Die Woodbroodboom (Encephalartos woodii) is 'n boom wat in die natuur uitgesterf het en nou net as aangeplante, manlike bome oorleef. Dit het in die Ongoyewoudstreek voorgekom.
Blaar
Stam
Manlike keël in Kalifornië
'n Verbasterde E. woodii x E. natalensis
Die Woodbroodboom (Encephalartos woodii) is 'n boom wat in die natuur uitgesterf het en nou net as aangeplante, manlike bome oorleef. Dit het in die Ongoyewoudstreek voorgekom.
Píchoš Woodův (Encephalartos woodii) je druh cykasu z čeledi zamiovité (Zamiaceae). Jedná se o jednu z nejvzácnějších rostlin světa, která ve volné přírodě již vymřela. I z tohoto důvodu patří k nejdražším, pokud je vůbec možné je získat. Několikacentimetrové odnože stojí desítky tisíc dolarů.
Jméno obdržel po Johnu Medley Woodovi, kurátorovi botanické zahrady v Durbanu a řediteli Natal Government Herbarium, který objevil jediný existující strom a přesadil jej do Durbanu.
Wood popsal nalezený strom jako variantu druhu Encephalartos altensteinii (Encephalartos altensteinii var. bispinna). V roce 1908 byl strom popsán jako samostatný druh anglickým zahradníkem Henry Sanderem.
Strom pochází z Jižní Afriky, z lesa Ngoya Forest. V roce 1907 byl v přírodě nalezen pouze jeden samčí strom, který byl přemístěn do botanické zahrady. Z jeho odnoží pocházejí všechny současné rostliny ve světových sbírkách. Ty jsou také pouze samčího pohlaví. Semena této rostliny tedy neexistují.
Množení této rostliny proto probíhá dvěma způsoby:
Píchoš Woodův ve volné přírodě vyhynul. Je proto zapsán na hlavním seznamu CITES I, který kontroluje obchod s ohroženými druhy.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Encephalartos woodii ve Wikimedia Commons
Píchoš Woodův (Encephalartos woodii) je druh cykasu z čeledi zamiovité (Zamiaceae). Jedná se o jednu z nejvzácnějších rostlin světa, která ve volné přírodě již vymřela. I z tohoto důvodu patří k nejdražším, pokud je vůbec možné je získat. Několikacentimetrové odnože stojí desítky tisíc dolarů.
Encephalartos woodii, Wood's cycad, is a rare cycad in the genus Encephalartos, and is endemic to the oNgoye Forest of KwaZulu-Natal, South Africa. It is one of the rarest plants in the world, being extinct in the wild with all specimens being clones of the type.[2] The specific and common name both honour John Medley Wood, curator of the Durban Botanic Garden and director of the Natal Government Herbarium of South Africa, who discovered the plant in 1895.[3]
It is palm tree like, and can reach a height of 6 metres (20 ft). The trunk is about 30–50 centimetres (12–20 in) in diameter, thickest at the bottom, and topped by a crown of 50–150 leaves. The leaves are glossy and dark green, 150–250 centimetres (59–98 in) in length, and keeled with 70–150 leaflets, the leaflets falcate (sickle-shaped), 13–15 centimetres (5–6 in) long and 20–30 millimetres (0.8–1 in) broad.[4][5]
E. woodii is dioecious, meaning it has separate male and female plants; however, no female plant has ever been discovered. The male strobili are cylindrical, 20–40 centimetres (7.9–16 in) long, exceptionally up to 120 centimetres (47 in), and 15–25 centimetres (6–10 in) in diameter; they are a vivid yellow-orange colour. A single plant may bear from around six to eight simultaneously.[4][5]
Encephalartos woodii was first described by Wood as a variety of E. altensteinii (as E. altensteinii var. bispinna), and raised to the rank of species in 1908 by the English horticulturalist Henry Sander[5] from studying a specimen in his collection, which was apparently one of the basal offsets taken from the original clump.[2] It has been considered that Encephalartos woodii is most closely related to E. natalensis. Some authorities consider E. woodii to not be a true species but rather a mutant E. natalensis or a relict of some other species. Yet others consider this plant to be a natural hybrid between E. natalensis and E. ferox.[4] To determine the relationship between E. natalensis and E. woodii, the RAPD technique was used to generate genetic fingerprints and data analysed using distance methods. Based on RAPD fingerprints, the intraspecific genetic variation among different E. natalensis plants is similar to the interspecific variation between E. natalensis and E. woodii, which confirms the close relationship between E. natalensis and E. woodii.[6]
The only known wild plants of E. woodii were a cluster of four stems of one plant discovered by Wood in 1895 in a small area of Ngoya Forest,[7] now known by its proper Zulu name of oNgoye, which is in KwaZulu-Natal, South Africa.[8] The site where this plant was found was on a steep south-facing slope[2][9] on the fringes of the forest.[9] The annual rainfall at the site ranges between 750–1,000 millimetres (30–39 in), and the climate has hot summers and mild winters.[2]
A basal offset of the main stems was removed and sent to Kew Gardens in 1899.[2] Three basal offsets were collected by Wood's deputy, James Wylie, in 1903 and planted in the Durban Botanic Gardens.[9] One specimen was received at the National Botanic Gardens of Ireland in Glasnevin in 1905[10] where the register records it as "Encephalartos way of E. Alten[steinii]" costing 1 guinea from Sander & Sons.[11] In a 1907 expedition, Wylie collected two of the larger stems and noted that of the remaining two, one of them (the largest of the four original stems) was badly mutilated and he did not expect it to survive.[9] By 1912 there was only one 3 metres (9.8 ft) tall trunk left in the wild, and in 1916, the Forestry Department arranged to have it removed and sent to the Government Botanist in Pretoria.[9] It is thought that this trunk subsequently died in 1964.[9]
These plants are currently distributed in various botanical institutions around the world.[2] Two of the larger trunks that Wylie collected in the 1907 expedition are still to be seen in the Durban Botanic Gardens.[9] A sucker from one of the Durban Botanic Gardens plants was sent to Kirstenbosch near Cape Town, South Africa in 1916 by James Wylie.[9] The plant that was sent to Kew Gardens in 1899 was grown in the Palm House until April 1997 and then moved to the Temperate House where it produced, for the first time, a male cone in September 2004.[12] In the United States; a specimen is housed in the conservatory at Longwood Gardens near Philadelphia, Pennsylvania[13] and three specimens are to be seen at Lotusland in Santa Barbara, California[14] where they were planted in 1979.[15] The specimen at Longwood Gardens was received in 1969 after a request was made to the Durban Botanic Gardens by one of Longwood's former directors, Dr. Russell Seibert, when he went on a plant exploration voyage to South Africa in the 1960s.[16] The rooted plant was first taken to the Research Department at Longwood where the gardeners nurtured the plant until it was ready to be displayed in the Conservatory.[16] The Longwood specimen produces cones in early winter.[16] In Europe; a specimen is housed in the Netherlands at Hortus Botanicus in Amsterdam[17] and in Orto Botanico di Napoli in Italy,[18] although this specimen may have died. The specimen in Ireland at Glasnevin is said to be "probably the tallest" specimen of E. woodii in Europe.[10]
Despite numerous excursions in the oNgoye-Mtunzini area, no other specimens of Encephalartos woodii have ever been found. All known specimens of Encephalartos woodii are clones of the only known male plant which was completely removed from the wild. For these reasons, the plant is considered extinct in the wild.[1]
As is the case with all members of the genus Encephalartos, Encephalartos woodii is protected by both national and international legislation:[4]
In South Africa one requires a permit from Nature Conservation to move, sell, buy, donate, receive, cultivate and sell Endangered Flora and to own adult cycads. On an international level all species and hybrids of Encephalartos are on Appendix I of CITES, the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora. This means that wild collected material may not be traded and for each and every artificially cultivated Encephalartos plant or piece of a plant or a cone or pollen or seed, being carried over an international border requires a CITES Export Permit issued by the authority of the exporting country, and a CITES Import Permit issued by the authority of the importing country.[4]
Encephalartos woodii reproduces with rapidly growing suckers.[4][5]
Unless a female plant is found, E. woodii will never reproduce naturally. This species is known to form fertile hybrids with E. natalensis, and a backcrossing technique can be used: if each offspring is subsequently crossed with E. woodii and the process is then repeated, after several generations, female offspring will be closer to what a female Encephalartos woodii would be like.[4] However, genetic analysis of chloroplast DNA of F1 hybrids between E. woodii and E. natalensis showed that all chloroplasts are inherited from the female E. natalensis,[19] indicating that multigenerational hybrid offspring would have E. natalensis chloroplasts and could never be "pure" E. woodii.
Several hybrids between E. woodii and other species of Encephalartos have been produced including:
The bark of the specimen planted in Kirstenbosch botanical garden
Male cone of Encephalartos woodii
Portion of a leaf showing leaflets
The last two stems of Encephalartos woodii at oNgoye in the early 1900s
One of the original stems at the Durban Botanic Gardens
Original stem at Durban Botanic Gardens, 2010
Offshoots (suckers) showing roots developing on the largest one
A female E. natalensis x woodii with cones
Encephalartos natalensis x E. woodii hybrid at Orto botanico di Palermo
Encephalartos woodii, Wood's cycad, is a rare cycad in the genus Encephalartos, and is endemic to the oNgoye Forest of KwaZulu-Natal, South Africa. It is one of the rarest plants in the world, being extinct in the wild with all specimens being clones of the type. The specific and common name both honour John Medley Wood, curator of the Durban Botanic Garden and director of the Natal Government Herbarium of South Africa, who discovered the plant in 1895.
Encephalartos woodii, también conocida como la cicada de Wood, es una cicada del género Encephalartos, endemismo al área de Natal de Sudáfrica. Es una de las plantas más raras en el mundo, encontrándose extinta en estado silvestre con todos los especímenes siendo clones del tipo.
Se parece a una palmera, y puede alcanzar una altura de 6 m. El tronco mide aproximadamente 50 cm de diámetro, es más ancho en la parte inferior, y está coronado por una copa de 50–150 hojas. Las hojas son brillantes y verde oscuras, de 150–250 cm de longitud, y en quilla con 70–150 folíolos, éstos son falcados (en forma de hoz), de 13–15 cm de largo y 20–30 mm de ancho.[1][2]
E. woodii es dioica, lo que significa que tiene plantas macho y hembra separadas. Los estróbilos masculinos son cilíndricos, de 20–40 cm de largo, excepcionalmente hasta 120 cm, y 15–25 cm de diámetro; son de un color naranja vivo. Un a sola planta puede producir alrededor de seis a ocho simultáneamente. Los conos femeninos son desconocidos, ya que no se ha descubierto ni un a sola planta hembra. Encephalartos woodii también se reproduce rápidamente con brotes basales.[1][2]
Se encontró solamente en un área boscosa y área de origen de biodiversidad en la Región de Natal de Sudáfrica.[3]
Encephalartos woodii es el más estrechamente relacionado con E. natalensis. Algunas autoridades consideran E. woodii no una verdadera especie sino más bien un mutante de E. natalensis o un relicto de algunas otras especies. Todavía otros consideran a esta planta un híbrido natural entre E. natalensis y E. ferox.[1]
Tanto el nombre común como el específico le hacen honor a John Medley Wood, curador del Jardín Botánico de Durban y director del Herbario del Gobierno de Natal de Sudáfrica, quien descubrió el espécimen en 1907.[4] Fue por primera vez descrito por Wood como una variedad de E. altensteinii (como E. altensteinii var. bispinna), y elevado al rango de especie en 1908 por el horticulturalista inglés Henry Sander.[2]
La únicas plantas conocidas en la naturaleza de E. woodii fueron un racimo de cuatro tallos de una planta descubierta por Wood en 1895 en un a pequeña área del bosque ngoya,[5] en lo que ahora es Sudáfrica. Los brotes más pequeños fueron cortados en 1903, otra expedición recogió los dos tallos más pequeños y los colocó en jardines botánicos. De los dos tallos restantes, el más grande murió durante el período de 1907-12. El último tallo fue retirado de la naturaleza en 1916 y enviado a Pretoria, donde subsecuentemente murió en 1964.[1] Todos los especímenes conocidos de Encephalartos woodii son clones de esa única planta conocida. A pesar de varias inspecciones, ninguna otra planta ha sido localizada en la naturaleza. Por esas razones, la planta está considerada especie extinta en estado silvestre.[6] Como es el caso con todos los miembros del género Encephalartos, E. woodii, incluyendo tanto plantas maduras y semillas, figura en la lista del Apéndice I de la CITES.[1]
Como una consecuencia de que todas las plantas conocidas son machos, se puede decir que "Encephalartos woodii no sé a reproducido a través de la unión de gametos en aproximadamente cien años" su única forma de propagación para él hombre ha sido de forma vegetativa.[3] A menos que se encuentre un a planta hembra, E. woodii nunca se reproducirá naturalmente. Sin embargo, puede darse la reproducción para dar lugar a híbridos fértiles con E. natalensis. Si cada descendencia se cruza subsecuentemente con E. woodii, después de varias generaciones, la descendencia femenina será cercana a aquella a lo que Encephalartos woodii hembra parecería.[1]
.JPG)
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) 
Datos: Q1989057
Multimedia:
Especies: Encephalartos woodii
Encephalartos woodii, también conocida como la cicada de Wood, es una cicada del género Encephalartos, endemismo al área de Natal de Sudáfrica. Es una de las plantas más raras en el mundo, encontrándose extinta en estado silvestre con todos los especímenes siendo clones del tipo.
Encephalartos woodii est une espèce cycadophyte appartenant à la famille des Zamiaceae, connue seulement par une poignée de spécimens, tous cultivés.
C'est un grand cycadophyte, qui peut atteindre 6 m de hauteur pour un stipe (tronc) de 50 cm. Les palmes peuvent mesurer jusqu'à 2,5 m, porteuses de 70 à 150 pennes.
Cet arbre était endémique de la forêt oNgoye dans le KwaZulu-Natal (est de l'Afrique du Sud), mais est désormais éteint à l'état sauvage : les derniers spécimens en vie se trouvent dans des jardins botaniques, et descendent tous du même individu[3]. Depuis 1907, année de découverte des trois spécimens sauvages connus, aucun autre spécimen n'a jamais été observé dans la nature.
Les spécimens sauvages originels
Cône
Feuille
Le premier spécimen récolté, à Durban.
Encephalartos woodii dans une cage de protection (Nong-Nooch botanical garden)
Encephalartos woodii est une espèce cycadophyte appartenant à la famille des Zamiaceae, connue seulement par une poignée de spécimens, tous cultivés.
Encephalartos woodii (Sander, 1908) è una cicade della famiglia delle Zamiaceae, nativa del Sudafrica.[2]
La specie è ormai estinta in natura[1]. Secondo una recente stima nel mondo ne esistono circa 500 esemplari, ospitati in orti botanici e collezioni private.[3]
La scoperta della specie si deve a John Medley Wood (1827-1915) che nel 1895 trovò un gruppo di quattro esemplari nella foresta di Ngoye, a circa 30 km da Mtunzini nel KwaZulu-Natal. Nel 1907 due dei quattro esemplari furono prelevati e trapiantati nell'Orto botanico di Durban. Dei due esemplari rimasti in natura uno subì una mutilazione ad opera di ignoti che ne causò la morte; nel 1916 l'ultimo esemplare sopravvissuto fu prelevato dal Forestry Department, e trasferito a Pretoria, dove sopravvisse sino al 1964. Nonostante la foresta di Ngoye sia stata più volte esplorata alla ricerca di eventuali altri esemplari, le ricerche hanno sempre dato esito negativo.
È una specie arborescente, eretta, pachicaule, il cui tronco può raggiungere i 7 m di altezza e i 75 cm di diametro. Dalla base del tronco si originano spesso polloni basali, che costituiscono la unica opportunità di propagazione della specie (vedi sotto).
Le foglie, disposte a rosetta all'apice del tronco, arcuate, raggiungono i 2–3 m di lunghezza e i 50 cm di larghezza. Al momento della foliazione sono ricoperte da una spessa peluria che va gradualmente scomparendo; le foglie mature sono di colore verde brillante. Sono pennate e composte da numerose paia di foglioline lanceolate, lunghe circa 20 cm, inserite su un rachide centrale di colore verde-bruno; le foglie basali, in corrispondenza del picciolo, si trasformano in spine. Nelle foglie giovani il margine è dentellato e forma da 3 a 5 spine.
I coni maschili, cilindrico-fusiformi, di colore giallo-arancio, lunghi da 40 a 90 cm e larghi circa 20, si sviluppano in numero di 4-8 per volta; sono dotati di un peduncolo lungo 15–20 cm, ed hanno dapprima portamento eretto, poi reclinante.
I coni femminili non sono mai stati descritti, dal momento che non si è mai trovato in natura un esemplare femminile.
La specie, originaria della foresta di Ngoye nel KwaZulu-Natal (Sudafrica), è oramai estinta in natura.[1]
I circa 500 esemplari esistenti nel mondo sono tutti maschi.
In mancanza di esemplari femmine l'unica modalità di propagazione disponibile è il trapianto dei polloni basali. Tutti e cinquecento gli esemplari esistenti nel mondo sono stati ottenuti con tale sistema di propagazione dalla originaria pianta raccolta nel 1895 da John Medley Wood. La produzione dei polloni basali inizia una volta che la pianta abbia raggiunto la maturità (in genere intorno ai 10 anni) e procede al ritmo di due-quattro polloni all'anno.
Esiste la possibilità di impollinare esemplari femminili di specie affini con il polline di E. woodii.
Per esempio l'Encephalartos woodii × natalensis è il frutto di un simile incrocio tra un esemplare maschile di E. woodii ed uno femminile di E. natalensis, la specie più prossima. Incrociando nuovamente con gli esemplari femminili dell'ibrido (F1, 5O% E. woodii) si otterrà una seconda generazione (F2, 75% E. woodii). Ripetendo il processo varie volte si otterranno esemplari con un corredo genetico sempre più vicino a quello di E. woodi: per esempio, la generazione F5 avrà un corredo genetico attribuibile al 97% a E. woodii. Il limite principale di questo approccio è il tempo: considerato che ogni esemplare impiega mediamente quindici anni per raggiungere l'età riproduttiva, occorrerebbe circa un secolo per arrivare ad ottenere un esemplare "quasi puro" di E.woodi.
Una seconda possibilità si basa sulla osservazione, non frequente ma documentata, di cambio spontaneo di sesso di alcuni esemplari di cicadi.[4][5] Una tale evenienza è stata descritta per esempio in Cycas circinalis, Encephalartos umbeluziensis[6] e Zamia integrifolia. In tutti questi casi il cambiamento di sesso era stato preceduto da un trauma fisico o da un'esposizione a temperature rigide. Il meccanismo ormonale che regola un tale passaggio non è ancora noto. Ulteriori studi in tale direzione potrebbero consentire un cambiamento di sesso "pilotato" e quindi la creazione di esemplari femminili di E.woodii.
Esemplari di E. woodi possono essere osservati nei seguenti orti botanici:
Encephalartos woodii (Sander, 1908) è una cicade della famiglia delle Zamiaceae, nativa del Sudafrica.
La specie è ormai estinta in natura. Secondo una recente stima nel mondo ne esistono circa 500 esemplari, ospitati in orti botanici e collezioni private.
Encephalartos woodii is een palmvaren, die er bekend om staat dat hij in het wild is uitgestorven en dat er geen vrouwelijk exemplaar bekend is. Aangezien palmvarens tweehuizig zijn kan deze plant zich dus niet geslachtelijk voortplanten.
Het is een tot 6 m hoge plant met een of meerdere stammen met een diameter die meestal 30-50 cm is, maar meer dan 2 m kan bedragen. De kroon is parapluvormig en bestaat uit vijftig tot honderdvijftig bladeren. De bladeren zijn glanzend donkergroen, 2-3 m lang, in de lengterichting gebogen en geveerd in zeventig tot honderdvijftig deelblaadjes. De deelblaadjes zijn V-vormig gerangschikt. De plant produceert zes tot acht, helder oranjegele kegels. Deze zijn cilindrisch, meestal 40-90 cm lang maar met uitschieters tot 1,2 m en 15-20 cm breed.
John Medley Wood ontdekte in 1895 een enkele mannelijke plant met vier stammen op een steile, zuidelijke helling aan de randen van het Ngoye Forest, ongeveer 30 km van Mtunzini in KwaZoeloe-Natal (Zuid-Afrika). Er werden stekken van zijscheuten aan de basis van de stammen van de plant genomen en deze werden opgekweekt in de Durban Botanical Gardens in Durban. Uiteindelijk gingen alle stammen in het wild te gronde en ondanks vele zoektochten zijn er nooit meer planten in het wild aangetroffen. Waarom de plant in het wild is uitgestorven is nooit duidelijk geworden. Mogelijk werd hij uitgeroeid door het gebruik in ceremoniële rites van zoeloes. Sommige autoriteiten suggereerden dat dit ene exemplaar geen soort was maar een natuurlijke hybride en hebben er nooit meer exemplaren bestaan.
Er wordt gespeculeerd over methodes om Encephalartos woodii toch geslachtelijk te vermeerderen. Een methode zou kunnen zijn om de plant te kruisen met een vrouwelijk exemplaar van Encephalartos natalensis, de naaste verwant. De hieruit ontstane hybride, Encephalartos woodii × natalensis kan vervolgens met Encephalartos woodii worden teruggekruist. Uiteindelijk wordt er zo vaak terugegekruist tot er een plant ontstaat die een vrij nauwkeurige benadering is van Encephalartos woodii en er een populatie van mannelijke en vrouwelijke planten ontstaat. Een andere optie is de observatie dat palmvarens die aan trauma's worden blootgesteld zoals fysieke verwondingen of vorst, van geslacht kunnen veranderen. Dit zou kunnen worden toegepast bij Encephalartos woodii om een geslachtsverandering te induceren.
Een aantal botanische tuinen in de wereld hebben de soort in hun collectie. Allen stammen af van de plant die door John Medley Wood is ontdekt. Een aantal botanische tuinen waar deze plant kan worden bezichtigd zijn:
Encephalartos woodii is een palmvaren, die er bekend om staat dat hij in het wild is uitgestorven en dat er geen vrouwelijk exemplaar bekend is. Aangezien palmvarens tweehuizig zijn kan deze plant zich dus niet geslachtelijk voortplanten.
Het is een tot 6 m hoge plant met een of meerdere stammen met een diameter die meestal 30-50 cm is, maar meer dan 2 m kan bedragen. De kroon is parapluvormig en bestaat uit vijftig tot honderdvijftig bladeren. De bladeren zijn glanzend donkergroen, 2-3 m lang, in de lengterichting gebogen en geveerd in zeventig tot honderdvijftig deelblaadjes. De deelblaadjes zijn V-vormig gerangschikt. De plant produceert zes tot acht, helder oranjegele kegels. Deze zijn cilindrisch, meestal 40-90 cm lang maar met uitschieters tot 1,2 m en 15-20 cm breed.
John Medley Wood ontdekte in 1895 een enkele mannelijke plant met vier stammen op een steile, zuidelijke helling aan de randen van het Ngoye Forest, ongeveer 30 km van Mtunzini in KwaZoeloe-Natal (Zuid-Afrika). Er werden stekken van zijscheuten aan de basis van de stammen van de plant genomen en deze werden opgekweekt in de Durban Botanical Gardens in Durban. Uiteindelijk gingen alle stammen in het wild te gronde en ondanks vele zoektochten zijn er nooit meer planten in het wild aangetroffen. Waarom de plant in het wild is uitgestorven is nooit duidelijk geworden. Mogelijk werd hij uitgeroeid door het gebruik in ceremoniële rites van zoeloes. Sommige autoriteiten suggereerden dat dit ene exemplaar geen soort was maar een natuurlijke hybride en hebben er nooit meer exemplaren bestaan.
Er wordt gespeculeerd over methodes om Encephalartos woodii toch geslachtelijk te vermeerderen. Een methode zou kunnen zijn om de plant te kruisen met een vrouwelijk exemplaar van Encephalartos natalensis, de naaste verwant. De hieruit ontstane hybride, Encephalartos woodii × natalensis kan vervolgens met Encephalartos woodii worden teruggekruist. Uiteindelijk wordt er zo vaak terugegekruist tot er een plant ontstaat die een vrij nauwkeurige benadering is van Encephalartos woodii en er een populatie van mannelijke en vrouwelijke planten ontstaat. Een andere optie is de observatie dat palmvarens die aan trauma's worden blootgesteld zoals fysieke verwondingen of vorst, van geslacht kunnen veranderen. Dit zou kunnen worden toegepast bij Encephalartos woodii om een geslachtsverandering te induceren.
Encephalartos woodii – gatunek sagowca uznawany za wymarły na wolności. Naturalnie występował jedynie w lesie w pobliżu miasta Mtunzini w południowoafrykańskiej prowincji KwaZulu-Natal. Egzemplarze żyjące na świecie obecnie są klonami okazu odkrytego w RPA.
Żywy egzemplarz E. woodii został odkryty w 1895 przez Johna M. Wooda, kustosza Ogrodów Botanicznych w Durbanie. Na cześć odkrywcy nowy gatunek otrzymał nazwę woodii. Jednak dopiero w latach 90. XX w. przeprowadzono bliższe badania. Ich rezultatem było ustalenie, że okaz odkryty przez Wooda reprezentuje gatunek istniejący już od 200 mln lat i do wymierania kredowego występujący prawdopodobnie na całej Ziemi (a najpóźniej do okresu zlodowaceń).
E. woodii przypomina palmę o wysokości do ok. 6 m. Pień osiąga od 30 do 50 cm średnicy, przy czym u podstawy jest najgrubszy. Ze szczytu pnia wyrasta bujna korona 50–150 liści. Liście są ciemnozielone i błyszczące; mają od 150 do 250 cm długości. Są podzielone na sierpowate listki (każdy liść ma ich 70–150) o długości 13–15 cm i 0,2–0,3 cm szerokości.
Gatunek jest rozdzielnopłciowy, co oznacza że konkretne egzemplarze są wyłącznie męskie lub żeńskie. Jednak nie udało się odkryć rośliny żeńskiej. Strobile męskie (6 do 8 na jednej roślinie) mają cylindryczny kształt; ich długość waha się pomiędzy 20 a 40 cm, choć zdarzają się egzemplarze o długości nawet do 120 cm. Ich średnica to 15-25 cm. Mają mocny żółtawo-pomarańczowy odcień.
Początkowo – zdaniem samego Wooda – E. woodii sklasyfikowano jako odmianę E. altensteinii. W 1908 Henry F. C Sander podniósł E. woodii do rangi osobnego gatunku. Obecnie uważa się, że najbliższym krewnym jest gatunek E. natalensis. Cześć naukowców twierdzi jednak, że E. woodii jest tylko mutacją E. natalensis lub krzyżówką E. natalensis z E. ferox. Według najnowszych badań[jakich?] E. woodii jest ściśle spokrewniony z E. natalensis.
Jedyne znane dzikie rośliny E. woodii – odkryte przez Wooda – były jedną rośliną liczącą cztery pnie, która rosła na południowym stromym zboczu wzgórza na skraju lasu znanego obecnie jako Ongoye Forest. Klimat w tym miejscu charakteryzuje się gorącymi latami i łagodnymi zimami, a suma opadów waha się pomiędzy 750–1000 mm/rok. Z braku innych stanowisk gatunku nie można bardziej sprecyzować warunków w jakich występował.
Odkryty w 1899 egzemplarz E. woodii wykopano i przewieziono do Królewskich Ogrodów Botanicznych w London Borough of Richmond upon Thames. Trzy pędy za zgodą Wooda zasadził w 1903 w durbańskich Ogrodach Botanicznych jego zastępca, James Wylie. Kolejna sadzonka w 1905 została przekazana irlandzkiemu Narodowemu Ogrodowi Botanicznemu w Glasnevin (obecnie dzielnica Dublina) – jest to obecnie najwyższy egzemplarz w Europie. Na wolności pozostała jedynie jedna, główna, część rośliny odkrytej przez Wooda. W 1916 okaz ten na polecenie Departamentu Lasów został przeniesiony do siedziby rządowego botanika rezydującego w Pretorii. Panuje pogląd, że roślina ta obumarła w 1964.
Obecnie sadzonki są przekazywane do instytucji botanicznych na całym świecie. Dwie z sadzonek zabranych do Durbanu są nadal w posiadaniu tamtejszych Ogrodów Botanicznych. Roślina, którą zasadzono w Królewskich Ogrodach Botanicznych w 1899 została przeniesiona w 1997 do północnej palmiarni. Tam, dość niespodziewanie, w 2004 po raz pierwszy wytworzyła organy generatywne. Poza tym, E. woodii hodowana jest m.in. w Irlandii (Glasnevin), Holandii (ogród botaniczny w Amsterdamie), we Włoszech (ogród botaniczny w Neapolu) i USA (Longwood Gardens w Pensylwanii oraz Santa Barbara w Kalifornii.
E. woodii jest chroniony przepisami międzynarodowymi oraz poszczególnych państw. Gatunek wraz z innymi sagowcami objęty jest ochroną przez CITES, dotycząca handlu i przewozu poza granice danego państwa gatunków zagrożonych wyginięciem. W RPA dodatkowo wymagana jest zgoda organów ochrony przyrody na przemieszczanie, kupno/sprzedaż, otrzymywanie i uprawianie zagrożonych gatunków sagowców, w tym E. woodii.
Encephalartos woodii – gatunek sagowca uznawany za wymarły na wolności. Naturalnie występował jedynie w lesie w pobliżu miasta Mtunzini w południowoafrykańskiej prowincji KwaZulu-Natal. Egzemplarze żyjące na świecie obecnie są klonami okazu odkrytego w RPA.
Encephalartos woodii é uma rara cicadófita do gênero Encephalartos, e é endémica da Floresta de oNgoye em KwaZulu-Natal, África do Sul. É uma das mais raras plantas em todo o mundo, estando extinta na natureza com todas as amostras sendo clones do tipo. O nome específico e comum honra João Medley de Madeira, curador do Jardim Botânico de Durban e diretor do Governo Herbário de Natal da África do Sul, que descobriu a planta em 1895.[1]
Encephalartos woodii é uma rara cicadófita do gênero Encephalartos, e é endémica da Floresta de oNgoye em KwaZulu-Natal, África do Sul. É uma das mais raras plantas em todo o mundo, estando extinta na natureza com todas as amostras sendo clones do tipo. O nome específico e comum honra João Medley de Madeira, curador do Jardim Botânico de Durban e diretor do Governo Herbário de Natal da África do Sul, que descobriu a planta em 1895.
Рослини деревовиді; стовбур 6 м заввишки (найвищий зразок 7.3 м), 30-50 см діаметром (найтовщий зразок 91 см); 50-150 листків у кроні. Листки довжиною 150-250 см, темно-зелені, напівглянсові, складаються з 70-150 фрагментів; хребет листка зелений, прямий, жорсткий; черешок прямий, з 1-6 колючками. Листові фрагменти яйцеподібні; середні — 13-15 см завдовжки, 20-30 мм завширшки. Пилкові шишки довжиною 1-6, яйцевидні, жовті, 20-40 см, 15-25 см діаметром.
Країни поширення: ПАР (Квазулу-Натал).
Останні стебла були всі свідомо видалені з дикої природи у 1916 році. Вид вирощують у ряді ботанічних садів.
Encephalartos woodii là một loài tuế trong chi Encephalartos, đặc hữu của rừng oNgoye tại KwaZulu-Natal, Nam Phi. Nó là một trong những loài cây quý hiếm nhất trên thế giới, đã tuyệt chủng trong tự nhiên, với tất cả các cá thể đều là cây nhân bản.[2] Loài này được Sander mô tả khoa học đầu tiên năm 1908.[3]
Encephalartos woodii là một loài tuế trong chi Encephalartos, đặc hữu của rừng oNgoye tại KwaZulu-Natal, Nam Phi. Nó là một trong những loài cây quý hiếm nhất trên thế giới, đã tuyệt chủng trong tự nhiên, với tất cả các cá thể đều là cây nhân bản. Loài này được Sander mô tả khoa học đầu tiên năm 1908.
Encephalartos woodii Sander, 1908
Синонимы Охранный статус
Энцефаля́ртос Ву́да[1] (лат. Encephalártos woódii) — вид саговниковых растений рода Энцефаляртос (Encephalartos) семейства Замиевые (Zamiaceae). Очень редкое растение, в дикой природе не встречающееся.
Узколокальный эндемик, известен по единственному мужскому растению, росшему на крутом южном склоне на окраине леса Нгойе на севере провинции Квазулу-Натал (ЮАР). Сейчас растение не встречается в этом регионе[2][3].
Растение до 6 м высотой. Ствол растения расширяется у основания, что нехарактерно для саговников[4].
Ствол увенчан зонтообразной кроной из блестящих тёмно-зелёных листьев[4]. Каждый лист примерно 1,8 м длиной, разделён на листочки, наиболее широкие у основания листа и постепенно сужающиеся до колючек к его окончанию.
Мужские стробилы цилиндрической формы, ярко-оранжевые, вырастают до 1,2 м[4].
Семена у этого вида неизвестны. Вероятно, сходные с другими саговниками — крупные, мясистые[4].
Единственное многоствольное дикорастущее растение было обнаружено в лесу Нгойе Джоном Медли Вудом, описано им в 1907 году как разновидность энцефаляртоса Альтенштейна. В 1908 году неуверенно переведён в ранг вида Фредериком Сандером, назвавшим его в честь первооткрывателя.
В культуре известно около 500 мужских растений, полученных делением единственного дикорастущего экземпляра. Предпринимаются попытки выведения женских особей[4]. В частности, было обнаружено, что этот вид даёт плодоносящие гибриды с женскими особями энцефаляртоса наталского. Последующим многократным скрещиванием женских гибридов с мужскими E. woodii можно получить женские растения, очень близкие к энцефаляртосу Вуда. Однако чистую линию E. woodii таким образом получить невозможно, поскольку от поколения к поколению передаются хлоропласты энцефаляртоса наталского[5].
Последние части многоствольного экземпляра были изъяты из дикой природы в 1916 году. Многие из них были перевезены в ботанические сады. Другие дикорастущие растения к настоящему времени не обнаружены. По критериям Международного союза охраны природы до 1993 года вид относился к вымершим, однако впоследствии была введена категория видов, исчезнувших в дикой природе, к которой и был отнесён этот вид энцефаляртоса[2].
Энцефаля́ртос Ву́да (лат. Encephalártos woódii) — вид саговниковых растений рода Энцефаляртос (Encephalartos) семейства Замиевые (Zamiaceae). Очень редкое растение, в дикой природе не встречающееся.
伍德蘇鐵（學名Encephalartos woodii）是南非誇祖魯-納塔爾省特有的蘇鐵。它們是世界最稀有的植物之一，現已從野外滅絕，所有現存標本都是模式標本的克隆。[2] 其學名為紀念發現此植物的德班植物園（Durban Botanic Garden）的伍德（John Medley Wood）。[3]
伍德蘇鐵像棕櫚，可以長高達6米。樹幹直徑闊30-50厘米，底部最闊，頂冠有50-150葉子。葉子光澤及呈深綠色，長150-250厘米，有70-150塊小葉，小葉呈鐮狀及長13-15厘米及闊2-3厘米。[4][5]
伍德蘇鐵是雌雄異株的，但卻從來未有發現雌株。雄株的花毬呈圓柱體，長20-40厘米，直徑闊15-25厘米，呈耀眼的黃橙色。單一株上可以同時有約6-8顆花毬。[4][5]
伍德蘇鐵最初是由伍德所描述，並被認為是南非大鳳尾蕉的變種，但後來Henry Sander於1908年將之升格為物種。[2][5] 伍德蘇鐵最為接近E. natalensis。有些學者認為它們並非真正物種，反而是E. natalensis的突變或其他物種的遺留種。另外一些學者則認為它們是E. natalensis及刺葉非洲鐵的天然混種。[4] 利用隨機增殖多型性DNA分析法發現，E. natalensis的種內基因變異與伍德蘇鐵的相同，證實它們之間的近親性。[6]
曾經是地球上植物數量最多的一種，現在一已知野生的伍德蘇鐵是於1895年在南非誇祖魯-納塔爾省Ngoya森林發現，共有四個主莖。[7][8] 此株生長的位點是在森林邊緣一個向南的陡坡。[2][9][9] 當地每年雨量介乎750-1000毫米，夏天天氣炎熱，冬天氣候溫和。[2]
此株伍德蘇鐵主莖的分枝於1899年被送到邱園。[2]伍德的助手維利（James Wylie）於1903年將三個分枝被送到及種植在德班植物園。[9] 於1905年，格拉斯尼溫（Glasnevin）的國家植物園（National Botanic Gardens）也收到一個標本[10]，當時記錄為其「價值一基尼（Guinea）」。[11] 於1907年，維利收集了較大的兩個主莖，卻發現餘下的其中一個卻遭毀壞而不能生存。[9] 到了1912年，野外只餘下一株高3米的主莖，並於1916年被移植到比勒陀利亞。[9] 這一株相信後來於1964年枯萎。[9]
伍德蘇鐵現時分佈在世界各地的植物園。[2]1907年維利所採集的兩株仍健在德班植物園。[9] 維利於1916年將其中一個基部芽送到近開普敦的科斯滕布什國家植物園（Kirstenbosch National Botanical Garden）。[9]1899年送到邱園的一株一直在棕櫚園種植到1997年4月，及後於2004年9月移植到溫帶園。[9] 在美國近費城的長木花園（Longwood Gardens）[12] 及加利福尼亞州聖巴巴拉也有種植伍德蘇鐵。[13][14][15] 在荷蘭阿姆斯特丹的萊登大學植物園（Hortus Botanicus）及義大利那不勒斯植物園（Orto Botanico di Napoli）[16] 都有種植。
除了在南非發現野生的伍德蘇鐵外，在其他地方並沒有發現。所有已知的伍德蘇鐵標本都是原有雄株的克隆，原有雄株亦已移植離開野外。故此，伍德蘇鐵被認為是野外滅絕。[1]
伍德蘇鐵與其他非洲蘇鐵屬都是受到法律及國際法的保護。[9] 在南非，任何人若要移動、買入、捐贈、接收、種植及售賣伍德蘇鐵必須先獲得許可證。伍德蘇鐵亦被納入《瀕危野生動植物種國際貿易公約》附錄一的保護，限制了貿易伍德蘇鐵的野生種及培植種。[9]
除非發現雌株的伍德蘇鐵，否則伍德蘇鐵不可能進行有性生殖。不過伍德蘇鐵可以與E. natalensis進行混種。將混種不斷與伍德蘇鐵再進行混種，經過幾代後，雌株將會非常接近原有物種。[9]葉綠體DNA的基因分析顯示所有葉綠體都是承襲自E. natalensis雌株[17]，所以混種並不能獲得純正的伍德蘇鐵雌株。
.jpg)
|coauthors=需要含有|author= (帮助); 使用|accessdate=需要含有|url= (帮助) 
