New Zealand mudsnails prefer to live in streams and the littoral zones of lakes. They prefer shallow areas but can be found up to 60 m deep. They can be found in aquatic habitats of varying substrate types, including silt, sand, gravel, cobble, and macrophyte/vegetation. Densities are highest in macrophyte habitats and lowest in silt/sand habitats. Individuals of this species live in both eutrophic and clear waters, but they thrive in disturbed or degraded waters. New Zealand mudsnails can tolerate a wide range of temperatures, from near freezing to 34ºC. The optimal salinity of the water for the snails is near 5%, but they can tolerate brackish waters and even survive salinities as high as 30 to 35% for short periods of time. New Zealand mudsnails prefer low water velocities but can be found in high velocity areas buried in the sediment or underneath cobbles and boulders.
Range depth: 60 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; brackish water
Other Habitat Features: intertidal or littoral
New Zealand mudsnails (Potamopyrgus antipodarum) are native to freshwater streams and lakes of New Zealand and small, neighboring islands. However, by several speculated means of human introduction, they have become an invasive species in Australia, Europe, and North America. Occurrences of the species in North America, most of which are in the western United States, have been carefully documented since it was first discovered in Idaho. The snails are known to be established in Oregon, California, northern Arizona, New York, and Canada, affecting major freshwater systems such as Lake Ontario, Lake Erie, and Lake Superior. They also have been recently introduced in Japan.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Introduced ); australian (Introduced ); oceanic islands (Native )
New Zealand mudsnails are considered scrapers/grazers. Their diet consists of diatoms, epiphytic and periphytic algae, and animal and plant detritus. Therefore, they can be considered planktivores, algivores, and detrivores.
Plant Foods: algae; phytoplankton
Other Foods: detritus
Primary Diet: herbivore (Algivore); planktivore ; detritivore
In their freshwater ecosystems, New Zealand mudsnails occupy the role of scrapers/grazers and are considered to be a link between primary producers and fish. They also play a vital role in the transmission of Microphallus to ducks by serving as intermediate hosts.
New Zealand mudsnails are known to exist in extremely high densities and may comprise more than 90% of the macroinvertebrate biomass in introduced habitats. Due to their abundance, they may out-compete native mollusks and grazers for resources such as food. The decrease in the availability of resources is a likely explanation for the decline in species diversity in the presence of NZMS, the negative correlation between the NZMS population and that of mayflies, caddisflies, stoneflies, and chironomids, and the listing of five species of mollusks as endangered species. New Zealand mudsnails may also alter nutrient (carbon and nitrogen) cycling, interrupting energy flow and potentially threatening many other members of their ecosystems.
Commensal/Parasitic Species:
Predation on New Zealand mudsnails in North America is unknown. They are known to survive passage through the digestive tracts of some birds and fish, including mountain whitefish and rainbow trout.
However, in their native range, the snails are consumed by several species of fish and waterfowl and are infected by as many as 14 parasitic trematodes of the genus Microphallus. Levri and Lively (1996) observed the foraging behaviors of grey ducks (Anas superciliosa), mallard ducks (Anas platyrhynchos), black swans (Cygnus atratus), Canada geese (Branta canadensis), and scaups (Aythya novaeseelandiae), and they reported that grey ducks and mallard ducks are the most likely predators of NZMS.
New Zealand mudsnails that experience predation may have spines on their shells for defense against predators and may forage less frequently in the presence of predators, especially during the morning when waterfowl predators are most active.
Known Predators:
New Zealand mudsnails are shelled organisms that are either gray in color or some shade of light to dark brown. Male and female New Zealand mudsnails are very similar in physical appearance, but females are distinguished from males by the presence of developing embryos in their reproductive systems. In the western United States, the average length of the shell of the New Zealand mudsnail is 4 to 5 mm, with a maximum length of 6 to 7 mm. In their native range, the maximum length of the shell is 12 mm. The surface of the shell is characterized by right-handed coiling of 5 to 6 whorls demarcated by sulci. The shells of some individuals have a keel in the middle of each whorl and/or spines for defense against predators. A terminal oval aperture covered by a thin operculum is also present. New Zealand mudsnails may resemble snails native to the United States, but they are distinguished by their longer, narrower shells that have a greater number of whorls.
Range length: 4 to 12 mm.
Sexual Dimorphism: sexes alike
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Because New Zealand mudsnails thrive in disturbed and degraded waters, this species can be used as an indicator of ecosystem status.
There are no direct, adverse effects of New Zealand mudsnails on humans, but control of the species is difficult and may be expensive in regions where it is not native.
Under laboratory conditions, marked individuals were observed to survive over one year. The lifespan of New Zealand mudsnails in natural conditions is unknown.
Range lifespan
Status: captivity: 1 (high) years.
New Zealand mudsnails are ovoviviparous, meaning that the development of embryos in their eggs actually occurs within the female. After completing development, the eggs hatch within the female, and the female then gives birth to the young snails. New Zealand mudsnails have been observed to grow 0.1 mm/day at 21ºC under laboratory conditions, with growth rates depending on the size of the individual. Females reach maturity at 3 to 6 months of age.
New Zealand mudsnails are not a protected species in their native range. Outside the native range, actions are being taken against the species to limit its spread as a pest.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Several aspects of the ecology of New Zealand mudsnails have contributed to their success as an invasive species. First, their tolerance of a wide range of abiotic conditions, such as temperature and salinity, aids them in transport from their native range via the ballast water of ships. Second, their escape from natural predators and parasites and their high competitive ability at the early stages of succession contribute to their establishment in introduced habitats. Third, their high fecundity, fast reproductive rate, and active and passive means of dispersal aid in their spread. Finally, their great abundance allows them to impact the ecosystem by consuming most of the primary production, dominating nutrient cycles and secondary production and decreasing populations of other mollusks and grazers.
The potential and realized negative impacts of New Zealand mudsnails have been recognized, and measures are being taken to control their spread based on what is known about their ecology. New Zealand mudsnails experience mortality when exposed to freezing or high temperatures with low humidity. It is recommended that all equipment that could be harboring the snails be frozen for several hours or be exposed to temperatures of 29 to 30ºC and low humidity for a minimum of 24 hours or temperatures greater than 40ºC and low humidity for a minimum of two hours.
Perception in New Zealand mudsnails is mainly via chemical cues. In their native range, the chemical odor of predatory fish causes the snails to hide under rocks in an attempt to evade predation. They are also able to sense light.
Perception Channels: visual ; chemical
New Zealand mudsnails are dioecious. Populations in New Zealand consist of sexual males and both sexual and asexual females, whereas introduced populations are comprised entirely of asexual females.
In their native range, individuals that reproduce sexually are promiscuous. During copulation, the male is found on top of the shell of a female, and the apertures of the two snails are in contact. Females can either maintain their position and proceed with mating or move in a manner that displaces the males. The duration of copulation is typically between 20 minutes and 1.5 hours. Males do not discriminate between sexual females and asexual or parasitically-castrated females, although their genes will not be passed to the offspring of the latter two types of females.
Populations found in the United States consist of triploid females that reproduce asexually by way of parthenogenesis. This type of asexual reproduction is also observed in their native range and leads to populations of genetically identical females or clones in both their native and introduced habitats.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
In New Zealand, reproduction typically occurs every three months. In the western United Staes, reproduction occurs throughout the year, with seasonal peaks during the months of March and October. Females reach sexual maturity at a shell length of 3 mm and produce approximately 230 young per year. Larger females produce more offspring than smaller females, and asexual females produce double the number of female offspring produced by sexual females. This species is ovoviviparous, carrying as many as 10 to 120 eggs at a time for development and giving birth to live snails. Developing embryos are sometimes present within the reproductive system of asexual females at the time of birth.
Breeding interval: In New Zealand, every 3 months.
Breeding season: Year-round
Range number of offspring: 10 to 120.
Average number of offspring: 21.6.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 6 months.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); parthenogenic ; sexual ; asexual ; fertilization (Internal ); ovoviviparous
This author found no published information on parental investment by New Zealand mudsnails.
Although females retain their eggs until they hatch, it's not known whether the embryos are nourished in anyway other than via the yolk created when each egg is produced.
Parental Investment: female parental care ; pre-fertilization (Provisioning); pre-hatching/birth (Protecting: Female)
El caragol del fang[cal citació] (Potamopyrgus antipodarum), també anomenat caragol del tarquim o hidròbid[cal citació], és un caragol menut d’aigua dolça, tot i que pot viure en aigües amb una alta salinitat, i també a qualsevol temperatura.
És una espècie invasora present a les illes Balears, Catalunya i el País Valencià. Tot i que encara no està molt estès i no presenta greus problemes de competència amb espècies, la seva gran possibilitat de supervivència en diferents hàbitats aquàtics fa que pugui alterar molt els ecosistemes fluvials.
El caragol del fang[cal citació] (Potamopyrgus antipodarum), també anomenat caragol del tarquim o hidròbid[cal citació], és un caragol menut d’aigua dolça, tot i que pot viure en aigües amb una alta salinitat, i també a qualsevol temperatura.
És una espècie invasora present a les illes Balears, Catalunya i el País Valencià. Tot i que encara no està molt estès i no presenta greus problemes de competència amb espècies, la seva gran possibilitat de supervivència en diferents hàbitats aquàtics fa que pugui alterar molt els ecosistemes fluvials.
Písečník novozélandský Potamopyrgus antipodarum je druh sladkovodního plže z čeledi praménkovití.
Synonyma:
Má malou ulitu vysokou až 12 mm a širokou až 5 mm. Ústí ulity je kryto víčkem (operkulum).
Druh je odděleného pohlaví. Jedná se o živorodého plže. Samice rodí až 30 mláďat. Může se množit i partenogeneticky.
Vlivem lidské činnosti se rozšířil do ostatních částí světa (Austrálie, Evropa, Severní Amerika), kde působí jako invazní druh.
Není uveden v červeném seznamu IUCN - nevyhodnocený (NE).
Obrázky, zvuky či videa k tématu písečník novozélandský ve Wikimedia Commons
Písečník novozélandský Potamopyrgus antipodarum je druh sladkovodního plže z čeledi praménkovití.
Synonyma:
Hydrobia jenkinsi (Smith, 1889) Potamopyrgus jenkinsi (Smith, 1889)Die Neuseeländische Zwergdeckelschnecke (Potamopyrgus antipodarum) ist eine in Süßwasser und Brackwasser verbreitete, kleine Gehäuseschneckenart. Ursprünglich in Neuseeland beheimatet, ist sie heute als Neozoon fast weltweit verschleppt worden und auch in Mitteleuropa eine der häufigsten Wasserschneckenarten.
Das Gehäuse von Potamopyrgus antipodarum ist in Europa bis etwa drei, maximal fünf Millimeter lang. Ausschließlich in Neuseeland selbst existieren größere Formen bis zwölf Millimeter Länge. Das langgestreckt ovale, konische Gehäuse besteht aus fünf bis sieben Umgängen, die durch eine tiefe Naht gegeneinander abgesetzt sind. Die Mündung ist hochoval und erreicht etwa das 0,4fache der Spindellänge. Die Schale kann hornfarben oder grau, manchmal fast weiß gefärbt sein und ist etwas durchscheinend, oft ist sie aber durch organische und anorganische Überzüge völlig schwarz. Das lebende Tier ist überwiegend weiß gefärbt mit wenigen dunklen Flecken oder Bändern. Wie typisch für Wasserdeckelschnecken, ist das Gehäuse der Art rechtsgewunden. Potamopyrgus kann die Gehäusemündung durch einen Deckel (Operculum) verschließen. Der Deckel ist hornfarben, nicht verkalkt und relativ dünn, seine Oberfläche zeigt eine spiralig angeordnete Wachstumslinie, das Zentrum (Nukleus) ist etwas aus der Mitte verschoben. Beim aktiven Tier liegt der Deckel auf der Rückenseite des Fußes hinter der Mitte, mit der längeren Seite quer zur Achse des Fußes. Der Weichkörper besitzt eine Radula mit sieben Zahnreihen. Innerhalb der Mantelhöhle sitzt eine recht große Kieme (Ctenidium). Am Kopf sitzt ein Paar relativ schmaler Tentakel mit je einem schwarzen Augenfleck nahe der Basis.
Die Gehäuseform der Neuseeländischen Zwergdeckelschnecke ist morphologisch hochgradig variabel. Es kommen relativ schlanke, langgestreckte Populationen, daneben andere mit konisch-ovalem, gedrungenem Gehäuse vor. Die normalerweise glatte, etwas glänzende Schale kann bei einigen Individuen und Populationen einen Kiel auf der Außenseite der Umgänge tragen, der zusätzlich manchmal behaart oder mit Schuppen besetzt ist.
Die Art ist getrenntgeschlechtlich. Außerhalb von Neuseeland überwiegen aber rein weibliche Populationen, männliche Tiere werden hier nur sehr selten gefunden. Sie vermehrt sich hier parthenogenetisch. Innerhalb der Wasserdeckelschnecken ist sie die einzige Art, bei der parthenogenetische Fortpflanzung sicher nachgewiesen wurde. Durch diesen Fortpflanzungsmodus sind die Tiere einer Lokalpopulation in der Regel genetisch identische Klone, die sich durch spätere Mutationen nur sehr wenig voneinander unterscheiden. Bei einer Untersuchung in England wurden ganz vereinzelt Individuen mit abweichendem Erbgut angetroffen. Diese sind entweder Abkömmlinge seltenerer, weniger erfolgreicher Klone oder gehen auf die extrem seltene sexuelle Fortpflanzung zurück[1]. Alle europäischen Tiere gehören nach ihrer mitochondrialen DNA zu zwei Haplotypen, die sich auf zwei (von insgesamt siebzehn) von der neuseeländischen Nordinsel zurückführen lassen[2]. Entlang eines Habitatgradienten zeigt sich bereits auf engem Raum eine genetische Kline mit an die jeweiligen Habitatbedingungen angepassten Klonen, z. B. zwischen tieferem und ufernahem Wasser im selben See[3].
Potamopyrgus-Weibchen werden etwa mit einer Gehäuselänge von 2,75 bis 3,5 Millimeter geschlechtsreif. Sie legen keine Eier ab, sondern sind lebendgebärend (ovovivipar). Die Eier verbleiben in einer Brutkammer, die aus einer Erweiterung des Ovidukts in der Mantelhöhle gebildet ist, die Schnecke setzt später vollentwickelte kleine Jungschnecken ab. Die Jungtiere benötigen unter günstigen Bedingungen etwa drei Monate, bis sie selbst Geschlechtsreife erlangen. Bei einer einzelnen Brut können 20 bis 120 Jungtiere produziert werden, im Jahr ca. 230. Je nach klimatischen Bedingungen sind bis zu sechs Generationen pro Jahr möglich. Die Tiere werden etwa ein Jahr alt. Die Fortpflanzungsperiode liegt im Sommerhalbjahr.
Neuseeländische Zwergdeckelschnecken ernähren sich, wie bei Schneckenarten generell üblich, als Graser, indem sie Algen oder organische Überzüge mit ihrer Radula abschaben. Sie können auch höhere Wasserpflanzen (Makrophyten) oder tote Substanz wie Holz oder Blätter (Detritus) oberflächlich abschaben. Die Art lebt auf Substratoberflächen jeder Art, neben Pflanzen oder Steinoberflächen werden Sand, Lehm oder Schlamm besiedelt. Sie kann in ihrem Lebensraum extrem hohe Besiedlungsdichten erreichen. Auf Seegrund und in langsam fließenden Fließgewässern wurden nicht selten bis zu mehreren Hunderttausend Individuen pro Quadratmeter gefunden. Bei solchen Massenvorkommen scheint die gesamte Substratoberfläche aus Schnecken zu bestehen. In kalten und nährstoffarmen Gewässern werden weitaus geringere Besiedlungsdichten erreicht. Die Art vermag aber auch Quellen und Quellbäche erfolgreich zu kolonisieren, sie bevorzugt aber eindeutig organisch verschmutzte und gestörte Gewässer. Ihr Saprobienindex von 2,3 zeigt in Fließgewässern Bevorzugung von mäßig bis kritisch belasteten Gewässern an (Gewässergüteklasse II bis II-III)[4]. Die Vorzugstemperatur liegt etwa bei 18 °C, oberhalb von etwa 24 °C findet keine Fortpflanzung mehr statt. Die Schnecken sind nicht frosthart und sterben bereits bei Wassertemperaturen von etwa 2 °C fast vollständig ab. Sie fehlen deshalb in temporären Gewässern. Ungünstigen Bedingungen entgeht sie, indem sie sich ins Sediment eingräbt. Die Art benötigt für ihr Gehäuse Calciumgehalte des Wassers von mindestens 2 mg/l, zur erfolgreichen Fortpflanzung eher 4 mg/l. Sie fehlt in sauren Gewässern und vermag pH-Werte unterhalb 6 nur sehr kurze Zeit zu tolerieren.
Die Art besiedelt in Neuseeland stehendes und fließendes Süßwasser. Sie ist aber euryhalin und kann dauerhaft in Brackwasser leben und sich dort fortpflanzen. So lebt sie z. B. verbreitet in Flussmündungen (Ästuaren) und am Gewässergrund der gesamten Ostsee[5]. Sie vermag bei niedrigen Temperaturen in reinem Meerwasser längere Zeit zu überleben, kann sich hier aber nicht fortpflanzen. Süßwasser- und brackwasserbewohnende Tiere repräsentieren verschiedene Klone, Tiere aus Süßwasserpopulationen gehen ein, wenn sie in salziges Wasser transferiert werden. Brackwasser-adaptierte Formen zeigen bei 5 Promille Salzgehalt gute Wachstumsraten, eine Fortpflanzung ist bis etwa 15 Promille möglich.
Ursprüngliche Heimat der Art ist Neuseeland (Nord- und Südinsel), wo weitere Arten der Gattung leben[6]. Sie wurde von dort, vermutlich mit Trink- oder Ballastwasser von Schiffen, noch im 19. Jahrhundert nach Großbritannien verschleppt. Hier trat sie zunächst nur in Flussmündungen und Hafenstädten auf, breitete sich aber rapide weiter aus und besiedelt heute Gewässer aller Art und Lage. Ähnlich früh wurde sie nach Australien verschleppt. Der erste deutsche Nachweis, gleichzeitig der erste in Kontinentaleuropa, erfolgte 1887 an der Ostseeküste[5]. Die Art besiedelte nach und nach fast das gesamte kontinentale Europa, blieb aber in der Mittelmeerregion eher selten und wurde erst spät auch auf der Balkanhalbinsel gefunden (2004 in Bulgarien[7], 2007 in Griechenland[8]).
Die Art wird über Ballastwasser von Schiffen weiterhin weltweit verbreitet. So erfolgten erst nach 2000 Einschleppungen auch nach Japan[9], 2009 in den Irak[10]. Erster nordamerikanischer Nachweis war 1987 im Snake River, Idaho[11]. Seitdem hat sie sich mit rasender Geschwindigkeit ausgebreitet. Heute besiedelt sie ein großes Areal im Westen der USA. Ein zweites Besiedlungszentrum existiert im Bereich der Großen Seen, es geht nach genetischen Analysen auf eine unabhängige Einschleppung zurück. Da in Nordamerika, anders als in Europa, zahlreiche endemische Hydrobiidenarten im Süßwasser vorkommen, wird hier durch die Einschleppung die Gefahr des Aussterbens dieser Arten durch Verdrängung befürchtet.
Potamopyrgus antipodarum wurde von John Edward Gray nach neuseeländischen Tieren als Amnicola antipodarum erstbeschrieben. Später wurde sie durch William Stimpson (unter dem Namen Melania corolla Gould, 1847, einem jüngeren Synonym) in die neue Gattung Potamopyrgus gestellt. In Unkenntnis davon beschrieb Edgar Albert Smith die Art nach Tieren, die er in der Themse-Mündung in England gefunden hatte, ein zweites Mal als Hydrobia jenkinsi. Die Art wurde später noch zahlreiche Male in verschiedenen Regionen neu beschrieben, z. B. in Australien als Paludina nigra. Die Identität aller dieser Formen mit der neuseeländischen Art wurde erst 1988 durch W.F. Ponder nachgewiesen[12]. In älteren Artikeln aus Europa und Australien ist die Art daher unter den synonymen Namen erwähnt. Die Identität wurde durch molekulare Studien bestätigt[13].
Die Gattung Potamopyrgus, und damit auch die Art, wurden traditionell nach morphologischen Merkmalen einer weit gefassten Familie der Wasserdeckelschnecken (Hydrobiidae), innerhalb der Überfamilie der Rissooidea, zugeordnet. Die Zugehörigkeit der neuseeländischen Linien zur Familie Hydrobiidae wurde durch Erkenntnisse der molekularen Phylogenie in Frage gestellt. Im Jahr 2013 erhoben Thomas Wilke und Kollegen aufgrund genetischer Daten die bisherige Unterfamilie Tateinae der Hydrobiidae zur neuen Familie Tateidae[14], diese Auffassung hat sich durchgesetzt.
Bei der Bearbeitung stellte sich außerdem heraus, dass in Neuseeland morphologisch bisher nicht unterscheidbare, aber genetisch klar getrennte Formen (Kryptospezies) existieren.[15]
Die Neuseeländische Zwergdeckelschnecke (Potamopyrgus antipodarum) ist eine in Süßwasser und Brackwasser verbreitete, kleine Gehäuseschneckenart. Ursprünglich in Neuseeland beheimatet, ist sie heute als Neozoon fast weltweit verschleppt worden und auch in Mitteleuropa eine der häufigsten Wasserschneckenarten.
The New Zealand mud snail (Potamopyrgus antipodarum) is a species of very small freshwater snail with a gill and an operculum. This aquatic gastropod mollusk is in the family Tateidae.
It is native to New Zealand, where it is found throughout the country,[3] but it has been introduced to many other countries, where it is often considered an invasive species because populations of the snail can reach very high densities.
The shell of Potamopyrgus antipodarum is elongated and has dextral coiling, with 7 to 8 whorls. Between whorls are deep grooves. Shell colors vary from gray and dark brown to light brown. The average height of the shell is approximately 5 mm ( 1 5 {displaystyle {egin{matrix}{frac {1}{5}}end{matrix}}} 
This species was originally described as Amnicola antipodarum in 1843 by John Edward Gray:
Inhabits New Zealand, in fresh water. Shell ovate, acute, subperforated (generally covered with a black earthy coat); whorls rather rounded, mouth ovate, axis 3 lines; operculum horny and subspiral: variety, spire rather longer, whorls more rounded. This species is like Paludina nigra of Quoy and Gaimard, but the operculum is more spiral. Quoy described the operculum as concentric, but figured it subspiral. Paludina ventricosa of Quoy is evidently a Nematura.[2]
This species was originally endemic to New Zealand where it lives in freshwater streams and lakes in New Zealand and adjacent small islands.[8]
It has now spread widely and has become naturalised, and an invasive species in many areas including: Europe (since 1859 in England), Australia, Tasmania, Asia (Japan,[9] in Garmat Ali River in Iraq since 2008[10]), and North America (USA and Canada: Thunder Bay in Ontario since 2001, Washington State since 2002,[11] British Columbia since July 2007[9]), most likely due to inadvertent human intervention.
Since being found in Ireland as early as 1837, Potamopyrgus antipodarum has now spread to nearly the whole of Europe. It is considered as about the 42nd worst alien species in Europe and the second worst alien gastropod in Europe.[12]
It does not occur in Iceland, Albania, Bulgaria or the former Yugoslavia.[13]
Countries where it is found include:
First detected in the United States in Idaho's Snake River in 1987, the mudsnail has since spread to the Madison River, Firehole River, and other watercourses around Yellowstone National Park; samples have been discovered throughout the western United States.[6] Although the exact means of transmission is unknown, it is likely that it was introduced in water transferred with live game fish and has been spread by ship ballast or contaminated recreational equipment such as wading gear.[20]
The New Zealand mudsnail has no natural predators or parasites in the United States, and consequently has become an invasive species. Densities have reached greater than 300,000 individuals per m² in the Madison River. It can reach concentrations greater than 500,000 per m², endangering the food chain by outcompeting native snails and water insects for food, leading to sharp declines in native populations.[21] Fish populations then suffer because the native snails and insects are their main food source.
Mudsnails are impressively resilient. A snail can live for 24 hours without water. They can however survive for up to 50 days on a damp surface,[22] giving them ample time to be transferred from one body of water to another on fishing gear. The snails may even survive passing through the digestive systems of fish and birds.[23]
Mudsnails have now spread from Idaho to most western states of the U.S., including Wyoming, California, Nevada, Oregon, Montana, and Colorado. Environmental officials for these states have attempted to slow the spread of the snail by advising the public to keep an eye out for the snails, and bleach or heat any gear which may contain mudsnails. Rivers have also been temporarily closed to fishing to avoid anglers spreading the snails.[24][25]
The snails grow to a smaller size in the U.S. than in their native habitat, reaching 6 mm (¼ in) at most in parts of Idaho, but can be much smaller making them easy to overlook when cleaning fishing gear.
Clonal species like the New Zealand mudsnail can often develop clonal lines with quite diverse appearances, called morphs. Until 2005, all the snails found in the western states of the U.S. were believed to be from a single line. However a second morph has been identified in Idaho's Snake River. It grows to a similar size but has a distinctive appearance. (It has been nicknamed the salt-and-pepper mudsnail due to the final whorl being lighter than the rest of the shell.) This morph has apparently been present in the area for several years before being identified correctly as a distinct morph of Potamopyrgus antipodarum. It dominates the typical morph where they overlap, and has a much higher prevalence of males.[26]
In 1991, the New Zealand mudsnail was discovered in Lake Ontario,[27] and has now been found in four of the five Great Lakes. In 2005 and 2006, it was found to be widespread in Lake Erie.[28] By 2006 it had spread to Duluth-Superior Harbour and the freshwater estuary of the Saint Louis River.[29] It was found to be inhabiting Lake Michigan, after scientists took water samples in early summer of 2008.[30] The snails in the Great Lakes represent a different line from those found in western states, and were probably introduced indirectly through Europe.[26]
In 2002, the New Zealand mudsnail was discovered in the Columbia River Estuary. In 2009, the species was discovered in Capitol Lake in Olympia, Washington. The lake has been closed to all public use, including boating and other recreation, since 2009.[31] A heavy cold snap in 2013, combined with a drawdown in water level in preparation, was roughly estimated to have killed 40–60% of the mudsnail population.[32][33] Other known locations include the Long Beach peninsula, Kelsey Creek (King County), Thornton Creek (King County), and Lake Washington.
In 2010, the Los Angeles Times reported that the New Zealand mudsnail had infested watersheds in the Santa Monica Mountains, posing serious threats to native species and complicating efforts to improve stream-water quality for the endangered Southern California Distinct Population Segment of steelhead.[34] According to the article, the snails have expanded "from the first confirmed sample in Medea Creek in Agoura Hills to nearly 30 other stream sites in four years." Researchers at the Santa Monica Bay Restoration Commission believe that the snails' expansion may have been expedited after the mollusks traveled from stream to stream on the gear of contractors and volunteers.[35]
As of 21 September 2010 In Colorado, Boulder Creek and Dry Creek have infestations of New Zealand mudsnails. The snails have been present in Boulder Creek since 2004 and were discovered in Dry Creek in September 2010. Access to both creeks has been closed to help avoid spread of the snails. In the summer of 2015 an industrial-scale wetland rehabilitation project was undertaken in northeast Boulder to rid the area of a mud snail infestation.
The snail tolerates siltation, thrives in disturbed watersheds, and benefits from high nutrient flows allowing for filamentous green algae growth. It occurs amongst macrophytes and prefers littoral zones in lakes or slow streams with silt and organic matter substrates, but tolerates high flow environments where it can burrow into the sediment.[4][6][36][37][38][39][40][41][42][43][44]
In the Great Lakes, the snail reaches densities as high as 5,600 per m² and is found at depths of 4–45 m on a silt and sand substrate.[4][5][6]
This species is euryhaline, establishing populations in fresh and brackish water. The optimal salinity is probably near or below 5 ppt, but Potamopyrgus antipodarum is capable of feeding, growing, and reproducing at salinities of 0–15 ppt and can tolerate 30–35 ppt for short periods of time.[4][6][45][46][47][48]
It tolerates temperatures of 0–34 °C.[4][6][49]
Potamopyrgus antipodarum is a nocturnal grazer-scraper, feeding on plant and animal detritus, epiphytic and periphytic algae, sediments and diatoms.[4][6][50][51][52][53]
Potamopyrgus antipodarum is ovoviviparous and parthenogenic. This means that they can reproduce asexually; females "are born with developing embryos in their reproductive system." Native populations in New Zealand consist of diploid sexual and triploid parthenogenically cloned females, as well as sexually functional males (less than 5% of the total population). All introduced populations in North America are clonal, consisting of genetically identical females.[6]
As the snails can reproduce both sexually and asexually, the snail has been used as a model organism for studying the costs and benefits of sexual reproduction. Asexual reproduction allows all members of a population to produce offspring and avoids the costs involved in finding mates. However, asexual offspring are clonal, so lack variation. This makes them susceptible to parasites, as the entire clonal population has the same resistance mechanisms. Once a strain of parasite has overcome these mechanisms, it is able to infect any member of the population. Sexual reproduction mixes up resistance genes through crossing over and the random assortment of gametes in meiosis, meaning the members of a sexual population will all have subtly different combinations of resistance genes. This variation in resistance genes means no one parasite strain is able to sweep through the whole population. New Zealand mudsnails are commonly infected with trematode parasites, which are particularly abundant in shallow water, but scarce in deeper water. As predicted, sexual reproduction dominates in shallow water, due to its advantages in parasite resistance. Asexual reproduction is dominant in the deeper water of lakes, as the scarcity of parasites means that the advantages of resistance are outweighed by the costs of sexual reproduction.[54]
Each female can produce between 20 and 120 embryos.[20] The snail produces approximately 230 young per year. Reproduction occurs in spring and summer, and the life cycle is annual.[4][6][8][48][55][56] The rapid reproduction rate of the snail has caused the numbers of individuals to increase rapidly in new environments. The highest concentration of New Zealand mudsnails ever reported was in Lake Zurich, Switzerland, where the species colonized the entire lake within seven years to a density of 800,000 per m².[6][57]
The parasites of this species include at least 11 species of Trematoda.[6][58] Common parasites of this snail include trematodes of the genus Microphallus.[6][59][60]
In their native habitat, these parasites sterilize many snails, keeping the populations to a manageable size. However, elsewhere in the world in the absence of these parasites, they have become an invasive pest species.[6]
Potamopyrgus antipodarum can survive passage through the guts of fish and birds and may be transported by these animals.[23]
It can also float by itself or on mats of Cladophora spp., and move 60 m upstream in 3 months through positive rheotactic behavior.[4] It can respond to chemical stimuli in the water, including the odor of predatory fish, which causes it to migrate to the undersides of rocks to avoid predation.[6][61]
The New Zealand mud snail (Potamopyrgus antipodarum) is a species of very small freshwater snail with a gill and an operculum. This aquatic gastropod mollusk is in the family Tateidae.
It is native to New Zealand, where it is found throughout the country, but it has been introduced to many other countries, where it is often considered an invasive species because populations of the snail can reach very high densities.
Hydrobie des antipodes
Potamopyrgus antipodarum, ou plus communément l'hydrobie des antipodes, est une espèce de mollusques gastéropodes dulcicole originaire de Nouvelle-Zélande.
Potamopyrgus antipodarum est une espèce de gastéropodes d'eau douce à coquille univalve de couleur brun foncé ou grise. La hauteur de sa coquille est d'environ 6 mm. Elle présente 7 à 8 tours de spire de forme ovée[7].
Potamopyrgus antipodarum est un mollusque natif de Nouvelle-Zélande et des îles avoisinantes. Il a été introduit en Australie, en Tasmanie et en Europe au cours des XIXe et XXe siècles. Aux États-Unis, l'hydrobie des antipodes est observée pour la première fois en 1987, dans les eaux du Snake, une rivière qui traverse l'État de l'Idaho[8]. Elle a été acclimatée dans les eaux canadiennes des Grands Lacs en 1991[7].
L'hydrobie des antipodes est répertoriée espèce exotique envahissante en Australie, en Europe, au Canada[7], et en Amérique du Nord[9],[8]. Il en est de même au Japon, où l'espèce a été introduite au cours des années 1990, par inadvertance, lors d'importations de poissons d'élevage pour le réempoissonnement d'écosystèmes lentiques du pays[10]. La densité au mètre carré d'une population peut atteindre 300 000 organismes, disputant l'espace et la nourriture à d'autres espèces[7].
Les femelles de l'hydrobie des antipodes arrivent à la maturité sexuelle 3 à 6 mois après leur naissance[7]. L'espèce pratique aussi la reproduction parthénogénétique ; une colonie entière peut être engendrée par une seule femelle[9],[7].
Potamopyrgus antipodarum est parfois l'hôte de trématodes parasites du genre Microphallus (en) dont les larves, se développant au sein de ses gonades, entraînent son incapacité sexuelle[9]. Ainsi, l'infection parasitaire d'une population d'hydrobies des antipodes induit une sélection des femelles asexuées[9].
Selon BioLib (14 août 2017)[3] :
Hydrobie des antipodes
Potamopyrgus antipodarum, ou plus communément l'hydrobie des antipodes, est une espèce de mollusques gastéropodes dulcicole originaire de Nouvelle-Zélande.
De jenkins' waterhoren (Potamopyrgus antipodarum) is een zoetwaterkieuwslak uit Nieuw-Zeeland die zich wereldwijd in veel landen als exoot gevestigd heeft. Veel voorkomende synoniemen zijn: Hydrobia jenkinsi Smith, 1891 en Potamopyrgus jenkinsi (Smith, 1891).
De soortnaam werd in 1843 ingevoerd door John Edward Gray (1800-1875) als Amnicola antipodarum.[1] Door andere inzichten in de taxonomie is de soort later in het geslacht Potamopyrgus geplaatst. Als gevolg van deze naamswijziging worden auteursnaam en datum nu tussen haakjes gezet.
Potamopyrgus antipodarum heeft een schelp met een hoogconische vorm, een spitse apex, tot 6 zwak bolle windingen met een matig diepe sutuur. De laatste winding beslaat ongeveer 3/4 van de totale schelphoogte. Hoewel het geen verwante soorten zijn, lijkt de schelp oppervlakkig op die van een wadslakje. De navel is nauw of bedekt door een callus aan de columellaire zijde van de mondrand. De mondopening is ovaal, afgerond aan de onderkant en aan de bovenkant spits toelopend en neemt ongeveer de helft van de totale schelphoogte in beslag. De mondrand is niet verdikt, is continu en kan vooral aan de bovenkant iets van de voorgaande winding losraken. Het schelpoppervlak is matglanzend en glad. Net boven het midden van de winding loopt soms een kiel die zowel stomp als tamelijk kantig ontwikkeld kan zijn. De kiel hoeft niet op alle windingen aanwezig te zijn. De schelp van levende dieren is opaak en egaal bruin, geelachtig of wit gekleurd. De bruine kleur blijft bij lege schelpen nog lang bewaard. Het periostracum vormt soms haren die gerangschikt zijn in een spiraalband die even boven het midden over de schelp loopt. Deze band kan samenvallen met een eventueel aanwezige kiel. Er is een hoornachtig operculum met een paucispirale opbouw.
De hoogte-breedteverhouding varieert en kan per populatie verschillen. Soms worden binnen één populatie twee duidelijk verschillende groepen van slanke en bolle exemplaren gevonden. Het is onduidelijk wat de betekenis daarvan is.
Potamopyrgus antipodarum leeft in diverse typen zoet water, in greppels, grote meren, beken en rivieren, in stilstaand en stromend water. Daarnaast verdragen de dieren een lichte verhoging van het zoutgehalte waardoor zij ook in brak water kunnen leven. De pH moet minimaal 6,3 zijn. De dieren zijn eurytherm en kunnen dus uiteenlopende temperaturen van 4-30°C. verdragen. Lagere temperaturen dan 4°C. worden slecht verdragen vooral als het zoutgehalte verhoogd is. De dieren worden op allerlei verschillend substraat aangetroffen: zand- en modderbodems, stenen, planten, houtresten. Als de waterbeweging (stroom en golfslag) gering is kunnen zij onderaan het wateroppervlak 'hangen'. De dieren kunnen tot honderdduizenden exemplaren per m2 voorkomen, vooral op zandbodems.
De dieren zijn detrituseters, daarnaast leven ze van levend plantaardig materiaal. Omdat de partikels groter zijn dan het geval is bij andere Hydrobiidae, zoals Ventrosia ventrosa, zijn zij geen voedselconcurrenten als verschillende soorten naast elkaar leven.
Potamopyrgus antipodarum is ovovivipaar en parthenogenetisch. Mannelijke dieren zijn zeer zeldzaam. Per jaar kan elk moederdier 80-200 jongen voortbrengen. In de broedzak kunnen zich embryo's van verschillende leeftijd (soms tot 40 individuen) bevinden die het moederdier verlaten bij een schelpgrootte tussen 0,35-0,4 mm en 1,25 windingen. Per jaar worden vaak twee generaties gevonden. De dieren groeien bij temperaturen boven 15°C en zijn geslachtsrijp bij een schelpgrootte van 3,8 mm. Hoewel tweejarige dieren wel zijn waargenomen worden de meeste niet ouder dan 7 maanden. Van de overwinterende dieren maken de jongen uit de maanden juni-september het overgrote deel uit.
De parthenogenetische voortplanting maakt het onduidelijk wat de betekenis is van de gevonden verschillen in de schelpvorm: de dieren zijn immers genetisch gelijk. Mogelijk gaat het om klonen. Wat de taxonomische betekenis hiervan is, is nog niet duidelijk. Naast de grote ecologische tolerantie is de wijze van voortplanting waarschijnlijk debet aan het enorme succes bij de verspreiding van deze soort: er is immers slechts één dier nodig om een nieuwe populatie te vormen.
De soort is afkomstig uit Nieuw-Zeeland en werd in Europa voor het eerst gemeld in 1859 uit het brakke water van de Theems. Pas in 1889 werd zij als nieuwe soort Hydrobia jenkinsi beschreven[2]. Lange tijd is de herkomst en de taxonomie onduidelijk gebleven maar inmiddels wordt algemeen aangenomen dat de soort met ballastwater uit Nieuw-Zeeland is meegekomen. Omdat dit één van de eerste (er waren eerdere zoals Lithoglyphus naticoides) nieuwkomers in de Europese zoetwatermolluskenfauna was, is de uitbreiding van de verspreiding over het continent goed gedocumenteerd[3]. Thans komt Potamopyrgus antipodarum in het grootste deel van Europa voor en is zij, mogelijk vanuit Europa, ook naar andere werelddelen zoals Noord-Amerika als exoot verspreid.
De soort is als Potamopyrgus jenkinsi door diverse auteurs (sub)fossiel vermeld uit holocene afzettingen. Deze opgaven zijn alle onjuist gebleken.
Over deze soort is enorm veel geschreven. Daarbij passeren de voortgaande verspreiding, de problemen rond de herkomst, het veronderstelde fossiele voorkomen in Europa, de taxonomie, de morfologie, de ecologie, de anatomie, de voortplanting.
De jenkins' waterhoren (Potamopyrgus antipodarum) is een zoetwaterkieuwslak uit Nieuw-Zeeland die zich wereldwijd in veel landen als exoot gevestigd heeft. Veel voorkomende synoniemen zijn: Hydrobia jenkinsi Smith, 1891 en Potamopyrgus jenkinsi (Smith, 1891).
Multimedia w Wikimedia Commons Wodożytka nowozelandzka (Potamopyrgus antipodarum), dawniej: wodożytka Jenkinsa – gatunek małego ślimaka słonawo- i słodkowodnego z podgromady przodoskrzelnych (Prosobranchia). Jest jednym z trzech gatunków w rodzaju Potamopyrgus, opisanym z Nowej Zelandii. Gatunek eurytopowy, generalista siedliskowy i pokarmowy, zasiedlający różne typy zbiorników wodnych i cieków. Jedyny ślimak partenogenetyczny występujący w Polsce. Gatunek inwazyjny w wielu krajach, w tym i w Polsce; może występować masowo. Jego ekspansja może mieć negatywny wpływ na rodzime gatunki mięczaków.
Wodożytka nowozelandzka jest jednym z gatunków w rodzaju Potamopyrgus, należącym do rodziny źródlarkowatych (Hydrobiidae) i obejmującym słodko- i słonawowodne gatunki pochodzące z Nowej Zelandii i Australii[5].
Nazwa gatunkowa odnosi się do środowiska życia ślimaka (ποταμός, greka – potok, strumień), kształtu muszli (πύργος, greka – wieżyczka) oraz jego pochodzenia (antipodarum, łac. – pochodzący z antypodów).
W monografii Dieffenbacha poświęconej Nowej Zelandii gatunek opisany jest jako Amnicola antipodanum (na str. 241, w rozdziale napisanym na podstawie notatek J.E. Graya)[1]. Autor gatunku (Gray) wskazał w kolejnej publikacji, że w nazwę gatunkową wkradła się literówka (antipodanum zamiast antipodarum) i zaproponował poprawkę (Amnicola antipodarum)[6]. W wyniku rewizji uznano pierwszeństwo skorygowanej nazwy A. antipodarum, jednocześnie odrzucając propozycje innych autorów (m.in. P. antipodum)[7][8]. W Europie ślimak ten został opisany w roku 1889 przez E. A. Smitha jako osobny gatunek Hydrobia jenkinsi, ponieważ nie przypuszczano wtedy jeszcze, że mogą to być osobniki należące do gatunku pochodzącego z Nowej Zelandii. Dopiero skrupulatne porównanie przedstawicieli tych trzech gatunków przez Pondera dowiodło, że P. jenkinsi oraz P. niger, opisywany z Australii, to nazwy synonimiczne jednego gatunku P. antipodarum, który został zawleczony z Nowej Zelandii przez człowieka[9].
Holotyp: w zbiorach British Museum (Natural History), pochodzenie – Nowa Zelandia, wody słodkie[10].
Muszla grubościenna, jajowato-stożkowata, o barwie od jasno- do ciemnobrązowej, z 5–6 skrętami, narastającymi szybko i równomiernie, bardzo delikatnie prążkowana. Szew niezbyt mocno wcięty. Dołek osiowy zakryty. Otwór muszli zamknięty cienkim wieczkiem. Wieczko rogowe, czerwonawe, półprzezroczyste, o budowie spiralnej. Kształt otworu muszli eliptyczny lub jajowaty o połączonych brzegach, w górnej części zwykle zaostrzony. U niektórych osobników na muszli wzdłuż środka skrętów występuje ornamentowana krawędź (Potamopyrgus antipodarum f. carinata J. T. Marshall, 1889)[11]. Populacje nowozelandzkie cechuje duży polimorfizm fenotypowy, tak w odniesieniu do morfologii muszli, która może mieć różnie rozwiniętą muszlę embrionalną, być gładka bądź zaopatrzona w kolce lub wyrostki, będące wytworem periostracum (niezwapniałe), jak i budowy raduli[12]. Wysokość muszli osobników występujących w Nowej Zelandii wynosi od 4 do 11,5 mm[13], zazwyczaj: 5–6,5 mm, szerokość 2–3,5 mm[11][13][14].
Barwa ciała zmienna, grzbietowa strona ciała zwykle ciemnoszara, brązowa lub czarna, stopa jasnoszara. Na szczycie ryjka jasna opaska[15].
Gatunek był endemitem, występującym początkowo wyłącznie w wodach słonawych i słodkowodnych ciekach i zbiornikach wodnych na Nowej Zelandii i niewielkich wysepkach z nią sąsiadujących[16].
Partenogenetyczna forma wodożytki nowozelandzkiej w ciągu ostatnich 150 lat skolonizowała Europę, Australię i Amerykę Północną[9][17], najprawdopodobniej zawleczona z wodami balastowymi statków[9]. Aktywna dyspersja wynosi do 6 m/h[18]. Do Stanów Zjednoczonych wodożytka nowozelandzka najprawdopodobniej zawleczona została niezależnie co najmniej dwukrotnie – na zachodnie wybrzeże (stwierdzono ją po raz pierwszy w rzece Snake River (Idaho) w roku 1987) i do Wielkich Jezior[14]. W Europie po raz pierwszy zaobserwowano ją w ujściu Tamizy, w roku 1859. Na kontynencie pojawiła się w 1887 roku – znaleziono ją wtedy w Zatoce Wismarskiej, a w wodach śródlądowych w 1916 roku[19]. Od tego czasu rozprzestrzeniła się w wodach śródlądowych, przyujściowych strefach rzek i wodach słonawych w niemal całej Europie[9][20][21][22]. W Polsce ślimak ten notowany jest od 1933 roku – stwierdzono go wówczas w jeziorze Trląg koło Inowrocławia[23]. Obecnie występuje już w zbiornikach wodnych pobrzeża Bałtyku, Pojezierza Pomorskiego, Niziny Wielkopolskiej, Pojezierza Iławskiego, Pojezierza Mazurskiego, Pojezierza Suwalskiego i Górnego Śląska[24].
Wodożytka nowozelandzka jest organizmem eurytopowym i generalistą siedliskowym, występującym w różnych typach siedlisk w nizinnych rzekach, strumieniach górskich, jeziorach i źródłach, w wodach o zróżnicowanej twardości, na podłożu piaszczystym, mulistym, kamienistym oraz wśród roślin wodnych[25][26]. Osobniki mają tendencję do tworzenia skupisk, zwykle na niewielkiej głębokości[26][27].
Poza obszarem naturalnego występowania zasiedla też wody słonawe i strefy ujściowe rzek, toleruje zasolenie do 26,4‰[26][28], choć rozmnażać się może jedynie w wodach o zasoleniu nieprzekraczającym 17,5‰[29].
Zasięg pionowy występowania w zbiornikach wodnych dochodzi do 25 m głębokości[14]. Najliczniej jednak mięczak ten występuje na niewielkich głębokościach (do 0,5 m), zwłaszcza na styku wody i lądu, gdzie intensywne mieszanie wody zapewnia dobre natlenienie[30]. Występuje licznie w siedliskach charakteryzujących się obfitością makrofitów, ale także w matach glonów nitkowatych dryfujących w pelagialu[27][31][32]. Wykazuje fototaksję ujemną[33], pozytywną reotaksję[14] oraz odporność na wysychanie, dobrze znosi wahania temperatury wody (w zakresie od 0 do 34 °C), może występować zarówno w zbiornikach zimnych, jak i zasilanych podgrzaną wodą zrzutową z elektrowni[26].
W wodach o podwyższonej trofii (umiarkowanie eutroficznych) osobniki tego gatunku wykazują większe tempo wzrostu[34] i jego zagęszczenia są większe, jednakże silna eutrofizacji i zanieczyszczenie ściekami ogranicza ich występowanie[27]. W niektórych siedliskach obserwowano ekstremalnie wysokie zagęszczenia tego ślimaka, dochodzące nawet do 500 tysięcy osobników na metr kwadratowy[27][35].
Zdrapywacz i filtrator. Generalista pokarmowy – odżywia się detrytusem, zjada także peryfitonowe glony, okrzemki, jak i bakterie z błony powierzchniowej. Rozkładające się opadłe liście z drzew mogą również stanowić pokarm wodożytki nowozelandzkiej[33][36][37].
W swej ojczyźnie tworzy populacje składające się z samców (mniej niż 5% populacji) i samic o diploidalnej liczbie chromosomów (2n=34) lub partenogenetyczne (3n=46 lub 52)[38][39]. Na terenach skolonizowanych występują tylko partenogenetyczne samice. Wśród mięczaków występujących w Polsce jest to jedyny gatunek o takim sposobie rozrodu[40][41]. Udział samców w populacjach nowozelandzkich waha się od 5% do 45% – jest największy w populacjach narażonych na infestację przez pasożyty[42][43].
Długość życia oceniana jest na 6–7 miesięcy do maksimum 2 lat[33][44]. Dojrzałość płciową samice osiągają między 4 i 5 miesiącem życia, przy wielkości ciała większej od 3 mm[39][45]. Jest to ślimak żyworodny, liczba zarodków w komorze lęgowej może wynosić od 10 do 90[46]. Płodność zależy od wielkości ciała osobnika, jest wyższa w wodach o podwyższonej temperaturze[47]. W swej ojczyźnie mięczak rozmnaża się przez cały rok[33][39], na obszarach kolonizowanych – zależnie od warunków lokalnych. W Polsce, w populacjach z Górnego Śląska zaobserwowano dwa główne okresy rozrodu – kwiecień i wrzesień[45]. Jesienią zagrzebuje się w osady denne[26].
Partenogenetyczny rozród i duża płodność to cechy, które ułatwiają ekspansję tego ślimaka. Nawet jeden osobnik przeniesiony poza dotychczasowy areał może stać się założycielem nowej populacji[24].
W swej ojczyźnie liczebność populacji wodożytki jest kontrolowana przez liczne gatunki pasożytów, głównie z rodzaju Microphallus (Trematoda)[48][49][50]. Pasożytnicze przywry powodują sterylizację gospodarzy i wpływają na zmianę ich zachowania – zarażone osobniki wodożytki częściej przebywają w miejscach eksponowanych: na powierzchni zanurzonych kamieni i makrofitów, gdzie narażone są na zjedzenie przez ptactwo wodne, będące żywicielem ostatecznym przywr[51].
Osobniki wodożytki są w stanie wyczuć kairomony ryb i podjąć mechanizmy obronne. W obecności ryb ograniczają aktywność dzienną, małe osobniki przemieszczają się ze stanowisk eksponowanych do ukryć (np. z powierzchni kamieni pod kamienie)[51]. Osobniki zjedzone przez niektóre ryby i ptaki mogą przetrwać nieuszkodzone pasaż przez przewód pokarmowy. Zdolność tę zawdzięczają twardej muszli i obecności wieczka, które po wciągnięciu nogi szczelnie zatyka otwór muszli[52][53].
Stwierdzono, że do rozprzestrzeniania wodożytki nowozelandzkiej mogą przyczyniać się migrujące ptaki – znajdowano ją na dziobach i w piórach kaczek[52].
Poza obszarem pierwotnego występowania wodożytka nowozelandzka nie ma naturalnych wrogów. Masowe pojawy wodożytki nowozelandzkiej mogą, potencjalnie, zaburzać funkcjonowanie sieci troficznych w ekosystemach (np. wskutek konkurencji o pokarm i siedliska autochtoniczne gatunki makrofauny bezkręgowej mogą zostać wyparte, to z kolei może wpłynąć na kolejne poziomy sieci troficznej – np. na ryby odżywiające się makrofauną bezkręgową)[54][55][56].
Wodożytka nowozelandzka (Potamopyrgus antipodarum), dawniej: wodożytka Jenkinsa – gatunek małego ślimaka słonawo- i słodkowodnego z podgromady przodoskrzelnych (Prosobranchia). Jest jednym z trzech gatunków w rodzaju Potamopyrgus, opisanym z Nowej Zelandii. Gatunek eurytopowy, generalista siedliskowy i pokarmowy, zasiedlający różne typy zbiorników wodnych i cieków. Jedyny ślimak partenogenetyczny występujący w Polsce. Gatunek inwazyjny w wielu krajach, w tym i w Polsce; może występować masowo. Jego ekspansja może mieć negatywny wpływ na rodzime gatunki mięczaków.
Potamopyrgus antipodarum é uma espécie de minúsculo caramujo de água doce nativo da Nova Zelândia que acabou espalhando-se pelo mundo e tornando-se uma importante espécie invasora.[1] Hoje ele pode ser encontrado na Austrália (incluindo Tasmânia), Europa, Estados Unidos e Canadá. Alimenta-se de detritos de origem animal e vegetal.
Potamopyrgus antipodarum é uma espécie de minúsculo caramujo de água doce nativo da Nova Zelândia que acabou espalhando-se pelo mundo e tornando-se uma importante espécie invasora. Hoje ele pode ser encontrado na Austrália (incluindo Tasmânia), Europa, Estados Unidos e Canadá. Alimenta-se de detritos de origem animal e vegetal.
Природно вид був ендеміком Нової Зеландії. Він поширений у прісноводних річках та озерах Нової Зеландії та кількох дрібних островів. Проте починаючи з середини XIX століття молюск поширився у багатьох регіонах світу: Австралії (з 1872 року), Європі (вперше зареєстрований у 1837 році в Ірландії), США (з 1987), Канаді (з 2007), Японії (з 2008). В Україні інвазивний вид зареєстрований вперше у 1951 році у солонуватих водах акваторії Чорного моря[3], а у прісний водоймах басейну Дніпра знайдений у 2008 році.[4]
Potamopyrgus antipodarum має раковину конічної подовженої форми. Вся площа раковини з великими борознами. Її вершина загострена, з тоненькою кришкою. Раковина забарвлена в жовтий колір. Голова сірого кольору, витягнута. Антени равлика тонкі і мають забарвлення, що варіюється від кавового до червонуватого кольору. При уважному розгляді на тілі равлики можна побачити світлі цятки. В акваріумних умовах розмір равлика сягає 4-7 мм завдовжки і до 3 мм завширшки.
Мешкає у прісноводних екосистемах, в солонуватих водах і навіть солоній воді. Живе в струмках, річках, озерах, водосховищах, каналах, прибережних озерах, мілководних озерах, лиманах і відкритих морях. Переносить солоність від 0 до 15 ‰ і температуру від 0 до 34 ° С. Віддає перевагу прибережній зоні озер і повільних річок, любить місця, покриті мулом, або з макрофітами, терпимий до високої швидкості потоку, якщо є можливість заритися в ґрунт - мул або пісок.
Статевозрілими стають у віці 2-3 місяці. В цей час їх розмір досягає приблизно 3 мм. Ці равлики - живородні, вся ікра розвивається в утробі равлика і залишають її на сто відсотків сформовані молюски завдовжки близько 0,5-1,5 мм. Залежно від умов, равлик здатний дати потомство в кількості 80-200 шт. народжуючи по 2-3 маленьких равликів в день.
Тривалість життя в акваріумних умовах становить близько 1-2 років.
Це незавершена стаття з малакології.新西兰泥蜗（學名：Potamopyrgus antipodarum）[3][4]是一個有鳃和口蓋（英语：Operculum (gastropod)）的玉黍螺類截螺總科Tateidae科（英语：Tateidae）微小淡水腹足纲软体动物物种。本物種在多個國家或地區已成為了入侵物种，而且其數量已達至举足轻重的比例[3][4]。
新西兰泥蜗（學名：Potamopyrgus antipodarum）是一個有鳃和口蓋（英语：Operculum (gastropod)）的玉黍螺類截螺總科Tateidae科（英语：Tateidae）微小淡水腹足纲软体动物物种。本物種在多個國家或地區已成為了入侵物种，而且其數量已達至举足轻重的比例。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 軟体動物門 Mollusca 綱 : 腹足綱 Gastropoda 目 : 吸腔目 Sorbeoconcha 科 : ミズツボ科 Hydrobiidae 属 : Potamopyrgus 種 : コモチカワツボ P. antipodarum 学名 Potamopyrgus antipodarumPotamopyrgus jenkensi
英名 New Zealand mudsnailコモチカワツボ（学名：Potamopyrgus antipodarum）は、ミズツボ科（またはTateidae[1]）に分類される巻貝の一種。ニュージーランド原産で、欧米や日本などに外来種として定着している。
ニュージーランドを原産地とする[2] 。オーストラリア、ヨーロッパ、北アメリカ、イラク、日本に移入分布する[3]。
日本では、北海道・青森県・岩手県・秋田県・山形県・宮城県・新潟県・栃木県・群馬県・埼玉県・神奈川県・長野県・静岡県・愛知県・岐阜県・三重県・富山県・石川県・滋賀県・京都府・兵庫県・愛媛県・宮崎県で記録されている[3]。
殻高は4-5mmで、幼貝の殻高は0.4mmと極小[4]。カワニナの幼貝に似ているとされるが、殻口の形状から見分けがつく。カワニナと違って、コモチカワツボは殻口が長円形で、体層との間に隙間がある[4]。
雌雄異体で、有性生殖する個体と無性生殖する個体が存在する[4]。外来種として定着している地域では、ほとんどが雌の無性生殖個体であり、一個体でも繁殖して増え続ける。1平方メートルあたり数万から数十万の高密度に達することもある[4]。
アメリカでは1987年にスネーク川で初めて記録された[5]。日本の最初の定着報告は1990年の三重県である[3]。日本の場合はニュージーランドやオーストラリアから輸入された活魚に混入して導入されたと考えられている[4]。そして、靴底や網、水鳥などの動物に付着して分布を拡大させたとみられる[4]。また、本種はゲンジボタルの餌となるため、ホタル保護活動の中で本種が意図的に移殖された可能性も指摘されている[4]。
コモチカワツボの分布拡大を防止する手段としては、本種の生息環境で使用した道具類の凍結や高温乾燥、薬剤処理による個体の駆除などが挙げられる[4]。
繁殖力が非常に強い外来種だが、悪影響についてはあまり整理されていない。滋賀県では「ふるさと滋賀の野生動植物との共生に関する条例」によって指定外来種に指定し、野外への放逐などを規制している。
コモチカワツボ（学名：Potamopyrgus antipodarum）は、ミズツボ科（またはTateidae）に分類される巻貝の一種。ニュージーランド原産で、欧米や日本などに外来種として定着している。
