Sulfolobus je rod archeí z kmene Crenarchaeota. Má kulovité buňky s množstvím laločnatých výběžků a buněčnou stěnu s neobvyklou strukturou. Z metabolického hlediska se vyznačuje fakultativní autotrofií a využívá k tomu síru či jednoduché organické látky. Také je acidofilní (optimální pH 2-3, ale žije v rozmezí 0,9–5,8 stupnice pH) a zároveň termofilní (optimum 70–75 °C, ale často až v rozmezí 55–80 °C či dokonce 85 °C).[1]
Rod Sulfolobus je prokazatelně hostitelem některých virů zvláštní struktury.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu Sulfolobus ve Wikimedia Commons
Sulfolobus je rod archeí z kmene Crenarchaeota. Má kulovité buňky s množstvím laločnatých výběžků a buněčnou stěnu s neobvyklou strukturou. Z metabolického hlediska se vyznačuje fakultativní autotrofií a využívá k tomu síru či jednoduché organické látky. Také je acidofilní (optimální pH 2-3, ale žije v rozmezí 0,9–5,8 stupnice pH) a zároveň termofilní (optimum 70–75 °C, ale často až v rozmezí 55–80 °C či dokonce 85 °C).
Rod Sulfolobus je prokazatelně hostitelem některých virů zvláštní struktury.
Sulfolobus ist eine Gattung von hyperthermophilen Archaea. Sie wurde 1972 von Thomas D. Brock, einem US-amerikanischen Mikrobiologen, in der Zeitschrift Archiv für Mikrobiologie beschrieben.
Die Gattung Sulfolobus zeichnet sich durch die folgenden prägnanten Merkmale aus:
Mittels eines Cäsiumchlorid-Gradienten wurde der GC-Gehalt des Erbgutes mit 60–68 % bestimmt.
Sulfolobus ist eine Gattung von hyperthermophilen Archaea. Sie wurde 1972 von Thomas D. Brock, einem US-amerikanischen Mikrobiologen, in der Zeitschrift Archiv für Mikrobiologie beschrieben.
Sulfolobus (d'o latín "sulfur"; xufre, y "lobus", de forma arrendondada) ye un chenero de procariotas adintro d'o dominio Archaea.
Como muitos archaea, istes organismos son extremofilos severos, precisando de condicions ambientals muit concretas ta lo suyo desembolique. As colonias de Sulfolobus medran en biús d'auguas termals sulfurosas, con un creiximiento maximo de Ph d'entre 2 y 3 puntos (auguas muito acidas) y temperaturas d'entre 60 y 80 °C. Asinas, son per tanto, microorganismos hipertermofilos y acidofilos, y les cal condicions ambientals en que la mayoría de sers vivos conoixitos i morirían.
Iste chenero, orichinalment con a especie Sulfolobus acidocaldarius, fue descrito per Thomas Brock en o transcurso d'as suyas investigacions sobre la microbiota en as solfataras volcanicas d'o Parque de Yellowstone, en Estatos Unitos, en l'anyada de 1972, encara que huei se'n ha descrito especies diferents en libradors d'auguas termals sulfurosas arredol d'o mundo, a las quals cheneralment se da nombre alazetato en o puesto d'on que s'han nisolato: P. ex. Sulfolobus solfataricus fue nisolata d'a redolada volcanica d'o Volcán Solfatara, amán de Nápols (Italia).
O chenoma de Sulfolobus solfataricus fue completament seqüenciato en 2001, cinco anyadas dimpués que lo primer chenoma d'Archaea fuese seqüenciato, o Methanococcus jannaschii. Se trobó, manimenos, que bells chens d'istas dos especies que yeran vinculatos con a replicación, transcripción y a traducción d'o DNA teneban más semellanzas con os suyos analogos en eucariotas que no con as bacterias. En ixe mesmo amny se veyó que os enzimas DNA-Polimerasa, Primasa, MCM, CDC6/ORC1, RPA, RPC y PCNA yeran especialment semellants a os que se troba en os Eukarya. L'orichen de replicación de Sulfolobus solfataricus d'a tronca P2 fue localizato en 2005 y se concaró con os analogos suyos en eucariotas, fendo-se evident allora que dintro d'os archaea i heba dos oríchens de replicación, talment como en eucariotas, mientres que dintro d'os Eubacteria no'n heba sique uno, d'orichen. Iste feito significó una revolución en a concepción evolutiva que se'n teneba d'os microorganismos ta par d'alavez, fendo patent que os dominios filochenicament més amanatos dintro d'os sers vivos yeran Archaea y Eukarya, y no pas os Archaea y Eubacteria como s'heba pensato denantes.
Actualment, o Sulfolobus ye l'organismo emplegato ta definir as caracteristicas d'a chenetica molecular archaeana y, per a suya familiaridat evolutiba con os eucariotas se'n piensa que podría estar emplegato como modelo pa la muito més complexa replicación dintro d'iste altro dominio.
As proteínas y enzimas de Sulfolobus son interesants per as suyas posibles aplicacions biotecnolochicas perque, como propias d'un organismo termofilo, tienen especial resistencia contra a desnaturalización per temperatura. Con tot y con ixo, as proteínas intracitoplasmicas no son resilients contra as altas concentracions d'hidrocations, y per ixo, istes microorganismos tienen os millors sistemas enzimaticos (que se'n sapia) ta creyar gradients de protons a traviés d'as suyas membranas.
Amés, como totz os Crenarchaeota, Sulfolobus son metabolicament dependients d'o xufre. De traza autotrofica u heterotrofica, obtienen tota la suya enerchía d'a oxidación intracelular de sulfuro d'hidrocheno (H2S) enta sulfato d'hidrocheno (-SO4) (isto ye, d'a mesma traza que en a respiración s'oxida l'oxicheno (O2) enta dioxido de carbonio (CO2)). Puede decir-se, per tanto, que son sers vivos respiradors de xufre.
Bells virus bacteriofagos d'Archaea e lisochenicos emplegan as celulas de Sulfolobus como ahuespadors ocasionals, encara que no ye guaire habitual. Bells scientificos relacionan ista conducta con a supervivencia immediata d'as particlas viricas contra a hostilidat d'o medio a on que i vive l'archaeonte.
Han estato seqüenciatos os chenomas de Sulfolobus acidocaldarius d'a tronca DSM 639 (2.225.756 nucleotidos), de Sulfolobus solfataricus d'a tronca P2 (2.992.245 nucleotidos) y Sulfolobus tokoadii (2.294.756 nucleotidos).
Encara que per a suya termofilia no sigan d'os organismos més destacables (bi'n ha especies capaces de supervivir a temperaturas més elevadas) Sulfolobus son d'os organismos més resistents conoixitos a las condicions d'extrema acideza. Asinas, Sulfolobus acidocaldarius soporta dica Ph de 0 puntos, que ye l'estremo d'acideza d'a escala, equivalent a l'acido puro, encara que en ixas condicions no i proliferan, y s'entiende que només ye un metabolismo de resistencia, ye lo ser vivo capaz de suportar as condicions de mayor acideza d'o planeta.
Sulfolobus (d'o latín "sulfur"; xufre, y "lobus", de forma arrendondada) ye un chenero de procariotas adintro d'o dominio Archaea.
Como muitos archaea, istes organismos son extremofilos severos, precisando de condicions ambientals muit concretas ta lo suyo desembolique. As colonias de Sulfolobus medran en biús d'auguas termals sulfurosas, con un creiximiento maximo de Ph d'entre 2 y 3 puntos (auguas muito acidas) y temperaturas d'entre 60 y 80 °C. Asinas, son per tanto, microorganismos hipertermofilos y acidofilos, y les cal condicions ambientals en que la mayoría de sers vivos conoixitos i morirían.
Iste chenero, orichinalment con a especie Sulfolobus acidocaldarius, fue descrito per Thomas Brock en o transcurso d'as suyas investigacions sobre la microbiota en as solfataras volcanicas d'o Parque de Yellowstone, en Estatos Unitos, en l'anyada de 1972, encara que huei se'n ha descrito especies diferents en libradors d'auguas termals sulfurosas arredol d'o mundo, a las quals cheneralment se da nombre alazetato en o puesto d'on que s'han nisolato: P. ex. Sulfolobus solfataricus fue nisolata d'a redolada volcanica d'o Volcán Solfatara, amán de Nápols (Italia).
Sulfolobus is a genus of microorganism in the family Sulfolobaceae. It belongs to the archaea domain.[2]
Sulfolobus species grow in volcanic springs with optimal growth occurring at pH 2-3 and temperatures of 75-80 °C, making them acidophiles and thermophiles respectively. Sulfolobus cells are irregularly shaped and flagellar.
Species of Sulfolobus are generally named after the location from which they were first isolated, e.g. Sulfolobus solfataricus was first isolated in the Solfatara volcano. Other species can be found throughout the world in areas of volcanic or geothermal activity, such as geological formations called mud pots, which are also known as solfatare (plural of solfatara).
When the first Archaeal genome, Methanococcus jannaschii, had been sequenced completely in 1996, it was found that the genes in the genome of Methanococcus jannaschii involved in DNA replication, transcription, and translation were more related to their counterparts in eukaryotes than to those in other prokaryotes. In 2001, the first genome sequence of Sulfolobus, Sulfolobus solfataricus P2, was published. In P2's genome, the genes related to chromosome replication were likewise found to be more related to those in eukaryotes. These genes include DNA polymerase, primase (including two subunits), MCM, CDC6/ORC1, RPA, RPC, and PCNA. In 2004, the origins of DNA replication of Sulfolobus solfataricus and Sulfolobus acidocaldarius were identified. It showed that both species contained two origins in their genome. This was the first time that more than a single origin of DNA replication had been shown to be used in a prokaryotic cell. The mechanism of DNA replication in archaea is evolutionary conserved, and similar to that of eukaryotes. Sulfolobus is now used as a model to study the molecular mechanisms of DNA replication in Archaea. And because the system of DNA replication in Archaea is much simpler than that in Eukaryota, it was suggested that Archaea could be used as a model to study the much more complex DNA replication in Eukaryota.
Sulfolobus proteins are of interest for biotechnology and industrial use due to their thermostable nature. One application is the creation of artificial derivatives from S. acidocaldarius proteins, named affitins. Intracellular proteins are not necessarily stable at low pH however, as Sulfolobus species maintain a significant pH gradient across the outer membrane. Sulfolobales are metabolically dependent on sulfur: heterotrophic or autotrophic, their energy comes from the oxidation of sulfur and/or cellular respiration in which sulfur acts as the final electron acceptor. For example, S. tokodaii is known to oxidize hydrogen sulfide to sulfate intracellularly.
The currently accepted taxonomy is based on the List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature (LPSN) [3] and National Center for Biotechnology Information (NCBI)[4]
The complete genomes have been sequenced for S. acidocaldarius DSM 639 (2,225,959 nucleotides),[10] S. solfataricus P2 (2,992,245 nucleotides),[11] and S. tokodaii str. 7 (2,694,756 nucleotides).[12]
The archaeon Sulfolobus solfataricus has a circular chromosome that consists of 2,992,245 bp. Another sequenced species, S. tokodaii has a circular chromosome as well but is slightly smaller with 2,694,756 bp. Both species lack the genes ftsZ and minD, which has been characteristic of sequenced Crenarchaeota. They also code for citrate synthase and two subunits of 2-oxoacid:ferredoxin oxidoreductase, which plays the same role as alpha-ketoglutarate dehydrogenase in the TCA (tricarboxylic/Krebs/citric acid) cycle. This indicates that Sulfolobus has a TCA cycle system similar to that found in mitochondria of eukaryotes. Other genes in the respiratory chain which partake in the production of ATP were not similar to what is found in eukaryotes. Cytochrome c is one such example that plays an important role in electron transfer to oxygen in eukaryotes. This was also found in A. pernix K1. Since this step is important for an aerobic microorganism like Sulfolobus, it probably uses a different molecule for the same function or has a different pathway.
Sulfolobus can grow either lithoautotrophically by oxidizing sulfur, or chemoheterotrophically using sulfur to oxidize simple reduced carbon compounds. Heterotrophic growth has only been observed, however, in the presence of oxygen. The principle metabolic pathways are a glycolytic pathway, a pentose phosphate pathway, and the TCA cycle.
All Archaea have lipids with ether links between the head group and side chains, making the lipids more resistant to heat and acidity than bacterial and eukaryotic ester-linked lipids. The Sulfolobales are known for unusual tetraether lipids. In Sulfolobales, the ether-linked lipids are joined covalently across the "bilayer," making tetraethers. Technically, therefore, the tetraethers form a monolayer, not a bilayer. The tetraethers help Sulfolobus species survive extreme acid as well as high temperature.
S. solfataricus has been found in different areas including Yellowstone National Park, Mount St. Helens, Iceland, Italy, and Russia to name a few. Sulfolobus is located almost wherever there is volcanic activity. They thrive in environments where the temperature is about 80 °C with a pH at about 3 and sulfur present. Another species, S. tokodaii, has been located in an acidic spa in Beppu Hot Springs, Kyushu, Japan. Sediments from ~90m below the seafloor on the Peruvian continental margin are dominated by intact archaeal tetraethers, and a significant fraction of the community is sedimentary archaea taxonomically linked to the crenarchaeal Sulfolobales (Sturt, et al., 2004).
Exposure of Sulfolobus solfataricus or Sulfolobus acidocaldarius to the DNA damaging agents UV-irradiation, bleomycin or mitomycin C induced cellular aggregation.[13][14] Other physical stressors, such as pH or temperature shift, did not induce aggregation, suggesting that induction of aggregation is caused specifically by DNA damage.[14] Ajon et al.[13] showed that UV-induced cellular aggregation mediates chromosomal marker exchange with high frequency in S. acidocaldarius. Recombination rates exceeded those of uninduced cultures by up to three orders of magnitude. Wood et al.[15] also showed that UV-irradiation increased the frequency of recombination due to genetic exchange in S. acidocaldarius. Frols et al.[14][16] and Ajon et al.[13] hypothesized that the UV-inducible DNA transfer process and subsequent homologous recombinational repair represents an important mechanism to maintain chromosome integrity in S. acidocaldarius and S. solfataricus. This response may be a primitive form of sexual interaction, similar to the more well-studied bacterial transformation that is also associated with DNA transfer between cells leading to homologous recombinational repair of DNA damage.[17][18]
The ups operon of Sulfolobus species is highly induced by UV irradiation. The pili encoded by this operon are employed in promoting cellular aggregation, which is necessary for subsequent DNA exchange between cells, resulting in homologous recombination. A study of the Sulfolobales acidocaldarius ups operon showed that one of the genes of the operon, saci-1497, encodes an endonuclease III that nicks UV-damaged DNA; and another gene of the operon, saci-1500, encodes a RecQ-like helicase that is able to unwind homologous recombination intermediates such as Holliday junctions.[19] It was proposed that Saci-1497 and Saci-1500 function in an homologous recombination-based DNA repair mechanism that uses transferred DNA as a template.[19] Thus it is thought that the ups system in combination with homologous recombination provide a DNA damage response which rescues Sulfolobales from DNA damaging threats.[19]
Lysogenic viruses infect Sulfolobus for protection. The viruses cannot survive in the extremely acidic and hot conditions that Sulfolobus lives in, and so the viruses use Sulfolobus as protection against the harsh elements. This relationship allows the virus to replicate inside the archaea without being destroyed by the environment. The Sulfolobus viruses are temperate or permanent lysogens. Permanent lysogens differ from lysogenic bacteriophages in that the host cells are not lysed after the induction of Fuselloviridae production and eventually return to the lysogenic state. They are also unique in the sense that the genes encoding the structural proteins of the virus are constantly transcribed and DNA replication appears to be induced. The viruses infecting archaea like Sulfolobus have to use a strategy to escape prolonged direct exposure to the type of environment their host lives in, which may explain some of their unique properties.
Sulfolobus is a genus of microorganism in the family Sulfolobaceae. It belongs to the archaea domain.
Sulfolobus species grow in volcanic springs with optimal growth occurring at pH 2-3 and temperatures of 75-80 °C, making them acidophiles and thermophiles respectively. Sulfolobus cells are irregularly shaped and flagellar.
Species of Sulfolobus are generally named after the location from which they were first isolated, e.g. Sulfolobus solfataricus was first isolated in the Solfatara volcano. Other species can be found throughout the world in areas of volcanic or geothermal activity, such as geological formations called mud pots, which are also known as solfatare (plural of solfatara).
Sulfolobus es un género de arqueas del orden Sulfolobales que crecen en aguas termales y lo hacen de manera óptima cuando hay un pH entre 2 y 3, y temperaturas de entre 75 a 80 °C, convirtiéndolas en acidófilas e hipertermófilas. Las células de Sulfolobus tienen forma irregular y están flageladas. Su metabolismo es aerobio facultativo, pudiendo alternar entre el uso de oxígeno en la respiración o comportarse como quimiótrofos utilizando diversas especies de azufre.
Las especies de Sulfolobus son generalmente nombradas por la locación donde fueron aisladas por primera vez. Ejemplo de esto es S. solfataricus, que fue por primera vez aislada en el volcán Solfatara, cerca de Nápoles, en Italia. Algunas especies, como S. islandicus, pueden ser encontradas en todo el mundo en áreas donde haya actividad volcánica o geotérmica.
En investigación, diversas especies de Sulfolobus son utilizadas como modelos de crenarquea. Son también hospedadores de numerosos virus morfológicamente muy variados.
Sulfolobus (latinetik: sulfur, "sufre" eta lobus "lobulu") arkeobakterioen genero bat da, Sulfolobaceae familiakoa. Bere ezaugarri nabarmenena mikrobio extremofiloa izatea da, hots, muturreko habitatetan bizi ahal izatea: azidofiloa da (pH oso bajua -2 edo 3- duten ingurugiroetan dago) eta termofiloa (75-80 °C bitarteko tenperaturetan hazten da). Oso gutxi dira baldintza horietan bizi daitezkeen bizidunak.
Termoazidofiloa izanik, sufrea duten iturri termaletan egon ohi da (sufrez aberats diren iturri bero eta azidoetan bizi da) [1].
Thomas Brock mikrobiologoak aurkitu zuen estreinakoz arkeobakterio hau 1971ean, AEB-etako Yellowstone Parke Nazionaleko iturri beroetan.
Sulfolobusek itxura lobuluatua eta esferikoa du, irregularra, sarritan ameba baten antzekoa. Flageloen bidez mugitzen da.
Mikrobio Gram negatiboa da eta ez du esporarik sortzen.
Bere metabolismoari dagokionez, kimiolitotrofoa da. Sufrearen konposatu erreduzituak (H2S, adibidez) oxidatu egiten ditu era aerobioan, energia lortuz. Konposatu horiek ugariak dira bizi den tokietan. Bestalde, espezie gehienak autotrofoak badira ere (hots, atmosferako CO2 da haien karbono iturria, eta Calvin zikloa burutzen dute) beste batzuk heterotrofoak dira, hauen karbono iturria materia organikoa izanik (kasu honetan kimiorganotrofo moduan jarduten dute).
Sufrearen edo konposatu organikoen arnasketa aerobioa egiteaz gain, Sulfolobusek ioi ferrosoa (Fe++) ioi ferrikoa (Fe+++) oxida dezake. Honek aplikazio praktikoak ditu meatzaritzan, burdina lixiabiatzeko [2].
Mikrobio honen horma zelularrak ez du bakterioek duten ohiko glukopeptidoa. Horrek erresistentzia handiagoa ematen dio beroarekiko zein pH bajuekiko.
Termoegonkorrak direnez, Sulfolobusen proteinak oso preziatuak dira bioteknologiako laborategietan.
Sulfolobus (latinetik: sulfur, "sufre" eta lobus "lobulu") arkeobakterioen genero bat da, Sulfolobaceae familiakoa. Bere ezaugarri nabarmenena mikrobio extremofiloa izatea da, hots, muturreko habitatetan bizi ahal izatea: azidofiloa da (pH oso bajua -2 edo 3- duten ingurugiroetan dago) eta termofiloa (75-80 °C bitarteko tenperaturetan hazten da). Oso gutxi dira baldintza horietan bizi daitezkeen bizidunak.
Termoazidofiloa izanik, sufrea duten iturri termaletan egon ohi da (sufrez aberats diren iturri bero eta azidoetan bizi da) .
Thomas Brock mikrobiologoak aurkitu zuen estreinakoz arkeobakterio hau 1971ean, AEB-etako Yellowstone Parke Nazionaleko iturri beroetan.
Sulfolobus est un genre d'archées de la famille des Sulfolobaceae. Ce sont des cellules coccoïdes, irrégulières et flagellées. Ces microorganismes sont à la fois hyperthermophiles (avec un optimum de croissance de 75 à 80 °C) et acidophiles (pH optimal de croissance proche de 2 ou 3) ; c'est par exemple le cas de Sulfolobus acidocaldarius, isolé de sources chaudes acides. Ils sont hétérotrophes ou autotrophes, leur énergie provenant de l’oxydation du soufre et/ou par respiration utilisant le soufre comme accepteur final d’électrons. Sulfolobus tokodaii oxyde le sulfure d'hydrogène H2S en sulfate SO42–.
Les espèces du genre Sulfolobus sont souvent nommées d'après le lieu de leur première localisation, par exemple Sulfolobus solfataricus dans des solfatares. D'autres espèces sont isolées le plus souvent dans des régions volcaniques (États-Unis, Italie, Nouvelle-Zélande, Islande, Japon).
Les génomes des espèces Sulfolobus solfataricus[1], Sulfolobus tokodaii[2], Sulfolobus acidocaldarius[3] et plus récemment Sulfolobus islandicus[4][5][6] sont entièrement séquencés.
Sulfolobus présente un intérêt en raison de la thermostabilité de ces protéines et des applications biotechnologiques potentielles qui peuvent en découler.
Sulfolobus est également un modèle d'étude du mécanisme moléculaire de la réplication de l'ADN.
Sulfolobus est un genre d'archées de la famille des Sulfolobaceae. Ce sont des cellules coccoïdes, irrégulières et flagellées. Ces microorganismes sont à la fois hyperthermophiles (avec un optimum de croissance de 75 à 80 °C) et acidophiles (pH optimal de croissance proche de 2 ou 3) ; c'est par exemple le cas de Sulfolobus acidocaldarius, isolé de sources chaudes acides. Ils sont hétérotrophes ou autotrophes, leur énergie provenant de l’oxydation du soufre et/ou par respiration utilisant le soufre comme accepteur final d’électrons. Sulfolobus tokodaii oxyde le sulfure d'hydrogène H2S en sulfate SO42–.
Sulfolobus é un xénero de microorganismos procarióticos termófilos pertencente ao dominio das arqueas.[1]
As especies do xénero Sulfolobus crecen en fontes termais volcánicas cun óptimo a pH 2-3 e a temperaturas de 75-80 °C, polo que son organismos acidófilos e termófilos. As células de Sulfolobus teñen forma irregular e son flaxeladas.
As especies do xénero noméanse xeralmente pola localidade onde foron illadas por primeira vez, por exemplo, Sulfolobus solfataricus foi illada por primeira vez no volcán italiano Solfatara. Outras especies poden atoparse por todo o mundo en áreas volcánicas ou xeotérmicas, como nas formacións chamadas pozas de barro ou solfataras.
Os Sulfolobus poden crecer tanto litoautotroficamente oxidando xofre e sulfuro de hidróxeno e fixando CO2, coma quimoioheterotroficamente utilizando o xofre para oxidar compostos carbonados reducidos. Porén, o crecemento heterótrofo só foi observado en presenza de oxíxeno. As súas principais vías metabólicas son unha vía glicolítica, unha vía da pentosa fosfato, e o ciclo de Krebs. Ademais de respirar aerobicamente xofre ou compostos carbonados, Sulfolobus pode tamén oxidar o ión ferroso a ión férrico, o cal ten aplicación na industria mineira.[2] S. tokodaii cepa 7 oxida sulfuro de hidróxeno a sulfato intracelularmente, o que se ten aplicado no tratamento de augas industriais.
A forma da célula é esférica con algúns lóbulos ben marcados. Todas as arqueas teñen lípidos con enlaces éter entre os grupos da cabeza da molécula e as cadeas laterais, o que fai que os lípidos sexan máis resistentes á calor e acidez que os lípidos con enlace éster de bacterias e eucariotas. As Sulfolobales teñen uns raros lípidos tetraéter. Nas Sulfolobales, os lípidos con enlace éter están unidos covalentemente a través da "bicapa" da membrana (que, por tanto, en realidade, non é propiamente unha bicapa senón monocapa), formando os tetraéteres. Os tetraéteres axudan ás especies de Sulfolobus a sobrevivir ás condicións ácidas extremas e ás altas temperaturas.
Viven principalmente en augas termais volcánicas, e poden atoparse especies de Sulfolobus alí onde haxa actividade volcánica. Prosperan en lugares con temperaturas arredor de 80 °C e pH arredor de 3, onde está presente o xofre. S. solfataricus atopouse en áreas moi diferentes como o parque de Yellowstone e monte Santa Helena en EUA, Islandia, Italia, e Rusia entre outras. Outra especie, a S. tokodaii, foi localizada nun balneário ácido en Beppu, Kyūshū, Xapón. Os sedimentos situados a ~90m baixo o leito mariño da marxe continental peruana están dominados por tetraéteres arqueanos intactos (lípidos típicos de arqueas termófilas), e unha fracción significativa da comunidade son arqueas sedimentarias ligadas taxonomicamente a crenarqueotas Sulfolobales.[3]
Secuenciáronse os xenomas completos de S. acidocaldarius DSM 639, S. solfataricus P2, e S. tokodaii cepa 7.
A arquea S. solfataricus ten un cromosoma circular de 2.992.245 pares de bases. Outra especie secuenciada, o S. tokodaii ten un cromosoma tamén circular pero algo menor, de 2.694.756 pares de bases. Ambas as especies carecen dos xenes ftsZ e minD, os cales se consideraban característicos nos crenarqueotas secuenciados. Tamén codifican unha citrato sintase e dúas subunidades da 2-oxoácido:ferredoxina oxidorredutase, a cal desempeña o mesmo papel que a alfa-cetoglutarato deshidroxenase no ciclo de Krebs. Isto indica que Sulfolobus ten un ciclo de Krebs similar ao que se encontra nas mitocondrias eucarióticas. Outros xenes da cadea respiratoria que participan na produción de ATP non son similares aos eucarióticos. O citocromo c é un deses exemplos, que é moi importante na transferencia de electróns cara ao oxíxeno nos eucariotas. Este tamén se atopou en Aeropyrum pernix K1. Como este paso é importante para os microorganismos aeróbicos como Sulfolobus, este probablemente utiliza unha molécula diferente para a mesma función ou ten unha ruta diferente.
Cando se secuenciou completamente o primeiro xenoma de arqueas en 1996, o da especie Methanococcus jannaschii, viuse que os xenes de Methanococcus jannaschii implicados na replicación do ADN, transcrición, e tradución, estaban máis relacionados cos dos eucariotas que cos dos procariotas. En 2001, secuenciouse o primeiro xenoma dunha especie de Sulfolobus, o de Sulfolobus solfataricus P2. No xenoma de P2, os xenes relacionados coa replicación do cromosoma estaban tamén máis relacionados cos de eucariotas. Estes xenes inclúen os da ADN polimerase, primase (con dúas subunidades), MCM, CDC6/ORC1, RPA, RPC, e PCNA. En 2004, identificáronse as orixes da replicación do ADN de Sulfolobus solfataricus e Sulfolobus acidocaldarius. Ambas as especies contiñan dúas orixes de replicación no seu xenoma. Esta foi a primeira vez que se atopaba que un procariota usaba máis dunha orixe de replicación. O mecanismo da replicación do ADN en arqueas está conservado evolutivamente, e é similar ao eucariótico. Sulfolobus utilízase agora como modelo para estudar os mecanismos moleculares da replicación do ADN nas arqueas, e suxeriuse que se podería utilizar para estudar a replicación eucariota, que é máis complexa, pero con moitas similitudes.
As proteínas de Sulfolobus son interesantes en biotecnoloxía e uso industrial debido á súa natureza termoestable. Unha aplicación é a creación de derivados artificiais de proteínas de S. acidocaldarius, denominados afitinas. Porén, as proteínas intracelulares non son necesariamente estables a baixos pH, porque as especies de Sulfolobus manteñen un gradiente de pH significativo a través da membrana externa.
Os virus lisoxénicos infectan a Sulfolobus para protexerse, xa que os virus non poden sobrevivir nas condicións extremadamente ácidas e quentes nas que habita Sulfolobus, e os virus utilizan o ambiente interno da célula de Sulfolobus como protección contra esas duras condicións. Esta relación permite que o virus se replique dentro das arqueas sen quedar destruído polas condicións ambientais, e explica algunhas das propiedades peculiares destes virus. Os virus de Sulfolobus son virus lisoxénicos permanentes ou temperados. Os lisóxenos permanentes difiren dos bacteriófagos lisoxénicos en que, por exemplo, as células hóspede non se lisan despois da indución da produción de virus do grupo Fuselloviridae, que finalmente volven ao estado lisoxénico. Son tamén únicos en que os xenes que codifican as proteínas estruturais dos virus se transcriben constantemente e a replicación do ADN parece ser inducida.
A exposición de Sulfolobus solfataricus ou Sulfolobus acidocaldarius a axentes que producen danos no ADN como a irradiación UV, bleomicina ou mitomicina C inducen a agregación celular.[4][5] Outros estresantes físicos como os cambios de pH e temperatura, non inducen esta agregación, o que suxire que a indución da agregación é causada especificamente por danos no ADN.[5] Ajon et al.[4] demostraron que a agregación celular inducida pola luz UV media un intercambio de marcadores cromosómicos con alta frecuencia en S. acidocaldarius. Viuse que as taxas de recombinación excedían ás dos cultivos non inducidos en ata tres ordes de magnitude. Wood et al.[6] demostraron que a radiación UV incrementaba a frecuencia de recombinación debido a intercambio xenético en S. acidocaldarius. Frols et al.[5][7] e Ajon et al.[4] formularon a hipótese de que o proceso de transferencia de ADN inducible pola luz UV e a subseguinte reparación homóloga recombinacional representa un importante mecanismo para manter a integridade do cromosoma en S. acidocaldarius e S. solfataricus. Esta resposta pode ser unha forma primitiva de interacción sexual, similar á mellor estudada transformación bacteriana, que tamén está asociada coa transferencia de ADN entre células, que orixina unha reparación por recombinación homóloga dos danos no ADN.[8][9][10]
Sulfolobus é un xénero de microorganismos procarióticos termófilos pertencente ao dominio das arqueas.
As especies do xénero Sulfolobus crecen en fontes termais volcánicas cun óptimo a pH 2-3 e a temperaturas de 75-80 °C, polo que son organismos acidófilos e termófilos. As células de Sulfolobus teñen forma irregular e son flaxeladas.
As especies do xénero noméanse xeralmente pola localidade onde foron illadas por primeira vez, por exemplo, Sulfolobus solfataricus foi illada por primeira vez no volcán italiano Solfatara. Outras especies poden atoparse por todo o mundo en áreas volcánicas ou xeotérmicas, como nas formacións chamadas pozas de barro ou solfataras.
Sulfolobus adalah genus dari mikroorganisme dalam famili Sulfolobaceae. Sulfolobus termasuk dalam domain archaea.[1]
Spesies Sulfolobus tumbuh di mata air vulkanik dengan pertumbuhan optimal terjadi pada pH 2-3 dan suhu 75-80 ° C, membuat mereka asidofili dan termofili masing-masing. Sel-sel Sulfolobus berbentuk tidak teratur dan flagelar.
Sulfolobus adalah genus dari mikroorganisme dalam famili Sulfolobaceae. Sulfolobus termasuk dalam domain archaea.
Spesies Sulfolobus tumbuh di mata air vulkanik dengan pertumbuhan optimal terjadi pada pH 2-3 dan suhu 75-80 ° C, membuat mereka asidofili dan termofili masing-masing. Sel-sel Sulfolobus berbentuk tidak teratur dan flagelar.
Multimedia w Wikimedia Commons Sulfolobus – rodzaj archeonów z rodziny Sulfolobaceae. Gatunkiem typowym rodzaju jest Sulfolobus acidocaldarius Brock et al. 1972.
Gatunki należące do tego rodzaju służą jako organizmy modelowe do badań nad mechanizmami molekularnymi replikacji DNA[1].
Sulfolobus – rodzaj archeonów z rodziny Sulfolobaceae. Gatunkiem typowym rodzaju jest Sulfolobus acidocaldarius Brock et al. 1972.
Gatunki należące do tego rodzaju służą jako organizmy modelowe do badań nad mechanizmami molekularnymi replikacji DNA.
Sulfolobus（スルフォロブス属、サルフォロバス属）は、陸上の火山や温泉などに広く生息する好気・好酸・好熱性の古細菌の一属である。
属名は、硫黄を好むこと、細胞表面に頻繁に突出部を形成することから、ラテン語で、硫黄（Sulfur;スルフル）+ 丸・耳たぶ、葉よう（希:lobus;ロブス）という意味になっている。
高温、低pH、硫黄に富む好気環境に分布する。比較的広範囲に生息する古細菌の一つで、世界中の温泉、火山、噴気孔、硫黄孔から分離されている。
採取や培養が比較的容易で、最初期の報告は1960年代末から1970年代初頭にかけてイエローストーン国立公園やイタリアにおいてなされた。Thermoplasmaと共に、1977年のカール・ウーズによる古細菌界提唱以前から知られていた数少ない好熱古細菌である。当初はペプチドグリカンを欠く珍しいタイプの細菌と報告された。
球形に近い不定形、大きさは2μmほど。細胞膜のコア脂質はテトラアーキオールであり、ほぼ完全な脂質一重膜になっている。細胞壁はS層（糖たんぱく質）であり、グラム染色では陰性である。鞭毛を持つ場合が多い。
生育温度は50-97°C、生育pHは1-6程度。至適増殖温度はおおむね70-85℃、至適pHは2-3の範囲にあるものが多い。既知のクレンアーキオータの中では最も好熱性が低いが、何種かは超好熱菌に属しており、同じような好熱好酸菌であるThermoplasma 属（ユリアーキオータ）よりは好熱性が高い（好酸性は低い）。
基質としては硫黄や硫化水素、あるいはアミノ酸や糖類を利用する。これらを酸化して独立または従属栄養的に増殖することができる。
好熱古細菌としては比較的扱いやすく、古細菌のDNA複製、細胞分裂、耐熱タンパク質の研究によく使用される。硫化水素を酸化することができるため、この処理に使われることがある。
単独の環状のゲノムを持ち、ゲノムサイズは2-3 Mbpの範囲にある。クレンアーキオータとしては比較的大きなサイズである。S. solfataricusは、単一の環状DNAを持つが、複製開始地点が1箇所ではなく3箇所あることが知られている。
ゲノムの解読は2000年頃から順次行われ、2001年にS. solfataricus P2（2,992,245 bp、ORF2977）とS. tokodaii strain 7（2,694,756 pb、ORF2825）、2005年にS. acidocaldarius DSM 639（2,225,959 bp、ORF2223）の全ゲノムが解読された。
この項目は、古細菌に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／ウィキプロジェクト 生物）。 Sulfolobus（スルフォロブス属、サルフォロバス属）は、陸上の火山や温泉などに広く生息する好気・好酸・好熱性の古細菌の一属である。
属名は、硫黄を好むこと、細胞表面に頻繁に突出部を形成することから、ラテン語で、硫黄（Sulfur;スルフル）+ 丸・耳たぶ、葉よう（希:lobus;ロブス）という意味になっている。
술폴로부스속은 술폴로부스과의 속이다.[1] 술폴로부스속에 속하는 고세균종은 유황 온천과 같이 pH 2 - 3, 섭씨 75 - 80 °C의 환경에서 최적의 성장률을 보인다. 세포 모양은 불규칙적이거나 편모형이다.
