Flamingo Andino

And qızılqazı (lat. Phoenicopterus andinus) — Qızılqazkimilər dəstəsinə aid quş növü.

Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.

Flammeg an Andoù (Phoenicopterus andinus pe Phoenicoparrus andinus) a zo un evn hirc'harek.

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket flammeg an Andoù en urzhiad Ciconiiformes pe Phoenicopteriformes.

Annez

Bevañ a ra al labous er menezioù uhelañ eus kreisteiz Perou da walarn Arc'hantina^[1].

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

Flammeg an Andoù

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Daveennoù

El flamenc dels Andes (Phoenicopterus andinus) és una de les sis espècies vives de flamencs (gènere Phoenicopterus), a la família dels fenicoptèrids (Phoenicopteridae)

Descripció

És un flamenc gran, amb una llargària de 110 – 120 cm. La major part del plomatge és de color rosa quasi blanc, amb la part anterior del coll d'un rosa una miqueta més fort. Ales color salmó, excepte primàries i secundàries, negres. La característica més distintiva són les seves potes de color groc, que els distingeixen de la resta de flamencs. El bec també és groc (com al flamenc de James) però amb la zona negra de la punta més gran.

Hàbitat i distribució

Llacs i llacunes de poca profunditat, a una zona prou restringida dels alts Andes, al sud del Perú, Bolívia, nord de Xile i nord-oest de l'Argentina.

Taxonomia

Flamenc andí

Molt relacionat amb el Flamenc de James. Alguns autors separen aquestes dues espècies en un gènere propi: Phoenicoparrus.

Reproducció

Com tots el flamencs, pon un únic ou sobre un monticle de fang de forma de tronc de con. El pollet abandona aviat el niu.

Situació

Es considera en perill per la caça, el llarg cicle de cria i l'escàs nombre de llocs on cria.

Referències

• IUCN. Flamenc andí
• Avesdechile.cl: Flamenc andí
• InfoNatura

Enllaços externs

Reportatge TV3

Articles relacionats

Flamencs

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Fflamingo'r Andes (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: fflamingos yr Andes) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoenicoparrus andinus; yr enw Saesneg arno yw Andean flamingo. Mae'n perthyn i deulu'r Fflamingos (Lladin: Phoenicopteridae) sydd yn urdd y Ciconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. andinus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.

Teulu

Mae'r fflamingo'r Andes yn perthyn i deulu'r Fflamingos (Lladin: Phoenicopteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Plameňák andský (Phoenicoparrus andinus) je druh plameňáka. Je blízce příbuzný plameňáku Jamesovu, s nímž tvoří rod Phoenicoparrus. Má bledě růžové tělo s jasnějšími horními částmi. Jde o jediný druh plameňáka se žlutýma nohama a třemi prsty. Vyskytuje se ve vysokých polohách v Andách, a to od jižního Peru po severozápadní Argentinu a severní Chile. Jde o stěhovavého ptáka, který je schopný během jednoho dne uletět několik set kilometrů. Podle IUCN patří mezi zranitelné druhy, a to z důvodu nepřirozených změn v jeho přirozených sídlech. Výrazný vliv na úbytek plameňáků andských má těžba a také různé lidské zásahy.

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu plameňák andský ve Wikimedia Commons
• Taxon Phoenicoparrus andinus ve Wikidruzích

Andesflamingo (latin: Phoenicopterus andinus) er en fugleart, der lever i Andesbjergene - fra Peru til Argentina.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Andesflamingo

Der Andenflamingo (Phoenicoparrus andinus) oder Gelbfußflamingo ist eine Vogelart aus der Ordnung der Flamingos und der gleichnamigen Familie. Sein Verbreitungsgebiet sind Hochlagen der südamerikanischen Anden. Innerhalb der Familie der Flamingos ist der Andenflamingo die einzige Art, die gelbe Füße und Beine hat.

Beschreibung

Der Andenflamingo erreicht eine Körpergröße von 102 bis 110 cm. Kopf, Hals und Flügel sind rosa, das restliche Gefieder blass-rosa bis weiß, die Flügelspitzen schwarz. Das Schwanzgefieder bildet ein charakteristisches schwarzes Dreieck, durch das der Andenflamingo sehr gut von den beiden anderen in Südamerika lebenden Flamingoarten, dem Chileflamingo und dem James-Flamingo, zu unterscheiden ist. Der Schnabel ist an der Basis hellgelb und wird zur Spitze hin schwarz. Die Beine des Andenflamingos sind gelb. Die drei nach vorn gerichteten Zehen sind durch Schwimmhäute miteinander verbunden. Jungvögel zeichnen sich durch ein graues Gefieder mit auffälligen Streifen an der Oberseite der Flügel aus.

Vorkommen

Andenflamingopärchen im Nationalpark Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa, Bolivien (Fotograf: Thomas Fuhrmann)

Verbreitungskarte des Andenflamingos

Die abnehmende Population von geschätzten 34.000 Exemplaren im Jahr 1997 lebt in einem ca. 189.000 km² großen Gebiet der Hochanden im Süden Perus und vor allem Südwesten Boliviens und Nordosten Chiles. In El-Niño-Jahren wird er auch im Norden Argentiniens gesichtet. Der Andenflamingo bewegt sich nomadisierend an den lokalen Salzseen zwischen 2.200 m (Salar de Atacama) und 4.500 m ü. NN (bolivianisches Hochplateau). Im Zuge des gesteigerten Abbaus von Lithium auf Grund der zunehmenden Elektromobilität in Teilen des Verbreitungsgebietes von Andenflamingos, sind die Bestände in den betreffenden Regionen akut bedroht.^[1][2]

Andenflamingos sind auch in dem, 1978 eingerichteten, peruanischen Naturschutzgebiet Reserva Nacional del Titicaca beheimatet, welches Teile des Titicacasees beinhaltet. Der See ist das am höchsten gelegene, schiffbare Gewässer der Erde und von drei unterschiedlichen Flamingoarten bevölkert. Neben dem Andenflamingo sind hier auch Chileflamingos (Phoenicopterus chilensis) und James-Flamingos (Phoenicoparrus jamesi) anzutreffen.^[3][4]

Lebensweise

Der Andenflamingo bildet in den Anden mit dem Chileflamingo gemischte Gruppen. Das einzige Ei pro Brutsaison legt das Pärchen im Sommer der Südhemisphäre zwischen Dezember und Februar. Während des Brütens wird das aus einem Erdhügel bestehende Nest ständig ausgebessert. Der Jungvogel hat ein weißes Dunenkleid und noch einen geraden Schnabel. Er wird von den Altvögeln mit der Kropfmilch gefüttert, die Fett, Proteine, Kohlenhydrate, rote Pigmente und Blutzellen enthält. Sobald die Jungvögel das Nest verlassen, bilden sie Kindergruppen, die von den Altvögeln abwechselnd betreut werden. Wie alle Flamingos fliegt der Andenflamingo mit ausgestrecktem Hals. Sein Ruf ist ein gänseartiges Trompeten.

Literatur

• Christopher M. Perrins: Die große Enzyklopädie der Vögel. Aus dem Englischen, Orbis-Verlag, München 1996, ISBN 3-572-00810-7, S. 73.
• Martin R. De La Pena: Birds of Southern South America and Antarctica (Collins Illustrated Checklist). Harpercollins Pub Ltd, ISBN 0-00-220077-5.
• Martin Walters: Die Signale der Vögel - Was Vögel über die Umwelt verraten. Haupt, Bern 2011, ISBN 978-3-258-07682-9.

Einzelnachweise

1. ↑ Verkehrswende: Auf der Jagd nach Lithium Bericht vom 13. Dezember 2018 auf dem durch den gemeinnützigen Verein Klimawissen e.V. betriebenen Onlineportal zum Klimawandel klimareporter.de, abgerufen am 24. März 2019
2. ↑ Lithium: Abbau und Gewinnung - Umweltgefahren der Lithiumförderung Bericht auf der Internetpräsenz der Wirtschafts-Tageszeitung Handelsblatt vom 16. Oktober 2019, abgerufen am 24. März 2019
3. ↑ Titicaca See – Bolivien und Peru Global Nature Fund, aufgerufen am 1. November 2021
4. ↑ So schön ist Südamerika: Sieben erstaunliche Naturwunder Lonely Planet, aufgerufen am 1. November 2021

Chururu icha Qullaw pariwana (Phoenicopterus andinus) nisqaqa Qullawpi, Punapi quchakunap patanpi kawsaq pariwanam.

Rikchakuna

Kaypipas qhaway

• Jututu Phoenicoparrus jamesi
• Tukuku phoenicopterus chilensis
• Pariwana

Hawa t'inkikuna

• Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Chururu.

• Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chururu

Андзкі флямінга (па-лацінску: Phoenicopterus andinus) — від флямінга, які насяляе Анды — горныя раёны поўдня Пэру, Балівіі, поўначы Чылі й паўночнага захаду Аргентыны. Даўжыня гэтага віду фламінга складе 110—120 см. Від роднасна зьвязаны з Фламінга Джэймза, памер якіх трохі меншы. Андзкія фламінга харчуюцца дробнымі ракамі і водарасьцямі, фільтруючы дробныя аб’екты ў вадзе з дапамогай сваёй дзюбы.

Апярэньне ў Андзкага фламінга ружова-белае, пры гэтым дадзеныя адценьні абумоўлены адмысловым пігмэнтам, які паступае ў арганізм з кормам, галоўным чынам у складзе розных рачкоў. Ногі ў Андзкага фламінга жоўтыя, дзюба жаўтаватая, як у Фламінга Джэймза, але ягоны чорны кончык мае большы памер. Гняздуецца каля азёраў, часта з высокім утрыманьнем едкага натру, гіпсу й серавадароду, як то, як саланчак Уюні.

Як і ўсе фламінга, гэты від адкладае адно белае яйка ва ўзгорачак гразі. Колькасьць Андзкага фламінга на плянэце меркавана складае 60 тысяч асобінаў.

Вонкавыя спасылкі

• Андзкі фламінга на birdlife.org

ஆண்டியப் பூநாரை (Phoenicoparrus andinus) உலகின் அரிதான பூநாரை இனங்களில் ஒன்றாகும். இது தென்னமெரிக்காவின் ஆண்டிய மலைத்தொடர்களில் வாழ்கிறது.

தோற்றக்குறிப்பு

இப்பூநாரை வெளிர் சிவப்பு நிறத்தில் இருக்கும். மேற்பகுதி வெளுத்தும் அடிப்பகுதி சற்று அடர்ந்த வெளிர் சிவப்பு நிறத்திலும் இருக்கும். கால்கள் மஞ்சளாகவும் மூன்று விரல்களுள்ள கால்களும் உள்ள ஒரே பூநாரை இனம் இதுவேயாகும். ^[2] இதன் அலகு வெளிர் மஞ்சளும் கருப்பும் கலந்து காணப்படும்.

தற்கால நிலை

சுரங்கத் தொழிலாலும் மனிதர்களின் இடையூறாலும் இவற்றின் வாழிடம் பாதிக்கப்படுவதால் இப்பூநாரைகள் அழிவாய்ப்புள்ள இனமாகக் கருதப்படுகிறது.^[3]

படக்காட்சியகம்

• சிலியின் அட்டகாமாப் பகுதியில் ஒரு ஆண்டியப் பூநாரைக் கூட்டம்

• இங்கிலாந்தில் ஒரு ஆண்டியப் பூநாரை

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Phoenicoparrus andinus". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2013.2. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2012). பார்த்த நாள் 26 November 2013.
2. ↑ Bornschein, M. R. and B. L. Reinert (1996). "The Andean Flamingo in Brazil." Wilson Bulletin 108(4): 807-808.
3. ↑ Norambuena, M. C. and M. Parada (2005). "Serum biochemistry in Andean Flamingos (Phoenicoparrus andinus): Natural versus artificial diet." Journal of Zoo and Wildlife Medicine 36(3): 434-439.

Andean flamingo (Phoenicoparrus andinus)

The Andean flamingo (Phoenicoparrus andinus) is a species of flamingo native to the Andes mountains of South America. Until 2014, it was classified in genus Phoenicopterus.^[3] It is closely related to James's flamingo, and the two make up the genus Phoenicoparrus. The Chilean flamingo, Andean flamingo, and James' flamingo are all sympatric, and all live in colonies (including shared nesting areas).^[4]

Description

It is distinguished from other flamingos by its deeper lower mandible and the very long filtering filaments on the maxilla. It is the largest flamingo in the Andes and is one of the two heaviest living flamingos alongside the taller greater flamingo.^[5] Reportedly body mass of the Andean flamingo has ranged from 1.5 to 4.9 kg (3.3 to 10.8 lb), height from 1 to 1.4 m (3 ft 3 in to 4 ft 7 in) and wingspan from 1.4 to 1.6 m (4 ft 7 in to 5 ft 3 in).^[5][6]

The flamingo has a pale pink body with brighter upperparts, deep vinaceous-pink lower neck, breast, and wing coverts. It is the only flamingo species with yellow legs and three-toed feet.^[7] Its bill is pale yellow near the skull, but black for the majority of its length, and curves downward. Its lower mandible is less apparent than those of the genus Phoenicopterus.

Plumages

Juveniles present a uniformly pale gray plumage. It is often duskier on the head and neck. Coverts and scapulars can have darker brown centers. Meanwhile, adults are overall pale pink, with the feathers on the lower neck and chest being much brighter pink; coverts may be similarly bright pink. Head and upper neck may be a brighter pink than the rest of the body, which can appear almost white with only a pale pink wash, but head and upper neck never as bright as the lower neck and breast. Primaries and secondaries black, which when wings are folded, appear as bold black triangle that is not obscured by other feathers.

Fossil history

Fossils attributed to Andean Flamingo have been found at the Salar de Atacama border and roughly date to the Early Formative period, approximately 3,000 to 2,200 BP. These fossils date to a period consistent with the onset of modern climate conditions that the species now inhabits.^[8]

Behavior

Feeding

These flamingos are filter feeders and their diet ranges over the entire spectrum of available foods, from fish to invertebrates, from vascular plants to microscopic algae.^[9]

The flamingos feed from the bottom layer of the lake for small particles, mainly diatoms.^[10] They have a deep-keeled bill; the upper mandible is narrower than the lower, creating a gape on the dorsal surface of the bill.^[11] The bill morphology facilitates feeding of diatoms through inertial impaction. This mechanism entails that food particles denser than water, such as diatoms, would impact the filtering surface in the bill, causing water to flow out of the mouth and leaving diatoms in the flamingo's bill.^[10] The flamingos forage in shallow salty waters for resources. They exhibit the most flexible foraging pattern compared to that of the Chilean and James's flamingos.^[12]

When grouping the Andean flamingos with Chilean flamingos or James's flamingos, Andean flamingos adopt the foraging patterns of the species with which it is grouped.^[12] Thus, when grouped with Chilean flamingos, they use a moderate and deep foraging depth strategy more than or the same as expected. If they are grouped with James's flamingos, they adopt the edge and the shallow foraging strategy.^[12] However, the overall foraging behavior of Andean flamingos remains unclear.^[10]

Vocalization

Very poorly known; the available recordings fall into three distinct call types, but specific information on function lacking. Peep a surprisingly high-pitched (c 2 kHz), short (c 0.1–0.2 s), clear note that sounds rather Passerine-like. Most often given in a quick series that slightly descends, but sometimes also singly. Quack a brief, rough nasal quack or honk-like note that can be given individually or in series. Lower-pitched and shorter in duration than the analogous call in Chilean Flamingo, but slightly higher-pitched than in James's Flamingo. Often heard in flight. Chuckle a quiet, conversational call made up of short, low-pitched quack-like notes. Lower-pitched and less nasal than the Quack call, and typically given in a faster series.

Distribution, habitat, and movements

This Andean flamingo is native to the wetlands of the high Andes mountain range from southern Peru to northwestern Argentina and northern Chile. Andean flamingos are migratory, with the ability to travel up to 700 miles in one day. In the summer, they live in salt lakes, and migrate to the lower wetlands for the winter.^[13] The cause of this migration from summer to winter is possibly due to the extreme aridity of salt flats during the winter.^[14] The path of migration is unknown, but it is thought to occur between the Chilean breeding grounds and the wetlands of central and western Argentina.^[14]

Breeding is concentrated in northern Chile, extreme southwestern Bolivia, and northwestern Argentina. During the nonbreeding season, some birds remain around the same wetlands where they bred, but others move to lower elevation wetlands and lakes, including east to the central plains of Argentina, and also north through the Andes to southern Peru.

Vagrant as far north as Conococha in central Peru, to the coast of Peru and northern Chile, to Amazonian Brazil, to southern Argentina, and to coastal southern Brazil.

Andean flamingo foraging in a lake in Salar de Atacama, Chile

Status and conservation

The Andean flamingo is considered a vulnerable species due to the mining business and human disturbances causing changes in its habitat.^[15]

Mining

The Andean flamingo's habitat is constantly changing due to human activity. The primary threat to the flamingo population is mining excavations, which occur at the end of the summer rainy season.^[16] The habitat of the Andean flamingo is rich in boron compounds, specifically borax.^[16] Borax is fairly toxic at high dosages to animals such as the Andean flamingo, but not to humans.^[17] Studies testing the effects of borax exposure in animals show that excess boron causes skeletal malformations, cardiovascular defects, and degeneration of testes.^[17] Borax is a derivative of boric acid; a study comparing the toxicology of borates determined that salts of boric acid produce comparable effects.^[17] A study on the mining environment determined as little as 5 g of borax can produce adverse effects in animal populations, but human workers remain unaffected at these levels.^[17] Therefore, the miners remain unaffected while the animals suffer from developmental and reproductive toxicity.

A study on Salinas Lake in Peru showed that mining companies have established themselves adjacent to the flamingos' nesting sites, and some mining is performed near flamingo breeding grounds and feeding sites.^[16] Flamingos abandoned their nesting sites if mining was initiated after the establishment of nesting colonies and in close proximity. An increase of hydrocarbon exploration resulted in a decreased success rate for breeding. Less than 1% of the flamingos observed were juveniles.^[13] The decreased reproductive success may be due to borax exposure or to an altered environment caused by bulldozers disturbing the lake bed.^[16] Mining creates a muddy environment, which entraps flamingos, thus increasing mortality.^[16] Surveys conducted on residents near the mining activities report sightings of dead flamingos exhumed by the bulldozers.^[16]

The extraction process also affects the water availability.^[16] Andean flamingos filter surface water for food, but borax mining pollutes this water.^[10] Along with the pollution, the extractions expedite the removal of lake moisture.^[16] By limiting the amount of water in the lake, mining companies can increase visibility, thus contributing to more optimal mining.^[16] A study comparing the correlation between water availability and flamingo population determined that the number of flamingos was strongly correlated to the proportion of water in the lake.^[10] With an insufficient food supply and a disturbed habitat, the decrease in offspring seems inevitable.

Human disturbance

Not only are the flamingos' offspring numbers diminished by mining activities, but they are also affected by the egg collection by locals. This illegal hunting has increased over time due to an increase in international demand for flamingo eggs.^[14] Poaching is conducted by organized groups within Chile; the group members trap the flamingos and export them to Europe, the United States, and other overseas destinations.^[14] The exportation process in conducted mainly in the Altiplano, which is an area that has deep cultural roots in egg poaching.^[14] During the reproductive season, local families also take eggs from flamingo nests.^[16] The removal of eggs can disturb the nesting process and cause the flamingo to abandon its nest, even if some eggs remain.^[16] Egg removal might be acceptable if the local populations were malnourished, but studies on the diets of the local people show no protein deficiency.^[16] In the area of study, the common people raise llamas and alpacas, which offer a higher content of protein than flamingo eggs.^[16]

Alongside mining activities, unregulated tourism has taken its toll on the flamingos' habitat. Over time, numerous peat bogs have developed throughout the land.^[16] These bogs gradually build up and begin to overflow into the lake.^[16] When the bogs enter the lake, they decrease the surface area of the water and prevent the flamingos from entering the lake to feed.^[16] As a result of the mining and the tourism, new infrastructure, such as highways, are being built into the Andes.^[16] Highways now run alongside the flamingos' habitat.^[16] With the addition of these roads, accessibility to the flamingos' habitat increases, leading to more commercial mining and tourism, which in turn results in detrimental effects to the Andean flamingo population.^[16] The development of new infrastructure has caused severe fragmentation of the lake, diminishing the biodiversity, and increasing the possibility of extinction for all species.^[16]

The demand for surface and underground water, energy production, and transportation, as well as unregulated tourism, have all increased in the last two decades. These increases were documented to be most significant in Chile, the main location for Andean flamingo breeding colonies.^[13] As a consequence, these areas are concentrated with toxic compounds due to mineral and hydrocarbon exploration.^[13] Since the 1980s, the number of successful breeding colonies and the total production of chicks of Andean flamingos declined.^[13] As a result, the Andean flamingos are threatened species.

Conservation plans

According to the International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, the Andean flamingo is an "insufficiently known species".^[16] Thus, despite being negatively affected for at least the previous two decades, it was finally declared endangered in September 2010.^[16] In this announcement, it was stated that this flamingo would be protected under the Endangered Species Act of 1973.^[16] Most of the areas in which the flamingos reside, both in the summer and the winter, have been covered by the implementation of national parks. However, these parks are absent in habitats incurring changes. Thus, the main breeding grounds are still susceptible to outside disturbances that decrease the population of the flamingos.^[16] Because the Andean flamingo is a recent addition to the endangered species list, few plans have been implemented to protect their species. However, the National Institution of Natural Resources (http://www.nri.org/) is currently developing a plan. This group is working with conservationists to find a way to solve the problems of borate extraction and egg collecting and poaching.^[16] The plan consists of an environmental education strategy to inform businessmen, workers, villagers, and any other people who pose as a threat to the flamingos.^[16] Local authorities in the Salinas Lake district have created an outpost to prevent illicit actions and to find possible solutions to present problems.^[16] Creation of national parks has decreased the egg collecting; however, environmental education will be necessary to eliminate this activity.^[16]

The Flamingo Specialist Group, established in 1971, is actively trying to inform the public on the vulnerability of flamingos.^[10] They produce an annual newsletter to tell readers the current status of several species.^[10] In 2000, this group conducted a census that revealed a total population less than 34,000 Andean flamingos, giving them the label of most rare species.^[10] Recently, this group has joined sides with the International Union for Conservation of Nature to create an action plan for the flamingos.^[10] A meeting was held in Miami, Florida, in 2000 to develop a group to control an action place to protect the six species and subspecies of flamingos.^[10]

Under the auspices of the Convention on Migratory Species of Wild Animals, also known as the Bonn Convention, the Memorandum of Understanding (MoU) on the Conservation of High Andean Flamingos and their Habitats was concluded and came into effect on 4 December 2008. The MoU covers Argentina, Bolivia, Chile, and Peru. As of August 2012, Bolivia, Chile, and Peru have signed the MoU. The MoU aims to improve the conservation status of the species and their habitats through coordinated and concerted actions across the range.

Gallery

• 

  Group of Andean flamingos in the Salar de Pedernales in the Atacama Region of Chile

• 

  Andean flamingo at Slimbridge WWT, England

• 

  Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa, Chile

References

La Anda fenikoptero, aŭ Anda flamengo, (Phoenicopterus andinus) estas birdo kiu vivas nur en humidejoj en la Ĉiliaj Andoj (norda Ĉilio kaj ĉefe ĉe la Salar de Atacama) kaj iome en suda Peruo kaj nordokcidenta Argentino, kaj unu el la plej raraj flamengoj en la mondo. Temas pri specio proksime parenca al la Punaa flamengo (Phoenicopterus jamesi). La Anda flamengo estas migranta birdo kiu veturas ĝis 700 mejlojn en unu tago. Tiuj flamengoj estas filtromanĝantoj kaj ties dieto konsistas el la tuta gamo de disponeblaj manĝoj, el fiŝoj al senvertebruloj, el vaskulaj plantoj al mikroscopaj algoj.^[1] Oni ne konas subspeciojn.^[2]

Aspekto

La plej granda parto de la plumaro estas rozblanka, sed pli rozkolora en antaŭa kolo kaj brusto. La flugilkovriloj havas ruĝajn makulojn. La flugilpinto estas nigra, kiel en aliaj flamengoj. Tiu ĉi neotropisa specio estas la ununura inter flamengoj kiu havas flavecajn krurojn, kio diferencigas ilin disde la Phoenicopterus jamesi, kiu havas ruĝajn krurojn kaj de la Phoenicopterus chilensis, kiu havas same sed kun bluaj supraj partoj, ambaŭ estantaj ankaŭ en Ĉilio. La beko estas flava ĉebaze kaj plej granda parto nigra -la flamengo kiu havas plej nigran bekon-. Ili estas 110 ĝis 120 cmj grandaj. Kiel la Phoenicopterus jamesi, ili havas nur tri fingrojn, diference de la aliaj flamengoj kiuj havas kvar. Ĉiukaze tiu ĉi estas la ununura flamengo kiu havas flavajn krurojn kaj nur tri fingrojn.^[3]

Kutimaro

Kiel aliaj flamengoj demetas nur unu blankan ovon sur kota tureto. Ili nestas kolonie, ĉefe en solecaj partoj ĉirkaŭ lagoj. Idoj tuje elnestiĝas kaj eknaĝas. Tuje (10 tagojn post eloviĝo) la gepatroj flugas al aliaj hunidejoj por manĝi kaj la flamengidoj restas zorgitaj de are da plenkreskuloj. Post tri monatoj la idoj jam ekflugas, ĉefe norden.

La nombro malkreskas pro sekeco kiu malsuprenigas akvonivelon kio malhelpas nestadon kaj faciligas rabadon faritan de Kulpea lupovulpo, kio fakte estas specio de sovaĝa hundo pli rilata al hundoj ol al vulpoj. Ili vivas arece, po grupo da dekoj ĝis miloj da membroj.

Tiuj flamengoj, kiel aliaj flamengoj, filtras akvon en neprofundaj akvoj de altoandaj lagoj por forpreni etajn bestojn kaj planktojn per specialaj flitriloj en la beko, eĉ pli malgrandajn ol ĉe la aliaj flamengoj.

Ili povas malsupreniri vintre ĉe marbordaj malsekejoj.

Dieto

La Andaj flamengoj manĝas el la malsupra tavolo de la lago malgrandajn erojn, ĉefe diatomeojn.^[4] La Andaj flamengoj havas profundan kanalon ĉe beko; la supra makzelo estas pli mallarĝa o ll a malsupra kaj tio kreas vakuon en la dorsa surfaco de la beko.^[5] La beka morfologio de la Andaj flamengoj kreas manĝan mekanismon kiu helpas en ties manĝo de diatomeoj nome inerta kolizio. Tiu mekanismo permesas ke manĝeroj pli densaj ol akvo, kiaj diatomeoj, kolizias kun la filtra surfaco de la beko kaŭzante ke la akvo elfluas el la buŝo kaj lasas diatomeojn en la flamenga beko.^[4] Kiel menciate, Andaj flamengoj manĝas siajn rimedojn en neprofundaj salecaj akvoj. Andaj flamengoj montras plej flekseblan mangomodelon kompare kun tiuj de la Ĉilia kaj de la Punaa flamengoj.^[6] Studo montris, ke grupiĝo de la Andaj flamengoj kun la Ĉilia flamengo aŭ kun la Punaa flamengo faras ke la Anda flamengo adoptas la manĝomodelojn de la specioj kun kiuj ili grupiĝas.^[6] Tiele, grupiĝintaj kun la Ĉilia flamengo, ili uzas moderan kaj profundan manĝonivelan strategion pli aŭ same kiel espereble. Se ili grupiĝis kun la Punaa flamengo ili adoptas bordon kaj neprofundan manĝonivelan strategion.^[6] Tamen, la ĝenerala manĝokutimo de la Anda flamengo restans neklara kaj necesas pliaj studoj por determini tiun procezon.^[4]

Migrado

Somere la Andaj flamengoj loĝas en salaj lagoj kaj migras al pli malsupraj humidejoj por vintro.^[7] La kaŭzo de tiu migrado el somero al vintro eble rilatas al la pleja arideco de la sala akvejoj dum vintro.^[8] La vojo por migrado estas nekonata, sed oni supozas ,ke ĝi okazas inter la ĉiliaj reproduktejoj kaj la humidejoj de centra kaj okcidenta Argentino.^[8]

Flamengoj manĝas en lago de altiplano de Salar de Atacama, Ĉilio

La specistatuso de la Anda flamengo

La Anda flamengo estas konsiderita vundebla specio pro nenaturaj ŝanĝoj en ĝia habitato.^[9] La plej gravaj ŝanĝoj ŝuldiĝas al la minado kaj al homa ĝenado. Oni ĉirkaŭkalkulis 34.000 ekzemplerojn en 1997 por teritorio de ĉirkaŭ 189.000 km².

Minado

La habitato de la Anda flamengo konstante ŝanĝiĝas pro homa agado. La ĉefa grava minaco al la fenikoptera populacio estas nenaturaj minaj elfosadoj, kiuj okazas ĉe la fino de la somera pluvsezono.^[10] La habitato de la Anda fenikoptero estas riĉa je komponaĵoj el boro, specife borakso.^[10] Borakso estas sufiĉe toksa ĉe altaj dozoj al bestoj kiel ekzemple la Anda fenikoptero, sed ne al homoj.^[11] Studoj testantaj la efikojn de boraksomalkovro en bestoj montras ke troa boro estas kialo por skeletaj kriplaĵoj, kardiovaskulaj difektoj kaj degenero de la testikoj.^[11] Borakso estas derivaĵo de borata acido; studo komparanta la toksologion de boratoj determinis ke saloj de bora acida produktas kompareblajn efikojn.^[11] Studo sur la mina medio determinis ke nur kvin gramoj da borakso povas produkti malutilojn en bestpopulacioj, sed homaj laboristoj restas netuŝitaj ĉe tiuj koncentriĝoj.^[11] Tial, la ministoj restas netuŝitaj dum la bestoj suferas pro disvolviĝa kaj reprodukta toksecoj.

Studo pri Lago Salinas en Peruo montras ke minfirmaoj establis sin najbare al la nestumantaj ejoj de la fenikopteroj, kaj ia minado estas farata proksime de fenikopteraj reproduktaj lokoj kaj manĝejoj.^[10] Fenikopteroj prirezignis pri iliaj nestantaj ejoj se minado estis iniciatita post la establado de nestokolonioj kaj en certa proksimeco. Rezultoj de tiu studo montris ke pliiĝo de esplorado per hidrokarbido gvidis al malkreskinta sukcesa frekvenco por reproduktado. Malpli ol unu procento de la fenikopteroj observitaj estis junaj.^[7] La malkreskinta reprodukta sukceso povas ŝuldiĝi al boraksomalkovro aŭ al ŝanĝita medio kaŭze de buldozoj ĝenantaj la lagoliton.^[10] Minado kreas ŝlimecan medion, kiu kaptas fenikopterojn, kaj tiel kreskiganta ties mortindicon.^[10] Enketoj faritaj al loĝantoj proksime de la minadagadoj raportis vidojn de mortintaj fenikopteroj elfositaj de la buldozoj.^[10]

La ekstraktadoprocezo ankaŭ influas la akvodisponeblon.^[10] Andaj fenikopteroj filtras la surfacon de akvo por manĝaĵo, sed boraksominado poluas tiun akvon.^[4] Kune kun la poluo, la ekstraktadoj akcelas la forigon de la laga malsekeco.^[10] Per limigado de la kvanto de akvo en la lago, minfirmaoj povas pliigi videblecon, tiel kontribuante al pli optimuma minado.^[10] Studo komparanta la korelacion inter akvodisponeblo kaj fenikoptera populacio determinis ke la nombro da fenikopteroj estis forte korelaciitaj al la proporcio de akvo en la lago.^[4] Kun nesufiĉa manĝaĵprovizado kaj ĝenita vivejo, la malkresko en idoj ŝajnas neevitebla.

Homa ĝenado

Ne nur estas la idonumeroj de la fenikopteroj malpliigitaj pro minagado, sed ili ankaŭ estas influitaj de la ovokolekto fare de lokanoj. Tiu kontraŭleĝa ĉasado pliiĝis pro pliiĝo en internacia postulo de flamengovoj.^[8] Ŝtelĉasado estas farita de fakorganizitaj grupoj ene de Ĉilio; la grupanoj kaptas la fenikopterojn kaj eksportas ilin al Eŭropo, Usono, kaj aliaj transmaraj cellokoj.^[8] La eksportadoprocezo estas farata plejparte en la Altiplano, kiu estas areo kiu havas profunde kulturajn radikojn en ovoŝtelĉasado.^[8] Dum la reprodukta sezono, ankaŭ lokaj familioj prenas ovojn el fenikopteraj nestoj.^[10] La forigo de ovoj povas ĝeni la nestan procezon kaj kaŭzi ke la fenikopteroj prirezignas sian neston, eĉ se kelkaj ovoj restas.^[10] Ovoforigo eble estus akceptebla se la lokaj loĝantaroj estus subnutritaj, sed studoj pri la dietoj de lokanoj montras neniun proteinomankon.^[10] En la studareo, la lokanoj bredas lamojn kaj alpakojn, kiuj ofertas pli altan enhavon de proteino ol la flamengaj ovoj.^[10]

Kun minagadoj, neregulita turismo setlis sur la vivejon de la fenikopteroj. Dum tempo, multaj torfejoj akumuliĝis ĝenerale en la tero.^[10] Tiuj marĉoj iom post iom malsupreniĝas kaj komencas alflui en la lagon.^[10] Kiam la marĉoj eniras la lagon, ili malpliigas la surfacan areon de la akvo kaj malhelpas la fenikopterojn el enirado al la lago por manĝi.^[10] Kiel rezulto de minado kaj de turismo, novaj infrastrukturoj, kiaj ekzemple aŭtovojoj, estas efektivigitaj en Andoj.^[10] Ekzistas nun aŭtovojoj kiuj funkcias ĉe la habitato de la fenikopteroj.^[10] Kun la aldono de tiuj vojoj, alirebleco al la habitatoj de la fenikopteroj pliiĝis, kondukante al plia komerca minado kaj turismo, kiuj siavice rezultas en malutilaj efikoj al la Anda fenikoptera populacio.^[10] La evoluo de novaj infrastrukturoj kaŭzis drastan fragmentiĝon de la lago, malpliigante la biodiversecon kaj pliigante la eblecon de formorto por ĉiaj specioj .^[10]

La postulo de surfaca kaj subtera akvoj, energiproduktado, kaj transportado, same kiel neregulita turismo kreskis en la lastaj du jardekoj. Tiuj pliiĝoj estis dokumentitaj kiel plej signifaj en Ĉilio, ĉefloko por Andaj fenikopteraj reproduktaj kolonioj.^[7] Kiel sekvo, tiuj areoj estas densaj el toksaj kunmetaĵoj pro esplorado de mineraloj kaj hidrokarbido; tiu ekspluato pliiĝis en la lastaj du jardekoj.^[7] Ekde la 1980-aj jaroj, la nombro de sukcesaj reproduktaj kolonioj kaj la totala produktado de flamengidoj de Andaj fenikopteroj malkreskis.^[7] Kiel rezulto, la Andaj fenikopteroj estas minacata specio.

Konservoplanoj

Laŭ la Internacia Unio por la Konservo de Naturo, la Anda flamengo estas “nesufiĉe konata specio."^[10] Tiel, malgraŭ esti negative influita dum minimume la antaŭaj du jardekoj, ĝi estis finfine deklarita endanĝerigita en septembro de 2010.^[10] En tiu proklamo, estis deklarite ke tiu fenikoptero estus protektita laŭ la Endangered Species Act de 1973.^[10] La plej multaj el la areoj en kiu la fenikopteroj loĝas, kaj somere kaj vintre, estis kovrita per la efektivigo de naciaj parkoj. Tamen, tiuj parkoj forestas en habitatoj kie okazas ŝanĝoj. Tiel, ĉefaj reproduktaj lokoj daŭre estas suferantaj la eksteran ĝenadon kiu malpliigas la populacion de la fenikopteroj.^[10] Ĉar la Anda fenikoptero estas lastatempa aldono al la listo de endanĝerigitaj specioj, ekzistis malmultaj efektivigaj planoj protekti ilian specion. Tamen, la Nacia Institucio de Krudmaterialo (http://www.nri.org/) nuntempe evoluigas planon. Tiu grupo laboras kun negocistoj por trovi manieron solvi la problemojn de borata ekstraktado, de ovokolektado kaj de ŝtelĉasado.^[10] La plano kiun ili evoluigas konsistas el media edukostrategio por informi komercistojn, laboristojn, vilaĝanojn, kaj ajnajn aliajn homojn kiuj povus aperi kiel minaco al la fenikopteroj.^[10] Kreskanta konscio jam kreas sian lokon en socio. Ĉe lokaj aŭtoritatoj en la distrikto de Lago Salinas, ili kreis planon por malhelpi kontraŭleĝajn agojn kaj trovi eblajn solvojn al nunaj problemoj.^[10] Kreado de Naciaj Parkoj malpliigis la ovokolektadon; tamen, media eduko estos necesa tute por elimini tiun agadon.^[10]

La Fenikoptera Specialista Grupo, establita en 1971, aktive provas informi publikon sur la vundebleco de fenikopteroj.^[4] Ili elsendas ĉiujaran novaĵleteron por rakonti al legantoj la nunan statuson de pluraj specioj.^[4] En la jaro 2000 tiu grupo faris censon kiu montris totalan populacion de malpli ol 34,000 Andaj fenikopteroj, donante al ili la etikedon de plej rara specio.^[4] Tiu grupo ankaŭ faras grandajn paŝegojn por evoluigi novajn kontaktojn trans la mondo por informi ĉiun eble. Ĵus, tiu grupo aliĝis kun la Internacia Unio por la Konservo de Naturo por krei agadplanon por la fenikopteroj.^[4] Oni aranĝis renkontiĝon en Miamo, Florido, en 2000 por evoluigi grupon por kontroli agadon por protekti la ses speciojn kaj subspeciojn de fenikopteroj.^[4]

Bildaro

• Grupo de Andaj flamengoj ĉe Salar de Pedernales en la Regiono Atakamo de Ĉilio

• Anda flamengo ĉe Slimbridge WWT, Anglio

• 
• Anda flamengo ĉe Salar de Atacama

Notoj

El flamenco andino o parina grande (Phoenicoparrus andinus) es una especie de ave de la familia de los fenicoptéridos. Es también conocido localmente como parihuana, pariguana (Bolivia),^[2]​ parihuana (Peru), tococo (idioma kunza), jututu y chururu (Chile). No se conocen subespecies.^[3]​

Descripción

Tiene un tamaño de 1,1 m y una altura de 136 cm. Su envergadura alar está entre 1 y 1,6 m. El color general del plumaje es blancuzco con rosado fuerte; la parte de la cola se encuentra cubierta de plumas negras, y la parte superior del pecho presenta coloración violeta. Su pico es en gran parte negro, con presencia de coloración amarilla en la base. Sus patas son amarillas.

Distribución

Es propia de la región central de los Andes, abarcando un territorio que va desde el sur del Perú, hasta las regiones norteñas de Chile y de Argentina, incluyendo el occidente de Bolivia. Su hábitat incluye desde regiones situadas al nivel del mar hasta lagunas altoandinas y salares. Algunas de las zonas protegidas donde pueden encontrarse son la Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Abaroa (Bolivia), la Reserva Nacional de Paracas, la Reserva Salinas y Aguada Blanca (ambas en Perú), la Laguna Mar Chiquita (Argentina) y el Salar de Atacama (Chile) .

Parina grande en un lago en Salar de Atacama, Chile

Conducta

Pueden desplazarse grandes distancias hacia humedales de reproducción y en busca de alimento, aún durante la incubación y cría de pollos. El principal sitio de nidificación a nivel mundial para esta especie es el Salar de Atacama, en Chile. Aproximadamente diez días después de la eclosión de los huevos, los adultos comienzan a desplazarse hacia otras lagunas, dejando a las crías a cargo de las nodrizas, las cuales se encargan de su alimentación y cuidado. A los tres meses de edad los polluelos están aptos para volar y comienzan a desplazarse, principalmente hacia latitudes más septentrionales.

Véase también

• Bandera del Perú
• Phoenicopterus chilensis
• Phoenicoparrus jamesi

Referencias

Phoenicoparrus andinus Phoenicoparrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phoenicopteridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Phoenicoparrus
• Phoenicopteridae

Andienflamingo (Phoenicoparrus andinus) on Etelä-Amerikassa elävä flamingolintu. Se pesii ja ruokailee Andien suolaisilla ja emäksisillä vuoristojärvillä. Laji on flamingoista harvalukuisin.

Koko ja ulkonäkö

Andienflamingo pesällään.

Andienflamingo kasvaa 1–1,4 metrin korkuiseksi. Sen siipiväli on 1–1,6 metriä ja paino 1,5–4,1 kiloa.^[3] Sen ruumiinmuoto on muiden flamingojen kaltainen. Sen jalat ja kaula ovat pitkät. Pitkä, alaspäin kaartuva nokka on tyvestä keltainen, päästä musta.^[4][5] Höyhenys on pääosin vaalean pinkin värinen. Etenkin yläruumis on heleän värinen. Päässä, kaulassa, rinnan yläosassa ja peitinsulissa on viininpunainen sävy. Käsisulissa on mustat laikut, jotka muodostavat kolmion muotoisen kuvion, kun siivet ovat suljettuina. Nuoret linnut ovat harmaita, ja niillä on hyvin juovikas selkäpuoli.^[4] Jaloissa on kolme eteenpäin osoittavaa varvasta. Andienflamingo on ainoa flamingo, jolla on keltaiset jalat ja punainen täplä sierainten välissä.^[3]

Levinneisyys ja elinympäristö

Andienflamingoja ruokailemassa Laguna Colorada-järjellä Boliviassa.

Andienflamingoja tavataan pääosin vain Perun, Chilen, Bolivian ja Argentiinan Andeilla. Pieni noin 100 yksilön populaatio elää myös alangolla Laguna Mar Chiquitassa, Argentiinassa. Brasiliassa se on pelkkä vierailija.^[1] Laji pesii yhteensä noin kymmenellä alueella, joista erityisesti Laguna Coloradassa ja muilla Lounais-Bolivian suolajärvillä, sekä Salar de Atacama -järvellä Chilessä ja Laguna de Salinas -järvellä Perussa.^[6] Andienflamingot hankkivat ravintonsa 2300–4500 metrin korkeudessa sijaitsevista emäksisistä suolajärvistä, joiden suolapitoisuus on 10 kertaa suurempi kuin merissä.^[5][7] Alueelle on usein tunnusomaista hyvin niukka kasvillisuus. Andienflamingo liikkuu pääasiassa järvien laguuneissa, joissa on pehmeäsedimenttinen pohja. Talveksi flamingot voivat laskeutua alemmas vuoristoon etsimään ravintoa. Andeilla pesii myös chilen- ja punanflamingoja, mutta andienflamingo tulee toimeen monipuolisemmassa ympäristössä kuin sukulaisensa.^[3]

Elintavat

Andienflamingot ovat parvilintuja, jotka voivat kerääntyä kymmenien tuhansien lintujen parviksi. Aggressioita tiedetään olevan vain pesiään vartioivien koiraiden välillä. Lajilla on monia viestintätapoja. Se voi muun muassa tervehtiä pariaan levittämällä siipiään näyttäen värejään. Lisäksi se voi myös ojentaa kaulansa ja kääntää pyrstöään ylös. Andienflamingot ääntelevät usein. Pitääkseen parvensa koossa ne päästävät hanhen törähtelyä muistuttavaa ääntä. Ne myös murahtelevat parittelun ja aggressioiden aikaan. Laji on päiväaktiivinen. Andienflamingot liikkuvat vuoden ympäri laguuneissa lammissa etsimässä ruokaa. Talveksi ne voivat laskeutua alempien korkeuksien järville.^[3]

Andienflamingolla on vain vähän luontaisia vihollisia. Eteläamerikankettuihin kuuluva culpeo saattaa viedä munia ja vastakuoriutuneita poikasia. Myös petolinnut voivat saalistaa nuoria yksilöitä.^[3]

Ravinto

Andienflamingo siivilöimässä ruokaansa Salar De Atacama -järven rantavesistä Chilessä.

Andienflamingon pääravintoa ovat mikroskooppisen pienet yksisoluiset piilevät, joita flamingot siivilöivät vedestä. Ravinnoksi kelpaavat myös sinilevät eli syanobakteerit kuten Spirulina-suvun levät. Flamingot ruokailevat pitämällä nokkaansa ylösalaisin veden- tai sedimentinpinnalla ja siivilöivät vettä nokkansa läpi, jossa on harjamainen siiviläjärjestelmä. Jäykkä kieli toimii mäntänä.^[7][3]

Lisääntyminen

Andienflamingot ovat yksiavioisia. Ne pesivät suurissa, jopa tuhansien yksilöiden yhdyskunnissa, joissa voi pesiä myös kaksi muuta Andeilla pesivää flamingolajia. Pienimmissäkin yhdyskunnissa pesii noin 50 paria. Parittelu tapahtuu useimmin sadekaudella, sekä joulu-tammikuussa. Pesä rakennetaan kokonaan mudasta. Flamingot kaapivat nokallaan mutakasoja, jotka ne tasoittavat jaloillaan. Tämän jälkeen ne tekevät kasan päälle suppilomaisen kuopan. Ne kaivavat pesän ympärille myös pienen vallihaudan. Pesät ovat lähellä toisiaan, ja ovat tavallisesti noin 30 sentin korkuisia. Naaras muni pesään yhden seitsemän sentin pituisen vaaleanpinkin munan, joka painaa keskimäärin 113–141 grammaa. Molemmat vanhemmat osallistuvat haudontaan ja poikasten hoitoon. Munien haudonta-aika on 27–31 päivää.^[3]

Poikasilla on vaaleanharmaa untuvapeite. Niitä ruokitaan maitomaisella eritteellä, joka on peräisin vanhempien ylemmästä ruoansulatuselimistöstä.^[4] Untuvikot viipyvät pesässä ensimmäiset 5–8 päivää, kunnes ne kerääntyvät omiin poikasryhmiinsä, joihin voi kuulua satoja poikasia. Poikasryhmistä huolehtii muutama aikuinen flamingo. Kuuden viikon ikäisinä ne pystyvät jo suojelemaan itseään, mutta vanhemmat ruokkivat niitä vielä useita kuukausia. Niitä ruokitaan vielä silloinkin, kun poikaset ovat saaneet aikuiselle tyypillisen veden suodatukseen soveltuvan nokan. Poikaset itsenäistyvät 6–10 kuukauden ikäisinä. Andienflamingot saavuttavat sukukypsyyden 3-6 vuoden iässä, jolloin ne saavat aikuisen höyhenpuvun.^[3]

Uhat ja suojelu

Andienflamingo on maailman harvinaisin flamingolaji. IUCN luokittelee sen vaarantuneeksi lajiksi.^[7] Sen kanta käsittää vain alle 34 000 yksilöä.^[4] Lajin kanta väheni 1980-luvun puolivälistä seuraavan 15 vuoden aikana 24 %. Andienflamingot ovat pitkäikäisiä ja huonosti lisääntyviä lintuja, joten kannan toipuminen kestää pitkään. Pesimäalueiden syrjäisyydestä huolimatta niihin kohdistuu kasvavia paineita. Suojeltujen alueiden ulkopuolella andienflamingoja metsästetään yhä. Useimmat tapetut flamingot ovat nuoria yksilöitä. Niitä metsästetään lihan, höyhenten ja rasvan takia. Rasvan uskotaan joissain Andien osissa parantavan tuberkuloosia. Metsästys ei kuitenkaan ole laajamittaista. Munien keruu on lajille paljon suurempi uhka, erityisesti silloin kun munia kerätään myyntiin, eikä vain omaan käyttöön. Tämä oli erityisen yleistä 1950-luvulla ja 1980-luvun alkupuolella.^[7] Andienflamingojen munia kerättiin 1900-luvun puolivälissä vuosittain tuhansia.^[5] Lisäksi andienflamingon elinympäristöä uhkaavat pesimäalueiden läheisyydessä lisääntyvä kaivostoiminta. Kaivosoperaatiot muuttavat jokien virtauksia, ja alueen ilmastossa on tapahtunut muutoksia. Flamingot ovatkin kärsineet vedenkorkeuden vaihteluista. Kuivuus on aiheuttanut ravintopulaa, ja tulvat ovat tuhonneet lintujen pesiä.^[4][5] Kuivuus on vähentänyt rajusti Pohjois-Chilen kantoja.^[3] Muita ongelmia ovat vesistöjen saastuminen ja ihmistoiminnan aiheuttama häirintä, jotka voivat johtaa pesinnän epäonnistumiseen.^[4]

Andienflamingo kuuluu CITES-sopimuksen liitteeseen yksi. Lisäksi neljä pesimäaluetta on ainakin jollain tasolla suojeltu.^[4] Andienflamingon tarhaus on vaikeaa,^[3] mutta Wildfowl and Wetlands Trust -järjestö pitää Slimbridgessä Englannissa yllä lajin tarhakantaa.^[5]

Lähteet

Phoenicoparrus andinus

Le Flamant des Andes (Phoenicoparrus andinus) est une espèce d'oiseaux qui a une aire de répartition limitée à la partie chilienne des Andes. On le trouve aussi sur l'Altiplano de Bolivie et du nord-ouest de l'Argentine près des lagunes salées proches de la frontière chilienne. C’est un proche parent du Flamant de James.

Reproduction

Comme tous les flamants, il pond un unique œuf blanc crayeux sur un amas de boue. Sa population du Nord du Chili a été durement touchée par la sécheresse, qui a causé l’assèchement des zones humides où il niche, ce qui a eu pour conséquence, soit qu’il a été impossible de bâtir les nids, soit que la prédation a été rendue possible, spécialement par le renard Pseudalopex culpaeus.

Alimentation

Le Flamant des Andes, à l’instar des autres membres de la famille des Phoenicoptéridés, se nourrit en filtrant les petits éléments présents dans l’eau à l’aide de son bec spécialisé. Il possède une mandibule inférieure profonde et étroite, qui lui permet de consommer des petits aliments tels que les diatomées, à l’inverse du bec plus large des grandes espèces de flamants, qui prennent des proies plus grosses. Les flamands tirent leur couleur rose en particulier des artémie dans leur alimentation^[1]. Ces sortes de microcrevettes la tiennent elles mêmes d'algues monocellulaires de couleur rose. Celles ci contiennent des pigments issus de la photosynthèse dont des caroténoïdes^[2].

Description

Son plumage est en majeure partie blanc rosâtre. C’est la seule espèce à avoir les pattes et les pieds jaunes.

Notes et références

Žutonogi plamenac (lat. Phoenicoparrus andinus) je ptica iz reda plamenaca. Živi na području Anda, u južnom Peruu, Boliviji, sjevernom Čileu i sjeverozapadnoj Argentini. Živi u slanim i alkalnim jezerima na nadmorskim visinama između 2.300 i 4.500 metara iznad mora. Usko je povezan s kratkokljunim plamencom, ali su ipak dvije zasebne vrste. Zajedno s njim čini rod Phoenicoparrus.

Opis

Žutonogi plamenac visok je 100-140 cm (ženke su oko 10% manje od mužjaka), a težak je do 4 kilograma. Dug je 120 cm, a raspon krila je 100-160 cm. Perje mu je blijedoružičaste boje. Gornji dio tijela je svjetliji, a na krilima se nalaze crne mrlje. Noge su mu duge i izgledaju kao dvije grančice, te, kako sam njegov naziv govori, žute. Kljun je zakrivljen, žute je boje, a vrh mu je crne boje. Vrat je dug i zakrivljen. Glavni prirodni neprijatelji su mu kolpeo i ptice grabljivice.

Prehrana

Žutonogi plamenac pretežito se hrani algama i dijatomejama. U potrazi za hranom glavu poptpuno uroni u vodu. Pretežito se hrani tijekom dana, a kljun mu je neobično savijen prema dolje, što mu omogućuje lakše uzimanje hrane. Filtrira vodu, njegov jezik miče se gore-dolje izbacujući vodu iz kljuna.

Razmnožavanje

Gnijezdi se u velikim kolonijama, između prosinca i veljače. Postavlja samo jedno bijelo jaje na vrhu blatnog nasipa u plitkoj vodi. Oba roditelja inkubiraju jaje oko mjesec dana.

Nakon 70-80 dana ptić dobiva perje. Perje je blijedosive boje, prošarano tamnim mrljama. Roditelji ga hrane voljkinim "mlijekom". Ako neki mladi ptić zaluta, uvijek ga odrasle jedinke nahrane. Kad ptići dovoljno narastu, skupljaju se u velike skupine "škole", u kojima se nalazi tisuće nezrelih ptica u pratnji nekoliko odraslih jedinki. Sa 6-10 mjeseci starosti spreman je braniti se sam. Za 3-6 godina stječe spolnu zrelost i dobiva perje odrasle jedinke. Životni vijek ove ptice može biti i do 50 godina.

Status

1980-ih populacija žutonogog plamenca imala je 50.000-100.000 jedinki. Prema podacima iz 1997. populacija sadrži 34.000 jedinki. Ali, od tada je prošlo već dosta godina, pa dosta ljudi smatra da je populacija još više opala. 34 jedinke nalaze se u zatočeništvu.

Uspjeh razmnožavanja jako je slab. Prikupljanje jaja za prodaju kao hrana bilo je intenzivno sredinom 20. stoljeća i početkom 1980-ih, tisuće bi ih bilo prikupljeno tijekom godinu dana. Rudarske aktivnosti, nepovoljna razina vode (uglavnom zbog vremenskih uvjeta), erozija mjesta na kojem je planirano gniježdenje i ljudsko uznemiravanje također može utjecati na produktivnost.

Zbog velikog pada populacije, vrsta je ocjenjena kao osjetljiva (VU).

Galerija

• Skupina žutonogog plamenca u Čileu

• Žutonogi plamenac u sjedećem položaju

• Dvije jedinke u potrazi za hranom

Izvori

• arkive.org
• animaldiversity
• theanimalfiles.com
• birdlife.org
• answers.com
• konicaminolta.com
• flamingoresources.org

Il fenicottero delle Ande (Phoenicoparrus andinus (Philippi, 1811)) è un uccello della famiglia Phoenicopteridae, diffuso in Sud America.^[2]

Fino al 2014 era classificato nel genere Phoenicopterus.^[3] È strettamente correlato al Phoenicoparrus jamesi, assieme al quale forma il genere Phoenicoparrus.

Il fenicottero delle Ande, il fenicottero del Cile e il fenicottero di James sono specie simpatriche e tendono a raggrupparsi in grandi colonie che condividono anche le aree di nidificazione.^[4]

Descrizione

Ha un piumaggio rosa pallido con la parte superiore più chiara, la parte inferiore del collo, il busto e l'interno delle ali sono di un rosa intenso. È l'unico fenicottero con le gambe gialle e con tre dita nelle zampe. Il becco è di un giallo pallido e nero.

Distribuzione e habitat

Questo fenicottero è nativo delle paludi delle alte Ande, dal Perù del sud, all'Argentina e al Cile del nordovest.

Biologia

Il fenicottero delle Ande è un uccello migratore e può percorrere anche 700 miglia in un giorno.

Questi fenicotteri sono dei filtratori e la loro dieta comprende tutto ciò che è a disposizione, dai pesci agli invertebrati, dalle piante vascolari alle alghe microscopiche.

Note

Andų flamingas (lot. Phoenicopterus andinus) – flaminginių (Phoenicopteridae) šeimos paukštis, gyvenantis Anduose – pietiniuose Peru, Bolivijos, šiauriniuose Čilės ir šiaurės vakariniuose Argentinos kalnų rajonuose. Paukščio dydis – 110−120 cm. Ši rūšis glaudžiai susijusi su puna flamingu, kurių dydis šiek tiek mažesnis.

Andų flamingai maitinasi smulkiais vėžiagyviais ir dumbliais, snapo pagalba filtruodami vandenyje esantį smulkų maistą.

Flamingo plunksnos rožiškai baltos spalvos, kurią lemia specialus pigmentas, gaunamas su maistu, pagrinde iš įvairių vėžiagyvių. Paukščio kojos geltonos. Snapas gelsvas, kaip ir puna flamingo, bet jo juodas galiukas yra didesnis.

Lizdus suka netoli ežerų, dažnai turinčių kaustinės sodos, gipso ir vandenilio sulfido. Kaip ir visi flamingai, ši rūšis deda vieną baltą kiaušinį į purvo kauburėlį.

Andų flamingų suskaičiuojama maždaug 60 tūkst. individų.

Vikiteka

De andesflamingo (Phoenicoparrus andinus) is een vogelsoort uit de familie van de flamingo's. Deze flamingosoort is nauw verwant aan de kleinere James' flamingo uit hetzelfde geslacht Phoenicoparrus. Het is een kwetsbare vogelsoort die voorkomt in de Andes.

Kenmerken

De vogel is 102 tot 110 cm lang. Het is een grote flamingosoort die grotendeels bleekroze is gekleurd, van boven wat donkerder, meer wijnrood van kleur. Deze flamingo verschilt van andere soorten door de opvallend goed zichtbare zwarte handpennen die als een zwarte driehoek zichtbaar blijven als de vogel staat. Andere soorten hebben ook zwarte vleugelveren, maar die zijn bij staande vogels minder opvallend zichtbaar. Verder is dit de enige soort flamingo met gele poten.^[1]

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in het Andesgebergte in Zuid-Peru, West-Bolivia, Noord-Chili en Noordwest-Argentinië. Het leefgebied bestaat uit licht zouthoudende bergmeren op een hoogte tussen 2300 en 4500 m boven zeeniveau.^[1]

Status

De grootte van de populatie werd omstreeks 1985 geschat op 50 tot 100 duizend individuen en tien jaar later op 34 duizend. De populatie-aantallen namen af door verstoring, bejaging (de veren worden verzameld) en habitatverlies. Het leefgebied werd aangetast door mijnbouwactiviteiten en manipulaties met het waterpeil in de bergmeren. In 2011 werd geconstateerd dat de aantallen tussen 1997 en 2010 stabiel zijn gebleven. Toch staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN omdat buiten de beschermde gebieden onder andere bejaging nog steeds plaatsvindt.^[1]

Zittende Andesflamingo

Andesflamingo (Phoenicoparrus andinus) er en storvokst vadende fugler i flamingofamilien og holder til høyt i Andesfjellene i Sør-Amerika. Arten er en av to arter i slekten Phoenicoparrus (andesflamingoer) og en av fire arter på den vestlige halvkule. Ifølge IUCNs rødliste er arten sårbar.^[3] Den står også oppført på CITES liste II.

Beskrivelse

Andesflamingoer ved Laguna Colorada, Bolivia

(Phoenicoparrus andinus)

Andesflamingoen blir cirka 102–110 cm og veier omkring 2–2,4 kg. Hodet, nakken og overbrystet er karminrødt, mens fjærdrakten ellers for det meste er rosa og hvitrosa. Flygefjærene er sorte og danner en sort triangel på bakparten av kroppen når vingene er sammenslått. Arten er eneste flamingoarten med gule lemmer og føtter, som dessuten mangler baktå. Arten har overnebb med dyp kjøl. Nebbet er rosagult innerst og har en rød flekk mellom neseborene. Den ytre halvdelen er mer utpreget sort enn hos punaflamingo (P. jamesi).^[4]

Utbredelse og habitat

Andesflamingoen habiterer grunne saltsjøer i store høyder på altiplano i Andes, stort sett mellom 2 500 og 4 950 moh. (typisk 3 500–4 500 moh.) og fra det søndre Peru gjennom Bolivia og til det nordlige Chile og det nordvestre Argentina, inkludert lavlandsinnsjøen Laguna Mar Chiquita i det nordre sentrale Argentina. Noen fugler er dessuten observert ved våtmarksområder i lavlandet i det sørlige Peru og sørlige Brasil.^[4]

I 2010 ble den globale populasjonen estimert til cirka 38 600–38 700 individer.^[4]

Atferd

Arten er filtereter og spiser hovedsakelig kiselalger (Bacillariophyceae), og spesielt alger i slekten Surirella. Når arten søker etter mat er det stort sett i sedimenter som er virvlet opp nær overflaten, og bare nebbet føres ned i vannet. Dette har sammenheng med nebbkonstruksjonen og filtermekanismen hos denne arten. Fuglene opptrer spredt utover på grunnene og rusler rolig omkring når dem søker etter næring, og de tar av og til pauser.^[4]

Eggleggingen skjer i tidsrommet desember–januar, i kolonier på flere tusen par - ofte i en miks med punaflamingo (P. jamesi) og chileflamingo (Phoenicopterus chilensis). Som alle flamingoer legger den som regel kun ett, kritthvitt egg. Inkubasjonstiden er cirka 28 dager. Avkommet har grå dun og får først voksen fjærdrakt etter de har fylt tre år.^[4]

I områder hvor innsjøene fryser til om vinteren, migrerer fuglene til lavereliggende isfrie områder i Andes og til punaen og slettelandet i Argentina. Noen år overvintrer mer enn 50% av fuglene ved Laguna Melincué og våtmarksområdene rundt, i det sentrale Argentina. Ellers er innsjøene Poopó og Uru Uru i Bolivia viktige overvintringsområder for arten.^[4]

Referanser

Litteratur

• Josep del Hoyo and Nigel J. Collar et al. HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Lynx Edicions, 2014, ISBN 978-84-96553-94-1
• Josep del Hoyo et al.: Handbook of the Birds of the World - Volume 1, Ostrich to Ducks . Lynx Edicions, 1992, ISBN 84-87334-10-5
• Malcolm & Carol Ogilvie: Flamingos. Alan Sutton, 1986, ISBN 0-86299-266-4

Eksterne lenker

• (en) Andesflamingo i Encyclopedia of Life
• (en) Andesflamingo i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Andesflamingo hos NCBI
• (en) Andesflamingo hos ITIS
• (en) Kategori:Phoenicoparrus andinus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Phoenicoparrus andinus – detaljert informasjon på Wikispecies
• ARKive - Bilder og film av andesflamingo

Flaming andyjski, czerwonak andyjski (Phoenicoparrus andinus) – gatunek ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae). Występuje we wschodniej części Ameryki Południowej.

Morfologia

Długość ciała wynosi 100 cm, zaś jego masa 2-2,4 kg^[4]. Dziób u nasady żółty, poza tym czarny. Nogi żółte. Generalnie upierzenie białe, różowawe na piersi. Lotki czarne, pokrywy skrzydłowe i podskrzydłowe II rzędu czerwone.

Zasięg

Występuje w Chile, północno-zachodniej Argentynie, w zachodniej Boliwii i na południowych krańcach Peru. Obserwacje z Brazylii początkowo wskazywały na to, że przebywające na terenie państwa osobniki znalazły się tam przypadkowo, np. w wyniku silnych wiatrów; ostatnie obserwacje grup do 32 osobników wskazują na możliwość istnienia tam nielicznej populacji zimującej^[2]. Spotykany na wysokości 3500-4500 m n.p.m. w okolicach słonych jezior^[4]. Może poruszać się między zbiornikami w razie braku pokarmu^[2].

Zachowanie

Żywi się małymi glonami odcedzanymi z warstwy wody nad osadem dennym^[4], w szczególności okrzemkami (Bacillariophyceae) z rodzaju Surirella. W trakcie żerowania powoli kroczy, raz po raz przystając. Flaming andyjski odzywa się wyższymi dźwiękami niż flaming chilijski (Phoenicopterus chilensis). Zazwyczaj wydaje z siebie kwaczące, podobne jak u kaczek KAH-KAH-kah-kah-kah, wysokie szczebiotliwe gwizdy, nosowe chrząknięcia lub płaczliwe, zawodzące gwizdy^[2].

Lęgi

Okres lęgowy trwa w grudniu i styczniu. Ptaki tworzą kolonie liczące do kilku tysięcy osobników^[2]. Gniazdo stanowi kopiec z mułu. Składa jedno białe jajo, które następnie wysiaduje blisko 28 dni^[2]. Młode w momencie wyklucia porasta szary puch; ma prosty dziób i jest karmione wydzieliną z wola, póki jego dziób nie osiągnie odpowiedniego do filtracji kształtu^[4]. Po trzecim roku życia przybiera szatę dorosłą^[2].

Status zagrożenia

Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako narażony (VU, Vulnerable), niezmiennie od 1994. Populacja w 2010 liczyła 38 600–38 700 osobników^[2]. W połowie XIX w. i ponownie w latach 80. zbierano jaja flamingów andyjskich w tysiącach sztuk rocznie w celach sprzedaży jako pożywienie. Prócz tego zagrożenie stanowią wahania poziomu wody (także wywołane działalnością człowieka), erozja w miejscach rozrodu i niszczenie ich przez działalność kopalnianą^[5].

P. andinus figuruje na liście załącznika II CITES i załącznika I CMS (Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals). Do tego występuje na 47 obszarach uznanych za ostoje ptaków IBA, w tym chronionych, jak np. Park narodowy Sajama (Boliwia), Park narodowy Lagoa do Peixe (Brazylia), Park Narodowy Lauca, PN Salar de Huasco i PN Volcán Isluga (Chile)^[5].

Przypisy

O flamingo-dos-andes (Phoenicoparrus andinus), também conhecido como flamingo-andino, é uma das quatro espécies de flamingos existentes na América do Sul.

Habita certas áreas da Cordilheira dos Andes, como a Puna de Atacama e no altiplano. Alimenta-se de algas e pequenos crustáceos que dão às suas penas a coloração rosada, e que encontra em lagos de água doce e lagunas de água salgada, notavelmente na laguna Colorada.

Costuma se juntar a bandos de flamingo-chileno para pescar peixes e crustáceos.

Referências

• BirdLife International (2004). Phoenicopterus andinus (em inglês). IUCN 2006. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2006 . Página visitada em 28.10.2007.

Andski plamenec (znanstveno ime Phoenicoparrus andinus) je med najredkejšimi plamenci na svetu. Živi v Andih v Južni Ameriki. Do leta 2014 je bil razvrščen v rod Phoenicopterus.^[2] Je tesno soroden Jamesovemu plamencu, oba pa sestavljata rod Phoenicoparrus. Čilski plamenec, andski plamenec in Jamesov plamenec so vsi simpatrični in vsi živijo v kolonijah (vključno s skupnimi gnezditvami).^[3]

Opis

Plamenec ima bledo rožnato telo s svetlejšimi zgornjimi deli, globokim vinsko rdečimi prekritimi deli na spodnjem delu vratu, prsih in krilih. To je edina vrsta plamenca z rumenimi nogami in s tremi kremplji ^[4]. Kljun andskega plamenca je bledo rumen in črn.

Vedenje

Prehranjevanje

Andski plamenec se hrani v jezeru Salar de Atacama, Čile

Ti plamenci se hranijo s filtriranjem vode, njihova prehrana se giblje po celotnem spektru razpoložljivih živil, od rib do nevretenčarjev, od vaskularnih rastlin do mikroskopskih alg. ^[5]

Plamenci se hranijo iz spodnjega sloja jezera z majhnimi delci, predvsem diatomejami (kremenaste alge).^[6] Imajo globoko zavihan kljun; zgornja polovica kljuna je ožja od spodnjega dela, kar ustvarja zajem na hrbtni površini kljuna. Oblika kljuna olajšuje hranjenje z diatomejami. Ta mehanizem pomeni, da bi delci hrane, kot so diatomeje, vplivali na filtrirno površino v kljunu, zaradi česar voda izteka iz ust, diatomeje pa ostanejo v plamenčevem kljunu. Krma za plamence je v plitkih slanih vodah. Imajo najbolj prilagodljiv vzorec prehranjevanja v primerjavi s čilskim in jamesovim plamencem. ^[7]

Pri združevanju andskih plamenecv s čilskimi ali jamesovimi plamenci, andski sprejmejo vzorce prehranjevanja vrst, s katerimi so združeni. Tako, če so združeni s čilskim plamencem, uporabljajo zmerno in globoko strategijo bolj kot ali enako, kot je pričakovano. Če so združeni z Jamesovimi plamenci, osvojijo rob in plitko strategijo hranjenja. Vendar pa celotno prehransko vedenje andskih plamencev ostaja nejasno.

Razširjenost, habitat in gibanje

Andski plamenec je avtohton na mokriščih visokih Andov od južnega Peruja do severozahodne Argentine in severnega Čila. Andski plamenci so selivke, ki so sposobne potovanja do 1100 kilometrov v enem dnevu. Poleti živijo v slanih jezerih, pozimi pa se selijo na nižja mokrišča ^[8]. Vzrok za to migracijo med poletjem in zimo je verjetno posledica skrajne aridnosti slanišč pozimi. Pot migracij ni znana, vendar domnevajo, da se dogaja med čilsko vzrejno površino in mokrišči osrednje in zahodne Argentine. ^[9]

Status in zaščita

Andski plamenec velja za ranljivo vrsto zaradi rudarskih dejavnosti in človekovih motenj, ki povzročajo spremembe v njegovem življenjskem okolju ^[10].

Rudarstvo

Habitat andskega plamenca se zaradi človekove dejavnosti stalno spreminja. Glavna grožnja populaciji so rudarska izkopavanja, ki se dogajajo ob koncu poletne deževne sezone.^[11]

Habitat je bogat z borovimi spojinami, zlasti boraksi. Boraks je pri velikih odmerkih precej strupen za živali, kot je andski plamenec, vendar ne za ljudi^[12]. Študije, ki so testirale učinke izpostavljenosti z boraksom na živalih kažejo, da presežek povzroča prirojene okvare skeleta, kardiovaskularne okvare in degeneracijo testisov. Boraks je derivat borove kisline; študija, ki je primerjala toksikologijo boratov je pokazala, da soli borove kisline ustvarjajo primerljive učinke. Študija v rudarskem okolju je določila, da le 5 g boraksa lahko povzroči škodljive učinke pri živalih, na delavce pa na tej ravni ne vpliva. Zato rudarji niso poškodovani, medtem ko živali trpijo zaradi razvojne in reproduktivne toksičnosti.

Študija na jezeru Salinas v Peruju je pokazala, da so se rudarska podjetja razvila poleg gnezdiščnih območij plamencev, nekaj rudarskih opravil pa je potekalo v bližini vzrejnih površin in mest hranjenja. Plamenci so zapustili svoja območja gnezdenja, če se je rudarjenje začelo po vzpostavitvi gnezditvenih kolonij v neposredni bližini. Povečanje ogljikovodikov je povzročilo zmanjšanje uspeha pri vzreji. Manj kot 1 % opazovanih plamencev je bilo mladih. Zmanjšan reproduktivni uspeh je lahko posledica izpostavljenosti boraksu ali spremenjenemu okolju, ki ga povzročajo buldožerji, ki mešajo jezersko posteljo. Rudarjenje ustvarja blatnato okolje, v katerega se zavedeni pomotoma ujamejo plamenci in tako se poveča smrtnost. Ankete, ki so jih izvedli prebivalci v bližini rudarskih dejavnosti, poročajo o opazovanju mrtvih flamingov, ki so jih ekshumirali buldožerji.

Postopek pridobivanja vpliva tudi na razpoložljivost vode. Andski plamenci filtrirajo površinsko vodo za hrano, ki jo rudarjenje onesnaži z boraksom. Rudarjenje pospešujejo tudi odstranjevanje vlage v jezeru. Z omejevanjem količine vode v jezeru lahko rudarske družbe povečajo prepoznavnost in tako prispevajo k bolj optimalnemu rudarstvu. Študija, ki primerja korelacijo med razpoložljivostjo vode in populacijo plamencev je pokazala, da je njihovo število močno povezano z deležem vode v jezeru. Z nezadostno oskrbo s hrano in motenim življenjskim prostorom se neizogibno zmanjša število potomcev.

Vpliv človeka

Ne le, da se je število plamencev zmanjšalo z rudarskimi dejavnostmi, temveč tudi z zbiranjem jajc domačinov. Ta nezakonit lov se je sčasoma povečal zaradi povečanja mednarodnega povpraševanja po teh jajcih. Nabiranje izvajajo organizirane skupine v Čilu, ki jih izvažajo v Evropo, Združene države in druge čezmorske dežele. To se dogaja predvsem na Altiplanu, ki je območje, ki ima globoke kulturne korenine pri lovu na jajca. Med reproduktivno sezono lokalni prebivalci vzamejo jajca iz gnezd. Odstranitev jajc lahko moti proces gnezdenja in povzroči, da plamenec opusti svoje gnezdo, tudi če ostanejo nekatera jajca. Odstranjevanje jajc je morda sprejemljivo, če je lokalno prebivalstvo podhranjeno, vendar študije o prehrani lokalnega prebivalstva ne kažejo pomanjkanja beljakovin.

Poleg rudarskih dejavnosti terja svoj delež škode na habitatih plamencev tudi nenadzorovani turizem. Sčasoma so se po vsej deželi razvil številna šotna barja. Ta barja se postopoma dvignejo in začnejo prodirati v jezero, zmanjšajo površino vode in preprečujejo, da bi plamenci vstopili v jezero, da bi se hranili. Zaradi rudarstva in turizma se v Andih gradi nova infrastruktura, kot so ceste. Te zdaj potekajo po habitatih plamencev, s tem pa se povečuje dostopnost do habitata, kar vodi k bolj komercialnemu rudarstvu in turizmu, kar ima za posledico škodljive učinke na populacijo andskih plamencev. Razvoj nove infrastrukture je povzročil hudo razdrobljenost jezer, zmanjšal biotsko raznovrstnost in povečal možnost izumrtja za vse vrste.

Povpraševanje po površinskih in podzemnih vodah, proizvodnji energije in prevozu ter nereguliranem turizmu se je v zadnjih dveh desetletjih povečalo. Ta povečanja so bila dokumentirana kot najpomembnejša v Čilu, glavna lokacija za gnezdenje andskih plamencev. Posledično so ta območja onesnažena s strupenimi spojinami zaradi raziskovanja mineralov in ogljikovodikov. Od 1980-ih se je število uspešnih gnezditvenih kolonij in celotna proizvodnja piščancev andskih plamencev zmanjšalo. Zato so ogrožena vrsta.

Načrti zaščite

Po mnenju Mednarodne zveze za varstvo narave in naravnih virov (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - IUCN) je andski plamenec »nezadostno znana vrsta«. Ta ga je, kljub negativnemu vplivu vsaj zadnjih dveh desetletij, končno razglasila za ogroženo vrsto septembra 2010. V tej objavi je bilo navedeno, da bi bil ta plamenec zaščiten v skladu z Zakonom o ogroženih vrstah iz leta 1973 (Endangered Species Act of 1973). Večina območij, v katerih prebivajo plamenci, tako poleti kot pozimi, je bila pokrita z ustanovitvijo narodnih parkov. Vendar pa ti parki niso prisotni v habitatih, kjer nastajajo spremembe. Tako so glavna gnezdilna območja še vedno dovzetna za zunanje motnje, kar zmanjšuje populacijo plamencev. Ker je bil šele nedavno dodan na seznam ogroženih vrst, je malo načrtov za zaščito te vrste. Vendar pa Nacionalna institucija naravnih virov (http://www.nri.org/) trenutno pripravlja načrt. Ta skupina sodeluje s konzervatorji, da bi našla način za reševanje problemov pridobivanja boratov in zbiranja in lovljenja jajc. Načrt vsebuje strategijo okoljskega izobraževanja, ki informira poslovneže, delavce, vaščane in vse druge ljudi, ki predstavljajo grožnjo plamencem. Lokalni organi v okrožju jezera Salinas so ustvarili izhodišče za preprečevanje nezakonitih dejanj in iskanje možnih rešitev za predstavitev problemov. Oblikovanje narodnih parkov je zmanjšalo zbiranje jajc; vendar bo za popolno odpravo te dejavnosti še potrebno okoljsko izobraževanje.

Flamingo Specialist Group, ustanovljena leta 1971, dejavno poskuša obveščati javnost o ranljivosti plamencev. Izdajajo letno glasilo, ki bralcem sporoča trenutno stanje več vrst. Leta 2000 je ta skupina izvedla popis, ki je pokazal skupno število populacije manj kot 34.000 andskih plamencev in jim dalo oznako najbolj redka vrsta. V zadnjem času se je ta skupina pridružila IUCN, da bi oblikovali akcijski načrt za plamence. V Miamiju na Floridi je bil leta 2000 organiziran sestanek za pripravo skupine za nadzor delovnega mesta za zaščito šestih vrst in podvrsta plamencev.

Pod pokroviteljstvom Konvencije o selitvenih vrstah divjih živali, znane tudi kot Bonska konvencija, je bil sklenjen Memorandum o soglasju (MoU) o ohranjanju visokoandskih plamencev in njihovih habitatov, ki je začel veljati 4. decembra 2008. MoU zajema Argentino, Bolivijo, Čile in Peru. Od avgusta 2012 so Bolivija, Čile in Peru podpisale ta memorandum. Namen memoranduma o soglasju je izboljšati ohranitveni status vrst in njihovih habitatov z usklajenimi in skupnimi ukrepi na celotnem območju.

Galerija

• Skupina andskih plamencev v Salar de Pedernales v regiji Atacama v Čilu

• Andnski plamenec pri Slimbridge WWT, Anglija

Sklici

Andinsk flamingo^[2] (Phoenicoparrus andinus) är en fågel i familjen flamingor inom ordningen flamingofåglar som förekommer högt uppe i Anderna i Sydamerika.^[3]

Utseende

Andinsk flamingo har liksom sina släktingar en lång hals och långa smala ben. Den når en höjd av 1,0 till 1,4 meter, en vingspann av 1,0 till 1,6 meter och en vikt mellan 1,5 och 4,1 kilogram. Artens fjäderdräkt är rosa och mörkast på huvudet, halsen och övre bröstet. Ungarna har under den första tiden en gråaktig fjäderdräkt. Kännetecknande för arten är en näbb i gul och svart, gula ben och en röd fläck mellan näsborrarna.^[4]

Utbredning och habitat

Förekommer i höga regioner i Anderna från södra Peru till nordvästra Argentina och norra Chile.^[3] Arten vistas vanligen i regioner mellan 3500 och 4500 meter över havet men den besöker ibland områden som ligger vid 2500 meter över havet eller högre än 4500 meter. Den lever i stora grunda saltsjöar med mjuk botten.^[4]

Andinska flamingo i Laguna Colorada, Bolivia.

Ekologi

Hos andinsk flamingo förekommer kolonier med några tiotal eller några tusen medlemmar. De filtrerar med hjälp av lameller, som är ansluten till underkäken, sin föda ur vattnet. Födan utgörs av fytoplankton och zooplankton.^[4]

Födosökande andinsk flamingo i Atacamaöknen i Chile.

En hane och en hona bildar över flera år ett monogamt par. I kolonier med häckande djur ingår ofta individer av andra arter som chileflamingo (Phoenicopterus chilensis) eller punaflamingo (Phoenicopterus jamesi). Parningen sker i december eller januari och sedan lägger honan ett enda ägg som ruvas av båda föräldrar. Ägget är cirka sju centimeter långt, väger 113 till 141 gram och har en ljus rosa färg. Det kläckas efter 27 till 31 dagar.^[4]

Ungen matas ungefär sex till tio månader med krävmjölk. För livslängden i naturen finns bara uppskattningar som ligger vid 20 till 30 år. Enstaka individer i fångenskap har blivit 60 år gamla.^[4]

Status och hot

Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som sårbar (VU) efter att den mellan mitten av 1980-talet och mitten av 1990-talet minskade kraftigt till följd av exploatering och habitatförstörelse. När exploateringen minskat har nedgången stabiliserats, men den har fortfarande inte återhämtat sig. Världspopulationen uppskattades 2011 till 38.675 individer.^[1]

Systematik

Andinsk flamingo är systerart till punaflamingo (Phoenicoparrus jamesi). DNA-studier visar att alla arter i familjen har en gemensam förfader för bara fyra till sex miljoner år sedan, varför författarna till studien rekommenderar att alla arter placeras i ett och samma släkte Phoenicopterus.^[5] Inga större taxonomiska auktoriteter har dock ännu följt dessa rekommendationer.

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Phoenicoparrus andinus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ [a b c d e] Jacob Meyers (24 april 2006). ”Andean flamingo” (på engelska). Animal Diversity Web. University of Michigan. http://animaldiversity.org/accounts/Phoenicoparrus_andinus/. Läst 10 juli 2016.
5. ^ Torres, C.R., L.M. Ogawa, M.A.F. Gillingham, B. Ferrari, and M. van Tuinen (2014), A multi-locus inference of the evolutionary diversification of extant flamingos (Phoenicopteridae), BMC Evol. Biol. 14:36.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör andinsk flamingo.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Phoenicoparrus andinus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection

Hồng hạc Andes (Phoenicopterus andinus) là một trong những loài hồng hạc hiếm nhất trên thế giới. Nó sống tại dãy Andes tại Nam Mỹ.

Mô tả

Loài hồng hạc này có một cơ thể màu hồng nhạc với phần trên sáng hơn, cổ, ngực và cánh màu đỏ rượu nho-hồng đậm.^[2] Mỏ của hồng hạt Andes màu vàng nhạt và màu đen.

Hiện trạng và bảo tồn

Hồng hạc Andes được xếp vào nhóm dễ tổn thương do những thay đổi bất thường môi trường sống của chúng.^[3] Những thay đổi chính là hoạt động khai thác mỏ và hoạt động khác của con người.

Khai thác mỏ

Môi trường sống của hồng hạc Andes đang thay đổi do các hoạt động của con người. Mối đe dọa chính là khai thác mỏ, hoạt động này diễn ra vào cuối mùa mưa trong hè.^[4] Môi trường sống của hồng hạc Andes giàu các hợp chất boron, đặc biệt là borax.^[4] Borax là một chất khá độc ở liều cao đối với động vật như hồng hạc Andes, nhưng không gây hại đối với con người.^[5] Những nghiên cứu thử nghiệm về tác dụng của borax khi tiếp xúc với động vật cho thấy rằng, với một lượng boron cao gây ra dị tật xương, bệnh tim mạch và thoái hoá tinh hoàn.^[5] Borax là một dẫn xuất của axit boric; nghiên cứu so sánh độc tính của các muối borat xác định rằng các muối loại này tạo ra các tác dụng có thể thấy được.^[5] Một nghiên cứu về môi trường khai thác mỏ đã xác định khi có một lượng nhỏ khoảng 5 gram borax có thể tạo ra tác dụng phụ trong quần thể động vật, nhưng những công nhân thì không bị ảnh hưởng.^[5]

Chú thích

Tham khảo

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Phoenicoparrus andinus Philippi, 1854

Уязвимые виды
IUCN 3.1 Vulnerable: 22697387

Андский фламинго^[1] (лат. Phoenicoparrus andinus) — вид фламинго, обитающий в Андах — в горных районах юга Перу, Боливии, севера Чили и северо-запада Аргентины. Длина 110—120 см. Этот вид родственно связан с фламинго Джеймса, размер которых немного меньше.

Андские фламинго питаются мелкими раками и водорослями, фильтруя мелкие объекты в воде с помощью своего клюва.

Оперение у андского фламинго розово-белое, причём такие оттенки обусловлены специальным пигментом, который поступает в организм с кормом, в основном в составе различных рачков. Ноги у андского фламинго жёлтые. Клюв желтоватый, как у фламинго Джеймса, но его чёрный кончик имеет больший размер.

Гнездится около озёр, часто с высоким содержанием едкого натра, гипса и сероводорода, например таких, как солончак Уюни. Как и все фламинго, этот вид откладывает одно белое яйцо в холмик грязи.

Численность андского фламинго предположительно составляет 60 тыс. особей.

Примечания

安第斯紅鸛（學名：Phoenicopterus andinus），又名安第斯火烈鳥，是只分佈在安地斯山脈的火烈鳥。牠們分佈在秘魯南部、玻利維亞、智利北部及阿根廷西北部。牠們是較細小的詹姆斯火烈鳥的近親，同被分類為Phoenicoparrus。

安第斯紅鸛會在泥丘上產一隻白色的蛋。

安第斯紅鸛會以特製的喙來濾食水中細小的食物。牠們的下頜很深及窄，可以吃細小的食物如矽藻。

安第斯紅鸛的羽毛是粉紅白色的。牠們是唯一一種火烈鳥擁有黃色的腳。其喙也是黃色，但頂端較詹姆斯火烈鳥的喙多黑色。

安第斯紅鸛由於獵殺、繁殖時間長及缺乏繁殖地而面臨滅絕的威脅。

參考

外部連結

• Flamingo Resource Centre
• BirdLife Species Factsheet
• ARKive

アンデスフラミンゴ（Phoenicoparrus andinus）は、鳥綱フラミンゴ目フラミンゴ科に分類される鳥類。

分布[編集]

アルゼンチン北西部、チリ北部、ペルー南西部、ボリビア南西部^[1][2]

種小名andinusは「アンデスの」の意で、和名や英名（Andean）と同義。

形態[編集]

全長120センチメートル^[1]。体重2-2.4キログラム。全身の羽衣は淡赤色^[1][2]。尾羽は白い^[1]。初列風切や次列風切は黒い^[1]。

嘴は大型^[1]。後肢には第1趾がない。嘴や後肢は黄色で、嘴の先端は黒い^[1]。

生態[編集]

標高2,300-4,500mにある草原内の湖沼などに生息する^[1][2]。非繁殖期には小規模な群れで生活し、食物を求めて放浪する^[1]。

食性は植物食で、主に藻類を食べる^[1][2]。

繁殖形態は卵生。繁殖期には大規模な群れを形成して集団繁殖地（コロニー）を形成し、他種の鳥類と混合コロニーを形成することもある^[2]。浅瀬に泥を積み上げた塚状の巣に^[1]、1回に1個の卵を産む^[2]。抱卵期間は4週間^[2]。雛は生後10-12週間で巣立つ^[2]。

人間との関係[編集]

生息地では卵も含めて食用とされ^[1]、脂肪は結核の薬になると信じられている^[2]。

水質汚染、食用の乱獲などにより生息数は減少している^[1][2]。1970年代における生息数は150,000羽と推定されている^[1]。

参考文献[編集]

• 『世界の動物｜分類と飼育　コウノトリ目+フラミンゴ目』、財団法人東京動物園協会、1985年、138頁

関連項目[編集]

• フラミンゴ目

外部リンク[編集]