Calidris minuta (Leisler 1812)

Die Kleinstrandloper (Calidris minuta) is 'n algemene somertrekvoël wat leef by varswatermassas, riviermondings en strandmere. Slegs enkeles oorwinter. Die streekbevolking is 100,000 voëls groot. Die voël is 12 – 15 cm lank, 18 - 35 g groot met 'n vlerkspan van 34 cm. In Engels staan die voël bekend as die Little Stint.

Fotogalery

• Nie-broeiend in Egipte.

• Swerm in Indië.

• Wintergewaad (Maart).

• Volwassene in die laat somer.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Archibebe y correlimos chicu nel Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.

Nuevu correlimos chicu nel Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.

El correlimos chicu o correlimos menudu^[2] (Calidris minuta o Erolia minuta) ye un páxaru limícola. Cría nel norte d'Europa y Asia, y ye una especie migratoria, qu'envierna n'África y el sur d'Asia. N'ocasiones llega hasta Norteamérica y Australia. Ye una ave gregaria pel iviernu, y de cutiu forma grandes bandaes con otres especies de limícolas, especialmente'l correlimos común, en marismas costeres o nes riberes de llagos y estanques d'agua duce.

La población d'esta especie ta acomuñada a la población de lemmings. N'años d'escasez de lemmings, aves predadoras como los págalos y los búhos nivales alimentar de correlimos.

El so pequeñu tamañu (12-14 cm de llargor, 28-32 cm de valumbu), el so finu picu escuru, pates escures y rápidos movimientos estremen al correlimos chicu ente otres especies d'aves limícolas, salvo otros correlimos de pates escures. Estremar d'otres especies similares pola so combinación de picu finu, y deos ensin palmotiar. El so cantar carauterístico ye un agudu chiído.

El plumaxe de los adultos mientres la dómina de reproducción amuesa una franxa naranxa nel banduyu, el gargüelu de color blancu, y una franxa blanca en forma de v nel llombu. Mientres l'iviernu, el so plumaxe menos vistosu fai difícil la so identificación. Los mozos de la especie amuesen nel plumaxe estríes clares y banduyu rosado.

Esta especie añera nel suelu desnudu, onde deposita una puesta d'ente 3 y 5 güevos. Ye polígamu, y machos y femes pueden guarar puestes separaes.

Como otres especies limícolas, l'alimentación del correlimos chicu consiste principalmente nos invertebraos acuáticos y marinos que caza en marismas y riberes d'agua duce.

Al correlimos chicu aplícase-y el Alcuerdu de Caltenimientu d'Aves Acuátiques Migratories d'África y Eurasia.

Nos Países Baxos paez columbrase un híbridu ente'l correlimos chicu y el correlimos de Temminck.^[3]

Notes y referencies

Bibliografía

Identificación

• Jonsson, Lars & Peter J. Grant (1984). Identification of stints and peeps. British Birds. 77(7):293-315.

Enllaces esternos

• Semeyes de Calidris minuta en Oiseaux.
• Calidris minuta en Avibase.

Sərçəvi qumluqca (lat. Calidris minuta) — Mələrcüllütlər fəsiləsinə aid quş növü.

Ar sourouc'han bihan a zo ur spesad evned hirc'harek eus kerentiad ar Scolopacidae, Calidris minuta an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous en hanternoz Eurazia^[1].

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket ar sourouc'han bihan en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.

Liammoù diavaez

• (en) Calidris minuta war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Calidris minuta war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Daveennoù

Territ menut

El territ menut o terretitona (Calidris minuta) és un ocell de l'ordre dels caradriformes i el més petit dels territs.

Morfologia

• Fa 13,5 cm de llargària total.
• És més rogenc a l'estiu i més blanquinós a l'hivern que la terretita.
• Potes negres.
• En vol presenta una franja alar molt estreta.

Reproducció

Pon 3-5 ous i pot fer dues postes.

Alimentació

Com tots els limícoles, aprofita els sòls tous per a extreure'n els petits invertebrats que són la base de la seua alimentació.^[1]

Distribució geogràfica

Viu al nord de Noruega, Rússia (incloent-hi Sibèria), i hiverna a Àfrica, Àsia i algunes àrees de l'Europa meridional.

Costums

És comú en migració, a l'hivern, a les zones humides continentals dels Països Catalans, i molt més rar a les Balears. És gregari a l'hivern i forma grans estols. És polígam.

Observacions

Les poblacions d'aquest ocell depèn de les poblacions de lèmmings, ja que si n'hi ha pocs d'aquests darrers, les aus depredadores com el duc blanc i els paràsits escolliran territs menuts com a potencials preses.

Referències

Enllaços externs

• La terretitona a l'Enciclopèdia Catalana. (català)
• Informació sobre la població d'aquest ocell al Principat de Catalunya. (català)
• El territ menut a l'Avibase. (català)
• El territ menut a la UICN. (anglès)
• La terretitona a l'Animal Diversity Web. (anglès)
• Fotografies i enregistraments sonors d'aquest ocell. (anglès)
• El territ menut a l'Encyclopedia of Life. (anglès)
• Descripció i hàbitat d'aquest ocell. (francès)
• Vídeos de territs menuts en llur hàbitat natural. (anglès)
• Taxonomia d'aquesta espècie. (anglès)

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pibydd bach (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pibyddion bach) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calidris minuta; yr enw Saesneg arno yw Little stint. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. minuta, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop, Affrica ac Awstralia.

Un o aelodau llai teulu'r rhydyddion yw'r Pibydd Bach (Calidris minuta).

Mae'r Pibydd Bach yn nythu yn yr Arctic, yng ngogledd Ewrop a gogledd Asia. Mae'n aderyn mudol, ac yn y gaeaf mae'n symud tua'r de, cyn belled ag Affrica a de Asia. Yn y gaeaf mae'r pibyddion bach yn hel at ei gilydd yn heidiau, weithiau gyda rhydyddion eraill.

O ran maint mae'r Pibydd Bach yn sylweddol llai na Phibydd y Mawn. Mae'n nythu ar lawr yn yr Arctig, gan ddodwy 3 neu 4 wy.

Mae'n aderyn gweddol gyffredin ar y traethau yng Nghymru yn y gwanwyn a'r hydref, ond yn llawer prinach yn y gaeaf.

Teulu

Mae'r pibydd bach yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Jespák malý (Calidris minuta) je malý druh jespáka z podřádu bahňáků. Podobá se jespáku šedému, od něhož se liší především bílými proužky na hřbetě (mladí ptáci a dospělí ptáci ve svatebním šatu), černýma nohama, neúplným obojkem na hrudi (střed hrudi bývá bílý) a šedými krajními ocasními pery. Hnízdí v tundře, při průtahu se pravidelně vyskytuje také v České republice.^[2]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ SVENSON, L. a kol. Ptáci Evropy, severní Afriky a Blízkého východu. Praha: Svojtka&Co, 2004. ISBN 80-7237-658-6.

Související články

• Seznam ptáků v Česku

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu jespák malý ve Wikimedia Commons
• Galerie jespák malý ve Wikimedia Commons
• Taxon Calidris minuta ve Wikidruzích

Dværgryle (Calidris minuta) er en vadefugl, der er ret almindelig som trækgæst i Danmark. Omkring hvert tredje år ses de juvenile fugle særligt talrigt om efteråret. Den overvintrer fra det vestlige Middelhav til tropisk Vestafrika.

Dværgrylen er den mindste af de europæiske ryler. Den har et lille, sort næb, der er kortere end hovedlængden. Til forskel fra temmincksryle har den sorte ben. De juvenile fugle har to hvide striber på hver side af ryggen.

Kilder

• Klaus Malling Olsen, Danmarks fugle – en oversigt, Dansk Ornitologisk Forening 1992, ISBN 87-87604-98-1.
• M. Beaman, S. Madge & Klaus Malling Olsen, Fuglene i Europa, Nordafrika og Mellemøsten, Gads Forlag 1998. ISBN 8712022764.

Eksterne henvisninger

• Netfugl.dk
• Beskrivelse af dværgryle på Dansk Ornitologisk Forenings hjemmeside.

Schlichtkleid (März)

Zwergstrandläufer

Zwergstrandläufer im Schlichtkleid

Der sperlingsgroße Zwergstrandläufer (Calidris minuta) ist eine monotypische Art aus der Familie der Schnepfenvögel (Scolopacidae) und gehört zu den weltweit kleinsten Watvögeln. Er brütet im Norden Eurasiens. In Mitteleuropa ist er sowohl an der Nordseeküste als auch im Binnenland während der Zugzeiten regelmäßig zu beobachten.^[1]

Aussehen

Das Prachtkleid des Vogels hat eine rostrote Oberseite mit feiner schwarzer Strichelung auf Kopf und Brust. Die Unterseite ist weiß. Die Beine sind schwarz (der sehr ähnliche Temminckstrandläufer hat gelbe Beine). Das Schlichtkleid ist einheitlich grau. Der Strandläufer ist 12–14 cm lang und hat eine Flügelspannweite von 28–31 cm. Er kann 20 bis 30 g schwer werden.

Verbreitung

Verbreitung des Zwergstrandläufers:

Brutgebiete

Migration

Überwinterungsgebiete

Streifzüge (Saisonalität unsicher)

Der Zugvogel brütet in Nordskandinavien und in der sibirischen Tundra. Der Verbreitungsschwerpunkt liegt auf der Taimyr-Halbinsel. Der Zwergstrandläufer ist ein Langstreckenzieher. Den Winter verbringt er im Mittelmeerraum, in Vorderasien und in Zentral- und Südafrika. Die größte Zahl überwintert in Afrika. In geringer Zahl gibt es auch überwinternde Vögel an der Nordsee.^[1] Die Zwergstrandläufer, die Europa überqueren oder überwintern oder ihre Überwinterungsquartiere im Schwarzen Meer, dem Mittelmeerraum und in Nord- und Westafrika überwintern sind vermutlich alles europäische Brutvögel. Die Individuen, die in der Kaspisregion, dem Nahen Osten und Ost sowie Südafrika überwintern, sind vermutlich westsibirische Brutvögel.^[2]

Lebensraum

Der Zwergstrandläufer brütet an feuchten Stellen oder an der Küste der Arktis und Subarktis. Meist hält er sich in der Nähe von Süßwassertümpeln auf. Während des Zuges und im Winter hält er sich bevorzugt auf vegetationslosen Schlick-, Sand- und Schlammflächen an der Küste und an Binnengewässern auf. Dabei nutzt er mitunter auch Kleingewässer.^[3]

Paarung und Brut

Ei, Sammlung Museum Wiesbaden

Die Weibchen sind sukzessive Bigamisten und pflanzen sich während einer Fortpflanzungssaison mit zwei Männchen fort. Es werden zwei Gelege angelegt, wovon das erste vom ersten Männchen, das zweite vom Weibchen bebrütet wird. Die Brutzeit beginnt im Juni. Die Hauptlegezeit ist in der zweiten Hälfte des Juni. Die Gelegegröße beträgt durchschnittlich vier Eier. Diese sind oval bis kreiselförmig und weisen weißliche, hellolivfarbene, violettbraune, dunkelbraune und grauviolette Sprenkel und Kleksel auf. Die Brutdauer beträgt zwanzig bis 21 Tage.^[3]

Die Tiere können maximal zwölf Jahre alt werden.

Belege

Literatur

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2.
• Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Africa and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1.

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b} Bauer et al., S. 529
2. ↑ Delany et al., S. 377
3. ↑ ^{a b} Bauer et al., S. 530

Dvørggrælingur (frøðiheiti - Calidris minuta) er bert 14 - 15,5 cm, og er ein av teimum minstu grælingunum. Hann eigur norðaliga á frostmýrunum og er í vetrarvist í Afrika. Dvørggrælingur minnir um sandgræling, men er minni. Nevið er stutt, kroppurin rundvaksin. Ofta er hann saman við øðrum nærskyldum fugli, og tá sæst skilliga, at hann til dømis er væl minni enn fjallmurra. Hann er einasti grælingur, tá ið hugsað verður um støddina, sum er regluliga í Norðuratlantshavi, men hinir smærru grælingarnir koma eisini henda vegin. Dvørggrælingur er tó sera sjáldsamur hjá okkum.


Fáir dvørggrælingar síggjast í skotsku oyggjaflokkunum, har hann sæst saman við øðrum grælingum, tá ið teir flyta um heystið. Í Íslandi og Føroyum er dvørggrælingurin sjáldsamari. Hann eigur í Ásia og Evropa norðarlaga í frostmýrunum og flytur um Vesturevropa um heystið.

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

A kleipraker (wi. kloipräker) (Calidris minuta) as en fögel ütj at famile faan a snepen (Scolopacidae).

Beskriiwang

Futnuuuten

Ferwis efter bütjen

Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu:

Wikispecies hää en artiikel tu:

'O Turulillo (Calidris minuta Leisler, 1812) è n'auciello 'e l'ordine d''e caradrifurme ed è 'o cchiú piccerillo d''e turulle. St'auciello campa pe' tutt'Europa e Asia. Nidifica int'â staggione int'ê reggiune artiche e molto spisso fa 'a viernata int'ê custiere 'e ll'Africa occidentale.

Мали свиркач или мала пескарка (науч. Calidris minuta или Erolia minuta), е многу мала крајбрежна птица од фамилијата на мочварките (науч. Scolopacidae), родот на пескарките (Calidris). Се размножува во арктичка Европа и Азија и е преселничка на долги растојанија, зимувајќи на југ во Африка и јужна Азија. Минува и во Македонија. Понекогаш заскитува во Северна Америка и во Австралија.

Опис

Тоа што е малечок, со убав темен клун и има побрзи движења, го разликува малиот свиркач од останатите крајбрежни птици.

Вон сезона на парење, во Египет

Јато во Индија

Должината на телото му е 13 см, а има распон на крилјата 35 см. Перјето му се разликува сезонски и возрасно. Вон сезоната на парење, во есенско-зимскиот период, возрасните птици одозгора се сивокафеави, а одоздола бели; а во сезоната на парење одозгора перјето им е црвенокафеаво со забележително бело V на грбот. Младенчињата личат на возрасните како во сезоната на парење. Кај сите возрасти нозете се црни. Се огласуваат со пит или чит.

Гнездото на малиот свиркач е исто како на другите водни птици, мала „гребнатинка“ на земјата, опкружена со малку вегетација. Несат 3-5 јајца. Овие птици се полигамни, па и мажјакот и женката може да инкубираат посебни легла.

Се хранат со мали без’рбетници кои ги собираат од калта.

Зимно време се здружува во големи јата, формирајќи ги и со други крајбрежни птици, особено со обичниот свиркач во крајбрежните блата или во мочуриштата.

Статус

Бројот на птици од овој вид зависи од популацијата на лемингот (мал глодар), кој е основна храна на грабливките од арктичките предели. Ако годината е сиромашна со овие глодари, грабливките се хранат со малиот свиркач. На овие птици се однесува Договорот за заштита на африканско-евроазиските миграторни водни птици.

Галерија

• Зимско перје (март)

• Возрасен во доцно лето

• Xenus cinereus, Calidris minuta, Tringa stagnatilis во Индија

• Xenus cinereus, Calidris minuta, Tringa stagnatilis во Индија

• Xenus cinereus, Calidris minuta во Индија

Наводи

Литература

• Jonsson, Lars & Peter J. Grant (1984) Identification of stints and peeps British Birds 77(7):293–315

इजिप्टमा पाइएको वयस्क

कालीखुट्टे जलरङ्क नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा लिटल स्टिन्ट (Little Stint) भनिन्छ ।

तस्वीर संग्रह

• आन्ध्रप्रदेश भारतमा

• हिउँदको समयमा

• वयस्क

• आन्ध्रप्रदेश भारतमा

• आन्ध्रप्रदेश भारतमा

• आन्ध्रप्रदेश भारतमा

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

கொசு உள்ளான் (Little Stint) என்பது கரைப்பறவைகள் (shore birds or waders) வகையைச் சார்ந்த ஒரு சிறிய பறவை. இது சிறிய, கூரான, கருமை நிறஅலகினையும் நடுத்தரமான நீளங்கொண்ட கருங்கால்களையும் உடையது; வேகமாக இயங்கக்கூடியது. ஆர்க்டிக் ஐரோப்பியப் பகுதிகளிலும் ஆசியாவின் சில பகுதிகளிலும் இவை இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இவை பனிக்காலங்களில் நெடுந்தொலைவு வலசை போகின்றன (migrate); பெரும்பாலும் ஆப்பிரிக்காவிற்கும் தெற்காசியப் பகுதிகளுக்கும் தான் இவை குடிபெயர்கின்றன.

Little stint (on the left) and dunlin in the mouth of the Reda river in Puck Bay in Poland.

The little stint (Calidris minuta or Erolia minuta), is a very small wader. It breeds in arctic Europe and Asia, and is a long-distance migrant, wintering south to Africa and south Asia. It occasionally is a vagrant to North America and to Australia. The genus name is from Ancient Greek kalidris or skalidris, a term used by Aristotle for some grey-coloured waterside birds. The specific minuta is Latin for "small.^[2]

Description

Its small size, fine dark bill, dark legs and quicker movements distinguish this species from all waders except the other dark-legged stints. It can be distinguished from these in all plumages by its combination of a fine bill tip, unwebbed toes and long primary projection. The call is a sharp "stit".

The breeding adult has an orange wash to the breast, a white throat and a strong white V on its back. In winter plumage identification is difficult. Juveniles have pale crown stripes and a pinkish breast.

An apparent hybrid between this species and Temminck's stint has been reported from the Netherlands.^[3]

Population dynamics

The numbers of this species (and of curlew sandpiper) depend on the population of lemmings. In poor lemming years, predatory species such as skuas and snowy owls take Arctic-breeding waders instead.

It is gregarious in winter, sometimes forming large flocks with other Calidris waders, particularly dunlin, on coastal mudflats or the edges of inland pools.

The little stint is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.

Nesting

This bird nests on a scrape in bare ground, laying 3–5 eggs. It is polygamous, and male and female may incubate separate clutches.

Egg, Collection Museum Wiesbaden, Germany

Food

Food is small invertebrates picked off the mud.

Gallery

• 

  Little stint, non breeding in February, Vasai, Maharashtra, India.

• 

  Mixed flock with the larger Terek sandpiper in Andhra Pradesh, India.

• 

  Little Stint at Khijadiya Bird Sanctuary, Gujarat, India

References

La Malgranda kalidro, Calidris aŭ Erolia minuta, estas tre eta kalidro kaj eta vadbirdo de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj.

Disvastiĝo

Ĝi reproduktiĝas en arktaj Eŭropo -en norda Norvegio ĉirkaŭ 300 bredoparoj- kaj Azio en Siberio -ĉirkaŭ 100,000 reproduktaj paroj-, kaj estas birdo kiu migras longajn distancojn kaj vintras suden trapasante Eŭropon kaj la Mediteraneon al Afriko sub Saharo kaj al suda Azio en marbordoj de Arabio ĝis Barato. Ĝi povas esti malregula vagulo en Norda Ameriko. Ĝi estas socia birdo vintre, foje formante grandajn arojn kun aliaj vadbirdoj de la genro Calidris, ĉefe kun la Bunta kalidro, ĉe marbordaj kotejoj aŭ bordoj de insulaj lagetoj.

La multnombro de la loĝantaro de tiu specio kaj de la Rustokalidro dependas preskaŭ paradokse el la loĝantaro de lemingoj. Ĉar en jaroj kiam ne abundas lemingoj, predantaj specioj kiel Rabmevo kaj la Neĝostrigo, predas arktajn bredantajn vadbridojn anstataŭe.

Malgranda kalidro estas inter la specioj protektitaj de la Traktato por la konservado de afrikeŭraziaj migrantaj vadbirdoj (AEWA).

Ŝajna hibridulo inter tiu specio kaj la Blankvosta kalidro estis malkovrita en Nederlando (Jonsson, 1996).

Aspekto

Ties eta grando (plej malgranda vadbirdo) -nur 12 ĝis 14 cm kun enverguro de 28 ĝis 31 cm kaj pezo de 20 ĝis 40 g-, maldika malhela beko, malhelaj kruroj kaj pli rapidaj movoj diferencigas tiun specion disde aliaj vadbirdoj escepte la aliajn malhelkrurajn kalidroj. Ĝi povas esti diferencigita en ĉiu plumaro pro ties kombino de maldika malhela beko, neretecaj piedfingroj kaj longaj unuaj projektadoj.

Reproduktanta plenkreskulo havas ruĝbrunajn kapon kaj dorson makulitan je nigro kaj blankajn superokulan strion kaj ventron, oranĝan plumokirlon ĉebruste, blankan gorĝon kaj blankegan von dorse. En vintra plumaro ĉio bruna aŭ malhela iĝas griza kaj identigado estas pli malfacila. Junuloj havas palajn kronajn striojn kaj ruĝecan bruston.

Kutimoj

Tiu specio konstruas neston en nuda surplanka truo kie la ino demetas 3-5 verdecajn ovojn. Ĝi estas poligama kaj masklo kaj ino povas kovi apartajn demetaĵojn.

Manĝaĵo estas etaj senvertebruloj bekoplukitaj el koto.

Ili flugas kiel papilioj aŭ kiel vespertoj.

La voĉo estas akra "tit".

Ili vivas ĝis 9 jarojn.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Calidris minuta. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.
• Jonsson, Lars (1996): Mystery stint at Groote Keeten: First known hybrid between Little and Temminck's Stint? Dutch Birding 18: 24-28.

Archibebe y correlimos chico en el Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.

Joven correlimos chico en el Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.

oeufs de Calidris minuta - MHNT

El correlimos chico o correlimos menudo^[2]​ (Calidris minuta o Erolia minuta) es un pájaro limícola. Cría en el norte de Europa y Asia, y es una especie migratoria, que inverna en África y el sur de Asia. En ocasiones llega hasta Norteamérica y Australia. Es un ave gregaria en invierno, y a menudo forma grandes bandadas con otras especies de limícolas, especialmente el correlimos común, en marismas costeras o en las riberas de lagos y estanques de agua dulce.

La población de esta especie está asociada a la población de lemmings. En años de escasez de lemmings, aves predadoras como los págalos y los búhos nivales se alimentan de correlimos.

Su pequeño tamaño (12-14 cm de longitud, 28-32 cm de envergadura), su fino pico oscuro, patas oscuras y rápidos movimientos distinguen al correlimos chico entre otras especies de aves limícolas, salvo otros correlimos de patas oscuras. Se distingue de otras especies similares por su combinación de pico fino, y dedos no palmeados. Su canto característico es un agudo chiído.

El plumaje de los adultos durante la época de reproducción muestra una franja naranja en el vientre, la garganta de color blanco, y una franja blanca en forma de v en el lomo. Durante el invierno, su plumaje menos vistoso hace difícil su identificación. Los jóvenes de la especie muestran en el plumaje estrías claras y vientre rosado.

Esta especie anida en el suelo desnudo, donde deposita una puesta de entre 3 y 5 huevos. Es polígamo, y machos y hembras pueden incubar puestas separadas.

Como otras especies limícolas, la alimentación del correlimos chico consiste principalmente en los invertebrados acuáticos y marinos que caza en marismas y riberas de agua dulce.

Al correlimos chico se le aplica el Acuerdo de Conservación de Aves Acuáticas Migratorias de África y Eurasia.

En los Países Bajos parece haberse avistado un híbrido entre el correlimos chico y el correlimos de Temminck.^[3]​

Notas y referencias

Bibliografía

Identificación

• Jonsson, Lars & Peter J. Grant (1984). Identification of stints and peeps. British Birds. 77(7):293-315.

Väikerüdi

Väikerüdi ehk väikerisla (Calidris minuta) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind.

Eestis on ta harilik läbirändaja.^[1]

Viited

Välislingid

• Väikerüdi andmebaasis eElurikkus

Txirri txikia (Calidris minuta) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da^[1]

Iparraldeko Eurasian bizi den hegazti hau neguan Afrikara eta hegoaldeko Asiara migratzen da.

Erreferentziak

Pikkusirri (Calidris minuta) on pienikokoinen rantalintu kurppien heimosta.

Koko ja ulkonäkö

Pienen kokonsa, terävän ja tumman nokan, tummien jalkojen ja nopeiden liikkeiden ansiosta pikkusirrin tunnistaa helposti muista rantalinnuista lukuun ottamatta muita pieniä sirrejä. Nuori pikkusirri muistuttaa lapinsirriä (Calidris temminckii). Pikkusirrin selkäpuolella on usein vaalea V-kuvio tummalla pohjalla. Pyrstön kärki on harmaa. Ääni on hiljainen, korkea "tit". Linnun pituus on 14–16 cm, paino 17–45 g ja siipien kärkiväli 30 cm.

Vanhin suomalainen rengastettu pikkusirri on ollut 8 vuotta 10 kuukautta 26 päivää vanha. Ranskalainen 12-vuotias pikkusirri on Euroopan vanhin.

Levinneisyys

Pikkusirri pesii arktisessa osassa Eurooppaa ja Aasiaa. Se muuttaa talveksi pitkän matkan Afrikkaan ja Etelä-Aasiaan. Afrikassa talvehtii noin 200 000 pikkusirriä, Aasiassa noin 400 000. Norjassa pesii 200–300 paria, Venäjällä ainakin 100 000 paria. Muuttolintu, joka on keväällä toukokuussa Suomessa harvalukuinen, mutta syysmuutolla heinä–syyskuussa tavallinen, jolloin vanhat linnut muuttavat ennen nuoria. Suomen pesimiskannaksi on arvioitu vain 0-5 paria. Silti se on muuttoaikoina syksyisin kahlaajarannoilla yleinen laji.^[2]

Elinympäristö

Tundra, tavallisesti kuivalla maalla pajupensaikoissa.

Lisääntyminen

Naaras munii tundraylängölle tai -nummelle maahan matalaan pesäsyvennykseen 4 vaaleanvihertävää tai -rusehtavaa isojen tummanruskeiden täplien ja juovien kirjailemaa munaa. Emot hautovat 20–21 vrk. Poikasista huolehtii vain toinen emoista. Pikkusirri on Moniavioinen. Koiraalla saattaa olla useampi naaras, ja naaraalla 2 koirasta, jolloin se munii 2 pesyettä.

Ravinto

Pikkusirri pyydystää mudasta ja mutalammikoista pieniä selkärangattomia.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Helo, Pekka 1990: Ongelman ydinkysymys: Miten pikkusirri määritetään? - Lintumies 6.1990 s. 289. LYL.
• Luontoportti: Pikkusirri (Calidris minuta)
• ITIS: Calidris minuta (englanniksi)
• Pikkusirri Lintukuva.fi-verkkopalvelussa

Calidris minuta

Le Bécasseau minute (Calidris minuta) est une espèce de petits oiseaux limicoles de la famille des Scolopacidae et à la sous-famille des Calidridinae. Son nom fait allusion à sa petite taille.

Description

plumage d'hiver

oeufs de Calidris minuta - Muséum de Toulouse

Ce bécasseau mesure de 12 à 14 cm. Ses pattes sont noires et ne présentent pas de palmure. La projection des rémiges primaires est courte à moyenne.

Son plumage nuptial est très vif en raison des couleurs chaudes des parties supérieures et de sa face chamois orangé contrastant avec la gorge et l'ensemble des parties inférieures blanc pur.

Habitat

Le Bécasseau minute niche sur les sols secs à proximité des zones marécageuses et des lagunes littorales dans des biotopes où le saule herbacé est souvent présent.

En migration, il fréquente les vasières et les lagunes côtières mais aussi les plans d'eau intérieurs.

Alimentation

Le Bécasseau minute se nourrit en se déplaçant sur les vasières et en picorant rapidement. Parfois, il sonde le substrat.

Protection

Le Bécasseau minute bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire^[1]. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.

Notes et références

Source

• Taylor D. (2006) Guide des limicoles d'Europe, d'Asie et d'Amérique du Nord. Delachaux & Niestlé, Paris, 224 p.

Is éan é an gobadáinín beag Is baill d'fhine na Scolopacidae iad.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

O pilro patimouro^[2][3][4] ou pilro pequeno^[5] (Calidris minuta) é unha ave limícola moi pequena que cría nas zonas árticas de Europa e Asia.

Descrición

Mide de 12 a 14 cm de lonxitude cunha envergadura de alas de entre 28 e 31 cm. o peso vai dos 20 ós 30 gramos. A plumaxe da época de cría é vermelle rosada na parte superior do corpo, cun raiado fino na cabeza e no peito. A parte inferior é branca. As patas son negras, detalle que o diferencia da especie Calidris temminckii, moi semellante. A plumaxe invernal é uniformemente gris.

Notas

Calidris minuta

Il gambecchio comune (Calidris minuta (Leisler, 1812)) è un uccello della famiglia degli Scolopacidi.^[2]

Distribuzione e habitat

Questo uccello vive in tutta Europa, Africa e Asia (tranne Indonesia e Laos), su Papua Nuova Guinea, in Alaska e sulla costa occidentale di Canada, Stati Uniti e Messico. È di passo in Australia, Nuova Zelanda, nei Caraibi, in Islanda, sulle Isole Fær Øer, nelle Marianne Settentrionali e sulla Georgia del Sud e le Sandwich Australi.

Note

Mažasis bėgikas, sin. mažutis bėgikas (lot. Calidris minuta, angl. Little Stint, vok. Zwergstrandläufer) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis.

Tai mažiausias bėgikas, kiek mažesnis už žvirblį. Kūnas 14 cm ilgio, viršutinė pusė rausvai ruda su juodomis dėmėmis, viršugalvis rudas. Antuodegis pilkas. Vairuojamosios plunksnos pilkos. Vidurinės ir kraštinės uodegos plunksnos ilgesnės negu kitos. Apatinė kūno pusė balta, priekinė dalis rusvo atspalvio, išmarginta rusvomis dėmelėmis. Kojos ir snapas juodi.

Gyvena šiaurėje. Lietuvoje aptinkamas traukimo metu, gegužės ir rugpjūčio – rugsėjo mėn. Laikosi būreliais. Vikiteka

Burung Kedidi Kecil merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Calidris minuta.

Ciri-ciri

Burung Kedidi Kecil ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Kedidi Kecil mempunyai paruh tanpa gigi.

Jantung Burung Kedidi Kecil terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.

Pembiakan

Sebagai burung, Burung Kedidi Kecil membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.

Pautan luar

• Carian Google burung Kedidi Kecil.

De kleine strandloper (Calidris minuta) is een vrij kleine trekvogel uit de familie der strandlopers en snippen (Scolopacidae).

Woongebied en trek

Het is een zeer kleine steltloper die zich voortplant op de toendra in het hoge noorden van Europa en Azië. Als trekvogel legt hij een lange afstand af om te overwinteren in het zuiden van Afrika en Azië. Soms worden er ook exemplaren aangetroffen in Noord-Amerika. In de winter vlak voor de trek begint vormt hij grote groepen die ook uit andere soorten strandlopers bestaan en de verzamelplaatsen zijn modderbanken aan de kust of de randen van binnenmeren. Tijdens de trek wordt de kleine strandloper ook langs de Noordzeekust aangetroffen. In Nederland en België worden de meeste vogels in de maand september gezien.

Aantallen en voeding

De aantallen van deze vogels zijn direct gelinkt aan de bevolking van de Lemming. Als er weinig lemmingen zijn in bepaalde jaren in het broedgebied dan zijn de vogels die hen als prooi hebben als de Grote jager en de sneeuwuil namelijk gedwongen om uit te wijken naar de strandlopers. Zelf vangt de strandloper kleine ongewervelde diertjes die hij in de modder zoekt.

Uiterlijk

Het is een kleine vogel met een smalle donkere snavel, donkere poten en een snelle motoriek. Hierdoor is het een herkenbare soort om te onderscheiden in een groep standvogels. Het hoofdkenmerk wat ze onderscheidt van andere soorten strandlopers is de combinatie van een zeer smalle snavelpunt, tenen zonder zwemvliezen en een hoog bewegingsritme. De roep is een scherp kort geluid dat klinkt als "stt". Een volwassen exemplaar heeft een oranje zweem op de borstkas, een witte keel en een duidelijke witte V op zijn rug. In de winter is de pluimage minder duidelijk en vager en lijken jonge dieren en volwassenen meer op elkaar. Een jong exemplaar heeft blekere en vagere aftekeningen en een roze-achtige borst.

Voortplanting

De vogel maakt geen nest maar broedt op de barre grond waarin een kuiltje uitgehold wordt. In die kuil worden tussen de drie en vijf eieren gelegd door verschillende vrouwtjes. De vogel is duaal polygaam, wat inhoudt dat dekkingen vrijelijk tussen verschillende vogels plaatsvinden waardoor een legsel meerdere ouders kan hebben. Beide geslachten broeden ook onafhankelijk van elkaar verschillende legsels uit.

Natuurlijke hybride

In 1996 werden er door de Zweeds ornitholoog Lars Jonsson een natuurlijke kruising tussen de Kleine Strandloper en de Temmincks strandloper aangetroffen in het duinengebied bij Groote Keeten in de gemeente Zijpe bij Callantsoog.

• Jonsson, Lars (1996): Mystery stint at Groote Keeten: First known hybrid between Little and Temminck's Stint? Dutch Birding 18: 24-28.

Dvergsnipe er ein fugleart i snipefamilien.

Utsjånad

Vinterdrakt, El Fayoum, Egypt

Foto: Lip Kee Yap

Dvergsnipa vert 14 cm lang, med eit vengespenn på 34-37 cm, og har ein mørk, tynn nebb og mørke føtter. Raske rørsler skil arten frå andre vadarar, unnateke dei andre artane i slekta Calidris med mørke føter. Dei hekkende vaksne har eit oransjeaktig bryst, ein kvit hals og ein tydeleg kvit v på ryggen. I vinterdrakt er identifisering vanskelegare.

Utbreiing

Arten hekkar ved kysten og innsjøar i arktiske område i Asia og Europa. Talet på fuglar avheng av populasjonen av lemen. I dårlege lemenår tek «rovfuglar» som jo og snøugle hekkande arktiske vadarar i staden.

Hekking

Fuglane legg reiret med 3-5 egg på marka . Dvergsnipa er polygam, og hannen og hoa kan ha separate kull.

Føde

Fuglane et små virvellause dyr som dei finn på mudderbankar.

Trekktilhøve

Dvergsnipa er ein trekkfugl som flyg til Afrika og det sørlege Asia. Om vinteren og på trekket lever dvergsnipene i flokkar saman med andre artar i same slekta, spesielt myrsnipe.

Kjelder

Dvergsnipe (Calidris minuta) er en av de minste snipefuglene. Den hekker i arktiske deler av Europa og Asia, og er en trekkfugl som overvintrer i Afrika og Sør-Asia. Den gjester av og til Nord-Amerika. Dvergsnipe lever i flokker om vinteren, og noen ganger dannes det store flokker med andre Calidris arter, spesielt myrsnipe, på mudderbanker eller ved kanten av innlands pytter.

Antallet av denne arten (også tundrasnipe) avhenger av populasjonen av lemen. I dårlige lemenår, vil «rovfuglene» som joer og snøugle ta hekkende arktiske vadere i stedet.

Dvergsnipe blir 14 centimeter lange, med et vingespenn på 34-37 cm, og har et mørkt, tynt nebb og mørke føtter. Raskere bevegelser kjennetegner denne arten fra de andre vadere, med unntak av andre arter i Calridris med mørke føtter. De hekkende voksne har et oransjeaktig bryst, en hvit hals og en tydelig hvit v på ryggen. I vinterdrakt er identifisering vanskeligere.

Denne fuglen hekker på bakken og legger 3-5 egg. Den er polygam, og hannen og hunnen kan ha separate kull.

De livnærer seg av små virvelløse dyr som de finner på mudderbanker.

Dvergsnipa er en av artene hvor AEWA (Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds) gjelder.

Eksterne lenker

• (sv) dvergsnipe hos Dyntaxa
• (en) dvergsnipe – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) dvergsnipe i Encyclopedia of Life
• (en) dvergsnipe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) dvergsnipe hos Fossilworks
• (en) dvergsnipe hos Fauna Europaea
• (en) dvergsnipe hos NCBI
• (en) dvergsnipe hos ITIS
• (en) Kategori:Calidris minuta – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Calidris minuta – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

Biegus malutki (na lewo) i biegus zmienny w ujściu Redy do Zatoki Puckiej.

Biegus malutki (Calidris minuta) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Występowanie

Obszary lęgowe ciągną się od północnej Skandynawię przez południową Nową Ziemię, północno-zachodnią i północno-centralną Syberię po Wyspy Nowosyberyjskie i Janę. Zimowiska znajdują się na obszarze od basenu Morza Śródziemnego i Afrykę przez Półwysep Arabski i Zatokę Perską na wschód po subkontynent indyjski i Mjanmę. Nieliczne osobniki zimują w południowo-wschodniej Wielkiej Brytanii i na Madagaskarze^[3].

Cechy gatunku

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie godowej wierzch ciała rdzawy, pokryty ciemnymi plamami. Jasne plamy układają się na grzbiecie w kształt litery „V”. Spód ciała i brew biała. Nogi i dziób ciemne. W szacie spoczynkowej wierzch ciała ciemnoszary, zaś pierś szarawa. Spód ciała w każdej szacie biały^[4].

Wymiary średnie

dł. ciała 13–14 cm^[3]
rozpiętość skrzydeł 28–31 cm^[3]
masa ciała 17–44 g^[3]

Biotop

W sezonie lęgowym środowiskiem życia tych ptaków jest arktyczna tundra położona na nizinach. W zachodniej części zasięgu biegusy malutkie były jednak notowane powyżej 1000 m n.p.m. Preferują suche tereny z karłowatymi wierzbami przylegające do bagien oraz obszarami, w których mchy i cibory poprzetykane są tufurami z bażynami (Empetrum). Na zimowiskach przebywają na wybrzeżu, na przykład w estuariach na połaciach piasku czy błota, w zamkniętych lagunach, przy nadbrzeżnych strumieniach i na solniskach. Spotykane są również w interiorze na podmokłych terenach, na przykład polach ryżowych^[5].

Wędrówki

Biegy malutkie wędrują nocą. Podczas przelotów można obserwować je w głębi kontynentu europejskiego od sierpnia do października^[6]. W trakcie wędrówki zatrzymują się na błotnistych brzegach różnych zbiorników wodnych, brzegi rzek, pojawiające się okresowo zbiorniki wodne i wybrzeża^[5].

Gniazdo

Na ziemi. Ma formę zagłębienia w suchym podłożu, skąpo wyściełanego^[4], niekiedy kilkoma listkami^[6]. Przeważnie gniazdo znajduje się na terenie otwartym, czasami tylko pod osłoną roślinności^[5].

Jaja

Składają w czerwcu-lipcu 4 jaja. Ich skorupka jest oliwkowa, zdobiona ciemnymi plamkami. Średnie wymiary: 29 na 20,7 mm (liczby zmierzonych jaj nie podano)^[4].

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres około 20 dni przez obydwoje rodziców. Zdarzają się jednak przypadki poligamii, zarówno wśród samców jak i samic^[3].

Pożywienie

Bezkręgowce. Poszukują ich zarówno za dnia, jak i nocą^[6]. Skład pożywienia zmienia się sezonowo. W sezonie lęgowym polegają głównie na dorosłych i larwach muchówek (Diptera), w szczególności larwy komarów i koziułkowatych. Poza sezonem lęgowym brodźce piskliwe mają bardziej urozmaiconą dietę, zawiera również mrówki, błonkoskrzydłe (Hymenoptera), różne owady wodne, pierścienice, niewielkie mięczaki, skorupiaki, wodopójki, błonkoskrzydłe, chrząszcze i materię roślinną^[5].

Ochrona

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej^[7]. Według IUCN ma status najmniejszej troski (LC, Least Concern; stan w 2018). Na południowo-wschodnim wybrzeżu Indii ptakom tym zagraża nielegalny odłów, przekształcanie środowiska przez przemysł solny. W Walvis Bay (Namibia) zimowiska biegusów malutkich są niszczone między innymi przez rozwój przedmieść i portów, do tego ptaki niepokojone są przez turystów. Biegusy malutkie są podatne na ptasią malarię oraz botulizm^[5].

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski

Linki zewnętrzne

• ptaki.info

Przypisy

Calidris minuta - MHNT

O pilrito-pequeno (Calidris minuta), também conhecido como maçarico-pequeno (no Brasil),^[1] é uma ave limícola da família Scolopacidae. É parecido com o pilrito-de-temminck, do qual se distingue pelas patas pretas e pela plumagem malhada.

Nidifica nas regiões árcticas e inverna sobretudo nas costas da África ocidental. Em Portugal ocorre principalmente como migrador de passagem.

Subespécies

A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).

Pobrežník malý^[2] (Calidris minuta) je druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Hniezdi v močaristej tundre západnej a strednej palearktickej oblasti. Na Slovensku je pravidelný migrant zistený na piesčitých alebo bahnitých brehoch vodných tokov a vodných plôch v 14,20 % mapovacích kvadrátov.^[3]. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov pobrežník malý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je stúpajúci, Európska populácia je stabilná.^[1]

Výskyt a stav na Slovensku

Ekosozologický status v roku 1995 Im - nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V roku 1998 žiadny. Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.^[3]

Galéria

• V zimnom šate

• Dospelý v septembri

• Vajce

• Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu

Referencie

1. ↑ ^{a b} IUCN Red list 2019.2. Prístup 23. júla 2019.
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov sveta [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010, rev. 2016-10-23, [cit. 2016-11-01]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b} DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autor druhu Štefan Danko. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Pobrežník malý, s. 271 - 272.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pobrežník malý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pobrežník malý

Småsnäppa (Calidris minuta) är en liten fågel i familjen snäppor som häckar i de arktiska delarna av palearktis.^[2]

Utseende och läte

Småsnäppan är 14 centimeter lång och har ett vingspann på 34-37 centimeter.^[3] Genom sin storlek, tunna mörka näbb, mörka ben och snabba rörelser skiljer den sig från andra vadarfåglar utom från de andra arterna inom släktet Calidris. Häckande adulta fåglar har orange bröst, vit hals och ett kraftigt vitt V på ryggen. Vinterdräkten är ganska enfärgat grå och svårare att identifiera. Juvenilerna har ljusa strimmor på hjässan och rosaaktigt bröst. Lätet är ett skarpt "stitt".

• Adult i vinterdräkt fotograferad i El Fayoum, Egypten den 5 januari.

• 

Utbredning och systematik

Småsnäppan är en långflyttare som häckar i arktiska områden i Europa och Asien. Några enstaka gånger har den häckat i fjällen i Sverige. Den är övervintrar i Afrika och södra Asien. På vintern bildar den stora flockar med andra småvadare, som kärrsnäppa och mosnäppa, och uppträder vid leriga stränder eller vid randen av vattensamlingar inåt land.

Antalet fåglar är, liksom för spovsnäppan, beroende av beståndet av lämlar eftersom labbar och fjälluggla istället tar häckande vadarfåglar när lämmelpopulationen är liten.

DNA-studier antyder att småsnäppans närmaste släktingar är de amerikanska vadarna vitgumpsnäppa och dvärgsnäppa.^[4]

Ekologi

Småsnäppan livnär sig av små ryggradslösa djur som den pickar upp ur leran. Boet är en grund grop i jorden, där 3-5 ägg läggs. Honan är ofta polygam och överlåter åt hanen att ruva en kull medan hon lägger en ny i ett annat revir.

Småsnäppan och människan

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till 1,6-1,7 miljoner individer.^[1]

Namn

Förr kallades småsnäppan i delar av Sverige för lilla strandvipan.^[5] Den har också kallats småvipa eller småpytta.^[6]

Referenser

Texten bygger bland annat på en översättning av engelskspråkiga wikipedias artikel Little Stint

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Calidris minuta Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 6 januari 2014.
2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
3. ^ Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 292. ISBN 978-91-7424-039-9
4. ^ Gibson, R. (2010), “Phylogenetic Relationships among the Scolopaci (Aves: Charadriiformes): Implications for the Study of Behavioural Evolution”, M.Sc. thesis, University of Toronto.
5. ^ Sven Nilssons Foglarna 1858
6. ^ Tyrberg, Tommy (1996) Svenska fåglars namn, Stockholm, Sveriges ornitologiska förening

Källor

• Roland Staav & Thord Fransson (1991) Nordens fåglar, andra upplagan, Stockholm, ISBN 91-1-913142-9

Externa länkar

• Artportalen: Dagens fynd – senaste observationerna – bilder
• Wikimedia Commons har media som rör småsnäppa.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Küçük kumkuşu (Calidris minuta), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir kumkuşu türü.

Çok küçük bir kumkuşudur. Arktik Avrupa ve Asya'da görülürler, uzun mesafe göçmenleridirler, kışı güneyde Afrika ve güney Asya geçirirler. Ara sıra nadiren Kuzey Amerika'da görülürler. Kışın toplu halde yaşarlar, kıyısal çamurlu arazilerde veya iç bölge küçük göllerinin kenarlarında bazen diğer Calidris türleri, özel olarak kara karınlı kumkuşu ile büyük sürüleri oluştururlar. İyi koyulukta gagası, koyu bacakları ve çabuk hareketleri vardır. Ötüşü tiz bir "stit" tir. Kış kuş tüyünde ayırt etmek zordur. Yavruların soluk taç çizgileri ve pembemsi bir göğsü vardır. 3-5 yumurtayı koydukları yuvaları basit bir yer kazımasıdır. Çok eşlidirler, erkek ve dişi ayrı kuluçkaya yatabilir. Çamurun içinden seçtikleri küçük omurgasız hayvanlarla beslenirler.

• 1 Опис
  • 1.1 Зовнішній вигляд
  • 1.2 Звуки
• 2 Поширення
• 3 Чисельність та її динаміки
• 4 Гніздування
• 5 Живлення
• 6 Охорона
• 7 Посилання
• 8 Література
• 9 Джерела

1. ↑ Фесенко Г. В., Бокотей А. А. Птахи фауни України (польовий визначник). — К., 2002. — 416 с. — ISBN 966-7710-22-X.
2. ↑ Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud An Atlas of Wader Populations in Afrika and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1
3. ↑ BirdLife International 2012. Calidris minuta. In: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. . Downloaded on 09 January 2014. (англ.)
4. ↑ BirdLife International. Birds in Europe: population estimates, trends and conservation status. — Cambridge, UK: BirdLife International, 2004. — 374 pp. (BirdLife Conservation Series No. 12).
5. ↑ Жизнь животных / Под ред. В.Д. Ильичева, А.В. Михеева. — М. : Просвещение, 1986. — 527 с.

Calidris minuta là một loài chim trong họ Scolopacidae.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Calidris minuta tại Wikispecies

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Местообитание
• 3 Размножение
• 4 Питание
• 5 Примечания
• 6 Литература
• 7 Ссылки

小濱鷸（学名：Calidris minuta）为鷸科濱鷸屬下的一个种。

参考文献

扩展阅读

ヨーロッパトウネン（ヨーロッパ当年、学名：Calidris minuta）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種である。ニシトウネンとも呼ばれる。

分布[編集]

スカンジナビア半島からシベリアにかけての北極圏で繁殖し、冬はヨーロッパ南部の地中海沿岸、アフリカ中南部、西南アジアの海岸部に渡りをおこない越冬する。

日本へは数少ない旅鳥または冬鳥として、少数が渡来する。

形態[編集]

全長約14cm。トウネンとよく似ているが、わずかに小型であり、脚がより細長く見える。冬羽では上面は灰色で、下面は白色。夏羽は上面と頭頂から胸側は赤褐色。幼羽は背と肩羽上列の境界に、白いはっきりとしたV字模様がある。喉は白い。

嘴はやや短めで、わずかに下に曲がっている。

雌雄同色である。

生態[編集]

非繁殖期は、干潟や、内陸の湿地や水田、川などに生息し群れで行動するが、日本では単独か数羽での渡来がほとんどである。トウネンの群れに混じっていることが多い。繁殖期にはツンドラに生息する。

水辺を歩き回りながら、昆虫やゴカイなどを食べる。

地上に巣をつくり、普通4卵を産む。

「チッ」「ピッ」と鳴く。

Sibley分類体系上の位置[編集]

画像[編集]

左がヨーロッパトウネン。

参考文献[編集]

• 叶内拓哉『 山渓ハンディ図鑑7　日本の野鳥』、山と渓谷社 1998年
• 真木広造他　『日本の野鳥590』、平凡社、2000年
• 桐原政志 『日本の鳥550 水辺の鳥』、文一総合出版、2000年

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧