Die nagblom (Cereus jamacaru) is 'n indringerplant en sukkulente kaktus wat in Suid-Afrika voorkom. Die boom is inheems aan Noordoos-Brasilië. Dit groei op rotsagtige plekke in die halfdorre Karoo en savanna en word 3 tot 12 m hoog. Dit staan ook as die bobbejaanpaal bekend in Afrikaans en in Engels as die Queen of the night.
Die boom het dik takke (kladodes) wat uit 'n kort stam spruit met geen blare op nie. Fotosintese vind deur die blougroen kladodes plaas. Daar is skerp dorings aan die takriwwe. Die dorings kom in groepe van 5 tot 10 voor. Die plant het aanskoulike wit blomme wat snags oopgaan. Dit word deur motte of vlermuisse bestuif. Die vrug is pienk en in bessievorm.
Die nagblom lyk baie soos die naboom. Laasgenoemde skei egter melksap af en het nie die groot wit blomme nie.
Die nagblom (Cereus jamacaru) is 'n indringerplant en sukkulente kaktus wat in Suid-Afrika voorkom. Die boom is inheems aan Noordoos-Brasilië. Dit groei op rotsagtige plekke in die halfdorre Karoo en savanna en word 3 tot 12 m hoog. Dit staan ook as die bobbejaanpaal bekend in Afrikaans en in Engels as die Queen of the night.
Cereus jamacaru ist eine Pflanzenart in der Gattung Cereus aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Da Artepitheton jamacaru leitet sich von einer in Brasilien gebräuchlichen Bezeichnung für die Art ab. Dort wird sie auch „Mandacarú“ oder „Mandacarú de boi“ genannt.
Die Pflanzen sind stammsukkulente Bäume, die etwa 9 m (bis 15 m) Höhe erreichen und große Kronen ausbilden. Die Stämme erreichen im Alter Durchmesser von 35 cm und mehr. Die segmentierten Zweige sind vier- bis sechsrippig, durch im Alter eingeschobene Rippen manchmal bis zehnrippig. Die anfänglich etwa 3,5 cm hohen Rippen werden mit fortschreitendem Alter höher. Auf ihnen stehen im Abstand von 2 bis 4 cm gelbe bis braune Areolen. Diese tragen etwa 15 bis 20 gelbliche bis bräunliche Dornen, die sich in 7 bis 9 Randdornen und 6 bis 13 Mitteldornen gliedern. Nicht selten wird die Gesamtzahl der Dornen erst im Laufe vieler Jahre erreicht. Die erst spät gebildeten Dornen sind dann besonders derb und bis zu 10 cm lang.
Die aus den Areolen gebildeten, nachts geöffneten Blüten werden bis 25 cm lang. Die äußeren Blütenhüllblätter sind bräunlich bis hellgrün, die inneren sind weiß. Nach Befruchtung entstehen ei- bis birnenförmige Früchte von etwa 6 cm Durchmesser und 12 cm Länge. Diese färben sich bei Reife karmin- bis korallenrot und reißen längs auf. Innerhalb der Früchte befinden sich die mattschwarzen, etwa 3 mm großen Samen in einem saftigen, weißen Fruchtfleisch.
Cereus jamacaru ist im Nordosten Brasiliens in der Caatinga verbreitet.
Die Erstbeschreibung wurde 1828 durch Augustin-Pyrame de Candolle veröffentlicht.[1] Nomenklatorische Synonyme sind Cactus jamacaru (DC.) Kostel. (1835) und Piptanthocereus jamacaru (DC.) Riccob. (1909).
Es werden folgende Unterarten unterschieden:[2]
In der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN wird die Art als „Least Concern (LC)“, d. h. als nicht gefährdet geführt. Die Unterarten wurden nicht separat erfasst.[3]
Cereus jamacaru ist eine Pflanzenart in der Gattung Cereus aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Da Artepitheton jamacaru leitet sich von einer in Brasilien gebräuchlichen Bezeichnung für die Art ab. Dort wird sie auch „Mandacarú“ oder „Mandacarú de boi“ genannt.
Cereus jamacaru, known as mandacaru or cardeiro,[1] is a cactus native to central and eastern Brazil.[2] It often grows up to 6 metres (20 feet) high.
A thorn-less kind is used for animal feed. The most common kind is highly thorny but is also used for animal feed, after burning or cutting off the thorns. Mandacaru is highly drought-resistant.
The flowers are white and about 250 mm (10 in) long. The flower buds usually appear in the middle of spring and each flower lasts only for a night. They blossom at dusk and wither by the morning. Its fruit has a very strong violet color. The pulp is white with tiny black seeds, and it is considered very tasty. Many birds feed on them, like the "gralha-cancã" and the "periquito-da-caatinga" from Brazilian caatinga.
The mandacaru is featured on the flag of the city of Petrolina in the state of Pernambuco.
Cereus jamacaru, known as mandacaru or cardeiro, is a cactus native to central and eastern Brazil. It often grows up to 6 metres (20 feet) high.
A thorn-less kind is used for animal feed. The most common kind is highly thorny but is also used for animal feed, after burning or cutting off the thorns. Mandacaru is highly drought-resistant.
The flowers are white and about 250 mm (10 in) long. The flower buds usually appear in the middle of spring and each flower lasts only for a night. They blossom at dusk and wither by the morning. Its fruit has a very strong violet color. The pulp is white with tiny black seeds, and it is considered very tasty. Many birds feed on them, like the "gralha-cancã" and the "periquito-da-caatinga" from Brazilian caatinga.
The mandacaru is featured on the flag of the city of Petrolina in the state of Pernambuco.
El mandacaru (Cereus jamacaru) es una especie de planta fanerógama de la familia Cactaceae.
Es endémica de Alagoas, Bahia, Ceará, Goiás, Maranhão, Minas Gerais, Paraíba, Pernambuco, Piauí y Rio Grande do Norte en Brasil. Es una especie muy común en lugares localizados.
Es una planta arbolada de hasta 9 m de altura con segmentación de los tallos, de 10-15 cm de ancho y el tronco principal de más de 45 cm de diámetro con 4 a 6 muescas ligeramente onduladas, las costillas 2 a 4 de centrales de 8 a 20 cm de largo y 5 a 7 radiales de 1.5 cm de largo. Las flores vienen en verano. Tienen 25 cm de largo , con color verde y blanco fuera de los pétalos con un borde exterior de color marrón. Son seguidas por una fruta de 12 cm de largo y de color púrpura.[2]
Cereus jamacaru fue descrita por Augustin Pyrame de Candolle y publicado en Prodromus Systematis Naturalis Regni Vegetabilis 3: 467. 1828.[3]
Cereus: nombre genérico que deriva del término latíno cereus = "cirio o vela" que alude a su forma alargada, perfectamente recta".
jamacaru: epíteto tomado de un nombre común dado en Brasil.
El mandacaru (Cereus jamacaru) es una especie de planta fanerógama de la familia Cactaceae.
Cereus jamacaru (appelé mandacaru en portugais) est une espèce de cactus. Il est commun dans le Nordeste, au Brésil, où il atteint couramment 5 mètres de hauteur.
Il possède une sorte d’épine utilisée pour nourrir les animaux. Le type le plus courant est très épineux et est également utilisé pour l’alimentation animale, après avoir brûlé ou coupé les épines. Le Mandacaru est hautement résistant à la sécheresse.
Les fleurs sont blanches et d'environ 30 centimètres de long. Les boutons floraux apparaissent généralement à la mi-printemps et chaque fleur éclot seulement pendant une nuit. Ils fleurissent au crépuscule et se fanent au matin. Son fruit a une très forte coloration violette. La pulpe est blanche avec des petites graines noires, et il est considéré comme étant très savoureux. Beaucoup d’oiseaux s'en nourrissent, tels que le « gralha-cancã » et la « periquito-da-caatinga » de la caatinga brésilienne.
Cereus jamacaru DC. è una pianta succulenta della famiglia delle Cactacee, originaria del Brasile[1]
Questa cactacea è caratterizzata da un fusto colonnare verde-azzurro che può raggiungere dimensioni abbastanza notevoli e presenta numerose spine lanuginose. Durante il periodo di fioritura la pianta sviluppa una infiorescenza bulbosa che si schiude rivelando una bellissima corolla bianca.
Cereus jamacaru deve essere abbondantemente annaffiato da aprile a settembre, ogni dieci giorni circa, mentre d'inverno è consigliato bagnarlo più di rado, una volta al mese. Le concimazioni devono avvenire da maggio ad agosto e in modo abbondante.
Cereus jamacaru DC. è una pianta succulenta della famiglia delle Cactacee, originaria del Brasile
Juosvadyglis stulpenis (Cereus jamacaru) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos medžio formos augalas. Stiebas segmentuotas, iki 9 m aukščio ir apie 45 cm skersmens, su 4-6 briaunomis.
Natūraliai paplitęs Brazilijoje.
Juosvadyglis stulpenis (Cereus jamacaru) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos medžio formos augalas. Stiebas segmentuotas, iki 9 m aukščio ir apie 45 cm skersmens, su 4-6 briaunomis.
Natūraliai paplitęs Brazilijoje.
O mandacaru (Cereus jamacaru), também conhecido como cardeiro e jamacaru,[1] Planta da família das Cactaceae, gênero cactus. Arbustiva, xerófita, nativa do Brasil, disseminada no Semiárido do Nordeste. Mandacaru vem do tupi mãdaka'ru ou iamanaka'ru, que significa «espinhos agrupados danosos».[2][3]
Nasce e cresce no campo sem qualquer trato cultural. A semente espalhada pelas aves ou pelo vento, não escolhe lugar para nascer. Até sobre telhados de casas rurais pode-se ver pé de mandacaru. O crescimento fica na dependência dos nutrientes do solo em que germina. A espécie típica do bioma caatinga pode atingir cinco até seis metros de altura. Adaptada a viver em ambiente de clima seco, com quantidades de água reduzidas, suas folhas se transformaram em espinhos, que acabam sendo elementos de defesa frente aos animais herbívoros.[4]
Suas raízes são responsáveis pela captação de água no lençol freático. O caule ou tronco colunar serve de eixo de sustentação e sua parte central, o miolo, contém vasos condutores da água e outras substâncias vitais à planta. Lateralmente ao caule, saem peças articuladas facetadas cuja morfologia lembra um grande castiçal com várias ramificações. A parte externa seja do tronco ou das brotações laterais, é protegida por uma grossa cutícula que impede a excessiva perda de água por transpiração. As flores desta espécie de cacto são brancas, muito bonitas e medem aproximadamente doze cm de comprimento. Desabrocham à noite e murcham ao nascer do sol. Alimentam as abelhas, especialmente a arapuã. Seus frutos têm uma cor violeta forte, um formato elipsoide, alcança quinze centímetros de comprimento e doze centímetros de diâmetro, em média. A polpa é branca com sementes pretas minúsculas, que servem de alimento para diversas aves típicas da caatinga.[carece de fontes?]
Denominada cientificamente de Cereus hildmannianus K. Schum, essa variedade foi proveniente de uma mutação genética do Mandacaru (Cereus jamacaru), onde alguns genótipos não desenvolveram os espinhos, ocorrendo naturalmente em alguns estados do Nordeste, principalmente no Rio Grande do Norte e no litoral do Estado do Ceará onde foi encontrado vegetando. Estudos sugerem que este desenvolvimento do mandacaru sem espinho pode estar relacionado com o maior volume da precipitação que ocorre na região litorânea. [5][6]
A Embrapa coletou mudas encontradas no entorno da capital do Rio Grande do Norte, para multiplicação por estaquia. A Embrapa Semiárido, em Petrolina (PE), está desenvolvendo a versão sem espinhos como material forrageiro, que já foi plantada em propriedades na Paraíba. No Ceará, a Universidade Federal do Ceará (UFC), por meio do Centro de Zootecnia, desenvolve projetos numa reserva de 246 hectares em Tauá, também com algumas mudas da espécie sem espinhos.[7]
Para a instalação de um campo de mandacaru, basta o produtor cortar pedaços dos galhos da planta, deixar secar de um dia para o outro, e enterrar apenas uma parte no solo. É um processo bem simples e de custo baixíssimo. Para ter sucesso é necessário que o plantio aconteça pelo menos um mês antes do início das chuvas. No segundo ano do plantio já se pode fazer o primeiro corte. De uma única planta, e sem risco de morte, é possível retirar material para o cultivo de outras cem.[carece de fontes?]
Os tratos culturais requeridos são os mesmos da palma, ou seja, simplesmente a capina. Se o agricultor tiver esterco de curral, pode usar como adubo, já que o mandacaru responde bem à adubação orgânica. As técnicas simples para o plantio e manejo favorecem a implantação dos cultivos. Todos estes procedimentos são de baixo custo. Testes realizados em campos experimentais da caatinga, e em propriedades de agricultores revelam o bom desempenho produtivo da espécie nativa. Em um hectare de caatinga, no espaçamento de 100 metros por 100 metros (1 hectare - 1 ha), é possível cultivar cerca de dez mil plantas e colher 78 toneladas de matéria verde ou 13,26 toneladas (17%) de matéria seca.[carece de fontes?]
Depois de queimados os espinhos dos ramos novos, essa cactácea pode ser usada para a alimentação animal, caracterizando-se como uma ótima fonte de alimento alternativo para bovinos, ovinos e caprinos no período da estiagem.[8] Com teores de proteína em torno de 11,41% e produção média de 78 toneladas por hectare, é uma planta com potencial forrageiro semelhante ao da palma. Cultivada em uma área da propriedade, a espécie é uma alternativa barata para melhor estruturar os sistemas de produção da agricultura familiar.[carece de fontes?]
O mandacaru (Cereus jamacaru), também conhecido como cardeiro e jamacaru, Planta da família das Cactaceae, gênero cactus. Arbustiva, xerófita, nativa do Brasil, disseminada no Semiárido do Nordeste. Mandacaru vem do tupi mãdaka'ru ou iamanaka'ru, que significa «espinhos agrupados danosos».
Cereus jamacaru là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.[1]
Cereus jamacaru là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.