Esphalmenus – rodzaj skorków z rodziny Pygidicranidae, jedyny z monotypowej podrodziny Esphalmeninae.
Skorki o ciele długości od 7 do 15 mm. Zwykle ubarwione są ciemno. Jasna barwa występować może na czułkach, odnóżach, bocznych brzegach przedplecza i przysadkach odwłokowych. Człony czułków są stosunkowo długie. Odnóża cechuje brak aroliów między pazurkami stóp. Odwłok samca jest rozszerzony ku tyłowi aż do samego wierzchołka, natomiast u samicy najpierw rozszerzający się, a potem zwężający (wrzecionowaty). U samca tylny brzeg przedostatniego sternitu odwłoka różni się często między gatunkami i stanowi przydatną cechę przy ich oznaczaniu. Przysadki odwłokowe mają od 0,5 do 3,75 mm długości i wykształcone są w szczypce. U samca są one szeroko odseparowane, a ich kształt jest smukły i łukowato wygięty. U samic są one mniej łukowate, położone bliżej siebie i krótsze. Narządy rozrodcze samców, podobnie jak u innych Pygidicranidae, charakteryzują się obecnością dwóch tak samo skierowanych płatów dystalnych, z których każdy zaopatrzony jest w wirgę[1].
Takson ograniczony jest w swym zasięgu do Ameryki Południowej (większość gatunków) i Południowej Afryki (3 gatunki). W tej pierwszej zasiedla Andy od Ekwadoru na północy po Ziemie Ognistą na południu, w tej drugiej Prowincję Przylądkową Zachodnią i Góry Smocze. Większość gatunków występuje na rzędnych od 800 do 5000 m n.p.m.[1]
Rodzaj i podrodzina wprowadzone zostały w 1909 roku przez Malcolma Burra[2]. Dotychczas opisano 18 należących doń gatunków[3]:
Esphalmenus – rodzaj skorków z rodziny Pygidicranidae, jedyny z monotypowej podrodziny Esphalmeninae.
Skorki o ciele długości od 7 do 15 mm. Zwykle ubarwione są ciemno. Jasna barwa występować może na czułkach, odnóżach, bocznych brzegach przedplecza i przysadkach odwłokowych. Człony czułków są stosunkowo długie. Odnóża cechuje brak aroliów między pazurkami stóp. Odwłok samca jest rozszerzony ku tyłowi aż do samego wierzchołka, natomiast u samicy najpierw rozszerzający się, a potem zwężający (wrzecionowaty). U samca tylny brzeg przedostatniego sternitu odwłoka różni się często między gatunkami i stanowi przydatną cechę przy ich oznaczaniu. Przysadki odwłokowe mają od 0,5 do 3,75 mm długości i wykształcone są w szczypce. U samca są one szeroko odseparowane, a ich kształt jest smukły i łukowato wygięty. U samic są one mniej łukowate, położone bliżej siebie i krótsze. Narządy rozrodcze samców, podobnie jak u innych Pygidicranidae, charakteryzują się obecnością dwóch tak samo skierowanych płatów dystalnych, z których każdy zaopatrzony jest w wirgę.
Takson ograniczony jest w swym zasięgu do Ameryki Południowej (większość gatunków) i Południowej Afryki (3 gatunki). W tej pierwszej zasiedla Andy od Ekwadoru na północy po Ziemie Ognistą na południu, w tej drugiej Prowincję Przylądkową Zachodnią i Góry Smocze. Większość gatunków występuje na rzędnych od 800 do 5000 m n.p.m.
Rodzaj i podrodzina wprowadzone zostały w 1909 roku przez Malcolma Burra. Dotychczas opisano 18 należących doń gatunków:
Esphalmenus argentinus Hincks, 1959 Esphalmenus basidentatus Brindle, 1984 Esphalmenus camposi (Borelli, 1907) Esphalmenus capensis Brindle, 1967 Esphalmenus dentatus Hincks, 1959 Esphalmenus ecarinatus Brindle, 1973 Esphalmenus holmi Steinmann, 1984 Esphalmenus inca (Burr, 1903) Esphalmenus kuscheli Hincks, 1959 Esphalmenus lativentris (Philippi, 1863) Esphalmenus mucronatus Hincks, 1959 Esphalmenus nigrinus Brindle, 1984 Esphalmenus peringueyi (de Bormans, 1900) Esphalmenus porteri Burr, 1913 Esphalmenus rostratus Brindle, 1984 Esphalmenus silvestri (Borelli, 1902) Esphalmenus vulcani Bharadwaj & Kapoor, 1967 Esphalmenus weidneri Brindle, 1966
