Der Pechschwarze Milchling (Lactarius picinus) ist eine Pilzart aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae).
Auf der Roten Liste der Großpilze des Landes Sachsen-Anhalt wird die Art als vom Aussterben bedroht geführt.[1]
Der Hut durchmisst 4–10 cm, ist anfangs gewölbt und weiter niedergedrückt bis etwas eingedellt. Die Huthaut ist samtig und von rötlich-brauner bis schwarzer oder auch senf-beiger, am Rand manchmal blasserer Farbe. Die Lamellen sind untermischt stehend, mitunter gegabelt gerade bis kurz herablaufend am Stiel angewachsen; ihre Farbe ist hell gelblich bis ockerlich und auf Druck braun verfärbend. Das Sporenpulver ist creme- bis hellockerfarben.
Der Stiel 3 bis 6 Zentimeter hoch, manchmal behaart, im oberen Teil eventuell weißlich und zur Basis hin ockerbräunlich gefärbt und (im Unterschied zum Mohrenkopf-Milchling) nicht längsrunzlig. Er durchmisst 1 bis 1,5 Zentimeter und ist zur Basis verjüngt, doch ansonsten zylindrisch geformt. Er ist fest, anfangs vollfleischig und entwickelt später wattig ausgestopft oder hohl.
Das Fleisch ist weiß, später gelb und an der Luft über lachsfarben zu rosa verfärbend, sehr dicht, aber zerbrechlich, mit kaum vorhandenem fruchtigem Geruch und einem scharf pfeffrigen Geschmack. Die an Verletzungen reichlich hervortretende weiße Milch ist auf der Zunge anfänglich süß und dann sehr scharf und wird an der Luft dunkelrosa.[2][3][4]
Die Sporen sind oval und mit Ornament überzogen.
Von ähnlichem Aussehen ist der ebenfalls dunkelhütige und an ähnlichen Standorten wachsende Mohrenkopf-Milchling, der jedoch schmächtiger gebaut und spitz gebuckelt ist, eine dunklere Stielfärbung und keinen scharfen Geschmack aufweist. Der ähnliche Rußfarbene Milchling wächst nur in Laubwäldern und hat weißliche Milch, die nur in Verbindung mit dem Fleisch rötet und erst mild, weiter bitter und dann scharf schmeckt.
Er wächst zwischen Juli und Oktober einzeln oder in kleinen Gruppen in den Nadel- und Mischwäldern, vor allem unter den Kiefern und in höheren Lagen.
Sein Speisewert wird teils als ungenießbar, teils als bedingt essbar beschrieben. Er verursacht wohl Magen-Darm-Beschwerden.
In intakten Fruchtkörpern ist ein Stearat enthalten, das bei Verletzung des Pilzes sehr schnell zu einem scharfen freien Phenol umgewandelt wird, welches dann nach und nach zu einer Mischung aus roten Pigmenten und etlichen Chromenen wird. Die Änderungen von Geschmack und Farbe an der Luft hängen mit der chemischen Umwandlung von 2-(3-Methyl-2-butenyl)-4-Methoxyphenylstearat zu Benzofuran, 2,2-Dimethyl-6-methoxychromen und Oligomeren zusammen.[5]
Der Pechschwarze Milchling wurde in der Vergangenheit auch als Unterart des Rußfarbenen Milchlings (Lactarius fuliginosus) angesehen. Das Art-Epitheton picinus vergleicht seine Farbe wie der deutsche Name mit Pech oder Teer.
Der Pechschwarze Milchling (Lactarius picinus) ist eine Pilzart aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae).
Auf der Roten Liste der Großpilze des Landes Sachsen-Anhalt wird die Art als vom Aussterben bedroht geführt.
Eglyninis piengrybis (lot. Lactarius picinus) – ūmėdinių šeimos nevalgomas grybas.
Kepurėlė 4–10 cm skersmens, iš pradžių iškili, vėliau paplokščia arba truputį įdubusi, luobelė juosva aksomiška. Kotas 3–6 cm ilgio, cilindriškas, ties pagrindu nežymiai smailėjantis. Lakšteliai retoki, labai platūs ir kotu šiek tiek nuaugę žemyn. Trama kompaktiška balta, yra lengvo vaisių kvapo ir aštraus skonio. Šio grybo pieniškos sultys baltos ir aštraus skonio.
Spalvos ir formos kaita: kepurėlės spalva įvairuoja nuo juosvos iki tamsiai rudos, kraštai šiek tiek šviesesni. Ķotas iš pradžių pilnaviduris, vėliau tuščiaviduris, didesnioji jo dalis ochros geltonumo arba ruda, tik viršutinė dalis balsva. Lakšteliai rusvai balti arba oranžiškai geltoni. Trama iš pradžių balta, vėliau pagelsta, ore parausta.
Auga pavieniui arba mažomis grupėmis, daugiausiai kalnuotų vietovių spygliuočių miškuose.
Panašios rūšys: labai panašus į juodąjį piengrybį (Lactarius lignyotusi), taip pat panašus į suodinį piengrybį (Lactarius fuliginosus).
Šis straipsnis apie mikologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Capel fin a 10 cm, vlutà, da seuli a rupì, brun neirastr sombr, dle vire marmorà ëd bes grisastr. Bòrd un pòch scanalà. Lamele s-ciasse, crema òcra, ciàire. Gamba àuta fin a 6 cm e larga fin a 3 cm, curta, dël midem color o ciàira an sima. Carn lentament ross rosastr. Làit bianch, isolà a cambia nen, lentament reusa rosastr an sle lamele e an sla carn, brusch.
A chërs sota conìfere, an montagna.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Lactarius picinus Fries
Capel fin a 10 cm, vlutà, da seuli a rupì, brun neirastr sombr, dle vire marmorà ëd bes grisastr. Bòrd un pòch scanalà. Lamele s-ciasse, crema òcra, ciàire. Gamba àuta fin a 6 cm e larga fin a 3 cm, curta, dël midem color o ciàira an sima. Carn lentament ross rosastr. Làit bianch, isolà a cambia nen, lentament reusa rosastr an sle lamele e an sla carn, brusch.
AmbientA chërs sota conìfere, an montagna.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Mleczaj ciemny (Lactarius picinus Fr.) – gatunek grzybów z rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r.[2] Niektóre synonimy naukowe[3]:
Średnica 3–11 cm, za młodu łukowaty, potem staje się spłaszczony, z podwiniętym brzegiem, na koniec lejkowaty. Nie posiada garbka. Skórka gładka, aksamitna, matowa, w kolorze ciemnobrązowym[4].
Dość gęste, szeroko przyrośnięte i niezbiegające po trzonie. Mają kolor kremowy lub żółtawy, silnie kontrastujący z kapeluszem i trzonem[5].
Wysokość 4–10 cm, szerokość 2-3,5 cm. Jest gruby, walcowaty, przy podstawie biały, wyżej ciemnobrązowy.
Dość jędrny. Jest biały i łagodny w smaku, jednak pod wpływem mleczka nabiera jego barwy i staje się również ostry. Brak wyraźnego zapachu[6].
Wypływa obficie. Jest białe, po przekrojeniu owocnika przebarwia się plamami na kolor od jasnoróżowego do łososiowego. Zaraz po wzięciu na język ma łagodny smak, po chwili jednak staje się ostre i piekące[6]
Wysyp zarodników jasnoochrowy. Zarodniki prawie kuliste, o rozmiarach 7,5–10 μm. Powierzchnia pokryta listewkowatymi łącznikami o wysokości około 1 μm, tworzącymi niepełną siateczkę. Podstawki o rozmiarze 48–55 × 10–11 μm. Cystydy mają rozmiar 30–50 × 5–6 μm, są jednak nieliczne[6].
Występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy[7]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[8].
Owocniki tworzy późnym latem i jesienią, głównie w lasach iglastych, wyłącznie pod świerkami[5].
Grzyb mikoryzowy[2]. Niejadalny z powodu gorzkiego smaku[9].
Najbardziej podobny i występujący w takich samych siedliskach jest mleczaj przydymiony (Lactarius lignyotus). Najbardziej charakterystyczną cechą, po której można go odróżnić są blaszki, które nieco zbiegają po trzonie w postaci wyżłobień trzonu tuż pod kapeluszem. Ponadto ma na kapeluszu garb i na starszych okazach pomarszczone brzegi kapelusza[5]. Podobny jest też drobniejszy mleczaj jelonek (Lactarius fuliginosus), ale ma zaokrąglony garb na kapeluszu, a jego miąższ na powietrzu szybko różowieje[9].
Lactarius picinus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales. Encontrado na Europa, foi descrito cientificamente pelo micologista sueco Elias Magnus Fries em 1838.[1]
Lactarius picinus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales. Encontrado na Europa, foi descrito cientificamente pelo micologista sueco Elias Magnus Fries em 1838.
[{{fullurl:wikispecies:{{{wikispecies}}}|uselang=ru}} Систематика
на Викивидах]
Мле́чник смоли́сто-чёрный (лат. Lactárius pícinus) — гриб рода Млечник (лат. Lactarius) семейства Сыроежковые (лат. Russulaceae). Несъедобен, иногда считается условно-съедобным.
Цвет шляпки варьирует от чёрно-бурого до горчичного, иногда более светлый по краям. Ножка сначала вся сплошная, потом местами полая. Верхняя её часть может быть беловатой, а нижняя — буровато-охристой. Цвет пластинок варьирует от грязно-белого до оранжево-жёлтого. Мякоть сначала белая, потом желтоватая.
Гриб растёт в одиночку или небольшими группами в хвойных лесах и смешанных лесах, преимущественно под соснами.
Сезон: середина августа — конец сентября.
Несъедобен, иногда считается условно-съедобным.
Мле́чник смоли́сто-чёрный (лат. Lactárius pícinus) — гриб рода Млечник (лат. Lactarius) семейства Сыроежковые (лат. Russulaceae). Несъедобен, иногда считается условно-съедобным.
.jpg)
.JPG)
