A uz das vasoiras[1] (Erica scoparia) é un tipo de uz ( familia das ericáceas) orixinario de Europa central e occidental. Aparece nos montes galegos máis temperados.
É un arbusto medio cuxa altura varía entre 1 e 3 m, con follas miúdas de cor verdosa clara de forma lineal. As flores son miúdas, verdosas amarelentas, máis ou menos espalladas polas pólas superiores, florea a comezos da primavera. Acostuma coincidir no mesmo hábitat que a uz branca (Erica arborea), diferenciándose porque as flores dest última son abrancazadas e agrupadas na parte superior das pólas, ademais en os talos novos cubertos de vilosidade, mentres que a uz das vasoiras tenas glabras. O froitoé unha cápsula miúda.
Matogueiras e clareiros de formacións boscosas con influencia mediterránea (Quercus coccifera, Quercus faginea) e solos areentos e non excesivamente acedos do piso supramediterráneo, máis raramente mesomediterráneo e colino, con ombrotipo de seco superior a húmido. Tamén en matogueiras, uceiras e bosques en terreos soltos e frescos, silíceos, en areais subcosteiros. Distribúese por Europa occidental, especialmente na Península Ibérica e illas Baleares.
O ramallo serve de alimento para o gado. Tamén se emprega a madeira para leña e para a fabricación de vasoiras.
Crese que o nome xenérico Erica deriva do grego ἐρείκειν ereikein: quebrar, en alusión ás súas ramas fráxiles. O nome común: uz, urce, dá nome en galego a distintas especies do xénero Erica. Procede do latín ūlǐce (nome da planta nesa lingua). A designación vulgar da especie: “das vasoiras” (o mesmo que a designación específica culta scoparius), fai referencia ao uso tradicional que se lle daba á planta (igual que as xesta e xibardas) para a fabricación de vasoiras.
Erica scoparia foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species plantarum 353 1753.[2]
A uz das vasoiras (Erica scoparia) é un tipo de uz ( familia das ericáceas) orixinario de Europa central e occidental. Aparece nos montes galegos máis temperados.
