Die pinjongaai (Gymnorhinus cyanocephalus), histories onder meer bekend as die "bloukraai",[2][3] is ’n gaai waarvan die grootte wissel tussen dié van die Noord-Amerikaanse blougaai en die Eurasiese gaai. Dit is die enigste lid van die genus Gymnorhinus. Die alhehele afmetings stem baie ooreen met dié van die grysneutkraker en dit kan as samelopende evolusie beskou word, aangesien albei voëls dieselfde ekologiese nisse vul. Die pinjongaai is ’n blougrys voël met ’n donkerder kop en wit keel. Die snawel en pote is swart.
Die spesie kom voor in die weste van Noord-Amerika, van Sentraal-Oregon tot Noord-Baja California, en oos so ver as Wes-Oklahoma. Dit hou by voorheuwels waar die pinjondennebome Pinus edulis en Pinus monophylla groei.
Hulle is baie sosiaal en vorm dikwels groot swerms met 250 of meer voëls. Dit lyk of verskeie voëls altyd wag staan vir die swerm en uitkyk vir roofvoëls terwyl die res kos soek. Die saad van die pinjonden is hul stapelvoedsel, maar hulle vul hul dieet aan met vrugte en bessies. Verskillende soorte insekte word ook met die pote gevang en gevreet.
Die neste kom in kolonies voor, maar daar is nooit meer as een nes in ’n boom nie. Soms kan ’n kolonie ’n groot gebied beslaan met een nes per boom (gewoonlik jenewerbome, eike of dennebome). Gewoonlik word drie tot vier eiers taamlik vroeg in die seisoen gelê.
Die pinjongaai is die eerste keer as ’n spesie aangeteken en beskryf van ’n voël wat aan die Mariarivier in Noord-Montana geskiet is tydens ’n ekspedisie van prins Maximilian van Wied-Neuwied in 1833 na die binneland van Noord-Amerika.
Die voël se stem word beskryf as ’n ritmiese krôk-krô-krôk wat twee of drie keer herhaal word.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Pinjongaai.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Die pinjongaai (Gymnorhinus cyanocephalus), histories onder meer bekend as die "bloukraai", is ’n gaai waarvan die grootte wissel tussen dié van die Noord-Amerikaanse blougaai en die Eurasiese gaai. Dit is die enigste lid van die genus Gymnorhinus. Die alhehele afmetings stem baie ooreen met dié van die grysneutkraker en dit kan as samelopende evolusie beskou word, aangesien albei voëls dieselfde ekologiese nisse vul. Die pinjongaai is ’n blougrys voël met ’n donkerder kop en wit keel. Die snawel en pote is swart.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Gymnorhinus cyanocephalus ye una especie d'ave na familia Corvidae. Ye l'únicu miembru del xéneru Gymnorhinus. Les sos proporciones xenerales son bien similares a les del cascanueces americanu- y ello pue ser consideráu una evolución converxente una y bones dambes aves ocupen nichos ecolóxicos similares. La pega piñonera ye de color azul-abuxáu siendo la so cabeza d'un color azul fondu y el so gargüelu más claru con pincelaes ablancazaes, les sos pates y picu son negros.
La especie alcuéntrase en América del Norte dende Oregon nel centru hasta'l norte de Baxa California y pol esti estil l'oeste d'Oklahoma anque tamién suel aventurase más allá de diches zones cuando nun ye la temporada de reproducción. Vive nel pie de llombes en sitios con bosquecillos de pinos piñoneros de les especies Pinus edulis y Pinus monophylla.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Gymnorhinus cyanocephalus ye una especie d'ave na familia Corvidae. Ye l'únicu miembru del xéneru Gymnorhinus. Les sos proporciones xenerales son bien similares a les del cascanueces americanu- y ello pue ser consideráu una evolución converxente una y bones dambes aves ocupen nichos ecolóxicos similares. La pega piñonera ye de color azul-abuxáu siendo la so cabeza d'un color azul fondu y el so gargüelu más claru con pincelaes ablancazaes, les sos pates y picu son negros.
La especie alcuéntrase en América del Norte dende Oregon nel centru hasta'l norte de Baxa California y pol esti estil l'oeste d'Oklahoma anque tamién suel aventurase más allá de diches zones cuando nun ye la temporada de reproducción. Vive nel pie de llombes en sitios con bosquecillos de pinos piñoneros de les especies Pinus edulis y Pinus monophylla.
La garsa blava dels pins[1] (Gymnorhinus cyanocephalus) és un ocell de la família dels còrvids (Corvidae) i única espècie del gènere Gymnorhinus. Habita zones amb pins i ginebres de l'oest dels Estats Units, a l'oest d'Oregon, sud d'Idaho, est de Montana i oest de Dakota del Sud, nord de Baixa Califòrnia, sud de Nevada, Arizona, centre de Nou Mèxic i oest d'Oklahoma.
La garsa blava dels pins (Gymnorhinus cyanocephalus) és un ocell de la família dels còrvids (Corvidae) i única espècie del gènere Gymnorhinus. Habita zones amb pins i ginebres de l'oest dels Estats Units, a l'oest d'Oregon, sud d'Idaho, est de Montana i oest de Dakota del Sud, nord de Baixa Califòrnia, sud de Nevada, Arizona, centre de Nou Mèxic i oest d'Oklahoma.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech Pinyon (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod Pinyon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gymnorhinus cyanocephala; yr enw Saesneg arno yw Pinyon jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. cyanocephala, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r sgrech Pinyon yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech Pinyon (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod Pinyon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Gymnorhinus cyanocephala; yr enw Saesneg arno yw Pinyon jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn G. cyanocephala, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
La Pinsemgarolo aŭ Pinjona garolo (Gymnorhinus cyanocephalus) estas garolo inter la nordamerika Blua garolo kaj la Eŭrazia garolo laŭ grando. Tiu birdo estas la ununura membro de la genro Gymnorhinus. La ĝeneralaj proporcioj estas tre similaj al tiuj de la Kolumbia nucifrago kaj tio devas esti konsiderata kiel ekzemplo de konverĝa evoluo ĉar ambaŭ birdospecioj plenigas similan ekologian niĉon.
La Pinsemgarolo estas bluecgriza birdo kun pli malhela kapo kaj blankeca gorĝo kun nigraj beko, gamboj kaj piedoj.
Tiu specio loĝas en okcidenta Nordameriko el centra Oregono al norda Baja California kaj orienten tiom kiom ĝis orienta Oklahomo kvankam ĝi vagas pli foren for de la reprodukta sezono. Ili loĝas en montarbaroj kie estas pinjonpinoj Pinus edulis kaj Pinus monophylla.
Tiu specio estas tre socia, ofte formante tre grandajn arojn de 250 aŭ pliaj birdoj kie kelkaj birdoj ŝajne agadas kiel sentineloj de la aro viglante predantoj dum la kompanoj manĝas. La semoj de la pinjonpino estas la ĉefa manĝoresurso sed ili suplementas sian dieton per fruktoj kaj beroj. Ili manĝas ankaŭ insektonj de multaj tipoj kiuj foje estas kaptitaj per siaj piedoj.
La nesto estas ĉiam parto de kolonio, sed neniam estas po pli da unu nesto en arbo. Foje la kolonio povas kovri tre ampleksajn areojn el ununura nesto en ĉiu arbo (kutime junipero, kverko aŭ pino). La ino demetas kutime 3-4 ovojn, tre frue en la sezono. Kovado daŭras kutime 16 tagojn. La masklo kutime alportas manĝon ĉe la nesto kaj la ino flugas al li por ricevi ĝin kaj revenas al nesto por manĝigi la idojn kiuj elnestiĝas post ĉirkaŭ 3 semajnoj. La paro kutime manĝigas nur sian propran idaron, sed post elnestiĝo ili povas ricevi manĝon el ĉiu ajn preterpasanta membro de la kolonio.
La Pinsemgarolo estis unuafoje kolektita kaj priskribita kiel specio el specimeno mortpafita ĉe la rivero Maria en Norda Montano dum la ekspedicio de la Princo Maksimiliano de Wied-Neuwied al interna Nordameriko en 1833.
La voĉo estis priskribita kiel ritmeca kraŭk-kraŭ-kraŭk ripetita dufoje aŭ trifoje.
La Pinsemgarolo aŭ Pinjona garolo (Gymnorhinus cyanocephalus) estas garolo inter la nordamerika Blua garolo kaj la Eŭrazia garolo laŭ grando. Tiu birdo estas la ununura membro de la genro Gymnorhinus. La ĝeneralaj proporcioj estas tre similaj al tiuj de la Kolumbia nucifrago kaj tio devas esti konsiderata kiel ekzemplo de konverĝa evoluo ĉar ambaŭ birdospecioj plenigas similan ekologian niĉon.
La Pinsemgarolo estas bluecgriza birdo kun pli malhela kapo kaj blankeca gorĝo kun nigraj beko, gamboj kaj piedoj.
Tiu specio loĝas en okcidenta Nordameriko el centra Oregono al norda Baja California kaj orienten tiom kiom ĝis orienta Oklahomo kvankam ĝi vagas pli foren for de la reprodukta sezono. Ili loĝas en montarbaroj kie estas pinjonpinoj Pinus edulis kaj Pinus monophylla.
Tiu specio estas tre socia, ofte formante tre grandajn arojn de 250 aŭ pliaj birdoj kie kelkaj birdoj ŝajne agadas kiel sentineloj de la aro viglante predantoj dum la kompanoj manĝas. La semoj de la pinjonpino estas la ĉefa manĝoresurso sed ili suplementas sian dieton per fruktoj kaj beroj. Ili manĝas ankaŭ insektonj de multaj tipoj kiuj foje estas kaptitaj per siaj piedoj.
La nesto estas ĉiam parto de kolonio, sed neniam estas po pli da unu nesto en arbo. Foje la kolonio povas kovri tre ampleksajn areojn el ununura nesto en ĉiu arbo (kutime junipero, kverko aŭ pino). La ino demetas kutime 3-4 ovojn, tre frue en la sezono. Kovado daŭras kutime 16 tagojn. La masklo kutime alportas manĝon ĉe la nesto kaj la ino flugas al li por ricevi ĝin kaj revenas al nesto por manĝigi la idojn kiuj elnestiĝas post ĉirkaŭ 3 semajnoj. La paro kutime manĝigas nur sian propran idaron, sed post elnestiĝo ili povas ricevi manĝon el ĉiu ajn preterpasanta membro de la kolonio.
La Pinsemgarolo estis unuafoje kolektita kaj priskribita kiel specio el specimeno mortpafita ĉe la rivero Maria en Norda Montano dum la ekspedicio de la Princo Maksimiliano de Wied-Neuwied al interna Nordameriko en 1833.
La voĉo estis priskribita kiel ritmeca kraŭk-kraŭ-kraŭk ripetita dufoje aŭ trifoje.
Gymnorhinus cyanocephalus Gymnorhinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Gymnorhinus cyanocephalus Gymnorhinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Gaišzilais sīlis jeb pīniju sīlis (Gymnorhinus cyanocephalus) ir vārnu dzimtas (Corvidae) putnu suga, kas ir vienīgā suga gaišzilo sīļu ģintī (Gymnorhinus). Ģeogrāfisko variāciju nav.[1]
Gaišzilais sīlis dzīvo Ziemeļamerikas rietumu daļā, sākot ar Oregonas centrālo daļu, līdz Kalifornijai ziemeļos un uz austrumiem līdz Oklahomas rietumiem. Tas ir sastopams kalnos, kuros aug pīniju priedes: Kolorado pīnijas (Pinus edulis) un vienlapas pīnijas (Pinus monophylla).
Gaišzilais sīlis, salīdzinot ķermeņa proporcijas un auguma izmērus, ir vislīdzīgākais riekstrozim. Arī ekoloģisko nišu abi ieņem līdzīgu. Ķermeņa garums 26—29 cm, spārnu plētums 44—48 cm, svars tēviņam apmēram 111 g, mātītei 99 g.[2][3]
Gaišzilā sīļa apspalvojums ir zilipelēks, tā galva ir tumšāk pelēka, bet pakakle un pavēdere gaišāka. Kājas un knābis melni. Gaišzilais sīlis ir vienīgais putns vārnu dzimtā, kuram nāsis nav segtas ar spalviņām.[4]
Gaišzilie sīļi ir ļoti sabiedriski putni. Tie parasti veido barus, kas var būt arī ļoti lieli, līdz pat 250 un vairāk putniem. Kamēr bars barojas, daži indivīdi paliek sardzē, uzmanot, vai netuvojas putnu ienaidnieki. Gados, kad priedēm ienākas maz sēklu, gaišzilie sīļi neligzdo vai ligzdo tikai daži pāri.[5]
Galvenā gaišzilā sīļa barība ir pīniju priežu sēklas.[5] Parasti tiek izmantotas Kolorādo pīniju sēklas un vienlapu pīniju sēklas. Pīniju sēklas ir smagas un barojošas, tām nav priežu sēklām raksturīgo spārniņu. Sēklas neizplatās ar vēju, līdz ar to gaišzilais sīlis ir galvenais pīniju sēklu izplatītājs dabā.[6] Tie ēd arī augļus un ogas, kukaiņus, sienāžus, zirnekļus un citus bezmugurkaulniekus.[7]
Ligzdošana notiek kolonijās, bet vienā kokā ir tikai viena ligzda.[6] Parasti ligzdas vīšanai tiek izvēlēts ozols vai priede. Ligzdot gaišzilais sīlis sāk janvārī vai februārī. Šajā laikā sīļu bars sadalās 2 daļās: ligzdojošie pāri un jaunie putni, kas vēl neligzdo.[8] Dzimumbriedumu gaišzilais sīlis sasniedz apmēram 1,5—2 gadu vecumā.[9]
Pieaugušie putni veido monogāmus pārus, kuriem ir ilgstošas pāru attiecības, bet arī ligzdošanas laikā pāris vai perēšanas laikā tikai tēviņš nakšņo kopā ar baru, un katru rītu viss bars kopīgi barojas apmēram 1,5 stundas.[7] Dējumā parasti ir 3—5 olas.[6] Inkubācijas periods ilgst 17 dienas. Perē tikai mātīte, bet tēviņš mātīti tikmēr baro. Barība tiek pienesta ligzdas tuvumā uz kāda zara, tad tēviņš sauc mātīti ēst. Mātīte paņem barību un tūlīt atgriežas ligzdā. Pirmās 6 dienas, lai mazuļi nesaltu, mātīte tos nepamet, bet tēviņš visus turpina barot ar priežu sēklām. Apspalvojums putnēniem izaug 21 dienas vecumā. Vēlāk putnēnus baro abi vecāki, bet, līdzko tie sasnieguši izlidošanas vecumu, tos var pabarot ikviens garām lidojošais pieaugušais gaišzilais sīlis no kolonijas. Arī pēc izlidošanas jaunie gaišzilie sīļi tiek baroti apmēram 8 dienas, pēc tam tie mācās sameklēt barību paši.[7]
Gaišzilais sīlis jeb pīniju sīlis (Gymnorhinus cyanocephalus) ir vārnu dzimtas (Corvidae) putnu suga, kas ir vienīgā suga gaišzilo sīļu ģintī (Gymnorhinus). Ģeogrāfisko variāciju nav.
Gaišzilais sīlis dzīvo Ziemeļamerikas rietumu daļā, sākot ar Oregonas centrālo daļu, līdz Kalifornijai ziemeļos un uz austrumiem līdz Oklahomas rietumiem. Tas ir sastopams kalnos, kuros aug pīniju priedes: Kolorado pīnijas (Pinus edulis) un vienlapas pīnijas (Pinus monophylla).
Pinjeskrike (Gymnorhinus cyanocephalus) er monotypisk og eneste arter i slekten Gymnorhinus, som tilhører underfamilien Cyanocoracinae i kråkefamilien (Corvidae). Arten er endemisk for det vestre USA og det ekstremt nordvestre Mexico.
Pinjeskrike blir omkring 26–29 cm lang og veier cirka 99–111 g. Den har gjennomgående blå fjærdrakt og normalt lang stjert. Også nebb, øyne, og de undre ekstremitetene er sorte.[1]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til dos Anjos & Bonan (2017)[2]. Oppdelingen av underfamilier følger Jønsson et al. (2016).[3] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[4] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Pinjeskrike (Gymnorhinus cyanocephalus) er monotypisk og eneste arter i slekten Gymnorhinus, som tilhører underfamilien Cyanocoracinae i kråkefamilien (Corvidae). Arten er endemisk for det vestre USA og det ekstremt nordvestre Mexico.
Multimedia w Wikimedia Commons Modrowroniec[3] (Gymnorhinus cyanocephalus) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Gymnorhinus[4]. Zamieszkuje zachodnią część Ameryki Północnej[5]. Osiadły[6].
Wygląd zewnętrzny: Pióra jasnoniebieskie przechodzące w szare w dolnych partiach ciała. Krótki ogon. Długi, silny, ostro zakończony czarny dziób, którego wygląd może się różnić między osobnikami zamieszkującymi inne obszary (ptaki znalezione na północy miały krótsze i chudsze dzioby niż te z południa)[7][8]. Oczy i nogi czarne. Dymorfizm płciowy nieznaczny – samiec ma ciemniejszy czubek głowy, a dziób samicy jest nieco dłuższy[9]. Jego charakterystyczną cechą, w przeciwieństwie do większości krukowatych, jest brak piór zakrywających nozdrza na dziobie[10].
Rozmiary: Długość ciała ok. 25,5-29 cm, rozpiętość skrzydeł wahająca się między 44 cm a 48 cm[5][11].
Masa ciała: Samiec ok. 111 g, samica ok. 99 g[12], podawany również zakres 90–120 g[7].
Suche zbocza górskie, tereny pagórkowate w pobliżu lasów, gdzie występują sosny jednoigielne (Pinus monophylla) – główne źródło pokarmu modrowrońców. Spotykane również w zbiorowiskach bylicy, wysokich krzewach z rodzaju Quercus i innych borach sosnowych[10].
Zamieszkuje tereny od środkowego Oregonu i południowej Montany do centralnej Arizony, Nowego Meksyku i północno-zachodniej Oklahomy[10]. Wielkość zajmowanego terytorium jest szacowana na 2,28 mln km²[13].
Wszystkożerne. Spożywają nasiona Pinus edulis, sosny jednoigielnej (P. monophylla), sosny ościstej (P. aristata), sosny giętkiej (P. flexilis), żołędzie, szyszkojagody i inne dziko występujące jagody oraz – zwłaszcza w sezonie zimowym – ziarna (kukurydza, sorgo, pszenica, owies, jęczmień), a poza tym okazjonalnie: jaja innych ptaków, owady (m.in. gąsienice, chrząszcze, prostoskrzydłe i mrówki), pajęczaki, jaszczurki, węże, pisklęta i małe ssaki[14][15][16][9].
Brak piór na dziobie umożliwia G. cyanocephalus łatwiejsze zdobywanie pokarmu poprzez wyciąganie go z szyszki[10].
Gatunek stadny. Modrowrońce łączą się w grupy liczące od 50 do nawet 500 osobników[16]. Większość ptaków pozostaje w swoich pierwotnych stadach[17]. Osobniki przemieszczające się to zazwyczaj młode samice, które podczas tych wędrówek pokonują krótkie dystanse[11].
Modrowrońce szukają pożywienia w grupach od późnego sierpnia[16], wybierając nasiona z szyszek, z których każda zawiera ich około 20[16]. Ptaki jedzą je bezpośrednio po wyciągnięciu lub ukrywają pokarm w dziuplach albo zakopują w ziemi, by spożyć go później. Zaobserwowano, jak poszczególne osobniki przeskakują nad innymi podczas poszukiwania pokarmu w podłożu. Jeżeli pożywienie nie jest dostępne na zwyczajowo zamieszkiwanym terenie, G. cyanocephalus mogą przemieszczać się poza swoje terytorium[14]. Zauważono pamięć przestrzenną u niektórych osobników - były one w stanie odnaleźć ukryty przez siebie pokarm po upływie kilku dni od jego schowania, również pod śniegiem[11][16][10].
Stada powstają czasami z udziałem gatunków takich jak dzięcioł włochaty (Picoides villosus), dzięcioł kosmaty (Picoides pubescens), dzięcioł różowoszyi (Coloptes auratus), orzechówka popielata (Nucifraga columbiana) lub szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris), jednak obecność tych ptaków nie gra istotnej roli w utrzymaniu stada[16].
W czasie okresu lęgowego stado dzieli się na dwie części – jedna składa się z rozmnażających się ptaków, a druga skupia młode osobniki niedojrzałe płciowo. Czasem powstaje również trzecia grupa, w której skład wchodzą pary mające za sobą nieudane pierwsze podejście do rozmnażania i podejmujące drugą próbę[16].
Długość życia: zarejestrowano osobniki na wolności dożywające 16 lat[7][18].
Najczęściej wydawanym dźwiękiem jest wysokie, nosowe caw[7].
Toki: w celu zdobycia partnera, samce (czasem również samice) oferują potencjalnemu partnerowi pokarm. Podczas zalotów samica może podążać za samcem lub trzepotać skrzydłami, prosząc o jedzenie. Ptaki łączące się w pary chodzą wspólnie po ziemi, prezentując się partnerowi, czyszczą wzajemnie swoje skrzydła, a samiec często oferuje samicy gałązki[6].
Habitat: modrowrońce gniazdują w grupach; na gniazda wybierają dęby, sosny i jałowce[10].
Gniazdo: budowane przez obu partnerów[18] z gałązek, kory, igieł sosnowych i trawy; znajduje się ok 1-2 m nad ziemią[10]. Samiec dostarcza większość materiału, a samica zajmuje się kompozycją gniazda[14]. Powstaje ono między lutym a kwietniem. W pobliżu terenów miejskich zaobserwowano, że w skład materiałów budulcowych gniazda modrowrońców wchodzą sztuczne materiały, papier i śmieci[16].
Trwa od późnego kwietnia do czerwca[9][16]. Zaobserwowano jedną populację modrowrońców w Nowym Meksyku, która rozmnaża się na jesień[17].
Jaja: od 2 do 5 jaj w jednym lęgu[10]; jasne, zielononiebieskie przechodzące w szare, pokryte brązowymi plamkami. Długość ok. 2,6-3,4 cm, szerokość ok. 2-2,3 cm[14].
Wysiadywanie: samica wysiaduje jaja przez ok. 15-17 dni; w tym czasie partner dostarcza jej pożywienie[15], a stado dzieli się na dwie grupy według płci[16].
W ciągu roku wyprowadzany jest jeden lęg[5][10].
Pisklęta: wykluwające się pisklę jest nagie i bezbronne[6]; opiekę nad pisklętami sprawuje oboje rodziców. Samica ogrzewa młode do momentu, w którym są w stanie samodzielnie utrzymać odpowiednią temperaturę ciała[18]. Żywią się najczęściej owadami i miękkimi roślinami lub nasionami wydobytymi z szyszek[16]. Młode opuszczają gniazdo po ok. trzech tygodniach, a następnie zbierają się w jedną grupę[10][8]. Znane są przypadki, gdzie młodsze, niedojrzałe płciowo osobniki, pomagają w dostarczaniu pokarmu pisklętom[6][8][17].
Gatunek uznawany według Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych za narażony na wyginięcie (VU) od roku 2004. Między rokiem 1970 a 2014 populacja modrowrońców zmniejszyła się o 85%. Jeżeli obecny trend się utrzyma, według szacunków liczebność tego gatunku ma spaść o połowę do roku 2036[6].
Za główne zagrożenia i przyczyny zmniejszenia się populacji tych ptaków w przeszłości uznaje się:
Modrowroniec (Gymnorhinus cyanocephalus) – gatunek średniego ptaka z rodziny krukowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Gymnorhinus. Zamieszkuje zachodnią część Ameryki Północnej. Osiadły.
Gymnorhinus, po slovensky kapuciarka (staršie sojka), je rod vtákov z čeľade krkavcovité (Corvidae). Zahŕňa jediný druh kapuciarka borinová/sojka modrohlavá (Gymnorhinus cyanocephalus)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Gymnorhinus
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Gymnorhinus
Gymnorhinus, po slovensky kapuciarka (staršie sojka), je rod vtákov z čeľade krkavcovité (Corvidae). Zahŕňa jediný druh kapuciarka borinová/sojka modrohlavá (Gymnorhinus cyanocephalus)
Tallskrika[2] (Gymnorhinus cyanocephalus) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som enda art i släktet Gymnorhinus. Fågeln förekommer i tallskogar i västra USA, från södra Oregon till norra Baja.[3] IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör tallskrika.
Wikispecies har information om Gymnorhinus cyanocephalus.
Tallskrika (Gymnorhinus cyanocephalus) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar. Den placeras som enda art i släktet Gymnorhinus. Fågeln förekommer i tallskogar i västra USA, från södra Oregon till norra Baja. IUCN kategoriserar arten som sårbar.
Gymnorhinus cyanocephalus là một loài chim trong họ Corvidae.[2]
