nomes no trilho de navegação
Redwood, including Sequoia sempervirens and Sequoiadendron giganteum , is the state tree of California.
crown narrow; branches slender on young trees, finally stout, borne horizontally or basal ones deflexed. Leaves bright deep green adaxially, ca. 6 mm on main branchlets, 0.8-2 cm on lateral branchlets, midvein raised abaxially. Pollen cones ovoid, 1.5-2 mm; pollen yellow-green. Seed cones very small at pollination, maturing pale reddish brown, ovoid-elliptic or ovoid, 2-3.5 × 1.2-1.5 cm; cone scales shield-shaped, apically grooved, expanded into a rhomboid disc, occasionally with central mucro. Seeds pale brown, elliptic-oblong, ca. 1.5 mm; wing as wide as seed.
Great read, easy to reference, and Mr. Jim Robins does an incredible job of describing many other tree species as well.
Die rooihoutboom of Kaliforniese rooihout (Sequoia sempervirens) is inheems aan die kusstrook van Kalifornië in die Verenigde State van Amerika. Dit is ook in vier plantasies in Suid-Afrika aangeplant, naamlik Grootvadersbosch Plantasies, Tokai Staatsplantasies op die hange van Tafelberg, Woodbush Plantasies in Haenertsburg, Limpopo en aan die suidkus van die Wes-Kaap naby Knysna.
Die Kaliforniese rooihout kan 'n hoogte van tot 115 meter bereik. Die reuserooihout (Sequoiadendron giganteum) is 'n aanverwante spesie wat tot die Sierra Nevada beperk is.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Rooihoutboom.Die rooihoutboom of Kaliforniese rooihout (Sequoia sempervirens) is inheems aan die kusstrook van Kalifornië in die Verenigde State van Amerika. Dit is ook in vier plantasies in Suid-Afrika aangeplant, naamlik Grootvadersbosch Plantasies, Tokai Staatsplantasies op die hange van Tafelberg, Woodbush Plantasies in Haenertsburg, Limpopo en aan die suidkus van die Wes-Kaap naby Knysna.
Die Kaliforniese rooihout kan 'n hoogte van tot 115 meter bereik. Die reuserooihout (Sequoiadendron giganteum) is 'n aanverwante spesie wat tot die Sierra Nevada beperk is.
Sequoia sempervirens ye la única especie de Sequoia, un xéneru monotípicu de plantes perteneciente a la familia de les Cupressaceae, subfamilia Sequoioideae. Ye conocida vulgarmente como secuoya colorada[1] o secuoya de California. Ye un árbol perennifolio bien vieyu (ente 2000 y 3000 años) y la conífera más alta qu'esiste, llegando a algamar 115,61 m d'altor (ensin incluyir los raigaños) y 7,9 m de diámetru na so base. Nun hai que confundila con otros dos especies a les que tamién se llamen secuoya o secuoyes, y coles qu'integra la subfamilia Sequoioideae: la secoya xigante (Sequoiadendron giganteum) qu'algama altores d'hasta 85 m y la metasecoya (Metasequoia glyptostroboides), de menor altor (hasta 105 m). El nome pol cual anguaño son internacionalmente apelaes estes coníferes típiques de l'Alta California y del Oregón foi-yos dáu n'homenaxe al xefe cheroqui llamáu Sequoyah, magar cabo conseñar que los cheroqui y la so confederación habitaben nel centru-esti d'América del Norte y nunca nos llugares onde crecen estos árboles.
El tueru ye rectu, cilíndricu, con cañes horizontales llixeramente agazupaes escontra baxo, y tien una corteza bien gruesa, nidia y de un brillosu color pardorrojizo que se va escureciendo espuesta albentestate. Les fueyes son de tamaños variables: ente 15-25 mm, llargues y esplanaes n'árboles nuevos, y biltos a la solombra na zona inferior de la copa de los exemplares vieyos, hasta 5-10 mm de llongura en biltos espuestos a plenu sol na parte cimera de la copa d'árboles más vieyos; ente dambos estremos hai una amplia transición de tamaños. Son de color verde escuru nes partes cimeres y na parte inferior tienen dos bandes con estomas blancu azulaes. La disposición de la fueya ye espiral, anque les más grandes y avisiegues tán xiraes escontra la base pa caltener una posición plana y llograr la máxima lluz posible. Los conos son ovoides, de 15-32 mm de llongura con 15-25 escames dispuestes n'espiral; maurecen ente 8-9 meses dempués de la polinización a finales d'iviernu. #Cada escama d'estos conos contién ente 3 a 7 granes, caúna de 3-4 mm de llargu y 0,5 d'anchu, con dos ales de 1 mm. Estes granes son lliberaes cuando les escames maurecen y ábrense al ensugase.
Sequoia sempervirens ye la única especie de Sequoia, un xéneru monotípicu de plantes perteneciente a la familia de les Cupressaceae, subfamilia Sequoioideae. Ye conocida vulgarmente como secuoya colorada o secuoya de California. Ye un árbol perennifolio bien vieyu (ente 2000 y 3000 años) y la conífera más alta qu'esiste, llegando a algamar 115,61 m d'altor (ensin incluyir los raigaños) y 7,9 m de diámetru na so base. Nun hai que confundila con otros dos especies a les que tamién se llamen secuoya o secuoyes, y coles qu'integra la subfamilia Sequoioideae: la secoya xigante (Sequoiadendron giganteum) qu'algama altores d'hasta 85 m y la metasecoya (Metasequoia glyptostroboides), de menor altor (hasta 105 m). El nome pol cual anguaño son internacionalmente apelaes estes coníferes típiques de l'Alta California y del Oregón foi-yos dáu n'homenaxe al xefe cheroqui llamáu Sequoyah, magar cabo conseñar que los cheroqui y la so confederación habitaben nel centru-esti d'América del Norte y nunca nos llugares onde crecen estos árboles.
Sekvoya (lat. Sequoia) — iynəyarpaqlılar sırasının sərvkimilər fəsiləsinin sequoioideae yarımfəsiləsinə aid bitki cinsi.
Şimali Amerikanın dağlıq rayonlarında, Sakit okean sahili boyu ərazilərdə yayılmışdır.
Hündürlüyü 100 m-ə və çətirinin diamteri 8–10 m-ə çatan uzunömürlü (2000 ilə qədər) ağacdır. Sistematik baxımdan bu növ sekvoyadendrona yaxındır. Çətiri ensizdir və budaqlanması gövdənin yuxarısından başlayır. İynəyarpaqları neştərvarıdır, yumşaqdır, budaq üzərində iki cərgədə düzülür. Qozaları kiçik ölçüdədir, ovaldır 2-2,5 sm uzunluqdadır. Hamar, mavi-boz iynəyarpaqlı qısa zoğları sekvoyaya dekorativ görünüş verir. Ağacın qabığı qalın, qırmızımtıl, dərin şırımlıdır. Sekvoya birevli bitkidir, mikrostrobillər və meqa-strobillər bir ağacda inkişaf edir. Sekvoya tez boy atması ilə fərqlənir. Kölgəyədavamlı, torpaq və havanın rütubətinə tələbkardır. Sekvoya istisevəndir, lakin qısamüddətli şaxtalara da davam gətirir. Yüksək dərəcədə budaq və zoğ əmələgətirmə qabiliyyətinə mali olduğundan, kəsildikdə kök və gövdə pöhrələri ilə çətirini tez bir vaxtda bərpa edə bilir. Qələmlə çoxaldılır.
Azərbaycan da Mərkəzi Nəbatat Bağına introduksiya edilmişdir. Bakı şəhərinə yeni salınan yaşıllıqlarda rast gəlinir.
Oduncağı çürüməyə davamlıdır, mebel və kağız istehsalında geniş istifadə edilir.
Sekvoya (lat. Sequoia) — iynəyarpaqlılar sırasının sərvkimilər fəsiləsinin sequoioideae yarımfəsiləsinə aid bitki cinsi.
La sequoia (Sequoia sempervirens) és una espècie d'arbre, únic representant actual del gènere monotípic Sequoia inclòs a la família de les cupressàcies. Amb el nom de sequoia també es coneixen popularment altres arbres de la subfamília sequoioideae, com les del gènere Sequoiadendron i Metasequoia. Aquests arbres prenen dimensions gegantines, i arriben a fer més de 100 metres d'alçada i a viure entre 1.200 i 1.800 anys.[1]
Aquesta espècie, en concret, és un arbre amb molta longevitat, que pot viure entre 2.000 i 3.000 anys i, a més, és la conífera més alta que existeix. Té un tronc recte i cilíndric, amb les arrels horitzontals i amb una escorça grossa i brillant, de color rogenc. A partir de la mateixa arrel, hi creixen troncs independents molt pròxims entre si, de manera que si un és malmès els altres es desenvolupen independentment, aportant saba al tronc que la necessita.
És endèmica de la costa nord de Califòrnia i del sud-oest d'Oregon, i ocupa una banda de terra que s'estén 750 km de nord a sud i de 8 a 56 km d'est a oest. Es troba des del nivell del mar fins als 915 m d'altitud, però normalment apareix entre els 100 i els 700. Es desenvolupa en climes de tipus mediterrani marítim, en què els hiverns són frescos i plujosos, i els estius, secs, però atenuats per una boira densa, que aporta humitat al sòl i redueix l'estrès hídric, ja pot representar d'un 30 a un 40% de l'aigua que absorbeix la sequoia. Pot créixer formant grups amb més sequoies o amb altres arbres, com el pi d'Oregon, el vern vermell o el roure de Califòrnia. Prefereix sòls prop de rierols, profunds i humits.
L'espècie Sequoia sempervirens es va descobrir durant la famosa expedició Gaspar de Portolà a la Califòrnia del nord. Com que ningú de l'expedició no havia vist mai aquesta mena d'arbre, l'explorador d'Os de Balaguer va batejar l'arbre com a "palo colorado" .
Actualment, els únics arbres vius que superen els 100 m són els representants d'aquesta espècie i, a més, no pas de manera puntual, sinó formant boscos als Estats Units, amb alçades superiors als 105 m. Però la sequoia va ser sotmesa a una intensa activitat forestal a causa de la qualitat de la seva fusta vermella i pel seu ràpid creixement, ja que entre els 4 i els 10 anys pot créixer 1,80 m a l'any. Cal destacar que els boscos de sequoies també han cridat l'atenció a la indústria de Hollywood. Per la seva aparença arcaica i per l'aire de misteri que els envolta han estat escenari de Star Wars episodi VI: El retorn del Jedi o Parc Juràssic.
Al nord de la ciutat de San Francisco, a Califòrnia, hi ha el Muir Woods National Monument, un parc natural amb un gran nombre d'arbres d'aquesta espècie.
La sequoia (Sequoia sempervirens) és una espècie d'arbre, únic representant actual del gènere monotípic Sequoia inclòs a la família de les cupressàcies. Amb el nom de sequoia també es coneixen popularment altres arbres de la subfamília sequoioideae, com les del gènere Sequoiadendron i Metasequoia. Aquests arbres prenen dimensions gegantines, i arriben a fer més de 100 metres d'alçada i a viure entre 1.200 i 1.800 anys.
Sekvoj vždyzelená (Sequoia sempervirens D. Don) (české jazykové slovníky uvádějí v prvním pádu jako přípustný pouze tvar sekvoje, v botanických slovnících se objevuje i název sekvoja) je stálezelený jehličnatý strom s úzce kuželovitou korunou dosahující výšky až 116 m a stáří až 2200 let. Je to jediný recentní druh z rodu sekvoj (Sequoia).
Výška některých stromů poražených v 19. století byla odhadnuta na 144 m. Nejvyšším žijícím stromem na světě je právě sekvoj vždyzelená s výškou 115,5 m a jménem Hyperion.
Výskyt sekvojí je omezen na Spojené státy americké – pobřeží jižního Oregonu a Kalifornie. Červeně rezavě hnědá barva mladých výhonků dala název obecnému označení sekvojí – redwood („červené dřevo“) – i Národnímu parku Redwood. Sekvoj je národním stromem Kalifornie.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sekvoj vždyzelená ve Wikimedia Commons
Sekvoj vždyzelená (Sequoia sempervirens D. Don) (české jazykové slovníky uvádějí v prvním pádu jako přípustný pouze tvar sekvoje, v botanických slovnících se objevuje i název sekvoja) je stálezelený jehličnatý strom s úzce kuželovitou korunou dosahující výšky až 116 m a stáří až 2200 let. Je to jediný recentní druh z rodu sekvoj (Sequoia).
Výška některých stromů poražených v 19. století byla odhadnuta na 144 m. Nejvyšším žijícím stromem na světě je právě sekvoj vždyzelená s výškou 115,5 m a jménem Hyperion.
Rødtræ (Sequoia sempervirens) er et stort, stedsegrønt nåletræ med brede lidt skælagtige nåle og en trævlet bark.
Rødtræ er et stedsegrønt nåletræ med en opret og smalt kegleformet (senere næsten cylindrisk) krone. Barken er først lysegrøn, men snart bliver den rødlig. Ældre grene og unge stammer får efterhånden en rødbrun bark med smalle furer. Gamle stammer får med tiden en mørkebrun, dybt furet bark. Knopperne er små og lysegrønne, næsten skjult ved basis af nålene. Nålene på langskud er græsgrønne og skælagtige, mens sideskuddenes nåle er mørkegrønne og linjeformede med langt udtrukket spids. Blomstringen foregår i februar, hvor blomsterne sidder i adskilte stande med henholdsvis rent hanlige og rent hunlige blomster. De hanlige blomster er små og ægformede, siddende ved spidsen af sideskud, mens de hunlige er kuglerunde og sidder på kraftige skud. Frugtrne er runde og rødbrune Kogler, som er 11–17 mm lange med en 5 mm lang, skællet stilk.
Rødtræ forveksles ofte med mammuttræet, der også er et stort træ, som ligeledes vokser i Californien, men har en anden biotop, nemlig Sierra Nevada-bjergene. Arten tilhører Cypres-familien. Tidligere blev den henregnet til Taxodiaceae, men denne plantefamilie er nu lagt sammen med Cypres-familien.
Rodnettet er meget højtliggende og når sjældent dybere ned end 2-2,5 m. Træet er meget hårdført overfor skovbrand og synes at have en konkurrencemæssig fordel af, at nålene er hævet så højt over skovbunden og de brandbare urter og buske dér.
Rødtræ er blandt de største træer i verden. Det opnår ofte en højde på over 100 m. Verdens største træ (og muligvis det største, levende væsen) er rødtræet "Hyperion", der er 115,60 m i højden.
Det danske navn kommer via engelsk redwood fra det spanske navn for skovfyr (Pino rojo). Navnet passer meget godt til den rødlige bark, træet har her i landet. Det har dog grå bark i naturen, fordi det stærke sollys i Californien bleger barken. Slægtsnavnet Sequoia stammer fra Sequoyah (George Guess), som var den Cherokee-høvding, der har æren af at have givet folket dets eget skriftsprog.
Rødtræ hører hjemme i bjergene på en 724 km strækning langs Californiens og det sydligste Oregons kyst. De har tidligere, dvs. i Tertiærtiden, været meget mere udbredte, og de fandtes bl.a. i Europa. Kun i det stabile, milde og fugtige klima på de kystvendte bjerge i det vestlige Nordamerika har arten kunnet klare sig. I Redwood National Park, som mestendels ligger i det nordlige Californien, er vegetationen ret ensartet og består – foruden af unge og gamle eksemplarer af Rødtræ – bl.a. af følgende arter: almindelig engelsød, fjerbregne, amerikansk tørst, blåbær (flere arter), busket bjergte, grøn douglasgran, Lithocarpus densiflorus (en art af garvebarkeg), Oxalis oregana (en art af surkløver), Ribs-slægten (flere arter), Sambucus callicarpa (en underart af druehyld), sitkagran, sværdbregne, Umbellularia californica en art i Laurbær-familien), vestamerikansk hemlock og vestamerikansk mahonie[1]
Rødtræ (Sequoia sempervirens) er et stort, stedsegrønt nåletræ med brede lidt skælagtige nåle og en trævlet bark.
Der Küstenmammutbaum (Sequoia sempervirens) ist ein immergrüner Nadelbaum. Er ist die einzige Art der monotypischen Gattung Sequoia aus der Unterfamilie der Mammutbäume (Sequoioideae) in der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae). Der Küstenmammutbaum ist der Staatsbaum des US-Bundesstaates Kalifornien. Zu dieser Art gehören die höchsten lebenden Bäume der Welt.
Der Küstenmammutbaum wird auch Küsten-Sequoie genannt. Die im englischen Sprachraum häufig anzutreffende Bezeichnung California redwood ist nicht eindeutig, da der nahe verwandte Riesenmammutbaum ebenfalls ein „Kalifornisches Rotholz“ ist. Die Gattung Sequoia wurde von ihrem Erstbeschreiber Stephan Ladislaus Endlicher 1847 wahrscheinlich nach Sequoyah (ca. 1770–1843) benannt, dem Erfinder des Cherokee-Alphabets.[1]
Küstenmammutbäume können über 110 m hoch werden und einen Stammdurchmesser (BHD) von über 7 m erreichen. Das höchste bekannte, lebende Exemplar mit einer Stammlänge von 115,85 m ist der „Hyperion“ im Redwood-Nationalpark im Nordwesten Kaliforniens, womit er der höchste bekannte Baum der Welt ist.[2] Bei erwachsenen Exemplaren im Bestand sind die Stämme bis in rund 30 m Höhe astfrei.
In der Jugend bilden die Bäume schmale, pyramidenförmige Kronen mit schlanken Ästen aus. Alte Bäume haben eine kompakte, unregelmäßige, relativ kleine, aber dennoch schlanke Krone; die Äste sind kräftig und waagerecht.
Der Küstenmammutbaum bildet zwei Blattformen aus.
Die erste Form sind 10 bis 20 mm lange, nadelförmige Blätter, die spiralig an Langtrieben oder zweizeilig an Kurztrieben stehen. Diese Nadeln sind an der Oberseite dunkelgrün, an der Unterseite graugrün und besitzen zwei Stomastreifen. Sie sind im Querschnitt flach und ähneln Eibenblättern. Die Nadeln werden drei bis vier Jahre alt, sind also immergrün. Die Spaltöffnungen sitzen auf beiden Seiten der Nadeln. Im Querschnitt sind drei Harzkanäle zu erkennen, von denen sich einer direkt unter dem Leitbündel befindet und zwei nahe der unteren Epidermis liegen. Die langen Nadeln treten vor allem an Schattentrieben auf.
Die zweite Form sind Schuppenblätter, die spiralig an Langtrieben stehen. Sie sind rund 6 mm lang, liegen dem Zweig an und sind unterseits gekielt. Sie treten vor allem im stark besonnten oberen Teil der Krone auf.
Junge Zweige sind schlank und dunkelgrün und haben einen runden Querschnitt. Die Knospen sind kugelig und grün. Sie bestehen aus 10 bis 12 eiförmigen Knospenschuppen, die auch nach dem Austreiben an der Basis des Zweiges verbleiben.
Der Küstenmammutbaum ist einhäusig (monözisch), das heißt, weibliche und männliche Zapfen befinden sich auf demselben Baum. Die Samenproduktion beginnt, wenn die Bäume 10 bis 15 Jahre alt sind. Die Zapfen erscheinen im Winter (Dezember/Januar) und stehen am terminalen Ende der Kurztriebe. Die länglichen, 4 bis 6 mm langen männlichen Zapfen stehen auch in Achseln von Nadeln. Brakteen umgeben zahlreiche Staubblätter mit je drei Pollensäcken. Die Pollen sind 28 bis 34 µm groß.
Die weiblichen Zapfen sind zur Blütezeit langgestreckt, aufrecht und grün. Sie bestehen aus 15 bis 25 zugespitzten Zapfenschuppen, die spiralig angeordnet sind. Die Samenschuppe ist mit der Deckschuppe verwachsen und trägt meist drei bis acht Samenanlagen, die in zwei Reihen stehen.[3] Die zur Reife eiförmigen Zapfen sind 1,8 bis 2,5 cm lang, 1,2 cm breit und hängend herab. Sie werden am Ende der gleichen Vegetationsperiode reif. Zur Zapfenreife färbt sich der Zapfen gelblich grün, dann braun. Die reifen Zapfen verbleiben am Baum und streuen die Samen aus. Jeder Zapfen enthält 50 bis 60 Samen. Pro Baum und Jahr werden bis zu fünf Millionen Samen gebildet.
Die Samen sind 3,0 bis 4,5 mm lang, rund 0,5 mm breit und haben einen 1 mm breiten Flügel. Das Tausendkorngewicht beträgt 3,8 bis 4,4 g. Die Samen werden mit dem Wind ausgebreitet, jedoch meist nur 60 bis 120 m weit vom Mutterbaum. Nur rund 20 % der Samen sind keimfähig, der Rest taub. Dies wird als Anpassung an Fressfeinde gedeutet, die durch das mühsame Aussortieren der essbaren aus den leeren Samen abgeschreckt werden sollen. Röntgenuntersuchungen zeigten, dass 1 bis 32 % der Samen gesund sind, 0 bis 11 % sind verpilzt und 58 bis 97 % sind hohl oder mit Tannin gefüllt.
Der Küstenmammutbaum zählt zu den besten Nutzhölzern. Die Gründe sind die außergewöhnlichen Dimensionen, die Dauerhaftigkeit, die Astreinheit und die technischen Eigenschaften. Der weißliche Splint ist schmal und hebt sich deutlich vom Kernholz ab. Dieses ist hellrot bis bräunlich-rot (manchmal violett). Hiervon leitet sich der im Holzhandel häufig benutzte Name „Redwood“ für das Holz des Küstenmammutbaums ab. Im Licht dunkelt das Holz nach.
Deutlich zu erkennen sind die Jahresringgrenzen sowie der Wechsel von Früh- zu Spätholz. Das Holz enthält keine Harzkanäle und besteht zu 90 % aus Tracheiden. Diese sind 2,9 bis 9,3 mm lang. Die Holzstrahlen sind nur mit der Lupe zu erkennen.
Die Borke wird bis 30 cm dick. Sie ist graubraun bis braun und oft tief längsrissig. Sie löst sich in langen Streifen vom Baum.
Charakteristisch für ältere Bäume sind Knoten (engl. burls), unregelmäßige, knollige, verholzte Stammauswüchse nahe der Bodenoberfläche. Die Entstehung dieser Knoten ist nicht vollständig geklärt, als Ursachen werden Verletzungen wie auch Bakterien (Agrobacterium tumefaciens) und Pilze vermutet. Es gibt keine Hinweise, dass die Knoten die Vitalität des Baumes vermindern. Selbst kleine Knoten enthalten hunderte Knospen. Diese kann man vom Stamm lösen und zum Austreiben bringen.
Siehe auch → Maserknolle
Der Küstenmammutbaum ist ein Flachwurzler mit zahlreichen kräftigen Wurzeln, die dicht unter der Bodenoberfläche verlaufen und eine große Fläche umfassen. Es werden Mykorrhiza-Symbiosen gebildet, so z. B. mit Glomus mosseae.
Die Art bildet häufig Stockausschläge und Wurzelbrut und kann sich so natürlich verjüngen. Die Stockausschläge entstehen aus schlafenden Augen und bilden umgehend ein eigenes Wurzelsystem. Alte Stöcke sind oft von einem Ring von Stockausschlägen umgeben. Auch aus einem umgestürzten Baum können durch Stockausschläge mehrere neue Bäume hervorgehen. Auch aus den oben erwähnten burls bilden sich neue Sprosse.
Aus Wurzelausschlägen können auch ‚weiße Redwoods‘ hervorgehen, Bäume, die über kein Chlorophyll verfügen und vollständig vom Mutterbaum versorgt werden. Sie werden selten über 3 m hoch, können jedoch 20 m erreichen.
Die Samen keimen epigäisch, die Keimlinge haben meist zwei Keimblätter und bilden keine Wurzelhaare aus. Die Keimblätter sind kräftig mittelgrün und sind breiter und länger als die kleinen, spiralig stehenden Folgeblätter. Das beste Keimsubstrat ist Mineralboden, wie er nach Waldbränden vorliegt. Die Samen keimen aber auch auf Stämmen und unter der Vegetation.
Das Jugendwachstum ist sehr rasch, einjährige Sämlinge können 46 Zentimeter hoch sein, vier- bis zehnjährige Bäume haben einen Jahreszuwachs von 60 bis 200 Zentimetern. Die Bäume blühen mit 10 bis 15 Jahren zum ersten Mal, die höchste Produktion von Samen tritt erst bei über 200-jährigen Bäumen auf. Das größte Höhenwachstum wird mit rund 35 Jahren erreicht. Ein erwachsenes Exemplar ist rund 90 Meter hoch. Das höchste bekannte Exemplar und gleichzeitig der höchste bekannte lebende Baum ist, wie oben erwähnt, der Hyperion mit 115,5 Metern. Zurzeit (2006) sind zwölf Exemplare mit über 110 Metern Höhe bekannt. Der Küstenmammutbaum mit dem größten Volumen ist der Del Norte Titan im Jedediah Smith Redwoods State Park, einem Teil des Redwood-Nationalparks, mit einem Volumen von 1044,7 Kubikmetern bei einer Höhe von 93,6 Metern.
Die Art ist selbstfertil, Selbstbefruchtungsnachkommen sind jedoch in ihrer Wuchskraft schwächer.
Ein Alter von 600 Jahren ist keine Seltenheit. Das höchste Alter wurde durch Jahresringzählung mit rund 2200 Jahren bestimmt.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 66. Entsprechend der durchgehenden Chromosomen-Grundzahl von n = 11 in der Familie der Zypressengewächse ist der Küstenmammutbaum hexaploid. Nach Yang u. a. (2012)[4] sprechen die Ergebnisse genetischer Vergleiche dafür, dass an der Entstehung zwei verschiedene Ausgangsarten, genauer sogar verschiedene Gattungen beteiligt gewesen sein könnten. In diesem Fall wäre die Konifere als allopolyploid zu bezeichnen, mit der Chromosomen-Konstellation: AAAABB, wobei die Buchstaben die erblichen Anteile der Ursprungsarten symbolisieren. Die genaue Entstehung der Gattung Sequoia ist damit aber noch nicht geklärt, das angenommene hohe phylogenetische Alter, und der Mangel an fossilen Belegen machen die Klärung unwahrscheinlich. Das Mitochondrien-Genom wird paternal (über den Vater) vererbt (Neale u. a. 1989), eine Besonderheit unter Koniferen.
Der Küstenmammutbaum ist in den Küstengebieten Nordkaliforniens und im Süden Oregons heimisch. Die Angaben über das verbleibende natürliche Areal schwanken zwischen 6475[5] und rund 8000 km². Es besteht aus einem rund 750 km langen und zwischen 8 und 56 km breiten Streifen an der Pazifikküste.
Die Nordgrenze liegt am Chetco River im äußersten Südwesten von Oregon in den Klamath Mountains (42° 09′ nördliche Breite), rund 25 km nördlich der Grenze zu Kalifornien. Die südlichsten Vorkommen gibt es im Salmon Creek Canyon in den Santa Lucia Mountains, Monterey County (35° 41′ nördliche Breite). Vertikal kommt die Art von Meereshöhe bis in 900 m ü. NN. Im südlichen Arealteil ist die Art auf West- und Nordhänge beschränkt, nahe der südlichen Arealgrenze wächst sie nur am Grund der Canyons. Der küstenfernste Punkt des Areals liegt im Napa County, 75 km landeinwärts.
Die größten Populationen finden sich im Redwood-Nationalpark sowie im Humboldt Redwoods State Park in den Countys Humboldt County und Del Norte County.
Außerhalb des natürlichen Areals wird die Art vornehmlich als Parkbaum kultiviert, so in Südeuropa, auf den britischen Inseln (wo es 50 m hohe Exemplare gibt) oder in Australien und Neuseeland. In den meisten Gebieten Mitteleuropas ist der Küstenmammutbaum nicht zuverlässig winterhart; besonders junge Bäume sind frostempfindlich. Die Frostresistenz wird für erwachsene Bäume mit −10 °C für die Blätter, −15 °C für die Knospen und −20 °C für die Zweige angegeben. Forstkulturen gibt es unter anderem in Großbritannien, Versuche dazu auch in Portugal und der Ukraine (Krim). In Deutschland waren 1952 Anzuchtversuche am Niederrhein in der Sequoiafarm Kaldenkirchen des Dendrologen-Ehepaars Illa und Ernst J. Martin erfolgreich; der dort 1953 angelegte kleine Redwood-Hain mit einer Baumhöhe von 35 m (2011)[6] gehört heute neben einem Bestand im Staatsforst Burgholz zu den wenigen größeren Küstenmammutbaum-Beständen nördlich der Alpen. Diese Bäume erwiesen sich als winterhart in Deutschland und zeigen keine Blattschäden.[7]
Das Habitat des Küstenmammutbaumes sind Regenwälder der gemäßigten Breiten mit mild-humidem Klima. Am natürlichen Standort liegt die mittlere Jahrestemperatur zwischen 10 und 16 °C, die Extreme liegen bei −9 °C und +38 °C. Sechs bis acht Monate sind frostfrei. Die Niederschläge fallen hauptsächlich im Winter, jedoch selten als Schnee, die Werte liegen zwischen 640 und 3100 mm, vielfach um 2500 mm. Die niederschlagsarmen Sommer werden durch die typischen Sommernebel ausgeglichen, da sie die Sonneneinstrahlung und damit die Verdunstung reduzieren und gleichzeitig Wasser zuführen.
Die Bäume wachsen auf unterschiedlichen Böden. In Küstennähe wachsen sie auf alluvialen Schwemmböden, Flussterrassen und Delta-Landschaften mit teilweise sehr mächtigen Sedimenten. In den Bergen wachsen sie über marinen Sandsteinen, Kalksteinen und Schiefern, häufig auf lehmigen, hellbraunen Böden mittlerer Azidität. Hohe Gehalte an Magnesium und Natrium wirken begrenzend.
Die Art toleriert Überflutung und Sedimentablagerungen. Bei hohen Schlammablagerungen werden im unteren Stammbereich neue Wurzeln gebildet, die den neuen, meterhohen Boden durchwurzeln. So können sich die Bäume dem neuen Bodenniveau anpassen. Dadurch sind sie konkurrierenden Baumarten überlegen und bilden an solchen Standorten Reinbestände.
Die besten Standorte sind Flussniederungen und flache Hänge unterhalb von 300 m ü. NN. Hier werden Derbholzmassen von 10.000 bis 14.000 Kubikmeter pro Hektar gebildet.
Die Art ist vielfach mit anderen Nadelbäumen wie Douglasie, Küsten-Tanne, Westamerikanische Hemlocktanne und Sitka-Fichte vergesellschaftet. In höheren, trockeneren Bereichen wächst sie zusammen mit Acer macrophyllum, Arbutus menziesii und Umbellularia californica.
Diese Wälder sind wichtige Habitate für die gefährdeten Arten Marmelalk und Fleckenkauz. Weitere vorkommende Arten sind der Maultierhirsch (Odocoileus hemionus columbianus) und der Helmspecht (Dryocopus pileatus) sowie die Wapiti-Unterart Cervus canadensis roosevelti, deutsch Roosevelt-Wapiti, die eng mit dem Rothirsch verwandt ist.
Der Küstenmammutbaum ist generell wenig anfällig für Krankheiten. Als Keimling jedoch ist er recht anfällig für die Grauschimmelfäule (Botrytis cinerea). Die Stammfäule-Erreger Poria sequoiae Bonar (im Süden des Areals) und Poria albipellucida Baxt. (im Norden des Areals) befallen alte Stämme in Bodennähe. Sie dringen durch Brandwunden oder Astbrüche in das Kernholz ein und verursachen Braunfäule oder Weißfäule und erhöhen dadurch die Gefahr von Stammbrüchen und vermindern den forstwirtschaftlichen Wert des Holzes. Seiridium juniperi löst Krebs an Ästen aus.
Insekten spielen mit Ausnahme der Borkenkäfer Phloeosinus sequoiae und Phloeosinus cristatus keine Rolle.
Wapitis können starke Verbissschäden verursachen. Schwarzbären schälen die Rinde von jungen Bäumen, wohl um an den Phloemsaft zu gelangen.
Unter den abiotischen Einflüssen ist das Feuer von großer Bedeutung. Jungbestände sind wegen ihrer dünnen Borke besonders empfindlich, regenerieren sich jedoch über Wurzelbrut. Erwachsene Exemplare sind aufgrund ihrer dicken Borke und des sehr hoch liegenden Astansatzes recht unempfindlich gegenüber Bränden. Vor dem Eingreifen des Menschen gab es in den Küstenmammutbaum-Wäldern alle 20 bis 50 Jahre Feuer, die auch die Konkurrenz der Mammutbäume durch andere Bäume verringerten. Deshalb werden sie zu den Pyrophyten gezählt, die durch Feuer gefördert werden.
Auch wenn etliche Bestände nahe der Meeresküste wachsen, sind die Bäume nicht windfest und auch nicht salzresistent.
„Redwood“ ist eines der wertvollsten und dauerhaftesten Nutzhölzer auf dem Weltmarkt. Obwohl die Baumbestände rasch abnehmen, wird die Art weiter genutzt. Das Holz wird für Möbel, Täfelungen, Fenster, Türen und Fußböden verwendet. Aufgrund der guten Spaltbarkeit und Dauerhaftigkeit wurde es auch für Dachschindeln genutzt. Da es kein Harz enthält und geruchsfrei ist, wurden aus dem Holz auch Gefäße zur Aufbewahrung von Lebensmitteln hergestellt.
Das Kernholz ist weitgehend resistent gegen Bohrmuscheln, Insekten, Fäulnis und holzzerstörende Pilze; zudem ist es schwer entflammbar. Es ist leicht bearbeitbar und trocknet gut bei geringem Volumenverlust (rund sieben Prozent). Die Neigung zum Reißen und Verwerfen ist gering. Aufgrund seiner Widerstandsfähigkeit gegen Pilz- und Termitenbefall wird „Redwood“ auch in tropische Länder exportiert.
Die Knospen der Knoten sind in den Redwood-Parks ein beliebtes Souvenir. Die Knoten selbst werden zu Tischplatten und Furnieren verarbeitet, wobei das Holz als Vavona Maser bezeichnet wird.[8] Die Borke wird als Isoliermaterial und auch als Gartenmulch verwendet.
Zum Zeitpunkt ihrer Entdeckung für die europäische Welt 1769 umfasste das Areal der Küstenmammutbaum-Wälder je nach Quelle 6500 bis 8000 Quadratkilometer. Im Verbreitungsgebiet der Art lebten zahlreiche Indianerstämme, so die Sinyone, Kashaya Pomo, die südwestlichen Pomo, die Wappo (Ashochimi), Yurok und die Tolowa. Die heute ausgestorbenen Sinyone sahen in den Mammutbäumen heilige Hüter des Waldes. Redwoodhaine bewachten die Geister der Ahnen, deren Grabstätten sich zwischen den Bäumen befanden. Die Indianer nutzten das Holz zum Bau von Häusern und Booten, andere Teile dienten als Heilmittel.
Die kommerzielle Nutzung setzte um 1850 ein. Bereits ab den 1860er Jahren wurden die Redwood-Wälder großflächig eingeschlagen, das Holz wurde vor allem für Häuser, aber auch für Eisenbahnschwellen, Schiffsplanken und im Bergbau verwendet. Bis zu den 1960er Jahren wurden rund 90 Prozent der Bestände abgeholzt, auch danach ging die Nutzung weiter.
Erste Bemühungen zum Schutz der Wälder setzten 1879 im Gefolge der Errichtung des ersten Nationalparks (Yellowstone) ein. 1918 wurde die Save the Redwoods League gegründet, die mit Spendengeldern Wälder aufkaufte, die in den Jahren darauf zusammen mit Land des Bundesstaates Kalifornien zur Gründung der State Parks Jedediah Smith, Del Norte Coast und Prairie Creek dienten. Die wichtigsten State und National Parks sind: Redwood-Nationalpark, gegründet 1968 mit rund 50 Prozent des gesamten verbliebenen Bestandes (mit den integrierten State Parks Jedediah Smith Redwoods, Prairie Creek Redwoods und Del Norte Coast Redwoods), Muir Woods National Monument, Humboldt Redwoods State Park und Big Basin Redwoods State Park.
Nach 15-jährigem Bemühen von Naturschützern und einer 738-tägigen Baumbesetzung durch die Aktivistin Julia Hill bot die US-Regierung 1999 ein Kompensationsgeschäft in Höhe von 480 Millionen US-Dollar für den größten kommerziell genutzten Redwood-Wald nahe Eureka, erwarb das Gebiet von zwei Holzkonzernen und stellte es am 1. März 1999 als Headwaters Forest Reserve unter Schutz.[9]
Knapp 10 Prozent des ursprünglichen Areals der Art steht heute unter Schutz. Nur rund drei Prozent der heutigen Fläche sind noch Urwald. Aufgrund der geringen Fläche an Urwald werden auch Aufforstungsflächen vermehrt unter Schutz gestellt, um den Bestand der Art zu sichern. Die nicht unter Schutz stehenden Wälder werden nach wie vor kommerziell genutzt.
Der Küstenmammutbaum (Sequoia sempervirens) ist ein immergrüner Nadelbaum. Er ist die einzige Art der monotypischen Gattung Sequoia aus der Unterfamilie der Mammutbäume (Sequoioideae) in der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae). Der Küstenmammutbaum ist der Staatsbaum des US-Bundesstaates Kalifornien. Zu dieser Art gehören die höchsten lebenden Bäume der Welt.
Der Küstenmammutbaum wird auch Küsten-Sequoie genannt. Die im englischen Sprachraum häufig anzutreffende Bezeichnung California redwood ist nicht eindeutig, da der nahe verwandte Riesenmammutbaum ebenfalls ein „Kalifornisches Rotholz“ ist. Die Gattung Sequoia wurde von ihrem Erstbeschreiber Stephan Ladislaus Endlicher 1847 wahrscheinlich nach Sequoyah (ca. 1770–1843) benannt, dem Erfinder des Cherokee-Alphabets.
Pśimórski mamutowy bom (Sequoia sempervirens) jo bom ze swójźby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Wóna jo jadnučka družyna w roźe (Sequoia).
Pó někotarych žrědłach se do swójźby bagnocypresowych rostlinow (Taxodiaceae) pśirědujo.
Pśimórski mamutowy bom jo pśecej zeleny bom, kótaryž dośěgnjo wusokosć wót 20 až do 30 m, wótergi wěcej ako 100 m. Rostlina jo wjelgin dłujko žywa, pśi comž móžo starstwo wót až do 3500 lět dośěgnuś. Kjagelojta krona jo šwižna. Zdonk jo dłujki. Škóra jo śamnobruna až cerwjenobruna, dłymoko brozdźona a kaž gubica měka. Wóna ma dłymoke, paralelne a wertikalne rozpukliny. Krotke pšuśiki cesto kaž promjenja stoje na dłujkich pšuśikach. Gałuzy stoje w njepšawidłownych mutwjach.
Bom a pśedewšym jogo škóra wuchada wóń, kótaraž jo tej wót chójcowego drjewa pódobna. Wóna jo jadna z małko koniferow, kótarež z wótrězanego pjeńka znowa wubija.
Měke, špicne jegły su wopłonjone, śamnozelene až namódrje zelene dośěgnu dłujkosć wót 0,5 až 2 (2,5) cm. Wóni su njejadnak dłujke a na dłujkich pšuśikach šrubikojśe stoje, ale na krotkich pšuśikach dwójosmužkowje wjerškaśe.
Kwiśo wót februara až do měrca. Rostlina jo jadnodomna. Kwiśonkowe stołki su njenadpadne. Muske kwiśonki su žołte a stoje pó wšakich na młodych pšutowych kóńcykach. Žeńske kwiśonki zwětšego stoje na staršych gałuzach.
Šyški su jajojte a dośěgnu dłujkosć wót 2 až do 2,5 (3) cm. Wóni rowno stoje abo pśewisuju. Šyški wót septembra až do nowembra dozdrjaju. Pśi wuzdrjatych šyškach se spjerchliny rozdoraju.
Rosćo jano w regionach z miłych zymach. Ma lubjej wutkate, włožne, dłymoke, pśepušćate zemje. Spěšnje rosćece młode bomy pótrjebuju wjele wódy.
Póchada ze pódpołnocneje Ameriki, pśi comž tam jano w źěratym arealu wót pódpołdnjowego Oregona až do srjejźneje Kaliforniskeje źiwje wustupujo.
Bom se w Europje w arboretach a parkach sajźa. Cerwjenobrune drjewo bu ako twarske drjewo a za zgótowanje meblow wužywane. Togodla pśirodne wustupowanja buchu dla pušćenja drjewa wjelgin deciměrowane. Źinsa zbytkowe wustupowanja stoje w pśirodnych rezerwatach.
Pśimórski mamutowy bom (Sequoia sempervirens) jo bom ze swójźby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Wóna jo jadnučka družyna w roźe (Sequoia).
Pó někotarych žrědłach se do swójźby bagnocypresowych rostlinow (Taxodiaceae) pśirědujo.
Esneu, li pus gros adjeyant secoya do payis|175px]] On secoya, c' est des åbes sapinreces ki vnèt naturelmint e l' Amerike bijhrece.
C' est les pus gros et pus hôts åbes del Daegne.
End a sacwants dins des djårdéns ås åbes el Walonreye. Li pus gros est a Esneu.
End a onk del sôre Dendron giganteum dins l' cinse do tchestea di Hermåle-dizo-Hu.[1]
Esneu, li pus gros adjeyant secoya do payis|175px]] On secoya, c' est des åbes sapinreces ki vnèt naturelmint e l' Amerike bijhrece.
C' est les pus gros et pus hôts åbes del Daegne.
Sequoia sempervirens /sᵻˈkɔɪ.ə sɛmpərˈvaɪərənz/[2] is the sole livin species o the genus Sequoia in the cypress faimily Cupressaceae (formerly treatit in Taxodiaceae). Common names include coast reidwid, Californie reidwid, an giant reidwid. It is an evergreen, lang-lived, monoecious tree livin 1200–1800 years or mair.[3] This species includes the tawest trees livin nou on Yird, reachin up tae 379 feet (115.5 m) in hicht (wioot the ruits) an up tae 26 feet (7.9 m) in diameter at breast hicht. Afore commercial loggin an clearin began bi the 1850s, this massive tree occurred naiturally in an estimatit 2,100,000 acres (8,500 km2) alang much o coastal Californie (excludin soothren Californie whaur rainfaw is nae sufficient) an the soothwastren corner o coastal Oregon within the Unitit States. An estimatit 95% or mair o the oreeginal auld-growth reidwid forest haes been cut doun,[4] due tae its excellent properties for uise as lumber in construction.
The name sequoia sometimes refers tae the subfaimily Sequoioideae, which includes S. sempervirens alang wi Sequoiadendron (giant sequoia) an Metasequoia (dawn reidwid). On its awn, the term reidwid usually refers tae the coast reidwid, which is covered in this airticle, an nae tae the ither twa species.
Lo sequòia (Sequoia sempervirens) es la sola espècia viventa d'arbre del genre Sequoia dins la familha dels cipressièrs: Cupressaceae (ancianament Taxodiaceae), comunament nomenat coast redwood, coastal redwood[1] ("sequòia costièr"), California redwood, redwood o sequoia en anglés. Los mots red (roge) e wood (fusta) fan referéncia a sa color rogenca. Es un arbre sempre verd, monoïc que pòt viure fins a 1200–1800 ans o mai.[2] L'espècia inclutz l'arbre vivent mai naut sus Tèrra, que s'enauça a 115,5 mètres (sens las raices) e mesura 8,9 mètres de diamètre a nautor d'òme. Aqueles arbres son tanben demest los mai vièlhs vivents sus Tèrra. Abans l'espleitacion comerciala de la fusta que comencèt dins los ans 1850, aqueles arbres massises s'espandissián naturalament sus la mai granda part de la còsta californiana (levat al sud ont las pluèjas son pas sufisentas) e al canton sud-oèst de la còsta d'Oregon.
Lo nom sequòia es un tèrme ambigu que designa los arbres de la sosfamilha de las Sequoioideae. Aicí, lo tèrme sequòia sol fach referéncia a l'espècia cobèrta dins aquel article, e non a las doas autras espècias.
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !Lo sequòia pòt aténher 115 m (377 pi) de nautor amb un diamètre de tronc de 9 m (30 pi).[3] A una corona conica, amb de brancas orizontalas a leugièrament penjantas. L'escorça pòt èsser fòrça espessa, fins a 1 pè (30 cm), pro mòla e fibrosa, amb una color roja-brun viu quand es frescament expausada (d'ont lo nom de sequòia), mai escura. Lo sistèma racinari es compausat de raices lateralas pauc prigondas e fòrça largas.
Las fuèlhas son variablas e mesuran 15–25 mm de long. Son platas suls jovents arbres e butan a l'ombra sus la part inferiora de la cima dels vièlhs arbres. Per contra, an la forma d'una escata e mesuran 5–10 mm (14–3⁄8 po) de long en plen solelh dins la cima superiora dels arbres mai vièlhs, amb una gamma completa de transicion entre las doas extrèmas. Son verd escurzit dessús e an doas bendas *estomalas blau-blanc enjós. La disposicion de las fuèlhas es en espirala, mas las fuèlhas mai grandas son torçudas a la basa per se situar dins un plan plat per tal de captar al maximum lo lum.
L'espècia es monoïca, amb de còns de pollèn e còns de granas sus la meteissa planta. Los còns de grana son ovoïdas, longs de 15 a 32 mm e longs, amb 15 a 25 escatas dispausadas en espirala; la pollinizacion es en fin d'ivèrn amb una madurason mai o mens 8 a 9 meses après. Cada escala de còn pòrta tres a sèt granas, cada grana mesurant 3–4 mm (1⁄8–3⁄16 po) de long e 0,5 mm (0,02 po) de larg, amb doas alas de 1 mm (0,04 po) de larg. Las granas son liberadas quand lo còn se desseca e se dobrís a maturitat. Los còns de pollèn son ovulars e mesuran 4–6 mm (3⁄16–1⁄4 in) de long.
Sa constitucion genetica es inabituala en çò dels conifèrs, essent un hexaploïde (6n) e eventualament un alopoliploïde (AAAABB).[4] Los genòmas mitocondrial e cloroplastic del sequòia son eiretats paternalament.[5]
Fulhatge.
Còns femes.
Còns mascles.
Còns mascles naissents.
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !La region d'origina dels Sequoia sempervirens ofrís un environament unic amb de fòrtas pluèjas sasonièras que pòdon aténher 2 500 mm per an. L'aire freg del litoral e l'esgotament de nebla mantenon aquela selva umida tot al long de l'annada. Mantuns factors, i comprés las fòrtas precipitacions, crean un sòl contenent mens d'elements nutritius que los arbres n'an besonh. Aquò los fa venir fortament dependents de l'ensemble de la comunautat biotica de la selva, en particular del reciclatge complèt dels arbres mòrts. Aquela comunautat boscassièra compren d'avets de Douglas costièrs, d'arboces del Pacific, de garrics de tan, de tsugas de l'oèst e d'autres arbres, aital qu'una granda varietat de falguièras, de mossas, de bolets e d'agretas del sequòia. Los bòsques de sequòias provesisson un abitat a una varietat d'anfibians, d'aucèls, de mamifèrs e de reptils. Los bòsques primaris de sequòias provesisson un abitat per la cavèca pigalhada menaçada e lo guilhaumet marbrat, una espècia en dangièr de disparicion en Califòrnia.
Los sequòias son resistents als atacs d'insèctes, als infeccions fongicas e a la poiridura. Aquelas proprietats son conferidas de terpenoïdes e d'acid tanic dins las fuèlhas, las racinas, l'escòrça e la fusta.[7] En despièch d'aquelas defensas quimicas, los sequòias son totjorn subjèctes als enfeciments d'insèctes; cap de, pasmens, es capable de tuar un arbre en bona santat.[7] Los sequòias son egalament menaçats pels mamifèrs: los orses negres consumisson l'escòrça intèrna de pichons sequòias e lo cèrvi de coa negra es reputat per manjar de brots de sequòias.[7]
Lo mai vièlh sequòia conegut a mai o mens 2 200 ans;[8] fòrça d'autres a l'estat salvatge depassan los 600 ans. Las nombrosas revindicacions de sequòias mai annadits son incorrèctas.[8] En rason de lor durada de vida aparentament intemporala, los sequòias costièrs son estats qualificats de "sequòias etèrns" a la debuta del sègle XX; en latin, sempervirens significa "totjorn verd" o "etèrn". Los sequòias devon suportar divèrsas perturbacions environamentalas per aténher de talas edats. En responsa als incendis de bòsc, los arbres an espandit divèrsas adaptacions. L'escorça espessa e fibrosa dels sequòias de la còsta es extrèmament resistenta al fuòc; atenh almens un pè d'espessor e protegís los arbres maturs dels damatges causats pel fuòc.[9][10] De mai, los sequòias contenon pauc de pega o de resina inflamabla.[10] S'es damatjat per un incendi, un sequòia fach aisidament germenar de nòvas brancas o autanplan una corona entièrament nòva.[9][7] Se l'arbre parent es tuat, de nòus borrons gisclan de sa basa.[7] De mai, los incendis semblan en realitat profechar als sequòias en provocant una mortalitat substanciala en çò de las espècias concurrentas tot en avent sonque d'efièches menors sul sequòia. Las zònas cremadas son favorablas a la germinacion capitada de granas de sequòias.[9] Un estudi publicat en 2010, la primièra a comparar la subrevida e la regeneracion dels sequòias e de las espècias associadas après un incendi, a conclusit que los incendis de tota gravetat aumentavan l'abondància relativa dels sequòias e que los incendis de gravitat mai elevada estançonen los mai benefics.[11]
Los sequòias butan sovent dins las zònas inondablas. Los depauses de sediments pòdon formar de barrièras impermeablas qu'aufegan los raices dels arbres, e los sòls instables dins las zònas inondadas fan sovent clinar los arbres d'un costat, aumentant aital lo risc que lo vent los vèssa. Sulcòp après una inondacion, los sequòias butan lors raices existentas dins de jaces de sediments recentament depausadas.[12] Un segond sistèma racinari s'espandís puèi a partir de borrons fortuits sul tronc nòvament enterrat e l'ancian sistèma racinari morís.[12] Per contrar la magror, los sequòias aumentan la produccion de bana del costat vulnerable, creant aital un contrafòrt.[12] Aquelas adaptacions crèan dels bòsques compausats gaireben exclusivament de sequòias dins las regions subjèctas a las inondacions.[7][12]
La nautor de S. sempervirens es estrechament ligada a la disponibilitat de la nèbla; los grands arbres venon mens frequents a mesura que la nèbla demesís.[13] A mesura que la nautor de S. sempervirens aumenta, ven de mai en mai dificil d'encaminar de l'aiga via lo potencial idric fins a las fuèlhas en rason de la gravetat.[14][15][16] Malgrat las fòrtas precipitacions que la region recep (fins a 100 cm), las fuèlhas de la canopèa superiora son constantament somesas a un estrès idric.[17][18] Aquel estrès idric es exacerbat per las longas secadas estivalas.[19] Òm pensa que lo estrès idric provòca los cambiaments morfologics dins las fuèlhas, impulsant la reduccion de la longada de las fuèlhas e l'aumentacion de la succuléncia de las fuèlhas.[15][20] Per respondre a lors besonhs en aiga, los sequòias utilizan frequentament la nèbla estivala. L'aiga de nèbla es absorbida per de multiplas vias. Las fuèlhas absorbisson dirèctament la nèbla de l'aire ambient a travèrs del teissut epidermic en entornejant la xilèma.[21][22] Los sequòias costièrs absorbisson egalament l'aiga dirèctament a travèrs de lor escorça.[23] L'absorcion d'aiga per las fuèlhas e l'escorça repara e reduch la gravetat de las embolias de xilèma,[24][23] que se produsisson quand de cavitacions se forman dins la xilèma, empedissent aital lo transpòrt de l'aiga e dels nutriments.[23] La nèbla pòt tanben s'acumular sus las fuèlhas de sequòias, se esgotar sul sòl del bòsc e èsser absorbit per los raices de l'arbre. Aquel esgotament de nebla pòt formar 30% de l'aiga totala utilizada per un arbre al cors d'una annada.[19]
Lo sequòia se reprodusit sexualament per granas e de manièra asexuada per la germinacion de borrons, d'estratificacions o de *lignotubèrs. La produccion de semenças comença a l'edat de 10-15 ans. Los còns s'espandisson en ivèrn e madurèsson a la davalada. Al començament, los còns semblan a de flors e son correntament cridats "flors" pels forestièrs professionals, malgrat qu'aquò siá pas estrictament corrècte. Los sequòias costièrs produsisson de nombroses còns, amb de sequòias dins los nòus bòsques produsissent dels milièrs per an.[9] Los còns esperels contenon de 90 a 150 granas, mas la viabilitat de las granas es febla, generalament ben enjós de 15%, amb una estimacion dels tausses mejans anant de 3 a 10%.[25][9] La febla viabilitat pòt descoratjar los predadors de semenças, que vòlon pas pèrdre de tempses a triar la balòfa (granas vuèjas) de las granas comestiblas. Una germinacion capitada necessita sovent un incendi o una inondacion, redusent aital la competicion pels plantolièrs. Las granas aladas son petitas e leugièras, pesant de 3,3 a 5,0 mg (200 a 300 granas / g; 5 600 a 8 500 / onça). Las alas son pas eficaças per una larga dispersion e las granas son dispersadas pel vent a una mejana de sonque 60–120 m (200–390 ft) de l'arbre parent. Las plantulas son sensibles a las infeccions fongicas e a la predacion pels limaques de banana, los conilhs de Bachman e los nematòdes.[7] La màger part dels plantolièrs subrevivon pas pendent las tres primièras annadas.[9] Pasmens, los que s'establiguèsson cresquèsson fòrça aviat, e òm sap que los jovents arbres atengan 20 m de naut en 20 ans.
Los sequòias pòdon egalament se reprodusir de manièra asexuada en se superpausant o en butant a partir de la corona, de la soca o autanplan de las brancas tombadas; S'un arbre tomba, genèra una recaptada de nòus arbres long del tronc, de sòrta que de nombroses arbres butan naturalament en linha drecha. Los brots provenon de borrons dorments o fortuits situats a la susfàcia de la escorça o jos aquesta. Los brots dorments son impulsadas quand la tija adulta principala es damatjada o comença a morir. De nombroses brots apareisson e s'espandisson espontanèament a l'entorn del tronc de l'arbre. Pauc de temps après la germinacion, cada brot espandís son pròpri sistèma racinari, los brots dominants formant un anèl d'arbres a l'entorn de la corona o de la soca del raiç maire. Aquel anèl d'arbres se sona un "anèl de fada" (fairy ring en anglés. Possiblament una "cercle de fadas"). Los brots pòdon aténher una nautor de 2,3 m (7,5 pi) en una sola sason de creissença.
Los sequòias pòdon tanben se reprodusir en utilizant de *broussins/loupes. Una *broussin/loupe es un *lignotubèr lenhós qu'apareis generalament sus un sequòia enjós del limit del sòl, malgrat qu'en general a mens de 3 mètres (10 pi) de la susfàcia del sòl. Los sequòias espandisson de las *broussins/loupes/lambeaux jos forma de plantulas a l'aissèla de lor cotiledòn, un trach extrèmament rar en çò dels conifèrs.[9] Quand son provocats per de deterioraments, los borrons dorments dins los romecs butan de nòus brots e raices. Las *broussins/loupes/lambeaux son egalament capablas de germenar dins de nòus arbres quand son destacats de l'arbre parent, malgrat que la faiçon dont aquò se produsís rèsta a estudiar. Las clonas de brots gisclan generalament dels *broussins/loups e son sovent transformats en barradissas decorativas quand se tròban en banlèga.
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
Lo sequòia (Sequoia sempervirens) es la sola espècia viventa d'arbre del genre Sequoia dins la familha dels cipressièrs: Cupressaceae (ancianament Taxodiaceae), comunament nomenat coast redwood, coastal redwood ("sequòia costièr"), California redwood, redwood o sequoia en anglés. Los mots red (roge) e wood (fusta) fan referéncia a sa color rogenca. Es un arbre sempre verd, monoïc que pòt viure fins a 1200–1800 ans o mai. L'espècia inclutz l'arbre vivent mai naut sus Tèrra, que s'enauça a 115,5 mètres (sens las raices) e mesura 8,9 mètres de diamètre a nautor d'òme. Aqueles arbres son tanben demest los mai vièlhs vivents sus Tèrra. Abans l'espleitacion comerciala de la fusta que comencèt dins los ans 1850, aqueles arbres massises s'espandissián naturalament sus la mai granda part de la còsta californiana (levat al sud ont las pluèjas son pas sufisentas) e al canton sud-oèst de la còsta d'Oregon.
Lo nom sequòia es un tèrme ambigu que designa los arbres de la sosfamilha de las Sequoioideae. Aicí, lo tèrme sequòia sol fach referéncia a l'espècia cobèrta dins aquel article, e non a las doas autras espècias.
Sequoia sempervirens /sᵻˈkɔɪ.ə sɛmpərˈvaɪərənz/ is the sole livin species o the genus Sequoia in the cypress faimily Cupressaceae (formerly treatit in Taxodiaceae). Common names include coast reidwid, Californie reidwid, an giant reidwid. It is an evergreen, lang-lived, monoecious tree livin 1200–1800 years or mair. This species includes the tawest trees livin nou on Yird, reachin up tae 379 feet (115.5 m) in hicht (wioot the ruits) an up tae 26 feet (7.9 m) in diameter at breast hicht. Afore commercial loggin an clearin began bi the 1850s, this massive tree occurred naiturally in an estimatit 2,100,000 acres (8,500 km2) alang much o coastal Californie (excludin soothren Californie whaur rainfaw is nae sufficient) an the soothwastren corner o coastal Oregon within the Unitit States. An estimatit 95% or mair o the oreeginal auld-growth reidwid forest haes been cut doun, due tae its excellent properties for uise as lumber in construction.
The name sequoia sometimes refers tae the subfaimily Sequoioideae, which includes S. sempervirens alang wi Sequoiadendron (giant sequoia) an Metasequoia (dawn reidwid). On its awn, the term reidwid usually refers tae the coast reidwid, which is covered in this airticle, an nae tae the ither twa species.
Η σεκόια (επιστημονική ονομασία σεκόγια η αειθαλής, Sequoia sempervirens) είναι μεγάλο κωνοφόρο δέντρο. Είναι το μόνο υπάρχον είδος του γένους Σεκόια, στην οικογένεια Κυπαρισσοειδή. Είναι αειθαλής, μονόοικη και μακρόβια, αφού ζει 1.200 με 1.800 χρόνια ή και περισσότερο. Είναι το ψηλότερο δέντρο στη Γη, αφού μια σεκόγια (ο Υπερίων) έχει μετρηθεί ότι έχει ύψος 115,61 μέτρα, ενώ μια άλλη είχε διάμετρο στο ύψος του στήθους 7,9 μέτρα. Υπάρχουν αναφορές για ευκάλυπτους και ψευδοτσούγκες που έφταναν σε ύψος τα 120 m αλλά κόπηκαν, αλλά το ίδιο μπορεί να υποτεθεί και γι'αυτό το είδος, όποτε δεν υπάρχει σιγουριά. Πριν την υλοτόμηση, δάση σεκόγιας κάλυπταν περίπου 8.500 km² στην παράκτια Καλιφόρνια και το νοτιοδυτικό Όρεγκον.
Οι σεκόιες έχουν κωνική κόμη, με τα κλαδιά να είναι οριζόντια ή να γέρνουν ελαφρώς προς τα κάτω. Ο φλοιός είναι πολύ παχύς, έως 30 εκ. και αρκετά μαλακός, ινώδης και έχει λαμπερό κόκκινο-καφέ χρώμα όταν εκτεθεί (εξ ου και το όνομα Redwood= κόκκινο ξύλο στα αγγλικά), και με την έκθεση στις καιρικές συνθήκες γίνεται πιο σκούρο. Το ριζικό σύστημα αποτελείται από επιφανειακές, απλωμένες πλάγιες ρίζες.
Τα φύλλα έχουν μεταβλητά χαρακτηριστικά. Επίπεδα φύλλα μήκους 15-25 χιλιοστών βρίσκονται σε νεαρά δέντρα και βλαστούς στη σκιά, στο κάτω μέρος της κόμης των αιωνόβιων δέντρων, ενώ λεπιδόμορφα φύλλα μήκους 5-10 χιλιοστών απαντώνται σε μεγάλους βλαστούς με καλό φωτισμό στο πάνω μέρος της κόμης των ηλικιωμένων δέντρων. Υπάρχει ένα πλήρες φάσμα ενδιάμεσων μορφών από τη μία μέχρι την άλλη ακραία μορφή. Η πάνω επιφάνεια είναι σκούρα πράσινη και έχει δύο μπλε-λευκές στοματικές ζώνες κάτω. Η διάταξη των φύλλων είναι σπειροειδής, αλλά τα μεγαλύτερα φύλλα στη σκιά είναι περιστραμμένα στη βάση για να βρεθούν σε ένα οριζόντιο επίπεδο για τη μέγιστη σύλληψη φωτός.
Το είδος είναι μονόοικο, με τη γύρη και τους κώνους στο ίδιο φυτό. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 15-32 χιλιοστών, με 15-25 σπειροειδώς διατεταγμένες φολίδες. Η επικονίαση είναι στα τέλη του χειμώνα και η ωρίμανση περίπου 8-9 μήνες μετά. Κάθε φολίδα κώνου φέρει 3-7 σπόρους και κάθε σπόρος έχει μήκος 3-4 χιλιοστά και 0,5 χιλιοστά πλάτος, με δύο φτερά ενός χιλιοστού. Οι σπόροι απελευθερώνονται όταν οι φολίδες στεγνώσουν και ανοίξουν κατά την ωρίμανση. Οι κώνοι γύρης είναι ωοειδείς, μήκους 4-6 χιλιοστών.
Το γενετικό υλικό της σεκόγιας είναι ασυνήθιστο μεταξύ των κωνοφόρων, επειδή είναι εξαπλοειδές και ενδεχομένως αλλοπολυπλοειδές (AAAABB). Η καρυοτυπική ανάλυση των χρωμοσωμάτων έχει δείξει ότι τα περισσότερα από τα συνολικά 66 χρωμοσώματα του κάθε κυττάρου είναι μετακεντρικά.[1] Το μιτοχονδριακό γονιδίωμα είναι πατρικής προέλευσης (σε αντίθεση με τα άλλα κωνοφόρα).[2]
Οι σεκόιες καταλαμβάνουν μια στενή λωρίδα γης περίπου 750 χιλιόμετρα σε μήκος και 8 έως 75 χιλιόμετρα σε πλάτος κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού της Βόρειας Αμερικής, από το νοτιότερο άλσος στην κομητεία Μοντερέι, Καλιφόρνια μέχρι το νοτιοανατολικό άκρο του Όρεγκον. Φύονται σε υψόμετρο από 30 έως 750 μέτρα, περιστασιακά από το επίπεδο της θάλασσας έως και τα 920 μ. (Farjon 2005). Συνήθως αναπτύσσονται στα βουνά όπου υπάρχουν περισσότερες βροχοπτώσεις από την προερχόμενη από τον ωκεανό υγρασία. Τα ψηλότερα και γηραιότερα δέντρα βρίσκονται σε βαθιές κοιλάδες και ρεματιές, όπου όλο το χρόνο το ρέμα μπορεί να ρέει και η ομίχλη είναι τακτική. Τα δέντρα πάνω από το επίπεδο ομίχλης, πάνω από περίπου τα 700 μέτρα, είναι νεαρότερα και μικρότερα, λόγω των ξηρότερων και ψυχρότερων συνθηκών. Επιπλέον, δέντρα όπως ο νοθολιθόκαρπος, το πεύκο και το έλατο του Ντάγκλας είναι αφθονότερα σε αυτά τα υψόμετρα. Λίγες σεκόγιες αναπτύσσονται κοντά στον ωκεανό, λόγω της έντονης αλατονέφωσης, της άμμου και του ανέμου. Συμπύκνωση από τις παράκτιες ομίχλες ικανοποιεί ένα σημαντικό μέρος των αναγκών για νερό των δέντρων.[3]
Η σεκόια (επιστημονική ονομασία σεκόγια η αειθαλής, Sequoia sempervirens) είναι μεγάλο κωνοφόρο δέντρο. Είναι το μόνο υπάρχον είδος του γένους Σεκόια, στην οικογένεια Κυπαρισσοειδή. Είναι αειθαλής, μονόοικη και μακρόβια, αφού ζει 1.200 με 1.800 χρόνια ή και περισσότερο. Είναι το ψηλότερο δέντρο στη Γη, αφού μια σεκόγια (ο Υπερίων) έχει μετρηθεί ότι έχει ύψος 115,61 μέτρα, ενώ μια άλλη είχε διάμετρο στο ύψος του στήθους 7,9 μέτρα. Υπάρχουν αναφορές για ευκάλυπτους και ψευδοτσούγκες που έφταναν σε ύψος τα 120 m αλλά κόπηκαν, αλλά το ίδιο μπορεί να υποτεθεί και γι'αυτό το είδος, όποτε δεν υπάρχει σιγουριά. Πριν την υλοτόμηση, δάση σεκόγιας κάλυπταν περίπου 8.500 km² στην παράκτια Καλιφόρνια και το νοτιοδυτικό Όρεγκον.
Секвойя ( лат. Sequoia sempervirens ) — Cupressaceae семьяысь Уйпал Америкалэн лысо писпу.
கலிபோர்னியா செம்மரம் (அறியவில் பெயர்: செக்கோயா செம்பெர்வைரன்சு, ஆங்கிலத்தில் Sequoia sempervirens) என்பது நீண்ட நாள் வாழக்கூடியதும் மிகப்பெரிதாகவும் மிக உயரமாகவும் வளரக்கூடிய ஒரு மரவகை. இது செம்மரம் என்றழைக்கப்படும் மூன்று இனங்களுள் ஒன்று. இது ஒரு பசுமை மாறா மரம். இவ் இனத்தைச் சேர்ந்த மரங்கள் 1200 - 1800ஆண்டுகள் வரையோ அல்லது அதற்கு மேலே கூட வாழும். [1] அதிக (பெரும) அளவாக 115 மீட்டர் உயரமும், 8 மீட்டர் சுற்றளவும் கொண்டதாக வளரக் கூடியது. இம்மரம் கலிபோர்னியாவின் கடற்கரைப் பகுதி, ஓரிகன் மாநிலத்தின் தென்மேற்கு முனைப் பகுதி ஆகியவற்றைத் தாயகமாகக் கொண்டது.
கலிபோர்னியா செம்மரம் (அறியவில் பெயர்: செக்கோயா செம்பெர்வைரன்சு, ஆங்கிலத்தில் Sequoia sempervirens) என்பது நீண்ட நாள் வாழக்கூடியதும் மிகப்பெரிதாகவும் மிக உயரமாகவும் வளரக்கூடிய ஒரு மரவகை. இது செம்மரம் என்றழைக்கப்படும் மூன்று இனங்களுள் ஒன்று. இது ஒரு பசுமை மாறா மரம். இவ் இனத்தைச் சேர்ந்த மரங்கள் 1200 - 1800ஆண்டுகள் வரையோ அல்லது அதற்கு மேலே கூட வாழும். அதிக (பெரும) அளவாக 115 மீட்டர் உயரமும், 8 மீட்டர் சுற்றளவும் கொண்டதாக வளரக் கூடியது. இம்மரம் கலிபோர்னியாவின் கடற்கரைப் பகுதி, ஓரிகன் மாநிலத்தின் தென்மேற்கு முனைப் பகுதி ஆகியவற்றைத் தாயகமாகக் கொண்டது.
Sequoia sempervirens (/səˈkwɔɪ.ə ˌsɛmpərˈvaɪrənz/)[3] is the sole living species of the genus Sequoia in the cypress family Cupressaceae (formerly treated in Taxodiaceae). Common names include coast redwood, coastal redwood,[4] and California redwood.[5] It is an evergreen, long-lived, monoecious tree living 1,200–2,200 years or more.[6] This species includes the tallest living trees on Earth, reaching up to 115.9 m (380.1 ft) in height (without the roots) and up to 8.9 m (29 ft) in diameter at breast height. These trees are also among the longest-living organisms on Earth. Before commercial logging and clearing began by the 1850s, this massive tree occurred naturally in an estimated 810,000 ha (2,000,000 acres)[7][8][9] along much of coastal California (excluding southern California where rainfall is not sufficient) and the southwestern corner of coastal Oregon within the United States.
The name sequoia sometimes refers to the subfamily Sequoioideae, which includes S. sempervirens along with Sequoiadendron (giant sequoia) and Metasequoia (dawn redwood). Here, the term redwood on its own refers to the species covered in this article but not to the other two species.
The coast redwood is known to have reached 115.5 m (379 ft) tall, with a trunk diameter of 9 m (30 ft).[10] It has a conical crown, with horizontal to slightly drooping branches. The trunk is remarkably straight. The bark can be very thick, up to 30 cm (1 ft), and quite soft and fibrous, with a bright red-brown color when freshly exposed (hence the name redwood), weathering darker. The root system is composed of shallow, wide-spreading lateral roots.
The leaves are variable, being 15–25 mm (5⁄8–1 in) long and flat on young trees and shaded lower branches in older trees. The leaves are scalelike, 5–10 mm (1⁄4–3⁄8 in) long on shoots in full sun in the upper crown of older trees, with a full range of transition between the two extremes. They are dark green above and have two blue-white stomatal bands below. Leaf arrangement is spiral, but the larger shade leaves are twisted at the base to lie in a flat plane for maximum light capture.
The species is monoecious, with pollen and seed cones on the same plant. The seed cones are ovoid, 15–32 mm (9⁄16–1+1⁄4 in) long, with 15–25 spirally arranged scales; pollination is in late winter with maturation about 8–9 months after. Each cone scale bears three to seven seeds, each seed 3–4 mm (1⁄8–3⁄16 in) long and 0.5 mm (1⁄32 in) broad, with two wings 1 mm (1⁄16 in) wide. The seeds are released when the cone scales dry and open at maturity. The pollen cones are ovular and 4–6 mm (3⁄16–1⁄4 in) long.
Its genetic makeup is unusual among conifers, being a hexaploid (6n) and possibly allopolyploid (AAAABB).[11] Both the mitochondrial and chloroplast genomes of the redwood are paternally inherited.[12]
Scottish botanist David Don described the redwood as the evergreen taxodium (Taxodium sempervirens) in his colleague Aylmer Bourke Lambert's 1824 work A description of the genus Pinus.[13] Austrian botanist Stephan Endlicher erected the genus Sequoia in his 1847 work Synopsis coniferarum, giving the redwood its current binomial name of Sequoia sempervirens.[14] Endlicher probably derived the name Sequoia from the Cherokee name of George Gist, usually spelled Sequoyah, who developed the still-used Cherokee syllabary.[15] The redwood is one of three living species, each in its own genus, in the subfamily Sequoioideae. Molecular studies have shown that the three are each other's closest relatives, generally with the redwood and giant sequoia (Sequoiadendron giganteum) as each other's closest relatives.
However, Yang and colleagues in 2010 queried the polyploid state of the redwood and speculate that it may have arisen as an ancient hybrid between ancestors of the giant sequoia and dawn redwood (Metasequoia). Using two different single copy nuclear genes, LFY and NLY, to generate phylogenetic trees, they found that Sequoia was clustered with Metasequoia in the tree generated using the LFY gene, but with Sequoiadendron in the tree generated with the NLY gene. Further analysis strongly supported the hypothesis that Sequoia was the result of a hybridization event involving Metasequoia and Sequoiadendron. Thus, Yang and colleagues hypothesize that the inconsistent relationships among Metasequoia, Sequoia, and Sequoiadendron could be a sign of reticulate evolution (in which two species hybridize and give rise to a third) among the three genera. However, the long evolutionary history of the three genera (the earliest fossil remains being from the Jurassic) make resolving the specifics of when and how Sequoia originated once and for all a difficult matter—especially since it in part depends on an incomplete fossil record.[16]
Coast redwoods occupy a narrow strip of land approximately 750 km (470 mi) in length and 8–75 km (5–47 mi) in width along the Pacific coast of North America; the most southerly grove is in Monterey County, California, and the most northerly groves are in extreme southwestern Oregon. The prevailing elevation range is 30–750 m (100–2,460 ft) above sea level, occasionally down to 0 and up to about 900 m (3,000 ft).[17] They usually grow in the mountains where precipitation from the incoming moisture off the ocean is greater. The tallest and oldest trees are found in deep valleys and gullies, where year-round streams can flow, and fog drip is regular. The terrain also made it harder for loggers to get to the trees and to get them out after felling. The trees above the fog layer, above about 700 m (2,300 ft), are shorter and smaller due to the drier, windier, and colder conditions. In addition, Douglas-fir, pine, and tanoak often crowd out redwoods at these elevations. Few redwoods grow close to the ocean, due to intense salt spray, sand, and wind. Coalescence of coastal fog accounts for a considerable part of the trees' water needs.[18] Fog in the 21st century is, however, reduced from what it was in the prior century, which is a problem that may be compounded by climate change.[19]
The northern boundary of its range is marked by two groves on mountain slopes along the north side of the Chetco River,[20] which is on the western fringe of the Klamath Mountains, near the California–Oregon border.[21][22] The northernmost grove is located within Alfred A. Loeb State Park and Siskiyou National Forest at the approximate coordinates 42°07'36"N 124°12'17"W. The southern boundary of its range is the Los Padres National Forest's Silver Peak Wilderness in the Santa Lucia Mountains of the Big Sur area of Monterey County, California. The southernmost grove is in the Southern Redwood Botanical Area, just north of the national forest's Salmon Creek trailhead and near the San Luis Obispo County line.[23][24]
The largest and tallest populations are in California's Redwood National and State Parks (Del Norte and Humboldt counties) and Humboldt Redwoods State Park, with the overall majority located in the large Humboldt County.
The prehistoric fossil range of the genus is considerably greater, with a subcosmopolitan distribution including Europe and Asia until about 5 million years ago. During the last ice age, perhaps as recently as 10,000 years ago, redwood trees grew as far south as the Los Angeles area (coast redwood bark found in subway excavations and at the La Brea Tar Pits).
The native area provides a unique environment with heavy seasonal rains up to 2,500 mm (100 in) annually. Cool coastal air and fog drip keep the forest consistently damp year round. Several factors, including the heavy rainfall, create a soil with fewer nutrients than the trees need, causing them to depend heavily on the entire biotic community of the forest, and making efficient recycling of dead trees especially important. This forest community includes coast Douglas-fir, Pacific madrone, tanoak, western hemlock, and other trees, along with a wide variety of ferns, mosses, mushrooms, and redwood sorrel. Redwood forests provide habitat for a variety of amphibians, birds, mammals, and reptiles. Old-growth redwood stands provide habitat for the federally threatened spotted owl and the California-endangered marbled murrelet.
Coast redwoods are resistant to insect attack, fungal infection, and rot. These properties are conferred by concentrations of terpenoids and tannic acid in redwood leaves, roots, bark, and wood.[25] Despite these chemical defenses, redwoods are still subject to insect infestations; none, however, are capable of killing a healthy tree.[25] Redwoods also face herbivory from mammals: black bears are reported to consume the inner bark of small redwoods, and black-tailed deer are known to eat redwood sprouts.[25]
The oldest known coast redwood is about 2,200 years old;[26] many others in the wild exceed 600 years. The numerous claims of older redwoods are incorrect.[26] Because of their seemingly timeless lifespans, coast redwoods were deemed the "everlasting redwood" at the turn of the century; in Latin, sempervirens means "ever green" or "everlasting". Redwoods must endure various environmental disturbances to attain such great ages.
In response to forest fires, the trees have developed various adaptations. The thick, fibrous bark of coast redwoods is extremely fire-resistant; it grows to at least a foot thick and protects mature trees from fire damage.[27][28] In addition, the redwoods contain little flammable pitch or resin.[28] If damaged by fire, a redwood readily sprouts new branches or even an entirely new crown,[27][25] and if the parent tree is killed, new buds sprout from its base.[25] Fires, moreover, appear to actually benefit redwoods by causing substantial mortality in competing species while having only minor effects on redwood. Burned areas are favorable to the successful germination of redwood seeds.[27] A study published in 2010, the first to compare post-wildfire survival and regeneration of redwood and associated species, concluded fires of all severity increase the relative abundance of redwood and higher-severity fires provide the greatest benefit.[29]
Redwoods often grow in flood-prone areas. Sediment deposits can form impermeable barriers that suffocate tree roots, and unstable soil in flooded areas often causes trees to lean to one side, increasing the risk of the wind toppling them. Immediately after a flood, redwoods grow their existing roots upwards into recently deposited sediment layers.[30] A second root system then develops from adventitious buds on the newly buried trunk and the old root system dies.[30] To counter lean, redwoods increase wood production on the vulnerable side, creating a supporting buttress.[30] These adaptations create forests of almost exclusively redwood trees in flood-prone regions.[25][30]
The height of S. sempervirens is closely tied to fog availability; taller trees become less frequent as fog becomes less frequent.[31] As S. sempervirens' height increases, transporting water via water potential to the leaves becomes increasingly difficult due to gravity.[32][33][34] Despite the high rainfall that the region receives (up to 100 cm), the leaves in the upper canopy are perpetually stressed for water.[35][36] This water stress is exacerbated by long droughts in the summer.[37] Water stress is believed to cause the morphological changes in the leaves, stimulating reduced leaf length and increased leaf succulence.[33][38] To supplement their water needs, redwoods use frequent summer fog events. Fog water is absorbed through multiple pathways. Leaves directly take in fog from the surrounding air through the epidermal tissue, bypassing the xylem.[39][40] Coast redwoods also absorb water directly through their bark.[41] The uptake of water through leaves and bark repairs and reduces the severity of xylem embolisms,[42][41] which occur when cavitations form in the xylem preventing the transport of water and nutrients.[41] Fog may also collect on redwood leaves, drip to the forest floor, and be absorbed by the tree's roots. This fog drip may form 30% of the total water used by a tree in a year.[37]
Coast redwood reproduces both sexually by seed and asexually by sprouting of buds, layering, or lignotubers. Seed production begins at 10–15 years of age. Cones develop in the winter and mature by fall. In the early stages, the cones look like flowers, and are commonly called "flowers" by professional foresters, although this is not strictly correct. Coast redwoods produce many cones, with redwoods in new forests producing thousands per year.[27] The cones themselves hold 90–150 seeds, but viability of seed is low, typically well below 15% with one estimate of average rates being 3 to 10 percent.[43][27] The low viability may discourage seed predators, which do not want to waste time sorting chaff (empty seeds) from edible seeds. Successful germination often requires a fire or flood, reducing competition for seedlings. The winged seeds are small and light, weighing 3.3–5.0 mg (200–300 seeds/g; 5,600–8,500/ounce). The wings are not effective for wide dispersal, and seeds are dispersed by wind an average of only 60–120 m (200–390 ft) from the parent tree. Seedlings are susceptible to fungal infection and predation by banana slugs, brush rabbits, and nematodes.[25] Most seedlings do not survive their first three years.[27] However, those that become established grow rapidly, with young trees known to reach 20 m (66 ft) tall in 20 years.
Coast redwoods can also reproduce asexually by layering or sprouting from the root crown, stump, or even fallen branches; if a tree falls over, it generates a row of new trees along the trunk, so many trees naturally grow in a straight line. Sprouts originate from dormant or adventitious buds at or under the surface of the bark. The dormant sprouts are stimulated when the main adult stem gets damaged or starts to die. Many sprouts spontaneously erupt and develop around the circumference of the tree trunk. Within a short period after sprouting, each sprout develops its own root system, with the dominant sprouts forming a ring of trees around the parent root crown or stump. This ring of trees is called a "fairy ring". Sprouts can achieve heights of 2.3 m (7 ft 7 in) in a single growing season.
Redwoods may also reproduce using burls. A burl is a woody lignotuber that commonly appears on a redwood tree below the soil line, though usually within 3 m (10 ft) in depth from the soil surface. Coast redwoods develop burls as seedlings from the axils of their cotyledon, a trait that is extremely rare in conifers.[27] When provoked by damage, dormant buds in the burls sprout new shoots and roots. Burls are also capable of sprouting into new trees when detached from the parent tree, though exactly how this happens is yet to be studied. Shoot clones commonly sprout from burls and are often turned into decorative hedges when found in suburbia.
Coast redwood is one of the most valuable timber species in the lumbering industry. In California, 3,640 km2 (899,000 acres) of redwood forest are logged, virtually all of it second growth.[1] Though many entities have existed in the cutting and management of redwoods, perhaps none has had a more storied role than the Pacific Lumber Company (1863–2008) of Humboldt County, California, where it owned and managed over 810 km2 (200,000 acres) of forests, primarily redwood. Coast redwood lumber is highly valued for its beauty, light weight, and resistance to decay. Its lack of resin makes it absorb water[44] and resist fire.
P.H. Shaughnessy, Chief Engineer of the San Francisco Fire Department wrote:
In the recent great fire of San Francisco, that began April 18th, 1906, we succeeded in finally stopping it in nearly all directions where the unburned buildings were almost entirely of frame construction, and if the exterior finish of these buildings had not been of redwood lumber, I am satisfied that the area of the burned district would have been greatly extended.
Because of its impressive resistance to decay, redwood was extensively used for railroad ties and trestles throughout California. Many of the old ties have been recycled for use in gardens as borders, steps, house beams, etc. Redwood burls are used in the production of table tops, veneers, and turned goods.
The Yurok people, who occupied the region before European settlement, regularly burned ground cover in redwood forests to bolster tanoak populations from which they harvested acorns, to maintain forest openings, and to boost populations of useful plant species such as those for medicine or basketmaking.[25]
Extensive logging of redwoods began in the early nineteenth century. The trees were felled by ax and saw onto beds of tree limbs and shrubs to cushion their fall.[25] Stripped of their bark, the logs were transported to mills or waterways by oxen or horse.[25] Loggers then burned the accumulated tree limbs, shrubs, and bark. The repeated fires favored secondary forests of primarily redwoods as redwood seedlings sprout readily in burned areas.[25][45] The introduction of steam engines let crews drag logs through long skid trails to nearby railroads,[25] furthering the reach of loggers beyond the land nearby rivers previously used to transport trees.[45] This method of harvesting, however, disturbed large amounts of soil, producing secondary-growth forests of species other than redwood such as Douglas-fir, grand fir, and western hemlock.[25] After World War II, trucks and tractors gradually replaced steam engines, giving rise to two harvesting approaches: clearcutting and selection harvesting. Clearcutting involved felling all the trees in a particular area. It was encouraged by tax laws that exempted all standing timber from taxation if 70% of trees in the area were harvested.[25] Selection logging, by contrast, called for the removal 25% to 50% of mature trees in the hopes that the remaining trees would allow for future growth and reseeding.[45] This method, however, encouraged growth of other tree species, converting redwood forests into mixed forests of redwood, grand fir, Sitka spruce, and western hemlock.[45][25] Moreover, the trees left standing were often felled by windthrow; that is, they were often blown over by the wind.
The coast redwood is naturalized in New Zealand, notably at Whakarewarewa Forest, Rotorua.[46] Redwood has been grown in New Zealand plantations for more than 100 years, and those planted in New Zealand have higher growth rates than those in California, mainly because of even rainfall distribution through the year.[47]
Other areas of successful cultivation outside of the native range include Great Britain, Italy, Portugal,[48] Haida Gwaii, middle elevations of Hawaii, Hogsback in South Africa, the Knysna Afromontane forests in the Western Cape, Grootvadersbosch Forest Reserve near Swellendam, South Africa and the Tokai Arboretum on the slopes of Table Mountain above Cape Town, a small area in central Mexico (Jilotepec), and the southeastern United States from eastern Texas to Maryland. It also does well in the Pacific Northwest (Oregon, Washington, and British Columbia), far north of its northernmost native range in southwestern Oregon. Coast redwood trees were used in a display at Rockefeller Center and then given to Longhouse Reserve in East Hampton, Long Island, New York, and these have now been living there for over twenty years and have survived at 2 °F (−17 °C).[49]
This fast-growing tree can be grown as an ornamental specimen in those large parks and gardens that can accommodate its massive size. It has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[50][51]
Fairly solid evidence indicates that coast redwoods were the world's largest trees before logging, with numerous historical specimens reportedly over 122 m (400 ft).[52]: 16, 42 The theoretical maximum potential height of coast redwoods is thought to be limited to between 122 and 130 m (400 and 427 ft), as evapotranspiration is insufficient to transport water to leaves beyond this range.[32] Further studies have indicated that this maximum requires fog, which is prevalent in these trees' natural environment.[53]
A tree reportedly 114.3 m (375 ft) in length was felled in Sonoma County by the Murphy Brothers saw mill in the 1870s,[54] another claimed to be 115.8 m (380 ft) and 7.9 m (26 ft) in diameter was cut down near Eureka in 1914,[55][56] and the Lindsey Creek tree was documented to have a height of 120 m (390 ft) when it was uprooted and felled by a storm in 1905. A tree reportedly 129.2 m (424 ft) tall was felled in November 1886 by the Elk River Mill and Lumber Co. in Humboldt County, yielding 79,736 marketable board feet from 21 cuts.[57][58][59] In 1893, a Redwood cut at the Eel River, near Scotia, reportedly measured 130.1 m (427 ft) in length, and 23.5 m (77 ft) in girth.[60][61][62] However, limited evidence corroborates these historical measurements.
Today, trees over 60 m (200 ft) are common, and many are over 90 m (300 ft). The current tallest tree is the Hyperion tree, measuring 115.61 m (379.3 ft).[26] The tree was discovered in Redwood National Park during mid-2006 by Chris Atkins and Michael Taylor, and is thought to be the world's tallest living organism. The previous record holder was the Stratosphere Giant in Humboldt Redwoods State Park at 112.84 m (370.2 ft) (as measured in 2004). Until it fell in March 1991, the "Dyerville Giant" was the record holder. It, too, stood in Humboldt Redwoods State Park and was 113.4 m (372 ft) high and estimated to be 1,600 years old. This fallen giant has been preserved in the park.
As of 2016, no living specimen of other tree species exceeds 100 m (330 ft).
The largest known living coast redwood is Grogan's Fault, discovered in 2014 by Chris Atkins and Mario Vaden in Redwood National Park,[26] with a main trunk volume of at least 1,084.5 cubic meters (38,299 cu ft)[26] Other high-volume coast redwoods include Iluvatar, with a main trunk volume of 1,033 m3 (36,470 cu ft),[52]: 160 and the Lost Monarch, with a main trunk volume of 988.7 m3 (34,914 cu ft).[63]
Albino redwoods are mutants that cannot manufacture chlorophyll. About 230 examples (including growths and sprouts) are known to exist,[64] reaching heights of up to 20 m (66 ft).[65] These trees survive like parasites, obtaining food from green parent trees. While similar mutations occur sporadically in other conifers, no cases are known of such individuals surviving to maturity in any other conifer species. Recent research news reports that albino redwoods can store higher concentrations of toxic metals, going so far as comparing them to organs or "waste dumps".[66][67]
Heights of the tallest coast redwoods are measured yearly by experts.[26] Even with recent discoveries of tall coast redwoods above 100 m (330 ft), it is likely that no taller trees will be discovered.[26]
Diameter is measured at 1.4 m (4 ft 7 in) above average ground level (at breast height). Details of the precise locations for most of the tallest trees were not announced to the general public for fear of causing damage to the trees and the surrounding habitat.[26] The tallest coast redwood easily accessible to the public is the National Geographic Tree, immediately trailside in the Tall Trees Grove of Redwood National Park.[68]
The following list shows the largest S. sempervirens by volume known as of 2001.[52]: 186–7
Calculating the volume of a standing tree is the practical equivalent of calculating the volume of an irregular cone,[69] and is subject to error for various reasons. This is partly due to technical difficulties in measurement, and variations in the shape of trees and their trunks. Measurements of trunk circumference are taken at only a few predetermined heights up the trunk, and assume that the trunk is circular in cross-section, and that taper between measurement points is even. Also, only the volume of the trunk (including the restored volume of basal fire scars) is taken into account, and not the volume of wood in the branches or roots.[69] The volume measurements also do not take cavities into account. Most coast redwoods with volumes greater than 850 m3 (30,000 cu ft) represent ancient fusions of two or more separate trees, which makes determining whether a coast redwood has a single stem or multiple stems difficult.[70] Starting in 2014, more record-breaking coast redwood trees were discovered. The largest disclosed was a massive redwood called Grogan's Fault/Spartan,[71] which has been measured to have a volume of 38,300 cubic feet.
Details of the precise locations for most of the tallest trees were not announced to the general public for fear of causing damage to the trees and the surrounding habitat.[26] The largest coast redwood easily accessible to the public is Iluvatar, which stands prominently about 5 meters (16 ft) to the southeast of the Foothill Trail of Prairie Creek Redwoods State Park.
_Redwood_Grove_2011-06-25.jpg)
.jpg)
_fallen_over_%22Orick_Horse_Trail%22.jpg)
.jpg)
_fallen_over_%22Orick_Horse_Trail%22.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (link) 
Trunk in sectional view Sequoia sempervirens – MHNT Sequoia sempervirens (/səˈkwɔɪ.ə ˌsɛmpərˈvaɪrənz/) is the sole living species of the genus Sequoia in the cypress family Cupressaceae (formerly treated in Taxodiaceae). Common names include coast redwood, coastal redwood, and California redwood. It is an evergreen, long-lived, monoecious tree living 1,200–2,200 years or more. This species includes the tallest living trees on Earth, reaching up to 115.9 m (380.1 ft) in height (without the roots) and up to 8.9 m (29 ft) in diameter at breast height. These trees are also among the longest-living organisms on Earth. Before commercial logging and clearing began by the 1850s, this massive tree occurred naturally in an estimated 810,000 ha (2,000,000 acres) along much of coastal California (excluding southern California where rainfall is not sufficient) and the southwestern corner of coastal Oregon within the United States.
The name sequoia sometimes refers to the subfamily Sequoioideae, which includes S. sempervirens along with Sequoiadendron (giant sequoia) and Metasequoia (dawn redwood). Here, the term redwood on its own refers to the species covered in this article but not to the other two species.
Sekvojo (Sequoia) estas genro de la arbofamilio de cipresacoj, kun nur unu specio (Sequoia sempervirens) de konifera arbego, hejma en okcidenta Usono. La arbego estas tre longviva kaj povas iĝi pli ol 1 000-jara – la plej maljuna aĝas ĉirkaŭ 2 200 jarojn. La branĉoj havas pinglojn kvazaŭ en du plataj vicoj sur branĉoj, preskaŭ kiel ĉe taksuso. La arbo estas hejma en Usono, en Kalifornio kaj Oregono, kaj povas kreski ĝis 104 m alta kaj 8,5 m de diametro. Ĝi estas kultivata por lignaĵarto kaj ornamo.[1]
La nomo sekvojo estis donita omaĝe al la ĉeroko Sequoyah. La latina sempervirens signifas «ĉiamverda», malprecize.
La Sekvoja Nacia Parko estas apud la kalifornia pacifika marbordo proksime al la limo al Oregono. En la protektejo kreskas preskaŭ 50 procentoj de la naturaj arboj de la specio sekvojo aŭ Sequoia sempervirens, la plej alte kreskanta arbo de la mondo.
Sequoia sempervirens – Muzeo de Tuluzo
Sekvojo (Sequoia) estas genro de la arbofamilio de cipresacoj, kun nur unu specio (Sequoia sempervirens) de konifera arbego, hejma en okcidenta Usono. La arbego estas tre longviva kaj povas iĝi pli ol 1 000-jara – la plej maljuna aĝas ĉirkaŭ 2 200 jarojn. La branĉoj havas pinglojn kvazaŭ en du plataj vicoj sur branĉoj, preskaŭ kiel ĉe taksuso. La arbo estas hejma en Usono, en Kalifornio kaj Oregono, kaj povas kreski ĝis 104 m alta kaj 8,5 m de diametro. Ĝi estas kultivata por lignaĵarto kaj ornamo.
La nomo sekvojo estis donita omaĝe al la ĉeroko Sequoyah. La latina sempervirens signifas «ĉiamverda», malprecize.
La Sekvoja Nacia Parko estas apud la kalifornia pacifika marbordo proksime al la limo al Oregono. En la protektejo kreskas preskaŭ 50 procentoj de la naturaj arboj de la specio sekvojo aŭ Sequoia sempervirens, la plej alte kreskanta arbo de la mondo.
Sequoia sempervirens es la única especie de Sequoia, un género monotípico de plantas perteneciente a la familia de las cupresáceas, subfamilia Sequoioideae. Es conocida popularmente como secuoya roja[2] o secuoya de California. Es un árbol perennifolio muy longevo (entre 1200 y 1800 años)[3] y la conífera más alta que existe, pues llegan a alcanzar 115,61 m de altura (sin incluir las raíces) y 7,9 m de diámetro en su base. No hay que confundirla con otras dos especies a las que también se llaman secuoyas o secoyas, y con las que integra la subfamilia Sequoioideae: la secuoya gigante (Sequoiadendron giganteum) que alcanza alturas de hasta 85 m y la metasecuoya (Metasequoia glyptostroboides), de menor altura, hasta 45 m. El nombre con el que actualmente son internacionalmente conocidas estas coníferas típicas de la Alta California y del Oregón les fue dado en homenaje al jefe cheroqui llamado Sequoyah, si bien cabe consignar que los cheroqui y su confederación habitaban en el centro-este de América del Norte y nunca en los lugares donde crecen estos árboles.
El tronco es recto, cilíndrico, con ramas horizontales ligeramente curvadas hacia abajo, su corteza es muy gruesa, suave y de un brillante color pardorrojizo que se va oscureciendo expuesta a la intemperie. Las hojas son de tamaño variable: entre 15-25 mm, largas y aplanadas en árboles jóvenes, y brotes a la sombra en la zona inferior de la copa de los ejemplares viejos, hasta 5-10 mm de largo en brotes expuestos a pleno sol en la parte superior de la copa de árboles más viejos; entre ambos extremos hay una amplia transición de tamaños. Son de color verde oscuro en las partes superiores y en la parte inferior poseen dos bandas con estomas blanco azulados. La disposición de la hoja es espiral, aunque las más grandes y sombreadas están giradas hacia la base para conservar una posición plana y obtener la máxima luz posible. Los conos son ovoides, de 15-32 mm de largo con 15-25 escamas dispuestas en espiral; maduran entre 8-9 meses después de la polinización a finales de invierno. Cada escama de estos conos contiene entre 3 a 7 semillas, cada una de 3-4 mm de largo y 0,5 de ancho, con dos alas de 1 mm. Estas semillas son liberadas cuando las escamas maduran y se abren al secarse.
La secuoya roja más vieja tiene alrededor de 3200 años; muchas otras exceden los 600 años. Es una de las tres especies de árboles de madera roja. Esta, utilizada antiguamente en la construcción, se emplea en la ebanistería por su alta calidad y su llamativo color.
Su hábitat natural, que se encuentra en sistemas montañosos bastante húmedos y crecen en grupo, resguardándose de fuertes vientos y heladas, se circunscribe a una estrecha franja del oeste de Estados Unidos que abarca desde la zona meridional de Oregón hasta California central donde se la encuentra tanto en zonas llanas como en las húmedas de las colinas costeras.
De las secuoyas es conocida su longevidad (computada en miles de años) y aunque hoy en día es el ser vivo más alto del planeta, en el pasado fue superado por eucaliptos y abetos gigantes hoy en día desaparecidos. La forma en que está diseñada su estructura es llamativa: a partir de la misma raíz crecen troncos independientes pero muy próximos unos de otros, de forma que si uno fuera dañado, los demás se desarrollarían independientemente, aunque aportando savia al tronco que la necesita.
Las secuoyas de la costa ocupan una franja estrecha de tierra de aproximadamente 750 km de longitud y 8-75 km de anchura a lo largo de Costa Pacífica de Norteamérica. La elevación del terreno varía de 30 a 750 metros, de vez en cuando, bajando hasta el nivel del mar y culminando los 920 metros (Farjon, 2005). Suelen crecer en las montañas donde hay más precipitación debido a la humedad que despide el océano. Los árboles más altos y más viejos se encuentran en valles y barrancos profundos donde fluyen arroyos durante todo el año y la precipitación de la niebla es constante. Por su parte, las secuoyas que se sitúan por encima del nivel de la niebla, es decir, por encima de unos 700 metros, son más bajas y pequeñas debido a las condiciones meteorológicas: ambientes secos, fríos y excesivo viento. Además, el roble “tan”, pinos y los abetos “Douglas” a menudo comen el terreno de los secuoyas en estas elevaciones. Pocos redwood trees crecen cerca del mar, debido al intenso ambiente salino y al viento. La niebla es de mayor importancia en la ecología del secuoya de la costa (Redwood National Park).
La frontera norte de su extensión se delimita por dos arboledas en el Chetco River en la periferia del oeste de las Klamath Mountains, 25 kilómetros al norte de la frontera entre California-Oregón. Las poblaciones más grandes y más altas están en Redwood National and State Parks (condades Del Norte y Humboldt) y Humboldt Redwoods State Park (Humboldt County, California).
Esta zona nativa proporcionan ambiente único con lluvias estacionales fuertes(hasta 2500 mm o 100 pulgadas anualmente). El aire fresco costero y la niebla mantienen una humedad constante durante todo el año en este bosque. Varios factores, incluyendo las precipitaciones fuertes, crean una tierra con menos nutrientes de los necesarios, causando que las secuoyas dependan mucho de toda la comunidad biótica del bosque, con un reciclaje completo de los árboles muertos. Esta comunidad biótica incluye las siguientes especies: Coast Douglas-fir, Western Hemlock, Tanoak, Pacific Madrone, y otros árboles además de una gran variedad de helechos Redwood sorrel, musgos y setas. Las secuoyas proveen un hábitat para una gran variedad de mamíferos, pájaros, reptiles y anfibios. Los troncos viejos de secuoya proveen un hábitat para el búho Spotted y amenazado a nivel federal y para el Marbled-Murrelet, especie de California en peligro de extinción.
La corteza gruesa, rica en taninos, combinada con follaje que empieza en las alturas por encima del suelo, suministran una buena protección de los daños causados tanto por fuego como por insectos, lo cual contribuye a la longevidad de las secuoyas de la costa. La secuoya costera más vieja conocida tiene alrededor de 2200 años;[4] muchas otras en zonas silvestres pasan los 600 años. Las numerosas declaraciones de la existencia de árboles aún más viejos, son incorrectas. Curiosamente, y debido al aparente período de vida eterna de las mismas, las secuoyas costeras se denominaron “las secuoyas eternas” a principios del siglo XIX; en latín sempervirens significa ‘siempre verde o eterno’, una coincidencia desconocida a todo aquel que nombró a esos gigantes.
La ubicación prehistórica de los fósiles del genus es considerablemente mayor con una distribución cosmopolita que incluye Europa y Asia hasta hace 5 millones de años.
Fue introducida en Europa en 1843 y hoy en día es popular en parques europeos dado su alto valor ornamental. En España pueden encontrarse en la provincia de Granada, cerca de la localidad de Puebla de Don Fadrique, concretamente en el Cortijo de la Losa (hoy propiedad de Alfonso de Bustos, Barón de Bellpuit). Estas secuoyas fueron un regalo del duque de Wellington al Marqués de Corvera en la segunda mitad del siglo XIX. Las especies que hay son la Sequoiadendron giganteum y Sequoia sempervirens. Los lugareños las llaman mariantonias, posiblemente debido a que también se conocen estos árboles como velintonia o por ser un regalo del duque de Wellington.
En Cantabria disfrutan de un singular bosquete de Secuoyas, declarado monumento natural en 2003, monumento natural de las Secuoyas del Monte Cabezón. La superficie de la citada formación es de 2,467 ha, compuesta por 848 pies de Sequoia sempervirens y 25 pies de Pinus radiata. Fue plantada a finales de los años 1940 y presenta un aspecto espectacular tanto por las dimensiones de los pies, con diámetros superiores al metro y alturas próximas a los 40 metros, como por el aspecto denso y cerrado de la masa provocando que apenas llegue luz al suelo.
En Galicia, la plantación más importante se encuentra en Poyo en las proximidades del Monte Castrove, donde en 1992 se plantaron 500 sequoyas rojas para conmemorar el quinto centenario del descubrimiento de América.[5][6]
En México también se encuentran ejemplares de Secuoyas, localizadas en el municipio de Jilotepec. La más antigua plantada en 1971 fue traída desde California mide más de 30 metros de altura. El parque Las Secuoyas contiene más de 300 Secuoyas rojas plantadas, la mayoría de 15 metros de altura y continúan creciendo sin ningún problema.
Su reproducción es asexual y sexual. Así los brotes son clones idénticos con la misma materia genómica. La producción de semillas empieza entre los 10 y 15 años de edad y frecuentemente ocurren cosechas grandes cantidades de semillas, pero la viabilidad de la semilla es baja, típicamente por debajo del 15 %.[7] Puede que la baja viabilidad sea una adaptación para desanimar a los depredadores de semillas, los cuales no quieren gastarse el tiempo buscando entre semillas barcias y comestibles. Las semillas que presentan una especie de alas en su periferia, son pequeñas y ligeras, llegando a pesar entre 3,3 y 5 mg (200-300 semilla/gramo). Las "alas" no son efectivas para una dispersión amplia, y el viento esparce las semillas entre 60-120 metros promedio de distancia del árbol madre. El crecimiento de las plantas de semillero es muy rápido, se conocen casos de árboles jóvenes que alcanzan los 20 metros de altura en 20 años.
Hiperion es el nombre que el equipo de Chris Antkins ha dado al árbol que ahora es el ser vivo más alto del mundo: una secuoya roja que mide 115,55 m de altura.
Este árbol, junto con otros tres que batieron la marca del Gigante Estratosférico (112,9 m), se encuentran en el Parque nacional Redwood, al norte de San Francisco, California.[8]
A continuación se provee un listado de los ejemplares más gruesos de esta especie:
El orden y la altura pueden cambiar debido a nuevos descubrimientos, pérdidas de tallo y de follaje, mayor crecimiento y nuevas mediciones. Una de las más conocidas bases de datos para grandes coníferas es "The gymnosperm database",[4] pero sus datos pueden diferir de otras fuentes.
Sequoia sempervirens fue descrita por (D.Don) Endl. y publicado en Synopsis Coniferarum 198. 1847. [11]
Sequoia sempervirens es la única especie de Sequoia, un género monotípico de plantas perteneciente a la familia de las cupresáceas, subfamilia Sequoioideae. Es conocida popularmente como secuoya roja o secuoya de California. Es un árbol perennifolio muy longevo (entre 1200 y 1800 años) y la conífera más alta que existe, pues llegan a alcanzar 115,61 m de altura (sin incluir las raíces) y 7,9 m de diámetro en su base. No hay que confundirla con otras dos especies a las que también se llaman secuoyas o secoyas, y con las que integra la subfamilia Sequoioideae: la secuoya gigante (Sequoiadendron giganteum) que alcanza alturas de hasta 85 m y la metasecuoya (Metasequoia glyptostroboides), de menor altura, hasta 45 m. El nombre con el que actualmente son internacionalmente conocidas estas coníferas típicas de la Alta California y del Oregón les fue dado en homenaje al jefe cheroqui llamado Sequoyah, si bien cabe consignar que los cheroqui y su confederación habitaban en el centro-este de América del Norte y nunca en los lugares donde crecen estos árboles.
Ranniksekvoia (Sequoia sempervirens) on igihaljas okaspuuliik sekvoia perekonnast, selle perekonna ainuke liik. Koos mammutipuu (Sequoiadendron giganteum) ja metasekvoiaga (Metasequoia glyptostroboides) kuulub ta küpressiliste sugukonna alamsugukonda sooküpressilised.
Väidetavalt said kõik kolm liiki oma nime tšerokii silptähestiku looja Sequoyah' järgi.
Ranniksekvoia on maailma kõrgeim puu, mille üksikud isendid võivad kasvada kõrgemaks kui 110 meetrit. Puu on erakordselt pikaealine, tule- ja haiguskindel. Teadaolevalt kõrgeim elus sekvoia on 2006. aastal mõõdetud Hyperion, mille kõrgus on 115,55 meetrit.
Puu võra on koonilise kujuga, oksad sirutuvad horisontaalselt või veidi allapoole. Tüve läbimõõt võib ületada 4,5 meetrit.
Koor on kuni 30 sentimeetri paksune, pehme ja kiuline. Koorele annab tema punase värvuse parkhape. Paksu koore happelisus kaitseb puud putukate, haiguste, seente ja tule vastu. Intensiivne tuli võib koore siiski läbida ja puu seest õõnsaks põletada. Kui vähegi elusat kudet säilib, taastab puu oma jõuvarud ja põlemishaavad armistuvad.
Võra ülaosas ja päikese käes on okaste pikkus 5–10 millimeetrit; noorematel puudel ja varjulistel okstel aga 15–25 millimeetrit. Albiino-puudel puudub klorofüll ning need toituvad, jagades juuresüsteemi roheliste puudega. Käbid on 15–32 millimeetri pikkused. Puu tolmleb hilistalvel.
Puud kasvavad sageli ringikujuliselt. Puu võib anda juurevõsusid igas suunas ning noored puud kasvavadki tavaliselt ringis emapuu ümber. Vahel ei ole nende okastik piisava valguse ning klorofülli puudumise tõttu roheline, kuid emapuu toidab ja kasvatab oma juurestiku kaudu noori puid sellisena palju aastaid ning üsna suurte mõõtmeteni. Ranniksekvoia on ainuke okaspuu, mis ajab juurevõsusid, kui puu maha raiuda. Lähestikku kasvavate puude juured põimuvad tihedalt omavahel läbi, pakkudes üksteisele tugeva kaitse tuulte vastu.
Seemned satuvad harva viljakale pinnasele, sest maapind on kaetud okaste ja lehtedega; ainult tulekahjud ja üleujutused loovad neile soodsad tingimused.
Pahkjate moodustiste all on uinunud pungad, mis vajadusel võrseid ajama hakkavad.
Ranniksekvoia kasvab uduses ja niiskes kliimas, kitsal umbes 750 kilomeetri pikkusel ribal 30–65 kilomeetri kaugusel Vaikse ookeani rannikust, California keskosast kuni Oregoni piirini. Vahetu ookeani rannik on puu jaoks liiga liivane, tuuline ja soolane.
Suurem osa levilast jääb merepinnast kõrgusele 30–750 meetrit, kuid harvemini kasvab ranniksekvoia ka meretasapinnal või kuni 920 meetri kõrgusel. Eelistatav kasvuala on mägedes, eriti aga nendevahelistes sügavates orgudes, kus tänu sagedasele udule võib leida kõige kõrgemaid ja vanemaid sekvoiasid.
Paljude isendite vanus ulatub üle 600 aasta, vanim teadaolev sekvoia on umbes 2200-aastane. Noored puud kasvavad väga kiiresti; esimese 20 aastaga võib puu kasvada kuni 20 meetri kõrguseks.
Ranniksekvoia kasvab tavaliselt koos erinevate ebatsuugade, kiviviljakute, läänetsuuga ja hariliku maasikapuuga, alustaimestikus on mitmesugused sõnajalgtaimed, oregoni jänesekapsas, roniv mürgipuu. Loomariiki esindavad erinevad hirved, oravlased, rähnid ja värvulised.
Ranniksekvoia puit on väga väärtuslik. Et sekvoia tüvi on tavaliselt väga sirge, saadakse sellest kvaliteetset ja sirgekiulist puitu, mis on küll suhteliselt pehme, kuid mädanemiskindel. Puit on ilusa tekstuuriga, kerge ja vaiguvaba. Raudteede rajamise ajastul valmistati sekvoiapuidust liipreid ja ehitati raudteesildu. Nii tüvepuitu kui ka pahkasid kasutati mööbli ja treitud tarbeesemete valmistamisel. Tänapäeval rajatakse puidu saamiseks ranniksekvoia kultuurpuistuid.
Ranniksekvoia okkad
Ranniksekvoia ristlõige
Õõnsaks põlenud tüvi
Pahklik tüvi
Vaade üles
Võrdlus inimesega
Albiinosekvoia oks
Udu etendab ranniksekvoiade elus olulist osa
Käbid ja seemned
Ranniksekvoia (Sequoia sempervirens) on igihaljas okaspuuliik sekvoia perekonnast, selle perekonna ainuke liik. Koos mammutipuu (Sequoiadendron giganteum) ja metasekvoiaga (Metasequoia glyptostroboides) kuulub ta küpressiliste sugukonna alamsugukonda sooküpressilised.
Väidetavalt said kõik kolm liiki oma nime tšerokii silptähestiku looja Sequoyah' järgi.
Sequoia generoa egun espezie bakarraz osatuta dago, sekuoia luze edo sekuoia gorri (Sequoia sempervirens) delakoa, Cupressaceae familiakoa dena. Urtean zehar hostoak ditu eta oso bizi luzea du, 2.000 eta 3.000 urte ingurukoa. Zuhaitzetan handiena da (halere, eukalipto zuhaitzen aleren batekin parekatu beharko litzateke), 125 metroko luzeera duelako eta oinarrian 7 metroko diametrora irits daitekeelako.
Sekuoia izen arrunta Sequoia sempervirens duen Sequoioideae azpifamiliako kideak izendatzeko erabiltzen dugu, sekuoia erraldoia (Sequoiadendron) eta Metasequoia ere espezieak barnean dituena.
2016an, ezagutzen den zuhaitz luzeena mota horretakoa da, Hyperion (115,55 metroko altuera).
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Sequoia generoa egun espezie bakarraz osatuta dago, sekuoia luze edo sekuoia gorri (Sequoia sempervirens) delakoa, Cupressaceae familiakoa dena. Urtean zehar hostoak ditu eta oso bizi luzea du, 2.000 eta 3.000 urte ingurukoa. Zuhaitzetan handiena da (halere, eukalipto zuhaitzen aleren batekin parekatu beharko litzateke), 125 metroko luzeera duelako eta oinarrian 7 metroko diametrora irits daitekeelako.
Sekuoia izen arrunta Sequoia sempervirens duen Sequoioideae azpifamiliako kideak izendatzeko erabiltzen dugu, sekuoia erraldoia (Sequoiadendron) eta Metasequoia ere espezieak barnean dituena.
2016an, ezagutzen den zuhaitz luzeena mota horretakoa da, Hyperion (115,55 metroko altuera).
Punapuu (Sequoia sempervirens) on sypressikasvien heimoon kuuluva havupuulaji. Se on suurikokoinen ainavihanta puu, joka voi kasvaa pitkälti yli sata metriä korkeaksi ja elää yli 2 000 vuotta vanhaksi. Lajia kasvaa ainoastaan suppealla alueella Pohjois-Amerikassa Yhdysvaltain länsirannikon Kalifornian ja Oregonin osavaltioissa. Punapuu on miljoonia vuosia vanhan punapuiden suvun ainoa nykyisin elävä edustaja. Sen lähimmät elävät sukulaislajit ovat mammuttipetäjä ja kiinanpunapuu.[2]
Punapuu on ainavihanta, suurikokoiseksi kasvava ja pitkäikäinen havupuu. Se voi elää yli 2 000 vuoden ikäiseksi. Rungon paksuus rinnankorkeudelta on yleensä 3–4,6 metriä, mutta voi olla suurimmillaan 8 metriä. Punapuuta pidetään maailman korkeimmaksi kasvavana puuna. Pituus on yleensä 60–100 metriä. Korkein luotettavasti mitattu yksilö on Redwoodin kansallispuistossa kasvava "Hyperion", jonka pituudeksi on mitattu 115,55 metriä (2006). Tilavuudeltaan suurin on "Lost Monarch", jonka puumääräksi on mitattu 1 200 m³.[3] Nykyisin elävistä puista vain suurimmat mammuttipetäjät ovat tätä tilavampia.
Puun paksua kaarnaa.
Kaksirivisesti tasoon asettuneita lehtiä.
Hedekukintoja.
Käpyjä ja siemeniä.
Punapuu kasvaa Yhdysvalloissa Tyynenmeren rannikon läheisyydessä Lounais-Oregonissa ja Luoteis-Kaliforniassa. Ilmasto on siellä subtrooppinen tai lähes subtrooppinen. Levinneisyysalue on kapea kaistale, jonka pituus on noin 750 kilometriä ja leveys 8–75 kilometriä. Kasvupaikat ovat korkeudeltaan yleensä välillä 30–750 metriä, mutta satunnaisesti meren pinnan tasolta 920 metriin saakka. Punapuut kasvavat yleensä vuoristossa, koska niissä on enemmän valtameren tuomaa kosteutta kuin muualla. Suurimmat ja vanhimmat yksilöt kasvavat syvissä laaksoissa ja rotkoissa, missä virtaavaa vettä on ympäri vuoden ja missä sumu tiivistyy kosteudeksi säännöllisin väliajoin. Korkeammalla kasvavat puut ovat pienempiä johtuen kuivemmista, tuulisemmista ja kylmemmistä kasvuolosuhteista. Vain harvat punapuut kasvavat meren rannalla, johtuen suolaisesta, tuulisesta ja hiekkaisesta elinympäristöstä. Punapuut muodostavat metsiä yhdessä douglaskuusen, lännenhemlokin, lawsoninsypressin ja muiden paikallisten havupuiden kanssa.
Sumulla on suuri merkitys punapuun ekologiassa.
Puun kokoa havainnollistava kuva.
Kaliforniassa kasvava punapuu, jonka lävitse mahtuu ajamaan autolla.
Punapuu (Sequoia sempervirens) on sypressikasvien heimoon kuuluva havupuulaji. Se on suurikokoinen ainavihanta puu, joka voi kasvaa pitkälti yli sata metriä korkeaksi ja elää yli 2 000 vuotta vanhaksi. Lajia kasvaa ainoastaan suppealla alueella Pohjois-Amerikassa Yhdysvaltain länsirannikon Kalifornian ja Oregonin osavaltioissa. Punapuu on miljoonia vuosia vanhan punapuiden suvun ainoa nykyisin elävä edustaja. Sen lähimmät elävät sukulaislajit ovat mammuttipetäjä ja kiinanpunapuu.
Le Séquoia à feuilles d'if, Séquoia toujours vert ou Séquoia sempervirent (Sequoia sempervirens) est une espèce de conifères de la famille des Taxodiaceae (classification classique) ou des Cupressaceae (classification phylogénétique). Il est l'unique représentant actuel du genre Sequoia. Originaire de la côte Pacifique des États-Unis (Californie et Sud de l'Oregon), il comprend les arbres les plus hauts du monde.
Cette espèce porte en français les noms de « Séquoia à feuilles d'if » du fait de la forme de ses feuilles rappelant celles des Taxus, et de « Séquoia toujours vert » ou « Séquoia sempervirent » du fait de la persistance de ses feuilles en hiver, qui a aussi conduit au nom scientifique Sequoia sempervirens.
Le Séquoias à feuilles d'if est un arbre de très grande taille, à port conique et à cime arrondie. À l'âge adulte, l'arbre est dépourvu de branches sur un tiers ou la moitié de sa hauteur. Son écorce épaisse et crevassée est rouge orangé et d’une texture souple et fibreuse. Il est plus fin et plus élancé que le Séquoia géant.
Les feuilles persistantes sont disposées sur les rameaux secondaires en deux rangs d’aiguilles aplaties, longues, vertes dessus, blanchâtres dessous. Les feuilles placées sur les rameaux principaux sont des écailles appliquées.
Il existe dans le monde environ 25 séquoias albinos[1]. Ce sont des sujets mutants sans chlorophylle. Ils poussent comme parasites, en croisant leurs racines avec celles d'arbres normaux. Ils peuvent atteindre 20 m de haut. C'est le seul cas connu de conifère albinos[réf. nécessaire].
Fait remarquable, Sequoia sempervirens est le seul conifère à produire des lignotubers, dont certains peuvent devenir gigantesques (le plus gros jamais trouvé faisait 14 mètres de diamètre et pesait plus de 500 tonnes, soit environ la masse de quatre baleines bleues, et portait sept gros troncs).
La vitesse de croissance moyenne en hauteur d'un séquoia à feuilles d'if est de 0,8 à 0,9 mètre par an. L'accroissement moyen sur la circonférence est de 5 cm par an[2].
Feuillage.
Cônes femelles.
Cônes mâles.
L’arbre est monoïque. Les cônes mâles mesurent environ 2 mm et sont en forme de gouttelettes jaunâtres. Ils sont situés en position terminale sur les rameaux. Les cônes femelles sont verdâtres et mesurent environ 4 mm avant fécondation. Au cours de la maturation, les cônes femelles fécondés deviennent ligneux et bruns, et mesurent à maturité environ 1,8 cm de long[réf. nécessaire]. Ils atteignent leur maturité au bout d’un an. Ces cônes sont constitués de 12 à 20 écailles ligneuses[réf. nécessaire], à écusson losangiques et terminés en pointe.
L'habitat naturel actuel de Sequoia sempervirens est une bande étroite de 750 km de long et 75 km de large le long de la côte Pacifique des États-Unis, de 0 à 900 m d'altitude. Les arbres les plus imposants poussent dans des vallées très arrosées avec de nombreuses périodes de brouillard. Un arbre jeune dans ces conditions favorables peut s'accroître en hauteur d'un mètre par an.
Ailleurs, des fossiles de S. sempervirens ont notamment été trouvés en Europe dans des argiles datant du Miocène[3]. De nos jours, cette espèce a été plantée un peu partout dans le monde à des fins ornementales.
L'arbre peut avant tout souffrir du gel. Les sols tassés ou asphyxiants lui sont très défavorables.
Ses dimensions lui valent d'attirer la foudre, ce qui semble d'ailleurs faire partie de son écologie. Dans son aire d'origine, les incendies provoqués par les orages lui permettent de se régénérer par rejets ou par semis sur les cendres du sous-bois brûlés. Son écorce ignifuge lui permet de survivre aux feux de forêt[4].
Le Séquoia à feuilles d'if est l'espèce d'arbres la plus grande du monde en termes de hauteur. En termes de largeur et de volume, il n'est dépassé que par le Séquoia géant (Sequoiadendron giganteum), une autre espèce californienne qui pousse dans des habitats différents.
Le spécimen le plus haut, Hyperion, mesure 116 mètres[5]. Il a été découvert à l'été 2006 par Chris Atkins et Michael Taylor[Lequel ?] dans le parc national de Redwood. Il détient le record de l'arbre le plus haut du monde.
On connaît quinze séquoias à feuilles d'if de plus de 110 m et 47 de plus de 105 m. À titre de comparaison, l'arbre le plus haut du monde autre qu'un séquoia à feuilles d'if est un Shorea faguetiana de 101 m de haut situé en Malaisie.
Le séquoia à feuilles d'if le plus large, Grogan's Fault, atteint 8,35 m de diamètre, et son tronc a un volume de tronc d'environ 1 170 m3 (plusieurs séquoias géants le surpassent cependant sur ces critères). Également situé dans le parc national de Redwood, il n'a été découvert qu'en 2014[6].
Le bois du Séquoia à feuilles d'if est d'excellente qualité, assez léger et esthétique. Il est imputrescible, résiste bien aux insectes, et comme il est dépourvu de canaux résinifères, il résiste également bien aux incendies. En raison de sa bonne résistance à la pourriture, il a beaucoup été utilisé aux États-Unis pour les traverses de chemin de fer. Il est aussi utilisé en menuiserie.
L'espèce est parfois cultivée en bonsaï.
On peut observer dans le film Star Wars, épisode VI : Le Retour du Jedi sur la planète des Ewoks, que le décor choisi est une forêt de séquoias à feuilles d'if dans le parc naturel de Redwood.
Le Séquoia à feuilles d'if, Séquoia toujours vert ou Séquoia sempervirent (Sequoia sempervirens) est une espèce de conifères de la famille des Taxodiaceae (classification classique) ou des Cupressaceae (classification phylogénétique). Il est l'unique représentant actuel du genre Sequoia. Originaire de la côte Pacifique des États-Unis (Californie et Sud de l'Oregon), il comprend les arbres les plus hauts du monde.
A sequoia común[3] é unha árbore do xénero Sequoia, que consta dunha única especie, Sequoia sempervirens, comunmente chamada sequoia común ou sequoia vermella de California, da familia dos alciprestes (Cupressaceae). É unha árbore perennifolia moi lonxeva (entre 2 000 e 3 000 anos) e a máis alta do mundo, chegando a atinxir máis de 112 m de altura e 7 m de diámetro na súa base.
Atopámolas nalgúns parques urbanos e arboredos de Galicia. Salientan os exemplares do Castelo de Soutomaior, en Pontevedra. A plantación máis importante atópase en Poio nas proximidades do Monte Castrove, onde en 1992 se plantaron 500 sequoias vermellas para conmemorar o quinto centenario do descubrimento de América[4][5]. Ademais hai varias plantacións experimentais.
O nome galego sequoia, que coincide co normalmente empregado internacionalmente para apelar a estas coníferas típicas da Alta California e do Oregón, vén da homenaxe ao xefe cherokee chamado Sequoyah, se ben cabe consignar que os cherokees e a súa confederación moraban no centro-leste de América do Norte e nunca nos lugares onde medran estas árbores.
O tronco é recto, cilíndrico, con pólas horizontais lixeiramente curvas para abaixo e posúe unha casca moi grosa, suave e dunha brillante cor parda-avermellada que vai escurecendo exposta á intemperie. As follas son de tamaños variábeis: entre 15–25 mm, longas e aplanadas en árbores novas e gromos á sombra na zona inferior da copa dos exemplares vellos, até 5–10 mm de longo en gromos expostos a pleno sol na parte superior da copa de árbores máis vellas; entre ambos os extremos hai unha ampla transición de tamaños. Son de cor verde escura nas partes superiores e inferiormente posúen dúas bandas con estomas branco azuladas. A disposición da folla é espiral, aínda que as máis grandes e sombreadas están xiradas para a base para conservar unha posición plana e obter a máxima luz posíbel. Os conos son ovoides, de 15–32 mm de longo e con 15-25 escamas dispostas en espiral; maduran entre 8-9 meses despois da polinización a finais do inverno. Cada escama destes conos contén entre 3 a 7 sementes, cada unha de 3–4 mm de longo e 0,5 de ancho, con dúas alas de 1 mm. Estas sementes son liberadas cando as escamas maduran e se abren ao secar.
É unha das tres especies de árbores de madeira vermella. Esta, utilizada antigamente na construción, emprégase hoxe en día na ebanistería pola súa alta calidade e a súa rechamante cor. Empréganse tamén coma especie ornamental.
O seu hábitat natural, que se encontra en sistemas montañosos bastante húmidos onde medran en grupos, resgardándose de fortes ventos e xeadas, encóntrase nunha estreita faixa do oeste de Estados Unidos que abrangue desde a zona meridional de Oregon até a California central, e dáse tanto en zonas chás coma nas húmidas dos outeiros costeiros. Foi introducida en Europa en 1843 e hoxe en día é popular en parques europeos dado o seu alto valor ornamental.
En Galicia plantouse en xardíns urbanos e palaciegos. Hai bos exemplares no Parque de Castrelos en Vigo, na Carballeira de Santa Susana en Santiago de Compostela, nos xardíns de Padrón, en Beluso (Bueu), ou no arboredo do Pazo de Lourizán, en Marín. Por riba destas plantacións sobrancea o bosque de 500 sequoias vermellas de Poio, en Aris preto do monte Castrove.[5]. Ademais existen varias plantacións experimentais, como a de Fontao en Foz, a carón do río Ouro.
En Cantabria existe un arboredo de sequoias, declarado monumento natural en 2003, "Monumento Natural de las Secuoyas del Monte Cabezón", con 848 pés de Sequoia sempervirens e 25 de piñeiro de Monterrei (Pinus radiata), plantados a finais dos anos 40.
As sequoias da costa americana ocupan unha estreita faixa duns 750 km de lonxitude e 8–75 km de largura ao longo da beiramar pacífica de América do Norte. A elevación do terreo varía dos 30 até os 750 metros, de cando en vez , baixando até o nivel do mar e culminando os 920 metros (Farjon, 2005). Adoitan medrar nas montañas onde hai máis precipitacións debido á humidade do océano. As árbores máis altas e vellas atópanse en vales e cavorcos fondos onde flúen regueiros todo o ano e as brétemas son habituais. Non medran ben na beiramar, pois non aturan nin o sal nin os ventos excesivos. Os neboeiros si son de importancia na ecoloxía da sequoia costeira do parque nacional Redwood National Park.
A fronteira norte da súa extensión, delimítase por dous arboredos no Chetco River na periferia do oeste das Klamath Mountains, 25 quilómetros ao norte da liña entre California e Oregón. As poboacións máis grandes e máis altas están en Redwood National and State Parks (condados Del Norte e Humboldt) e Humboldt Redwoods State Park (Humboldt County, California). Esta zona nativa fornece un ambiente único con choivas estacionais fortes (até 2.500 mm ou 100 polgadas anualmente). O ar fresco mariñán e mais a brétema manteñen unha humidade constante durante todo o ano nestas fragas. Varios factores, incluíndo as precipitacións fortes, crean un solo con menos nutrientes dos necesarios, causando que as sequoias dependan moito de toda a comunidade biótica do bosque, cunha reciclaxe completa das árbores mortas. Esta comunidade biótica inclúe as especies a seguir: Abeto de Douglas, Tsuga heterophylla (tsuga de Alberta), Lithocarpus densiflorus, Arbutus menziesii (érbedo do Pacífico), e outras árbores ademais dunha gran variedade de fentos, musgos e cogomelos. As sequoias fornecen un hábitat para una gran variedade de mamíferos, paxaros, réptiles e anfibios. Os troncos vellos e podres de subministran un hábitat axeitado para especies ameazadas coma a curuxa pintada (Strix occidentalis) ou o paxaro mariño californiano Brachyramphus marmoratus.
A grosa casca, rica en taninos, combinada coa follaxe que comeza a se desenvolver a grande altura, subministran unha boa protección fronte as frecuentes vagas de lumes ou os danos que causan as pragas de insectos, o que contribúe á lonxevidade das sequoias. A sequoia costeira máis vella coñecida ten arredor dos 2.200 anos;[6] mais é normal que moitos exemplares pasen dos 600 anos en fragas primarias. As numerosas declaracións da existencia de árbores aínda máis vellas, son incorrectas. Curiosamente, e por mor do aparente período de vida eterna das mesmas, as sequoias costeiras denomináronse “Sequoias eternas” a principios do século XIX; en latín “sempervirens” significa sempre verde ou eterno, unha coincidencia descoñecida a todo aquel que nomeou a eses xigantes. A localización prehistórica dos fósiles do “genus” é considerabelmente maior cunha distribución cosmopolita que inclúe Europa e Asia até hai uns 5 millóns de anos.
A súa reprodución é asexual e sexual. Así os gomos son clons idénticos coa mesma materia xenómica. A produción de sementes comeza contra os 10 ou 15 anos de idade e frecuentemente ocorren colleitas grandes de sementes, porén a viabilidade da semente é baixa, tipicamente por baixo do 15%.[7] Pode ser que a baixa viabilidade sexa unha adaptación para desanimar aos depredadores de sementes, os cales non queren gastar o tempo a buscar entre as sementes comestíbeis. As sementes que presentan unha especie de ás na súa periferia, son miúdas e lixeiras, chegando a pesar entre 3,3 e 5 mg (200-300 semente/gramo). As "ás" non son efectivas para un espallamento amplo, e o vento espállaas entre 60 e 120 metros de media da distancia da árbore orixinaria. O crecemento das plantas de pebideiro é moi rápido, e coñécense casos de árbores novas que acadaron os 20 metros de altura en 20 anos.
A sequoia vermella máis vella ten uns 2.200 anos; moitas outras exceden os 600 anos. Aínda que das sequoias é moi coñecida a súa lonxevidade, hoxe en día é o ser vivo máis grande do planeta. No pasado foi superado por eucaliptos e abetos agora xa extintos. A forma da súa estrutura é rechamangueira: a partir da mesma raíz medran troncos independentes mais moi próximos uns dos outros, de xeito que se un fora danado, os demais desenvolveranse independentemente, aínda que achegando zume ao tronco que a necesita.
Hyperion é o nome que o equipo de Chris Antkins deu á árbore que polo de agora é o ser vivo máis alto do mundo, unha sequoia vermella que mide 115,55 m de alto.
Esta árbore, xunta outras tres que bateron a marca da Stratosphere giant (112,9 m), atópanse no Parque Nacional de Redwood, no norte de San Francisco, California.[8]
A seguir subminístrase unha listaxe dos exemplares máis grandes desta especie:
A orde e mais a altura poden cambiar por mor a novos descubrimentos, perdas de talo e de follaxe, maior crecemento e novas medicións. Unha das máis coñecidas bases de datos para grandes coníferas é "The gymnosperm database",[6] mais os seus datos poden diferir doutras fontes.
En Galiza plántanse coma ornamental en arboredos e pazos dende hai anos. Algúns exemplares de sequoias figuran no Catálogo de Árbores Senlleiras de Galicia:
Ademais hai algunhas plantacións experimentais e bosques:
Máis sobre secuoias en Galicia: Presentación sobre as secuoias
A sequoia común é unha árbore do xénero Sequoia, que consta dunha única especie, Sequoia sempervirens, comunmente chamada sequoia común ou sequoia vermella de California, da familia dos alciprestes (Cupressaceae). É unha árbore perennifolia moi lonxeva (entre 2 000 e 3 000 anos) e a máis alta do mundo, chegando a atinxir máis de 112 m de altura e 7 m de diámetro na súa base.
Atopámolas nalgúns parques urbanos e arboredos de Galicia. Salientan os exemplares do Castelo de Soutomaior, en Pontevedra. A plantación máis importante atópase en Poio nas proximidades do Monte Castrove, onde en 1992 se plantaron 500 sequoias vermellas para conmemorar o quinto centenario do descubrimento de América. Ademais hai varias plantacións experimentais.
Obalna sekvoja (lat. Sequoia sempervirens) vrsta je drveća iz porodice Cupressaceae (neki autori još uvijek je svrstavaju u porodicu Taxodiaceae, koja je međutim, znatno izmijenjena nakon novih filogenetičkih istraživanja). Jedina je živa vrsta iz roda Sequoia.
To je četinjača porijeklom iz Sjeverne Amerike, raste naročito u zapadnom dijelu Sjedinjenih Američkih Država.
Ime Sequoia također se koristi kao zajednički naziv za potporodicu Sequoioideae u kojem je ovaj rod klasificiran zajedno s golemim mamutovcem (lat. Sequoiadendron giganteum i s kineskom metasekvojom (lat. Metasequoia glyptostoboides).
Kora je debela do 30 cm i prilično mekana, vlaknasta jarko crveno-smeđe boje, kada je starija tamni. Korijenski sustav sastoji se od plitkog i širokog bočno korijenja. Listovi su igličasti, dugi 15-25 mm i tamnozelene boje. Češer je jajolik, dug 15 - 32 mm. Oprašivanje se događa zimi, a češeri sazrijevaju oko 8-9 mjeseci poslije. Sjemenka je s dva krilca. Jednodomna je biljka. Kod obalne sekvoje zabilježeno je da se mitohondrijska DNK prenosi s muške strane.
Obalna sekvoja najpoznatija je zbog svoje visine i starosti. Stablo obalne sekvoje iz Nacionalnog parka Sequoia u Kaliforniji visoko je 115 m i najviše je stablo na svijetu.[2] U istom nacionalnom parku raste i stablo obalne sekvoje opsega 7.9 metara, čime je obalna sekvoja na četvrtom mjestu liste drveća s najvećim opsegom stabala. Stablo "Posljednji monarh" koje raste u Kaliforniji ima volumen 1.203 m³, po čemu je obalna sekvoja druga vrsta drveća iza golemog mamutovca po najvećem volumenu stabla. Može doživjeti tisuću godina. Pojedina stabla tako su velika i snažna, da se kroz njih kopaju rupe, kroz koje mogu proći automobili. Deblo ima grane uglavnom sama pri vrhu.
Sadi se u u mnogim zemljama za ukrasne svrhe.
Debla
Kora
Iglice
Presjek drva
češeri i sjemenke - muzejski primjerak
Obalna sekvoja (lat. Sequoia sempervirens) vrsta je drveća iz porodice Cupressaceae (neki autori još uvijek je svrstavaju u porodicu Taxodiaceae, koja je međutim, znatno izmijenjena nakon novih filogenetičkih istraživanja). Jedina je živa vrsta iz roda Sequoia.
To je četinjača porijeklom iz Sjeverne Amerike, raste naročito u zapadnom dijelu Sjedinjenih Američkih Država.
Ime Sequoia također se koristi kao zajednički naziv za potporodicu Sequoioideae u kojem je ovaj rod klasificiran zajedno s golemim mamutovcem (lat. Sequoiadendron giganteum i s kineskom metasekvojom (lat. Metasequoia glyptostoboides).
Kora je debela do 30 cm i prilično mekana, vlaknasta jarko crveno-smeđe boje, kada je starija tamni. Korijenski sustav sastoji se od plitkog i širokog bočno korijenja. Listovi su igličasti, dugi 15-25 mm i tamnozelene boje. Češer je jajolik, dug 15 - 32 mm. Oprašivanje se događa zimi, a češeri sazrijevaju oko 8-9 mjeseci poslije. Sjemenka je s dva krilca. Jednodomna je biljka. Kod obalne sekvoje zabilježeno je da se mitohondrijska DNK prenosi s muške strane.
Obalna sekvoja najpoznatija je zbog svoje visine i starosti. Stablo obalne sekvoje iz Nacionalnog parka Sequoia u Kaliforniji visoko je 115 m i najviše je stablo na svijetu. U istom nacionalnom parku raste i stablo obalne sekvoje opsega 7.9 metara, čime je obalna sekvoja na četvrtom mjestu liste drveća s najvećim opsegom stabala. Stablo "Posljednji monarh" koje raste u Kaliforniji ima volumen 1.203 m³, po čemu je obalna sekvoja druga vrsta drveća iza golemog mamutovca po najvećem volumenu stabla. Može doživjeti tisuću godina. Pojedina stabla tako su velika i snažna, da se kroz njih kopaju rupe, kroz koje mogu proći automobili. Deblo ima grane uglavnom sama pri vrhu.
Sadi se u u mnogim zemljama za ukrasne svrhe.
Přimórski žerowc (Sequoia sempervirens) je rostlina ze swójby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Wona je jenička družina w rodźe (Sequoia).
Po někotrych žórłach so do swójby ćisowcowych rostlinow (Taxodiaceae) přirjaduje.
Přimórski žerowc je přeco zeleny štom, kotryž docpěje wysokosć wot 20 hač do 30 m, druhdy wjace hač 100 m. Rostlina je jara dołho žiwa, při čimž móže starobu wot hač do 3500 lět docpěć. Kehelojta króna je šwižna. Zdónk je dołhi. Skora je ćmowobruna hač čerwjenobruna, hłuboko brózdźena a kaž hubica mjechka. Wona ma hłuboke, paralelne a wertikalne rozpukliny. Krótke wurostki často kaž promješki steja na dołhich wurostkach. Hałuzy steja w njeprawidłownych mutličkach.
Štom a předewšěm jeho skora wuchadźa wóń, kotraž je tej wot chójnoweho drjewa podobna. Wona je jedna z małko koniferow, kotrež z wotrězaneho pjenka znowa wubiwa.
Mjechke, kónčkojte jehły su wopłonjene, ćmowozelene hač namódreń zelene docpěja dołhosć wot 0,5 hač 2 (2,5) cm. Wone su njejenak dołhe a na dołhich wurostkach šrubikojće steja, ale na krótkich wurostkach dwulinkojće wjerškaće.
Kćěje wot februara hač do měrca. Rostlina je jednodomna. Kwětnistwa su njenapadne. Muske kćenja su žołte a steja po wjacorych na młodych wurostkowych kónčkach. Žónske kćenja zwjetša steja na staršich hałuzach.
Hable su jejkojte a docpěja dołhosć wot 2 hač do 2,5 (3) cm. Wone zruna steja abo přewisuja. Hable wot septembra hač do nowembra dozrawja. Při dozrawjenych hablach so šupizny rózno rozdźěraja.
Rosće jenož regionach z miłych zymach. Ma radšo wutkate, włóžne, hłuboke, přesakliwe pódy. Spěšnje rosćace młode štomy potrjebuja wjele wody.
Pochadźa ze sewjerneje Ameriki, při čimž tam jenož w mjezowanym arealu wot južneho Oregona hač do srjedźneje Kaliforniskeje dźiwje wustupuje.
Štom so w Europje w arboretach a parkach plahuje. Čerwjenobrune drjewo bu jako twarske drjewo a za zhotowjenje meblow wužiwane. Tohodla přirodne wustupowanja buchu dla pušćenja drjewa jara deciměrowane. Dźensa zbytkowe wustupowanja steja w přirodnych rezerwatach.
Přimórski žerowc (Sequoia sempervirens) je rostlina ze swójby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Wona je jenička družina w rodźe (Sequoia).
Po někotrych žórłach so do swójby ćisowcowych rostlinow (Taxodiaceae) přirjaduje.
Strandrauðviður (eða strandrisafura) (fræðiheiti: Sequoia sempervirens) er barrtré af fenjasýprusætt og er hæsta núlifandi trjátegund heims og eina tegund sinnar ættkvíslar. Strandrauðviður vex á litlu svæði með strönd Kyrrahafs í Oregon og Kaliforníu. Í síðarnefnda ríkinu hafa fundist tré sem eru allt að 112 m á hæð og 2000 ára gömul. Þótt gamla íslenska heitið vísi til furu er tréð ekki af furuætt.
Skyld tegund er fjallarauðviður
La sequoia[1] o sequoia di California[3] (Sequoia sempervirens [Don, Endlicher, 1847]) è un albero della famiglia delle Taxodiacee (più recentemente passato alle Cupressacee); il nome è un omaggio a Sequoyah, nativo americano Cherokee che inventò nel 1821 il sillabario Cherokee[4].
Originaria della parte occidentale del Nord America, cresce spontaneamente lungo una ristretta fascia costiera tra la California e l'Oregon. La maggior parte delle sequoie è situata all'interno del Parco nazionale di Redwood e in quello di Yosemite. Si tratta della specie vegetale più alta del mondo (può superare i 100 m d'altezza), ed è anche una tra le più longeve, potendo vivere oltre 2.000 anni.
Prima delle glaciazioni esistevano sequoie, o alberi molto affini, anche in Europa. È stata reintrodotta in Europa nella prima metà del XIX secolo per scopi ornamentali, ma in questo breve lasso di tempo le sequoie introdotte in Europa, con non più di 100-150 anni di vita, hanno raggiunto al massimo altezze di 40-50 m.
Ha un aspetto conico-piramidale, quasi colonnare ad apice talvolta appiattito. Possiede un tronco aromatico e profumato, con corteccia arancione-rossiccia (da cui il nome redwood in inglese) o rosso-marrone scuro, fibrosa, con il passare dell'età si screpola profondamente.
Può superare i 100 metri d'altezza e raggiungere un diametro alla base del tronco di oltre 7 metri. Un esemplare chiamato Hyperion, situato nel Parco nazionale di Redwood, raggiunge i 115,55 metri, ed è l'albero più alto del mondo, mentre un altro esemplare chiamato Lost Monarch è il più grande di questa specie per volume: presenta un tronco del diametro di 7,9 metri, un'altezza di 97,8 metri e un volume stimato di 1 200 m³ di legno.
Tra gli alberi il primato in termini di volume massimo spetta invece agli esemplari più grossi di sequoia gigante (Sequoiadendron giganteum), diffusa esclusivamente sulle montagne della Sierra Nevada della California, nonostante raggiunga altezze generalmente inferiori ai 90 m, ha un tronco dalla conformazione più massiccia.
Ha foglie persistenti, aghiformi, piatte e appuntite. Le foglie sono verde scuro nella parte superiore e bianco-grigio in quella inferiore. Gli aghi al centro del rametto sono più lunghi rispetto a quelli alle estremità. Le gemme sono tondeggianti, hanno squame coriacee, raggrinzite. Le branche superiori sono orizzontali, mentre quelle inferiori sono rivolte verso il basso.
I coni femminili sono strobili ovoidali, allungati e legnosi a maturità, rilasciano semi alati. Non si sfaldano a maturità e cadono dall'albero interi. I fiori maschili, piccoli, gialli, si formano all'apice dei germogli giovani.
In natura cresce in modo spontaneo lungo la fascia costiera che va dalla California all'Oregon, nel raggio di 60 km dall'oceano Pacifico; la pianta predilige infatti un tipo di clima oceanico temperato ricco di umidità, non tollera invece climi continentali e temperature troppo rigide. È diffusa fino ad altitudini di 1.000 m sul livello del mare, ma generalmente cresce ad altitudini inferiori ai 300 m. Le sequoie prediligono terreni di origine alluvionale dove formano foreste pure o miste con altre specie di conifere locali come la Pseudotsuga menziesii e la Picea sitchensis.
Le sequoie crescono bene nei terreni profondi, umidi e ben drenati, in posizioni riparate. La Sequoia sempervirens tollera più dell'altra specie le posizioni completamente ombreggiate, ma cresce più rapidamente al sole. Si piantano in autunno o in primavera. Si mantiene il terreno umido; nei primi anni dopo la "messa a dimora", in marzo-aprile si distribuisce uno strato di terriccio di foglie, per favorire l'umidità del terreno.
Le sequoie sono state piantate sia per ornamento sia per fini forestali in diverse parti del mondo, Italia[5] compresa, e sono inselvatichite in Nuova Zelanda.
La sequoia o sequoia di California (Sequoia sempervirens [Don, Endlicher, 1847]) è un albero della famiglia delle Taxodiacee (più recentemente passato alle Cupressacee); il nome è un omaggio a Sequoyah, nativo americano Cherokee che inventò nel 1821 il sillabario Cherokee.
Originaria della parte occidentale del Nord America, cresce spontaneamente lungo una ristretta fascia costiera tra la California e l'Oregon. La maggior parte delle sequoie è situata all'interno del Parco nazionale di Redwood e in quello di Yosemite. Si tratta della specie vegetale più alta del mondo (può superare i 100 m d'altezza), ed è anche una tra le più longeve, potendo vivere oltre 2.000 anni.
Prima delle glaciazioni esistevano sequoie, o alberi molto affini, anche in Europa. È stata reintrodotta in Europa nella prima metà del XIX secolo per scopi ornamentali, ma in questo breve lasso di tempo le sequoie introdotte in Europa, con non più di 100-150 anni di vita, hanno raggiunto al massimo altezze di 40-50 m.
Visžalė sekvoja (lot. Sequoia sempervirens, angl. Coast Redwood) – pušūnų (Pinophyta) skyriaus, kiparisinių (Cupressaceae) šeimos medžių rūšis. Tai vienintelė išlikusi sekvojų (Sequoia) genties rūšis.
Savaime auga Šiaurės Amerikos žemyno vakaruose (JAV vakarai). Savaiminio paplitimo arealas nedidelis – šiaurinė arealo dalis yra p.v. Oregono valstijos Kario apygardoje ir palei Didžiojo vandenyno pakrantę siauru ruožu per vakarinę Kalifornijos valstijos dalį tęsiasi iki p.v. Kalifornijoje esančios San Lujis Obispo apygardos.
Visžalės sekvojos dėl joms nepalankių klimatinių sąlygų, kaip dekoratyvinis augalas Lietuvoje neauginamos.
Visžalės sekvojos išplitusios virš jūros lygio (1-)30–750(-920) m aukščiuose.
Visžalė sekvoja nemaišytina su gimininga ir kitur Kalifornijoje augančia mamutmedžių (Sequoiadendron) gentimi.[1] Jos žievė stora (30 cm), bet gan minkšta. Spygliai plokšti, 15–25 mm ilgio. Kankorėžiai 15–32 mm ilgio, turi 15–25 sėklalizdes, kurių kiekvienoje yra 3–7 sėklos. Visžalės sekvojos – ilgaamžiai medžiai, jų amžius gali siekti 2200 metų.
Visžalės sekvojos yra vienanamiai augalai. Natūraliai dauginasi keliais būdais:
Visžalės sekvojos ilgaamžiai medžiai. Jos augdamos savo arealo natūralioje aplinkoje gyvena 1200–1800 metų. Žinomiems seniausiems šios rūšies individams buvo nustatyta atitinkamai 2200 ir 2267 metai[2].
Visžalės sekvojos itin aukšti, masyvūs medžiai. Vidutiniškai visžalės sekvojos perauga 60 metrų ribą ir dažnai pasitaiko 90 m aukščio medžių. Kaip teigia istoriniai šaltiniai, 1886 metų lapkričio mėnesį, Humboldt apygardoje (š. Kalifornija), buvo nukirsta 129,26 m aukščio visžalė sekvoja. Teoriškai manoma kad jos gali užaugti iki 122–130 m aukščio.
Aukštesnių kaip 110 m aukštį siekiančių visžalių sekvojų yra 41:
Išskyrus didžiuosius mamutmedžius (Sequoiadendron giganteum), tai dabar augančių masyviausių medžių rūšis Žemėje – čia sąrašas. Bet anot senų istorinių šaltinių, 1926 metais buvo nupjautas 1794 m³ tūrio visžalės sekvojos medis. Kitas visžalės sekvojos medis žinomas kaip „Crannell Creek Giant“ buvo apie 1700-1980 m³ tūrio (archyve yra ir nuotrauka). Pati masyviausia visžalė sekvoja tik be archyvinių nuotraukų, žinoma kaip „Lindsey Creek tree“ buvo 2548 m³ tūrio, ir tai gerokai masyvesnis medis už dabar masyviausiu pasaulyje medžiu laikomą didžiojo mamutmedžio vieną individą žinomą kaip „General Sherman“, kurio tūris yra 1,487 m³[3].
Dabar masyviausi visžalės sekvojos individai auga Redvudo nacionaliniame parke, kai kurie medžių duomenys, įskaitant tūrį žemiau:
Nors visžalių sekvojų populiacija yra gana didelė, bet dėl neteisingai tvarkomos miškininkystės, pastebimas brandžių medžių mažėjimas. Populiacijos fragmentiškos[4].
Sekvojų (Sequoia) genčiai lotynų kalba pavadinimas buvo suteiktas pagerbiant čerokių rašto kūrėjo indėnų kilmės Sekvojos atminimą. Visžalės sekvojos antras lotyniškas žodis sempervirens yra sudurtinis žodis – „semper“ reiškia visada, o „virens“ reiškia žalias.
Žemiau naudotų lotyniškų sinonimų sąrašas[5]:
Anglų kalboje be įprasto pavadinimo Coast redwood, dažnai vadinama Coastal redwood, California redwood.
Visžalių sekvojų savaiminio paplitimo arealas yra Šiaurės Amerikos žemyno vakaruose.
Visžalių sekvojų miškas
Visžalės sekvojos žievė
Visžalės sekvojos
Nuvirtusios visžalės sekvojos mediena
Visžalės sekvojos kankorėžėliai ir sėklytės
Visžalės sekvojos kamieno dalies skersinis pjūvis
Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai
Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)
Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas
Visžalė sekvoja (lot. Sequoia sempervirens, angl. Coast Redwood) – pušūnų (Pinophyta) skyriaus, kiparisinių (Cupressaceae) šeimos medžių rūšis. Tai vienintelė išlikusi sekvojų (Sequoia) genties rūšis.
Mūžzaļā sekvoja jeb krasta sekvoja (Sequoia sempervirens) ir vienīgā saglabājusies ciprešu dzimtas sekvoju ģints suga. Tas ir mūžzaļš, vienmājas skuju koks. Mūžzaļās sekvojas parasti sasniedz 1200—1800 gadu vecumu, bet var arī dzīvot vēl ilgāk.[1] Mūžzaļās sekvojas ir vieni no pasaulē garākajiem kokiem. Ziemeļkalifornijā augošs šīs sugas pārstāvis (Hyperion) ir 115,61 metru augsts (bez saknēm); šis ir pasaulē garākais zināmais dzīvais koks.[2]
Aptuveni 95% mūžzaļo sekvoju ir tikuši nocirsti to augstvērtīgās koksnes dēļ.
Mūžzaļā sekvoja jeb krasta sekvoja (Sequoia sempervirens) ir vienīgā saglabājusies ciprešu dzimtas sekvoju ģints suga. Tas ir mūžzaļš, vienmājas skuju koks. Mūžzaļās sekvojas parasti sasniedz 1200—1800 gadu vecumu, bet var arī dzīvot vēl ilgāk. Mūžzaļās sekvojas ir vieni no pasaulē garākajiem kokiem. Ziemeļkalifornijā augošs šīs sugas pārstāvis (Hyperion) ir 115,61 metru augsts (bez saknēm); šis ir pasaulē garākais zināmais dzīvais koks.
Aptuveni 95% mūžzaļo sekvoju ir tikuši nocirsti to augstvērtīgās koksnes dēļ.
De kustmammoetboom (Sequoia sempervirens) is een boom uit de cipresfamilie (Cupressaceae). Het is de hoogste boom ter wereld. De plant staat ook wel bekend als kustsequoia. De Engelse naam is 'Coast Redwood'.
Voor de ijstijden kwam de boom in de vochtige gematigde gebieden over het hele noordelijke halfrond voor. De bruinkoolafzettingen van Europa bestaan voor een groot deel uit de stammen van de Sequoia. De boom verdraagt geen langdurige strenge vorst en heeft een hoge relatieve luchtvochtigheid nodig om goed te groeien. Door het poolklimaat in het Weichselien is de boom in Europa uitgestorven.
De soort komt nu alleen nog van nature voor in het westen van Noord-Amerika in een strook langs de kust van San Francisco, Californië tot het zuiden van Oregon waar ideale omstandigheden voor de boom zijn door de dagelijkse mist die van de oceaan het land in drijft. Aan de vochtige westkust van Europa groeit de boom, aangeplant sinds het midden van de 19e eeuw met ingevoerde exemplaren, echter ook goed omdat het tegenwoordige Europese klimaat weer vergelijkbaar is met dat van voor de ijstijden toen de kustmammoetboom hier van nature voorkwam. In Ierland, Groot-Brittannië en West-Frankrijk, waar geregeld regen valt en langdurige koudeperioden zeldzaam zijn, is de groeisnelheid meestal net zo groot als in Californië. In Rotorua op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland, waar een proefstation voor kustmammoetbomen is aangelegd,[2] wordt de Californische groeisnelheid zelfs overtroffen. In Europa wordt tot nu toe, na ongeveer 150 jaar van groei, een hoogte gehaald van 40 meter. De hoogste Amerikaanse kustmammoetboom is Hyperion, verschillende eeuwen oud en 115½ meter hoog.
In Europa wordt de kustmammoetboom in parken en tuinen aangeplant om de sierwaarde, maar de winterhardheid van jonge exemplaren laat te wensen over. Grote en oudere bomen kunnen een temperatuur van onder de -10°C wel een korte tijd verdragen, maar als dit te lang aanhoudt treedt er vorstschade op waarbij jonge takken doodvriezen of, bij langdurige zeer strenge vorst, zelfs de hele boom afsterft tot op de grond. In Nederland en België is de boom zo nu en dan aangeplant in parken, grote particuliere tuinen, oude buitenplaatsen en verder in botanische tuinen en arboreta.
In Duitsland is bij Kaldenkirchen, net over de grens bij het Limburse Tegelen, na de oorlog een proeftuin aangelegd met onder meer kustmammoetbomen om te onderzoeken of er grootschalige bosbouw mee kan worden bedreven. De resultaten zijn nog te bezichtigen in de Sequoiafarm Kaldenkirchen, waar men een goed beeld kan krijgen van de 'redwood'-bossen in Californië. Op een relatief klein gebied staan hier tientallen kustmammoetbomen bij elkaar die vaak al een hoogte hebben van bijna 40 meter.
De kustmammoetboom heeft een zuilvormige kroon met horizontale of hangende takken. De boomschors is roestkleurig rood, zacht en vezelig. Later wordt de schors donkerder, dikker en diep gegroefd. Aan de voet van de stam vormt de boom vaak uitlopers.
De boom heeft harde, vlakke bladeren van 1,5-2 cm lang. Ze lijken wel wat op de naalden van Taxus. Van boven zijn ze donkergroen en van onder met een witte streep gemarkeerd.
Aan de hoofdtakken zijn de bladeren kleiner en priemvormig. De grootte van de bladeren neemt nabij de top van de boom af; experimenten hebben aangetoond dat dit komt doordat de druk van het water in de transportkanaaltjes in de boom afneemt met de hoogte: kustmammoetbomen benaderen de theoretisch maximaal haalbare hoogte voor een plant die geen actief transportmechanisme voor water heeft tegen de zwaartekracht in.
Mannelijke kegels zijn klein, rond en geelachtig. Ze vormen groepjes aan de top van kleine zijtwijgen. Vrouwelijke kegels zijn houtig en bolrond, 2-2,5 cm lang en hebben gerimpelde roodbruine schubben. De zaden zijn gevleugeld.
Naaldvormige bladeren en mannelijke kegels
Vrouwelijke kegels met zaadjes
De boom kan tot meer dan tweeduizend jaar leven. Na het omzagen van de boom of na bevriezing kan de stomp nieuwe scheuten vormen, die kunnen uitgroeien tot nieuwe stammen. Op de natuurlijke groeiplaatsen in Amerika kan men een groepje mammoetbomen vaak in een cirkel zien staan. De cirkel geeft de oude 'moederstam' aan, die meestal helemaal is vergaan en humus heeft geleverd voor haar 'nakomelingen'. Deze vorm van regeneratie is bij coniferen niet gebruikelijk.
De kustmammoetboom levert zacht, maar duurzaam hout met bleekgeel spinthout en roodbruin kernhout. Dit hout wordt ook wel Californian Redwood genoemd. Veel planken van redwood hebben een karakteristiek roze/geel kleurenpatroon. Het wordt gebruikt voor tuinmeubels, schuttingen, houten terrassen en dergelijke. Vroeger werd het hout veel gebruikt om er spoorbielzen van te maken en broeikassen wegens de praktische onaantastbaarheid door vocht. In het verleden is door de grote vraag naar redwoodhout naar schatting 95% van het oorspronkelijke areaal gekapt. Het merendeel van de resterende bomen is ondergebracht in het Redwood National Park waar houtkap verboden is. Op commerciële basis zijn er grote oppervlakten in Californië aangeplant met gekweekte kustmammoetbomen, die onder gunstige omstandigheden zeer snel groeien, om ook in de toekomst te kunnen voorzien in de vraag naar redwoodhout.
jonge boom
volwassen bomen
alleenstaande boom
boomkronen in Muir Woods National Monument
doorkijkje in het Muir Woods National Monument
getordeerde stam
schors
stammen met brandschade die stamt uit circa 1900
een albino-exemplaar
De kustmammoetboom (Sequoia sempervirens) is een boom uit de cipresfamilie (Cupressaceae). Het is de hoogste boom ter wereld. De plant staat ook wel bekend als kustsequoia. De Engelse naam is 'Coast Redwood'.
Kystsequoia eller redwoodtreet (Sequoia sempervirens) er et bartre i sypressfamilien. Det er den eneste nålevende arten i slekten Sequoia. Tidligere henførte man arten til en nå forsvunnet familiebetegnelse, Taxodiaceae.
Treet kan bli over 115 m høyt og ha et stammetverrmål på åtte meter med volum inntil 1200 m³. Voksestedet er langs kysten i nordlige og sentrale California og lengst sørvest i Oregon. Plantet i Europa blir treet opp til 50 meter høyt. I New Zealand er treet naturalisert rundt byen Rotorua. Kystsequoia har både kjønnet og ukjønnet formering. Veksten i starten kan nå opp til 20 meter på 20 år.
Kystsequoia er lite hardført, det vokser nær kysten i California, og tåler frost dårlig. Forsøk på å plante treet i Norge har vært lite vellykket på grunn av klimautfordringer, men i for eksempel England vokser den raskt.
Treet likner svært på urtreet (Metasequoia glyptostroboides), som i 1948 ble funnet i levende eksemplar i Kina. Hovedforskjellen er at urtreet feller nålene om høsten, slik også lerketrær gjør.
Kronen har en lett konisk form, og greinene er vannrette eller litt hengende. Greinenes form og den slankere formen skiller dette treet fra mammuttre (Sequoiadendron giganteum).
Barken er rød eller rødbrun, og opp til 30 cm tykk. Nålene er sjelden mer enn 2 cm lange, og sitter tett parallelt som tennene på en kam. De er mørk grønne med en hvit stripe under. I sjeldne tilfeller er nålene albino (hvite), og disse trærne er det observert ca. 50 individer av. De frøbærende konglene er vanligvis 2-3 cm lange og rødbrune. De modnes på bare én sesong.
Treet kan bli 2200 år gammelt, barken er rik på tanniner som beskytter mot forråtnelse, skogbrann og insekter. Trærne gir habitater for noen truede fuglearter i USA. Treet liker dype, fuktige og nedbørrike dalbunner. Det vanligste bartreet som vokser sammen med den er douglasgran. Avhengig av voksested kan også kjempeedelgran, vestamerikansk hemlokk og sitkagran være vanlig. De vanligste løvtrærne er madrona og Notholithocarpus densiflorus. Andre løvtrær som kan vokse her, er oregonlønn, rødor, Chrysolepis chrysophylla, oregonask, Frangula purshiana, pil og californialaurbær.
Treet vokser på 30-900 meters høyde, og er en art som er sårbar for hogst og utryddelse. Habitatene utgjør over 360 000 hektar, og treet er svært verdifullt i tømmerhogst.
Kystsequoia eller redwoodtreet (Sequoia sempervirens) er et bartre i sypressfamilien. Det er den eneste nålevende arten i slekten Sequoia. Tidligere henførte man arten til en nå forsvunnet familiebetegnelse, Taxodiaceae.
Treet kan bli over 115 m høyt og ha et stammetverrmål på åtte meter med volum inntil 1200 m³. Voksestedet er langs kysten i nordlige og sentrale California og lengst sørvest i Oregon. Plantet i Europa blir treet opp til 50 meter høyt. I New Zealand er treet naturalisert rundt byen Rotorua. Kystsequoia har både kjønnet og ukjønnet formering. Veksten i starten kan nå opp til 20 meter på 20 år.
Kystsequoia er lite hardført, det vokser nær kysten i California, og tåler frost dårlig. Forsøk på å plante treet i Norge har vært lite vellykket på grunn av klimautfordringer, men i for eksempel England vokser den raskt.
Treet likner svært på urtreet (Metasequoia glyptostroboides), som i 1948 ble funnet i levende eksemplar i Kina. Hovedforskjellen er at urtreet feller nålene om høsten, slik også lerketrær gjør.
Kronen har en lett konisk form, og greinene er vannrette eller litt hengende. Greinenes form og den slankere formen skiller dette treet fra mammuttre (Sequoiadendron giganteum).
Barken er rød eller rødbrun, og opp til 30 cm tykk. Nålene er sjelden mer enn 2 cm lange, og sitter tett parallelt som tennene på en kam. De er mørk grønne med en hvit stripe under. I sjeldne tilfeller er nålene albino (hvite), og disse trærne er det observert ca. 50 individer av. De frøbærende konglene er vanligvis 2-3 cm lange og rødbrune. De modnes på bare én sesong.
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.
DistribussionDa finì.
NotissieDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Sekwoja wieczniezielona[4][5][6], sekwoja wiecznie zielona[7][8] (Sequoia sempervirens (Lamb. ex D. Don) Endl.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae). Pochodzi z nadbrzeżnych gór Oregonu i Kalifornii. Drzewa tego gatunku osiągają ogromne rozmiary i dożywają do około 2 tysięcy lat. Są to najwyższe obecnie żyjące drzewa[9].
Sekwoja wieczniezielona jest endemitem na wybrzeżu północnej Kalifornii i południowo zachodniej części Oregonu. Drzewa rosną w wąskim pasie o długości 724 km i szerokości od 8 do 56 km. Północną granicą są dwa stanowiska w pobliżu rzeki Chetco w górach Siskiyou leżące około 25 km od granicy Oregon - Kalifornia (hrabstwo Curry). Południową granicą jest stanowisko w pobliżu kanionu Salmon Creek w górach Santa Lucia w południowej części hrabstwa Monterey[10].
Rośnie najczęściej poniżej 300 m n.p.m., sporadycznie do 1000 m n.p.m. Tworzy lasy jednogatunkowe lub iglaste mieszane, występując np. z jedlicą zieloną czy cyprysikiem Lawsona[11].
Ochrona naturalnych stanowisk gatunku przed wyeksploatowaniem była główną przyczyną utworzenia Parku Narodowego Redwood, wraz z wchodzącymi w jego skład stanowymi parkami Prairie Creek Redwood State Park, Del Norte Coast Redwoods State Park i Jedediah Smith Redwoods State Park[12] oraz wielu mniejszych parków stanowych i rezerwatów.
Gatunek jednopienny. Pierwsze kwitnienie i owocowanie ma miejsce pomiędzy 5 a 15 rokiem życia. Szyszki męskie i żeńskie występują na tym samym drzewie, jednak w różnych jego częściach[10]. Pyłek roznoszony jest przez wiatr (anemogamia).
Obfite plonowanie zdarza się często, lecz nasiona zwykle cechuje niska żywotność. Okres posuchy w czasie kwitnienia poprawia rozprzestrzenianie się pyłku i zwiększa żywotność nasion[10]. Żywotność nasion i zdolność kiełkowania zwiększa się wraz z wiekiem drzew. Maksymalną zdolność kiełkowania osiągają w wieku około 250 lat. Nasiona z drzew młodszych niż 20 lat kiełkują w mniej niż 1% a nasiona z drzew starszych niż 1200 lat kiełkują w ponad 3%[15]. Wiatr jest mało efektywny w roznoszeniu nasion i rozsiewanie następuje nie dalej niż 120 m od rośliny matecznej[10].
Nasiona sekwoi nie wymagają stratyfikacji do kiełkowania. Kiełkowanie jest epigeiczne a najlepszym podłożem jest wilgotna gleba mineralna. Ze względu na małą żywotność kiełkowanie zwykle nie przewyższa 10%[10]. Młode rośliny do wzrostu wymagają wysokiej wilgotności. Korzenie siewek sekwoi nie posiadają włośników i dlatego są bardzo nieefektywne w pobieraniu wody. W dobrych warunkach wzrost siewek jest szybki i w pierwszym roku powszechne jest wyrastanie nawet do 50 cm. Nieco starsze rośliny (4-10 lat) mogą w jednym sezonie przyrosnąć nawet o 2 metry.
Sekwoje mogą rozmnażać się wegetatywnie poprzez ukorzenianie się części roślin lub odrosty pienne bądź korzeniowe. Mogą także licznie wybijać na ściętych lub powalonych drzewach. Odrosty po wybiciu szybko tworzą niezależny system korzeniowy. Odrosty korzeniowe są bardziej żywotne od piennych, które dodatkowo łatwo ulegają uszkodzeniu przez wiatry. Odrosty powstają z podkorowych pąków śpiących. Pąki te powstają głównie u młodych roślin, a ich rozwój widać po zniszczeniu wierzchołka. Liczba odrostów spada wraz z wiekiem roślin. Pojawiają się najczęściej po stronie drzewa niżej położonej na zboczu. Sekwoja średnio tworzy po pięć roślin z odrostów co sprawia, że drzewa rosną w kępach. Podczas jednego sezonu wegetacyjnego odrosty przyrastają o 2,1 m wysokości. Zacienienie nie redukuje wysokości odrostów lecz może ograniczać ich wagę i liczbę. Duża gęstość odrostów może ograniczać ich żywotność i wigor[10].
Sekwoja wieczniezielona jako heksaploid jest unikalna w rzędzie sosnowców[16][15]. Liczba chromosomów wynosi 66 (2n=6x=66)[16]. Do niedawna panowało przekonanie, że jest ona alloploidem pomiędzy paleogeńskim lub mezozoicznym gatunkiem metasekwoi oraz przodkiem gatunku z rodziny cyprysowatych, podobnie jak współczesna sekwoja olbrzymia. Jednak typ i liczba markerów chromosomowych znalezionych w metasekwoi i w cypryśniku błotnym są tak odmienne, że wykluczają takie pochodzenie sekwoi wieczniezielonej. Wyklucza to także pokrewieństwo pomiędzy mamutowcem olbrzymim a sekwoją wieczniezieloną[15].
Nie są znane rasy sekwoi wieczniezielonej, jednak znane jest wiele kultywarów. Do najpopularniejszych należą:
Ponadto znane są takie odmiany jak 'Alba', 'Albospica', 'Aptos Blue', 'Big Bonsai', 'Cantab', 'Don’s Gold Strike', 'Elegans', 'Goldie', 'Gracilis', 'Henderson Blue', 'Latifolia', 'Martin', 'Santa Cruz', 'Taxifolia', 'Variegata', 'Winter Blue', 'Woodside Blue' i inne[17].
Sekwoje występują w warunkach klimatu śródziemnomorskiego, w którym zimy są chłodne i wilgotne a lata suche. Średnie opady wynoszą 1800 mm, a 90% występuje w okresie zimnym pomiędzy październikiem a majem. Suche lato jest łagodzone przez gęste pasy mgły napływające znad Oceanu Spokojnego. Mgły redukują stres suszy poprzez zmniejszenie ewapotranspiracji i zwiększenie wilgotności gleby. Poza rejonem występowania mgieł adwekcyjnych stanowiska sekwoi są ograniczone do terenów o wysokiej wilgotności[10].
Preferowanymi stanowiskami są stożki napływowe, równiny nadbrzeżne oraz brzegi wzdłuż większych strumieni. Wielkość drzewa jest często odzwierciedlona przez stanowisko: 400 letnie drzewa na zboczu mają pierśnicę około 0,6 m, podczas gdy 600 letnie drzewa rosnące na stożku napływowym mają 3,6 m pierśnicy[10].
Drzewa rosną na wysokości do 915 m n.p.m. jednak większość stanowisk spotyka się na wysokości od 100 do 700 m n.p.m. Sekwoje są wrażliwe na sól morską i dlatego są zwykle oddzielone od wybrzeża pasami łąk[10].
Sekwoje zdecydowanie preferują głębokie i wilgotne gleby; najczęściej są to gleby brunatne oraz czerwone gliniaste uwodnione. Są to gleby powstałe z piaskowcowego szarogłazu, łupków ilastych i zlepieńców[10].
Sekwoje najczęściej rosną w lasach mieszanych cedrzyńcowo - choinowo - daglezjowych. Ponadto często w sąsiedztwie występują takie drzewa jak Notholithocarpus densiflorus, Arbutus menziesii a w górnym piętrze lasu często są spotykane świerk sitkajski (Picea sitchensis Bong.), cis krótkolistny (Taxus brevifolia Nutt.), torreja kalifornijska (Torreya californica Torr.) , Cupressus goveniana, Pinus muricata, sosna kalifornijska (Pinus radiata D.Don), klon wielkolistny (Acer macrophyllum Pursh.) , Quercus garryana, i jesion szerokolistny (Fraxinus latifolia Benth.)[10].
Gatunek sadzony jest jako roślina ozdobna.
Sekwoja wieczniezielona, sekwoja wiecznie zielona (Sequoia sempervirens (Lamb. ex D. Don) Endl.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae). Pochodzi z nadbrzeżnych gór Oregonu i Kalifornii. Drzewa tego gatunku osiągają ogromne rozmiary i dożywają do około 2 tysięcy lat. Są to najwyższe obecnie żyjące drzewa.
Sequoia sempervirens é a única espécie extante do género Sequoia da família Cupressaceae (anteriormente incluído em Taxodiaceae), conhecida pelos nomes comuns de sequoia-costeira e sequoia-vermelha.[2][3][4] É um megafanerófito perenifólio trioico, de longa duração, capaz de viver de 1200 a 2200 anos ou mais.[5] A espécie inclui os seres vivos mais altos e mais massivos da Terra, atingindo até 115 m de altura[6] (sem as raízes) e até 9 m de diâmetro à altura do peito (DAP), estando também estão entre os macrorganismos mais antigos do planeta. Antes do início da extração comercial e do abate generalizado das florestas californianas que se iniciou na década de 1850, esta enorme árvore ocorria naturalmente numa área estimada de 810 000 ao longo de grande parte da costa da Califórnia (exceto no sul, onde as chuvas não são suficientes) e no sudoeste da costa do Oregon.[7][8][9]
O nome sequoia também é usado como um termo comum para a subfamília Sequoioideae na qual este género é classificado junto com Sequoiadendron (sequoia-gigante) e Metasequoia.
A espécie destaca-se pelo seu grande porte e longevidade. Pode viver por milénios e é conhecida por ter atingido 115 m de altura com um diâmetro de tronco de 9 m.[10] Alguns exemplares possuem tão robustos que num deles foi possível escavar um túnel para a passagem de automóveis através da sua base. Apresenta uma copa cónica, com ramos horizontais a levemente inclinados, relativamente curtos e concentrados na região apical da árvore. A casca, macia e fibrosa, pode ser muito engrossada, com até 30 cm de espessura, com uma coloração castanho-avermelhada brilhante quando recém-exposta (daí o nome de sequoia-vermelha), escurecendo com o tempo. O sistema radicular é composto de raízes laterais pouco profundas e amplamente distribuídas.
As folhas estreitas estão distribuídas disticamente no ápice dos ramos. As folhas são variáveis, achatadas e com 15–25 mm de comprimento em árvores jovens e nas ramagens mais baixas e sombreadas das árvores mais velhas, mas semelhantes a escamas com 5–10 mm de comprimento em brotos em pleno sol na copa superior das árvores mais velhas. Entre essas formas ocorre um gama completa de transição entre os dois extremos. As folhas são verde-escuras na face superior e apresentam duas faixas azul-esbranquiçadas de estômatos na face inferior. O arranjo das folhas é em espiral, mas as folhas maiores das zonas de sombra sofrem torsão na base para ficarem num plano horizontal para maximizar a captura de luz.
A espécie apresenta subdioecia, sendo a maioria dos espécimes hermafroditas, com estróbilos masculinos (cones de pólen) e femininos (cones de sementes) na mesma planta. Os cones de sementes são ovóides, com 15–32 mm de comprimento, com 15–25 escamas dispostas em espiral. A polinização ocorre no final do inverno, com maturação cerca de 8–9 meses depois. Cada escama cónica carrega de três a sete sementes, cada semente com 3–4 mm de comprimento e 0,5 mm de largura, com duas asas com 1 mm de largura. As sementes são liberadas quando as escamas do cone secam e se abrem na maturidade. Os cones de pólen são ovulares, com 4–6 mm de comprimento.
A composição genética da espécie é incomum entre as coníferas, sendo um poliploide hexaploide (6n) e possivelmente alopoliploide (AAAABB). Tanto o genoma mitocondrial como o genoma cloroplástico da sequoia-costeira são de transmissão paterna.[11]
A sequoia-costeira reproduz-se principalmente pela via sexual por produção de sementes. Contudo, a espécie também recorre frequentemente à reprodução assexual, seja pelo desenvolvimento de gomos em troncos que originam rebentos adventícios, seja por mergulhia nas zonas de contacto com o solo de troncos tombados ou de ramos que toquem o solo ou pelo desenvolvimento a partir do lignotúber.
A produção de sementes começa aos 10-15 anos de idade. Os cones desenvolvem-se no inverno e amadurecem no outono. Nos estágios iniciais, os cones são semelhantes a flores e são comumente designados por "flores" pelos engenheiros florestais profissionais, embora isso não seja estritamente correto. As sequoias costeiras produzem muitos cones, com cada exemplar adulto em novas florestas a produzir alguns milhares de cones por ano.[12] Cada cone feminino contém 90-150 sementes, mas a viabilidade da semente é baixa, normalmente abaixo dos 15 por cento, com uma estimativa de taxas médias de 3 a 10 por cento.[12][13] Esta baixa viabilidade pode desencorajar os predadores de sementes, que não são desincentivados face à perda de tempo e esforço que resulta da necessidade de separar grandes quantidades de sementes vazias das poucas sementes comestíveis.
A germinação bem-sucedida geralmente requer um incêndio ou inundação, reduzindo a competição por juvenis. As sementes aladas são pequenas e leves, pesando 3,3–5,0 mg (200–300 sementes/g). Apesar da aparente anemocoria, as asas não são eficazes para uma ampla dispersão e as sementes são dispersas pelo vento em média num raio de apenas 60–120 m em torno da árvore progenitora. As plântulas e os primeiros estágios de crescimento são suscetíveis à infecção fúngica e à predação por lesmas (nomeadamente as do género Ariolimax), coelhos da espécie Sylvilagus bachmani e diversos nemátodos.[14] A maioria das plântulas não sobrevive aos primeiros três anos.[12] No entanto, aquelas que se estabelecem crescem rapidamente, com árvores jovens a atingirem 20 m de altura em 20 anos.
As sequoias-costeiras também se podem reproduzir assexuadamente por mergulhia, especialmente a partir de troncos tombados, ou brotando da coroa da raiz (o lignotúber), de cepos ou mesmo de ramos caídos. Quando uma árvore cai e assenta sobre o solo, gera uma fileira de novas árvores ao longo do tronco, razão que justifica o aparecimento de árvores naturalmente dispostas em linha reta. Os brotos originam-se de gomos dormentes ou adventícios na casca ou sob a superfície da casca. Os gomos dormentes são estimulados quando o tronco adulto principal é danificado ou começa a morrer. Muitos rebentos irrompem e se desenvolvem espontaneamente em torno da circunferência do tronco da árvore. Dentro de um curto período após a brotação, cada broto desenvolve o seu próprio sistema de raízes, com os brotos dominantes formando um anel de árvores ao redor da coroa ou cepo da raiz-mãe. Este anel de árvores é denominado "anel de fadas". Os rebentos podem atingir alturas de 2,5 m numa única estação de crescimento.
As sequoias também se podem reproduzir usando burls. Um burl é um lignotúber lenhoso que em geral se forma abaixo da linha do solo, embora geralmente dentro dos primeiros 3 m de profundidade. Quando provocados por danos, os gomos dormentes nos burls geram novos rebentos e raízes. Os burls também são capazes de produzir novas árvores quando separados da árvore-mãe, embora exatamente como isso acontece ainda deva ser estudado. Os rebentos que brotam de burls apresentam formas interessantes e costumam ser transformados em sebes decorativas quando encontrados nos subúrbios.
As sequoias-costeiras também desenvolvem nódulos como mudas a partir das axilas de seus cotilédones, uma característica extremamente rara em coníferas.[12]
O botânico escocês David Don descreveu a sequoia-costeira como sendo um taxódio perene (Taxodium sempervirens) na obra publicada em 1824 pelo seu colega Aylmer Bourke Lambert intitulada A description of the genus Pinus.[15]
O botânico austríaco Stephan Endlicher erigiu o género Sequoia na sua obra publicada em 1847 intitulada Synopsis coniferarum, dando à espécie seu presente nome binomial de Sequoia sempervirens.[16] Embora a etimologia do nome genérico seja incerta, Endlicher provavelmente derivou o nome Sequoia do nome cherokee de George Gist, geralmente escrito Sequoyah, nome pelo qual ficou conhecido o autor do ainda usado silabário cherokee.[17]
A sequoia-costeira é uma das três espécies extantes, cada uma em seu próprio género, que compõem a subfamília Sequoioideae na sua presente circunscrição taxonómica. Estudos de genética molecular mostraram que os três géneros são parentes filogenéticamente muito próximos, geralmente com a sequoia-costeira e sequoia-gigante (Sequoiadendron giganteum) como parentes mais próximos entre si. No entanto, o estado poliploide da sequoia-costeira tem sido questionado, especulando-se que possa ter surgido como um antigo híbrido entre ancestrais dos actuais géneros Sequoiadendron e Metasequoia.[18]
Usando dois genes nucleares diferentes de cópia única, os genes conhecidos por LFY e NLY, para gerar árvores filogenéticas, concluiu-se que Sequoia estava agrupada com Metasequoia na árvore gerada usando o gene LFY, mas com Sequoiadendron na árvore gerada com o gene NLY.[18] Uma análise posterior apoiou fortemente a hipótese de que Sequoia foi o resultado de um evento de hibridização envolvendo Metasequoia e Sequoiadendron, o que apoia a hipótese de que as relações inconsistentes entre Metasequoia, Sequoia e Sequoiadendron poderiam ser um sinal de evolução reticulada (em que duas espécies hibridizam e dão origem a uma terceira) entre os três géneros. No entanto, a longa história evolutiva dos três géneros (o fóssil mais antigo conhecido é do Jurássico) torna difícil resolver os detalhes de quando e como Sequoia se originou, especialmente por em parte depender de um registo fóssil incompleto.[18]
A distribuição natural de Sequoia sempervirens está restrita a uma estreita faixa de terra com aproximadamente 750 km de comprimento e 8–75 km de largura ao longo da costa do Pacífico da América do Norte. O bosque mais ao sul está no condado de Monterey, Califórnia, e os bosques mais ao norte estão no extremo sudoeste do estado de Oregon. O intervalo de elevação predominante é 30–750 m acima do nível do mar, ocasionalmente até 0 e até cerca de 1000 m de altitude.[19]
Estes bosques geralmente crescem nas encostas de montanhas, onde a precipitação da humidade atmosférica vinda do oceano é maior. As árvores mais altas e mais antigas são encontradas em vales profundos e ravinas, onde riachos podem fluir todo o ano e o gotejamento da névoa é regular, pois a coalescência da névoa costeira é responsável por uma parte considerável das necessidades de água destas árvores.[20] A sobrevivência destes espécimes mais antigos também foi facilitada por o terreno acidentado tornar mais difícil para os madeireiros chegarem às árvores e retirá-las após o corte.
As árvores localizadas acima da camada de nevoeiros, cujo limite na região se situa a cerca de 700 m de altitude, são mais curtas e menores devido às condições mais secas, ventosas e frias. Além disso, espécies como Pseudotsuga menziesii, vários Pinus e Notholithocarpus densiflorus frequentemente competem com as sequoias nessas altitudes, não permitindo o seu desenvolvimento. Poucas sequoias crescem perto do oceano, devido à acção dos ventos e à intensa névoa de sal e areia que aí se forma.
O limite norte zona de distribuição é marcado por bosques nas margens do rio Chetco no contraforte oeste das montanhas Klamath, perto da fronteira Califórnia-Oregon.[21] O extremo norte do bosque está localizado dentro de Alfred A. Loeb State Park e Siskiyou National Forest, nas coordenadas aproximadas 42° 07' 36" N; 124° 12' 17" W. O limite sul de sua faixa é o Los Padres National Forest do Silver Peak Wilderness nas montanhas Santa Lucia da área do Big Sur do condado de Monterey. O bosque mais ao sul está na Southern Redwood Botanical Area, ao norte do trilho da floresta nacional de Salmon Creek e perto da linha do condado de San Luis Obispo.[22][23]
As maiores (e mais altas) populações de Sequoia sempervirens estão no Redwood National and State Parks (condados de Del Norte e de Humboldt) e no Humboldt Redwoods State Park (condado de Humboldt), com a maioria localizada no muito maior condado de Humboldt.
A extensão pré-histórica do género, atestada pelo registo fóssil, é consideravelmente maior, com uma distribuição subcosmopolita que incluía a Europa e a Ásia até há cerca de 5 milhões de anos atrás. Durante a última idade do gelo, talvez tão recentemente quanto 10 000 anos atrás, as sequoias cresciam tão ao sul quanto a área de Los Angeles, onde casca de sequoia-costeira foi encontrada em escavações do metro e nos La Brea Tar Pits.
A sequoia-costeira é uma das espécies madeireiras mais valiosas na indústria silvícola. Na Califórnia, cerca de 3 600 km2 de floresta de sequoias são explorados para madeira, virtualmente todos em florestas de crescimento secundário.[24] Embora muitas entidades tenham existido no corte e gestão das florestas de sequoias, nenhuma teve um papel histórico mais relevante do que a Pacific Lumber Company (1863–2008), uma empresa do condado de Humboldt, Califórnia, onde possuía e administrava mais de 800 km2 de florestas, principalmente de sequoias. A madeira serrada de sequoia-costeira é altamente valorizada pela sua beleza, leveza e resistência à podridão.
Por ser pobre em resina, é uma madeira que absorva água[25] e é resistente ao fogo. Essas características levara a que Patrick Henry Shaughnessy, nomeado engenheiro-chefe do departamento de bombeiros de San Francisco poucos meses após o grande incêndio que devastou aquela cidade aquando do sismo de São Francisco de 1906, afirmasse:
«No recente grande incêndio em São Francisco, que começou em 18 de abril de 1906, conseguimos finalmente detê-lo em quase todas as direcções onde os edifícios não queimados eram quase inteiramente de estrutura em madeira, mas se o acabamento exterior desses prédios não fosse de madeira de sequoia, estou convencido de que a área queimada teria sido muito ampliada».
Por causa de sua impressionante resistência à decomposição, a sequoia foi amplamente usada para dormentes de caminho-de-ferro e cavaletes em toda a Califórnia. Muitos dos antigos dormentes foram reciclados para uso em jardins como bordaduras, degraus, vigas de casa, e usos similares. Nós de sequoia são usados na produção de tampos de mesa, folheados e produtos torneados.
O povo Yurok, que ocupou a região antes da colonização europeia, queimava regularmente a cobertura do solo nas florestas de sequoias para fortalecer as populações de Notholithocarpus, das quais colhiam bolotas, para manter as clareiras florestais e aumentar as populações de espécies de plantas úteis, especialmente as que usavam para fins medicinais e para cestaria.[14]
O abate intensivo de sequoias para a indústria madeireira começou no início do século XIX. As árvores eram derrubadas com machado e abatidas para sobre estruturas feitas de ramos e arbustos para amortecer a sua queda.[14] Despidos de sua casca, os troncos eram transportadas para as serrações ou para os rios onde eram flutuados por bois ou cavalos.[14] Os madeireiros queimavam os ramos, arbustos e cascas de árvore acumulados. Os incêndios repetidos favoreceram a floresta secundária, principalmente de sequoias, pois as plântulas de sequoia brotam prontamente em áreas queimadas.[14][26] A introdução de máquinas a vapor permitiu que os madeireiros arrastassem os toros por longas trilhos até as ferrovias mais próximas,[14] ampliando o alcance das operações de corte raso para além dos terrenos próximos dos rios anteriormente usados para transportar árvores.[26] Este método de colheita, no entanto, disturbou grandes quantidades de solo, produzindo florestas de crescimento secundário de outras espécies além da sequoia, como Abies grandis e Tsuga heterophylla.[14]
Após a Segunda Guerra Mundial, camiões e tractores substituíram gradualmente os motores a vapor, dando origem a duas abordagens de colheita: o corte raso e o abate selectivo. O corte raso envolve o abate de todas as árvores de uma determinada área. Foi incentivado por leis fiscais que isentavam de tributação toda a madeira em pé se 70% das árvores na área fossem cortadas.[14] A exploração madeireira por abate selectivo, por outro lado, exigia a remoção de 25% a 50% de árvores maduras na esperança de que as árvores remanescentes permitiriam o crescimento futuro e uma nova semeadura natural.[26] Este método, no entanto, encorajou o crescimento de outras espécies de árvores, convertendo florestas de sequoias em florestas mistas de sequoia, Picea sitchensis e Tsuga heterophylla.[26] Além disso, as árvores deixadas em pé eram frequentemente derrubadas pelo vento.
A sequoia-costeira está naturalizada na Nova Zelândia, notavelmente na Redwoods Forest de Whakarewarewa, Rotorua.[27] As sequoias têm sido cultivada em florestas da Nova Zelândia desde há mais de 100 anos, atingindo taxas de crescimento mais altas do que as obtidas na Califórnia, principalmente devido à distribuição uniforme das chuvas ao longo do ano.[28]
Outras áreas de cultivo bem-sucedido fora da área nativa incluem a Grã-Bretanha, Itália, Portugal,[29] Haida Gwaii, elevações intermédias no Havai, Hogsback, no Cabo Ocidental (África do Sul), nas florestas de Knysna na região afromontana do Cabo Ocidental, na Reserva Florestal Grootvadersbosch perto de Swellendam (África do Sul) e no Tokai Arboretum nas encostas da Table Mountain acima da Cidade do Cabo, numa pequena área no centro do México (Jilotepec) e no sudeste dos Estados Unidos, do leste do Texas a Maryland. A espécie também se dá bem no noroeste do Pacífico (Oregon, Washington e Colúmbia Britânica), bem ao norte de sua faixa nativa que termina no sudoeste do Oregon. Algumas sequoias-costeiras foram usadas numa exibição no Rockefeller Center de New York e, em seguida, entregues à Longhouse Reserve em East Hampton (Long Island, Nova York), e agora vivem lá há mais de vinte anos e já sobreviveram a temperaturas de -17 °C.[30]
Sendo uma árvore de crescimento rápido, S. sempervirens pode ser cultivada como espécime ornamental em grandes parques e jardins que possam acomodar o seu enorme tamanho. A espécie ganhou o Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[31][32]
Tem sido plantada em Portugal e na região Sul do Brasil, principalmente para fins ornamentais.
A área de distribuição natural da espécie oferece um ambiente único, com fortes chuvas sazonais de até 2 500 mm anuais. O ar fresco da costa e as neblinas mantêm esta floresta consistentemente húmida durante todo o ano. Vários factores, incluindo as chuvas fortes, criam um solo com menos nutrientes do que as árvores precisam, fazendo com que dependam fortemente de toda a comunidade biótica da floresta e tornando a reciclagem eficiente de árvores mortas especialmente importante. Esta comunidade florestal inclui Pseudotsuga menziesii var. menziesii, Arbutus menziesii, Notholithocarpus densiflorus, Tsuga heterophylla e várias outras árvores, junto com uma grande variedade de pteridófitos, musgos, cogumelos e múltiplas herbáceas, com destaque para Oxalis oregana. As florestas de sequoias fornecem habitat para uma grande variedade de anfíbios, pássaros, mamíferos e répteis. Os talhões de sequoias antigas fornecem habitat para espécies ameaçadas de extinção, como a coruja-pintada (Strix occidentalis) e a torda-miúda-marmorada (Brachyramphus marmoratus).
As sequoias-costeiras são resistentes ao ataque de insetos, infecções fúngicas e apodrecimento. Essas propriedades são conferidas pelas elevadas concentrações de terpenóides e de ácido tânico nas folhas, raízes, cascas e madeira.[14] Apesar dessas defesas químicas, as sequoias ainda assim estão sujeitas a infestações por insectos, mas nenhum, no entanto, é capaz de matar uma árvore saudável.[14] As árvores também enfrentam herbivoria por mamíferos: o urso-negro (Ursus americanus) consome a casca interna de sequoias juvenis, e o veado-de-cauda-preta (Odocoileus hemionus columbianus) é conhecido por comer brotos de sequoia, afectando as plântulas e os espécimes juvenis.[14]
O espécime vivo mais velho que se conhece tem cerca de 2 200 anos de idade,[33] mas é comum encontrarem-se árvores na natureza que já ultrapassaram os 600 anos de vida. As numerosas reivindicações apontando com idades superiores estão provavelmente incorrectas.[33] Por causa de sua expectativa de vida aparentemente atemporal, estas árvores foram consideradas sequoias eternas nos anos finais do século XIX, ainda mais que, em latim, sempervirens significa tanto "sempre verde" como "eterno".
Para atingir tais idades, as sequoias devem suportar vários distúrbios ambientais, em particular os incêndios florestais, para o que a espécie desenvolveu diversas adaptações. Por causa dos incêndios, a casca espessa e fibrosa das sequoias-costeiras é extremamente resistente ao fogo, atingindo pelo menos 30 centímetros de espessura, o que permite proteger as árvores maduras dos danos provocados pelo fogo.[12][34] Além disso, comparativamente com outras coníferas, as sequoias contêm pouca resina inflamável.[34] Se danificada pelo fogo, uma sequoia brota prontamente novos ramos ou mesmo uma copa inteiramente nova,[12][14] e se a árvore-mãe for morta, novos rebentos brotam de sua base.[14] Os incêndios, além disso, parecem realmente beneficiar as sequoias, causando mortalidade substancial em espécies concorrentes, embora tendo apenas efeitos menores sobre a espécie. As áreas queimadas são favoráveis à germinação bem-sucedida de sementes de sequoia.[12] Um estudo publicado em 2010, o primeiro a comparar a sobrevivência e regeneração de sequoias e espécies associadas após um fogo florestal, concluiu que incêndios de todas os graus de severidade aumentam a abundância relativa de sequoias, sendo que os incêndios de maior gravidade fornecem os maiores benefícios.[35]
As sequoias costumam crescer em áreas propensas a inundações. Os depósitos de sedimentos podem formar barreiras impermeáveis que sufocam as raízes das árvores, e o solo instável em áreas inundadas muitas vezes faz com que as árvores se inclinem para um lado, aumentando o risco de o vento as derrubar. Imediatamente após uma inundação, as sequoias estendem as raízes existentes para cima por forma a explorar as camadas de sedimento recentemente depositadas,[36] o que leva à formação de um segundo sistema de raízes a partir de botões adventícios no tronco recém-enterrado, com a consequente morte das antigas raízes.[36] Para conter os efeitos da enxurrada e reduzir os risco de tombarem, as sequoias aumentam a produção de madeira no lado vulnerável, criando um contraforte de apoio.[36] Essas adaptações permitem a formação de florestas quase exclusivamente compostas por sequoias nos terrenos mais sujeitas a inundações periódicas.[14][36]
A altura de S. sempervirens está intimamente ligada à disponibilidade de névoa. As árvores mais altas tornam-se menos frequentes à medida que a névoa se torna menos frequente.[37] À medida que a altura de S. sempervirens aumenta, o transporte de água via potencial hídrico para as folhas torna-se cada vez mais difícil devido à crescente resistência causada pelo efeito da gravidade sobre a cada vez mais longa coluna de água.[38][39][40]
Apesar da alta pluviosidade que a região recebe, até 1 000 mm por ano, as folhas situadas na parte mais alta da copa sofrem de perpétuo stress hídrico.[41][42] Esta dificuldade em satisfazer plenamente as necessidade e hidratação foliar é agravado pelas longas secas que com frequências ocorrem no verão.[43] Acredita-se que a quase permanente penúria hídrica cause as mudanças morfológicas que se observam nas folhas da parte superior da copa, estimulando a redução do comprimento da folha e o aumento da suculência foliar.[39][44] Para complementar as suas necessidades de água, as sequoias utilizam as frequentes neblinas que ocorrem no verão, sendo a água da névoa absorvida por vários caminhos: (1) as folhas absorvem a névoa diretamente do ar circundante através do tecido epidérmico, contornando o xilema;[45][46] (2) absorvem água diretamente através do ritidoma (a casca), cuja estrutura esponjosa permite a sua retenção a partir da escorrência da água de coalesce na ramagem;[47] e (3) as raízes superficiais absorvem rapidamente a água que tombe sobre o solo em resultado da precipitação horizontal induzida pela árvore e pela vegetação circundante.[43]
A absorção de água pelas folhas e casca permite reduz a severidade e reparar as embolias do xilema que tendem a ocorrer dado comprimento do sistema vascular da árvore[47][48] e a sua consequente vulnerabilidade a fenómenos de cavitação no xilema, impedindo o transporte de água e nutrientes.[47]
As gotículas do nevoeiro também se acumulam nas folhas, pingando para o solo da floresta, onde são absorvidos pelas raízes da árvore. Esta precipitação horizontal pode representar 30% do total de água usada por uma árvore durante um ciclo anual.[43]
Sabe-se da existência de cerca de 230 sequoias com albinismo, indivíduos mutantes que não podem fabricar clorofila e que por isso apresentam folhas esbranquiçadas,[49] mas que ainda assim atingem alturas de até 20 m.[50]
Sem capacidade fotossintética própria, estas árvores sobrevivem como plantas parasitas, obtendo alimento enxertando os seus sistemas radiculares com o sistema radicular das árvores normais. Embora mutações semelhantes ocorram esporadicamente em outras coníferas, nenhum caso é conhecido de tais indivíduos sobrevivendo até a maturidade em qualquer outra espécie de coníferas. Resultados de estudos recentes permitem afirmar que sequoias albinas podem armazenar concentrações mais altas de metais tóxicos do que as árvores normais.[51][52]
Evidências razoavelmente sólidas indicam que as sequoias-costeiras eram as maiores árvores do mundo antes da exploração madeireira, com vários espécimes históricos supostamente ultrapassando os 122 m de altura.[53]:16,42 A altura potencial máxima teórica das sequoias costeiras está limitada a entre 121,96 m e 129,5 m, pois a evapotranspiração é insuficiente para transportar água para as folhas além desta faixa de alturas.[38] Outros estudos indicam que este limite é ampliado pelas névoas, que são predominantes no ambiente natural dessas árvores.[38]
Uma árvore supostamente 114,3 m de altura foi derrubada no condado de Sonoma pela empresa madeireira Murphy Brothers na década de 1870,[54] e outra que se alaega teria 115,8 m de altura e 7,9 m de diâmetro foi cortada perto de Eureka em 1914,[55][56] Está documentado que um espécime, conhecido por árvore de Lindsey Creek, tinha uma altura de 120 m quando foi derrubada por uma tempestade em 1905.
Uma árvore supostamente com 129,2 m de altura foi derrubada em novembro de 1886 pelos madeireiros da Elk River Mill e Lumber Co. em Humboldt County, produzindo 2 258 m3 de tábuas comercializáveis em 21 cortes.[57][58][59] Em 1893, uma sequoia abatida em Eel River, perto de Scotia, teria medido 130,1 m de comprimento e 23,5 m de diâmetro.[60][61][62] No entanto, não existem grandes evidências que corroborem essas medições históricas.
Hoje, as árvores acima de 60 m são comuns, e muitas estão acima dos 90 m de altura. A árvore mais alta atual é a Hyperion, um exemplar que mede 115,61 m de altura.[33] A árvore foi descoberta no Redwood National Park durante o verão de 2006 por Chris Atkins e Michael Taylor, e acredita-se que seja o organismo vivo mais alto do mundo. O detentor do recorde anterior era a Stratosphere Giant, localizada no Humboldt Redwoods State Park com 112,84 m (conforme medido em 2004). Até cair em março de 1991, a árvore conhecida por Gigante de Dyerville era a detentora do recorde. Este exemplar também estava no Parque Estadual de Humboldt Redwoods e tinha 113,4 m de altura e uma idade estimada de 1 600 anos. Este gigante caído foi preservado no parque.
Tanto quanto se sabe, em 2016 nenhum espécime vivo de outra espécie de árvores excedia 100 m de altura. A maior sequoia viva conhecida é conhecida por Grogan's Fault, descoberta em 2014 por Chris Atkins e Mario Vaden no Redwood National Park,[33] com um volume de tronco de pelo menos 1 085 m3.[33] Outras sequoias-costeiras com grandes volumes de madeira incluem a árvore conhecida por Iluvatar, com um volume de tronco principal de 1 033 m3,[53]:160 e a Lost Monarch, com um volume de tronco principal de 989 m3[63]
As alturas das sequoias mais altas são medidas anualmente por especialistas.[33] Mesmo com as recentes descobertas de sequoias com mais de 100 m, é provável que não sejam descobertas mais árvores com estas alturas.[33]
O diâmetro é medido a 1,4 m acima do nível médio do solo (diâmetro à altura do peito). Os detalhes das localizações precisas das árvores mais altas não foram anunciados ao público em geral por medo de causar danos às árvores e ao habitat circundante.[33] A sequoia-costeira mais alta facilmente acessível ao público é a National Geographic Tree, localizada imediatamente ao lado de um trilho no Tall Trees Grove do Redwood National Park.[64]
A lista que se segue mostra os maiores espécimes de S. sempervirens em volume (dados de 2001):[53]:186-7
Calcular o volume de uma árvore em pé é o equivalente prático de calcular o volume de um cone irregular,[65] sendo por isso um processo sujeito a erro por vários motivos, mas especialmente às dificuldades técnicas de medição e às variações na forma das árvores e dos seus troncos. As medições da circunferência são feitas apenas em algumas alturas predeterminadas ao longo do tronco e assumem que este é uma estrutura circular em secção transversal, e que o estreitamento entre os pontos de medição é uniforme. Além disso, apenas o volume do tronco (incluindo o volume de eventuais das cicatrizes e contrafortes basais) é levado em consideração, e não o volume da madeira nos ramos ou raízes.[65] As medições de volume também não levam em consideração a eventual existência de cavidades. A maioria das sequoias com volumes superiores a 850 m3 representam antigas fusões de duas ou mais árvores separadas, o que torna difícil determinar se uma sequoia tem um único ou vários troncos.[66]
Os detalhes da localização precisa das árvores mais altas não foram disponibilizados ao público em geral por receio de causar danos às árvores e ao habitat circundante.[33] A maior sequoia-costeira facilmente acessível ao público é a árvore conhecida por Iluvatar, que se encontra a cerca de 5 metros a sudeste do trilho Foothill (Foothill Trail) do Prairie Creek Redwoods State Park.
Sequoia sempervirens é a única espécie extante do género Sequoia da família Cupressaceae (anteriormente incluído em Taxodiaceae), conhecida pelos nomes comuns de sequoia-costeira e sequoia-vermelha. É um megafanerófito perenifólio trioico, de longa duração, capaz de viver de 1200 a 2200 anos ou mais. A espécie inclui os seres vivos mais altos e mais massivos da Terra, atingindo até 115 m de altura (sem as raízes) e até 9 m de diâmetro à altura do peito (DAP), estando também estão entre os macrorganismos mais antigos do planeta. Antes do início da extração comercial e do abate generalizado das florestas californianas que se iniciou na década de 1850, esta enorme árvore ocorria naturalmente numa área estimada de 810 000 ao longo de grande parte da costa da Califórnia (exceto no sul, onde as chuvas não são suficientes) e no sudoeste da costa do Oregon.
Sequoia sempervirens numit uneori și Sequoia sempervirescent este un tip de copac originar din America de Nord. Numele este un omagiu la Sequoyah, un nativ american Cherokee care a creat alfabetul Cherokee. Sequoia sempervirens a existat și în Europa înainte de Epoca de gheață. A fost reintrodus în Europa în Secolul al XIX-lea pentru scopuri ornamentale.
Sequoia sempervirens este specia de plantă cea mai înaltă din lume, care poate depăși 100 de metri și cea care poate trăi cel mai mult, chiar până la 2000 de ani.
Sequoia sempervirens numit uneori și Sequoia sempervirescent este un tip de copac originar din America de Nord. Numele este un omagiu la Sequoyah, un nativ american Cherokee care a creat alfabetul Cherokee. Sequoia sempervirens a existat și în Europa înainte de Epoca de gheață. A fost reintrodus în Europa în Secolul al XIX-lea pentru scopuri ornamentale.
Sequoia sempervirens este specia de plantă cea mai înaltă din lume, care poate depăși 100 de metri și cea care poate trăi cel mai mult, chiar până la 2000 de ani.
Sekvoja vždyzelená (Sequoia sempervirens) je ihličnatý strom z čeľade tisovcovitých, rastie na západnom pobreží USA. Dosahuje výšku do 115 m.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému sekvoja vždyzelená.
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému sekvoja vždyzelená.
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Sekvoja vždyzelená (Sequoia sempervirens) je ihličnatý strom z čeľade tisovcovitých, rastie na západnom pobreží USA. Dosahuje výšku do 115 m.
Obalna sekvoja (znanstveno ime Sequoia sempervirens) je velik, pokončen zimzelen iglavec, ki je domoroden na zahodni obali ZDA. Drevesa te vrste so izjemno dolgoživa, saj lahko dosežejo starost med 1.200 in 1.800 let ali celo več.[1]
V višino običajno doseže med 25 in 35 m, lahko pa tudi do 115 m[2], deblo pa ima premer med 7 in 9 m. Krošnja je stožčasta in relativno ozka. Lubje je grobo, zelo debelo (lahko tudi preko 30 cm), relativno mehko, in vlaknasto. Običajno je rdeče-rjave do sive barve. Veje so vodoravno razprte do rahlo povešene. Iglice so ploščate, črtalaste (dolge med 1,5 do 2,5 cm), trde, gladke in temno zelene barve. Spodaj imajo dve vzdolžni srebrno-beli črti. Cvetovi so zbrani v ovalnem socvetju in so precej neopazni. Plodovi so okrogli do jajčasti storži, ki v dolžino merijo med 1,5 in 3 cm in so temno rjave barve.
Obalna sekvoja je razširjena na ozkem pasu, dolgem okoli 750 km in širokem med 8 in 76 km vzdolž ameriške pacifiške obale, po čemer je dobila tudi slovensko ime. Na jugu sega do Okrožja Monterey v ameriški zvezni državi Kalifornija, na severu pa do skrajnega dela jugovzhodnega Oregona, najpogosteje na povprečni nadmorski višini med 30 in 750 metri, izjemoma od 0 do 920 metri. [3] Najbolje uspevajo v gorah, kjer je več padavin. Najstarejša in najvišja drevesa se nahajajo v globokih dolinah in kanjonih ob tekoči vodi. Zelo jim namreč ustreza velika zračna vlaga, ki se v obliki meglic vleče po teh dolinah. Drevesa nad mejo pogoste megle (nad 700 metri) so, zaradi bolj suhe podlage in hladnejšega zraka, nižja on manj mogočna. Poleg tega jih tam izpodrivajo druge drevesne vrste, kot so duglazija, bor in tanoak.
Obalna sekvoja (znanstveno ime Sequoia sempervirens) je velik, pokončen zimzelen iglavec, ki je domoroden na zahodni obali ZDA. Drevesa te vrste so izjemno dolgoživa, saj lahko dosežejo starost med 1.200 in 1.800 let ali celo več.
Amerikansk sekvoja (Sequoia sempervirens) är en art av barrväxt i släktet Sequoia. i familjen Cypressväxter. Amerikansk sekvoja är världens högsta trädart[1] och nära släkt med kinesisk sekvoja och mammutträd.
Artepitetet i det vetenskapliga namnet, sempervirens, betyder "städsegrön", en egenskap som gäller för de flesta barrväxter.
Amerikansk sekvoja förväxlas ofta med mammutträd, ett träd som även det är mycket stort, och som endast förekommer vildväxande i Kalifornien. De båda skiljs lätt genom bladverket och kottarna, och att mammutträden växer i Sierra Nevadabergen medan sekvojan växer närmare kusten och norrut till Washington. Namnet "sekvoja" är givet efter cherokeshövdingen Sequoyah (George Guess), känd för att ha utvecklat ett eget skriftspråk.
Det finns flera exemplar som är över 100 meter höga. Det högsta nu levande trädet skall vara runt 115 meter.[1]
Det danska namnet rødtræ (rödträd) kommer ifrån det engelska redwood, som i sin tur hämtats från spanskan. Det är lätt att förstå namnet, då kärnvirket varierar i färg från ljust rött till mörkt rödbrunt [2] Också barken har en rödaktig färg, men kan av solljuset blekas till en grå nyans.
Då barken inte innehåller någon kåda, så är den extremt motståndskraftig mot bränder [3] vilket självklart också är en förutsättning för att träden ska kunna bli så gamla - det äldsta kända trädet är ungefär 2200 år gammalt. [3]
Stora bestånd av amerikansk sekvoja finns i Redwood nationalpark i Kalifornien.
Wikimedia Commons har media som rör Amerikansk sekvoja.
Amerikansk sekvoja (Sequoia sempervirens) är en art av barrväxt i släktet Sequoia. i familjen Cypressväxter. Amerikansk sekvoja är världens högsta trädart och nära släkt med kinesisk sekvoja och mammutträd.
Artepitetet i det vetenskapliga namnet, sempervirens, betyder "städsegrön", en egenskap som gäller för de flesta barrväxter.
Amerikansk sekvoja förväxlas ofta med mammutträd, ett träd som även det är mycket stort, och som endast förekommer vildväxande i Kalifornien. De båda skiljs lätt genom bladverket och kottarna, och att mammutträden växer i Sierra Nevadabergen medan sekvojan växer närmare kusten och norrut till Washington. Namnet "sekvoja" är givet efter cherokeshövdingen Sequoyah (George Guess), känd för att ha utvecklat ett eget skriftspråk.
Det finns flera exemplar som är över 100 meter höga. Det högsta nu levande trädet skall vara runt 115 meter.
Det danska namnet rødtræ (rödträd) kommer ifrån det engelska redwood, som i sin tur hämtats från spanskan. Det är lätt att förstå namnet, då kärnvirket varierar i färg från ljust rött till mörkt rödbrunt Också barken har en rödaktig färg, men kan av solljuset blekas till en grå nyans.
Då barken inte innehåller någon kåda, så är den extremt motståndskraftig mot bränder vilket självklart också är en förutsättning för att träden ska kunna bli så gamla - det äldsta kända trädet är ungefär 2200 år gammalt.
Stora bestånd av amerikansk sekvoja finns i Redwood nationalpark i Kalifornien.
Wikimedia Commons'ta Sekoya ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Sekoya ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. "Sahil Sekoyası" (Sequoia sempervirens), servigiller (Cupressaceae) familyasının Sequoia cinsinden tek bir türle temsil edilen (monotipik) 120 m boy, 7 m çap yapabilen anavatanı Kuzey Amerika olan büyük bir ağaç türü.
Herdem yeşil ve dev yapılı ağaçlardır. Oldukça kalın kabukları vardır. Genç sürgünleri önce kırmızı, sonra kahverengidir.
2 tip yaprakları vardır:
Kozalaklar 1 yılda olgunlaşır ve 15-20 puldan oluşur. Kozalak pulları yan kenarlarıyla kapanmıştır ve her pulun altında 3-7 tohum bulunur.
Doğal yayılış alanında 140 m'ye kadar büyür; gövde dibi çok geniş olup uca doğru daralır. Kabuk kırmızımsı kahverengi veya tarçın renginde, 15–25 cm kalınlığındadır, tacı ise dardır. Genç ağaçlarda dallar incedir, sonradan kalınlaşır ve gövdeye çevrel olarak dizilmiştir.
Yapraklar sürgünlere sarmal olarak dizilmiştir ve iki şekildedir; yan dallar üzerindeki yapraklar 1-2,5 cm uzunluğunda iki sıralı dizilmişlerdir, alt yüzlerinde iki stoma bandı yer alır. Ana sürgünlerin üzerinde yer alan yaprakların ise uzunluğu 1,5-2,5 cm olup uçları sivridir.
Erkek kozalaklar ovoid 1,5–2 mm olup sarı-yeşildir. Tohum kozalakları çok küçük, olgunlaşınca koyu kırmızımsı kahverengi, eliptik-yumurta veya yumurta şeklinde 2-3,5 x 1,2-1,5 cm'dir. Bir yılda olgunlaşan tohumlar açık kahverengi eliptik-dikdörgen şeklinde 1,5 mm uzunluğundadır. Tohum kanadı 1 mm genişliğindedir.
Dünyanın en uzun ağacı olan Hyperion bir sahil sekoyasıdır. Bu ağaç Kaliforniya'da bulunan Redwood Ulusal ve Eyalet Parkı'nda bulunmaktadır.
"Sahil Sekoyası" (Sequoia sempervirens), servigiller (Cupressaceae) familyasının Sequoia cinsinden tek bir türle temsil edilen (monotipik) 120 m boy, 7 m çap yapabilen anavatanı Kuzey Amerika olan büyük bir ağaç türü.
Herdem yeşil ve dev yapılı ağaçlardır. Oldukça kalın kabukları vardır. Genç sürgünleri önce kırmızı, sonra kahverengidir.
2 tip yaprakları vardır:
-Pul yaprak: Sürgünün dip ve uç kısmı ile kozalak sapında yer alan yapraklar, -İğne yaprak: Sürgünün üzerindeki balık kılçığı şeklindeki ana yapraklar.Kozalaklar 1 yılda olgunlaşır ve 15-20 puldan oluşur. Kozalak pulları yan kenarlarıyla kapanmıştır ve her pulun altında 3-7 tohum bulunur.
Doğal yayılış alanında 140 m'ye kadar büyür; gövde dibi çok geniş olup uca doğru daralır. Kabuk kırmızımsı kahverengi veya tarçın renginde, 15–25 cm kalınlığındadır, tacı ise dardır. Genç ağaçlarda dallar incedir, sonradan kalınlaşır ve gövdeye çevrel olarak dizilmiştir.
Yapraklar sürgünlere sarmal olarak dizilmiştir ve iki şekildedir; yan dallar üzerindeki yapraklar 1-2,5 cm uzunluğunda iki sıralı dizilmişlerdir, alt yüzlerinde iki stoma bandı yer alır. Ana sürgünlerin üzerinde yer alan yaprakların ise uzunluğu 1,5-2,5 cm olup uçları sivridir.
Erkek kozalaklar ovoid 1,5–2 mm olup sarı-yeşildir. Tohum kozalakları çok küçük, olgunlaşınca koyu kırmızımsı kahverengi, eliptik-yumurta veya yumurta şeklinde 2-3,5 x 1,2-1,5 cm'dir. Bir yılda olgunlaşan tohumlar açık kahverengi eliptik-dikdörgen şeklinde 1,5 mm uzunluğundadır. Tohum kanadı 1 mm genişliğindedir.
Спочатку секвої називали каліфорнійськими соснами або мамонтовими деревами, через схожість загнутих догори гілок з бивнями мамонтів. Карл Лінней в 1859 р. назвав це дерево на честь англійського полководця Веллінгтона — «Веллінгтонія велетенська», що викликало невдоволення в американців, які назвали дерево ім'ям свого національного героя Джорджа Вашингтона — «вашингтонія велетенська».[4] Однак і ця назва не прижилася.
Родову назву було запропоновано австрійським ботаніком Штефаном Ендліхером в 1847 році для дерева, раніше відомого під назвою Taxodium sempervivens D.Don. Ендліхер не вказав її походження. У 1854 році Ейса Грей, визнавав необхідність виділення роду, писав про нову назву, як про «безглузду і неблагозвучну». У 1858 році Джордж Гордон опублікував етимологію родових назв ряду родів хвойних рослин, запропонованих Ендліхером, однак пояснення назви «Sequoia» не знайшов.
У 1868 році геолог зі штату Каліфорнія Джозайя Дуайт Уїтні в путівнику по Йосеміті The Yosemite Book вказав, що рослину було названо на честь Секвої (Джорджа Гесса) (Sequoyah, бл. 1770 — бл. 1843) — вождя індіанського племені черокі, винахідника складової азбуки черокі (1826) і засновника газети мовою черокі. За Уїтні, Ендліхер дізнався про індіанського вождя зі статті в Country Gentleman, яка привернула його увагу. З наступних видань The Yosemite Book фразу про статтю в Country Gentleman було вилучено через її очевидну помилковість. Ендліхер опублікував назву в 1847 році, помер 28 березня 1849 року, а перший номер Country Gentleman вийшов тільки 4 листопада 1852 року. В Country Gentleman дійсно з'явилася стаття із згадкою Секвої тільки 24 січня 1856 року. У цій статті описано дерево Sequoia gigantea, а також вперше припускалося, що воно назване за іменем індіанського вождя.
У 1860 році в журналі The Gardener's Monthly з'явилося дві статті, в першій з яких якийсь L. підтримував виправданість називання роду рослин ім'ям видатного індіанського вождя, а в другій редактор журналу Томас Міена повідомляв, що ніяких доказів того, що рід було названо ім'ям Секвої, ні у нього, ні у L. немає, проте їм це здається досить імовірним.
Джордж Гордон у 1862 році припустив, що Sequoia утворено від лат. sequī — «слідувати за чимось», на його думку, цей рід «слідує» за родом Таксодіум, з якого Ендліхер його виділив. Однак він виділив з роду Таксодіум також рід Гліптостробус, а назвав його зовсім інакше.
У 1879 році Джон Гілл Леммон писав: «вважається, що [назву] утворено від [імені] Секвої, видатного індіанця черокі, однак немає сумніву, що це — висловлена пізніше ідея, яка не повинна підтримуватися». На його думку, Ендліхер утворив назву від sequī, вважаючи секвою послідовником великих лісів минулого. Згодом Леммон продовжив дослідження щодо встановлення походження назви, а також надіслав письмові запити до п'ятьох провідних дендрологів щодо їхньої думки про назву. У 1890 році він опублікував їхні відповіді і свої висновки в статті Origin of the Name Sequoia. Так, Джозеф Долтон Гукер писав, що Грей вважав рід названим у пам'ять про вождя Черокі. Томас Міена повідомив, що L. — Дж. Х. Ліппінкотт, був особисто знайомий з О. П. Декандолем і, ймовірно, зі знайомими Ендліхера. Альфонс Декандоль відповів, що слово Sequoia — ймовірно, набір букв і позбавлене будь-якого сенсу. Двоє ботаніків з поставленого питання думки не мали.
Також Леммон згадав про свою розмову з Гукером і Гріємо, що відбулася в 1877 році, після відвідування ними берега Каліфорнії, коли на питання Леммона про походження назви секвої Грей відповів, що вона, без сумніву, утворена від sequī, а Ендліхер вважав секвою наступником скам'янілих дерев доісторичного періоду. Проте у вищезгаданому листі Гукер стверджував про іншу думку Грея, що може свідчити про неправильну інтерпретацію Леммоном його слів. Проти версії про спадкоємність доісторичних дерев побічно свідчить той факт, що Ендліхер у тій же роботі 1847 року описав кілька рослин за скам'янілостями, не вказавши на близькість жодного з них до секвої.
У 2012 році каліфорнійський учений Гері Лау (англ. Gary D. Lowe) прийшов до іншого висновку щодо походження назви.
Ендліхер помістив рід Sequoia в підпорядок Cunninghamieae, до якого також відніс чотири раніше відомих роди — Dammara, Cunninghamia, Athrotaxis і Sciadopitys. В той час стрімко розвивався математичний напрямок в систематиці рослин, і австрійський ботанік для розмежування родів використовував, крім інших, постійну в межах роду чисельну ознаку — кількість насіннин на лусочці шишки: 1 у Dammara, 3 у Cunninghamia, 3-5 у Athrotaxis і 5-9 у Sciadopitys. У 1830 році Олександр Браун виявив, що послідовності 1, 3, 4, 7 (отримані середні числа насіння на лусочку у цих родів) — згодом числам Люка — відповідає також розташування в родів хвойних хвоїнок і шишок, на що звернув увагу Ендліхер.
При розгляді Taxodium sepmervivens Ендліхер виявив, що у цієї рослини на лусочку припадає по 5-7, в середньому по 6 насіннин, які в послідовність 1, 3, 4, 7 не укладаються. Ендліхер отримав нову послідовність— 1, 3, 4, 6, 7. Ймовірно, саме з цієї причини він утворив нову родову назву від sequī. Внаслідок відсутності якоїсь єдності у принципах класифікації в XIX столітті математичні ознаки, яким надавав значення Ендліхер, були незабаром забуті.[5]
Останні дослідження (2017 рік) Ненсі Мюледі-Мехам (англ. Nancy E. Muleady-Mecham) з університету Північної Арізони, в ході яких було проведено роботу з архівами у Відні, показують, що Ендліхер часто давав ботанічні назви на честь інших людей, був поліглотом і цікавився лінгвістикою. Крім того, аналізуючи листування, Мюледі-Мехам приходить до висновку, що Ендліхер був обізнаний про внесок вождя Секвойї в розвиток мови і культури черокі. Таким чином, більш ймовірна точка зору, що рід отримав свою назву на честь вождя Секвої, як творця складової азбуки черокі.[6]
Слід зазначити, що в ареалі природного поширення секвойя більш відома як «червоне дерево» (англ. Redwood, або Coastal Redwood, або California Redwood), в цьому ареалі розташовані заповідники Редвуд і М'юїрський ліс; в той же час рослини спорідненого виду секвойядендрон відомі як «гігантські секвої». Саме останні ростуть в Національному парку Секвойя.
Секвоя — вічнозелене однодомне дерево.
Крона конічної форми, гілки ростуть горизонтально або з легким нахилом вниз. Кора дуже товста, до 30 см завтовшки, і порівняно м'яка, волокниста, червоно-коричневого кольору відразу після її зняття (звідси англійська назва redwood, «червоне дерево»), з часом темніє. Коренева система складається з неглибоких, широко розкинутих бічних коренів. Листя 15-25 мм в довжину, витягнуте і пласке у молодих дерев, зі стрілками на затіненій нижній частини крони у старих дерев, і лускоподібне 5-10 мм в довжину у верхній частині крони старих дерев. Шишки яйцеподібні, 15-32 мм у довжину, з 15-25 спірально закрученими лусочками; запилення в кінці зими, дозрівання через 8-9 місяців. У кожній шишці 3-7 насінин, кожна з яких 3-4 мм в довжину і 0,5 мм в ширину. Насіння висипається, коли шишка висихає і відкривається.
Поширена в північноамериканських лісах вздовж берега Тихого океану. Росте в Каліфорнії
Ліси секвої вічнозеленої тягнуться вузькою смугою довжиною близько 720 км тихоокеанським узбережжям США від округу Монтерей на півночі Каліфорнії до річки Чітко на півдні штату Орегон. Секвоя вічнозелена потребує дуже вологого клімату, тому не росте від берега далі ніж на 32-48 км, залишаючись у смузі впливу морського туману. Колись секвої разом з іншими представниками таксодієвих були поширені в багатьох областях Північної півкулі, проте останнє заледеніння зберегло їх тільки на західному узбережжі Північної Америки разом з близьким видом секвоядендрон велетенський, мамонтове дерево, або веллінгтонія (Sequoiadendron giganteum), також єдиним представником свого роду, званим іноді секвоя велетенська (S. gigantea). Секвою вічнозелену розводять як декоративну рослину на південному сході США і в європейських областях з помірним кліматом. Середня висота секвої вічнозеленої — близько 90 м, а рекордна — 135 м. Володарем цього рекорду було дерево «Батько Лісів». Одразу після визначення висоти дерево зрубали. Діаметр стовбура часто сягає 6-7,6 м і може збільшуватися в рік на 2,5 см. Зрілість секвої вічнозеленої настає в 400—500 років, причому нерідкі екземпляри віком понад 1500 років (найстаршому серед відомих — близько 2200 років). Дерево добре розмножується кореневими відростками, пеньковими пагонами і насінням, яке після проростання дає швидкорослі сходи. Крона вузька, починається вище нижньої третини стовбура. Овальні шишки і короткі пагони з пласкою, блакитно-сірою хвоєю надають їй красу і пишність. Кора товста, червонувата, з глибокими борознами. Заболонь блідо-жовтого або білого кольору, а ядерна деревина — різних відтінків червоного. Коренева система утворена бічним корінням, неглибоко проникає в ґрунт.
До секвої вічнозеленої і Мамонтового дерева близька метасеквоя гліптостробусовидна (китайська) (Metasequoia glyptostroboides), що зустрічається на дуже обмеженій площі в Китаї. Розрізняють два різновиди секвої вічнозеленої — притиснуту (var. adpressa), що відрізняється більш дрібними розмірами, і сизу (var. glauca) — з блакитним кольором хвої.
В 1885 році її посадили у Нікітському ботанічному саді, а станом на 1964 рік її висота сягала 26 метрів з діаметром стовбура більше метра.[4]
Sequoia sempervirens /sɪˈkɔɪ.ə sɛmpərˈvaɪrənz/[2] còn gọi là hồng sam[3]là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được David Don mô tả cho khoa học đầu tiên vào năm 1847.[4] Hồng sam thuộc loài cây mọc cao nhất trên Trái đất, có thể đạt chiều cao 115,5 mét (không tính phần rễ); đường kính thân cây lên đến 8,9 mét nếu đo ở gốc khoảng tầm ngực người. Loài cây này cũng là một trong số những sinh vật sống lâu nhất trên địa cầu, trung bình sống 800-1.500 năm tuổi. Có cây hơn 2000 năm.[5]
Thuở sơ khai hồng sam mọc phủ dọc vùng duyên hải từ Oregon xuống bắc và trung phần California với diện tích khoảng 2.100.000 mẫu Anh (8.500 km vuông). Miền nam California thì vắng bóng hồng sam vì vũ lượng thấp, không đủ để cây phát triển. Từ khoảng giữa thế kỷ 19 trở đi rừng hồng sam bị con người khai thác đẵn cây lấy gỗ khá quy mô. Những khu rừng nguyên thủy nay còn rất ít. Khoảng 70% cây cổ thụ đã bị triệt hạ vì tác động con người hoặc biến động môi sinh đã giết cây.
Sequoia sempervirens /sɪˈkɔɪ.ə sɛmpərˈvaɪrənz/ còn gọi là hồng samlà một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được David Don mô tả cho khoa học đầu tiên vào năm 1847. Hồng sam thuộc loài cây mọc cao nhất trên Trái đất, có thể đạt chiều cao 115,5 mét (không tính phần rễ); đường kính thân cây lên đến 8,9 mét nếu đo ở gốc khoảng tầm ngực người. Loài cây này cũng là một trong số những sinh vật sống lâu nhất trên địa cầu, trung bình sống 800-1.500 năm tuổi. Có cây hơn 2000 năm.
Thuở sơ khai hồng sam mọc phủ dọc vùng duyên hải từ Oregon xuống bắc và trung phần California với diện tích khoảng 2.100.000 mẫu Anh (8.500 km vuông). Miền nam California thì vắng bóng hồng sam vì vũ lượng thấp, không đủ để cây phát triển. Từ khoảng giữa thế kỷ 19 trở đi rừng hồng sam bị con người khai thác đẵn cây lấy gỗ khá quy mô. Những khu rừng nguyên thủy nay còn rất ít. Khoảng 70% cây cổ thụ đã bị triệt hạ vì tác động con người hoặc biến động môi sinh đã giết cây.
Произрастает в США вдоль побережья Тихого океана на полосе протяжённостью около 750 км и шириной от 8 до 75 км от Калифорнии до юго-западного Орегона, а также выращивается в канадской провинции Британская Колумбия, на юго-востоке США от восточного Техаса до Мэриленда, на Гавайях, в Новой Зеландии, Великобритании, Италии, Португалии, ЮАР и Мексике. Средние высоты — 30-750 м над уровнем моря, иногда деревья растут у самого берега, иногда взбираются на высоту до 920 м. Секвойя любит влажность, которую приносит с собой морской воздух. Высочайшие и старейшие деревья растут в ущельях и глубоких оврагах, куда круглый год могут добраться потоки влажного воздуха и где регулярно случаются туманы. Деревья, растущие выше слоя тумана (выше 700 м), ниже и меньше из-за более сухих, ветреных и прохладных условий произрастания.
Деревья высотой свыше 60 м встречаются очень часто, многие выше 90 м.
В 2004 году в журнале Nature было опубликовано исследование специалистов Университета Северной Аризоны[en], согласно которому максимальная теоретическая высота секвойи (или любого другого дерева) ограничена 122—130 метрами из-за гравитации и трения между водой и порами древесины, через которые она сочится[7].
Самое объёмное дерево среди секвой (red woods) — «Титан Дель-Норте» (англ.)русск.. Объём этой секвойи оценивается в 1044,7 м³, высота — 93,57 м, а диаметр — 7,22 м. Среди всех растущих на Земле деревьев только 15 гигантских секвой (секвойядендронов) массивнее него. Секвойядендроны (англ. giant sequoia) несколько короче, но у них более толстый ствол, чем у секвой. Так, объём крупнейшего экземпляра секвойядендрона «Генерал Шерман» равен 1487 м³.
Некоторые секвойи являются альбиносами.
Род Секвойя относится к подсемейству Sequoioideae семейства Кипарисовые (Cupressaceae), в которое также входят Секвойядендрон (Sequoiadendron J.Buchholz) и Метасеквойя (Metasequoia Miki ex Hu & W.C.Cheng).
Произрастает в США вдоль побережья Тихого океана на полосе протяжённостью около 750 км и шириной от 8 до 75 км от Калифорнии до юго-западного Орегона, а также выращивается в канадской провинции Британская Колумбия, на юго-востоке США от восточного Техаса до Мэриленда, на Гавайях, в Новой Зеландии, Великобритании, Италии, Португалии, ЮАР и Мексике. Средние высоты — 30-750 м над уровнем моря, иногда деревья растут у самого берега, иногда взбираются на высоту до 920 м. Секвойя любит влажность, которую приносит с собой морской воздух. Высочайшие и старейшие деревья растут в ущельях и глубоких оврагах, куда круглый год могут добраться потоки влажного воздуха и где регулярно случаются туманы. Деревья, растущие выше слоя тумана (выше 700 м), ниже и меньше из-за более сухих, ветреных и прохладных условий произрастания.
加州紅木（学名：Sequoia sempervirens），又稱海岸紅杉、紅杉、北美紅杉、美國紅杉、長葉世界爺，是世界上最高的針葉樹（位於第二高花旗松的變種海濱黃杉以及第三高的北美雲杉之上）以及是世界上長的最高的植物之一，能長到115公尺高，主要分佈於美國加利福尼亞州。目前已知最老的紅木約有2,200歲
加州紅木（Sequoia）據信為紀念切羅基文字發明者塞闊雅（Seguoyah）而命名。
紅杉（紅木）這個名詞廣義上也被用作為紅杉亞科（Sequoioideae）的通稱。該亞科包括了生長在加州海岸山脈地區的紅杉屬（Sequoia）、加州內華達山脈西側的巨杉屬與中國地區的水杉屬三種近親物種。
根據2004年發表在《自然》雜誌上的文章推算，任何樹木的理論高度極限為122至130米。在這高度以上的樹木便會因為重力及摩擦問題影響水分流到樹頂。[2]
主要分佈於北加州的太平洋海岸。北界至Chetco River（約加州和俄勒岡州交界），南界到Salmon Creek Canyon（加州蒙特瑞縣南部），最內陸離海不到75公里。
這個區域的年雨量達到2,500公厘，寒冷的海風和霧氣使得這個區域保持終年潮濕。
加州紅木（学名：Sequoia sempervirens），又稱海岸紅杉、紅杉、北美紅杉、美國紅杉、長葉世界爺，是世界上最高的針葉樹（位於第二高花旗松的變種海濱黃杉以及第三高的北美雲杉之上）以及是世界上長的最高的植物之一，能長到115公尺高，主要分佈於美國加利福尼亞州。目前已知最老的紅木約有2,200歲
加州紅木（Sequoia）據信為紀念切羅基文字發明者塞闊雅（Seguoyah）而命名。
紅杉（紅木）這個名詞廣義上也被用作為紅杉亞科（Sequoioideae）的通稱。該亞科包括了生長在加州海岸山脈地區的紅杉屬（Sequoia）、加州內華達山脈西側的巨杉屬與中國地區的水杉屬三種近親物種。
この項目では、植物のセコイアについて説明しています。その他の用法については「セコイア (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 裸子植物門 Pinophyta 綱 : マツ綱 Pinopsida 目 : マツ目 Pinales 科 : ヒノキ科 Cupressaceae 属 : セコイア属 Sequoia 種 : セコイア S. sempervirens 学名 Sequoia sempervirens (D.Don) Endl. 和名 セコイア、イチイモドキ、セコイアメスギ、セコイアスギ 英名 Coast Redwood, Redwood セコイア（英: Sequoia [sɨˈkwɔɪ.ə]、学名：Sequoia sempervirens）は、ヒノキ科（またはスギ科）セコイア属の常緑針葉樹。セコイア属はセコイアのみの1属1種である。
高さ100m近くにもなる世界有数の大高木。アメリカ合衆国西海岸の海岸山脈に自生する。
セコイアスギ、センペルセコイア、レッドウッド、アメリカスギなどとも呼ばれる。セコイアデンドロンとの対比からセコイアメスギ（当て字：世界爺（や）雌杉）とも、葉の形が似ている事からイチイモドキとも呼ばれる。
世界一の樹高を誇り、カリフォルニア州レッドウッド国立公園のセコイアは樹高世界1位から3位までを独占する。平均的な大きさは樹高80メートル、胸高直径5メートル、樹齢は400年から1300年ほどで、2200年のものが現在知られる最高齢である。厚さ30センチに及ぶ樹皮や心材の色からレッドウッドとも呼ばれる。この樹皮と木質部はタンニンを多く含み、病原菌や白蟻の侵入を拒む。
この厚い樹皮は、他の広葉樹が燃え尽きてしまうような山火事の際にも木の内部を守る。北アメリカ西海岸に見られるセコイアの純林は、度重なる山火事によりできあがったものと考えられている[2]。
丈夫なので建材としての利用価値が高い。日本では庭園の木や記念樹として栽培されている。インディアンの作るトーテムポールの原材料でもある。
1821年頃にチェロキー文字を発明したチェロキー族インディアンの賢人、シクウォイア（セコイア）にちなんで命名された。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 セコイア（英: Sequoia [sɨˈkwɔɪ.ə]、学名：Sequoia sempervirens）は、ヒノキ科（またはスギ科）セコイア属の常緑針葉樹。セコイア属はセコイアのみの1属1種である。
高さ100m近くにもなる世界有数の大高木。アメリカ合衆国西海岸の海岸山脈に自生する。
セコイアスギ、センペルセコイア、レッドウッド、アメリカスギなどとも呼ばれる。セコイアデンドロンとの対比からセコイアメスギ（当て字：世界爺（や）雌杉）とも、葉の形が似ている事からイチイモドキとも呼ばれる。
세쿼이아 또는 레드우드, 미국삼나무(美國杉-)는 소나무목 측백나무과의 나무이다. 학명은 Sequoia sempervirens이다. 미국과 뉴질랜드가 원산이며 세계에서 가장 큰 나무이다. 현재 세쿼이아속에 속한 식물들 가운데 유일하게 현존하는 종이다.
한국 남부와 일본에서 자라는 삼나무와 비슷하여 미국삼나무라고 부른다. 주로 캘리포니아 태평양 연안지역에 서식하여 'Coast Redwood' 또는 'California Redwood'라고도 한다.
미국의 캘리포니아의 북서해안과 오리건의 남서부와 뉴질랜드 등지에서만 자란다. 수령은 2500~3000년 정도이며 최대높이가 112m나 되는 세계에서 가장 큰 나무이다. 나무가 높아질수록 물관이 전달하는 물의 높이가 제한되기 때문에 수분의 25~50%를 안개에서 얻는다. 안개가 많이 발생하는 여름에는 약 680kg의 수분을 흡수한다. 여름에 많은 성장을 하며 최대 매년 1.8m식 자라고 300년이 지나면 100m이상의 거목이 된다. 바다에서 불어오는 습기로 인해 강수량이 많은 산에서 자란다. 열매를 맺는 주기는 보통 10년인데 그때마다 수백만 개의 씨앗을 뿌린다. 세부적으로는 60여개의 가지, 200개 이상의 2차몸통, 임관토양 220kg, 잎의 총 무게 1.5톤이다. 씨앗이나 싹을 통해서 번식하고 씨앗의 크기는 보통 토마토 씨앗만하며 3.5~6mg이고 씨앗의 날개는 별로 기능이 없어서 바람에 의해서는 60~120m밖에 못 날아간다.
세쿼이아 목재는 단단하고 재질이 좋아 가구재 등으로 사용되었다. 부피가 크기 때문에 거목 하나만으로 2천개의 탁자를 만들 수 있다. 불에 타지 않는 성질과 썩지도 않는 장점이 있어 미국에서는 목책으로 쓰인다. 레드우드 국립공원에 가면 나무길을 많이 볼 수 있는 이유이다. 서부에서 벌채 사업을 하는 원인이였고 현재는 95%의 세쿼이아가 벌채되었다.
미국의 대통령의 이름을 딴 세쿼이아
미국의 부통령의 이름을 딴 세쿼이아
기타
세쿼이아 또는 레드우드, 미국삼나무(美國杉-)는 소나무목 측백나무과의 나무이다. 학명은 Sequoia sempervirens이다. 미국과 뉴질랜드가 원산이며 세계에서 가장 큰 나무이다. 현재 세쿼이아속에 속한 식물들 가운데 유일하게 현존하는 종이다.
.jpg)
_fallen_over_%22Orick_Horse_Trail%22.jpg)
