dcsimg
Image of Queen of the night
Creatures » » Plants » » Dicotyledons » » Cacti »

Queen Of The Night

Cereus jamacaru DC.

Description

provided by Flora of Zimbabwe
Potentially tree-sized succulent up to 7 m high with thick, erect, succulent branches arising from a short woody trunk. Branches blue-green; ribs set with clusters of 5-10 sharp spines. Leaves absent. Flowers arising from the ribs, large and showy, up to 25 cm long, white, opening at night. Fruit a large succulent berry, c. 6 cm long, pink to red when ripe.
license
cc-by-nc
copyright
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
bibliographic citation
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Cereus jamacaru DC. Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/speciesdata/species.php?species_id=169160
author
Mark Hyde
author
Bart Wursten
author
Petra Ballings
original
visit source
partner site
Flora of Zimbabwe

Worldwide distribution

provided by Flora of Zimbabwe
Native to northeastern Brazil in South America.
license
cc-by-nc
copyright
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
bibliographic citation
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Cereus jamacaru DC. Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/speciesdata/species.php?species_id=169160
author
Mark Hyde
author
Bart Wursten
author
Petra Ballings
original
visit source
partner site
Flora of Zimbabwe

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by IABIN
Chile Central
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Universidad de Santiago de Chile
author
Pablo Gutierrez
partner site
IABIN

Nagblom ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

Die nagblom (Cereus jamacaru) is 'n indringerplant en sukkulente kaktus wat in Suid-Afrika voorkom. Die boom is inheems aan Noordoos-Brasilië. Dit groei op rotsagtige plekke in die halfdorre Karoo en savanna en word 3 tot 12 m hoog. Dit staan ook as die bobbejaanpaal bekend in Afrikaans en in Engels as die Queen of the night.

Voorkoms

Die boom het dik takke (kladodes) wat uit 'n kort stam spruit met geen blare op nie. Fotosintese vind deur die blougroen kladodes plaas. Daar is skerp dorings aan die takriwwe. Die dorings kom in groepe van 5 tot 10 voor. Die plant het aanskoulike wit blomme wat snags oopgaan. Dit word deur motte of vlermuisse bestuif. Die vrug is pienk en in bessievorm.

Die nagblom lyk baie soos die naboom. Laasgenoemde skei egter melksap af en het nie die groot wit blomme nie.

Bron

Sien ook

Eksterne skakels

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Nagblom: Brief Summary ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

Die nagblom (Cereus jamacaru) is 'n indringerplant en sukkulente kaktus wat in Suid-Afrika voorkom. Die boom is inheems aan Noordoos-Brasilië. Dit groei op rotsagtige plekke in die halfdorre Karoo en savanna en word 3 tot 12 m hoog. Dit staan ook as die bobbejaanpaal bekend in Afrikaans en in Engels as die Queen of the night.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Cereus jamacaru ( German )

provided by wikipedia DE
 src=
Ein „Felsenkaktus“

Cereus jamacaru ist eine Pflanzenart in der Gattung Cereus aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Da Artepitheton jamacaru leitet sich von einer in Brasilien gebräuchlichen Bezeichnung für die Art ab. Dort wird sie auch „Mandacarú“ oder „Mandacarú de boi“ genannt.

Beschreibung

Die Pflanzen sind stammsukkulente Bäume, die etwa 9 m (bis 15 m) Höhe erreichen und große Kronen ausbilden. Die Stämme erreichen im Alter Durchmesser von 35 cm und mehr. Die segmentierten Zweige sind vier- bis sechsrippig, durch im Alter eingeschobene Rippen manchmal bis zehnrippig. Die anfänglich etwa 3,5 cm hohen Rippen werden mit fortschreitendem Alter höher. Auf ihnen stehen im Abstand von 2 bis 4 cm gelbe bis braune Areolen. Diese tragen etwa 15 bis 20 gelbliche bis bräunliche Dornen, die sich in 7 bis 9 Randdornen und 6 bis 13 Mitteldornen gliedern. Nicht selten wird die Gesamtzahl der Dornen erst im Laufe vieler Jahre erreicht. Die erst spät gebildeten Dornen sind dann besonders derb und bis zu 10 cm lang.

Die aus den Areolen gebildeten, nachts geöffneten Blüten werden bis 25 cm lang. Die äußeren Blütenhüllblätter sind bräunlich bis hellgrün, die inneren sind weiß. Nach Befruchtung entstehen ei- bis birnenförmige Früchte von etwa 6 cm Durchmesser und 12 cm Länge. Diese färben sich bei Reife karmin- bis korallenrot und reißen längs auf. Innerhalb der Früchte befinden sich die mattschwarzen, etwa 3 mm großen Samen in einem saftigen, weißen Fruchtfleisch.

Verbreitung, Systematik und Gefährdung

Cereus jamacaru ist im Nordosten Brasiliens in der Caatinga verbreitet.

Die Erstbeschreibung wurde 1828 durch Augustin-Pyrame de Candolle veröffentlicht.[1] Nomenklatorische Synonyme sind Cactus jamacaru (DC.) Kostel. (1835) und Piptanthocereus jamacaru (DC.) Riccob. (1909).

Es werden folgende Unterarten unterschieden:[2]

  • Cereus jamacaru subsp. jamacaru
  • Cereus jamacaru subsp. calcirupicola (F.Ritter) N.P.Taylor & Zappi

In der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN wird die Art als „Least Concern (LC)“, d. h. als nicht gefährdet geführt. Die Unterarten wurden nicht separat erfasst.[3]

Literatur

  • Nigel Paul Taylor, Daniela Cristina Zappi: Cereus jamacaru ssp. calcirupicola. In: Cactaceae Consensus Initiatives. Band 3, 1997, S. 7.

Einzelnachweise

  1. Aug. Pyramo de Candolle: Prodromus systematis naturalis regni vegetabilis. Band 3, 1828, S. 467 (online).
  2. Nadja Korotkova, David Aquino, Salvador Arias, Urs Eggli, Alan Franck, Carlos Gómez-Hinostrosa, Pablo C. Guerrero, Héctor M. Hernández, Andreas Kohlbecker, Matias Köhler, Katja Luther, Lucas C. Majure, Andreas Müller, Detlev Metzing, Reto Nyffeler, Daniel Sánchez, Boris Schlumpberger, Walter G. Berendsohn: Cactaceae at Caryophyllales.org – a dynamic online species-level taxonomic backbone for the family – Electronic supplement. In: Willdenowia. Band 51, Nr. 2, 2021, S. 41 (doi:10.3372/wi.51.51208).
  3. Cereus jamacaru in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: Braun, P., Machado, M. & Taylor, N.P., 2010. Abgerufen am 31. Dezember 2013.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Cereus jamacaru: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE
 src= Ein „Felsenkaktus“

Cereus jamacaru ist eine Pflanzenart in der Gattung Cereus aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Da Artepitheton jamacaru leitet sich von einer in Brasilien gebräuchlichen Bezeichnung für die Art ab. Dort wird sie auch „Mandacarú“ oder „Mandacarú de boi“ genannt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Cereus jamacaru

provided by wikipedia EN
(Learn how and when to remove this template message)

Cereus jamacaru, known as mandacaru or cardeiro,[1] is a cactus native to central and eastern Brazil.[2] It often grows up to 6 metres (20 feet) high.

A thorn-less kind is used for animal feed. The most common kind is highly thorny but is also used for animal feed, after burning or cutting off the thorns. Mandacaru is highly drought-resistant.

The fruit of Cereus jamacaru
The flag of Petrolina

The flowers are white and about 250 mm (10 in) long. The flower buds usually appear in the middle of spring and each flower lasts only for a night. They blossom at dusk and wither by the morning. Its fruit has a very strong violet color. The pulp is white with tiny black seeds, and it is considered very tasty. Many birds feed on them, like the "gralha-cancã" and the "periquito-da-caatinga" from Brazilian caatinga.

The mandacaru is featured on the flag of the city of Petrolina in the state of Pernambuco.

References

  1. ^ Geocities. "Cardeiro". Retrieved August 6, 2012.
  2. ^ "Cereus jamacaru DC." Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. Retrieved 2021-12-08.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Cereus jamacaru: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Cereus jamacaru, known as mandacaru or cardeiro, is a cactus native to central and eastern Brazil. It often grows up to 6 metres (20 feet) high.

A thorn-less kind is used for animal feed. The most common kind is highly thorny but is also used for animal feed, after burning or cutting off the thorns. Mandacaru is highly drought-resistant.

The fruit of Cereus jamacaru The flag of Petrolina

The flowers are white and about 250 mm (10 in) long. The flower buds usually appear in the middle of spring and each flower lasts only for a night. They blossom at dusk and wither by the morning. Its fruit has a very strong violet color. The pulp is white with tiny black seeds, and it is considered very tasty. Many birds feed on them, like the "gralha-cancã" and the "periquito-da-caatinga" from Brazilian caatinga.

The mandacaru is featured on the flag of the city of Petrolina in the state of Pernambuco.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Cereus jamacaru ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El mandacaru (Cereus jamacaru) es una especie de planta fanerógama de la familia Cactaceae.

 src=
Ilustración

Distribución

Es endémica de Alagoas, Bahia, Ceará, Goiás, Maranhão, Minas Gerais, Paraíba, Pernambuco, Piauí y Rio Grande do Norte en Brasil. Es una especie muy común en lugares localizados.

Descripción

Es una planta arbolada de hasta 9 m de altura con segmentación de los tallos, de 10-15 cm de ancho y el tronco principal de más de 45 cm de diámetro con 4 a 6 muescas ligeramente onduladas, las costillas 2 a 4 de centrales de 8 a 20 cm de largo y 5 a 7 radiales de 1.5 cm de largo. Las flores vienen en verano. Tienen 25 cm de largo , con color verde y blanco fuera de los pétalos con un borde exterior de color marrón. Son seguidas por una fruta de 12 cm de largo y de color púrpura.[2]

Taxonomía

Cereus jamacaru fue descrita por Augustin Pyrame de Candolle y publicado en Prodromus Systematis Naturalis Regni Vegetabilis 3: 467. 1828.[3]

Etimología

Cereus: nombre genérico que deriva del término latíno cereus = "cirio o vela" que alude a su forma alargada, perfectamente recta".

jamacaru: epíteto tomado de un nombre común dado en Brasil.

Sinonimia
  • Piptanthocereus jamacaru
  • Piptanthocereus cabralensis
  • Cereus calcirupicola
  • Piptanthocereus calcirupicola
  • Piptanthocereus cipoensis
  • Piptanthocereus goiasensis
  • Cereus goiasensis
  • Cereus perrottetianus
  • Cereus laetevirens
  • Cereus goiasensis
  • Cereus glaucus[4][5][6]

Referencias

  1. Braun, P., Machado, M. & Taylor, N.P. 2013. Cereus jamacaru. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3. Downloaded on 17 May 2015.
  2. Datos en Desert tropicals [1]
  3. «Cereus jamacaru». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 15 de abril de 2013.
  4. Sinónimo en Desert tropicals [2]
  5. Cereus jamacaru en Cactiguide
  6. Cereus jamacaru en PlantList

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Cereus jamacaru: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El mandacaru (Cereus jamacaru) es una especie de planta fanerógama de la familia Cactaceae.

 src= Ilustración
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Cereus jamacaru ( French )

provided by wikipedia FR

Cereus jamacaru (appelé mandacaru en portugais) est une espèce de cactus. Il est commun dans le Nordeste, au Brésil, où il atteint couramment 5 mètres de hauteur.

Il possède une sorte d’épine utilisée pour nourrir les animaux. Le type le plus courant est très épineux et est également utilisé pour l’alimentation animale, après avoir brûlé ou coupé les épines. Le Mandacaru est hautement résistant à la sécheresse.

Les fleurs sont blanches et d'environ 30 centimètres de long. Les boutons floraux apparaissent généralement à la mi-printemps et chaque fleur éclot seulement pendant une nuit. Ils fleurissent au crépuscule et se fanent au matin. Son fruit a une très forte coloration violette. La pulpe est blanche avec des petites graines noires, et il est considéré comme étant très savoureux. Beaucoup d’oiseaux s'en nourrissent, tels que le « gralha-cancã » et la « periquito-da-caatinga » de la caatinga brésilienne.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Cereus jamacaru ( Italian )

provided by wikipedia IT

Cereus jamacaru DC. è una pianta succulenta della famiglia delle Cactacee, originaria del Brasile[1]

Descrizione

 src=
Fiore

Questa cactacea è caratterizzata da un fusto colonnare verde-azzurro che può raggiungere dimensioni abbastanza notevoli e presenta numerose spine lanuginose. Durante il periodo di fioritura la pianta sviluppa una infiorescenza bulbosa che si schiude rivelando una bellissima corolla bianca.

Coltivazione

Cereus jamacaru deve essere abbondantemente annaffiato da aprile a settembre, ogni dieci giorni circa, mentre d'inverno è consigliato bagnarlo più di rado, una volta al mese. Le concimazioni devono avvenire da maggio ad agosto e in modo abbondante.

Note

  1. ^ (EN) Cereus jamacaru, su Plants of the World Online, Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 21 marzo 2022.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Cereus jamacaru: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Cereus jamacaru DC. è una pianta succulenta della famiglia delle Cactacee, originaria del Brasile

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Juosvadyglis stulpenis ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT
Binomas Cereus jamacaru

Juosvadyglis stulpenis (Cereus jamacaru) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos medžio formos augalas. Stiebas segmentuotas, iki 9 m aukščio ir apie 45 cm skersmens, su 4-6 briaunomis.

Natūraliai paplitęs Brazilijoje.

Nuorodos

Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Juosvadyglis stulpenis: Brief Summary ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Juosvadyglis stulpenis (Cereus jamacaru) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos medžio formos augalas. Stiebas segmentuotas, iki 9 m aukščio ir apie 45 cm skersmens, su 4-6 briaunomis.

Natūraliai paplitęs Brazilijoje.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Mandacaru ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O mandacaru (Cereus jamacaru), também conhecido como cardeiro e jamacaru,[1] Planta da família das Cactaceae, gênero cactus. Arbustiva, xerófita, nativa do Brasil, disseminada no Semiárido do Nordeste. Mandacaru vem do tupi mãdaka'ru ou iamanaka'ru, que significa «espinhos agrupados danosos».[2][3]

Características morfológicas

Nasce e cresce no campo sem qualquer trato cultural. A semente espalhada pelas aves ou pelo vento, não escolhe lugar para nascer. Até sobre telhados de casas rurais pode-se ver pé de mandacaru. O crescimento fica na dependência dos nutrientes do solo em que germina. A espécie típica do bioma caatinga pode atingir cinco até seis metros de altura. Adaptada a viver em ambiente de clima seco, com quantidades de água reduzidas, suas folhas se transformaram em espinhos, que acabam sendo elementos de defesa frente aos animais herbívoros.[4]

Suas raízes são responsáveis pela captação de água no lençol freático. O caule ou tronco colunar serve de eixo de sustentação e sua parte central, o miolo, contém vasos condutores da água e outras substâncias vitais à planta. Lateralmente ao caule, saem peças articuladas facetadas cuja morfologia lembra um grande castiçal com várias ramificações. A parte externa seja do tronco ou das brotações laterais, é protegida por uma grossa cutícula que impede a excessiva perda de água por transpiração. As flores desta espécie de cacto são brancas, muito bonitas e medem aproximadamente doze cm de comprimento. Desabrocham à noite e murcham ao nascer do sol. Alimentam as abelhas, especialmente a arapuã. Seus frutos têm uma cor violeta forte, um formato elipsoide, alcança quinze centímetros de comprimento e doze centímetros de diâmetro, em média. A polpa é branca com sementes pretas minúsculas, que servem de alimento para diversas aves típicas da caatinga.[carece de fontes?]

 src=
Flor do mandacaru, desabrocha à noite e murcha ao nascer do sol

Variação - Mandacaru sem espinhos

Denominada cientificamente de Cereus hildmannianus K. Schum, essa variedade foi proveniente de uma mutação genética do Mandacaru (Cereus jamacaru), onde alguns genótipos não desenvolveram os espinhos, ocorrendo naturalmente em alguns estados do Nordeste, principalmente no Rio Grande do Norte e no litoral do Estado do Ceará onde foi encontrado vegetando. Estudos sugerem que este desenvolvimento do mandacaru sem espinho pode estar relacionado com o maior volume da precipitação que ocorre na região litorânea. [5][6]

A Embrapa coletou mudas encontradas no entorno da capital do Rio Grande do Norte, para multiplicação por estaquia. A Embrapa Semiárido, em Petrolina (PE), está desenvolvendo a versão sem espinhos como material forrageiro, que já foi plantada em propriedades na Paraíba. No Ceará, a Universidade Federal do Ceará (UFC), por meio do Centro de Zootecnia, desenvolve projetos numa reserva de 246 hectares em Tauá, também com algumas mudas da espécie sem espinhos.[7]

Potencial forrageiro do mandacaru

Plantio

Para a instalação de um campo de mandacaru, basta o produtor cortar pedaços dos galhos da planta, deixar secar de um dia para o outro, e enterrar apenas uma parte no solo. É um processo bem simples e de custo baixíssimo. Para ter sucesso é necessário que o plantio aconteça pelo menos um mês antes do início das chuvas. No segundo ano do plantio já se pode fazer o primeiro corte. De uma única planta, e sem risco de morte, é possível retirar material para o cultivo de outras cem.[carece de fontes?]

Os tratos culturais requeridos são os mesmos da palma, ou seja, simplesmente a capina. Se o agricultor tiver esterco de curral, pode usar como adubo, já que o mandacaru responde bem à adubação orgânica. As técnicas simples para o plantio e manejo favorecem a implantação dos cultivos. Todos estes procedimentos são de baixo custo. Testes realizados em campos experimentais da caatinga, e em propriedades de agricultores revelam o bom desempenho produtivo da espécie nativa. Em um hectare de caatinga, no espaçamento de 100 metros por 100 metros (1 hectare - 1 ha), é possível cultivar cerca de dez mil plantas e colher 78 toneladas de matéria verde ou 13,26 toneladas (17%) de matéria seca.[carece de fontes?]

Colheita para alimentação animal

Depois de queimados os espinhos dos ramos novos, essa cactácea pode ser usada para a alimentação animal, caracterizando-se como uma ótima fonte de alimento alternativo para bovinos, ovinos e caprinos no período da estiagem.[8] Com teores de proteína em torno de 11,41% e produção média de 78 toneladas por hectare, é uma planta com potencial forrageiro semelhante ao da palma. Cultivada em uma área da propriedade, a espécie é uma alternativa barata para melhor estruturar os sistemas de produção da agricultura familiar.[carece de fontes?]

Referências

  1. FERREIRA, A.B.H. (1986). Novo dicionário da língua portuguesa, 2ª edição. [S.l.]: Nova Fronteira. 1.076 páginas !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link)
  2. Editores do Aulete (2007). «Verbete: mandacaru». Dic. Caldas Aulete. Consultado em 3 de agosto de 2014
  3. Apolinário Porto Alegre; Lothar Hessel (2004). Popularium Sul-Rio-Grandense: estudo de filologia e folclore. [S.l.]: UFRGS. 685 páginas. ISBN 9788570257420
  4. «Mandacaru [Coletivo Vagalumis]». vagalumis.eco.br. Consultado em 10 de novembro de 2015. Arquivado do original em 3 de março de 2016
  5. CAVALCANTI, N. B.; RESENDE, G. M. Efeito de diferentes substratos no desenvolvimento do mandacaru sem espinhos (Cereus hildemannianus K. Schum). Caatinga, Mossoró, v. 19, n. 3, p.255-260, Jul./Set. 2006.
  6. CAVALCANTI, N. B.; RESENDE, G. M. Mandacaru sem espinhos (Cereus hildemannianus K. Schum). Petrolina: Embrapa, 2006. 2 p.
  7. MAIA, Fernando. Cultivo de mandacaru sem espinhos é opção forrageira na estiagem. Jornal Diário do Nordeste. Ceará. 2013.
  8. Potencial Forrageiro da Caatinga na Comunidade de Testa Branca, Uauá-Bahia. Cartilha. Gherman Araújo et al. Petrolina-PE, 2008.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Mandacaru: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O mandacaru (Cereus jamacaru), também conhecido como cardeiro e jamacaru, Planta da família das Cactaceae, gênero cactus. Arbustiva, xerófita, nativa do Brasil, disseminada no Semiárido do Nordeste. Mandacaru vem do tupi mãdaka'ru ou iamanaka'ru, que significa «espinhos agrupados danosos».

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Cereus jamacaru ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Cereus jamacaru là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Cereus jamacaru. Truy cập ngày 19 tháng 8 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết liên quan đến phân họ xương rồng Cactoideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Cereus jamacaru: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Cereus jamacaru là một loài thực vật có hoa trong họ Cactaceae. Loài này được DC. mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI