Stapelia és un gènere de plantes amb flors amb prop de 31 espècies dins la família Asclepiadaceae. És originari del sud d'Àfrica.
Són plantes de tiges suculentes. Les flors són notables en algunes espècies, la de S. gigantea arriba a fer 40 cm de diàmetre. Totes en són piloses i poden tenir una olor agradable o desagradable (a carn en descomposició): això atrau les mosques de la família Calliphoridae, que les pol·linitzen.
Diverses espècies se'n cultiven com a plantes ornamentals.
Stapelia és un gènere de plantes amb flors amb prop de 31 espècies dins la família Asclepiadaceae. És originari del sud d'Àfrica.
Són plantes de tiges suculentes. Les flors són notables en algunes espècies, la de S. gigantea arriba a fer 40 cm de diàmetre. Totes en són piloses i poden tenir una olor agradable o desagradable (a carn en descomposició): això atrau les mosques de la família Calliphoridae, que les pol·linitzen.
Diverses espècies se'n cultiven com a plantes ornamentals.
Raatokukat (Stapelia) on oleanterikasveihin kuuluva suku.
Raatokukat ovat monivuotisia mehikasveja. Sen kukka jäljittelee pilaantuvaa lihaa tuoksullaan, väreillään ja pintarakenteellaan. Tällä tavalla se houkuttelee kärpäsiä ja muita hyönteisiä käyttääkseen niitä pölyttäjinä. Kasvissa vierailevaan hyönteiseen tarttuu siitepölyä, jonka se kuljettaa mukanaan seuraavaan kasviin.[1] Myös muita raatoa jäljitteleviä kasveja kutsutaan raatokukiksi (esim. täpläraatokukka eli Orbea variegata). Suvun tieteellinen nimi tulee kasvitieteilijä Johannes van Stapelin nimestä[1].
Varret ovat väritykseltään yleensä punavihreitä, varsien paksuudet vaihtelevat 5–50 mm välillä. Vartta pitkin kulkee pitkittäin nystyrärivejä, mikä tekee varresta neliömäisen. Nystyrässä kasvaa kasvin surkastunut lehti.[1]
Kukat ovat tähdenmuotoisia. Väriltään ne ovat yleensä punaisia, purppuroita tai keltaisia, usein erikoisesti kuvioituja. Eri lajien kukkien koot vaihtelevat 5–400 mm välillä, mutta muodoltaan ne ovat hyvin samankaltaisia. Terälehdet ovat pitkiä ja teriö suhteessa pieni. Suurikukkaisilla lajeilla kukat ovat yleensä lähellä maata, pienikukkaisilla ne ovat kerroksittain eri korkeuksilla. Kukinta-aikaan kukat aukeavat sarjassa. Ne ovat yleensä lyhytikäisiä, mutta joillakin kasveilla kukat avautuvat sarjamaisesti pidentäen siten kukinta-aikaa.[1]
Hedelmät ovat hienon karvan peittämiä tuppiloita. Hedelmä saatta sisältää joskus useita siemeniä. Siemen on kevyt, siinä on karvoja ja reunoissa siipimäiset ulokkeet, joiden ansiosta se lentää hyvin tuulessa.[1]
Raatokukat kasvavat Afrikan kuivilla seuduilla tropiikista eteläiseen Afrikkaan. Tietyllä alueella kasvavat kasvit ovat hajallaan ja kasvien määrä alueella vaihtelee suuresti ajallisesti. Raatokukat kasvavat miltei missä tahansa ympäristössä, mutta parhaiten ne viihtyvät kuivassa maaperässä. Useimmat lajit ovat lyhytikäisiä.[1]
Raatokukat (Stapelia) on oleanterikasveihin kuuluva suku.
Raatokukat ovat monivuotisia mehikasveja. Sen kukka jäljittelee pilaantuvaa lihaa tuoksullaan, väreillään ja pintarakenteellaan. Tällä tavalla se houkuttelee kärpäsiä ja muita hyönteisiä käyttääkseen niitä pölyttäjinä. Kasvissa vierailevaan hyönteiseen tarttuu siitepölyä, jonka se kuljettaa mukanaan seuraavaan kasviin. Myös muita raatoa jäljitteleviä kasveja kutsutaan raatokukiksi (esim. täpläraatokukka eli Orbea variegata). Suvun tieteellinen nimi tulee kasvitieteilijä Johannes van Stapelin nimestä.
De Stapelia zijn een geslacht van ongeveer 40 soorten planten, die voornamelijk voorkomen in Zuid-Afrika. Het zijn succulente, bladloze planten die doorgaans laag bij de grond groeien in dichte matten. Op het eerste gezicht kunnen ze verward worden met cactussen vanwege hun uiterlijk. Ze hebben echter geen naalden en de overeenkomsten met cactussen zijn te verklaren als convergente evolutie.
Het meest kenmerkend aan de stapelia is hun opvallende bloeiwijze. In de gebieden waar deze planten voorkomen zijn er weinig bestuivende insecten zoals bijen en vlinders. In plaats van bloemen te maken die aantrekkelijk zijn voor insecten door het aanbieden van nectar, richten de stapelia zich op het aantrekken van aasvliegen. De bloemen produceren de geur van rottend vlees. De bloemen hebben een stervormig uiterlijk met 5 kelkbladeren en een corona die de stampers en de meeldraden omvat. Door de vlezige structuur, de behaarde bloembladeren en de bleek gele tot diep rode kleur wordt de indruk gewekt dat het hier gaat om een dood dier. Het patroon van stippen en lijnen suggereert daarbij ook nog eens de aanwezigheid van vliegen op de bloem. Deze combinatie van eigenschappen maakt deze bloemen onweerstaanbaar voor aasvliegen en deze zorgen dan ook voor bestuiving als ze van bloem naar bloem trekken. De bestuiver wordt uiteindelijk niet beloond (er is geen nectar te verzamelen) en de eitjes die de vliegen op de bloem leggen zijn een triest lot beschoren. De maden van de vliegen sterven een hongerdood op en rond de bloem.
Enkele soorten van het geslacht stapelia worden, vanwege hun opmerkelijke bloemen, als kamerplant gehouden.
De Stapelia zijn een geslacht van ongeveer 40 soorten planten, die voornamelijk voorkomen in Zuid-Afrika. Het zijn succulente, bladloze planten die doorgaans laag bij de grond groeien in dichte matten. Op het eerste gezicht kunnen ze verward worden met cactussen vanwege hun uiterlijk. Ze hebben echter geen naalden en de overeenkomsten met cactussen zijn te verklaren als convergente evolutie.
Het meest kenmerkend aan de stapelia is hun opvallende bloeiwijze. In de gebieden waar deze planten voorkomen zijn er weinig bestuivende insecten zoals bijen en vlinders. In plaats van bloemen te maken die aantrekkelijk zijn voor insecten door het aanbieden van nectar, richten de stapelia zich op het aantrekken van aasvliegen. De bloemen produceren de geur van rottend vlees. De bloemen hebben een stervormig uiterlijk met 5 kelkbladeren en een corona die de stampers en de meeldraden omvat. Door de vlezige structuur, de behaarde bloembladeren en de bleek gele tot diep rode kleur wordt de indruk gewekt dat het hier gaat om een dood dier. Het patroon van stippen en lijnen suggereert daarbij ook nog eens de aanwezigheid van vliegen op de bloem. Deze combinatie van eigenschappen maakt deze bloemen onweerstaanbaar voor aasvliegen en deze zorgen dan ook voor bestuiving als ze van bloem naar bloem trekken. De bestuiver wordt uiteindelijk niet beloond (er is geen nectar te verzamelen) en de eitjes die de vliegen op de bloem leggen zijn een triest lot beschoren. De maden van de vliegen sterven een hongerdood op en rond de bloem.
Enkele soorten van het geslacht stapelia worden, vanwege hun opmerkelijke bloemen, als kamerplant gehouden.
Stapelia er ei planteslekt i gravmyrtfamilien. Den ble tidligere regnet til svalerotfamilien.
Artene er lave stammesukkulenter. Stenglene har en opprett vekst og er forgrenet ved basis. De er firkantet i tverrsnitt med tenner langs kantene. I sterk sol får stenglene ofte rød farge. Blomstene har fem kronfliker som kan være røde, purpur eller gule. De har ofte et mønster av mørke bånd. Blomstene kan være glatt eller hårete og har som regel en motbydelig åtsellukt. Spyfluer blir tiltrukket av lukten og pollinerer blomsten. Det finnes også et par arter med søt duft.
De fleste artene vokser i Sør-Afrika, men noen finnes litt lenger nord i nabolandene. Noen arter dyrkes som potteplanter. Vanlig ordensblomst (Orbea variegata) regnes ikke lenger til denne slekta.
Stapelia er ei planteslekt i gravmyrtfamilien. Den ble tidligere regnet til svalerotfamilien.
Artene er lave stammesukkulenter. Stenglene har en opprett vekst og er forgrenet ved basis. De er firkantet i tverrsnitt med tenner langs kantene. I sterk sol får stenglene ofte rød farge. Blomstene har fem kronfliker som kan være røde, purpur eller gule. De har ofte et mønster av mørke bånd. Blomstene kan være glatt eller hårete og har som regel en motbydelig åtsellukt. Spyfluer blir tiltrukket av lukten og pollinerer blomsten. Det finnes også et par arter med søt duft.
De fleste artene vokser i Sør-Afrika, men noen finnes litt lenger nord i nabolandene. Noen arter dyrkes som potteplanter. Vanlig ordensblomst (Orbea variegata) regnes ikke lenger til denne slekta.
Multimedia w Wikimedia Commons Stapelia (Stapelia L.) – rodzaj roślin należący do rodziny toinowatych, liczący około 39 gatunków pochodzących z południowej Afryki.
Stapelia (Stapelia L.) – rodzaj roślin należący do rodziny toinowatych, liczący około 39 gatunków pochodzących z południowej Afryki.
Asblomsläktet (Stapelia) är ett släkte i familjen oleanderväxter med cirka 45 perenna arter från södra Afrika. Släktet är närstående ordenstjärnorna (Orbea).
Släktet innehåller små suckulenta buskar. Stammarna är fyrkantiga och nästan alltid upprätta, vanligen enfärgat gröna eller rödaktiga beroende på ljusintesitet. Endast i sällsynta fall är stammarna fläckiga. Kanterna bär knölar eller utväxter. Bladen är rudimentära, 1…6 mm långa, kortlivade och lämnar ett litet ärr i spetsen av varje utväxt. Storblommiga arter får sina blommor nära basen på stammarna, medan småblommiga kan få blommor varsom helst på stammarna. Blommorna är stjärnlika och varierar i storlek från 6…400 mm i diameter. De flesta arterna har en obehaglig doft (luktar kadaver, därav namnet asblomma), men några arter är väldoftande (t.ex. S. erectiflora och S. flavopurpurea; båda sällsynta).
Blommorna har en yttre och en inre bikrona. Frukten är en kapsel. Varje frö har silkeshår i kanten som gör att det kan spridas för vinden.
Detta släkte pollineras främst av flugor, som lockas av aslukten. De lägger sina ägg i blomman, som snart befolkas av en mängd fluglarver, som emellertid inte har något för dem lämpligt att äta, varför de dör och blomman blir full av döda fluglarver. Flugan har emellertid under äggläggandet kommit i kontakt med blommans frömjöl, som den för med sig och pollinerar nästa asblomma den besöker.
Namnet Stapelia hedrar den holländske botanikern och läkaren Johannes B. van Stapel, som dog 1636.
Enligt en provisorisk listning 2006 upprättad av SANBI (se avsnitt källa) gäller bl a följande:
S. pearsonii är sällsynt i Namibia.
Asblomsläktet (Stapelia) är ett släkte i familjen oleanderväxter med cirka 45 perenna arter från södra Afrika. Släktet är närstående ordenstjärnorna (Orbea).
Släktet innehåller små suckulenta buskar. Stammarna är fyrkantiga och nästan alltid upprätta, vanligen enfärgat gröna eller rödaktiga beroende på ljusintesitet. Endast i sällsynta fall är stammarna fläckiga. Kanterna bär knölar eller utväxter. Bladen är rudimentära, 1…6 mm långa, kortlivade och lämnar ett litet ärr i spetsen av varje utväxt. Storblommiga arter får sina blommor nära basen på stammarna, medan småblommiga kan få blommor varsom helst på stammarna. Blommorna är stjärnlika och varierar i storlek från 6…400 mm i diameter. De flesta arterna har en obehaglig doft (luktar kadaver, därav namnet asblomma), men några arter är väldoftande (t.ex. S. erectiflora och S. flavopurpurea; båda sällsynta).
Blommorna har en yttre och en inre bikrona. Frukten är en kapsel. Varje frö har silkeshår i kanten som gör att det kan spridas för vinden.
Detta släkte pollineras främst av flugor, som lockas av aslukten. De lägger sina ägg i blomman, som snart befolkas av en mängd fluglarver, som emellertid inte har något för dem lämpligt att äta, varför de dör och blomman blir full av döda fluglarver. Flugan har emellertid under äggläggandet kommit i kontakt med blommans frömjöl, som den för med sig och pollinerar nästa asblomma den besöker.
Namnet Stapelia hedrar den holländske botanikern och läkaren Johannes B. van Stapel, som dog 1636.
Рід названий на честь Йоганнеса Ван Стапеля — голландського лікаря і ботаніка, що жив у 17 столітті.
Низькорослі багаторічні трав'янисті рослини з м'ясистими, сильно розгалуженими біля основи чотиригранними стеблами, на яких розташовані крупні зубці, утворюють дернини. Грані голі або вкриті м'якими волосками, зелені або червонясті. Товщина стебел варіює від 5 до 50 мм в діаметрі. Листя маленькі, зредуковані до лусочок, швидко опадають. При пошкодженні на зламі або ранці виступає білуватий клейкий сік. Квітки переважно утворюються біля основи молодих пагонів, поодинок або зібрані по кілька, нагадують красиві зірочки. Квітки дуже різноманітні за розміром — від 6 до 400 мм в поперечнику. Квітки мають складну будову. Віночок — п'ятичленний, колесоподібний або широкодзвоникоподібний, пелюстки загострені. Забарвлення квіток строкате, жовте, темно-червоне і буре. Вони вкриті вкриті плямами обо штрихами, борозенками або зморшками, по краях розтащовані різноманітно забарвлені війки або волоски. Зазвичай квітки з'являються на нижній частині стебла і видають неприємний запах тухлого м'яса, що приваблює мух, які є запилювачами. Це пояснюється тим, що у пустелях, де мешкають ці рослини, інших запилювачів: бджіл, метеликів, джмелів немає. Крім того, її коричневі зморшкуваті волосисті пелюстки дуже нагадують шкіру мертвої тварини, що гниє і того ж виділяють тепло, як при справжньому гнитті[5]. Мухи іноді бувають так обдурені квітками цієї рослини, що відкладають яйця навколо м'ясистої корони, переконані, що це буде джерелом їжі для їх личинок, що вилупляться. Але ті приречені на голодну смерть. Квітки лише одного виду цього роду мають запах церковного воску — Stapelia flavopurpurea. Плоди стапелій опушені, іноді містять велику кількість насіння. Насіння має тонкий зовнішній край і жмут волосся, що допомагає йому поширюватися вітром.
Поширені в Південній, Південно-Західній та Східній Африці. Стапелії ростуть в посушливих районах тропічної і Південної Африки: в Ботсвані , Зімбабве і особливо в Намібії та ПАР, де росте близько 43 видів. Поза цієї області вони також зустрічаються на півдні Анголи, на півночі Замбії, Малаві та південній центральній частині Мозамбіку.
Ростуть на кам'янистих ґрунтах, по схилах гір та поблизу річок, у затінку дерев та чагарників.
Один вид стапелії занесений до Червоного Списку Міжнародного Союзу Охорони Природи — Stapelia pearsonii. Статус — «Найменший ризик».
Багато видів стапелій вирощуються у ботанічних садах. Великі колекції цих рослин мають ботанічні сади Амстердамського і Кільського університетів. Колекція Ботанічного саду імені академіка Олександра Фоміна представлена сімнадцятьма видами і чотирма підвидами.
Однак приватні колекції за обсягом набагато перевершують колекції ботанічних садів. У Швеції, в місті Упсала існує європейський центр любителів стапелій під назвою «Asclepias», в Голландії, в невеликому містечку Хеллевотслюїс живе подружжя Пауль і Марі, у кожного з яких є по три власні оранжереї, заповнених виключно стапеліями.
В оранжерейно-кімнатних умовах стапелії утримують разом з кактусами. Стапелії невибагливі, добре зимують в освітлених приміщеннях при температурі повітря +12 С … +14 С. Влітку потребують притінення.
Ґрунт сладається з пористої суміші парникової землі, крупного піску і дрібного гравію з невеликим додаванням вапна. В Київському Ботанічного саду імені академіка Олександра Фоміна для стапелій використвують землесуміш, що сладається з:
Полив помірний. Рослини дуже чутливі до надмірної вологи. Влітку поливають рясно, восени полив обмежують, взимку утримують майже сухо при температурі 10 — 12 °C. Розмноження: насінням, живцями, діленням куща.
«Найкрасивіші, найжахливіші квіти. У цих химерних створінь міститься начебто набагато більше від розуму і мистецтва, ніж від наївної природи. Ніде у світі рослин не можна знайти такого яскравого протиставлення прекрасного потворному, спокусливого відштовхуючому.», — так визначив стапелії Гете, який випадково познайомився з ними в старому ботанічному саду Лейдена в Голландії, де вони росли у горщиках, підписаних ще Карлом Ліннеєм[6].
Stapelia là chi thực vật có hoa trong họ Apocynaceae.[2]
Bài viết liên quan đến tông thực vật Ceropegieae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Stapelia là chi thực vật có hoa trong họ Apocynaceae.
По информации базы данных The Plant List, род включает 56 видов[2]:
По информации базы данных The Plant List, род включает 56 видов:
Stapelia acuminata Masson Stapelia arenosa C.A.Lückh. Stapelia arnotii N.E.Br. Stapelia asterias Masson Stapelia barklyi N.E.Br. Stapelia baylisii L.C.Leach Stapelia cedrimontana Frandsen Stapelia clavicorona Verd. Stapelia concinna Masson Stapelia congestiflora Delile Stapelia deflexa hort. ex Haw. Stapelia divaricata Masson Stapelia divergens N.E.Br. Stapelia engleriana Schltr. Stapelia erectiflora N.E.Br. Stapelia fasciculata Thunb. Stapelia flavicomata Haw. Stapelia flavopurpurea Marloth Stapelia gariepensis Pillans Stapelia gettliffei Pott-Leend. Stapelia gigantea N.E.Br. Stapelia glabricaulis N.E.Br. Stapelia glanduliflora Masson Stapelia grandiflora Masson Stapelia hirsuta L. Stapelia immelmaniae Pillans Stapelia incomparabilis N.E.Br. Stapelia kougabergensis L.C.Leach Stapelia kwebensis N.E.Br. Stapelia leendertziae N.E.Br. Stapelia longipedicellata L.C.Leach Stapelia maccabeana A.C.White & B.Sloane Stapelia miscella N.E.Br. Stapelia mutabilis Jacq. Stapelia nobilis N.E.Br. ex Hook.f. Stapelia obducta L.C.Leach Stapelia olivacea N.E.Br. Stapelia paniculata Willd. Stapelia parvula Kers Stapelia pearsonii N.E.Br. Stapelia peglerae N.E.Br. Stapelia pillansii N.E.Br. Stapelia plantii MacKen ex N.E.Brown Stapelia reflexa Haw. Stapelia remota R.A.Dyer Stapelia rubiginosa Nel Stapelia rufa Masson Stapelia schinzii Berger & Schltr. Stapelia scitula L.C.Leach Stapelia similis N.E.Br. Stapelia surrecta N.E.Br. Stapelia tsomoensis N.E.Br. Stapelia uncinata Jacq. Stapelia unicornis C.A.Lückh. Stapelia vetula Masson Stapelia villetiae C.A.Lückh.犀角属（学名：Stapelia），又稱魔星花属，是一種夾竹桃科下的一个属，为多年生、肉质草本植物。该属共有约75种，分布于非洲和亚洲热带地区及大洋洲。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
