Els redúvids (Reduviidae) són una família extensa i cosmoplita d'hemípters predadors que pertanyen al subordre Heteroptera. Inclou les xinxes assassines (gèneres Melanolestes, Psellipus, Rasahus, Reduvius, Rhiginia, Sinea, Zelus), les vinchucas (Triatominae) i els boticaris (gèneres Apiomerus, Phymata), entre d'altres.
N'hi ha prop de 7.000 espècies, essent una de les famílies més extenses dels heteròpters.
Els adults sovint fan de 4 a 40 mm. Amb freqüència presenten un cap allargat amb un coll estret, potes llargues i un rostre o bec prominent i segmentat. Fan soroll per estridulació.
Usen el seu llarg bec per injectar una saliva letal que liqua l'interior de la seva presa a la qual absorbeixen posteriorment.
Algunes espècies es mengen paneroles o puces, com és el cas del caçador emmascarat (Reduvius personatus), i es consideren beneficioses pels humans.
Moltes espècies piquen els humans, en alguns casos la picada és molt dolorosa i poden causa reaccions al·lèrgiques.
Algunes espècies succionen la sang (hematofàgia) particularment Triatoma spp. i altres membres de la subfamília Triatominae; amb hàbit de picar els teixits tous (pestanyes, ulls...) dels humans quan dormen. A Amèrica del Sud i Central algunes d'aquestes espècies transmeten un flagel·lat potencialment mortal, el Trypanosoma cruzi, la tripanosomiasi també coneguda com a mal de Chagas.
Els redúvids (Reduviidae) són una família extensa i cosmoplita d'hemípters predadors que pertanyen al subordre Heteroptera. Inclou les xinxes assassines (gèneres Melanolestes, Psellipus, Rasahus, Reduvius, Rhiginia, Sinea, Zelus), les vinchucas (Triatominae) i els boticaris (gèneres Apiomerus, Phymata), entre d'altres.
N'hi ha prop de 7.000 espècies, essent una de les famílies més extenses dels heteròpters.
Zákeřnicovití (Reduviidae Latreille, 1807) jsou čeleď polokřídlého hmyzu, patřící do podřádu ploštice. Má přes 7000 zástupců. Většinou se jedná o dravý hmyz. Někteří zákeřnicovití (podčeleď Triatominae) sají krev a jsou člověku nebezpeční jako přenašeči parazita Trypanosoma cruzi.
Zákeřnicovití (Reduviidae Latreille, 1807) jsou čeleď polokřídlého hmyzu, patřící do podřádu ploštice. Má přes 7000 zástupců. Většinou se jedná o dravý hmyz. Někteří zákeřnicovití (podčeleď Triatominae) sají krev a jsou člověku nebezpeční jako přenašeči parazita Trypanosoma cruzi.
Die Raubwanzen (Reduviidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera). Sie sind weltweit mit etwa 7000 Arten verbreitet. Der deutsche Name weist auf ihre ausschließlich räuberische Lebensweise hin. Die Wanzen stellen ihrer Beute, in erster Linie Insekten aller Art, aktiv nach oder erwarten sie lauernd auf Blüten oder anderen Orten. Manche Raubwanzen können, wenn sie bedrängt werden, auch beim Menschen schmerzhafte Stiche verursachen, die bei gesunden Menschen nur selten weitergehende Beschwerden verursachen.
Raubwanzen sind weltweit verbreitet. Die höchste Artenvielfalt erreichen sie in tropisch-subtropischen Regionen. Sie besiedeln fast alle terrestrischen, überwiegend wärmebegünstigte Lebensräume bis hin zu Höhlen. Die Tiere halten sich am Boden, auf Blüten, im Gebüsch und auf Bäumen auf. Einige Arten leben in Siedlungsbereichen der Menschen in Häusern, Scheunen und auf Dachböden.
Die Arten der Raubwanzen variieren erheblich in ihrer Größe, Form und Farbe. Die größte mitteleuropäische Art, die Staubwanze (Reduvius personatus), erreicht eine Körperlänge bis zu 19 Millimetern. Andere Arten, beispielsweise der Gattung Empicornis, erreichen nur 3,5 bis 5 Millimeter. In tropisch-subtropischen Regionen leben dagegen Raubwanzen, die mehrere Zentimeter groß werden. Etliche Arten sind zart gebaut, einige sind fast mückenähnlich. Andere Arten sind robust und kräftig wie die Arten der Gattung Rhynocoris. Es gibt schlanke bis sehr langgestreckte, fast stabförmige Formen mit langen Beinen. So zum Beispiel die Arten der Gattung Metapterus oder Panstrongylus. Viele Arten sind durch erdfarbene Tönungen der Körperoberflächen der Umgebung gut angepasst (Tarntracht). Andere Arten tragen Warntrachten und sind auffällig oft schwarz-rot oder schwarz-gelb gefärbt. Bei einigen Arten sind die Flügel reduziert. Die Flügel zahlreicher weiterer Arten sind dagegen gut entwickelt und verleihen ihnen eine gute Flugfähigkeit. Die Halbdecken (Hemielytren) haben nie einen Cuneus und die Membranen verfügen über mehrere Zellen.
Der frei bewegliche Kopf der Raubwanzen ist oft langgestreckt und zwischen den Augen oder hinter diesen eingeschnürt, so dass ein hinterer halsartiger Kopfteil abgegrenzt wird. Die Fühler sind stets gekniet. Die Orientierung der Tiere erfolgt überwiegend optisch mit Hilfe ihrer großen Facettenaugen. Ferner sind bei allen langflügeligen Formen hinter den Fühlern zwei Punktaugen (Ocelli) vorhanden.
Raubwanzen verfügen über einen kurzen, dreigliedrigen, kräftigen und fast halbkreisförmig nach unten gebogenen Stechrüssel (Rostrum), der dem Körper in der Ruhe nicht anliegt. Seine Spitze kann zum Zwecke der Lauterzeugung auf einer auf der Vorderbrust zwischen den Vorderhüften befindlichen, quergerieften Längsrinne hin und her bewegt werden. Die Lauterzeugung der Tiere dient der Verteidigung; ob sie auch zur innerartlichen Kommunikation eingesetzt wird, ist nicht bekannt. Beim Einstich in die Beute wird Speichel eingespritzt, der die Beutetiere lähmt oder tötet. Die Tiere leben ausschließlich räuberisch von verschiedenen kleinen Gliederfüßern (Arthropoden). Eine Spezialisierung auf bestimmte Beutetiergruppen ist bisher nicht festgestellt worden. Raubwanzen sind aktive Jäger und laufen in der Vegetation suchend umher oder halten sich oft lauernd auf Blüten auf, um Blütenbesucher zu erbeuten. Die Beine der Raubwanzen sind oft sehr lang. Vielfach sind die Vorderbeine zu Fangbeinen entwickelt, mit denen sie ihre Beute ergreifen und festhalten. Manche Arten weisen an den Vorder- und Mittelschienen ein Polster aus dichtstehenden Haaren auf, eine sogenannte „Schwammfurche“ (Fossula spongiosa), die das Festhalten der Beute unterstützt. Wenige Arten der Unterfamilie Triatominae haben sich zu Blutsaugern an Säugetieren und Vögeln, zuweilen auch an Menschen entwickelt.
Wie alle Wanzen sind auch Raubwanzen hemimetabol. Die Entwicklung der Larven erfolgt über fünf durch Häutungen getrennte Larvenstadien. Die Überdauerung ungünstiger Jahreszeiten erfolgt überwiegend im Erwachsenen- und Larvenstadium. Die Generationsdauer kann von weniger als einem Jahr bis hin zu mehreren Jahren, je nach geografischer Breite und Klima, betragen.
Blutsaugende zentralamerikanische Arten der Familie der Raubwanzen können beim Menschen die Chagas-Krankheit (oder Morbus Chagas) übertragen.[1] Die im Kot dieser Raubwanzen enthaltenen parasitischen Einzeller der Art Trypanosoma cruzi, die meistens gleichzeitig in der Nähe der Stichstelle freigesetzt werden, können durch Kratzen und Manipulieren an der Einstichstelle in den Körper gelangen und zur Erkrankung führen.[1]
Die Familie der Raubwanzen besteht aus 25 Unterfamilien. In Europa kommen 114 Arten vor.[2] Die Phymatinae werden zuweilen als eigene Familie, die Phymatidae, aufgefasst. Die Familie der Sichelwanzen (Nabidae) wurde aufgrund ihrer ähnlichen Lebensweise früher zu den Raubwanzen gestellt, obwohl keine verwandtschaftliche Beziehung der beiden Gruppen besteht. Weltweit sind etwa 7000 Arten bekannt. In Mitteleuropa ist die Familie der Raubwanzen mit 20 meist wärmeliebenden Arten vertreten.
Die Raubwanzen (Reduviidae) sind in folgende 25 Unterfamilien gegliedert:[3]
Die Raubwanzen (Reduviidae) sind eine Familie der Wanzen (Heteroptera). Sie sind weltweit mit etwa 7000 Arten verbreitet. Der deutsche Name weist auf ihre ausschließlich räuberische Lebensweise hin. Die Wanzen stellen ihrer Beute, in erster Linie Insekten aller Art, aktiv nach oder erwarten sie lauernd auf Blüten oder anderen Orten. Manche Raubwanzen können, wenn sie bedrängt werden, auch beim Menschen schmerzhafte Stiche verursachen, die bei gesunden Menschen nur selten weitergehende Beschwerden verursachen.
The Reduviidae is a large cosmopolitan family of the order Hemiptera (true bugs). Among the Hemiptera and together with the Nabidae almost all species are terrestrial ambush predators; most other predatory Hemiptera are aquatic. The main examples of nonpredatory Reduviidae are some blood-sucking ectoparasites in the subfamily Triatominae. Though spectacular exceptions are known, most members of the family are fairly easily recognizable; they have a relatively narrow neck, sturdy build, and a formidable curved proboscis (sometimes called a rostrum). Large specimens should be handled with caution, if at all, because they sometimes defend themselves with a very painful stab from the proboscis.
The Reduviidae are members of the suborder Heteroptera of the order Hemiptera. The family members are almost all predatory, except for a few blood-sucking species, some of which are important as disease vectors. About 7000 species have been described, in more than 20 recognized subfamilies, making it one of the largest families in the Hemiptera.
The name Reduviidae is derived from the type genus, Reduvius. That name, in turn, comes from the Latin reduvia, meaning "hangnail" or "remnant". Possibly this name was inspired by the lateral flanges on the abdomen of many species.
Common genera include:
While members of most subfamilies have no common names other than assassin bugs, among the many subfamilies are a few with their own common names that are reasonably widely recognized, such as:
Adult insects range from roughly 12 to 36 mm, depending on the species.[4] They most commonly have an elongated head with a distinct narrowed 'neck', long legs, and prominent, segmented, tubular mouthparts, most commonly called the proboscis, but some authors use the term "rostrum". Most species are bright in colour with hues of brown, black, red, or orange.
The most distinctive feature of the family is that the tip of the proboscis fits into a ridged groove in the prosternum, where it can be used to produce sound by stridulation. Sound is made by rasping the proboscis against ridges in this groove stridulitrum (stridulatory organ). These sounds are often used to discourage predators. When harassed, many species can deliver a painful stab with the proboscis, injecting venom or digestive juices. The effects can be intensely painful and the injection from some species may be medically significant.
Predatory Reduviidae use the long rostrum to inject a lethal saliva that liquefies the insides of the prey, which are then sucked out. The saliva contains enzymes that digest the tissues they swallow. This process is generally referred to as extraoral digestion.[6] The saliva is commonly effective at killing prey substantially larger than the bug itself.
The legs of some Reduviidae have areas covered in tiny hairs that aid in holding onto their prey while they feed. Others, members of the subfamily Phymatinae in particular, have forelegs that resemble those of the praying mantis, and they catch and hold their prey in a similar way to mantises.
As nymphs, some species cover and camouflage themselves effectively with debris or the remains of dead prey insects. The nymphal instars of the species Acanthaspis pedestris present one good example of this behaviour where they occur in Tamil Nadu in India. Another well-known species is Reduvius personatus, known as the masked hunter because of its habit of camouflaging itself with dust. Some species tend to feed on pests such as cockroaches or bedbugs and are accordingly popular in regions where people regard their hunting as beneficial. Reduvius personatus is an example, and some people breed them as pets and for pest control. Some assassin bug subfamilies are adapted to hunting certain types of prey; for example, the Ectrichodiinae eat millipedes, and feather-legged bugs eat ants. A spectacular example of the latter is Ptilocnemus lemur, an Australian species in which the adult attacks and eats ants, but the nymph waits until the ant bites the feathery tufts on its hind legs, upon which it whips around and pierces the ant's head with its proboscis, and proceeds to feed.[7]
Some research on the nature of the venom from certain Reduviidae is under way. The saliva of Rhynocoris marginatus showed some insecticidal activity in vitro, in tests on lepidopteran pests. The effects included reduction of food consumption, assimilation, and use. Its antiaggregation factors also affected the aggregation and mobility of haemocytes.[8]
The saliva of the species Rhynocoris marginatus (Fab.) and Catamirus brevipennis (Servile) have been studied because of their activity against human pathogenic Gram-negative bacteria (including strains of Escherichia coli, Pseudomonas aeruginosa, Proteus vulgaris, and Salmonella typhimurium) and the Gram-positive (Streptococcus pyogenes).
Some species are bloodsuckers rather than predators, and they are accordingly far less welcome to humans. Triatoma species and other members of the subfamily Triatominae, such as Rhodnius species, Panstrongylus megistus, and Paratriatoma hirsuta, are known as kissing bugs, because they tend to bite sleeping humans in the soft tissue around the lips and eyes. A more serious problem than their bites is the fact that several of these haematophagous Central and South American species transmit the potentially fatal trypanosomal Chagas disease, sometimes called American trypanosomiasis. This results in the death of 12,000 people a year.[9]
Current taxonomy is based on morphological characteristics. The first cladistic analysis based on molecular data (mitochondrial and nuclear ribosomal DNA) was published in 2009 and called into question the monophyly of some current groups, such as the Emesinae.[10] Reduviidae are monophyletic, and the "Phymatine Complex" is consistently recovered as the sister to the higher Reduviidae, which includes 90 percent of the reduviid species diversity.[11] Reduviidae is suggested to have split from other Cimicomorphs during the Jurassic, based on molecular clock.[12] The oldest fossils of the family are from the Late Cretaceous (Cenomanian) aged Burmese amber, represented by nymphs[13] and the genus Paleotriatoma, belonging to the subfamily Triatominae.[14]
The Reduviidae is a large cosmopolitan family of the order Hemiptera (true bugs). Among the Hemiptera and together with the Nabidae almost all species are terrestrial ambush predators; most other predatory Hemiptera are aquatic. The main examples of nonpredatory Reduviidae are some blood-sucking ectoparasites in the subfamily Triatominae. Though spectacular exceptions are known, most members of the family are fairly easily recognizable; they have a relatively narrow neck, sturdy build, and a formidable curved proboscis (sometimes called a rostrum). Large specimens should be handled with caution, if at all, because they sometimes defend themselves with a very painful stab from the proboscis.
Los redúvidos (Reduviidae) son una familia grande y cosmopolita de hemípteros predadores del suborden Heteroptera.[1] Incluye a las chinches asesinas (géneros Melanolestes, Psellipus, Rasahus, Reduvius, Rhiginia, Sinea, Zelus), las vinchucas (Triatominae) y los boticarios (géneros Apiomerus, Phymata), entre otros.
Hay cerca de 7000 especies, siendo una de las familias más amplias de heterópteros.
Los adultos frecuentemente miden de 4-40 mm. Tienen muy comúnmente una cabeza alargada con un cuello angosto, patas largas, y un rostro o pico prominente y segmentado. Muchas especies son negras con tonos en pardo, rojo, o anaranjado. El dispositivo más relevante e identificatorio de la familia es que el rostro se ajusta en un cavidad del prosterno, y al rasparlo contra los bordes, se produce un sonido (estridulación).
Usan el largo rostro para inyectar saliva letal que licúa el interior de la presa, que posteriormente absorben. Las patas de algunos de estos hemípteros están cubiertas de finos pelos, sirviéndoles para fijarse a la presa mientras se la comen. Son capaces de matar a presas más grandes que el insecto. Como ninfas, algunas especies se cubren con restos vegetales, o con los restos de presas muertas (cripsis).
Algunas especies se conocen por comer cucarachas o pulgas (en el caso de Reduvius personatus) y son apreciadas en muchos lugares como benéficas. Algunas personas las crían como mascotas y para control de insectos plaga.
Muchas especies se conocen porque pican al ser humano, cuando no se manipulan cuidadosamente. En algunas especies, la picadura es muy dolorosa, a veces causando reacciones alérgicas, y además la picadura se puede infectar, como cualquier herida.
Algunas especies son hematófagas (succionadoras de sangre), particularmente Triatoma spp. y otros miembros de la subfamilia Triatominae; se conocen como chinches besadoras por su hábito de picar humanos durante el sueño, en tejidos blandos de los párpados y alrededor de los ojos; un número de esas de especies en Centroamérica y Sudamérica transmiten un protozoo flagelado potencialmente fatal, el parásito Trypanosoma cruzi, que ocasiona un tipo de tripanosomiasis conocido como enfermedad de Chagas o mal de Chagas, en honor de Carlos Chagas que estudió este mal.
Los redúvidos (Reduviidae) son una familia grande y cosmopolita de hemípteros predadores del suborden Heteroptera. Incluye a las chinches asesinas (géneros Melanolestes, Psellipus, Rasahus, Reduvius, Rhiginia, Sinea, Zelus), las vinchucas (Triatominae) y los boticarios (géneros Apiomerus, Phymata), entre otros.
Hay cerca de 7000 especies, siendo una de las familias más amplias de heterópteros.
Les Reduviidae ou réduviidés sont une famille d'insectes hémiptères prédateurs du sous-ordre des hétéroptères (punaises). Elles sont souvent appelés réduves en français.
Les Reduviidae peuvent avoir un aspect général très varié, allant de'un corps trapu et massif à une forme allongée et dotée de longues pattes filiformes. Elles se caractérisent par un rostre généralement triarticulé (alors que chez la plupart des Hétéroptères, il comprend quatre articles), et en général fortement arqué, d'abord projeté vers l'avant puis nettement recourbé vers l'arrière sous la tête. Les antennes comptent quatre articles mais qui peuvent être subdivisés. La tête présente souvent un « cou » en arrière des yeux, et un sillon transversal la sépare en deux parties. Des ocelles sont présentes et situées en arrière des yeux composés (chez certains, les ocelles sont absents). Un sillon stridulatoire est situé sur le prosternum. Les pattes antérieures sont souvent transformées en pattes ravisseuses, avec des armatures d'épines, des poils collants, des ventouses ou des pinces. Les tarses médians et postérieurs sont composés de trois articles. Les hémélytres ne présentent pas de cunéus. Leur taille est moyenne à grande, de 5 à 40 mm[2],[3].
Certaines espèces présentent des couleurs vives afin de mettre en garde des agresseurs (aposématisme), alors que d'autres espèces ont une coloration plutôt cryptique.
Elles sont cosmopolites, et habitent les milieux les plus divers, du sol aux arbres, en passant par les herbes et les buissons.
Les Reduviidae sont très majoritairement prédatrices, mais la sous-famille des Triatominae se nourrit de sang (hématophagie) d'oiseaux et de mammifères, et une espèce s'est révélée phytophage[4]. Certains groupes se sont spécialisés : des Emesinae chassent des araignées ou des proies d'araignées sur leurs toiles[5], les Ectrichodiinae se sont spécialisées dans la chasse aux mille-pattes (Diplopoda)[6], les Salyavatinae et les Sphaeridopinae et certains Harpactorinae dans celle des termites[7],[8],[9], les Holoptilinae dans celle des fourmis.
Ectrichodia crux (Ectrichodiinae) avec un mille-pattes, Port-Elizabeth (Afrique du Sud).
Zelus luridus (Harpactorinae) avec une mouche (Virginie, États-Unis).
Juvénile de Réduve masqué ayant attaqué un Poliste (Guêpe)
Certains Réduviidés sont capables d’émettre une stridulation, essentiellement lorsqu’on les saisit ou lorsqu’on les inquiète. Le son émis a pour origine le frottement de l'apex de leur rostre sur un sillon prosternal ridé.
Les larves de plusieurs espèces se camouflent avec divers matériaux collés par une sécrétion adhésive. C'est le cas de la larve du Réduve masqué (Reduvius personatus), une espèce européenne, qui couvre son corps de poussières et de débris, à l'aide de structures collantes, et de poiles spécialisés de ses tarses antérieurs[3]. Des genres de Reduviinae, comme Inara ou Acanthaspis recouvrent leur corps de cadavres de fourmis, avec un effet de camouflage olfactif leur permettant de passer inaperçues d'autres fourmis[10], modifiant la forme de leur corps pour tromper des prédateurs (araignées, par exemple)[11], ou encore pour se protéger comme avec un exosquelette. Chez Porcelloderes impenetrabilis (Physoderinae) de Tanzanie, une espèce aptère, les adultes ont également été trouvés à pratiquer ce type de camouflage, cas unique pour l'instant chez les Reduviidae[12].
Jeune de Réduve masqué couvert de poussière.
Autre jeune de Réduve masqué camouflée dans de la sciure.
Autre image de Réduve masqué, du sud de la Norvège.
Autre nymphe de Reduviidae camouflée, espèce non identifiée, Bangalore (Inde).
Juvénile (larve) de Reduviinae (Acanthaspis petax ou Inara flavopicta) qui a recouvert son abdomen de cadavres de fourmis.
Les Triatominae d'Amérique latine (genres Panstrongylus, Triatoma ou Rhodnius) sont vecteurs de maladies, notamment la maladie de Chagas, une infection parasitaire véhiculée via Trypanosoma cruzi, un protozoaire flagellé sanguicole et tissulaire. La maladie est aussi appelée Trypanosomiase américaine car elle sévit en Amérique latine : Chili, Brésil, Mexique, Argentine, etc. Ce n'est pas la piqûre de ces réduves hématophages qui est la voie de transmission du parasite : en effet ce sont les déjections émises lors de la piqûre qui sont la source d'infection; l'hôte une fois piqué aura tendance à gratter la zone de piqûre et favorisera alors la pénétration du parasite par voie transcutanée due aux lésions de grattage.
La famille des Reduviidae a été décrite par l'entomologiste français Pierre André Latreille en 1807. De nombreuses sous-familles ont été décrites pour réunir les près de 1000 genres et presque 7000 espèces, ce qui en fait la deuxième famille d'Hétéroptères la plus diversifiée après les Miridae.
Leur nom vient du latin reduvius dérivé de reduviæ, signifiant « envies aux doigts » (petites portions de peau se détachant au bord des ongles), en raison de la douleur lors de la piqûre de ces insectes, associée à celle de l'arrachage de ces peaux[13]. Une autre étymologie est également possible : le sens de « débris, restes » du mot latin reduviæ[14], pour désigner le fait que la larve du Réduve masqué, espèce relativement courante en Europe, se couvre de poussière (voir section Camouflage ci-après)[3].
C'est de la même origine que vient leur nom vernaculaire de « réduves ». En anglais, ils sont appelés « assassin bugs », ou « punaises assassins », en raison de leur moeurs prédactrices, qui leur vaut également leur nom allemand de « Raubwanzen », ou « punaises ravisseuses ».
Selon BioLib (21 avril 2022)[1] :
ITIS (21 avril 2022)[15] mentionne la même liste avec les différences suivantes :
On estime la séparation de l'ancêtre commun des Reduviidae d'avec les autres Hétéroptères au Jurassique moyen, vers −178 millions d'années. Cet ancêtre commun devait probablement vivre sur l'écorce (mais peut-être aussi au sol ou dans le feuillage, d'autres milieux des Reduviidae), et était un prédateur généraliste. La séparation entre le "complexe phymatin" (Hammacerinae + Centrocnemidinae + Holoptilinae + Phymatinae) et les autres Reduviidae (appelés « Reduviidae supérieurs », « Higher Reduviidae » en anglais) aurait eu lieu au Jurassique supérieur, vers −160 millions d'années. La véritable diversification au sein de la famille s'opère plus tardivement, commençant à partir du Crétacé supérieur (à partir de −100 millions d'années) et se poursuit jusqu'au Miocène. Tous les prédateurs spécialistes actuels ont évolué à partir d'ancêtres prédateurs généralistes, et en ce qui concerne les prédateurs de fourmis et de termites, cette évolution s'est produite plusieurs fois. La colonisation des nids de vertébrés aurait eu lieu une fois, et aurait soit permis ultérieurement, soit accompagné la transition des Triatominae vers l'hématophagie. Cette évolution aurait eu lieu tardivement, vers −32 millions d'années, au cours de l'Oligocène, et expliquerait le peu de spécialisation des Triatominae, en comparaison avec celle des Cimicidae (punaise de lits) et des Phthiraptères (poux), apparus beaucoup plus tôt et qui ont coévolué avec leurs hôtes[16].
Selon Paleobiodatabase[17], 46 espèces fossiles ont été découvertes, réparties dans 31 genres, dont 18 genres fossiles, parmi lesquels 3 sont directement rattachés aux Reduviidae :
Les autres sont rattachés à 9 sous-familles actuelles : Centrocnemidinae (2 espèces), Emesinae (14 espèces), Harpactorinae (13 espèces), Holoptilinae (3 espèces), Peiratinae (1 espèce), Phymatinae (1 espèce), Reduviinae (6 espèces), Stenopodinae (1 espèce), Triatominae (2 espèces). Le plus ancien est daté du Cénomanien (−95 millions d'années), mais le plus grand nombre concerne le Priabonien, à l'Éocène (−38 millions d'années) et le Burdigalien-Langhien (Miocène, entre −20 et −13 millions d'années)[17].
Harpactorinae : Rhynocoris iracundus, le réduve irascible.
Reduviinae : Reduvius personatus, le réduve masqué.
Triatominae - Rhodnius prolixus, un des vecteurs de la maladie de Chagas.
Phymatinae : portrait d'une Phymata (punaise guitare) américaine (Missouri, États-Unis).
Harpactorinae: Arilus cristatus, Wheel Bug (ou « punaise à roue »), Pennsylvanie (États-Unis).
Salyavatinae: Salyavata variegata, du Costa-Rica.
Accouplement chez Agriosphodrus dohrni, Harpactorinae 8Japon).
Emesinae : Empicoris rubromaculatus, du Portugal.
Harpactorinae : Pselliopus cinctus, Virginie (États-Unis).
Harpactorinae : Zelus longipes (à Cuba).
Les Reduviidae ou réduviidés sont une famille d'insectes hémiptères prédateurs du sous-ordre des hétéroptères (punaises). Elles sont souvent appelés réduves en français.
Feithid bheag le srón chónchruthach a itheann sreabháin as colainneacha artrapód beag. Go minic, ceileann na staideanna neamhaibí iad féin le bruscar is dramhaíl. Súnn cuid acu fuil veirteabrach, agus bíonn siad tábhachtach ó thaobh sláinte mar go scaipeann siad galar Chagas.
Stjenice ubojice (Reduviidae), porodica kukaca polukrilaca iz podreda Heteroptera ili stjenica. Gotovo cijela porodica je predatorska (grabežljivci infrareda Cimicomorpha) koja se ističe dugim ljepljivim nogama, antenama, duguljastim tijelom, sisaljkama i dobro razvijenim rostrumom koji im služi za nabadanje kukaca, odnosno plijena ,a veličina im iznosi od 5 - 40 mm.[1]
Reduviidae su raširene širom svijeta, a neke vrste ove porodice u Južnoj Americi prenose opasanog parazita Trypanosoma cruzi koja uzrokujne chagasovu bolest, od koje je umro i Charles Darwin
Stjenice ubojice (Reduviidae), porodica kukaca polukrilaca iz podreda Heteroptera ili stjenica. Gotovo cijela porodica je predatorska (grabežljivci infrareda Cimicomorpha) koja se ističe dugim ljepljivim nogama, antenama, duguljastim tijelom, sisaljkama i dobro razvijenim rostrumom koji im služi za nabadanje kukaca, odnosno plijena ,a veličina im iznosi od 5 - 40 mm.
Reduviidae su raširene širom svijeta, a neke vrste ove porodice u Južnoj Americi prenose opasanog parazita Trypanosoma cruzi koja uzrokujne chagasovu bolest, od koje je umro i Charles Darwin
I Reduvidi (Reduviidae Latreille, 1807) sono una famiglia cosmopolita di Insetti dell'Ordine dei Rincoti. Con oltre 7 000 specie, rappresenta una delle più vaste famiglie dei Rincoti Eterotteri. Con la più piccola famiglia dei Pachynomidae, esclusivamente tropicale, I Reduvidi compongono la superfamiglia dei Reduvoidea.
I Reduvidi hanno corpo di medie o grandi dimensioni, spesso lungo fino a 2-4 cm. La forma è più o meno slanciata e allungata e depressa; i colori in genere scuri e poco appariscenti, ma talvolta spiccano tonalità più vive come il rosso o l'arancio. Il capo è ben distinto dal torace; ha una forma allungata ed è in genere di dimensioni piccole in proporzione al resto del corpo. Il vertice è marcato da un solco trasversale. Le antenne sono lunghe, composte da 4 articoli, gli occhi grandi, gli ocelli non sempre presenti. L'apparato boccale ha un rostro breve e robusto, composto da tre articoli, arcuato e staccato dal corpo. Fanno eccezione i Triatominae, nei quali il rostro è lungo e flessibile.
Il torace ha forme varie e mostra in generale il pronoto ben sviluppato. La caratteristica dei Reduvidi è la presenza, nel prosterno di un'area zigrinata usata come organo sonoro: la parte distale del rostro viene sfregata sul prosterno producendo un suono stridente.
Le ali possono essere ben sviluppate oppure essere più o meno ridotte o assenti nelle forme meiottere. Le anteriori, differenziate in emielitre, hanno la parte sclerificata priva della tipica frattura che, nella maggior parte degli Eterotteri, separa il corio dal clavo; le nervature della membrana delimitano in genere due cellule. Le zampe sono esili e allungate, le medie e le posteriori tipicamente ambulatorie. Quelle anteriori sono in genere raptatorie, atte ad afferrare le prede; hanno i femori ingrossati e le tibie spesso spinose. Sulla porzione distale delle tibie anteriori e, talvolta, medie, è presente un cuscinetto adesivo che emette un liquido oleoso.
L'addome presenta spesso i paratergiti, le espansioni laterali dei tergiti che in molti Eterotteri sporgono lateralmente oltre le ali[1]. I paratergiti mostrano spesso una colorazione a bande trasversali.
I Reduvidi sono rincoti prevalentemente zoofagi, predatori di Artropodi, oppure ematofagi. Sono noti per la loro spiccata aggressività, che in diverse specie si rivolge anche verso i vertebrati, compreso l'uomo, producendo punture particolarmente dolorose[2]. Molti reduvidi sono peraltro comunemente chiamati con nomi che richiamano la loro pericolosità o la loro aggressività (es. "cimici assassine").
Le specie ematofaghe rappresentano, insieme ai Cimicidi, i pochi rincoti d'interesse medico e alcune specie tropicali possono trasmettere, con la loro puntura, protozoi patogeni (es. Triatoma infestans).
Le specie artropofaghe, pur essendo spesso utili in quanto attaccano insetti dannosi, nel complesso non sono di grande interesse ai fini della lotta biologica data l'estrema polifagia. Diverse specie attaccano anche insetti ausiliari come altri predatori (es. i Coccinellidi) o pronubi (es. le api). Singolare è anche il comportamento nella predazione, in quanto molti Reduvidi sono soliti nascondersi per tendere l'agguato alle proprie vittime, oppure mimetizzarsi ricoprendo il loro corpo con detriti (es. stadi giovanili di Reduvius personatus). Frequente è anche il cannibalismo, comportamento comunque non raro in molti insetti predatori. In alcuni casi il cannibalismo è portato all'estremo come, ad esempio, nella specie Rhinocoris erythropus, la cui femmina può addirittura aggredire le neanidi nate dalle sue stesse uova[3].
La famiglia comprende circa 7 000 specie, ripartite fra circa un migliaio di generi, ed è una delle più numerose fra gli Eterotteri. La suddivisione in sottofamiglie è incerta e controversa: in letteratura sono citate oltre 30 sottofamiglie, ma alcune di queste sarebbero sinonimi. Secondo gli Autori, gli orientamenti più recenti individuerebbero 20-25 sottofamiglie.
I Reduvidi (Reduviidae Latreille, 1807) sono una famiglia cosmopolita di Insetti dell'Ordine dei Rincoti. Con oltre 7 000 specie, rappresenta una delle più vaste famiglie dei Rincoti Eterotteri. Con la più piccola famiglia dei Pachynomidae, esclusivamente tropicale, I Reduvidi compongono la superfamiglia dei Reduvoidea.
Plėšriablakės (lot. Reduviidae) sin. blakės plėšrūnės (angl. Assassin bugs, Conenose bugs) – plėšri blakių šeima.
Šiai šeimai priklauso 7–40 mm ilgio, dažniausiai tamsūs, rečiau ryškiai raštuoti, tvirto sudėjimo vabzdžiai. Dažniausiai jų kūnas yra gana platus, pailgas, o kojos stiprios. Tačiau yra ir tokių rūšių, kurioms būdingas ypač siauras kūnelis, o kojos yra ilgos ir siūliškos. Galva cilindriška, pailga. Straubliukas trumpas, storas ir sulenktas, dažniausiai sudarytas iš 3, kartais iš 4 narelių. Antenų nareliai maždaug vienodo storio, ilgi, ploni, dažniausiai iš 4 narelių. Prieškrūtinėlė su randuotu grioveliu, kuris veikia kaip garsinis aparatas, skleidžiantis girgždantį garsą.
Šios blakės gyvena ant medžių, tarp žolių, dirvos paviršiuje, o kai kada ir paukščių lizduose, graužikų urvuose, po akmenimis. Pastebėta, kad jos labai aktyvios naktį, o dieną dažniausiai slepiasi. Šios blakės yra plėšrios ir labai ėdrios: užpuola kitus vabzdžius, straubliuku įduria, nužudo bei išsiurbia. Didesnių plėšriablakių įdūrimas žmogui labai skausmingas. Kai kurios šios šeimos atstovės yra kraujasiurbės ir Centrinėje bei Pietų Amerikoje platina žmogui labai pavojingą Čagaso ligą.
Paplitusios visame pasaulyje, tačiau dauguma plėšriablakių gyvena atogrąžų ir paatogrąžių kraštuose.
Iš viso yra apie 7000 šių blakių rūšių. Europoje gyvena 115 rūšių, o Lietuvoje aptikta tik 7 rūšys:
Plėšriablakės (lot. Reduviidae) sin. blakės plėšrūnės (angl. Assassin bugs, Conenose bugs) – plėšri blakių šeima.
Šiai šeimai priklauso 7–40 mm ilgio, dažniausiai tamsūs, rečiau ryškiai raštuoti, tvirto sudėjimo vabzdžiai. Dažniausiai jų kūnas yra gana platus, pailgas, o kojos stiprios. Tačiau yra ir tokių rūšių, kurioms būdingas ypač siauras kūnelis, o kojos yra ilgos ir siūliškos. Galva cilindriška, pailga. Straubliukas trumpas, storas ir sulenktas, dažniausiai sudarytas iš 3, kartais iš 4 narelių. Antenų nareliai maždaug vienodo storio, ilgi, ploni, dažniausiai iš 4 narelių. Prieškrūtinėlė su randuotu grioveliu, kuris veikia kaip garsinis aparatas, skleidžiantis girgždantį garsą.
Šios blakės gyvena ant medžių, tarp žolių, dirvos paviršiuje, o kai kada ir paukščių lizduose, graužikų urvuose, po akmenimis. Pastebėta, kad jos labai aktyvios naktį, o dieną dažniausiai slepiasi. Šios blakės yra plėšrios ir labai ėdrios: užpuola kitus vabzdžius, straubliuku įduria, nužudo bei išsiurbia. Didesnių plėšriablakių įdūrimas žmogui labai skausmingas. Kai kurios šios šeimos atstovės yra kraujasiurbės ir Centrinėje bei Pietų Amerikoje platina žmogui labai pavojingą Čagaso ligą.
Paplitusios visame pasaulyje, tačiau dauguma plėšriablakių gyvena atogrąžų ir paatogrąžių kraštuose.
Reduviidae ialah keluarga kosmopolitan besar serangga pemangsa dalam suborder Heteroptera. Ia termasuklah kepinding pembunuh (bahasa Inggeris: assassin bug) (genus termasuklah Melanolestes, Platymeris, Pselliopus, Rasahus, Reduvius, Rhiginia, Sinea, Triatoma, dan Zelus), kepinding roda (bahasa Inggeris: wheel bug) (Arilus cristatus), dan kepinding kaki benang thread-legged bug (subkeluarga Emesinae, termasuk genus Emesaya). Terdapat kira-kira 7000 spesies kesemuanya, menjadikannya salah satu keluarga terbesar dalam Hemiptera.
Reduviidae ialah keluarga kosmopolitan besar serangga pemangsa dalam suborder Heteroptera. Ia termasuklah kepinding pembunuh (bahasa Inggeris: assassin bug) (genus termasuklah Melanolestes, Platymeris, Pselliopus, Rasahus, Reduvius, Rhiginia, Sinea, Triatoma, dan Zelus), kepinding roda (bahasa Inggeris: wheel bug) (Arilus cristatus), dan kepinding kaki benang thread-legged bug (subkeluarga Emesinae, termasuk genus Emesaya). Terdapat kira-kira 7000 spesies kesemuanya, menjadikannya salah satu keluarga terbesar dalam Hemiptera.
De roofwantsen (Reduviidae) zijn een familie insecten uit de orde der halfvleugeligen Hemiptera. Er zijn wereldwijd ongeveer 7000 soorten roofwantsen.
Strikt wetenschappelijk gezien wordt met roofwants uitsluitend de familie der Reduvidiiae aangeduid (Engels: 'assassin bug': 'moord-insect'). In informele zin wordt de term ook wel gebruikt om andere families uit de onderorde der wantsen (Heteroptera) mee aan te duiden, omdat deze nauw verwante insecten eveneens blijk geven van grote roofzucht.
'Informele roofwantsen' zijn bijvoorbeeld te vinden in de familie der schildwantsen (Pentatomidae), bij de familie van de blindwantsen (Miridae) en bij veel soorten wantsen, die op of in het water leven. Verder zijn bijvoorbeeld alle soorten wantsen uit de familie der bloemwantsen (Anthocoridae) en uit de familie van de sikkelwantsen (Nabidae) roofzuchtig. De sikkelwantsen kunnen extra verwarring opleveren, omdat ze ook nog op de Reduviidae lijken. Ze hebben echter een veel dunnere en langere steeksnuit (rostrum).
Zie verder het artikel 'wantsen' voor de taxonomie van de gehele onderorde der Heteroptera.
Roofwantsen (Reduviidae) verschillen, al naargelang de soort, qua grootte, vorm en kleur. Een grote roofwants in Nederland, de Maskerroofwants (Reduvius personatus) bereikt een lichaamslengte van maximaal 19 millimeter. Andere soorten, zoals die van het geslacht Empicornis bereiken slechts 3,5 tot 5 mm. In tropische en subtropische gebieden daarentegen leven roofwantsen van enkele centimeters. Verschillende soorten zijn licht gebouwd, sommige lijken sterk op muggen, zoals de Gewone muggenwants (Empicoris vagabundus). Andere soorten zijn robuust en krachtig, zoals die van het geslacht Rhynocoris. Er zijn slanke tot zeer langgerekte, bijna staafvormige soorten met lange benen, bijvoorbeeld de soorten van het geslacht Metapterus of Panstrongylus. Veel soorten hebben onopvallende kleuren, andere hebben juist prachtige waarschuwingskleuren. Bij sommige soorten zijn de vleugels niet goed ontwikkeld, terwijl vleugels van andere roofwantsen goed zijn ontwikkeld, waardoor ze goede vliegeigenschappen hebben. Roofwantsen hebben een smalle, kleine kop met grote ogen en met twee ocelli. Verder zijn ze te herkennen aan de korte drieledige, sterke en nagenoeg halfcirkelvormige naar beneden gebogen steeksnuit (rostrum). Behalve dat zij het rostrum bij uitzuigen van hun prooien gebruiken kunnen ze er ook mee striduleren door met de top van het rostrum in een geribde groeve aan de buikzijde van het borststuk te wrijven.
Roofwantsen zijn carnivoor. Vaak maken ze actief jacht op hun prooi, voornamelijk allerlei soorten (ook schadelijke) insecten, of ze wachten de prooi op, op bijvoorbeeld bloemen. Veel soorten roofwantsen worden dan ook ingezet in de land- en tuinbouw als alternatief voor chemische bestrijdingsmiddelen (biologische bestrijding). Sommige soorten kunnen, als ze worden lastiggevallen, even pijnlijk steken. Roofwantsen hebben zich gevestigd in allerlei leefgebieden, bij voorkeur warme. Ze leven op de grond, op bloemen, in struiken en bomen maar ook in stedelijke gebieden, in huizen, schuren en zolders. Specialisatie van deze predatoren in een bepaalde groep prooien (insecten) is wetenschappelijk nog niet vastgesteld. De poten van een roofwants zijn vaak lang, en vaak zijn de voorpoten stevig genoeg ontwikkeld om een prooi te kunnen vasthouden. Enkele soorten van de onderfamilie Triatominae zuigen bloed van zoogdieren, vogels, soms ook mensen. Een bloed zuigende Midden-Amerikaanse soort roofwants, Rhodnius prolixus, kan bij mensen de ziekte van Chagas overdragen. Deze roofwants laat parasieten, genaamd Trypanosoma cruzi, achter in zeer kleine uitwerpselen dicht bij de plaats van de beet. Door het krabben op de plaats van de beet kunnen sommige trypomastigoten de gastheer binnengaan.
Deze familie komt wereldwijd voor in warme gebieden, zowel op de grond (in de strooisellaag), als op planten.
De familie roofwantsen in Europa bestaat uit acht onderfamilies en 114 soorten. De Phymatinae worden soms beschouwd als een aparte familie, de Phymatidae. Onderfamilies en de soorten, die in Nederland voorkomen.
De roofwantsen (Reduviidae) zijn een familie insecten uit de orde der halfvleugeligen Hemiptera. Er zijn wereldwijd ongeveer 7000 soorten roofwantsen.
Strikt wetenschappelijk gezien wordt met roofwants uitsluitend de familie der Reduvidiiae aangeduid (Engels: 'assassin bug': 'moord-insect'). In informele zin wordt de term ook wel gebruikt om andere families uit de onderorde der wantsen (Heteroptera) mee aan te duiden, omdat deze nauw verwante insecten eveneens blijk geven van grote roofzucht.
'Informele roofwantsen' zijn bijvoorbeeld te vinden in de familie der schildwantsen (Pentatomidae), bij de familie van de blindwantsen (Miridae) en bij veel soorten wantsen, die op of in het water leven. Verder zijn bijvoorbeeld alle soorten wantsen uit de familie der bloemwantsen (Anthocoridae) en uit de familie van de sikkelwantsen (Nabidae) roofzuchtig. De sikkelwantsen kunnen extra verwarring opleveren, omdat ze ook nog op de Reduviidae lijken. Ze hebben echter een veel dunnere en langere steeksnuit (rostrum).
Zie verder het artikel 'wantsen' voor de taxonomie van de gehele onderorde der Heteroptera.
Rovteger (Reduviidae) er insekt som høyrer til mellom tegene, ei gruppe nebbmunnar.
Rovteger er rovdyr. Dei finst over det meste av verda, men berre få artar lever i Noreg.
Vaksne dyr er mellom 11 og 33 mm. Hovudet er retta framover, og sugesnabelen er godt synleg. Dei fleste er mørke i fargen.
Rovteger (Reduviidae) er insekt som høyrer til mellom tegene, ei gruppe nebbmunnar.
Rovteger er rovdyr. Dei finst over det meste av verda, men berre få artar lever i Noreg.
Vaksne dyr er mellom 11 og 33 mm. Hovudet er retta framover, og sugesnabelen er godt synleg. Dei fleste er mørke i fargen.
Rovteger (Reduviidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner.
Rovtegene er rovdyr og angiper mange ulike smådyr, noen arter suger også blod fra virveldyr. De finnes over det meste av verden. De er en artsrik gruppe med rundt 6700 beskrevne arter, de fleste finnes i varmere strøk, og bare sju arter er funnet i Norge.
Voksne rovteger er mellom 3 og 40 mm lange. Kroppen er vanligvis avlangt-oval og litt flat. De har et framoverrettet hode, den lange sugesnabelen er lett synlig og danner en bue ut fra kroppen. Sugesnabelen eller munnen består av flere ledd. Antennene består av fire ledd og er temmelig lange og tynne. Partiet mellom hodet og bryststykket er ofte sammensnørt, og det ser ut som de har en hals. Framvingene er gjerne robuste og tykke, men det finnes også en god del arter med reduserte vinger. Beina er ofte lange. Noen arter er svært spinkle og langbeinte og ligner overflatisk mest på mygg.
De fleste er mørke i fargen, som ofte varierer mellom brun, rød, svart eller orange. Noe kan også være grønne.
Rovtegene har stikkende munndeler og kan bare ta inn flytende føde. Etter at de har boret den skarpe sugesnabelen inn i byttedyret, sprøyter de inn en gift som inneholder protein-fordøyende enzymer. Dette gjør at byttedyrets vev løses opp til en "suppe" som tegen kan suge i seg. Sugesnabelen kan også brukes i selvforsvar og de større artene kan gi meget smertefulle stikk om man håndterer dem.
Noen arter kamuflerer seg med å dekke kroppen med støv og rusk. Andre har en form for kamuflasje i at de ligner sterkt på byttedyrene sine. Rovteger har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier.
Enkelte arter brukes til biologisk kontroll, fordi de er rovdyr, som lever av skadedyr som blant annet kakerlakker. I varme områder, der disse tegene er tallrike, er det trolig viktige ved ta de holder nede bestandene av potensielle skadedyr.
Noen store, søramerikanske arter i gruppen Triatominae utgjør et helseproblem fordi de sprer parasitten Trypanosoma brucei, som gir den alvorlige Chagas sykdom (amerikansk sovesyke) hos mennesker. Tegene suger blod, men parasitten spres ikke direkte gjennom dette, men ved at tegenes avføring kommer i kontakt med sår.
Familien rovteger er systematisk plassert i gruppen Cimicomorpha, sammen med: Pachynomidae, Velocipedidae, Microphysidae, Joppeicidae, Thaumastocoridae, Bladteger, Netteger, Medocostidae, Nabidae, Phymatidae, Nebbteger, Lasiochilidae, Plokiophilidae, Lyctocoridae, Cimicidae og Polyctenidae. Familien blir delt opp i mellom 21 og 29 underfamilier, det synes ikke å finnes noen allment akseptert inndeling per i dag. Familien Phymatidae blir ofte inkludert i Reduviidae.
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Rovteger (Reduviidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner.
Rovtegene er rovdyr og angiper mange ulike smådyr, noen arter suger også blod fra virveldyr. De finnes over det meste av verden. De er en artsrik gruppe med rundt 6700 beskrevne arter, de fleste finnes i varmere strøk, og bare sju arter er funnet i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Zajadkowate (Reduviidae) – rodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i infarzędu Cimicomorpha, występujących głównie w strefie tropikalnej. Obejmuje około 7 000 opisanych gatunków, głównie drapieżnych, rzadziej ektopasożytów. Mają duże oczy i, zwykle, chwytne odnóża przednie. Pojawiły się w środkowej jurze. Wiele gatunków pożytecznych, inne są wektorami chorób.
Pluskwiaki te mają ciało długości od kilku do blisko 40 milimetrów. Występują formy o silnej budowie ciała i odnóżach proporcjonalnych jak i o delikatnym, pałeczkowatym ciele, a odnóżach i czułkach silnie wydłużonych[2], nitkowatych[3].
Większość gatunków ma głowę walcowatą, wydłużoną i zwężoną za oczami. Część zaoczna podzielona jest bruzdą poprzeczną na tylną i przednią. Oczy duże lub bardzo duże, niekiedy wyciągnięte i prawie stykające się od spodu, a u większości występują także położone na ciemieniu przyoczka. Trójczłonowa (tylko u dwóch podrodzin widoczne cztery człony[4]), gruba, wygięta łukowato kłujka (rostrum) sięga tylko do bioder przednich odnóży. Czułki 4-członowe, załamane za pierwszym członem, który może być poprzedzony wstawką (internodium). Człony wstawkowe mogą się również pojawiać przed drugim i trzecim członem[3].
Na przedtułowiu obecny gruby kołnierz lub obwódka otaczająca tył głowy. Przedplecze zwykle z przodu węższe niż z tyłu, często z poprzeczną bruzdą[3]. Na przedpiersiu obecna jest między biodrami podłużna bruzda o dnie pokrytym żeberkami (pars stridens). W połączeniu z pocierającym o nie plectrum (człon kłujki), służą jako aparat strydulacyjny[2][3]. Przednie odnóża większości gatunków są chwytne. Golenie przednich, a czasem też środkowych odnóży wyposażone są w fossa spongiosa – elastyczną poduszkę z tysiącami włosków, działającą jak przylga. Półpokrywy bez klinika, o słabo użyłkowanej przykrywce. Międzykrywka błoniasta, a zakrywka z dwoma komórkami i góra czterema wolnymi żyłkami[3].
Z siódmego segmentu odwłoka samców wysuwa się dziewiąty, symetryczny, płciowy segment o otworze płciowym skierowanym ku górze. Ósmy segment niewidoczny. Paramery, niekiedy asymetryczne, słabo zróżnicowane morfologicznie. Prącie o podstawie w kształcie spłaszczonego pierścienia, części środkowej (theca) objętej chitynowymi półokręgami, a wierzchołkowej (vesica) błoniastej, pofałdowanej, czasem opatrzonej hakami i wyrostkami (spiculae)[3].
Wszystkie, z wyjątkiem Triatominae, są drapieżnikami[4][2] polującymi głównie na stawonogi[2]. Niektóre wyspecjalizowane są w polowaniu na określone ofiary np.: dwuparce, termity, mrówki czy pająki. Triatominae są ektopasożytami, odżywiając się krwią ptaków i ssaków[4].
Zajadkowate występują w szerokim spektrum siedlisk lądowych, od ssaczych nor na pustyniach po butwiejące kłody w lasach deszczowych. Obejmują 7 tysięcy opisanych gatunków, są trzecią pod względem bogactwa gatunków rodziną pluskwiaków. Największą różnorodność osiągają w strefie tropikalnej[4]. W Europie Środkowej występuje zaledwie kilkanaście gatunków[3], z czego w Polsce 9 z sześciu podrodzin[2] (zobacz zajadkowate Polski).
Rodzina ta ma duże znaczenie dla gospodarki człowieka. Ponad 150 gatunków odżywia się szkodnikami roślin, odgrywając pożyteczną rolę w uprawach. Niektóre, jak Pristhesancus plagipennis, Zelus sp. i Sinea sp., wykorzystuje się do biologicznego zwalczania szkodników takich jak gąsienice motyli, ryjkowce i tasznikowate[4]. Krwiopijni przedstawiciele Triatominae mają znaczenie epidemiologiczne jako wektory chorób. Gatunki z rodzaju Triatoma przenoszą świdrowca Trypanosoma cruzi, który u ludzi wywołuje chorobę Chagasa[2][4]. Niektóre gatunki, jak pluskwiak dwuplamy i inne z rodzaju Platymeris, są hodowane w terrariach jako zwierzęta domowe[5][6].
Pluskwiaki z rodziny zajadkowatych pojawiły się w już jurze środkowej (ok. 178 mln lat temu), jednak znaczące zróżnicowanie się linii ewolucyjnych w tej grupie nastąpiło dopiero w kredzie późnej (ok. 97 mln lat temu)[7].
Systematyka zajadkowatych znajduje się obecnie u progu dużych zmian. Wynika to z zastosowania metod molekularnych do badań tej grupy. Analizy molekularne, morfologiczne i łączone wykazują monofiletyzm zajadkowatych, podając jako ich grupę siostrzaną Pachynomidae (wspólnie tworzą nadrodzinę Reduvioidea[8]), jednakże podważają monofiletyzm niektórych grup w obrębie rodziny[4]. Z analizy przeprowadzonej przez Hwanga i Weiraucha wynika, że podrodzina Reduviinae (druga co do ilości gatunków) składa się z od 11 do 14 kladów, a ponadto możliwe jest, że podrodzina Cetherinae to takson polifiletyczny[7]. Praca z 2008 roku wskazuje na możliwy parafiletyzm Salyavatinae[9], a praca z 2010 roku na niepewność wyznaczenia granicy między Ectrichodiinae i Tribelocephalinae[10]. W 2013 roku ukazały się wyniki wskazujące na możliwy parafiletyzm plemion Harpactorinae[11]. Niepewny jest los Triatominae, gdyż mimo czterech prac wykazujących ich monofiletyczność, pojawiła się praca wskazująca na polifiletyczność[12] i inna wskazująca na parafiletyczność tej grupy[7]. Sześć podrodzin wciąż jeszcze nie było przedmiotem analiz filogenetycznych. Poniższy podział na 25 podrodzin został podany za kluczem autorstwa C. Weiraucha i 17 innych naukowców z 2014 roku[4]:
Zajadkowate (Reduviidae) – rodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i infarzędu Cimicomorpha, występujących głównie w strefie tropikalnej. Obejmuje około 7 000 opisanych gatunków, głównie drapieżnych, rzadziej ektopasożytów. Mają duże oczy i, zwykle, chwytne odnóża przednie. Pojawiły się w środkowej jurze. Wiele gatunków pożytecznych, inne są wektorami chorób.
Reduviidae é uma família de insetos hemípteros heterópteros, que se caracterizam pela cabeça fina e alongada com pescoço bem marcado. A espécie Triatoma infestans (conhecida por barbeiro) é um exemplo desta família, e é importante por ser um vector da doença de Chagas.
Dentro dessa família ainda é possível encontrar uma subfamília de extrema importância para o estudo da doença de Chagas, a subfamília Triatominae.
As espécies integradas na subfamília Triatominae apresentam as antenas divididas de três a cinco segmentos, o seu rostro é retilíneo (com três segmentos), apresentando também o conexivo nas laterais. Essa subfamília apresenta 14 gêneros, mas três são os principais para estudo da doença de Chagas:
Reduviidae é uma família de insetos hemípteros heterópteros, que se caracterizam pela cabeça fina e alongada com pescoço bem marcado. A espécie Triatoma infestans (conhecida por barbeiro) é um exemplo desta família, e é importante por ser um vector da doença de Chagas.
Rovskinnbaggar (Reduviidae) är en familj i insektsordningen halvvingar. Familjen omfattar cirka 6 700 arter och finns representerad över i stort sett hela världen. Störst är artrikedomen i världens varmare delar. Rovskinnbaggar är predatorer som angriper andra insekter, men några arter kan suga blod från ryggradsdjur.
Som imago varierar arternas längd mellan 3 och 40 millimeter. Kroppen är vanligen lite tillplattad och har sedd ovanifrån en avlång och lite oval form. Huvudet är vanligen ganska långsträckt och mundelarna är stickande och sugande. Antennerna är tämligen långa och tunna och har fyra leder. Partiet mellan huvudet och halsskölden är ofta smalt, det ser närmast ut som om insekten har en "hals". Många arter har välutvecklade vingar och god flygförmåga, men hos en del arter är vingarna reducerade. Benen är ofta långa. Några arter som har mycket fin och smal kroppsbyggnad liknar med sina långa ben närmast myggor. De flesta arter har ganska mörk färg, variationer med brun, röd, svart eller orange är vanligt, men några kan också vara gröna.
Rovskinnbaggar kan bara inta flytande föda. De angriper ett byte genom att sticka det med sin sugsnabel och sprutar in enzymer för att lösa upp bytets vävnad till en "soppa" som de kan suga i sig. Rovskinnbaggar kan även stickas i självförsvar och ett sting av de större arterna kan vara smärtsamt även för en människa. Som andra halvvingar har de ofullständig förvandling och genomgår flera nymfstadier.
En del rovskinnbaggar används för biologisk kontroll av skadeinsekter och i varmare områden, där de förekommer talrikt, har de troligen en viktig naturlig roll i att hålla nere antalet skadeinsekter.
Några arter av rovskinnbaggar kan sprida sjukdomar till människan, exempelvis utgör rovskinnbaggar i gruppen Triatominae en känd vektor för Chagas sjukdom.
Wikimedia Commons har media som rör rovskinnbaggar.
Rovskinnbaggar (Reduviidae) är en familj i insektsordningen halvvingar. Familjen omfattar cirka 6 700 arter och finns representerad över i stort sett hela världen. Störst är artrikedomen i världens varmare delar. Rovskinnbaggar är predatorer som angriper andra insekter, men några arter kan suga blod från ryggradsdjur.
Adımlayıcı yarım kanatlılar (Reduviidae), yarım kanatlılar takımından bir böcek familyası.
Hepsi karada yaşayan adımlayıcı yarım kanatlılar familyası üyeleri, öbür böceklerin kanlarını emerek beslenen, iyi uçucu ve koşucu böceklerdir. Bazı türleri, daha büyük böceklerden ve insanlardan beslenir, ısırırken acı verirler. Bazıları belirli eklembacaklılar için özelleşmişlerdir. Holoptilinae türleri karıncalarla, Ectrichodiinae türleri ise çıyan ve kırkayak gibi çok bacaklılara saldırırlar. Evlerdeki hamam böceği ile tahtakurusuna da saldıran türleri bulunur.
Erişkinlerin boyları 1,3-3,8 cm, bedenleri yassı ve yumurta biçiminde, duyargaları uzundur. Küçük ve uzun baş, çıkıntı yapan gözlerin arkasında genellikle dardır.
Adımlayıcıyarımkanatlıgiller türlerine dünyanın her yanında rastlanır; Güney Amerika'da yaşayan bazı türleri Chagas hastalığı da denen Tripanosoma hastalığına, Eski Dünya'daki bazı türleri de Kala-azar hastalığına yol açar.
Böcek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Reduviidae hay còn gọi là bọ sát thủ hay bọ ám sát là một họ côn trùng gồm các loài bọ, chúng là những loài bọ ký sinh, hút máu. Chúng cắn rất đau và khi tiêm nước bọt vào các con côn trùng nhỏ sẽ làm mô tan chảy ra, sau đó chúng sẽ hút hết chất lỏng vào bụng.
Đây là những côn trùng hung tợn có thể hút sạch dịch thể con mồi và vác xác chúng trên lưng. Chúng là những côn trùng chuyên đâm thủng con mồi, hút khô cơ thể nạn nhân và sau đó vác xác lên lưng đi, những loài bọ này thường được phát hiện cõng theo một khối lượng khổng lồ các thi thể khô héo, đây cũng là cách ngụy trang hiệu quả, cũng như là áo giáp che chắn khi cần thiết.
Mỗi loài được trang bị phần miệng đặc biệt cứng sắc, theo đó, loài bọ sát thủ sẽ đâm thủng bộ xương ngoài của đối phương, như kiến, mối, ong, sau đó, chúng bơm một loại chất độc làm tê liệt nạn nhân trong vòng một phần giây và bắt đầu tiến trình hóa lỏng từ bên trong trước khi rút sạch chất dịch. Bọ sát thủ hết sức tận dụng cơ hội dọn xác mối, sau đó cắm thi thể mối lên người để dụ các con mối khác
Reduviidae hay còn gọi là bọ sát thủ hay bọ ám sát là một họ côn trùng gồm các loài bọ, chúng là những loài bọ ký sinh, hút máu. Chúng cắn rất đau và khi tiêm nước bọt vào các con côn trùng nhỏ sẽ làm mô tan chảy ra, sau đó chúng sẽ hút hết chất lỏng vào bụng.
Широко распространены по всему миру, преимущественно в Европе, Африке, Северной Америке. Известно около 7000 видов. На территории стран бывшего СССР около 90 видов. Обитают на деревьях и кустарниках, в траве, на земле, под камнями, в норах млекопитающих, гнездах птиц, в домах и других постройках человека.
Вид Empicoris culiciformis находили в гнездах белок, сорок и сорокопутов и других птиц. В Средней Азии ряд видов днем прячется в норах позвоночных животных и только ночью они выходят на поверхность в поисках добычи. Так, например, редувий Федченко (Reduvius fedtschenkianus) обитает в норах песчанок и степной черепахи. Редувий Христофа (R. christophi) обитает в норах тонкопалого суслика.
Ряд видов (хищнец домашний, хищнец грязный, Stenolemus bogdanovi) являются синантропами и встречаются в домашних и хозяйственных постройках, где они охотятся за синантропными насекомыми.
Преимущественно активны ночью. Днем прячутся в траве, на деревьях, в укрытиях. Активные хищники, питаются преимущественно насекомыми, ряд тропических видов питаются и кровью теплокровных животных и человека (представляют переход от хищников к паразитам).
Некоторые виды (Ptilocnemus lemur) охотятся на муравьёв или имеют с ними мутуалистические связи (Zelus)[3].
Выделяют от 21 до 32 подсемейств[4].
Широко распространены по всему миру, преимущественно в Европе, Африке, Северной Америке. Известно около 7000 видов. На территории стран бывшего СССР около 90 видов. Обитают на деревьях и кустарниках, в траве, на земле, под камнями, в норах млекопитающих, гнездах птиц, в домах и других постройках человека.
Вид Empicoris culiciformis находили в гнездах белок, сорок и сорокопутов и других птиц. В Средней Азии ряд видов днем прячется в норах позвоночных животных и только ночью они выходят на поверхность в поисках добычи. Так, например, редувий Федченко (Reduvius fedtschenkianus) обитает в норах песчанок и степной черепахи. Редувий Христофа (R. christophi) обитает в норах тонкопалого суслика.
Ряд видов (хищнец домашний, хищнец грязный, Stenolemus bogdanovi) являются синантропами и встречаются в домашних и хозяйственных постройках, где они охотятся за синантропными насекомыми.
獵蝽科（学名：Reduviidae）也稱「食蟲蝽科」，是半翅目的一科。
Reduriidae，一詞出自拉丁文 Reduria，意思是倒刺、碎片的意思。獵蝽科昆蟲頭較小，頭後有細窄頸狀構造，體長最大可達40mm。獵蝽昆蟲大部分具有捕食性，喜食行動不便的昆蟲，如棉蚜、薊馬、棉鈴蟲，嘴像鋼針一樣，可以扎進獵物的身體，吸取養分。獵蝽科多達7000個種類，分佈在全世界。
獵蝽科（学名：Reduviidae）也稱「食蟲蝽科」，是半翅目的一科。
Reduriidae，一詞出自拉丁文 Reduria，意思是倒刺、碎片的意思。獵蝽科昆蟲頭較小，頭後有細窄頸狀構造，體長最大可達40mm。獵蝽昆蟲大部分具有捕食性，喜食行動不便的昆蟲，如棉蚜、薊馬、棉鈴蟲，嘴像鋼針一樣，可以扎進獵物的身體，吸取養分。獵蝽科多達7000個種類，分佈在全世界。
サシガメ（刺椿象・刺亀虫）はカメムシ目カメムシ亜目のサシガメ科 Reduviidae の昆虫の総称。世界で900以上の属に分類される6,000種以上が知られる。時にはサシガメ上科の他の科を含めて「サシガメ」と総称することもある[1]。
一般のカメムシ類とは異なり捕食性である。多くの種は主として昆虫などを捕食するが、ヒトを含む脊椎動物に対する吸血性を発達させたものがあり、昆虫食の種でも捕らえたり触れたりしたときなどに偶発的にヒトを刺すこともある。ヒトなどから吸血する種の一部は感染症の媒介者ともなり、シャーガス病の原因となる。トリパノゾーマを媒介するブラジルサシガメなどの Triatoma 属の種が有名である。
外形は、一般のカメムシ類に比べてやや細長い体型のものが多い傾向があり、カモドキサシガメ亜科のように非常に細いものもあるが、一部には腹部の両側が張り出した形のものもある。頭部は普通のカメムシ類が三角形であるのに対して、細長く、複眼は前胸から前方に離れており、左右に突き出していることが多い。また、普通は両複眼の間かその直後にある横溝で前頭部と後頭部とに分けられる。口器は3節からなる[2]下唇が外を覆い内部に細い口針を格納した口吻で、普通のカメムシ類の口吻が針状で胸部の下に折り畳まれているのに比べ、はるかに太くて短く、頭部の前端から前方に突き出して下方に弓なりに湾曲し、鉤状になって頭部の下面に収まる。
胸部は幅広くはならず、前胸腹板にはヤスリ状の発音器を持つ。中胸腹板と後胸腹板は癒合し、比較的滑らかに腹部に続く。一部には翅を退化させたものがある。
ヤニサシガメのように樹上生活のものは、一般に脚が細長く動作が緩慢なものが多いのに対し、キイロサシガメのように地上生活のものは、太い脚を持ち活発なものが多い。何れも、前脚は（種によっては中脚も）太く発達し獲物を捕獲する目的に適しているが、カマキリの前脚の鎌のようにまで特殊化しているものは少ない。
多くの種が山野に普通に生息する。樹上性のものや、地上性のものがある。それぞれに昆虫やクモなど小型の無脊椎動物などを餌としている。獲物の種類をあまりえり好みしない広食性の種類もあるが、限られた範囲の獲物しか狙わない狭食性の種類もある。狭食性のものの例としてはフサヒゲサシガメなど、いくつかの種はアリを捕食するのに特化しており、アリの巣周辺に陣取る。また、アカシマサシガメなどのようにヤスデしか捕食しないものもいくつか知られている。
種によっては、室内に生息する昆虫を求めて家屋内で生活するものがある。ヨーロッパではトコジラミ（いわゆるナンキンムシ）を獲物として屋内に生息する種があり、人体に集まるトコジラミを追って、やはり人体に接近、接触する場合がある。不用意に払いのけて刺されることがあり、しかもこれが痛むために嫌われる。特に唇を刺されることがよくあり、「接吻虫」の異名を持つと言う。
哺乳類などの住みかに生息し、その血を吸うことを通常の習性にする種があり、ヒトを狙う種もある。中南米にはTriatoma、Rhodnius、Panstrongylusといった諸属の吸血性のサシガメが約90種知られており、その一部がシャーガス病の病原体を媒介することが知られている。日本にはネズミを宿主とするオオサシガメTriatoma rubrofasciata (De Geer, 1773)が沖縄に分布しており、ネズミが巣を去ったり駆除されたりしたときに飢えてヒトからも吸血することが知られている。ただ、高度経済成長期以降は人の住居が旧来の木造民家からコンクリート建築に置き換わってきたため、稀なものとなってきている。
特殊な性質として、ヨコヅナサシガメは、集団越冬をすることが知られている。特にサクラの木の表面の窪みが好きで、生息域では桜並木にも越冬集団をよく見かける。
多くの種は昆虫を主食とすることから、田畑においては害虫を食う益虫としての役割が期待できる。例えば松の葉を食い荒らし幼虫の毒針が人体被害を引き起こすマツカレハにとっては、ヤニサシガメは有力な天敵である。しかしながら、サシガメを捕らえたときや触れたときに、口針でヒトを刺すことがあり、このとき獲物を仕留めるために用いられる毒が注入されるので非常に強い痛みを感じる。多くの非社会性のハチより痛いくらいで、刺されたときの痛みが強い部類であるアシナガバチやベッコウバチ類の毒針に刺されたときの痛みに匹敵する。昆虫学者のエヴァンズは自分が首筋を刺されたときのことを述べ、数日間は捕虫網が振れなかったと言っている。また、中央アジアの王達が捕虜を拷問するのにこの類の虫を使ったとの話を伝えている[3]。
吸血性の種は、衛生害虫として扱われる。吸血時に捕食性の種に刺されたときのような激痛は起きないが、吸血後に著しく発赤、腫脹し、灼熱感を伴う。中南米産の約90種の吸血性サシガメのうち約50種から寄生性の原虫 Trypanosoma cruzi が検出されており、うち10-12種がヒトなどの動物に病原体の媒介を引き起こしているとされる。Trypanosoma cruzi の感染症は、アメリカトリパノソーマ症、あるいはシャーガス病として知られている。ヒトへの感染を引き起こす媒介種として、ブラジル南部、ウルグアイ、パラグアイ、ボリビア、アルゼンチン、チリなどに分布するブラジルサシガメ Triatoma infestans 中央アメリカからメキシコにかけて分布するメキシコサシガメ Triatoma dimidiata とベネズエラサシガメ Rhodnius prolixus 、ブラジルの一部地方に分布するアカモンサシガメ Panstrongylus megistus の4種の住家性種が特に重視されている。
上記の吸血性のサシガメのうち、ベネズエラサシガメは昆虫の変態とホルモンの関係に関する研究のモデル生物として利用されている。
他のカメムシ亜目の昆虫と同様に、サシガメも独特の臭いを持つものがあり、手に取ったりすると暫く臭いが染み付くことがある。
サシガメ科の下にはこれまでに32ほどの亜科が創設されたが、そのうちのいくつかはシノニムとみなされており、現在は25亜科ほどが認められている。ただし研究者によって多少の考え方の違いがあるのは他の昆虫同様である。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Figure_1_c.jpeg)
.jpg)
_(7667279178).jpg)
.jpg)
