Los carpes (Carpinus) son un xéneru d'árboles relativamente pequeños de madera duro, na familia de les Betulaceae, anque dellos botánicos dixebren a Corylus y a Ostrya nuna segregada familia de les Corylaceae. Les 30-40 especies atópense travesando munches de les rexones templaes del hemisferiu norte, cola mayor cantidá d'especies nel este d'Asia, particularmente China. Solo dos especies son d'Europa, y solo una nel este de Norteamérica.
Les fueyes son caducifolies, alternes, simples con marxe serráu, y varien de 3-10 cm en llargor. Les flores se polinizan col vientu; los amentos prodúcense en primavera. Les flores machu y fema tán en distintes flores, nel mesmu árbol (monoico). El frutu ye una pequeña nuez de cerca de 3-6 mm de llargor, suspendida nuna bráctea foyosa; la bráctea puede ser trilobulada o simple oval, y ye llixeramente asimétrica. L'asimetría de les ales de les granes produz-yos un xiru al cayer, ameyorando la dispersión pol vientu. La forma de la nala ye importante na identificación de distintes especies. Hai de 10 a 30 granes en cada amento.
Esta especie ye alimentu de les bárabos de delles especies de Lepidoptera, incluyendo Epirrita autumnata, Hemithea aestivaria, Colotois pennaria, Amphipyra berbera, Operophtera brumata (rexistrada en Quercus palustris), y Coleophora C. currucipennella y C. ostryae.
El carpe oriental (Carpinus orientalis) ye del sudeste d'Europa y sudoeste d'Asia, en sitios calorosos y secos a más baxes altitúes que C. betulus, ye un árbol peqeuño, raramente supere 10 m d'altor y frecuentemente ye arbustiva. Tien pequeñes fueyes, de 3-5 cm long. Les granes difieren de C. betulus en tener una simple bráctea (non trilobada), de cerca de 2 cm de llargor.
El carpe xaponés (Carpinus japonica) ye similar a C. orientalis en tener bráctees unilobadas, pero difier en tener fueyes más grandes, de 8-10 cm de llargor.
La especie norteamericana, carpe americanu (Carpinus caroliniana) ye similar a C. betulus en tamañu de fueya y en forma. La bráctea ye trilobada, pero menos fonda qu'en C. betulus.
La madera ye bien dura, tomando'l nome de madera de fierro, por ello pocu usada por cuenta de la dificultá de laboreo. Sicasí emplégase pa ferramientes, ruedes de coches y demás situaciones de muncha fortaleza.
El xéneru foi descritu por Carlos Linneo y publicáu en Species Plantarum 2: 998. 1753.[2] La especie tipo ye: Carpinus betulus L.
El nome científicu botánicu pal xéneru, Carpinus, ye'l nome orixinal en llatín pa la especie europea.
Los carpes tán estrechamente emparentaos con otres betuláceas, como los carpes lupulinos y los ablanares, pero la mayor parte de los autores siguen calteniéndolo como xéneros separaos. El xéneru Carpinus inclúi ente 30 y 35 especies. He equí una seleición de les especies más frecuentes:[3]
Los carpes (Carpinus) son un xéneru d'árboles relativamente pequeños de madera duro, na familia de les Betulaceae, anque dellos botánicos dixebren a Corylus y a Ostrya nuna segregada familia de les Corylaceae. Les 30-40 especies atópense travesando munches de les rexones templaes del hemisferiu norte, cola mayor cantidá d'especies nel este d'Asia, particularmente China. Solo dos especies son d'Europa, y solo una nel este de Norteamérica.
Vələs (lat. Carpinus)[1] - tozağacıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2] Azərbaycanda Pip adi ilə məşhurdur.
Azərbaycanın milli xörəyi olan PİP dolmasının hazirlanmasında istifadə olunur. Lazım olan ərzaqlar
Hazırlanma qaydası
Qoyun ətinin yumşaq hissəsi baş soğanla birlikdə ət-çəkən maşından keçirilir. Qiyməyə yumuru düyü, xırda doğranılmış göyərti (keşniş, şüyüd, nanə), duz, istiot və bəzi hallarda isladılmış noxud ləpəsi qatılır.
Təzə vələs-(pip) yarpaqları qaynar suda pörtlədilir, duza qoyulmuş yarpaqlar isə yarımhazır vəziyyətə gəlincə suda bişirilir. Qiymə yaxşı qarışdırılır. Hər yarpağa orta hesabla 25 q. qiymə bükülüb qazana yığılır, üzərinə su tökülüb hazır olana kimi (bir saat) bişirilir. Stola verildikdə ayrıca qabda qatıq qoyulur.
Vələs (lat. Carpinus) - tozağacıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi. Azərbaycanda Pip adi ilə məşhurdur.
Carpí (Carpinus) és un gènere de plantes amb flor dins la família de les betulàcies. El nom botànic del gènere, correspon al nom llatí original de les espècies europees.
Tot i que alguns autors van situar el gènere juntament amb els gèneres Corylus (avellaners) i Ostrya fins a la família separada Coryloideae, els botànics moderns el situen dins les betulàcies, a la subfamília Coryloideae.
Les espècies del gènere Carpinus tenen una mida que va de petita a mitjana, sent el Carpí el més alt, podent assolir els 32 metres d'alçada.[1] Són arbres de fulles caduques, les quals són alternades, tenen un marge serrat i fan entre 3 i 10 centímetres de llarg. Les flors són aments penjants que es pol·linitzen amb l'acció del vent i que surten a la primavera. Els mascles i les femelles es troben en aments separats, però en el mateix arbre (monoècia). El fruit és una petita nou d'entre 3 i 6 centímetres, que es troba parcialment coberta per una bràctea, la qual pot tenir tant 3 lòbuls com un simple oval, i és lleugerament asimètrica. Aquesta asimetria dels lòbuls de la llavor fa que giri sobre si mateixa quan cau, millorant la seva dispersió amb el vent. La forma dels lòbuls de la llavor és important per la identificació de l'espècie. En general els aments contenen entre 10 i 30 llavors.
Les 37 espècies vivent estan distribuïdes a gran part de les zones temperades de l'hemisferi nord, amb una gran concentració d'espècies a l'Àsia, i en particular a la Xina. El gènere és originari d'Euràsia amb només dues espècies a Europa, una única espècie a l'Amèrica del Nord i una altra a Mesoamèrica.[2][3][4][5][6] A la península Ibèrica només es troba en una extensió molt reduïda del Pirineu al País Basc, tot i que els estudis pol·línics evidencien una presència molt més estesa durant el paleolític.
Els arbres del gènere Carpinus serveixen d'aliment a les larves d'algunes espècies de lepidòpter com Epirrita autumnata, Hemithea aestivaria, Colotois pennaria, Amorpha juglandis, Amphipyra berbera o Operophtera brumata, entre d'altres.[7]
La fusta del carpí és molt apreciada en ebenisteria per la seva duresa (més que la del roure). D'aqui prové el seu nom en anglès ironwood ("pal de ferro").[8] El duramen assecat és gairebé blanc i s'utilitza per fer elements decoratius. En general s'utilitza molt poc en fusteria, en part a causa de la dificultat de treballar la seva fusta. Només s'utilitza per construir taules de tallar, mànecs d'eines, rodes de cotxe, formes de sabates, i altres productes en què es requereix una fusta molt dura. Potser el més interessant són clavilles d'engranatges de màquines simples, com els molins de vent tradicionals.[8] També s'utilitza en sòls de parquet i per a la fabricació de peces d'escacs.
Espècies acceptades:[2]
Carpí (Carpinus) és un gènere de plantes amb flor dins la família de les betulàcies. El nom botànic del gènere, correspon al nom llatí original de les espècies europees.
Habr (Carpinus) je rod stromů, vzácně keřů. Květy jsou jednopohlavné, v oddělených květenstvích. V samčích jehnědách jsou jednotlivé květy umístěny jednotlivě v úžlabí listenů, okvětí i listénce u nich chybí, tyčinek obsahují 4-12. Samičí květy jsou uspořádány také v jehnědách a mají šupinkovité okvětí a 2 nitkovité blizny. Plod je oříšek s křídlem, které vzniklo srůstem 3 listénců. Opylování i rozšiřování plodů se děje pomocí větru.
Původně byl rod habr zařazen do čeledě habrovitých v řadu břízotvarých. S nástupem taxonomického systému APG III byla čeleď habrovitých i řád břízotvarých zrušeny a rod habr byl přeřazen do čeledě břízovitých umístěnou do řádu bukotvarých.
Kolem 35 druhů je rozšířeno po celém mírném pásu s. polokoule, nejvíce ve v. Asii. V České republice je původní jen jeden druh: habr obecný (Carpinus betulus). Jiné druhy můžeme vidět jen velmi vzácně v arboretech, např. habr východní (Carpinus orientalis), původem z JV Evropy, dále habr japonský (Carpinus japonica) a habr srdčitý (Carpinus cordata), oba původem z v. Asie.
Nejčastěji se habr obecný vyskytuje v hojně vlhkých půdách, nivních či záplavových oblastech. Je možno jej spatřit i jako součást živého plotu v zahradách (např. v Květné zahradě v Kroměříži[1]) nebo na veřejném prostranství. Nevšedním využitím je habr obecný jako materiál pro vybudování stěn přírodního bludiště.
Habr (Carpinus) je rod stromů, vzácně keřů. Květy jsou jednopohlavné, v oddělených květenstvích. V samčích jehnědách jsou jednotlivé květy umístěny jednotlivě v úžlabí listenů, okvětí i listénce u nich chybí, tyčinek obsahují 4-12. Samičí květy jsou uspořádány také v jehnědách a mají šupinkovité okvětí a 2 nitkovité blizny. Plod je oříšek s křídlem, které vzniklo srůstem 3 listénců. Opylování i rozšiřování plodů se děje pomocí větru.
Slægten Avnbøg (Carpinus) er udbredt i Europa, Østasien og Nordamerika med ca. 15 arter. Avnbøgene er træer eller buske med meget tungt og massivt ved. Bladene er løvfældende og spredtstillede med savtakket rand. Blomsterne er samlet i hængende rakler, der ofte først ses under løvspringet. De hanlige blomster sidder enkeltvis i højbladets bladhjørne, mens de hunlige sidder parvist i højbladets bladhjørne. Hver hunblomst er omsluttet af et ægformet eller trelappet hylsterblad, der er dannet ud fra højbladet og to forblade. Frugterne er enlige nødder. Her beskrives kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her.
Beskrevne arter
Die Hainbuchen[1] oder Weißbuchen[2] (Carpinus) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Birkengewächse. Es sind sommergrüne Bäume oder hohe Sträucher der gemäßigten Gebiete der Nordhalbkugel von Europa bis zum Verbreitungsschwerpunkt in Ostasien. Zwei Arten (Carpinus caroliniana und Carpinus tropicalis) kommen in Nord- und Mittelamerika vor. Die einzige in Mitteleuropa heimische Art ist die Gewöhnliche Hainbuche. Trotz ihres Namens sind die Hainbuchen nicht näher mit den Buchen verwandt.
Die Hainbuchen-Arten sind sommergrüne Bäume oder manchmal Sträucher. Die Rinde ist grau, glatt oder schuppig. Die Zweige sind dünn. Die Knospen sind spitz kegelförmig oder eiförmig und liegen an den Zweigen an, Endknospen fehlen. Die Knospenschuppen sind in vier Längszeilen angeordnet. Die Laubblätter stehen wechselständig in zwei Zeilen. Die Nebenblätter sind hinfällig oder bleiben bis zum Blattabfall erhalten. Die Blattspreite ist einfach und unregelmäßig doppelt oder einfach gesägt. Es werden abhängig von der Art sieben bis 34 Nervenpaare gebildet.[3][4]
Die Hainbuchen-Arten sind einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Die Blütenstände erscheinen mit dem Blattaustrieb. Die männlichen Blütenstände sind hängende, zylindrische Kätzchen mit zahlreichen überlappenden Tragblättern. Sie wachsen an blattlosen oder wenigblättrigen Kurztrieben. Die Blüten wachsen einzeln in den Achseln der eiförmigen Tragblätter. Sie besitzen weder Perigon noch Vorblatt und haben drei bis 12 Staubblätter mit an der Spitze gegabelten Staubfäden und zweikammrigen Staubbeuteln mit getrennten und an der Spitze behaarten Theken. Die weiblichen Blütenstände sind aufrechte und später hängende, behaarte Kätzchen mit fünf bis 20 Blüten an den Enden junger, beblätterter Triebe. Je zwei Blüten wachsen in den Achseln der eiförmigen und hinfälligen Tragblätter. Sie haben ein unscheinbares Perigon und ein eiförmiges oder dreilappiges Vorblatt. Der Fruchtknoten ist zweifächrig, die zwei fadenförmigen Narben sind rot.[3][4][5]
Die Früchte wachsen zu mehreren in bis zu 15 Zentimeter langen ährigen Fruchtständen mit 1 bis 4 Zentimeter langen Stielen. Als Früchte werden 3 bis 10 Millimeter lange, eiförmige, mehr oder weniger abgeflachte, längsrippige Nüsse gebildet, die am Grund mit dem eiförmigen oder dreilappigen, deutlich geaderten Vorblatt verwachsen sind. Die Flügel sind stets viel länger als die Nuss.[3]
Die Chromosomengrundzahl beträgt x=8.[5]
Die Hainbuchen (Carpinus) sind eine Gattung der Familie der Birkengewächse (Betulaceae) in der Ordnung der Buchenartigen (Fagales). Innerhalb der Birkengewächse bilden die Hainbuchen zusammen mit den Hopfenbuchen (Ostrya), den Haseln (Corylus) und der Gattung Ostryopsis die Unterfamilie der Haselnussgewächse (Coryloideae), die von manchen Autoren auch als eigene Familie geführt wird.[6] Die Gattung wurde von Carl von Linné in seinem Werk Species Plantarum 1753 erstmals wissenschaftlich gültig beschrieben.[4] Der von ihm gewählte Gattungsname Carpinus stammt aus dem Lateinischen und wurde schon von den Römern für die Hainbuche verwendet.[7]
Die Hainbuchen-Arten sind von Europa bis Ostasien verbreitet, wobei der Verbreitungsschwerpunkt in Ostasien liegt. Eine Art, die Amerikanische Hainbuche (Carpinus caroliniana) ist in Nordamerika heimisch, eine weitere, Carpinus tropicalis, in Mexiko bis Mittelamerika.[5] Nach der Flora of China werden etwa 50 Arten unterschieden, davon sind 33 in China heimisch, 27 davon kommen nur dort vor.[4]
Folgende Arten werden angegeben:[8]
Das Holz der Hainbuchen ist von geringer wirtschaftlicher Bedeutung. Aufgrund der Härte wird es besonders in Europa zur Herstellung von Hammerköpfen, Werkzeugstielen[10] und Schlagzeugsticks[11] verwendet.
Die Hainbuchen oder Weißbuchen (Carpinus) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Birkengewächse. Es sind sommergrüne Bäume oder hohe Sträucher der gemäßigten Gebiete der Nordhalbkugel von Europa bis zum Verbreitungsschwerpunkt in Ostasien. Zwei Arten (Carpinus caroliniana und Carpinus tropicalis) kommen in Nord- und Mittelamerika vor. Die einzige in Mitteleuropa heimische Art ist die Gewöhnliche Hainbuche. Trotz ihres Namens sind die Hainbuchen nicht näher mit den Buchen verwandt.
Los calpres constituisson un genre d'arbres e arbrilhons de la famila de las Betulacèas (anciana de familha de las Corilacèas ara integrada a las Betulacèas). Aquel genre (Carpinus) compte una trentena d'espècias de las regions temperadas de l'emisfèri nòrd, d'Asia menora e d'Euròpa. Dona una fòrça bona lenha, de bonas fustas de tornar e autras fustas.
Lo mot calpre ven del latin carpĭnus.
Los calpres son d'arbres podent mesurar fins a 25 mètres, de ffuèlhas marcescentas, altèrnas, pichonas (de 3 a 10 cm de long), simplas, amb lo bòrd del limbe finament dentat.
Las flors son regropadas en inflorescéncias, en forma de catons pendents, polinizadas pel vent. Las flors masclas e femes se trapan sus de catons diferents mas ambedos sèxes son presents sus cada planta (espècia monoïca). Las flors mascla sens periant son pas qu'etaminas au nombre de 10 a 20. Las flors femes an un pistil constituida d'un ovari de doas lòtjas subremontadas de dos estigmats amb un calici.
Los fruchs son d'aquènis linhoses de 3 a 6 mm de long, logats a una bractèa en forma de fuèlha simpla o trilobada que forma una ala favorizant lor espandiment. Mai sovent i a de 10 a 30 granas per caton.
Las espècias de calpre son originàrias des regions temperadas de l'emisfère nòrd, subretot de regions d'Orient Extrèm coma la China. Una sola espècia es d'origina nordamericana Carpinus caroliniana) e dos son europèas (Carpinus betulus e Carpinus orientalis).
La selva naturala mai granda de calpres d'Euròpa es la Selva d'Hardt a l'èst de la region de Mülhausen.
Segon Kew GardenWorld Checklist(22 déc. 2010)[1]:
Lo calpre Carpinus betulus que se talha plan es sovent plantat coma arbre d'ornament dins los pargues e jardins, e per realizar d'andanas (Calprenedas) e de plaisses.
La fusta dels calpres es fòrça dura, densa t blanca e la dificultat encontrada per ne far d'òbras limitèt son utilizacion. Pasmens es cercat pels usatges demadant una fusta dura, coma las bancas dels maselièrs, de macetas o de margues. Es tanben utilizat coma lenha (brasas excellentas) et en tornatge.
Lo poder calorific del calpre es d'entre los mai nauts de las espècias d'arbres europèus. Son carbon va plan per las fargas.
Los calpres constituisson un genre d'arbres e arbrilhons de la famila de las Betulacèas (anciana de familha de las Corilacèas ara integrada a las Betulacèas). Aquel genre (Carpinus) compte una trentena d'espècias de las regions temperadas de l'emisfèri nòrd, d'Asia menora e d'Euròpa. Dona una fòrça bona lenha, de bonas fustas de tornar e autras fustas.
Carpinus je rod grabova iz porodice Betulaceae. Porijeklo imena mu nije pouzdano utvrđeno; smatra se da proizilazi od keltskih riječi karr = drvo) + penne = glava, što je bilo staro ime za grab kod Rimljana, ili dolazi od grčkog karpinos (= plodonosan). Svi grabovi imaju tvrdo drvo, sa stablom . Ove cvjetnice uključuju 30–40 priznatih vrsta, koje se javljaju u većem dijelu umjerenih područja Sjeverne hemisfere. Carpinus betulus može se naći u Evropi Turskoj i Ukrajini.[1][2][3]
Najvažnija vrsta je obični grab (Carpinus betulus), koji ima veoma tvrdo drvo, žilavo i teško za cjepanje, pa se koristi za izradu raznog alata, kao i za ogrjev. Druga poznata vrsta bjelograb ili bijeli grab (Carpinus orientalis); drvo niskog rasta, ali također čvrsto, pa se koristi u stolarstvu.
Os carpins[1] (scientificament, o chenero Carpinus) son un chenero d'árbols de fuella caduca en a familia Betulaceae, anque qualques autors el deseparan en chunto con Ostrya y Corylus (as avellaneras) en una altra familia, dita Corylaceae.
O chenero Carpinus enclui arredol de 30 u 40 especies, destribuitas arredol d'os territorios temperatos de l'hemisferio norte, especialment en l'este d'Asia, con o numer més alto d'ellas trobables en a China. En Europa no sen conoix si que dos especies, y una sola en Nordamerica, destacando-se-ne Carpinus carpe perque se ye quiesto cultivar coma árbol ornamental en parques y chardins en tot arredol d'o mundo.
As fuellas suyas son simples y de destribución alternas en a branca, con a ladera serrata que las fa de recordar muito en as fuellas d'os urmos d'as que son quasi que iguals y se i podereban trafucar de no estar perque os urmos las i tienen con a ladera inferior (per a on que se fusionan en o peciolo) con o perfil asimetrico mientres que en os carpins i son simetricas. As flors son deseparatas en diferents inflorescencias, masculinas d'una man, femeninas de l'altra, y la polenización se i fa per o viento. O fruito ye una nuez chiqueta («nucula») guardada per tres bractias follars, que gosan estar trilobulatas u simplas de forma oval, y per estar asimetricas fan que os luletz chiren en l'aire quan cayen de l'árbol ta tierra. A forma d'as bractias las fa clasificaderas per a especie.
Os carpins en as nuestras latitutz, quan son bordes, se gosan trobar asociatos en as faberas per compartir con ixes árbols, os fabos, muitas d'as suyas necesidatz d'humedat y habitat.
Carpinus është grup i vogë i familjes Betulaceae. Në Shqip njihet si krrabe grabuje.
Carpinus je rod grabova iz porodice Betulaceae. Porijeklo imena mu nije pouzdano utvrđeno; smatra se da proizilazi od keltskih riječi karr = drvo) + penne = glava, što je bilo staro ime za grab kod Rimljana, ili dolazi od grčkog karpinos (= plodonosan). Svi grabovi imaju tvrdo drvo, sa stablom . Ove cvjetnice uključuju 30–40 priznatih vrsta, koje se javljaju u većem dijelu umjerenih područja Sjeverne hemisfere. Carpinus betulus može se naći u Evropi Turskoj i Ukrajini.
Najvažnija vrsta je obični grab (Carpinus betulus), koji ima veoma tvrdo drvo, žilavo i teško za cjepanje, pa se koristi za izradu raznog alata, kao i za ogrjev. Druga poznata vrsta bjelograb ili bijeli grab (Carpinus orientalis); drvo niskog rasta, ali također čvrsto, pa se koristi u stolarstvu.
Os carpins (scientificament, o chenero Carpinus) son un chenero d'árbols de fuella caduca en a familia Betulaceae, anque qualques autors el deseparan en chunto con Ostrya y Corylus (as avellaneras) en una altra familia, dita Corylaceae.
O chenero Carpinus enclui arredol de 30 u 40 especies, destribuitas arredol d'os territorios temperatos de l'hemisferio norte, especialment en l'este d'Asia, con o numer més alto d'ellas trobables en a China. En Europa no sen conoix si que dos especies, y una sola en Nordamerica, destacando-se-ne Carpinus carpe perque se ye quiesto cultivar coma árbol ornamental en parques y chardins en tot arredol d'o mundo.
As fuellas suyas son simples y de destribución alternas en a branca, con a ladera serrata que las fa de recordar muito en as fuellas d'os urmos d'as que son quasi que iguals y se i podereban trafucar de no estar perque os urmos las i tienen con a ladera inferior (per a on que se fusionan en o peciolo) con o perfil asimetrico mientres que en os carpins i son simetricas. As flors son deseparatas en diferents inflorescencias, masculinas d'una man, femeninas de l'altra, y la polenización se i fa per o viento. O fruito ye una nuez chiqueta («nucula») guardada per tres bractias follars, que gosan estar trilobulatas u simplas de forma oval, y per estar asimetricas fan que os luletz chiren en l'aire quan cayen de l'árbol ta tierra. A forma d'as bractias las fa clasificaderas per a especie.
Os carpins en as nuestras latitutz, quan son bordes, se gosan trobar asociatos en as faberas per compartir con ixes árbols, os fabos, muitas d'as suyas necesidatz d'humedat y habitat.
Carpinus është grup i vogë i familjes Betulaceae. Në Shqip njihet si krrabe grabuje.
Càrme[1] o Càrne[2], Hétrésse (Carpinus)
Càrme o Càrne, Hétrésse (Carpinus)
Grôbk (Carpinus) – to je szlach drzéwiãt z rodzëznë brzózkòwatëch (Betulaceae Gray). Na Kaszëbach rosce zwëczajny grôbk.
Grôbk (Carpinus) – to je szlach drzéwiãt z rodzëznë brzózkòwatëch (Betulaceae Gray). Na Kaszëbach rosce zwëczajny grôbk.
Les tchårnales ou tchårneas ou tchånes, u tchårnalî, c’ est ene sôre d' åbe ki rshonne å faw (hesse). Mins ki crexhe moens hôt.
No d' l' indje e sincieus latén : Carpinus spp.
Li pus corante e l' Urope, c' est l' tchårnea ordinaire (Carpinus betulus).
Ele ni vént ki dins l' Dimeye Bole bijhrece, dins les payis mitan froeds.
End a ene cwarantinne di sôre. Deus e l' Urope, ene e l' Amerike bijhrece, mins toplin e l' Chine.
Les tchårnales ou tchårneas ou tchånes, u tchårnalî, c’ est ene sôre d' åbe ki rshonne å faw (hesse). Mins ki crexhe moens hôt.
No d' l' indje e sincieus latén : Carpinus spp.
Li pus corante e l' Urope, c' est l' tchårnea ordinaire (Carpinus betulus).
Габер (науч. Carpinus) — род релативно мало дрво од семејството брези (Betulaceae). Опфаќа 30–40 вида, застапени во северните умерени подрачја. Најмногу видови има во источна Азија, особено Кина. Во Европа виреат само два вида, а во Северна Америка само еден.
Во Македонија се присутни обичниот габер, наречен и сабука или воденика (C.betulus), белиот габер (C. orientalis) и црниот габер (Ostrya carpinifolia), кој впрочем припаѓа на родот хмељогабер (Ostrya).[1] Од нив, природно е застапен само црниот.
Листовите се листопадни, наизменични и прости, со назабени рабови и долги од 3 до 10 см. Цветовите излегуваат напролет и имаат облик на виснати реси. Машките и женските се засебни, но растат на истото дрво (еднодомност). Плодот е мало оревче, долг 3–6 мм и сместен во прицветник (плодна лушпа). Прицветникот е малку несиметричен, со триделен или просто овален облик. Несиметричноста му овозможува да се врти додека патува со ветерот и така да стигне подалеку. Обликот на крилцата е пресуден во распознавањето на видовите. Секоја реса има по 10 до 30 семчиња.
Габерот има многу тврдо дрво. Сушените талпи од срцевината имаат речиси бела боја, погодна за внатрешно уредување. Ретко се користи за столарија, бидејќи тешко се обработува. Од друга страна, токму поради цврстината, од габрово дрво се прават даски за сечење, рачки за алат, дна за рачни стругови, тркала за кочии, механизми за пијано. Во минатото од ова дрво се правеле запци за запченици во ветерниците. Денес од него се прават и паркети и шаховски фигури.
Габер (науч. Carpinus) — род релативно мало дрво од семејството брези (Betulaceae). Опфаќа 30–40 вида, застапени во северните умерени подрачја. Најмногу видови има во источна Азија, особено Кина. Во Европа виреат само два вида, а во Северна Америка само еден.
Hornbeams are hardwood trees in the plant genus Carpinus in the birch family Betulaceae. The 30–40 species occur across much of the temperate regions of the Northern Hemisphere.
The common English name hornbeam derives from the hardness of the woods (likened to horn) and the Old English beam, "tree" (cognate with Dutch ‘’Boom’’ and German Baum).
The American hornbeam is also occasionally known as blue-beech, ironwood, or musclewood, the first from the resemblance of the bark to that of the American beech Fagus grandifolia, the other two from the hardness of the wood and the muscled appearance of the trunk and limbs.
The botanical name for the genus, Carpinus, is the original Latin name for the European species, although some etymologists derive it from the Celtic for a yoke.[2]
Formerly some taxonomists segregated them with the genera Corylus (hazels) and Ostrya (hop-hornbeams) in a separate family, Corylaceae. However, modern botanists place Carpinus in the birch subfamily Coryloideae.[3][4] Species of Carpinus are often grouped into two subgenera Carpinus subgenus Carpinus and Carpinus subgenus Distegicarpus.
However, phylogentic analysis has shown that Ostrya likely evolved from a Carpinus ancestor somewhere in C. subg. Distegicarpus making Carpinus paraphyletic. The fossil record of the genus extends back to the Early Eocene, Ypresian of northwestern North America, with the species Carpinus perryae described from fossil fruits found in the Klondike Mountain Formation of Republic, Washington.[3]
Hornbeams are small to medium-sized trees, Carpinus betulus reaching a height of 32 m.[5]: 296 The leaves are deciduous, alternate, and simple with a serrated margin, and typically vary from 3 to 10 cm in length.
The flowers are wind-pollinated pendulous catkins, produced in spring. The male and female flowers are on separate catkins, but on the same tree (monoecious).
The fruit is a small nut about 3–6 mm long, held in a leafy bract; the bract may be either trilobed or simple oval, and is slightly asymmetrical. The asymmetry of the seedwing makes it spin as it falls, improving wind dispersal. The shape of the wing is important in the identification of different hornbeam species. Typically, 10–30 seeds are on each seed catkin.
The 30–40 species occur across much of the temperate regions of the northern hemisphere, with the greatest number of species in east Asia, particularly China. Only two species occur in Europe, only one in eastern North America, and one in Mesoamerica.[1][6][7][8][9] Carpinus betulus can be found in Europe, Turkey and Ukraine.[10]
Hornbeams are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including autumnal moth, common emerald, feathered thorn, walnut sphinx, Svensson's copper underwing, and winter moth (recorded on European hornbeam) as well as the Coleophora case-bearers C. currucipennella and C. ostryae.[11]
Hornbeams yield a very hard timber, giving rise to the name "ironwood".[12] Dried heartwood billets are nearly white and are suitable for decorative use. For general carpentry, hornbeam is rarely used, partly due to the difficulty of working it.
The wood is used to construct carving boards, tool handles, handplane soles, coach wheels, piano actions, shoe lasts, and other products where a very tough, hard wood is required.
The wood can also be used as gear pegs in simple machines, including traditional windmills.[12] It is sometimes coppiced to provide hardwood poles. It is also used in parquet flooring and for making chess pieces.
Accepted species:[1]
Hornbeams are hardwood trees in the plant genus Carpinus in the birch family Betulaceae. The 30–40 species occur across much of the temperate regions of the Northern Hemisphere.
Karpeno (Carpinus) estas betulaca genro de falfoliaj arboj, kiuj supraĵe similas al fago, sed kiuj estas pli parencaj al avelujo, kun glata, griza trunkoŝelo kaj kun malmola, flavblanka ligno, utiligata por maŝinoj, laboriloj kaj similaj.
La folioj estas ovoformaj, la randoj duoble segilaj. La floroj staras en amento. La frukto estas glano kun triparta flugila kupulo. Ĝi estas Mezvarma-Eŭropa arbo, kie ĝi aperas en arbaroj ofte kun kverko kaj fago. Ĝi estas malpli pretenda ol fago kaj bone toleras la ombron.
Karpenoj estas somerverdaj arboj aŭ kelkfoje arbusto. La arboŝelo estas griza, glata aŭ skvameca. La brancoj estas maldikaj. Ne ekzistas pintaj burĝonoj. La flankaj burĝonoj situas strete al la branĉoj. La folioj staras alterne en du vicoj. La stipuloj estas deciduaj aŭ restas ĝis la folifalo en aŭtuno. La foliplato estas simpla, rande ĝi estas neregule duoble aŭ unuoble segildenta. La karpenoj estas monoikaj. La floraroj aperas kusamtempe kiel la folikreskon. La maskaj floraroj estas pendantaj amentoj. Ili havas nek perigonon nek antaŭfolio. Ili havas tri ĝis 12 stamenojn. La inaj floraroj staras vertikale. La ovario estas dufaka. La fruktoj fariĝas ĝis 15 centimetron longa spiko kun 1 ĝis 4 centimetron longaj tigoj. La fruktoj longas 3 ĝis 10 milimetron. Ĝi estas nuksoj. La kromosomnombro estas x=8.
Karpenoj (Carpinus) estas genro de la familio de la Betulacoj (Betulaceae) en la ordo de la Fagaloj (Fagales). Ene de la Betulacoj la karpetoj formas kune kun Ostrya, korilo kaj la genro Ostryopsis la subfamilio Coryloideae). De kelkaj aŭtoroj ĝi estas rigardata kiel propra familio. La genron unuafoje priskribis Carl von Linné en sia verko Species Plantarumen la jaro 1753. La genra nomo Carpinus venis el la latina kaj jam la romianoj uzis tiun nomon por tiu planto. Kapeno-specioj estas disvastigitaj en Eŭropo ĝis Orienta Azio. Unu specio troviĝas en norda Ameriko, la amerika karpeno (Carpinus caroliniana) plian specio, la Carpinus tropicalis, hejmiĝas en Meksikio kaj meza Ameriko: Laŭ Flora of China (flaŭro de Ĉinujo) estas distingitaj ĉ. 50 specioj, el tiuj 33 hejmiĝas en Ĉinujo, 27 el tiuj nur tie. Agnoskitas la sekvantaj specioj[1]:
La ligno de karpenoj ne estas valora materialo. Pro ĝia malmoleco ĝi tamen estas uzata por fari martelokapoj kaj ilteniloj.
Karpeno (Carpinus) estas betulaca genro de falfoliaj arboj, kiuj supraĵe similas al fago, sed kiuj estas pli parencaj al avelujo, kun glata, griza trunkoŝelo kaj kun malmola, flavblanka ligno, utiligata por maŝinoj, laboriloj kaj similaj.
La folioj estas ovoformaj, la randoj duoble segilaj. La floroj staras en amento. La frukto estas glano kun triparta flugila kupulo. Ĝi estas Mezvarma-Eŭropa arbo, kie ĝi aperas en arbaroj ofte kun kverko kaj fago. Ĝi estas malpli pretenda ol fago kaj bone toleras la ombron.
japana karpenoLos carpes (Carpinus) son un género de árboles relativamente pequeños de madera dura, en la familia Betulaceae, aunque algunos botánicos separan a Corylus y a Ostrya en una segregada familia de Corylaceae. Las 30-40 especies se encuentran atravesando muchas de las regiones templadas del hemisferio norte, con la mayor cantidad de especies en el este de Asia, particularmente China. Solo dos especies son de Europa, y solo una en el este de Norteamérica.
Las hojas son caducifolias, alternas, simples con margen serrado, y varían de 3-10 cm en longitud. Las flores se polinizan con el viento; los amentos se producen en primavera. Las flores macho y hembra están en diferentes flores, en el mismo árbol (monoico). El fruto es una pequeña nuez de cerca de 3-6 mm de longitud, suspendida en una bráctea hojosa; la bráctea puede ser trilobulada o simple oval, y es ligeramente asimétrica. La asimetría de las alas de las semillas les produce un giro al caer, mejorando la dispersión por el viento. La forma del ala es importante en la identificación de diferentes especies. Hay de 10 a 30 semillas en cada amento.
Esta especie es alimento de las larvas de algunas especies de Lepidoptera, incluyendo Epirrita autumnata, Hemithea aestivaria, Colotois pennaria, Amphipyra berbera, Operophtera brumata (registrada en Quercus palustris), y Coleophora C. currucipennella y C. ostryae.
El carpe oriental (Carpinus orientalis) es del sudeste de Europa y sudoeste de Asia, en sitios calurosos y secos a más bajas altitudes que C. betulus, es un árbol peqeuño, raramente supere 10 m de altura y frecuentemente es arbustiva. Tiene pequeñas hojas, de 3-5 cm long. Las semillas difieren de C. betulus en tener una simple bráctea (no trilobada), de cerca de 2 cm de longitud.
El carpe japonés (Carpinus japonica) es similar a C. orientalis en tener brácteas unilobadas, pero difiere en tener hojas más grandes, de 8-10 cm de longitud.
La especie norteamericana, carpe americano (Carpinus caroliniana) es similar a C. betulus en tamaño de hoja y en forma. La bráctea es trilobada, pero menos profunda que en C. betulus.
La madera es muy dura, tomando el nombre de madera de hierro, por ello poco usada debido a la dificultad de laboreo. Sin embargo se emplea para herramientas, ruedas de coches y demás situaciones de mucha fortaleza.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 998. 1753.[2] La especie tipo es: Carpinus betulus L.
El nombre científico botánico para el género, Carpinus, es el nombre original en latín para la especie europea.
Los carpes están estrechamente emparentados con otras betuláceas, como los carpes lupulinos y los avellanos, pero la mayor parte de los autores siguen manteniéndolo como géneros separados. El género Carpinus incluye entre 30 y 35 especies. He aquí una selección de las especies más frecuentes:[3]
Los carpes (Carpinus) son un género de árboles relativamente pequeños de madera dura, en la familia Betulaceae, aunque algunos botánicos separan a Corylus y a Ostrya en una segregada familia de Corylaceae. Las 30-40 especies se encuentran atravesando muchas de las regiones templadas del hemisferio norte, con la mayor cantidad de especies en el este de Asia, particularmente China. Solo dos especies son de Europa, y solo una en el este de Norteamérica.
Valgepöök (Carpinus L.) on puude perekond kaseliste sugukonnas.
Varasemad süstemaatikad paigutasid valgepöögi perekonna koos sarapuu (Corylus) ja humalpöögiga (Ostrya) eraldi sugukonda sarapuulised (Corylaceae), APG III süsteemi (2009) kohaselt kuulub valgepöök kaseliste sugukonda (Betulaceae).
Valgepöögid kasvavad 10–20, harva kuni 30 meetrit kõrgeks. Lehed on 3–10 cm pikad, saagja servaga. Isas- ja emasõied kasvavad samal puul, kuid ühel oksal on kõik õied samast soost. Valgepöök on tuultolmleja. Vili on väike, 3–6 mm pikk pähkel. Pähklid kasvavad kobaras, ühes kobaras tavaliselt 10–30 pähklit.
Valgepöögi perekonda kuulub 30–40 liiki, mis kasvavad põhjapoolkera parasvöötmes. Kõige rohkem liike kasvab Ida-Aasias, eriti Hiinas. Euroopas kasvab üksnes kaks liiki ja Põhja-Ameerika idaosas üks.
Eestis kasvatatakse ilupuuna harilikku valgepööki (Carpinus betulus L.), mis tavaliselt meie oludes ei õitse. Harilik valgepöök on atlantilisel kliimaperioodil olnud Eestis pärismaine.
Valgepöögil toituvad mitut liiki liblikate röövikud, näiteks Epirrita autumnata, Hemithea aestivaria, Colotois pennaria, Amphipyra berbera ja harilik külmavaksik.
Valgepöögi puit on valkjashall. Kuivanud puidu keskmine tihedus on 750 kg/m3 ja Brinelli kõvadus 3,5 kgf/mm2. Puit kuivab aeglaselt ja kasvamise käigus võivad tekkida praod, sest kuivades väheneb puidu ruumala rohkem kui teistel puuliikidel. Lõikeriistaga on puitu raske töödelda. Ilma eritöötluseta peab puit hallitusele halvasti vastu. Poleerimise suhtes on ta kapriisne.
Valgepöögist valmistatakse muusikainstrumente, spooni, tisleritooteid ja parketti. Minevikus kasutati puitu masinaehituses, eriti süstikute valmistamiseks. Pöögiparketi tarvitamisel tuleb arvestada, et niiskudes ja kuivades muutub puidu ruumala rohkem kui teistel puuliikidel.
Valgepöök (Carpinus L.) on puude perekond kaseliste sugukonnas.
Xarma (Carpinus) Betulaceae familiako genero baten zuhaitzen izen arrunta da. Generoak 30–40 espezie ditu, Ipar hemisferioko eskualde epeletan bizi direnak. Gehienak ekialdeko Asian, batez ere Txinan, bizi dira. Europan espezie bi eta ekialdeko Ipar Amerikan beste bat bizi dira.
Xarma (Carpinus) Betulaceae familiako genero baten zuhaitzen izen arrunta da. Generoak 30–40 espezie ditu, Ipar hemisferioko eskualde epeletan bizi direnak. Gehienak ekialdeko Asian, batez ere Txinan, bizi dira. Europan espezie bi eta ekialdeko Ipar Amerikan beste bat bizi dira.
Valkopyökit (Carpinus) on suku koivukasvien (Betulaceae) heimossa. Lajit ovat kesävihantia puita. Sukuun kuuluu 35–40 lajia, jotka kasvavat luonnonvaraisina pohjoisella pallonpuoliskolla.[1] Suurin lajimäärä esiintyy Itä-Aasiassa. Euroopassa kasvaa kaksi ja Pohjois-Amerikassa yksi laji.
Valkopyökit kasvavat hitaan alun jälkeen nopeasti jopa 25 m korkeiksi puiksi. Sileä- tai hammaslaitaiset lehdet ovat halkaisijaltaan noin 7 cm. Lehdet kellastuvat ja kuihtuvat syksyllä, mutta roikkuvat puussa vielä talvellakin. Rungon hopeanpurppurainen sävy auttaa erottamaan valkopyökit pyökkien suvusta.[1]
Joitakin lajeja kasvatetaan myös bonsaina.[1]
Valkopyökit (Carpinus) on suku koivukasvien (Betulaceae) heimossa. Lajit ovat kesävihantia puita. Sukuun kuuluu 35–40 lajia, jotka kasvavat luonnonvaraisina pohjoisella pallonpuoliskolla. Suurin lajimäärä esiintyy Itä-Aasiassa. Euroopassa kasvaa kaksi ja Pohjois-Amerikassa yksi laji.
Valkopyökit kasvavat hitaan alun jälkeen nopeasti jopa 25 m korkeiksi puiksi. Sileä- tai hammaslaitaiset lehdet ovat halkaisijaltaan noin 7 cm. Lehdet kellastuvat ja kuihtuvat syksyllä, mutta roikkuvat puussa vielä talvellakin. Rungon hopeanpurppurainen sävy auttaa erottamaan valkopyökit pyökkien suvusta.
Joitakin lajeja kasvatetaan myös bonsaina.
Carpinus
Carpinus, le Charme, est un genre d'arbres et d'arbustes de la famille des Bétulacées (anciennement de la famille des Corylacées qui est maintenant intégrée aux Bétulacées). Ce genre compte une trentaine d'espèces des régions tempérées de l'hémisphère nord, d'Asie mineure et d'Europe. Ils fournissent un excellent bois de chauffage, du bois de trituration et différents bois de service.
Une forêt constituée principalement de charmes est appelée une charmaie ou une charmeraie. Une allée de charmes taillés en topiaire est appelée charmille.
Le mot charme est issu du latin carpĭnus « charme commun ». Le terme est attesté pour la première fois vers 1170 chez Chrétien de Troyes dans Érec et Énide[1].
Les charmes sont des arbres pouvant mesurer jusqu'à 25 mètres, à feuilles marcescentes, alternes, petites (de 3 à 10 cm de long), simples, avec le bord du limbe finement denté.
L'écorce de l'arbre est foncée et souvent grise. Elle est quelquefois marron.
Les fleurs sont regroupées en inflorescences, en forme de chatons pendants, pollinisées par le vent. Les fleurs mâles et femelles se trouvent sur des chatons distincts mais les deux sexes sont présents sur chaque plante (espèce monoïque). Les fleurs mâles dépourvues de périanthe sont réduites aux étamines au nombre de 10 à 20. Les fleurs femelles ont un pistil constitué d'un ovaire à deux loges surmontés de deux stigmates et sont munies d'un calice.
Les fruits sont des akènes ligneux de 3 à 6 mm de long, attachés à une bractée en forme de feuille simple ou trilobée qui forme une aile favorisant leur dispersion. On trouve généralement de 10 à 30 graines par chaton.
Le tronc et les plus grosses branches sont parcourus de cannelures hélicoïdales très caractéristiques qui permettent de le distinguer assez facilement du hêtre. L'écorce a des taches blanches.
La denture des feuilles de charme (lors d'une comparaison avec le hêtre) est à l'origine d'une phrase mnémotechnique, dont il existe plusieurs variantes : « être à poil charme Adam », « le charme d'Adam, c'est d'être à poil », « le charme a les dents de voir le hêtre à poil », etc., que l'on doit comprendre comme « les charmes ont des feuilles dentées alors que les hêtres ont des feuilles poilues ».
Les espèces de charme sont originaires des régions tempérées de l'hémisphère nord, principalement de l'Extrême-Orient et notamment de la Chine. Une seule espèce est d'origine nord-américaine (le charme d'Amérique) et deux sont européennes (le charme commun et le charme d'Orient). Il aime les terrains calcaire et argileux.
La plus grande charmeraie naturelle d'Europe est la forêt de la Hardt qui occupe l'est de la région mulhousienne.
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (22 déc. 2010)[2] :
Le charme commun qui supporte bien la taille est fréquemment planté comme arbre d'ornement dans les parcs et jardins, et pour constituer des allées (charmilles) et des haies.
Le bois des charmes est très dur, dense, blanc et très fibreux. Son utilisation est néanmoins limitée par le fait qu'il est sensible à l'humidité qui provoque des attaques de champignons et dégradent ses qualités. Il est toutefois recherché pour les usages nécessitant un bois dur, comme les étals de boucher, des maillets ou des manches d'outils. Il ne vient jamais assez gros pour fournir de grandes pièces; on en faisait de bons essieux, des flèches et des timons. Il était surtout excellent dans les machines et dans les moulins, pour les alluchons, les fuseaux de lanterne, les leviers, les poulies, parce qu'il résiste très bien au frottement[3],[4].
Le charme est très apprécié comme bois de chauffage (excellentes braises) et en tournage. Son nom anglais, hornbeam, rappelle cette caractéristique du bois. Le charme d'Amérique porte aussi le nom de bois de fer (Ironwood).
Son charbon de bois était apprécié dans les forges. Le bois de chauffage étant vendu au volume, le charme est recherché étant donné sa forte densité d'autant plus qu'il a la réputation de bien "tenir" au feu.
Carpinus
Carpinus, le Charme, est un genre d'arbres et d'arbustes de la famille des Bétulacées (anciennement de la famille des Corylacées qui est maintenant intégrée aux Bétulacées). Ce genre compte une trentaine d'espèces des régions tempérées de l'hémisphère nord, d'Asie mineure et d'Europe. Ils fournissent un excellent bois de chauffage, du bois de trituration et différents bois de service.
Une forêt constituée principalement de charmes est appelée une charmaie ou une charmeraie. Une allée de charmes taillés en topiaire est appelée charmille.
Carpinus é un xénero de plantas con flor pertencentes á familia betulaceae. Son arboriñas que acostuman recibir o nome de carpes.
É orixinario de Eurasia com dúas especies europeas e unha única especie na América do Norte. Na Península Ibérica atópase o carpe común tan só nunha extensión moi reducida do Pireneo no País Vasco porén os estudos polínicos evidencian a súa presenza moito máis extensa durante o paleolítico.
Conta cunhas 30 ou 40 especies moitas delas na China.
As especies do xénero Carpinus son árbores caducifolias de talle mediano. As follas teñen unha disposición alternada e son simples cos marxes dentados de até 10 cm de longo. As flores son en candeas cos sexos separados na mesma planta. O froito é unha núcula miúda con diversas sementes.
A madeira do carpe é máis dura ca do carballo e moi apreciada en ebanistaría.
Carpinus é un xénero de plantas con flor pertencentes á familia betulaceae. Son arboriñas que acostuman recibir o nome de carpes.
É orixinario de Eurasia com dúas especies europeas e unha única especie na América do Norte. Na Península Ibérica atópase o carpe común tan só nunha extensión moi reducida do Pireneo no País Vasco porén os estudos polínicos evidencian a súa presenza moito máis extensa durante o paleolítico.
Conta cunhas 30 ou 40 especies moitas delas na China.
Carpe con froitos.As especies do xénero Carpinus son árbores caducifolias de talle mediano. As follas teñen unha disposición alternada e son simples cos marxes dentados de até 10 cm de longo. As flores son en candeas cos sexos separados na mesma planta. O froito é unha núcula miúda con diversas sementes.
A madeira do carpe é máis dura ca do carballo e moi apreciada en ebanistaría.
Grab (lat. Carpinus), Rod korisnog, uresnog drveća iz porodice Betulaceae.
Ime roda nije 100% utvrđeno, dolazi možda od keltskih rijeći karr (drvo) i penne (glava), što je bilo staro ime za grab kod Rimljana, ili dolazi od grčkog karpinos (plodonosan).
Najvažnija vrsta obični grab (C. betulus), iznimno je tvrdo, žilavo je i teško ga je rascjepšit, pa se koristi za izradu raznog alata, pa i za ogrjev[1]. Druga poznata vrsta bjelograb ili bijeli grab (C. orientalis), niskog je rasta, ali također čvrsto, pa se koristi u stolarstvu.[2]
Grab (lat. Carpinus), Rod korisnog, uresnog drveća iz porodice Betulaceae.
Ime roda nije 100% utvrđeno, dolazi možda od keltskih rijeći karr (drvo) i penne (glava), što je bilo staro ime za grab kod Rimljana, ili dolazi od grčkog karpinos (plodonosan).
Najvažnija vrsta obični grab (C. betulus), iznimno je tvrdo, žilavo je i teško ga je rascjepšit, pa se koristi za izradu raznog alata, pa i za ogrjev. Druga poznata vrsta bjelograb ili bijeli grab (C. orientalis), niskog je rasta, ali također čvrsto, pa se koristi u stolarstvu.
Hrab[1][2][3] (Carpinus) je ród z podswójby lěskowych rostlinow (Coryloideae) znutřka swójby brězowych rostlinow (Betulaceae).
Po druhich žórłach su lěskowe rostliny swójska swójba (Corylaceae).
Zdónki a hałuzy su hładke a mustrowane.
Małke łopjena su w lěće zelene a rězane.
Kćenja steja we wisacych mickach, kotrež so zwjetša z łopjenami pokazuja. Muske kćenja nimaja žadyn perigon a předłopjeno a sedźa po jednym w pažach njesaceho łopjena . Žónske kćenja sedźa po porach w rozporach njesaceho łopjena; jich perigon je njenapadny, maja dwaj nitkoformowej, čerwjenej pěsće. Kóžde žónske kćenje je wot jejoformoweho abo třilapateho přikrywa wobdawane, kotryž so z njesaceho łopjena a wobě předłopjenow nastanje.
Płody su jednosymjenjowe, křidłate worjechi, kotrež steja w promjenjach.
Chromozomowa ličba je n=8.
Hraby su wot Europy hač do wuchodneje Azije rozšěrjene, při čimž leži rozšěrjenske ćežišćo we wuchodnej Aziji. Jedna družina (Ameriski hrab) je w sewjernej Americe domjaca.
Znutřka brězowych rostlinow tworja hraby hromadźe z blisko přiwuznymi rodami de:Hopfenbuchen (Ostrya) a lěskami (Corylus) podswójbu Lěskowych rostlinow (Coryloideae), kotrež bu wot někotrych awtorow tež jako swójska swójba wjedźena. Do roda Carpinus słuša 30 hač 35 družinow.
Wobsahuje sćěhowace družiny (wuběr)[4]:
Hrab (Carpinus) je ród z podswójby lěskowych rostlinow (Coryloideae) znutřka swójby brězowych rostlinow (Betulaceae).
Po druhich žórłach su lěskowe rostliny swójska swójba (Corylaceae).
Agnbeykisættkvísl (fræðiheiti: Carpinus) er ættkvísl trjáa í birkiætt (Betulaceae). Tegundirnar 30–40 eru um megnið af tempruðum svæðum norðurhvels.
Tegundirnar 30–40 eru flestar í Austur-Asíu, sérstaklega Kína. Einungis tvær tegundir koma fyrir í Evrópu, ein í austur Norður-Ameríku og ein í Mið-Ameríku.[1][2][3][4][5] Carpinus betulus finnst í Evrópu, Tyrklandi og Úkraínu.[6]
Viðurkenndar[1]
Agnbeykisættkvísl (fræðiheiti: Carpinus) er ættkvísl trjáa í birkiætt (Betulaceae). Tegundirnar 30–40 eru um megnið af tempruðum svæðum norðurhvels.
Carpinus betulus
Carpinus L., 1753 è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Betulacee.[1] Il genere comprende nel complesso 26 specie che colonizzano le aree temperate dell'emisfero boreale.
In Italia sono presenti le seguenti specie:
L'albero comunemente chiamato carpino nero o carpinella, anch'esso presente in Italia, non appartiene a questo genere, ma al genere affine Ostrya.
Il genere comprende specie con fiori maschili e femminili separati; le specie sono monoiche (cioè le infiorescenze maschili e femminili sono portati sul medesimo individuo). Le foglie sono caduche, alterne e dentate.
I frutti sono delle noci portate da una brattea fogliacea triloba (in Carpinus betulus L.) o con il margine profondamente serrato (in Carpinus orientalis Mill.), la forma della brattea è un elemento distintivo rispetto al carpino nero.
In questo genere sono riconosciute 42 specie:
Prediligono, nell'Italia peninsulare, gli ambienti di collina, mentre al settentrione crescono anche in pianura. Generalmente, negli stessi boschi, si possono trovare mescolate una delle due specie di Carpinus con Ostrya, ma è molto raro che si mescolino tra loro le due specie di Carpinus.
Parente stretto dei carpini è il nocciolo (Corylus avellana L.).
Carpinus L., 1753 è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Betulacee. Il genere comprende nel complesso 26 specie che colonizzano le aree temperate dell'emisfero boreale.
In Italia sono presenti le seguenti specie:
Carpinus betulus L. (carpino bianco), albero tipico dell'Europa occidentale; Carpinus orientalis Mill. (carpino orientale, carpinello o, meno frequentemente, carpinella), piccolo albero diffuso invece nell'Europa orientale.L'albero comunemente chiamato carpino nero o carpinella, anch'esso presente in Italia, non appartiene a questo genere, ma al genere affine Ostrya.
Skroblas (Carpinus) – beržinių (Betulaceae) šeimos gentis. Lietuvoje daugiausia skroblynų yra šalies pietvakariuose (Suvalkija).
Liemuo briaunotas, pilkas, žievė lygi. Laja tanki, be stiprių šakų. Žiedai žirginiuose, kurie iš pumpurų išsiskleidžia kartu su lapais; kiekvieną žiedą dengia kiaušiniška pažiedė, kurios pamate yra 4–12 kuokelių, perskeltais koteliais. Vaisius – riešutėlis, prisitvirtinęs prie gvildo pamato.
Gentyje yra apie 50 rūšių, paplitusių Europoje, R. Azijoje ir Š. Amerikoje. Lietuvoje auga 1 savaiminė rūšis.
Skroblas (Carpinus) – beržinių (Betulaceae) šeimos gentis. Lietuvoje daugiausia skroblynų yra šalies pietvakariuose (Suvalkija).
Carpinus is een geslacht van betrekkelijk kleine bomen in de Berkenfamilie (Betulaceae). Sommige botanici geven er echter de voorkeur aan om het geslacht samen met het geslacht Corylus en het geslacht Ostrya in de afzonderlijke hazelaarfamilie (Corylaceae) onder te brengen. Zelden ook in de familie Carpinaceae.
De wetenschappelijke geslachtsnaam is de oude Latijnse naam voor de haagbeuk (Carpinus betulus).
De bomen zijn bladverliezend. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, hebben een getande rand, en zijn 3 - 10 cm lang. De bloemen zijn door de wind bestoven katjes, die in het voorjaar verschijnen. De mannelijke en vrouwelijke bloemen komen aan verschillende katjes voor, maar wel aan eenzelfde boom.
De vruchten hebben de vorm van een klein nootje van 3-6 mm lang. De asymetrysche vorm van de zaadjes zorgt voor een ronddraaiend effect wanneer ze vallen. Dit zorgt bij wind voor een grotere verspreiding. De vorm van de vleugeltjes is belangrijk bij de identificatie.
De 30-40 soorten van dit geslacht zijn verspreid over de gematigde zones van het noordelijk halfrond. De meeste soorten komen voor in Oost-Azië, vooral in China. Slechts twee soorten zijn inheems in Europa, en een in Noord-Amerika.
Ze worden gebruikt als voedselplant door de larven van verschillende insecten, waaronder de larven van een aantal Lepidoptera soorten zoals de Novemberspanner (Epirrita autumnata), Kleine zomervlinder (Hemithea aestivaria), Gepluimde spanner (Colotois pennaria), Schijn-piramidevlinder (Amphipyra berbera) en Kleine wintervlinder (Operophtera brumata) en de bladmineerders Coleophora currucipennella en Coleophora ostryae, waargenomen op de Europese haagbeuk).
Het hout van de haagbeuk is erg hard, maar wordt niet veel gebruikt omdat ze moeilijk te bewerken is. Ze wordt wel gebruikt voor handvatten van gereedschap en andere toepassingen waar een taaie, harde houtsoort vereist is, zoals bij de staven in de schijflopen van windmolens.
De Engelse naam voor dit geslacht, "hornbeam", is afgeleid van de hardheid van het hout, via horn = hoorn en het Oudengelse beam = boom.
Carpinus is een geslacht van betrekkelijk kleine bomen in de Berkenfamilie (Betulaceae). Sommige botanici geven er echter de voorkeur aan om het geslacht samen met het geslacht Corylus en het geslacht Ostrya in de afzonderlijke hazelaarfamilie (Corylaceae) onder te brengen. Zelden ook in de familie Carpinaceae.
De wetenschappelijke geslachtsnaam is de oude Latijnse naam voor de haagbeuk (Carpinus betulus).
Agnbøkslekten (Carpinus) er en slekt av løvtrær i bjørkefamilien.
De fleste artene er små, løvfellende trær, men noen blir bare busker. Barken er furete eller glatt. Bladene er spredte og enkelt- eller dobbelttannede. De er sambu og vindpollinerte, og hannraklene er gjemt i en knopp om vinteren, mens hunnraklene har lange skjell. Hver nøttefrukt er omgitt av et langt og et kort blad som er sammenvokst ved basis.
Slekten omfatter 37 arter i de tempererte og subtropiske strøkene på den nordlige halvkule, med flest arter i Øst-Asia og særlig i Kina, som har 27 endemiske arter. I Europa er det to arter, agnbøk og orientagnbøk. Ingen arter vokser vilt i Norge, men agnbøk finnes nordover til Danmark og Sør-Sverige. Agnbøk er mye brukt i hekker i Norge.
Det er vanlig å regne slekten til bjørkefamilien, men enkelte forskere velger å plassere agnbøkslekten sammen med hasselslekten (Corylus), humlebøkslekten (Ostrya) og Ostryopsis i en egen familie – Corylaceae (hasselfamilien).
Noen av artene i denne slekten er:
Agnbøkslekten (Carpinus) er en slekt av løvtrær i bjørkefamilien.
De fleste artene er små, løvfellende trær, men noen blir bare busker. Barken er furete eller glatt. Bladene er spredte og enkelt- eller dobbelttannede. De er sambu og vindpollinerte, og hannraklene er gjemt i en knopp om vinteren, mens hunnraklene har lange skjell. Hver nøttefrukt er omgitt av et langt og et kort blad som er sammenvokst ved basis.
Slekten omfatter 37 arter i de tempererte og subtropiske strøkene på den nordlige halvkule, med flest arter i Øst-Asia og særlig i Kina, som har 27 endemiske arter. I Europa er det to arter, agnbøk og orientagnbøk. Ingen arter vokser vilt i Norge, men agnbøk finnes nordover til Danmark og Sør-Sverige. Agnbøk er mye brukt i hekker i Norge.
Det er vanlig å regne slekten til bjørkefamilien, men enkelte forskere velger å plassere agnbøkslekten sammen med hasselslekten (Corylus), humlebøkslekten (Ostrya) og Ostryopsis i en egen familie – Corylaceae (hasselfamilien).
Grab (Carpinus L.) – rodzaj drzew z rodziny brzozowatych i podrodziny leszczynowych Coryloideae (w niektórych systemach klasyfikacyjnych okrytonasiennych wyłączany w odrębną rodzinę Stylocerataceae lub leszczynowatych). Na świecie występuje ok. 40[3] gatunków, przede wszystkim w Azji Wschodniej i Ameryce Północnej. W Polsce dziko rośnie tylko grab pospolity C. betulus. Niektóre gatunki bywają uprawiane[4].
Ostrya J. Hill
Rodzaj z rodziny brzozowate Betulaceae z rzędu bukowców Fagales, należącego do kladu różowych w obrębie okrytonasiennych. W obrębie rodziny zaliczany do podrodziny leszczynowych Coryloideae J. D. Hooker[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophyta Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa oczarowe (Hamamelididae Takht.), nadrząd Juglandanae Takht. ex Reveal, rząd leszczynowce (Corylales Dumort.), rodzina Stylocerataceae (Pax) Takht. ex Reveal & Hoogland, plemię Carpineae A. DC., rodzaj grab (Carpinus L.)[5].
Drewno grabu ma szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach rzemiosła. Ze względu na swoją zwartość, bardzo dużą twardość i odporność na ścieranie stosowane m.in. do wytwarzania elementów drewnianych narzędzi stolarskich (korpusy strugów). Drewna grabu używa się również do produkcji pałek perkusyjnych oraz do wyrobu części mechanizmów młoteczkowych fortepianów (pianin).
Żywopłoty z przycinanych grabów były kiedyś w południowej Polsce powszechnie stosowane do grodzenia pól i sadów.
Grab (Carpinus L.) – rodzaj drzew z rodziny brzozowatych i podrodziny leszczynowych Coryloideae (w niektórych systemach klasyfikacyjnych okrytonasiennych wyłączany w odrębną rodzinę Stylocerataceae lub leszczynowatych). Na świecie występuje ok. 40 gatunków, przede wszystkim w Azji Wschodniej i Ameryce Północnej. W Polsce dziko rośnie tylko grab pospolity C. betulus. Niektóre gatunki bywają uprawiane.
O Cárpino ou Carpino (nome científico Carpinus) é um género botânico pertencente à família Betulaceae. É um género de árvore relativamente pequeno de madeira dura. As 30 a 40 espécies encontram-se em muitas das regiões temperadas do hemisfério norte, com a maior quantidade de espécies no Este da Ásia, particularmente na China. Só duas espécies existem na Europa, e apenas uma no Este da América do Norte.[1]
O Cárpino ou Carpino (nome científico Carpinus) é um género botânico pertencente à família Betulaceae. É um género de árvore relativamente pequeno de madeira dura. As 30 a 40 espécies encontram-se em muitas das regiões temperadas do hemisfério norte, com a maior quantidade de espécies no Este da Ásia, particularmente na China. Só duas espécies existem na Europa, e apenas uma no Este da América do Norte.
Hrab (lat. Carpinus) je rod stromov z čeľade brezovité, ako aj drevo z tohto stromu alebo výrobok z tohto dreva. Do rodu hrab patrí asi 25 druhov listnatých stromov, ktoré dosahujú vek 120 – 150 rokov a rastú v miernom pásme na severnej pologuli. Na Slovensku rastie iba hrab obyčajný (Carpinus betulus) a ako pestovaný druh aj hrab východný (Carpinus orientalis). Mimo Slovenska rastie napr. hrab japonský (Carpinus japonica), hrab srdcovolistý (Carpinus cordata) a hrab karolínsky (Carpinus caroliniana).
Hrab (lat. Carpinus) je rod stromov z čeľade brezovité, ako aj drevo z tohto stromu alebo výrobok z tohto dreva. Do rodu hrab patrí asi 25 druhov listnatých stromov, ktoré dosahujú vek 120 – 150 rokov a rastú v miernom pásme na severnej pologuli. Na Slovensku rastie iba hrab obyčajný (Carpinus betulus) a ako pestovaný druh aj hrab východný (Carpinus orientalis). Mimo Slovenska rastie napr. hrab japonský (Carpinus japonica), hrab srdcovolistý (Carpinus cordata) a hrab karolínsky (Carpinus caroliniana).
Avenbokar (Carpinus)[1][2] är ett släkte träd och buskar med cirka 25 arter i familjen björkväxter. Släktet förekommer i den tempererade delen av norra hemisfären och söderut till Indien till Iran.
I Sverige förekommer avenbok (C. betulus) naturligt.
Avenbokar (Carpinus) är ett släkte träd och buskar med cirka 25 arter i familjen björkväxter. Släktet förekommer i den tempererade delen av norra hemisfären och söderut till Indien till Iran.
Gürgen (Carpinus), Betulaceae (huşgiller) familyasından Carpinus cinsini oluşturan girintili grimsi kabuklu gövdelere sahip ağaç ya da ağaççıklara verilen ad.
Carpinus betulus olarak adlandırılan türü, özellikle Avrupa, Türkiye ve Ukrayna'da yaygın olarak görülür ve soğuğa karşı oldukça dayanıklıdır.[1]
Yumurta biçimindeki yapraklarının kenarları dişlidir. Yaklaşık 1 cm uzunluğunda, sivri uçlu ve sert kabuklu meyveleri, yaprağı andıran üç toplu bir meyve örtüsüyle kaplıdır.
Trakya, Ege, Marmara Bölgesi, Kuzey Anadolu ve Doğu Anadolu Bölgesi'nde yayılış gösterir. Genellikle kuzey ve güney kıyı bölgelerimizin karışık ormanlarında bulunur.
Türkiye'de adi gürgen ve doğu gürgeni olmak üzere 2 tür bulunur.
Gürgen (Carpinus), Betulaceae (huşgiller) familyasından Carpinus cinsini oluşturan girintili grimsi kabuklu gövdelere sahip ağaç ya da ağaççıklara verilen ad.
Carpinus betulus olarak adlandırılan türü, özellikle Avrupa, Türkiye ve Ukrayna'da yaygın olarak görülür ve soğuğa karşı oldukça dayanıklıdır.
Yumurta biçimindeki yapraklarının kenarları dişlidir. Yaklaşık 1 cm uzunluğunda, sivri uçlu ve sert kabuklu meyveleri, yaprağı andıran üç toplu bir meyve örtüsüyle kaplıdır.
Trakya, Ege, Marmara Bölgesi, Kuzey Anadolu ve Doğu Anadolu Bölgesi'nde yayılış gösterir. Genellikle kuzey ve güney kıyı bölgelerimizin karışık ormanlarında bulunur.
Türkiye'de adi gürgen ve doğu gürgeni olmak üzere 2 tür bulunur.
Дерева, рідше великі чагарники із поздовжньо-ребристими стовбурами, вкритими гладкою або трохи потрісканою сірою корою. Крона густа і не широка, каркас якої складається з відносно тонких гілок. Листорозміщення дворядне, чергове. Бруньки сидячі, гострі, вкриті лусочками. Листки прості, завдовжки 3-10 см, еліптичні або овальні, двічі зубчасті, з паралельно-пірчастим жилкуванням, у бруньці складчасті, з опадаючими прилистками.
Квітки роздільностатеві, однодомні, запилюються вітром, зібрані в суцвіття-сережки, що розпускаються одночасно з листям. Тичинкові квітки без оцвітини, в бічних вузкоциліндричних сережках з приквітковими лусками, складаються з 4-12 тичинок з тонкими, вгорі роздвоєними нитками та повністю розділеними, волосистими на верхівці пиляками. Маточкові квітки зібрані в малоквіткові верхівкові сережки, сидять попарно в пазухах дрібних, швидко опадаючих покривних лусочок. Кожна маточкова квітка складається з нижньої двогніздої зав'язі з двома довгими, ниткоподібними приймочками, розташованими на короткому стовпчику, що зростається з дрібною, ледь помітною оцвітиною.
Плоди — горішки у кількості 10-30, одногнізді, однонасінні, майже здерев'янілі, поздовжньо-ребристі. Вони сидять в основі листоподібної обгортки (плюски). Насіння не містить ендосперму, з м'ясистими при проростанні, надземними сім'ядолями.
Граб росте повільно, віддає перевагу достатньо зволоженим вапняним, пухким і плодючим ґрунтам; деякі види виносять сухі вапнякові ґрунти. Граби не виносять заболочених і кислих ґрунтів. За ступенем тіньовитривалості окремі види дуже різняться.
Граби розмножуються насінням і вегетативно. Плодоносять рясно і щорічно, утворюють рясну пневу поросль. Кореневі паростки утворюють рідко. Грабовим листям живляться гусінь деяких лускокрилих, в тому числі осіннього та зимового п'ядуна, пірамідальної совки.
Представники роду зростають в Північній півкулі: більшість видів в Азії, особливо в Китаї. В Європі відомі лише два види.
Згідно знахідкам викопних решток, рід був надзвичайно широко поширений в Євразії. З'являється в кінці третинного періоду в Азії і трохи пізніше в Європі, досягаючи найбільшого поширення в міоцені.
Застосовується граб для поодиноких і групових насаджень у парках, в топіарному мистецтві, для створення живоплотів, стін, альтанок. Всі види граба виносять стрижку і завдяки повільному росту тривалий час зберігають штучну форму крони. Граб може бути використаний для створення бонсаїв.
Деревина граба білувато-сіра, її густина в сухому стані становить 750 кг/м3. Твердість за Бріннеллем 3,5 кгс/мм2. Висушується повільно, можуть відбуватися розтріскування. Складний при обробці ріжучим інструментом. Без належної обробки погано протистоїть гнильним процесам. Примхливий при поліруванні, має високий коефіцієнт об'ємного висихання.
З деревини граба виготовляють музичні інструменти, шпон, токарні вироби, покриття для підлоги. Вона здавна застосовувалась в машинобудуванні, зокрема, для виготовлення ткацьких човників. Підлоги з грабового паркету сильно розсихаються внаслідок сезонних коливань вологості.[4].
За відомостями сайту The Plant List рід налічує 41 вид:
Из древесины граба изготавливают музыкальные инструменты, шпон, токарные изделия, напольные покрытия. Издавна применялся в машиностроении, в частности, для изготовления ткацких челноков. Полы из грабового паркета сильно рассыхаются вследствие сезонных колебаний влажности.
Используется при создании бонсаев.
Род Граб входит в подсемейство Лещиновые (Coryloideae) семейства Берёзовые (Betulaceae) порядка Букоцветные (Fagales).
Некоторые ботаники относят его к отдельному семейству Лещиновые (Corylaceae) вместе с лещиной (Corylus) и хмелеграбом (Ostrya).
Согласно данным Королевских ботанических садов Кью род насчитывает 41 вид:[5]
Из древесины граба изготавливают музыкальные инструменты, шпон, токарные изделия, напольные покрытия. Издавна применялся в машиностроении, в частности, для изготовления ткацких челноков. Полы из грабового паркета сильно рассыхаются вследствие сезонных колебаний влажности.
Используется при создании бонсаев.
详见内文
鹅耳枥或稱千金榆,是桦木科下属的一个属,约40种,多为小型落叶乔木,广泛分布于北温带各地,种类以在东亚发现的为最多,在欧洲仅有两个种,在北美洲仅有一个种。
以下為鹅耳枥屬的種:[1]
本文参照
シデ(四手、椣)は、カバノキ科クマシデ属(学名:Carpinus)の総称である。
広葉樹で何れも落葉性[1]。比較的小型の物が多く、10m未満の種もしばしば見られ樹高は最大でも20m程度。樹形は比較的低い位置から幹を分岐させ、しばしば株立ち状になる。樹皮は比較的滑らかで色は灰色系のものが多い。
枝は左右ジグザグに伸びる(仮軸分枝)。葉は枝に左右交互に付き(互生)、葉脈は明らかな主脈が1本あり、そこから側脈を分岐させる形(羽状脈)である。縁には明らかな鋸歯があり、しばしば二重鋸歯となる[1]。
花は一つの木に雄花と雌花を両方付ける(雌雄同株)。雄花は枝の途中から垂れ下がり、雌花は新しい枝の先端に出来る(頂生)。雄花・雌花共には花穂などと呼ばれる稲穂を思わせる形で、特に雄花は稲穂に似ている[1]。雌花は苞が発達し、ホップを思わせる形になる。苞は葉に似ており縁には鋸歯を持つ。種によって両側に鋸歯を持つもの、片側にしか鋸歯を持たないものがある。果実は外側に堅い殻を持ち(堅果)、果肉などは持たない。果実は翼を持たないが苞に包まれる。
温帯では広葉樹林の主要な構成種の一つである。湿潤肥沃な土地を好む種が多いが、乾燥貧栄養に耐える種も知られる。
何種類もの昆虫がシデを食べて暮らしている。
和名のシデは神社の注連縄、鳥居や家の神棚に垂らす四手(紙垂)とこの植物の花が似ていることに由来して名付けられたと言われる。英名hornbeamは動物の角(horn)の様な硬い木材と樹木を表す古英語「beam」に由来するとされる。中国名は鵞耳枥である
神棚の四手(紙垂)
街路樹に使うことがある。盆栽等にも使われる。
シデのトンネル。ベルギーにて
辺材と心材の区別が不明瞭。硬く重い(比重0.7-0.8)木で狂いやすく乾燥には気を使う。ほだ木、紡績木管、農具の柄、木工玩具などに使われる。耐朽性は低く、日本国鉄ではシデを枕木として使う場合は伐採後直ちに防腐処理を行うように求めていた[2]。
アゼルバイジャンなどでは肉詰め料理ドルマの皮にシデの葉を使う
北半球の温帯に30種程度が知られる。東アジア地域に多く、特に中国に多い。欧米産は少なく、ヨーロッパに2種、北アメリカに1種が知られるのみである。日本にはサワシバ、クマシデ、アカシデ、イヌシデ、イワシデの5種が分布する。
서어나무속은 자작나무과의 속이다.
약 30~40종이 있는데 북반구의 온난한 지역에 서식한다. 대부분의 종이 동아시아에 있고, 단 두 종이 유럽에, 한 종만 북아메리카 동부에 서식한다.
전부 갈잎나무이고 잎은 어긋나며 가장자리에 톱니가 있다. 암수한그루이며 꽃차례는 유이화서이다. 열매는 견과로 층층이 포개진다. 낱낱의 견과에 날개가 달려 있는데 그 모양에 따라 종이 구분된다. 보통 10-30개의 견과가 포개져 있다.
대한민국에는 다음과 같은 종이 있다.