nomes no trilho de navegação
Guidance for identification
Amanita rubescens, tamién conocida como amanita acoloratada o amanita vinosa,[1] ye un fungu basidiomiceto caracterizáu por tener un sombreru globosu, cuando ye nuevu, qu'evoluciona a planu, de color acoloratáu, cola tonalidá del vinu: nel maduror, tien numberosos restos del velu de la volva, de color blancu arrosáu. La cutícula ye xebrable con facilidá. El marxe, incurvado a planu, nun ye estriáu, y ye delgáu. Les llámines, numberoses, llibres, son de color blancu, según los sos espores. El pie ye cilíndricu, de color ablancazáu a rosado; na so base tien una volva del mesmu color o llixeramente más enchíu.[2] Crez en pinares y en brezal.
D'interés en gastronomía, tien de consumise siempres cocinada, nunca cruda; esto debe a la presencia d'hemolisines que sumen al calecer hasta los 65 °C.[2] Felicidaes hemolisinas actúen esaniciando los eritrocitos del sangre. Sicasí, el so interés culinariu ta aldericáu, yá que, entá destruyíes les hemolisinas tres un shock térmicu, entá son indixestes.[2] Tien De curiase'l so identificación porque s'empresta a tracamundiu con Amanita pantherina, esta postrera bien tóxica.
.Amanita rubescens, tamién conocida como amanita acoloratada o amanita vinosa, ye un fungu basidiomiceto caracterizáu por tener un sombreru globosu, cuando ye nuevu, qu'evoluciona a planu, de color acoloratáu, cola tonalidá del vinu: nel maduror, tien numberosos restos del velu de la volva, de color blancu arrosáu. La cutícula ye xebrable con facilidá. El marxe, incurvado a planu, nun ye estriáu, y ye delgáu. Les llámines, numberoses, llibres, son de color blancu, según los sos espores. El pie ye cilíndricu, de color ablancazáu a rosado; na so base tien una volva del mesmu color o llixeramente más enchíu. Crez en pinares y en brezal.
D'interés en gastronomía, tien de consumise siempres cocinada, nunca cruda; esto debe a la presencia d'hemolisines que sumen al calecer hasta los 65 °C. Felicidaes hemolisinas actúen esaniciando los eritrocitos del sangre. Sicasí, el so interés culinariu ta aldericáu, yá que, entá destruyíes les hemolisinas tres un shock térmicu, entá son indixestes. Tien De curiase'l so identificación porque s'empresta a tracamundiu con Amanita pantherina, esta postrera bien tóxica.
L'amanita rubescent, cogomella vinosa o cua de cavall[1] (Amanita rubescens) tendeix a envermellir-se quan es fa vella o quan se la frega amb els dits.
Es troba a Europa i l'est d'Amèrica del Nord. Encara que sigui comestible la possibilitat de confusió amb altres espècies tòxiques del seu gènere Amanita aconsella evitar menjar-lo.
Aquest bolet té la típica fesomia de les amanites, amb un barret de 5 a 15 cm de diàmetre de color marró vermellós, convex al principi i que s'aplana amb el temps, de color variable, sovint bru rogenc, semblant al vi de taula (a aquesta característica es refereix el seu nom popular de "vinosa"), però també rosat i grogós, amb esquames desiguals de color grisenc o rosat irregularment repartides. Làmines blanques, atapeïdes, que amb el temps, o si se les toca, prenen coloracions rosades.
Peu de fins a 20 cm d'alçària, blanc o rosat tacat de vermell a la base i a les ferides, guarnit amb un anell blanc o rosat, membranós, estriat. La base acaba amb un bulb de forma més o menys arrodonida, de vegades en forma de nap, on a penes es veuen restes del vel, ja que gairebé tot ell queda enganxat sobre el barret en forma d'esquames i no hi ha volva.
Carn blanca, tova, rosada en contacte amb l'aire o si se es toca, sovint atacada de larves. Té un capell convex de color marró vermellós que fa uns 15 cm across. La seva carn és blanca però exposada a l'aire es torna rosada. Aquesta característica serveix per diferenciar-la de la tòxica Amanita pantherina. L'estípit o peu és blanc i fa uns 15 cm d'alt. Per sota del capell les làmines són blanques i quan es danyen mostren taques roges.
El seu anell és estriat a la part superior cosa que també el distingeix d'Amanita pantherina. Les espores són nblanques, amiloides, d'uns 8 per 5 µm de mida.
Surt a l'estiu i a la tardor, tant a les pinedes com en boscos de caducifolis, sense preferències marcades.
És comú a gran part d'Europa i est d'Amèrica del Nord, creix en sòls pobres i també en boscos de caducifolis o de coníferes. A Àfrica del Sud es va introduir de forma accidental per arbres importats d'Europa.[2]
És un bolet comestible sense valor, que convé coure molt bé si algú pretén menjar-ne. Millor rebutjar-lo per la possibilitat de confondre'l amb les amanites metzinoses.
En estat cru el gust que té és suau, però té un reragust agre. No té una olor forta.
Potser es pot confondre amb altres amanites com el pixacà (Amanita pantherina), de tonalitats més brunes i esquames del capell blanques, i amb la cua de cavall grossa (Amanita spissa) de peu radicant. Cap d'aquests dos bolets enrogeix com l'amanita rubescent.
Molt estretament relacionades són Amanita brunneolocularis, A. orsonii, A. rubescens var. alba, i A. rubescens var. congolensis.[3]
Amanita rubescens conté un verí hemolític en estat cru; la toxina es destrueix en la cocció.
Alguns experts recomanen evitar el consum de qualsevol espècie d'Amanita.[4]
Il·lustració d'exemplars d'amanita rubescent
Amanita amerirubescens
Amanita amerirubescens
diferent edat
Amanita rubescens
Amanita rubescens f. anulo sulphureus
Amanita rubescens
Amanita rubescens
L'amanita rubescent, cogomella vinosa o cua de cavall (Amanita rubescens) tendeix a envermellir-se quan es fa vella o quan se la frega amb els dits.
Es troba a Europa i l'est d'Amèrica del Nord. Encara que sigui comestible la possibilitat de confusió amb altres espècies tòxiques del seu gènere Amanita aconsella evitar menjar-lo.
Muchomůrka růžovka (Amanita rubescens), často nazývaná jen růžovka či masák, je výtečná jedlá houba z čeledi muchomůrkovitých.
Existuje odrůda této houby se žlutým prstenem, která je klasifikována jako Amanita rubescens var. annulosulphurea.
Klobouk má průměr 5-15 cm. V mládí je polokulovitý, později sklenutý až rozložený. Může být červenavě hnědý, řidčeji bělavý, žlutohnědý nebo červenavě šedý. Bývá pokryt snadno stíratelnými, špinavě bílými až šedorůžovými zbytky plachetky. Lupeny jsou bílé, posléze červenavě skvrnité; husté, u třeně volné. Třeň je bělavý, často krytý růžovými skvrnkami, k bázi stejnoměrně ztlustlý, na bázi s bradavičnatou širokou hlízou. Prsten je převislý, široký, podobný sukni, vyrůstající z vrcholu třeně. V mládí je prsten přitisknut k lupenům, od nichž získává rýhování. Barva může být bílá, u A. rubescens var. annulosuphurea žlutá. Dužnina je bílá, při poškození pomalu červenající. Má slabou nenápadnou vůni. Výtrusný prach je bílý. Pochva chybí.
Růžovku lze splést s prudce jedovatou muchomůrkou tygrovanou (panterovou). Určit se musí každý exemplář, protože obě muchomůrky mohou růst vedle sebe.
Hlavní rozlišovací body jsou:
Muchomůrka růžovka je celkem hojná houba. Roste od června do listopadu v listnatých, smíšených i jehličnatých lesích.
Růžovka je jednou z nejlepších hub pro všechny, mnohdy jsou sušeny nadrobno nakrájené plátky plodnic. Sbírá se však až od poloviny 20. století. Masák je velmi chutný jen osmažený na přírodno na másle, či sádle pouze s kmínem a solí, kdy chutí skutečně připomíná smažené maso. Muchomůrka růžovka je za syrova jedovatá – obsahuje hemolytické proteiny, které se ale degradují tepelnou úpravou.
Obrázky, zvuky či videa k tématu muchomůrka růžovka ve Wikimedia Commons
Galerie muchomůrka růžovka ve Wikimedia CommonsMuchomůrka růžovka (Amanita rubescens), často nazývaná jen růžovka či masák, je výtečná jedlá houba z čeledi muchomůrkovitých.
Rødmende fluesvamp (amanita rubescens) er en af de spiselige svampe blandt fluesvampene. Almindeligt forekommende. Danner mykorrhiza med både løvtræer og nåletræer.
De fleste fluesvampe er kendetegnet ved skæl på hatten, ring på stokken og større eller mindre udpræget knold, der er fæstnet i en skede.
Rødmende fluesvamp er en relativt stor svamp, med en hat på ca. 5 – 15 cm. Den skelnes bedst fra de øvrige fluesvampe på det rødmende kød. Et andet godt kendetegn er ringen, som er riflet og nedhængende.
En god spisesvamp med en mild, men også en smule anonym smag. Hathuden er sej og bør fjernes før svampen tilberedes. På grund af forvekslingsfare med især Panter – fluesvamp bør den ikke indsamles og tilberedes af ukyndige.
Rødmende fluesvamp (amanita rubescens) er en af de spiselige svampe blandt fluesvampene. Almindeligt forekommende. Danner mykorrhiza med både løvtræer og nåletræer.
Der Perlpilz oder Rötende Wulstling (Amanita rubescens) ist eine essbare Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten. Markant und namensgebend ist die rosarote bis rötliche Verfärbung an verletzten Stellen. Ältere Fruchtkörper sind häufig mit ebenso verfärbten Madengängen durchzogen. Der Perlpilz ist häufig, weit verbreitet und kann sowohl in Laub- als auch in Nadelwäldern gefunden werden.
Das äußere Erscheinungsbild ist abhängig vom Standort und von der Witterung sehr variabel. Der anfangs fast kugelige, später aufschirmende Hut misst in der Breite 4 bis 16 Zentimeter. Er ist meist fleischbraun, blass rötlich bis braunrot gefärbt, kann aber auch gelbbraune, graugelbe bis grauweißliche Töne besitzen; der Rand ist nicht oder kaum gerieft. Die Kappe ist mit grauweißen oder rötlichgrauen, flachen Velumresten bedeckt. Die Huthaut ist leicht abziehbar; die Trama darunter ist blass rötlich gefärbt. Die weißen Lamellen haben vor allem im Alter rot-braune Flecken. Die Blätter sind recht breit, engstehend und besitzen eine weiche Konsistenz. Sie sind am Stiel angeheftet.
Auch der weißliche Stiel bekommt später vor allem im unteren Teil und an verletzten Stellen rot-braune Flecken oder Streifen. Er wird bis zu 16 Zentimeter lang und drei Zentimeter dick, wobei er sich nach oben hin verjüngt. Bei längerer Trockenzeit ist die Oberfläche deutlich quer zur Längsachse gebändert und erscheint daher genattert. Im Alter wird der Stiel hohl. Nach dem Aufschirmen des Huts bleibt das häutige weiße Teilvelum als hängende und oberseits deutlich geriefte Manschette zurück. Über dieser ist der Stiel bis zum Hut weiß gestreift, darunter ist er faserig-flockig bis kleinschupig. Die Stielbasis ist knollig verdickt, wobei kein abgesetzter Rand, sondern ein allmählicher Übergang vorhanden ist. Am Übergangsbereich befinden sich wenig ausgeprägte, ringartig um den Stiel angeordneten Warzen. Das weiße Fleisch rötet langsam, ist oft madig und weist dann typisch weinrot verfärbte Fraßgänge auf. Es besitzt einen unbedeutenden Geruch und einen zunächst süßlichen, später etwas kratzenden Geschmack. Das Sporenpulver ist weiß und amyloid.
Die Sporen selbst sind mit 7–9 × 5–7 Mikrometern elliptisch geformt.[1]
Der Perlpilz ähnelt anderen bräunlich gefärbten Wulstlingen. Die rötlichen Töne im Fleisch und am Hut sind aber bei den Wulstlingen einzigartig und machen den Perlpilz in seiner typischen Form leicht kenntlich.
Beim Sammeln für Speisezwecke ist eine Verwechslung mit dem stark giftigen Pantherpilz (A. pantherina) besonders schwerwiegend. Außer durch die fehlenden Rottöne unterscheidet er sich außerdem durch kleine, weiße, tüpfelförmige Velumreste, eine ungeriefte (in Ausnahmefällen schwach geriefte) auf Höhe der Stielmitte tiefer sitzende und kleinere Manschette und eine mit charakteristisch wulstigem Rand abgesetzte, dünnere Knolle, oft mit weiteren gürtelförmigen Wulsten. Der Pantherpilz ist meist schlanker gebaut, sein Hutrand ist im Normalfall gerieft. Weiterhin unterscheidet er sich durch seinen Rettichgeruch.
Der Graue Wulstling (A. excelsa) ist essbar, aber von geringerer geschmacklicher Qualität. Sein Habitus ist dem des Perlpilzes sehr ähnlich; zusätzlich zu den fehlenden Rottönen unterscheidet er sich von diesem aber außerdem durch den rettichartigen Geruch.
Der schwach giftige Porphyrbraune Wulstling (A. porphyria) unterscheidet sich durch eine violettliche Hutfärbung, eine deutlich abgesetzte Stielknolle und eine un- bis höchstens schwach geriefte Manschette.
Der seltene giftige Königsfliegenpilz (A. regalis) zeigt im Längsschnitt eine gelbe Zone unter der Huthaut, hat einen ungerieften, oft mit bräunlichen Flocken besetzten Ring und eine warzig besetzte Stielknolle. Ebenso der Fliegenpilz (A. muscaria), der meist einen gänzlich rot gefärbten Hut mit weißen Velumresten hat.
Wer Perlpilze sammelt, sollte darüber hinaus auch den giftverdächtigen Rauen Wulstling (Amanita franchetti) sicher erkennen können, welcher zwar gegenwärtig (noch?) nicht häufig ist, dennoch lokal in Deutschland in warmen Wäldern auftreten kann. Er unterscheidet sich durch spitzkörnige, gelbliche Velumreste auf dem Hut und gelbe Flocken an Ring und Knolle.
Der Perlpilz ist in Buchen- und Eichen-Mischwäldern, in Fichten-Tannen-, Fichten- und Kiefernforsten sowie in Parks und Gärten zu finden. Er bevorzugt ältere Bestände, die sich nahe dem Endzustand ihrer Entwicklung (Klimaxvegetation) befinden. Die Fruchtkörper erscheinen einzeln bis gesellig von Juni bis Oktober, bei entsprechenden Bedingungen auch bis in den Dezember.
Der Pilz ist auf mäßig frischen bis feuchten, sauren bis neutralen, selten auch schwach alkalischen Rankern, Regosolen, Braun- und Parabraunerden, Podsolen zu finden. Diese sind meist hager oder höchstens mäßig basen- und nährstoffhaltig. Das Ausgangsgestein sind dabei Bunt- oder Keupersandstein, basenarme Silikate sowie entsprechender Löß und Schwemmsand.
Der Perlpilz ist ein Mykorrhiza-Pilz, der vor allem mit Fichten und Rotbuchen eine Symbiose eingeht.
Der Perlpilz ist in der Holarktis meridional bis boreal verbreitet. So wurde er bereits in Nord- und Mittelamerika, in Europa (inkl. den Kanarischen Inseln), in Afrika in Marokko und Algerien sowie in Asien in Israel, Kleinasien, im Kaukasus, in Sibirien, auf Kamtschatka sowie in Korea und Japan nachgewiesen.
In Europa ist die Art vermutlich in allen Ländern weit verbreitet. Sie ist von Großbritannien und Frankreich im Westen bis Weißrussland und Russland im Osten sowie von Island und Fennoskandinavien im Norden bis Spanien, Italien und Bulgarien im Süden anzutreffen. Nordwärts reicht das Gebiet bis zum 70. Breitengrad. In Deutschland ist der Pilz überall dicht verbreitet und gemein.
Der Perlpilz tritt in verschiedenen Farbvarianten auf und kann auch beeinflusst durch die Witterung unterschiedliche Erscheinungen annehmen. So gibt es beispielsweise eine rein weiße Variante. Weiterhin wird die var. annulosulphurea unterschieden, die eine deutlich schwefelgelbe Manschette und Stielspitze besitzt. Die Fruchtkörper sind meist schmächtiger und besitzen einen kleineren, am Rand gerieften Hut.
Der Perlpilz ist essbar, wenn er gut erhitzt wurde. Roh ist er aufgrund der hitzelabilen Magen-Darm-Gifte und Hämolysine giftig. Die Huthaut und die Manschette sollten zur geschmacklichen Verfeinerung entfernt werden. Über den Speisewert gehen die Meinungen auseinander. Während einige ihm aufgrund eines eher schwach ausgeprägten Eigengeschmacks einen mäßigen Speisewert zuschreiben, wird er von anderen aufgrund seines zart milden Geschmacks hoch geschätzt. Er ist allerdings häufig von Pilzmückenlarven ("Maden") befallen.
Die nachfolgende Galerie verdeutlicht die große farbliche Variabilität des Perlpilzes.
.jpg)
Der Perlpilz oder Rötende Wulstling (Amanita rubescens) ist eine essbare Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten. Markant und namensgebend ist die rosarote bis rötliche Verfärbung an verletzten Stellen. Ältere Fruchtkörper sind häufig mit ebenso verfärbten Madengängen durchzogen. Der Perlpilz ist häufig, weit verbreitet und kann sowohl in Laub- als auch in Nadelwäldern gefunden werden.
Li rodjixhante amanite (on dit eto rodjåsse amanite) est on tchampion foirt candjant d' aspet ki vént dins tos les bwès.
rodjixhante amanite
Tchampion avou on tchapea (4 a 20 cm), di coleur brun-rôzé a vwele nén régulî, avou des bokets di mannetès blankès peas ou crinme-ocracêye (ki plèt esse lavêyes pa l' plouve), avou des blankès lames taetcheyes di rôze, on blankasse ou brunasse subulbeus pî avou on blanc anea, sins volve et sovint chiné (6-22 x 1,5-3,5 cm). Blanke tchår rodjixhant dins les blesseures et a l' casseure. Il est sovint ataké pa les molons et les parazites. I vént al tere dins tos les bwès dins les maiguès teres (ossu bén dins les sapéns, ki les bwès a foyes) di l' esté a l' fén d' l' årire-såjhon. C' est dins les sapéns k' on trouve les pus gros egzimplaires.
C' est on tchampion k' on pout mougnî tot e purdant l' précôcion di l' bén cûre. Atintion: confuzion possibe avou l' amanite pantere (ki lu est foirt tocsike). Li distinccion est portant åjheye a fé po les cnoxheus :
Tites des lives e francès k' i gn a avou pus di racsegnes so ç' tchampion la:
The blusher is the common name for several closely related species of the genus Amanita. A. rubescens or the blushing amanita,[1] is found in Europe and eastern North America, and A. novinupta, also known as the new bride blushing amanita,[1] is found in western North America. Both their scientific and common names are derived from the propensity of their flesh to turn pink on bruising, or cutting.
The mushroom is edible and tasty, sought for in several European countries. It is readily recognizable by its pinkish color on the bottom of the stem. It is avoided by novice mushroomers as without knowledge it can be confused with deadly poisonous species.
The European blusher has a reddish-brown convex pileus (cap), that is 5–15 cm across, and strewn with small white-to-mahogany warts.[2] It is sometimes covered with an ochre-yellow flush which can be washed by the rain. The flesh of the mushroom is white, becoming pink when bruised or exposed to air. This is a key feature in differentiating it from the poisonous false blusher or panther cap (Amanita pantherina), whose flesh does not. The stipe (stem) is white with flushes of the cap colour, and grows to 5–15 cm.[2] The gills are white and free of the stem, and display red spots when damaged. The ring is striate (i.e. has ridges) on its upper side, another feature distinguishing it from Amanita pantherina. The spores are white, ovate, amyloid,[2] and approximately 8 by 5 µm in size.
The flavour of the uncooked flesh is mild, but has a faint acrid aftertaste. The smell is not strong.
The mushroom is often attacked by insects.
It is common throughout much of Europe and eastern North America (in the latter region there are at least three different species that fit into the name Amanita amerirubescens) growing on poor soils as well as in deciduous and coniferous woodlands, appearing from June through to November in the UK. It has also been recorded from South Africa, where it is thought to have been accidentally introduced with trees imported from Europe.[3] It has also been recorded from Asia [4]
In eastern North America, Amanita rubescens is frequently parasitized by Hypomyces hyalinus. Parasitized fruiting bodies are extremely difficult to recognize unless they occur in conjunction with healthy ones, although some retain the "blushing" characteristic of the species.[5]
A species found in the western U.S., only recently formally described and until then frequently misidentified as A. rubescens; see MykoWeb - Fungi of California - Amanita novinupta for details.
Closely related species include Amanita brunneolocularis, A. orsonii, A. rubescens var. alba, and A. rubescens var. congolensis.[6]
Amanita rubescens is edible when cooked.[7] European A. rubescens is known to contain a hemolytic protein in its raw state, which is destroyed by low pH and when is cooked; it is unknown whether North American A. rubescens and A. novinupta are similarly toxic when eaten raw.
Amanita 'amerirubescens'
Amanita 'amerirubescens'
Mushrooms at various ages
Amanita rubescens
Amanita rubescens f. anulo sulphureus
Amanita rubescens
Amanita rubescens
The blusher is the common name for several closely related species of the genus Amanita. A. rubescens or the blushing amanita, is found in Europe and eastern North America, and A. novinupta, also known as the new bride blushing amanita, is found in western North America. Both their scientific and common names are derived from the propensity of their flesh to turn pink on bruising, or cutting.
The mushroom is edible and tasty, sought for in several European countries. It is readily recognizable by its pinkish color on the bottom of the stem. It is avoided by novice mushroomers as without knowledge it can be confused with deadly poisonous species.
Amanita rubescens, también conocida como amanita rojiza o amanita ,[1] es un hongo basidiomiceto caracterizado por poseer un sombrero globoso, cuando es joven, que evoluciona a plano, de color rojizo, con la tonalidad del vino: en la madurez, posee numerosos restos del velo de la volva, de color blanco rosáceo. La cutícula es separable con facilidad. El margen, incurvado a plano, no es estriado, y es delgado. Las láminas, numerosas, libres, son de color blanco, así como sus esporas. El pie es cilíndrico, de color blanquecino a rosado; en su base posee una volva del mismo color o ligeramente más saturado.[2] Crece en pinares y en brezales.
De interés en gastronomía, debe consumirse siempre cocinada, nunca cruda; esto se debe a la presencia de hemolisinas que desaparecen al calentarse hasta los 65 °C.[2] Dichas hemolisinas actúan eliminando los eritrocitos de la sangre. En Francia son muy apreciadas, se conocen con el nombre de Golmotte...con numerosas recetas de cocina regional y/o de alta cocina.Igualmente subrayar que las hemolisinas destruidas tras un shock térmico, aún pueden ser indigestas.[2] Debe cuidarse su identificación porque se presta a confusión con Amanita pantherina, esta última muy tóxica. Amanita rubescens y Amanita pantherina son "primas hermanas" y comparten hábitat.
Amanita rubescens tiene siempre tonos vinosos de los que carece Amanita pantherina.
Amanita pantherina tiene el borde del sombrero estriado. En Amanita rubescens el borde del sombrero es liso.
Amanita rubescens
Amanita amerirubescens
Amanita amerirubescens
Amanita rubescens
Amanita rubescens f. anulo sulphureus
Amanita rubescens
Amanita rubescens
Amanita rubescens, también conocida como amanita rojiza o amanita , es un hongo basidiomiceto caracterizado por poseer un sombrero globoso, cuando es joven, que evoluciona a plano, de color rojizo, con la tonalidad del vino: en la madurez, posee numerosos restos del velo de la volva, de color blanco rosáceo. La cutícula es separable con facilidad. El margen, incurvado a plano, no es estriado, y es delgado. Las láminas, numerosas, libres, son de color blanco, así como sus esporas. El pie es cilíndrico, de color blanquecino a rosado; en su base posee una volva del mismo color o ligeramente más saturado. Crece en pinares y en brezales.
De interés en gastronomía, debe consumirse siempre cocinada, nunca cruda; esto se debe a la presencia de hemolisinas que desaparecen al calentarse hasta los 65 °C. Dichas hemolisinas actúan eliminando los eritrocitos de la sangre. En Francia son muy apreciadas, se conocen con el nombre de Golmotte...con numerosas recetas de cocina regional y/o de alta cocina.Igualmente subrayar que las hemolisinas destruidas tras un shock térmico, aún pueden ser indigestas. Debe cuidarse su identificación porque se presta a confusión con Amanita pantherina, esta última muy tóxica. Amanita rubescens y Amanita pantherina son "primas hermanas" y comparten hábitat.
Amanita rubescens tiene siempre tonos vinosos de los que carece Amanita pantherina.
Amanita pantherina tiene el borde del sombrero estriado. En Amanita rubescens el borde del sombrero es liso.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Galdakao lanperna edo galanperna (Amanita rubescens) perretxiko mota bat da.[1]
Txapelak 6-15 cm-ko diametroa du, hasieran ganbila eta gero gutxi gorabehera hedatua. Ertz leuna du, ez ildaskatua. Txapeleko azala kolore desberdinekoa izan daiteke, zuri-arrosa, marroi-okrexka, ardo-marroia edo okre-gorrixka, eta gainalde osoa ezkata-formako plakaz edo garatxoz estalirik dauka. Plaka hauek bolbaren hondarrak dira eta kolore zuri-grisaxka edo gris-marroia dute. Orriak hertsiak eta zuriak dira, maiz arrosa kolorez nahasiak. Hanka betea, baina zahartzerakoan kofatua, zuri-arrosa eta ildaskatua eraztun gainetik, baina azpitik ilunagoa eta zuntzeskatsua. Oinaldean, punta-formako bukaera duen erraboila du, bolba edo bere aztarnarik gabe ia, eta leku batzuetan ardan-purpura kolorez tindatua, batez ere intsektuek eta bareek egindako marketan. Eraztun zabal eta zuria du, zintzilik, gainetik ildaskatua. Mami lodi eta zuria, baina ebakitzerakoan ardan-arrosara aldatzen da, hankako erraboilean batez ere. Zaporea hasieran geza eta gero mingar antza. Ez da usainik nabaritzen. Esporak zuriak, amiloideak eta eliptikoak dira. Bestela ere, espezie honen morfologia oso aldakorra da, eta gerta daiteke Amanita spissa-rekin nahastea, nahiz eta haren haragia gorritzen ez den.
Oso arrunta eta ugaria da; udaberri erdialdean hasten da agertzen, baina nagusiki udan eta udazkenean ernamuintzen da, beheko altitudeetan. Koniferoen nahiz zuhaitz hostogalkorren baso askotan bizi da, eta maiz agertzen da pinuen, izeien, pagoen eta haritzen azpian. Bakarka edo talde txikietan ageri ohi dira.
Jangarri ona da, baina gordinik toxikoa da: ez da gordinik edo erdi eginda jan behar, odoleko globulu gorriak erasotzen dituen substantzia hemolitikoa baitu, eta hori desagertarazteko 70 °C-etan egin behar da gutxienez. Dena dela, jan baino lehen oso ongi ezagutu behar da, oso erraza baita Amanita pantherina pozoitsuarekin nahastea.
Amanita rubescens
Amanita rubescens
Amanita rubescens
Amanita rubescens
Galdakao lanperna edo galanperna (Amanita rubescens) perretxiko mota bat da.
Txapelak 6-15 cm-ko diametroa du, hasieran ganbila eta gero gutxi gorabehera hedatua. Ertz leuna du, ez ildaskatua. Txapeleko azala kolore desberdinekoa izan daiteke, zuri-arrosa, marroi-okrexka, ardo-marroia edo okre-gorrixka, eta gainalde osoa ezkata-formako plakaz edo garatxoz estalirik dauka. Plaka hauek bolbaren hondarrak dira eta kolore zuri-grisaxka edo gris-marroia dute. Orriak hertsiak eta zuriak dira, maiz arrosa kolorez nahasiak. Hanka betea, baina zahartzerakoan kofatua, zuri-arrosa eta ildaskatua eraztun gainetik, baina azpitik ilunagoa eta zuntzeskatsua. Oinaldean, punta-formako bukaera duen erraboila du, bolba edo bere aztarnarik gabe ia, eta leku batzuetan ardan-purpura kolorez tindatua, batez ere intsektuek eta bareek egindako marketan. Eraztun zabal eta zuria du, zintzilik, gainetik ildaskatua. Mami lodi eta zuria, baina ebakitzerakoan ardan-arrosara aldatzen da, hankako erraboilean batez ere. Zaporea hasieran geza eta gero mingar antza. Ez da usainik nabaritzen. Esporak zuriak, amiloideak eta eliptikoak dira. Bestela ere, espezie honen morfologia oso aldakorra da, eta gerta daiteke Amanita spissa-rekin nahastea, nahiz eta haren haragia gorritzen ez den.
Rusokärpässieni (Amanita rubescens) on kärpässienten sukuun kuuluva sieni. Se on hyvin keitettynä syömäkelpoinen. Mikäli keittäminen jää puolinaiseksi, jää sieneen verisoluja tuhoavaa myrkkyä.[2]
Rusokärpässieni muistuttaa ulkonäöltään muita kärpässieniä, joista osa on tappavan myrkyllisiä. Rusokärpässieniellä on harmaan- tai punaruskea kupera lakki, halkaisijaltaan jopa 15 cm. Sen päällä on paljon pieniä harmahtavia tai kermanvärisiä läikkiä, jotka ovat nuoren sienen suojuksen jätteitä. Sade voi kuitenkin joskus huuhtoa nämä pilkut pois.[3] Joskus lakin päällä on myös okrankeltaista limaa, jonka voi huuhtoa pois vedellä.
Sienen heltat ovat nuorena vaaleat, mutta vanhemmiten niihin ilmestyy punaisia pilkkuja. Jalka on valkoinen, joskin siinä on jäänteitä lakin väristä, ja se on jopa 15 cm korkea. Jalan kalvomainen rengas on reunoiltaan siisti ja selvästi uurteinen.[3] Itiöt ovat valkoisia, munanmuotoisia ja suunnilleen 5–8 µm:n kokoisia.
Rusokärpässieni voi joskus muistuttaa yleistä punakärpässientä (Amanita muscaria), mutta rusokärpässienen väri on yleensä haaleampi ja sieni on kooltaan pienempi. Myös erittäin myrkyllinen ja Suomessa harvinainen kavalakärpässieni (Amanita phalloides) on rusokärpässienen kaltainen. Molemmilla lajeilla on jalassaan pitkittäisuurteinen rengas, mutta kavalakärpässienen uurteet ovat hennommat. Kavalakärpässienen lakki ei myöskään koskaan ole punertava.[3] Erotukseksi myrkyllisestä pantterikärpässienestä (Amanita pantherina) paras tuntomerkki on puolestaan se, että rusokärpässienen malto muuttuu pinkiksi kosketuksesta tai ilmalle altistumisesta.
Rusokärpässieni on yleinen kautta Euroopan ja Pohjois-Amerikan itäosissa. Se kasvaa niin surkeilla mailla kuin lehti- ja havumetsissäkin.
Rusokärpässieni on syötävä oikein keitettyinä tai paistettuna. Laji sisältää pienen määrän hemolyyttistä myrkkyä raakana, mutta se tuhoutuu kypsentäessä. Eräät asiantuntijat suosittelevat kuitenkin välttämään kaikkia kärpässienilajeja.[3][4] Rusokärpässienen maku on mieto, mutta sillä saattaa olla hienoinen kitkerä tai multamainen sivumaku. Sienen haju ei ole voimakas.[3]
Rusokärpässieni (Amanita rubescens) on kärpässienten sukuun kuuluva sieni. Se on hyvin keitettynä syömäkelpoinen. Mikäli keittäminen jää puolinaiseksi, jää sieneen verisoluja tuhoavaa myrkkyä.
Amanita rubescens
Amanita rubescens, en français l'amanite rougissante connue aussi sous le nom d'amanite vineuse ou d'amanite rougeâtre, en raison de sa couleur, ou encore de golmotte, golmette ou golmelle, est une espèce de champignons basidiomycètes du genre Amanita dans la famille des Amanitaceae. Poussant dans les forêts de feuillus et de résineux, elle est comestible après cuisson.
Il existe une variété dont l'anneau est jaune soufré.
Les amanites sont des champignons à lames blanches, rarement jaunes, à pied bulbeux, avec ou sans anneau, dont les spores sont blanches.
Amanita rubescens, l’amanite rougissante présente un sporophore dont le chapeau de 4 à 20 cm est de couleur brun rosé, parsemé de petites verrues (provenant du voile) blanc cassé ou crème ochracé, qui peuvent être lavées par la pluie, avec des lames tachées de rose et dont le stipe (pied) subbulbeux est de couleur blanchâtre à brunâtre et mesure 6-22 cm sur 1,5-3,5 cm. Elle a une chair blanche qui rougit dans les blessures et à la cassure.
Elle est souvent attaquée par les insectes parasites. Elle pousse sur les sols pauvres aussi bien dans les bois de feuillus que dans les bois de résineux, de l'été à l’automne. C’est dans les forêts d’épicéas qu’on trouve les plus gros exemplaires.
Contient de la rubescenslysine[3], une hémolysine, il est donc toxique cru.
C'est un bon comestible, à condition d'être bien cuit.
La toxine, la rubescenslysine, perd son activité à 50 °C dans les 10 minutes[4].
Attention : confusion possible avec l’amanite panthère qui est un champignon très toxique. La distinction est cependant assez facile à faire pour les initiés :
Amanita rubescens
Amanita rubescens, en français l'amanite rougissante connue aussi sous le nom d'amanite vineuse ou d'amanite rougeâtre, en raison de sa couleur, ou encore de golmotte, golmette ou golmelle, est une espèce de champignons basidiomycètes du genre Amanita dans la famille des Amanitaceae. Poussant dans les forêts de feuillus et de résineux, elle est comestible après cuisson.
A Cacaforra viñosa ou amanita do viño[1] de nome científico Amanita rubescens, é un fungo basidiomiceto da familia das amanitas caracterizado por posuír un chapeu globoso, cando é novo, que evoluciona a plano, de cor avermellada, coa tonalidade do viño: na madurez, posúe numerosos restos do veo da volva, de cor branca rosácea. A cutícula é separable con facilidade. A marxe, incurvada a plana, non é estriada, e é delgada. As láminas, numerosas, libres, son de cor branca, así como as súas esporas. O pé é cilíndrico, de cor esbrancuxada a rosada; na súa base posúe unha volva da mesma cor ou lixeiramente máis saturada.[2] Crece en piñeirais e en uceirais.
En Galiza abrolla de setembro a decembro, sendo a época de apoxeo todo outubro e a primeira metade de novembro[3].
De interese en gastronomía, debe consumirse sempre cociñada, nunca crúa; isto débese á presenza de hemolisinas que desaparecen ao quentarse até os 65 °C.[2] Ditas hemolisinas actúan eliminando os eritrocitos do sangue. No entanto, o seu interese culinario está discutido, posto que, aínda destruídas as hemolisinas tras un shock térmico, aínda son indixestas.[2] Debe coidarse a súa identificación porque se presta a confusión con Amanita pantherina, esta última moi tóxica.
A Cacaforra viñosa ou amanita do viño de nome científico Amanita rubescens, é un fungo basidiomiceto da familia das amanitas caracterizado por posuír un chapeu globoso, cando é novo, que evoluciona a plano, de cor avermellada, coa tonalidade do viño: na madurez, posúe numerosos restos do veo da volva, de cor branca rosácea. A cutícula é separable con facilidade. A marxe, incurvada a plana, non é estriada, e é delgada. As láminas, numerosas, libres, son de cor branca, así como as súas esporas. O pé é cilíndrico, de cor esbrancuxada a rosada; na súa base posúe unha volva da mesma cor ou lixeiramente máis saturada. Crece en piñeirais e en uceirais.
En Galiza abrolla de setembro a decembro, sendo a época de apoxeo todo outubro e a primeira metade de novembro.
De interese en gastronomía, debe consumirse sempre cociñada, nunca crúa; isto débese á presenza de hemolisinas que desaparecen ao quentarse até os 65 °C. Ditas hemolisinas actúan eliminando os eritrocitos do sangue. No entanto, o seu interese culinario está discutido, posto que, aínda destruídas as hemolisinas tras un shock térmico, aínda son indixestas. Debe coidarse a súa identificación porque se presta a confusión con Amanita pantherina, esta última moi tóxica.
La tignosa vinata (Amanita rubescens Pers., 1797) è un basidiomicete della famiglia delle Amanitaceae[1] nota anche come tignosa rosseggiante, è un fungo velenoso da crudo, ma commestibile dopo una prolungata cottura. È un fungo abbastanza pericoloso per i meno esperti in quanto una cottura non adeguata può causare una vera e propria crisi emolitica.
Dal latino rubescens = che arrossisce, per le diffuse macchie di colore rosso-vino.
6–18 cm, di colore bruno rossastro più o meno saturo (assai variabile), dapprincipio sferoidale si apre in forma convessa, fino ad appianarsi in molti esemplari. Residuo del velo generale sotto forma di verruche di colore variabile (mai bianco), che potrebbero mancare per dilavamento da piogge. Mostra in trasparenza macchie rossastre sotto la cuticola facilmente asportabile. Margine regolare e liscio.
Bianche, tipicamente macchiate di rosso per sfregamento e negli esemplari adulti.
10-25 x 1–2 cm leggermente conico, da pieno nel fungo giovane a farcito ed infine tubolare. Dapprincipio bianco ma presto sfumato di rosa al di sotto dell'anello fino ad assumere colorazioni rosso vinose intorno alla base, privo di volva evidente che si presenta come residuo frammentato sulla base bulbosa.
A gonnellino membranoso, alto e posizionato nella parte alta del gambo, tipicamente striato, colorato nella parte inferiore. Di colore giallo paglierino nella forma "Anulosulphurea".
Bianca con sfumature vinose sotto la cuticola, arrossante al taglio, abbastanza consistente ma facilmente deperibile.
Bianche in massa, ovoidali, a reazione amiloide 8-10 x 7 µm.
Cresce in estate-autunno, in boschi di conifere e latifoglie, ubiquitaria dal piano alla montagna.
Attenzione! Velenoso da crudo.
Da cotto diventa commestibile: contiene sostanze tossiche termolabili, nella fattispecie "emolisine", che svaniscono dopo una cottura ad oltre 60°. È comunque opportuno non cuocerlo alla piastra, in quanto le parti interne potrebbero rimanere crude o non cotte adeguatamente, con conseguente crisi emolitica di gravità variabile a seconda della quantità di fungo crudo ingerito.
Se ne sconsiglia categoricamente la raccolta ai meno esperti, perché potrebbe essere confuso con la pericolosa Amanita pantherina
È un fungo che richiede una cottura prolungata, unitamente a, tra gli altri:
Amanita rubescens in maturazione
Gambo e lamelle della specie
Esemplari ancora chiusi
Esemplare giovane
amanita rubescens varietà alba
La tignosa vinata (Amanita rubescens Pers., 1797) è un basidiomicete della famiglia delle Amanitaceae nota anche come tignosa rosseggiante, è un fungo velenoso da crudo, ma commestibile dopo una prolungata cottura. È un fungo abbastanza pericoloso per i meno esperti in quanto una cottura non adeguata può causare una vera e propria crisi emolitica.
Rausvoji musmirė (lot. Amanita rubescens) – musmirių (Amanita) genties grybas.
Vaisiakūniai stambūs. Kepurėlė iki 15 cm skersmens, jauna iškili, vėliau iškiliai paplokščia, pakraščiai užsilenkę žemyn, mėsinga, rausvai ruda, kartais pilkšva, su pilkšvomis karpelėmis. Lakšteliai iš pradžių balti, vėliau su rausvomis dėmėmis, platūs. Kotas 10-16 cm ilgio, 2-5 cm storio, jaunų baltas, senų – rausvas, su dideliu, žemyn nukarusiu odišku, baltu, vagotu rinkiu, į apačią šiek tiek storėjantis, pagrindas svogūniškai sustorėjęs, su priaugusia balta išnara. Trama balta, stora, perlaužus parausta, be ypatingo kvapo ir skonio.
Auga liepos – spalio mėn. spygliuočių, rečiau lapuočių miškuose. Lietuvoje dažna. IV kategorijos, valgoma.
Maistui vartojama tik šviežia. Grybas turi naudingų žmogui fosforo junginių, B grupės vitaminų.
Pērļainā mušmire (latīņu: Amanita rubescens) ir ēdama mušmiru ģints sēne. Galvenā pērļainās mušmires pazīme ir tā, ka baltais mīkstums griezuma vietās kļūst sārts, bet indīgajām mušmirēm krāsu nemaina. Cepurīte sākumā pusapaļa, vēlāk zvanveida, sarkandzeltena vai brūngandzeltena, plankumaina, ar sīkām pārslveida plēksnītēm. Izaug līdz 15 cm plata. Kātiņš samērā īss, sārts, ar sīkām zvīņām, pie pamata paresnināts, bez dobuma. Lapiņas baltas, pelēcīgas vai iesārtas. Atrodama augustā, septembrī, oktobrī, retos mežos un zālainos krūmos. To nedrīkst sajaukt ar kādu indīgo mušmiri.
De parelamaniet (Amanita rubescens) is een mits gekookt goed eetbare paddenstoel die behoort tot de familie Amanitaceae. Rauw is de paddenstoel giftig door de hittelabiele maag-darm vergiften en het hemolysine. De paddenstoel wordt vaak aangetast door insecten.
De 3-15 cm brede, gladde hoed van de paddenstoel is vleeskleurigbruin tot roodbruin en bedekt met witachtige tot felrode stippen afkomstig van het velum. De jonge hoed is bolrond en wordt later gewelfd tot vlak. De rand van de hoed heeft geen ribbels. De lamellen zijn wit en krijgen na beschadiging roodbruine vlekken. De 7-12 cm lange en 1-2 cm brede steel is wit met roodbruine vlekken of strepen. Het manchet is fijn geribbeld. De steel is onderaan uivormig verdikt. Het vlees heeft en witte kleur en een zwakke geur. De ovale sporen zijn wit en ongeveer 8 x 5 µm groot.
De parelamaniet kan zeer gemakkelijk verwisseld worden met de giftige panteramaniet. Bij beschadiging verkleurt het weefsel van de parelamaniet rozerood tot roodachtig, terwijl dat van de panteramaniet niet verkleurt. Ook bij ouder worden verkleurt de parelamaniet naar deze kleur. In de volksmond wordt de parelamaniet dan ook "blozer" genoemd.
Ook kan de parelamaniet verwisseld worden met de giftige Amanita regalis en de eetbare Amanita spissa.
De parelamaniet is te zien vanaf juni tot in de herfst. De paddenstoel is niet kieskeurig qua standplaats en komt voor in loofbossen en naaldbossen.[1] De panteramaniet vormt mycorrhiza met verschillende loof- en naaldbomen.
De parelamaniet (Amanita rubescens) is een mits gekookt goed eetbare paddenstoel die behoort tot de familie Amanitaceae. Rauw is de paddenstoel giftig door de hittelabiele maag-darm vergiften en het hemolysine. De paddenstoel wordt vaak aangetast door insecten.
Rødnende fluesopp (Amanita rubescens) er en stilksporesopp av slekten Amanita. Rødnende fluesopp er ikke giftig, og er en velsmakende sopp. På grunn av forvekslingsfare med panterfluesoppen bør den kun plukkes av erfarne soppkjennere.
Rødnende fluesopp kan ligne på panterfluesoppen. Forveksles disse kan det ende katastrofalt på grunn av panterfluesoppens svært farlige gift. Det er derfor viktig å kjenne igjen forskjellene på soppene. Hovedforskjellen på soppene er det rødnende kjøttet på den rødnende fluesoppen ved overskjæring og på skadede steder. Rødningen kan gå sakte, men er tydelig. Rødnende fluesopp har også, i motsetning til panterfluesopp, tydelige striper på utsiden av ringen. Kjøttet er svakt rosa til mørkt brunrød. [1]
Rødnende fluesopp (Amanita rubescens) er en stilksporesopp av slekten Amanita. Rødnende fluesopp er ikke giftig, og er en velsmakende sopp. På grunn av forvekslingsfare med panterfluesoppen bør den kun plukkes av erfarne soppkjennere.
Capel fin a 15 cm., da biancastre a òcra brunastr, con dij fiòch confluent, nen regolar, da biancastr a crema òcra monèt. Lamele bianche. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 4 cm., con pòca siola (dle vire con na sirconsision bin ciàira), da biancastra a brunastra, soens strià. Anel bianch. Gente euv. Carn anrossenta ant le filure e a le rompure.
A chërs sota latifeuje e conìfere.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é comestìbil, se bin cheuit.
Capel fin a 15 cm., da biancastre a òcra brunastr, con dij fiòch confluent, nen regolar, da biancastr a crema òcra monèt. Lamele bianche. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 4 cm., con pòca siola (dle vire con na sirconsision bin ciàira), da biancastra a brunastra, soens strià. Anel bianch. Gente euv. Carn anrossenta ant le filure e a le rompure.
AmbientA chërs sota latifeuje e conìfere.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é comestìbil, se bin cheuit.
Hasło w Wikisłowniku Muchomor czerwieniejący (Amanita rubescens Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Posiada ponad 30 synonimów naukowych[2]. Występuje w dwóch odmianach[1]:
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1992 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako muchomor czerwonawy, bedłka, muchar czerwonawy, podsadka czerwieniejąca[3].
Cielistoczerwonawy, bladoczerwonawy, brązowoczerwonawy lub jasnobrązowy z czerwonawym odcieniem, o średnicy do 15 cm. Powierzchnia sucha, pokryta brązoworóżowymi łatkami różnej wielkości.U młodych egzemplarzy półkolisty, następnie płasko rozpostarty[4] .
Za młodu białe, później z różowawym nalotem, do 12 mm szerokości, przyrośnięte lub zbiegające, dosyć gęsto ustawione. Uszkodzone zmieniają kolor na brązowoczerwonawy[4].
Początkowo białawy, później brązowoczerwonawy, u podstawy bulwiasto zgrubiały, o wysokości do 15 cm, otoczony resztkami pochwy w kształcie nieregularnych wałeczków. Wyposażony jest w prążkowany pierścień[4].
Biały, mięsisty, uszkodzony zmienia barwę na czerwonawą, kruchy, bez zapachu, o łagodnym smaku[4].
Biały. Zarodniki gładkie, szerokoelipsoidalne, o rozmiarach 6-7 × 8-10 μm[5].
Na półkuli północnej jest szeroko rozprzestrzeniony. Najliczniejsze opisane stanowiska znajdują się w Ameryce Północnej i Europie. Zanotowany także w Afryce[6]. W Polsce jest bardzo pospolity[3].
Występuje w lasach liściastych, iglastych i mieszanych. Rośnie na ziemi, wśród mchów, szczególnie pod brzozami, bukami, sosnami, dębami. Owocniki wytwarza od czerwca do listopada[3].
Grzyb jadalny. Ze względu na swoje spore rozmiary i częste występowanie jest atrakcyjny dla grzybiarzy. Niektórzy autorzy odradzają jego spożywanie z powodu możliwości pomyłki z toksycznym muchomorem plamistym (Amanita pantherina)[7].
Bywa mylony z trującym muchomorem plamistym (Amanita pantherina) oraz z muchomorem twardawym (Amanita excelsa). Dla muchomora czerwieniejącego charakterystyczne jest występowanie różowawego odcienia, czerwienienie miąższu po uszkodzeniu i brak wyraźnego prążkowania na kapeluszu. Ponadto u muchomora plamistego u nasady trzonu występuje pofałdowana pochwa[7].
Muchomor czerwieniejący (Amanita rubescens Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
A amanita-vinosa (Amanita rubescens) é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Amanita na ordem Agaricales. Encontrado na Europa e América do Norte, seu consumo não é recomendado por especialistas.[1]
A amanita-vinosa (Amanita rubescens) é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Amanita na ordem Agaricales. Encontrado na Europa e América do Norte, seu consumo não é recomendado por especialistas.
Amanita rubescens (Christian Hendrik Persoon ex Elias Magnus Fries) Samuel Frederick Gray, 1821),[1] denumită în popor cuc (cuci) sau plopenchi,[2][3] este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota în familia Amanitaceae și de gen Amanita, fiind un simbiont micoriza (coabitează, formând micorize pe rădăcinile arborilor). Acest burete foarte răspândit în România, Basarabia și Bucovina de Nord se poate găsi pe fiecare sol în păduri foioase și de conifere, câteodată chiar prin parcuri sau grădini, din mai până în octombrie (noiembrie).[4][5]
Ordinul Agaricales este de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic în diferență de exemplu cu genul Boletus (între 44 și 34 milioane de ani).[6]
Amanita rubescens tânăr
Amanita rubescens bătrân
A. rubescens, lamele și inel
Amanita rubescens, înroșire
Cuci gălbui-maronii
Din păcate Amanita rubescens poate fi confundată ușor cu Amanita pantherina (buretele pestriț) din cauza similitudinii, îndeosebi cu gemenul ei Amanita pantherina var. ablentinum[8] care n-are dungi pe pălărie. Cucul se distinge mai ușor de pestrițul care are o manșetă dungată neavând jambieră la locul de trecere spre bulb precum dungi la marginea pălăriei. Amanita rubescens este în mod general de culoare mai deschisă, lamelele ei roșesc ușor la atingere și carnea capătă o culoare vineție după tăiat. Diferențierea între ciuperca descrisă și specia Amanita spissa (comestibilă)[9] precum variațiile ei Amanita spissa var. cariosa (comestibilă, însă puțin gustoasă),[10] Amanita spissa var. excelsa (comestibilă),[11] este mai grea, pentru că ele posed tot manșete dungate, dar jambiera la locul de trecere spre bulb lipsește. Mai departe, buretele poate fi confundat cu Amanita aspera sin. Amanita franchetii (suspectă, conține anatoxine),[12] Amanita inaurata (comestibilă),[13] Amanita regalis (otrăvitoare)[14] Amanita porphyria (necomestibilă)[15] sau Amanita valida (probabil comestibilă).[16]
O confuzie cu ciupercile letale Amanita phalloides, Amanita verna și Amanita virosa este de fapt imposibilă, ele fiind de altă culoare precum mult mai grațioase.
Amanita aspera sin. Amanita franchetii
tAmanita inaurata
Amanita pantherina
Amanita porphyria
Amanita regalis
Amanita spissa
Amanita spissa.var. excelsa
Cucul este, ca toate ciupercile din genul Amanita, în stare crudă toxic (provoacă tulburări digestive), dar gătit este destul de gustos, toxinele fiind complet distruse prin tratamentul termic (ciuperca se taie în mod normal felii). Cuticula se decojeste mereu pentru rafinarea gustului. Pălăria este savuroasă, bine prăjită la grătar.[17] Gustos este de asemenea preparat ca cremă de cuci a la Zürich sau după modul secuilor.[18] De altfel, acest burete poate fi preparat ca Amanita caesarea (crăița), dar nefiind chiar astfel de gustos.
Materiale media legate de Cuc la Wikimedia Commons
Amanita rubescens (Christian Hendrik Persoon ex Elias Magnus Fries) Samuel Frederick Gray, 1821), denumită în popor cuc (cuci) sau plopenchi, este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota în familia Amanitaceae și de gen Amanita, fiind un simbiont micoriza (coabitează, formând micorize pe rădăcinile arborilor). Acest burete foarte răspândit în România, Basarabia și Bucovina de Nord se poate găsi pe fiecare sol în păduri foioase și de conifere, câteodată chiar prin parcuri sau grădini, din mai până în octombrie (noiembrie).
Rdečkasta mušnica ali bisernica (znanstveno ime Amanita rubescens) je pogojno užitna goba iz družine mušničark. Čeprav je termično obdelana užitna in celo odlična, jo lahko zamenjamo s strupenimi vrstami, zato bi se je morali neizkušeni gobarji izogibati.
Klobuk te gobe je rjave, sive ali rdečkaste barve s svetlimi pikami, ki so ostanki ovojnice, v katero so ovite mlade gobe. Ti kosmiči so le rahlo pritrjeni in se zlahka sperejo ob obilnejšem deževju. Pri mladih gobah je klobuk polkrožen, pri starejših pa raven z ravnim robom in pogosto nepravilnih oblik, v premeru pa doseže do 15 cm. Na spodnji strani je bela trosovnica z gostimi, belimi trosnimi lističi, ki niso zraščeni z betom. Trosni prah je bel.
Bet je pri mladih gobah poln, pri starejših pa olesenel in votel. Na spodnjem delu je rdeč in pogosto črviv. V višino doseže do 15 cm, v premeru pa med 1 in 2 cm. Barva beta variira od bele preko rdečkaste do rjave. Na drugi tretjini beta se nahaja zastiralce, ki je bele ali rdečkaste barve.
Meso je belo, kjer pa je poškodovano in izpostavljeno zraku, postane rožnato. To je ključna značilnost, po kateri lahko rdečkasto mušnico ločimo od strupene pegaste ali panterjeve mušnice (Amanita pantherina). Rdeča barva je dobro vidna tudi na gomoljasto oblikovanem spodnjem delu beta, na katerem ni nikdar sledi ovojnice. Aroma nekuhanega mesa je blaga, vendar pa pusti nekoliko trpek okus. Tudi vonj je blag.
To gobjo vrsto najdemo po celotni Evropi, raste pa v mešanih gozdovih od začetka junija do konca oktobra. V Sloveniji je pogosta gobja vrsta. V delih Severne Amerike raste njej sorodna Amanita novinupta.
Zaradi značilne rdečkaste obarvanosti je možnost zamenjave z izredno strupeno panterjevo mušnico sicer majhna, vendar je pri nabiranju vseeno potrebna določena mera previdnosti. Pred uživanjem je potrebno s klobuka odstraniti kožico in jo dobro termično obdelati, saj uživanje surovih ali slabo prekuhanih gob povzroča prebavne motnje in lažje zastrupitve (hemolitični strup).
Rdečkasta mušnica ali bisernica (znanstveno ime Amanita rubescens) je pogojno užitna goba iz družine mušničark. Čeprav je termično obdelana užitna in celo odlična, jo lahko zamenjamo s strupenimi vrstami, zato bi se je morali neizkušeni gobarji izogibati.
Den mykologiska karaktären hos rodnande flugsvamp:
hymenium:
skivor
hatt:
plan
skivtyp:
fria
ätlighet:
ätlig
varning
fot:
ring
sporavtryck:
vit
ekologi:
mykorrhiza
Rodnande flugsvamp (Amanita rubescens) är en art i familjen Amanitaceae och släktet flugsvampar. Svampen växer på marken i blandskog och parker i Europa och Nordamerika, samt i Sydafrika, dit den antagligen förts av misstag via importerade träd.[3] Den är vanligast i södra och mellersta Sverige och blir sällsyntare norrut.
Arten är en utmärkt matsvamp i flera svampböcker, men då den kan förväxlas med andra Amanita-arter (flugsvampar) avråds absolut ovana plockare från den. Svampen har även orsakat lättare förgiftningar, särskilt i rått tillstånd eller p.g.a. överkänslighet.[4]
Fruktkropparna hos rodnande flugsvamp kommer från sommar till sen höst. Svampen blir oftast 6–25 cm hög med en fotdiameter på 1–3 cm och en hattdiameter på 6–15 cm; under mindre gynnsamma förhållanden kan dvärgformer bildas med en hattdiameter på mindre än fyra centimeter.
Foten är vit till grårosa och uppsvälld nertill. Ringen är hängande, tjock, bred och vit till gulvit i färgen. Hatten är oftast gråbrun till rosabrun och har ofta hylleplättar samt noppiga till fnasiga hyllerester, vilka är grå till rosa. Hattformen är välvd till utbredd och hattkanten saknar fåror.
Skivorna sitter tätt och är mjuka och vita, men rödfärgas vid skada. Sporerna är äggformade, mäter cirka 8–9 gånger 5–5,5 mikrometer, är vita och amyloida (färgas blå av jodlösning).
Köttet rodnar efter ett tag om svampen snittas, medan själva svampen saknar särpräglad doft. Arten är ofta angripen av olika evertebrater.
Svampen kan förväxlas med gråfotad flugsvamp (A. spissa), gulbrämad flugsvamp (A. franchetii) och panterflugsvamp (A. pantherina). Det rodnande svampköttet är dock unikt bland europeiska flugsvampar.
Svampen sammanförs på engelska med flera närbesläktade arter, främst A. novinupta, till begreppet blusher. A. novinupta finns dock bara i västra Nordamerika.
Genomskuren sporkropp, juli 2011 i Schwaben.
Detalj av fot, augusti 2011 i Polen.
September 2005, i Polen.
September 2005, nära Piacenza.
September 2008, nära Istanbul.
Äldre exemplar, november 2008 i Tjeckien.
Wikimedia Commons har media som rör Rodnande flugsvamp.
Rodnande flugsvamp (Amanita rubescens) är en art i familjen Amanitaceae och släktet flugsvampar. Svampen växer på marken i blandskog och parker i Europa och Nordamerika, samt i Sydafrika, dit den antagligen förts av misstag via importerade träd. Den är vanligast i södra och mellersta Sverige och blir sällsyntare norrut.
Arten är en utmärkt matsvamp i flera svampböcker, men då den kan förväxlas med andra Amanita-arter (flugsvampar) avråds absolut ovana plockare från den. Svampen har även orsakat lättare förgiftningar, särskilt i rått tillstånd eller p.g.a. överkänslighet.
Шапинка діаметром 3-10 іноді 15 см, напівсферична, згодом опукло- або плоскорозпростерта, сірувато-коричнювато-рожевувата, іноді з пурпуровим відтінком з великими білуватими або сіруватими бородавчастими, у центрі часто гостро конусоподібними, нестійкими лусками. Пластинки широкі, густі, білуваті, згодом брудно-рожевуваті. Спори 7-11 × 5-7 мкм, широкоовальні, гладенькі. Ніжка 3-10 × 1,5-3,5 см, щільна, внизу з великою окантованою бульбою, кольору шапки, борошнисто-луската, з широким, знизу білим, зверху рожевуватим пластівчастим кільцем, з прирослою піхвою. М'якуш спочатку білуватий, згодом рожевуватий, у ніжці внизу червонуватий, солодкий, з віком гоструватий, без особливого запаху.
Росте у хвойних та листяних лісах по всій Україні; у липні — жовтні. Умовно їстівний гриб.
В кулінарії використовують свіжим після відварювання (відвар вилити!) та в сушеному виді (шапинки). Має відмінні смакові якості. Зовні дуже подібний до отруйного мухомора пантерного, тому при збиранні треба бути уважним.
Молодий гриб
Amanita rubescens
Amanita amerirubescens
Amanita amerirubescens
Amanita rubescens
Amanita rubescens f. anulo sulphureus
Amanita rubescens
Amanita rubescens
Amanita rubescens (Pers.) Fr., 1821
СинонимыМухомо́р се́ро-ро́зовый (лат. Amanita rubescens) — гриб рода Мухомор (лат. Amanita) семейства Аманитовые (лат. Amanitaceae).
Русские синонимы:
Плодовое тело шляпконожечное, центральное.
Шляпка диаметром 6—20 см, обычно не больше 15 см. Изначально полушаровидная или яйцевидная, затем выпуклая, у старых грибов плоско-распростёртая, без заметного бугорка. Кожица чаще всего серовато-розового цвета или красно-коричневая, до мясо-красного, блестящая, слегка клейкая.
Мякоть белая, мясистая или тонкомясистая, со слабоватым вкусом, без особого запаха. При повреждении постепенно окрашивается сначала в светло-розовый, затем в характерный интенсивный винно-розовый цвет.
Ножка 3—10 × 1,5—3 см (иногда высотой до 20 см), цилиндрическая, вначале сплошная, затем становится полая. Цвет — белый или розоватый, поверхность бывает бугорчатая. В основании имеет клубневидное утолщение, которое даже у молодых грибов часто повреждается насекомыми и мякоть его оказывается пронизанной окрашенными ходами.
Пластинки белые, очень частые, широкие, свободные. При прикосновении краснеют, как и мякоть шляпки и ножки.
Остатки покрывала. Кольцо широкое, плёнчатое, свисающее, сначала белое, затем розовеет. На верхней поверхности имеет хорошо заметные бороздки. Вольва слабо выражена, в виде одного или двух колец на клубневидном основании ножки. Хлопья на шляпке бородавчатые или в виде небольших плёнчатых обрывков, от белых до коричневатых или грязно-розовых. Споровый порошок беловатый.
Споры 8,5 × 6,5 мкм, эллипсоидальные, амилоидные.
Цвет шляпки у молодых грибов бывает грязно-белый или светло-охристый, у старых — до тёмно-коричневого. Поверхность ножки гладкая или мучнистая, цвет может меняться от почти белого до фиолетового.
Образует микоризу с лиственными и хвойными деревьями, особенно с берёзой и сосной. Растёт на почвах любого типа, повсеместно в зоне умеренного климата Северного полушария.
Плодоносит одиночно или небольшими группами, встречается часто.
Сезон с весны до поздней осени, наиболее часто с июля по октябрь.
Мухомор пантерный (Amanita pantherina) — сильно[источник не указан 510 дней] ядовитый гриб, имеет гладкое и более узкое кольцо, мякоть его всегда белая, отличается также формой основания ножки и вольвой.
Мухомор толстый (Amanita spissa) — несъедобный или очень сомнительный[источник не указан 510 дней] гриб, отличается белой или сероватой мякотью, не меняющейся на воздухе, с неприятным запахом и землистым вкусом.
Особую опасность представляет сходство с мухомором пантерным, к тому же эти грибы часто растут в одних и тех же местах, по соседству.
Отличительные признаки Признаки: Мякоть Кольцо Основание ножки и вольва Мухомор серо-розовый: Белая, при повреждении медленно окрашивается в винно-розовый цвет Широкое, с хорошо заметными бороздками на верхней поверхности Обратно-конической формы, вольва незаметна или в виде узких плёнчатых колец Мухомор пантерный: Белая, цвет не меняет Более узкое, гладкое, часто расположено низко на ножке Более округлое, с разомкнутым верхним краем, вольва приросшая, многослойная, поднимается на ножку несколькими кольцамиУсловно-съедобный[источник не указан 510 дней] гриб, знающие грибники считают его очень хорошим на вкус и любят за то, что он появляется уже в начале лета. В свежем виде в пищу непригоден[источник не указан 510 дней], обычно употребляется жареным после предварительного отваривания[источник не указан 510 дней].
Сырой гриб содержит термолабильные ядовитые вещества, перед приготовлением его рекомендуется хорошо отваривать и сливать воду.[источник не указан 510 дней]
Молодой гриб, вольва практически отсутствует
Молодой гриб, более светлая форма, вольва заметна
Зрелый гриб, заметно бороздчатое кольцо, низ ножки повреждён личинками
Иллюстрация
Мухомо́р се́ро-ро́зовый (лат. Amanita rubescens) — гриб рода Мухомор (лат. Amanita) семейства Аманитовые (лат. Amanitaceae).
Русские синонимы:
Мухомор ро́зовый Мухомор красне́ющий Мухомор жемчу́жный (мухомором жемчужным чаще называют вид Amanita junquillea)
分類 界 : 菌界 Fungi 門 : 担子菌門 Basidiomycota 亜門 : 菌蕈亜門 Hymenomycotina 綱 : 真正担子菌綱 Agaricomycetes 目 : ハラタケ目 Agaricales 科 : テングタケ科 Amanitaceae 属 : テングタケ属 Amanita 種 : ガンタケ A. rubescens 学名 Amanita rubescens (Pers. : Fr.) ガンタケ（雁茸、学名 Amanita rubescens ）は、テングタケ科テングタケ属のキノコ。和名は、色が雁に似ているところ由来する。分布は北半球温帯以北、南米、豪州で確認されている。
夏から秋にカラマツなどの針葉樹林、ブナ、コナラなどの広葉樹林、雑木林の地上に単生、または、散生。
傘は、はじめ球型、成長すると中～大型で平になる。表皮は赤褐色で、粉状のイボが付着。傘の裏はヒダが密で白色、赤いシミができることがある。柄は中空で、基部が球根状。柄の色は傘よりも白っぽく、上部に膜状のつばがある。傷つけると赤く変色する。
生では無味、無臭。食べると下痢、吐き気など胃腸系の食中毒を起こすことがある。加熱すれば可食とする文献もあるが、ルベッセンスリシン、イボテン酸、アマトキシン類などの有毒成分を含み[1]、生食は厳禁。また、慣れないと毒性が強いテングタケと見間違えやすいため、昔からキノコ狩りで安易にガンタケらしきキノコを採取して食用にするのは危険とされてきた。しかし、旨味成分を含み加熱調理すれば美味とされ、テングタケとの識別に慣れたキノコ通には好んで食べる人もかつてはいた。現在では、加熱調理しても分解しない有毒成分であるアマトキシン類が微量ながらガンタケに含まれることが明らかになっているため、それを承知であえて食べる人はほとんどいなくなった。
.JPG)
.JPG)
.jpg)
_Fayod.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
