dcsimg

Pestwurz-Sommerwurz ( German )

provided by wikipedia DE

Die Pestwurz-Sommerwurz (Orobanche flava) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Sommerwurzen (Orobanche) innerhalb Familie der Sommerwurzgewächse (Orobanchaceae).[1] Sie wird auch als Hellgelbe Sommerwurz bezeichnet.

Beschreibung

 src=
In diesem Artikel oder Abschnitt fehlen noch folgende wichtige Informationen:
einige Merkmale sind nur marginal oder gar nicht beschrieben
Hilf der Wikipedia, indem du sie recherchierst und

 src=
Illustration aus Atlas de la flora alpine, Tafel 397
 src=
Habitus im Habitat mit Wirtspflanze

Vegetative Merkmale

Die Pestwurz-Sommerwurz ist eine zweijährige krautige Pflanzen, die Wuchshöhen von 15 bis 40 Zentimetern erreicht. Der einfache Stängel ist wachsgelb.

Generative Merkmale

Mit einer Blütezeit reicht von Juni bis August. Die Blüten befinden sich in einem ährigen Blütenstand.

Die zwittrige Blüte ist zygomorph mit doppelter Blütenhülle. Die Krone ist blass- bis hellgelb, seltener ockergelb. Die Oberlippe ist rötlich und beim Vertrocknen braun werdend. Kronen-Rücken und Kronen-Oberlippe haben keine kammförmige Erhebung. Die Kronen-Oberlippe ist tief zweilappig, Zipfel erst vorgestreckt, zuletzt zurückgeschlagen. Der Mittellappen der Kronen-Unterlippe ist helmförmig (konvex). Die Staubfäden sind vier bis sechs Millimeter über dem Grund der Kronröhre eingefügt. Der Griffel ist kahl bis spärlich drüsenhaarig.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 38.[1][2]

Ökologie

Die Pestwurz-Sommerwurz ist ein Vollschmarotzer, der auf Petasites-Arten, besonders auf Petasites paradoxus, und auf Arten der Gattungen Adenostyles, Tussilago und Aconitum parasitiert[1]. Sie besitzt keine Chloroplasten und kann keine Photosynthese betreiben, sie ist daher vollständig auf die Ernährung durch ihre Wirte angewiesen (Holoparasit). Ihr schnelles Wachstum wird durch die in der Wurzelknolle gespeicherten Reservestoffe ermöglicht.

Vorkommen

Von Orobanche flava gibt es Fundortangaben für Frankreich, Italien, Kroatien, Slowenien, Serbien, Rumänien, die Ukraine, Österreich, Deutschland, die Schweiz, Tschechien, Ungarn, Polen, die Slowakei, den Kaukasusraum und Marokko.[3]

Standorte sind oft kalkreiche Felsschuttfluren, da Orobanche flava auf Pflanzenarten der Gattung Pestwurzen (Petasites) parasitiert – besonders auf Petasites paradoxus. Weiters auch auf Arten der Gattungen Alpendost (Adenostyles), Huflattich (Tussilago) und Eisenhut (Aconitum). Die Pestwurz-Sommerwurz ist in Mitteleuropa eine Charakterart der Klasse der Steinschutt- und Geröll-Gesellschaften (Thlaspietea rotundifolii), sie kommt aber auch in Pflanzengesellschaften des Mesobromion vor.[2]

In Österreich gedeiht sie in der montane bis subalpinen Höhenstufe. In Österreich kommt sie in den Nördlichen Kalkalpen häufig, sonst zerstreut vor und fehlt im Burgenland sowie in Wien. In Deutschland kommt die Pestwurz-Sommerwurz nur im Süden (Alpen) vor. In den Allgäuer Alpen steigt sie in Bayern zwischen Dietersbachalpe und Älpele bis zu einer Höhenlage von 1650 Metern auf.[4]

Systematik

Die Erstbeschreibung von Orobanche flava erfolgte 1829 durch Carl Friedrich Philipp von Martius in F.W.Schultz: Beitr. Kenntn. deut. Orobanch., 9, Figur 5.

 src=
Dieser Artikel oder nachfolgende Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (beispielsweise Einzelnachweisen) ausgestattet. Angaben ohne ausreichenden Beleg könnten demnächst entfernt werden. Bitte hilf Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und gute Belege einfügst.

Je nach Autor gibt es etwa zwei Varietäten:

  • Orobanche flava var. doriae Emb. & Maire
  • Orobanche flava C.F.P.Mart. ex F.W.Schultz var. flava

Literatur

  • Manfred A. Fischer, Wolfgang Adler, Karl Oswald: Exkursionsflora für Österreich, Liechtenstein und Südtirol. 2., verbesserte und erweiterte Auflage. Land Oberösterreich, Biologiezentrum der Oberösterreichischen Landesmuseen, Linz 2005, ISBN 3-85474-140-5.
  • Konrad Lauber, Gerhart Wagner: Flora Helvetica. 4. Auflage. Haupt-Verlag, Bern 2007, ISBN 978-3-258-07205-0.

Einzelnachweise

  1. a b c Orobanche flava F. W. Schultz In: Info Flora, dem nationalen Daten- und Informationszentrum der Schweizer Flora. Abgerufen am 28. Juni 2021.
  2. a b Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 866.
  3. Orobanche flava im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 28. Juni 2021.
  4. Erhard Dörr, Wolfgang Lippert: Flora des Allgäus und seiner Umgebung. Band 2, IHW, Eching 2004, ISBN 3-930167-61-1, S. 488.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Pestwurz-Sommerwurz: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Pestwurz-Sommerwurz (Orobanche flava) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Sommerwurzen (Orobanche) innerhalb Familie der Sommerwurzgewächse (Orobanchaceae). Sie wird auch als Hellgelbe Sommerwurz bezeichnet.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Flava orobanko ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Flava orobanko (Orobanche flava) estas parazita senklorofila herboplanto de la familio de Orobankacoj.

 src=
Infloresko.

Ĝi estas el 15 al 40 cm alta. Ĝi ne havas foliojn, aŭ estas reduktitaj al iuj spiralecaj skvamoj. La radikoj estas faskoformaj kaj setlas sur la radika sistemo de la parazitata planto. La tigo estas stara, rekta kaj sen branĉoj.

La polinigo estas farata de insektoj, la reproduktado per malgrandegaj semoj el infloreskoj, kiuj estas transportataj de insektoj el tipo de formikoj.

Tiu specio estas parazita de la specioj de la genroj Petasites, Tussilago kaj Adenostyles (familio Asteracoj).[1]

Notoj

  1. Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume secondo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 615, ISBN 88-506-2449-2. p. 615
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Flava orobanko: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Flava orobanko (Orobanche flava) estas parazita senklorofila herboplanto de la familio de Orobankacoj.

 src= Infloresko.

Ĝi estas el 15 al 40 cm alta. Ĝi ne havas foliojn, aŭ estas reduktitaj al iuj spiralecaj skvamoj. La radikoj estas faskoformaj kaj setlas sur la radika sistemo de la parazitata planto. La tigo estas stara, rekta kaj sen branĉoj.

La polinigo estas farata de insektoj, la reproduktado per malgrandegaj semoj el infloreskoj, kiuj estas transportataj de insektoj el tipo de formikoj.

Tiu specio estas parazita de la specioj de la genroj Petasites, Tussilago kaj Adenostyles (familio Asteracoj).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Orobanche flava ( French )

provided by wikipedia FR

Orobanche flava (l'orobanche jaune clair) est une espèce de plantes herbacées parasites, sans chlorophylle, de la famille des Orobanchacées.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Žołtojta hubinka ( Upper Sorbian )

provided by wikipedia HSB

Žołtojta hubinka (Orobanche flava) je rostlina ze swójby hubinkowych rostlinow (Orobanchaceae).

Wopis

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Nóžki

  1. Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 156.
  2. W internetowym słowniku: Sommerwurz

Žórła

  • Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
  • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
  • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
  • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
  • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Eksterne wotkazy

Commons
Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
Žołtojta hubinka
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia HSB

Žołtojta hubinka: Brief Summary ( Upper Sorbian )

provided by wikipedia HSB

Žołtojta hubinka (Orobanche flava) je rostlina ze swójby hubinkowych rostlinow (Orobanchaceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia HSB

Orobanche flava ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il succiamele del petasites (nome scientifico Orobanche flava Mart. ex F.W.Schultz, 1829) è una pianta parassita, appartenente alla famiglia delle Orobanchaceae.[1]

Etimologia

Il nome generico (Orobanche) deriva da due termini greci òrobos (= legume) e anchéin (= strozzare) e indicano il carattere parassitario di buona parte delle piante del genere di questa specie soprattutto a danno delle Leguminose (nell'antica Grecia questo nome era usato per una pianta parassita della "veccia" - Vicia sativa).[2][3] L'epiteto specifico (flava) deriva dal latino flavus (= giallo puro) e fa riferimento al colore della pianta.[4]

Il nome scientifico di questa specie è stato definito per la prima volta dal botanico tedesco Friedrich Wilhelm Schultz (1804-1876) perfezionato in seguito dal botanico, zoologo e antropologo tedesco Carl Friedrich Philipp von Martius (Erlangen, 17 aprile 1794 – Monaco di Baviera, 13 dicembre 1868) nella pubblicazione "Beitr. Kenntn. Deutsch. Orob. 9." del 1829.[5]

Descrizione

Queste piante sono alte da 15 a 40 cm. La forma biologica è terofita parassita (T par), sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme e sono munite di asse fiorale eretto e spesso privo di foglie. In questa specie sono presenti anche piante con forme biologiche perenni tipo geofite parassite (G par), sono piante provviste di gemme sotterranee e radici che mostrano organi specifici per nutrirsi della linfa di altre piante (sono quindi piante parassite). Non contengono clorofilla per cui nel secco si colorano di bruno-chiaro.[2][6][7][8][9]

Radici

Le radici sono fascicolate e si diramano da un bulbo o rizoma centrale. Nella parte finale sono provviste di austori succhianti che parassitano l'apparato radicale delle piante ospiti.

Fusto

La parte aerea del fusto è eretta e semplice (non ramosa); la forma è scanalata; la superficie è glabra. Gli scapi terminali sono sempre fioriferi (mai sterili).

Foglie

Le foglie sono ridotte a delle squame spiralate ed hanno delle forme da lineari a lanceolate. Dimensione delle foglie: larghezza 5 – 6 mm; lunghezza 15 – 18 mm.

Infiorescenza

 src=
Infiorescenza

Le infiorescenze sono a forma di spiga o racemo denso e cilindrico. Le brattee dell'infiorescenza sono del tipo lesiniforme spesso sporgenti tra i fiori. Le bratteole sono assenti. Dimensione dell'infiorescenza: larghezza 3 cm; lunghezza 8 – 12 cm. Dimensione delle brattee: larghezza 2 – 3 mm; lunghezza 15 – 17 mm.

Fiore

I fiori sono ermafroditi, zigomorfi (del tipo bilabiato), tetrameri, ossia con quattro verticilli (calicecorolla - androceogineceo) e pentameri (la corolla è a 5 parti, mentre il calice anch'esso a 5 parti spesso è ridotto). In questa specie i fiori alla base sono avvolti da 3 elementi: in posizione centrale è presente una brattea; su entrambi i lati è presente una lacinia calicina profondamente bifida (non sono presenti le bratteole). Lunghezza totale del fiore: 15 – 20 mm.

X, K (4/5), [C (2+3), A 2+2], G (2), (supero), capsula
  • Calice: il calice è gamosepalo a 3 parti, ossia quattro sepali saldati 2 a 2 tipo lacinie ben separate o collegate alla base, più una brattea centrale. I sepali sono ineguali. Dimensione del calice: 6 – 12 mm.
  • Corolla: la corolla, di tipo personato, è simpetala e consiste in un tubo cilindrico, non ristretto verso le fauci, opaco all'interno e terminante in un lembo bilabiato; dei due labbri quello superiore è bilobo, mentre quello inferiore è trilobato con il lobo centrale più grande; la superficie è glabra o sparsamente cigliata. Il colore è giallo con arrossamento alle fauci. Dimensione della corolla: 16 – 19 mm.
  • Androceo: l'androceo possiede quattro stami didinami (due grandi e due piccoli). I filamenti sono pelosi (almeno nella metà superiore) e sono inseriti a 1/3 del tubo corollino (circa 3 – 6 mm sopra la base). Le antere, glabre a forma ovoidale, sono disposte trasversalmente e sono provviste di due logge più o meno uguali. Le sacche polliniche hanno l'estremità inferiore a forma di freccia.[7]
  • Gineceo: l'ovario, di tipo ellissoide, è supero formato da due (o tre) carpelli ed è uniloculare; le placente sono due o quattro di tipo parietale, a volte unite al centro e portanti un numero molto elevato di ovuli. Lo stilo è del tipo filiforme; lo stigma è capitato o del tipo a 2 (normalmente) - 4 lobi ed è colorato di giallo; supera le fauci della corolla.
  • Fioritura: da (giugno) luglio a agosto.

Frutti

Il frutto è una capsula loculicida a forma più o meno ovoidale. I semi, molti e minuti dalle dimensioni quasi microscopiche, contengono un embrione rudimentale indifferenziato e composto da poche cellule; sono colorati di nero ed hanno una forma oblunga.

Riproduzione

  • Impollinazione: l'impollinazione avviene tramite insetti (impollinazione entomogama).
  • Riproduzione: la fecondazione avviene fondamentalmente tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra).
  • Dispersione: i semi cadendo a terra sono successivamente dispersi soprattutto da insetti tipo formiche (disseminazione mirmecoria).

Biologia

 src=
Orobanche flava con foglie di Petasites albus

Queste piante non contengono clorofilla per cui possiedono organi specifici per nutrirsi della linfa di altre piante. Le loro radici infatti sono provviste di uno o più austori connessi alle radici ospiti per ricavare sostanze nutritive.[6][10][11] Inoltre il parassitismo di Orobanche flava è tale per cui anche i semi per germogliare hanno bisogno della presenza delle radici della pianta ospite; altrimenti le giovani piantine sono destinate ad una precoce degenerazione.

Normalmente le specie di questa voce sono parassite della specie dei generi Petasites, Tussilago e Adenostyles (famiglia Asteraceae).[8]

Distribuzione e habitat

 src=
Distribuzione della pianta
(Distribuzione regionale[12] – Distribuzione alpina[9])

Fitosociologia

Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[9]

Formazione: delle comunità delle fessure, delle rupi e dei ghiaioni
Classe: Thlaspietea rotundifolii

Sistematica

La famiglia di appartenenza della specie (Orobanchaceae) comprende soprattutto piante erbacee perenni e annuali semiparassite (ossia contengono ancora clorofilla a parte qualche genere completamente parassita) con uno o più austori connessi alle radici ospiti. È una famiglia abbastanza numerosa con circa 60 - 90 generi e oltre 1700 - 2000 specie (il numero dei generi e delle specie dipende dai vari metodi di classificazione[14][15]) distribuiti in tutti i continenti.

La classificazione del genere Orobanche è problematica in quanto le varie specie differiscono una dall'altra per piccoli caratteri soprattutto nella forma del calice-corolla e per i vari colori delle parti floreali che presto tendono al bruno appena la pianta "entra" nel secco. Molte specie hanno una grande specificità dell'apparato radicale per cui una possibile distinzione è possibile tramite l'individuazione della pianta parassitata (vedi il paragrafo "Biologia").[8]

Filogenesi

Secondo una recente ricerca di tipo filogenetico[10] la famiglia Orobanchaceae è composta da 6 cladi principali nidificati uno all'interno dell'altro. Il genere Orobanche si trova nel terzo clade (relativo alla tribù Orobancheae) insieme ai generi Boschniakia C. A. Mey. ex Bong. 1833, Cistanche Hoffmans. & Link 1809, Conopholis Wallr.1825, Epifagus Nutt. 1818, Eremitilla Yatsk. & J. L. Contr., 2009, Kopsiopsis (Beck) Beck 1930, Mannagettaea Harry Sm. 1933. Orobanche è monofiletico e rappresenta il core del clade ed è “gruppo fratello” del genere Mannagettaea e quindi di tutto il resto del gruppo.[16]

All'interno del genere Orobanche la specie Orobanche flava appartiene alla sezione Orobanche L.[17] caratterizzata soprattutto dalla forma del calice a tre parti ossia quattro sepali saldati 2 a 2 tipo lacinie ben separate o collegate alla base, più una brattea. L'altra sezione presente in Italia (Trionychon Wallr.) è caratterizzata dal calice diviso in 5 parti: in posizione centrale è presente una brattea, mentre su entrambi i lati è presente una bratteola lineare e una lacinia calicina profondamente bifida.[8]

Il numero cromosomico di O. flava è: 2n = 38.[18]

Sinonimi

Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[13]

  • Orobanche flava subsp. cicerbitae Uhlich & Rätzel

Altre notizie

L'orobanche giallina in altre lingue è chiamata nei seguenti modi:

  • (DE) Hellgelbe Sommerwurz o Pestwurz-Würger
  • (FR) Orobanche jaune clair

Note

  1. ^ Orobanche flava, su The Plant List. URL consultato il 3 aprile 2015.
  2. ^ a b Giacomo Nicolini, Enciclopedia Botanica Motta Vol. 3, Milano, Federico Motta Editore, 1960, p. 167.
  3. ^ Botanical names, su calflora.net. URL consultato il 15 marzo 2015.
  4. ^ David Gledhill 2008, pag. 167.
  5. ^ The International Plant Names Index, su ipni.org. URL consultato il 3 aprile 2015.
  6. ^ a b c Judd, pag. 496.
  7. ^ a b Strasburger, pag. 852.
  8. ^ a b c d Pignatti 1982, Vol. 2 - pag. 615.
  9. ^ a b c d Aeschimann et al. 2004, Vol. 2 - pag. 292-294.
  10. ^ a b Bennet, Mathews.
  11. ^ Tavole di Botanica sistematica, su dipbot.unict.it. URL consultato il 18 ottobre 2014 (archiviato dall'url originale il 23 settembre 2015).
  12. ^ Conti et al. 2005, pag. 137.
  13. ^ a b EURO MED - PlantBase, su ww2.bgbm.org. URL consultato il 3 aprile 2015.
  14. ^ Strasburger, p. 850.
  15. ^ Angiosperm Phylogeny Website, su mobot.org. URL consultato il 20 ottobre 2014.
  16. ^ McNeal, Bennet, Wolfe, Mathews.
  17. ^ EURO MED - PlantBase, su ww2.bgbm.org. URL consultato il 16 marzo 2015.
  18. ^ Tropicos Database, su tropicos.org. URL consultato il 3 aprile 2015.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Orobanche flava: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il succiamele del petasites (nome scientifico Orobanche flava Mart. ex F.W.Schultz, 1829) è una pianta parassita, appartenente alla famiglia delle Orobanchaceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Zaraza żółta ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src=
Zaraza żółta w Tatrach

Zaraza żółta (Orobanche flava) – gatunek rośliny należący do rodziny zarazowatych (Orobanchaceae). W Polsce występuje głównie w Karpatach, gdzie jest dość częsty. Poza Karpatami występuje tylko na pojedynczych stanowiskach w przylegających obszarach Pogórza i bardzo rzadko w Sudetach (Góry Sowie).

Morfologia

Łodyga
Gruba, wzniesiona, pojawia się nad ziemią tylko w czasie kwitnięcia i owocowania rośliny. Ma wysokość 15-70 cm i żółty kolor, jest mięsista. Nie rozgałęzia się. Często łodygi tworzą gęste skupisko.
Liście
Jako pasożyt nie posiada typowych liści, a jedynie niewielkie i nie posiadające chlorofilu łuski, będące przekształconymi liśćmi. Wyrastają skrętolegle, mają ten sam, żółty kolor, co łodyga. W dolnej części łodygi są dość gęste, w górnej rzadkie i krótsze od międzywęźli.
Kwiaty
Grzbieciste, dwuwargowe, siedzące, zebrane w duży kłos na łodydze. U młodych osobników jest on gęsty, u starszych w dolnej części staje się luźniejszy. Działki kielicha 1- lub 3-nerwowe. Korona ma długość ok. 20 mm, ciemnożółty kolor, a jej czerwonawa górna warga ma jedną lub dwie łatki. Grzbietowa krawędź korony jest na całej długości równomiernie zgięta. Rurka korony bez przewężenia, stopniowo rozszerzająca się. Bardzo szybko po przekwitnięciu brunatnieje i więdnie. Słupek jeden o nagiej szyjce i żółtym znamieniu, zalążnia bez guzów. Szyjka słupka po przekwitnięciu kwiatów jest na szczycie ślimakowato skręcona i wystaje z korony. 4 pręciki o owłosionych w dolnej połowie nitkach wyrastają 4–6 mm powyżej nasady górnej wargi. Górna część nitek pręcików jest pokryta gruczołkami.
Owoc
Elipsoidalna torebka zawierająca liczne, drobne nasiona.

Biologia i ekologia

Rozwój
Roślina dwuletnia. Kwitnie od czerwca do lipca, kwiaty bez zapachu. Roślina pasożytnicza – pasożyt całkowity, nie posiadający chlorofilu i nie przeprowadzający fotosyntezy. Nie posiada korzeni, lecz ssawki (haustorium), za pomocą których od rośliny żywicielskiej pobiera substancje pokarmowe oraz wodę z solami mineralnymi. Pasożytuje przeważnie na lepiężnikach, rzadziej na podbiale pospolitym i miłosnej górskiej.
Siedlisko
Ziołorośla, lasy, szczególnie nad potokami. Wyłącznie w górach i na pogórzu, głównie w reglu górnym i tylko wyjątkowo w reglu dolnym.
Fitosocjologia
Gatunek charakterystyczny dla zespołu Petasitetum-kablikiani[2].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n= 38[3].

Zagrożenia i ochrona

W Polsce była objęta od 2004 r. całkowitą ochroną gatunkową, od 2014 roku podlega ochronie częściowej[4][5]. Została umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii VU (narażony)[6]. Zagrożona jest lokalnie, tam, gdzie wskutek działalności człowieka (np. regulacja lub zabudowa rzek i potoków górskich) ulega zniszczeniu jej środowisko.

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-03-24].
  2. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  3. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  4. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną (Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764).
  5. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. nr 0, poz. 1409).
  6. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.

Bibliografia

  1. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
  2. Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
  3. Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Zaraza żółta: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Zaraza żółta w Tatrach

Zaraza żółta (Orobanche flava) – gatunek rośliny należący do rodziny zarazowatych (Orobanchaceae). W Polsce występuje głównie w Karpatach, gdzie jest dość częsty. Poza Karpatami występuje tylko na pojedynczych stanowiskach w przylegających obszarach Pogórza i bardzo rzadko w Sudetach (Góry Sowie).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Rumenkastobeli pojalnik ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Rumênkastobéli pojálnik (znanstveno ime Orobanche flava) je dvoletna holoparazitska rastlina, ki doseže višino od 15 do 40 cm. Spada v rod pojalnik (Orobanche), družina pojalnikovk (Orobanchaceae). Ne vsebuje klorofila (torej tudi ni zelene barve) in si hrane ne proizvaja sama, temveč živi na račun drugih rastlin. Cveti od junija do avgusta.

Opis

Preprosto steblo je voskastorumene barve in v spodnjem delu luskasto. Na vrhu stebla je nameščeno bledo do svetlorumeno, redkokdaj tudi okrastorumeno klasasto socvetje. Cvetovi so drobni, venec pa je rumenkast in na robu rdečkast ter sestavljen iz dveh usten. Zgornja ustna je dvokrpa, spodnja pa trikrpa.

Tako kot ostali pojalniki tudi rumenkastobeli pojalnik vsebuje snov avkubozid, ki ji pripisujejo protivnetno delovanje.

Nahajališče

Rumenocvetni pojalnik raste na z apnencem bogatih meliščih, kjer parazitira na rastlinah iz rodov Petasites (repuh), Tussilago (lapuh) in Adenostyles (lepen).

V Sloveniji raste v Julijskih Alpah, Kamniško-Savinjskih Alpah in Karavankah. V Avstriji uspeva v gorskem do subalpinskem pasu. Raste tudi na jugu Nemčije ter v Karpatih in na Kavkazu.

Viri

Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Rumenkastobeli pojalnik
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Rumenkastobeli pojalnik: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Rumênkastobéli pojálnik (znanstveno ime Orobanche flava) je dvoletna holoparazitska rastlina, ki doseže višino od 15 do 40 cm. Spada v rod pojalnik (Orobanche), družina pojalnikovk (Orobanchaceae). Ne vsebuje klorofila (torej tudi ni zelene barve) in si hrane ne proizvaja sama, temveč živi na račun drugih rastlin. Cveti od junija do avgusta.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL