैं। •तुर्की के अंडे रंगीन होते हैं और इसका वजन करीब 85 ग्राम होता है। •अंडा एक कोने पर कुछ अधिक नुकीला होता है और इसका आवरण मजबूत होता है। •तुर्की के अंडा में प्रोटीन, लिपिड, कार्बोहाइड्रेट और खनिज सामग्री क्रमश: 13.1%, 11.8%, 1.7% और 0.8% होता है। प्रति ग्राम जर्दी में 15.67-23.97 मिली ग्राम कॉलेस्ट्रॉल होते हैं।
तुर्की का माँस : तुर्की के माँस का पतला होने के कारण लोग इसे काफी पसंद करते हैं। तुर्की के माँस के प्रत्येक 100 ग्राम में प्रोटीन, वसा और ऊर्जा मान क्रमश: 24%, 6.6%, 162 कैलोरी होता है। पोटैशियम, कैल्सियम, मैग्नेशियम, लौह पदार्थ, सेलेनियम, जिंक और सोडियम जैसे खनिज भी पाये जाते हैं। यह एमीनो अम्ल और नियासिन, विटामिन बी6 और बी12 जैसे विटामिनों से भी भरपूर होता है। यह असंतृप्त वसा अम्ल और दूसरे आवश्यक वसा अम्ल से भरा होता है तथा कोलेस्टरॉल की मात्रा कम होती है। एक अध्ययन के अनुसार 24 सप्ताह की आयु और 10-20 किलो ग्राम वजन वाले नर मादा को यदि 300 से 450 रुपये में बेचा जाता है तो इसमें करीब 500 से 600 रुपये का लाभ होता है। इसी तरह एक मादा में 24 सप्ताह की समयावधि में करीब 300 से 400 रुपये का लाभ मिलेगा। इसके अलावा तुर्की को सफाई और अर्ध-सफाई वाले स्थिति में भी पालन किया जा सकता है।
ਪਤੁਰਕੀ ਆਪਣੀ ਨਸਲ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਪੰਛੀ ਹੈ, ਜੋ ਅਮਰੀਕੀ ਮੂਲ ਦਾ ਹੈ। ਤੁਰਕੀ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਨਸਲਾਂ ਦੇ ਪੁਰਖਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਖਰਮਨ ਚੁੰਝ ਵਾਲਾ ਜਾਲ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਚੁੰਝ ਦੇ ਸਿਖਰ ਤੋਂ ਲਟਕਿਆ (ਸੁੰਡ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਨਸਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਨਰ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੈ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਰੰਗੀਨ ਹੈ।
ਟਰਕੀਜ਼ ਫਾਸੀਆਂਡੀਏ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਵੰਡੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ (ਫੈਰੀਆਂ, ਅੰਡਰ੍ਰਿਜ, ਫ੍ਰੇਂਨੋਲਿਨ, ਜੰਗਲ ਫਲੋਲ, ਗਰੌਸ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ) ਗੈਲਫਾਰਮਸ ਦੇ ਟੈਕਸੌਨਿਕ ਕ੍ਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਵਰਗੀਕ੍ਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ।[1]
ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮੈਕਸੀਕੋ ਵਿੱਚ ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣਾ ਤੁਰਕੀ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਅਤੇ ਚਿੰਨਤਮਿਕ ਮਹੱਤਤਾ ਦਾ ਅੰਗ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ[3]
ਕੋਲੰਬੀਆ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਰੋਮਾਂਸ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਮਾਰੀਓ ਪੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਇਸ ਪੰਛੀ ਲਈ "ਟਰਕੀ" ਨਾਮ ਦੀ ਵਿਉਂਤਣ ਲਈ ਦੋ ਸਿਧਾਂਤ ਹਨ। ਇੱਕ ਥਿਊਰੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਯੂਰਪੀਨਜ਼ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਟਰਕੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਗਾਇਨਾਫੌਲਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮ ਵਜੋਂ ਗਲਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪਛਾਣਿਆ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਂਸਟੈਂਟੀਨੋਪਲ ਦੁਆਰਾ ਤੁਰਕੀ ਵਪਾਰੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਆਯਾਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਤੁਰਕੀ ਦੇ ਕੁੱਕੜ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕੀ ਪੰਛੀ ਦਾ ਨਾਮ "ਟਰਕੀ ਮੱਛੀ" ਜਾਂ "ਭਾਰਤੀ ਤੁਰਕੀ" ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੇਵਲ "ਟਰਕੀ" ਕਹਿਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਛੋਟਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[4][5]
ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਤੁਰਕੀ ਨੂੰ ਘਰੇਲੂ ਪਰਿਵਾਰ ਜੀਵ ਮੰਨਿਆ ਹੈ।2010 ਵਿੱਚ, ਵਿਗਿਆਨਕਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਟੀਮ ਨੇ ਘਰੇਲੂ ਤੁਰਕੀ (ਮਾਲੀਗ੍ਰਾਸ ਗਲੋਪਵੋ) ਜੈਨੋਮ ਦੇ ਇੱਕ ਡਰਾਫਟ ਕ੍ਰਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ।[6]
ਮੇਲੇਗ੍ਰੀਸ ਗਲੋਪਵੋ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਮੀਟ ਵਜੋਂ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਕਸੀਕੋ ਦੇ ਆਦਿਵਾਸੀ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਘੱਟੋ ਘੱਟ 800 ਬੀ.ਸੀ. ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਾਲਣ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਯੂਐਸ ਦੇ ਦੱਖਣ-ਪੱਛਮੀ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਪਾਲਤੂ ਪੰਛੀਆਂ ਵਜੋਂ ਪਾਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਾਂ ਦੂਜੀ ਵਾਰ 200 ਈਸਵੀ ਤੱਕ ਇਸ ਖੇਤਰ ਦੇ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ ਰਸਮਾਂ ਵਿਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਚੋਗੇ ਅਤੇ ਕੰਬਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[7] ਤੁਰਕੀ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁਢਲੇ ਅਮਰੀਕਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਏਡੀ 1100 ਦੁਆਰਾ ਮੀਟ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜੰਗਲੀ ਟਰਕੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ, ਘਰੇਲੂ ਟਰਕੀ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੀਟ ਦੇ ਆਕਾਰ ਲਈ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ[8][9] ਅਮਰੀਕਨ ਅਕਸਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਖਾਸ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਥੈਂਕਸਗਿਵਿੰਗ ਜਾਂ ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਤੇ ਕਰਦੇ ਹਨ।[10][11]
.JPG)
A male turkey strutting
வான்கோழி (Turkey) தரையில் வசிக்கும் பறவையினத்தைச் சேர்ந்த உயிரினமாகும். உயிரியலில் இது ஃபாசியனிடே (Phasianidae) என்னும் குடும்பத்தில், மெலீங்கிரிடினே (Meleagridinae) என்னும் துணைக்குடும்பத்தில், மெலீகிரிஸ் (Meleagris) என்னும் இனத்தைச் சேர்ந்தது என்பர்.
இது உருவத்தில் கோழியை விடப் பெரியதாகவும், சற்று பெரிய கழுத்தும் பெரிய இறக்கைகளும், குட்டையான வாலும் உடையது. உருவத்தில் பெரியதாக இருப்பதால் இதனால் பறக்க முடியாது. வேகமாகவும் ஓடாது.
வான்கோழிகள் வீட்டில் வளர்க்கப்படுகின்றன. காட்டிலும் கூட்டமாக வசிக்கும்.
கோழிகளைப் போலவே தானியங்களையும், புழு, பூச்சிகளையும் உணவாக உட்கொள்ளும்.
வான்கோழிகள் முட்டையிட்டு குஞ்சு பொறித்துத் தங்கள் இனத்தைப் பெருக்குகின்றன. இவை தங்களுக்கு தீங்கு (ஆபத்து) ஏற்படும் என்று உணர்ந்தால் உரத்து (சத்தமாக) ஒலியெழுப்பும்.
வான்கோழி (Turkey) தரையில் வசிக்கும் பறவையினத்தைச் சேர்ந்த உயிரினமாகும். உயிரியலில் இது ஃபாசியனிடே (Phasianidae) என்னும் குடும்பத்தில், மெலீங்கிரிடினே (Meleagridinae) என்னும் துணைக்குடும்பத்தில், மெலீகிரிஸ் (Meleagris) என்னும் இனத்தைச் சேர்ந்தது என்பர்.
Su Dindu (Meleagris gallopavo) de sa Familia Meleagridi. Est su dindu comune. Si allevat po sa petta. Podet pesare unos 12-15 chilos. Su colore de sas pumas est brunu melciadu a ateros colores. Sa conca est ruja e nuda.
Fó-kiê he yit chúng thung-vu̍t.
Ngarikuni (Turkey bird in English) ishiri inowanikwa musamsango ekuNorth America ine makushe marefu anoyevedza. Shiri iyi yave kupfuyiwa uye inodyiwa kunyanya pamhemberero dzinonzi Thanks Giving kuNorth America.
Ngarikuni (Turkey bird in English) ishiri inowanikwa musamsango ekuNorth America ine makushe marefu anoyevedza. Shiri iyi yave kupfuyiwa uye inodyiwa kunyanya pamhemberero dzinonzi Thanks Giving kuNorth America.
Karukuru (Turkey) Izwi iri rinobva kumutauro weAfrikaans unoti: kalkoen..svg){kind=small}
Pît 
A pärma, si't dan dal pît i vólen dir ca s'at sì svelij a n't'al si miga dal tut, in pratica i tan dit ca n't'si miga tant furób. E pitoclón l'é quanda i gan voja d'ésagerer. 'N ätor pît famoós a Pärma, sta vòlta fèmna, l'è l'ass ed dinär dil cärti da briscóla piasintén'ni, conosù da tutì c'me la pîta.
Al gènar Meleagris, l'unic gènar dla sòtfamija Meleagridinae, al comprenda du sòrti[1].
Al pît, anca cól sélvadég, l'è 'na béstia vièda a stär a dré térà e al vóla raramént, pù che ätor par scapär.
Al pît a n'l'é miga tant esigént par cól ca riguèrda la diéta e di fati al magna pù o méno tut col ca'l cata in gîr: verduri ed tut'i tîp, dil granaij, dla fruta, dil nozi, d'insétt e par fén di ringól.
L'època'd la riprodusión la cominćia a metè dal méz ed farvär quanda il fèmni i tachén a cantär par ćiamèr i masć. I masć, quanda e s'i sentén, i van a färos lustar con la fèmna: i fan la róda, i revén gli äli e i fan di vèrs da mât e, se par cäs tut l'é andè par al vèrs giust (pr'al pît), dòpa un pò la fèmna la métarà zò di œv fecondè e la cominćiarà a covèr. I œv i venen pósè in'na buza fat'aposta vers Avrîl, un pò c'me i fasàn, foderèda con un pò 'd pèni e 'na quälca foja sècà. Dòpa do zmani ch'i en nasù, i pićen i en belé bon 'd volèr e i cominćén a molèr la mädra pr'ander a dormir in simà al bròchi dil piânti. I crèson a la svèlta e pr'Agòst i en belé prónt pr'ander da lór.
Al pît, sóra dal cónt, l'é von di esempi pù difus ed riprodusión par parténogenèsi aćidentäla arenòtòca.
In Evropa, al pît l'é stè introdòt dòpa ch'i an catè l'América e da alôra l'é dvintè 'na tipica béstia d'alévamént.
Tutavìa i pît chi s'catón al giorén d'incó dal p'cär i n'apartènon miga a nisuna râza mo i en ibrìd comérciäl fât aposta par gnir gros e pés in pòc témp.
A pärma, si't dan dal pît i vólen dir ca s'at sì svelij a n't'al si miga dal tut, in pratica i tan dit ca n't'si miga tant furób. E pitoclón l'é quanda i gan voja d'ésagerer. 'N ätor pît famoós a Pärma, sta vòlta fèmna, l'è l'ass ed dinär dil cärti da briscóla piasintén'ni, conosù da tutì c'me la pîta.
The turkey is a large bird in the genus Meleagris, native to North America. There are two extant turkey species: the wild turkey (Meleagris gallopavo) of eastern and central North America and the ocellated turkey (Meleagris ocellata) of the Yucatán Peninsula in Mexico. Males of both turkey species have a distinctive fleshy wattle, called a snood, that hangs from the top of the beak. They are among the largest birds in their ranges. As with many large ground-feeding birds (order Galliformes), the male is bigger and much more colorful than the female.
Native to North America, the wild species was bred as domesticated turkey by indigenous peoples. It was this domesticated turkey that later reached Eurasia, during the Columbian exchange. In English, "turkey" probably got its name from the domesticated variety being imported to Britain in ships coming from the Turkish Levant via Spain. The British at the time therefore associated the bird with the country Turkey and the name prevailed.[1][2][3] An alternative theory posits that another bird, a guinea fowl native to Madagascar introduced to England by merchants trading to Turkey, was the original source, and that the term was then transferred to the New World bird by English colonizers with knowledge of the previous species.[4]
The earliest turkeys evolved in North America over 20 million years ago. They share a recent common ancestor with grouse, pheasants, and other fowl. The wild turkey species is the ancestor of the domestic turkey, which was domesticated approximately 2,000 years ago.
The genus Meleagris was introduced in 1758 by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in the tenth edition of his Systema Naturae.[5] The genus name is from the Ancient Greek μελεαγρις, meleagris meaning "guineafowl".[6] The type species is the wild turkey (Meleagris gallopavo).[7]
Turkeys are classed in the family Phasianidae (pheasants, partridges, francolins, junglefowl, grouse, and relatives thereof) in the taxonomic order Galliformes.[8] They are close relatives of the grouse and are classified alongside them in the tribe Tetraonini.[9]
The genus contains two species.[10]
The linguist Mario Pei proposes two possible explanations for the name turkey.[14] One theory suggests that when Europeans first encountered turkeys in the Americas, they incorrectly identified the birds as a type of guineafowl, which were already being imported into Europe by English merchants to the Levant via Constantinople. The birds were therefore nicknamed turkey coqs. The name of the North American bird may have then become turkey fowl or Indian turkeys, which was eventually shortened to turkeys.[14][15][16]
A second theory arises from turkeys coming to England not directly from the Americas, but via merchant ships from the Middle East, where they were domesticated successfully. Again the importers lent the name to the bird; hence turkey-cocks and turkey-hens, and soon thereafter, turkeys.[14][17]
In 1550, the English navigator William Strickland, who had introduced the turkey into England, was granted a coat of arms including a "turkey-cock in his pride proper".[18] William Shakespeare used the term in Twelfth Night,[19] believed to be written in 1601 or 1602. The lack of context around his usage suggests that the term was already widespread.
Other European names for turkeys incorporate an assumed Indian origin, such as dinde ('from India') in French, индюшка (indyushka, 'bird of India') in Russian, indyk in Polish and Ukrainian, and hindi ('Indian') in Turkish. These are thought to arise from the supposed belief of Christopher Columbus that he had reached India rather than the Americas on his voyage.[14] In Portuguese a turkey is a peru; the name is thought to derive from 'Peru'.[20]
Several other birds that are sometimes called turkeys are not particularly closely related: the brushturkeys are megapodes, and the bird sometimes known as the Australian turkey is the Australian bustard (Ardeotis australis). The anhinga (Anhinga anhinga) is sometimes called the water turkey, from the shape of its tail when the feathers are fully spread for drying.
An infant turkey is called a chick or poult.[21][22]
_BHL41003948.jpg)
Turkeys were likely first domesticated in Pre-Columbian Mexico, where they held a cultural and symbolic importance.[24][25] The Classical Nahuatl word for the turkey, huehxōlō-tl (guajolote in Spanish), is still used in modern Mexico, in addition to the general term pavo. Mayan aristocrats and priests appear to have had a special connection to ocellated turkeys, with ideograms of those birds appearing in Mayan manuscripts.[26] Spanish chroniclers, including Bernal Díaz del Castillo and Father Bernardino de Sahagún, describe the multitude of food (both raw fruits and vegetables as well as prepared dishes) that were offered in the vast markets (tianguis) of Tenochtitlán, noting there were tamales made of turkeys, iguanas, chocolate, vegetables, fruits and more.
Turkeys were first exported to Europe via Spain around 1519, where they gained immediate popularity among the aristocratic classes.[27] Turkeys arrived in England in 1541. From there, English settlers brought turkeys to North America during the 17th century.[24]
In what is now the United States, there were an estimated 10 million turkeys in the 17th century. By the 1930s, only 30,000 remained.[28] In the 1960s and 1970s, biologists started trapping wild turkeys from the few places they remained (including the Ozarks[28] and New York[29]), and re-introducing them into other states, including Minnesota[28] and Vermont.[29] Starting in 2014, researchers sent a survey to wildlife biologists in the National Wild Turkey Federation Technical Committee across the U.S. states to gather data regarding the population of turkeys. As of 2019, the wild turkey population declined by around 3% since 2014. Also as of 2019, the number of wild turkey hunters decreased by 18% since 2014 from the reports of the participating U.S. states. The 2019 data for population was missing information from 12 states and the 2019 hunter data was missing information from 8 states.
Turkeys have been known to be aggressive toward humans and pets in residential areas.[31] Wild turkeys have a social structure and pecking order and habituated turkeys may respond to humans and animals as they do other turkeys. Habituated turkeys may attempt to dominate or attack people that the birds view as subordinates.[32]
In 2017, the town of Brookline, Massachusetts, recommended a controversial approach when confronted with wild turkeys. Besides taking a step forward to intimidate the birds, officials also suggested "making noise (clanging pots or other objects together); popping open an umbrella; shouting and waving your arms; squirting them with a hose; allowing your leashed dog to bark at them; and forcefully fending them off with a broom".[33] This advice was quickly rescinded and replaced with a caution that "being aggressive toward wild turkeys is not recommended by State wildlife officials.”[34]
A number of turkeys have been described from fossils. The Meleagridinae are known from the Early Miocene (c. 23 mya) onwards, with the extinct genera Rhegminornis (Early Miocene of Bell, U.S.) and Proagriocharis (Kimball Late Miocene/Early Pliocene of Lime Creek, U.S.). The former is probably a basal turkey, the other a more contemporary bird not very similar to known turkeys; both were much smaller birds. A turkey fossil not assignable to genus but similar to Meleagris is known from the Late Miocene of Westmoreland County, Virginia.[12] In the modern genus Meleagris, a considerable number of species have been described, as turkey fossils are robust and fairly often found, and turkeys show great variation among individuals. Many of these supposed fossilized species are now considered junior synonyms. One, the well-documented California turkey Meleagris californica,[35] became extinct recently enough to have been hunted by early human settlers.[36] It has been suggested that its demise was due to the combined pressures of human hunting and climate change at the end of the last glacial period.[37]
The Oligocene fossil Meleagris antiquus was first described by Othniel Charles Marsh in 1871. It has since been reassigned to the genus Paracrax, first interpreted as a cracid, then soon after as a bathornithid Cariamiformes.
Turkeys have been considered by many authorities to be their own family—the Meleagrididae—but a recent genomic analysis of a retrotransposon marker groups turkeys in the family Phasianidae.[38] In 2010, a team of scientists published a draft sequence of the domestic turkey (Meleagris gallopavo) genome.[39]
In anatomical terms, a snood is an erectile, fleshy protuberance on the forehead of turkeys. Most of the time when the turkey is in a relaxed state, the snood is pale and 2–3 cm long. However, when the male begins strutting (the courtship display), the snood engorges with blood, becomes redder and elongates several centimeters, hanging well below the beak (see image).[40][41]
Snoods are just one of the caruncles (small, fleshy excrescences) that can be found on turkeys.[42]
While fighting, commercial turkeys often peck and pull at the snood, causing damage and bleeding.[43] This often leads to further injurious pecking by other turkeys and sometimes results in cannibalism. To prevent this, some farmers cut off the snood when the chick is young, a process known as "de-snooding".[44]
The snood can be between 3 and 15 centimetres (1 and 6 in) in length depending on the turkey's sex, health, and mood.[45]
The snood functions in both intersexual and intrasexual selection. Captive female wild turkeys prefer to mate with long-snooded males, and during dyadic interactions, male turkeys defer to males with relatively longer snoods. These results were demonstrated using both live males and controlled artificial models of males. Data on the parasite burdens of free-living wild turkeys revealed a negative correlation between snood length and infection with intestinal coccidia, deleterious protozoan parasites. This indicates that in the wild, the long-snooded males preferred by females and avoided by males seemed to be resistant to coccidial infection.[46][47] Scientists also conducted a study on 500 male turkeys, gathering data on their snood lengths and blood samples for immune system functionality. They discovered a similar negative correlation. The presence of more red blood cells when the snood is not removed will help to fight off unwanted invaders in their immune system, explaining this trend.
Wild turkeys feed on various wildlife, depending on the season. In the warmer months of spring and summer, their diet consists mainly of grains such as wheat, corn, and of smaller animals such as grasshoppers, spiders, worms, and, lizards. In the colder months of fall and winter, wild turkeys consume smaller fruits and nuts such as grapes, blueberries, acorns, and walnuts. To find this food, they have to continuously forage and feed most during the sunrise and sunset hours.
Domesticated turkeys consume a commercially produced feed formulated to increase the size of the turkeys. To supplement their nutrition, farmers will also feed them grains wild turkeys eat such as corn.[49]
Turkeys participate in a number of grooming behaviors including: dusting, sunning, and feather preening. In dusting, turkeys get low on their stomach or side and flap their wings, coating themselves with dirt. This action serves to remove debris build-up on the feathers and also clog tiny pores that parasites such as lice can inhabit. Sunning for turkeys involves bathing in the sunlight, for their top and bottom halves. This can serve to liquidate the oil that turkeys naturally produce, spreading over their feathers and dry their feathers from precipitation at the same time. In feather preening, turkeys are able to remove dirt and bacteria, while also ensuring that non-durable feathers are removed.[50]
Though domestic turkeys are considered flightless, wild turkeys can and do fly for short distances. Turkeys are best adapted for walking and foraging; they do not fly as a normal means of travel. When faced with a perceived danger, wild turkeys can fly up to a quarter mile. Turkeys may also make short flights to assist roosting in a tree.[51]
The species Meleagris gallopavo is eaten by humans. They were first domesticated by the indigenous people of Mexico from at least 800 BC onwards.[52] By 200 BC, the indigenous people of what is today the American Southwest had domesticated turkeys; though the theory that they were introduced from Mexico was once influential, modern studies suggest that the turkeys of the Southwest were domesticated independently from those in Mexico. Turkeys were used both as a food source and for their feathers and bones, which were used in both practical and cultural contexts.[53] Compared to wild turkeys, domestic turkeys are selectively bred to grow larger in size for their meat.[54][55]
Turkey forms a central part of modern Thanksgiving celebrations in the United States of America, and is often eaten at similar holiday occasions, such as Christmas.[56][57]
In her memoirs, Lady Dorothy Nevill (1826–1913)[58] recalls that her great-grandfather Horatio Walpole, 1st Earl of Orford (1723–1809), imported a quantity of American turkeys which were kept in the woods around Wolterton Hall[58] and in all probability were the embryo flock for the popular Norfolk turkey breeds of today.
Chan Chich Lodge area, Belize: the ocellated turkey is named for the eye-shaped spots (ocelli) on its tail feathers
_(16279818861).jpg)
A male (tom) wild turkey (Meleagris gallopavo) strutting (spreading its feathers) in a field
.jpg)
_strutting.jpg)
_strutting.jpg)
_(8296433603).jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) {{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) {{cite news}}: CS1 maint: url-status (link) 
Egg of wild turkey (Meleagris gallopavo) The turkey is a large bird in the genus Meleagris, native to North America. There are two extant turkey species: the wild turkey (Meleagris gallopavo) of eastern and central North America and the ocellated turkey (Meleagris ocellata) of the Yucatán Peninsula in Mexico. Males of both turkey species have a distinctive fleshy wattle, called a snood, that hangs from the top of the beak. They are among the largest birds in their ranges. As with many large ground-feeding birds (order Galliformes), the male is bigger and much more colorful than the female.
Native to North America, the wild species was bred as domesticated turkey by indigenous peoples. It was this domesticated turkey that later reached Eurasia, during the Columbian exchange. In English, "turkey" probably got its name from the domesticated variety being imported to Britain in ships coming from the Turkish Levant via Spain. The British at the time therefore associated the bird with the country Turkey and the name prevailed. An alternative theory posits that another bird, a guinea fowl native to Madagascar introduced to England by merchants trading to Turkey, was the original source, and that the term was then transferred to the New World bird by English colonizers with knowledge of the previous species.
A male ocellated turkey (Meleagris ocellata) with a blue head The earliest turkeys evolved in North America over 20 million years ago. They share a recent common ancestor with grouse, pheasants, and other fowl. The wild turkey species is the ancestor of the domestic turkey, which was domesticated approximately 2,000 years ago.
Meleagro (Meleagris) estas genro el la ordo de kokoformaj birdoj, familio Fazanedoj (Phasianidae), de 2 specioj kun vosto ventumilforma disetendebla kaj kun haŭtpoŝo sub la beko, el kiuj la plej konata estas ofte tenata kiel kortobirdo. La meleagrobleko estas la gluglo. Kvankam la termino plej ĝuste aludas al la genro, estas uzebla ankaŭ en aliaj taksonomiaj niveloj, tio estas por la plej konata specio nome Meleagris gallopavo, por la subfamilio Meleagrenoj (Meleagridinae) kiu foje estas konsiderata de kelkaj fakuloj kiel propra familio Meleagredoj. Ĉiukaze, escepte por la specia nivelo, la aliaj tri kazoj koincidas kaj oni parolas pri la sama animalnombro.
Meleagroj estis klasitaj en la taksonomia ordo de Kokoformaj. Ene de tiu ordo ili estas parencoj de la familio/subfamilio Tetraonedoj (Tetrao). Meleagroj havas distinga karnan bridon kiu pendas sub la beko, kaj karnan protuberancon kiu pendas el la bekopinto nome karunklo. Kun enverguroj de 1.5-1.8 m, la meleagroj estas certe la plej grandaj birdoj en la malfermaj arbaroj en kiuj ili loĝas. Kiel ĉe multaj specioj de kokoformaj birdoj, la ino estas pli malgranda kaj estas multe malpli kolora ol la masklo.
Kiam eŭropanoj unuafoje vidis tiujn birdojn ekestis konfuzo kun birdoj de la genro Numida, kiuj laŭdire venis al Eŭropo tra Turkio, de kio devenas la angla nomo "Turkey"; por portugaloj la meleagroj venis al Eŭropo el Peruo kaj tiele ili nomiĝis en la portugala peru. La konfuzo kun Numidoj trapasis al la latina scienca nomo ĉar Numidoj estas Numida meleagris de la greka μελεαγρίς, de kio venas la nomo de la genro Meleagris por meleagroj. La hispanoj rilatigis tiun genron kun la Pavo pro la kutimo malfermi voston kiel ventumilo kaj uzis tiun vorton "pavo" por la meleagroj, dum la iama "pavo" iĝis "pavo real", tio estas "reĝa pavo". Aliaj lingvoj nomigis la meleagrojn per onomatopea aludo al bruega gluglo.
Ĝia plej kutima specio estas la Komuna meleagro (Meleagris gallopavo), kies prahejmo estas parto de Nord-Ameriko kaj Mez-Ameriko. Ĝi estis kunportita al Eŭropo en la 16-a jarcento. Ĝia sovaĝa natura formo hodiaŭ jam apenaŭ estas trovebla, sed la hejmigitaj subspecioj disvastiĝis en la tuta mondo kaj oni bredas ilin ĉefe pro la viando.
Ĝi havas diversajn kolortipojn, el kiuj la plej oftaj estas la bronza, blanka kaj nigra tipoj. La meleagron karakterizas la kornoforma karnaĵo super la beko, kiu estas tre forte evoluinta ĉe la masklaj birdoj. Ĝia kapo, kolo estas preskaŭ senplumaj, verukaj. Ĝia kapo estas malgranda, la kolo svelta, la korpo granda, la kruroj longaj. La ino demetas jare 30–60 ovojn. La kovado daŭras 28 tagojn, la eloviĝantaj meleagridoj estas sentemaj ĝis aĝo de 7–10 semajnoj, kiam ilia kapo kaj kolo ruĝiĝas (ili febras). Tiam oni devas ilin zorge nutri, protekti kontraŭ la malvarmo kaj humido.
La Hejma meleagro devenas el la Komuna meleagro.
La bredataj specioj en Hungario (1980):
La meleagro estas utila birdo inter ekstensa bredado, ĉar ĝi voras la insektojn.
Tradicie, usonanoj manĝas meleagraĵon ĉe Danktago.
La hejmaj meleagroj kutime ne flugas pro la pezo, sed teorie ili povas flugi ĝis 90 m aŭ sur arbo por eviti predantojn.
Malpli konata specio estas la alia specio nome Jukatana meleagro, Meleagris ocellata, kies indiĝena teritorio estas Jukatano en suda Meksiko.
Meleagro (Meleagris) estas genro el la ordo de kokoformaj birdoj, familio Fazanedoj (Phasianidae), de 2 specioj kun vosto ventumilforma disetendebla kaj kun haŭtpoŝo sub la beko, el kiuj la plej konata estas ofte tenata kiel kortobirdo. La meleagrobleko estas la gluglo. Kvankam la termino plej ĝuste aludas al la genro, estas uzebla ankaŭ en aliaj taksonomiaj niveloj, tio estas por la plej konata specio nome Meleagris gallopavo, por la subfamilio Meleagrenoj (Meleagridinae) kiu foje estas konsiderata de kelkaj fakuloj kiel propra familio Meleagredoj. Ĉiukaze, escepte por la specia nivelo, la aliaj tri kazoj koincidas kaj oni parolas pri la sama animalnombro.
Meleagroj estis klasitaj en la taksonomia ordo de Kokoformaj. Ene de tiu ordo ili estas parencoj de la familio/subfamilio Tetraonedoj (Tetrao). Meleagroj havas distinga karnan bridon kiu pendas sub la beko, kaj karnan protuberancon kiu pendas el la bekopinto nome karunklo. Kun enverguroj de 1.5-1.8 m, la meleagroj estas certe la plej grandaj birdoj en la malfermaj arbaroj en kiuj ili loĝas. Kiel ĉe multaj specioj de kokoformaj birdoj, la ino estas pli malgranda kaj estas multe malpli kolora ol la masklo.
Kiam eŭropanoj unuafoje vidis tiujn birdojn ekestis konfuzo kun birdoj de la genro Numida, kiuj laŭdire venis al Eŭropo tra Turkio, de kio devenas la angla nomo "Turkey"; por portugaloj la meleagroj venis al Eŭropo el Peruo kaj tiele ili nomiĝis en la portugala peru. La konfuzo kun Numidoj trapasis al la latina scienca nomo ĉar Numidoj estas Numida meleagris de la greka μελεαγρίς, de kio venas la nomo de la genro Meleagris por meleagroj. La hispanoj rilatigis tiun genron kun la Pavo pro la kutimo malfermi voston kiel ventumilo kaj uzis tiun vorton "pavo" por la meleagroj, dum la iama "pavo" iĝis "pavo real", tio estas "reĝa pavo". Aliaj lingvoj nomigis la meleagrojn per onomatopea aludo al bruega gluglo.
El pavo[1][2][3] (Meleagris), también conocido como guajolote,[4] pisco[5] o chompipe, es un clado de aves galliformes de la familia Phasianidae que incluye dos especies que habitan en América. El pavo común o gallipavo[6][7](Meleagris gallopavo) es nativo de Estados Unidos y México; mientras que el pavo ocelado o de monte,[8] también llamado kuts en lengua maya,[9] es endémico de las selvas de la Península de Yucatán (Meleagris ocellata).
Tanto el macho como la hembra tienen la cabeza desnuda y un plumaje de color cobrizo, negro, castaño o blancuzco, pero el macho posee unas excrecencias carnosas, llamadas carúnculas, que cuelgan de la cabeza y el cuello, y un destacado mechón de plumas colgando del pecho. Miden hasta 1.17 m de largo, siendo las aves más grandes de los bosques en los que habitan y, como en la mayoría de las muchas especies de galliformes, el macho es más grande que la hembra y con más colorido.
Los pavos se alimentan mayormente de bellotas, otras semillas e insectos. En estado silvestre viven en grupos hasta de 20 aves en lugares cercanos a árboles. Usualmente caminan aunque pueden volar. En estado salvaje los machos pesan entre 8 y 10 kg y las hembras entre 4 y 5 kg, pero los animales domesticados llegan a pesos mayores (15 kg los machos), ya que la selección por siglos y los diferentes procedimientos de reproducción y alimentación que tienden a lograr un rendimiento alto de carne para la alimentación humana.
Durante el cortejo el macho atrae a la hembra con sonidos y luego se esponja elevando sus plumas y abriendo la cola en abanico. La hembra fecundada pone de 8 a 15 huevos en un nido oculto entre la vegetación y luego los incuba 25 a 30 días hasta que salen los pollitos, los cuales aunque se alimentan por su cuenta, dependen de la protección de la madre.
Existen especímenes fósiles de Meleagridinae del Mioceno (hace aproximadamente 23 millones de años), como Rhegminornis[10] (Mioceno inferior Estados Unidos) y Proagriocharis (Mioceno superior-Plioceno inferior).[11]
El guajolote inicialmente se exportó de México a Europa en el siglo XVI. El guajolote gallipavo o pavo salvaje se domesticó por primera vez en México hace ya más de mil años, a su vez a comienzo del siglo xx empezó a desaparecer en gran parte de Estados Unidos.
Actualmente la cría de pavos domésticos es una industria en gran escala en Norteamérica y Europa y el pavo es el plato preferido para celebraciones como la Navidad y el Día de Acción de Gracias en Estados Unidos.[12]
«Pavo» proviene del latín pavus,[13] «guajolote» es un nahuatlismo que deriva de la voz huexólotl (monstruo grande)[14][12][15] y la cría del guajolote es llamada localmente «pípilo».[16] Por su parte, «pisco» deriva del quechua pisqu (pájaro);[17][18] los tres términos designan a las especies de este género. Por su parte, «Meleagris» proviene del griego antiguo μελεαγρίς, palabra que designaba a las gallinas de Guinea.[19]
El pavo (Meleagris), también conocido como guajolote, pisco o chompipe, es un clado de aves galliformes de la familia Phasianidae que incluye dos especies que habitan en América. El pavo común o gallipavo(Meleagris gallopavo) es nativo de Estados Unidos y México; mientras que el pavo ocelado o de monte, también llamado kuts en lengua maya, es endémico de las selvas de la Península de Yucatán (Meleagris ocellata).
Kalkun (Meleagris) on perekond kanaliste seltsis kalkunlaste sugukonnas.
Perekonda kuulub kaks liiki:
Perekonna levila piirdub Põhja- ja Kesk-Ameerikaga.
Indioilarra (arra) edo indioiloa (emea) Meleagris generoko hegaztia da. Generoko espezierik ezagunena indioilar arrunta (Meleagris gallopavo) da, Ipar Amerikako basoetan bizi dena. Yucatán penintsulan meleagris ocellata espeziea bizi da. Bazeuden iraungitako espezie batzuk ere[1].
Amerindiarrek meleagris gallopavo gallopavo azpiespeziea etxekotu zuten.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Indioilarra (arra) edo indioiloa (emea) Meleagris generoko hegaztia da. Generoko espezierik ezagunena indioilar arrunta (Meleagris gallopavo) da, Ipar Amerikako basoetan bizi dena. Yucatán penintsulan meleagris ocellata espeziea bizi da. Bazeuden iraungitako espezie batzuk ere.
Amerindiarrek meleagris gallopavo gallopavo azpiespeziea etxekotu zuten.
Kalkkunat (Meleagris) on aitokanojen heimoon kuuluva lintusuku, joka aiemmin luettiin omaan Meleagrididae-heimoonsa[1]. Siihen kuuluu kaksi Pohjois- ja Keski-Amerikassa elävää lajia. Niiden lisäksi tunnetaan useita esihistoriallisia lajeja. Kalkkunoiden levinneisyys ulottuu Kanadan eteläosista Meksikoon ja Guatemalan pohjoisosiin. Molempien lajien elinympäristöä ovat puistomaiset metsät. Ne elävät pieninä parvina.[2]
Kalkkunat ovat kookas- ja solakkaruumiisia lintuja, joilla on pitkät jalat ja tukeva nokka. Siivet ovat pyöreähköt. Höyhenpeite on metallinhohtoinen, runsas ja tiivis. Pään ja kaulan nahka on sinisen ja punaisen kirjomia, eikä niissä ole höyheniä. Sen sijaan niillä on runsaasti erilaisia känsiä ja ihopoimuja, jotka erityisesti kiihtyneillä koirailla turpoavat paljon. Koiraiden otsassa on pitkä ja lihainen turpoava kasvain. Soidinaikaan koiraat perustavat itselleen haaremin, eivätkä ole perhesidonnaisia.[2]
Kalkkunat (Meleagris) on aitokanojen heimoon kuuluva lintusuku, joka aiemmin luettiin omaan Meleagrididae-heimoonsa. Siihen kuuluu kaksi Pohjois- ja Keski-Amerikassa elävää lajia. Niiden lisäksi tunnetaan useita esihistoriallisia lajeja. Kalkkunoiden levinneisyys ulottuu Kanadan eteläosista Meksikoon ja Guatemalan pohjoisosiin. Molempien lajien elinympäristöä ovat puistomaiset metsät. Ne elävät pieninä parvina.
Kalkkunat ovat kookas- ja solakkaruumiisia lintuja, joilla on pitkät jalat ja tukeva nokka. Siivet ovat pyöreähköt. Höyhenpeite on metallinhohtoinen, runsas ja tiivis. Pään ja kaulan nahka on sinisen ja punaisen kirjomia, eikä niissä ole höyheniä. Sen sijaan niillä on runsaasti erilaisia känsiä ja ihopoimuja, jotka erityisesti kiihtyneillä koirailla turpoavat paljon. Koiraiden otsassa on pitkä ja lihainen turpoava kasvain. Soidinaikaan koiraat perustavat itselleen haaremin, eivätkä ole perhesidonnaisia.
Meleagris
Meleagris est un genre d'oiseaux gallinacés de la famille des Phasianidae et de la sous-famille des Meleagridinae, également connue sous le nom de guajolote[1],[2]. Le mâle est appelé dindon, la femelle dinde et le petit porte le nom de dindonneau. Ce sont des oiseaux de basse-cour élevés pour leur chair. La dinde aux marrons est, en France, traditionnellement servie lors du réveillon de Noël[3]. Aux États-Unis d'Amérique, la dinde farcie est un élément essentiel de la fête de Thanksgiving.
Endémique d'Amérique du Nord, le Dindon sauvage fut le seul volatile domestiqué et élevé à l'époque précolombienne, de l’Oasisamérique (au nord-ouest de l’actuel Mexique et sud-ouest des actuels États-Unis) jusqu'au centre du Mexique[4],[5] ; on chassait également le Dindon ocellé dans le sud de la Mésoamérique, dans les forêts tropicales de la péninsule du Yucatán[4],[6].
Au Mexique, où la dinde était et reste toujours connue sous le nom de guajolote, du nahuatl huexōlōtl et peut être traduit par « grand oiseau monstrueux »[7] (avec une symbolique de virilité à cause de ses appendices charnus (caroncules), et de fécondité), elle tient encore une place importante dans la gastronomie mexicaine[8].
La dinde, à l'époque préhispanique, en plus d'être domestiquée, était consommée. Ce fut notamment le cas lors du Panquetzalitzli célébré au solstice d'hiver. Ce festival a eu lieu en l'honneur de la victoire de Huitzilopochtli sur la déesse de la lune[7].
Les Européens la connaissent par les premiers colons espagnols qui l'appelaient « poule d'Inde »[9] et les missionnaires jésuites qui la ramenèrent au XVIe siècle en Europe où elle se diffusa assez rapidement (contrairement à la néophobie envers les aliments végétaux du Nouveau Monde tels que le maïs, la tomate, le cacao ou la pomme de terre) car cet oiseau était assimilé aux volailles de basse-cour (poulet et pintade)[10]. Les termes coq d'Inde et poule d'Inde sont abrégés en dinde, l'emploi de ce mot étant attesté en 1600 dans le traité Théâtre d’Agriculture et mesnage des champs de l'agronome Olivier de Serres, qui parle de « l'importun piaulement des dindes », le nom étant à cette époque aussi bien masculin que féminin, usage qui perdure dans bon nombre de parlers populaires[11].
La dinde arrive d'Espagne en France probablement via la Navarre : un contrat nous apprend que Marguerite d'Angoulême en faisait élever en 1534 dans son château d'Alençon par un fermier navarrais [12]. Les premières dindes mangées en France sont attestées en 1549 lors d'un banquet donné à Paris en l'honneur de Catherine de Médicis[13] et en 1570 aux noces du roi Charles IX[14].
Le substantif féminin[15],[16],[17] dinde (prononcé [dɛ̃ːd][16]) est issu de coq d'Inde, poule d'Inde et poulet d'Inde (respectivement « dindon », « dinde » et « dindonneau »), désignant — comme le latin médiéval gallina de India[16] — la pintade[15],[16], originaire d'Abyssinie[15],[16], appliqué ensuite au dindon[15] — introduit du Mexique[15],[16], pays des Indes occidentales espagnoles[15] — puis à sa femelle[15].
Ramené en Europe par les conquistadors espagnols, lors de la conquête du Mexique que l'on croyait être les Indes, ce volatile a pris le nom de « poule d'Inde », que l'usage a ramené par aphérèse à « dinde ». Curieusement, les anglophones l'appellent Turkey Hen (« poule de Turquie ») — raccourci couramment en turkey — parce qu'à sa découverte elle fut confondue avec la pintade (Guineafowl, alors aussi Turkey Hen), importée en Europe via la Turquie. Les lusophones l'appellent Peru (« Pérou » en portugais).
D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Le nom scientifique de genre se réfère au coq (genre Gallus) en raison de sa ressemblance à ce gallinacé et au paon (genre Pavo) car les mâles de ces deux espèces se pavanent et font la roue[18].
Les dindes domestiques proviennent quasi exclusivement du Dindon sauvage, le Dindon ocellé étant très rare en élevage[19].
La France serait[réf. nécessaire] le deuxième producteur mondial, avec 625 000 t/an (déclaration de la France à la FAO en 2004, pour 2 millions de tonnes de volailles de toutes espèces confondues produites en 2004 en France). Le tonnage produit en 2005 était de 550 600 tonnes équivalent carcasse (tec) selon l'Office de l'élevage. Plus du tiers de la production française est voué à l'export (220 000 tec en 2005 selon l'Office de l'élevage). La plupart de ces exportations sont destinées à des pays européens, au premier rang desquels se trouve l'Allemagne. Le premier producteur mondial, les États-Unis, produit 2 657 000 tonnes équivalent-carcasse en 2009[20]. Dans le monde, environ 700 millions de dindes sont abattues[21].
Depuis les années 2000, la production française de dinde, confrontée à une baisse de la consommation intérieure (d'abord au profit de l'oie puis du chapon) et des exportations sur le marché européen, se replie[20].
En 2014, la France est nette exportatrice de dinde, d'après les douanes françaises. Le prix à la tonne à l'export était d'environ 2 500 €[22].
Cet oiseau est particulièrement sensible à plusieurs zoonoses, dont :
Facteur supplémentaire de risque : tous les élevages de dindes de la planète proviennent d'un petit nombre de reproducteurs importés puis sélectionnés depuis trois siècles, ce qui a entraîné une perte de diversité génétique, qui rend les souches domestiquées probablement plus sensibles aux flambées épidémiques.
Plumage du dindon.
Dindon près du lac de Bambois en Belgique.
Élevage de dindes.
Dindon.
Dindon domestique paradant devant une femelle. Film de 20 secondes réalisé dans une basse-cour de Collonges-la-Rouge, France.
Dans le calendrier républicain, la Dinde était le nom attribué au 15e jour du mois de brumaire[24].
Plusieurs peintres ont fait de la Dinde le thème principal d'un tableau, notamment Francisco Goya (la Dinde plumée, Neue Pinakothek, Munich) et Claude Monet (Les Dindons, 1977, musée d'Orsay)[25].
Meleagris
Meleagris est un genre d'oiseaux gallinacés de la famille des Phasianidae et de la sous-famille des Meleagridinae, également connue sous le nom de guajolote,. Le mâle est appelé dindon, la femelle dinde et le petit porte le nom de dindonneau. Ce sont des oiseaux de basse-cour élevés pour leur chair. La dinde aux marrons est, en France, traditionnellement servie lors du réveillon de Noël. Aux États-Unis d'Amérique, la dinde farcie est un élément essentiel de la fête de Thanksgiving.
Éan is ea an Turcaí.
Meleagris é un xénero de aves da orde dos galiformes, familia dos faisánidos e subfamilia dos meleagridinos.
O xénero que inclúe tan só dúas especies que habitan en América,[2] o pavo común (Meleagris gallopavo), que é orixinario dos Estados Unidos e México, e o pavo ocelado, (Meleagris ocellata), que é endémico das selvas da península do Iucatán.[3][4][5][6]
O xénero foi descrito en 1758 por Linneo na 10ª edición do seu Systema Naturae.[7]
O nome científico do xénero, Meleagris, Linneo tirouno do grego antigo μελεαγρίς meleagrís, 'galiña de Guinea'.[8]
Na actualidade só se coñecen no xénero dúas especies actualmente viventes,[7][9] e outras dús extintas:
Tanto o macho como a femia teñen a cabeza espida e unha plumaxe de cor cobriza, negra, castaña ou esbrancuxada, pero o macho posúe unhas excrecencias carnosas, chamadas carúnculas, que penduran da cabeza e o pescozo, e un destacado guecho de plumas colgando do peito. Miden até 1,17 m de longo, sendo as aves máis grandes dos bosques nos que habitan e, como na maioría das moitas especies de galiformes, o macho é máis grande que a femia e con máis colorido. En estado salvaxe os machos de M. gallopavo pesan entre 8 e 10 kg e as femias entre 4 e 5 kg, pero os animais domesticados alcanzan pesos maiores (15 kg os machos), xa que a selección durante séculos e os diferentes procedementos de reprodución e alimentación tenderon a lograr un alto rendemento de carne para a alimentación humana.
Os pavos aliméntanse principalmente de landras, sementes e insectos. En estado silvestre viven en grupos de até 20 individuos en lugares cercanos a árbores. Usualmente camiñan aínda que poden voaren. Durante o cortexo o macho atrae á femia con sons e espónxase elevando as súas plumas e abrindo a cola en abano. A femia fecundada pon de 8 a 15 ovos nun niño oculto entre a vexetación, que logo incuba durante 25 ou 30 días até que saen os pitos, nidífugos, que, aínda que se alimentan pola súa conta, dependen da protección da nai.[13]
Existen espécimes fósiles de meleagridinos do mioceno mioceno inferior de Estados Unidos (hai aproximadamente 23 millóns de anos), como Rhegminornis,[14] e Proagriocharis (do mioceno superior-plioceno inferior).[15]
O pavo común salvaxe se domesticouse por primeira vez en México hai xa máis de mil anos, exportándose Europa no século XVI. A comezos do século XX empezou a desaparecer, como especie silvestre, en gran parte dos Estados Unidos.
Actualmente a cría de pavos domésticos é unha industria an gran escala en Norteamérica e Europa. É ben coñecido o feito de que o pavo é o prato preferido para celebracións como o Nadal e o Día de Acción de Grazas nos Estados Unidos.[13]
Meleagris é un xénero de aves da orde dos galiformes, familia dos faisánidos e subfamilia dos meleagridinos.
O xénero que inclúe tan só dúas especies que habitan en América, o pavo común (Meleagris gallopavo), que é orixinario dos Estados Unidos e México, e o pavo ocelado, (Meleagris ocellata), que é endémico das selvas da península do Iucatán.
Puran (Meleagris) je jedini rod potporodice Meleagridinae, porodica fazanki.
To su velike ptice, veće od svih drugih vrsta reda kokoški u koji su svrstane. Odrasli mužjaci uspravni dosežu visinu od 1 metra, a teže oko 10 kilograma. Jedine dvije vrste ovog roda (vidi taksokvir) razlikuju se bojom, no građa kostura im je gotovo identična.
Krupno tijelo upućuje na pticu koja se zadržava pretežno na tlu, a u bijegu češće trči nego što leti. Krila im omogućuju snažan let na kraće udaljenosti.
Nastanjuju područje od južnog ruba Kanade preko SAD-a i Meksika sve do Belize i Gvatemale. Odomaćena vrsta divljeg purana (Meleagris gallopavo) danas je rasprostranjena širom Svijeta.
Idealno stanište su im šume s prostranim proplancima ili rubovi šuma. Purani trebaju gust šumski podrast za skrivanje i gniježđenje, stabla za spavanje i travnate površine za potragu za hranom. S vremenom, purani su postali hemerofili pa pa sad nastanjuju i parkove kao i rubna područja gradova.
Kalkun atau ayam kalkun adalah sebutan untuk dua spesies burung berukuran besar dari ordo Galliformes genus Meleagris.
Kalkun betina lebih kecil dan warna bulu kurang berwarna-warni dibandingkan kalkun jantan. Sewaktu berada di alam bebas, kalkun mudah dikenali dari rentang sayapnya yang mencapai 1,5-1,8 meter.
Spesies kalkun asal Amerika Utara disebut M. gallopavo sedangkan kalkun asal Amerika Tengah disebut M. ocellata.
Kalkun hasil domestikasi yang diternakkan untuk diambil dagingnya berasal dari spesies M. gallopavo yang juga dikenal sebagai kalkun liar (Wild Turkey). Sedangkan spesies M. ocellata kemungkinan adalah hasil domestikasi suku Maya. Ada orang yang berpendapat kalkun yang diternakkan untuk diambil dagingnya berasal dari kalkun suku Maya. Alasannya kalkun suku Maya lebih penurut dari kalkun liar asal Amerika Utara, tetapi teori ini tidak didukung bukti morfologis. Kalkun hasil domestikasi mempunyai pial (bagian bergelambir di bawah paruh) sebagai bukti bahwa kalkun negeri berasal dari kalkun liar M. gallopavo. Kalkun M. ocellata yang dipelihara orang Maya tidak memiliki pial.
Kalkun liar merupakan hewan buruan di Amerika Utara, tetapi tidak seperti kalkun negeri, kalkun liar gesit dan pandai terbang.
Ketika kalkun pertama kali ditemukan di Amerika, orang Eropa salah mengenalinya sebagai burung asal Afrika Numida meleagris yang juga dikenal sebagai "ayam turki" karena diimpor dari Eropa Tengah melalui Turki. Dalam bahasa Inggris, kalkun tetap disebut sebagai "Turkey" hingga sekarang. Kalkun termasuk genus Meleagris yang dalam bahasa Yunani berarti "unggas asal Guinea".
Nama-nama dalam berbagai bahasa dunia untuk kalkun hasil domestikasi juga mencerminkan nama negeri asal kalkun yang "eksotik" menurut orang zaman dulu. Sekaligus terlihat kebingungan orang zaman dulu tentang negara asal kalkun. Pada waktu itu, orang percaya lokasi benua Amerika yang baru saja ditemukan terletak di Asia Timur. Selain itu, orang zaman dulu suka menamakan binatang dengan nama-nama tempat yang jauh dan eksotis supaya bisa dijual mahal.
Kalkun merupakan ejaan bahasa Indonesia untuk bahasa Belanda "kalkoen" yang diambil dari nama kota Kalikut di India. Sedangkan Ayam Belanda merupakan sebutan bahasa Melayu untuk kalkun. Dalam bahasa Denmark dan Norwegia, kalkun juga disebut sebagai kalkun, atau kalkon (bahasa Swedia), Kalkuun (bahasa Jerman hilir), kalkkuna (bahasa Finlandia), dan kalakuna dalam bahasa Papiamento.
Kalkun diketahui mempunyai kemampuan unik dalam melakukan reproduksi aseksual. Walaupun tidak ada kalkun pejantan, kalkun betina bisa menghasilkan telur yang fertil. Anak kalkun yang dihasilkan sering sakit-sakitan dan hampir selalu jantan. Perilaku ini bisa mengganggu proses inkubasi telur di peternakan kalkun.[1].
Sebagian besar jenis-jenis kalkun sekarang sudah tinggal fosil saja. Subfamilia Meleagridinae diketahui berasal dari zaman Miosen awal dan mempunyai genus Rhegminornis (zaman Miosen awal) dan Proagriocharis (zaman Miosen akhir/Pliosen awal). Fosil kalkun yang genusnya tidak diketahui tetapi mirip dengan Meleagris diketahui berasal dari zaman Miosen akhir.
Daftar kalkun yang hanya diketahui dari fosil saja:
Kalkun atau ayam kalkun adalah sebutan untuk dua spesies burung berukuran besar dari ordo Galliformes genus Meleagris.
Kalkun betina lebih kecil dan warna bulu kurang berwarna-warni dibandingkan kalkun jantan. Sewaktu berada di alam bebas, kalkun mudah dikenali dari rentang sayapnya yang mencapai 1,5-1,8 meter.
Spesies kalkun asal Amerika Utara disebut M. gallopavo sedangkan kalkun asal Amerika Tengah disebut M. ocellata.
Kalkun hasil domestikasi yang diternakkan untuk diambil dagingnya berasal dari spesies M. gallopavo yang juga dikenal sebagai kalkun liar (Wild Turkey). Sedangkan spesies M. ocellata kemungkinan adalah hasil domestikasi suku Maya. Ada orang yang berpendapat kalkun yang diternakkan untuk diambil dagingnya berasal dari kalkun suku Maya. Alasannya kalkun suku Maya lebih penurut dari kalkun liar asal Amerika Utara, tetapi teori ini tidak didukung bukti morfologis. Kalkun hasil domestikasi mempunyai pial (bagian bergelambir di bawah paruh) sebagai bukti bahwa kalkun negeri berasal dari kalkun liar M. gallopavo. Kalkun M. ocellata yang dipelihara orang Maya tidak memiliki pial.
Kalkun liar merupakan hewan buruan di Amerika Utara, tetapi tidak seperti kalkun negeri, kalkun liar gesit dan pandai terbang.
Kalkúni er stór hænsnfugl af fashanaætt uppruninn í Ameríku. Af kalkúnum eru tvær tegundir, Meleagris gallopavo en kjörlendi hanns er í skógum Norður-Ameríku. Tamdi kalkúninn er afkomandi þeirrar tegundar. Hinn er Meleagris ocellata sem lifir í skógum Júkatanskaga.
Kalkúninn eru skyldur skógarhænsnum. Aðaleinkenni kalkúnans mjög stór síður sepi sem hangir undir aftasta hluta goggsinns. Karldýrin eru mikið mun stærri og litríkari en kvendýrin.
I tacchini (genere Meleagris) sono gallinacei con zampe piuttosto lunghe e ali e coda proporzionalmente corte. Testa e parte superiore del collo appaiono bitorzolute, e dalla mascella superiore del becco, breve robusto ed arcuato, pende nel maschio un'escrescenza carnosa ed erettile di forma conica quando contratta e flaccida e pendula negli altri casi. A seconda dello stato di eccitazione le caruncole del collo e della testa assumono, sia nel maschio che nella femmina (in questa in misura attenuata) una colorazione che va dal rosso scarlatto al blu, al grigio. Le ali sono molto arrotondate con remiganti che nel corteggiamento sono portate a toccare il suolo. La coda, composta di diciotto penne, nel corteggiamento e nelle sfide viene alzata a raggiera e messa in mostra in quella azione ostentativa che si dice "la ruota". Nel maschio, una singolare particolarità del piumaggio è data dal fatto che alcune penne della parte anteriore del petto assumono l'aspetto e la consistenza di setole, a volte anche molto lunghe e sporgenti.
Diffusi in libertà nell'America settentrionale e centrale fino all'istmo di Panama, i tacchini, quanto all'indole e ai costumi, esibiscono tratti generali assai comuni tra loro.
Il genere Meleagris, unico genere della sottofamiglia Meleagridinae, comprende due specie:[1]
I boschi degli stati dell'Ohio, del Kentucky, dell'Illinois, dell'Arkansas, del Tennessee e dell'Alabama ospitano ancor oggi un gran numero di tacchini, abbastanza comuni anche in Canada, negli stati meridionali e nelle regioni centrali americane. Essi trascorrono le loro giornate in gruppi piuttosto numerosi, impegnati in un continuo vagabondaggio attraverso i boschi: si muovono costantemente sul suolo e compiono spostamenti abbastanza rilevanti, sempre sotto la guida di un vecchio maschio che è il primo, quando si presenta un'inconsueta difficoltà naturale, a dare il segnale di arresto e ad invitare successivamente il gruppo ad affrontarla. Uno spettacolo di questo genere si può vedere, per esempio, quando il branco giunge sulla riva di un fiume: esso dapprima si raccoglie sul punto più elevato della costa e vi si trattiene lungamente, anche per diversi giorni, come se i suoi membri volessero prender consiglio prima di decidersi ad attraversarlo. Quando finalmente il capo dà il suo segnale, i tacchini si pongono in volo, con una fatica proporzionata allo scarso sviluppo delle loro ali ed alla costante abitudine di vivere a terra.
Il tacchino non ha esigenze specifiche in fatto di dieta, si nutre di erbe e verdure di ogni sorta, di cereali, frutta, insetti e piccole locuste; sembra avere una spiccata preferenza per alcuni tipi di noci e di bacche.
Il tacchino "gloglotta", quindi il suo verso è un gloglottio[2].
Il tempo della riproduzione incomincia verso la metà di febbraio. Femmine e maschi si separano, ed anche per il riposo notturno si scelgono, sugli alberi, delle sedi distinte anche se non lontane le une dalle altre. Al richiamo della femmina rispondono tutti i maschi, i quali rapidamente vanno a prendere posto vicino ad essa e incominciano il corteggiamento, facendo la ruota, rovesciando il capo all'indietro, strascicando le ali a terra e gridando confusamente. L'unione tra il maschio e la femmina si mantiene finché sopraggiunge il momento della deposizione delle uova, quando la prima si separa decisamente e si nasconde nell'intento di difendere le uova dalle violente manifestazioni d'amore del compagno, che potrebbero avere per esse conseguenze esiziali. Dal canto suo, il maschio cessa di interessarsi alla compagna non appena ha soddisfatto i propri istinti, e dal momento in cui ha inizio l'incubazione se ne dimentica completamente, diventando indifferente e pigro. Il tacchino può riprodursi, inoltre, per partenogenesi accidentale arrenotoca.
Una leggera escavazione del terreno, rivestita con scarsa attenzione di poche piume, è tutto ciò che viene approntato dalle femmine per accogliere la prole. Questi nidi vengono costruiti verso la metà del mese di aprile, nei luoghi più nascosti e adatti a difendere dalle insidie le dieci, quindici o venti uova della covata, punteggiate di rosso su fondo giallo-scuro. Alla loro cura la madre si dedica con attenzione e precauzione, ricoprendole diligentemente di foglie secche ogni volta che deve abbandonarle; se per effetto di qualche imprevista circostanza la femmina è costretta a disinteressarsi definitivamente del proprio nido, passa ad una seconda covata, mentre, se tutto procede regolarmente, l'incubazione si verifica un'unica volta nel corso dell'anno. Appena sgusciati, i piccoli vengono dapprima tenuti dalla madre sotto le tiepide ali, e poi immediatamente condotti alla ricerca del cibo: dopo due settimane sono già in grado di alzarsi in volo, e la famiglia, che fino a quel momento aveva dovuto trascorrere le notti sul terreno, incomincia ad appollaiarsi sui bassi rami degli alberi. La crescita è rapida, e già in agosto i giovani sono abbastanza forti e prudenti per difendersi dagli attacchi dei loro nemici; le famiglie si sciolgono, o meglio si confondono nei branchi adulti, incominciando a partecipare alle loro escursioni.
In Europa, il tacchino fu introdotto poco dopo la scoperta dell'America. La più antica rappresentazione di un tacchino in pittura in Europa si trova nella "Stanza degli Uccelli" di Villa Medici a Roma, affrescata da Jacopo Zucchi nel 1576-1580. Nel XVI secolo esso era ancora rarissimo e ricercato, mentre oggi è uno dei più diffusi tra gli uccelli domestici.
I tacchini (genere Meleagris) sono gallinacei con zampe piuttosto lunghe e ali e coda proporzionalmente corte. Testa e parte superiore del collo appaiono bitorzolute, e dalla mascella superiore del becco, breve robusto ed arcuato, pende nel maschio un'escrescenza carnosa ed erettile di forma conica quando contratta e flaccida e pendula negli altri casi. A seconda dello stato di eccitazione le caruncole del collo e della testa assumono, sia nel maschio che nella femmina (in questa in misura attenuata) una colorazione che va dal rosso scarlatto al blu, al grigio. Le ali sono molto arrotondate con remiganti che nel corteggiamento sono portate a toccare il suolo. La coda, composta di diciotto penne, nel corteggiamento e nelle sfide viene alzata a raggiera e messa in mostra in quella azione ostentativa che si dice "la ruota". Nel maschio, una singolare particolarità del piumaggio è data dal fatto che alcune penne della parte anteriore del petto assumono l'aspetto e la consistenza di setole, a volte anche molto lunghe e sporgenti.
Diffusi in libertà nell'America settentrionale e centrale fino all'istmo di Panama, i tacchini, quanto all'indole e ai costumi, esibiscono tratti generali assai comuni tra loro.
Kalakutai (lot. Meleagris, angl. Turkey) – vištinių paukščių (Galliformes) būrio, stambių paukščių gentis, yra 2 rūšys.
Kalakuto pavadinimai daugelyje kalbų reiškia vis skirtingas geografines vietas; pvz., angl. turkey, turk. hindi, portug. peru. Lietuviškas paukščio vardas kilęs nuo Kalikuto uosto. Spėjama, kad tokia painiava kilo dėl to, kad šis paukštis buvo supainiotas su giminingu paukščiu patarška. Prekybą šiais paukščiais daugiausia kontroliavo Osmanai (Turkija), o tie paukščiai gabenti iš Madagaskaro. Indijos pavadinimas su gyvūnu susijęs greičiausiai dėl Amerikos laikymo Azijos (Indijos) dalimi[1].
Kalakutai (lot. Meleagris, angl. Turkey) – vištinių paukščių (Galliformes) būrio, stambių paukščių gentis, yra 2 rūšys.
Tītari, tītaru ģints (Meleagris) ir viena no fazānu dzimtas (Phasianidae) ģintīm, un tā ir vienīgā ģints tītaru apakšdzimtā (Meleagridinae). Tītaru ģintī ir 2 savvaļas sugas.[1] Izmantojot meža tītara (Meleagris gallopavo) nominālpasugu Meleagris gallopavo gallopavo, ir selekcionēts mājas tītars.[2]
Savvaļas tītari dzīvo Ziemeļamerikas austrumu reģionos. To galvenais izplatības areāls plešas ASV austrumu krastā un vidienē, nedaudz Kanādas dienvidaustrumos un Meksikā. Bet mājas tītars mūsdienās tiek audzēts ne tikai Amerikas kontinentos, bet arī Eiropā. Tītara cepetis ir Pateicības dienas tradicionāls svētku ēdiens gan Kanādā, gan ASV.
Vecākās tītaru fosilijas ir apmēram 23 miljonus gadu vecas no agrā miocēna. Tās visas ir atrastas Ziemeļamerikā.
Kad eiropieši pirmo reizi sasniedza Ameriku un ieraudzīja tītarus, tie nepareizi tika klasificēti kā viens no pērļvistu (Numididae) paveidiem. Līdz ar to zinātniskais nosaukums ir cēlies no kļūdainās vēsturiskās sistemātikas. Grieķu valodā vārds meleagris (μελεαγρίς) nozīmē pērļvista.
Toties savu nosaukumu tie ieguva tādēļ, ka Centrāleiropā tie tika ievesti caur Turcijas ostām, un tos sauca nevis par Amerikas vistām, bet par Turcijas vistām un gaiļiem.[3] Vēlāk tos saīsinājumā sauca par "turkeys", kas, latviski tulkojot, varētu skanēt "turcēni", bet latviešu valodā vārds ir nedaudz transformējies un ieguvis tītara skanējumu.
Ir vēl citas putnu sugas, kuras tiek sauktas par tītariem: Austrālijas krūmu tītars (Alectura lathami) un ūdens tītars (Anhinga rufa), kuriem nav tuvas radniecības ar tītariem. Austrālijas krūmu tītars ir viena no lielkājvistu (Megapodiidae) sugām, bet ūdens tītars ir viena no anhingu (Anhinga) sugām.
Tītariem ir liela, gaļīga ādas bārda, kas karājas no zoda uz leju, bet virs knābja pārliecas gaļīga sekste. To spārnu platums ir 1,5—1,8 metri. Tītari ir smagākie un lielākie putni vistveidīgo kārtā. Savvaļas tītara svars var sasniegt 10 kg, bet mājas tītars var svērt 20 kg.[4] Tā ķermeņa garumu, asti ieskaitot, pārsniedz tikai zaļais pāvs (Pavo muticus), kura garums ar asti ir 3 metri. Kā jau tas vistveidīgiem putniem ir raksturīgs, mātītes ir daudz mazākas par tēviņiem.
Lielie mājas tītari praktiski nespēj lidot, bet mazākie un atlētiskākie savvaļas tītari to spēj izdarīt diezgan labi. Protams, tītari lido īsas distances. Bēgot no ienaidnieka, tītars spēj nolidot apmēram 90 metrus, glābiņu pēc tam meklējot kokā.
Tītari, tītaru ģints (Meleagris) ir viena no fazānu dzimtas (Phasianidae) ģintīm, un tā ir vienīgā ģints tītaru apakšdzimtā (Meleagridinae). Tītaru ģintī ir 2 savvaļas sugas. Izmantojot meža tītara (Meleagris gallopavo) nominālpasugu Meleagris gallopavo gallopavo, ir selekcionēts mājas tītars.
Savvaļas tītari dzīvo Ziemeļamerikas austrumu reģionos. To galvenais izplatības areāls plešas ASV austrumu krastā un vidienē, nedaudz Kanādas dienvidaustrumos un Meksikā. Bet mājas tītars mūsdienās tiek audzēts ne tikai Amerikas kontinentos, bet arī Eiropā. Tītara cepetis ir Pateicības dienas tradicionāls svētku ēdiens gan Kanādā, gan ASV.
Vecākās tītaru fosilijas ir apmēram 23 miljonus gadu vecas no agrā miocēna. Tās visas ir atrastas Ziemeļamerikā.
Meleagris is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Bronnen, noten en/of referentiesMeleagris is een geslacht van vogels uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).
Kalkunar (Meleagris) er ei biologisk slekt av to store artar av nolevande hønsefuglar. Ein art, kalkun, Meleagris gallopavo, òg kjent som villkalkun, har naturleg leveområde i skog i Nord-Amerika og Mellom-Amerika. M. gallopavo er same arten som tamkalkun, opphavleg domestisert frå ein underart i sørlege Mexico. Den andre arten, M. ocellata, kjent som flekkalkun, lever i skogshabitat på Yucatán-halvøya.
Kalkunar er klassifisert i fasanfamilien og taksonomisk orden Galliformes, hønsefuglar.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Kalkunar Kalkunar (Meleagris) er ei biologisk slekt av to store artar av nolevande hønsefuglar. Ein art, kalkun, Meleagris gallopavo, òg kjent som villkalkun, har naturleg leveområde i skog i Nord-Amerika og Mellom-Amerika. M. gallopavo er same arten som tamkalkun, opphavleg domestisert frå ein underart i sørlege Mexico. Den andre arten, M. ocellata, kjent som flekkalkun, lever i skogshabitat på Yucatán-halvøya.
Kalkunar er klassifisert i fasanfamilien og taksonomisk orden Galliformes, hønsefuglar.
Arten kalkun, M. gallopavo, har vengespenn på 1,5 til 1,8 meter og er dei klårt største fuglane i opne skogar i leveområdet. Som hos andre hønsefuglar er hofuglen mindre av vekst og er mykje mindre fargerik enn hannfuglen. Hannen har stort, fjørlaust, raudleg hovud og raud hals, kjøttfulle lappar som heng frå undersida av nebbet, og ein kjøttfull utvekst som heng frå oversida av nebbet. Flekkalkun, M. ocellata, er mykje mindre fuglar enn arten kalkun. Kroppsfjøra av begge kjønn har ei blanding av bronse og grønt iriserande farger. Begge kjønna hos flekkalkun har blått hovud med noko oransje eller raude knutar, som er mest tydeleg på hannar. Hannane har òg ei kjøttfull blå krone dekt med knutar, nodular.Kalkuner (Meleagris) er en slekt med hønsefugler som hører til gruppen med fasaner og består av to arter.
Hunnen er mindre enn hannen, og alltid mye mindre fargerik. Med et vingespenn på 1,5 – 2 meter, er kalkunene de største fuglene i sitt habitat, og blir sjelden forvekslet med andre arter.
De to artene er kalkun (Meleagris gallapavo), som lever i Nord-Amerika, og den mellomamerikanske arten flekkalkun (Meleagris ocellata). Sistnevnte finnes kun på Yucatán-halvøya, i Mexico og i Petén-regionen i Guatemala.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til McGowan & Bonan (2017).[1] Norske navn på arter og grupper følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn på arter og grupper i parentes er ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av en offisiell beskrivelse.
Kalkuner er et populært jaktbytte, spesielt i Nord-Amerika. I motsetning til sine tamme motstykker, er villkalkuner observante og dyktige flygere.
Det var kalkunhold i Christiania allerede i 1648. Da solgte Birgitte Olsdatter i Pipervika tre kalkunske hanner til Hannibal Sehested i forbindelse med hyllingen av Frederik 3.[4]
Bronsekalkun er den tamkalkunen som har eksistert lengst i Norge. Den fantes her i landet allerede på 1700-tallet, og det fantes offentlige avlsstasjoner for bronsekalkun fra 1920 og til utpå 1960-tallet. I motsetning til andre kommersielle raser er bronsekalkunen fremdeles i stand til å formere seg naturlig, og kalkunhøna kan legge opptil 70 egg per år.
I dag er bronsekalkunen lite utbredt i Norge, og de fleste individene stammer fra samme oppdretter. Det har blitt satt igang et registreringsarbeid i 2001 med tanke på et eventuelt bevaringstiltak.
Kalkun brukes helstekt eller stekt i mindre stykker som mat, både som pålegg og som middag. Som middag er den i Norge spesielt knyttet til jul og nyttår.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kalkuner (Meleagris) er en slekt med hønsefugler som hører til gruppen med fasaner og består av to arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Meleagris – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie kurowatych (Phasianidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Kanadzie, USA, Meksyku, Belize i Gwatemali[11].
Długość ciała 66–125 cm; masa ciała samców 5000–11,200 g, samic 2200–4200 g (samce są o 30% większe od samic)[12].
Do rodzaju należą następujące gatunki[21]:
Meleagris – rodzaj ptaka z podrodziny bażantów (Phasianinae) w rodzinie kurowatych (Phasianidae).
Peru é o nome comum dado às aves galiformes do gênero Meleagris. Uma espécie, Meleagris gallopavo, conhecida vulgarmente como peru-selvagem, é nativa das florestas da América do Norte. O peru-domesticado descende desta espécie. A outra espécie viva é Meleagris ocellata ou peru-ocelado, nativo das florestas da Península de Iucatã. Existem várias espécies extintas com idades até aos 23 milhões de anos.[1] com variantes selvagens e domesticadas, originárias da América do Norte e aparentadas com os faisões.[2]
O nome peru tem a sua origem provavelmente no topônimo Peru, por acreditar-se no século XVI que era dali que se exportava a ave para Portugal; além do mais, no Portugal do século XVI, segundo relata José Pedro Machado, a fama do peru era tal que, metonimicamente, entre os Portugueses, passa a significar a América espanhola.
O peru é uma ave que se alimenta de grãos e insetos. Tanto o macho como a fêmea têm a cabeça e o pescoço descoberto de penas. Geralmente as suas penas têm coloração preta, castanha ou até mais clara. Somente o macho possui um apêndice carnoso sobre o bico chamado carúncula. Medem até 1,17 m de altura.
Originário da América do Norte, foi levado para a Europa em 1511. O peru selvagem foi domesticado pela primeira vez no México há mais de mil anos, mas, no começo do século XX, havia desaparecido em grande parte dos Estados Unidos. Nos últimos anos o peru começou a ser reintroduzido no seu lugar de origem com aparente sucesso.
Em estado selvagem, vivem em grupos de até 20 aves em lugares próximos a árvores. Normalmente caminham mas também podem voar. Os perus selvagens machos pesam de 8 a 10 kg, e as fêmeas de 4 a 5 kg. Mas quando domesticados podem chegar a pesar mais de 15 kg. Isto se deve a processos de seleção e uma alimentação própria para aumentar o rendimento de carne para o consumo humano.
Para cortejar uma fêmea o macho atrai-a com um som característico e levanta as plumas da cauda. A fêmea põe de 8 a 15 ovos num ninho feito com vegetação, incubando de 25 a 30 dias, nascendo os filhotes que, se alimentam por sua própria conta, mas têm a proteção da mãe. Assim como diversas outras aves da ordem dos galliformes, os machos não possuem um pênis.[3]
Atualmente, a criação de peru doméstico é uma indústria em grande escala, tanto na América quanto na Europa, sendo um dos pratos preferidos no Natal e no Dia de Ação de Graças nos Estados Unidos.
O peru é, tradicionalmente, o prato principal da Ceia de Natal tanto na Europa como na América. É usado na Europa desde o século XVI para isso e somente depois foi introduzido na América como prato festivo.[4] Ele é especialmente apreciado por ser especialmente tenro e saboroso quando corretamente preparado. Recentemente, na América Latina, tem sido substituído por pernil e frango (Chester).[5]
Fêmeas de peru-selvagem, Meleagris gallopavo
Peru em Portugal
Peru é o nome comum dado às aves galiformes do gênero Meleagris. Uma espécie, Meleagris gallopavo, conhecida vulgarmente como peru-selvagem, é nativa das florestas da América do Norte. O peru-domesticado descende desta espécie. A outra espécie viva é Meleagris ocellata ou peru-ocelado, nativo das florestas da Península de Iucatã. Existem várias espécies extintas com idades até aos 23 milhões de anos. com variantes selvagens e domesticadas, originárias da América do Norte e aparentadas com os faisões.
O nome peru tem a sua origem provavelmente no topônimo Peru, por acreditar-se no século XVI que era dali que se exportava a ave para Portugal; além do mais, no Portugal do século XVI, segundo relata José Pedro Machado, a fama do peru era tal que, metonimicamente, entre os Portugueses, passa a significar a América espanhola.
O peru é uma ave que se alimenta de grãos e insetos. Tanto o macho como a fêmea têm a cabeça e o pescoço descoberto de penas. Geralmente as suas penas têm coloração preta, castanha ou até mais clara. Somente o macho possui um apêndice carnoso sobre o bico chamado carúncula. Medem até 1,17 m de altura.
Originário da América do Norte, foi levado para a Europa em 1511. O peru selvagem foi domesticado pela primeira vez no México há mais de mil anos, mas, no começo do século XX, havia desaparecido em grande parte dos Estados Unidos. Nos últimos anos o peru começou a ser reintroduzido no seu lugar de origem com aparente sucesso.
Em estado selvagem, vivem em grupos de até 20 aves em lugares próximos a árvores. Normalmente caminham mas também podem voar. Os perus selvagens machos pesam de 8 a 10 kg, e as fêmeas de 4 a 5 kg. Mas quando domesticados podem chegar a pesar mais de 15 kg. Isto se deve a processos de seleção e uma alimentação própria para aumentar o rendimento de carne para o consumo humano.
Para cortejar uma fêmea o macho atrai-a com um som característico e levanta as plumas da cauda. A fêmea põe de 8 a 15 ovos num ninho feito com vegetação, incubando de 25 a 30 dias, nascendo os filhotes que, se alimentam por sua própria conta, mas têm a proteção da mãe. Assim como diversas outras aves da ordem dos galliformes, os machos não possuem um pênis.
Atualmente, a criação de peru doméstico é uma indústria em grande escala, tanto na América quanto na Europa, sendo um dos pratos preferidos no Natal e no Dia de Ação de Graças nos Estados Unidos.
Meleagris[1] este o cladă de păsări galiforme din familia Phasianidae, care include specii native din America.
Meleagris este o cladă de păsări galiforme din familia Phasianidae, care include specii native din America.
Morka alebo staršie moriak (lat. Meleagris) je rod vtákov. Ako morka sa označuje aj samica tohto rodu a ako moriak aj samec tohto rodu. Mláďa sa volá morča.
Morka:
Z morky divej pochádza morka domáca. Vyšľachtili sa už rôzne plemená, ktoré chovajú kvôli mäsu. Morka lesklá, žijúca v Strednej Amerike, má chvostové perie ozdobené výraznými okrúhlymi škvrnami. Okrem lalokov chýbajú jej aj červené mäsovité prívesky, charakteristické pre morku divú.
Morka divá
Morka lesklá
Biele holandské plemeno moriek sa chová pre chutné mäso
Morka alebo staršie moriak (lat. Meleagris) je rod vtákov. Ako morka sa označuje aj samica tohto rodu a ako moriak aj samec tohto rodu. Mláďa sa volá morča.
Kalkoner är en släkte med stora hönsfåglar som lever i Nord- och Centralamerika.
Kalkonernas taxonomiska status har varit under diskussion under en längre tid. Idag behandlas de som en del av familjen fasanfåglar (Phasianidae) efter DNA-studier. Tidigare har kalkonerna dock behandlats som den egna familjen Meleagrididae.
Släktet omfattar endast två nu levande arter, dels den välkända nordamerikanska kalkonen (M. gallopavo), dels den centralamerikanska arguskalkonen (M. ocellata). Ytterligare två arter som dog ut under sen pleistocen finns beskrivna, båda tidigare förekommande i sydvästra USA: "kalifornienkalkon" (M. californica) och "tjockbent kalkon" (M. crassipes).
Kalkoner har en stor distinkt köttig haklapp om hänger under den kraftiga näbben som också har en köttig utväxt som hänger ned ifrån den övre delen av näbbroten. Den adulta hanen har ett vingspann på 1,5–1,8 meter och är därmed den största skogslevande fågeln där den förekommer. Som hos många hönsarter är honan mindre och inte mindre färggrann än hanen.
Namnet kalkon kommer möjligen från staden Calcutta eller Calicut varifrån man trott fågeln kommit.[1][2][3]
Kalkoner är en släkte med stora hönsfåglar som lever i Nord- och Centralamerika.
Hindiler (Meleagridinae), tavuksular takımına ait olan sülüngiller familyası içerisinde bir alt familya oluştururlar. Amerika'ya ilk göç edenler tarafından keşfedilmiş ve 17. yüzyıl'ın başlarında Avrupa'ya getirilmiştir. Günümüzde eti için yetiştirilen bir kümes hayvanı olarak tanınırlar.
Hindinin 2 türü vardır. Meleagris gallopavo Doğu ve Güney Amerika kökenli bir tür olup, 1 m'ye kadar büyür. Diğer tür Meleagris ocellataise Meksika Yucatan menşeli olup belirgin bir şekilde daha küçüktür.
Hindi Amerika'nin keşfi ile dünyaya yayılmış olmasına rağmen Türkçedeki Hindi kelimesinin Colomb'un Amerika'yı Batı Hint Adaları sanması ile bir ilgisi yoktur. Çünkü yine hindiye benzeyen ve Afrika kıtasına ait olan bir kuş olan Gine tavuğu Türkler tarafından eskiden beri bilinmekteydi ve çeşitli kaynaklara göre Hint tavuğu olarak da bilinen bu kuşa halk arasında Hint illerinden gelen kuş manasında Hindi kuş da denilmekte idi. Keşiften sonra ise halk Gine tavuğuna benzerliği yüzünden hindiyi de aynı isimle çağırmaya başladı.
İngilizcede ise Turkey olarak anılan hindiye bu ismin verilmesi de buna benzer bir şekilde olmuştur. Keşfin yapıldığı yıllarda Akdeniz ticareti Levantenlerin elinde idi. Yeni kıtadan gelen hindiler de İngiliz halkına "Turkey Merchants" adı ile de bilinen "Levant Company" adlı şirket tarafından ulaştırılıyordu. Hatta bu sebepten Levantenler İngilizce'de "Turkey merchants" (Hindi tüccarları) olarak da anılırdı.[1] Türkler tarafından getirilen bu yeni kuşun adına da halk Turkey bird (Türk kuşu) veya Turkey cock (Türk horozu) ismini vermekte gecikmemiştir. Aslında keşiften önce de yine Osmanlı denizciler tarafından İngiltere'ye getirilen Gine tavuğu da bir süre Turkey bird olarak anıldıysa da daha sonra Linnaeus tarafından başlatılan bu karmaşa çözülmüştür.
ticari olarak yetişririlen siyah hindi civcivleri
Fransızca da ise Colomb'un Amerika'yı Batı Hint Adaları sanmasına binaen Hintten gelen manasında cocq de l'Inde (hint horozu) ve sonraları kısaca dinde denilmiştir.
Hollandaca da ise kalkoen denilen hindiye bu isim aslında o zamanlar hollandalı denizciler aktif olarak ticaret yaptıkları bir liman olan Hindistan'ın 'Kalikut'limanına istinaden bu isim verilmiştir. Çünkü Hollandalılar da bu kuşun Hindistan'dan geldiğini sanmışlardır ve halk o zaman Hollanda'ya pek çok malın getirildiği bu liman şehrinden geldiğini düşünüp bu ismi vermiştir. Önceleri Kalikutse Haan (Kalikut horozu) olarak halk ağzında kalkoen şekline dönüşmüştür. Hollandacadan bu kelime kuzeydeki Finlandiya, Norveç, Isveç ve Danimarka gibi ülkelerin dillerine geçmiştir. Almancada da önceleri Kalkuhn, sonraları Turkische Hahn (Türk horozu) şimdilerde ise Truthahn diye bilinmektedir.[2]
Mısırlılarda Türkiye'den geldiğini düşünüp dikrum demişlerdir.
Herkes hindinin Hindistan'dan geldiğini düşünedursun, Hindistanlılar da Portekizliler aracılığı ile hindi oraya ulaştığında bu kuşun o zaman İspanyolların kontrolünde olan Peru'dan geldiğini düşünmüşler ve Peru bird (Peru kuşu) demişlerdir. Oysa o zamanlarda Peru'da hindi bulunmamaktaydı. Portekizce'de de Peru ismiyle bilinmektedir.
Evcil hindinin Kuzey Amerika'ya ulaşması ise İngiltere üzerinden olmuştur. ABD'nin kurucularından Benjamin Franklin hindinin yeni kurulan devletin simgesi olmasını önerdiyse de bu kabul edilmemiş ve kel kartal seçilmiştir.
Hindiler (Meleagridinae), tavuksular takımına ait olan sülüngiller familyası içerisinde bir alt familya oluştururlar. Amerika'ya ilk göç edenler tarafından keşfedilmiş ve 17. yüzyıl'ın başlarında Avrupa'ya getirilmiştir. Günümüzde eti için yetiştirilen bir kümes hayvanı olarak tanınırlar.
Hindinin 2 türü vardır. Meleagris gallopavo Doğu ve Güney Amerika kökenli bir tür olup, 1 m'ye kadar büyür. Diğer tür Meleagris ocellataise Meksika Yucatan menşeli olup belirgin bir şekilde daha küçüktür.
Інди́чка (Meleagris) — рід птахів родини фазанових (Phasianidae), єдиний рід своєї підродини (Meleagridinae). Поширені в лісах Північної та Центральної Америки. Вони є одними з найбільших птахів в їх ареалах. Як і в багатьох куроподібних, самці більші й значно барвистіші, ніж самиці.
Українська назва індик або індичка або индик запозичена через посередництво польської мови з новолатинським indicus; назва зумовлена тим, що індик був завезений до Європи в XVI ст. з Америки, або т. зв. Вест-Індії[1].
Голова і передня частина шиї голі, бородавчасті (з м'ясистими лопатями, що нагадують бородавки, біля основи верхньої половинки дзьоба і на горлі).
Деяке пір'я передньої частини грудей щетинисте. Третє махове довше за всіх. Хвіст 18-перий, широкий і може підніматися.
Плесно довше за середній палець лапи, з коротким тупим наростом, подібним до остроги.
Живиться горіхами, жолудями, зернами, різноманітними плодами, а також комахами.
Гніздяться на землі. У квітні самиця відкладає від 10 до 15 або навіть 20 яєць і активно їх боронить.
Звичайна індичка розповсюджена в лісах Північної Америки, над берегами Міссурі й Міссісіпі, де відрізняється значною величиною (самці важать до 8 кг).
Плямиста індичка мешкає в Центральній Америці.
Свійська індичка, що не виділяється в окрему таксономічну групу, походить з обох видів, що були одомашнені заради їхнього м'яса, яке до завезення курей вважалося за найкраще м'ясо птиці на території їхнього ареалу.
Це незавершена стаття з орнітології.Інди́чка (Meleagris) — рід птахів родини фазанових (Phasianidae), єдиний рід своєї підродини (Meleagridinae). Поширені в лісах Північної та Центральної Америки. Вони є одними з найбільших птахів в їх ареалах. Як і в багатьох куроподібних, самці більші й значно барвистіші, ніж самиці.
Gà tây hay còn gọi là gà lôi[1] là tên gọi của một trong hai loài chim lớn thuộc chi Meleagris, có nguồn gốc từ những khu rừng hay cánh đồng của Bắc Mỹ. Gà tây được xếp vào bộ Galliformes (bộ Gà). Chúng thường được coi là một họ độc lập với danh pháp khoa học Meleagrididae, tuy nhiên gần đây một số nhà điểu học, như Hiệp hội điểu học Bắc Mỹ, lại xếp chúng như là phân họ Meleagridinae cũng như gà lôi và các phân họ liên quan[2] trong họ Trĩ (Phasianidae), tuy nhiên điều này chưa được công nhận rộng khắp.
Có hai loài là gà tây hoang Bắc Mỹ (M. gallopavo) và gà tây mắt đơn Trung Mỹ (M. ocellata). Ngoài ra gà tây đã được thuần hóa thành loại gia cầm là gà tây nhà.
Trong tiếng Việt, chúng được gọi là gà tây hay gà lôi vì chúng được du nhập vào Việt Nam từ các nước phương Tây. Gà tây trống có thân hình lớn hơn gà mái. Khi con người đem về thuần hóa để cho chúng trở thành loài gia cầm thì trọng lượng của gà tây trống có thể đạt từ 7,8 kg cho đến 11 hay 12 kg. Trong khi đó, gà tây mái thì có thể trọng nhỏ hơn, chỉ khoảng 3 cho đến 4 kg.
Ngoài thiên nhiên, gà tây có thể bay như thiên nga hay ngỗng trời, nhưng khi được thuần hóa, chúng có thân hình quá nặng nề nên không thể bay dù chỉ một đoạn ngắn. Và ngoài thiên nhiên, gà tây chỉ có một loại là màu đen, nhưng sau khi được thuần chủng và lai tạp, chúng có thêm một loại trắng và bông.
Gà tây trống khi đạt đến tuổi trưởng thành là khoảng 10 tháng, vì chúng có thể trọng lớn. Còn gà tây mái trưởng thành sớm hơn, khoảng 8 tháng tuổi. Gà tây con rất khó nuôi, nhưng khi chúng được 2 tháng tuổi, chúng sẽ lớn rất nhanh. Gà tây trống khi trưởng thành, có thể xòe đuôi ra, trong giống như một con công vậy, gà tây mái cũng có thể làm được, nhưng rất hiếm thấy. Khi trời vừa sáng, gà tây trống thường xòe đuôi, ve vãn gà mái, để đáp lại, gà mái cũng xòe đuôi, nhưng nhỏ hơn gà trống.
Thịt gà tây thường được người Mỹ và người các nước Phương Tây dùng cho các món nướng và ngày nay, chúng được dùng nhiều cho lễ Tạ ơn hay những buổi tiệc gia đình.
Gà tây hay còn gọi là gà lôi là tên gọi của một trong hai loài chim lớn thuộc chi Meleagris, có nguồn gốc từ những khu rừng hay cánh đồng của Bắc Mỹ. Gà tây được xếp vào bộ Galliformes (bộ Gà). Chúng thường được coi là một họ độc lập với danh pháp khoa học Meleagrididae, tuy nhiên gần đây một số nhà điểu học, như Hiệp hội điểu học Bắc Mỹ, lại xếp chúng như là phân họ Meleagridinae cũng như gà lôi và các phân họ liên quan trong họ Trĩ (Phasianidae), tuy nhiên điều này chưa được công nhận rộng khắp.
Инде́йки (Meleagris Linnaeus, 1758) — род фазановых из отряда курообразных (лат. Galliformes), включающий два вида крупных птиц, которые водятся в лесах Америки от центральных и восточных штатов США на юг до Гватемалы. Составляет единственный род подсемейства индейковых Meleagridinae.
Голова и передняя часть шеи голые, бородавчатые с мясистыми лопастями («бородавками») у основания верхней половинки клюва и на горле.
Некоторые перья передней части груди щетинистые. Третье маховое перо длиннее всех. Хвост 18-пёрый, широкий и может подниматься.
Плюсна длиннее среднего пальца с короткой, тупой шпорой.
Индейка (M. gallopavo) встречается в диком состоянии в лесах Северной Америки, по берегам Миссури и Миссисипи, где отличается значительной величиной (самцы весят до 8 кг).
Глазчатая индейка (M. ocellata) обитает в Центральной Америке.
Некоторыми авторами[1] индейковые выделялись ранее в самостоятельное семейство Meleagrididae G. R. Gray, 1840, или Meleagridae. Кроме того, различали три вида индеек.
В настоящее время индейковых более принято считать одним из четырёх подсемейств фазановых птиц (Meleagridinae), включающим один род Meleagris Linnaeus, 1758 и два вида:
Домашние индейки произошли от диких (M. gallopavo).
Кариотип: 80 хромосом (2n)[2][3].
Бо́льшая часть депонированных последовательностей принадлежит индейке (M. gallopavo) — генетически наиболее изученному представителю данного подсемейства.
Геном: 1,31—1,68 пг (C-value)[2][3]. Полное секвенирование генома домашней индейки было завершено в 2010 году; при этом индейка стала третьим видом птиц (после курицы и зебровой амадины), для которого имеются физическая карта и сборка последовательности полного генома[4][5][6][7]. Благодаря хорошему качеству сборки генома M. gallopavo, осуществлённой на хромосомном уровне, вид имеет важное значение в сравнительной геномике для выяснения эволюции птичьих геномов[8][9].
Инде́йки (Meleagris Linnaeus, 1758) — род фазановых из отряда курообразных (лат. Galliformes), включающий два вида крупных птиц, которые водятся в лесах Америки от центральных и восточных штатов США на юг до Гватемалы. Составляет единственный род подсемейства индейковых Meleagridinae.
野生火雞 Meleagris gallopavo
眼斑火雞 Meleagris ocellata
火雞（英语：turkey），又名七面鳥或吐绶鸡，是一種原產於北美洲的家禽。火雞體型比一般雞大，可達10公斤以上。根據傳統，美國人會在感恩節及聖誕節烹調火雞。
和其他雞形目鳥類相似，雌鳥較雄鳥小，顏色較不鮮艷。火雞翼展可達 1.5 - 1.8 公尺，是當地開放林地最大的鳥類，很難與其他種類搞混。
火雞有兩種，分別是：分佈於北美的野生火雞，和分佈於中美洲的眼斑火雞。現代的家火雞（英语：Domesticated turkey）是由墨西哥的原住民馴化當地的野生火雞而得來。
由於鳥類、兩棲類及魚類的性別由卵子所攜帶的性染色體決定，所以在某些特定情況下，有研究声称，可以進行孤雌生殖，而火雞在這方面的能力比較著名。在缺乏雄性的情況下，雌鳥生產的未受精卵亦可孵化，而其所孵出的後代通常虛弱，並幾乎都是雄性[1]。但由于鸟类是高等的脊椎动物，生殖细胞特化，缺乏孤雌生殖的基础，上述文献中的情况有待确认和深入研究。[來源請求]
在感恩節裡，烤火雞肉是必備的節慶食物。而在美國的白宮則有「赦免火雞」的儀式。
馴化的火雞
都會區中偶尔可以發現野生火雞
野火雞
火雞雕像
.png){kind=small}
这是一篇雞形目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 火雞（英语：turkey），又名七面鳥或吐绶鸡，是一種原產於北美洲的家禽。火雞體型比一般雞大，可達10公斤以上。根據傳統，美國人會在感恩節及聖誕節烹調火雞。
和其他雞形目鳥類相似，雌鳥較雄鳥小，顏色較不鮮艷。火雞翼展可達 1.5 - 1.8 公尺，是當地開放林地最大的鳥類，很難與其他種類搞混。
火雞有兩種，分別是：分佈於北美的野生火雞，和分佈於中美洲的眼斑火雞。現代的家火雞（英语：Domesticated turkey）是由墨西哥的原住民馴化當地的野生火雞而得來。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : シチメンチョウ属 Meleagris 学名 Meleagris Linnaeus, 1758 英名 Turkey 種 シチメンチョウ属（シチメンチョウぞく、学名 Meleagris）は、キジ科の1属である。
現生種・化石種とも、北米大陸でのみ産する。ただしシチメンチョウは世界中で家禽として飼育されている。
かつてはシチメンチョウ科 Meleagrididae またはキジ科シチメンチョウ亜科 Meleagridinae に分類されており、その場合はシチメンチョウ科またはシチメンチョウ亜科の唯一の現生属である（他に化石属がある）。
しかし分子系統からは、シチメンチョウ属はキジ科の系統の内部に位置するため[1]、系統分類ではシチメンチョウ科ないしシチメンチョウ亜科は認められない。
칠면조(七面鳥)는 닭목 꿩과 칠면조속(Meleagris)에 속하는 두 종의 새를 가리킨다. 북아메리카 원산의 들칠면조(Melagris gallopavo)와 중앙아메리카 원산의 구슬칠면조(Melagris ocellata)가 있다. 가축 칠면조는 들칠면조를 길들인 것이다. 본래 유럽에는 칠면조가 없었는데, 1492년에 콜럼버스가 신대륙을 발견한 이후 16세기경에 스페인에 의해 아메리카에서 유럽으로 건너가 전세계로 보급되었다.[1]
BC 800년 이후 멕시코 원주민에 의해 가축화 되었으며[2] AD 1100년경부터 식용으로 쓰였다.[2] 미국에서는 추수감사절과 크리스마스에 칠면조 요리를 먹는 전통이 있다.
북아메리카와 멕시코가 원산지이다. 몸길이는 수컷 약 1.2m, 암컷 약 0.9m이고 몸무게는 수컷 5.8~6.8kg, 암컷 3.6~4.6kg이다. 야생종은 초지에서 산지에 걸쳐 생활한다. 야생종은 가축으로 길들여진 품종보다 몸이 작아서 날개길이 약 50cm이다. 깃털은 청동색이다. 머리에서 목에 걸쳐 피부가 드러나 있고 센털이 나 있는데, 이 부분이 붉은색이나 파란색으로 변한다. 수컷의 앞이마에는 신축성 있는 육질(肉質)의 돌기가 달려 있다.[3]
칠면조를 영미권에서는 Turkey(터키)라고 부르는데, 이는 영국에서 아메리카 대륙으로 건너온 이민자들이 칠면조를 '뿔닭(호로새)'과 같은 종류로 오해한 것에서 유래하였다. 16세기에 유럽에는 이미 아프리카산 '뿔닭(guinea fowl)'이 수입되고 있었다.[4] '뿔닭(호로새)'은 터키상인들이 유럽에 공급하고 있었기에 'Turkey Cock (터키닭)'이라는 별명을 가지고 있었다. 당시에 터키 상인들에 의해 수입되던 거의 모든 물품들에 대해서 '터키 카페트', '터키 밀가루' 라는 식으로 별칭 붙이는 것이 영국에서는 통상적인 일이었기에 그런 별명을 부쳐서 불렀다.[5] 이는 한국어에서 양철, 양잿물, 양초 등에서 양(洋)자를 접두어로 붙여서 사용하는 것과 비슷한 경우에 해당한다.[6]
그런데 영국인들이 북미대륙에서 칠면조를 처음 접했을때, '뿔닭(guinea fowl)'의 한 종류로 오해하여 'Turkey fowl (터키 가금류)' 또는 'Indian Turkey (인도 터키)' 로 불렀다.[7] '인도 터키(Indian Turkey)'라고 한것은 콜럼버스가 자신이 탐험한 아메리카 대륙을 인도라고 주장한 것에서 유래하였다. 그러다가 훗날 'Turkey(터키)'로 약칭하게 되었다.[8][9]
기원전 800년 이후 멕시코 원주민에 의해 처음 길들여졌다. 기원전 200년 경에 미국 남서부에 유입되거나, 그 지역의 토착민들에 의해 가축화되었으며, 처음에는 의식에 사용되거나 예복과 담요를 만드는데 사용되었다.[2] AD 1100년경부터 아메리카 원주민들이 처음으로 칠면조 고기를 먹기 시작했다.[2] 야생 칠면조와 비교했을 때, 집에서 기르는 칠면조는 고기의 크기가 더 커지도록 선택적으로 사육된다.[10]
미국에서는 '추수감사절'이나 크리스마스에 칠면조를 먹는다.[11][12] 언제부터 추수감사절에 칠면조를 먹기 시작했는지는 확실하지 않다. 추수감사절이 1620년 메이플라워호를 타고 온 영국 청교도들이 이듬해 추수를 마치고 축제를 연 데서 유래되었다고는 하는데, 당시에는 칠면조를 먹었다는 기록을 찾아볼 수 없다.[13][14] 오리 또는 거위, 옥수수 빵·죽, 사슴고기를 먹었다는 기록만 있다.[15]
소는 밭을 가는 등 경작용으로 사용했으므로 19세기 후반까지 북미대륙에서 식용으로 소고기 구하기가 힘들었다. 말은 운송과 이동수단으로 사용했으므로 도축할 수 없었다. 양으로부터는 털을 얻어야 했고, 닭으로부터는 알을 얻어야 했으며 수탉고기는 너무 질겼다. 사슴 등 야생동물은 사냥에 성공해야만 먹을수 있었으며, 소금에 절인 돼지고기는 많았으나 평소에 맛보지 못한 음식을 먹고자 하는 특별한 날의 요리로는 적합하지 않았다.[16]
거위는 사육이 힘들었고, 오리는 사육이 손쉬운편이었지만 닭고기와 함께 가격이 칠면조보다 비싼편이었다. 사육이 손쉬웠던 칠면조는 봄에 부화한후 11월 추수감사절이 될때까지 약 7개월간 사육하면 약 4.5kg까지 증체되므로 한마리 도축했을때 고기양이 푸짐한 장점이 있었다. 사육기술이 발달하지 못했던 당시에 같은 기간동안 닭은 약 2kg 정도밖에 안되었다. 소, 닭 등은 유럽에서 신대륙으로 건너온 가축으로 초기에는 개체수가 부족하여 가격이 비쌌다.
그에 비해 토종인 칠면조는 야생에도 서식했고 원주민(인디언)들이 사육을 하고 있어 공급이 원만했다. 유럽의 경우에 뿔닭(호로새)이나 칠면조는 수입조류이다 보니 가격이 비싸서 부자들이 먹는 고기라는 이미지가 있었다. 그래서 영국에서 온 이민자들은 부자들이 먹는 칠면조가 신대륙에는 더 많았으니 당연히 축제 음식으로 칠면조를 선택하였다.[14] 또한 칠면조는 가을에 맛이 가장 좋았다. 쌀쌀해지면 겨울을 나기위해 칠면조가 먹이를 잔뜩 먹어 살이 올라있기 때문이었다. 이런 이유로 인해 미국에서는 추수감사절에 칠면조 요리를 먹는 문화가 영국 식민지 시대때부터 정착되었다.
칠면조(七面鳥)는 닭목 꿩과 칠면조속(Meleagris)에 속하는 두 종의 새를 가리킨다. 북아메리카 원산의 들칠면조(Melagris gallopavo)와 중앙아메리카 원산의 구슬칠면조(Melagris ocellata)가 있다. 가축 칠면조는 들칠면조를 길들인 것이다. 본래 유럽에는 칠면조가 없었는데, 1492년에 콜럼버스가 신대륙을 발견한 이후 16세기경에 스페인에 의해 아메리카에서 유럽으로 건너가 전세계로 보급되었다.
BC 800년 이후 멕시코 원주민에 의해 가축화 되었으며 AD 1100년경부터 식용으로 쓰였다. 미국에서는 추수감사절과 크리스마스에 칠면조 요리를 먹는 전통이 있다.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
Wikislovník ponúka heslo 
.jpg)
.png){kind=small}
.jpg)
