Bladder Campion

Melandrium boissieri Schischk. = M. latifolium (Poir.) Maire Hündürlüyü (15) 35-60 (70) sm, gövdəsi düz, çəngəlvari budaqlanmış, əsasən aşağı hissədə qismən tüklü, çox vaxt çox xovlu-tüklü olan ikiillik və yaxud çoxillik ot bitkisidir.^[1]

Yarpaq

Yarpaqları hər iki tərəfdən adətən sıx tüklüdür, kökətrafı və aşağı gövdə yarpaqları elliptik və ya uzunsov-əksinə neştərvaridir, qısa saplağa daralmışdır, qalanları isə oturaqdır, uzunsov və yaxud yumurtaşəkilli-neştərvari, bəzən yumurtaşəkillidir, sivri və ya az sivriləşmiş, nadir halda kütdür, yuxarıdakılar çox vaxt neştərvaridir.^[1]

Çiçək

Çiçək qrupu boşdur, çəngəlvari budaqlanmışdır, erkəkcikli çiçəkləri daha budaqlanmış və çoxçiçəklidir.^[1]

Meyvə

Qutucuğun uzunluğu (15) 17-18 (20) mm-dir, uzunsov-yumurtaşəkilli və ya əksinə armudşəkillidir, 10 ədəd dişlərlə açılandır, xariçə doğru qatlanmışdır. Toxumlarının uzunluğu 1 mm-ə qədərdir, böyrəkşəkillidir, qonur və az qabarıqdır.^[1]

Çiçəkləməsi

Aprel-İyul (Avqust)^[1]

Meyvə verməsi

May-Avqust^[1]

Azərbaycanda yayılması

Azərbaycanın bütün rayonlarında. Ovalıqdan subalp qurşağına qədər.^[1]

Yaşayış mühiti

Kolluqlarda, bağlarda, talalarda, otlu yamaclarda, qaya və daşların kölgəsində, çayın quru yataqlarında, alaqlı yerlərdə, bağ və bostanlarda, əkinlərdə alaq kimi rast gəlinir.^[1]

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7} Eldar Şükürov.İsmayıllı rayonu meşə bitkilərinin bələdçi kitabı,Bakı 2016

L'alfàbrega de ca (Silene latifolia, o Silene alba) és una espècie de planta cariofil·làcia de distribució cosmopolita a Europa, Àsia i Àfrica del Nord, naturalitzada en altres llocs incloent Alaska i Groenlàndia. És ruderal i creix en terres de conreu.

Morfologia

Llavors madures

Planta vivaç, pubescent i glandulosa, de [tiges buides i robustes que poden arribar a fer 80 o 100 cm d'alt. Les fulles són aparellades, ovals o oval-lanceolades, lesde la part superior són sense pecíol. Flors blanques en raïms terminals, és una planta dioica, per tant hi ha plantes mascle i plantes femella. El calze és allargat i amb dents agudes, amb 10 nervis en les flors masculines -molt més petites- i 20 nervis en les flors femenines. Pètals bífids coronats d'esquames lanceolades. La separació dels sexes és garantia de la pol·linització creuada. Les flors s'obren cap al capvespre i atrauen els insectes mitjançant el seva aroma. Després de la pol·linització, l'ovari de la flor femella forma una càpsula que quan és seca s'obre i té 10 dents. Floreix a la primavera.^[1]

Taxonomia

Silene latifolia va ser descrita per Jean Louis Marie Poiret i publicat a Voyage en Barbarie 2: 165–166. 1789.^[2][3]

Citologia

Nombre cromosòmic de Silene latifolia (Fam. Caryophyllaceae) i tàxons infraespecífics: 2n=24^[4]

Etimologia

El nomb delgènere està vinculat al personatge de Silè (en grec Σειληνός; en llatí Sīlēnus), pare adoptiu i preceptor de Dionís, sempre representat amb la panxa inflada similar als calzes de nombroses espècies, per exemple Silene vulgaris o Silene conica. Encara que també s'ha evocat a (Teofrast via Lobelius i després Linnaeus) un possible origen a partir del grec σίαλoν, ου, "saliva, moc, bava", fent alusió a la viscositat de certes espècies o bé σίαλος, oν, "gras", que seria el mateix que inflat.

latifolia; epítet específic llatí que significa "de fulla ampla".^[5]

Sinònims

• Vista general

• Calze i corol·la:detall

• Fruit madur amb llavors

Referències

Bibliografia

• Flora of North America Editorial Committee, e. 2005. Magnoliophyta: Caryophyllidae, part 2. 5: i–xxii + 1–656. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
• Gleason, H. A. & A. J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx

Enllaços externs

• «Silene latifolia per S. Talavera, in Flora ibérica,nº73, p.394».
• Silene latifolia a GRIN
• Silene latifolia a USDA-NRCS PLANTS Database

Deugotyledon ac un o deulu'r 'pincs' fel y'u gelwir ar lafar gwlad yw Gludlys gwyn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Caryophyllaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Silene latifolia a'r enw Saesneg yw White campion.^[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gludlys Gwyn, Amrywiaeth Gwynflodeuog, Gludlys Hwyrol, Lluglys Gwyn, Lluglys Gwyn Blodeuog, Lluglys Hwyrol.

Caiff ei dyfu'n aml mewn gerddi oherwydd lliw'r planhigyn hwn. Mae'r dail wedi'i gosod gyferbyn a'i gilydd.

Gweler hefyd

• Geiriadur rhywogaethau Gwefan Llên Natur

Cyfeiriadau

Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:

Gludlys gwyn

Silene latifolia

Knotovka bílá neboli Silenka širokolistá / bílá (lat. Silene latifolia; synonyma: Melandrium album, Melandrium pratense, Silene alba) je jednoletá až vytrvalá vyšší bylina (40 -100 cm), velmi častá na mezích, loukách a u cest od nížin až do hor.

Popis

Květy tohoto druhu jsou dvoudomé. Samičí rostliny mají nafouklý často nafialovělý kalich s tobolkou, samčí bývají štíhlejší, s válcovitým kalichem, který po odkvětu opadá. Kvete od května do září. Lodyhy jsou v horní části žláznaté, dole měkce chlupaté. Plodem jsou široce vejčité tobolky, jenž zůstávají obaleny vytrvalým kalichem.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu knotovka bílá ve Wikimedia Commons
• Taxon Silene latifolia ve Wikidruzích

Aftenpragtstjerne (Silene latifolia), ofte skrevet aften-pragtstjerne, er en én- eller flerårig, 20-50 centimeter høj plante i limurt-slægten. Arten er udbredt i Europa, Nordafrika og Nordasien. Den er indført til Nordamerika. Blomsterne er store og hvide. De er sammenrullede om dagen og åbner sig om aftenen. Planten er tvebo.

Forekomst i Danmark

I Danmark er aftenpragtstjerne temmelig almindelig på strandvolde, affaldspladser, i markskel og langs veje. Den blomstrer her mellem juni og september.

Kilder og eksterne henvisninger

• M. Skytte Christiansen og Henning Anthon: Danmarks Vilde Planter, Branner og Korchs Forlag 1958.
• Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 8702112191.
• Arne og Anna-Lena Anderberg: Den virtuella floran, Naturhistoriska riksmuseet (svensk)

Portal:Botanik

Die Breitblättrige Lichtnelke^[1] (Silene latifolia), auch Weiße Nachtnelke, Weißes Leimkraut, Nacht-Lichtnelke und Nachtnelke genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Nelkengewächse (Caryophyllaceae). Sie ist in Eurasien weitverbreitet.

Ihre Blüten öffnen sich erst am Nachmittag und verströmen dann ihren angenehmen Duft, um Nachtschmetterlinge anzulocken; bereits in der Dämmerung schließen sie sich wieder.

Beschreibung

Illustration aus Strassburger

Blüten im Verblühen von der Seite

Kapselfrüchte und Samen

Blüte von der Seite mit verwachsenen Kelch- und weißen Kronblättern

Frontalansicht der Blüte

Die Weiße Lichtnelke ist eine ein- bis mehrjährige krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 30 bis 120 Zentimeter erreicht. Der Stängel ist an der Basis verzweigt und drüsig weich behaart. Die Laubblätter sind gegenständig und 3 bis 10 Zentimeter lang. Die Blattspreiten sind eiförmig bis eiförmig-lanzettlich, am Ende spitz und behaart. Die grundständigen Blätter sind gestielt und die oberen sitzend.

Die abends stark duftenden Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig. Die fünf Kelchblätter sind etwa 1,5 bis 3 Zentimeter lang und besitzen schmale dreieckige Kelchzähne. Der Kelch der männlichen Blüten ist zehnnervig, der der weiblichen Blüten 20-nervig. Nur bei letzteren und bei zwittrigen Blüten ist der Kelch aufgeblasen. Die weißen Kronblätter sind etwa 3 Zentimeter lang. Jedes Kronblatt ist in den so genannten Nagel (das in den Kelch weisende, lang-keilförmige Kronblattteil) und die Platte (rechtwinklig zum Nagel nach außen weisender Kronblattteil) aufgeteilt. Am Übergang von Nagel zu Platte befinden sich kleine Gewebeanhängsel, die zusammen als Nebenkrone bezeichnet werden.

Die eiförmige Kapselfrucht besitzt in etwa die gleiche Größe wie der Kelch, mit nach außen gekrümmten Zähnen. Die Kapselfrucht enthält etwa 1,5 Millimeter lange, schlanke, graue bis dunkelgraue bis braune Samen.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.^[2]

Ökologie

Die Weiße Lichtnelke ist sommer- oder winterannuell einjährig oder eine zweijährige Halbrosettenpflanze. Ihre Wurzel wächst bis zu 60 cm tief^[2]

Blütenökologisch handelt es sich um „Stieltellerblumen mit herausragenden Staubbeuteln und Griffeln“. Sie stehen in armblütigen Dichasien und sind zweihäusig bis dreihäusig. Die Verteilung der Geschlechtschromosomen ist wie beim Menschen (XX, XY). Die Zwitterblüten sind vormännlich. Das bedeutet, dass zuerst der Pollen gebildet ist, und erst wenn die Blüte älter und sich im weiblichen Stadium befindet, nehmen die nun reifen Narben den mitgebrachten Pollen bestäubender Insekten auf. Mit diesem Mechanismus wird verhindert, dass sich die Pflanze selbst bestäubt.

Es sind typische Nachtfalterblumen: Sie öffnen sich erst abends bzw. bei schlechtem Wetter nachmittags. Erst dann duften die Blüten intensiv und locken mit ihrem Duft langrüsselige Nachtfalter an. Kleinere Insekten werden zurückgewiesen. Dafür sorgen die 2 mm hohen Schlundschuppen, die als Nebenkrone den Schlundeingang umgeben. Der Nektar wird vom fleischigen Blütenboden abgeschieden. Bei weiblichen Blüten ist er 2,0 bis 2,5 cm, bei männlichen 1,5 bis 1,8 cm tief verborgen. Bestäuber sind vor allem Nachtfalter der Familien Noctuidae und Sphingidae. Die Blütezeit dauert von Juni bis September.

Die Kapselfrüchte sind von einem vergrößerten Kelch umgeben, der als Windfang dient. Bei feuchtem Wetter ist er geschlossen. Die Kapselzähne sind in trockenem Zustand nach außen gekrümmt und dienen als Klettorgan. Demnach ist die Weiße Lichtnelke ein Wind- und Tierstreuer. Fruchtreife ab August. Die Früchte sind Wintersteher. Die Samen der Silene-Arten sind durch zahlreiche Höcker sehr dekorativ (Lupe).

Auf den Staubblättern der weißen Lichtnelke wächst der Antherenbrand Microbotryum violaceum, durch den die Pflanze steril wird.^[3]

Blüte mit Befall durch Antherenbrand (Microbotryum violaceum)

Vorkommen

Die Weiße Lichtnelke ist ursprünglich in Eurasien und Nordafrika verbreitet, in Nordamerika, Australien und in Neuseeland ist sie ein Neophyt.^[4] Sie ist ein meridionales bis boreales Florenelement und gedeiht in tiefen bis mittleren Höhenlagen (bis zu 700 Metern). In den Allgäuer Alpen steigt sie im Kleinwalsertal nahe der Ifenhütte bis zu 1580 m Meereshöhe auf.^[5]

Man findet die Weiße Lichtnelke ziemlich häufig in Unkrautfluren der Schuttplätze, sowie an Wegen und Ackerrändern. Sie gedeiht am besten auf ziemlich stickstoffreichen, nicht allzu basenarmen Lehmböden. Sie ist eine Lichtpflanze. Sie ist in Mitteleuropa eine Art des Unterverbands Artemisienea, kommt aber auch in Gesellschaften der Verbände Sisymbrion oder Caucalidion vor.^[2]

Systematik

Silene latifolia hat eine ganze Reihe von Synonymen.^[6]: Lychnis divaricata Rchb., Lychnis macrocarpa Boiss. & Reut., Lychnis vespertina Sibth., nom. illeg. Lychnis alba Mill., Lychnis arvensis P.Gaertn., Lychnis pratensis Rafn, Melandrium pratense (Rafn) Röhl., Silene pratensis (Rafn) Godr., Melandrium album (Mill.) Garcke, Melandrium eriocalycinum Boiss., Silene alba (Mill.) E.H.L.Krause [non Britton 1893] nom. illeg.

Verwendung

Die unterirdischen Pflanzenteile wurden früher wegen ihres Gehalts an Saponinen als „Weiße Seifenwurz“ arzneilich sowie zum Waschen benutzt.

Name

Der lateinische Gattungsname Silene bezieht sich auf Silen, den Begleiter des Bacchus in der griechischen Mythologie, und dessen Bildnis als aufgedunsen und fettbäuchig; auf die gesamte Gattung übertragen vom aufgeblasenen Kelch des Taubenkropf-Leimkrautes (Silene vulgaris). Der Artname latifolia ist lateinisch für „breitblättrig“.^[7]

Literatur

• Oskar Sebald: Wegweiser durch die Natur. Wildpflanzen Mitteleuropas. ADAC Verlag, München 1989, ISBN 3-87003-352-5.
• Ruprecht Düll, Herfried Kutzelnigg: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands und angrenzender Länder. Die häufigsten mitteleuropäischen Arten im Porträt. 7., korrigierte und erweiterte Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2011, ISBN 978-3-494-01424-1.
• Weiße Lichtnelke. FloraWeb.de

Einzelnachweise

1. ↑ FloraWeb: Daten und Informationen zu Wildpflanzen und zur Vegetation Deutschlands. Abgerufen am 2. Februar 2017.
2. ↑ ^{a b c} Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Seite 365. Stuttgart, Verlag Eugen Ulmer, 2001. ISBN 3-8001-3131-5. Seite 365.
3. ↑ Kaltz, O., Gandon, S., Michalakis, Y. & Shykoff, J.A. 1999. Local maladaptation in the anther-smut fungus Microbotryum violaceum to its host plant Silene latifolia: evidence from a cross-inoculation experiment. Evolution 53: 395–407. doi:10.2307/2640776
4. ↑ Silene im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 9. September 2017.
5. ↑ Erhard Dörr, Wolfgang Lippert: Flora des Allgäus und seiner Umgebung. Band 1, IHW, Eching 2001, ISBN 3-930167-50-6, S. 474.
6. ↑ Karol Marhold, 2011: Caryophyllaceae: Datenblatt Silene latifolia In: Euro+Med Plantbase - the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity.
7. ↑ Düll, Ruprecht., Kutzelnigg, Herfried.: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands und angrenzender Länder : die häufigsten mitteleuropäischen Arten im Porträt. 7., korr. und erw. Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2011, ISBN 978-3-494-01424-1, S. 728.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Silene latifolia Poir., Breitblättrige Lichtnelke. FloraWeb.de
• Verbreitungskarte für Deutschland. In: Floraweb.
• Steckbrief und Verbreitungskarte für Bayern. In: Botanischer Informationsknoten Bayerns.
• Weiße Lichtnelke. In: BiolFlor, der Datenbank biologisch-ökologischer Merkmale der Flora von Deutschland.
• Silene latifolia bei Plants For A Future
• Silene pratensis (Rafn) Godr. In: Info Flora, dem nationalen Daten- und Informationszentrum der Schweizer Flora. Abgerufen am 8. Oktober 2015.
• Steckbrief bei heilkraeuter.de.
• Steckbrief beim Naturhistorischen Museum Wien.
• Arealkarte bei Den virtuella floran
• Thomas Meyer: Datenblatt mit Bestimmungsschlüssel und Fotos bei Flora-de: Flora von Deutschland (alter Name der Webseite: Blumen in Schwaben)
• Dosiskompensation der Geschlechtschromosomen bei Silene latifolia.
• Bilder: [1], [2], [3]

Boksempiep

Silene latifolia

De boksempiep (Latain: Silene latifolia subsp. alba, syn. Melandrium album) is n tot 1 meter hoge, ainjoarege tot overblievende, algemaine plaant, ze daankt heur noam aan heur bloumen, dij soavends open stoan. Ze wordt soms zain as n hybride tussen de dagkoekoeksbloum en de naachtkoekoeksbloum.

Heur bloumen hem 5 witte, daip insneden kroonbloader. De bloumen verspraaiden soavends n zwakke geur. De bluiperiode is van maai tot oktober. De vrucht is n mit taanden openspringende deusvrucht.

Verspraaiden

De plaant stait op beschoaduwde, gressige ploatsen, en op voedselrieke ruugten. Ze goan strikt nuimen al eerder open as in de oavend, noamelk in de loop van de middag.

De behoarde stengels binnen maisttieds recht opricht en vertakt. De bloader stoan poarsgewies aan de stengel.

t Verspraaidensgebied gait tot aan de noordgrins van Europa in Skandinoavie, de zuudgrens lopt in Noord-Afrika, noar t oosten tou komt ze veur tot t Baikalmeer.

Boetende hìnwiezen

• SoortenBank.nl - beschrieven en ôfbeeldens

běły kukol

ilustracija, Jacob Sturm (1796)

Silene latifolia

Běły kukol (Silene latifolia Poir.) jo rostlina ze swójźby nalchenkowych rostlinow (Caryophyllaceae).

Wopis

Běły kukol jo jadnolětne abo dwójolětne zele, kótarež dośěgnjo wusokosć wót 30 až do 120 cm. Rostlina njaso pak muske pak žeńske kwiśonki. Běły kukol jo swětłowa rostlina.

Korjeń jo rěpojty a wopśimjejo saponiny.

Kijašk jo kósmaty.

Pśeśiwo stojece łopjena su lancetojte.

Kwiśonki

Kwiśo wót maja až do awgusta (wót junija až do septembra). Jadnorodne kwiśonki dośěgnu wjelikosć wót 1,5 až 2 cm a stoje w kisćach. Žeńske kwiśonki maju brjuchaty keluch, mjaztym až muske kwiśonki maju cylindriski keluch. Kronowe łopjeńka su dwójowogonkowe a njasu na póžerawje spjerchlinu. Keluškowa rorka dośěgnu dłujkosć wót 18 až 25 mm.

Wódnjo wupadaju kwiśonki sprěte, ale su wót póznego wótpołdnja až do rana wócynjone a intensiwnje wónjaju a se wót nocnych mjatelow wopytuju.

Płody

Zubki płodoweje kapsle zrownane stoje.

Městno

Jo běły kukol na wótsypkowych městnach, na kšomach drogow a pśi rolach.

Nožki

1. ↑ W internetowem słowniku: Leimkraut

Žrědła

• Schauer - Caspari: Pflanzenführer für unterwegs, ISBN 978-3-8354-0354-3, 2. nakład, 2008, strona 46, z wědomnostnyma mjenjoma Silena alba a Melandrium album (nim.)
• Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 140, z wědomnostnymi mjenjami Silene latifolia, Melandrium album, Silene alba (nim.)

Hankebloume (Silene latifolia alba)

Silene latifolia

Ju Hankebloume (Silene latifolia, uk Melandrium album, dt. Weiße Lichtnelke), is n bit 1 meter hooge, eenjierige af winterhädde Plonte mäd wiete Bloumen.

– Sammelenge fon Bielden, Filme un Heerdoatäie

At puutjepaap (Silene latifolia), miast sait am puutjepaapen as en plaant an hiart tu a neegelken (Caryophyllaceae).

Bilen

• Silene latifolia - MHNT

Nat

A ruter san iar üs siap tu sauen brükt wurden.

Pãkôcze - kwiatë

Silene latifolia

Pãkôcze (Melandrium album (Mill.) Garcke) – to są jednoroczné, a czasem wielelatné roscënë z rodzëznë granôtkòwatëch. Òne roscą m. jin. na Kaszëbach.

Lëteratura

• Przewodnik do rozpoznawania roślin i zwierząt na wycieczce / tekst Ute E. Zimmer, Alfred Handel ; oprac. całości Wilhelm i Dorothee Eisenreich ; [przekł. Ewa Rachańska, Piotr Kreyser] Warszawa : Multico, 1996, s. 92.

Silene latifolia (bad man's bonny flouer, cou(-)mak, white cockle, coubell), is a dioecious flouerin plant in the faimily Caryophyllaceae, native tae maist o Europe, Wastren Asie an Northren Africae.

References

Silene latifolia subsp. alba (formerly Melandrium album), the white campion is a dioecious flowering plant in the family Caryophyllaceae, native to most of Europe, Western Asia and Northern Africa. It is a herbaceous annual, occasionally biennial or a short-lived perennial plant, growing to between 40–80 centimetres tall. It is also known in the US as bladder campion^[2] but should not be confused with Silene vulgaris, which is more generally called bladder campion.

The appearance depends on the age of the plant; when young they form a basal rosette of oval to lanceolate leaves 4–10 cm long, and when they get older, forked stems grow from these, with leaves in opposite pairs. The flowers grow in clusters at the tops of the stems, 2.5–3 cm diameter, with a distinctive inflated calyx and five white petals, each petal deeply notched; flowering lasts from late spring to early autumn. The entire plant is densely hairy. Occasional plants with pink flowers are usually hybrids with red campion (Silene dioica).

Habitat and occurrence

White campion grows in most open habitats, particularly wasteland and fields, most commonly on neutral to alkaline soils. Despite the wide array of conditions in which campion can thrive, it prefers sunny areas that have rich and well-drained soil.^[3] An example ecoregion of occurrence is in the Sarmatic mixed forests.^[4]

It is also named the Grave Flower or Flower of the Dead in parts of England as they are seen often growing on gravesites and around tombstones.

It is naturalised in North America, being found in most of the United States, the greatest concentrations of the plant can be found in the north-central and northeastern sections of the country.^[5] S. latifolia is thought to have arrived in North America as a component of ship ballast.

Inbreeding avoidance

In S. latifolia, outbred male offspring were found to sire significantly more progeny than inbred male offspring.^[6] This study indicated the occurrence of inbreeding depression in male plants under natural conditions. In female plants, inbreeding depression significantly affects vegetative growth, age at first flowering and total fitness.^[7]

Post-pollination selection occurs in S. latifolia.^[7] After multiple-donor pollination, it was found that pollen or embryo selection likely reduces the occurrence of inbred progeny.^[7]

Use among Native Americans

The Ojibwa use an infusion of the alba subspecies as a medicine.^[8]

Susceptibility to disease

Silene latifolia is afflicted by the fungal pathogen Microbotryum violaceum, which acts as a sterilizing sexually transmitted infection in this species.

• 

  Each petal is deeply notched

• 

  Silene latifolia – MHNT

• 

  Silene latifolia in an open area that has a lot of exposure to sunlight

References

Wikimedia Commons has media related to Silene latifolia.

Blanka sileno, latine Silene latifolia, Silene pratensis aǔ Silene alba, estas herbo el familio Kariofilacoj. Ĝi povas atingi 1 m alte; la floroj, kiuj estas unuseksaj - temas pri dioika planto -, havas blankajn petalojn.
Tiu sufiĉe ofta planto kreskas apud vojoj, heĝoj kaj kampoj en granda parto de Eŭropo kaj Azio, inkluzive de mediteraneaj regionoj.

Floro de blanka sileno

Blanka sileno apud kampo

Vista general

Cáliz y corola:detalle

Fruto maduro con simientes

Semillas maduras

Ilustración

La colleja (Silene latifolia es una planta de la familia de las cariofiláceas.

Descripción

Planta vivaz, pubescente y glandulosa, de tallos huecos y robustos que pueden llegar a medir los 80 o 100 cm de altura. Hojas en parejas, ovales u oval-lanceoladas, careciendo de pecíolo las de la parte superior. Flores blancas, en racimos terminales, de un solo sexo, estando separadas en plantas macho y plantas hembras (dioicas). Cáliz alargado y con dientes agudos, con diez nervios en las flores masculinas -mucho más pequeñas- y veinte en las femeninas. Pétalos bífidos coronados de escamas lanceoladas. La separación de los sexos asegura la polinización cruzada. Las flores se abren al atardecer y atraen con su suave aroma a los insectos. Después de la polinización, el ovario de la flor hembra forma una cápsula que al secarse se abre en la parte superior por diez dientes. Florece en primavera.^[1]​

Distribución y hábitat

Cosmopolita de Europa, Asia y África del Norte; ampliamente naturalizada en otras partes del mundo, hasta Alaska y Groenlandia. En tierras de cultivo y terrenos baldíos. Ruderal.

Taxonomía

Silene latifolia fue descrita por Jean Louis Marie Poiret y publicado en Voyage en Barbarie 2: 165–166. 1789.^[2]​^[3]​

Citología

Número de cromosomas de Silene latifolia (Fam. Caryophyllaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=24^[4]​

Etimología

El nombre del género está ciertamente vinculado al personaje de Sileno (en griego Σειληνός; en latín Sīlēnus), padre adoptivo y preceptor de Dionisos, siempre representado con vientre hinchado similar a los cálices de numerosas especies, por ejemplo Silene vulgaris o Silene conica. Aunque también se ha evocado (Teofrasto via Lobelius y luego Linneo) un posible origen a partir del Griego σίαλoν, ου, "saliva, moco, baba", aludiendo a la viscosidad de ciertas especies, o bien σίαλος, oν, "gordo", que sería lo mismo que la primera interpretación, o sea, inflado/hinchado.

latifolia; epíteto latino que significa "de hoja amplia".^[5]​

Subespecies

• Silene latifolia subsp. alba (Mill.) Greuter & Burdet
• Silene latifolia subsp. eriocalycina (Boiss.) Greuter & Burdet
• Silene latifolia subsp. latifolia
• Silene latifolia subsp. mariziana (Gand.) Greuter & Burdet

Sinonimia

• Silene latifolia Poir., Voy. Barbarie 2: 165 (1789)
• Silene latifolia subsp. latifolia Poir.
• Melandrium latifolium (Poir.) Maire in Bull. Soc. Hist. Nat. Afrique N. 27: 211 (1936)
• Silene alba subsp. alba (Mill.) E.H.L. Krause
• Lychnis alba subsp. divaricata (Rchb.) Arcang., Comp. Fl. Ital. 95 (1882)
• Silene alba subsp. divaricata (Rchb.) Walters in Feddes Repert. Spec. Nov. Regni Veg. 69: 48 (1964)
• Silene alba subsp. mariziana (Gand.) Franco, Nova Fl. Portugal 1: 550 (1971)
• Silene alba var. crassifolia (Lange) P. Silva in Bol. Soc. Brot. ser. 2 60: 152 (1988???)
• Silene alba var. rothmaleriana P. Silva in Bol. Soc. Brot. ser. 2 60: 153 (1988???)
• Silene alba (Mill.) E.H.L. Krause in Sturm, Deutschl. Fl. ed. 2 5: 98 (1901), nom. illeg.
• Lychnis alba Mill., Gard. Dict. ed. 8 n.º 4 (1768)
• Melandrium album raza macrocarpum (Boiss. & Reut.) Samp., Man. Fl. Portug. 302 (1911)
• Melandrium album subsp. divaricatum (Rchb.) Grande, Bull. Ort. Bot. Napoli 3: 209 (1913)
• Melandrium album var. crassifolium (Lange) Cout., Fl. Portugal 214 (1913)
• Melandrium album var. latifolium Cout., Fl. Portugal 214 (1913)
• Melandrium album var. marizianum (Gand.) Samp., Man. Fl. Portug. 302 (1911)
• Melandrium album (Mill.) Garcke, Fl. N. Mitt.-Deutschland ed. 4 55 (1858)
• Gypsophila arenicola Dufour in Bull. Soc. Bot. France 7: 240 (1860)
• Lychnis dioica subsp. macrocarpa (Boiss. & Reut.) Bon. & Lay., Tab. Syn. Pl. Vasc. France 45 (1894)
• Melandrium dioicum subsp. album (Mill.) D. Löve in Bot. Not. 1944: 200 (1944)
• Melandrium dioicu subsp. divaricatum (Rchb.) Á. Löve & D. Löve in Lagascalia 4: 15 (1974)
• Lychnis divaricata Rchb., Iconogr. Bot. Pl. Crit. 4: 3 (1826)
• Melandrium divaricatum var. crassifolium (Rouy & Foucaud) Samp. in Ann. Sci. Nat. Porto 10: 20 (1906)
• Melandrium divaricatum (Rchb.) Fenzl in Ledeb., Fl. Ross. 1: 328 (1842)
• Silene latifolia subsp. alba (Mill.) Greuter & Burdet in Willdenowia 12: 189 (1982)
• Silene latifolia subsp. mariziana (Gand.) Greuter & Burdet in Willdenowia 12: 189 (1982)
• Lychnis macrocarpa Boiss. & Reut. in Biblioth. Universelle Genève ser. 2 38: 200 (1842)
• Melandrium macrocarpum proles catalaunicum Sennen in Bol. Soc. Aragonesa Ci. Nat. 15: 224 (1916)
• Melandrium macrocarpum var. crassifolium Rouy & Foucaud, Fl. France 3: 96 (1896)
• Melandrium macrocarpumvar. trachyodon Pau in Bol. Soc. Aragonesa Ci. Nat. 14: 136 (1915)
• Melandrium macrocarpum (Boiss. & Reut.) Willk., Icon. Descr. Pl. Nov. 1: 28 (1853)
• Melandrium marizianum Gand. in Bull. Soc. Bot. France 56: 106 (1909)
• Melandrium obtusifolium (Cuatrec.) Pau in Cavanillesia 3: 14 (1930)
• Melandrium pratense var. crassifolium (Lange) Willk. in Willk. & Lange, Prodr. Fl. Hispan. 3: 642 (1878)
• Melandrium pratense (Rafn) Röhl., Deutschl. Fl. ed. 2 2: 274 (1812)
• Silene pratensis raza divaricata (Rchb.) Samp. in Bol. Soc. Brot. 24: 25 (1908-09)
• Silene pratensis subsp. divaricata (Rchb.) McNeill & Prentice in Taxon 30(1): 30 (1981)
• Silene pratensis subsp. mariziana (Gand.) McNeill & Prentice in Taxon 30: 30 (1981)
• Silene pratensis subsp. pratensis (Rafn) Godr.
• Silene pratensis var. crassifola (Rouy & Foucaud) Samp. in Bol. Soc. Brot. 24: 25 (1908-09)
• Silene pratensis (Rafn) Godr. in Mém. Soc. Roy. Sci. Nancy 1846: 171 (1847)
• Lychnis pratensis Rafn, Fl. Danm. Holst. Fl. 2: 792 (1800)
• Melandrium stenocarpum Pau in Bol. Soc. Aragonesa Ci. Nat. 14: 136 (1915), pro hybrid.
• Melandrium vespertinumvar. crassifolium Lange in Pugill. 4: 115 (1865)
• Lychnis vespertina sensu Boiss.[1]

Nombre común

• Castellano: albahaca montesina, albahaca turca, borbonesa, colleja blanca, doble campeón, jabonera blanca.^[6]​

Referencias

Bibliografía

1. Flora of North America Editorial Committee, e. 2005. Magnoliophyta: Caryophyllidae, part 2. 5: i–xxii + 1–656. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
2. Gleason, H. A. & A. J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.

Kuprad koos seemnetega

Valge pusurohi (Silene alba) on taimeliik nelgiliste sugukonnast põisrohu perekonnast.

Välislingid

• Valge pusurohi andmebaasis eElurikkus

Valkoailakki (Silene latifolia ssp. alba, synonyymejä S. pratensis, S. alba, Lychnis alba, Lychnis vespertina ja Melandrium album), on Euroopassa ja Suomessa yleinen valkokukkainen kuivan paikan kohokkikasvi.

Ulkonäkö ja koko

Valkoailakki kuvattuna Johann Georg Sturmin teoksessa Deutschlands Flora in Abbildungen (1796).

Valkoailakki kasvaa 30–60 cm korkeaksi. Yläosastaan nystykarvainen ja tahmaton varsi on pysty ja haarova. Kasvin lehtien muoto vaihtelee puikeista puikean suikeisiin. Iltaisin aukeavat, heikkotuoksuiset kukat ovat kaksikotisia, eli heteet ja emit ovat eri yksilöissä. Kukan verhiö ja teriö ovat viisilehtisiä. Verhiö on ulkoverhiötön. Teriö on valkoinen ja lisäteriöllinen. Terälehtien lavat ovat melko syvään kaksihalkoisia, ja niiden liuskat ovat 3–6 mm leveitä. Valkoailakki kukkii Suomessa kesä-elokuussa. Hedelmä on kymmenliuskaisesti aukeava kota. Valkoailakki on yksi-, kaksi- tai lyhytikäinen monivuotinen kasvi.^[1]

Valkoailakki saattaa joskus risteytyä puna-ailakin (S. dioica) kanssa. Risteymä on kantalajejaan kookkaampi ja vankempi. Kukat ovat tavallisesti vaaleanpunaisia tai vaalean violetinpunaisia.^[2]

Levinneisyys

Valkoailakkia tavataan koko Euroopassa lukuun ottamatta Portugalia, Espanjaa, entisen Jugoslavian aluetta, Kreikkaa ja Bulgariaa. Laji puuttuu myös aivan pohjoisimmasta Euroopasta. Levinneisyysalue jatkuu läpi Euroopan Keski-Aasiaan asti, ja edelleen satunnaisena Siperiaan saakka. Sitä tavataan satunnaisena myös Turkissa. Valkoailakki on levinnyt laajalle alueelle myös Pohjois-Amerikkaan, mutta on siellä ihmisen mukanaan tuoma tulokaslaji. Paikoitellen sitä tavataan myös Grönlannissa sekä myös Uudessa-Seelannissa ja Tasmaniassa.^[3]

Suomessa valkoailakki esiintyy harvinaisena koko maassa, varsinkin Etelä- ja Itä-Suomessa. Runsaimmillaan laji on maan itäosissa.^[4] Valkoailakki on Etelä-Lappia myöten vakiintunut uustulokas, pohjoisempana se on satunnaisempi uustulokas.^[2] Suomeen laji lienee levinnyt alun perin varsinkin venäläisen sotaväen ja viljan mukana. Myöhemmin laji on levinnyt muun muassa länsieurooppalaisen heinänsiemenen mukana.^[5]

Elinympäristö

Valkoailakki kasvaa erilaisissa ihmisen muovaamissa kulttuuriympäristöissä, kuten pellon- ja tienpientareilla, kuivilla niityillä, kedoilla, asumusten seinustoilla, satama-alueilla, joutomailla ja radanvarsilla.^[2]

Kuvia

• Valkoailakin lehti.

• Valkoailakin kukka.

• Valkoailakin siemenkota ja siemeniä.

• Valkoailakin ja puna-ailakin risteymä (S. dioica x latifolia).

Lähteet

• Helsingin kasvit – Kukkivilta kiviltä metsän syliin. Toim. Kurtto, Arto & Helynranta, Leena. Helsingin kaupungin ympäristökeskus. Yliopistopaino, Helsinki 1998.
• Retkeilykasvio. Toim. Hämet-Ahti, Leena & Suominen, Juha & Ulvinen, Tauno & Uotila, Pertti. Luonnontieteellinen keskusmuseo, Kasvimuseo, Helsinki 1998.

Viitteet

Aiheesta muualla

• Kasviatlas 2016: Valkoailakin (Silene latifolia subsp. alba) levinneisyys Suomessa
• Pinkka, Lajintuntemuksen oppimisympäristö: Valkoailakki (Silene latifolia subsp. alba)
• Luontoportti: Valkoailakki (Silene latifolia ssp. alba)
• United States Department of Agriculture (USDA): Silene latifolia (englanniksi)
• Flora of China: Silene latifolia (englanniksi)

Le Compagnon blanc (Silene latifolia), appelé aussi Lychnis à grosses graines et Silène à larges feuilles, est une plante herbacée vivace de l'ordre des Caryophyllales et de la famille des Caryophyllaceae.

Description

Silene latifolia est une plante dioïque pouvant mesurer jusqu'à environ 100 cm.

Ses feuilles ovales sont très velues.

Ses fleurs blanches peuvent être jusqu'à dix par pied. L'hybridation avec le Compagnon rouge (Silene dioica) donne des fleurs avec toute une teinte de rose. Espèce dioïque également, on peut distinguer les fleurs mâles par leurs étamines proéminentes, des fleurs femelles aux corolles plus largement ouvertes^[1].

Comme beaucoup d'autres Silènes qui ne s'ouvrent pas avant le crépuscule, elles dégagent un fort parfum qui attire sur une relative grande distance les papillons de nuit qui viennent sucer le nectar^[1]. Selon le principe de l'allocation des ressources, il existerait un compromis évolutif entre différents traits d'attractivité : les fleurs blanches pollinisées principalement par les papillons nocturnes pour qui la vue est accessoire, n'investissent pas dans la coloration des pétales mais émettent des odeurs florales (en) qui contribuent à l'attraction de ces pollinisateurs et leur guidage vers les organes reproducteurs^[2],[3].

Les fruits sont des capsules loculicides surmontées d'une couronne dentée qui se ferme par temps humide et s'ouvre en période sèche : ces mouvements assurent la dissémination des graines par autochorie^[1].

• Silene latifolia ♂

• Silene latifolia ♀

• Bourgeon ♂

• Fruits et graines - MHNT

• Pollen

Utilisation

Les jeunes pousses sont comestibles. A maturité, la plante devient amère et potentiellement toxique en raison de sa teneur en saponine^[4].

Habitat

On trouve le Compagnon blanc jusqu'à 1 400 m d'altitude au bord des routes et des chemins, au bord des haies, dans des sols humides à secs et calcaires surtout.

Systématique

L'espèce Silene latifolia a été décrite par le botaniste français Jean-Louis Marie Poiret en 1789^[5].

Synonymes

• Silene pratensis (Rafn) Godron in Gren. & Godron
• Melandrium album (Mill.) Garcke

Noms vernaculaires

• Lychnis à grosses graines
• Silène à larges feuilles

Taxinomie

Il existe quatre sous-espèces

• Silene latifolia subsp. latifolia Poir.
• Silene latifolia subsp. alba (Mill.) Greuter & Burdet
• Silene latifolia subsp. eriocalycina (Boiss.) Greuter & Burdet
• Silene latifolia subsp. mariziana (Gand.) Greuter & Burdet

Notes et références

Voir aussi

Is planda í an coireán bán.

Běły lěpjenk (Silene latifolia) je rostlina ze swójby nalikowych rostlinow (Caryophyllaceae).

Wopisanje

Běły lěpjenk je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 30 hač do 120 cm. Rostlina njese pak muske pak žónske kćenja.

Korjeń je rěpojty a wobsahuje saponiny.

Stołpik je kosmaty.

Přećiwostejne łopjena su lancetojte.

Kćenja

Kćěje wot meje hač awgusta (wot junija hač do septembra). Jednosplažne kćenja docpěja wulkosć wot 1,5 hač 2 cm a steja w pakićach. Žónske kćenja maja brjuchaty keluch, mjeztym zo muske kćenja maja cylindriski keluch. Krónowe łopješka su dwustołpowe a njesu na póžěrku šupiznu. Keluškowa rołka docpěwa dołhosć wot 18 hač 25 mm.

Wodnjo wupadaja kćenja zwjadłe, ale su wot pózdnjeho popołdnja hač do ranja wočinjene a intensiwnje wonjeja a so wot nócnych mjetelow wopytuja.

Płody

Zubki płodoweje kapsle zrunane steja.

Stejnišćo

Rosće na pućach a na rolach, na drjebiznowych městnach a na železniskich nasypach. Ma radšo po prawym měrje suche, wutkate a bazowe pódy.

Rozšěrjenje

Rostlina je w Europje rozšěrjena.

Podobna družina

• Čerwjeny kobjelkač (Silene dioica) ma čerwjene, wodnjo wočinjene kćenja.

Synonymy

• Lychnis alba Mill. - Gard. Dict., ed. 8: no. 4 (1768)
• Lychnis arvensis P. Gaertn., B. Mey. & Scherb. - Oekonom.-Techn. Fl. Wetterau, 2: 117 (1800)
• Lychnis pratensis Rafn - Danm. Holst. Fl., 2: 792 (1800)
• Melandrium pratense (Rafn) Röhl. - Deutschl. Fl., ed. 2,, 2: 274 (1812)
• Lychnis divaricata Rchb. - Iconogr. Bot. Pl. Crit., 4: 3 (1826)
• Silene pratensis (Rafn) Godr. - Mém. Soc. Roy. Sci. Nancy, 1846: 171 (1847)
• Melandrium album (Mill.) Garcke - Fl. N. Mitt.-Deutschland, ed. 4: 55 (1858)
• Silene alba (Mill.) E. H. L. Krause - in: Sturm, Deutschl. Fl., ed. 2,, 5: 98 (1901) non Muhl. ex Britton 1893, nom. illeg.
• Silene alba subsp. alba

Nóžki

1. ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 235.
2. ↑ W internetowym słowniku: Leimkraut

Žórła

• Schauer - Caspari: Pflanzenführer für unterwegs, ISBN 978-3-8354-0354-3, 2. nakład, 2008, strona 46, z wědomostnymaj mjenomaj Silena alba a Melandrium album (němsce)
• Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 140, z wědomostnymi mjenami Silene latifolia, Melandrium album, Silene alba (němsce)
• Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
• Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
• Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
• Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Eksterne wotkazy

Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
Běły lěpjenk

• Běły lěpjenk. W: FloraWeb.de. (němsce)

Aftanstjarna (fræðiheiti: Silene latifolia) er tvíær eða fjölær jurt af hjartagrasaætt^[1] sem vex víða um Evrópu, en einnig í Norður-Afríku og Norður-Asíu. Hvít blómin lokast á daginn og opnast á kvöldin.

Hún myndar blendinginn Silene × hampeana með Silene dioica, og er hann frjór. Hann er með ljósbleik blóm og að öðru leyti millistig í útliti.^[2]

Tilvísanir

• M. Skytte Christiansen og Henning Anthon: Danmarks Vilde Planter, Branner og Korchs Forlag 1958.
• Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 8702112191.
• Arne og Anna-Lena Anderberg: Den virtuella floran, Naturhistoriska riksmuseet

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

Aftanstjarna

Wikilífverur eru með efni sem tengist

Aftanstjarna

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

Silene bianca (nome scientifico Silene alba (Miller) Krause) è una piccola pianta (alta fino a 60 – 70 cm) bienne (o perenne), molto villosa e di aspetto erbaceo appartenente alla famiglia delle Caryophyllaceae.

Sistematica

Il genere Silene è molto vasto: comprende oltre 300 specie; per lo più erbacee, annue, bienni o perenni. Di queste in Italia se ne contano almeno una sessantina spontanee della nostra flora. La nostra specie è molto comune, per questo si presenta nelle varie trattazioni a volte con nomi diversi (sinonimi). La pianta inoltre può comportarsi sia come bienne che come perenne (vedi paragrafo “Specie simili”). Un'altra nota di confusione è data dal fatto che esistono degli ibridi formati con la specie Silene dioica: in questa variante i petali sono rosati (vedi paragrafo “Ibridi”).

Varietà

• Silene alba subsp. divaricata (Reichenb.) S.M. Walters (1964) (sinonimo = “S. latifolia subsp. latifolia”)

Ibridi

• Silene × hampeana Meusel & K. Werner (1976) (ibrido fra S. latifolia subsp. alba × S. dioica var. dioica)

Sinonimi

• Lychnis alba Miller (1768)
• Melandryum album (Miller) Garcke (1858)
• Melandryum pratense Roehling (1812)
• Melandryum vespertinum Fries.
• Silene latifolia subsp. alba (Miller) Greuter & Burdet (1982)

Specie simili

• Silene latifolia Poiret (1789) : si differenzia dall'avere il calice con denti acuminati e i petali lievemente rosati. Questa pianta per alcuni autori è solo una variante in quanto si differenzia solamente per il fatto di essere perenne.

Etimologia

Il nome del genere (Silene) si riferisce alla forma del palloncino del fiore. Si racconta che Bacco avesse un compagno di nome Sileno con una gran pancia rotonda. Ma probabilmente questo nome è anche connesso con la parola greca “sialon” (= saliva); un riferimento alla sostanza bianca attaccaticcia secreta dal fusto di molte specie del genere.
L'epiteto specifico (e quello comune = “alba/bianco”) si riferisce al candido colore bianco dei suoi petali.

Morfologia

Descrizione delle parti della pianta

La forma biologica della nostra pianta è emicriptofita scaposa (H scap) : pianta perennante per mezzo di gemme al suolo (emicriptofita), e con asse fiorale più o meno privo di foglie (scaposa).

Radici

La radice è fittonante. Ovvero ha una radice principale, dalla quale se ne diramano delle altre.

Fusto

Il fusto è ascendente, ramificato, viscoso – glanduloso e molto villoso.

Foglie

Le foglie sono intere di forma lanceolata (quelle inferiori sono ellittico – spatolate), sessili, molto villose in disposizione opposta (a coppie). A volte, nello stesso nodo fogliare (nodo ascellare), è presente un fascetto di foglie più piccole. Dimensioni massima delle foglie: larghezza 5 cm; lunghezza 10 cm.

Infiorescenza

L'infiorescenza è del tipo bipara ossia i fiori crescono da ambo i lati rispetto al fiore apicale (chiamata anche “dicasio”). I fiori sono solitari alla fine del peduncolo. Lunghezza del peduncolo: 3 cm.

Fiori

Calice tubuloso con denti ottusi

Corolla a 5 petali bilobati (maschio)

Stami anneriti dalle clamidospore prodotte dal fungo Ustilago violacea Pers.

I fiori sono pentameri e dioici (unisessuali) : esistono quindi fiori maschili e fiori femminili. Si distinguono in quanto quelli femminili sono dotati di vistosi bianchi pistilli sporgenti (quelli maschili sono dotati di piccoli stami brunastri). Diametro massimo del fiore: 3 cm.

• Calice: il calice è gamosepalo ed è rigonfio, di forma tubulosa e con denti terminali ottusi (lunghi meno della metà del tubo); il colore è bruno – rossastro ed è molto peloso. Delle piccole bratteole pelose sono presenti alla base del calice. Dimensione massime del calice femminile: larghezza 15 mm; lunghezza 30 mm. Quello maschile è più corto di 1/5 e più stretto.
• Corolla: la corolla è formata da 5 petali liberi (dialipetali) con unghia, bianchi e bilobati per metà lunghezza. Lunghezza dell'unghia: 18 mm; dimensione del lembo spatolato: larghezza 8 mm, lunghezza 13 mm.
• Androceo: gli stami sono 10. Nei fiori femminili di alcune sottospecie sono visibili degli stami atrofizzati (sterili) che però possono essere riprodotti per l'azione del fungo Ustilago violacea Pers. : le antere di questi, ricoperte di clamidospore, appaio nere e ingrossate.
• Gineceo: gli stili sono 5 con gineceo supero tricarpellare e sincarpico.
• Fioritura: da maggio a settembre.
• Impollinazione: da farfalle crepuscolari, per cui i fiori si aprono alla sera.

Frutti

I frutti sono delle capsule piriformi – ovali con 10 denti, deiscenti nella parte alta con molti semi. Dimensione del frutto: 10 – 15 mm; lunghezza del carpoforo 3 mm.

Distribuzione e habitat

• Geoelemento: il geoelemento è di provenienza eurasiatica (Paleotemp). È una pianta nativa dell'Europa, Asia occidentale e Nordafrica.
• Diffusione: il Italia è comune su tutto il territorio.
• Habitat: nelle nostre zone la si può trovare sui detriti (ambienti ruderali) o negli incolti, ai margini delle strade e aree antropizzate (la nostra pianta è sinatropa e a volte è infestante nei campi e negli orti). Preferisce i terreni ricchi di sostanze azotate.
• Diffusione altitudinale: da 0 a 1300 m s.l.m..

Usi

Cucina

Le foglie se raccolte appena nate (prima della fioritura) sono eduli. Con esse si possono preparare minestre o saltate in padella con le uova. Questa pianta è una delle 27 erbe che servono a preparare la “minestrella”, antica zuppa dei poveri.

Galleria d'immagini

• 
• 
• 
• Frutti e semi

Bibliografia

• Maria Teresa della Beffa, Fiori di campo, Novara, Istituto Geografico De Agostini, 2002.
• Giacomo Nicolini, Enciclopedia Botanica Motta. Volume terzo, Milano, Federico Motta Editore, 1960, p. 709.
• Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume primo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 252, ISBN 88-506-2449-2.

Silene latifolia

Baltasis šakinys (lot. Silene latifolia, angl. White Campion, vok. Weiße Lichtnelke) – gvazdikinių (Caryophyllaceae) šeimos, naktižiedžių (Silene) genties vienmetis augalas. Paplitusi Europoje, vakarų Azijoje, šiaurės Afrikoje, įveista Šiaurės Amerikoje.

Aukštis iki 1 m, stiebas status. Lapai 4-10 cm ilgio. Žiedai balti, 2,5-3 cm skersmens. Žydi vasarą. Auga šlaituose, pakelėse. Vikiteka

Vikiteka

Silene latifolia

De avondkoekoeksbloem, witte silene of lijnkruid (Silene latifolia subsp. alba, synoniemen: Melandrium album, Silene pratensis of Lychnis vespertina) is een plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). Het is een tot 1 m hoge, algemeen voorkomende , eenjarige tot vaste plant. De soort dankt zijn naam aan de bloemen, die 's avonds open staan. Ze wordt soms als een hybride tussen de dagkoekoeksbloem (Silene dioica) en de nachtkoekoeksbloem ( Silene noctiflora) beschouwd.

De behaarde stengels zijn meestal recht opgericht en vertakt. De bladeren staan paarsgewijs aan de stengel.

De bloemen hebben vijf witte, diep ingesneden kroonbladen. De bloemen verspreiden 's avonds een zwakke geur. De bloeiperiode is van mei tot oktober. Ze gaan strikt genomen al eerder open dan in de avond: in de loop van de middag. De vrucht is een met tanden openspringende (dehiscente) doosvrucht.

Voorkomen

De plant staat op beschaduwde, grassige plaatsen, en op voedselrijke ruigten. Het verspreidingsgebied bereikt in Europa zijn noordgrens in Scandinavië, de zuidgrens loopt in Noord-Afrika, naar het oosten toe komt ze voor tot het Baikalmeer.

Externe link

• Avondkoekoeksbloem (Silene latifolia subsp. alba) op SoortenBank.nl (gebaseerd op de Heukels²³, dit is de laatste uitgave)

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Silene latifolia op Wikimedia Commons.

Silene latifolia

Hvit jonsokblom (Silene latifolia, i Norge med underarten S. l. ssp. alba) er en ett- eller toårig plante (staude) i smelleslekta i nellikfamilien (Caryophyllaceae) som varierer i høyde fra 25 til 70 cm. Blomstene er hvite og pollineres av nattaktive insekter. Hvit jonsokblom er særbu som sin nære slektning rød jonsokblom.

S. latifolia er utbredt over store deler av Europa, Vest-Asia og Nord-Afrika. Til Norge er arten trolig innført i form av underarten Silene latifolia ssp. alba som nå regnes som bufast. Hvit jonsokblom vokser spredt til Tromsø og Kautokeino og finnes i all slags kulturmark.

Eksterne lenker

• (sv) hvit jonsokblom hos Dyntaxa
• (en) hvit jonsokblom i Encyclopedia of Life
• (en) hvit jonsokblom i Global Biodiversity Information Facility
• (en) hvit jonsokblom hos NCBI
• (en) hvit jonsokblom hos ITIS
• (en) hvit jonsokblom hos Tropicos
• (en) hvit jonsokblom hos The International Plant Names Index
• (en) Kategori:Silene latifolia – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Silene latifolia – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Silene latifolia – detaljert informasjon på Wikispecies

Pokrój

Kwiat

Owoce i nasiona

Nasiona

Lepnica biała^[3] (Silene latifolia Poir.) – gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych. Inne nazwy polskie: bniec biały^[4], bniec łąkowy^[5].

Rozmieszczenie geograficzne

Rodzimy obszar występowania lepnicy białej obejmował Europę, zachodnią Azję i północną Afrykę. Wprowadzona i zadomowiona została w Ameryce Północnej^[6]. Rozprzestrzeniła się także w innych rejonach świata, i obecnie występuje również w Azji Wschodniej (Sachalin, Korea, Japonia), Ameryce Południowej (Wenezuela), niektórych krajach Afryki, w Australii i na Nowej Zelandii^[7]. W Polsce jest pospolita na całym niżu i w niższych położeniach górskich^[8]. Według niektórych źródeł jest w Polsce archeofitem^[9].

Morfologia

Łodyga

Prosto wzniesiona, rozgałęziona, dorasta do 1 m wysokości. Miękko owłosiona, w obrębie kwiatostanu gruczołowato owłosiona. Rozgałęzia się u podstawy, ale nie tworzy płonnych różyczek liściowych^[8].

Liście

Ulistnienie naprzeciwległe. Dolne liście jajowate, zwężone ku nasadzie, długości do 10 cm, krótkoogonkowe, zebrane w różyczki liściowe. Górne liście lancetowate, siedzące. Liście są całobrzegie i miękko owłosione^[8].

Kwiaty

Duże, o średnicy 2-3 cm, o białej koronie i głęboko wciętych płatkach, przeważnie jednopłciowe, osadzone na szeroko rozgałęzionych szypułkach. Szypułki różnej długości, wyrastają z kątów liści lub na szczytach pędów. Kwiaty żeńskie mają większe kielichy, rozdęte i beczułkowate, słupek z 5 znamionami, kielichy mają 20 brązowych prążków. Kwiaty męskie o smuklejszych, walcowatych lub butelkowatych kielichach, które mają 10 brązowych prążków. Kielichy przeważnie bladozielone, czasem białawe, o ciemnozielonych lub czerwonawych nerwach, gruczołowato owłosione^[10].

Owoce

Siedząca, jednokomorowa torebka o 5-10 wyprostowanych ząbkach. Szare nasiona o długości do 1,5 mm, silnie brodawkowane, zebrane w jajowatej torebce okrytej trwałym, brązowym kielichem^[10][8].

Korzeń

Palowy, przeważnie gruby, rozgałęziony, rośnie na głębokość ponad 1 m. Zawiera węglowodany i saponiny, w większych ilościach jest trujący^[11].

Biologia i ekologia

Rozwój

Roślina jednoroczna, sporadycznie dwuletnia lub wieloletnia. Zimują różyczki liściowe^[8]. Kwitnie od czerwca do września, kwiaty zapylane są przez ćmy. Otwierają się dopiero wieczorem, wydzielając silny zapach. Mały przykoronek uniemożliwia dojście drobnym owadom do nektaru^[10]. Rozmnaża się przez nasiona, ale także wegetatywnie przez pączki na korzeniach^[12].

Siedlisko

Rośnie głównie na siedliska ruderalnych (przydroża, nieużytki) i jako chwast na polach uprawnych, szczególnie w uprawach koniczyny, lucerny, roślin okopowych i zbóż. Występuje od niżu po położenia górskie. Preferuje gleby żyzne, bogate w azot^[8]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla SCl. Artemisietea^[13].

Genetyka i zmienność

Liczba chromosomów 2n = 54. Łatwo krzyżuje się z lepnicą dwupienną (Silene dioica), tworząc krzyżówkę S. × dubia o różowych kwiatach^[3].

Korelacje międzygatunkowe

Jest chętnie zjadana przez zwierzęta (m.in. krowy, owce, kozy)^[14]. Pasożytują na niej niektóre gatunki grzybów: Puccinia behenis powodujący rdzę, Erysiphe buhrii powodujący mączniaka prawdziwego, Microbotryum lychnidis-dioicae, Thecaphora saponariae, Aphanomyces cochlioides, Ramularia lychnidicola, Ascochyta cookei oraz żerują niektóre muchówki^[15].

Zastosowanie

Roślina lecznicza

W średniowieczu i renesansie korzeń lepnicy białej był używany jako roślina lecznicza. W medycynie zaprzestano jego używania już w XVI wieku, w medycynie ludowej stosowano go jeszcze do XVIII wieku^[14].

Surowiec zielarski

Korzeń lepnicy białej (Herba et Radix Melandrii albi seu Lychnidis lub Radix Saponariae albae). Zarówno korzeń, jak i ziele zawierają saponiny trójterpenowe (gipsogenina, kwas kwilajowy, polifenole, sterole – ekdysteroidy (np. ekdyzon, 2-dezoksy-20-hydroksyekdyzon) i flawonoidy (apigenina, izowiteksyna i luteolina). Korzeń działa silniej, niż ziele^[14]

Działanie

Silnie przeciwzapalne, anaboliczne, hamujące reakcje autoimmunologiczne, moczopędne, odtruwające krew, wzmagające krążenie limfy, oczyszczające węzły i grudki limfatyczne z antygenów, antyalergiczne, żółciopędne, lekko rozwalniające przy dłuższym stosowaniu (ponad 2-3 tygodnie), wykrztuśne, wzmagające ruchy migawkowe w drogach oddechowych, wzmagające perystaltykę jelit i żołądka^[14].

Zastosowanie

Według dr Henryka Różańskiego nadaje się do leczenia reumatyzmu, chorób autoimmunologicznych, alergii, stanów zapalnych węzłów chłonnych, zastojów limfy, obrzęków limfatycznych, gruźlicy węzłów chłonnych, choroby Hashimoto, zapalenia płuc, opłucnej, gardła, krtani, oskrzeli; kaszlu, zakażeń układu oddechowego. obniżonego popędu płciowego u mężczyzn, wspomagania przyrostu masy ciała, artretyzmu. chorób śledziony, a także do degradacji biofilmu w układzie moczowym, pokarmowym i oddechowym (ale w połączeniu z ziołami fitoncydowymi lub antybiotykami), zewnętrznie do leczenia łuszczycy, trądziku różowatego, atopowego zapalenia skóry^[14].

Roślina jadalna

Według Łukasza Łuczaja lepnice są roślinami trującymi^[16]. Dr Henryk Różański podaje jednak, że na Ukrainie i Białorusi zjadano w niewielkich ilościach ziele lepnicy białej (zapewne w okresach głodu). W ilości do 30 g ziela dziennie nie powoduje zatruć. W Polsce lepnica biała nigdy nie była spożywana^[14].

Zwalczanie

Jako chwast w uprawach lepnica biała pojawia się dość rzadko, jednak gdy już występuje, trzeba ją zwalczać. Rozkrzewia się silnie i konkuruje z roślinami uprawnymi o składniki pokarmowe, wodę i światło. Młode siewki może zagłuszyć. Usunąć z korzeniami go trudno, gdyż sięgają do głębokości około 1m, po skoszeniu zaś łatwo odrasta z pączków na szyjce korzeniowej^[12].

Zapobiega się zachwaszczeniu pola przez używanie do siewu nasion oczyszczonych z chwastów, czyszczenie maszyn rolniczych z chwastów, płodozmian, prawidlowe zabiegi agrotechniczne przed założeniem uprawy, niszczenie chwastów w okolicach pól uprawnych, W ogródkach przydomowych można go usuwać ręcznie przez wyrywanie wraz z korzeniem. Gdy na plantacji pojawi się w dużej ilości konieczne jest zwalczanie chemiczne. W programie ochrony roślin nie wyznaczono specjalnych preparatów do zwalczania lepnicy białej. Należy do tego celu używać herbicydów przeznaczonych do zwalczania chwastów dwuliściennych^[12].

Przypisy

♂

Silene latifolia é uma espécie de planta com flor pertencente à família Caryophyllaceae.

A autoridade científica da espécie é Poir., tendo sido publicada em Voyage en Barbarie 2: 165–166. 1789.

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago dos Açores.

Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e não se tem certeza de que seja espontânea no Arquipélago dos Açores.

Protecção

Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.

Referências

• Silene latifolia - Checklist da Flora de Portugal (Continental, Açores e Madeira) - Sociedade Lusitana de Fitossociologia
• Checklist da Flora do Arquipélago da Madeira (Madeira, Porto Santo, Desertas e Selvagens) - Grupo de Botânica da Madeira
• Silene latifolia - Portal da Biodiversidade dos Açores
• Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 19 de dezembro de 2013 http://www.tropicos.org/Name/6303292>
• Silene latifolia - The Plant List (2010). Version 1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/ (consultado em 19 de dezembro de 2013).
• Silene latifolia - International Plant Names Index

Silene latifolia

Vitbläran (Silene latifolia) är en en-, två- eller flerårig ört i familjen nejlikväxter som kan bli upp till åttio cm hög. Arten är tvåbyggare, det vill säga att den har skilda hon- och han-individer. Den hybridiserar gärna med rödblära.

Vitbläran förekommer i ett flertal underarter, varav enbart Silene latifolia ssp. alba förekommer i Sverige.

Vitblära växer på ängsbackar och blommar under högsommaren och återfinns över hela Norden.

Alternativt namn på vitbläran är åkerlyst.

Externa länkar

• Den virtuella floran

• Wikimedia Commons har media som rör Vitblära.
  Bilder & media

Квітка Смілки широколистої

Назва

Якщо обережно одірвати квіткову чашечку з частиною квітоніжки, щільно затиснути біля основи пелюстки, а потім ударити по долоні, на якій вона лежить, то вона лунко вибухне. Через це смілку в народі називають «хлопавкою».

Морфологія

Стебло — висотою 40-100 см, висхідне, у верхній частині розгалужене. Листки — супротивні, еліптичні або еліптично-ланцетні, притиснутоволосисті, нижні коротко- черешкові, верхні-сидячі. Суцвіття — квітки зібрані в суцвіття у вигляді напівзонтика, що формується з центрального стебла і бічних розгалужень. Пелюстки білі, іноді блідо-рожеві. Корінь — стрижневий.

Плід Смілки широколистої

Розвиток

Сходить — у березні — травні, а також в кінці літа — на початку осені. Цвіте — на перший або другий рік життя з травня по серпень. Плодоносить — в червні — вересні. Плід — багатонасінна коробочка. Форма плоду — відкрита яйцеподібна. Форма насінини — нирко-видноовальна . Колір насіння — сірий з сизуватим відтінком. Розмір — довжина 1,25-1,75, ширина 1-1,25, товщина 0,75 мм, маса 1000 нас. — 0,5-0,7 г

Біологічні особливості

Глибина проростання — не більше 1,5-2 см. Максимальна плодючість — до 14700 насінин.

Екологія

Росте на луках, узліссях, вздовж лісосмуг, серед чагарників, як бур'ян у посівах, на городах, садах.

Поширення

Європейсько-середньоазіатський вид. Поширений по всій Україні, засмічувач багаторічних трав і плодових насаджень.

Хімічний склад

В корінні містяться сапоніни, вуглевод лактозиноза, в листі — 80 мг% аскорбінової кислоти, 26,5 мг% каротину; в наземній частині до цвітіння — близько 18% білка, 3,5% жиру, 16,5% клітковини.

Використання

Рослина охоче поїдається на пасовищі великою рогатою худобою, та вівцями. В народній медицині коріння використовували при тахікардії, ревматизмі, хворобах нирок, безсонні, шлункових коліках, зубному болі, для припарок до затведлих фурункулів, гемороїдальних вузлів та пухлинах залоз з метою їх розм'ягчування і зняття больових відчуттів. Декоративний.

У харчуванні

На Кавказі молоді зеленіючі пагони та паростки збирають і використовують в їжу замість цвітної капусти.^[1]

Синоніми

• Lychnis divaricata Rchb.
• Lychnis × loveae B. Boivin
• Lychnis macrocarpa Boiss. & Reut.
• Lychnis pratensis Raf.
• Lychnis vespertina Sibth.
• Melandrium album (Mill.) Garcke
• Melandrium boissieri Schischk.

• Melandrium dioicum subsp. album (Mill.) D.Löve
• Melandrium latifolium (Poir.) Maire
• Silene alba subsp. divaricata (Rchb.) Walters
• Silene latifolia subsp. latifolia
• Silene macrocarpa (Boiss. & Reut.) E.H.L.Krause
• Silene pratensis subsp. divaricata (Rchb.) McNeill & C.Prantice

Див. також

• Список дикорослих корисних рослин України

Література

• В. И. Чопик, Л. Г. Дудченко, А. Н. Краснова. Дикорастущие полезные растения Украины. Справочник. — Київ: Наукова думка, 1983. — 400 с. (рос.)

Посилання

• Електронна енциклопедія сільського господарства
• Silene latifolia в базі даних «Tropicos» Міссурійського ботанічного саду (англ.)
• КУКОЛИЦЯ БІЛА

Silene latifolia là một loài thực vật thuộc Họ Cẩm chướng. Đây là loài bản địa phần lớn châu Âu, Tây Á và Bắc Phi. Loài này cao 40–80 mm. Bề ngoài phụ thuộc và tuổi của cây. Tòa bộ cây có phủ lông dày đạc.

Chú thích

Tham khảo

Silene latifolia

Плоды и семена

Внешний вид растения зависит от возраста: вначале в прикорневой розетке образуются овальные (до ланцетовидных) листья длиной 4—10 см, затем вырастают раздвоенные, густоопушённые стебли с противолежащими парными листьями.

Цветки собраны в соцветия на вершинах стеблей, 2,5—3 см в диаметре, с характерными пятилепестковыми вытянутыми чашечками белого цвета; цветение длится с поздней весны до ранней осени. Если растение с розовыми цветами, это, как правило, гибриды со смолёвкой красной.

Практическое применение

Растение содержит большое количество сапонинов, которые могут использоваться в производстве гигиенических средств. Отмечена большая морозостойкость среди подобных видов, смолёвка белая может выращиваться в крупных масштабах вплоть до Московской области. Растение не окультурено и не использутся в промышленности^[3]

Примечания

• 白花蝇子草 S. p. subsp. pratensis
• 叉枝蝇子草 S. p. subsp. divaricata

Silene latifolia

白花蝇子草（学名：Silene pratensis）是石竹科蝇子草属的植物。分布于亚洲、欧洲以及中国大陆的辽宁等地，生长于海拔200米至1,800米的地区，一般生于农田旁以及沟渠边，目前尚未由人工引种栽培。

别名

异株女娄菜（东北植物检索表）

异名

• Melandrium album (Mill.) Garcke
• Silene alba (Mill.) E. H. Krause

参考文献