Lasiocereus ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Der botanische Name der Gattung leitet sich vom griechischen Adjektiv „λάσιος“ (lasios) für zottig ab und bedeutet Zottiger Cereus.
Die Arten der Gattung Lasiocereus wachsen buschig bis baumartig und erreichen Wuchshöhen von bis zu 1 Meter. Die dornigen Triebe sind im Querschnitt kreisrund und haben ziemlich zahlreiche dünne, warzige Rippen auf den zahlreiche Areolen zu finden sind. Die aufrechten Mitteldornen sind pfriemlich bis nadelartig, die zahlreichen aufrechten Randdornen sind nadelartig.
Die weißen, röhrenförmigen Blüten entstehen an der Triebspitze aus vergrößerten Areolen, die eine cephaliumartige Erscheinung schaffen. Sie öffnen sich in der Nacht. Ihr Blütenbecher und die Blütenröhre sind mit dichter Wolle und Borsten bedeckt.
Die tonnen- bis kugelförmigen Früchte reißen an der Basis auf und sind Innen trocken. Sie enthalten kleine, warzige Samen.
Die Arten der Gattung Lasiocereus sind in Peru verbreitet.
Die Erstbeschreibung der Gattung und ihrer beiden Arten erfolgte 1981 durch Friedrich Ritter.[1] Die Typusart der Gattung ist Lasiocereus rupicola.
Die Gattung umfasst die folgenden Arten:[2]
Zur Gattung gehören die Arten:[3]
Lasiocereus ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Der botanische Name der Gattung leitet sich vom griechischen Adjektiv „λάσιος“ (lasios) für zottig ab und bedeutet Zottiger Cereus.
Lasiocereus on Perussa kasvava kaktuskasvien suku, johon kuuluu kaksi lajia. Ne ovat pensas- tai puumaisia, hyvin piikkisiä ja valkokukkaisia kaktuksia. Lähimmät sukulaiset ovat ruostekaktukset (Haageocereus). Tieteellisen nimen alkuosa tulee kreikan sanasta lasios ’villainen’.[1]
Pensasmaiset tai puumaiset Lasiocereus-kaktukset voivat saavuttaa yhden metrin korkeuden. Niiden varret ovat liereitä ja melko runsasuurteisia. Runsaslukuisissa areoleissa on naskalimaiset tai neulamaiset keskipiikit ja neulamaiset säteittäispiikit. Kukat sijaitsevat varren latvassa laajentuneissa areoleissa, jotka saavat aikaan kefalion näköisen vaikutelman (ovat pseudokefalioita). Kasvit kukkivat öisin valkoisin, putkimaisin kukin. Kukkapohjus on lyhyt ja leveä, tiheän villan ja sukasten peittämä. Hedelmä on tynnyrimäinen, avautuu tyveltään, ja siinä on kuiva malto ja pieniä nystyisiä siemeniä.[1]
Suvun molemmat lajit kasvavat Perussa.[1]
Suvussa on kaksi lajia:[1]
Lasiocereus on Perussa kasvava kaktuskasvien suku, johon kuuluu kaksi lajia. Ne ovat pensas- tai puumaisia, hyvin piikkisiä ja valkokukkaisia kaktuksia. Lähimmät sukulaiset ovat ruostekaktukset (Haageocereus). Tieteellisen nimen alkuosa tulee kreikan sanasta lasios ’villainen’.
Lasiocereus F.Ritter è un genere di piante succulente della famiglia delle Cactacee, endemico del Perù[1].
Il genere comprende due specie[1]
Lasiocereus F.Ritter è un genere di piante succulente della famiglia delle Cactacee, endemico del Perù.
Lasiocereus F.Ritter
Лазиоцереус — род перуанских кактусов.
Род был описан Фридрихом Риттером в 1966 году. Название в переводе означает «шерстяной цереус» (греч. λάσιος — «шерстяной»). Действительно, цветки лазиоцереусов густо опушены и покрыты волосками.
Хотя специалисты из Международной группы по систематике кактусов сомневаются в правомочности существования данного рода и склонны относить два его вида к роду Хагеоцереус (Haageocereus), лазиоцереусы продолжают фигурировать в книгах и сводках, посвящённых систематике кактусов.
По информации базы данных The Plant List, род включает 2 вида[2]:
Ян Ван дер Неер, Всё о кактусах, СЗКЭО «Кристалл», 2005, 208 с., ил., ISBN 5-306-00348-6
Лазиоцереус — род перуанских кактусов.
Род был описан Фридрихом Риттером в 1966 году. Название в переводе означает «шерстяной цереус» (греч. λάσιος — «шерстяной»). Действительно, цветки лазиоцереусов густо опушены и покрыты волосками.
