nomes no trilho de navegação
Giraffa camelopardalis is native to Africa, mainly found south of the Sahara to eastern Transvaal, Natal, and northern Botswana. Giraffes have disappeared from most of western Africa, except a residual population in Niger. They have been reintroduced in South Africa to game reserves.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Giraffes feed on leaves, flowers, seed pods, and fruits. In areas where the savanna floor is salty or full of minerals, they eat soil as well. Giraffes are ruminants and have a four-chambered stomach. Chewing cud while traveling helps to maximize their feeding opportunities.
Giraffa camelopardalis have long tongues, narrow muzzles, and flexible upper lips to help obtain leaves from the tall trees they use for browsing. Giraffes use many tree species for browse, including: Acacia senegal, Mimosa pudica, Combretum micranthum, and Prunus armeniaca. Their main food is the leaves from Acacia trees. Giraffes browse by taking the branches in their mouths and pulling away the head to tear away the leaves. Acacia trees have thorns but giraffe molars crush the thorns. Up to 66 kg of food for one day can be consumed by an adult, male giraffe. However, in poor-quality areas, a giraffe can survive on 7 kg of food per day.
Male giraffes typically feed with their head and neck completely outstretched to the shoots. Their fodder is from the underside of the high canopy. Female giraffes feed at body and knee height, feeding from the crown of lower trees or shrubs. Female giraffes are more selective when feeding. They choose foliage with highest nutritional value.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Lions (Panthera leo) are the main predators of giraffes; while leopards (Panthera pardus) and (hyenas Hyaena hyaena) have also been known to prey on giraffes. Adult giraffes are well able to defend themselves. They remain vigilant and are capable of running quickly and delivering deadly blows with their front hooves. Crocodiles may also prey on giraffes when they come to waterholes to drink. Most predators of giraffes target young, sick, or elderly giraffes. The blotchy color of giraffe skin also helps to camouflage them while foraging in scrub forests.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Giraffa camelopardalis is the world’s tallest mammal. Male giraffes (bulls) stand a total of 5.7 m from the ground to their horns: 3.3 m at the shoulders with a long neck of 2.4 m. Female giraffes (cows) are 0.7 to 1 m shorter than bulls. Bulls weigh up to 1,930 kg, while cows can weigh up to 1,180 kg. At birth, giraffe calves are 2 m tall from the ground to the shoulders. Newborn giraffes weigh 50 to 55 kg.
Both male and female giraffes have a spotted coat. The pattern of the coat varies and is an aide for camouflage with the different habitats. The nine giraffe subspecies have various skin patterns. The patches on a giraffe coat can be small, medium, or large in size. Giraffe coats are sharp-edged or fuzzy-edged; small, medium, or large; or yellow to black in color. The skin pattern for an individual giraffe is constant throughout the giraffe’s life. With the changing of season and health, the coat color may be altered.
Giraffa camelopardalis have long, sturdy legs, with their front legs longer than their back legs. Giraffe necks contain 7 elongated vertebrae. Giraffes have a steeply sloping back from the shoulders to the rump. Their tails are thin and long, measuring about 76 to 101 cm in length. A black tuft at the end of the tail whisks away flies and other flying insects. Giraffe horns, called ossicones, are bone protuberances covered with skin and fur. Female giraffe horns are thin and tufted; male giraffe horns are thick but the hair is smoothed by sparring. A medium-sized horn is common in both male and females; while males can grow a second pair behind the first pair of horns. The eyes are very large and their 45 cm long black tongue grasps prickly food from the very tops of trees.
Range mass: 1180 to 1930 kg.
Range length: 4.7 to 5.7 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Giraffa camelopardalis have a life expectancy between 20 to 27 years in zoos. Giraffes live for 10 to 15 years in the wild.
Range lifespan
Status: wild: 25 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 27 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 10 to 15 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 20 to 25 years.
Average lifespan
Status: captivity: 25 years.
Giraffes inhabits arid, dry land. They seek out areas enriched with Acacia growth. Giraffes are found in savannas, grasslands, or open woodlands. Because they only occasionally drink, giraffes can be found away from a water source. Male giraffes can venture into denser wooded areas in search of more foliage.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
Giraffes are host to troublesome ticks. Oxpecker birds (Buphagus africanus) rests on the backs and necks of giraffes, removing the ticks from the giraffe skin. There is a mutually beneficial relationship between giraffes and oxpecker birds.
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
In many zoos and wildlife parks, giraffes serve as an attraction. Giraffes have been killed for their meat and hide. The thick skin has been made into buckets, reins, whips, straps for harnesses, and sometime for musical instruments.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
There are no known adverse effects of giraffes on humans.
Giraffa camelopardalis are rarely heard and are usually considered silent mammals. Giraffes communicate with one another by infrasonic sound. They do, at times, vocalize to one another by grunts or whistle-like cries. Some other communication sounds for giraffes are moaning, snoring, hissing, and flutelike sounds. When alarmed, a giraffe grunts or snorts to warn neighboring giraffes of the danger. Mother giraffes can whistle to their young calves. Also, cows search for their lost young by making bellowing calls. The calves return their mother’s calls by bleating or mewing. While courting an estrous cow, male giraffes may cough raucously.
Giraffe vision relies mainly on their height. Their height allows giraffes a continual visual contact while at great distances from their herd. The acute eyesight of giraffes can spot predators at a distance so they can prepare to defend themselves by kicking. Individuals within a herd may scatter widely across the grassland in search of good food or drink, and only cluster together at good food trees or if threatened.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: duets
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Giraffa camelopardalis populations seem to be stable throughout parts of their range and are threatened in other areas. Giraffes are hunted and poached for their skin, meat, and tail. Habitat destruction also impacts giraffe populations. Giraffe populations remain common in east and southern Africa but have drastically fallen in west Africa. In Niger, conservation of giraffes has been made a priority. In other places where large mammals have disappeared, giraffes have survived. Their survival could be because their height diminishes competition with domestic mammals.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Giraffes are polgynous. Bulls carefully guard an estrous female from other male giraffes. Courtship starts when a bull approaches a cow to perform a urine test, smelling the urine with a pronounced lip curl, a behavior referred to as flehmen. The bull will then proceed to rub his head near the rump of the female and rest it on her back. Male giraffes lick the tail of the female and lift his foreleg. If receptive, the female giraffe will circle the male, hold her tail out, and take on a mating position, after which copulation occurs.
Mating System: polygynous
For Giraffa camelopardalis, conception occurs in the rainy season, with birth occurring in the dry months. Most giraffe births take place from May to August. Female giraffes breed every 20 to 30 months. The gestation period is about 457 days. Mother giraffes give birth standing up or walking. The giraffe calf drops 2 m to the ground. Most often a single calf is born; twins are uncommon but do occur. Newborn calves get to their feet and begin suckling fifteen minutes after birth. The weaning period for female calves is 12 to 16 months; the weaning period for males is 12 to 14 months. The independence period varies between bulls and cows. Cows tend to stay within the herd. However, bulls tend to become solitary until they find or obtain their own herd and become the dominant male. Female giraffes reach sexual maturity at 3 to 4 years of age but do not breed for at least another year. At age 4 to 5 years, male giraffe become sexually mature; however, it is not until seven years of age when they start to breed.
Breeding interval: Giraffes can give birth every 20 to 30 months
Breeding season: Breeding occurs between May and August.
Range number of offspring: 1 (low) .
Range gestation period: 400 to 468 days.
Average gestation period: 457 days.
Range weaning age: 12 to 16 months.
Average weaning age: 12 months.
Range time to independence: 1 to 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 4 to 5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 58500 g.
Average number of offspring: 1.
A giraffe calf hides throughout much of the day and night of its first week, remaining on the ground. Mother giraffes stay nearby, within 25 m, guarding their young and feeding. At night females return to their young to nurse them.
After three to four weeks, mother giraffes steer their young calves into crèche groups. The crèche group allows mother giraffes to wander further away from the young calf to feed or drink. The mother giraffes take turns watching over all the youngsters in the crèche group. Now the mother giraffe can drift as far as 200 m from her calf. Mothers still return before nightfall to suckle and protect their calf.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
<Fact Card>
<Physical Description>
<Weight>1,750 to 2,800 lbs (794 to 1,270 kg)</Weight>
<Height>Males stand 16-18 feet; Females 14-16 feet</Height>
<Length>4.7 to 5.7 m</Length>
<Lifespan>20-25 years</Lifespan>
<Reproduction>Female lions usually give birth to a single calf every every 20 to 30 months.</Reproduction>
<Geographic Distribution>South of the Sahara to eastern Transvaal, Natal, and northern Botswana.</Geographic Distribution>
<Natural Diet>Leaves from Acacia and Combretum trees and many other plant species.</Natural Diet>
<Fast Fact>A giraffe's tongue is about 18 inches long.</Fast Fact>
</Fact Card>
Spectacularly tall, the giraffe has a very long neck with a short, upstanding mane, and high shoulders that slope steeply to the hindquarters. The legs are also long. The giraffe's neck is made up of the same number of neck bones (vertebrae) as most mammals, including humans, but they are much larger and linked by ball and socket joints for improved flexibility (4). The specific name of the giraffe comes from the Latin 'camelopardalis', meaning 'camel marked like a leopard', owing to their buff background with brown blotches, which helps to camouflage them in the dappled light and shade patterns created by the trees they feed on (5).The various subspecies of giraffe differ slightly in colouration and patterning. The reticulated giraffe of northeastern Kenya (Giraffa camelopardalis reticulata) has large, chestnut-coloured patches outlined by thin white lines. Rothschild's giraffe of western Kenya and eastern Uganda (Giraffa camelopardalis rothschildi) has broader dividing white lines than the reticulated giraffe, and no spotting beneath the knees. The Masai giraffe of Tanzania and southern Kenya (Giraffa camelopardalis tippelskirchi) has irregular star-shaped light to dark brown spots. Giraffes have two horn-like structures about 13 cm long made of skin-covered bone; they are thin and tufted in females and thick and bald on top in males, as a result of wearing during fights with other males (3). Males can develop calcium depositions on their heads in addition to their horns as they age. These help to deliver heavier blows during fights with other males (3).
Spectacularly tall, the giraffe has a very long neck with a short, upstanding mane, and high shoulders that slope steeply to the hindquarters. The legs are also long. The giraffe's neck is made up of the same number of neck bones (vertebrae) as most mammals, including humans, but they are much larger and linked by ball and socket joints for improved flexibility (4). The specific name of the giraffe comes from the Latin 'camelopardalis', meaning 'camel marked like a leopard', owing to their buff background with brown blotches, which helps to camouflage them in the dappled light and shade patterns created by the trees they feed on (5).The various subspecies of giraffe differ slightly in colouration and patterning. The reticulated giraffe of northeastern Kenya (Giraffa camelopardalis reticulata) has large, chestnut-coloured patches outlined by thin white lines. Rothschild's giraffe of western Kenya and eastern Uganda (Giraffa camelopardalis rothschildi) has broader dividing white lines than the reticulated giraffe, and no spotting beneath the knees. The Masai giraffe of Tanzania and southern Kenya (Giraffa camelopardalis tippelskirchi) has irregular star-shaped light to dark brown spots. Giraffes have two horn-like structures about 13 cm long made of skin-covered bone; they are thin and tufted in females and thick and bald on top in males, as a result of wearing during fights with other males (3). Males can develop calcium depositions on their heads in addition to their horns as they age. These help to deliver heavier blows during fights with other males (3).v
Die kameelperd (Giraffa camelopardalis) is 'n soogdier van die familie Giraffidae. Hulle het kenmerkende lang nekke en kom algemeen in die nasionale parke in die Noorde van Suid-Afrika voor.
Die Afrikaanse naam vir die kameelperd is via 17de eeuse Nederlands afkomstig van die Latynse naam camelopardalis. Hierdie naam is dan op sy beurt uit Grieks ontleen en saamgestel uit "κάμηλος" (kamēlos) wat kameel beteken en "πάρδαλις" (pardalis) wat luiperd beteken. Hierso verwys "luiperd" na die bruin vlekke op die kameelperd se pels, en "kameel" na sy liggaamsbou met 'n lang nek.
Baie ander tale gebruik die term "giraf(fe)" om na 'n kameelperd te verwys. Hierdie naam kom oorspronklik van die Arabiese zarafah, wat ook "vinnige loper" beteken, en hulle het die naam op hul beurt waarskynlik van 'n Afrikataal ontleen.
Aanvanklik was die dier in die hele Europa slegs onder sy Latyns-gebaseerde naam (camelopardalis) bekend. Die diere was dan ook slegs uit reisverhale bekend, aangesien hulle nie van nature in Europa voorkom nie. Die eerste werklike kontak met lewende kameelperde was deur middel van Italiaanse dieretuine in die 16e eeu en baie tale het dus die nuwe woord giraffe aan Italiaans ontleen.[2]Interessant genoeg het die kameelperdsterrebeeld nog steeds sy ou benaming behou en staan hy tot vandag toe in Engels bekend as camelopardalis.
Kameelperde het 'n kenmerkende voorkoms, met hul lang nekke en relatief kort lywe. Hulle word 4,3–5,7 m lank. Die bulle is effens langer as die koeie. Die langste bul, waarvan ons weet, was 5,88 m lank en die langste koei 5,17 m. Die gemiddelde kameelperdbul weeg ongeveer 1200 kg en die koei is aansienlik ligter met 830 kg. Sovêr bekend het die swaarste bul 1930 kg geweeg en die swaarste koei 1180 kg.
Kameelperde het kleurvisie, en kan goed hoor en ruik. Hulle kan hul neusgate toemaak om hul teen miere en sandstorms te beskerm. Die beweegbare tong is donkerpers, ongeveer 45 cm lank en word gebruik om blare mee te gryp asook om die kameelperd se gesig mee skoon te vee.
Die kameelperd se pels bestaan uit 'n ligbruin agtergrond met donkerbruin tot oranje kolle daarop. Kameelperde kan aan hulle kolle uitgeken word, aangesien daar nie twee kameelperde met presies dieselfde kolle is nie. Die kleurpatroon dien waarskynlik as kamoeflering. Onderkant sy hare is die vel meestal grys. Die dik vel dien ook as beskerming teen dorings. Daar is kort maanhare wat regop staan aan die agterkant van die nek. Die stert is omtrent 'n meter lank en eindig in klossie hare wat gebruik word om vlieë en ander insekte mee weg te jaag. Beide die bulle en koeie het twee kort horingatige groeisels op hul koppe. Dit is in werklikheid nie horings nie, maar kraakbeengroeisels wat deel van die kopbeen uitmaak en met vel en hare bedek is.
Die nek is baie lank, gewoonlik tussen 2 en 2,4 m lank. Tens spyte hiervan het 'n kameelperd nog steeds net 7 nekwerwels (soos ander soogdiere ook). Hulle nekwerwels is egter baie groter en kan tot 30 cm lank wees. Hierdie verlenging in die nekwerwels vind meestal eers na geboorte plaas, aangesien dit andersins baie moeilik vir die ma sou wees om geboorte te skenk.
Na 'n draagtydperk van 14 tot 15 maande word een kalf gebore, gewoonlik tussen Oktober en Januarie. Die kalfie weeg reeds met geboorte tussen 40 en 60 kg en is dan 180 cm hoog. Net soos beeste is kameelperde ook herkouers. Hulle het uitsonderlike sterk spiere wat hul slukderm se beweging beheer. Dit word benodig om die kos van die maag na die mond op te lig tydens herkouing.
Die kameelperd se poot het 'n dubbele of gesplete hoef. Hulle behoort aan die orde van Soogdiere wat as Ewehoewiges (Cetartiodactyla) of gelyktonige hoefdiere bekend staan. Kameelperdagtiges het 2 tone met hoewe.
Navorsing het bewys dat taksonomiese indeling wat hierdie orde tradisioneel as Artiodactyla geklassifiseer het vir soogdiere wat op land woonagtig is (terrestries), ook die walvis moet insluit. Nou staan Ewehoewiges as Cetartiodactyla bekend. Interessant aangesien walvisse nie meer hoewe of tone het nie.
Kameelperd-koeie kry gewoonlik nie meer as een kalf op 'n slag nie, maar gevalle van tweelinge is bekend. Die kalf is sowat 1,80 m lank van sy kop tot sy stert wanneer hy gebore word. Aanvanklik loop die kameelperd al agter sy ma aan, maar as daar ʼn paar jong kameelperde in ʼn troppie is, sal hulle gou-gou met mekaar begin speel.
Hulle leer ook om hul nekke te rek en die jong spruitjies van die doringbome af te skeur. Wanneer die jong kameelperde so 'n groepie gevorm het, tree een van die ouer koeie gewoonlik op as hul oppasster. Sy sorg vir hulle en sien ook toe dat hulle nie wegdwaal van die trop nie. Die koeie in die trop maak blykbaar beurte om die kalwers op te pas. 'n Kameelperd is volwasse voordat hy ‘n jaar oud is, en hy kan tussen 25 en 30 jaar oud word.
Kameelperde kom in verskeie streke van Afrika voor, waar hulle veral in oop bosveld of grasveld aangetref word. Sommige spesies, soos die Angolese kameelperd, kom egter ook in woestynklimate voor.
Hulle is herbivore en eet die blare en fyn takkies van bome, met 'n voorliefde vir Acacias (doringbome). Soms eet hulle egter ook struike, gras en vrugte. 'n Gemiddelde kameelperd eet ongeveer 34 kg plantmateriaal daagliks. Indien daar water beskikbaar is, drink hulle ten minste elke drie dae. Hulle wei meestal gedurende die eerste en laaste dagligure en herkou hierdie kos dan vir die res van die dag en nag. Saans herkou hulle terwyl hulle lê.
Kameelperde kom gewoonlik in troppe van minder as 40 diere voor, wat meestal uit bulle, of meestal uit koeie bestaan. Ouer bulle kom soms alleen of in pare voor. Hulle is nie territoriaal nie. Kameelperde is stil, saggeaarde diere wat in klein troppies leef. So 'n trop bestaan gewoonlik uit 'n ou bul, 'n paar koeie en jong kalwers van albei geslagte. Kameelperde word dikwels gesien in die geselskap van sebras en blouwildebeeste en selfs volstruise.
Hulle word slegs in die doringboom-gebied van die Afrikaanse boswêreld aangetref, waar hulle die doringagtige takkies van hierdie bome blykbaar met die grootste genot met hul lippe en tonge afbreek. Kameelperde kan besonder goed sien. Hierdie vermoë hou waarskynlik verband met hul lengte, aangesien laasgenoemde hulle in staat stel om 'n baie groot gebied dop te hou. Hul gehoorsintuig is ook baie goed ontwikkel en hul ore kan vorentoe en agtertoe gedraai word om klank uit enige rigting op te vang.
Hoewel kameelperde lomp lyk, is hul snelheid bedrieglik en kan hulle teen byna 50 km/h voortsnel. Die kameelperd beweeg die voor- en agterpote eers aan die een kant en dan aan die ander kant gelyktydig vorentoe. Hierdie manier van stap word telgang genoem. Omdat hul bene en nekke so lank is, is die waterdrinkproses vir die kameelperd nogal ongemaklike, en dit is 'n hele aardigheid om 'n kameelperd dop te hou wanneer hy water drink.
Eers bespied hy noukeurig die omgewing met sy skerp oë. Dan sit hy sy voorpote wyd uitmekaar en strek sy lang nek ondertoe om die water by te kom. Omdat kameelperde so versigtig is, kan dit tot 'n halfuur duur voor hulle begin drink. Kameelperde kan egter taamlik lank sonder water bly. Hulle kan nie swem nie en dit wil voorkom of hulle nie juis van water hou nie; blykbaar trek hulle ook nie oor riviere nie, hoewel hulle natuurlik in baie diep water kan rondloop as dit nodig is.
Hoewel kameelperde nie aggressief is nie, kan hulle baie hard met hul voor- en agterpote skop wanneer hulle aangeval word. Die been word opgelig en die hoef vorentoe geskiet soos 'n stormram. Leeus maak op jong kameelperde jag, maar hul dik vel, geweldige krag en die dodelike skoppe wat hulle met voor- en agterpote kan uitdeel, maak van hulle gevaarlike diere om as prooi uit te soek. Gevolglik word hulle in 'n groot mate ongemolesteerd gelaat deur roofdiere, en slegs ʼn taamlike groot leeu sal dit waag om 'n kameelperd aan te val.
'n Kameelperd in die Chobe Nasionale Park, Botswana.
Kameelperde wat paar by die Chudopwatergat in die Nasionale Etoshawildtuin in Namibië.
Hofmakery van Suidelike savannekameelperde by Chudopwatergat, Etosha, Namibië.
Portret van 'n bul naby Namutoni, Etosha, Namibië.
Twee kameelperde in die Ithala-wildreservaat in noordelike KwaZulu-Natal, Suid-Afrika.
Twee kameelperde in die Mikumi Nasionale Park, Tanzanië.
Nog een.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kameelperd.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kameelperd
Die kameelperd (Giraffa camelopardalis) is 'n soogdier van die familie Giraffidae. Hulle het kenmerkende lang nekke en kom algemeen in die nasionale parke in die Noorde van Suid-Afrika voor.
La Xirafa (Giraffa camelopardalis) ye un mamíferu artiodáctilu, y la más alta de toles especies vivientes d'animales terrestres. Los machos puen midir ente 4,80 a 5,50 metros d'altor y pesar hasta 900 quilogramos. Les femes son xeneralmente un pocu más pequeñes y pesen menos.
Orixinaria d'África, la xirafa ta emparentada colos cérvidos y los bóvidos, pero pertenez a otra familia, les Giraffidae, na que namái ta la xirafa y el so pariente más averáu, l'okapi.
Les xirafes son famoses pol so pescuezu perllargu (que-yos permite algamar les fueyes más altes y tienres de los árboles) y les sos pates delanteres llargues (que son muncho más llargues que les traseres). La estructura ósea del cuellu nun s'estrema de les d'otros mamíferos: nun tien más vértebres, pero cadún de los 7 güesos ye más llargu. Amás, tien unos cuernos pequeños que tan rodiaos pola piel de la xirafa.
Otres munches modificacioens pequeñes de la estructura de la xirafa evolucionaron, por exemplu'l sistema circulatoriu. El coral d'una xirafa ha xenerar cerca'l doble de presión sanguínea qu'un mamíferu grande pa caltener el fluxu de sangre al cerebru escontra la gravedá. No alto'l cuellu, un complexu sistema de regulación de la presión previen l'escesu de sangre nel cerebru cuando la xirafa baxa la so tiesta pa beber. Al contrariu, los vasos sanguíneos na parte baxa de les pates tán baxo una gran presión. N'otros animales, esta presión diba forciar a que'l sangre fore espulsáu al través de les muries capilares. Sicasí, les xirafes tienen la piel mui axustada nes sos estremidaes inferiores, calteniendo asina la persión vascula alta d'igual mou que'l trax d'un pilotu.
La llingua ye prieta, y ye tan llarga (unos 50 cm) que-y permite emplegala pa llimpiase les oreyes. Tien tamién dos cuernos y una hinchazón en mediu la frente, una cresta fecha de güesu, dabíu a un desendolcu escesivo de los güesos frontales y ñasales. La boca ye estremada de la d'otros rumiantes: El so llabiu superior nun ta como'l del camellu, ta recubiertu de pelos y tien un aspeutu estremáu. Tien un sistema que-y permite abrir y pesllar a voluntá, les fuexes nasales. Esto-y permite recubrir les cavidaes olfatives escontra'l polvu, sobremanera cuando'l vientu fai remolinos.
El pelax ye de color mariellu, semáu de manches abondo grandes, d'aspeutu irregular y collor pardo claru o escuro, siendo les manches del cuellu y piernes más pequeñes. La parte alta de les pates y el vientre ye blanca y nun tien manches.
Les xirafes viven en grupos de 20 a 30 exemplares, cásique toos mozos, pues al enveyecer gueten la soledá.
La xestación d'una xirafa dura ente 14 y 15 meses; ñaz namái una cría. La madre pare de pie y el sacu embrionariu ruémpese cuando la cría cai al suelu. Les xirafes recién ñacíes miden cerca de 1,80 metros. A les poques hores de ñacer, les críes son a correr y nun s'estremen d'una cría d'una selmana d'edá. Sicasí, les dos primeres selmanes pásenles la mayor parte'l tiempu acostaes, al abellugu de la so má. Demientres que les xirafes adultes son grandes n'escesu pa ser atacaes pola mayoría depredaores, les más moces pueen ser presa de lleones, lleopardos, hienes y perros salvaxes. Namái del 25 al 50 por cientu les xirafes lleguen a ser adultes. Éstes, tienen un promediu de vida d'ente 20 y 25 años.
El réxime allimenticu de la xirafa tien muncho que ver col so aspeutu físicu; xinta les fueyes de los árboles pa lo que-y val la so llingua perllarga y el so cuellu. Les que viven nel sur d'África prefieren les rames y fueyes que tienen espines, porque los sos llabios y la so llingua son insensibles.
Plinio, na so "Historia Ñatural" cunta que los sos conciudadanos vieron per primera vegada una xirafa nel añu 46 e.C. durante los xuegos del Circu.
Na Edá Media creyíase que la xirafa yera un animal míticu. La so estampa apaecía nos escudos de los caballeros y na iconografía de les catedrales. Tamién pensaben que la so piel, emplegada pa procrear, gadría que los neños recién ñacíos foren más altos y fuertes. Ún de los primeros exemplares qu'apaecieron n'Europa, nel sieglu XV, tráxolu Llorenzo de Médicis
La Xirafa (Giraffa camelopardalis) ye un mamíferu artiodáctilu, y la más alta de toles especies vivientes d'animales terrestres. Los machos puen midir ente 4,80 a 5,50 metros d'altor y pesar hasta 900 quilogramos. Les femes son xeneralmente un pocu más pequeñes y pesen menos.
Orixinaria d'África, la xirafa ta emparentada colos cérvidos y los bóvidos, pero pertenez a otra familia, les Giraffidae, na que namái ta la xirafa y el so pariente más averáu, l'okapi.
Zürafə (lat. Giraffa camelopardalis) – zürafələr fəsiləsinin zürafə cinsinə aid heyvan növü.
Dünyanın ən hündür canlısıdır. Qara və qəhvəyi xallardan ibarət olan bir bədəni vardır. Hündürlüyü 4–6 m arasında dəyişir.
Zürafə təbii şəkildə yalnız Afrikada yaşayır. Cənubi və Şimali Afrika ən çox olduqları bölgələrdir. Ümumiyyətlə savannalarda, otlaqlarda və açıq meşələrdə həyatlarını davam etdirirlər. Akasiya ağacının yetişdiyi bölgələr seçimləridir.
Uzun boynu ona yerdə bitən otla yemlənməyə çox mane olsa da, əvəzində üst dodağı və uzun dili ən hündür budaqlardakı yaşıl yarpaqları da qoparmağa kömək edir. Zürafələrin səs telləri yoxdur.
Bu canlı yaşaya bilmək üçün ürəyindən iki metr yuxarıda yerləşən beyninə qan göndərməlidir. Buna görə də olduqca güclü ürəyə ehtiyacı vardır. Belə ki, zürafənin ürəyi 350 mm Hg-lik təzyiqlə qan vura biləcək gücə malikdir. İnsanı öldürə biləcək qədər güclü olan bu sistem xüsusi qapalı yerdə yerləşmişdir. Təzyiqin ölümcül təsirini aradan qaldırmaq üçün bura kiçik damarlarla əhatə olunmuşdur. Başdan ürəyə qədər olan hissədə yuxarı çıxan və aşağı enən damarların əmələ gətirdiyi U şəklində bir sistem mövcuddur. Qanın əks istiqamətdə axdığı damarlar təzyiqi sıfıra endirir, beləliklə də, heyvan ani qanamalara səbəb olan daxili təzyiqdən xilas olur.
Ürəkdən aşağı hissədə isə çox yoğun olmadığı üçün qıç və ayaqların xüsusi qorunmaya ehtiyacı var. Zürafənin qıç və ayaqlarını örtən dərinin çox qalın olması onu qan təzyiqinin mənfi təsirlərindən qoruyur. Həmçinin damarların içində qanın sürətli hərəkətini dayandıraraq təzyiqə nəzarət edən qapaqcıqlar vardır.
Ən böyük təhlükə isə heyvan su içmək üçün başını yerə əydikdə ortaya çıxır. Bu zaman adi halda beyin qanaxmasına səbəb ola biləcək qədər güclü olan qan təzyiqi daha da artır. Lakin bu təhlükəyə qarşı mükəmməl bir tədbir görülmüşdür. Canlının bədənində "sefaloraşidien" adlı maye ifraz olunaraq ürəyin həcmini kiçildir və təzyiqlə vurulan qanı azaldır. Həmçinin heyvanın boynunda başını aşağı əydiyi zaman işə düşən xüsusi qapaqcıqların olması qanın hərəkət sürətini xeyli azaldır, beləliklə də, zürafə təhlükəsiz şəkildə su içib, yenidən başını yuxarı qaldıra bilir. Zürafənin qat-qat olan damarlarının qalın olması da bu yüksək təzyiq təhlükəsinə qarşı bir tədbirdir.
Məməlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Zürafə (lat. Giraffa camelopardalis) – zürafələr fəsiləsinin zürafə cinsinə aid heyvan növü.
Dünyanın ən hündür canlısıdır. Qara və qəhvəyi xallardan ibarət olan bir bədəni vardır. Hündürlüyü 4–6 m arasında dəyişir.
Zürafə təbii şəkildə yalnız Afrikada yaşayır. Cənubi və Şimali Afrika ən çox olduqları bölgələrdir. Ümumiyyətlə savannalarda, otlaqlarda və açıq meşələrdə həyatlarını davam etdirirlər. Akasiya ağacının yetişdiyi bölgələr seçimləridir.
Uzun boynu ona yerdə bitən otla yemlənməyə çox mane olsa da, əvəzində üst dodağı və uzun dili ən hündür budaqlardakı yaşıl yarpaqları da qoparmağa kömək edir. Zürafələrin səs telləri yoxdur.
Bu canlı yaşaya bilmək üçün ürəyindən iki metr yuxarıda yerləşən beyninə qan göndərməlidir. Buna görə də olduqca güclü ürəyə ehtiyacı vardır. Belə ki, zürafənin ürəyi 350 mm Hg-lik təzyiqlə qan vura biləcək gücə malikdir. İnsanı öldürə biləcək qədər güclü olan bu sistem xüsusi qapalı yerdə yerləşmişdir. Təzyiqin ölümcül təsirini aradan qaldırmaq üçün bura kiçik damarlarla əhatə olunmuşdur. Başdan ürəyə qədər olan hissədə yuxarı çıxan və aşağı enən damarların əmələ gətirdiyi U şəklində bir sistem mövcuddur. Qanın əks istiqamətdə axdığı damarlar təzyiqi sıfıra endirir, beləliklə də, heyvan ani qanamalara səbəb olan daxili təzyiqdən xilas olur.
Ürəkdən aşağı hissədə isə çox yoğun olmadığı üçün qıç və ayaqların xüsusi qorunmaya ehtiyacı var. Zürafənin qıç və ayaqlarını örtən dərinin çox qalın olması onu qan təzyiqinin mənfi təsirlərindən qoruyur. Həmçinin damarların içində qanın sürətli hərəkətini dayandıraraq təzyiqə nəzarət edən qapaqcıqlar vardır.
Ən böyük təhlükə isə heyvan su içmək üçün başını yerə əydikdə ortaya çıxır. Bu zaman adi halda beyin qanaxmasına səbəb ola biləcək qədər güclü olan qan təzyiqi daha da artır. Lakin bu təhlükəyə qarşı mükəmməl bir tədbir görülmüşdür. Canlının bədənində "sefaloraşidien" adlı maye ifraz olunaraq ürəyin həcmini kiçildir və təzyiqlə vurulan qanı azaldır. Həmçinin heyvanın boynunda başını aşağı əydiyi zaman işə düşən xüsusi qapaqcıqların olması qanın hərəkət sürətini xeyli azaldır, beləliklə də, zürafə təhlükəsiz şəkildə su içib, yenidən başını yuxarı qaldıra bilir. Zürafənin qat-qat olan damarlarının qalın olması da bu yüksək təzyiq təhlükəsinə qarşı bir tədbirdir.
Ar jirafenn (Giraffa camelopardalis) zo ur bronneg daskirier a vev en Afrika issahariat. Emañ ar jirafenned er c'herentiad Giraffidae, asambles gant an okapied.
Kavet e vez jirafenned eus kreisteiz ar Sahara betek Transvaal Suafrika). Aet int da get el lodenn vrasañ eus kornôg Afrika, estreget e Niger.
Bevañ a reont en un endro sec'h, en takadoù gant gwez kasia.
Ar bronneg uhelañ eo war an Douar hiziv an deiz.
Ar par a c'hell bezañ betek 5.7 metr bras : 3.3 m ouzh an draen hag ur gouzoug 2.4 m. Ar barez zo 1 metr bihanoc'h well-wazh. Etre 1 ha 2 donenn a bouez zo enne.
Ar jirafenn nevez-c'hanet zo 2 m ouzh an draen ha war-dro 50 kg.
Liesseurt eo marelladur ar vlevenn, ha cheñch a ra gant pep isspesad. Servijout a ra d'al loen da guzhat en endroioù disheñvel.
Evel en darn vrasañ eus ar bronneged ez eus 7 mell ar gouzoug er jirafenn. Fin ha hir eo he lost, ur guchennad vlev du en e benn. Ober a ra gantañ evit skarzhañ kuit ar c'helien hag amprevaned all. Kerniel zo gant ar par koulz ha gant ar barez : re ar barez zo ur guchennad vlev en o beg ; re ar par zo moal rak kollet e vez ar bouchad blev en emgannoù.
Meur a isspesad zo, disheñvelaet dre o ziriad ha dre liv ha stumm marelloù o blevenn.
Koaz zo ne vije ken a jirafenned a-benn ar bloaz 2100 [1].
Ar jirafenn (Giraffa camelopardalis) zo ur bronneg daskirier a vev en Afrika issahariat. Emañ ar jirafenned er c'herentiad Giraffidae, asambles gant an okapied.
Kavet e vez jirafenned eus kreisteiz ar Sahara betek Transvaal Suafrika). Aet int da get el lodenn vrasañ eus kornôg Afrika, estreget e Niger.
Bevañ a reont en un endro sec'h, en takadoù gant gwez kasia.
La girafa (Giraffa camelopardalis) és un mamífer artiodàctil, nadiu d'Àfrica[1] i conegut sobretot perquè és la més alta de totes les espècies vivents d'animals terrestres. Els mascles poden arribar a mesurar de 4,8 a 5,5 m d'altura i pesar fins a 900 kg. El nom comú 'girafa' i primer terme del nom binomial giraffa prové de l'àrab الزرافة ziraafa o zurapha, que significa "alta". El segon terme que dóna nom a l'espècie 'camelopardalis' prové del grec καμηλοπάρδαλη camelopardale i del llatí camelopardalis, que significa "camell lleopard" ja que anteriorment, es pensava que era fruit de l'encreuament d'un camell i un lleopard. Originària d'Àfrica, la girafa està emparentada amb cèrvids i bovins, però pertany a una altra família, els giràfids (Giraffidae), que comprèn únicament la girafa i els seus parents més propers.
Les girafes són famoses pel seu coll llarg, que mesura aproximadament 2 metres de longitud. Aquest coll és hereditari i passa d'una girafa a l'altra. El coll els permet arribar a les fulles més altes i tendres dels arbres també els permet això les seves llargues potes davanteres, que són molt més llargues que les del darrere. L'estructura òssia del coll no difereix de la d'altres mamífers: no té vèrtebres addicionals, però cadascun dels 7 ossos és molt més allargat. A més té unes petites banyes, anomenades «ossicons», que estan recobertes per la pell. Moltes altres petites modificacions de l'estructura de la girafa han evolucionat, especialment en el sistema circulatori. El cor d'una girafa ha de generar prop del doble de la pressió sanguínia normal d'un mamífer de gran grandària per mantenir el flux de sang al cervell en contra de la gravetat. En la part superior del coll, un complex sistema de regulació de la pressió repti mirabile, prevé l'excés de sang al cervell quan la girafa baixa el seu cap per beure. Inversament, els vasos sanguinis en la part inferior de les potes estan sota una gran pressió. En altres animals, aquesta pressió forçaria a la sang a ser expulsada a través de les parets capil·lars. No obstant això, les girafes tenen una gruixuda capa de pell molt ajustada en les seves extremitats inferiors, la qual manté la pressió extravascular alta de la mateixa manera que un vestit-g d'un pilot.
El so que emeten gràcies als seus enormes pulmons no és audible per l'orella humana, ja que es comuniquen entre elles i d'altres animals a través de l'infrasò.
La llengua és de color negre i és tan llarga (45 cm) que li permet usar-la per netejar-se les orelles. Posseïx dues banyes i una petita protuberància al mig del front, una cresta òssia, a causa d'un desenvolupament excessiu dels ossos frontals i nasals. La boca és diferent de la d'altres rumiants: el seu llavi superior no està enfonsat com el del camell, està recobert de pèls i té una forma més angulosa. Tenen un enginyós sistema que els permet obrir i tancar, a voluntat, les fosses nasals. Això els permet recobrir les cavitats olfactives per impedir l'entrada de pols, especialment quan el vent forma remolins.
El pelatge és de color groc, sembrat de taques bastants grans, de format irregular i color marró clar o fosc, sent les taques del coll i cames més petites. La part inferior de les potes i el ventre és blanca i no presenta taques.
Les girafes viuen en grups de 20 a 30 exemplars, gairebé tots joves, ja que en envellir busquen la solitud.
No dormen més de 5 a 7 minuts de l'estirada, en total, al dia arriben a les 2 h de son.
Són capaces de córrer a 60 km per hora.
La gestació d'una girafa dura 14 o 15 mesos; neix una sola criatura. La mare dóna a llum dreta i el sac embrionari es trenca quan el bebè cau al sòl. Les girafes nounades mesuren prop d'1,8 m i pesen aproximadament 50 quilos. A les poques hores d'haver nascut, les criatures poden córrer i no es distingeixen d'una criatura d'una setmana d'edat.
Durant les dues primeres setmanes passen la major part del temps recolzades, protegides per la seva mare. Mentre que les girafes adultes són massa grans per ser atacades per la majoria dels depredadors, les més joves poden ser presa de lleons, lleopards, hienes i gossos salvatges. La criatura es torna independent al voltant dels 18 mesos i s'alimenta de la llet materna fins a aquesta edat. Només un 25–50% de les girafes arriben a l'edat adulta; i aquestes tenen un terme mitjà de vida d'entre 20 i 26 anys
El règim alimentari de la girafa concorda amb el seu físic; menja les fulles dels arbres per les que fa servir la seva llarga llengua. Les que viuen al sud d'Àfrica prefereixen les branques i fulles que tenen espines. Quan es nodreix amb aliments frescos i sucosos pot romandre molt de temps sense aigua, però en les èpoques de sequera recorre diversos quilòmetres per beure en les llacunes pantanoses, o als tolls. L'aliment preferit de la girafa és l'acàcia, arbre que creix a la sabana africana, sent un animal altament selectiu en el que menja quan té aliment per triar. A pesar d'això en cas de necessitat no té problema en adaptar-se a altres aliments. També consumeix altre tipus d'arbres així com herbes. Per beure aigua i alimentar-se amb herbes la girafa ha d'ajupir-se, el que la col·loca en una posició vulnerable.
La llengua de la girafa així com el seu aparell digestiu adaptat li permet alimentar-se amb vegetals espinosos, els quals digereix sense cap mena de problema. Les girafes passen entre 16 i 20 hores al dia alimentant-se i poden fer-ho durant l'etapa més calorosa del dia quan té criatures, ja que els depredadors a aquesta hora estan inactius. Poden arribar a menjar 65 kg de vegetals. La girafa, igual que les vaques, és un animal rumiant comptant amb quatre estómacs i la seva digestió és similar a la de la resta dels remugants (la digestió pren un temps relativament llarg).
El desembre de 2007 un equip de genetistes de la UCLA dirigit pel Dr. David Brown sembla haver demostrat que s'ha de reconsiderar la taxonomia de les girafes, considerant que per diferències de genoma, probablement en lloc de les subespècies abans exposades, hi ha almenys quatre espècies de girafes, ja que els individus de cadascuna d'aquestes probables espècies no s'aparella amb els de les altres encara que estiguin habitant la mateixa zona, en efecte algunes de les suposades subespècies i probablement espècies s'han separat de les altres en períodes remots que van dels 500 mil al milió d'anys abans del present.
Les girafes foren mal conegudes a Occident fins al Renaixement però en canvi predominen entre les referències àrabs. Fou l'animal escollit per Jean-Baptiste Lamarck per explicar part de les seves teories sobre l'evolució, il·lustrant com aquests animals van desenvolupar un coll llarg per arribar a un menjar situat a més alçada.
A Tailàndia és un dels indrets on el coll llarg és vist com a atribut de bellesa, per això les dones kayan se l'allarguen des de petites, costum que els ha valgut el sobrenom de "dones girafa" o "Deli" el qual prové d'una antiga tradició Tailandesa que segueixen des de fa centenars d'anys.
Algunes girafes de ficció cèlebres són el personatge de Melman, de la franquícia Madagascar (pel·lícula). És la mascota de l'empresa de joguines Toys "R" Us.
A l'inici de la Rambla de Catalunya, un carrer de Barcelona, apareix una escultura denominada La girafa coqueta.
La girafa (Giraffa camelopardalis) és un mamífer artiodàctil, nadiu d'Àfrica i conegut sobretot perquè és la més alta de totes les espècies vivents d'animals terrestres. Els mascles poden arribar a mesurar de 4,8 a 5,5 m d'altura i pesar fins a 900 kg. El nom comú 'girafa' i primer terme del nom binomial giraffa prové de l'àrab الزرافة ziraafa o zurapha, que significa "alta". El segon terme que dóna nom a l'espècie 'camelopardalis' prové del grec καμηλοπάρδαλη camelopardale i del llatí camelopardalis, que significa "camell lleopard" ja que anteriorment, es pensava que era fruit de l'encreuament d'un camell i un lleopard. Originària d'Àfrica, la girafa està emparentada amb cèrvids i bovins, però pertany a una altra família, els giràfids (Giraffidae), que comprèn únicament la girafa i els seus parents més propers.
Mamal o Affrica yw'r Jiráff neu'r Jyraff (lluosog: Jiráffs; Lladin: Giraffa camelopardalis), ef yw'r anifail talaf. Daw'r enw o'r gair Arabeg zarafa (زرافة), a darddodd yn ei dro o iaith Affricanaidd.[3] Ystyr y gair ydy "Y cerddwr chwim".[4] mae'r oedolyn yn 5–6 m (16–20 tr) o daldra ac yn pwyso 1,600 kg (3,500 pwys) ar gyfartaledd, er mai 830 kg yn unig yw'r fenyw.
Mae'n perthyn i deulu'r Giraffidae, gyda'i berthynas agosaf - yr okapi. Gellir gwahaniaethu rhwng y naw is-rywogaeth drwy batrymau eu cyrff.
Mae ei diriogaeth, bellach, ar chwâl ac wedi'i leoli o Tsiad yn y gogledd i Niger yn y gorllewin a chyn belled a Somalia yn nwyrain Affrica.
Glaswelltir agored, safanas a choetiroedd agored yw ei gynefin a'i brif fwyd yw dail y goeden acacia. Mae hyd eu gwddw ac uchder eu cyrff yn golygu mai nhw'n unig a all gyrraedd y dail, yn aml. Cânt eu lladd am fwyd gan y llew ac mae'r Jiráff ifanc yn cael ei hela hefyd gan y llewpad a'r udfil smotiog (y spotted heyena) a chŵn gwyllt. Does gan y Jiráffs ddim cwlwm tynn iawn at ei gilydd, fel parau, nac yn gymdeithasol, er eu bônt yn cadw at ei gilydd gan gadw at ei gilydd wrth symud i'r un cyfeiriad. Ar ei phen ei hun mae'r fenyw yn magu'r llo. Drwy ymladd gyda'u gyddfau, mae'r gwryw yn cyrraedd ei safle hierarchaidd.
Mamal o Affrica yw'r Jiráff neu'r Jyraff (lluosog: Jiráffs; Lladin: Giraffa camelopardalis), ef yw'r anifail talaf. Daw'r enw o'r gair Arabeg zarafa (زرافة), a darddodd yn ei dro o iaith Affricanaidd. Ystyr y gair ydy "Y cerddwr chwim". mae'r oedolyn yn 5–6 m (16–20 tr) o daldra ac yn pwyso 1,600 kg (3,500 pwys) ar gyfartaledd, er mai 830 kg yn unig yw'r fenyw.
Mae'n perthyn i deulu'r Giraffidae, gyda'i berthynas agosaf - yr okapi. Gellir gwahaniaethu rhwng y naw is-rywogaeth drwy batrymau eu cyrff.
Mae ei diriogaeth, bellach, ar chwâl ac wedi'i leoli o Tsiad yn y gogledd i Niger yn y gorllewin a chyn belled a Somalia yn nwyrain Affrica.
Glaswelltir agored, safanas a choetiroedd agored yw ei gynefin a'i brif fwyd yw dail y goeden acacia. Mae hyd eu gwddw ac uchder eu cyrff yn golygu mai nhw'n unig a all gyrraedd y dail, yn aml. Cânt eu lladd am fwyd gan y llew ac mae'r Jiráff ifanc yn cael ei hela hefyd gan y llewpad a'r udfil smotiog (y spotted heyena) a chŵn gwyllt. Does gan y Jiráffs ddim cwlwm tynn iawn at ei gilydd, fel parau, nac yn gymdeithasol, er eu bônt yn cadw at ei gilydd gan gadw at ei gilydd wrth symud i'r un cyfeiriad. Ar ei phen ei hun mae'r fenyw yn magu'r llo. Drwy ymladd gyda'u gyddfau, mae'r gwryw yn cyrraedd ei safle hierarchaidd.
Denne artikel omhandler dyret giraf. Opslagsordet har også en anden betydning, se Giraffen..Giraffen (latin: Giraffa camelopardalis) er verdens højeste landlevende dyr. En voksen han måler fra 4,7 til 5,3 m og vejer mellem 800 og 1.930 kg. Giraffer er drøvtyggere og lever på den nordafrikanske savanne. Giraffer danner løse grupper på op til 50 giraffer. Pga. deres lange hals kan giraffen bide løvet af de høje akacietræer, og den 45 cm lange tunge når bladene, uden at giraffen bliver stukket af torne. Giraffens forben er længere end bagbenene. Det giver giraffen en udtalt pasgang. Dyret har mørke felter på en lys brun pels. Romerne troede, at giraffen var en blanding af leoparden og kamelen og kaldte den derfor camelopardalis. Denne betegnelse er senere indgået i dyrets videnskabelige navn. Navnet 'giraf' stammer fra arabisk.
I parringstiden forekommer der ofte kampe mellem hannerne. De slås ved at svinge deres lange halse mod hinanden og stange med hornene. Hunnerne går drægtige i 14 – 15 måneder. Når ungen fødes, er den ca. 2 m lang. Girafungen starter livet med et barsk fald, da hunnen føder stående. Efter nogle timer kan girafføllet stå. Den følger moderen i ca. 18 måneder. Ungerne bliver kønsmodne, når de er omkring fire år. I naturen bliver giraffer omkring 25 år gamle. Kun 25% – 50% af ungdyrene overlever.
Giraffen er det pattedyr, som har det højeste blodtryk af alle. Tidligere troede man, at giraffen også havde et væsentligt større hjerte (vægtprocent i forhold til kroppen) end andre pattedyr på grund af dens lange hals og store krop. Ny forskning har vist, at dette ikke er tilfældet.[2]
Der findes ni underarter:
Talemåden folk kommer for at se giraffen betyder at en kendt person er hovedattraktionen i et arrangement.
Denne artikel omhandler dyret giraf. Opslagsordet har også en anden betydning, se Giraffen.. Giraffen (latin: Giraffa camelopardalis) er verdens højeste landlevende dyr. En voksen han måler fra 4,7 til 5,3 m og vejer mellem 800 og 1.930 kg. Giraffer er drøvtyggere og lever på den nordafrikanske savanne. Giraffer danner løse grupper på op til 50 giraffer. Pga. deres lange hals kan giraffen bide løvet af de høje akacietræer, og den 45 cm lange tunge når bladene, uden at giraffen bliver stukket af torne. Giraffens forben er længere end bagbenene. Det giver giraffen en udtalt pasgang. Dyret har mørke felter på en lys brun pels. Romerne troede, at giraffen var en blanding af leoparden og kamelen og kaldte den derfor camelopardalis. Denne betegnelse er senere indgået i dyrets videnskabelige navn. Navnet 'giraf' stammer fra arabisk.
I parringstiden forekommer der ofte kampe mellem hannerne. De slås ved at svinge deres lange halse mod hinanden og stange med hornene. Hunnerne går drægtige i 14 – 15 måneder. Når ungen fødes, er den ca. 2 m lang. Girafungen starter livet med et barsk fald, da hunnen føder stående. Efter nogle timer kan girafføllet stå. Den følger moderen i ca. 18 måneder. Ungerne bliver kønsmodne, når de er omkring fire år. I naturen bliver giraffer omkring 25 år gamle. Kun 25% – 50% af ungdyrene overlever.
Giraffen er det pattedyr, som har det højeste blodtryk af alle. Tidligere troede man, at giraffen også havde et væsentligt større hjerte (vægtprocent i forhold til kroppen) end andre pattedyr på grund af dens lange hals og store krop. Ny forskning har vist, at dette ikke er tilfældet.
Der findes ni underarter:
G.c. reticulata, der findes i det nordøstlige Kenya, Etiopien og Somalia. G.c. angolensis, der findes i Angola og Zambia. G.c. antiquorum, findes i det vestlige og sydvestlige Sudan. G.c. tippelskirchi, findes i det centrale og sydlige Kenya og i Tanzania. G.c. camelopardalis, der findes i det østlige Sudan og det nordøstlige Congo. G.c. rothschildi, findes i Uganda og det nordlige og centrale Kenya. G.c. giraffa, findes i Sydafrika, Namibia, Botswana, Zimbabwe og Mozambique. G.c. thornicrofti, findes i det østlige Zambia. G.c. peralta, findes i Tchad.Die Giraffen (Giraffa),[1] bundesdeutsches Hochdeutsch: [ɡiˈrafə] , österreichisches Hochdeutsch: [ʒiˈrafɛ], sind eine Gattung der Säugetiere aus der Ordnung der Paarhufer. Ursprünglich wurde ihr mit Giraffa camelopardalis und der Trivialbezeichnung „Giraffe“ nur eine einzige Art zugewiesen. Molekulargenetische Untersuchungen aus dem Jahr 2016 und 2020 zeigen jedoch, dass die Gattung wenigstens drei Arten mit zehn eigenständigen Populationen umfasst, von denen allerdings eine ausgestorben ist. Die Giraffen stellen die höchsten landlebenden Tiere der Welt. Zur Unterscheidung vom verwandten Okapi (sogenannte „Waldgiraffe“) werden sie auch als Steppengiraffen bezeichnet.
Männchen (Bullen) werden bis zu 6 Meter hoch und wiegen durchschnittlich rund 1600 Kilogramm. Weibchen (Kühe) werden bis zu 4,5 Meter hoch und wiegen etwa 830 Kilogramm bei einer Schulterhöhe zwischen 2 und 3,5 Meter.
Der Hals der Giraffen ist außergewöhnlich lang. Wie bei fast allen Säugetieren besteht die Halswirbelsäule gleichwohl aus nur sieben Halswirbeln, die aber stark verlängert sind. Zusätzlich ähnelt der erste Brustwirbel einem Halswirbel, so dass der Hals funktional aus acht Wirbeln besteht. Dies hat auch zur Folge, dass einzelne Weichteilbildungen etwas weiter hinten ansetzen als bei den meisten Säugetieren, etwa der Plexus brachialis und Musculus longus colli.[2][3] Der Hals wird von einer einzigen, sehr starken Sehne in einem Winkel von etwa 55° gehalten. Die Sehne verläuft vom Hinterkopf der Giraffe bis zum Steiß und ist für den „Höcker“ zwischen Hals und Körper verantwortlich. Der Ruhezustand hält Hals und Kopf in der aufrechten Position; um den Kopf nach unten zu bewegen, z. B. zum Trinken, muss die Giraffe Muskelarbeit aufbringen. Die Zunge kann 50 Zentimeter lang werden. Sie ist zum Greifen befähigt und im vorderen Bereich zum Schutz vor Sonnenbrand stark pigmentiert.[4]
Die ersten Versuche, den langen Hals der Giraffe zu erklären, unternahm 1809 Jean-Baptiste Lamarck, der postulierte, dass die Verlängerung zustande kam, weil die Giraffen ständig ihren Hals recken, um auch das höchstgewachsene verfügbare Laub zu fressen. Charles Darwin postulierte, dass die Halsverlängerung durch die Vererbung dieses Merkmals erfolgte, und dass die Giraffen überleben und sich vermehren konnten, da sie sich von der höher wachsenden Vegetation ernähren konnten, wenn sie knapp und für andere Pflanzenfresser mit kurzem Hals nicht erreichbar war. Keiner der Autoren erklärte jedoch, warum nur Giraffen diese Möglichkeit nutzten. Darwins Ansicht ist auch heute noch die beliebteste. Da männliche Giraffen mit ihren muskulösen Hälsen um die Weibchen kämpfen, wird auch angenommen, dass die größte Giraffe mit dem längsten Hals am erfolgreichsten ist und ihre Eigenschaften am wahrscheinlichsten an die nächste Generation weitergibt. Giraffenkühe kämpfen aber auch, wenn auch nur selten, und wenn sie es tun, dann nur mit Bullen. Die Argumente für den Mechanismus dieser geschlechtsbezogenen Selektion sind schwach, da es keine großen Unterschiede zwischen männlichen und weiblichen Giraffenhälsen im Verhältnis zur Körpergröße gibt. Das einzigartige Fellmuster der Giraffe hilft zwar bei der Thermoregulation, aber auch die aus dem langen Hals resultierende Körperflächenvergrößerung kann nicht als Selektion für die Halsstreckung gelten, da in Bezug auf die Thermoregulation die meisten großen Huftiere evolutionär eher seitlich an Größe als an Höhe zugenommen haben, um dies zu erreichen. Plausibel scheint noch, dass die langen Hälse den Giraffen ein erweitertes Blickfeld eröffnen, was ihnen ein besseres Erkunden ihrer Umgebung nach Nahrungsquellen, Verteilung und Nähe von Artgenossen sowie potenziellen Prädatoren in der offenen Savanne ermöglicht.[5]
Das Muster des Haarkleids besteht aus dunklen Flecken, die sich von der helleren Grundfarbe abheben. Je nach Art variieren Form und Farbe der Flecken. Die Unterseite der Tiere ist hell und ungefleckt. Die Flecken dienen der Tarnung und der Regulierung der Körpertemperatur. Im Unterhautgewebe verläuft um jeden Fleck eine ringförmige Arterie, die Äste in den Fleck hinein aussendet. Über eine stärkere Durchblutung kann die Giraffe so mehr Körperwärme abgeben und ist nicht auf Schatten angewiesen. Vor allem bei männlichen Giraffen werden die Flecken mit zunehmendem Alter dunkler. Dies geschieht jedoch nicht bei allen Individuen im gleichen Maß oder in der gleichen Intensität, so dass hellere und dunklere Tiere in derselben Altersklasse auftreten. Nach Untersuchungen an Tieren aus dem Etosha-Nationalpark sind dunklere Altbullen häufig einzelgängerisch und zeichnen sich durch ein dominantes Auftreten gegenüber Geschlechtsgenossen bei der Fortpflanzung aus. Gleichalte hellere Individuen führen dagegen häufig ein Leben im Verband und sind weniger dominant, was zu geringeren Erfolgen in der Verpaarung mit Kühen führt. Demnach gibt die Fellfarbe den sozialen Status eines Individuums wieder.[6]
Der Geruch des Haarkleids ist für den Menschen unangenehm. Giraffenbullen riechen stärker als -kühe. An Fäkalien erinnern speziell die Stoffe Indol und Skatol, darüber hinaus finden sich Octan, Benzaldehyd, Heptanal, Octanal, Nonanal, p-Kresol, Tetradecan- und Hexadecansäure im Fell. Die meisten dieser Verbindungen hemmen das Wachstum von Bakterien oder Pilzen, wie sie auf der Haut von Säugetieren vorkommen. Der Gehalt von p-Kresol im Giraffenhaar ist ausreichend, um Zecken abzuschrecken.[7]
Der Schädel der Giraffenbullen ist viel robuster und schwerer als der weibliche Schädel; er wiegt mit ca. 9,9 kg fast zwei Drittel mehr als jener der Kühe (ca. 3,5 kg), vermutlich weil die Männchen ihren Kopf beim Kämpfen als Waffe einsetzen.
Die Knochenauswüchse auf den Köpfen der Giraffen werden Ossicone genannt.[8] Zwei der zapfenartigen Hörner sitzen bei beiden Geschlechtern dem Kopf auf. Nur den Rothschild-Giraffen wächst dahinter ein weiteres Hornpaar und zudem ein knochiger Höcker zwischen den Augen, der ähnlich wie die Hörner strukturiert ist.
Einige Autoren vermuten, dass die Hörner der Giraffe aus Gründen der Thermoregulation mit vaskularisierter Haut bedeckt sind, die dem Sommer-Geweih der Hirschen entsprechen; Wärme kann vom Körper an die Luft abgegeben werden, wodurch das Tier sich abkühlt.[9]
Wegen der Länge des aufrechten Halses führt die Schwerkraft in den Blutgefäßen auf Herzhöhe zu einem ungewöhnlich hohen Druck, dem entgegengewirkt werden muss. Das Herz der Giraffen muss daher besonders leistungsstark sein, um den erforderlichen Blutdruck zu erzeugen. Es wiegt im Durchschnitt ähnlich wie bei anderen Säugern etwa 0,51 % des Körpergewichts.[10]
Der Blutdruck, gemessen an herznahen Arterien, beträgt 280 zu 180 mm Hg (Vergleich Mensch: 120 zu 80) und ist damit der höchste aller Säuger. Dadurch ist er ausreichend, um auch im zwei Meter höher liegenden Kopf noch einen arteriellen Mitteldruck von 75 mm Hg zu erreichen (Mensch: 60 mm Hg). Durch die Schwerkraft und den dadurch ausgelösten Druck der Wassersäule in den Beingefäßen kommt es in den Arterien der Füße zu einem Druck von 400 mm Hg (Mensch: 200 mm Hg). Um dem Austritt von Flüssigkeit in den Beinen und einer Entstehung von Ödemen vorzubeugen, sind die Beinarterien besonders dickwandig. Auch sitzt die Haut an den Beinen besonders eng, so dass sie wie ein Kompressionsstrumpf wirkt. Um den hohen Druck aufzubauen, liegt die Herzfrequenz in Ruhe bei 60 bis 90 Schlägen pro Minute (Mensch: 70), im Galopp wurden 175 Schläge pro Minute gemessen.[10] Dies ist ungewöhnlich hoch, da die Herzfrequenz bei Säugetieren in der Regel mit zunehmendem Körpergewicht abnimmt und somit bei vergleichbar schweren Tieren deutlich niedriger liegt.[11]
Große Druckunterschiede entstehen im Kopf, wenn die Giraffe sich herunterbeugt, beispielsweise um zu trinken: Der arterielle Druck gleicht sich dann dem in den Füßen an. Ansammlungen von Flüssigkeiten um das Gehirn könnten lebensgefährlich sein. Um solche Ansammlungen zu vermeiden, hat die Giraffe ein Netzwerk gehirnnaher elastischer Blutgefäße, die bei Druckanstieg Blut aufnehmen können und so zur Entlastung führen. Ein Stau in den Venen wird so vermieden. Außerdem haben die großen Halsvenen, die Jugularvenen, Klappen, die bei anderen Säugern nicht vorkommen, um einen Rückfluss bei gesenktem Kopf zu verhindern.[11] Entgegen mancher populärwissenschaftlicher Darstellung konnten jedoch keine Klappen in den Halsarterien nachgewiesen werden.[12]
Giraffen sind in afrikanischen Savannen verbreitet. Heute leben sie nur noch südlich der Sahara, vor allem in den Grassteppen Ost- und Südafrikas. Die Bestände nördlich der Sahara wurden frühzeitig durch den Menschen ausgerottet: während des frühen Altertums im Niltal und etwa im 7. Jahrhundert in den Küstenebenen Marokkos und Algeriens. Im 20. Jahrhundert verschwanden Giraffen aus vielen weiteren Bereichen ihres Verbreitungsgebiets.
Giraffen leben einzelgängerisch oder in losen Verbänden. Dabei hängt das Sozialverhalten vom Geschlecht ab: Weibchen tun sich stets zu Herden von 4 bis 32 Tieren zusammen, die jedoch immer wieder in der Zusammensetzung wechseln. Junge oder weniger dominante Männchen formen eigene Verbände, sogenannte Junggesellengruppen, dominante Altbullen sind meist Einzelgänger. Die Gruppengröße ist abhängig vom Lebensraum und wird nicht durch die Anwesenheit größerer Beutegreifer beeinflusst. Auffälligerweise finden sich Kühe mit Nachwuchs häufiger in kleineren Gruppen zusammen.[13] Vor allem die weiblichen Tiere profitieren von einem Zusammenleben in Verbänden, was eine fünfjährige Studie im Tarangire-Nationalpark im nördlichen Tansania aufzeigte. Hierbei ist die Dauer und die Häufigkeit des Gruppenwechsels von geringerer Bedeutung. Als optimale Größe erwiesen sich vier ausgewachsene Individuen. Gruppenbildende Tiere können so durch Kommunikation bessere Nahrungsquellen erschließen, den Nachwuchs effektiver gegen Fressfeinde verteidigen oder sich gegenseitig vor aufdringlichen paarungswilligen männlichen Artgenossen schützen. Der Zusammenschluss in einer Gruppe vermindert so allgemein Stress, da sich einzelne Tiere mit teils vertrauten Individuen umgeben. Gegenüber einzelgängerischen Artverwandten zeigten im Verband lebende Individuen dadurch auch eine höhere Lebenserwartung.[14]
In der Namib im südwestlichen Afrika bilden gemischte Gruppen zumeist größere Verbände als eingeschlechtige Gruppen, wodurch die Geschlechterzusammensetzung einen wichtigen Einfluss darstellt. Demgegenüber nehmen Herden mit Jungtieren nicht an Größe zu, was den Schluss zulässt, dass bei den Giraffen der Schutz des Nachwuchses vor Bejagung nicht über die Gruppengröße gesteuert wird. Einen weiteren wichtigen Faktor bei der Herdenbildung stellt die räumliche Verfügbarkeit von Nahrung dar. Dieser greift aber nicht über die Jahreszeiten hinweg, wodurch Herden als relativ stabil angesehen werden können. Fluktuationen in der Herdengröße sind demnach vom Nahrungsangebot abhängig und können über Tage deutlich schwanken. So kommt es häufig in den Morgen- und Abendstunden zu größeren Zusammenschlüssen, die der gemeinsamen Nahrungsaufnahme dienen.[15]
Treffen zwei Bullen aufeinander, kommt es meistens zu einem ritualisierten Kampf, bei dem die Tiere nebeneinander stehen und ihren Kopf gegen den Hals des Konkurrenten schlagen. Zur Paarungszeit können solche Kämpfe aggressiver ausfallen und eine Heftigkeit annehmen, bei der einer der Konkurrenten bewusstlos geschlagen wird.
Giraffen erreichen eine Spitzengeschwindigkeit von 55 km/h. Die langen Beine können die Giraffe aber nur auf festem Untergrund tragen. Sumpfige Gegenden werden von den Tieren daher gemieden. Nach Untersuchungen von Anne Innis Dagg lassen sich zwei Laufweisen unterscheiden: einerseits der Passgang, bei dem die beiden Beine einer Körperseite gleichzeitig bewegt werden und das Körpergewicht auf dem anderen Beinpaar mit Bodenkontakt ruht, andererseits eine Art Galopp. Der Passgang ist eine Anpassung an die langen Beine, die sich bei einem Kreuzgang möglicherweise überschneiden und so in Konflikt geraten würden. Bei der Vorwärtsbewegung schwingt der lange Hals in Körperlängsachse mit jedem Schritt nach vorn. Durch die Vorverlagerung des Kopfes werden die Hinterbeine aufgrund der dadurch entstehenden Änderung des Körperschwerpunktes von Gewicht entlastet. Das Ende eines Schrittes mit dem folgenden Bodenkontakt des entsprechenden Fußes ist mit einem Rückwärtsschwingen des Halses verbunden. Hierdurch wird die Bewegung abgebremst und das Tier kann Balance halten.[16][17]
Giraffen verständigen sich im für Menschen nicht hörbaren Infraschallbereich mit Frequenzen unter 20 Hertz.
Giraffen schlafen mehrmals innerhalb eines 24-Stunden-Tages, dabei liegen sie mit angezogenen Beinen auf dem Bauch, mit dem Kopf nach hinten auf dem Körper. Der Schlaf dauert in der Regel nur kurze Zeit, in mehr als der Hälfte aller Beobachtungen weniger als 11 Minuten, im Maximum bis zu 100 Minuten. Die REM-Phase währt im Mittel 3 Minuten. Es wird angenommen, dass die Tiere in der liegenden Stellung Raubtieren schutzlos ausgeliefert sind, da sie nur langsam aufstehen können und sich durch Treten mit den Beinen verteidigen. Den größten Teil der Nacht verbringen sie mit Wiederkäuen. Tagsüber dösen Giraffen hin und wieder kurz im Stehen, was insgesamt weniger als 50 Minuten eines 24-Stunden-Tages ausmacht. Dadurch kommt ein Individuum auf etwa 4,6 Stunden Schlaf je Tageszyklus. Jungtiere schlafen durchschnittlich länger.[18]
Giraffen beweiden bevorzugt Akazien. Dabei greifen die Tiere einen Zweig mit ihrer bis zu 50 cm langen Zunge, ziehen ihn ins Maul und streifen durch Zurückziehen des Kopfes die Blätter ab. Zunge und Lippen sind so beschaffen, dass sie trotz der dornigen Äste keinen Schaden nehmen. Durch die hohe Bisskraft und die massiven Mahlzähne können die Äste, Blätter und Zweige zügig kleingemahlen werden und rutschen innerhalb kürzester Zeit den bis zu 2,5 Meter langen Hals herab. Jeden Tag nimmt eine Giraffe etwa 30 kg Nahrung auf; hierfür benötigt sie sechzehn bis zwanzig Stunden. Der Flüssigkeitsbedarf wird größtenteils aus der Nahrung gedeckt, so dass Giraffen wochenlang ohne zu trinken auskommen können. Wenn sie doch trinken, müssen sie die Vorderbeine weit spreizen, um den Kopf weit genug zur Wasserquelle herabsenken zu können; ebenso verfahren sie, wenn sie Nahrung vom Boden aufnehmen, was sie allerdings nur unter sehr ungünstigen Umständen tun.
Entgegen weit verbreiteter Meinung fressen Giraffen, vor allem in der Trockenzeit, von niedrigen Büschen bzw. auf halber Körperhöhe. Aus diesem Grund wird mittlerweile angezweifelt, dass die Giraffen ihren langen Hals nur aufgrund von Nahrungsauswahl haben.[19] Ein Argument, das gegen die Nahrungsaufnahme-Theorie spricht, ist, dass Giraffen im Laufe der Evolution stärker ihren Hals verlängert haben als ihre Beine. Längere Beine wären jedoch energetisch günstiger, wenn es nur um Höhengewinn ginge. Eine Theorie von 1996 für den langen Hals sieht daher den Kampf der Giraffen-Männchen um Dominanz und Weibchen als einen Hauptgrund.[19]
Die Tragzeit dauert 14 bis 15 Monate. In der Regel wird nur ein einziges Kalb geboren. Die Geburt erfolgt im Stehen, so dass die Neugeborenen aus zwei Metern Höhe zu Boden fallen. Neugeborene Giraffen sind etwa 50 Kilogramm schwer und 1,8 Meter hoch, erreichen so gerade das Euter der Mutter. Während ihre Beine zu diesem Zeitpunkt schon weit entwickelt sind, wächst ihr Hals postnatal noch auf die fast dreifache Länge an. Sie stehen innerhalb einer Stunde fest auf ihren Beinen und fangen nach wenigen Stunden an zu laufen. Allerdings werden die Kälber erst nach zwei bis drei Wochen mit der Herde vereint.
Ein Kalb bleibt etwa eineinhalb Jahre bei seiner Mutter. Mit vier Jahren wird es geschlechtsreif, mit sechs Jahren erreicht es die volle Größe. In Gefangenschaft können Giraffen bis zu 35 Jahre alt werden. Das Maximalalter in freier Wildbahn wird für männliche Tiere auf 22, für weibliche auf 28 Jahre geschätzt, es liegen aber bisher zu wenige Untersuchungen vor.[20]
Gegen Raubtiere verteidigen sich ausgewachsene Giraffen mit Tritten ihrer Vorderhufe. Aufgrund ihrer Größe und Wehrhaftigkeit werden sie allerdings nur selten angegriffen. Jungtiere fallen dagegen häufig Löwen, Leoparden, Hyänen und Wildhunden zum Opfer. Trotz des Schutzes durch die Mutter erreichen nur 25 bis 50 Prozent der Jungtiere das Erwachsenenalter.[21]
Die Giraffen bilden eine Gattung innerhalb der Familie der Giraffenartigen (Giraffidae) und der Ordnung der Paarhufer (Artiodactyla). Zur Familie wird außerdem nur noch das Okapi (Okapia) gezählt. Heute ist die Familie auf den afrikanischen Kontinent beschränkt, sie war aber in ihrer stammesgeschichtlichen Vergangenheit auch über weite Teile Eurasiens verbreitet. Aufgrund ihrer hornartigen Schädelausbildungen werden die Giraffenartigen zur Gruppe der Stirnwaffenträger (Pecora) gezählt. Innerhalb dieser bilden sie das Schwestertaxon einer Gruppe bestehend aus den Hirschen (Cervidae), Moschustieren (Moschidae) und Hornträgern (Bovidae). Die Abtrennung von dieser Gruppe vollzog sich im Übergang vom Oligozän zum Miozän vor etwa 25 Millionen Jahren.[22][23]
Lange Zeit galt die Gattung als monotypisch und enthielt mit der Art Giraffa camelopardalis nur einen Vertreter. Diesem wurden zahlreiche Unterarten zugewiesen, deren Unterscheidung neben dem Verbreitungsgebiet häufig anhand der Ausbildung der Hörner oder der Fellzeichnung erfolgte. So hat die Nubische Giraffe (G. c. camelopardalis) beispielsweise mittelbraune, große Flecken, die unregelmäßig viereckig geformt sind und von relativ schmalen weißen Bändern getrennt werden. Die Flecken der Massaigiraffe (G. c. tippelskirchi) sind kleiner und dunkler und annähernd sternförmig.[24] Einmalig sind die Flecken der Netzgiraffe (G. c. reticulata), die dunkle Vielecke darstellen, zwischen denen sehr schmale weiße Bänder verlaufen, so dass der Eindruck eines Netzes entsteht. Über die genaue Zahl der Unterarten herrschte aber keine Einigkeit. Richard Lydekker führte im Jahr 1904 innerhalb von Giraffa camelopardalis insgesamt zehn Unterarten auf, die er in zwei große Formengruppen gliederte: einerseits solche mit ausgebildeten vorderen Hörnern und ungefleckten Unterschenkeln, andererseits solche mit fehlenden Vorderhörnern und gefleckten Unterschenkeln. Allerdings hielt Lydekker die Netzgiraffe (Giraffa reticulata) für eigenständig, nicht aber ohne anzumerken, dass sie möglicherweise doch nur eine Unterart darstelle.[24] Modernere Systematiken unterschieden in der Regel zwischen sechs und neun Unterarten.[25][26][27]
Molekulargenetische Untersuchungen einer zehnköpfigen Forschergruppe um David M. Brown aus dem Jahr 2007 an sechs bekannten Unterarten (G. c. angolensis, G. c. giraffa, G. c. peralta, G. c. reticulata, G. c. rothschildi und G. c. tippelskirchi) bestätigten deren genetische Unterscheidbarkeit. Darüber hinaus zeigten die Ergebnisse auf, dass jede dieser Unterarten eine monophyletische Gruppe formte, von denen keine mit einer benachbarten Gruppe in einem (messbaren) Genaustausch stand. Die Forschergruppe schlussfolgerte daraus, dass die jeweiligen Unterarten auf einen eigenen Artstatus angehoben werden könnten.[29] Eine nahezu zeitgleich veröffentlichte Studie von Alexandre Hassanin und Kollegen kam zu einem ähnlichen Ergebnis. Sie umfasste neben den bereits untersuchten Unterarten zusätzlich noch die Kordofan-Giraffe (G. c. antiquorum). Hassanin und Forscherkollegen teilten die Unterarten in eine nördliche (G. c. antiquorum, G. c. peralta, G. c. reticulata, G. c. rothschildi) und eine südliche Gruppe (G. c. angolensis, G. c. giraffa, G. c. tippelskirchi) auf, die jeweils einen eigenständigen Charakter aufwiesen. Darüber hinaus bestanden laut dem veröffentlichten Bericht in der nördlichen Gruppe engere Beziehungen zwischen den west- und ostafrikanischen Giraffen als zu den zentralafrikanischen.[30] Unter Berufung auf die Ergebnisse der Wissenschaftlergruppen um Brown und Hassanin und unter Verwendung eigener morphologischer Analysen erhoben Colin Peter Groves und Peter Grubb in einer Revision der Huftiere acht Unterarten in den Artstatus, darunter die sieben bis dahin genetisch untersuchten Formen (wobei sie die Uganda- oder Rothschild-Giraffe als identisch zur Nubischen Giraffe einstuften) und zusätzlich noch die Thornicroft-Giraffe.[31] Weitere Studien zeigten später auf, dass die Thornicroft-Giraffe zwar genetisch unterscheidbar, aber innerhalb der Variationsbreite der Massai-Giraffe eingebettet ist. Sie wurde daher vorläufig als mit dieser identisch angesehen.[32][33]
Eine im Jahr 2016 vorgelegte DNA-Studie eines Forscherteams um Julian Fennessy und Axel Janke basierend auf 190 Individuen von insgesamt neun anerkannten Unterarten, darunter auch erstmals solche der Nubischen Giraffe (G. c. camelopardalis) stellte die bis zu diesem Zeitpunkt umfangreichste genetische Analyse dar. In dieser wurden vier monophyletische Gruppen herausgearbeitet, die den Forschern zufolge als eigenständige Arten anerkannt werden sollten. Diese vier monophyletischen Gruppen verteilten sich auf sieben unterscheidbare Populationen. Ähnlich wie zuvor die Thornicroft-Giraffe erwies sich während dieser Studie die Uganda-Giraffe als regionaler Vertreter der in diesem Fall Nubischen Giraffe.[34] Eine weitere umfangreiche genetische Studie aus dem Jahr 2020 von einem Arbeitskreis um Alice Petzold erkannte dagegen die Uganda-Giraffe und die Thornicroft-Giraffe wieder als eigenständig an und bestätigte ihren jeweiligen Status als Unterart. Begründet wurde dies mit der jeweils eigenständigen Gruppierung der untersuchten Exemplare und dem Auftreten abweichender Haplotypen. Zusätzlich wurde die Netzgiraffe als eine der zuvor anerkannten eigenständigen Arten nun als Unterart aufgefasst, da sie sich eng an die nördlichen Giraffenformen gebunden zeigte und offensichtlich in der Vergangenheit verschiedenen Introgressionen ausgesetzt war. Innerhalb der Giraffen des südlichen Afrikas hoben die Autoren die Transvaal-Giraffe (G. c. wardi) wieder auf die Ebene einer gültigen Unterart. Die Angola- (G. c. angolensis) und die Kap-Giraffe (G. c. giraffa) hingegen wurden vereint, da sie sich nicht auffällig voneinander abhoben. Für das westliche Afrika wiesen die Wissenschaftler eine zuvor unerkannte Unterart aus, die sich durch eigenständige Haplotypen auszeichnete und die sie mit G. c. senegalensis benannten. Sie ist mit den nördlichen Giraffen näher verwandt, war allerdings bereits Anfang der 1970er Jahre ausgerottet worden. Demzufolge ist die Gattung der Giraffen nach dieser Ansicht in drei Arten mit insgesamt zehn Unterarten aufzugliedern:[34][35]
Dem gegenüber favorisiert eine im Frühjahr 2021 von Raphael T. F. Coimbra und Kollegen vorgestellte Genanalyse an 50 Individuen aus der Gesamtpopulation ein Vier-Arten-Modell, wie es bereits durch Fenessy und Forscherkollegen im Jahr 2016 aufgezeigt worden war. Im Unterschied zu dieser Arbeitsgruppe und übereinstimmend mit der Studie von Petzolds Team bildet die Thornicroft-Giraffe eine eindeutige Unterart der Massai-Giraffe. Die Uganda-Giraffe wiederum ist abweichend von der Studie aus dem Jahr 2020 mit der Nubischen Giraffe identisch, während für die Süd-Giraffe die von Fenessy und Kollegen bereits 2016 postulierten Unterarten bestehen bleiben. Die von Petzold und Arbeitsgruppe angenommene Unterart Giraffa camelopardalis senegalensis war hierbei nicht mit einbezogen. Demnach wären die Giraffen diesen Ergebnissen zufolge in vier Arten und sieben Unterarten aufzuteilen:[36]
Neben diesen gab es eine oder mehrere Unterarten in Nordafrika, die schon in der Antike ausgerottet wurden. Da auf ägyptischen Darstellungen oft einfarbige Giraffen zu sehen sind, hat man manchmal spekuliert, ob die dortige Unterart ungefleckt gewesen ist. Es gibt jedoch auch Darstellungen gefleckter Giraffen.
Die seit dem Jahr 2011 durch die verschiedenen anatomisch-morphologischen und genetischen Untersuchungen aufgestellten variierenden Gliederungssysteme der Giraffen sind in folgender Tabelle im Überblick dargestellt:
Auch innerhalb einer Unterart tritt gelegentlich ein Fleckenmuster auf, das für die Region vollkommen untypisch ist, so dass man die Herkunft nicht immer sicher anhand der Zeichnung bestimmen kann.
Schon zur Bubalus-Zeit zwischen 10.000 und 6.000 v. Chr. wurde die Giraffe zusammen mit anderem Großwild auf Felsbildern in der heutigen Sahara mit erstaunlicher Detailtreue dargestellt.
Im Alten Ägypten galten Giraffen als Orakelwesen mit schamanischen Zügen. Dem ägyptischen Volksglauben nach warnten Giraffen Mensch und Tier vor gefährlichen Raubtieren und Unwettern. Dieser Glaube geht auf die Fähigkeit der Giraffe zurück, wegen ihrer Größe und der scharfen Augen Artgenossen und Fressfeinde frühzeitig zu erkennen. Das ägyptische Wort, das für Giraffendarstellungen Verwendung fand, lautet ser(u) und bedeutet „erspähen“, „in die Ferne blicken“, aber auch (symbolisch) „vorhersagen“. Giraffen waren bereits in der Prädynastischen Epoche (4000–3032 v. Chr.) in Ägypten selten, weshalb sie bevorzugt lebend gefangen und an den Hof des Pharao gebracht wurden. Auch in späteren Dynastien sind Darstellungen von Giraffen eher spärlich belegt, was die Seltenheit der Tiere unterstreicht. Lebende Giraffen mussten offenbar aus Ländern wie Nubien und Somalia importiert werden.[37][38]
Bekannte Darstellungen von Giraffen finden sich auf prädynastischen Prunkpaletten sowie im Grab des hohen Beamten Rechmire der 18. Dynastie. Auf den Prunkpaletten sind flüchtende Tiere während einer Jagd oder als Wappentiere zu sehen. Im Grab des Rechmire werden gefesselte Tiere aus Punt vorgeführt. Neben anderen Tierarten wird die Giraffe in der Ägyptologie als mögliches Gestaltungsvorbild für die Gottheit Seth angesehen. Als Hieroglyphe fand die Giraffe Eingang in die Gardiner-Liste unter dem Code E27.[37][38]
Das deutsche Wort Giraffe wurde (über die Vermittlung des Italienischen) aus dem Arabischen (زرافة zarāfa) entlehnt. Frühere Erklärungen übersetzten das arabische Wort mit „die schnell Gehende“ oder sahen den Ursprung im arabischen Wort xirapha, welches für eine „anmutige Erscheinung“ steht.[39] Im Arabischen ist das Wort Giraffe jedoch selbst ein Fremdwort, welches letztlich wohl auf eine zentralafrikanische Sprache zurückgeht.[40] Die erste Giraffe in Europa ließ Julius Caesar 46 v. Chr. nach Rom bringen. Die Römer nannten die Giraffe camelopardalis, weil sie sich durch sie an eine Mischung aus Kamel und Leopard erinnert fühlten. Daher rührt auch der wissenschaftliche Name Giraffa camelopardalis. Zeitweise wurde sie auch im Deutschen Kamelopard oder Kamelparder genannt. Der arabische Weltreisende und Geograph Al-Masudi weiß im 10. Jahrhundert über sie folgendes zu berichten:
„Über die Entstehung dieser Tierart gehen die Meinungen auseinander: Einige sind der Ansicht, daß sie ursprünglich vom Kamel abstammt, andere meinen, sie sei das Ergebnis einer Kreuzung zwischen Kamel und Leopard, und wieder andere glauben, dass es sich um eine völlig eigene Tierart handelt, wie Pferd, Esel und Rind […]. Schon den persischen Königen wurden Giraffen aus Nubien zum Geschenk gemacht, wie man sie dann auch zu den arabischen Königen, den abbasidischen Kalifen und zu den Statthaltern in Ägypten brachte.“[41]
Die nordafrikanischen Populationen wurden früh von Römern und Griechen bejagt. Gelegentlich wurden Giraffen von den Römern für Tierschauen im Kolosseum eingesetzt. Im Jahr 1486 erreichte eine Giraffe als Geschenk an die Medici Florenz, das Tier starb aber kurze Zeit nach seiner Ankunft. Insgesamt war die Giraffe jedoch in Europa bis weit in die Neuzeit wenig bekannt.
Auf Bitte des französischen Naturgeschichtemuseums in Paris wurde Zarafa, die erste lebende Giraffe in Europa in neuerer Zeit, im Oktober 1826 als Geschenk des ägyptischen Vizekönigs an den König Frankreichs nach Marseille gebracht. Von dort wurde die Giraffe nach Paris transportiert, wo sie im Juni 1827 ankam. Sie stieß auf allergrößtes Interesse, und das Museum hatte in den ersten sechs Monaten 600.000 Besucher. Balzac beschrieb später in der Zeitung La Silhouette das Nachlassen des Interesses. Die Giraffe wurde 21 Jahre alt.[42]
Giraffen waren wahrscheinlich ein häufiges Ziel für Jäger in ganz Afrika.[28] Die langen Sehnen wurden für Bogensehnen und Musikinstrumente verwendet, die Felle galten bei vielen Völkern als Statussymbole. Das Fleisch ist zäh, aber genießbar. Die Jagdmethoden der Afrikaner konnten die Bestände aber nicht gefährden. Mit der Ankunft weißer Siedler wurden Giraffen aus reinem Vergnügen gejagt. Großwildjäger rühmten sich mit der Zahl erlegter Giraffen, und in vielen Gegenden wurden die Tiere rapide seltener. Heute sind Giraffen fast überall selten. Nur in den Staaten Ostafrikas gibt es reichhaltige Bestände. Allein im Serengeti-Nationalpark leben etwa 13.000 Giraffen. In Südafrika wurden sie in zahlreichen Bereichen ihres ursprünglichen Verbreitungsgebietes wieder eingeführt. Die Weltnaturschutzunion IUCN führt die Giraffen in ihrem Gesamtbestand seit Dezember 2016 in der Roten Liste als „gefährdet“, sie unterscheidet derzeit (Stand Dezember 2017) nicht in verschiedene Arten.[43][26] Zuvor war der Bestand „nicht gefährdet“. Die Gesamtzahl der Individuen war von etwa 163.000 im Jahr 1985 auf unter 100.000 im Jahr 2015 zurückgegangen.[44] Zum Schutz der Tiere wurde von der GFC der 21. Juni zum „Weltgiraffentag“ deklariert. Eine ungewöhnliche Ansiedlung von Giraffen fand 1976 im Calauit Game Preserve and Wildlife Sanctuary auf den Philippinen statt.[45]
Folgende Tabelle zeigt die Bestandsentwicklung der Giraffen nach Angaben der IUCN. Etwas abweichend davon gibt die Giraffe Conservation Foundation ebenfalls Bestandszahlen an.[46]
Die Giraffen (Giraffa), bundesdeutsches Hochdeutsch: [ɡiˈrafə] , österreichisches Hochdeutsch: [ʒiˈrafɛ], sind eine Gattung der Säugetiere aus der Ordnung der Paarhufer. Ursprünglich wurde ihr mit Giraffa camelopardalis und der Trivialbezeichnung „Giraffe“ nur eine einzige Art zugewiesen. Molekulargenetische Untersuchungen aus dem Jahr 2016 und 2020 zeigen jedoch, dass die Gattung wenigstens drei Arten mit zehn eigenständigen Populationen umfasst, von denen allerdings eine ausgestorben ist. Die Giraffen stellen die höchsten landlebenden Tiere der Welt. Zur Unterscheidung vom verwandten Okapi (sogenannte „Waldgiraffe“) werden sie auch als Steppengiraffen bezeichnet.
Canhêştir, hêştirga yan jî zurafe (Giraffa camelopardalis), cureyek guhandarên giyanxwerê girs j koma Dubarpêçiyan an Artiodactyla ye.Canhêştir li Afrîkayê dijî û stûyê wê di navbera guhandarên Cîhanê de yê herî dirêj e. Stûyê wê digihêje bêtirî 5,85 m û giraniya wê 2000 kg. Bi merîtî canhêştir dighêje xezal û ajalan ji ga û mangayan, lê xêzanek an famîleyek e wê cihê heye û navê wê bi latînî Giraffidae ango famîleya canhêştiran. Canhêştir ji daran dixwe bi alîkariya ûstiya wê ya dirêj. Canhêştir ji 20-28 salan dijî.
Navê cins û cureyan an navê zanistî (G. camelopardalis) ji peyva romanî ya klasîk hatiye,ku wateya wê hêştirparsê ango wekî pars û hêştir xuya dike. Bi rastî navê nûjen ya înglîzî Giraffe ji zimanê îtalî û fransî di sedsala 19'an.[1] [2] Navê niha ji zimanê erebî (bi erebî: زرافة, lat. zirafe), ku bi rola wê ger ji zimanê somalî hatiye peydakirin[2],ku wek yê bi lez dimeşe hatiye wergerandin.
Canhêştirê nêr dixwe.
Nêzî serê Canhêştirek e.
Qîqa Canhêştirek e.
Video.
Canhêştirek xwe xwar dike ji bo vexwarinê.
Canhêştir, hêştirga yan jî zurafe (Giraffa camelopardalis), cureyek guhandarên giyanxwerê girs j koma Dubarpêçiyan an Artiodactyla ye.Canhêştir li Afrîkayê dijî û stûyê wê di navbera guhandarên Cîhanê de yê herî dirêj e. Stûyê wê digihêje bêtirî 5,85 m û giraniya wê 2000 kg. Bi merîtî canhêştir dighêje xezal û ajalan ji ga û mangayan, lê xêzanek an famîleyek e wê cihê heye û navê wê bi latînî Giraffidae ango famîleya canhêştiran. Canhêştir ji daran dixwe bi alîkariya ûstiya wê ya dirêj. Canhêştir ji 20-28 salan dijî.
Dòng-gêng-lĕ̤k (長頸鹿) iâ hô̤ lā̤ dò̤-báu (駝豹) hĕ̤k-ciā gì-lìng-lĕ̤k (麒麟鹿), sê siŏh cṳ̄ng Hĭ-ciŭ gì dông-ŭk. Ciā dông-ŭk iâ sê gĭng-dáng sié-gái gà̤-dēng có̤i gèng gì dông-ŭk.
Mìng-dièu gì sèng-âu, Dâng Huò lŏ̤h Să̤-iòng, ciŏng Hĭ-ciŭ gì dòng-gêng-lĕ̤k dái diōng Dṳ̆ng-guók. Ciā dông-ŭk iā chiông Dṳ̆ng-guók sìng-uâ diē-sié gì gì-lìng, gó-chṳ̄ hô̤ lā̤ „gì-lìng-lĕ̤k“.
D'Giraff (Giraffa camelopardalis) ass eng Aart aus der Famill vun de Giraffidae. D'Giraff an den Okapi sinn déi eenzeg nach lieweg Aarten aus dëser Famill.
D'Giraff huet en aussergewéinlech laangen Hals, laang Been, e staark offallende Réck an e laange Quasteschwanz. Déi männlech Déiere sinn iwwer 5,50 m grouss, déi weiblech knappss iwwer 5 m. Giraffen hunn och Haren a jeeweils 32 Zänn. Hir Schnëss ass zimmlech schmuel a si hunn eng laang Gräifzong.
Giraffe friesse Blieder a liewen nëmme méi an Afrika an dat haaptsächlech nach just an Nationalparken. Si si Savannen- a Steppendéieren a si guer net gär an de Bëscher. Si verbréngen de ganzen Dag bal nëmme mat friessen a lafen dofir ganz gemittlech vu Planz zu Planz an zupfen hei e Blat oder briechen do e puer Äscht of. Wa si genuch Waasser fannen, drénke si all Dag zimmlech vill. Si kënnen awer genee sou gutt e puer Deeg laang ouni Waasser aushalen.
Giraffe kréie bei enger Befruchtung, déi d'ganzt Joer iwwer ka geschéien, jeeweils just ee Jonkt. D'Schwangerschaft dauert 14-15 Méint an dat Jonkt ass bei der Gebuert scho bis zu 2 m grouss a weit ongeféier 60 kg. Et ass no enger Stonn schonn op de Been an drénkt. Mat 3 Deeg kann et scho lafen.
D'Giraff (Giraffa camelopardalis) ass eng Aart aus der Famill vun de Giraffidae. D'Giraff an den Okapi sinn déi eenzeg nach lieweg Aarten aus dëser Famill.
Giraffa camelopardalis es un specie de longnecked horse.
Ang giraffe (Giraffa camelopardalis) ay isang mamalyang even toed o hayop na may dalawa o apat na kuko sa paa ng Africa, ang pinakamatangkad na nabubuhay na hayop sa lupa at ang pinakamalaking hayop na ngumangata. Ang pangalan ng uri nito ay tumutukoy sa animo'y kamelyo nitong ng wangis at ang mga batik ng kulay sa balahibo nito. Ang pinakakapansin-pansin nitong katangian ay ang ay lubhang mahabang leeg at mga paa, ang mga sungay na tinatatawag na ossicones at ang kapansin-pansing mga batik. Halos 5–6 m (16-20 piye) ang taas at may pangkaraniwang timbang na 1,600 kg (£ 3500) para sa mga lalaki at 830 kg (£ 1800) para sa mga babae. Ito ay inuri sa ilalim ng )pamilya ng Giraffidae, kasa-kasama ang pinakamalapit na kamag-anak nito na nabubuhay pa, ang okapi. May siyam subspecies, na makikilala sa pamamagitan ng pagkakaiba-iba ng kanilang mga batik. Bawat subspecies ay may natatanging batik.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
A chirafa (Giraffa camelopardalis) ye una especie de mamífero artiodáctilo d'a familia Giraffidae propio d'Africa. Ye a mas alta de totas as especies d'animals terrestres existents. Puede aconseguir una altura de 5,8 metros y un peso que vareya entre 750 y 1600 kg.[1]
A suya aria de distribución ye dispersa y s'extiende de Chad en o norte dica Sudáfrica en o sud, y de Niger en o ueste dica Somalia en o este. Por lo cheneral habita en sabanas, pasturas, y selvas ubiertas. S'alimenta prencipalment d'as fuellas de l'alcacia, que ramoneya en alturas inaccesibles para a mayoría d'os de demás herbivoros. As chirafas adultas son depredatas por leons, y as crías d'as chirafas tamién por leopardos, hienas y cans salvaches. As chirafas adultas no tienen fuertes vinclos socials, encara que s'agrupan en ramadas ubiertas y sueltas sin plegar a estar movendo-se en a mesma adreza cheneral. Os machos estableixen una hierarquía social por meyo de duelos conoixius como que necking, un combate en o qual utilizan o cuello como que arma. Solament os masclos dominants pueden acoplar-se con as fembras; solament as fembras se dedican a la cría d'os vetiellos.
Por a suya apariencia peculiar, a chirafa estió una fuent de fascinación en diversas culturas, tanto antigas como modernas, y amaneixió con freqüencia en pinturas, libros y dibuixos animaus. En 2016, a UICN pasó de clasificar-la como que una especie baixo preocupación menor a clasificar-la como una especie vulnerable, en observar-se una disminución d'a población de dica o 40 % en o periodo 1985-2015.[2][3] Manimenos, encara existe un gran numero de chirafas en os parques nacionals y reservas de caza.
O zoonimo «chirafa» proviene d'una luenga africana indeterminada y ha estau transmesa por l'arabe الزرافة (ziraafa u zurapha) y lo italián giraffa a las luengas occidentals. O primer termin d'o nombre binomial Giraffa ye a latinización d'a palabra emplegada en as luengas occidentals. O segundo termin que da nombre a la especie camelopardalis proviene d'o griego καμηλοπάρδαλη camelopardale y d'o latín camelopardalis, que significa «camello leopardo». Chulio César introdució a primera chirafa en Europa traita d'as suyas campanyas en Asia menor y Egipto an conoixió a Cleopatra. Sin tener claro qué animal yera, os romans la baptizoron cameleopardo, un cruce entre camello y leopardo, convertindo-se en o nombre scientifico que s'utiliza dica hue.
En a traducción aragonesa d'o "Libro de Marco Polo" se fa mención d'as chirafas en a sección dedicada a Abisinia (Mediana India):
Las chirafas tamién son nombradas en a traducción aragonesa d'o "Libro d'as Marabillas d'o Mundo" pero traducindo mal dende l'orichinal anglo-normando y emplegando o mesmo termin referiu a l'au rapinyadera grifalt (Falco rusticolus) en plural:
La girafa es un mamifèr ongulat artiodactil e romiaire, originari de las savanas africanas e present de Chad fins a Sud-Africa. Lo mot girafa ven de l'arabi zarâfa.
La girafa es un mamifèr ongulat artiodactil e romiaire, originari de las savanas africanas e present de Chad fins a Sud-Africa. Lo mot girafa ven de l'arabi zarâfa.
A chirafa (Giraffa camelopardalis) ye una especie de mamífero artiodáctilo d'a familia Giraffidae propio d'Africa. Ye a mas alta de totas as especies d'animals terrestres existents. Puede aconseguir una altura de 5,8 metros y un peso que vareya entre 750 y 1600 kg.
A suya aria de distribución ye dispersa y s'extiende de Chad en o norte dica Sudáfrica en o sud, y de Niger en o ueste dica Somalia en o este. Por lo cheneral habita en sabanas, pasturas, y selvas ubiertas. S'alimenta prencipalment d'as fuellas de l'alcacia, que ramoneya en alturas inaccesibles para a mayoría d'os de demás herbivoros. As chirafas adultas son depredatas por leons, y as crías d'as chirafas tamién por leopardos, hienas y cans salvaches. As chirafas adultas no tienen fuertes vinclos socials, encara que s'agrupan en ramadas ubiertas y sueltas sin plegar a estar movendo-se en a mesma adreza cheneral. Os machos estableixen una hierarquía social por meyo de duelos conoixius como que necking, un combate en o qual utilizan o cuello como que arma. Solament os masclos dominants pueden acoplar-se con as fembras; solament as fembras se dedican a la cría d'os vetiellos.
Por a suya apariencia peculiar, a chirafa estió una fuent de fascinación en diversas culturas, tanto antigas como modernas, y amaneixió con freqüencia en pinturas, libros y dibuixos animaus. En 2016, a UICN pasó de clasificar-la como que una especie baixo preocupación menor a clasificar-la como una especie vulnerable, en observar-se una disminución d'a población de dica o 40 % en o periodo 1985-2015. Manimenos, encara existe un gran numero de chirafas en os parques nacionals y reservas de caza.
The giraffe (Giraffa camelopardalis) is an African even-taed ungulate mammal, the tawest livin terrestrial animal an the lairgest ruminant.
The giraffe (Giraffa camelopardalis) is an African even-taed ungulate mammal, the tawest livin terrestrial animal an the lairgest ruminant.
Giraffur (frøðiheiti - Giraffa camelopardalis) er hálslangt afrikanskt jóturdýr. Giraffurin er heimsins hægsta dýr; einki súgdjór hevur longri háls enn giraffurin. Girafarnir verða einar 4,5-5,8 m høgir og viga 800 - 1.900 kg. Langi hálsurin ger, at giraffurin røkkur eftir teimum sevjumiklu bløðunum uppi á trøunum. Hann hevur liðiliga tungu, sum hann skræðir bløð og smágreinar av við. Við hjálp frá sínari deiligu hædd kann giraffurin eta bløðini, sum veksa høgt uppi í trøunum, og sum eingin onnur djór røkka upp eftir. Men tó at hálsurin er so langur, so hevur hann bara sjey hálsgeislar, akkurát líka nógvar sum menniskju. Munurin er bara tann, at giraffurin hevur størri hálsgeislar, og teir eru meira langir. Tá ið giraffarnir parast, nýtur hanngiraffurin eisini hálsin at berjast við við hinar hannarnar, tá ið teir kappast um honirnar.
Hann hevur smá horn, knavar, langan hala og sítt halatagl. Við halanum kveistrar hann flogkyktini burtur. Hvør einstakur giraffur er sermerkt littur. Giraffar kunnu tvíspora upp í 50 km/t. Teir verða kynsbúgvnir tá teir eru 3 ár. Teir eru uppá vegin í 14-15 ½ mánað og fáa ein unga.
Giraffur (frøðiheiti - Giraffa camelopardalis) er hálslangt afrikanskt jóturdýr. Giraffurin er heimsins hægsta dýr; einki súgdjór hevur longri háls enn giraffurin. Girafarnir verða einar 4,5-5,8 m høgir og viga 800 - 1.900 kg. Langi hálsurin ger, at giraffurin røkkur eftir teimum sevjumiklu bløðunum uppi á trøunum. Hann hevur liðiliga tungu, sum hann skræðir bløð og smágreinar av við. Við hjálp frá sínari deiligu hædd kann giraffurin eta bløðini, sum veksa høgt uppi í trøunum, og sum eingin onnur djór røkka upp eftir. Men tó at hálsurin er so langur, so hevur hann bara sjey hálsgeislar, akkurát líka nógvar sum menniskju. Munurin er bara tann, at giraffurin hevur størri hálsgeislar, og teir eru meira langir. Tá ið giraffarnir parast, nýtur hanngiraffurin eisini hálsin at berjast við við hinar hannarnar, tá ið teir kappast um honirnar.
Hann hevur smá horn, knavar, langan hala og sítt halatagl. Við halanum kveistrar hann flogkyktini burtur. Hvør einstakur giraffur er sermerkt littur. Giraffar kunnu tvíspora upp í 50 km/t. Teir verða kynsbúgvnir tá teir eru 3 ár. Teir eru uppá vegin í 14-15 ½ mánað og fáa ein unga.
Gjirafa është një gjitar me qafë dhe këmbë shumë të gjata qafa e saj mund të arrije gjatësi deri në 2 m, ajo është një kafshë e urtë. Gjirafa jeton në pyje e lëndina te ngrohta. Pjesë e familjes së saj është edhe deveja që jeton në shkretëtire.
Gjirafa (gjirafa camelopardalis) është një kafshë afrikane thundrake dhe sisore. Ajo është kafsha më e lartë në tokë dhe ripërtypësja më e madhe. Ajo është e mbuluar nga arna të mëdha, te parregullta të verdha në kafe të ndara nga vija të bardha. Masa mesatare për një xhirafë mashkull të rritur është 1.200 kg ndërsa masa mesatare për një femër të rritur është 830 kg. Gjatësia e xhirafës është përafërsisht 4,3 m në 5,2 m , edhe pse mashkulli më i lartë i regjistruar ishte gati 6 metra.
Gjirafa ka të bëjë me drerët, por është vendosur në një familje të veçantë, Giraffidae, të përbërë vetëm prej gjirafave dhe të afërmve të afërt të tij, okapeve. Lloji i saj shtrihet nga Çadi në Afrikën Qendrore në Afrikën e Jugut.
Gjirafat zakonisht banojnë në savana, toka me bar, ose pyje të hapur. Megjithatë, kur ushqimi është i pakët ata do guxojnë të hyjnë në fusha me vegjetacion të dendur. Ata preferojnë zonat ku rritet acacia. Ata pinë sasi të mëdha të ujit, kur e kanë në dispozicion, gjë e cila u mundëson atyre të jetojnë për periudha të gjata në zona të thata.
Gjirafa ka qafë të gjatë që e përdorin për të arritur gjethet e pemëve dhe për tu ushqyer me to. Qafa e tyre ka shtatë rruaza që zgjaten shumë, ndryshe nga numri i zakonshëm i rruazave për një gjitar. Megjithatë, disa zoologë pohojnë se janë tetë. Gjithashtu, rruazat janë të ndara nga shumë nyje elastike, bazë e qafës ka shtylle kurrizore e cila projekton lart për të formuar një xhungë mbi supet dhe muskujt si spirancë që të mbajë qafën drejt.
Gjirafat preferojnë drurët e Acacias se përgjithshme, Commiphora dhe Terminalia, hanë bar dhe pemë. Gjuha është e fortë për shkak se në dietën e gjirafës mund të përfshihen edhe gjembat e pemëve. Në Afrikën Jugore, gjirafat ushqehen me të gjitha Acaciet, veçanërisht me erioloba Acacia, dhe këto gjirafa zotërojnë një gjuhë të veçante dhe buzë të forta te përshtatura për t'i bërë ballë gjembave të egër të kësaj bime. Një gjirafë mund të haje 29 kg gjethe përditë por mund të mbijetojnë vetëm 6,8 kg. Gjirafa kërkon më pak ushqim se kafshët të shtresës së saj për shkak se ajo ka një sistem shumë efikas që ndihmon në tretjen e ushqimit. Gjatë sezonit të lagësht, ushqimi është i pasur dhe gjirafat shpërndahen gjerësisht, por gjatë sezonit të thatë ato duhet të mblidhen rreth pemëve dhe shkurreve me gjelbërim të përjetshëm. Si ripërtypës, ajo në fillim përtyp ushqimin, pastaj e gelltit atë për ta përpunuar dhe pastaj mund ta ktheje në gojë për ta ripërtypur. Ky proces zakonisht përsëritet disa herë për çdo kafshatë. Gjirafa mund të mbijetoje pa ujë për periudha të gjata.
Kembët e përparme të gjirafës janë rreth 10 % më të gjata se këmbët e pasme. Shpejtësia e gjirafës është e ulët, megjithëse kur ndjekin ajo mund të vrapoje jashtëzakonisht shpejt deri në 55 km/h. Kur luanët gjuajnë gjirafat ata përpiqen ti kapin ato nga këmbët për ti rrezuar poshtë. Gjirafat janë një pre e vështire për tu kapur dhe e rrezikshme. Gjirafat mbrojnë veten me goditje të fuqishme. Një gjuajtje e vetme dhe e vendosur nga një gjirafë e rritur mund të shpartalloje një kafkë luani apo mund ti thyeje shpinën. Luanët janë grabitqarët e vetëm që paraqesin një kërcënim serioz për një gjirafë të rritur.
Gjirafë është një nga vetëm dy lloje të familjes Giraffidae, së bashku me okapin. Kohë më parë kjo familje ishte shumë herë më e gjerë, me lloje të tjera të shumta kafshësh. Gjirafat kanë evoluar nga 3 metra një antilopë e gjatë si gjitar që endej në Evropë dhe Azi rreth 30-50 milion vjet më parë.
Gjirafë i hershem i njohur ishte Climacoceras, i cili i ngjante një dreri, që kishte brirë të mëdha. Ai së pari u paraqit në epokën e hershme Miocenit. Më vonë u shfaqen Palaeotragus dhe Samotherium, i cili u shfaq në fillim deri në mesin e Miocenit. Ata ishin të dy të gjatë, por, ende kishin qafën relativisht të shkurtër. Evolucioni i qafës të gjatë të gjirafës ka qënë subjekt i një shumë debateve. Historia standarde është se ajo ka evoluar për të lejuar gjirafën të arrije gjethet e bimëve të larta. Sidoqoftë, një teori alternative propozon se qafa e gjatë ka evoluar si një karakteristikë e rip seksual, duke i dhënë një avantazh meshkujve në "Garat e puthjeve" për të vendosur dominimin dhe për të fituar femrat gati për riprodhim. Kjo tregon edhe që meshkujt e kanë qafën më të gjatë se femrat. Mirëpo, kjo teori nuk është e pranuar universalisht.
Siç u theksua më lart, meshkujt shpesh përfshihen në përqafim, e cila ka qënë përshkruar se ka funksione të ndryshme. Një nga këto është luftërat. Luftërat mund të jetë fatale, por më shpesh janë më pak të rënda me pak pasoja. Me qafë, gjirafa është në gjendje të japë në një goditje të fortë. Është vene re se meshkujt me të zote në përqafim tërheqin me shumë femra.
Pas një duel përqafim, një gjirafë mund të nderohet duke trokitur kokën disa herë në tokë një kundërshtar mashkull. Kjo zgjat disa minuta dhe përfundon me një dem fizik.
Një gjirafe femër është më e fortë edhe se një ujk dëbore ndërsa një gjirafe mashkull është më e fortë se një ari të madh dëbore.
Bëhet fjalë për kafshën më të gjatë në botë, kjo falë gjatësisë së qafës së saj, e cila arrin deri në 5.50m, madje edhe 5.80m. Femrat e rritura kanë një gjatësi mes 4m dhe 4.60m, ndërsa ato mesatare 4.30m. Ndërkaq, qafa e tyre ka të njëjtin numër të rruazave kurrizore (7, rreth 40cm secila) si te të gjithë gjitarët e tjerë. Gjirafat flenë shumë pak, më pak se 2 orë në 24 orë, më shumë ditën sepse mund të mbikëqyrin horizontin. Në të vërtetë ato dremisin në këmbë, me sytë e mëdha të hapura për 1-30 minuta rresht. Pesha e një gjirafe varion mes 750 dhe 1100 kg për femrat dhe mund të shkojë deri në 1500kg për meshkujt. Gëzofi i saj me dominancë të kuqe është i rrjetëzuar ose me pulla të verdha; barku i saj është i bardhë. Bishti i saj i hollë dhe i gjatë përfundon me formën e një furçe të zezë dhe ka gjatësi prej 70cm deri te 100cm.
Koka e gjirafës ka dy brirë dhe llapat e veshit të mbuluara nga lëkura. Brirët e femrave janë të mbuluara nga një tufë qimesh, ndërsa ato të meshkujve janë të mangëta pas disa përlëshjeve. Meshkujt zhvillojnë ndonjëherë disa depozita kalçiumi mbi kafkë që të japin përshtypjen e nje briritë trëtë. Karakteristikat e tyre fizike, si psh., gjatësia e dukshme e qafës së tyre, bën që ajo të konsiderohet nga NASA si modeli ideal për të studiuar efektin e gravitetit mbi qarkullimin e gjakut. Flebologet e NASA-s kanë kopjuar sitemin e tyre të qarkullimit te gjakut për të realizuar kombinimin anti-G të aviatorëve të aeroplanëve gjuajtës dhe austronautëve.
Ang hirapa (Giraffa camelopardalis) maoy mamiperong makit-an sa Aprika.
Hirapha (Giraffa camelopardalis) nisqaqa huk Aphrikapi kawsaq, yura mikhuq, iskay ruk'anayuq ñuñuqmi, tiqsimuyupi aswan hanaq tawachakiyuq uywam.
Hirapha (Giraffa camelopardalis) nisqaqa huk Aphrikapi kawsaq, yura mikhuq, iskay ruk'anayuq ñuñuqmi, tiqsimuyupi aswan hanaq tawachakiyuq uywam.
Jarapah (Giraffa camelopardalis) nyaéta sato anggota Girraffidae anu disebut "si beuheung panjang" alatan beuheungna panjang.[2] Jangkungna bisa ngahontal 5,5 m atawa leuwih.[2] Sato ieu boga tonggong anu condong jeung buntut nu panjang.[2] Awakna boga warna coklat rada konéng[ kalayan kotak cokelat semu beureum.[2] Sumebarna nyaéta di wewengkon Afrika, utamana Sudan, Somalia, nepi ka Afrika Kidul.[2]
Jarapah miboga tanduk anu sipatna permanen jumlahna 2 atau 4 siki tanduk di penclut sirahna.[2] Sajaba ti éta ogé jarapah mibanda bénjolan-bénjolan tulang antara tulang di antara panon kénca sarta panon katuhu anu disebut tanduk kalima.[2] Jarapah mibanda 32 siki huntu anu diadaptasi pikeun prosés daharna.[2] Sato ieu ogé mibanda sihung anu rubak pikeun mantuan huntu nu hareup.[2] Huntu ieu condong dipaké nyisir daun-daun sarta tatangkalan sarta semak perdu.[2]
Unikna ti jarapah nyaéta pangabisa jantungna anu ngompa getih sangkan ngahontal otak anu perenahna cukup jauh sarta luhur.[2] Sabot beuheungna ajeg, tekenan getihna 200 mm Hg.[2] Sedengkeun dina sabot beuheung diturunkeun tekenan getihna 175 mm.[2] Kaayaan ieu disababkeun ayana katup-katup dina artéri di sapanjang beuheungna anu boga fungsi pikeun ngurangan tekenan getih.[2] Lamun lumangsung dina manusa, tekanan kasebut bisa ngabalukarkeun pati.[2] Jantung jarapah anu beuratna 11 kg boga fungsi pikeun nyuplai getih saloba 60 léter/menit.
Jarapah umumna hirup di stépa, wewengkon satengah padang keusik , atawa padang jukut sabana.[2] Jarapah aktip néangan kadaharan isuk-isuk sarta pasosoré.[2] Di habitat aslina jarapah dahar daun tutuwuhan polong-polongan, contona akasia sarta mimosa.[2] Lamun aya cai, jarapah bisa nginum saloba 9 liter perminggu.[2] Lamun euweuh cai, jarapah sanggup henteu nginum nepi ka sababaraha minggu.[2] Komo di wewengkon angar jarapah sanggup teu nginum salila 7 bulan.[2] Pikeun ngabéla diri ti prédator (singa, macan tutul, sarta buaya) jarapah ngagunakeun suku hareupeunana minangka pakarang.[2] Tajongan suku hareup jarapah pohara kuatna. Nepi ka bisa ngaremukkeun tulang rusuk singa.[2]
Biasana patali jeung Akasia, Commiphora sarta Combretum savana, tapi maranéhanana ogé lumangsung saeutik di leuweung Miombo Brachystegia sarta di leuweung Isoberlina, di Kamerun. Jarapah nyaéta sato nu selektif, kalayan spésies Acacia anu nyieun saloba-loba kadaharan nu bisa dihontalna, tapi ogé spesies ti Balanites, Commiphora, Detarium, Boscia, Combretum, Ziziphus sarta Grewia.[3]
,_parque_nacional_Kruger,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-25,_DD_17.jpg)
Jarapah (Giraffa camelopardalis) nyaéta sato anggota Girraffidae anu disebut "si beuheung panjang" alatan beuheungna panjang. Jangkungna bisa ngahontal 5,5 m atawa leuwih. Sato ieu boga tonggong anu condong jeung buntut nu panjang. Awakna boga warna coklat rada konéng[ kalayan kotak cokelat semu beureum. Sumebarna nyaéta di wewengkon Afrika, utamana Sudan, Somalia, nepi ka Afrika Kidul.
Jerapah (Giraffa camelopardalis) ya iku kéwan mamalia mawa kuku genep endemik Afrika lan kalebu spésies kéwan kang paling dhuwur kang uripé ing dharat.[1] Jerapah lanang dhuwuré bisa 4,8 nganti 5,5 mèter lan boboté nganti 1.360 kilogram.[1] Nanging yèn jerapah wadon racaké luwih cendhèk lan luwih ènthèng tinimbang jerapah lanang.[1]
Jerapah isih kerabat karo menjangan lan sapi nanging saka suku kang béda, ya iku Giraffidae, kang kalebu jerapah lan kerabat paling cedhak, okapi.[1]
Jeneng spesiesé camelopardalis dijupuk saka jeneng latin, amarga dianggep blasteran onta (camel) lan macan tutul (leopard).[1] Jeneng camelopardalis digunakaké déning Plinius senior ing ensiklopedia kang ditulisé.[1] Jeneng iki uga minangka jeneng salah siji rasi lintang.[1] Jeneng "jerapah" dhéwé dijupuk saka jeneng kéwan iki ing basa Arab (الزرافة, zirafah).[1]
Habitat asliné kang kalebu wewengkon saka Chad nganti tekan Afrika Kidul.[1]
Ana sanga subspesies[2] kang umum dibédakaké déning warna lan variasi pola:
Jerapah (Giraffa camelopardalis) ya iku kéwan mamalia mawa kuku genep endemik Afrika lan kalebu spésies kéwan kang paling dhuwur kang uripé ing dharat. Jerapah lanang dhuwuré bisa 4,8 nganti 5,5 mèter lan boboté nganti 1.360 kilogram. Nanging yèn jerapah wadon racaké luwih cendhèk lan luwih ènthèng tinimbang jerapah lanang.
Jerapah isih kerabat karo menjangan lan sapi nanging saka suku kang béda, ya iku Giraffidae, kang kalebu jerapah lan kerabat paling cedhak, okapi.
Jeneng spesiesé camelopardalis dijupuk saka jeneng latin, amarga dianggep blasteran onta (camel) lan macan tutul (leopard). Jeneng camelopardalis digunakaké déning Plinius senior ing ensiklopedia kang ditulisé. Jeneng iki uga minangka jeneng salah siji rasi lintang. Jeneng "jerapah" dhéwé dijupuk saka jeneng kéwan iki ing basa Arab (الزرافة, zirafah).
Habitat asliné kang kalebu wewengkon saka Chad nganti tekan Afrika Kidul.
Jiraf se yon bèt.
Jirafo (Giraffa camelopardalis) esas para-hufajo maxim alta (til 5,5 m) del landala animali. Tamen lua kolo komprenas nur 7 vertebri (quale la homo).
Jirafi nutras su precipue de arbora folii, note akacii. Li havas desfacileso per drinkar eskartinta la gambi.
En l'arterii-kolo, reto di ringa muskuli helpas hisar sango til cerebro. En la veini di valvi impedas li pri faliar tro rapida kande ul abasas lua kapo se ne to esas certa sinkopo.
Ul amblas, ma kun du gambi larja ekartita, krozado 15 km/h ma povas atingar 50 km/h en stranja galopo helpita per specala muskuli en lua kolo.
Jirafino povas komencar riproduktar su de kin yara, akushinta staco pos dekekin monata gravideso. La naskinta, mezuras 2 m per cirkum 40 til 80 kg e falias de 2 m.
La jirafino adoptas lua yuneto nur esas kapabla atingar la mami pos una horo e drinkas tre graza lakto.
La precipua predato esas leono. Se adulto povas vidar li e defensar tri de quar yuno jirafo esas tuita dum unesma tri monata.
Okapio
Jirafo (Giraffa camelopardalis) esas para-hufajo maxim alta (til 5,5 m) del landala animali. Tamen lua kolo komprenas nur 7 vertebri (quale la homo).
Jirafi nutras su precipue de arbora folii, note akacii. Li havas desfacileso per drinkar eskartinta la gambi.
Mburika ajuvuku (Giraffa camelopardalis, karaiñe'ẽ: Jirafa) ha'e mymba okambúva juehegua oiko Afrikape. Ko mymba ijyvateveva opa mymba yvy ape pegua. Iñakã hu'ã ikatu oguereko 5,8 m yvatekuere ha ikatu oguereko 750 kg gotyo 1,6 tonelada.[1]
Mburika ajuvuku oiko ñu guasúpe ha ka'aguy ñúre, Afrikape.
Ko mymba ijajúra ipukuva, iñakã imichĩva ha ijysaja porãva, oguereko mokõi akã hatĩ michĩva, inambi rapykuéri[2] ha oguereko avei tetyma pukuva, mburika ajuvuku hetyma henondegua ipukuveva.
Mburika ajuvuku (Giraffa camelopardalis, karaiñe'ẽ: Jirafa) ha'e mymba okambúva juehegua oiko Afrikape. Ko mymba ijyvateveva opa mymba yvy ape pegua. Iñakã hu'ã ikatu oguereko 5,8 m yvatekuere ha ikatu oguereko 750 kg gotyo 1,6 tonelada.
Mburika ajuvuku oiko ñu guasúpe ha ka'aguy ñúre, Afrikape.
Ko mymba ijajúra ipukuva, iñakã imichĩva ha ijysaja porãva, oguereko mokõi akã hatĩ michĩva, inambi rapykuéri ha oguereko avei tetyma pukuva, mburika ajuvuku hetyma henondegua ipukuveva.
She sheeintagh crubbagh Affrickagh y mwannalagh, as eh ny chretoor smoo er yrjid er y theihll, as eh ny aachaighnagh smoo ayn. Foddee er collee dy ve 4.8 derrey 5.5 meadaryn er yrjid as ad 1,700 kg er trimmid. Ta mooinjerys eddyr oc as feeaihee as beiyn agh t'ad rang-oardaghit ayns kynney elley, Giraffidae, as y kynney shoh jeant seose jeh mwannalee elley as yn okapi. Ta'n mwannalagh ry-gheddyn ayns yn Affrick veih Shad ayns y twoaie dys yn Affrick Yiass ayns y jiass.
Tn̂g-ām-lo̍k (ha̍k-miâ: Giraffa camelopardalis) ia̍h kî-lîn-lo̍k, sī Hui-chiu ê 1 chióng ū-tê ê tōng-bu̍t. Che sī thong sè-kài siōng lò ê lio̍k-tē tōng-bu̍t, kang--ê ē-tàng toā kah 4.8 chì 5.5 kong-chhioh koân, 900 kong-kin tāng. Bó--ê khah sè-hàn, khah khin--tām-po̍h-á.
Tn̂g-ām-lo̍k kap lo̍k-á, gû ū chhin-chiâⁿ koan-hē, chóng--sī an-pâi tī ka-kī ê kho, hō chò Giraffidae, tû-liáu tn̂g-ām-lo̍k í-goā iū-koh ū siōng chhin ê okapi.
Chham-khó kî-lîn.
Twiga ni jenasi ya wanyama ya Afrika katika familia Giraffidae. Spishi hizi ni mamalia wenye kwato shufwa na shingo ndefu kuliko ile ya wanyama wote wa nchi kavu. Mwili wao umepambwa kwa madoa yasiyo na umbo maalumu, yenye rangi ya njano mabaka meusi na kutenganishwa na rangi nyeupe, au rangi ya manjano-kahawia.
Twiga wana uhusiano na tandala na ng’ombe, lakini wanawekwa kwenye familia yao pamoja na ndugu wao wa karibu okapi. Wanapatikana hasa kuanzia Nijeri mpaka Afrika Kusini.
Twiga huishi hasa maeneo ya savanna na nyika. Hata hivyo wakati chakula kinapokuwa adimu, hupendelea maeneo yenye miti mingi, migunga na vikwata hasa. Hunywa maji mengi sana wakati yanapopatikana ili kukabili ukame ukija.
Twiga ni spishi nne katika familia ya Giraffidae pamoja na okapi. Familia hii hapo awali ilikuwa na wanyama wengi kiasi. Twiga huaminika kuwa walitokana na swala aliyekuwa na urefu wa futi 3 tu, mnamo miaka milioni 30–50 iliyopita.
Kutokea kwa shingo ndefu ya twiga kumezua mjadala mkubwa sana. Hadithi iliyozoeleka ni kwamba ilikuwa ni kutokana na juhudi za twiga kuyafikia matawi ya juu ya miti wakati wa ushindani wa chakula na wanyama wenzie walao majani.
Kuna nadharia nyingine isemayo kuwa twiga dume ndio waliokuwa na shingo ndefu kuleta tofauti na jike, na kuweza kufikia majani ya juu ili kupata chakula, kukua kwa shingo zao kulikuwa tu ni kama ukuaji wa pilic baada ya balehe. Hata hivyo, nadharia hii ya pili haikubaliki sana na kulingana na tafiti za hivi karibuni, imeonyesha udhaifu mkubwa na kubakiza nadharia ile ya kuanza peke yake.
Hata madoa ya twiga yanaaminika kuwa hapo awali yalikuwa ni ya rangi angavu juu ya mwili wa ngozi nyeusi. Madoa hayo taratibu yaliendelea kuwa ya muundo wa nyota na maua, leo hii yamekuwa hayana umbo maalumu.
Jinsia zote wana pembe, japo pembe za twiga jike ni ndogo. Na kwa pembe hizi unaweza ukatambua jinsia ya twiga kwa urahisi, kwa sababu twiga jike wana nywele juu ya nundu za pembe zao, huku pembe za twiga dume zikiwa na vipara tu. Twiga dume wakati mwingine huwa na mkusanyiko wa kalsiamu kwenye fuvu zao za kichwa, ambao (mkusanyiko) hukua kadiri wanavyoongezeka umri, na kuwa kama nundu nyingine na kufanya jumla ya nundu kuwa tatu.
Twiga wana shingo ndefu wanaoitumia kula majani ya miti mirefu kabisa. Twiga wana pingili saba za mifupa ya shingoni, kama wanyama wengine, japo baadhi ya wataalamu wanadai zipo nane zaidi, mifupa hiyo ina maungio.
Twiga wana miguu mirefu sana, kwa kadiri ya 10% zaidi ya miguu ya nyumbu. Mwendo wa twiga ni wa maringo, lakini akiwa anafukuzwa hukimbia sana, mpaka kufikia mwendokasi wa km. 55 kwa saa. Twiga ni kazi kuwindwa, na ni hatari. Wanapendwa hujihami kwa teke la nguvu. Teke la twiga mkubwa ni laweza kupasua fuvu la kichwa cha simba au hata kuvunja uti wa mgongo. Simba pekee ndio wanyama wanaoweza kuwa tishio kwa twiga.
Moyo wa twiga una uzito wa kg. 10 na una urefu wa sm. 60, na hutakiwa kuzalisha mgandamizo wa damu mara mbili zaidi ukilinganisha na wanyama wa kawaida, ili kusaidia kusukuma damu mpaka kwenye ubongo, kichwani. Karibu na shingo kuna mfumo wa damu tata, unaomida damu nyingi isiende kwenye ubongo wakati twiga anapoinamisha kichwa chake pia.
Twiga jike hujikusanya pamoja kwenye makundi ambao wakati mwingine hujumuisha twiga dume wadogo. Twiga dume wadogo hao hupenda kujiunga na dume wakubwa. Utafiti wa mwaka 1920 ulithibitisha kuwa twiga hawachangamani na twiga wasio wa kundi moja. Pia pindi dume atakapo kumpanda jike, basi huchagua yeyote aliye katika kipindi cha joto, kwenye kundi lolote. Twiga dume hutambua twiga jike walio katika kipindi cha joto kwa kuonja ladha ya mikojo yao. Twiga huchangamana vizuri na wanyama wengine wala nyasi. Kuwa pamoja na twiga hawa ni faida kubwa, kwa sababu urefu wao husaidia hata kuona adui wakiwa tangu mbali.
Twiga hubeba mimba kwa siku 400 mpaka 460 ambapo mara nyingi huzaa ndama mmoja hatimaye japo mapacha hutokea mara kadhaa. Mama hujifungua akiwa amesimama na kende lake hukatika mtoto aangukapo ardhini. Ndama akizaliwa huwa na urefu wa mita 1.8. Baada ya masaa kadhaa, mama huweza kukimbia japo ndani ya wiki mbili za mwanzo ndama hutumia muda mwingi kujilaza chini huku akilindwa na mama yake. Ndama huyo huwa hatamaniwi kuwindwa na simba, chui, fisi au mbwa mwitu. Ni asilimia 25–50 tu ya twiga ndiyo hufikia kuwa wakubwa. Twiga hukadiriwa kuishi miaka 20–25 mwituni na miaka 28 wakifugwa nje ya mbuga.
Kitendo hiki cha twiga kufanywa kwa madhumuni mbali mbali lengo mojawapo ni kupigana vita, vita vinaweza kuwa kubwa kwelikweli. Kadiri shingo inavyokuwa ndefu, ndipo kichwa napo kinapokuwa kikubwa zaidi, na nguvu ya kupigana huwa kubwa vile vile. Na imeonekana twiga dume wanaofanikiwa kupata jike wa kujamiiana ni wale twiga dume waliofanikiwa kushinda kwenye vita. Ndiyo maana husikika kuwa, shingo ndefu imetokana na ushindani wa kijinsia, lakini mara nyingine twiga, husuguana tu shingo zao kwa kujipatia raha/ashki ya kimapenzi. Tena ajabu, twiga dume, wao kwa wao ndio hushiriki zaidi zoezi hili hasa nyakati za upweke. Mhemko wakati wa shughuli hii unaweza kuwa mkubwa mpaka kufikia kileleni.
Twiga ni miongoni mwa mamalia wanaolala kwa muda kidogo kuliko wote, na hulala kwa wastani wa dakika kumi mpaka saa 2 katika masaa 24 ya siku moja na kuwa na wastani wa saa 1. za kulala kwa siku.
Twiga hula majani ya miti, na pia hula nyasi nyingi na matunda. Ulimi wake ni mgumu sababu mlo wa twiga huhusisha miiba pia. Twiga anaweza kula mpaka kilo 29 za majani kwa siku, lakini anaweza hata kustahimili kwa kilo 6.8 tu za nyasi. Twiga hula kidogo sana kwa sababu hupata chakula chenye virutubisho vingi sana na pia mfumo wake wa mmeng’enyo wa chakula ni wa uhakika sana. Twiga pia huweza kukaa kwa vipindi virefu bila kunywa maji. Ulimi wa twiga una urefu wa takribani sentimeta 45.
Twiga kaskazi
Twiga kusi
Twiga Somali
Twiga Masai
Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Twiga ni jenasi ya wanyama ya Afrika katika familia Giraffidae. Spishi hizi ni mamalia wenye kwato shufwa na shingo ndefu kuliko ile ya wanyama wote wa nchi kavu. Mwili wao umepambwa kwa madoa yasiyo na umbo maalumu, yenye rangi ya njano mabaka meusi na kutenganishwa na rangi nyeupe, au rangi ya manjano-kahawia.
Twiga wana uhusiano na tandala na ng’ombe, lakini wanawekwa kwenye familia yao pamoja na ndugu wao wa karibu okapi. Wanapatikana hasa kuanzia Nijeri mpaka Afrika Kusini.
Twiga huishi hasa maeneo ya savanna na nyika. Hata hivyo wakati chakula kinapokuwa adimu, hupendelea maeneo yenye miti mingi, migunga na vikwata hasa. Hunywa maji mengi sana wakati yanapopatikana ili kukabili ukame ukija.
In zoyamazatl (giraffa camelopardalis) yehhuatl ce iquenamiqueh in ichichitihuihcauh artiodáctilo in icenyaliz giraffidae iixihmachtiloni in Africa. Quicempanahuia inic cuauhtic in ahmo iuh in mochintin in iquenamihqueh in iyolcameh tlaltitech. Huel ahci ce ioctacayo inic 5.8 metro ihuan ce etiliztli ca monehnecuiloa itzalan 750 ihuan 1.600 kg². Itoca itech huitz in itlahtolli zoyatl [1]ihuan mazatl.
In zoyamazatl (giraffa camelopardalis) yehhuatl ce iquenamiqueh in ichichitihuihcauh artiodáctilo in icenyaliz giraffidae iixihmachtiloni in Africa. Quicempanahuia inic cuauhtic in ahmo iuh in mochintin in iquenamihqueh in iyolcameh tlaltitech. Huel ahci ce ioctacayo inic 5.8 metro ihuan ce etiliztli ca monehnecuiloa itzalan 750 ihuan 1.600 kg². Itoca itech huitz in itlahtolli zoyatl ihuan mazatl.
Inin tlahtolli zoyatl quihtoznequi palmera.Širáffa (Giraffa camelopardalis) lea alimus eanannjiččehas. Varrása allodat lea 4,8–5,5 mehtera ja deaddu sullii 1200 kilo; njiŋŋelasat leat vehá unnibut. Širáffa čeabet lea earenoamáš guhkki, juobe guokte mehtera. Širáffat ellet Afrihkás Sahara máttabeale savánnaguovlluin ja leat šaddoborrit. Luonddus dat ellet 15–20-jahkásažžan, fáŋgavuođas muhtumin badjel 30 jagi.
Žirafa (Giraffa camelopardalis) je afrički sisar iz reda papkara, najviši od svih kopnenih životinja. Mužjaci mogu biti visoki od 4,5 do 5,5 metara i težiti do 1,360 kilograma. Rekordna težina jednog mužjaka je iznosila približno 2,000 kg, a visina 6 m. Generalno, mužjaci su krupniji od ženki, koje su od mužjaka niže 70-100 cm.
Žirafe su srodstvu sa jelenima, antilopama i govedima, ali su grupisane u zasebnu familiju, familiju žirafa (Giraffidae) u koju još spada njihov najbliži rođak, okapi. Žirafe žive na prostoru od Čada do Južne Afrike.
Ukupna populacija žirafa je procenjena na 110,000 do 150,000 jedinki; Kenija sa 45,000, Tanzanija sa 30,000 i Bocvana sa 12,000 žirafa imaju najveće populacije.
Ime kamelopardalis je izvedeno iz ranorimskog naziva, gde sjedinjuje riječi kamile i leoparda. Riječ "žirafa" vjerovatno potiče od arapske riječi الزرافة (ziraafa ili zurapha), što znači "skup, sakupljanje" (životinja), ili samo "visok".
Žirafa (Giraffa camelopardalis) je afrički sisar iz reda papkara, najviši od svih kopnenih životinja. Mužjaci mogu biti visoki od 4,5 do 5,5 metara i težiti do 1,360 kilograma. Rekordna težina jednog mužjaka je iznosila približno 2,000 kg, a visina 6 m. Generalno, mužjaci su krupniji od ženki, koje su od mužjaka niže 70-100 cm.
Žirafe su srodstvu sa jelenima, antilopama i govedima, ali su grupisane u zasebnu familiju, familiju žirafa (Giraffidae) u koju još spada njihov najbliži rođak, okapi. Žirafe žive na prostoru od Čada do Južne Afrike.
Ukupna populacija žirafa je procenjena na 110,000 do 150,000 jedinki; Kenija sa 45,000, Tanzanija sa 30,000 i Bocvana sa 12,000 žirafa imaju najveće populacije.
Η καμηλοπάρδαλη είναι το ψηλότερο ζώο στον κόσμο. Ανήκει στην τάξη των Αρτιοδάκτυλων, στο οποίο ανήκει ένα μόνο είδος, η Καμηλοπάρδαλη η καμηλοπάρδαλις (Giraffa camelopardalis) είναι επίσης γνωστή ως Καμηλοπάρδαλις η κοινή. Το εν λόγω είδος έχει αρκετές ποικιλίες και ζει σε αγέλες θηλυκών με τα μικρά τους, τα οποία έχουν ένα αρσενικό για αρχηγό.
Είναι θηλαστικό και φυτοφάγο. Πήρε το όνομά της από τον συνδυασμό των λέξεων «Καμήλα» και «Λεοπάρδαλη». Το ύψος της φτάνει τα 5,5 μέτρα και το βάρος της τα 1.350 κιλά. Το σώμα της καλύπτεται από παχύ δέρμα και φέρει καφετιές κηλίδες. Το κεφάλι της φαντάζει μικροσκοπικό σε σχέση με το μακρύ λαιμό της και καταλήγει σε δύο μικρά κέρατα. Έχει μεγάλα υγρά μάτια και ευκίνητα αυτιά. Η όραση και η ακοή της είναι πολύ ανεπτυγμένες. Η καμηλοπάρδαλη βαδίζει αργά, και όταν παραστεί ανάγκη μπορεί να τρέξει με ταχύτητα 30 χιλιομέτρων.
Τρέφεται με φύλλα και βλαστούς ψηλών δέντρων που είναι απρόσιτα στα άλλα ζώα. Όταν θέλει να πάρει κάτι από το έδαφος ή να πιει νερό ανοίγει τα μπροστινά πόδια της ή γονατίζει λυγίζοντας τα. Ωστόσο, η καμηλοπάρδαλη δεν πίνει συχνά νερό διότι, λόγω ύψους, είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει ολόκληρη διαδικασία για να σκύψει, οπότε εκείνη τη στιγμή γίνεται πολύ ευάλωτη στους εχθρούς της.
Η καμηλοπάρδαλη ζει στην Κεντρική Αφρική. Κατά μέσο όρο ζει ως 30 χρόνια. Είναι κοινωνικό ζώο. Ζει σε ομάδες των 12-15 ζώων του ίδιου είδους, που αποτελείται από ένα αρσενικό και τα θηλυκά με τα μικρά τους. Είναι ζώο φιλήσυχο και συνήθως τρέπεται σε φυγή για να γλιτώσει από τα σαρκοφάγα ζώα. Η νεογέννητη καμηλοπάρδαλη έχει ύψος 1,5 μέτρα και βάρος 55 κιλά. Καθημερινά η καμηλοπάρδαλη περνάει 12 ώρες βόσκοντας και κοιμάται βαθιά 20 λεπτά το 24ωρο. Η καμηλοπάρδαλη γεννάει όρθια και το μωρό της πέφτει στο έδαφος από ύψος 1,5 μέτρου.
Η καμηλοπάρδαλη έχει 9 υποείδη. Κάποια εκ των οποίων είναι η νότια καμηλοπάρδαλη, η Καμηλοπάρδαλη Μασάι, η Καμηλοπάρδαλη του Ρότσιλντ η Καμηλοπάρδαλη της Ροδεσίας, της Αγκόλας,της Δυτικής Αφρικής, και η δικτυωτή καμηλοπάρδαλη.
Το κεφάλι της καμηλοπάρδαλης είναι σχετικά μικρό με κέρατα που καλύπτονται από δέρμα, επίπεδο ρύγχος και λεπτά χείλη, ενώ έχει μεγάλα μάτια και αυτιά. Τα ρουθούνια της μοιάζουν σαν σχισμές. Η όρασή της είναι οξύτατη και επίσης, έχει ανεπτυγμένες την ακοή και την όσφρηση. O λαιμός του ζώου έχει μήκος που μπορεί να φτάσει τα 2,8 μέτρα και βάρος που φτάνει το μισό τόνο. Το συνολικό της ύψος είναι 6 μέτρα. Ο υπερβολικά ανεπτυγμένος λαιμός αποτελεί παράδειγμα φυσικής επιλογής. Με βάση τη Θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου, τα ζώα με μακρύ λαιμό υπερίσχυσαν άλλων, καθώς η καμηλοπάρδαλη τρέφεται με φύλλα από ψηλά δέντρα. Έτσι, επέζησε έπειτα από εκατομμύρια χρόνια το συγκεκριμένο είδος με το μακρύ λαιμό. Καθώς είναι ζώο θηλαστικό, έχει επτά αυχενικούς σπονδύλους, οι οποίοι είναι μεγάλοι σε μήκος. Το τρίχωμά της έχει κηλίδες καστανού χρώματος. Η πλάτη του ζώου παρουσιάζει κλίση, επειδή τα εμπρόσθια πόδια είναι ψηλότερα από τα πίσω. Βαδίζει στα πλάγια.
Γεννά ένα μικρό, του οποίου το ύψος είναι γύρω στα 2 μέτρα κατά τη γέννηση. Η περίοδος κυήσεως διαρκεί 15 μήνες. Η περίοδος του θηλασμού του διαρκεί ένα εξάμηνο και επί ένα έτος αναγκάζεται να ακολουθεί τη μητέρα του.
Το ζώο απαντάται αποκλειστικά στην αφρικανική ήπειρο. Συγκεκριμένα, ζει κυρίως στην Κένυα, στη Σομαλία και στην Αιθιοπία,αλλά και την Τανζανία (όπου είναι εθνικό ζώο)στις σαβάνες, όπου υπάρχουν ψηλά δέντρα και εκτάσεις με ψηλά χόρτα. Αυτά αποτελούν και την τροφή της καμηλοπάρδαλης, τα οποία δρέπει συνήθως με τη γλώσσα της.
Η καμηλοπάρδαλη είναι το ψηλότερο ζώο στον κόσμο. Ανήκει στην τάξη των Αρτιοδάκτυλων, στο οποίο ανήκει ένα μόνο είδος, η Καμηλοπάρδαλη η καμηλοπάρδαλις (Giraffa camelopardalis) είναι επίσης γνωστή ως Καμηλοπάρδαλις η κοινή. Το εν λόγω είδος έχει αρκετές ποικιλίες και ζει σε αγέλες θηλυκών με τα μικρά τους, τα οποία έχουν ένα αρσενικό για αρχηγό.
Είναι θηλαστικό και φυτοφάγο. Πήρε το όνομά της από τον συνδυασμό των λέξεων «Καμήλα» και «Λεοπάρδαλη». Το ύψος της φτάνει τα 5,5 μέτρα και το βάρος της τα 1.350 κιλά. Το σώμα της καλύπτεται από παχύ δέρμα και φέρει καφετιές κηλίδες. Το κεφάλι της φαντάζει μικροσκοπικό σε σχέση με το μακρύ λαιμό της και καταλήγει σε δύο μικρά κέρατα. Έχει μεγάλα υγρά μάτια και ευκίνητα αυτιά. Η όραση και η ακοή της είναι πολύ ανεπτυγμένες. Η καμηλοπάρδαλη βαδίζει αργά, και όταν παραστεί ανάγκη μπορεί να τρέξει με ταχύτητα 30 χιλιομέτρων.
Τρέφεται με φύλλα και βλαστούς ψηλών δέντρων που είναι απρόσιτα στα άλλα ζώα. Όταν θέλει να πάρει κάτι από το έδαφος ή να πιει νερό ανοίγει τα μπροστινά πόδια της ή γονατίζει λυγίζοντας τα. Ωστόσο, η καμηλοπάρδαλη δεν πίνει συχνά νερό διότι, λόγω ύψους, είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει ολόκληρη διαδικασία για να σκύψει, οπότε εκείνη τη στιγμή γίνεται πολύ ευάλωτη στους εχθρούς της.
Η καμηλοπάρδαλη ζει στην Κεντρική Αφρική. Κατά μέσο όρο ζει ως 30 χρόνια. Είναι κοινωνικό ζώο. Ζει σε ομάδες των 12-15 ζώων του ίδιου είδους, που αποτελείται από ένα αρσενικό και τα θηλυκά με τα μικρά τους. Είναι ζώο φιλήσυχο και συνήθως τρέπεται σε φυγή για να γλιτώσει από τα σαρκοφάγα ζώα. Η νεογέννητη καμηλοπάρδαλη έχει ύψος 1,5 μέτρα και βάρος 55 κιλά. Καθημερινά η καμηλοπάρδαλη περνάει 12 ώρες βόσκοντας και κοιμάται βαθιά 20 λεπτά το 24ωρο. Η καμηλοπάρδαλη γεννάει όρθια και το μωρό της πέφτει στο έδαφος από ύψος 1,5 μέτρου.
Η καμηλοπάρδαλη έχει 9 υποείδη. Κάποια εκ των οποίων είναι η νότια καμηλοπάρδαλη, η Καμηλοπάρδαλη Μασάι, η Καμηλοπάρδαλη του Ρότσιλντ η Καμηλοπάρδαλη της Ροδεσίας, της Αγκόλας,της Δυτικής Αφρικής, και η δικτυωτή καμηλοπάρδαλη.
Жира́ф (лат. Giraffa camelopardalis) — жирафтар ғаиләһенән, ҡуш тояҡлылар имеҙеүселәр отрядындағы хайуан. Башҡа хайуандарҙан муйынының өҙөн булыуы менән айырыла.
Ата жираф 5,5—6,1 метрғаса етә (дөйөм оҙонлоғоноң 1/3 өлөшөн муйыны биләй),ауырлығы 900—1200 кг-ғаса етә. Инә жираф бер аҙ бәләкәйерәк . Муйыны оҙон булыуға ҡарамаҫтан, жирафтың муйын умыртҡалар һаны ете генә.
Жираф (лат. Giraffa camelopardalis ) – Африкын Giraffidae йамагатын гыч кугу янлык.
Жираф (лат. Giraffa camelopardalis) — куш тояклылар отрядыннан, жирафлылар гаиләсеннән бер имезүче хайван. Җир йөзендә иң озын хайван.
Иркәк жирафлар 5,5—6,1 м хәтле ирешәләр (якынча озынлыкның 1/3 муен тәшкил итә ) һәм авырлыгы 900-1200 кг кадәр җитә. Саулыклар гадәттәгечә азга кимрәк һәм җиңелрәк була.
Башка имезүче хайваннар төсле үк җиде муен умырткасы булуына карамастан, җирафларның муены искиткеч озын. Озын буй кан әйләнешенә, беренче чиратта, баш миенә кан таэмин итүгә йөк китерә. Шуңа күрә жирафларның йөрәге бик көчле. Ул минутына 60 литр кан үткәрә, жираф йөрәге 12 кг авырлыкта һәм ул кеше йөрәгеннән өч тапкырга югарырак басым тудыра. Шуңа да карамастан, башны кисәк күтәрү һәм төшерүгә жираф йөрәге чыдамас иде. Мондый хәрәкәтләр хайванны һәлак итмәс өчен жирафның каны кешенекеннән куерак. Моннан тыш, жирафларның зур муен тамырында махсус бикли торган клапаннар бар. Алар баш миенә бара торган баш кан тамырында басымны сакларга ярдәм итәләр.
Жирафның кара теле бик озын һәм мускуллы. Жираф телен 45 смга хәтле чыгара ала һәм шуның белән ботакларны алырга ярдәм итә.
Жираф (лат. Giraffa camelopardalis) — куш тояклылар отрядыннан, жирафлылар гаиләсеннән бер имезүче хайван. Җир йөзендә иң озын хайван.
Жира́ф (лат. Giraffa camelopardalis) — жирафтар ғаиләһенән, ҡуш тояҡлылар имеҙеүселәр отрядындағы хайуан. Башҡа хайуандарҙан муйынының өҙөн булыуы менән айырыла.
Жирафа е животно кое потекнува од Африка и е највисокото животно со најдолг врат.
Со просечна маса од 1190 кг., жирафата е најголемиот жив преживар.
Од сите цицачи, жирафата има најмалку потреба од сон - во просек помалку од 2 часа во деноноќие.
Должината на јазикот на просечна жирафа е околу 45 см. Со помош на јазикот, жирафата може потполно да го исчисти своето лице од инсекти како и да влече помали гранки од растенијата со кои се храни.
Срцето на просечна жирафа има проток од 60 литри во минута, тежи 12 кг., и создава притисок околу 3 пати повисок од крвниот притисок на човек, со цел крвта да може да достигне доволна циркулација во најоддалечените делови, посебно мозокот на жирафата. Крвните садови во вратот на жирафата имаат посебни залистоци кои спречуваат притисокот на крвта во главата да минува низ нагли промени кога животното нагло ја спушта или крева главата.
И машките и женските жирафи имаат рогови.
Жирафа е животно кое потекнува од Африка и е највисокото животно со најдолг врат.
Со просечна маса од 1190 кг., жирафата е најголемиот жив преживар.
Од сите цицачи, жирафата има најмалку потреба од сон - во просек помалку од 2 часа во деноноќие.
Должината на јазикот на просечна жирафа е околу 45 см. Со помош на јазикот, жирафата може потполно да го исчисти своето лице од инсекти како и да влече помали гранки од растенијата со кои се храни.
Срцето на просечна жирафа има проток од 60 литри во минута, тежи 12 кг., и создава притисок околу 3 пати повисок од крвниот притисок на човек, со цел крвта да може да достигне доволна циркулација во најоддалечените делови, посебно мозокот на жирафата. Крвните садови во вратот на жирафата имаат посебни залистоци кои спречуваат притисокот на крвта во главата да минува низ нагли промени кога животното нагло ја спушта или крева главата.
И машките и женските жирафи имаат рогови.
Зарофа (лотинӣ: Giraffa camelopardalis) мебошад хатто-toed копытное животное ширхур аз Африко. Вай баландтарин ҳайвонест, ки дар хушки зиндаги мекунад. Бо Okapi онхо оилаи худро ташкил мекунанд. Giraffidae.
Зарофахо доранд гардан ва пойҳои дароз. Онхо мӯй доранд зарди бенур ё чигарранг ранг бо кисмҳои сиёхтоб. Онхо мебошанд 4.8 к 5.5 метр бо баландии (16 - 18 футов) ва вазнашь то 900 килограмм бо (2000 фунтов). Хам нарина ва модинаи Зарофаходошта метавонанд дахон махсус шох дар калаи онхо, ки пушида шудааст бо пӯст.
ЙIаьхафоарт (лат: Giraffa camelopardalis, эрс: Жираф) — йIаьхафоартий дезала хьакхинг яьттIача тоабан дакхдийнат да. Эггара дIаьхагIа дола дийнат да дуне тIа.
Борша йIаьхафоарташ 5,5 м лакха хул, цара дозал 900 кг кхоача. Кхал йIаьхафоарташ кеззига зIамагIа хул.
Йlаьхфоартий баьцовгIаш мара дуац. Гаьнаш хоза хета, эггара чIоагIа кIарцхал мерза хета царна.
Йlаьхфоаpтенашт чIоагIа сиха адда мога. Иштта шоай безам хилача е дезаш хилача 55кр/с кхоача цара сихал.
ЙIаьхафоарташ Африке екъaаренгах Iеш я.
ЙIаьхафоарт (лат: Giraffa camelopardalis, эрс: Жираф) — йIаьхафоартий дезала хьакхинг яьттIача тоабан дакхдийнат да. Эггара дIаьхагIа дола дийнат да дуне тIа.
जिराफ़ (जिराफ़ा कॅमेलोपार्डेलिस) अफ़्रीका के जंगलों मे पाया जाने वाला एक शाकाहारी पशु है। यह सभी थलीय पशुओं मे सबसे ऊँचा होता है तथा जुगाली करने वाला सबसे बड़ा जीव है। इसका वैज्ञानिक नाम ऊँट जैसे मुँह तथा तेंदुए जैसी त्वचा के कारण पड़ा है।
जिराफ़ अपनी लंबी गर्दन तथा टांगें और अपने विशिष्ट सींगों के लिये भी जाना जाता है। यह औसतन ५-६ मी. ऊँचा होता है तथा नर का औसतन वज़न १,२०० कि. और मादा का ८३० कि. होता है। जिराफ अपने पैरों की हडि्डयों में यांत्रिक तनाव के चलते ही अपने शरीर का करीब एक हजार किलो भार उठा पाता है।[2] यह जिराफ़िडे परिवार का है तथा इसका सबसे नज़दीकी रिश्तेदार इसी कुल का अफ़्रीका में पाया जाने वाला ओकापी नामक प्राणी है। इसकी नौ प्रजातियाँ हैं जो कि आकार, रंग, त्वचा के धब्बों तथा पाये जाने वाले क्षेत्रों में एक दूसरे से भिन्न हैं।
जिराफ़ अफ़्रीका में उत्तर में चैड से दक्षिण में दक्षिण अफ़्रीका तथा पश्चिम में नाइजर से पूर्व में सोमालिया तक पाया जाता है। अमूमन जिराफ़ खुले मैदानों तथा छितरे जंगलों में पाये जाते हैं। जिराफ़ उन स्थानों में रहना पसन्द करते हैं जहाँ प्रचुर मात्रा में बबूल या कीकर के पेड़ हों क्योंकि इनकी पत्तियाँ जिराफ़ का प्रमुख आहार है। अपनी लंबी गर्दन के कारण इन्हें ऊँचे पेड़ों से पत्तियाँ खाने में कोई परेशानी नहीं होती है। वयस्क परभक्षियों का कम ही शिकार होते हैं लेकिन इनके शावकों का शिकार शेर, तेंदुए, लकड़बग्घे तथा जंगली कुत्ते करते हैं। आम तौर पर जिराफ़ कुछ समय के लिये एकत्रित होते हैं तथा कुछ घण्टों के पश्चात अपनी-अपनी राह चल देते हैं। नर अपना दबदबा बनाने के लिये एक दूसरे से अपनी गर्दनें लड़ाते हैं।
जिराफ़ शब्द की व्युत्पत्ति अरबी भाषा के (الزرافة) अल-ज़िराफ़ा से हुयी है। यह नाम अरबी भाषा में शायद किसी अफ्री़की भाषा के नाम से पहुँचा है। सन् १५९० के लगभग अरबी भाषा के ज़रिए जिराफ़ा शब्द इतालवी भाषा में प्रविष्ट हुआ।
विशेषज्ञों ने आकार, रंग, धब्बों तथा पाये जाने वाले क्षेत्रों के आधार पर जिराफ़ की नौ उप-जातियाँ निर्धारित की हैं। यह इस प्रकार हैं-
जिराफ़ (जिराफ़ा कॅमेलोपार्डेलिस) अफ़्रीका के जंगलों मे पाया जाने वाला एक शाकाहारी पशु है। यह सभी थलीय पशुओं मे सबसे ऊँचा होता है तथा जुगाली करने वाला सबसे बड़ा जीव है। इसका वैज्ञानिक नाम ऊँट जैसे मुँह तथा तेंदुए जैसी त्वचा के कारण पड़ा है।
ਜਿਰਾਫ਼ ਜਾਂ ਜਰਾਫ਼ (ਜਿਰਾਫ਼ਾ ਕਮੇਲੋਪਾਰਡੇਲਿਸ) ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਪਸੂ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰੇ ਥਲੀ ਪਸ਼ੁਆਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੁਗਾਲੀ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਜੀਵ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਵਿਗਿਆਨਕ ਨਾਮ ਊਠ ਵਰਗੇ ਮੂੰਹ ਅਤੇ ਤੇਂਦੁਏ ਵਰਗੀ ਤਵਚਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪਿਆ ਹੈ। ਜਿਰਾਫ ਆਪਣੀ ਲੰਮੀ ਗਰਦਨ ਅਤੇ ਲੰਮੀਆਂ ਟੰਗਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਿੰਗਾਂ ਲਈ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਔਸਤਨ 5-6 ਮੀ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਰ ਦਾ ਔਸਤਨ ਭਾਰ 1,200 ਕਿ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਦਾ 830 ਕਿ ਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਜਿਰਾਫਿਡੇ ਪਰਵਾਰ ਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਸਭਤੋਂ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਇਸ ਕੁਲ ਦਾ ਅਫਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਓਕਾਪੀ ਨਾਮਕ ਪ੍ਰਾਣੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਨੌਂ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਸਰੂਪ, ਰੰਗ, ਤਵਚਾ ਦੇ ਧੱਬਿਆਂ ਅਤੇ ਪਾਏ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਖੇਤਰਾਂ ਪੱਖੋਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲੋਂ ਭਿੰਨ ਹਨ। ਜਿਰਾਫ ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਚੈਡ ਤੋਂ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ ਦੱਖਣ ਅਫਰੀਕਾ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਨਾਇਜਰ ਤੋਂ ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਸੋਮਾਲੀਆ ਤੱਕ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਮੂਮਨ ਜਿਰਾਫ ਖੁੱਲੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਅਤੇ ਛਿਤਰੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਰਾਫ ਉਹਨਾਂ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਲੋੜੀਂਦੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਬਬੂਲ ਜਾਂ ਕਿੱਕਰ ਦੇ ਦਰਖਤ ਹੋਣ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਲੁੰਗ ਜਿਰਾਫ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਖਾਣਾ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਲੰਮੀ ਗਰਦਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉੱਚੇ ਰੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਪੱਤੇ ਖਾਣ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਲਗ ਉਮਰੇ ਪਰਭਖਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਘੱਟ ਹੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਲੇਕਿਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਵਕਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਸ਼ੇਰ, ਤੇਂਦੁਏ, ਲਕੜਬੱਘੇ ਅਤੇ ਜੰਗਲੀ ਕੁੱਤੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਆਮ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਜਿਰਾਫ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਬਾਦ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਡੰਡੀ ਫੜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਨਰ ਆਪਣਾ ਦਬਦਬਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਗਰਦਨਾਂ ਲੜਾਉਂਦੇ ਹਨ।
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male_..._(49022288743).jpg)
1.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
|title= (help) ஒட்டகச் சிவிங்கி (
ஒலிப்பு ) ஆபிரிக்காவில் காணப்படும் பாலூட்டியாகும். உலகின் மிக உயரமான விலங்கினம் இதுவாகும். ஆண் ஒட்டகச் சிவிங்கிகள் 16 முதல் 18 அடி உயரமும் (4.8 முதல் 5.5 மீற்றர்) 900 கிலோ கிராம் வரை நிறையும் கொண்டவையாக வளர்கின்றன. பெண் ஒட்டகச் சிவிங்கிகள் ஆண்களைவிடப் பொதுவாக உயரத்திலும் நிறையிலும் குறைந்தவை.
ஒட்டகச் சிவிங்கிகளின் அடி வயிற்றைத் தவிர்ந்த ஏனைய உடல் முழுதும் புள்ளிகள் காணப்படுகின்றன. புள்ளிகளின் அமைப்பு ஒவ்வொன்றுக்கும் தனித்துவமானவை. இவை நீண்ட நீல நிற நாக்கினைக் கொண்டுள்ளன. இவற்றின் முன்னங்கால்கள் பின்னங்கால்களைவிட 10% நீளமானவை. இவற்றின் இதயம் 10 கிலோ கிராம் நிறையுடையது.
ஒட்டகச் சிவிங்கிகள் 14 முதல் 15 மாத கருப்ப காலத்தின் பின் ஒரு குட்டியை ஈனுகின்றன. இவை நின்ற படியே குட்டியீனுபவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. குட்டிகள் 1.8 மீற்றர் உயரமுடையவையாக இருப்பதோடு பிறந்து சில மணிநேரத்திலேயே எழுந்து ஓடக்கூடியவை. வளர்ந்த ஒட்டகச் சிவிங்கிகளைக் கொன்றுண்ணிகளால் தாக்க முடிவதில்லையாயினும் குட்டிகளை சிங்கம், சிறுத்தை, கழுதைப்புலி மற்றும் ஆபிரிக்கக் காட்டுநாய்கள் போன்றவை வேட்டையாடுகின்றன. 25% முதல் 50% வரையான ஒட்டகச் சிவிங்கிகளே உயிர்தப்பி முழுவளர்ச்சியடைகின்றன. இவை தம்மைத் தாக்கும் விலங்குகளைக் கால்களால் உதைத்துத் தாக்குகின்றன.
ஒட்டகச் சிவிங்கி (ஒலிப்பு ) ஆபிரிக்காவில் காணப்படும் பாலூட்டியாகும். உலகின் மிக உயரமான விலங்கினம் இதுவாகும். ஆண் ஒட்டகச் சிவிங்கிகள் 16 முதல் 18 அடி உயரமும் (4.8 முதல் 5.5 மீற்றர்) 900 கிலோ கிராம் வரை நிறையும் கொண்டவையாக வளர்கின்றன. பெண் ஒட்டகச் சிவிங்கிகள் ஆண்களைவிடப் பொதுவாக உயரத்திலும் நிறையிலும் குறைந்தவை.
ஒட்டகச் சிவிங்கிகளின் அடி வயிற்றைத் தவிர்ந்த ஏனைய உடல் முழுதும் புள்ளிகள் காணப்படுகின்றன. புள்ளிகளின் அமைப்பு ஒவ்வொன்றுக்கும் தனித்துவமானவை. இவை நீண்ட நீல நிற நாக்கினைக் கொண்டுள்ளன. இவற்றின் முன்னங்கால்கள் பின்னங்கால்களைவிட 10% நீளமானவை. இவற்றின் இதயம் 10 கிலோ கிராம் நிறையுடையது.
ஒட்டகச் சிவிங்கிகள் 14 முதல் 15 மாத கருப்ப காலத்தின் பின் ஒரு குட்டியை ஈனுகின்றன. இவை நின்ற படியே குட்டியீனுபவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. குட்டிகள் 1.8 மீற்றர் உயரமுடையவையாக இருப்பதோடு பிறந்து சில மணிநேரத்திலேயே எழுந்து ஓடக்கூடியவை. வளர்ந்த ஒட்டகச் சிவிங்கிகளைக் கொன்றுண்ணிகளால் தாக்க முடிவதில்லையாயினும் குட்டிகளை சிங்கம், சிறுத்தை, கழுதைப்புலி மற்றும் ஆபிரிக்கக் காட்டுநாய்கள் போன்றவை வேட்டையாடுகின்றன. 25% முதல் 50% வரையான ஒட்டகச் சிவிங்கிகளே உயிர்தப்பி முழுவளர்ச்சியடைகின்றன. இவை தம்மைத் தாக்கும் விலங்குகளைக் கால்களால் உதைத்துத் தாக்குகின்றன.
ஒட்டகச் சிவிங்கி நடக்கும் காட்சி (கோப்பு விவரம்) ஜனவரி 2006ல், Disney animal kingdomல் பதிவு செய்யப்பட்ட, ஒட்டகச் சிவிங்கி நடக்கும் காட்சி. ஒளிக்கோப்பை பார்ப்பதில் சிக்கலா? பார்க்கவும் ஊடக உதவி.ಜಿರಾಫೆಯು (ಜಿರಾಫಾ ಕ್ಯಾಮೆಲ್ ಪಾರ್ಡಲೈಸ್ ) ಆಫ್ರಿಕಾದ ಸಮ ಕಾಲ್ಬೆರಳುಗಳ ಗೊರಸುಳ್ಳ ಸಸ್ತನಿಯಾಗಿದೆ, ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ವಾಸಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂತಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಉದ್ದವಾದ, ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಮೆಲಕುಹಾಕುವ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು, ಪ್ರಾಚೀನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಹೆಸರನ್ನು ಹೋಲುವ ಕ್ಯಾಮೆಲ್ಪಾರ್ಡ್ ಆಗಿದ್ದು, ಇದರ ಕ್ರಮವಲ್ಲದ ಪಟ್ಟೆಗಳ ಬಣ್ಣವು ತಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಕರಡಿಯ ಸೂಚಕದ ಸಾಂಕೇತಿಕ ರೂಪವಾದ ಚಿರತೆಯ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಕ ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಯ ಸರಾಸರಿ ಮಾಸ್ ೮೩೦ ಕಿಲೋಗ್ರಾಂಗಳು(೧,೮೦೦ಎಲ್ಬಿ) ಇದ್ದಾಗ ವಯಸ್ಕ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಯ 1,200 kilograms (2,600 lb)ಸರಿಸುಮಾರು ಮಾಸ್ ೧,೨೦೦ ಕಿಲೋಗ್ರಾಂನಷ್ಟಿದ್ದು (೨,೬೦೦ಎಲ್ಬಿ)ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಸರಿಸುಮಾರು ೪.೩ ಮೀಟರ್ಗಳು (೧೪ ಅಡಿ)ಯಿಂದ ೫.೨ ಮೀಟರ್ಗಳು (೧೭ಅಡಿ)4.3 metres (14 ft)ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ5.2 metres (17 ft), ಅದಾಗ್ಯೂ ಅತ್ಯಂತ ಉದ್ದವಾದ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಯ ೬ ಮೀಟರ್ಗಳಿದ್ದು (೨೦ಅಡಿ)ದಾಖಲೆಯಾಗಿದೆ6 metres (20 ft).[೩][೪]
ಜಿರಾಫೆಯು ಸಮ-ಕಾಲ್ಬೆರಳುಗಳ ಗೊರಸುಳ್ಳ ಜಿಂಕೆ ಮತ್ತು ಹಸುವಿನಂತೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ವಂಶವಾಗಿದ್ದು. ಜಿರಾಫೆಡೆಯನ್ನು ಜಿರಾಫೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದ್ದು ಮತ್ತು ಇದರ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧವು, ಓಕಾಪಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯು ಮಧ್ಯ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಚಾಡ್ ನಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದವರೆಗೂ ವಿಸ್ತರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹವ್ಯಾಸದಂತೆ ಸವನ್ನಾಗಳು, ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಅಥವಾ, ಕಾಡುಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಅದಾಗ್ಯೂ, ಆಹಾರದ ಕೊರತೆಯಿದ್ದಾಗ ಅದು ಸಸ್ಯಗಾವಲುಗಳ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಆದ್ಯತೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಜಾಲಿ ಕುಲದ ಅಕೇಷ ಮರಗಳಿರುವ ಕಡೆ. ಅವು ದೊರೆತಾಗ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿಯುತ್ತವೆ, ಇದರಿಂದ ಇವು ಒಣಪ್ರದೇಶ, ಮರುಭೂಮಿ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ದೀರ್ಘ ಕಾಲದವರೆಗೂ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿಯದೇ ವಾಸಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.
ಸಜೀವಿಗಳ ಹೆಸರನ್ನು ಕ್ಯಾಮೆಲೋಪ್ಯಾರಡೈಸ್ (ಕ್ಯಾಮೆಲೋಪಾರ್ಡ್) ಇದರ ಹಿಂದಿನ ರೋಮನ್ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಬಂದಿದೆ, ಒಂಟೆ ಮತ್ತು ಚಿರತೆಯೆರಡರ ಚಾರಿತ್ರ್ಯವನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯೂ ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೫] ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಪದ ಕ್ಯಾಮೆಲ್ಪಾರ್ಡ್ ೧೪ ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ೧೯ ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಯಿತು. ಇದನ್ನು ಆಫ್ರಿಕನ್ರು ಭಾಷೆಯನ್ನು ಪೂರ್ವನೇಮಕಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಅರೇಬಿಕ್ ಪದದಲ್ಲಿ الزرافة ಜಿರಾಫೆ ಅಥವಾ ಜಿರುಫಾ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ, "ಸಂಯೋಜನೆಯ" ಅರ್ಥವನ್ನು (ಪ್ರಾಣಿಗಳು), ಅಥವಾ ಕೇವಲ "ಎತ್ತರ", ೧೬ ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ಅನ್ನು ಬಲಸಲಾಗಿದೆ, ಮತ್ತೆ ಇಟಾಲಿನೇಟ್ನಲ್ಲಿ ಜಿರಾಫಾದಿಂದ ಬಳಸಲಾಗಿದೆ.
ಜಿರಾಫೆಯು ಮಾತ್ರ ಸಜೀವಿ ವರ್ಗೀಕರಣದಲ್ಲಿ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಸಾದ್ಯವಿರುವ ಜಿರಾಫಿಡೇ, ಒಕಾಪೀಯೊಂದಿಗೆ. ನ್ಯೂಮರಿಸ್ ಇತರೆ ಸಜೀವಿಗಳೊಂದಿಗೆ, ಪರಿವಾರವು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ತೀವ್ರವಾಗಿದೆ. ಜೀರಾಫೆಗಳು ೩ ಮೀಟರ್ಗಳಷ್ಟು (೯.೮ ಅಡಿ) ಉದ್ದವಾಗಿದ್ದು3 metres (9.8 ft) ಯೂರೋಪ್ ಸಸ್ತನಿಯಂತೆ ಎರಳೆ ಯಿರುವ ಮತ್ತು ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ೩೦-೫೦ ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತಿಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೬]
ಹಿಂದೆ ತಿಳಿದಿರುವ ಹಾಗೆ ಕ್ಲೈಮಾಕೋಸೆರಸ್ , ಇನ್ನೂ ಜಿಂಕೆಯನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ, ದೊಡ್ಡ ಜಿಂಕೆ ಕವಲಿನ ಕೊಂಬು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಮೊದಲು ಗೋಚರಿಸಿದ್ದು ಹಿಂದಿನ ಮಯೋಸಿಸ್ ಪೂರ್ವಾರಂಭದಲ್ಲಿ. ನಂತರ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಜೆನೆರಾ ಪಾಲೆಟ್ರಾಗಸ್ ಮತ್ತು ಸಮೊಥೇರಿಯಮ್ , ಇದು ಹಿಂದಿನ ಮಧ್ಯ- ಮಯೋಸಿಸ್ನಲ್ಲಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಅವೆರಡೂ ಉದ್ದದ ಭುಜಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅವರು ಸರಳವಾಗಿ ಸುಧಾರಿಸಿತು, ಯಾವುದೇ ಪರಂಪರೆಯಿಲ್ಲದೆ ಆಧುನಿಕ ಜಿರಾಫೆಗಳು, ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕ ಕೊರಳನ್ನು ಹೋಲುತ್ತವೆ.[೭]
ವೇಟ್ ಲಿಯೋಸೆನ್ ಅವರಿಂದ, ವಿವಿಧ ಜಿರಾಫಿಡ್ಸ್ ಕಟುವಾಗಿ ಟೀಕಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಇದುವರೆಗೂ ಮಾತ್ರ ಎರಡು ಸಜೀವಿಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಉಳಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆಧುನಿಕ ಜೀನಿಯಸ್ ಜಿರಾಫೆ ಪ್ಲಯೋಸಿನ್ ಪರ್ವದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯ ಉದ್ದ-ಕೊರಳಿನ ಸಜೀವಿಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಇದರಂತೆ ಜಿರಾಫಾ ಜುಮಾಯೈ , ಆದರೆ ಇಂದು ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ.[೭] ಅಲಾನ್ ಟರ್ನರ್ ಹೇಳುವಂತೆ, ೨೦೦೪ ರಲ್ಲಿ ಇವಾವ್ವಿಂಗ್ ಈಡನ್ ನಲ್ಲಿ, ಈ ಜಿರಾಫೆ ಮೊದಲನೆಯ ಹಿರಿಯ ಜಿರಾಫೆಯಾಗಿದ್ದು ಕಪ್ಪು ಕಲೆಯ ತಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮಚ್ಚೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಕಲೆಗಳು ನಕ್ಷತ್ರಾಕಾರದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ, ಮುಂಚೆ ಇದ್ದಂತಹ ಮಾದರಿಯು ಇಂದು ಸಹಾ ಕಂಡುಬಂದಿದೆ.[೮] ಆಧುನಿಕ ಸಸ್ತನಿಯು, ಜಿರಾಫಾ ಕ್ಯಾಮೆಲೊಪಾರಾಡಲೈಸ್ , ಒಂದು ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪ್ಲೇಸ್ಟಸೀನ್ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಚರವಾಗಿತ್ತು .
ಉದ್ದ ಕೊರಳಿನ ಜಿರಾಫೆಯ ವಿಷಯವು ತುಂಬಾ ವಿಕಸನವಾಗಿರುವ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಉನ್ನತ ಕಥೆಯಿರುವಂತೆ ಜಿರಾಫೆಯು ಸಸ್ಯಹಾರಿ ಜೀವಿಯಾಗಿದ್ದು ಇತರೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಪ್ರದೇಶದ ಸಸ್ಯಜಾತಿಯ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಯುಗದಲ್ಲಿನ ಜೀವಿಯಾಗಿದೆ.[೭] ಅದಾಗ್ಯೂ, ಪರ್ಯಾಯ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿ ಉದ್ದವಾದ ಕೊರಳಿನ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದ್ದು ಎರಡನೆಯದಾಗಿ ಲೈಂಗಿಕ ಚಾರಿತ್ರ್ಯವನ್ನು, ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು "ಕೊರಳಿನ" ಕಾಂಟೆಸ್ಟ್ ಆಗಿದ್ದು (ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿ) ಪ್ರದಾನ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಲೈಂಗಿಕತೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ಪದೇ ಪದೇಯಾಗಿ ಮಧ್ಯ ಪಾನೀಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ಮತ್ತು ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಕೊರಳು ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೯] ಅದಾಗ್ಯೂ, ಈ ಸಿದ್ಧಆಂತವು ಪ್ರಾಪಂಚಿಕವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಡೇಟಾವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಪಣತೊಟ್ಟಿದೆ, ಉದ್ದವಾಗಿರುವ ಜಿರಾಫೆಯ ಕೊರಳಿನ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹಲವಾರು ಚಿಂತಕರು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.[೧೦]
ವಿಭಿನ್ನ ಪ್ರಭೇದಗಳ ಗುರುತು ವಿಭಿನ್ನ ಸಂಖ್ಯೆಗಳ ಉಪಜಾತಿಗಳಿರುತ್ತವೆ, ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಮಾದರಿ ಹಾಗೂ ಅದರ ವ್ಯೂಹದಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನತೆಯನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು.[೧][೨][೧೧] ಕೆಲವು ಈ ಉಪಜಾತಿಗಳು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಜೀವಿಗಳ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು.[೨] ಉಪಜಾತಿಗಳು ವಿವಿಧ ಪ್ರಕಾರದ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ:
ಕೆಲವು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಕಾರ್ಡೋಪೋನ್ ಮತ್ತು ಪಶ್ಟಿಮ ಆಫ್ರಿಕನ್ ಜಿರಾಫೆಗಳ ಕುರಿತು ಏಕ ಉಪಜೀವಿಗಳಂತೆ; ನುಬಿಯಾನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮತ್ತು ರಾಥ್ಚೈಲ್ಡ್ ಜಿರಾಫೆ, ಮತ್ತು ಆಂಗ್ಲೋನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಜಿರಾಫೆಗಳು. ಮುಂದಿನ, ಕೆಲವು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಕುರಿತು ಏಕೈಕವಾದ ಮಾಸಾಯಿ ಜಿರಾಫೆ ಬಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲಾ ಸಂತತಿಗಳು ಉಪಜಾತಿಗಳು. ವಿಭಿನ್ನ ರೂಪದಲ್ಲಿ, ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಇತರೆ ನಾಲ್ಕು ಉಪಜಾತಿಗಳಿವೆಯೆಂದು ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ - ಕೇಪ್ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ.ಸಿ. ಕ್ಯಾಪೆನ್ಸಿಸ್ , ಲ್ಯಾಡೋ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ.ಸಿ. ಕೊಟ್ಟಾನಿ , ಕಾಂಗೋ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ.ಸಿ. ಕೊಂಗಾನಿಸಿಸ್ ಮತ್ತು ಟ್ರಾನ್ಸ್ವಾಲ್ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ.ಸಿ. ವಾರ್ಡಿ ) - ಆದರೆ ಇವು ಯಾವುವು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ ಜಿರಾಫೆಗಳ ಸಂತತಿಗಳು ಬಂದಿಯಾದ ನಿಯಂತ್ರಣಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಕರೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಸೂಚಿಸಿರುವಂತೆ ಅವು ಉಪನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಸಂತತಿಗಳಾಗಿವೆ, ಜೆನೆಟಿಕ್ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ೨೦೦೭ ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲಾಯಿತು ಅದನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಕಾರರು ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ಜಿರಾಫೆಗಳ ಜಾತಿಗಳ ಮರುಉತ್ಪಾದಕತೆಯು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿಡಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಬಂಧಿಯಾಗಿಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಅದಾಗ್ಯೂ ಯಾವುದೇ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಅಡಚಣೆಗಳಿಲ್ಲ, ಬೆಟ್ಟಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಅಥವಾ ಅದರ ಅನ್ಯೂನ್ಯತೆಗೆ ನದಿಗಳನ್ನು ದಾಟಲಾಗದ ತೊಂದರೆಗಳು ಇಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿ, ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದಂತೆ ಎರಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಸಂತತಿಗಳು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಹತ್ತಿರವಾಗಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ - ಜಾಲಬಂಧವಾಗಿರುವ ಉತ್ತರ ಕೀನ್ಯಾದ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ. ಕ್ಯಾಮೆಲೋಪ್ಯಾರಡೈಸ್ ರೆಟಿಕ್ಯುಲಾ ), ಮತ್ತು ಮಸಾಯ್ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ.ಸಿ. ದಕ್ಷಿಣ ಕೀನ್ಯಾದ ಟಿಪ್ಪಲ್ಸ್ಕ್ರಿಚ್ಚಿ ) - ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಜೆನೆಟಿಕಲಿ ೦.೧೩ ಮತ್ತು ೧.೬೨ ಮಿಲಿಯನ್ ವರ್ಷಗಳು, ನ್ಯೂಕ್ಲಿಯರ್ನಲ್ಲಿ ಜೆನೆಟಿಕ್ ಡ್ರಿಫ್ಟ್ನಿಂದ ನ್ಯಾಯವಿದ್ದು ಮತ್ತು ಮಿಟೋಚಾನ್ಡ್ರಿಲ್ ಡಿಎನ್ಎ.
ಹಲವು ಹನ್ನೊಂದು ಅಗೋಚರ ಜಾತಿಗಳಂತಹ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳಿಗಾಗಿ ತೊಡಕುಗಳು ಮತ್ತು ಉಪಜಾತಿಗಳು ಬಿಬಿಸಿ ವಾರ್ತೆಗಳಿಗಾಗಿ ಡೇವಿಡ್ ಬ್ರೌನ್ ಅವರಿಂದ ಸಾರಾಂಶಗೊಳಿಸಲಾಗಿದೆ: "ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಜಿರಾಫೆಗಳು ನಿಜವಾಗಿ ಜೀವಿಗಳು ಅಡಚಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದು ಕೆಲವು ಪ್ರಕಾರದ ಜಿರಾಫೆಗಳು ವಿನಾಶದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ" ಕೆಲವು ಈ ಸಂತತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಮಾತ್ರ ವೈಯುಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಕೆಲವೇ ನೂರುಗಳು ಮತ್ತು ತಕ್ಷಣವೇ ರಕ್ಷಣೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ."[೧೨]
ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು 5.5 metres (18 ft)ಉದ್ದದ ಚೂಪಾದ ಕೊಂಬುಗಳವರೆಗೂ, ಮತ್ತು ಭಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ800 and 1,930 kilograms (1,760 and 4,250 lb). ಹೆಣ್ಣುಗಳು 4 and 4.5 metres (13 and 15 ft)ಉದ್ದದ ನಡುವೆ ಮತ್ತು ಭಾರದ ನಡುವೆ550 and 1,180 kilograms (1,210 and 2,600 lb). ಅದರ ಹೊರ ಚರ್ಮವು ಕಂದು ಕಲೆಗಳು ಅಥವಾ ಪಟ್ಟೆಗಳು ತೆಳುವಾದ ಕೂದಲಿನಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿ ಜಿರಾಫೆಯು ಅಸಮಾನ್ಯವಾದ ಹೊರ ಚರ್ಮವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.[೧೩] ಅದರ ಬಂಧನದ ಜೀವನ ೨೫ ವರ್ಷಗಳಿರುವಾಗ ಕಾಡು ಜಿರಾಫೆಯ ಜೀವನಾವಧಿಯು ೧೩ ವರ್ಷಗಳು[೧೪]
ಎರಡು ಲಿಂಗಗಳ ಕೋಡುಗಳು, ಅದಾಗ್ಯೂ ಹೆಣ್ಣಿನ ಕೋಡುಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಎದ್ದುಕಾಣುವ ಕೋಡುಗಳು ಮೃದುವಾದ ಎಲುಬುಗಳಿಂದ ರಚನೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಒಸಿಕಾನ್ಗಳೆಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ರೀತಿ ಕಾಣುವ ಕೋಡುಗಳ ಮಾದರಿಯು ಜಿರಾಫೆಯ ಲೈಂಗಿಕತೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಕೋಡುಗಳ ಮೇಲೆ ಒತ್ತಾದ ಕೂದಲನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಎಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಕೋಡುಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ - ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಕದನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಗಂಡುಗಳು ಕೆಲವು ಸಮಯಗಳು ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಂ ಬೆಳೆವಣಿಗೆಗಾಗಿ ಅದರ ಮಿದುಳಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಶೇಖರಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ, ಕೆಲವು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಮೂರು ಕೊಂಬುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.[೧೫]
ಜಿರಾಫೆಗಳು ಸೊಣಕಲಾದ ಉದ್ದವಾದ ಮುಂಗಾಲುಗಳನ್ನು ಇರುತ್ತದೆ, ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಕಾಲುಗಳಿಗಿಂತ ೧೦% ಉದ್ದವಾದ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತೆ., ಮತ್ತು ೬೫ ಕಿಮೀ/ಗಂಟೆಗೆ (೩೭ಎನ್ಬಿಎಸ್ಪಿಎಂ/ಗಂ) ವೇಗವಾಗಿ ಓಡುತ್ತದೆ.[೧೬] ಇದು ಭಾರವಾದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಸಾಗಿಸುವಂತ ಶಕ್ತಿಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದರ ಕಾಲಿನ ಉದ್ದ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಡಕಾಲು ಬಲಕಾಲಿನ ಚಲನೆಯನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುವ (ಅನುಸರಣೆಯು ತುಂಬಾ ನಿಧಾನವಾದ) ವೇಗವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಹಿಂದಿನ ಕಾಲುಗಳು ಹೊರಭಾಗವನ್ನು ಅತಿ ವೇಗವಾಗಿ ದಾಟುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಕ ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡುವಾಗ, ಸಿಂಹಗಳು ಉದ್ದಾವಗಿರುವ ಇದರ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ನೂಕುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕೆಳಗೆ ಬೀಳಿಸುತ್ತದೆ. ಜಿರಾಫೆಗಳು ಕಷ್ಟಕರವಾದ ಮತ್ತು ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾದ ಶಿಕಾರಿ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯು ಇದರ ಕಾಲಿನ ಶಕ್ತಿಯುತವಾದ ಒದೆತದಿಂದ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಿಂದ ಪಾರಾಗುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಕ ಜಿರಾಫೆಯು ಸರಿಯಾದ-ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಒದ್ದರೆ ಸಿಂಹಗಳ ತಲೆಬರುಡೆ ಅಥವಾ ಬೆನ್ನೆಲುಬುಗಳು ಮುರಿಯುತ್ತವೆ. ಸಿಂಹವೊಂದು ಮಾತ್ರ ವಯಸ್ಕ ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದೆ.
ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಅದರ ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮುದ್ದಾಡುತ್ತವೆ, ವಿವಿಧ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಕಾಳಗ, ಅನಿವಾರ್ಯ ಯುದ್ಧಗಳು, ಆದರೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಮತ್ತೇ ಉಪರಿಸುತ್ತದೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಜಿರಾಫೆಯು ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗುತ್ತದೆ. ಉದ್ದವಾದ ಕೊರಳು, ಮತ್ತು ಭಾರವಾದ ತಲೆಯು ಕೊರಳ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ದೊಡ್ಡ ಜಿರಾಫೆಯು ಕೊರಳಿನ ತುದಿಯವರೆಗೂ, ರಭಸವಾಗಿ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ.[೧೭] ಇದು ಕೂಡಾ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತವೆ ಆಗ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮುದ್ದಾಡುತ್ತವೆ, ನಂತರ ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಯುಟ್ರಸ್ನಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತವೆ, ಹಾಗಾಗೀ ಉದ್ದನೆಯ ಕೊರಳು ಬಹುಶಃ ಲೈಂಗಿಕ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಲು ಸಹಾಯಕವಾಗುತ್ತವೆ.
ಜಿರಾಫೆಯ ರಚನೆಯಲ್ಲಿನ ಮಾರ್ಪಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ರಕ್ತಪರಿಚಲನೆಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿದೆ. ೧೦ ಕೆಜಿ (೨೨ ಎಲ್ಬಿ) ವರೆಗೆ ತೂಗಬಹುದಾದ ಮತ್ತು ೬೦ ಸೆ.ಮೀ. ವರೆಗೆ ಉದ್ದ ಮಾಡಬಹುದಾದ ಜಿರಾಫೆಯ ಹೃದಯವು ಒಂದು ಸರಾಸರಿ ಎತ್ತರದ ಸಸ್ತನಿಯ ರಕ್ತದ ಹರಿವನ್ನು ಮೆದುಳಿಗೆ ಹರಿಸುವುದನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಸಾಮಾನ್ಯ ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡಕ್ಕಿಂತಲೂ ಸುಮಾರು ಎರಡರಷ್ಟು ಒದಗಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕೊರಳಿನ ಮೇಲ್ಭಾದಲ್ಲಿ, ರೇಟ್ ಮಿರಾಬೈಲ್ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುವ ಕಠಿಣ ಒತ್ತಡ-ನಿಗಧಿಪಡಿಸುವಿಕೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಜಿರಾಫೆಯ ಕುಡಿಯಲು ತನ್ನ ಕೊರಳನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಬಗ್ಗಿಸಿದಾಗ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ರಕ್ತದ ಹರಿವನ್ನು ತಡೆಯುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಕೆಳಗಿನ ಕಾಲುಗಳಲ್ಲಿನ ರಕ್ತನಾಳಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತಡದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ (ಏಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಒತ್ತುತ್ತಿರುವ ದ್ರವದ ಭಾರದಿಂದಾಗಿ). ಇತರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಆ ರೀತಿಯ ಒತ್ತಡವನ್ನು ರಕ್ತವು ಕ್ಯಾಪಿಲರಿ ಗೋಡೆಗಳ ಮೂಲಕ ಹೊರಬರುವಂತೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರುತ್ತದೆ; ಆದಾಗ್ಯೂ ಜಿರಾಫೆಗಳು, ತನ್ನ ಮಣಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಬಿಗಿಯಾದ ದಟ್ಟವಾದ ಚರ್ಮವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಈ ಮೂಲಕ ಪೈಲಟ್ನ ಜಿ-ಸೂಟ್ನಂತೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಒತ್ತಡವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.
ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಒಂದು ಡಜನ್ ಅಥವಾ ಅಷ್ಟೇ ಸದಸ್ಯರನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಗುಂಪುಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಜಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಚಿಕ್ಕ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಯುವ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು "ಬ್ಯಾಚಲರ್ " ಗುಂಪುಗಳೊಂದಿಗೆ ಜೀವಿಸಲು ಒಲವು ತೋರುತ್ತವೆ, ಅದೇ ರೀತಿ ವಯಸ್ಸಾದ ಗಂಡುಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಜೀವಿಸಲು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತವೆ. ೧೯೭೦ ರಲ್ಲಿನ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಇತರೆ ಜಿರಾಫೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಂತರದ ಸಂಶೋಧನೆಯಿಂದ ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಜಿರಾಫೆಗಳು ೧೫% ರಷ್ಟು ತನ್ನ ಸಮಯವನ್ನು ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರವಾದ ಜಿರಾಫೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಕಾಲ ಕಳೆದರೆ ಮತ್ತು ಹೊಸದಾಗಿ ಕಾಣುವ ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುವಲ್ಲಿ ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ.[೧೮]
ಮರುಉತ್ಪಾದನೆಯು ಬಹುಸಂಗಾತಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ಒಂದು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಫಲವತ್ತಾದ ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಗಂಡುಗಳು ಗರ್ಭಧರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಮೂತ್ರವನ್ನು ರುಚಿ ನೋಡುವ ಮೂಲಕ ಅದರಲ್ಲಿನ ಇಸ್ಟ್ರಸ್ ಅನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿದು ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಫಲವತ್ತತೆಯನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಬಹು ಹಂತ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಫ್ಲೆಹ್ಮೆನ್ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ.
ಆಫ್ರಿಕಾದ ಪೊದೆಯಲ್ಲಿನ ಇತರೆ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಬೆರೆಯುತ್ತವೆ. ಅದರ ಜೊತೆಗಾರಿಕೆಯು ಲಾಭದಾಯಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳು ಬಹು ವಿಸ್ತಾರವನ್ನು ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸಬಹುದಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಣಿಭಕ್ಷಕಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸಬಹುದಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಜಿರಾಫೆಯ ಗರ್ಭಧಾರಣೆಯು ೪೦೦ ರಿಂದ ೪೬೦ ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಇರುತ್ತದೆ, ಅದರ ನಂತರ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಒಂದು ಮರಿಯು ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ಅವಳಿಗಳು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಜನಿಸುತ್ತವೆ.[೧೯] ಅದರ ತಾಯಿಯು ನಿಂತ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಜನ್ಮ ನೀಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗರ್ಭ ಚೀಲವು ಮರಿಯು ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ರಭಸಕ್ಕೆ ಒಡೆದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಹೊಸದಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಸುಮಾರು ೧.೮ ಮೀ (೬ ಅಡಿ) ಎತ್ತರವಿರುತ್ತವೆ.
ಜನಿಸಿದ ಕೆಲವು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಮರಿಗಳು ಸುತ್ತಲೂ ಓಡಬಹುದು ಮತ್ತು ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ; ಆದಾಗ್ಯೂ, ಮೊದಲ ಎರಡು ವಾರಗಳು ಅವುಗಳು ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಕಾವಲಿನೊಂದಿಗೆ ಮಲಗಿರುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೆ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತವೆ. ಚಿಕ್ಕ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಸಿಂಹಗಳು, ಚಿರತೆಗಳು, ಕತ್ತೆಕಿರುಬಗಳು, ಮತ್ತು ಕಾಡು ನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಬಹುದು. ಅದರ ಮೇಲಿರುವ ಚುಕ್ಕೆಯ ವಿನ್ಯಾಸವು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿನ ಮರೆಮಾಡುವಿಕೆಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಊಹಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕೇವಲ ೨೫ ರಿಂದ ೫೦% ಜಿರಾಫೆಯ ಮರಿಗಳು ವಯಸ್ಕ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ತಲುಪಬಹುದಾಗಿದೆ; ಕಾಡಿನಲ್ಲಿನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯನ್ನು ೨೦ ಮತ್ತು ೨೫ ವರ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ಬಂಧನದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ೨೮ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬದುಕಬಹುದು ಎಂದು ಊಹಿಸಲಾಗಿದೆ.[೨೦]
ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ನೆಕ್ಕಿಂಗ್ನಲ್ಲಿ ತೊಡಗುತ್ತವೆ, ಇದನ್ನು ಹಲವಾರು ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೋರಾಟವಾಗಿದೆ. ಹೋರಾಟಗಳು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬಾರಿ ಕಡಿಮೆ ತೀಕ್ಷ್ಣತೆ ಇರುತ್ತದೆ, ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಒಂದು ಜಿರಾಫೆಯು ಮತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗುತ್ತದೆ. ಕುತ್ತಿಗೆ ಉದ್ದವಿದ್ದಷ್ಟೂ, ಮತ್ತು ಕುತ್ತಿಗೆ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ತಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಭಾರವಿದ್ದಷ್ಟೂ, ಹೊಡೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ವೇಗವಿರುತ್ತದೆ. ನೆಕ್ಕಿಂಗ್ನಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುವ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಉದ್ದವಿರುವ ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳ ಬಳಿ ಉತ್ತಮ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಕುತ್ತಿಗೆ ಉದ್ದವು ಲೈಂಗಿಕ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಒಂದು ಗುಣಲಬ್ಧವಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೨೧]
ನೆಕ್ಕಿಂಗ್ ದ್ವಂದ್ವಯುದ್ಧದ ನಂತರ, ತನ್ನ ತಲೆಯಿಂದ ಜಿರಾಫೆಯು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ವೇಗವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು — ಸಂದರ್ಭಾನುಸಾರವಾಗಿ ಗಂಡು ಎದುರಾಳಿಯನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೆ ಉರುಳಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಹೋರಾಟಗಳು ಹಲವಾರು ನಿಮಿಷಗಳ ತನಕ ನಡೆಯಬಹುದು ಅಥವಾ ದೈಹಿಕ ಹಾನಿಯಿಂದ ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳ್ಳಬಹುದು.
ನೆಕ್ಕಿಂಗ್ನ ಮತ್ತೊಂದು ಕ್ರಿಯೆ ಎಂದರೆ, ಎರಡು ಗಂಡುಗಳು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಮುದ್ದಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಓಲೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಮೌಂಟಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಕ್ಲೈಮ್ಯಾಕ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳ ನಡುವೆ ಆ ರೀತಿಯ ವರ್ತನೆಯು ಭಿನ್ನಲಿಂಗೀಯ ಜೋಡಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೨೨] ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ, ೯೪% ವರೆಗೆ ಎರಡು ಗಂಡುಗಳ ನಡುವೆ ಈ ರೀತಿಯ ಘಟನೆಗಳು ಸಂಭವಿಸಿವೆ. ಒಂದೇ ಲಿಂಗದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ೩೦ ಮತ್ತು ೭೫% ನಡುವಿನ ಅನುಪಾತದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ಗಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೋರಾಟವಲ್ಲದ ನಡವಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಯೊಂದಿಗೆ ಭಾಗಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ೧% ಮಾತ್ರ ಹೆಣ್ಣುಗಳ ನಡುವೆ ಈ ರೀತಿಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.[೨೩]
ಮರಗಳ ಕೊಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಿರಾಫೆ ತನ್ನ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಹುಡುಕಾಡುತ್ತದೆ, ಜೆನೆರಾ ಅಕಾಸಿಯಾ ಕೊಮಿಫೋರಾ ಮತ್ತು ಟರ್ಮಿನೇಲಿಯಾ ಮರಗಳಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹುಲ್ಲು ಹಾಗೂ ಹಣ್ಣಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೧೧][೨೪] ಜಿರಾಫೆಯ ಆಹಾರಾಭ್ಯಾಸವು ಮರದ ಕೊಂಬುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವುದರಿಂದ ಅದರ ನಾಲಿಗೆ ಒರಟಾಗಿರುತ್ತದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾರದಲ್ಲಿನ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಅಕಾಸಿಯಾಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅಕಾಸಿಯಾ ಎರಿಯೊಲೊಬಾ , ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾದ ನಾಲಿಗೆ ಮತ್ತು ತುಟಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಇದರಿಂದ ಗಿಡಗಳ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಕೊಂಬುಗಳನ್ನು ತಡೆಯಬಹುದಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯು ದಿನವೂ [63] ರಷ್ಟು ಎಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು 65 pounds (29 kg)ತಿನ್ನುತ್ತದೆ, ಆದರೆ [64] ರಲ್ಲಿಯೆ ಬದುಕಬಹುದಾಗಿದೆ15 pounds (6.8 kg).[೨೪] ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೇವು ತಿನ್ನುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಜಿರಾಫೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಆಹಾರ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ತಿನ್ನುವು ಎಲೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯ ಜೀರ್ಣಕಾರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.[೧೧] ತೇವಾಂಶದ ವಾತಾವರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಆಹಾರವು ಹೇರಳವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಜಿರಾಫೆಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಒಣಹವೆ ವಾತಾವರಣದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳು ಹಸಿರು ಮರಗಳ ಮತ್ತು ಪೊದೆಗಳತ್ತ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತವೆ.[೧೧] ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಇದು ಮೊದಲಿಗೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಅಗಿಯುತ್ತದೆ, ನಂತರ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಾಗಿ ನುಂಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಗೋಚರವಾಗುವಂತೆ ಅರ್ಧ ಜೀರ್ಣವಾದ ಆಹಾರವನ್ನು ಅದರ ಕೊರಳಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ಮತ್ತೆ ಮೆಲ್ಲಲು ನಂತರ ಬಾಯಿಗೆ ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಬಾಯಿತುಂಬಾ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪುನರಾವರ್ತಿಸುತ್ತದೆ.[೨೪] ಜಿರಾಫೆಯು ತನ್ನ ಉದ್ದವಾದ ನಾಲಿಗೆಯಿಂದ ಯಾವುದೇ ಕೀಟಗಳು ಬಂದರೂ ಶುಭ್ರಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ (ಸುಮಾರು 45 centimetres (18 in)).
ಜಿರಾಫೆಯು ಯಾವುದೇ ಸಸ್ತನಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ನಿದ್ರೆಯ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಇದು ೨೪ ಗಂಟೆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಿಂದ ಎರಡು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಇರುತ್ತದೆ, ಸರಾಸರಿಯಾಗಿ ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೆ ೧.೯ ಗಂಟೆಗಳು.[೨೫]
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸನ್ನೆ ಮತ್ತು ಬಾಯಿಯಿಂದ ಇಲ್ಲದೆ, ಜಿರಾಫೆಗಳು ಹಲವು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಓಲೈಸುವ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಜೋರಾಗಿ ಕೆಮ್ಮುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಗಳು ತನ್ನ ಮರಿಗಳನ್ನು ಕೂಗುವ ಅಥವಾ ಅರಚುವ ಮೂಲಕ ಕರೆಯುತ್ತದೆ. ಮರಿಗಳು ಅರಚುತ್ತವೆ, ಮೂ, ಅಥವಾ ಮಿಯ್ ಗುಡುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೆ, ಜಿರಾಫೆಗಳು ಗುರುಗುಟ್ಟುತ್ತವೆ, ಗುಟುರುಹಾಕುತ್ತವೆ, ಹಿಸ್ ಎನ್ನುತ್ತವೆ ಅಥವಾ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಕೊಳಲಿನ ಶಬ್ದವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರಾಣಿಯು ಇನ್ಫ್ರಾಶಬ್ದದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಸಂವಹಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಆಧಾರ ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ.[೨೬]
ಪ್ರಾಣಿ ಸಂಗ್ರಹಾಲಯದಂತೆ ಹಲವಾರು ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಬಂಧನದಲ್ಲಿಟ್ಟಾಗ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ನಡವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ. ಆ ರೀತಿಯ ಅಸಾಮಾನ್ಯ ನಡವಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಸ್ಟೀರಿಯೊರೀತಿಯ ಸ್ವಭಾವಗಳು ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ.[೨೭] ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ಜಿರಾಫೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ಪರಿಸರದಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದಾಗ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಸ್ಟೀರಿಯೊರೀತಿಯ ಸ್ವಭಾವಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಅಮ್ಮನಿಂದ ಹಾಲನ್ನು ಕುಡಿಯಲು ಒಳಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯ ಕಾರಣ, ಹಲವಾರು ಮನುಷ್ಯರು ಬೆಳೆಸಿದ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಮತ್ತು ಇತರೆ ಬಂಧಿತ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಅನುಭವಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಜಿರಾಫೆಗಳು ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ನಾಲಿಗೆ ಬಳಕೆಯ ಬದಲಾಗಿ ಆಶ್ರಯಿಸುತ್ತವೆ.[೨೮]
ಒಟ್ಟು ಮೊತ್ತವಾಗಿ, ಪರಿಸರ ಸಂರಕ್ಷಣೆಯ ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಒಕ್ಕೂಟ (ಐಯುಸಿಎನ್) ಪ್ರಕಾರ ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು "ಅತ್ಯಲ್ಪ ಆಸಕ್ತಿ" ಯ ಸಂರಕ್ಷಣೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಲಾಗಿದೆ.[೨] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಒಂದು ಉಪಪ್ರಭೇದವಾದ ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ್ರಿಕಾ ಅಥವಾ ನೈಜೀರಿಯಾದ ಜಿರಾಫೆ (ಜಿ.ಸಿ. ಪೆರಾಲ್ಟಾ ), ವನ್ನು ಆಪತ್ತಿನಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ.[೨೯]
ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ಅದರ ಬಾಲಗಳು, ಚರ್ಮ, ಮತ್ತು ಮಾಂಸಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಟೆಯಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.[೨೪] ಬಾಲಗಳನ್ನು ಅದೃಷ್ಟದ ರಕ್ಷೆಯಂತೆ, ದಾರ ಮತ್ತು ಫ್ಲೈಸ್ವ್ಯಾಟರ್ಗಳಿಗೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.[೨೪] ಅಲ್ಲದೆ, ಜಿರಾಫೆಗಳಿಗೆ ವಾಸ್ತವ್ಯದ ನಾಶವು ಸಹ ಅವುಗಳನ್ನು ನೋಯಿಸುತ್ತದೆ. ಸಹೇಲ್ ಮರಗಳನ್ನು ಉರುವಲಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಜಾನುವಾರುಗಳಿಗೆ ಹಾದಿ ಮಾಡಲು ಕತ್ತರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಜಿರಾಫೆಗಳು ತಲೆಯ ಮೇಲಿರುವ ಮರಗಳಿಂದ ಆಹಾರವನ್ನು ಪಡೆಯುವುದರಿಂದಾಗಿ ಅವುಗಳು ಜಾನುವಾರುಗಳ ಮೇವು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಜಿರಾಫೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಸ್ಥಿರವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಖಾಸಗಿ ಮಾಲೀಕತ್ವ ಹೊಂದಿರುವ ಗೇಮ್ ರಾಂಚ್ಗಳು ಮತ್ತು ಅಭಯಾರಣ್ಯಗಳ (ಅಂದರೆ ಬೋರ್-ಆಲ್ಗಿ ಜಿರಾಫೆ ಅಭಯಾರಣ್ಯ) ಜನಪ್ರಿಯತೆಯು ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಾರಣ ಇದು ಸ್ಥಿರವಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯು ತನ್ನ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ರಕ್ಷಿತ ಜೀವಿಗಳಾಗಿವೆ. ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿನ ಜಿರಾಫೆಯ ಸಂಖ್ಯೆಯು ೧೧೦,೦೦೦ ರಿಂದ ೧೫೦,೦೦೦ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದಾಜು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಕೀನ್ಯಾ (೪೫,೦೦೦), ತಾಂನ್ಜೇನಿಯಾ (೩೦,೦೦೦), ಮತ್ತು ಬೋಟ್ಸ್ವಾನಾ (೧೨,೦೦೦), ಹೆಚ್ಚಿನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.[೩೦]
ವಿಕಸನದಲ್ಲಿನ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಲಾಮಾರ್ಕ್ನ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಉದಾಹರಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ. ಎತ್ತರವಾದ ಮರಗಳ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಜಿರಾಫೆಯ ಪೂರ್ವಜರು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದರಿಂದ ಜಿರಾಫೆಗಳ ಉದ್ದನೆಯ ಕೊರಳು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿತು ಎಂದು ಲಾಮಾರ್ಕ್ ನಂಬುತ್ತಾರೆ.[೩೧]
ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ-ಪ್ರಸರಣ ಯಾಂತ್ರಿಕತೆಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ಮಾದರಿಯ ಹಲವಾರು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕವಚದ ವಿಧಗಳಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.[೩೨]
೧೪೧೪ ರಲ್ಲಿ ಸೊಮಾಲಿಯಾದಿಂದ ಚೀನಾಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ ಜಿರಾಫೆಯ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪೇಂಟಿಂಗ್ ಸೇರಿದಂತೆ, ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ಪೇಂಟಿಂಗ್ನಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ಮಿಂಗ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಮೃಗಾಲಯದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲಾಗಿತ್ತು.[೩೪] ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಜಿರಾಫೆಯು ಪೌರಾಣಿಕ ಖಿಲಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಸಂಯೋಜನೆಗೊಂಡಿದೆ, ಮತ್ತು ಆ ಹೆಸರಿನ (ಕಿರಿನ್ ) ಅನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಮೂಲವಾಗಿ ಜಪಾನ್, ಥಾಯ್ವಾನ್, ಮತ್ತು ಕೊರಿಯಾದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.
ಮೆಡಿಸಿ ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ೧೪೮೬ ರಲ್ಲಿ ಲೊರೆನ್ಜೋ ಡಿ ಮೆಡಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಜಿರಾಫೆಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಫ್ಲೋರೆನ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಅದರ ಬರುವಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಉತ್ತಮ ಪ್ರೇರೇಪಣೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು, ಪ್ರಾಚೀನ ರೋಮ್ನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಇಟಲಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಾದ ಈಗಲೂ ಜೀವಿತವಾಗಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ ಎಂದರೆ ಜಿರಾಫೆಯಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಜಿರಾಫೆ ಎಂದರೆ ಝರಾಫಾ, ಇದನ್ನು ೧೮೦೦ ಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ಆಫ್ರಿಕಾದಿಂದ ಪ್ಯಾರಿಸ್ಗೆ ತರಲಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಮೆನಗ್ರಿಯಲ್ಲಿ ೧೮ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಇರಿಸಲಾಗಿತ್ತು.
ಜೆ.ಎಂ. ಲೆಡ್ಗರ್ಡ್ ಅವರು ಬರೆದಿರುವ ಜಿರಾಫೆ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿ. ೧೯೭೫ ರಲ್ಲಿ ಆ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿನ ಸಂದೇಹಾಸ್ಪದ ರೋಗದಿಂದಾಗಿ ಚೆಕ್ ಗಣರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ (ನಂತರ ಚೆಕಸ್ಲೋವೇಕಿಯಾ) ೪೯ ಜಿರಾಫೆಗಳನ್ನು ಬಲಿ ಮಾಡಲಾದ ನೈಜ ಘಟನೆಯನ್ನು ಕೆಲಸವು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಪ್ರಾಣಿಯೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಣಿ ಸಂಗ್ರಹಾಲಯದಲ್ಲಿ ಅದರ ಬಂಧನ ಸೇರಿದಂತೆ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಆಕರ್ಷಣೆಯ ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಇತಿಹಾಸ ಸೇರಿದಂತೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕುರಿತು ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಕಾದಂಬರಿಯು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.
ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಜಿರಾಫೆಗಳು ಇವುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ:
.jpg)
|unused_data= ignored (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |accessdate= (help) |publisher= (help)
ಜಿರಾಫೆಯು (ಜಿರಾಫಾ ಕ್ಯಾಮೆಲ್ ಪಾರ್ಡಲೈಸ್ ) ಆಫ್ರಿಕಾದ ಸಮ ಕಾಲ್ಬೆರಳುಗಳ ಗೊರಸುಳ್ಳ ಸಸ್ತನಿಯಾಗಿದೆ, ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ವಾಸಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂತಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಉದ್ದವಾದ, ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಮೆಲಕುಹಾಕುವ ಪ್ರಾಣಿಯಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು, ಪ್ರಾಚೀನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಹೆಸರನ್ನು ಹೋಲುವ ಕ್ಯಾಮೆಲ್ಪಾರ್ಡ್ ಆಗಿದ್ದು, ಇದರ ಕ್ರಮವಲ್ಲದ ಪಟ್ಟೆಗಳ ಬಣ್ಣವು ತಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಕರಡಿಯ ಸೂಚಕದ ಸಾಂಕೇತಿಕ ರೂಪವಾದ ಚಿರತೆಯ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಕ ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಾಫೆಯ ಸರಾಸರಿ ಮಾಸ್ ೮೩೦ ಕಿಲೋಗ್ರಾಂಗಳು(೧,೮೦೦ಎಲ್ಬಿ) ಇದ್ದಾಗ ವಯಸ್ಕ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಯ 1,200 kilograms (2,600 lb)ಸರಿಸುಮಾರು ಮಾಸ್ ೧,೨೦೦ ಕಿಲೋಗ್ರಾಂನಷ್ಟಿದ್ದು (೨,೬೦೦ಎಲ್ಬಿ)ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಸರಿಸುಮಾರು ೪.೩ ಮೀಟರ್ಗಳು (೧೪ ಅಡಿ)ಯಿಂದ ೫.೨ ಮೀಟರ್ಗಳು (೧೭ಅಡಿ)4.3 metres (14 ft)ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ5.2 metres (17 ft), ಅದಾಗ್ಯೂ ಅತ್ಯಂತ ಉದ್ದವಾದ ಗಂಡು ಜಿರಾಫೆಯ ೬ ಮೀಟರ್ಗಳಿದ್ದು (೨೦ಅಡಿ)ದಾಖಲೆಯಾಗಿದೆ6 metres (20 ft).
ಜಿರಾಫೆಯು ಸಮ-ಕಾಲ್ಬೆರಳುಗಳ ಗೊರಸುಳ್ಳ ಜಿಂಕೆ ಮತ್ತು ಹಸುವಿನಂತೆ ಹೋಲುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ವಂಶವಾಗಿದ್ದು. ಜಿರಾಫೆಡೆಯನ್ನು ಜಿರಾಫೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದ್ದು ಮತ್ತು ಇದರ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧವು, ಓಕಾಪಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯು ಮಧ್ಯ ಆಫ್ರಿಕಾದ ಚಾಡ್ ನಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದವರೆಗೂ ವಿಸ್ತರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಜಿರಾಫೆಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹವ್ಯಾಸದಂತೆ ಸವನ್ನಾಗಳು, ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಅಥವಾ, ಕಾಡುಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಅದಾಗ್ಯೂ, ಆಹಾರದ ಕೊರತೆಯಿದ್ದಾಗ ಅದು ಸಸ್ಯಗಾವಲುಗಳ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಆದ್ಯತೆಯ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಜಾಲಿ ಕುಲದ ಅಕೇಷ ಮರಗಳಿರುವ ಕಡೆ. ಅವು ದೊರೆತಾಗ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿಯುತ್ತವೆ, ಇದರಿಂದ ಇವು ಒಣಪ್ರದೇಶ, ಮರುಭೂಮಿ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ದೀರ್ಘ ಕಾಲದವರೆಗೂ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿಯದೇ ವಾಸಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.
သစ်ကုလားအုပ်သည် အာဖရိကတွင် ပေါက်ဖွားသော နို့တိုက်သတ္တဝါ တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ကုန်းနေသတ္တဝါများတွင် အရပ်အရှည်ဆုံး ဖြစ်ပြီး စားမြှုံ့ပြန်တတ်သော သတ္တဝါများတွင် အကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ သိပ္ပံနည်းအားဖြင့် camelopard ဟုခေါ်ပြီး camel မှာ ကုလားအုပ်နှင့် မျက်နှာခြင်း ဆင်သောကြောင့် ဖြစ်ပြီး lopard မှာ ကျားသစ်ကဲ့သို့သော အကွက်များ ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသော သစ်ကုလားအုပ် အထီး တစ်ကောင်၏ ပျမ်းမျှ အရွယ်အစားမှာ ၁,၂၀၀ ကီလိုဂရမ် (၂၆၀၀ ပေါင်) ခန့် ရှိပြီး သစ်ကုလားအုပ် အမ တစ်ကောင်၏ ပျမ်းမျှ အရွယ်အစားမှာ ၈၃၀ ကီလိုဂရမ် (၁၈၀၀ ပေါင်) ခန့်မျှ ရှိသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ၁၄ ပေမှ ၁၇ ပေ အထိ အမြင့် ရှိသည်။ အရပ်အရှည်ဆုံး သစ်ကုလားအုပ်မှာ ပေ၂၀ ကျော်ခန့်မျှ မြင့်သည်ဟု မှတ်တမ်း ရှိသည်။
သက်ရှိ နို့တိုက်သတ္တဝါများ ထဲတွင် သစ်ကုလားအုတ်သည် အမြင့်ဆုံးဖြစ်၍ မြေကြီးမှ ဦးခေါင်းအထိ ၁၆ ပေမှ ၁၈ ပေကျော်အထိ မြင့်သည်။ ဤမျှလောက် မြင့်ခြင်းမှာ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည် ကြီးမားသောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ယင်း၏ အလွန်အမင်း ရှည်လျားသေးသွယ်သော ခြေ ထောက်များနှင့် အလွန့်အလွန် ရှည်လျားသေးသွယ်သော လည်တံတို့ကြောင့် ဖြစ်သည်။ သစ်ကုလားအပ်၏ ကိုယ်ထည်မှာ မြင်း၏ ကိုယ်ထည်လောက်သာ ရှိသည်။ သို့သော်လည်း ခြေလက် ရှည်လျားလွန်းသောကြောင့် ရေသောက်သောအခါ၌ဖြစ်စေ၊ အပင်ငယ်ကလေးများကို စားသည့်အခါ၌ဖြစ်စေ ရှေ့လက်နှစ် ဖက်ကို ခပ်ကျဲကျဲ ကားထားပြီးမှသာ စားသောက်နိုင်သည်။ သစ်ကုလားအုတ်ဟူသော အမည်ဖြင့် ခေါ်ရခြင်းမှာ ထိုသတ္တဝါသည် ပုံပန်းသဏ္ဌာန် အားဖြင့် ကုလားအုတ်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူပြီးလျှင် အရောင်အဆင်းမှာ ကျားသစ်ကဲ့သို့ အပြောက်အပြောက်များရှိ သောကြောင့် သစ်ကုလားအုတ်ဟု ခေါ်ဝေါ်လာကြသည်။ သစ်ကုလားအပ်သည် ဂျီရပ်ဖီရီးမျိုးရင်း တွင် ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒအလိုအားဖြင့် ဂျီရပ်ဖာ ကယ်မယ်လိုပါဒါလစ်ဟု ခေါ်သည်။
သစ်ကုလားအုတ်၏ မူလနေထိုင်ရာဒေသမှာ အိန္ဒိယသမုဒ္ဒရာမှသည် အတ္တလန္တိတ်သမုဒ္ဒရာအထိ ကျယ်ပြန့်သော အာဖရိကတိုက် တစ်တိုက်လုံးဖြစ်သော်လည်း ယခုအခါ၌မူ ဆဟားယားသဲကန္တာရနှင့် ဇမ်ဗီဇီမြစ်အကြားရှိ အာဖရိကတိုက်အရှေ့ပိုင်းနှင့် အလယ်ပိုင်း လွင်ပြင်များ၌သာ တွေ့ရ တော့သည်။သစ်ကုလားအုတ်သည် မြက်ပင်များ အလွန်ရှားပါးသော အဆိုပါခြောက်သွေ့သော ဒေသများ ၌ ပေါက်ဖွားသဖြင့် ယင်းတို့၏အစာမှာ သစ်ရွက်များသာ ဖြစ်ချေသည်။ သို့သော် ထိုဒေသများတွင် ပေါက်ရောက်သော သစ်ပင်များ၏ အကိုင်းများမှာ မြေကြီးမှ အလွန်မြင့်သော နေရာများ၌သာ ရှိကြ သည်။ ထိုအကိုင်းများမှ အညွန့်အတက် အရွက်များကို မှိအောင်စားနိုင်ရန် သစ်ကုလားအုတ်တွင် အဆမတန် ရှည်လျားသော လည်တံနှင့် ခြေထောက်များ ရှိရခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအညွန့် အတက် အရွက်များကို မိမိရရ ကိုက်ဖဲ့နိုင်ရန် အတွက်လည်း အပေါ်နှုတ်ခမ်းမှာ ရှည်ထွက်လျှက် ရှိပြီးလျှင် လျှာမှာလည်း တစ်တောင်ခန့် ရှည်လျားသည်။ ဤသည်တို့ကား သဘာဝ၏ ပြုပြင်မှုပင်တည်း။ သစ်ကုလားအုတ်၏ လည်တံမှာ အလွန်ရှည်လျားသော်လည်း လည်ချောင်းရိုးအဆက်မှာ အခြား တိရစ္ဆာန်များကဲ့သို့ ခုနစ်ဆက်သာ ရှိသည်။ပုံစံအားဖြင့် ရေမြင်းသည် အလွန်တုတ်ခိုင်သော သတ္တဝါ ဖြစ်၍ လည်ပင်းမှာ အလွန်တိုသော်လည်း အရိုးဆက် ခုနစ်ဆက်ပင် ရှိသည်။ ဤသို့ လည်တံရှည်သလောက် အရိုးဆက် မများသောကြောင့်လည်း သစ်ကုလားအုတ်သည် လည်တံကို ငန်းများကဲ့သို့ ပျော့ ပျော့ပျောင်းပျောင်း လှည့်ပတ်ချင်သလို မလှည့်ပတ်နိုင်ဘဲ တောင့်တောင့်ခိုင်ခိုင်နှင့်သာ ရှိနေလေသည်။ သစ်ကုလားအုတ်သည် ထနောင်းပင်မျိုး၊ နန်းလုံးကြိုင်ပင်မျိုးကဲ့သို့ ဆူးရှိသောအပင်များမှ အရွက်များ ကို လိုက်လံ စားသောက်လေ့ရှိ၏။ ထိုအရွက်များကို လှမ်းစားနေသည့် အခါမျိုး၌ ယင်း၏ လည်တံရှည်ကြီးသည် သစ်ကိုင်းကဲ့သို့၎င်း၊ အဝါနှင့် အညိုပြောက်များရှိသည့် ယင်း၏ကိုယ်လုံးမှာ သစ်ပင်အုပ်များပေါ်သို့ နေပြောက်ထိုးနေဘိသကဲ့သို့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ သစ်ပင်နှင့် ရုတ်တရက် ခွဲမရ အောင်ရှိနေသဖြင့် ရန်သူများ မြင်နိုင်ရန် ခဲယဉ်းလေသည်။ယင်းသို့ သစ်ရွက်များကို အေးအေးသာသာ လှမ်း၍စားနေစဉ် သစ်ကုလားအုတ်၏ ဦးခေါင်းသည် ရန်သူကိုစောင့်ကြည့်နိုင်ရန် မျှော်စင်သဖွယ် ရှိနေလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ရန်သူ၏အရိပ်အရောင်ကို ရိပ်ခနဲမြင်လိုက်လျှင် ဖြစ်စေ၊ ရန်သူ၏ အသံကို ချွတ်ခနဲ ကြားလိုက်လျှင်ဖြစ်စေ ခြေကုန်သုတ်၍ ပြေးတတ်လေသည်။ သစ်ကုလားအုတ် မျိုးစိတ်တစ်ခုတွင် အထီးရော အမတွင်ပါ ဦးချိုများရှိတတ်သော်လည်း များ သောအားဖြင့် အထီးများ၌သာ ဦးချိုများ ရှိကြသည်။ ဦးချိုဟု ဆိုရသော်လည်း ကျွဲ နွား ဦးချို တို့ကဲ့သို့ အလွန်မာကြော သည်မဟုတ်ဘဲ ချိုစောင်း၌ ဦးချိုကဲ့သို့ ချွန်ထွက်နေသည့် ဦးချိုယောင်ယောင် မျှသာဖြစ်၍ အရေပြားဖြင့်လည်း ဖုံးအုပ်လျှက်ရှိပြီးလျှင် ထိပ်တွင် အမွှေးကြမ်းများအစုလိုက် ဖုံးလျှက်ရှိသည်။ ထိုဦးချိုယောင်ယောင် နှစ်ခုကြားရှေ့တွင် လည်း အောက်ခံအရိုးသည် ကုန်းတန်းကလေးသဖွယ် အလယ်တွင် ခပ်ခုံးခုံး ရှိနေသောကြောင့် ယင်းကိုလည်း တတိယဦးချိုဟု ခေါ်လိုက ခေါ်နိုင်သေးသည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏ ဦးခေါင်းနေပုံမှာ သမင် ဒရယ်တို့၏ ဦးခေါင်းပုံသဏ္ဌာန်ကဲ့သို့ ရှိပြီးလျှင် မျက်လုံးများမှာလည်းသမင် ဒရယ်မျက်လုံးများနှင့် များစွာတူလေသည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏ ခြေလက်များတွင် ခွာများရှိ၍ အလယ်၌ နှစ်ခြမ်းကွဲလျှက် ရှိသည်။ ထိုပြင် နွား၊ သိုး၊ ဆိတ်၊ သမင်၊ ဒရယ် တို့ကဲ့သို့ စမြုံ့ပြန်တတ်သော တိရစ္ဆာန်မျိုးလည်း ဖြစ်သည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏ သွားလာ ရွေ့ရှားမှုဟန်သည် ကိုယ်ထည်တည်ဆောက်ထားပုံကဲ့သို့ ထူးဆန်းပေသည်။ ယင်းသည် ဖြေးဖြေးသက်သာ ပြေး၍မရဘဲ လျှင်မြန်သောနှုန်းဖြင့် ကဆုန်ပေါက်၍ ပြေးတတ်သည်။ အကယ်၍ မပြေးဘဲ လမ်းလျှောက်သွားပါက လည်တိုင်ကိုမော့ကာ ဣန္ဒြေရရနှင့် ဖြေးဖြေးသက်သာ လျှောက်လေ့ရှိသည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏အသားသည် အလွန်ကောင်း၍ လူများဈေးကြီးပေး ဝယ်ကြသည်။ အရေခွံကိုကား သားရေအဖြစ်ဖြင့် အသုံးပြုကြသည်။
သစ်ကုလားအပ်၏အသံကို ကြားရခဲသောကြောင့် အသံမထွက်ဟု ထင်မြင်ယူဆကြသော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ မိခင်သစ်ကုလားအုတ်မက သားငယ်ကိုခေါ်သည့် တိုးတိုးအော်သံကို ကြားရဖူးသည်ဟုဆို သည်။ အသံမထွက်ဟု ဆိုရသလောက် အကြားအမြင်နှင့် အနံ့ဘက်တွင်ကား ထူးထူးခြားခြားကောင်း ပေသည်။ ပကတိအားဖြင့် သစ်ကုလားအုတ်သည် သဘောကောင်း၍ ငြိမ်သက်အေးလျမ်းသော တိရစ္ဆာန် ဖြစ်ပြီးလျှင် မိမိကိုယ်ကိုမိမိ ခုခံကာကွယ်သည်မှအပ ရန်မမူတတ်ချေ။ သို့သော်အသက်ဘေးနှင့် အရေးကြုံလာသည့် အခါတွင်ကား သစ်ကုလားအုတ်မသည် သားငယ်များအတွက် ခြင်္သေ့ကိုပင် မိမိ၏ သန်မာသော နောက်ခြေများဖြင့် ကန်ကျောက်၍ သတ်နိုင်လေသည်။[၃]
သစ်ကုလားအုပ်သည် အာဖရိကတွင် ပေါက်ဖွားသော နို့တိုက်သတ္တဝါ တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ကုန်းနေသတ္တဝါများတွင် အရပ်အရှည်ဆုံး ဖြစ်ပြီး စားမြှုံ့ပြန်တတ်သော သတ္တဝါများတွင် အကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ သိပ္ပံနည်းအားဖြင့် camelopard ဟုခေါ်ပြီး camel မှာ ကုလားအုပ်နှင့် မျက်နှာခြင်း ဆင်သောကြောင့် ဖြစ်ပြီး lopard မှာ ကျားသစ်ကဲ့သို့သော အကွက်များ ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသော သစ်ကုလားအုပ် အထီး တစ်ကောင်၏ ပျမ်းမျှ အရွယ်အစားမှာ ၁,၂၀၀ ကီလိုဂရမ် (၂၆၀၀ ပေါင်) ခန့် ရှိပြီး သစ်ကုလားအုပ် အမ တစ်ကောင်၏ ပျမ်းမျှ အရွယ်အစားမှာ ၈၃၀ ကီလိုဂရမ် (၁၈၀၀ ပေါင်) ခန့်မျှ ရှိသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ၁၄ ပေမှ ၁၇ ပေ အထိ အမြင့် ရှိသည်။ အရပ်အရှည်ဆုံး သစ်ကုလားအုပ်မှာ ပေ၂၀ ကျော်ခန့်မျှ မြင့်သည်ဟု မှတ်တမ်း ရှိသည်။
သက်ရှိ နို့တိုက်သတ္တဝါများ ထဲတွင် သစ်ကုလားအုတ်သည် အမြင့်ဆုံးဖြစ်၍ မြေကြီးမှ ဦးခေါင်းအထိ ၁၆ ပေမှ ၁၈ ပေကျော်အထိ မြင့်သည်။ ဤမျှလောက် မြင့်ခြင်းမှာ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည် ကြီးမားသောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ယင်း၏ အလွန်အမင်း ရှည်လျားသေးသွယ်သော ခြေ ထောက်များနှင့် အလွန့်အလွန် ရှည်လျားသေးသွယ်သော လည်တံတို့ကြောင့် ဖြစ်သည်။ သစ်ကုလားအပ်၏ ကိုယ်ထည်မှာ မြင်း၏ ကိုယ်ထည်လောက်သာ ရှိသည်။ သို့သော်လည်း ခြေလက် ရှည်လျားလွန်းသောကြောင့် ရေသောက်သောအခါ၌ဖြစ်စေ၊ အပင်ငယ်ကလေးများကို စားသည့်အခါ၌ဖြစ်စေ ရှေ့လက်နှစ် ဖက်ကို ခပ်ကျဲကျဲ ကားထားပြီးမှသာ စားသောက်နိုင်သည်။ သစ်ကုလားအုတ်ဟူသော အမည်ဖြင့် ခေါ်ရခြင်းမှာ ထိုသတ္တဝါသည် ပုံပန်းသဏ္ဌာန် အားဖြင့် ကုလားအုတ်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူပြီးလျှင် အရောင်အဆင်းမှာ ကျားသစ်ကဲ့သို့ အပြောက်အပြောက်များရှိ သောကြောင့် သစ်ကုလားအုတ်ဟု ခေါ်ဝေါ်လာကြသည်။ သစ်ကုလားအပ်သည် ဂျီရပ်ဖီရီးမျိုးရင်း တွင် ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒအလိုအားဖြင့် ဂျီရပ်ဖာ ကယ်မယ်လိုပါဒါလစ်ဟု ခေါ်သည်။
သစ်ကုလားအုတ်၏ မူလနေထိုင်ရာဒေသမှာ အိန္ဒိယသမုဒ္ဒရာမှသည် အတ္တလန္တိတ်သမုဒ္ဒရာအထိ ကျယ်ပြန့်သော အာဖရိကတိုက် တစ်တိုက်လုံးဖြစ်သော်လည်း ယခုအခါ၌မူ ဆဟားယားသဲကန္တာရနှင့် ဇမ်ဗီဇီမြစ်အကြားရှိ အာဖရိကတိုက်အရှေ့ပိုင်းနှင့် အလယ်ပိုင်း လွင်ပြင်များ၌သာ တွေ့ရ တော့သည်။သစ်ကုလားအုတ်သည် မြက်ပင်များ အလွန်ရှားပါးသော အဆိုပါခြောက်သွေ့သော ဒေသများ ၌ ပေါက်ဖွားသဖြင့် ယင်းတို့၏အစာမှာ သစ်ရွက်များသာ ဖြစ်ချေသည်။ သို့သော် ထိုဒေသများတွင် ပေါက်ရောက်သော သစ်ပင်များ၏ အကိုင်းများမှာ မြေကြီးမှ အလွန်မြင့်သော နေရာများ၌သာ ရှိကြ သည်။ ထိုအကိုင်းများမှ အညွန့်အတက် အရွက်များကို မှိအောင်စားနိုင်ရန် သစ်ကုလားအုတ်တွင် အဆမတန် ရှည်လျားသော လည်တံနှင့် ခြေထောက်များ ရှိရခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအညွန့် အတက် အရွက်များကို မိမိရရ ကိုက်ဖဲ့နိုင်ရန် အတွက်လည်း အပေါ်နှုတ်ခမ်းမှာ ရှည်ထွက်လျှက် ရှိပြီးလျှင် လျှာမှာလည်း တစ်တောင်ခန့် ရှည်လျားသည်။ ဤသည်တို့ကား သဘာဝ၏ ပြုပြင်မှုပင်တည်း။ သစ်ကုလားအုတ်၏ လည်တံမှာ အလွန်ရှည်လျားသော်လည်း လည်ချောင်းရိုးအဆက်မှာ အခြား တိရစ္ဆာန်များကဲ့သို့ ခုနစ်ဆက်သာ ရှိသည်။ပုံစံအားဖြင့် ရေမြင်းသည် အလွန်တုတ်ခိုင်သော သတ္တဝါ ဖြစ်၍ လည်ပင်းမှာ အလွန်တိုသော်လည်း အရိုးဆက် ခုနစ်ဆက်ပင် ရှိသည်။ ဤသို့ လည်တံရှည်သလောက် အရိုးဆက် မများသောကြောင့်လည်း သစ်ကုလားအုတ်သည် လည်တံကို ငန်းများကဲ့သို့ ပျော့ ပျော့ပျောင်းပျောင်း လှည့်ပတ်ချင်သလို မလှည့်ပတ်နိုင်ဘဲ တောင့်တောင့်ခိုင်ခိုင်နှင့်သာ ရှိနေလေသည်။ သစ်ကုလားအုတ်သည် ထနောင်းပင်မျိုး၊ နန်းလုံးကြိုင်ပင်မျိုးကဲ့သို့ ဆူးရှိသောအပင်များမှ အရွက်များ ကို လိုက်လံ စားသောက်လေ့ရှိ၏။ ထိုအရွက်များကို လှမ်းစားနေသည့် အခါမျိုး၌ ယင်း၏ လည်တံရှည်ကြီးသည် သစ်ကိုင်းကဲ့သို့၎င်း၊ အဝါနှင့် အညိုပြောက်များရှိသည့် ယင်း၏ကိုယ်လုံးမှာ သစ်ပင်အုပ်များပေါ်သို့ နေပြောက်ထိုးနေဘိသကဲ့သို့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ သစ်ပင်နှင့် ရုတ်တရက် ခွဲမရ အောင်ရှိနေသဖြင့် ရန်သူများ မြင်နိုင်ရန် ခဲယဉ်းလေသည်။ယင်းသို့ သစ်ရွက်များကို အေးအေးသာသာ လှမ်း၍စားနေစဉ် သစ်ကုလားအုတ်၏ ဦးခေါင်းသည် ရန်သူကိုစောင့်ကြည့်နိုင်ရန် မျှော်စင်သဖွယ် ရှိနေလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ရန်သူ၏အရိပ်အရောင်ကို ရိပ်ခနဲမြင်လိုက်လျှင် ဖြစ်စေ၊ ရန်သူ၏ အသံကို ချွတ်ခနဲ ကြားလိုက်လျှင်ဖြစ်စေ ခြေကုန်သုတ်၍ ပြေးတတ်လေသည်။ သစ်ကုလားအုတ် မျိုးစိတ်တစ်ခုတွင် အထီးရော အမတွင်ပါ ဦးချိုများရှိတတ်သော်လည်း များ သောအားဖြင့် အထီးများ၌သာ ဦးချိုများ ရှိကြသည်။ ဦးချိုဟု ဆိုရသော်လည်း ကျွဲ နွား ဦးချို တို့ကဲ့သို့ အလွန်မာကြော သည်မဟုတ်ဘဲ ချိုစောင်း၌ ဦးချိုကဲ့သို့ ချွန်ထွက်နေသည့် ဦးချိုယောင်ယောင် မျှသာဖြစ်၍ အရေပြားဖြင့်လည်း ဖုံးအုပ်လျှက်ရှိပြီးလျှင် ထိပ်တွင် အမွှေးကြမ်းများအစုလိုက် ဖုံးလျှက်ရှိသည်။ ထိုဦးချိုယောင်ယောင် နှစ်ခုကြားရှေ့တွင် လည်း အောက်ခံအရိုးသည် ကုန်းတန်းကလေးသဖွယ် အလယ်တွင် ခပ်ခုံးခုံး ရှိနေသောကြောင့် ယင်းကိုလည်း တတိယဦးချိုဟု ခေါ်လိုက ခေါ်နိုင်သေးသည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏ ဦးခေါင်းနေပုံမှာ သမင် ဒရယ်တို့၏ ဦးခေါင်းပုံသဏ္ဌာန်ကဲ့သို့ ရှိပြီးလျှင် မျက်လုံးများမှာလည်းသမင် ဒရယ်မျက်လုံးများနှင့် များစွာတူလေသည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏ ခြေလက်များတွင် ခွာများရှိ၍ အလယ်၌ နှစ်ခြမ်းကွဲလျှက် ရှိသည်။ ထိုပြင် နွား၊ သိုး၊ ဆိတ်၊ သမင်၊ ဒရယ် တို့ကဲ့သို့ စမြုံ့ပြန်တတ်သော တိရစ္ဆာန်မျိုးလည်း ဖြစ်သည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏ သွားလာ ရွေ့ရှားမှုဟန်သည် ကိုယ်ထည်တည်ဆောက်ထားပုံကဲ့သို့ ထူးဆန်းပေသည်။ ယင်းသည် ဖြေးဖြေးသက်သာ ပြေး၍မရဘဲ လျှင်မြန်သောနှုန်းဖြင့် ကဆုန်ပေါက်၍ ပြေးတတ်သည်။ အကယ်၍ မပြေးဘဲ လမ်းလျှောက်သွားပါက လည်တိုင်ကိုမော့ကာ ဣန္ဒြေရရနှင့် ဖြေးဖြေးသက်သာ လျှောက်လေ့ရှိသည်။ သစ်ကုလားအုတ်၏အသားသည် အလွန်ကောင်း၍ လူများဈေးကြီးပေး ဝယ်ကြသည်။ အရေခွံကိုကား သားရေအဖြစ်ဖြင့် အသုံးပြုကြသည်။
သစ်ကုလားအပ်၏အသံကို ကြားရခဲသောကြောင့် အသံမထွက်ဟု ထင်မြင်ယူဆကြသော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ မိခင်သစ်ကုလားအုတ်မက သားငယ်ကိုခေါ်သည့် တိုးတိုးအော်သံကို ကြားရဖူးသည်ဟုဆို သည်။ အသံမထွက်ဟု ဆိုရသလောက် အကြားအမြင်နှင့် အနံ့ဘက်တွင်ကား ထူးထူးခြားခြားကောင်း ပေသည်။ ပကတိအားဖြင့် သစ်ကုလားအုတ်သည် သဘောကောင်း၍ ငြိမ်သက်အေးလျမ်းသော တိရစ္ဆာန် ဖြစ်ပြီးလျှင် မိမိကိုယ်ကိုမိမိ ခုခံကာကွယ်သည်မှအပ ရန်မမူတတ်ချေ။ သို့သော်အသက်ဘေးနှင့် အရေးကြုံလာသည့် အခါတွင်ကား သစ်ကုလားအုတ်မသည် သားငယ်များအတွက် ခြင်္သေ့ကိုပင် မိမိ၏ သန်မာသော နောက်ခြေများဖြင့် ကန်ကျောက်၍ သတ်နိုင်လေသည်။
ቀጭኔ በአፍሪካ የሚኖር ባለሙሉ ጣት ሸሆኔ ጡት አጥቢ አራዊት ሲሆን በምድር ከሚገኙ እንሰሳት በርዝማኔ የመጀመሪያውን ደረጃ ይዞ ይገኛል። ወንዱ ከ 4.4 እስከ 5.5 ሜትር ርዝማኔና 1,360 ኪሎግራም ክብደት ያስመዘግባል። እስካሁን በሪኮርድ የተያዘው የ 5.87ሜና የ2000ኪ.ግ ቀጭኔ ነው።[2] ሴቶቹ በጥቁቱ አነስ ብለው ይታያሉ።
እነዚህን ፍጥረታት በአራዊት ማቆያ ቦታዎች አንገታቸውን ከታጠሩበት አጥር በላይ ወጣ አድርገው የተመለከተ ሰው በአፍሪካ ቁጥቋጦዎች ነፃ ሆነው ሲሮጡ ያላቸውን ውበትና ግርማ መገመት ያስቸግራል። የቀጭኔ እንቅስቃሴ ትልቅ ግርማ ያለውና እንደ ውኃ ሙላት የሚፈስ ነው። በገላጣው የግጦሽ መስክ ላይ በሚጋልቡበት ጊዜ ቁመናቸው ትንሽ እንቅፋት ቢነካቸው ወድቀው የሚሰባበሩ ያስመስላቸዋል። ይሁን እንጂ እስከ 1, 300 ኪሎ ግራም የሚደርስ ክብደት ያላቸው ወንድ ቀጭኔዎች ቀልጣፋና ምንም የማያደናቅፋቸው ሯጭ ከመሆናቸውም በላይ በሰዓት እስከ 60 ኪሎ ሜትር ሊሮጡ ይችላሉ።
ይህች አስደናቂ ፍጡር የምትገኘው በአፍሪካ ብቻ ነው። እርጋታዋና ሰላማዊ ተፈጥሮዋ ዓይን ይስባል። የቀጭኔ ፊት በዓይነቱ ልዩ የሆነና ቆንጆ ሊባል የሚችል ሲሆን ረዥምና ጠባብ ጆሮዎች፣ ሁለት ትናንሽ ቀንዶች እንዲሁም ጠቆር ያለ ለስላሳ ጠጉር አላት። ዓይኖቿ በጣም ትላልቅና ጥቁር ሲሆኑ ረዣዥም በሆኑ ቅንድቦች ይጠበቃሉ። ቀጭኔ ያን በመሰለ ከፍታ ላይ ሆና ሩቅ ስትመለከት ፊቷ ላይ የየዋህነት ገጽታ ይታይባታል።
በጥንት ዘመናት ቀጭኔ ባላት አስደሳች ቁመና እንዲሁም ጨዋ፣ ዓይነ አፋርና ሰላማዊ ባሕርይ ያላት በመሆኑ በጣም ተወዳጅና ትልቅ ግምት የሚሰጣት ነበረች። በብሔራት መካከል ሰላምና በጎ ፈቃድ መኖሩን ለማመልከት የቀጭኔ ግልገሎች ለነገሥታትና ለገዥዎች በገጸ በረከትነት ይሰጡ ነበር። ጥንታዊ በሆኑት የአፍሪካ አለቶች ላይ ቀለማቸው የደበዘዘ የቀጭኔ ሥዕሎች እስከ ዛሬ ይታያል። [3]
ከእንስሳት ሁሉ ቀጭኔን በቁመት የሚወዳደር የለም። ሙሉ ዕድሜ ላይ የደረሱ ወንድ ቀጭኔዎች ከእግራቸው ኮቴ አንስቶ እስከ ቀንዳቸው ድረስ ከ5.5 ሜትር የሚበልጥ ርዝመት አላቸው። በግብፃውያን ጥንታዊ ሥዕላዊ የአጻጻፍ ዘዴ ቀጭኔ በረዥም ቁመቷና አርቆ በመመልከት ችሎታዋ ምክንያት “መተንበይ” የሚለውን ግሥ ትወክል ነበር።
ቀጭኔ በአፍሪካ መስኮች በሚሰማሩት የሜዳ አህዮች፣ ሰጎኖች፣ አጋዘኖችና ሌሎች እንስሳት መካከል ስትቆም እንደ ማማ ሆና ትታያለች። ቁመቷና አርቆ የማየት ችሎታዋ ማንኛውንም አደጋ ገና ከሩቅ ለማወቅ ያስችላታል። ስለዚህ የቀጭኔ መኖር ለሌሎች እንስሳት የመረጋጋት ስሜት እንደሚፈጥር ጥርጥር የለውም። [4]
ቀጭኔ ከዝሆን በስተቀር ማንኛውም ሌላ እንስሳ ሊደርስ በማይችልበት ከፍታ ላይ የሚገኙ ረዣዥም ቀንበጠቦችን ለመብላት የሚያስችል አስደናቂ አፈጣጠር አላት። ልዩ የሆነ የመቆንጠጥ ችሎታ ያለው የላይኛው ከንፈሯና እንደተፈገለው የሚተጣጠፍ ችሎታ ያለው ምላሷ ሹል በሆኑ እሾሆች የታጠሩ ቅጠሎችን ለመቀንጠብ ያስችሏታል።
ቀጭኔዎች በቀን እስከ 34 ኪሎ ግራም የሚመዝን ዕፅዋት መመገብ ይችላሉ። የተለያዩ ዕፅዋትን የሚበሉ ቢሆኑም ይበልጥ የሚመርጡት በአፍሪካ ሜዳዎች የሚገኙትን እሾሃማ ግራሮች ነው። አንድ ወንድ ቀጭኔ ምግብ ለመፈለግ ምላሱን እስከ 42 ሳንቲ ሜትር መዘርጋት ይችላል። የቀጭኔ አንገት በጣም አስደናቂ የሆነ የመተጣጠፍ ችሎታ አለው። ይህም ላይኛዎቹን የዛፍ ቅርንጫፎች ለመቀንጠብ በምታደርገው እንቅስቃሴ ረዥሙን ራሷን እንደ ልቧ ለማዘንበልና ለማዟዟር ያስችላታል።
ለቀጭኔ ወደ ላይ መንጠራራት በጣም ቀላል ነገር ሲሆን ተጎንብሶ ውኃ መጠጣት ግን ይከብዳታል። ወደ ውኃ ጉድጓድ በምትቀርብበት ጊዜ የፊት እግሮቿን ቀስ በቀስ ከፍታ ካራራቀቻቸው በኋላ ወደ ውኃው ለመድረስ እንድትችል ሁለት ጉልበቶቿን አጠፍ ታደርጋለች። ቀጭኔዋ እንዲህ ባለው አመቺ ባልሆነ ሁኔታ እያለች ረዥም አንገቷን እስከ መጨረሻ ትዘረጋለች። ደግነቱ ግን ከምትመገባቸው ቅጠላ ቅጠሎች በቂ እርጥበት ስለምታገኝ ቶሎ ቶሎ መጠጣት አያስፈልጋትም።
የቀጭኔ አንገትና ትከሻ የቅጠል ቅርፅ ባላቸውና ቀጫጭን በሆኑ ነጭ መስመሮች ያጌጠ ነው። ቀለማቸው የተለያየ ሲሆን ከወርቃማ ዳለቻ አንስቶ እስከ ቡናማ እንዲያውም ጠቆር እስካለ ቀለም ይደርሳል። የቀጭኔ ዕድሜ እየገፋ በሄደ መጠን ቀለሟም እየጠቆረ ይሄዳል። [5]
ቀጭኔዎች ከ2 እስከ 50 የሚደርሱ አባላት ባሉት መንጋዎች ተደራጅተው አንድ ላይ የሚኖሩ ማኅበራዊ ፍጥረታት ናቸው። አንዲት ነፍሰ ጡር ቀጭኔ ልጅዋን ከ420 እስከ 468 ለሚደርሱ እርግዝና ቀናት ከተሸከመች በኋላ ሁለት ሜትር ቁመት ያለው ግልገል ትወልዳለች። ግልገሏ በምትወለድበት ጊዜ ራስዋን ታስቀድምና ከሁለት ሜትር ከፍታ ላይ ወደ መሬት ትወረወራለች። ይሁን እንጂ በ15 ደቂቃ ውስጥ ምንም ዓይነት ጉዳት ሳይደርስባት እየተውተረተረች ትነሳና ጡት ለመጥባት ዝግጁ ትሆናለች። ከሁለት ወይም ከሦስት ሳምንት በኋላ በደመ ነፍስ ተመርታ የግራር ቀንበጦችን መለቃቀም ስለምትጀምር ብዙም ሳትቆይ ረዥም እርምጃ ያላትን እናትዋን ተከትላ ለመሄድ የሚያስችል ጉልበት ታገኛለች።
አንዲት የቀጭኔ ግልገል በጣም ውብ መልክ ሲኖራት የወላጆችዋ አነስተኛ ግልባጭ ነች። ቁመቷ ከቀጭኔ ርዝመት ጋር ሲወዳደር አጭር ብትሆንም ከብዙ ሰዎች ቁመት ግን ትበልጣለች። በእናቷ ጥንቃቄ የተሞላበት ጥበቃ ተማምና አላንዳች መሸበር አካባቢዋን የምትማትረው ግልገል ላያት ሁሉ ልዩ መስህብ አላት።
ግልገል ቀጭኔዎች በተወለዱበት ወራት በግልገል መዋያ ተሰባስበው ሙሉውን ቀን ዕረፍት በማድረግ፣ በመጫወትና በአካባቢያቸው የሚሆነውን ነገር በመመልከት ጊዜያቸውን ያሳልፋሉ። የቀጭኔ ግልገል ለማመን በሚያዳግት ፍጥነት ያድጋል። በስድስት ወር ጊዜ ውስጥ አንድ ሜትር የሚያክል ቁመት ሲጨምር በአንድ ዓመት ጊዜ ውስጥ ደግሞ በእጥፍ ያድጋል። በአንድ ሳምንት ብቻ 23 ሳንቲ ሜትር ያህል ሊያድግ ይችላል! እናትዬው ለልጅዋ ከፍተኛ ጥበቃ የምታደርግ ሲሆን ልጅዋ የተወሰነ ርቀት እንድትዘዋወር ብትፈቅድላትም ሩቅ የማየት ችሎታ ስላላት በዓይኗ ትከታተላታለች።
ቀጭኔ ግዙፍ አካል፣ ከፍተኛ ፍጥነት፣ ቅልጥፍናና የማየት ችሎታ ስላላት ከአንበሳ በቀር የሚያጠቃት ጠላት የለም። ቢሆንም ይህችን የምታምር ፍጥረት የሰውን ያህል በብዛት አድኖ የገደለ የለም። ቀጭኔ በሚያምር ቆዳዋ፣ በሚጣፍጥ ሥጋዋና አንዳንዶች ምትሐታዊ ኃይል አለው በሚሉት ረዥምና ጥቁር ጭራዋ ምክንያት እጅግ ተፈላጊ ስለሆነች በአሁኑ ጊዜ የዚህች ሰላማዊ ፍጡር የወደፊት ሕልውና ስጋት ላይ ወድቋል። በአንድ ወቅት በብዙ የአፍሪካ አካባቢዎች እንደ ልብ ትታይ የነበረችው ቀጭኔ በአሁኑ ጊዜ የምትገኘው በቂ ጥበቃ በሚደረግላት ፓርኮች ብቻ ሆኗል። [6]
[የግርጌ ማስታወሻ]
በአፍሪካ ገላጣ ምድር ላይ በሰፊው ተሰራጭተው የሚታዩት ትናንሽ ዓለታማ ኮረብቶች ኮፕጀስ ይባላሉ።
የቀጭኔ አካላዊ ቅርጽና ግዝፈት ችግሮች ማስከተሉ አይቀርም ብሎ የሚያስብ ይኖር ይሆናል። በጣም ትልቅ ቁመትና ረዥም አንገት ስላላት የተስተካከለ የደም ዝውውር እንዲኖራትና ወደ ሁሉም የአካሏ ክፍሎች ደም እንዲደርስ ማድረግ የማይቻል ነገር ሊመስል ይችላል። ለምሳሌ ያህል ቀጭኔ አንገቷን ወደ መሬት ስታጎነብስ በስበት ኃይል ምክንያት ብዙ ደም ወደ ጭንቅላቷ ፈስሶ አንጎሏን ማጥለቅለቅ ነበረበት። ራሷን ቀና በምታደርግበት ጊዜ ደግሞ ደሟ በከፍተኛ ፍጥነት ወደ ልቧ ተመልሶ ራሷን እስከ መሳት ሊያደርሳት ይገባ ነበር። ይሁን እንጂ ይህ ነገር አይደርስም። ለምን?
የቀጭኔ የደም ዝውውር ሥርዓት በዓይነቱ ልዩ ለሆነው ለዚህች እንስሳ ቅርጽና መጠን እንዲያገለግል ሆኖ በታላቅ ጥበብ የተሠራ ነው። ልቧ ራሱ በጣም ትልቅ ሲሆን ደሙን ሦስት ሜትር ተኩል ገደማ ርቆ እስከሚገኘው እስከ አንጎላ ለመግፋት የሚያስችል አቅም አለው። በደቂቃ እስከ 170 ጊዜ የሚመታውና 7 ሳንቲ ሜትር ያህል ውፍረት ባለው ጡንቻ የተገነባው የቀጭኔ ልብ ከሰው የደም ግፊት በሦስት እጥፍ የሚበልጥ ግፊት ያመነጫል። ወደ አንጎል የሚሄደውን ደም የሚሸከመው ካሮቲድ የተባለው የደም ቧንቧና ከአንጎል ወደ ልብ የሚመለሰውን ደም የሚሸከመው ጀጉላር የተባለው የደም ቧንቧ እንዲህ ያለውን ከፍተኛ ግፊት መቋቋም የሚያስችል መጠን ሊኖራቸው ይገባል። በእርግጥም እነዚህ የደም ቧንቧዎች ከ2.5 ሳንቲ ሜትር በላይ ስፋት ያላቸው ከመሆኑም በላይ ጠንካራና የመለጠጥ ችሎታ ባላቸው ሕዋሳት የተገነቡ በመሆናቸው ከፍተኛ ጥንካሬና የመለመጥ ችሎታ አላቸው።
ቀጭኔ ከጭንቅላቷ ጎንበስ በምትልበት ጊዜ ወደ አንጎሏ የሚሄደውን የደም ፍሰት የሚቆጣጠሩ ልዩ መቆጣጠሪያዎች አሏት። አንጎልና አንገት በሚገናኙበት ቦታ ላይ ትልቁ ካሮቲድ የደም ቧንቧ ሬቴ ሚራቢሌ ተብሎ ከሚጠራ አስደናቂ የሆነ መረብ መሰል አካል ይገናኛል። በከፍተኛ ኃይል ተገፍትሮ የመጣው ደም እዚህ ጋር ሲደርስ በጣም በርካታ ወደሆኑ ትናንሽ የደም ሥሮች እንዲገባ ስለሚደረግ የደሙ ግፊት ተስተካክሎ በአንጎል ላይ ጉዳት የማያስከትል ይሆናል። ቀጭኔዋ ራስዋን ጎንበስ በምታደርግበት ጊዜ ይህ በዓይነቱ ልዩ የሆነው መረብ ይለጠጣል፤ ራሷን ቀና በምታደርግበት ጊዜ ደግሞ ይኮማተራል። ይህም የስበት ኃይል የሚያሳድረው ተጽዕኖ ሚዛኑን የጠበቀ እንዲሆን ማድረግና የደም ግፊቷ በእጅጉ ቀንሶ ራሷን የምትስትበት ሁኔታ እንዳይፈጠር ለመከላከል ይረዳታል።
የሳይንስ ሊቃውንት በጣም አስደናቂ ርዝመት ያለው የቀጭኔ አንገት ያሉት አከርካሪዎች ቁጥር ከአይጥ ወይም ከብዙዎቹ አጥቢ እንስሳ ጋር እኩል መሆኑን ሲያውቁ በጣም ተደንቀዋል! ይሁን እንጂ የቀጭኔ አከርካሪዎች በጣም ረዣዥሞችና እርስ በርሳቸው ልዩ በሆነ ሁኔታ የተሰካኩ በመሆናቸው እንደ ልብ ሊተጣጠፉ ይችላሉ። ቀጭኔ አንገቷን መጠምዘዝና ማጠፍ ስለምትችል ሁሉንም የአካሏን ክፍሎች ለመላስም ሆነ ረዣዥም የዛፍ ቅርንጫፎች ላይ ለመድረስ ትችላለች። [7]
Chhòng-kiáng-lu̍k長頸鹿 he yit-chúng sên-chóng chhai Fî-chû ke thung-vu̍t, he sṳ-kie song chui-kô ke liu̍k-sên thung-vu̍t. Hiùng-sin ke-thí kô-tha̍t 4.8 chṳ 5.5 mí kô, chhûng-liông tha̍t kiú-pak kûng-kîn. Chhòng-kiáng-lu̍k he Fî-chû thi̍t-yû ke thung-vu̍t, lâu Lu̍k-é lâu Ngiù yû chhîn-yèn kôan-he, than su̍k-yî mò-thùng ke khô, chit Chhòng-kiáng-lu̍k-khô.
Chhòng-kiáng-lu̍k ke ho̍k-miàng vi camelopardalis, lòi-ngièn chhut-yì chó-khì Lò-mâ Ti-koet sṳ̀-khì, yi-sṳ chhiu-he Lo̍k-thò lâu Pau-é ke chhâm-chha̍p kâu-thí, yîn-vi kí ke ngoi-hìn lui-sṳ liá lióng-chúng thung-vu̍t.
Chûng-koet Mìn-chêu sṳ̀, sòn-chhui hòng-hàng to tûng-fî, chên tai lióng-chak Chhòng-kiáng-lu̍k fì-to Pet-kîn. Kîm-ngit Ngit-ngî khi̍p Hòn-ngî yìn-yèn chiong Chhòng-kiáng-lu̍k chhṳ̂n-fû "麒麟"。
Chhòng-kiáng-lu̍k長頸鹿 he yit-chúng sên-chóng chhai Fî-chû ke thung-vu̍t, he sṳ-kie song chui-kô ke liu̍k-sên thung-vu̍t. Hiùng-sin ke-thí kô-tha̍t 4.8 chṳ 5.5 mí kô, chhûng-liông tha̍t kiú-pak kûng-kîn. Chhòng-kiáng-lu̍k he Fî-chû thi̍t-yû ke thung-vu̍t, lâu Lu̍k-é lâu Ngiù yû chhîn-yèn kôan-he, than su̍k-yî mò-thùng ke khô, chit Chhòng-kiáng-lu̍k-khô.
Chhòng-kiáng-lu̍k ke ho̍k-miàng vi camelopardalis, lòi-ngièn chhut-yì chó-khì Lò-mâ Ti-koet sṳ̀-khì, yi-sṳ chhiu-he Lo̍k-thò lâu Pau-é ke chhâm-chha̍p kâu-thí, yîn-vi kí ke ngoi-hìn lui-sṳ liá lióng-chúng thung-vu̍t.
Chûng-koet Mìn-chêu sṳ̀, sòn-chhui hòng-hàng to tûng-fî, chên tai lióng-chak Chhòng-kiáng-lu̍k fì-to Pet-kîn. Kîm-ngit Ngit-ngî khi̍p Hòn-ngî yìn-yèn chiong Chhòng-kiáng-lu̍k chhṳ̂n-fû "麒麟"。
Geri (english- giraffe) waa xayawaanka ugu dheer aduunka marka la fiiriyo kuwa dhulka ku nool. Kan ugu dheer dherekiisa waxa uu gaaraa ilaa 5 mitir, culeyskiisane waa 1.100 kg. Geriga waxoo ku noolyahay Afrika, gaar ahaan bariga afrika. Soomaaliya woo ka buuxaa, siiba koonfurta soomaaliya, sidoo kale woqooyiga wuxu waqti hore ku noolaan jirey gobolka Sanaag. Gariga waxaa lagu yaqaanaa, isla socodka sida guutatada ah, waxeena gaarayaan 50 gari marka ee isla soconaayaan. Gariga marka oo daaqaayo, waxoo fiirsadaa, geedaha dhaadheer. gariga waxoo caleemo ka soo goosan karaa, geedaha qumbaha dhalo ama lagu magacaabo Geed Qumbay, waxaana sii caawin karo, carabkiisa oo gaareeso 45 cm. Gariga waa xayawaan tuuteesan, waxoo jirka ku leeyahay, dhibco dhibco sida shabeelka ama haramcadka. Gariga badanaa wee dagaaltamaan, ayaga oo qoorta isku duuduubo ama labada gees isku mudaan. Gariga waxoo uur lahaadaa 14 ilaa 15 bilood. ciyaalka marka ee dhalanaayaan neh, dhirirkooda waxee gaarayaan 2 mitir. gariga waxee ku dhashtaa istaag, marka oo cunuga dhalanaayo neh, dhulka ayoo ku soo dhacaa. saacado kadib neh, gariga woo istaagaa, waxoona raacaa hooyadiis, ilaa 18 bilood. gariga waxoo noqon karaa 25 sano, laakiin kuligood ma ahan, boqolkiiba 50 ama 25 oo ciyaalka ah, ayaa gaari karo da'daas.
Giraffa (Giraffa camelopardalis) de sa Familia Giraffidae. Mamiferu. Vivede in Africa, in sa savana, logu aridu cun arvures no meda numerosos. Animale mannu, cun ancas longas cun tzocculos, tuju longu, e corros minores sutta sa pedde de sa conca; sa pedde est lija e giara cun macchias pius iscuras. Mandigada sas fozas de sas arvures (acacia e ateras piantas). Po s'alteria, buffare est munza manna po sa giraffa, e cun su perigulu de sos coccodriglios.
Giraffa (Giraffa camelopardalis) de sa Familia Giraffidae. Mamiferu. Vivede in Africa, in sa savana, logu aridu cun arvures no meda numerosos. Animale mannu, cun ancas longas cun tzocculos, tuju longu, e corros minores sutta sa pedde de sa conca; sa pedde est lija e giara cun macchias pius iscuras. Mandigada sas fozas de sas arvures (acacia e ateras piantas). Po s'alteria, buffare est munza manna po sa giraffa, e cun su perigulu de sos coccodriglios.
Twiza (giraffe in English) imhuka refu inowanikwa muZiwumbe reAfrica zvichibva kunyika yeChad kusvika kuSouth Africa. Rimwe zita rinopiwa mhuka iyi dzinonzi furiramudenga izvi zvichitaura pamusoro pekureba kwadzo kuti dzinofurira mudenga. MuZimbabwe, twiza dzinowanikwa muHwange National Park.
Twiza (giraffe in English) imhuka refu inowanikwa muZiwumbe reAfrica zvichibva kunyika yeChad kusvika kuSouth Africa. Rimwe zita rinopiwa mhuka iyi dzinonzi furiramudenga izvi zvichitaura pamusoro pekureba kwadzo kuti dzinofurira mudenga. MuZimbabwe, twiza dzinowanikwa muHwange National Park.
Twiza ine makamba akaita brown ne white. Twiza ine musoro nechiso zvinenge zve nghamera. Twiza ine nyanga diki. Hadzi dzinomera bvudzi pakati penyanga; mikono haina bvudzi pakati penyanga.Zırafa (lat. Giraffa camelopardalis), familya zırafayan ra cınsê de heywani.Familyay Mısorardoği miyan lema cı tewr berz Heywano. Zırafa paya heta dı sımeyıno. Tewr nezdı aqrebey cı Okapiyo. Zırafay xo miyan de new tewrê cı estê. Qıtay Afrika de kışta Çad, Somaliya, Afrika Veroci ra heta Nicer u Sehraya Bınêne de biyê vıla.
Synpy - süýdemdiriji
Otrýady - goşatoýnaklylar
Maşgalasy - žiraflar
Žiraflar jahanyň iň uzyn boýly jandarydyr. Olaryň boýy 4,5-5 metre, agramy takmynan ýarym tonna ýetýär. Bu owadan jandar ýokary tizlikde (sagatda 50 km) ylgamagyň hötdesinden gelýär. Olar afrikanyň sawannalarynda ýaşaýarlar we esasan ýasş agaçlaryň ýapraklary bilen iýmitlenýärler. Žiraflar bir-gije gündiziň dowamynda 100 kilogram çemesi iymit iýýärler. Žiraflaryň tegmilleri ýapraklaryň reňkine menzeş bolonson, olary ýyrtyjylarynň gözüne ilmeginden goraýar. Žiraflaryň boýnunyň uzyn bolmagy bolsa beýiklikde ýerleşýän ýapraklary aňsatlyk bilen iýmegine ýardam berýär. Krokodiller žiraflaryň esasy duşmanlarynyň biridir. Olar suw içip durka, beýlekisi garawullaýar. Žiraflar ýolbarsdyr barsdan depmek arkaly goranýarlar. Bu urgy şeýle bir guýçli bolup, hatda ýyrtyjyny öldürip hem bilýär. Umuman Žiraflar parahat jandardyr. Olaryň arasynda oňuşmazlyklar örän seyrek yagdayda bolyar. Žiraflar biri-birini boýny bilen urmak arkaly uruşýrlar. Žiraflaryň göwreliligi 14 aýa çekýär. Olaryň çagasy dünýä inende boýy 2 metre ýetýär we birnäçe günden soň enesiniň yzyny eýerip bilýär. Žiraf çagasynyň ilkinji depdedaki ýaşaýşy olar üçin diýseň howpludyr. Şol wagt olaryň her üçünjisi ýyrtyjylaryň dişinden ölýärler. Žiraflar 20-30 ýyl töweregi ýaşaýarlar.
The northern giraffe (Giraffa camelopardalis), also known as three-horned giraffe,[2] is the type species of giraffe, G. camelopardalis, and is native to North Africa, although alternative taxonomic hypotheses have proposed the northern giraffe as a separate species.[3][1]
Once abundant throughout Africa since the 19th century, Northern giraffes ranged from Senegal, Mali and Nigeria from West Africa to up north in Egypt. [4] The similar West African giraffes lived in Algeria and Morocco in ancient periods until their extinctions due to the Saharan dry climate.[5][6][4]
Giraffes collectively are considered Vulnerable to extinction by the International Union for Conservation of Nature (IUCN),[1] with around 97,000 wild individuals alive in 2016, [1] of which 5,195 are Northern giraffes.
The current IUCN taxonomic scheme lists one species of giraffe with the name G. camelopardalis and nine subspecies.[1][7] A 2021 whole genome sequencing study suggests the northern giraffe as a separate species, and postulates the existence of three distinct subspecies,[8] and more recently, one extinct subspecies.[9][10][11]
Often mistaken with the Southern Giraffes, Northern giraffes can be differentiated by the shape and size of the two distinctive horn-like protuberances known as ossicones on their foreheads; they are longer and larger than those of southern giraffes. Bull Northern giraffes have a third cylindrical ossicone in the center of the head just above the eyes, which is from 3 to 5 inches long.[2]
Northern giraffes live in savannahs, shrublands, and woodlands. After numerous local extinctions, Northern giraffes are the least numerous giraffe species, and the most endangered. In East Africa, they are mostly found in Kenya and southwestern Ethiopia, and rarely in northeastern Democratic Republic of the Congo and South Sudan. In Central Africa, there are about 2,000 in the Central African Republic, Chad and Cameroon. Once widespread in West Africa, a few hundred Northern giraffes are confined in the Dosso Reserve of Kouré, Niger. They are isolated in South Sudan, Kenya, Chad and Niger. They commonly live both in and outside of protected areas.[1]
The earliest ranges of the Northern giraffes were in Chad during the late Pliocene. Once abundant in North Africa, they lived in Algeria from the early Pleistocene during the Quaternary period. They lived in Morocco, Libya and Egypt until their extinction there around AD 600, as the drying climate of the Sahara made conditions impossible for giraffes. Giraffe bones and fossils have been found across these countries.[5][6]
The northern giraffe (Giraffa camelopardalis), also known as three-horned giraffe, is the type species of giraffe, G. camelopardalis, and is native to North Africa, although alternative taxonomic hypotheses have proposed the northern giraffe as a separate species.
Once abundant throughout Africa since the 19th century, Northern giraffes ranged from Senegal, Mali and Nigeria from West Africa to up north in Egypt. The similar West African giraffes lived in Algeria and Morocco in ancient periods until their extinctions due to the Saharan dry climate.
Giraffes collectively are considered Vulnerable to extinction by the International Union for Conservation of Nature (IUCN), with around 97,000 wild individuals alive in 2016, of which 5,195 are Northern giraffes.
Ĝirafo (Giraffa camelopardalis) estas afrika specio de parhufuloj el genro ĝirafo, nome ties ununura vivanta specio. Ĝi estas plej granda terbesto kaj plej granda parhufulo kiu vivas en la 21-a jarcento.
La specio havas tre longan kolon, 5–6 m de alto kaj 1600 kg (virbesto) aŭ 830 kg (ino) pezon.
La komuna nomo 'ĝirafo' kaj unua parto de la dunoma nomo nome Giraffa devenas el araba الزرافة (ziraafa aŭ zurafa), kio signifas "alta". La dua parto (epiteta) de la latina scienca nomo nome camelopardalis devenas el greka καμηλοπάρδαλη camelopardale kaj el latinigita camelopardalis,[1] kio signifas "leoparda kamelo" alude al la bildo kiun montras ties haŭto, el kio devenas ankaŭ uzita nomo "marmora ĝirafo" aŭ "marmorĝirafo".
Tiu afrotropisa specio estas parenca de cervedoj kaj bovedoj, sed ĝi apartenas al alia familio, nome la ĝirafedoj (Giraffidae), kiu enhavas nur la ĝirafon kaj ties plej proksiman parencon, nome okapion. La ĝirafo havas naŭ subspeciojn kiuj distingas pro la kolorbildoj.[2]
La disa teritorio de la ĝirafo etendas el Ĉado norde al Sudafriko sude, kaj el Niĝero okcidente al Somalio oriente. Ĝirafoj kutime loĝas en savanoj, herbejoj, kaj malfermaj arbaroj. Ties ĉefa manĝoresurso estas folioj de akacioj, kiujn ili plukas je altoj kie plej aliaj herbovoruloj ne povas atingi. Ĝirafoj estas predataj foje de leonoj, kaj ĝirafidoj estas celo ankaŭ de leopardoj, hienoj, kaj likaonoj. Plenkreskaj ĝirafoj ne havas fortajn sociajn ligojn, kvankam ili ariĝas en izolaj grupoj por moviĝi en la sama ĝenerala direkto se venas okazo. Maskloj starigas sociajn hierarkiojn pere de "kolluktoj", nome luktado per kiu oni frapas unu la alian per la kolo, kio estas ege malkutima inter mamuloj. Dominantaj maskloj akiras pariĝan rajton kun inoj, kiuj siavice estas la nuraj responsaj por idozorgado.
En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Żyrafa en la pola Vikipedio.
Ĝirafo (Giraffa camelopardalis) estas afrika specio de parhufuloj el genro ĝirafo, nome ties ununura vivanta specio. Ĝi estas plej granda terbesto kaj plej granda parhufulo kiu vivas en la 21-a jarcento.
La specio havas tre longan kolon, 5–6 m de alto kaj 1600 kg (virbesto) aŭ 830 kg (ino) pezon.
La komuna nomo 'ĝirafo' kaj unua parto de la dunoma nomo nome Giraffa devenas el araba الزرافة (ziraafa aŭ zurafa), kio signifas "alta". La dua parto (epiteta) de la latina scienca nomo nome camelopardalis devenas el greka καμηλοπάρδαλη camelopardale kaj el latinigita camelopardalis, kio signifas "leoparda kamelo" alude al la bildo kiun montras ties haŭto, el kio devenas ankaŭ uzita nomo "marmora ĝirafo" aŭ "marmorĝirafo".
Tiu afrotropisa specio estas parenca de cervedoj kaj bovedoj, sed ĝi apartenas al alia familio, nome la ĝirafedoj (Giraffidae), kiu enhavas nur la ĝirafon kaj ties plej proksiman parencon, nome okapion. La ĝirafo havas naŭ subspeciojn kiuj distingas pro la kolorbildoj.
La disa teritorio de la ĝirafo etendas el Ĉado norde al Sudafriko sude, kaj el Niĝero okcidente al Somalio oriente. Ĝirafoj kutime loĝas en savanoj, herbejoj, kaj malfermaj arbaroj. Ties ĉefa manĝoresurso estas folioj de akacioj, kiujn ili plukas je altoj kie plej aliaj herbovoruloj ne povas atingi. Ĝirafoj estas predataj foje de leonoj, kaj ĝirafidoj estas celo ankaŭ de leopardoj, hienoj, kaj likaonoj. Plenkreskaj ĝirafoj ne havas fortajn sociajn ligojn, kvankam ili ariĝas en izolaj grupoj por moviĝi en la sama ĝenerala direkto se venas okazo. Maskloj starigas sociajn hierarkiojn pere de "kolluktoj", nome luktado per kiu oni frapas unu la alian per la kolo, kio estas ege malkutima inter mamuloj. Dominantaj maskloj akiras pariĝan rajton kun inoj, kiuj siavice estas la nuraj responsaj por idozorgado.
La jirafa (Giraffa camelopardalis) es una especie de mamífero artiodáctilo, de la familia Giraffidae propio de África. Es la más alta de todas las especies de animales terrestres existentes, ya que puede alcanzar una altura de 5,8 m y un peso que varía entre 750 y 1600 kg.[2]
Están adaptadas de forma única para alcanzar una vegetación inaccesible para otros herbívoros. Sus vasos sanguíneos inusualmente elásticos y las válvulas especialmente adaptadas ayudan a compensar la acumulación repentina de sangre (para evitar desmayos, claramente) cuando las cabezas de las jirafas se levantan, bajan o se balancean rápidamente.
Su área de distribución es dispersa y se extiende desde Chad en África Central, hasta Sudáfrica en el sur, y desde Níger en el oeste hasta Somalia en el este. Por lo general habita en sabanas, pastizales y bosques abiertos. Se alimenta principalmente de las hojas de la acacia, que ramonea en alturas inaccesibles para la mayoría de los demás herbívoros. Las jirafas adultas son depredadas por leones, y las crías de las jirafas también por leopardos, hienas manchadas y perros salvajes. Las jirafas adultas no tienen fuertes vínculos sociales, aunque se agrupan en manadas abiertas y sueltas sin llegar a estar moviéndose en la misma dirección general. Los machos establecen una jerarquía social, mediante duelos conocidos como «necking», un combate en el cual utilizan el cuello y la cabeza como arma. Solo los machos dominantes pueden acoplarse con las hembras; solo las hembras se dedican a la cría de los terneros.
El nombre común «jirafa» y primer término del nombre binominal Giraffa proviene del árabe الزرافة (ziraafa o zurapha), que significa «alta». El segundo término que da nombre a la especie camelopardalis proviene del griego καμηλοπάρδαλη camelopardale y del latín camelopardalis, que significa «camello leopardo».
Julio César introdujo la primera jirafa en Europa traída de sus campañas en Asia Menor y Egipto, donde conoció a Cleopatra. Sin tener claro qué animal era, los romanos la bautizaron cameleopardo, un cruce entre camello y leopardo, convirtiéndose en el nombre científico que se utiliza hasta hoy.
Por su apariencia peculiar, la jirafa fue una fuente de fascinación en diversas culturas, tanto antiguas como modernas, y apareció con frecuencia en pinturas, libros y dibujos animados. En 2016, la UICN pasó de clasificarla como una especie bajo preocupación menor a clasificarla como una especie vulnerable, al observarse una disminución de la población de hasta el 40 % en el período 1985-2015.[3][4] Sin embargo, todavía existe un gran número de jirafas en los parques nacionales y reservas de caza.
El nombre de «jirafa» tiene sus orígenes más antiguos conocidos en la palabra árabe zarafa (زرافة), y posiblemente en alguna lengua africana.[5] El nombre se traduce como «caminante rápido».[6] La palabra árabe se derivó posiblemente de geri, el nombre somalí del animal.[7] La forma italiana, giraffa, surgió en la década de 1590.[5] Hubo varias grafías diferentes en inglés medio, como jarraf, ziraph, y gerfauntz.[5] La forma del inglés moderno, giraffe,[8] se desarrolló en torno a 1600 a partir del francés girafe.[5] El nombre específico de la especie, camelopardalis, viene del latín.[9]
Otros nombres africanos para la jirafa incluyen Kameelperd (afrikáans),[10] ekorii (Ateso), kanyiet (elgon), nduida (gikuyu), tiga (kalenjin y luo), ndwiya (kamba), nudululu (kihehe), ntegha (kinyaturu), ondere (lugbara), etiika (luhya), kuri (ma'di), oloodo-kirragata o olchangito-oodo (masái), lenywa (meru), hori (pare), lment (samburu) y twiga (swahili y otros) en el este;[11]:313 y tutwa (lozi), nthutlwa (shangaan), indlulamitsi (siswati), thutlwa (sotho), thuda (venda) y ndlulamithi (zulú) en el sur.[10]
La jirafa pertenece al suborden Ruminantia, y muchos Ruminantia fueron descritos desde mediados del Eoceno en Asia Central, el Sudeste de Asia y América del Norte. Las condiciones ecológicas durante este período pueden haber facilitado su rápida dispersión.[12] Junto con el okapi, la jirafa es una de las dos especies existentes de la familia Giraffidae. Anteriormente la familia fue mucho más amplia, ya que cuenta con más de diez géneros fósiles descritos. Sus parientes más cercanos conocidos son los climacocerátidos, ahora extintos. Estos, junto con la familia Antilocapridae (cuya única especie existente es el berrendo), pertenecen a la superfamilia Giraffoidea. Estos animales evolucionaron durante el Mioceno a partir de la familia extinta Palaeomerycidae en el centro-sur de Europa, hace ocho millones de años.[12]
Aunque algunos jiráfidos antiguos, como Sivatherium, tenían cuerpos masivos y compactos, otros, como Giraffokeryx, Palaeotragus —el posible ancestro del okapi—, Samotherium y Bohlinia eran más alargados.[12] Bohlinia penetró en China y el norte de la India en respuesta al cambio climático. A partir de ahí evolucionó el género Giraffa, que entró en África hace aproximadamente siete millones de años. Otros cambios climáticos causaron la extinción de las jirafas de Asia, mientras que las jirafas de África sobrevivieron, desarrollándose en varias nuevas especies. G. camelopardalis surgió hace aproximadamente un Ma en África oriental durante el Pleistoceno.[12] Algunos biólogos sugieren que la jirafa moderna desciende de G. jumae;[13] otros mantienen que G. gracilis es un candidato más probable.[12] Se cree que el principal motor de la evolución de las jirafas fue la transformación de extensos bosques a hábitats más abiertos, un proceso que comenzó hace ocho Ma.[12] Algunos investigadores plantearon la hipótesis de que el nuevo hábitat conllevó una dieta diferente, incluyendo las hojas de Acacia, lo que puede haber expuesto los antepasados de la jirafa a toxinas que causaron altas tasas de mutación y una mayor velocidad de evolución.[14]
La jirafa fue descrita por primera vez en 1758 por Carlos Linneo, quien le dio el nombre binomial Cervus camelopardalis. Morten Thrane Brünnich clasificó el género Giraffa en 1772.[15] En el siglo XIX, Jean-Baptiste Lamarck sugirió que el largo cuello de la jirafa es una «característica adquirida», desarrollada cuando generaciones de jirafas ancestrales se esforzaron por alcanzar las hojas de árboles altos.[16] Esta teoría fue finalmente rechazada, y los científicos creen ahora que el cuello de la jirafa se alargó por la selección natural darwiniana, es decir que jirafas ancestrales con cuellos largos tenían una ventaja competitiva que les permitió reproducirse mejor y transmitir sus genes con mayor éxito.[16]
Hasta 2016 reconocían hasta nueve subespecies. Un análisis del ADN nuclear y mitocondrial mostró "claramente" que las jirafas no pertenecen a una sola especie, sino a cuatro especies diferentes.[18] Las especies y sus subespecies, considerando el más reciente estudio genético,[18] serían las siguientes (con estimaciones de población que datan de 2010):
Las subespecies de la jirafa se distinguen por los patrones de su pelaje. La jirafa reticulada y la jirafa Masái representan dos extremos por la forma de las manchas de su pelaje. La primera tiene manchas con formas redondeadas, mientras que la segunda las tiene dentadas.[28] La anchura de las líneas que separan las manchas difieren también. La jirafa de África Occidental tiene líneas gruesas, mientras que la jirafa reticulada y la nubiana tienen líneas más delgadas.[11]:321–22 La jirafa de África Occidental también tiene un pelaje más claro que las demás subespecies.[11]:322
Un estudio de 2007 sobre la genética de seis subespecies —las jirafas de África Occidental, Rothschild, reticulada, Masái, Angola y Sudáfrica— ya sugería que pueden tratarse de especies distintas en vez de subespecies. Basándose en la deriva genética en la ADN mitocondrial (ADNmt) y nuclear, el estudio deduce que las jirafas de estas poblaciones se encuentran en aislamiento reproductivo y no suelen entrecruzarse, a pesar de que no existen obstáculos naturales de acceso entre las poblaciones.[17] Esto incluye las poblaciones adyacentes de las jirafas Rothschild, reticulada y Masái. La jirafa Masái también puede componerse de algunas especies separadas por el Gran Valle del Rift. Las jirafas reticulada y Masái tienen la mayor diversidad de ADN mitocondrial, lo que es coherente con el hecho de que las jirafas se originaron en África oriental. Las poblaciones más septentrionales evolucionaron a partir de la primera, mientras que las poblaciones meridionales evolucionaron a partir de esta última. Las jirafas parecen elegir parejas con el mismo tipo de pelaje, el cual se define cuando son terneros.[17] Las implicaciones de estos hallazgos para la conservación de las jirafas fueron resumidas por David Brown, el autor principal del estudio, quien afirmó a la BBC que «Agrupar todas las jirafas en una especie, oculta la realidad de que algunos tipos de jirafa están al borde [de la extinción]. Algunas de estas poblaciones sólo cuentan unos cientos de animales y necesitan protección inmediata».[29]
Según ese estudio la jirafa de África Occidental está más estrechamente relacionada con las jirafas de Rothchild y reticulada que a la jirafa de Kordofán. Sus ancestros pueden haber migrado desde el este hacia el norte de África y luego hacia su actual rango debido al desarrollo del desierto del Sahara. Durante el Holoceno, el lago Chad, en su estado más extenso, puede haber actuado como una barrera natural entre las jirafas de Kordofán y las de África Occidental.[23]
Las jirafas adultas pueden alcanzar una altura de 5–6 m; los machos adultos son más grandes que las hembras.[15] El macho adulto tiene un peso promedio de 1192 kg, y la hembra un promedio de 828 kg.[30] A pesar de su largo cuello y largas patas, el cuerpo es relativamente corto.[31]:66 Los ojos, situados en ambos lados de la cabeza, son grandes y saltones y le dan una buena visión integral desde su gran altura.[32]:25 Puede distinguir colores[32]:26 y sus sentidos del oído y olor también son agudos.[16] Para protegerse contra las tormentas de arena y las hormigas, puede cerrar sus orificios nasales musculares .[32]:27 Tiene una lengua prensil que mide unos 50 cm de largo. Es de color púrpura-negro, posiblemente para protegerla contra las quemaduras solares, y se utiliza para agarrar el follaje, así como para el aseo y la limpieza de la nariz del animal.[32]:27 El labio superior también es prensil y se utiliza durante la recolección de follaje. Los labios, la lengua y el interior de la boca son cubiertos de papilas que dan protección contra las espinas.[15]
El pelaje tiene parches o manchas oscuras —que pueden ser de color naranja, castaño, marrón o casi negro[16]— separados por pelo claro, generalmente de color blanco o crema.[16] Los machos se vuelven más oscuros a medida que envejecen.[28] El patrón del pelaje sirve como camuflaje, ya que se integre con los patrones de luz y sombra de los bosques de sabana.[12][19] La piel debajo de las manchas oscuras son sitios para sistemas complejos de vasos sanguíneos y grandes glándulas sudoríparas, y pueden servir como ventanas para la termorregulación.[33] La piel de una jirafa es mayormente gris.[30] También es gruesa y permite desplazarse por bosques de arbustos espinosos sin lastimarse.[32]:34 El pelaje puede servir como una defensa química, dado que los repelentes de parásitos que contiene dan al animal un olor característico. El pelaje contiene por lo menos 11 productos químicos aromáticos, aunque indol y 3-metilindol son responsables de la mayor parte del olor. Como las machos tienen un olor más fuerte que las hembras, es posible que el olor también tenga una función sexual.[34] A lo largo del cuello tiene una melena de pelos cortos y erectos.[15] La cola mide un metro y termina en un largo mechón de pelo oscuro que sirve como defensa contra los insectos.[32]:36
Ambos sexos tienen osiconos, estructuras prominentes que se parecen a cuernos; se forman a partir de cartílago osificado, y son cubiertos de piel y fusionados con el cráneo en los huesos parietales.[28] Como están vascularizados, los osiconos pueden tener algún papel en la termorregulación,[33] y también se utilizan en los duelos entre los machos.[35] La apariencia de los osiconos permite distinguir el sexo o la edad de una jirafa: los osiconos de las hembras y los jóvenes son delgados y tienen un pequeño penacho de pelo en la parte superior, mientras que los osiconos de los machos adultos terminan en perillas y tienden a ser calvos en la parte superior.[28] Una protuberancia mediana, más acentuada en los machos, emerge de la parte delantera del cráneo.[15] Los machos desarrollan depósitos de calcio que forman protuberancias en el cráneo a medida que envejecen.[16] Cuenta con múltiples senos craneales lo que resulta en un cráneo más ligero.[31]:70 Sin embargo, los cráneos de los machos se vuelven más pesados y más parecido a un palo de golf cuando envejecen, lo que les ayuda a ser más dominantes en el combate.[28] La mandíbula superior tiene un paladar ranurado y carece de dientes frontales.[32]:26Los molares tienen una superficie rugosa.[32]:27
Las patas delanteras y traseras de una jirafa tienen aproximadamente la misma longitud. El radio y cúbito de las patas delanteras están articulados por el carpo que funciona como una rodilla, aunque es estructuralmente equivalente a la muñeca humana.[36] El pie tiene un diámetro de 30 cm, y el casco es 15 cm de alto en los machos y 10 cm en las hembras.[32]:36 La parte trasera de los cascos es baja y el espolón se encuentra cerca del suelo, lo que permite que el pie soporte el peso del animal.[15] Carece de glándulas interdigitales. La pelvis, aunque es relativamente corta, tiene un ilion extendido en los extremos superiores.[15]
Solo tiene dos andaduras: caminar y galopar. Caminar se hace moviendo las patas simultáneamente en un lado del cuerpo, y a continuación hacer lo mismo en el otro lado.[28] Al galope, las patas traseras se mueven alrededor de las patas delanteras antes de que los últimos se mueven adelante,[16] y mantiene la cola acurrucada.[28] Mientras está galopando, depende de los movimientos hacia delante y hacia atrás de la cabeza y del cuello para mantener el equilibrio y contrarrestar el impulso.[11]:327–29 Puede alcanzar una velocidad máxima de hasta 60 km/h sobre distancias cortas,[37] y puede sostener una velocidad de 50 km/h sobre una distancia de varios kilómetros.[38]
Descansa acostándose con su cuerpo sobre la parte superior de sus patas dobladas.[11]:329 Para acostarse, se arrodilla sobre sus patas delanteras y luego baja el resto de su cuerpo. Para ponerse de pie, se pone primero de rodillas y extiende sus patas traseras para elevar sus cuartos traseros. Finalmente endereza sus patas delanteras. A cada paso, balancea su cabeza.[32]:31 En cautiverio duerme intermitentemente alrededor de 4,6 horas por día, principalmente por la noche.[39] Por lo general duerme acostado, aunque se registraron casos en que duerme de pie, particularmente entre jirafas de edad avanzada. Cuando acostado, tiene breves fases intermitentes de «sueño profundo», que se caracterizan por doblar el cuello hacia atrás para descansar la cabeza sobre la cadera o el muslo, una posición que, según se cree, indica sueño paradójico.[39] Si la jirafa quiere agacharse para beber, o bien extiende lateralmente sus patas delanteras, o dobla sus rodillas.[28] Las jirafas probablemente no serían buenos nadadores porque sus largas patas serían muy engorrosas en el agua,[40] aunque es posible que puedan flotar.[41] Al nadar, el tórax se lastraría por el peso de las patas delanteras, por lo que sería difícil que el animal pueda mover su cuello y sus patas en armonía[40][41] o mantener su cabeza por encima de la superficie del agua.[40]
La jirafa tiene un cuello muy alargado que puede alcanzar hasta 2 m de longitud y que representa la mayor parte de la altura vertical del animal.[32]:29 La longitud del cuello es el resultado de un alargamiento desproporcionado de las vértebras cervicales, y no se debe a vértebras adicionales. Cada vértebra cervical tiene una longitud de más de 28 cm.[31]:71 Representan 52-54% de la longitud de la columna vertebral de la jirafa; en comparación, un 27-33% es típico de los grandes ungulados similares, incluyendo el más cercano pariente vivo de la jirafa, el okapi.[14] El alargamiento del cuello ocurre principalmente después del nacimiento, ya que las hembras tendrían dificultades de dar a luz a crías con las mismas proporciones del cuello que las jirafas adultas.[42] La cabeza y el cuello son sostenidos por un ligamento nucal y músculos grandes que están anclados por largas espinas dorsales en la vértebra torácica anterior, dando al animal una joroba.[15]
Las vértebras del cuello tienen rótulas.[31]:71 La articulación atlas–axis (C1 y C2) en particular permite que la jirafa pueda inclinar la cabeza verticalmente para alcanzar las ramas más altas con la lengua.[32]:29 El punto de articulación entre las vértebras cervicales y torácicas de las jirafas ha sido desplazado hacia la primera y segunda vértebra torácica (T1 y T2), a diferencia de la mayoría de los demás rumiantes, donde la articulación se encuentra entre la séptima vértebra cervical (C7) y T1.[14][42] Esto permite que C7 contribuye directamente al aumento de la longitud del cuello y ha dado lugar a la sugerencia de que T1 es realmente C8, y que las jirafas añadieron una vértebra cervical adicional.[43] Sin embargo, esta proposición no es generalmente aceptada, dado que T1 tiene otras características morfológicas, tales como la articulación de una costilla, considerado diagnóstico de vértebras torácicas, y porque las excepciones al límite de siete vértebras cervicales entre los mamíferos suelen caracterizarse por un aumento de anomalías neurológicas y enfermedades.[14]
Existen dos hipótesis principales sobre el origen evolutivo y la conservación de la elongación en el cuello de la jirafa.[35] La «hipótesis de la competición entre ramoneadores» fue originalmente sugerida por Charles Darwin, y solo recientemente fue cuestionada. Esta hipótesis sugiere que la presión competitiva entre los ramoneadores más pequeños, como kudu, steenbok e impala, alentó a la elongación del cuello en la jirafa, ya que permitió acceso a alimentos fuera del alcance de especies competidoras. Esta ventaja es real, considerando que las jirafas se alimentan de follaje hasta una altura de 4,5 m, mientras que los competidores más grandes, como el kudu, solo logran ramonear hasta una altura de 2 m.[44] También existen investigaciones que sugieren que hay una intensa competencia entre ramoneadores en los niveles más bajos, y que las jirafas se alimentan de forma más eficiente —ganando más biomasa de hojas con cada bocado— cuando se alimentan en las partes altas del dosel.[45][46] Sin embargo, los científicos no están de acuerdo acerca del tiempo que las jirafas dedican a alimentarse a niveles más allá del alcance de los demás ramoneadores,[13][35][44][47] y un estudio de 2010 encontró que las jirafas adultas con cuellos más largos incluso sufrieron tasas de mortalidad más altas durante sequías que sus contrapartes con cuellos más cortos. Este estudio sugiere que para mantener un cuello más largo se requiere más nutrientes, lo que pone las jirafas con cuellos largos en riesgo durante un periodo de escasez de alimentos.[48]
La segunda teoría principal, la hipótesis de la selección sexual, propone que los largos cuellos evolucionaron como una característica sexual secundaria, ya que confiere una ventaja a los machos durante los combates con los cuellos —en inglés: necking, véase abajo— mediante los cuales se establece el dominio entre los machos rivales, lo que permite obtener acceso a las hembras sexualmente receptivas.[13] El hecho de que los cuellos son más largos y más pesados en los machos que en las hembras de la misma edad,[13][35] y que los machos no utilizan otras formas de combate, parece apoyar esta teoría.[13] Sin embargo, una objeción es que la teoría no explica por qué las hembras también tienen cuellos largos.[49]
La familia Giraffidae solo cuenta con dos especies; debido al característico cuello largo de la jirafa estudios genómicos han intentado explicar dicha particularidad en las jirafas. Al obtener la secuencia de los dos miembros de dicha familia y a través del análisis comparativo con otros mamíferos euterios, se identificaron 70 genes que presentan múltiples signos de adaptación de la jirafa. Estos genes codifican reguladores del desarrollo óseo, cardiovascular y nervioso.[50]
En otro estudio se alinearon las secuencias de las dos especies de la familia Giraffidae con las del ganado bovino (Bos taurus). El resultado fue que el largo cuello de la jirafa es probablemente el resultado de mutaciones en dos conjuntos de genes, uno de esos grupos controlando los patrones de expresión génica durante el desarrollo del cuello, y el otro grupo controlando la expresión de factores de crecimiento.[50]
A su vez también se vinculó un número de genes relacionados con la evolución de un sistema cardiovascular más potente para hacer frente al problema de un cuello más largo que también necesita el paso de sangre. Es por esto que la jirafa tiene algunos de los problemas fisiológicos más difíciles. Pero dichas adaptaciones o soluciones de la naturaleza en especial en lo referente a su sistema circulatorio puede ser útil para el tratamiento de las enfermedades cardiovasculares y la hipertensión en los seres humanos.[50]
En los mamíferos, el nervio recurrente laríngeo izquierdo es más largo que el derecho; en la jirafa es más de 30 cm más largo. Estos nervios son más largos en la jirafa que en cualquier otro animal vivo;[51] el nervio izquierda tiene una longitud de más de 2 m.[52] Cada célula nerviosa en esta conducción se inicia en el tronco cerebral y pasa por el cuello a lo largo del nervio vago, y luego se ramifica en el nervio recurrente laríngeo que pasa de nuevo por el cuello hasta la laringe. Por lo tanto, estas células nerviosas tienen una longitud de casi 5 m en las jirafas más grandes.[51] La estructura del cerebro de una jirafa se asemeja a la del ganado doméstico.[32]:31 La forma del esqueleto solo permite un volumen de pulmón pequeño en relación a su masa.[53] Su largo cuello le da una gran volumen de espacio muerto, a pesar de su estrecha tráquea. Estos factores aumentan la resistencia al flujo de aire. No obstante, el animal puede suministrar suficiente oxígeno a sus tejidos.[53]
El sistema circulatorio de la jirafa tiene varias adaptaciones para su gran altura. Su corazón, que puede pesar más de 11 kg y que mide aproximadamente 61 cm de largo, debe generar aproximadamente el doble de la presión sanguínea requerida para un ser humano para mantener el flujo de sangre al cerebro. Por lo tanto, la pared del corazón puede ser tan gruesa como 7,5 cm.[16] A 150 latidos por minuto, la jirafa tiene un pulso cardiaco inusualmente alto para su tamaño.[31]:76 En la parte superior del cuello, un sistema de regulación de la presión, conocido como rete mirabile, previene el exceso del flujo de sangre al cerebro cuando la jirafa baja su cabeza.[19] Las venas yugulares también contienen varias válvulas (por lo general siete) para prevenir que la sangre fluya hacia la cabeza desde la vena cava inferior y aurícula derecha, cuando la jirafa baja la cabeza.[54] En cambio, los vasos sanguíneos en las patas inferiores están bajo gran presión (debido al peso del fluido que está presionando hacia abajo). Para resolver este problema de sobrepresión, la piel de las extremidades inferiores es espesa y apretada; esta adaptación previene un exceso de sangre en las patas.[19]
La jirafa tiene músculos esofágicos inusualmente fuertes para poder regurgitar alimentos del estómago hasta el cuello y en la boca para rumiar.[31]:78 Al igual que otros rumiantes, tiene un estómago de cuatro cámaras, de las cuales la primera está adaptada a su dieta especializada.[15] Los intestinos de la jirafa tienen una longitud de 80 m[15] y la proporción entre el intestino pequeño y grueso es relativamente pequeña.[55] El hígado es pequeño y compacto.[31]:76 Una vesícula biliar está generalmente presente durante la vida fetal, pero puede desaparecer antes del nacimiento.[15][56][57]
Las jirafas habitan generalmente en sabanas, pastizales y bosques abiertos. Prefieren bosques abiertos de Acacia, Commiphora, Combretum y Terminalia en vez de entornos más densos, como los bosques de Brachystegia.[11]:322 La jirafa de Angola suele habitar en ambientes desérticos.[58] Ramonea las ramas de los árboles, con una preferencia para los árboles de los géneros Acacia, Commiphora, y Terminalia,[6] que son fuentes importantes de calcio y proteínas necesario para la tasa de crecimiento de la jirafa.[12] También se alimenta de arbustos, hierbas y frutas.[11]:324 Come alrededor de 34 kg de follaje diariamente.[28] Cuando esta estresada, puede masticar la corteza de ramas. Aunque es herbívora, se ha observado a jirafas que visitan a las carcasas de animales muertos para lamer la carne seca de los huesos.[11]:325
La altura les brinda una importante ventaja en su alimentación, ya que no compiten con otro tipo de fauna para acceder a la vegetación. Solo los elefantes más grandes podrían alcanzar las hojas más altas de los árboles de acacia, pero esto no representa un conflicto que afecte los hábitos de alimentación de ambas partes.[59]
Durante la estación lluviosa, la comida es abundante y las jirafas son más dispersas, mientras que durante la estación seca, se concentran alrededor de los árboles y arbustos de hoja perenne restantes.[6] Las madres tienden a alimentarse en zonas abiertas, probablemente para facilitar la detección de depredadores, a pesar de que esto puede reducir la eficiencia de alimentación.[47] Como rumiante, la jirafa primero masca su alimento, se lo traga para su procesamiento y luego pasa visiblemente el bolo alimenticio medio digerido hasta el cuello y en la boca para masticarla nuevamente.[31]:78–79 Es común que saliva cuando se alimenta.[32]:27 La jirafa requiere menos alimento que muchos otros herbívoros, porque el follaje que consume contiene una mayor concentración de nutrientes y porque tiene un sistema digestivo más eficiente.[6] Las heces se presentan en forma de pequeñas bolitas.[15] Cuando cuenta con acceso al agua, bebe a intervalos no superior a tres días.[28]
Las jirafas tienen un efecto notable sobre los árboles que utilizan para alimentarse, lo que retrasa el crecimiento de los árboles jóvenes durante varios años y crea una característica «cintura» en los árboles más altos.[28] La alimentación se concentra principalmente durante las primeras y últimas horas del día. Entre estas horas suele estar de pie rumiando. La rumiación es también la actividad dominante durante la noche, cuando se practica principalmente acostado.[28]
Por lo general las jirafas se encuentran en grupos, aunque son grupos abiertos cuya composición tiende a cambiar constantemente.[60] Tienen pocos vínculos sociales fuertes y las agrupaciones suelen cambiar de miembros cada pocas horas. Para fines de investigación, el «grupo» fue definido como «un conjunto de individuos que se encuentran a menos de un kilómetro de distancia y que se mueve en la misma dirección general».[61] El número de jirafas en un grupo puede variar hasta incluir 32 individuos.[60] Los grupos más estables son los que están compuestos de las madres y sus crías,[61] que pueden permanecer juntas durante semanas o incluso meses.[62] La cohesión social en estos grupos se mantiene a través de los lazos que se forman entre las crías.[11]:330[61] También ocurren grupos mixtos compuestos de hembras adultas y machos jóvenes.[61] Los machos subadultos son particularmente sociales y participan en peleas simuladas. Sin embargo, a medida que crecen los machos se vuelven más solitarios.[62] Las jirafas no son territoriales,[15] aunque tienen un área de vida.[28] Ocasionalmente los machos vagan lejos de las zonas que frecuentan normalmente.[11]:329
La reproducción es largamente polígama: unos machos mayores se aparean con las hembras fértiles. Los machos evalúan la fertilidad probando la orina de la hembra para detectar estro en un proceso de varios pasos conocido como la respuesta Flehmen.[61][62] Los machos prefieren hembras adultas jóvenes en vez de hembras menores o adultas mayores.[61] Cuando detecta a una hembra en celo, el macho intentará cortejarla. Durante el cortejo, el macho dominante mantendrá a distancia a los machos subordinados.[62] Durante la cópula, el macho se coloca en sus patas traseras con la cabeza arriba y sus patas delanteras descansando en los flancos de la hembra.[28]
Aunque por lo general son silenciosas y no vocales, las jirafas pueden utilizar varios sonidos para comunicarse entre ellas. Durante el cortejo, los machos emiten toses fuertes.[28] Las hembras llaman a sus crías con mugidos. Las crías emiten resoplidos, balidos, mugidos y sonidos parecidos a maullidos. Las jirafas también producen sonidos como roncas, siseos, gemidos y silbidos;[28] a largas distancias se comunican entre ellas utilizando infrasonido.[63]
Tras una gestación que dura 400-460 días, la hembra normalmente da a luz a una sola cría, aunque en raras ocasiones pueden nacer gemelos.[64] La hembra da a luz de pie. El ternero emerge primero con la cabeza y las patas delanteras, después de romper las membranas fetales, y cae al suelo, cortando el cordón umbilical.[15] Luego la madre limpia el recién nacido y le ayuda a ponerse de pie.[32]:40
Una jirafa recién nacida tiene una altura de aproximadamente 1,8 m. A las pocas horas de nacer, la cría puede correr y es casi indistinguible de un ternero de una semana de edad. Sin embargo, durante las primeras 1 a 3 semanas, pasa la mayor parte del tiempo escondiéndose;[65] el patrón de su pelaje proporciona un camuflaje adecuado. Dentro de pocos días después de nacer se ponen erectos los osíconos, que permanecieron planas mientras estaba en el útero.[28]
Las hembras con crías suelen agruparse en manadas de crías, ramoneando y moviéndose juntas. Ocasionalmente, algunas hembras en una manada de crías pueden dejar a sus crías con otra hembra mientras se alimentan y beben en otro lugar. Esto se conoce como «guardería de jirafas».[65] Los machos adultos no desempeñan un papel notable en la crianza de los jóvenes,[11]:337 aunque parecen tener interacciones amistosas.[61] Los terneros están en riesgo de depredación, y una hembra permanecerá encima de su ternero y dará patadas al depredador que se acerca.[28] Las hembras que vigilan los terneros en una guardería de jirafas solo alertarán a sus propias crías si detectan una perturbación o peligro, aunque los demás terneros se darán cuenta y la seguirán también.[65] El vínculo entre la hembra y su cría varía, aunque puede durar hasta el siguiente parto.[65] Así mismo, los terneros pueden mamar por tan solo un mes[11]:335 o hasta un año.[28][62] Las hembras alcanzan la madurez sexual cuando tienen cuatro años de edad, mientras que los machos maduran a los cuatro o cinco años. Sin embargo, los machos tienen que esperar hasta que tengan por lo menos siete años para ganar la oportunidad de aparearse.[28][32]:40
Los machos utilizan sus cuellos o pescuezos como armas en el combate con rivales, un comportamiento conocido en inglés como «necking». El combate de cuellos se utiliza para establecer el dominio entre los machos; los machos que ganan estos duelos tienen mayor éxito reproductivo.[13] Este comportamiento se produce a baja o alta intensidad. En duelos de baja intensidad, los combatientes se frotan y se apoyan con el cuello el uno contra el otro. El macho que logra mantenerse más erecto gana el duelo.[28] En duelos de alta intensidad, los machos extenderán sus patas delanteras y pivotarán el cuello para golpear el otro con gran fuerza con sus osiconos. Los contendientes tratarán de esquivar los golpes de cada uno y luego prepararse para contrarrestar. La fuerza de los golpes depende del peso del cráneo y el arco de la oscilación.[28] Un duelo puede durar más de media hora, dependiendo del equilibrio de fuerzas entre los contendientes.[11]:331 Aunque la mayoría de los duelos no resulta en lesiones graves, existen registros de fracturas de mandíbulas, fracturas de cuellos e incluso muertes.[13]
Después de un duelo, es común que los dos machos se acaricien y cortejen, conduciendo a la monta y al clímax. Se descubrió que tal interacción entre machos ocurre con mayor frecuencia que el acoplamiento heterosexual.[66] En un estudio, se registró que hasta un 94% de los incidentes de monta ocurrieron entre machos. La proporción de las actividades del mismo sexo variaba de 30 hasta 75%. Solo 1% de los incidentes de monta del mismo sexo se produjo entre hembras.[67]
Las jirafas tienen una esperanza de vida de hasta 25 años en estado salvaje,[19] excepcionalmente longeva en comparación con otros rumiantes,[68] Debido a su tamaño, su buena vista y sus poderosas patadas, las jirafas adultas por lo general no están sujetas a la depredación.[28] Sin embargo, pueden ser depredadas por leones, e incluso son presas habituales para ellos en el Parque nacional Kruger.[69] Los cocodrilos del Nilo también pueden representar una amenaza para las jirafas cuando se agachan para beber.[32]:31 Los terneros son mucho más vulnerables que los adultos, y son también depredados por leopardos, hienas manchadas y perros salvajes.[16] Entre un cuarto y la mitad de los terneros alcanzan la edad adulta.
Para prevenir ataques de depredadores terrestres mientras beben, las jirafas viajan en pequeños grupos y se turnan para agacharse. Una o dos de ellas se encargan de mirar a diferentes direcciones mientras las otras permanecen inclinadas bebiendo líquido. Al terminar, es su turno de vigilar. Ante ataques de cocodrilos no hay mucho que puedan hacer, pues al recibir una mordedura en el cuello, el cuerpo pierde equilibrio hacia adelante.[59]
Las jirafas se ven afectadas por diferentes parásitos. A menudo son anfitriones de garrapatas, especialmente en el área alrededor de los genitales donde la piel es más delgada que en otras áreas.[15] Las especies de garrapatas que comúnmente se alimentan de las jirafas pertenecen a los géneros Hyalomma, Amblyomma y Rhipicephalus. Las jirafas dependen de aves como el picabueyes piquigualdo y picabueyes piquirojo para librarlos de las garrapatas y alertarlos al peligro. Las jirafas albergan numerosas especies de parásitos internos y son susceptibles a diversas enfermedades. Fueron víctimas de la peste bovina, una enfermedad viral (ahora erradicada).[15]
Los seres humanos interactuaron con las jirafas durante milenios. El pueblo san del sur de África tienen bailes medicinales con los nombres de algunos animales; el baile de la jirafa se realiza para tratar dolencias de la cabeza.[70] El origen de la altura de la jirafa ha sido el tema de varios cuentos africanos,[13] incluyendo uno que relata que la jirafa creció por comer demasiadas hierbas mágicas.[71] Las jirafas fueron representadas en el arte tradicional en todo el continente africano, incluyendo el de los kifianos, egipcios, meroíticos y nubios.[32]:45–47 Los kifianos crearon un grabado rupestre de dos jirafas de tamaño natural el cual ha sido caracterizado como el «más grande petroglifo de arte rupestre del mundo».[32]:45[72] Los egipcios dieron su propio jeroglífico a la jirafa, llamado «sr» en egipcio antiguo y «mmy» en períodos posteriores.[32]:49 También mantuvieron jirafas como mascotas y las enviaron a varios sitios en la región del Mediterráneo.[32]:48–49
La jirafa también se conocía en la Antigua Grecia y Antigua Roma, donde se creía que se trataba de un híbrido natural de un camello y un leopardo y lo llamaron camelopardalis.[32]:50 La jirafa fue uno de los muchos animales capturados y exhibidos por los romanos. La primera jirafa en Roma fue traída por Julio César en 46 a. C. y exhibida al público.[32]:52 Con la caída del imperio romano, disminuyó también el número de jirafas alojadas en Europa.[32]:54 Durante la Edad Media, los europeos solo conocieron las jirafas mediante el contacto con los árabes, que veneraron a la jirafa por su aspecto peculiar.[16]
En 1414, una jirafa fue enviado de Malindi a Bengala. Luego fue llevada a China por el explorador Zheng He y colocada en un zoológico de la Dinastía Ming. El animal fue una fuente de fascinación para el pueblo chino, que la asoció con el mítico Qilin.[32]:56 La «jirafa de Medici» era una jirafa presentada a Lorenzo de Medici en 1486. Causó gran agitación a su llegada a Florencia.[73] Otra jirafa famosa era la que fue traída de Egipto a París a principios del siglo XIX como regalo de Mehmet Alí de Egipto a Carlos X de Francia. La jirafa se convirtió en una sensación y el objeto de numerosos memorativos o «giraffanalia».[32]:81
Las jirafas continúan teniendo una presencia en la cultura moderna. Salvador Dalí las representó con crines conflagrados en algunas de sus pinturas surrealistas. Dalí consideró la jirafa un símbolo de masculinidad, y una jirafa en llamas representaba un «monstruo cósmico y apocalíptico masculino».[32]:123 Varios libros para niños incluyen la jirafa, tales como The Giraffe Who Was Afraid of Heights por David A. Ufer, Giraffes Can't Dance de Giles Andreae, y La jirafa, el pelícano y el mono de Roald Dahl. Las jirafas aparecieron en películas de animación, como personajes menores en El Rey León y Dumbo de Disney, y en un papel más prominente en las películas The Wild y Madagascar. Sofía la jirafa ha sido popular como mordedor para niños desde 1961. Otra famosa jirafa de ficción es la mascota de Toys "R" Us conocida como Geoffrey la jirafa.[32]:127 La jirafa es también el animal nacional de Tanzania.[74]
La jirafa fue también utilizada para algunos experimentos y descubrimientos científicos. Los científicos analizaron las propiedades de la piel de la jirafa para desarrollar trajes para astronautas y pilotos de combate[31]:76 porque las personas en estas profesiones corren el riesgo de perder el conocimiento si la sangre fluye hacia las patas. Los científicos en computación modelaron los patrones del pelaje de varias subespecies de la jirafa utilizando mecanismos de reacción-difusión.[75]
La constelación de Camelopardalis, introducida en el siglo XVII, representa una jirafa.[32]:119–20 El pueblo tsuana de Botsuana consideró a la constelación Crux como dos jirafas: Acrux y Mimosa representando un macho, y Gacrux y Delta Crucis representando una hembra.[76]
Las jirafas eran probablemente objetivos comunes para cazadores a lo largo de África.[11]:337 Las diferentes partes del cuerpo se utilizaron para varios propósitos.[15] La carne fue utilizada como alimento. Los pelos de la cola sirvieron como matamoscas, pulseras, collares e hilo.[11]:337[15] La piel se utilizó para fabricar escudos, sandalias y tambores, y los tendones sirvieron como cuerdas de los instrumentos musicales.[15] Los curanderos de Buganda utilizaron el humo de la quema de piel de jirafa para el tratamiento de hemorragias nasales.[11]:337 En el pueblo de los Humr de Sudán se consume la bebida Umm Nyolokh, que se hace del hígado y médula ósea de jirafas. Umm Nyolokh a menudo contiene DMT y otras sustancias psicoactivas derivadas de las plantas que las jirafas comen, como el Acacia, y se dice que causa alucinaciones de jirafas, las cuales serían fantasmas de jirafas, según los Humr.[77][78] En el siglo XIX, los exploradores europeos comenzaron a cazar las jirafas por diversión.[32]:129 La jirafa también sufrió los efectos de la destrucción de hábitat. Aunque la jirafa puede coexistir con el ganado, ya que no compiten directamente por alimentos, en el Sahel la demanda de leña y de zonas de pastoreo para el ganado condujeron a la deforestación.[19]
La jirafa fue clasificada como una especie bajo preocupación menor por la UICN, ya que sigue siendo numerosa. Sin embargo, ha sido extirpada en gran parte de su área de distribución histórico incluyendo Eritrea, Guinea, Mauritania y Senegal. También puede haber desaparecido de Angola, Malí y Nigeria, aunque fue introducida en Ruanda y Suazilandia.[1] Dos subespecies, la jirafa de África Occidental y jirafa de Rothschild, fueron clasificadas como en peligro de extinción,[26][25] porque solo quedan unos cientos de ejemplares en estado salvaje.[20] En 1997, Jonathan Kingdon sugirió que la jirafa nubiana era la más amenazada de todas.[6] Es posible que contaba menos de 250 ejemplares en 2010, aunque esta estimación es incierta.[20] Las reservas de caza privada contribuyeron a la conservación de las poblaciones de jirafas en África meridional.[19] Giraffe Manor es un conocido hotel de Nairobi, que también sirve como santuario para las jirafas de Rothschild.[79] Actualmente la jirafa es una especie protegida en la mayor parte de su área de distribución. En 1999 se estimó la población en estado salvaje en más de 140.000 jirafas, pero las estimaciones para el año 2010 indicaron que este total había disminuido a menos de 80.000.[20]
.jpg)
_2.jpg)
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) La jirafa (Giraffa camelopardalis) es una especie de mamífero artiodáctilo, de la familia Giraffidae propio de África. Es la más alta de todas las especies de animales terrestres existentes, ya que puede alcanzar una altura de 5,8 m y un peso que varía entre 750 y 1600 kg.
Están adaptadas de forma única para alcanzar una vegetación inaccesible para otros herbívoros. Sus vasos sanguíneos inusualmente elásticos y las válvulas especialmente adaptadas ayudan a compensar la acumulación repentina de sangre (para evitar desmayos, claramente) cuando las cabezas de las jirafas se levantan, bajan o se balancean rápidamente.
Su área de distribución es dispersa y se extiende desde Chad en África Central, hasta Sudáfrica en el sur, y desde Níger en el oeste hasta Somalia en el este. Por lo general habita en sabanas, pastizales y bosques abiertos. Se alimenta principalmente de las hojas de la acacia, que ramonea en alturas inaccesibles para la mayoría de los demás herbívoros. Las jirafas adultas son depredadas por leones, y las crías de las jirafas también por leopardos, hienas manchadas y perros salvajes. Las jirafas adultas no tienen fuertes vínculos sociales, aunque se agrupan en manadas abiertas y sueltas sin llegar a estar moviéndose en la misma dirección general. Los machos establecen una jerarquía social, mediante duelos conocidos como «necking», un combate en el cual utilizan el cuello y la cabeza como arma. Solo los machos dominantes pueden acoplarse con las hembras; solo las hembras se dedican a la cría de los terneros.
El nombre común «jirafa» y primer término del nombre binominal Giraffa proviene del árabe الزرافة (ziraafa o zurapha), que significa «alta». El segundo término que da nombre a la especie camelopardalis proviene del griego καμηλοπάρδαλη camelopardale y del latín camelopardalis, que significa «camello leopardo».
Julio César introdujo la primera jirafa en Europa traída de sus campañas en Asia Menor y Egipto, donde conoció a Cleopatra. Sin tener claro qué animal era, los romanos la bautizaron cameleopardo, un cruce entre camello y leopardo, convirtiéndose en el nombre científico que se utiliza hasta hoy.
Por su apariencia peculiar, la jirafa fue una fuente de fascinación en diversas culturas, tanto antiguas como modernas, y apareció con frecuencia en pinturas, libros y dibujos animados. En 2016, la UICN pasó de clasificarla como una especie bajo preocupación menor a clasificarla como una especie vulnerable, al observarse una disminución de la población de hasta el 40 % en el período 1985-2015. Sin embargo, todavía existe un gran número de jirafas en los parques nacionales y reservas de caza.
See artikkel räägib loomast; tähtkuju kohta vaata artiklit Kaelkirjak (tähtkuju), Andrus Kiviräha teose kohta vaata artiklit Kaelkirjak (Kivirähk) Kaelkirjak (Giraffa camelopardalis) on kaelkirjaklaste sugukonda kuuluv sõraline.
Kaelkirjakuga samasse sugukonda kuulub okaapi.
Kaelkirjak on kõrgeim maismaaloom. Isasloom on 4,8–5,5 m, emasloom 3,9–4,5 m kõrge. Isaslooma kaal on kuni 900 kg, emasloomal 550–700 kg.
Kaelkirjaku kaela pikkus ulatub kuni kahe meetrini, jalad on peaaegu sama pikad. Esijalad on tagajalgadest pikemad. Pea on suhteliselt väike, silmad on suured ja pikkade ripsmetega, need kaitsevad teravate (akaatsia-)ogade eest.
Nahk on kollakas, pruunide laikudega, igal kaelkirjakul on erinev nahamuster (sarnaselt inimese sõrmejäljega).
Kaelkirjaku peas on vähemalt kaks kõhrelist, hiljem luustuvat karvase nahaga kaetud sarve. Kaelkirjak on üks vähestest loomadest, kes sünnib sarvedega. Vastsündinu sarved on esialgu vastu laupa surutud, püsti tõusevad need ühe nädala jooksul.
Hoolimata suurest kasvust on kaelkirjakul sarnaselt inimesega 7 kaelalüli.
Lähenevat vaenlast on kõrge kasvu ja terava nägemise tõttu kaelkirjakul lihtne märgata.
Kaelkirjak on levinud Aafrikas Sahara kõrbest lõunas. Kõige sagedamini võib neid kohata puude ja põõsastega (eriti akaatsiatega) kaetud savannides.
Põhja-Aafrikas elanud alamliigid on välja surnud.
Kaelkirjak sööb põhiliselt puude ja põõsaste võrseid, lehti ja oksi, aga on võimeline kohanema ka teistsuguse taimtoiduga. Oma kõrguse tõttu saab kaelkirjak süüa kõrgemal asuvaid puude osi, mille osas puudub konkurents.
Paljude puude, nende hulgas akaatsiate lehti, mida ta haarab pika kareda keelega. Need lehed on vaga mahlakad ja sisaldavad palju vett, mis lubab kaelkirjakul pikka aega ilma joomata hakkama saada.
Kaelkirjak tõmbab pika keelega toidu suhu, kus seda vajadusel segatakse süljega, et lihtsam neelata oleks.
Rohtu sööb ja vett joob kaelkirjak harva, sest selleks peab loom kas pikali laskuma või oma eesjalad ettepoole kummardamiseks laiali ajama.
Suguküpsuse saavutavad emasloomad 4–5-, isasloomad 4-aastaselt.
Tiinus kestab umbes 15 kuud (453–464 päeva). Sünnituseks läheb emasloom varjulisse kohta, kuhu kogunevad ka teised emasloomad. Kaelkirjakul sünnib korraga üks poeg kõrgusega kuni 1,8 meetrit ja kaaluga kuni 80 kg. Kasvades veedab poeg kogu aja ema seltsis, võõrutatamine toimub aasta ja kolme kuu vanuselt.
Kaelkirjak on seltsiv ja rahuarmastav loom, kes elab 7–70 pealistes karjades. Karjades on kindel sisehierarhia, karja juhtkoha jagavad omavahel kõige suuremad isasloomad. Karja juhtpositsioon jagatakse duellis, kus vastased jagavad teineteisele pea- ja kaelahoope, kuni üks neist taandub. Karja juht hoiab oma pea ja kaela alati hästi üleval, madalamal positsioonil olev loom aga langetab juhtkaelkirjaku juures alati pea.
Kaelkirjak magab peamiselt püstijalu ning vaevalt paarkümmend minutit ööpäevas (kuni 2 tundi) lühikeste, 3–4 minutit kestvate ajavahemikena.
Kaua aega arvati, et kaelkirjak on tumm, tänapäeval on aga teada, et häälitsus on inimkõrvale mittekuuldavatel sagedustel (alla 16 Hz), lühidalt röhkides.
Kaelkirjaku eluiga on vabas looduses 20–25 aastat, vangistuses mõnevõrra enam (kuni 28 aastat). Kaelkirjaku põhivaenlased looduses on peale inimese lõvid, leopardid ja hüäänid.
Loomaaedades peetakse kaelkirjakuid ammusest ajast, esimesed andmed nende vangistuses pidamisest pärinevad juba ajast u 1500 e.m.a (Vana-Egiptusest). Teada on ka kaelkirjakute kasutamine Vana-Rooma gladiaatorite võitlustel. Esimene kaasajal Euroopasse toodud kaelkirjak oli 1827. aastal Prantsusmaa kuningale kingitud Zarafa. Tänapäeval on kaelkirjak loomaaedades laialt levinud ja hästi paljunev liik.
Vahet tehakse üheksal üksteisega väga sarnasel alamliigil. Alamliigid erinevad üksteisest kasvu, karvastiku mustri ja levila poolest.
Alamliigid on:
Kaelkirjak (Giraffa camelopardalis) on kaelkirjaklaste sugukonda kuuluv sõraline.
Kaelkirjakuga samasse sugukonda kuulub okaapi.
Jirafa (Giraffa camelopardalis) jatorriz Afrikako ugaztun ungulatua da. Oreinen eta behien ahaidea da, baina Giraffidae familan sailkaturik dago, okapiarekin batera.
Lurrean bizi den animaliarik altuena eta hausnarkaririk handiena da. Azalean orban handi irregularrak ditu, horixkatik hasi eta beltz kolorerainokoak, marra zuri, horixka edo beltzez banatuak. Azpiespezie guztien arteko batez bestekoa eginez, ar helduen batez besteko pisua 1.192 kilokoa da eta eme helduena, 828 kilokoa. Haien altuera 4,3 eta 5,2 metro artekoa da batez beste, eta inoiz aurkitutako alerik altuena 6 metro luze zen eta 2.000 kiloko pisua zuen. Dena den, azpiespezieek desberdintasunak dituzte, tamainari dagokionez: horrela, azpiespezie txikienean arren batez besteko pisua ez da 1.000 kilora iristen, baina Masai jirafa azpiespezie handienarena maiz 1.600 kilokoa da; era berean, 2.000 kg-ko arrak ere aurkitu izan dira.
Beraz, tamaina kalkulatzeko, azpiespezieen arabera aztertzea komenigarria izan liteke: oro har, haien batezbesteko pisuari dagokionez, esan genezake 750-1600 kilo bitarteko pisua daukatela, eta pisu hori batzuetan (batez ere Masai jirafaren kasuan) gainditzen dutela.
Lepo eta hanka luzeak izan arren, gorputz nahiko motza du eta isatsa belaunetaraino iristen da. Mihi luzea du, luzagarria eta bilgarria, gihar berezi batzuei esker. Begiak oso handiak ditu eta kolorez ikusteko gai da; ikusmenarekin batera, entzumena eta usaimena ere oso garatuak ditu. Are-ekaitzetatik eta inurrietatik babesteko, sudurzuloak erabat ixteko gai da; horrekin batera, akazia arantzatsuak segurtasun osoz jateko, ezpainak, ahoaren barnealdea eta mihia papila bereziez babestuta dauzkate.
Buruan, bi adar ditu; hala ere, berez ez dira adarrak, buruezurraren bi mutur iletsu baizik.
Jirafa mundu lehorreko laugarren animalirik handiena da, soilik elefantea, errinozeroa eta hipopotamoaren atzetik.
Jirafak Txadetik Hegoafrikaraino hedaturik daude. Sabanetan, belardietan edo baso irekietan bizi daitezke. Janaria urria denean, baso itxiagoetan sar daitezke. Akaziadun basoak atsegin dituzte. Ur-kantitate handiak edaten dituzte eskura dutenean eta, horri esker, denbora luzez bizi daitezke eskualde lehorretan.
Jirafak belarjaleak dira baina sarraskiak eta hezurrak miazkatzen ere ikusi izan dira. Acacia, Commiphora eta Terminalia generoetako zuhaitzen adaxkak eta hostoak jaten ditu, proteina eta kaltzioz beteriko zuhaitzak direlako, ezinbesteko bi osagai beraien hazkuntzarako.
Jirafa helduak lehoi taldeen hatzaparretan jaus daitezke: jirafak ehizatzen trebatzen diren lehoi-taldeak daude; izan ere, haien elikaduraren zati esanguratsua dira. Lehoiak dira jirafa helduak ehiza ditzaketen harrapari bakarrak; hala eta guztiz ere, ez da lan samurra: horren saiakeran lehoi batzuk hil izan dira.
Jirafa kumeak eta gaztetxoak berriz, hienek, lehoinabarrek eta afrikar basatxakurrek ere ehiza ditzakete.
Agian, ura edatera hurbiltzen direnean, krokodiloen erasoengatik ere jaus daitezke.
Bederatzi azpiespezie ezagutzen dira, azal eta ilearen morfologia eta kolore patroiei esker sailkatuak:
- Giraffa camelopardalis camelopardalis
- Giraffa camelopardalis reticulata
- Giraffa camelopardalis angolensis
- Giraffa camelopardalis antiquorum
- Giraffa camelopardalis tippelskirchi
- Giraffa camelopardalis rothschildi
- Giraffa camelopardalis giraffa
- Giraffa camelopardalis thornicrofti
- Giraffa camelopardalis peralta
Ugalketa poligamoa da, arrak eme emankorrekin ugaltzen dira. Arrek eme heldu gazteak nahiago dute ugaltzeko, eta normalean gaztetxoegiak eta heldu zaharrak baztertzen dituzte. Emankorrak diren edo ez jakiteko, euren txiza usaintzen dute eta ugaltzea erabaki dutenean, ar menderatzailea da aurrera pausoa ematen duena, mendeko aurrak emearengandik urrun mantenduta.
Ernaldia 400-460 egunez luzatzen da eta emeak kume bat izan ohi du; gutxitan bikiak erditu ditzake.
Aipagarria da jaio berri den jirafa kume batek 1,8 metroko garaiera izatea, baita jaio eta ordu gutxira korrika egiteko prest egotea ere; beraz, oso azkar hazten diren animaliak dira, ustez, harrapariak errazago saihesteko.
Arrak, zeintzuk diren mendekoak eta zeintzuk menderatzaileak erabakitzeko, lepoak eta buruak bata bestearen kontra astinduz borrokatzen dira: lepoa albo batetik bestera mugituz, indarra ematen diote azken lepokadari. Mugimendu ikusgarri eta arriskutsu hori "necking" izenaz ezagutzen da. Normalean, borroka horiek zauritu larririk gabe suertatzen dira, baina larri eta hilik atera diren arrak ezagutzen dira, bai burezurra, bai barailezurra eta bai bizkarezurra apurtuta.
Jirafa (Giraffa camelopardalis) jatorriz Afrikako ugaztun ungulatua da. Oreinen eta behien ahaidea da, baina Giraffidae familan sailkaturik dago, okapiarekin batera.
Kirahvi (Giraffa camelopardalis) on Afrikassa luonnonvaraisena elävä sorkkaeläin. Se on korkein maanisäkäs. Kirahvia kutsuttiin suomen kielessä 1960-luvulle asti myös sirahviksi.[4]
IUCN on siirtänyt kirahvin ryhmään vaarantunut, sillä sen kannat ovat romahtaneet 30 vuodessa, ja niitä on 97 000 (2015). Syksyllä 2016 tuli myös julki geenitutkimukseen tieto, että kirahvilajeja on neljä, jotka eivät risteydy keskenään. Lajien eriytymisen johdosta määrän pieneneminen on entistä suurempi uhka lajin häviämiselle täysin.[5][6] Marrakuussa 2018 IUCN lisäsi kolme, kaikista löydetyistä yhdeksästä kirahvin alalajista äärimmäisen uhanalaisten lajien listalle. Järjestön mukaan Etelä-Afrikan kirahvikanta on vielä ihan kunnossa, mutta osa Länsi-, Keski, ja Itä-Afrikan pääkirahvikannoista ovat äärimmäisen uhattuina.[7]
Kirahviuroksen korkeus on 4,8–5,5 (suurimmat yksilöt jopa kuusi metriä) ja paino keskimäärin 1 200 kilogrammaa. Naaraat ovat hieman lyhyempiä ja painavat vähemmän. Kirahvin pää on kiilamainen. Sekä uroksella että naaraalla on pysyvät, muodoltaan tappimaiset nahkapeitteiset sarvet. Naaraan sarvet ovat pienemmät kuin uroksella. Silmät ovat suuret, vinot ja pitkien, tuuheiden ripsien suojaamat. Kirahvilla on jyrkästi taaksepäin viettävä selkä. Kaulanikamia on seitsemän kuten muillakin nisäkkäillä, ja niiden pituus on noin 40 senttimetriä. Kirahvin turkissa on vaalealla pohjalla erikokoisia ja -muotoisia läiskiä, joiden väri vaihtelee oranssista lähes mustaan. Harvinaisempina värivaihtoehtoina esiintyvät myös kirkkaan oranssi ja harmaa. Jokaisen yksilön kuviointi on erilainen. Kirahvin kieli on juuresta vaaleanpunainen ja muuttuu kärkeä kohden mustaksi tai tumman siniseksi. Kielen värin on arvioitu suojaavan auringolta.[8]
Kirahvit elävät yksikseen tai pieninä ryhminä. Useimmiten ne kuljeskelevat 5–6 kokoisina ryhminä, joiden kokoonpano vaihtuu jatkuvasti, sillä ne eivät ole varsinaisesti laumoja. Ryhmän jäsenillä on keskinäinen arvojärjestys, ja johtajana toimii täysikasvuinen uros. Yksinäiset kirahvit elävät metsissä, joissa niitä on vaikea havaita, kun taas tasangoilla on turvallisempaa kokoontua ryhmäksi. Kirahvin vihollisia ovat suuret petoeläimet, kuten leijona, ja ihminen. Kirahvi on herkästi säikkyvä eläin ja lähtee helposti juoksemaan karkuun. Kirahvi on kasvinsyöjä, joka syö lehtiä, oksia ja muita kasvinosia.
Kirahvi voi elää luonnossa noin 25-vuotiaaksi,[9] tavallisesti elämänkaaren pituus on noin 15–20 vuotta.[10] Suurin kirjattu ikä vankeudessa elävällä kirahvilla on 34 vuotta,[11] joidenkin lähteiden mukaan 39,5 vuotta[12].
Kirahvit elävät Afrikassa Saharan eteläpuolisilla alueilla, puu- ja pensassavanneilla sekä ruohotasangoilla.
Aiemmin kirahvilla luokiteltiin olevan yhdeksän eri alalajia: angolankirahvi (G. c. angolensis), eteläafrikankirahvi (G. c. giraffa), masaikirahvi (G. c. tippelskirchi), nubiankirahvi (G. c. camelopardalis), thornicroftinkirahvi (G. c. thornicrofti), kordofankirahvi (G. c. antiquorum), länsiafrikankirahvi (G. c. peralta), rothschildinkirahvi (G. c. rothschildi) ja verkkokirahvi (G. c. reticulata).[3] Nykyisen luokituksen mukaan alalajeja on kuitenkin vain kuusi kappaletta.[2][13] Kalifornian yliopisto julkaisi joulukuussa 2007 DNA-tutkimuksen, jonka mukaan eri kirahvipopulaatioiden geneettiset erot ovat niin suuret, että niitä tulisi pitää erillisinä lajeina.[13] Kuusi populaatiota ovat olleet erillään toisistaan ainakin 500 000 vuotta.[13] Näitä erilaisia kirahveja pidetään kryptisinä lajeina, sillä eri populaatioiden yksilöissä on ulkoisia eroja lähinnä kuvioinnissa ja lisääntymisen ajoituksessa.[13]
Kirahvi (Giraffa camelopardalis) on Afrikassa luonnonvaraisena elävä sorkkaeläin. Se on korkein maanisäkäs. Kirahvia kutsuttiin suomen kielessä 1960-luvulle asti myös sirahviksi.
Giraffa camelopardalis
La Girafe (Giraffa camelopardalis) est une espèce de mammifères ongulés artiodactyles, du groupe des ruminants, vivant dans les savanes africaines et répandue du Tchad jusqu'en Afrique du Sud. Son nom commun vient de l'arabe زرافة, zarāfah, mais l'animal fut anciennement appelé camélopard, du latin camelopardus[1], contraction de camelus (chameau) en raison du long cou et de pardus (léopard) en raison des taches recouvrant son corps. Après des millions d'années d'évolution, la girafe a acquis une anatomie unique avec un cou particulièrement allongé qui lui permet notamment de brouter haut dans les arbres.
Neuf populations, se différenciant par leurs robes et formes, ont été décrites par les naturalistes depuis le XIXe siècle parfois comme espèces à part entière, mais généralement considérées comme simples sous-espèces jusqu'au XXIe siècle. Cependant la taxonomie des girafes est actuellement débattue parmi les scientifiques.
L’espèce est considérée comme vulnérable par l'UICN[2] : il y avait 155 000 individus en 1985 et il n'y en a plus que 97 000 en 2015[3], soit une diminution approchant 40 % en 30 ans[4].
Le substantif féminin[5],[6],[7],[8] « girafe » est un emprunt[5],[6],[7] à l'italien giraffa, lui-même emprunté à l'arabe zurāfa[6] pour l'arabe classique[6] zarāfa[5],[7].
Il s’agit de l’animal actuel le plus grand en hauteur, pouvant, grâce à la longueur de son cou, atteindre jusqu’à 5,50 m ou même 5,80 m. Les girafes femelles mesurent, à l'âge adulte, entre 4,00 et 4,60 mètres de hauteur, soit 4,30 m en moyenne. Cependant leur cou comporte le même nombre de vertèbres cervicales (7, d'environ 40 cm chacune) que la plupart des autres mammifères[9] (à l’exception des lamantins et des paresseux[10]) . Les girafes dorment très peu, moins de 2 heures par 24 heures, et plus volontiers le jour, car elles peuvent continuer à surveiller l'horizon. En réalité, elles somnolent debout, les yeux grands ouverts et sur des périodes allant de 1 à 30 minutes d'affilée[11]. Le poids d'une girafe varie entre 750 et 1 100 kg pour les femelles et peut aller jusqu’à 2 000 kg[12] pour les mâles. Son pelage à dominante rousse est réticulé ou tacheté de jaune ; son ventre est blanc. Sa queue, mince et longue, terminée par un pinceau de poils noirs, mesure de 70 à 100 cm.
La tête porte deux ossicônes, des appendices osseux recouverts de peau. Les ossicônes des femelles sont couverts d'une touffe de poils tandis que ceux des mâles en sont pratiquement dépourvus après quelques combats. Les mâles développent parfois en plus des dépôts de calcium sur leur crâne qui finissent par donner l'impression qu'un troisième ossicône est présent[13]. Ses caractéristiques physiques, notamment la longueur de ses membres et de son cou, font qu'elle est considérée par la NASA comme le modèle idéal pour étudier l'effet de la gravité sur la circulation sanguine. Les phlébologues de la NASA ont copié son réseau sanguin pour réaliser la combinaison anti-G des pilotes de chasse et astronautes[14].
Son cœur de 11 kg, au myocarde renforcé, pompe 60 litres de sang et bat à 170 pulsations par minute, ce qui donne une pression artérielle deux fois supérieure à la pression humaine. Dans les artères du cou, tout un réseau de muscles annulaires aide à hisser le sang jusqu'au cerveau. Dans les veines, des valvules orientent le sang vers le cœur. Lorsque l'animal baisse la tête au sol, les valvules de la jugulaire sont fonctionnelles et empêchent le sang de retomber vers le cerveau (ce qui conduirait à un « voile rouge »). La veine jugulaire de la girafe est la plus longue et la plus droite du monde animal et possède 9 valvules. En 1993, à Vincennes, son endoscopie confirma que les constituants anatomiques d'une veine sont orientés en fonction de son axe d'aplatissement et donc qu'une veine a bien deux faces et deux bords. En bas des jambes où la pression est énorme, un système de capillaires sanguins très résistants (le rete mirabile, ou merveilleux réseau), comparables à ceux de l'espèce humaine, empêche un œdème fatal.
Contrairement à une idée répandue, les girafes possèdent des cordes vocales mais elles n'émettent que très rarement des sons, se reposant davantage sur la vision que sur l'audition pour communiquer via par exemple des postures et des mouvements du cou et de la tête. Dans l'obscurité, les girafes ont tout de même recours à une communication orale, elles produisent un bruit sourd, une sorte de bourdonnement autour de 92 Hz, c'est-à-dire à la limite de la perception humaine[15]. Néanmoins, il est possible d'entendre les girafons en situation de stress pousser un genre de beuglement approchant celui des bovins[16]. La girafe est le seul mammifère terrestre qui ne bâille pas[11],[17].
Son espérance de vie serait de l'ordre de 10 à 15 ans[12] ou de 26 ans[18] en milieu sauvage (selon les sources), et de 27[12] à plus de 36 ans en captivité[18]. Un mâle girafe du Kordofan a vécu 30 ans au Bioparc de Doué-la-Fontaine, il était le doyen de la population captive européenne[19].
La girafe se nourrit de feuilles d'arbre très nutritives, essentiellement des légumineuses, riches en sels minéraux car la girafe a besoin de 20 g/jour de calcium[13]. Elle peut occasionnellement se nourrir de fleurs, fruits, graines ou cosses. Sa consommation quotidienne va de 7 kg (nourriture rare) à 70 kg (nourriture abondante). Elle ne se nourrit ou ne s'abreuve au sol qu'en écartant les pattes de devant ou en pliant les genoux, après avoir bien inspecté les alentours. Elle lève souvent la tête entre deux gorgées lorsqu'elle est dans cette posture périlleuse, mais elle trouve l'essentiel de ses besoins en eau dans la nourriture et ne va boire que tous les 1 à 2 jours.
Les acacias de la savane ont atteint des tailles leur permettant d'échapper aux zèbres et aux antilopes, mais leurs feuilles les plus tendres poussent entre 2 et 6 mètres, ce qui constitue pour la girafe la hauteur idéale et sa niche alimentaire. Sa langue bleue et préhensile est la plus puissante, la plus coriace et la plus longue (55 cm) parmi les ongulés. Elle peut l'allonger pour atteindre les pousses les plus tendres entre les barrières d'épines d'acacias. La girafe n'a pas d'incisives à la mâchoire supérieure. Elle saisit donc les pousses d'acacias avec sa langue, puis les guide entre ses lèvres, referme la bouche et tire la tête en arrière pour racler les feuilles grâce à ses dents du bas.
Certains acacias (Acacia drepanolobium) sont protégés parce qu'ils hébergent des galles de fourmis agressives du genre Crematogaster[20],[21], à la morsure cuisante pour la bouche et les lèvres des girafes. Les acacias broutés émettent plus de nectar servant de nourriture à ces fourmis[réf. nécessaire] ainsi qu'une hormone végétale de stress leur permettant d'augmenter leur production de tanin, ce qui rend les feuilles plus amères et moins appétissantes pour la girafe, laquelle s'éloigne alors pour aller brouter plus loin. Cette boucle de rétroaction expliquerait que les girafes et les éléphants n'ont jamais surexploité les acacias.
Les girafes n'ont pas de saison de reproduction définie. Les femelles sont constamment sollicitées par les mâles. Cependant, la conception a généralement lieu à la saison des pluies et les naissances se produisent entre mai et août dans des périodes sèches.
Tous les 15 jours, les femelles sont en rut pendant une journée. Les mâles doivent donc rapidement trouver une femelle apte à procréer. Si la femelle est réceptive, celle-ci tourne autour du mâle et prend une position d'accouplement. Tous les 20 à 30 mois les femelles se reproduisent.
Le grand mâle parcourt les pâtures des femelles pour trouver une partenaire. Il tente de dominer ses rivaux en leur coupant le passage et en dressant sa tête le plus haut possible. Le combat éclate lorsqu'un rival refuse de baisser la tête, de laisser le passage, ou fronce la lèvre en sa présence.
Dans les combats de girafes, les mâles utilisent leur tête comme une massue, qui est lourde, cornue et bosselée (comportement appelé « necking »). Ses ossicônes sont massifs et durs comme de l'ivoire et sur son front pousse une excroissance osseuse, la corne médiane.
Les deux mâles se cognent jusqu'à ce que l'un d'eux abandonne. La tête d'un mâle de 15 ans pèse 10 kg de plus que celle d'un jeune adulte de 7 ans, ce qui lui permet de gagner à tous les coups, mais le perdant est rarement tué et ils ne se battent jamais à coups de sabots.
Une fois qu'un mâle a conquis une femelle, ses amours sont caressantes et paisibles, avec beaucoup de coups de langue.
La girafe peut commencer à mettre bas dès l'âge de cinq ans. La gestation dure environ 15 mois. La mise bas s'effectue debout et le girafon tombe de près de deux mètres de haut. Il y a des risques que le girafon meure à la naissance, car en tombant il peut se blesser, et notamment se briser la nuque, même si cela reste très rare. La girafe met au monde le plus souvent un seul petit à la fois, exceptionnellement deux.
À la naissance, le girafon mesure deux mètres pour un poids variant de 40 à 80 kg. Les jambes sont plus longues que le cou et sortent les premières. Le cou est proportionnellement moins long que celui des adultes. Sur la tête, deux touffes de poils noirs recouvrent les cartilages des futurs ossicônes, qui se souderont avec les os du crâne. Il s'agit de l'un des rares animaux dont les appendices crâniens existent dès la naissance.
La girafe n'adopte son petit que s'il est capable de se tenir rapidement debout (généralement au bout de 15 minutes) et de stimuler la lactation. Au bout d'une heure, il doit tenir sur ses pattes pour atteindre les mamelles de sa mère où il pourra se nourrir d'un lait très gras. Dans le cas contraire, elle l'abandonne ou même le tue.
La mère se fait comprendre de son petit en le caressant avec le bout de son museau ou avec un langage sonore d'une fréquence trop basse pour les humains. Elle l'incite ainsi à la suivre et à la téter, créant ainsi le lien maternel.
Le girafon grandit de un mètre durant la première année de sa vie. À six mois, il approche les trois mètres et à sept ans, il aura sa taille d'adulte avec un minimum de cinq mètres.
Le sevrage intervient au bout de 12 à 16 mois mais le girafon peut rester avec sa mère jusqu'à l'âge de deux ans et demi. Après cette période, il est gardé dans une « nurserie » qui permet à sa mère d'aller s'alimenter. La maturité sexuelle est acquise au bout de trois à quatre ans pour un girafon femelle, et quatre à cinq ans pour un mâle[13].
Adulte et en bonne santé, la girafe n'a à craindre que le lion, bien qu'elle puisse le tuer d'un coup de patte. Par contre, les jeunes qui échappent à la surveillance de leur mère ou isolés du troupeau et les sujets affaiblis par la vieillesse, la maladie ou une blessure, peuvent être la proie de prédateurs comme les lions, les hyènes rayées, les hyènes tachetées, les léopards ou les lycaons. C'est ainsi que trois girafons sur quatre se font tuer avant l'âge de trois mois.[réf. nécessaire][22] Aux points d'eau, les girafons peuvent aussi être victimes des crocodiles[13]. La girafe se repose et dort debout. Ce n’est que si elle se sent parfaitement en sécurité qu’elle dormira et se reposera par terre ; sa stature la rend vulnérable aux prédateurs, car elle met un certain temps à se relever.
Lorsqu'elle court, elle va à l'amble, à l'instar du chameau ou de l'ours, c'est-à-dire qu'elle lève ensemble les deux pattes du même côté. En vitesse de croisière, elle court à 15 km/h mais peut accélérer à 56 km/h[23] en prenant un curieux galop. Les pattes avant se lèvent ensemble mais largement écartées, ce qui évite que ses sabots s'entrechoquent.
Son galop particulier est facilité par son long cou qui balance et crée l'équilibre, grâce à un petit muscle spécial qui le tire en avant.
La girafe vit dans la savane africaine. On la trouve du Tchad jusqu'en Afrique du Sud. Mais c'est principalement au Kenya, en Tanzanie, au Botswana et au Niger que l'on peut rencontrer des troupeaux de girafes. Elle était aussi présente en Afrique Australe (Angola, Botswana, Malawi, Mozambique, Namibie, Swaziland, Zambie, Zimbabwe). Les girafes ont disparu de la plupart des pays de l'Afrique de l'Ouest. L'espèce a été réintroduite en Afrique du Sud pour les réserves de chasse[réf. souhaitée].
Neuf sous-espèces sont généralement acceptées, avec notamment quelques variations de couleurs et de répartition géographique :
Les avis des scientifiques divergent au sujet des sous-espèces de girafes. Ainsi, en 2007, une étude moléculaire extensive de girafes confirme la différenciation génétique très nette d'au moins six populations[24]. En 2016, une étude propose d'élever au rang d'espèce quatre taxons[25]. En 2017, une réponse à l'étude de 2016 est publiée, relevant de nombreux points problématiques dans l'interprétation des résultats, et expliquant que les conclusions taxonomiques ne doivent pas être acceptées inconditionnellement[26].
Les deux-tiers environ du génome de la Girafe Masaï sont décryptés en 2016[27], puis presque 100 % de celui de la Girafe de Rothschild en 2021[28]. Cette dernière étude compare aussi ces génomes à ceux de 50 autres ruminants dont l'Okapi, espèce la plus proche (mais de la taille d'un zèbre) dont les ancêtres ont divergé de ceux de la Girafe il y a environ 11,5 millions d'années[29],[28].
Le caryotype de la Girafe comporte 2 n = 30 chromosomes (15 paires), donc beaucoup moins que le dernier ancêtre commun (DAC) des artiodactyles (2 n = 58 ou 60). Le DAC des Pecora (dont dérivent les giraffidés et les bovidés) avait aussi, comme les bovidés actuels, 60 chromosomes. Alors que le DAC des bovidés procède de celui des Pecora par exactement trois fusions de chromosomes et trois fissions, celui des giraffidés implique au moins dix-sept fusions et quatre fissions[28].
Le génome de la Girafe comporte 2,44 Gb (milliards de paires de bases), et 97,95 % des bases nucléiques ont pu être attribuées à l'un des n = 15 chromosomes différents. 490 gènes de la Girafe portent des mutations spécifiques, la plupart liés aux caractéristiques de l'appareil cardiovasculaire, à la croissance osseuse et au système sensoriel. Le gène FGFRL1 notamment, porteur de sept mutations spécifiques, contrecarre — par un mécanisme encore inconnu — les effets néfastes de l'hypertension artérielle (la pression sanguine à la sortie du cœur est 2,5 fois plus élevée chez la Girafe que chez l'Homme, ce qui permet d'acheminer le sang jusqu'au cerveau situé 2 m plus haut). L'efficacité de ce gène de la Girafe contre les maladies (notamment du cœur et du rein) dues à l'hypertension a été vérifiée chez des souris génétiquement modifiées. Il leur confère aussi une plus grande densité minérale osseuse, utile chez la Girafe au maintien de sa haute stature[29],[28].
D'autres mutations spécifiques affectent des gènes liés au développement de l'œil et à la vision (les girafes ont la meilleure vision de tous les ongulés), et des gènes qui régulent le rythme du sommeil (les girafes à l'état sauvage ne dorment que 40 minutes par jour et environ 3 à 5 min à la fois). En revanche, la Girafe a perdu (par rapport à l'Okapi) au moins 53 gènes liés à l'olfaction (un sens sans doute peu utile, avec un nez à 6 m du sol)[29],[28].
La girafe est chassée pour sa viande et sa peau. Elle fut tuée aussi pour sa queue, utilisée comme monnaie primitive ou symbole d'autorité. En plus de ce braconnage, elle est menacée par la destruction de son habitat, notamment dans le Sahel où la déforestation est répandue. D’après l’Union internationale pour la conservation de la nature (UICN), on comptait 155 000 girafes vivant dans la nature en 1985 contre 97 500 en 2015, ce qui constitue une baisse des effectifs de l’espèce d’environ 40 % au cours des 30 dernières années[réf. souhaitée]. La population des girafes d'Afrique occidentale a baissé fortement dans les décennies récentes. En revanche, les populations de l'Afrique de l'Est et de l'Afrique australe sont stables, et dans certaines régions elles ont même augmenté. La girafe est une espèce protégée dans la plupart des pays correspondant à son aire de répartition.
On a estimé que la population totale des girafes représente 110 000 à 150 000 animaux en 2010, contre un million au milieu des années 1990[30]. Les plus grandes populations nationales se trouvent au Kenya (45 000), en Tanzanie (30 000) et au Botswana (12 000). En 2019, leur nombre est estimé à 98 000[4]. En 30 ans, 40 % des girafes ont disparu sur le continent africain selon une étude du National Geographic publiée en 2019[31].
Le dernier troupeau de girafes en liberté de toute l'Afrique de l'Ouest se trouve au Niger dans les environs de Kouré, à environ une heure de la capitale Niamey. Il fait l'objet d'un suivi par l'Association pour la sauvegarde des girafes du Niger (ASGN), impliquant les populations des villages avoisinants, permettant un repeuplement du troupeau. Afin d'éviter les problèmes de consanguinité, des échanges sont pratiqués avec des zoos et réserves d'autres continents.
La girafe de Rothschild, à cheval entre le Sud-Soudan et l'Ouganda, est menacée d'extinction, ne comptant plus que 650 individus et est inscrite sur la liste des espèces en danger de l'Union internationale pour la conservation de la nature.
Selon la zoologiste Anne Innis Dagg « Sur les neuf sous-espèces, nous allons probablement en perdre quelques-unes » (The Times).
À ce jour il n'existe en Europe aucune association de protection et sauvegarde ni de la girafe de Rothschild ni des autres sous-espèces menacées.
Le 22 août 2019, les délégués de la CITES ont reconnu que la survie des girafes était menacée. Par 106 voix contre 21 et 7 abstentions la CITES a reconnu pour la première fois que le commerce de peau, de cornes, de sabots et d'os de girafes notamment constituait une menace pour la survie de l'espèce[32].
L'espèce dans sa globalité est classée comme vulnérable par l'UICN[2]. Deux des neuf sous-espèces de girafes, la Girafe Masaï et la Girafe réticulée, sont classées par ce même organisme comme en danger d'extinction[33],[34], et deux autres, la Girafe du Kordofan et la Girafe de Nubie, sont en en danger critique d'extinction[35],[36].
Les Grecs pensaient que la girafe résultait de l'union du chameau et du léopard, d'où le nom scientifique camelopardalis (en grec ancien καμηλοπάρδαλις / kamêlopárdalis).
Selon Pline l'Ancien, le cortège ramenant Vercingétorix vaincu à Rome aurait comporté une girafe[13].
En Asie de l'Est et notamment au Japon où elle porte ce nom, la girafe est associée au qilin (ou kirin), animal mythique proche de la licorne. En effet, une girafe fut ramenée d'Afrique en Chine dès 1414 par Zheng He et accueillie par l'empereur Ming Yongle comme un qilin, témoignage de son bon gouvernement.
Elle a été décrite, pour la première fois en France, par Pierre Belon (1517-1564).
En 1809, Lamarck pensait qu'à force d'allonger le cou, elle avait transmis ce trait à sa descendance. En 1872, Darwin pensait que son long cou était dû à une sélection liée aux périodes de famines, où un ou deux pouces en plus faisaient la différence et permettaient de survivre. L'hypothèse de la sélection sexuelle est aussi avancée, les mâles se battant à coup de cou ou au contraire se caressant (comportement appelé necking)[13].
Girafe figurant sur le Paradis de Jérôme Bosch.
Représentation sur tapisserie. Verdure à la girafe, vers 1600, musée des Hospices civils de Lyon.
Deux girafes, sculpture de Hans-Detlev Hennig (1979).
La première girafe à entrer vivante sur le sol français fut ramenée d'Égypte en 1827 par le naturaliste Étienne Geoffroy Saint-Hilaire : elle parcourut près de 800 km (dont plus de la moitié à pied) entre Marseille et le Jardin des plantes à Paris. L'événement eut à l'époque une portée considérable. Il s'agit de celle qui est actuellement visible, naturalisée, au Muséum d'histoire naturelle de La Rochelle[38]. Le film Zarafa, sorti en France en 2012, raconte cette histoire.
Girafe Masaï (G. c. tippelskirchi) au Kenya.
Girafe de Rothschild (G. c. rothschildi).
Girafe d'Afrique du Sud (G. c. giraffa).
Girafe réticulée.
Girafes angolaises s'accouplant (G. c. angolensis).
G. c. giraffa (Parc national Kruger, Afrique du Sud).
Girafe du Zoo des Sables.
Ossicônes de la Girafe.
Girafes réticulées dans la Réserve nationale de Samburu.
Giraffa camelopardalis
La Girafe (Giraffa camelopardalis) est une espèce de mammifères ongulés artiodactyles, du groupe des ruminants, vivant dans les savanes africaines et répandue du Tchad jusqu'en Afrique du Sud. Son nom commun vient de l'arabe زرافة, zarāfah, mais l'animal fut anciennement appelé camélopard, du latin camelopardus, contraction de camelus (chameau) en raison du long cou et de pardus (léopard) en raison des taches recouvrant son corps. Après des millions d'années d'évolution, la girafe a acquis une anatomie unique avec un cou particulièrement allongé qui lui permet notamment de brouter haut dans les arbres.
Neuf populations, se différenciant par leurs robes et formes, ont été décrites par les naturalistes depuis le XIXe siècle parfois comme espèces à part entière, mais généralement considérées comme simples sous-espèces jusqu'au XXIe siècle. Cependant la taxonomie des girafes est actuellement débattue parmi les scientifiques.
L’espèce est considérée comme vulnérable par l'UICN : il y avait 155 000 individus en 1985 et il n'y en a plus que 97 000 en 2015, soit une diminution approchant 40 % en 30 ans.
Žirafa (lat. Giraffa camelopardalis) je sisavac iz reda parnoprstaša podreda preživača. To je najviša živuća životinja na Zemlji. Za razliku od srodnika okapija ("šumska žirafa"), ona živi u afričkim savanama i zaštićena je vrsta. Rimski naziv za životinju održao se do danas u njenom stručnom imenu – giraffa camelopardalis. Hrvatska riječ žirafa izvedena je iz francuske girafe, koja potječe iz arapske riječi zarafa (porijeklo joj nije poznato).
Mužjaci dosegnu visinu i do 5,50 m, a težinu do 900 kilograma, dok im je visina u ramenima između 2,0 i 3,5 m. Ženke su u pravilu nešto niže i lakše. Vrat žirafa je iznimno dug iako ima samo 7 vratnih kralježaka kao i većina drugih sisavaca, no kod žirafe su oni vrlo izduženi. Taj dugi vrat je poseban izazov za krvotok životinje, jer mozak im mora biti pouzdano snabdijevan s dovoljnom količinom krvi. Zbog toga je srce žirafe izuzetno snažno. Teži oko 12 kilograma, a u jednoj minuti može "prepumpati" do 60 litara krvi i održava krvni pritisak tri puta viši od čovjekovog. Jezik im je također iznimno dug, i do 45 cm, mišićav i pogodan za obuhvaćanje i trganje listova s grana.
Krzno im je prošarano tamnim pjegama koje se ističu prema svjetlijoj osnovnoj boji. Oblik i boja tih pjega se razlikuju od podvrste do podvrste. Donja strana tijela, kao i unutrašnji dio bedara je svjetliji i nema pjege.
Na glavama žirafa oba spola su dva roščića, a u rijetkim slučajevima iza tog, raste još jedan par roščića. Osim toga, neke žirafe imaju između očiju koštanu izraslinu vrlo slično strukturiranu kao rogovi.
Žirafe su brzi trkači, mogu postići brzinu od 55 km/h. Dugačke noge mogu nositi žirafe samo na tvrdoj podlozi pa zato izbjegavaju močvarna područja, dok im rijeke predstavljaju nepremostivu prepreku.
Žirafe nastanjuju afričke savane. Danas žive još samo južno od Sahare i to prije svega u travnatim savanama istočne i južne Afrike. Populacije sjeverno od Sahare su ljudi istrijebili još davno. U vrijeme ranog starog vijeka žirafe su živjele u dolini Nila, a oko 7. stoljeća nastanjivale su još i ravnice uz obale Maroka i Alžira. Tijekom 20. stoljeća žirafe su nestale i iz mnogih drugih područja gdje su do tada živjele.
Građa i fiziologija tijela žirafe omogućuje joj način ishrane brstenjem lišća s visokih krošnji drveća, prije svega akacija. Žirafa obuhvati granu jezikom, a zatim usnama ubire listove. Jezik i njuška su joj tako oblikovani, da se usprkos vrlo gustom i oštrom trnju akacije ne ozlijede. Žirafa pojede dnevno oko 30 kg hrane, i za to joj treba 16 do 20 sati. Potrebu za vodom pokrivaju uglavnom hranom, tako da mogu provesti više tjedana bez pijenja. Kad ipak moraju piti, rašire prednje noge kako bi mogle glavom doseći vodu. Isti je postupak neophodan ako uzimaju hranu s tla, što rade vrlo rijetko i samo u izuzetno nepovoljnim prehrambenim okolnostima.
Žirafe žive samotnjački ili u labavim grupama. Pri tome socijalno ponašanje ovisi o spolu, ženke se okupljaju u krda od 4 pa do 32 jedinke, ali se pri tom životinje neprekidno odvajaju od jedne i priključuju drugoj skupini. Prije spolne zrelosti, mladi mužjaci formiraju vlastite skupine. Kad spolno sazriju, postaju samotnjaci. Ako se sretu dva mužjaka, često dolazi do ritualiziranih dvoboja, pri čemu mužjaci stoje jedan do drugog, i uzajamno udaraju glavom vrat onog drugog. U vrijeme parenja te borbe postaju puno agresivnije i dobivaju na žestini dok jedan od suparnika ne izgubi svijest.
Skotnost traje 14-15 mjeseci, a u pravilu se rađa samo jedno mladunče. Porod se odvija stojeći, tako da mladunče pada na tlo s visine od oko 2 metra, što nije sasvim bezopasno. Odmah nakon rođenja, mladunče je visoko 1,80 m i ima oko 50 kilograma. Unutar jednog sata već čvrsto stoje na nogama, a za koji sat već hodaju. Majka se s mladuncem prikljućuje krdu tek nakon dva do tri tjedna.
Mladunče ostaje s majkom oko godinu i pol. Sa četiri godine postaje spolno zrelo, a punu veličinu dosiže tek s oko 6 godina. U divljini doživljavaju 25, a u zatočeništvu 35 godina.
Od zvijeri se uspješno brane udarcima svojih dugih prednjih nogu s kopitima. Zbog njihove veličine ali i spremnosti na obranu, rijetki su napadi na njih. Ali mladunci su često žrtve lavova, hijena i divljih pasa. Usprkos majčinoj zaštiti, samo 25-50% mladunaca uspiju odrasti.
Prvi zabilježeni slučaj pojave žirafe u Europi dogodio se 46. pr. Kr. kada je Gaj Julije Cezar iz Aleksandrije u Rim doveo tamošnjim ljudima vrlo neobičnu životinju. Rimljani su je smatrali neprirodnim križancem deve i leoparda te joj stoga nadjenuli ime camelopard. Rimski povjesničar Kasije Dion opisao ju je ovako: „Životinja u svim aspektima nalikuje devi osim toga što joj sve noge nisu jednake dužine, tj. stražnje su joj noge kraće. Počevši od stražnjeg dijela, tijelo joj se prema naprijed postupno uzdiže, što daje dojam kao da stoji na uzvisini; stojeći visoko poput tornja, ostatak tijela podupire prednjim nogama i podiže vrat do neobične visine. Koža joj je pjegava poput leopardove i zato nosi spojeno ime obiju životinja.“
Unatoč impozantnoj visini, rimski autori opisali su životinju kao nježnu i mirnu te istaknuli da ju se može voditi pomoću užeta svezanog oko vrata. Točna sudbina Cezarove žirafe nije poznata jer iz tekstova nije jasno je li se pojavila u areni samo kao atrakcija ili je ubijena u sklopu igara. Prvi zabilježeni slučaj da je žirafa ubijena u areni dogodio se tek u vrijeme cara Komoda (poznatog iz filma Gladijator) koji je bio strastveni pobornik gladijatorskih borbi te obožavao u areni loviti životinje – jednom je prilikom u dva dana ubio pet vodenkonja, dva slona, nosoroga i žirafu. Najveći broj žirafa zabilježen u starome Rimu dogodio se prilikom proslave 1000. godišnjice osnutka grada 248., kada ih je u slavnom hipodromu Circus maximusu izloženo deset.
Žirafe su bile poznate antičkom svijetu i prije vremena Cezara. Godine 279. zabilježeno je kako je Ptolemej II., jedan od Aleksandrovih nasljednika, prilikom jedne vjerske svetkovine priredio procesiju gdje razne egzotične životinje – slonovi, antilope, nojevi, zebre i divlji magarci – vuku kola, a na kraju su išle razne druge životinje uključujući jednu žirafu. Žirafe se pojavljuju na staroegipatskim hijeroglifima još u 15. stoljeću pr. Kr. Povezivali su ih s proročanstvima jer imaju odličan vid.
Prema uzorku pjega i područjima u kojem žive, žirafe se dijele na osam do devet podvrsta:
Žirafa (lat. Giraffa camelopardalis) je sisavac iz reda parnoprstaša podreda preživača. To je najviša živuća životinja na Zemlji. Za razliku od srodnika okapija ("šumska žirafa"), ona živi u afričkim savanama i zaštićena je vrsta. Rimski naziv za životinju održao se do danas u njenom stručnom imenu – giraffa camelopardalis. Hrvatska riječ žirafa izvedena je iz francuske girafe, koja potječe iz arapske riječi zarafa (porijeklo joj nije poznato).
Jerapah atau zarafah (nama ilmiah: Giraffa camelopardalis) adalah mamalia berkuku genap endemik Afrika dan merupakan spesies hewan tertinggi yang hidup di darat. Jerapah jantan dapat mencapai tinggi 4,8 sampai 5,5 meter dan memiliki berat yang dapat mencapai 1.360 kilogram. Jerapah betina biasanya sedikit lebih pendek dan lebih ringan.
Jerapah berkerabat dengan rusa dan sapi tetapi dari suku yang berbeda, yaitu Giraffidae yang mencakup jerapah sendiri dan kerabat terdekatnya, okapi. Habitat aslinya mencakup area dari Chad sampai dengan Afrika Selatan
Nama spesiesnya camelopardalis diambil dari nama dalam latin, karena dianggap sebagai bastar unta (camel) dan macan tutul (leopard). Nama camelopardalis dipakai oleh Plinius senior dalam ensiklopedia yang ditulisnya. Nama ini juga dipakai sebagai nama salah satu rasi bintang. Nama "jerapah" sendiri dipinjam dari nama hewan ini dalam bahasa Arab (الزرافة, zirafah).
Ada sembilan subspesies yang diterima umum yang dibedakan berdasarkan warna dan variasi pola:
Jerapah atau zarafah (nama ilmiah: Giraffa camelopardalis) adalah mamalia berkuku genap endemik Afrika dan merupakan spesies hewan tertinggi yang hidup di darat. Jerapah jantan dapat mencapai tinggi 4,8 sampai 5,5 meter dan memiliki berat yang dapat mencapai 1.360 kilogram. Jerapah betina biasanya sedikit lebih pendek dan lebih ringan.
Jerapah berkerabat dengan rusa dan sapi tetapi dari suku yang berbeda, yaitu Giraffidae yang mencakup jerapah sendiri dan kerabat terdekatnya, okapi. Habitat aslinya mencakup area dari Chad sampai dengan Afrika Selatan
Nama spesiesnya camelopardalis diambil dari nama dalam latin, karena dianggap sebagai bastar unta (camel) dan macan tutul (leopard). Nama camelopardalis dipakai oleh Plinius senior dalam ensiklopedia yang ditulisnya. Nama ini juga dipakai sebagai nama salah satu rasi bintang. Nama "jerapah" sendiri dipinjam dari nama hewan ini dalam bahasa Arab (الزرافة, zirafah).
Gíraffi (fræðiheiti: Giraffa camelopardalis) er spendýr sem tilheyrir ættinni Giraffidae. Til eru nokkrar undirtegundir gíraffa en fá dýr skyld eru náskyld þeim, ef frá er talið dýr sem heitir ókapi. Gíraffinn fékk latneskt heiti sitt eftir útliti sínu. Camelo- er dregið af lit gíraffans, þ.e. grunnlitnum sem minnir á úlfalda og -pardalis er dregið af flekkjunum sem eru á gíraffanum og minna á hlébarða. Gíraffar eru klaufdýr.
Gíraffar lifa aðallega í suðurhluta Afríku. Þeir kunna best við sig á þurrum gresjum, með stökum trjám, ekki síst í nágrenni Sahara-eyðimerkurinnar. Þar sem þessi svæði hafa minnkað gríðarlega vegna útþenslu Sahara- eyðimerkurinnar, hafa búsvæði gíraffanna dregist saman. Í dag er þá aðallega að finna í gisnu skóglendi í austurhluta Afríku, og svo í norðurhéruðum Suður-Afríku þar sem þeir njóta verndar í þjóðgörðum.
Gíraffi er hæsta dýr á jörðinni. Karlkyns gíraffi getur orðið allt að 5,5 metrar á hæð og kvenkynið allt að 4,3 metrar. Gíraffakálfar fæðast um 1,8 metra háir og stækka um allt að 2,5 cm á dag fyrst um sinn. Móðirin fæðir standandi þannig að kálfurinn byrjar á að detta nærri tvo metra með höfuðið á undan og bregður svo við fallið svo hann tekur djúpan andardrátt. Hann skellur á höfuðið en skaðast ekki. Það tekur kálfinn tekur tvo tíma frá fæðingu að komast á fót en eftir tíu tíma getur hann fylgt móður sinni á hlaupum. Villtir verða gíraffar allt að 25 ára gamlir en geta náð hærri aldri í dýragörðum.
Líkt og engir tveir menn hafa sömu fingraförin er feldur hvers gíraffa sérstakur fyrir hann. Form og útlit flekkjanna á honum er mjög fjölbreytilegt og liturinn á feldinum breytist eftir fæðunni sem gíraffinn étur. Gíraffar eru jurtaætur og éta laufblöð og greinar af mímósu og akasíutrjám. Hæð þeirra hjálpar þeim mikið við að ná til matarins þar sem laufblöðin eru hátt uppi í trjánum og þessa matar geta þeir notið í næði þar sem engin önnur landdýr ná svo hátt upp í trén. Uppáhaldsfæða þeirra eru lauf akasíutrjáa því þau eru safarík. Líkt og úlfaldar geta gíraffar einnig lifað af í langan tíma án þess að drekka vatn því þeir geta safnað upp vökva í skrokknum og nýtt hann svo hægt og rólega. Þegar þeir drekka vatn, hópast þeir gjarnan saman og skiptast á að drekka til þess að verjast ógn frá öðrum dýrum því þeir þurfa að beygja sig langt niður til þess að ná til vatnsins og eiga þá erfitt með að verja sig.
Gíraffi (fræðiheiti: Giraffa camelopardalis) er spendýr sem tilheyrir ættinni Giraffidae. Til eru nokkrar undirtegundir gíraffa en fá dýr skyld eru náskyld þeim, ef frá er talið dýr sem heitir ókapi. Gíraffinn fékk latneskt heiti sitt eftir útliti sínu. Camelo- er dregið af lit gíraffans, þ.e. grunnlitnum sem minnir á úlfalda og -pardalis er dregið af flekkjunum sem eru á gíraffanum og minna á hlébarða. Gíraffar eru klaufdýr.
La giraffa settentrionale (Giraffa camelopardalis Linnaeus, 1758), noto anche come giraffa dalle tre corna[2] o più raramente come camelopardo è la specie tipo del genere Giraffa, originaria del Nord Africa.
Nell'attuale schema tassonomico dell'IUCN, esiste una sola specie di giraffa, ossia G. camelopardalis, e le sue nove sottospecie, sebbene delle ipotesi tassonomiche alternative hanno proposto l'esistenza di più specie, da due a undici.[1][3]
Un tempo abbondanti in tutta l'Africa fino al XIX secolo, l'animale era presente nel Senegal, Mali e Nigeria, dall'Africa occidentale al nord dell'Egitto.[4] Le giraffe dell'Africa occidentale vivevano un tempo in Algeria e Marocco in periodi antichi fino alla loro estinzione a causa del clima secco sahariano.[4][5][6] Alcune popolazioni isolate possono essere trovate in nel sud del Sudan, Kenya, Ciad e Niger.
Tutte le giraffe sono considerate Vulnerabili all'estinzione dall'IUCN.[1][7] Nel 2016, circa 97.000 individui di tutte le sottospecie erano presenti allo stato brado.[7] Esistono 5.195 giraffe settentrionali.
Il nome specifico camelopardalis è di origine latina[8]. Durante il Medioevo la specie era conosciuta come «camelopardo», nome derivato dalle parole greche antiche che indicavano il cammello e il leopardo, animali a cui la giraffa ritenevano somigliasse[9][10].
Kameelperd è anche il nome della specie in lingua afrikaans[11]. Tra gli altri nomi africani della giraffa ricordiamo ekorii (ateso), kanyiet (elgon), nduida (gikuyu), tiga (kalenjin e luo), ndwiya (kamba), nudululu (kihehe), ntegha (kinyaturu), ondere (lugbara), etiika (luhya), kuri (ma'di), oloodo-kirragata od olchangito-oodo (maasai), lenywa (meru), hori (pare), lment (samburu) e twiga (swahili e altre) nell'Africa orientale[12]; e tutwa (lozi), nthutlwa (shangaan), indlulamitsi (siswati), thutlwa (sotho), thuda (venda) e ndlulamithi (zulu) in quella meridionale[11].
La giraffa settentrionale presenta due protuberanze simili a corno, chiamate ossiconi, sulla fronte. I maschi, inoltre, presentano una terza protuberanza cilindrica meno sviluppata nel centro della fronte sopra gli occhi, che può raggiungere anche i 3-5 pollici. Le giraffe settentrionali sono più grandi e alte delle loro controparti meridionali.[2]
Lo stesso argomento in dettaglio: Giraffa § Specie e sottospecie. Lo schema tassonomico dell'IUCN, considera valida una sola specie di giraffa, ossia G. camelopardalis, che contiene nove sottospecie, elencante di seguito:
Le giraffe settentrionali sono divise in varie popolazioni isolate tra loro, e prediligono le savane e le zone boschive. A seguito delle loro estinzioni locali in varie regioni, le giraffe settentrionali sono la specie meno numerose e più minacciata. Nell'Africa orientale, si trovano principalmente in Kenya e nell'Etiopia sud-occidentale, e raramente nella Repubblica Democratica del Congo nordorientale e nel sud del Sudan. Se ne contano circa 2000 nella Repubblica Centrafricana, il Ciad e il Camerun, nell'Africa centrale. Un tempo diffuse nell'Africa occidentale, alcune centinaia di giraffe settentrionale sono confinate nella Riserva Dosso di Kouré, Niger. Sono comuni sia all'interno che all'esterno delle aree protette.[1]
La distribuzione originale delle giraffe settentrionale era nel Ciad durante il tardo Pliocene. Vissero anche in Algeria sin dal primo Pleistocene durante il Quaternario. Vissero anche in Marocco fino alla loro estinzione intorno all'anno 600 d.C., poiché il clima secco del Sahara rendeva le condizioni impossibili per le giraffe.[5] Sono estinte anche in Libia e in Egitto.[6]
La giraffa settentrionale (Giraffa camelopardalis Linnaeus, 1758), noto anche come giraffa dalle tre corna o più raramente come camelopardo è la specie tipo del genere Giraffa, originaria del Nord Africa.
Nell'attuale schema tassonomico dell'IUCN, esiste una sola specie di giraffa, ossia G. camelopardalis, e le sue nove sottospecie, sebbene delle ipotesi tassonomiche alternative hanno proposto l'esistenza di più specie, da due a undici.
Un tempo abbondanti in tutta l'Africa fino al XIX secolo, l'animale era presente nel Senegal, Mali e Nigeria, dall'Africa occidentale al nord dell'Egitto. Le giraffe dell'Africa occidentale vivevano un tempo in Algeria e Marocco in periodi antichi fino alla loro estinzione a causa del clima secco sahariano. Alcune popolazioni isolate possono essere trovate in nel sud del Sudan, Kenya, Ciad e Niger.
Tutte le giraffe sono considerate Vulnerabili all'estinzione dall'IUCN. Nel 2016, circa 97.000 individui di tutte le sottospecie erano presenti allo stato brado. Esistono 5.195 giraffe settentrionali.
Giraffa camelopardalis (-ae, f.), vulgo giraffa et camelopardus (-i, m.),[1] est Africanum familiae Giraffidarum mammal, quod est procerae staturae et artiodactyla, collo praelongiore corporeque minore, et colori pardis simile. Magna irregulariaque spatia flavi et atri capilli divisi ab albo aut paene-albo? aut obscuro flavico bruno capillo adusque in cute sunt.
Giraffa camelopardalis (-ae, f.), vulgo giraffa et camelopardus (-i, m.), est Africanum familiae Giraffidarum mammal, quod est procerae staturae et artiodactyla, collo praelongiore corporeque minore, et colori pardis simile. Magna irregulariaque spatia flavi et atri capilli divisi ab albo aut paene-albo? aut obscuro flavico bruno capillo adusque in cute sunt.
Šis straipsnis apie gyvūną. Apie žvaigždyną skaitykite straipsnyje Žirafa (žvaigždynas).
Žirafa (lot. Giraffa camelopardalis, angl. Giraffe, vok. Giraffe) – žirafinių (Giraffidae) šeimos stambus porakanopis žinduolis, paplitęs Afrikos (daugiausia Rytų) savanose.
Ją nesunku pažinti iš ilgo kaklo ir ryškių dėmių ant kūno. Patinų ūgis iki 5,5 m, sveria 800-1930 kg, patelių ūgis 4-4,5 m, svoris 550-1180 kg. Kailis gelsvai rudas su leopardiškomis dėmėmis. Kiekvieno individo kailio raštas unikalus. Abiejų lyčių žirafos turi ragelius, tačiau patinų didesni. Kaklas labai ilgas, kad gyvūnas galėtų pasiekti medžių lapiją. Kojos taip pat ilgos, priekinės 10 % ilgesnės už užpakalines. Dėl tokio kojų ilgumo žirafoms sunku pasilenkti prie žemės, todėl jos geria plačiai išsiskėtusios. Gali bėgti 55 km/h greičiu. Dėl savo neįprastos sandaros žirafos turi savitą kraujotakos sistemą. Gyvūno širdis sveria ~10 kg, o kad kraujas pasiektų smegenis būdingas dvigubai didesnis nei kitų didelių žinduolių kraujospūdis.
Gyvena nedidelėmis ~12 individų grupėmis. Minta akacijų, miramedžių, viršūklių lapais ir vaisiais. Turi ilgą ir kietą liežuvį. Suaugusios žirafos natūralių priešų beveik neturi, į jas kartais kėsinasi liūtai, tačiau galingu kojos spyriu žirafa gali sulaužyti priešo kaulus. Jauniklius gali užpulti liūtai, hienos, hieniniai šunys. Gyvenimo trukmė laukinėje gamtoje 20-25 metai, nelaisvėje - iki 28 metų. Nėštumas trunka 400–460 dienų, paprastai gimsta vienas jauniklis, nors pasitaiko ir dvynukų.
Žirafa (lot. Giraffa camelopardalis, angl. Giraffe, vok. Giraffe) – žirafinių (Giraffidae) šeimos stambus porakanopis žinduolis, paplitęs Afrikos (daugiausia Rytų) savanose.
Ją nesunku pažinti iš ilgo kaklo ir ryškių dėmių ant kūno. Patinų ūgis iki 5,5 m, sveria 800-1930 kg, patelių ūgis 4-4,5 m, svoris 550-1180 kg. Kailis gelsvai rudas su leopardiškomis dėmėmis. Kiekvieno individo kailio raštas unikalus. Abiejų lyčių žirafos turi ragelius, tačiau patinų didesni. Kaklas labai ilgas, kad gyvūnas galėtų pasiekti medžių lapiją. Kojos taip pat ilgos, priekinės 10 % ilgesnės už užpakalines. Dėl tokio kojų ilgumo žirafoms sunku pasilenkti prie žemės, todėl jos geria plačiai išsiskėtusios. Gali bėgti 55 km/h greičiu. Dėl savo neįprastos sandaros žirafos turi savitą kraujotakos sistemą. Gyvūno širdis sveria ~10 kg, o kad kraujas pasiektų smegenis būdingas dvigubai didesnis nei kitų didelių žinduolių kraujospūdis.
Gyvena nedidelėmis ~12 individų grupėmis. Minta akacijų, miramedžių, viršūklių lapais ir vaisiais. Turi ilgą ir kietą liežuvį. Suaugusios žirafos natūralių priešų beveik neturi, į jas kartais kėsinasi liūtai, tačiau galingu kojos spyriu žirafa gali sulaužyti priešo kaulus. Jauniklius gali užpulti liūtai, hienos, hieniniai šunys. Gyvenimo trukmė laukinėje gamtoje 20-25 metai, nelaisvėje - iki 28 metų. Nėštumas trunka 400–460 dienų, paprastai gimsta vienas jauniklis, nors pasitaiko ir dvynukų.
Ziemeļu žirafe (Giraffa camelopardalis) ir Āfrikā dzīvojošs pārnadžu (Artiodactyla) kārtas zīdītājs. Tā ir viena no četrām mūsdienās dzīvojošām žirafu ģints (Giraffa) sugām.[1] Savvaļā mājo apmēram 4800 ziemeļu žirafes, no kurām visretāk sastopamā ir Nigērijas žirafe.[2]
Ziemeļu žirafi parasti var novērot atklātā vai krūmu savannā, bet, ja barības resursi ir nabadzīgi, žirafes dodas barības meklējumos dziļākos un biezākos mežos. Žirafes ir ļoti iecienījušas akāciju audzes. Vairāk par žirafes anatomiju un īpatnībām var izlasīt galvenajā rakstā žirafes.
Saskaņā ar mūsdienu sistemātiku ziemeļu žirafei ir 3 pasugas, lai gan nesenā pagātnē tika izdalīta arī ceturtā pasuga — Rotšilda žirafe (G. c. rothschildi). Tomēr jaunāko ģenētisko pētījumu rezultātā šī pasuga tika apvienota ar Nūbijas žirafes (G. c. camelopardalis) pasugu, izdalot Rotšilda žirafi kā ekotipu.[3]
Rotšilda žirafe (G. c. camelopardalis), Nūbijas žirafes ekotips Tā ir sastopama Ugandā un Kenijas centrālajā daļā, Baringo ezera apkārtnē. Iespējams, tā dzīvo arī Sudānas dienvidos un Kongo Demokrātiskajā Republikā.[5] Savvaļas populācijā ir apmēram 1500 žirafes, zoodārzos dzīvo nedaudz vairāk kā 450 žirafes,[3] no kurām četras Rotšilda žirafes mājo Rīgas zoodārzā.[6] Tās raksts ir tumši brūns, atgādina taisnstūrus, tumšos laukumus vienu no otra atdala krēmīgi baltas līnijas. Uz tumšajiem laukumiem var būt gaišākas līnijas un svītras. Kājas zem ceļgaliem ir tikpat kā baltas, visbiežāk bez raibumiem. 
Kordofāna žirafe (G. c. antiquorum) Tā ir sastopama Čadā, Centrālāfrikā, Kamerūnas ziemeļos un Kongo Demokrātiskajā Republikā. Savvaļas populācijā ir apmēram 2000 žirafes.[3] Zoodārzos dzīvo apmēram 65 šīs pasugas žirafes. Salīdzinot ar Nūbijas žirafi, šī pasuga ir mazāka augumā un tās kažoka raibumiem ir neregulārāka forma. Raksts veidojas no mazāka izmēra neregulāras formas laukumiem, un tie sedz arī kāju iekšpuses. _2.jpg)
Nigērijas žirafe jeb Rietumāfrikas žirafe' (G. c. peralta) Tā ir endēma Nigērijas dienvidrietumiem.[7] Savvaļā dzīvo mazāk nekā 450 īpatņi,[3][2] un tā ir visretāk sastopamā žirafu pasuga. Šī pasuga ir viena no visgaišākajām žirafēm, tās raibumi ir gaiši dzeltenoranži, un tiem raksturīga daivas forma.[8]Ragi, salīdzinot ar pārējām pasugām, ir visstāvākie, tēviņiem izteikti attīstīts pieres puns jeb "trešais rags".[9] 
Ziemeļu žirafe (Giraffa camelopardalis) ir Āfrikā dzīvojošs pārnadžu (Artiodactyla) kārtas zīdītājs. Tā ir viena no četrām mūsdienās dzīvojošām žirafu ģints (Giraffa) sugām. Savvaļā mājo apmēram 4800 ziemeļu žirafes, no kurām visretāk sastopamā ir Nigērijas žirafe.
Ziemeļu žirafi parasti var novērot atklātā vai krūmu savannā, bet, ja barības resursi ir nabadzīgi, žirafes dodas barības meklējumos dziļākos un biezākos mežos. Žirafes ir ļoti iecienījušas akāciju audzes. Vairāk par žirafes anatomiju un īpatnībām var izlasīt galvenajā rakstā žirafes.
Zirafah (Giraffa camelopardalis) adalah mamalia berkuku genap (even-toed ungulate), yang tertinggi dalam semua spesies daratan. Zirafah jantan mampu mencecah ketinggian sehingga 4.8 hingga 5.5 meter (16 hingga 18 kaki) dengan berat sehingga 900 kilogram (2,000 poun). Zirafah betina biasanya rendah sedikit dan lebih ringan. Dalam keluarga Zirafah, hanya terdapat dua spesies, iaitu Okapi dan Zirafah.
Zirafah merupakan haiwan mamalia yang tempatan di kawasan padang rumput savana kering, tetapi zirafah meragut jauh lebih tinggi berbanding haiwan lain. Diet Zirafah kebanyakannya daun meragut acacia dan aprikot liar, selain pucuk, buah dan tumbuhan yang lain. Kebanyakan pokok seperti acacia telah membangunkan strategi tumbuh tinggi dan mempunyai duri tajam dan panjang bagi mengelakkan dimakan haiwan. Zirafah pula membentuk gabungan ciri-ciri seperti leher yang panjang, lidah, tengkorak, pipi dan bahu yang panjangmembolehkan ia mencapai tinggi dipuncak pokok. Biasanya dahan kecil ditarik masuk kedalam mulut zirafah dengan menggunakan lidahnya yangpanjang dan kemudiannya kepalanya ditarik sementara daunnya disisir melalui giginya yang jarang seperti penggerat.
Ketinggian melampau zirafah bererti untuk minum ia perlu mengangkangkan kakinya, malah melutut. Apabila berdiri, jantungnya terpaksa mengepam tekanan tinggi untuk sampai ke otak. Apabila tunduk, siri injap satu hala bertindak mengawal tekanan dan aliran darah agar tidak merosakkan otak.
Biasanya zirafah memerlukan kawasan ragut sekitar 160 kilometer persegi / 62 batu persegi. Zirafah merupakan haiwan asli di Afrika, Zirafah berkait dengan rusa dan lembu, tetepi diletakkan dalam keluarga berbeza, Giraffidae, yang mempunyai hanya zirafah dan saudara terdekatnya, Okapi.
Terdapat sembilan subspesies Zirafah yang diakui, dibezakan menurut warna dan variasi pola tompok badan dan tempat tinggal:
Sesetengah sumber menggabungkan Zirafah Kordofan dan West African, Nubian dan Rothschild, dan Angolan dan Afrika Selatan, menurut turutan kepada satu subspesies. Empat subspesies lain telah digambarkan, tetapi tidak dipersetujui sepenuhnya: Zirafah Tanjung (Cape Giraffe - G.c. capensis), Zirafah Lado (G.c. cottoni), Zirafah Congo (G.c. congoensis), dan Zirafah Transvaal (G.c. wardi). Sesetengah ahli sains malah mengkelaskan kesemua populasi kecuali Masai kepada satu subspesies.
Antara ciri-ciri zirafah adalah mata dan telinga yang besar, belakangnya yang mencerun curam dari bahu ke bahagian belakang, Kaki seperti galah dengan tapak besar bagi menampung berat zirafah. Ekor halus dengan rambu hitam bagi menghalau lalat. 2-4 tanduk khas yang dikenali sebagai ossicones yang lebih menonjol dikalangan jantan dari betina. Makan , minum dan aktiviti lain berlaku pada pagi dan petang sekitar 12 jam berehat pada malam, mengunyah kud tengahari yang panas. Mengawan dgn jantan utama. Ditentukan dengan menghayun dan dan menggesel leher, malah melaga kepala. Aktiviti ini lebih kepada upacara perlahan dari perlawanan sengit. Ia lebih kerap dikalangan haiwan muda apabila baru tiba. Pemenang merogol kalah.
Zirafah terkenal kerana leher mereka yang panjang yang membenarkan mereka meragut pucuk pokok. Zirafah turut memiliki kaki hadapan yang panjang. Bagaimanapun, kaki hadapan mereka hanya 1/10 lebih panjang berbanding kaki belakang. Struktur tulang pada bahagian tengkuk secara asasnya tidak berbeza berbanding kuda lain. Zirafah mempunyai tujuh vertebrata tengkuk yang dilonjongkan (jumlah yang sama seperti kuda dan manusia). Tulang ini membentuk kudup seperti tanduk yang dikenali sebagai ossicorns dan diselitupi dengan kulit Zirafah sebagaimana bahagian tenggorak yang lain.
Perubahan kepada struktur Zirafah, terutamanya bagi sistem kitaran darah. Jantung Zirafah, yang mampu mencecah sehingga 24 paun (10 kg), pernu menghasilkan hampri seganda berbanding tekanan darah normal bagi mamalia besar untuk mengatasi graviti bagi mengekalkan bekalan darah kepada otak. Pada bahagian atas leher, sistem pengawalan tekanan yang rumit yang dikenali sebagai rete mirabile menghalang aliran darah berlebihan kepada otak apabila Zirafah menundukkan kepalanya untuk minum. Begitu juga, saluran darah pada bahagian bawah kaki berada dalam keadaan tekanan tinggi (kerana berat cecair menekan keatasnya). Pada haiwan lain tekanan sebegitu akan memaksa darah keluar melalui dinding kapilari: Zirafah, sebaliknya, mempunyai sarung kulit tebal pada bahagian kaki bawah yang mengekalkan tekanan tinggi (extravascular) sama seperti baju-g juruterbang.
Zirafah jantan menentukan kesuburan Zirafah betina dengan merasai kencing zirafah betina untuk mengesan estrus dalam proses pelbagai peringkat yang dikenali sebagai tindak balas Flehmen.
Tempoh bunting Zirafah selama 457 hari atau antara 14 hingga 15 bulan yang melahirkan seekor anak dan kadang-kala jarang 2 semasa musim kemarau. Ibu Zirafah beranak secara berdiri dan uri sebenarnya pecah apabila anak zirafah jatuh ketanah. Anak zirafah yang baru lahir mempunyai ketinggian sekitar 1.8 metre. Anak yang baru dilahirkan mempunyai berat 70 kilogram atau 155 paun selama 10-30 hari. Dalam tempoh beberapa jam selepas dilahirkan, anak zirafah mampu berlari dan sukar dibezakan dengan yang telah berusia beberapa minggu; bagaimanapun, untuk dua minggu pertama, is menghabiskan banyak masa berbaring, dikawal oleh ibunya. Walaupun Zirafah dewasa terlalu besar untuk diserang oleh kebanyakan pemangsa, anak zirafah menjadi mangsa kepada singa, harimau bintang, dubuk, dan anjing pemburu Afrika. Ia telah dikemukakan bahawa ciri-ciri bertompok mereka memberikan tahap penyamaran tertentu. Hanya 25 hingga 50 peratus anak Zirafah mencapai dewasa; yang mana mempunyai tempoh hayat antara 20 dan 25 dahun liar dan 28 dalam tahanan.
Gambar dekat kepala zirafah.
Pergaduhan zirafah
Sekawan zirafah di Zoo Negara, Malaysia.
Sekawan zirafah di Zoo Negara, Malaysia.
Seekor zirafah di Zoo Negara, Malaysia.
Seekor zirafah di Zoo Negara, Malaysia.
Zirafah (Giraffa camelopardalis) adalah mamalia berkuku genap (even-toed ungulate), yang tertinggi dalam semua spesies daratan. Zirafah jantan mampu mencecah ketinggian sehingga 4.8 hingga 5.5 meter (16 hingga 18 kaki) dengan berat sehingga 900 kilogram (2,000 poun). Zirafah betina biasanya rendah sedikit dan lebih ringan. Dalam keluarga Zirafah, hanya terdapat dua spesies, iaitu Okapi dan Zirafah.
Zirafah merupakan haiwan mamalia yang tempatan di kawasan padang rumput savana kering, tetapi zirafah meragut jauh lebih tinggi berbanding haiwan lain. Diet Zirafah kebanyakannya daun meragut acacia dan aprikot liar, selain pucuk, buah dan tumbuhan yang lain. Kebanyakan pokok seperti acacia telah membangunkan strategi tumbuh tinggi dan mempunyai duri tajam dan panjang bagi mengelakkan dimakan haiwan. Zirafah pula membentuk gabungan ciri-ciri seperti leher yang panjang, lidah, tengkorak, pipi dan bahu yang panjangmembolehkan ia mencapai tinggi dipuncak pokok. Biasanya dahan kecil ditarik masuk kedalam mulut zirafah dengan menggunakan lidahnya yangpanjang dan kemudiannya kepalanya ditarik sementara daunnya disisir melalui giginya yang jarang seperti penggerat.
Ketinggian melampau zirafah bererti untuk minum ia perlu mengangkangkan kakinya, malah melutut. Apabila berdiri, jantungnya terpaksa mengepam tekanan tinggi untuk sampai ke otak. Apabila tunduk, siri injap satu hala bertindak mengawal tekanan dan aliran darah agar tidak merosakkan otak.
Biasanya zirafah memerlukan kawasan ragut sekitar 160 kilometer persegi / 62 batu persegi. Zirafah merupakan haiwan asli di Afrika, Zirafah berkait dengan rusa dan lembu, tetepi diletakkan dalam keluarga berbeza, Giraffidae, yang mempunyai hanya zirafah dan saudara terdekatnya, Okapi.
De noordelijke giraffe of giraf (Giraffa camelopardalis) is een evenhoevige met een zeer lange nek en lange en slanke poten. Het is het hoogste dier ter wereld: een volwassen giraffe kan een hoogte van rond de vijf meter bereiken. Het jong van een giraffe is al van de geboorte 2 meter. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Cervus camelopardalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
De taxonomie van de giraffen levert een verwarrend beeld. Onder specialisten is geen consensus over de indeling in soorten en ondersoorten. Wilson & Reeder onderscheiden maar één soort G. camelopardalis met zes ondersoorten:[3]
G. c. reticulata, G. c. tippelskirchi en G. c. giraffa worden hier als soorten, respectievelijk de Somalische giraffe, (G. reticulata), masaigiraffe (G. tippelskirchi) en de zuidelijke giraffe (G. giraffa) in aparte artikelen behandeld. De groep van zes ondersoorten als geheel heeft de status kwetsbaar.[4] Binnen de noordelijke groep worden weer ondersoorten onderscheiden waarvan sommige volgens onderzoekers de status van soort hebben. Dit zijn vier noordelijke ondersoorten die de IUCN onderscheidt, naast de Somalische giraffe en de masaigiraffe.
De giraffe leeft van oorsprong in Afrika, op de beboste savanne en andere licht beboste streken van Afrika ten zuiden van de Sahara. Hij heeft een voorkeur voor gebieden met lage of middelhoge struiken en andere houtige planten. De giraffe kan tot op 2000 meter hoogte aangetroffen worden, maar meestal begeeft hij zich op vlak laagland. Vroeger kwam de giraffe veel noordelijker voor, tot aan het Atlasgebergte, maar hier is hij al zo'n zevenduizend jaar geleden uitgestorven, toen het gebied verdroogde en de Sahara ontstond. Gebieden waar giraffen zijn uitgezet zijn voornamelijk wildparken in Afrika.
Noordelijke giraffen komen onder andere voor in de volgende Afrikaanse wildparken:
De nominaat G. c. camelopardalis (Nubische giraffe) komt voor in het noorden en oosten van Afrika, voornamelijk in Ethiopië en Zuid-Soedan. Het is de meest bedreigde ondersoort. In de periode 1979 - 1982 werd het aantal nog op meer dan 20 duizend individuen geschat. Schattingen uit 2015 leverden totaal nog maar 650 dieren.
De ondersoort G. c. antiquorum (kordofangiraffe) komt voor in Noord- en Midden-Afrika in landen als Kameroen, Centraal Afrikaanse Republiek, Tsjaad en het Kongogebied. Ook deze ondersoort neemt in aantal af. Schattingen uit de periode 1975 - 1985 leverden bijna 4000 dieren en in 2016 was dit aantal bijna gehalveerd (-46%).
De ondersoort G. c. rothschildi (rothschildgiraffe) was in de jaren 1960 bijna uitgestorven maar in 2016 bleken er weer meer dieren te zijn, 1671 individuen een toename met 26%.
De ondersoort G. c. peralta (tsjaadgiraffe) trof hetzelfde lot. De soort komt voor in Niger. In de jaren 1990 waren er nog maar 50 over. In 2015 werden er 350 dieren geteld, een toename van 700%.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe noordelijke giraffe of giraf (Giraffa camelopardalis) is een evenhoevige met een zeer lange nek en lange en slanke poten. Het is het hoogste dier ter wereld: een volwassen giraffe kan een hoogte van rond de vijf meter bereiken. Het jong van een giraffe is al van de geboorte 2 meter. De wetenschappelijke naam van de soort werd als Cervus camelopardalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Sjiraffen (Giraffa camelopardalis) er eit afrikansk, partåa klauvdyr som tygg drøv. Det finst berre éin nolevande art, men ein reknar med 8–9 underartar. Sjiraffamilien består av sjiraffar og deira næraste slektning okapien.
Sjiraffar finst berre i Afrika, men der er dei utbreidd over eit ganske stort område. Han lever på savannene sør for Sahara. Sjiraffen er ikkje rekna som truga, men nokre underartar er sjeldne
Sjiraffen er verdas høgaste landdyr. Hannan kan bli 4,8 til 5,5 meter høge og vega opptil 1930 kilo, medan hoene vanlegvis er mindre og lettare.
Til tross for at halsen er ekstra lang, har den sju virvlar, som hos andre pattedyr. Sjiraffane har lange, tynne bein som kan vera over to meter høge. Ryggen skrånar bakover. Skinnet er lyst med flekkar, og dei ulike rasane og underartane kan ha forskjellig mønster.
På grunn av høgda kunne sjiraffana ha fått problem med blodtrykket. Derfor har dei ein spesiell ventil i kroppen. Denne styrer blodtilførselen. På hovudet har dei to eller fire små, avrunda horn.
Sjiraffane har ei lang, tynn tunge med mørk farge. Dyra brukar ho til å ta blad av greiner.
Sjølv om sjiraffar vanlegvis er stille, kan dei både laga gryntelydar og ein slags fløytelydar.
Sjiraffar kan springa fort. Dei er oppmerksame på farar, og kan varsla kvarandre ved hjelp av lydar. Dei kviler gjerne med hovudet mot bakken eller lent bakover mot ryggen, men kan raskt reisa seg opp viss dei vert forstyrra.
Dyra held saman i flokkar som i nokre tilfelle kan bestå av hundre eller fleire dyr. Langt mindre grupper er vanlegare.
Artsnamnet camelopardalis stammar frå det tidlegare romerske namnet på dyret, der det vart skildra som ein mellomting mellom kamel og leopard. Namnet sjiraff er lånt frå arabisk zurafa som igjen truleg kjem frå eit lokalt språk.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Sjiraff Sjiraffen (Giraffa camelopardalis) er eit afrikansk, partåa klauvdyr som tygg drøv. Det finst berre éin nolevande art, men ein reknar med 8–9 underartar. Sjiraffamilien består av sjiraffar og deira næraste slektning okapien.
Sjiraff (Giraffa camelopardalis) er et stort afrikansk klovdyr med lang hals og lange lemmer. I øyeblikket regnes alle sjiraffer til samme art, men moderne forskning har avdekket at kanskje noen (seks) av underartene kan regnes som egne arter.[2] Sjiraffen tilhører slekten Giraffa i underfamilien Giraffinae (Giraffini) og er verdens høyeste dyr. Status ble oppgradert til sårbar på IUCNs rødliste for 2016.[1]
Sjiraffens nærmeste nålevende slektning er okapien, som tilhører slekten Okapia i underfamilien Palaeotraginae (Okapini). Både sjiraffen og okapien tilhører familien sjiraffer (Giraffidae) og er drøvtyggere.
Artsnavnet camelopardalis stammer fra dyrets romerske navn og betyr leopardfarget kamel. Slektsnavnet Giraffa (no: sjiraff) stammer trolig fra enten det tyrkiske zürafa eller det arabiske ordet zirafah (i begge tilfeller kanskje dialekt), jfr. det tyrkiske uttrykket zürafa uzun oldu som betyr sjiraffen var den høyeste og zirafah som betyr den høyeste.
Sjiraffen er endemisk for Afrika. Den er verdens høyeste dyr og særpreges av sin lange hals og sine lange, slanke lemmer.
Hannen kalles okse og kan bli 4,8 til 5,5 meter høy (5,3 m i snitt). Voksne individer veier typisk 1 100 til 1 932 kg. Enkeltindivider kan bli opp mot 5,80 til 6 meter høye, men dette er uvanlig. Hunnen kalles ku og kan bli 3,8 til 4,8 m høy (i snitt 4,3 m.). Voksne individer veier typisk 700 til 1 182 kg. Avkommet kalles kalv og er cirka 180 cm høy ved fødselen og veier omkring 44 til 70 kg.
Kroppen er smal og høyreist. Den enorme høyden gjør sjiraffen i stand til å nå mat i trær som ingen andre planteetere kan nå. Lemmene kan bli over to meter lange og ryggen skråner relativt bratt bakover mot krysset og hoftene fra den meget kraftige nakken. Føttene har klover. Dyra er passgjengere, men når sjiraffen galopperer svinges bakbeina ut og til siden når de krysser med frambeina. Gangarten (passgang) gjør hvert skritt lenger og sparer energi. Sjiraffen kan nå en toppfart på omkring 50 til 60 km/t.
Hodet er langt og smalt. Øynene er store og har øyelokk utstyrt med lange øyevipper. På oversiden av øynene har tydelige rynker i huden. Synet er svært godt og 360° omnidireksjonalt. Sjiraffen har dessuten godt fargesyn. Ørene er relativt store, avlange og spisset mot tuppene, og skråner ut fra hodet.
Både hanner og hunner har to skinndekte, avrundede horn, som vokser rett opp på toppen av skallen. Horna består av forbeinet brusk. Hannenes horn blir etterhvert nakne på tuppene, siden hornene brukes i rituelle kamper dem imellom. Når hannen blir eldre kan han utvikle opptil tre ekstra hornlignende utvekster, hvorav ett midt i pannen ovenfor øynene og to ved ørene på hver side av skallen. Hunnens horn har behårede tupper og er kortere og tynnere enn hannens.
Tungen er nærmest sort, blå, blåsort eller purpurfarget og har rosa base. Den blir omkring 45–50 centimeter lang og er svært fleksibel, følsom og hardfør og kan brukes som et griperedskap når dyret spiser blader og frukt fra kratt og trær med torner, som trær i Akasieslekten (Acacia). Tungens overflatestruktur er fortykket og belagt med tyktflytende spytt som beskytter mot torner og slikt når dyrene spiser.
Man har lenge antatt at tungefargen kan han en preventiv årsak, siden dyrene spiser store deler av dagen og tungen blir eksponert for de ultrafiolette strålene fra sollyset.[3]
Til tross for den lange halsen, som kan måle fra 1,5 til 2,4 m hos voksne individer, har sjiraffen kun syv halsvirvler (vertebrae cervicales), i likhet med andre pattedyr. Hver halsvirvel er imidlertid betydelige større (forlenget) enn hos andre dyr, opp mot 25–26 cm lange. Langs hele nakkekammen vokser det en stri man.
Fysiologiske undersøkelser har vist at sjiraffen ikke har et større såkalt dødt luftrom enn andre pattedyr, altså oksygenfattig eller karbondioksidrik (CO2) utåndingsluft som blir stående i luftkanalen og derfor pustes inn igjen. Luftens gjennomsnittshastighet gjennom luftrøret har blitt beregnet til cirka 180 centimeter per sekund, altså omkring det dobbelte av hva mennesket har. Diameteren på luftrøret er cirka fire centimeter, noe som er bemerkelsesverdig lite om man sammenligner med andre pattedyr. Man tror derfor at diameteren på luftrøret og luftmengden (hastigheten) i hvert åndedrag kan ha stor betydning for problematikken med dødt luftrom.
Halen til en voksen sjiraff er cirka 78 til 100 centimeter lang og ender i en hårtufs. Hårene på tufsen er relativt lange og ti ganger så tykke som menneskehår. Lokale stammefolk har tradisjonelt brukt sjiraffhalen til flere ting, blant annet som fluesmekker, sytråd, strenger til å spenne opp sengbunner, pynt og smykker, som halsbånd, armbånd og øreringer med mer. Den har altså hatt en både praktisk og rituell utnyttelse.[4]
Skinnet er tykt og dekket av kort, tilliggende pelsbehåring med et karakteristisk nett- eller mosaikklignende flekkmønster, som hos hvert individ er like unikt som et fingeravtrykk for mennesket. De forskjellige variantene og underartene har forskjellig karakteristikker i flekkmønsteret. Større avstand mellom flekkene gir et lysere inntrykk av utfargingen, men også pigmenteringen i flekkene varierer. Flekkmønsteret gir dyret god kamuflasje. Det tykke skinnet beskytter dyra mot rifter, når de ferdes i krattskog og tornekratt og lignende.
I senere tid er også blitt kjent at sjiraffens flekkmønster spiller en viss rolle i dyrets regulering av kroppstemperaturen. Like under huden fins det et sofistikert system av store blodkar som forgrenes ut i mindre blodkar rundt hver flekk. Sjiraffen kan sende blod gjennom forgreningen til senter av hver flekk for nedkjøling.[5]
På grunn av høyden kunne sjiraffene lett fått problemer med blodtrykket. Hjertet er imidlertid ikke så stort som man tidligere trodde. For å unngå problemer med blodtrykket har dyra spesielle ventiler i kroppen (halsens blodårer) som styrer blodtilførselen. Hjertet slår dessuten 170 slag i minuttet, og hvert slag er svært kraftig, noe som skyldes svært tykke muskelvegger i venstre hjertekammer, som pumper blodet den lange veien opp til hjernen. For hver 15 cm økning i halslengden øker muskelveggens tykkelse med en halv centimeter. Det skaper et blodtrykk på 280/180 mm Hg, noe som er dobbelt så høyt som hos mennesker. Høyre hjertekammer er betydelig mindre og pumper blodet til lungene. Muskelveggen er til sammenligning kun cirka 1 cm tykk.[6]
Sjiraffen eksisterer utelukkende i Afrika, sør for Sahara. Arten er fragmentert utbredt over et ganske stort område, fra Tsjad i nord til Sør-Afrika, der de trives på savanne, sletteland med skog og krattskog (spesielt akasieskog), og på subtropisk og tropisk sletteland med skog. Sjiraffen unngår den tetteste skogen, der de lett kan bli et bytte for de store rovkattene. Sjiraffer tåler mye sol og er ikke avhengig av skygge i samme grad som andre pattedyr.
Giraffe Conservation Foundation har estimert at det eksisterer færre enn 80 000 sjiraffer i verden, alle varianter og underarter inkludert.[7] Sjiraffen er som art ikke utryddingstruet, men to av underartene er truet og regnes som sjeldne. Dette gjelder vestafrikansk sjiraff, der kun omkring 200 individer overlever (2008)[1], og nubisk sjiraff, der cirka 250 individer overlever (2008)[1]. I tillegg regnes rothschildsjiraffen som truet, men antallet individer som overlever hersker det en viss usikkerhet omkring. Ifølge Giraffe Conservation Foundation er det færre enn 670 individer.
Rundt Nilen forsvant sjiraffene allerede i antikken, og i Marokko og Algerie var de utdødde ved slutten av 700-tallet. I mange andre områder har sjiraffene dødd ut i løpet av 1900-tallet.
Det er beskrevet flere varianter, men det hersker usikkerhet med hensyn til inndelingen av dem. Idag er det vanlig å akseptere ni underarter. Moderne forskning (Brown, 2007) har imidlertid antydet at flere av dem (seks) kan være distinkte arter.[2] Dette gjelder blant annet G. c. peralta og G. c. rothschildi, som per 2012 er de to eneste variantene som aksepteres som distinkte underarter av IUCN.[2][1] En inndeling i seks arter mangler foreløpig internasjonal støtte, men man må påregne endringer i inndelingen. Brown hevder også at de to underartene som fysisk lever nærmest hverandre, G. c. reticulata og G. c. tippelskirchi i Kenya, ble separert i to distinkte populasjoner alt for omkring 0,5 til 1,5 millioner år siden.[2]
Noen forskere har antydet at G. c. rothschildi og G. c. camelopardalis kan være synonyme, men verken morfologiske eller genetiske data støtter denne teorien per dags dato (2012). De blir derfor regnet som separate underarter inntil videre.
En ny inndeling av sjiraffer ble presentert i det renommerte vitenskapelige tidsskriftet Current Biology av Fennessy et al. (2016).[8] Denne studien deler sjiraffene inn i fire monofyletiske klader, som de hevder bør anerkjennes som distinkte arter, med bakgrunn i kriteriet for genetisk isolasjon. To linjene er monotypiske, mens de to andre har underarter.
Kordofansjiraff
G. c. antiquorum
Masaisjiraff
G. c. tippelskirchi
Nubisk sjiraff
G. c. camelopardalis
Rothschildsjiraff
G. c. rothschildi
Somalisk sjiraff
G. c. reticulata
Sørafrikansk sjiraff
G. c. giraffa
Sørlig savannesjiraff
G. c. angolensis
Thornicroftsjiraff
G. c. thornicrofti
Vestafrikansk sjiraff
G. c. peralta
Sjiraffer er ikke-territoriale, sosiale dyr som holder sammen i løse flokker uten en bestemt leder, som i særlige tilfeller kan bestå av femti til hundre dyr eller mer. I dag er imidlertid dette sjelden. Det normale er grupper på maksimum 10-15 dyr, men det dannes ingen kompliserte sosiale strukturer innad i gruppen. Dyras enorme størrelse og antallet i seg selv ser ut til å være artens overlevelsestaktikk. Eldre hanner er gjerne solitære. Dominans blant hanner etableres gjennom såkalt necking, en rituell kamp der hannene slå de enorme halsene mot hverandre. Kampen gir sjelden skader, men det har blitt registrert dyr som både besvimer og dør.
Det er fortsatt uklart om sjiraffer virkelig kan svømme. Fram til våre dager har de fleste ment at de ikke kan det. Tester gjort med realistiske dummyer og avansert datateknologi (utført av paleontologene Darren Naish fra University of Portsmouth i England og Donald Henderson ved Royal Tyrrell Museum of Palaeontology i Drumheller, Alberta i Canada) konkluderer imidlertid med at sjiraffen nok vil både flyte og svømme, om enn med visse stabilitetsproblemer.[9] Fortsatt har imidlertid ingen klart å dokumentere en svømmende sjiraff.
Siden sjiraffer har enorme dimensjoner har de få fiender, men både løver, leoparder, hyener og afrikanske villhunder kan angripe svake individer og kalver. Primærfienden er allikevel løven. Sjiraffen forsvarer seg mot fiender ved å sparke med klovene på de lange frambeina. Kraften i sparket kan lett drepe en løve om det treffer.[10]
Sjiraffen er også utsatt for predasjon fra krokodiller som nilkrokodillen (Crocodylus niloticus) når dyra kommer til at vannhull for å drikke. Også andre rovpattedyr utnytter sjiraffens utsatte posisjon ved vannhullet, derfor går dyra alltid dit i flokk. En av sjiraffene holder vakt, mens de andre drikker. Sjiraffer trenger lite søvn, normalt omkring kun 30 minutter i døgnet. Selv denne korte søvnperioden deles gjerne opp i seks fem-minutters blunder. Når de sover står de oppreist, for å ikke være sårbare. Bare av og til legger de seg ned for å hvile. da kan de av og til legge hodet mot bakken eller lene det bakover og la de hvile mot ryggen.
Sjiraffer er svært oppmerksomme på farer, og kan varsle hverandre ved å utstøte lyder.
Sjiraffen er normalt taus, men den kan lage lyder. Både gryntelyder og en slags fløytelyder. Det er dessuten kjent at sjiraffen, i likhet med mange andre store pattedyr (også okapi), kommuniserer med såkalt infralyd.[11] Kommunikasjon med infralyd gir som kjent større rekkevidde.
Sjiraffen er planteeter og spiser blader og plantedeler. Den bruker mellom 16 og 20 timer i døgnet på å spise opptil 65 kilogram blader og kvister, og da helst blader fra akasietreet. Som drøvtygger tygger de først maten før den blir svelget og gulpet opp igjen gjennom den lange halsen for å bli tygd på nytt. Denne prosessen blir som regel gjentatt flere ganger for hver munnfull. Sjiraffen har fire mager.
Sjiraffer drikker vann hvis det er tilgjengelig, men kan gå uker uten. Den får i seg mye vann fra bladene den spiser og overlever på denne måten. Når sjiraffen drikker må den spre frambeina ut til sidene for å nå vannflaten på drikkekilden. Denne posituren gjør dyret utsatt for predasjon, spesielt fra krokodiller.
Sjiraffen når kjønnsmoden alder når den er 3–4 år gammel, men ville hanner vil normalt ikke formere seg før de er omkring 6–7 år gamle.
Hunnen går drektig i 420–468 dager (14–15 måneder) og føder kalven stående. Kalven er cirka 1,80 meter høy og veier typisk 44–70 kilo (opp mot 100 kilo har blitt registrert) når den blir født. Den dobler nesten størrelsen i løpet av første leveår. De første ukene vokser kalven 3 cm i døgnet, og når den er cirka ett år gammel, har den blitt cirka 3 meter høy.
Allerede et par timer gammel kan kalven løpe rundt, men mesteparten av tiden de første ukene ligger den på bakken og hviler, mens moren passer på den og mater den. Kalven er lett bytte for både løver, leoparder, hyener og afrikanske villhunder. Dette fører til at bare 25–50 % av kalvene når voksen alder. Gjennomsnittlig levealder er mellom 20 og 25 år i vill tilstand, og cirka 28 år i fangenskap.
Sjiraffkalven drikker melk til den er omtrent et år gammel, men den begynner å spise planter allerede etter par uker. Når kalven blir omkring 15–18 måneder gammel forlater den moren, og når hannene blir omkring tre år gamle, danner de sin egen flokk.
Wiktionary: Sjiraff – ordbokoppføring Sjiraff (Giraffa camelopardalis) er et stort afrikansk klovdyr med lang hals og lange lemmer. I øyeblikket regnes alle sjiraffer til samme art, men moderne forskning har avdekket at kanskje noen (seks) av underartene kan regnes som egne arter. Sjiraffen tilhører slekten Giraffa i underfamilien Giraffinae (Giraffini) og er verdens høyeste dyr. Status ble oppgradert til sårbar på IUCNs rødliste for 2016.
Sjiraffens nærmeste nålevende slektning er okapien, som tilhører slekten Okapia i underfamilien Palaeotraginae (Okapini). Både sjiraffen og okapien tilhører familien sjiraffer (Giraffidae) og er drøvtyggere.
Żyrafa północna (Giraffa camelopardalis) – ssak parzystokopytny należący do rodziny żyrafowatych. Do tego gatunku zalicza się 3 podgatunki[1][2]:
Naturalnie zamieszkuje sawanny, krzewy i lasy Afryki Środkowej. Historycznie północne żyrafy zamieszkiwały na terenach dzisiejszych państw: Czad, Algieria, Maroko, Libia i Egipt. Szacuje się, że wyginęły na tych obszarach ok. 600 r.n.e. kiedy gorący i suchy klimat pustyni uniemożliwił dalsze funkcjonowanie. Najnowsze szacunki wykazały populację 3050 północnych żyraf na całym kontynencie. Jest to znaczny spadek populacji od czasu ostatniej oceny. Gatunek ten jest zagrożony wyginięciem szczególnie w podgatunku Afryki Zachodniej[3].
Żyrafa północna (Giraffa camelopardalis) – ssak parzystokopytny należący do rodziny żyrafowatych. Do tego gatunku zalicza się 3 podgatunki:
żyrafę nubijską – duże kasztanowe i prostokątne wzory rozmieszczone nieregularnie na białym lub kremowym tle. Dolne części nóg jaśniejsze i bez wzorów. Zamieszkują wschodni Sudan Południowy, zachodnią Etiopię, północną Ugandę i środkowo-zachodnią Kenię. żyrafę kordofańską – mają blade i nieregularne wzory, dolne części nóg widocznie bielsze i bez wzorów. Zamieszkują południowy Czad, Republikę Środkowoafrykańską, północny Kamerun, północną Demokratyczną Republikę Konga i zachodni Sudan Południowy. żyrafę nigeryjską – zauważalnie jaśniejsza w wyglądzie z prostokątnymi brązującymi łatami, rozdzielonymi grubymi liniami w kolorze kremowym. Dolne partie nóg blade i bez wzorów. Zamieszkują Niger.Girafa este un mamifer si este cea mai înaltă din toate speciile de animale. Masculii pot avea 4,8 - 5,5 m înălțime și o greutate de 900 kg. Numele ei provine din arabă și înseamnă cea mai înaltă dintre toate. Trăiește în savanele din Africa.
Originară din Africa, girafa este înrudită cu familiile: Cervidae și Bovidae, dar aparține altei familii, Giraffidae, care cuprinde doar girafa și ruda ei cea mai apropiată okapi.
În anul 2012, numărul de girafe era estimat la 80.000, la jumătate față de anul 1988[1].
Girafele sunt faimoase datorită gâtului lor extrem de lung (care le permite să ajungă la frunzele cele mai înalte și mai fragede din arbori) și picioarelor anterioare care sunt mai lungi și mai mari decât cele posterioare. Structura osoasă a gâtului nu este diferită de cea a altor mamifere, neavând vertebre în plus, dar fiecare din cele șapte oase este mai lung. În plus are coarne mici acoperite cu piele (ossicoarne), care la naștere sunt cartilaje, devenind oase tari în procesul de maturizare. Cu aceste coarne atacă liderul altor grupuri, adeseori lovind cu ele burta sau țintesc picioarele, girafa căzând. Când girafa cade, durează câteva secunde să se ridice, fiind vulnerabilă.
Există multe modificări specifice ale structurii girafei, care au evoluat aparte comparativ cu a altor mamifere, în special sistemul circulator. Inima girafei trebuie să pompeze o presiune sangvină practic dublă ca a multor alte mamifere mari pentru a putea menține fluxul sanguin normal. În partea superioară a gâtului girafei, există un sistem complex de reglare a presiunii sângelui care previne excesul acestuia când girafa coboară capul să bea.
Vasele sangvine din partea inferioară a picioarelor sunt supuse unei presiuni foarte mari. Girafa are o piele groasă și strânsă pe extremitățile inferioare ale picioarelor, care menține presiunea extravasculară ridicată, semănând ca funcție cu costumul unui pilot de avion supersonic.
Majoritatea sunetelor pe care girafa le emite cu ajutorul plămânilor săi enormi nu pot fi auzite de urechea umană, întrucât girafele comunică între ele cu ajutorul infrasunetelor.
Limba de culoare gri, foarte lungă (circa 41 de cm), îi permite să-și curețe urechile. Are două coarne și o creastă osoasă datorită dezvoltării excesive a oaselor frontale și nazale. Gura este diferită de cea a altor rumegătoare, buza superioară nu este tăiată ca la cămile, are o formă mai ascuțită. Are un sistem care îi permite să deschidă și să închidă fosele nazale în mod voluntar, protejându-le de praf.
Blana este de culoare galbenă, cu pete de culoare mai închise sau mai deschise, petele de pe gât sau picioare sunt mai mici.La bătrânețe, culoarea petelor de pe blana lor se închide, astfel vârsta unei girafe poate fi aproximată cu ușurință.
Girafele trăiesc în grupuri de 20-30 exemplare la tinerețe, la bătrânețe caută singurătatea.
Perioada de gestație la girafă este între 14 și 15 luni; naște un singur pui. Girafa naște în picioare iar sacul embrionar nu se rupe când fătul cade pe sol. Girafele nou născute măsoară 1,8 m. La puține ore după naștere , puiul de girafă poate alerga și nu se deosebește de cel care are o săptămână. Oricum în primele două săptămâni stau mai mult așezate și păzite de mama lor. Girafele adulte sunt prea mari pentru majoritatea carnivorilor, dar exemplarele mai tinere pot fi atacate de majoritatea carnivorilor : lei, leoparzi, hiene și câini sălbatici. Puiul devine independent după 18 luni. Doar 21-49% dintre ei vor ajunge adulți, având o medie de viață de 20 și 25 ani.
Regimul alimentar al girafei este în acord cu fizicul; mănâncă frunzele arborilor folosind limba. Cele care trăiesc în sudul Africii preferă ramurile și frunzele care au spini. Când mănâncă alimente proaspete și suculente pot sta mult timp fără apă, dar în epoca de secetă parcurg mai mulți kilometri pentru a bea apă din lacuri sau bălți. Alimentul favorit al girafei este Acacia, o specie de arbore care crește în savana, este un animal care alege mult mâncarea când poate să aleagă. Dar dacă nevoia o cere ,nu are probleme în a se adapta la alte alimente. De asemenea consumă alte specii de arbori și iarbă. Pentru a bea sau a mânca iarbă , girafa trebuie să se aplece și se așează într-o poziție vulnerabilă.
Limba girafei cât și aparatul digestiv sunt adaptate să digere vegetale cu spini, pe care le digeră fără nici un fel de probleme. Girafele petrec 16-20 ore pe zi alimentându-se și dacă au pui, o pot face și în perioada cea mai călduroasă din zi când animalele de pradă sunt inactive. Pot ajunge să mănânce și 65 kg de vegetale. Girafa la fel ca vaca, este un animal rumegător, are 4 stomacuri și digestia este asemănătoare celorlalte rumegătoare (digestia are nevoie de mult timp).
Girafa este un mamifer si este cea mai înaltă din toate speciile de animale. Masculii pot avea 4,8 - 5,5 m înălțime și o greutate de 900 kg. Numele ei provine din arabă și înseamnă cea mai înaltă dintre toate. Trăiește în savanele din Africa.
Originară din Africa, girafa este înrudită cu familiile: Cervidae și Bovidae, dar aparține altei familii, Giraffidae, care cuprinde doar girafa și ruda ei cea mai apropiată okapi.
În anul 2012, numărul de girafe era estimat la 80.000, la jumătate față de anul 1988.
Girafele sunt faimoase datorită gâtului lor extrem de lung (care le permite să ajungă la frunzele cele mai înalte și mai fragede din arbori) și picioarelor anterioare care sunt mai lungi și mai mari decât cele posterioare. Structura osoasă a gâtului nu este diferită de cea a altor mamifere, neavând vertebre în plus, dar fiecare din cele șapte oase este mai lung. În plus are coarne mici acoperite cu piele (ossicoarne), care la naștere sunt cartilaje, devenind oase tari în procesul de maturizare. Cu aceste coarne atacă liderul altor grupuri, adeseori lovind cu ele burta sau țintesc picioarele, girafa căzând. Când girafa cade, durează câteva secunde să se ridice, fiind vulnerabilă.
Există multe modificări specifice ale structurii girafei, care au evoluat aparte comparativ cu a altor mamifere, în special sistemul circulator. Inima girafei trebuie să pompeze o presiune sangvină practic dublă ca a multor alte mamifere mari pentru a putea menține fluxul sanguin normal. În partea superioară a gâtului girafei, există un sistem complex de reglare a presiunii sângelui care previne excesul acestuia când girafa coboară capul să bea.
Vasele sangvine din partea inferioară a picioarelor sunt supuse unei presiuni foarte mari. Girafa are o piele groasă și strânsă pe extremitățile inferioare ale picioarelor, care menține presiunea extravasculară ridicată, semănând ca funcție cu costumul unui pilot de avion supersonic.
Majoritatea sunetelor pe care girafa le emite cu ajutorul plămânilor săi enormi nu pot fi auzite de urechea umană, întrucât girafele comunică între ele cu ajutorul infrasunetelor.
Limba de culoare gri, foarte lungă (circa 41 de cm), îi permite să-și curețe urechile. Are două coarne și o creastă osoasă datorită dezvoltării excesive a oaselor frontale și nazale. Gura este diferită de cea a altor rumegătoare, buza superioară nu este tăiată ca la cămile, are o formă mai ascuțită. Are un sistem care îi permite să deschidă și să închidă fosele nazale în mod voluntar, protejându-le de praf.
Blana este de culoare galbenă, cu pete de culoare mai închise sau mai deschise, petele de pe gât sau picioare sunt mai mici.La bătrânețe, culoarea petelor de pe blana lor se închide, astfel vârsta unei girafe poate fi aproximată cu ușurință.
Girafele trăiesc în grupuri de 20-30 exemplare la tinerețe, la bătrânețe caută singurătatea.
Žirafa núbijská[2][3] alebo žirafa škvrnitá[4] (lat. Giraffa camelopardalis, z arab. زرافة – zaráfa ) je párnokopytník patriaci do rodu žirafa žijúci v savanách severnej Afriky v počte 4800[3] jedincov.
Žirafa je najvyššia zo všetkých suchozemských živočíšnych druhov. Má charakteristický predĺžený krk a nohy. Samce dosahujú výšku 4,8 až 6 metrov a hmotnosť 900 kg. Samice sú obyčajne trošku menšie a ľahšie. Medzi významné anatomické znaky patria veľké oči a uši, dlhé nohy s veľkými chodidlami a tenkým chvostom. Na hlave má žirafa dva až štyri rožky (osikony), ktoré sú väčšie u samcov než u samíc.
Žirafy môžu žiť aj samostatne, často sa však zoskupujú do čried.
Prirodzenými nepriateľmi žiráf sú levy, leopardy a hyeny. Žirafy však proti nim nie sú úplne bezmocné, jedným mohutným kopom sú schopné na mieste zabiť aj leva.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Žirafa núbijská
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Žirafa núbijská
Žirafa núbijská alebo žirafa škvrnitá (lat. Giraffa camelopardalis, z arab. زرافة – zaráfa ) je párnokopytník patriaci do rodu žirafa žijúci v savanách severnej Afriky v počte 4800 jedincov.
Žiráfa (znanstveno ime Giraffa camelopardalis) je afriški sodoprsti kopitar in najvišja med vsemi kopenskimi živalskimi vrstami. Samci lahko dosežejo višino od 4,8 do 5,5 metra in tehtajo do 1360 kilogramov.[2] Samice so nekoliko manjše in tudi tehtajo manj.
Življenjsko okolje je Afrika, razen puščav ter pragozda. Živijo v bližini akacijevih gozdov. Z akacij smukajo sočno listje. Odrasla žival lahko zraste do 6 m višine in teže 2000 kg. Je tudi hitra, saj lahko doseže hitrost do 50 km/h.
Žirafe so poznali že stari Grki in Rimljani. Po propadu rimskega imperija so na žirafe pozabili, tako da so bile še na začetku 19. stoletja v Evropi praktično neznane.
Žiráfa (znanstveno ime Giraffa camelopardalis) je afriški sodoprsti kopitar in najvišja med vsemi kopenskimi živalskimi vrstami. Samci lahko dosežejo višino od 4,8 do 5,5 metra in tehtajo do 1360 kilogramov. Samice so nekoliko manjše in tudi tehtajo manj.
Življenjsko okolje je Afrika, razen puščav ter pragozda. Živijo v bližini akacijevih gozdov. Z akacij smukajo sočno listje. Odrasla žival lahko zraste do 6 m višine in teže 2000 kg. Je tudi hitra, saj lahko doseže hitrost do 50 km/h.
Žirafe so poznali že stari Grki in Rimljani. Po propadu rimskega imperija so na žirafe pozabili, tako da so bile še na začetku 19. stoletja v Evropi praktično neznane.
Giraff (Giraffa camelopardalis) är ett afrikanskt däggdjur som kan bli över fem meter högt och är därmed det högsta nutida landlevande djuret i världen.[2] Den livnär sig på att beta löv från träd och buskar. Giraffen ingår i däggdjursgruppen idisslare, som i sig är del av ordningen partåiga hovdjur. På grund av en kraftig minskning av giraffpopulationen med upp till 40% de senaste 30 åren kategoriserade IUCN år 2016 arten som sårbar (VU).
Mankhöjden för båda kön varierar mellan 2,4 och 3,7 meter.[2][3] Därtill kommer en upp till 2,4 meter lång hals.[4] Hanar når en genomsnittlig höjd på 5,3 meter och väger mellan 1 100 och 1 900 kg.[2] Den största höjden för en individ som var känd 1999 var 5,88 meter.[2] Honorna är cirka 4,3 meter höga och med en vikt på 700 till 1 200 kg lite lättare.[4] Vid födseln är giraffkalvarna omkring 180 centimeter höga och väger 45–70 kilo.[4] Giraffen har, som nästan alla andra däggdjur, undantaget manater och sengångare, sju halskotor. Hos giraffen är dock dessa mycket förlängda. För att kunna pumpa blod till och från hjärnan genom den långa halsen har giraffen ett mycket kraftigt hjärta. Det kan pumpa upp till 60 liter blod genom kroppen per minut, väger cirka 12 kilogram och skapar ett blodtryck upp till tre gånger högre än hos människan.[5] Giraffens blåsvarta tunga är lång och muskulös, kan bli 45 centimeter lång och används för att gripa föremål.[6] Med tungan kan den till exempel nå blad utan att skadas alltför mycket av grenarnas taggar.
Giraffer går antingen långsamma i passgång[7] eller i ett slags galopp för höga hastigheter. Vid galoppen flyttar de båda bakben förbi frambenen innan de senare flyttas framåt.[8] Arten kan nå en mycket hög hastighet och är på korta distanser snabbare än en tävlingshäst. På långa sträckor når den runt 15 km/h, och den högsta uppmätta hastigheten på kort distans registrerades till 56 km/h.[6] Giraffen har däremot svårt att gå på våtmark. De undviker därför dessa områden och har ingen möjlighet att ta sig över floder.
Giraffen har mörka fläckar på den ljusbruna pälsen. Beroende på underart varierar form och färg hos dessa fläckar. Djurets undersida är ljus och bär inga fläckar. På huvudet hos bägge könen sitter två tappformiga horn som består av hudtäckta ben och som är cirka 13 cm långa.[4] I sällsynta fall växer ytterligare ett hornpar bakom dessa horn. Några giraffer har en knöl mellan ögonen som är uppbyggd på samma sätt som hornen. Äldre hannar kan lagra kalcium i de främre benplattorna av skallen som ger ytterligare skydd mot sår när de strider mot andra hannar.[4]
Underarten G. c. rothschildi har stora mörkt bruna, ojämna eller fyrkantiga fläckar med otydliga, krämfärgade linjer. Fläckarna hos G. c. tippelskirchi är små, mörka och nästan stjärnformiga. Fläckarna hos G. c. reticulata är unika i så mån att de är mörka och mångkantiga och åtskilda av smala vita band, så att djuret ser ut att vara täckt av ett nät. G. c. tippelskirchi har mörkbruna, taggiga stänk som liknar vinblad. G. c. reticulata känns igen på de stora fläckarna med flera hörn omgivna av ett nät med vita linjer. Också inom förmodat samma underart förekommer ibland olika teckning, vilket kan göra det svårt att föra en individ till en viss underart enbart på grund av utseendet.
Giraffen förekommer på afrikanska savanner söder om Sahara. Ibland vistas den i öppna skogar.[4] I andra områden blev djuret tidigt utrotat. Bestånden anses idag inte hotade men några underarter är ganska sällsynta. I Nildalen försvann girafferna redan i antiken och i Marockos och Algeriets kustområden fanns vid slutet av 700-talet inga giraffer kvar. I många andra områden har girafferna försvunnit under 1900-talet.
Enligt flera auktoriteter skiljs mellan upp nio underarter som har olika färg och mönster på pälsen och lever i skilda områden.[1][9][10][11] Dessa är:
Ursprungligen kategoriserades flera av dessa taxon som egna arter men idag är det klart att de alla tillhör samma art. Inom vetenskapen råder dock fortfarande oenighet kring avgränsningen mellan de olika underarterna.
Förutom de nu levande underarterna fanns andra som utrotades redan under antiken. På egyptiska avbildningar har man hittat giraffer som var enfärgade, och det har därför spekulerats att det fanns en ofläckad underart där.
Med hjälp av sin långa hals kan giraffen beta löv bland akacior, Combretum och många andra träd eller buskar.[4] En vuxen giraff äter ungefär 30 kilo bladmassa varje dag under 16 till 20 av dygnets timmar. I sällsynta fall äter de upp till 134 kg per dag.[4] Giraffens vätskebehov täcks huvudsakligen av födan, och de behöver därför inte dricka på flera veckor. Om de passerar en vattenkälla dricker de varannan eller var tredje dag.[4] När de dricker måste de sätta benen brett isär så att de kan sänka ned huvudet. Under svåra omständigheter hämtar de även föda från marken på liknande sätt.
Giraffer lever i regel i mindre flockar, med ofta ganska stora avstånd mellan medlemmarna. Flockens sammansättning ändras ständig och den vistas vanligen i ett 5 till 650 km² stort territorium. Reviret överlappar med territoriet av andra flockar och försvaras inte.[4] De kommunicerar ofta i ett för människor ohörbart frekvensavsnitt som ligger runt eller under 20 Hertz, den så kallade infraljudzonen.[16] Deras sociala beteende skiljer sig mellan könen. Honor söker sig till flockar med 4 till 32 individer som består av djur av olika åldrar. Unga hannar bildar små grupper, men lever ensamma då de blivit könsmogna. Hannar av alla åldrar strider mot varandra och under parningstiden blir fejden intensivare. De står då bredvid varandra och stöter halsarna mot varandra. Striderna kan ibland bli så häftiga att djur förlorar medvetandet.[4]
Honor kan para sig hela året men oftast infaller parningstiden under regnperioden. Dräktigheten varar i 14 till 15 månader.[4] När en giraffhona ska föda, går hon vanligen till samma plats som hon själv föddes.[17] Giraffen får sin första unge vanligen under fjärde levnadsåret[4] och föder sedan i normalfall vartannat år. Oftast föds en enda unge per kull. Under födelsen står honan så att ungdjuret faller till marken från två meters höjd.[4] Efter cirka 20 minuter kan ungen stå, och följer sedan modern i ungefär 22 månader.[4] Modern återansluter sig till sin flock, tillsammans med sin kalv, tidigast 2 till 3 veckor efter födelsen. Digivningen avslutas oftast vid slutet av första levnadsåret.[4] Ungarna blir könsmogna vid fyra års ålder och når full storlek efter sex år. Den första lyckade parningen sker för hannar vanligen sju år efter födelsen.[4]
I naturen blir giraffer 25 år gamla ifall de lyckas undvika attacker av lejon eller i sällsynta fall av leoparder, vildhundar och krokodiler. Till exempel dödades i Kruger nationalpark ungefär 675 giraffer av större predatorer under loppet av 25 år (före 1969) och i 99,7% av tillfällen fälldes giraffen av lejon.[10] Bara 25 till 50 procent av ungdjuren lever till könsmogen ålder. I fångenskap kan giraffer bli 35 år gamla. De försvarar sig mot rovdjur med slag av sin främre hov. Därför händer det sällan att vuxna djur blir angripna av fiender.
Savannens andra hovdjur som zebror och gnuer håller sig ofta nära giraffer då giraffen från sin utpost upptäcker faror tidigare.[4]
Giraffen jagades ibland av ursprungsbefolkningar med fällor och repslingor för köttets och vissa kroppsdelars skull.[2] I Afrikas centrala delar blev giraffer huvudsakligen offer för fällor. Senorna användes som bågsträngar eller till strängade musikinstrument.[4] Köttet är segt men ätbart.
De jaktmetoder som användes av ursprungsbefolkningar utgjorde ingen fara för beståndet. Efter ankomsten av vita jägare jagades giraffer för nöjes skull. Storviltjägare gjorde sig berömda med antalet dödade giraffer och djuret blev snabbt mer sällsynt. Efter att jakten på många håll reglerats återhämtade sig beståndet, exempelvis i Östafrika, och Serengeti nationalpark. En översyn av populationen av IUCN från 2016 visar dock en kraftig minskning med upp till 40% de senaste 30 åren. Till de största hoten räknas habitatförluster, inbördeskrig och andra oroligheter, och tjuvjakt. På grund av detta bedöms den globala populationen av giraff vara hotad och IUCN den därför som sårbar (VU),[1] Utöver detta är några av underarterna extra utrotningshotade, särskilt tre, exempelvis förekommer underarten G. c. angolensis inte längre i landet som gav den dess namn, Angola.[1]
Romarna, som tidigt i historien började jaga giraff, kallades den camelopardalis för att dess utseende påminner om både kamel och leopard.[18] Beteckningen ingick senare i det vetenskapliga namnet. Namnet giraff härstammar från arabiskans zarāfa (زرافة) som i sin tur troligen kommer från något afrikanskt språk.[19]
Giraffens päls var hos många afrikanska folkslag en statussymbol. Giraffens svans användes hos vissa grupper som flugsmälla eller talisman och svansens hår nyttjades som sytråd.[4] Hos sanfolket i södra Afrika utför medicinmannen speciella danser som är uppkallade efter olika djur, giraffdansen ska bota huvudvärk.[20]
Den på norra halvklotet förekommande stjärnbilden Giraffen är en sentida symbol och har ingen västeuropeisk mytologisk bakgrund.
Wikimedia Commons har media som rör Giraff.
Giraff (Giraffa camelopardalis) är ett afrikanskt däggdjur som kan bli över fem meter högt och är därmed det högsta nutida landlevande djuret i världen. Den livnär sig på att beta löv från träd och buskar. Giraffen ingår i däggdjursgruppen idisslare, som i sig är del av ordningen partåiga hovdjur. På grund av en kraftig minskning av giraffpopulationen med upp till 40% de senaste 30 åren kategoriserade IUCN år 2016 arten som sårbar (VU).
Zürafa (Giraffa camelopardalis), soyu tükenmemiş canlılar arasında karada yaşayan en uzun ve gevişgetirenler arasında da en büyük; Afrika’da yaşayan çift toynaklı memelidir. Bilimsel tür adı deveye benzer şekline ve leoparda benzeyen beneklerine ithafen verilmiştir. Ana ayırtedici özelikleri oldukça uzun boynu ve bacakları, tüylü deriyle kaplı boynuzları ve beyaz-krem bir ten üstünde siyah ve kahverengi arasında değişen benekleridir. En yakın yaşayan akrabası okapi ile birlikte zürafagiller (Giraffidae) familyasında sınıflandırılır ve derileri ile beneklerinin renk ve şekillerinden ayırtedilen dokuz alt türü vardır.
Zürafalar Afrika'da kuzeyde Çad ile güneyde Güney Afrika; batıda Nijer ile doğuda Somali arasındaki bölgede yaşarlar. Güney Afrika ve Kuzey Afrika en çok bulundukları bölgelerdir. Genelde savanlarda otlaklarda ve açık ormanlarda yaşamlarını sürdürürler. Ana besin kaynakları, diğer memelilerin erişemeyeceği yüksekliklerde yedikleri Akasya ağacının yapraklarıdır. Zürafalar aslanlar tarafından avlanırlar, ayrıca yavru zürafalar da leoparlara, benekli sırtlanlara ve Afrika yaban köpeklerine yem olurlar. Zürafalar toplu olarak yaşayan hayvanlardır ve büyük sürüler oluştururlar. Erkekler boyunlarını kullanarak yaptıkları dövüşler yoluyla sosyal hiyerarşiyi sağlarlar. Baskın erkekler dişilerle çiftleşmeye hak kazanırlar. Yavrulara bakımdan yalnızca dişiler sorumludur.
Zürafalar, tuhaf görünüşleri nedeniyle hem eski hem de modern birçok kültürün ilgisini çekmiş, çok sayıda resim, kitap ve çizgiromana konu olmuştur. Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından asgari endişe altındaki türler arasında sınıflandırılmış olsa da eski dağılım bölgesine yerel olarak bazı yerlerde soyu tükenmiş ve üç alt türü de tehlikedeki türler listesinde yer almaktadır. Yine de zürafalara çok sayıda ulusal parklarda ve av alanlarında sıklıkla rastlanmaktadır.
Türün bilimsel ismi olan camelopardalis Roma İmparatorluğu'ndan gelmektedir. Bu isim deve ve leopar özelliklerinden gelmektedir. Camelopard ilk olarak, İngilizce sözcük olarak 14'üncü yüzyılda gözükmüştür ve 19. yüzyılda resmi olarak kullanılmıştır. Birkaç Avrupa dilinde bu şekil kayıtlara geçmiştir. Arapçada ise الزرافة olarak yazılır ve zurapha olarak okunur, anlamı "Topluluk" (Hayvanlarda) veya sadece uzundur. İtalyanca'da ise giraffa olarak geçmektedir.
Zürafa Gevişgetirenler alt takımında sınıflandırılmaktadır. Gevişgetirenlerden çok sayıda tür Orta Asya, Güneydoğu Asya ve Kuzey Amerika'da Eosen döneminin ortalarından kalma fosillerle tanımlanmıştır. Bu dönemdeki ekolojik koşullar bu türlerin hızlı dağılımını kolaylaştırmış olabilir. Zürafa, okapi ile birlikte Giraffidae familyasının yaşayan son iki bireyidir. Bu familyada 10'dan fazla fosille tanımlanan soyu tükenmiş cins bulunmaktadır. Bilinen en yakın akrabaları Climacoceratidae familyasına ait soyu tükenmiş geyik benzeri hayvanlardır. Yaşayan tek üyesi Amerika antilobu olan Antilocapridae familyası ile birlikte diğer iki damilya Giraffoidea üst familyasında sınıflandırılır. Bu hayvanların, aynı zamanda geyiğin de atası olan soyu tükenmiş Palaeomerycidae familyasından evrimleşmiş olmaları büyük ihtimaldir.[1]
Boynun uzaması zürafa soyunda erken dönemlerde başlamış olarak görünmektedir. Zürafalar ve eski ataları arasında yapılan karşılaştırmalarda ilk olarak kafatasına yakın olan omurların uzadığı sonraları uzamanın daha aşağıdaki omurlarda olduğu görülmektedir.[2] Zürafa benzeri hayvanlardan biri çeşitli araştırmalara göre 25 ila 20 milyon yıl, 17 ila 15 milyon yıl ya da 18 ila 14,3 milyon yıl önce yaşadığı zannedilen ve kalıntıları Libya'da bulunan Canthumeryx cinsidir. Bu orta boyutlu hayvan ince ve antilop benzeri bir yapıya sahiptir. Hint altkıtasında 15 milyon yıl önce ortaya çıkan Giraffokeryx cinsi okapi ya da küçük bir zürafaya benzer, boynu uzamış ve zürafalarda görülen boynuzlara sahiptir.[1] Giraffokeryx, daha büyük boyutlu Sivatherium ve Bramatherium cinsi zürafa benzeri hayvanlarla aynı klâd içinde yer almış olabilir.[2]
Palaeotragus, Shansitherium ve Samotherium gibi zürafa benzeri hayvanlar yaklaşık 14 milyon yıl önce ortaya çıkmış ve Afrika ile Avrasya boyunca yaşamışlardır. Bu hayvanların kafatasları daha geniş, boyunları daha uzun, kafatasındaki sinüs boşlukları küçük ve boynuzları belli belirsizdir.[1][2] Paleotragus okapiye benzer ve atası olabilir.[1] Bazı biliminsanlarına göre ise okapi soyu daha öneleri, Giraffokeryx cinsinden önce ayrılmıştır.[2] Boyun omurları boy ve yapı olarak okapi ile modern zürafanın arasında olan Samotherium özellikle ara geçiş dönemi fosili olarak önemlidir.[3] İlk olarak Avrupa'nın güneydoğusunda ortaya çıkan ve 9 ila 7 milyon yıl önce yaşamış olan Bohlinia cinsi muhtemelen zürafanın doğrudan atasıdır. Uzun boynu ve bacakları olan ve benzer diş ile boynuz yapısına sahip Bohlinia cinsi modern zürafalara çok benzemektedir.[1]
İklim değişikliği nedeniyle Bohlinia Çin'e ve Hindistan'ın kuzeyine girmiştir. Burada Giraffa cinsi evrimleşmiş ve yaklaşık 7 milyon yıl önce Afrika'ya girmiştir. Sonraki iklim değişiklikleri Asya zürafalarının soyunun tükenmesine neden olurken Afrika'da bulunanlar yaşamaya devam etmiş ve yeni türlere ayrılmıştır. G. camelopardalis yaklaşık 1 milyon yıl önce Buzul Çağı sırasında Afrika'nın doğusunda ortaya çıkmıştır.[1] Bazı biyologlar modern zürafanın G. jumae türünden geldiğini önerirken;[4] diğerleri G. gracilis türünün daha muhtemel doğrudan ata olduğunu savunmaktadır.[1] G. jumae daha büyük boyutlu ve hantal bir yapıya sahipken G. gracilis daha küçük boyutlu ve daha zariftir. Zürafaların evrimindeki ana itici gücün yaklaşık 8 milyon yıl önce başlayan yoğun ormanlardan daha açık habitatlara geçişin olduğuna inanılmaktadır.[1] Bazı araştırmacılar bu yeni habitat değişikliği ile birlikte akasya türleri de dahil olmak üzere farklı besinlerin zürafanın atalarının yeni toksinlere maruz kalmasıyla birlikte daha hızlı mutasyona ve hızlı bir evrimleşmeye girdiği varsayımını öne sürmüşlerdir.[5] Modern zürafalarda görülen farklı deri desenlerinin ortaya çıkışı da bu habitat değişiklikleri ile çakışması mümkündür. Asya zürafalarının daha çok okapi benzeri renk ve desenlere sahip olduğu varsayılmaktadır.[1]
Zürafanın dokuz alt türü tanınmaktadır.
Zürafa alt türleri Alt tür Tanım Resim G. c. camelopardalis[6] Güney Sudan'ın doğusu ile Etiyopya'nın güneybatısında bulunur.[7] Çoğunlukla keskin hatlı beyaz öizgilerle çevrili kestane rengi beneklere sahiptir ama alt kısımlarında benek yoktur. Orta hörgüç özellikle erkeklerde belirgindir.[8]:51 Doğal yaşam alanlarında 250'den az sayıda kaldığı tahnin edilse de bu rakam kesin değildir.[7] Nadiren esaret altında bulunur; Birleşik Arap Emirlikleri'nde El Ayn Hayvanat Bahçesi'nde bir grup bulunmaktadır.[9] In 2003, this group numbered 14.[10]
G. c. reticulata,[6] Kenya'nın kuzeydoğusu, Etiyopya'nın güneyi ve Somali'de yaşar.[7] Keskin kenarlı kızıl kahverengi poligonal benekleri ince beyaz çizgilerle ayrılmıştır. Benekler ayağın orta ekleminin altında bulunur da bulunmayabilir de. Erkeklerde orta hörgüç bulunur.[8]:53 Doğal yaşam ortamında 5.000 cıvarında kaldığı tahmin edilmektedir.[7] Hayvanat bahçelerinde de 450'den fazla sayıda bulunduğu bilinmektedir.[11] 
G. c. angolensis Namibya'nın kuzeyi, Zambiya'nın güneybatısı, Botsvana ve Zimbabve'nin batısında yaşarlar. 2009 yılında yapılan bir genetik araştırma Namib Çölü'nün kuzeyinde yaşayan popülasyon ile Etosha Ulusal Parkı'nda yaşayan popülasyonun ayrı alt türler olduğunu önermektedir.[12] Bu alt türün benekleri, kenarları kertikli ve açılı olarak uzanan büyük kahverengi beneklerdir. Benekler bacaklar boyunca mevcuttur ancak yüzde benek bulunmaz. Boyun ve kıç benekleri daha küçük olur. Ayrıca kulak civarında beyaz leke vardır.[8]:51 Doğal yaşam ortamında 20.000 civarında olduğu tahmin edilmektedir.[7] Hayvanat bahçelerinde 20 cıvarında zürafa bulunur.[11] 
G. c. antiquorum Çad'ın güneyi, Orta Afrika Cumhuriyeti, Kamerun'un kuzeyi ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti'nin kuzeydoğusunda yaşarlar. Kamerun popülasyonu daha önceleri yanlış olarak G. c. peralta alt türüne dahil sayılmaktaydı.[13] G. c. camelopardalis ile kıyaslandığında daha küçük ve düzensiz beneklere sahiptir. Ayakların orta ekleminin altında ve bacakların iç kısmında da beneklere rastlanır. Erkeklerde orta hörgüç bulunur.[8]:51–52 Doğal yaşam ortamlarında 3.000 cıvarında oldukları sanılmaktadır.[7] Hayvanat bahçelerinde bu alt tür ile G. c. peralta alt türü karıştırılmaktadır. 2007 yılında Avrupa'daki hayvanat bahçelerinde G. c. peralta alt türüne ait olduğu sanılan zürafaların aslında G. c. antiquorum alt türünden olduğu ortaya çıkarılmıştır.[13] Hayvanat bahçelerinde 65 kadar oldukları bilinmektedir.[11] Daha önceden tanınan G. c. congoesis alt türü artık bu alt türün içinde yer almaktadır. _2.jpg)
G. c. tippelskirchi Kenya'nın ortası ile güneyi ve Tanzanya'da yaşarlar.[7] Toynaklara kadar uzanan, düzensiz, zikzaklı yıldız şeklinde benekleri vardır. Erkeklerde genellikle orta hörgüç bulunur.[8]:54[14] Doğal yaşam ortamında 40.000 cıvarında olduğu düşünülmektedir.[7] Yaklaşık 100 kadarı hayvanat bahçelerinde bulunur.[11] 
G. c. rothschildi,[6] Uganda ile Kenya'nın azı bölgelerinde yaşarlar.[15] Güney Sudan'da yaşayaıp yaşamadığı kesin değildir.[16] Benekleri büyük, keskin kenarlı belirgin koyu renklidir. Koyu renkli beneklerin içinde daha soluk çizgiler bulunabilir. Ayakların orta ekleminin altında benekler nadiren görülür ve toynaklara kadar inmez. Beş adet boynuza sahip oldukları görülebilir.[8]:53 Doğal yaşam ortamlarında 700'den az olduğuna inanılmaktadır.[7] Hayvanat bahçelerinde 450'den fazlası tutulmaktadır.[11] 
G. c. giraffa Güney Afrika'nın kuzeyinde, Botsvana'nın güneyinde, Zimbabwe'nin güneyinde ve Mozambik'in güneybatısında yaşarlar.[7] Koyu renkli ve görece yuvarlak benekleri vardır. Benekler bacaklara kadar küçülerek uzanır. Erkeklerin orta hörgücü çok belirgin değildir.[8]:52 Doğal yaşam ortamlarında en fazla 12.000 cıvarında olduğu tahmin edilmektedir.[7] Hayvanat bahçelerinde 45 kadarı bulunmaktadır.[11] 
G. c. thornicrofti,[6] Zambiya'nın doğusunda Luanga Vadisi'nde yaşarlar.[7] Benekler çentikli ve bazen de yıldız şeklindedir. Ayaklar boyunca bazne görülür bazen de görülmez. Erkeklerin hörgücü çok gelişmemiştir.[8]:54 Doğal yaşam ortamında 1.500'den fazla sayıda değildir[7] Hayvanat bahçelerinde bulunmamaktadır.[11] 
G. c. peralta,[6] Nijer'in güneybatısına endemiktir.[15] Tüyleri diğer alt türlerden daha açık renklidir.[17]:322 Ayakların orta ekleminin altına kadar inen yuvarlak şekilli kırmızı benekleri vardır. Boynuzları diğer alt türlere göre daha belirgindir ve erkeklerin hörgüçleri daha gelişmiştir.[8]:52–53 Doğal yaşam alanlarında 220'den daha az bulunur ve en tehlike altındaki zürafa alt türüdür.[7] Kamerun'da bulunan zürafaların bu alt türden olduğu sanılsa da aslında G. c. antiquorum alt türünden olduğu ortaya çıkarılmıştır.[13] Bu hata nedeniyle hayvanat bahçelerinde de yanlış olarak adlandırılmışlardır ve 2007 yılında Avrupa'daki hayvanat bahçelerinde bulunan G. c. peralta alt türü zürafaların tamamının aslındaG. c. antiquorum alt türünden olduğu anlaşılmıştır.[13] 
Erkeklerinin boyu 4.4 ve 5.5 metre olup 1.5 ton ağırlığındadır. Bugüne kadar kayıt edilmiş en uzun zürafa 5.92 m. olup 2 ton ağırlığındadır. Dilleri boynuzumsu yapıya sahiptir. Dişileri ise 4.0 ve 5.0 metre civarı yüksekliğe sahiptir ve erkeklere göre daha hafiftir. Dişiler genellikle erkeklerine göre hafif ve daha kısa olurlar. Her iki cinsin de boynuzları vardır, dişilerin boynuzu daha kısadır. Boynuzları kemikleşmiş kıkırdaktan oluşmuştur. Erkekler yaşlandıkça kafasındaki boynuzları da kalsiyumun etkisiyle gelişir.
Zürafaların ses telleri olmadığı bilinmesinin aksine zayıf bir ses teli yapısına sahiptirler. 35–40 cm uzunluğunda siyah bir dile sahiptirler. Boyunlarının uzun olması bakımından kafa kısmınada kan gitmesi için çok büyük kalplere sahiplerdir. Bu büyük hayvanlar günlerinin ortalama 1 saatini (en az 10 dakika, en fazla 2 saat) uyuyarak geçirirler.
Zürafa soyu, dünya üzerinde tükenmekte olan ve koruma altına alınması gereken bir türdür. Dünyada yaklaşık olarak 100,000 ila 150,000 civarı zürafa bulunduğu tahmin edilmektedir. Bunların tamamı Afrika'da yaşamaktadır. Kenya (45,000), Tanzanya (30,000) ve Botsvana (12,000) ile en fazla Zürafa popülasyonu bulunan yerlerdir.
Zürafalar genellikle Afrika'nın savanlarında yaşarlar. Bu topraklar onlar için yaşamaya elverişlidir. Çok uzun olmayan ağaçlar ve uzun boyları sayesinde, Zürafalar tehlikeleri uzaktan fark edebilirler. Özellikle besin kaynakları olan Akasya ağaçları bu bölgelerde bulunur. Otlaklarda da yaşarlar.
_(11530037065).jpg)
_-_d%C3%A9tail_1.JPG)
_Zwei_Giraffen.jpg)
.jpg)
_with_oxpeckers_(13605548675).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_di_Zoo_Negara,_Malaysia.JPG)
_di_Zoo_Negara,_Malaysia.JPG)
_di_Zoo_Negara,_Malaysia.JPG)
_2.jpg)
.jpg)
.png)
sim1996 isimli refler için metin temin edilmemiş (Bkz: Kaynak gösterme)
bada isimli refler için metin temin edilmemiş (Bkz: Kaynak gösterme)
estes isimli refler için metin temin edilmemiş (Bkz: Kaynak gösterme)
iucn isimli refler için metin temin edilmemiş (Bkz: Kaynak gösterme)
Kingdon1988 isimli refler için metin temin edilmemiş (Bkz: Kaynak gösterme)
Zürafa (Giraffa camelopardalis), soyu tükenmemiş canlılar arasında karada yaşayan en uzun ve gevişgetirenler arasında da en büyük; Afrika’da yaşayan çift toynaklı memelidir. Bilimsel tür adı deveye benzer şekline ve leoparda benzeyen beneklerine ithafen verilmiştir. Ana ayırtedici özelikleri oldukça uzun boynu ve bacakları, tüylü deriyle kaplı boynuzları ve beyaz-krem bir ten üstünde siyah ve kahverengi arasında değişen benekleridir. En yakın yaşayan akrabası okapi ile birlikte zürafagiller (Giraffidae) familyasında sınıflandırılır ve derileri ile beneklerinin renk ve şekillerinden ayırtedilen dokuz alt türü vardır.
Zürafalar Afrika'da kuzeyde Çad ile güneyde Güney Afrika; batıda Nijer ile doğuda Somali arasındaki bölgede yaşarlar. Güney Afrika ve Kuzey Afrika en çok bulundukları bölgelerdir. Genelde savanlarda otlaklarda ve açık ormanlarda yaşamlarını sürdürürler. Ana besin kaynakları, diğer memelilerin erişemeyeceği yüksekliklerde yedikleri Akasya ağacının yapraklarıdır. Zürafalar aslanlar tarafından avlanırlar, ayrıca yavru zürafalar da leoparlara, benekli sırtlanlara ve Afrika yaban köpeklerine yem olurlar. Zürafalar toplu olarak yaşayan hayvanlardır ve büyük sürüler oluştururlar. Erkekler boyunlarını kullanarak yaptıkları dövüşler yoluyla sosyal hiyerarşiyi sağlarlar. Baskın erkekler dişilerle çiftleşmeye hak kazanırlar. Yavrulara bakımdan yalnızca dişiler sorumludur.
Zürafalar, tuhaf görünüşleri nedeniyle hem eski hem de modern birçok kültürün ilgisini çekmiş, çok sayıda resim, kitap ve çizgiromana konu olmuştur. Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından asgari endişe altındaki türler arasında sınıflandırılmış olsa da eski dağılım bölgesine yerel olarak bazı yerlerde soyu tükenmiş ve üç alt türü de tehlikedeki türler listesinde yer almaktadır. Yine de zürafalara çok sayıda ulusal parklarda ve av alanlarında sıklıkla rastlanmaktadır.
Перша жирафа потрапила у Європу з Александрії завдяки Юлію Цезарю. Латинська назва (camelopardalis) походить від ідеї, що жирафа — це напів-верблюд, напів-леопард.[4]
Відомо три підвиди північної жирафи. До їхнього числа входить так звана жирафа Ротшильда — сукупність особин жираф, які раніше вважалися окремим підвидом, але нині включені до складу підвиду нубійських жираф.
Підвиди північної жирафи Підвид Опис Зображення Нубійська жирафа, (G. c. camelopardalis), у тому числі жирафа Ротшильда («G. c. rothschildi», названа на честь Волтера Ротшильда), також відома як барингійська жирафа чи угандійська жирафа Підвид північної жирафи, знайдений у Південному Судані та південно-західній Ефіопії. У дикій природі існує близько 2150 особин підвиду, включно із 1500 особинами екотипу жирафи Ротшильда.[5] Це один з найпоширеніших типів жираф у неволі, хоча оригінальний фенотип є досить рідкісним. Жирафа Ротшильда — колишній підвид конгломерату виду жирафа, але нині вважається екотипом нубійської жирафи.
Кордофанська жирафа (G. c. antiquorum) Кордофанська жирафа — підвид північної жирафи (G. cameleopardis), що має популяцію близько 2000 особин, що проживають переважно у південному Чаді, Центрально-Африканській Республіці, північному Камеруні та північно-східній частині ДР Конго.[5] Популяція в Камеруні раніше помилково вважалася належною до підвиду західноафриканської жирафи. Порівняно з нубійською жирафою, цей підвид має менші плями. Крім того, плями можна побачити на підколінках. Близько 65 особин живуть у зоопарках.[6] Жирафа Конго, що вважалася окремим підвидом, нині включена до підвиду кордофанських жираф. _2.jpg)
Західноафриканська жирафа (G. c. peralta), також відома як нігерська жирафа чи нігерійська жирафа Західноафриканська жирафа — підвид північної жирафи (G. cameleopardis),ендемічний у південно-західному Нігері. Цей підвид перебуває в найбільшій небезпеці серед усіх — у природі залишилось менш як 400 особин.[5] Жираф у Камеруні раніше помилково відносили до цього підвиду, але нині з'ясовано, що вони належать до кордофанських жираф.[6] 
|displayauthors= (довідка) |displayauthors= (довідка) Giraffa camelopardalis, còn gọi là hươu cao cổ phương bắc (theo tên tiếng Anh northern giraffe) là một loài hươu cao cổ, và được xem là loài điển hình trong chi của nó.[3]
G. c. camelopardalis
G. c. antiquorum
G. c. rothschildi
G. c. peralta
Từ điển từ Wiktionary Tập tin phương tiện từ Commons 
Văn kiện từ Wikisource 
Danh mục các loài từ Wikispecies Giraffa camelopardalis, còn gọi là hươu cao cổ phương bắc (theo tên tiếng Anh northern giraffe) là một loài hươu cao cổ, và được xem là loài điển hình trong chi của nó.
Жирафы живут поодиночке или в небольших стадах, не особо привязанных друг к другу. Местность, которую они обходят в поисках пищи, может составлять до 100 км². Социальное поведение зависит от пола: самки придерживаются стад от 4 до 32 особей, в которых время от времени меняется состав. Иерархические структуры и поведение жирафов в стаде ещё не до конца исследованы. Единого лидера у жирафов нет, однако старшие и сильные самцы, называемые старейшинами, имеют преимущество над другими. Молодые самцы до достижения половой зрелости тоже составляют небольшие отдельные группы, после чего начинают жить в одиночку. Нередко жирафы передвигаются вместе со стадами антилоп или зебр, так как это придаёт им большую безопасность. При встрече двух взрослых самцов дело часто доходит до ритуального поединка, в котором они становятся рядом друг с другом и пытаются ударить головой по шее соперника. Однако в отличие от других социальных животных побеждённые самцы жирафов из стада не изгоняются. В периоды спаривания поединки между самцами носят более агрессивный характер и могут дойти до такой отчаянности, что один из конкурентов может быть в итоге «избит» до потери сознания. Вариантом выяснения отношений может быть и поединок у дерева, в котором каждый стремится обойти соперника так, чтобы прижать его к стволу. Случаев, в которых жирафы применяли друг против друга свои опасные удары передними копытами, что они обычно делают против хищников, не наблюдалось.
Широко распространено мнение, что жирафы являются безголосыми животными. Однако на самом деле они общаются между собой на частотах ниже 20 Гц, неразличимых человеческим ухом.
Брачный период обычно длится с июля по сентябрь, а продолжительность беременности составляет 14-15 месяцев. Как правило, рождается только один детёныш. Роды происходят в позиции стоя, поэтому новорождённым первым делом предстоит падение с двухметровой высоты. Сразу после рождения жирафёнок достигает 1,8 м в высоту и весит 50 кг. Уже спустя час он твёрдо стоит на ногах и через несколько часов начинает бегать. Однако в стадо детёныши допускаются только через две-три недели. Примерно полтора года потомство остаётся с матерью. В возрасте 4 лет жираф достигает половой зрелости, в 6 лет — полного роста. В дикой природе продолжительность жизни составляет около 25 лет, в неволе — около 35 лет.
Благодаря своим размерам жираф имеет мало естественных врагов, а от тех немногих хищников, которые осмеливаются напасть на него, он довольно эффективно обороняется ударами передних копыт. Такой удар способен размозжить череп любому хищнику. В национальном парке Этоша однажды наблюдалось, как львы запрыгнули на жирафа и перекусили ему шею. Однако нападения на взрослых жирафов всё же происходят редко. Чаще добычей львов, леопардов, гиен и гиеновидных собак становится молодняк. Несмотря на защиту матери, только 25-50 % молодых жирафов достигают взрослого возраста.
На североафриканские популяции уже в древности охотились греки и римляне. Иногда жирафов даже использовали для показов в Колизее. В целом жираф был малоизвестен в Европе. Хотя в северном полушарии и существует созвездие Жираф, оно является сравнительно новой условностью и не имеет мифологического происхождения. К тому же по замыслу астрономов XVII в., которые ввели это название, созвездие было поименовано в честь верблюда с привязкой к одному из эпизодов, описанных в Библии, но произошла путаница.
В чёрной Африке на жирафов охотились с помощью рытья ям и ловушек. Их длинные сухожилия использовались для тетивы луков и струн музыкальных инструментов, одежда из шкуры жирафа у многих народов служила символом высокого статуса. Мясо у жирафов жёсткое, но съедобное. Охота африканских племён на жирафов никогда не достигала масштабов, способных всерьёз поставить под угрозу их численность. С прибытием белых поселенцев главным мотивом охоты на жирафов стало развлечение, а численность жирафов стала резко сокращаться.
Сегодня жирафы почти везде — редкие животные. Только в государствах Восточной Африки ещё существуют многочисленные популяции. Общая численность жирафов оценивается в 110—150 тысяч особей. В заповеднике Серенгети насчитывается около 13 тысяч особей. В целом жирафы не считаются видом, находящимся на грани вымирания. Сегодня они содержатся во многих крупных зоопарках мира и успешно размножаются в неволе.
С помощью генетического анализа установлено существование четырёх видов жирафов, ранее считавшихся подвидами.[2]
Исходя из узора и мест происхождения, жирафов делят на подвиды. Между отдельными подвидами возможны скрещивания. Существует девять современных подвидов:
Для угандийского жирафа типичны большие коричневые пятна неравномерной формы, разделённые широкими белыми полосками. У масайского жирафа пятна меньше и темнее, приблизительно пятиконечные. Сетчатый жираф отличается тёмными многоугольными пятнами, между которыми пролегают узкие белые полоски, создавая впечатление сетки. Некоторые из подвидов находятся под угрозой исчезновения: первые три стали крайне редкими. Ангольский жираф истреблён в Анголе — стране, именем которой был назван.
Изначально подвиды жирафов считались самостоятельными видами. Затем эта точка зрения была отвергнута, и учёные вели споры о разграничении отдельных подвидов. Нередко существуют различия в узоре даже внутри близкородственных стад. Поэтому некоторые исследователи придерживались мнения, что признаки подвидов жирафов не являются наследственными (и, следовательно, истинных географических подвидов не существует). Кроме вышеперечисленных подвидов, в Северной Африке в древности существовали некоторые подвиды, которых сегодня больше нет. Так как на некоторых древнеегипетских изображениях видны жирафы без пятен, существуют предположения, что североафриканские подвиды были равномерно окрашены и не имели узоров. Существуют, однако, также изображения жирафов с пятнами, ставящие подобные предположения под вопрос.
В 2007 году была опубликована статья[3], где на основании молекулярных данных (исследование митохондриальной ДНК и микросателлитных последовательностей ядерной ДНК) доказано существование по меньшей мере шести видов жирафов, практически полностью репродуктивно изолированных в природе (Giraffa peralta, G. rothschildii, G. reticulata, G. tippelskirchi, G. giraffa, G. angolensis). Это первый описанный случай столь сильной генетической дифференциации среди близкородственных видов крупных млекопитающих в отсутствие серьёзных географических преград.
Генетический анализ почти двух сотен жирафов показал, что существует не один вид Giraffa camelopardalis с четырьмя подвидами, а четыре отдельных вида: G. giraffa (южные жирафы), G. tippelskirchi (масайские жирафы), G. reticulata (сетчатые жирафы), G. camelopardalis (северные жирафы, у которых есть подвид G. camelopardalis camelopardalis)[4]. Время отделения южных жирафов датируется возрастом 1,99 млн лет назад (л. н.), масайских жирафов — возрастом 1,89 млн л. н. Время разделения сетчатых и северных жирафов датируется возрастом 1,25 млн л. н.[5].
Жирафы живут поодиночке или в небольших стадах, не особо привязанных друг к другу. Местность, которую они обходят в поисках пищи, может составлять до 100 км². Социальное поведение зависит от пола: самки придерживаются стад от 4 до 32 особей, в которых время от времени меняется состав. Иерархические структуры и поведение жирафов в стаде ещё не до конца исследованы. Единого лидера у жирафов нет, однако старшие и сильные самцы, называемые старейшинами, имеют преимущество над другими. Молодые самцы до достижения половой зрелости тоже составляют небольшие отдельные группы, после чего начинают жить в одиночку. Нередко жирафы передвигаются вместе со стадами антилоп или зебр, так как это придаёт им большую безопасность. При встрече двух взрослых самцов дело часто доходит до ритуального поединка, в котором они становятся рядом друг с другом и пытаются ударить головой по шее соперника. Однако в отличие от других социальных животных побеждённые самцы жирафов из стада не изгоняются. В периоды спаривания поединки между самцами носят более агрессивный характер и могут дойти до такой отчаянности, что один из конкурентов может быть в итоге «избит» до потери сознания. Вариантом выяснения отношений может быть и поединок у дерева, в котором каждый стремится обойти соперника так, чтобы прижать его к стволу. Случаев, в которых жирафы применяли друг против друга свои опасные удары передними копытами, что они обычно делают против хищников, не наблюдалось.
Широко распространено мнение, что жирафы являются безголосыми животными. Однако на самом деле они общаются между собой на частотах ниже 20 Гц, неразличимых человеческим ухом.
Брачный период обычно длится с июля по сентябрь, а продолжительность беременности составляет 14-15 месяцев. Как правило, рождается только один детёныш. Роды происходят в позиции стоя, поэтому новорождённым первым делом предстоит падение с двухметровой высоты. Сразу после рождения жирафёнок достигает 1,8 м в высоту и весит 50 кг. Уже спустя час он твёрдо стоит на ногах и через несколько часов начинает бегать. Однако в стадо детёныши допускаются только через две-три недели. Примерно полтора года потомство остаётся с матерью. В возрасте 4 лет жираф достигает половой зрелости, в 6 лет — полного роста. В дикой природе продолжительность жизни составляет около 25 лет, в неволе — около 35 лет.
Благодаря своим размерам жираф имеет мало естественных врагов, а от тех немногих хищников, которые осмеливаются напасть на него, он довольно эффективно обороняется ударами передних копыт. Такой удар способен размозжить череп любому хищнику. В национальном парке Этоша однажды наблюдалось, как львы запрыгнули на жирафа и перекусили ему шею. Однако нападения на взрослых жирафов всё же происходят редко. Чаще добычей львов, леопардов, гиен и гиеновидных собак становится молодняк. Несмотря на защиту матери, только 25-50 % молодых жирафов достигают взрослого возраста.
北部长颈鹿（學名：Giraffa camelopardalis），是4種長頸鹿中的一種，斑点呈四方形，栗色；底色为白色。腿内侧及上肢以下无斑点。分布苏丹东部及刚果东北部。
种加词为camelopardalis，源于早期罗马帝国时期人们给它起的名字，意思是骆驼和豹的杂交体，因为它的外形类似这两种动物的揉合体。
北部长颈鹿共有4個亞種：
北部长颈鹿（學名：Giraffa camelopardalis），是4種長頸鹿中的一種，斑点呈四方形，栗色；底色为白色。腿内侧及上肢以下无斑点。分布苏丹东部及刚果东北部。
种加词为camelopardalis，源于早期罗马帝国时期人们给它起的名字，意思是骆驼和豹的杂交体，因为它的外形类似这两种动物的揉合体。
「キリン」のその他の用法については「きりん」をご覧ください。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 偶蹄目/鯨偶蹄目Cervus camelopardalis
Linnaeus, 1758[2]
キリン(Giraffa camelopardalis)は、哺乳綱偶蹄目（鯨偶蹄目とする説もあり）キリン科キリン属に分類される偶蹄類。
アンゴラ、ウガンダ、エチオピア、カメルーン北部、ケニア、コンゴ民主共和国北東部、ザンビア、ジンバブエ、ソマリア、タンザニア、チャド南部、中央アフリカ共和国、ナミビア、ニジェール、ボツワナ、南アフリカ共和国、南スーダン、モザンビーク[1]
マリ共和国では絶滅したと考えられ、エリトリア、ギニア、セネガル、ナイジェリア、モーリタニアでは絶滅した[1]。スワジランド、ルワンダには再導入された[1]。
角先端までの高さオス4.7 - 5.3メートル、メス3.9 - 4.5メートル[4]。体重オス800 - 1,930キログラム、メス550 - 1,180キログラム[4]。体色は橙褐色や赤褐色・黒と、淡黄色からなる斑紋が入り、この斑紋は個体変異がある[4]。種小名camelopardalisは、「ヒョウ模様のラクダ」の意[3]。ローマ時代からの古い言葉である[要出典]。
犬歯は2 - 3又に分かれ、枝から葉だけをしごくのに適している[3][4]。長さ約45センチメートルに達する舌を持ち、柔軟性のある唇も合わせて木の枝にある棘を避けながら採食を行うことができる[3][4]。オス、メスともに頭に5本の皮膚におおわれた角がある。多くの哺乳類と同様に頸椎の数は7個であるが、それぞれが大型かつ長い[3][4]。頭部と長い頸部は発達した筋肉と靭帯で支えられ、肩が隆起する[3][4]。第4・第5胸椎の棘突起は発達し、頸部を支える筋肉の付着部になっている[4]。血管には弾力性があり、頭部を下げた際の急な血圧の変化にも対応することができる[4]。頸部の静脈には弁がついており、血液が逆流することを防いでいる[4]。視覚は特に優れているが、嗅覚・聴覚も発達している[4]。
心臓から脳までの高低差は約2mある。脳まで血流を押し上げる為、動物の中で最も高い血圧を有する。
キリン科に属するキリンとオカピの後頭部には「ワンダーネット（奇驚網）」と呼ばれる網目状の毛細血管が張り巡らされている。この「ワンダーネット」が急激な血圧の変化を吸収するため、急に頭を上げ下げをしても、立ちくらみをすることがない。
脚が鬱血しないように、皮膚が硬質化している。
頭部の骨化はオスで顕著で、頭骨の重量がメス（4.5キログラム）の約3倍の15キログラムに達することもある[4]。
2005年現在では6亜種とする説もある[2]。分布域によって9-12亜種に分けられる。体表の模様などが異なる。脚の模様の有無も重要な判別材料となる[要出典]。
以下の分類はGrubb(2005)に、分布（9亜種に分ける説）はFennessy et al.(2016)、和名はPutman・斎藤訳(1986)・西木(1992)に、英名はPutman・斎藤訳(1986)・Fennessy et al.(2016)に従う[2][3][5]。
上記に加えて以下の亜種を認める説もある[5]。こちらの和名はPutman・斎藤訳(1986)に従う[4]。
2016年に核DNAやミトコンドリアDNAの分子系統解析から、以下の4種に分割する説が提唱された[5]。
アカシア属・カンラン科Commiphora属・シクンシ科Combretum属などが生えた草原、Terminalia属からなる疎林などに生息する[4]。
構成や個体数が変動する繋がりの緩い10 - 20頭程度の群れで生活している[3]。19世紀から20世紀初頭では20 - 30頭の群れの報告例があるが、2000年代以降は群れは平均6頭以下とする報告例もある[1]。セレンゲティ国立公園での800日間にわたる観察では、群れの構成が24時間以上変わらなかったのは2例のみだったとする報告例がある[4]。メスの行動圏は約120平方キロメートルに達し、オスの行動圏はより小さいが、群れに含まれず単独で生活する若獣のオスであればより広域となる[4]。行動圏内で主に活動する範囲は中心部に限られ、外周円状に緩衝地帯があると考えられている[4]。行動圏が他の個体と重複した場合はそれらの個体と群れを形成する[4]。
主に薄明薄暮時に採食を行い、昼間は反芻を行う[3]。通常は直立したまま休息や睡眠を行うが、安全が確保されていれば2 - 3時間にわたり座って休むこともある[3]。前肢と片方の後肢を内側に曲げて地面に座り、眠りが深くなると首は丸めて体に乗せる[3]。1日の睡眠時間は諸説あるが、眠りが深くなった姿勢をとるのは1日に3 - 4分、長くても10分とされる[3]。食物の葉から摂る水分のみで、水を飲まなくても生きていくことができるため、アフリカに住む他の草食動物と異なり、乾季になっても移住をしない。時速50 - 60キロメートルで走ることができる[3][4]。足が長いため加速性は悪い。
ほとんど鳴くことはないが、唸り声や鼻を鳴らす声など様々な声を出すことはできる[4]。鳴き声は牛にやや似た声で「モー」と鳴く。ただし滅多にその鳴き声を披露することはなく、動物園の飼育員ですらごくごく稀にしか聞けないという。
食性は植物食で、主にアカシア属・シクンシ科などの木の葉、若芽、小枝などを食べるが、果実や草本を食べることもある[3]。アカシアなどの棘のある食物は舌や唇でよりわけ、口内では粘着性の唾液で覆ったあと溝のある口蓋で押しつぶして飲み込む[4]。オスは頸部を伸ばした姿勢でより高所の、メスは頸部をねじった姿勢で肩の高さくらいにある低所や低木の葉を食べすみわけを行っている[4]。高木の葉はイネ科植物と異なり乾期でもあまり質が低下せず食物の制限があまりないため、乾期になれば水場周辺の木の葉を食べることで大規模な移動もせず周年繁殖することもできる[4]。 食物が新鮮であれば数か月は水を飲まなくても生存することができる[3]。飲水や低木の葉を食べる時、地面に落ちた果実を食べる時はしゃがまずに前肢を大きく左右に広げ、立ったままで水を飲む[3]。これは敵に襲われたときにすぐに逃げることができるためであると考えられる。幼獣の捕食者は主にライオンが挙げられるが、生後3か月以内であればハイエナ・ヒョウ・リカオンにも捕食される[4]。幼獣が襲われた時には、母親が蹴りで応戦する[3]。この蹴りによって、ライオンを殺すこともある[4]。
キリンは時おり小鳥などの小動物を食べることもあるという。『キリン ぼくはおちゃめなちびっ子キリン』[6]によると、多摩動物公園のキリンたちがトンカツや鳩を食べるので、高タンパクの飼料に切り替えると、めったに肉食しなくなったという[注釈 1]。同書には、当時話題をまいた鳩をくわえた写真や、鳩の背後で舌を伸ばす写真が掲載されている。
オスは背比べにより優劣を決定するが、オス同士が首をぶつけ合い儀式的に争う（ネッキング）ことがあり特に優劣が決まっていない若齢個体のオスで多い[3][4]。優位のオスは行動圏内を巡回し他のオスには背比べで優位を誇示しつつ、発情したメスがいれば交尾を行う[4]。妊娠期間は453 - 464日[4]。体高1.7-2mの子供を1頭出産する。出産間隔は平均20か月[4]。出産時に幼獣は2メートルの高さから落下することになるが、長い体が弓状にしなることで落下の衝撃を和らげている[3]。生まれた子供は20分程度で立つことができるようになる。授乳期間は10か月[3]。生後2週間で植物質を食べるようになる[3]。生後3か月以内の死亡率はセレンゲティ国立公園で50 %[3]。生後1年以内の死亡率はセレンゲティ国立公園で58 %[4]。ナイロビ国立公園で73 %とされる[3]。幼獣同士で群れを形成する傾向があり、メスは授乳期間を過ぎるとそのまま産まれた群れに合流し、オスは若獣のみで群れを形成し生後3 - 4年で産まれ育った行動圏から移動する[4]。オスは生後42か月で性成熟するが、繁殖に参加するのは生後8年以降となる[4]。寿命は25年[4]。
アフリカではキリンは土と骨を舐める事によりミネラルを摂取し、まとわりつくダニはウシツツキが食べている。
中国では『明成祖実録』よりベンガルの遣使から本種を麒麟として永楽帝に献上したとされ、『榜葛刺進麒麟図』に本種が描かれている[7]。和名としてのキリンは1874年に田中芳男訳纂『動物学初篇哺乳類』において「麒麟、又豹駝」として登場したのが初出とされ、中国の故事に由来すると考えられている[7]。一方で1798年の森島忠良纂『蛮語箋』にカーメロ、パルダリュスの訳語として麒麟が登場するが、1857年の箕作阮甫編による増補改定版ではこの麒麟の記述は消失している[8]。英名giraffeは、古代アラビアの呼称で「速く走るもの」を意味する"xirapha"に由来するとされる[3]。日本語でもごくまれに、英名にもとづいて「ジラフ」と呼ぶことがある。和名「キリン」は、鄭和が連れ帰ったキリンを中国の伝説の生物である「麒麟」として永楽帝に献上した故事にちなみ、近代になって命名されたものである。キリンを「麒麟」と呼ぶ例にはほかに韓国語・朝鮮語の「기린」（麒麟、文化観光部2000年式：girin、マッキューン＝ライシャワー式：kirin）がある。なお、中国語ではキリンは「麒麟」ではなく、「長頸鹿」（“長いくびの鹿”、繁体字: 長頸鹿、簡体字: 长颈鹿、拼音: chángjǐnglù）と呼ぶ[要出典]。
森林伐採や農地開発・土地開発などによる生息地の破壊、干ばつ、食用や皮用の密猟などにより生息数は減少している[1]。種全体としては減少傾向にあると推定されている一方で、南部や西部の個体群は増加傾向にある[1]。亜種ごとでは亜種アンゴラキリン・亜種ケープキリン・亜種ナイジェリアキリンは増加傾向にあり、亜種キタローデシアキリンは安定傾向、他の亜種は減少傾向にある[1]。1985 - 2015年にかけて生息数が約36 - 40 %減少したと推定されている[1]。1985年における生息数は106,191 - 114,416頭、2015年における生息数は68,293頭と推定されている[1]。
日本では1907年に初めて恩賜上野動物園で飼育された[7][8]。ハーゲンベックより本種を購入し恩賜上野動物園園長だった石川千代松によって、本種の和名がキリンと定められそれが広まった[7][8]。ドイツから2頭のキリンが3月15日に海路で横浜港に到着し鉄道で輸送する予定であったが、経路途中の神奈川のトンネルと品川の陸橋をくぐることができないと判明したため、船で隅田川から日本橋浜町河岸につけ大八車で上野動物園に運び3月18日に入園したとされる[8]。 しかしこの時来日した2頭は、越冬できず翌年死亡している。原因は熱帯の動物だからという事で、過剰に暖房に注意を払った事による換気不足と考えられている。
なお「キリン」の和名は、この時に当時の動物学者石川千代松によって鄭和の故事に基づき定められたものといわれていたが、実際には江戸時代にもすでに使用例がある。
1933年に2度目の輸入で運び込まれた2頭については、冬期の暖房温度を20度から15度に下げてみた所、問題なく越冬し、1937年に繁殖に成功した。ちなみに第二次世界大戦中は動物園でも暖房を行う余裕など無かったが、2頭は無事生き延びており、暖房そのものが不要であったとされた。
キリンは法律上、ペットとして飼育できる。これは日本国内で個人が飼育できる最大の陸上哺乳類である。しかし実際に飼うとなると多額の費用[注釈 2]が必要である。寿命は長く、30年以上生きたことがある。なお、輸入には検疫が必要である。
日本ではギラファ・カメロパルダリス（キリン）として特定動物に指定されている[9]。
キリンは人間の食用とされることがある。古代イタリアのポンペイでは、住民がキリンやフラミンゴの肉を食べていたことが分かっている[10]。キリンの個体数が多い国では、今でも個体数調整のため、キリンを狩猟して食べることがある[11]。また、イスラエルのラビ（ユダヤ教指導者）によれば、キリンはカシュルートに当てはまる動物であり、ユダヤ教徒が食べても良いという見解を発表した。ただし、ユダヤ教徒が多い地域では、もともとキリンの肉や乳は一般的な食べ物ではない[12]。
북부기린(北部麒麟, 학명: Giraffa Camelopardalis)은 기린과의 포유동물로서 기린속의 모식종이다. 기린이 여러 종으로 구성된 사실이 밝혀지자 본래 기린의 학명을 계승하였다.
현재 북부기린의 4개의 아종(亞種)이 인정되고 있으며, 색깔, 무늬, 그리고 서식지를 기준으로 분류한다.
_2.jpg)
.jpg)
