Roosmaryn (Rosmarinus officinalis) is 'n plant wat as kruie gebruik word. Dit word gebruik om vleis en groente te geur. Die stele van die plant word gebruik as geurmiddel. Die krui kan ook in die vuur gegooi word om aroma vry te stel.
Die plant is inheems aan die Middellandse Seegebied en die Kaukasus. In hierdie gebied kom ook R. tormontosus en R. eriocalys voor en waar die spesies oorvleuel, vorm hulle natuurlike hibriede.[2]
Roosmaryn is 'n inheemse plant in Suid-Europa en Klein-Asië, maar ook in ons land groei dit heeltemal goed. Dit kan maklik voortgeplant word deur steggies. Die sogenaamde Wilde Roosmaryn (Andromeda polifolia) behoort tot die heide-familie en is nie verwant aan die Rosemarinus nie. Dit is belangrik dat 'n mens die twee nie sal verwar nie, want die Wilde Roosmaryn is giftig.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Roosmaryn.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Roosmaryn
Roosmaryn (Rosmarinus officinalis) is 'n plant wat as kruie gebruik word. Dit word gebruik om vleis en groente te geur. Die stele van die plant word gebruik as geurmiddel. Die krui kan ook in die vuur gegooi word om aroma vry te stel.
Die plant is inheems aan die Middellandse Seegebied en die Kaukasus. In hierdie gebied kom ook R. tormontosus en R. eriocalys voor en waar die spesies oorvleuel, vorm hulle natuurlike hibriede.
Roosmaryn is 'n inheemse plant in Suid-Europa en Klein-Asië, maar ook in ons land groei dit heeltemal goed. Dit kan maklik voortgeplant word deur steggies. Die sogenaamde Wilde Roosmaryn (Andromeda polifolia) behoort tot die heide-familie en is nie verwant aan die Rosemarinus nie. Dit is belangrik dat 'n mens die twee nie sal verwar nie, want die Wilde Roosmaryn is giftig.
Tamañu de porción Enerxía 335 kcal 1400 kJCarbohidratos 64.06 g • Fibra alimentaria 42.6 gGrases 15.22 gProteínes 4.88 gRetinol (vit. A) 156 μg (17%)Tiamina (vit. B1) 0.514 mg (40%)Riboflavina (vit. B2) 0.428 mg (29%)Niacina (vit. B3) 1.000 mg (7%)Vitamina B6 1.740 mg (134%)Vitamina C 61.2 mg (102%)Vitamina E 0 mg (0%)Vitamina K 0 μg (0%)Calciu 1280 mg (128%)Fierro 29.25 mg (234%)Magnesiu 220 mg (59%)Fósforu 70 mg (10%)Potasiu 955 mg (20%)Sodiu 50 mg (3%)Cinc 3.23 mg (32%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Romero, ensugo na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata] Rosmarinus officinalis, el romeru, ye una especie del xéneru Rosmarinus de la familia Lamiaceae, que'l so hábitat natural ye la rexón mediterránea.
El romeru ye un parrotal arumosu, maderizu, de fueyes perennes, bien ramificáu y dacuando achaparráu y que puede llegar a midir 2 metros d'altor. Los tarmos nuevos tán cubiertos de borra -que sume al crecer- y tarmos añosos de color acoloratáu y cola corteza arciada.
Les fueyes, pequeñes y bien abondoses, presenten forma llinial. Son opuestes, sésiles, enteres, colos cantos escontra baxo y d'un color verde escuru, ente que pol viesu presenten un color ablancazáu y tán cubiertes de vellosidá. Na zona d'unión de la fueya col tarmu nacen los ramilletes floríferos.
Les flores son d'unos 5 mm de llargu. Tienen la corola bilabiada d'una sola pieza. El color ye azul violeta pálidu, rosa o blancu, con mota verde o daqué acoloratáu, tamién bilabiáu y acampanáu. Son flores axilares, bien arumoses y melíferas; alcontrar nel visu de les cañes, tienen dos estames encorvaos soldaos a la corola y con un pequeñu diente.
El frutu, zarráu no fondero de la mota, ta formáu por cuatro núcules de 1,5-3 por 1-2 mm, ovoides, esplanaes, color castañu claru con un llurdiu claru na zona d'insertamientu.[1]
Circummediterráneo. Naturalizáu nes Azores, Islles Canaries, Madeira, Bulgaria, Ucrania y Crimea.[2] Criar en tou tipu de suelos, preferiblemente los grebos, secos y daqué arenosos y permeables, afaciéndose perbién a los suelos probes. Crez en zones mariniegues y de monte baxu (fasteres y collaes), dende la mariña hasta 1.500 msnm. A más altor, da menor rendimientu na producción d'aceite esencial. Forma parte de les carbes que se desenvuelven nos sitios secu y soleyeru nes zones de encinar, zones degradaes por baltar o quema y fasteres cascayoses y erosionaes. Floria dos veces al añu, en primavera y na seronda.
Ye d'usu frecuente en xardinos y sebes.
Especie de la rexón mediterránea y del Cáucasu, que foi cultivada dende eres antigües en tol mundu como planta ornamental. Hai más d'un centenar de cultivares, dalgunos d'ellos d'orixe híbridu con Rosmarinus eriocalyx.[1]
Ye una planta de bon cultivu, nun precisa de gran cantidá d'agua y rique un baxu tratamientu con químicos y abonos; crez en distintes clases de suelu lo que fai que sía rentable la so producción.[ensin referencies]
Nel edictu de Carlomagno Capitulare de villis vel curtis imperii artículu nº 70, apaez mentada col nome de ros marinum.
Del romeru utilícense sobremanera les fueyes y dacuando, les flores. Ye una planta rica en principios activos.[3][4][5][6][7]
El romeru como ximistría: el té, el vinu, el bañu y l'alcohol utilizar pa trestornos d'órganos nobles como'l reñón, el corazón, los intestinos etc., reuma, mancadures musculares, el estrés y l'ansiedá.
MANERA DE PREPARAR:
Alcohol de romeru, arrámense 500 milillitros d'alcohol de 70º sobre 100 gramos de fueyes y déxense macerar mientres 10 díes, dempués se prensa y penerar.
Bañu de romeru, añedir 100 gramos de fueyes a 2 llitros d'agua, calecer hasta que fierva déxase reposar un día y cólase.
Vinu de romeru, añedir 50 gramos de fueyes a una botella de dos tercios de vinu blanco y déxase macerar 20 díes, meyor que-y dea'l sol, y cólase. Tomar ye un vasín tres veces al día.
Té de romeru, añedir cuatro cuyares de fueyes a un llitru llitru d'agua ferviendo, apágase'l fueu, déxase reposar dos minutos y esperar a que s'esfreza pa tomar.
Efeutos secundarios: usáu con moderación y cada preparación pal so usu fayadizu nun tien.
L'alcohol de romeru contién 30 gramos d'esencia per llitru d'alcohol de 96°, usar pa desaniciar dolores de tipu reumáticu, neuralxes, sobrecargues y dolores musculares.[ensin referencies]
El romeru ye una de les plantes arumoses más valoraes en cocina pol so prestosu golor y el sabor qu'apurre a los alimentos procesaos, tantu carnes como pexes y vexetales, siendo un clásicu en dellos asaos al fornu y guisos. Utilízase tantu frescu como secu. Ente les recetes más avezaes que lleven romeru figuren munchos mueyos de tomate, el "Corderu al Romero", "cabritu asáu", "Tomates aliñaos con aceite y romeru" o "Guisu de Coneyu al Romero". Esta planta tamién s'utiliza pa personalizar aceites y vinagres, incorporando una caña fresca nel envase onde se caltienen, lo qu'apurre grandes matices al infusionar. Na cocina de vanguardia utiliza esta téunica pero suelse desenvolver confitando (cocción a baxa temperatura) el romeru nos líquidos. N'España ya Italia[9] utilízase como parte de los ingredientes pa la preparación de charcutería con embutíos cárnicos, especialmente los procedentes del gochu. En Castiella-La Mancha ye habitual atopalo cubriendo ellaboraciones curaes como la Caña de Llombu (al romeru) o'l Quesu manchego (al romeru), cumpliendo la doble función d'arumar y protexer al productu.
Rosmarinus officinalis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 23. 1753.[12]
Númberu de cromosomes de Rosmarinus officinalis (Fam. Labiatae) y táxones infraespecíficos: 2n=24.[13][14]
Rosmarinus: nome xenéricu que clásicamente interpretóse como direutamente tomáu del Llatín ros marinus, “rosada marina”, pero ye más probable que remanez del Griegu ρώψ, rhops que significa “parrotal” y μυρίνος, myrinos, “arumosu”: esto ye el parrotal arumosu”, interpretación qu'encaxa meyor cola planta.[8][1]
officinalis: epítetu llatín que significa "de vienta en herbarios".
Sinónimos, amás de los taxones infraespecíficos:
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Rosmarinus officinalis, el romeru, ye una especie del xéneru Rosmarinus de la familia Lamiaceae, que'l so hábitat natural ye la rexón mediterránea.
Dərman rozmarini (lat. Rosmarinus officinalis)[1], çəmənotu və ya ətotu — rozmarin cinsinə aid bitki növü.[2]
Təbii hаldа Аrаlıq dəniz sаhili ölkələrində yаyılmışdır.
1,5-2 m hündürlüyündə, həmişəyаşıl, sıх budаqlı kоldur. Çохillik zоğlаrı tünd bоz, birillik zоğlаrı isə аçıq bоz rəngdə, tükcüklü, qаbığı sоyulаndır. Yаrpаqlаrının uzunluğu 1,5-3,5 sm və еni 0,2-0,4 sm оlub, хətvаri, üzbəüz düzülüşlü, оturаq, səthi dərili, kənаrlаrı isə аşаğı əyilmiş, sаdə quruluşludur. Аlt tərəfdən sıх tükcüklərlə örtülü, bоzumtul, üstdən isə pаrlаq, tünd-yаşıl rəngli və ətirlidir. Çiçəkləri аğ, tünd və yа аçıq bənövşəyi rəngdə оlub, хırdа, sıх süpürgəvаri çiçək qrupunа tоplаnmışdır. Çiçəkləməsi еrkən yаşdа müşаhidə edilir, bütün il bоyu çiçəkləyir və kоlu tаm örtür. Kök sistemi güclü inkişаf еtmişdir. Tохumlаrı qоnur rəngli və хırdаdır. Tохum, qələm və kоlun bölünməsi ilə çохаldılır.
İşıqsеvən, qurаqlığа, şоrаnlığа dаvаmlı, tоrpаğа аz tələbkаr bitkidir. Cаvаn bitkilər bəzən -70C tеmpеrаtur şахtаdа məhv оlur. Çох nəmişliyi sеvmir. Kоllаrı budаmаqlа fоrmа vеrdikdə uzun müddət həmin fоrmаnı sахlаyır.
Аbşеrоn, Gəncə, Qəbələ və Lənkərаndа mədəni şərаitdə bеcərilir.
Rоzmаrin еfir yаğlаrı ilə zəngindir, ətriyyаtdа, bəzən çörək və qənnаdı istеhsаlındа istifаdə edilir. Bitkidən, həmçinin yаmаclаrın bərkidilməsi və yаşıllаşdırılmаsı üçün də istifаdə edilir. Аbşеrоndа pаrk və bаğlаrdа аlçаqbоylu bоrdyur kimi gеniş tətbiq edilir.
Azərbaycan Dendroflorası III cild-Bakı:"Elm",2016,400 səh. T.S.Məmmədov
Dərman rozmarini (lat. Rosmarinus officinalis), çəmənotu və ya ətotu — rozmarin cinsinə aid bitki növü.
Ar roumarin, pe rosmari, Rosmarinus officinalis o anv skiantel, a zo gwezigoù frondus, dezho delioù padus ha bleunioù glas melus.
Adalek miz C'hwevrer betek miz Ebrel/miz Mae.
1,50 m
Kreskin a ra ar plant-gouez er broioù en dro d'ar Mor Kreizdouar. Ar plant-gounezet a vez kavet e kazi tout ar rannvroioù.
Kriz pe sec'h e vez debret an delioù evel spis (temz). Lakaet e vezont er soubennoù, er c'heusterennoù, er soubilhoù hag er flanez.
.JPG)
Ar roumarin, pe rosmari, Rosmarinus officinalis o anv skiantel, a zo gwezigoù frondus, dezho delioù padus ha bleunioù glas melus.
Perlysieuyn blodeuol, lluosflwydd persawrus yw rhos Mair,[1] rhosmari[2] neu ysbwynwydd[3] (Lladin: Rosmarinus officinalis) sy'n cael ei ddefnyddio i roi blas ar fwyd ac oherwydd ei rinweddau meddygol. Mae'n perthyn i deulu'r mintys (Lamiaceae) ac mae ganddo ddail nodwyddog, bytholwyrdd.
Mae llawer math gwahanol i'w gael, rhai'n tyfu'n llorwedd ac eraill ar i fyny hyd at 1.5 metr o uchder. Mae'r dail rhwng 2 – 4 cm o hyd 2 – 5 mm o led a'u lliw'n wyrdd (uchod) a gwyn wyneb isaf a rheiny yn flewog. Yn y gaeaf neu'r gwanwyn mae'r blodau'n ymddangos a gall eu lliwiau nhw amrywio: gwyn, pinc, porffor neu las.
Mae rhosmari'n cael ei ddefnyddio'n allanol fel shampŵ i wella'r lliw a'r cyflwr. Arferai'r Rhufeiniaid ei ddefnyddio a'i gyfri'n gysegredig oherwydd y rhinweddau hyn. Mae hefyd yn gwella gwynegon (cricmala), niwralgia, y bendro, nerfusrwydd fel gorguro'r galon a phoenau'r misglwyf.[4]
Mae ymchwil diweddar wedi dangos y gall gynorthwyo'r 'cof'.[5] Bu'n symbol o 'gof hir' ers canrifoedd ac mewn rhai rhannau o Ewrop caiff ei daflu ar yr arch i 'gofio' am y marw. Dywedd Ophelia hefyd yn Hamlet: There's rosemary, that's for remembrance.(Shakespeare: Hamlet, iv. 5.)
Ceir sawl cyfeiriad ato mewn llenyddiaeth gan gynnwys yr hen benillion.
Perlysieuyn blodeuol, lluosflwydd persawrus yw rhos Mair, rhosmari neu ysbwynwydd (Lladin: Rosmarinus officinalis) sy'n cael ei ddefnyddio i roi blas ar fwyd ac oherwydd ei rinweddau meddygol. Mae'n perthyn i deulu'r mintys (Lamiaceae) ac mae ganddo ddail nodwyddog, bytholwyrdd.
Mae llawer math gwahanol i'w gael, rhai'n tyfu'n llorwedd ac eraill ar i fyny hyd at 1.5 metr o uchder. Mae'r dail rhwng 2 – 4 cm o hyd 2 – 5 mm o led a'u lliw'n wyrdd (uchod) a gwyn wyneb isaf a rheiny yn flewog. Yn y gaeaf neu'r gwanwyn mae'r blodau'n ymddangos a gall eu lliwiau nhw amrywio: gwyn, pinc, porffor neu las.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) er en stedsegrøn halvbusk, der ofte forhandles og dyrkes, som om den var en staude. Den dyrkes på grund af sine aromatiske blade, der bruges i talrige, sydlandsk inspirerede retter. Hele planten indeholder en stærkt duftende, klæbrig harpiks.
Rosmarin er en stedsegrøn busk med en opret og tæt forgrenet vækst. Barken er først lysegrøn med en rødlig solside eller næsten grå på grund af et fint hårlag. Senere bliver den rødbrun, stadig med det fine hårlag. Gamle grene får efterhånden en grålig, opsprækkende bark. Knopperne er modsat stillede, men næsten usynlige nede ved basis af de stedsegrønne blade.
Bladene er kortstilkede og linjeformede (nåleagtige) med indrullet rand. Oversiden er mørkegrøn, mens undersiden er næsten helt hvid. Blomstringen foregår i det meget tidlige forår (i Danmark ofte i marts-april), hvor man finder blomsterne samlet i små stande fra bladhjørnerne. De enkelte blomster er 5-tallige og uregelmæssige (kun én symmetriakse) med lyseblå til mørkeblå kronblade. Frugterne er nødder med hver et myrelegeme.
Rodsystemet er dybtgående og vidt udbredt med flere, grove hovedrødder og mange, fine siderødder.
Rosmarin når en højde af op til halvanden meter og en bredde af cirka en meter. Den årlige tilvækst er omkring 25 centimeter i højden og 15 centimeter i bredden, i sit oprindelsesområde dog væsentligt mere.
Rosmarin er naturligt udbredt i Makaronesien, Nordafrika, Mellemøsten og Sydeuropa, hvor den foretrækker lysåbne, tørre og veldrænede voksesteder med kalkrig og næringsfattig jord (garrigue).
I Vestalperne nord for Grasse i Provence, Frankrig vokser arten sammen med aleppofyr, Avenula bromoides (en art af enghavre), bredbladet lavendel, Fumana ericoides, Fumana thymifolia (to arter af slægten Fumana i soløje-familien), Globularia alypum (en art af kugleblomst), lyngbladet koris, nellikelilje, sandstilkaks, stinkende evighedsblomst og Stipa offneri (en art af fjergræs)[1]
Rosmarin er en aromatisk plante, der dyrkes for smagens skyld. Bladene bruges friske eller tørret som krydderi.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) er en stedsegrøn halvbusk, der ofte forhandles og dyrkes, som om den var en staude. Den dyrkes på grund af sine aromatiske blade, der bruges i talrige, sydlandsk inspirerede retter. Hele planten indeholder en stærkt duftende, klæbrig harpiks.
Der Rosmarin (Salvia rosmarinus; Synonym Rosmarinus officinalis) ist eine Art der Gattung Salvia und ein immergrüner Halbstrauch aus der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae).
Salvia rosmarinus wird heute als eine von vielen hundert Arten der Gattung Salvia angesehen. Früher wurde sie in eine viel kleinere Gattung, Rosmarinus, gestellt, die nur zwei bis vier Arten enthielt, darunter Rosmarinus officinalis, die heute als Synonym von Salvia rosmarinus angesehen wird.
Der Name Rosmarin bzw. Rosmarinus kommt vom lateinischen ros marinus (Genitiv roris marini) und bedeutet „Tau (ros) des Meeres (marinus)“, also „Meertau“.
Als Begründung wird oft angeführt, dass Rosmarinsträucher an den Küsten des Mittelmeeres wachsen und nachts sich der Tau in ihren Blüten sammelt. Eine ältere Deutung der Herkunft des Namens ging auf den griechischen Begriff rhops myrinos (balsamischer Strauch) zurück. Dazu gehört auch ein möglicher namenskundlicher Zusammenhang der griechischen Wörter libanotis (Rosmarin) und libanos (Weihrauch).
Der immergrüne, buschig verzweigte Strauch duftet intensiv aromatisch und erreicht eine Größe von 0,5 bis 2 Meter. Die Äste sind braun und meist aufrecht. Ältere Äste haben abblätternde Rinde.[1] Die 10 bis 40 mm langen und 1,5 bis 3 mm breiten Blätter sind gegenständig, sitzend und schmal lineal. Oberseits sind sie tiefgrün und runzlig und mit einer dicken Epidermis überzogen, an der Blattunterseite weiß- bis graufilzig behaart. Die Ränder sind nach unten umgerollt. Hierdurch wird das Blatt vor Austrocknung geschützt.
Die Blüten können das ganze Jahr über entstehen. Sie stehen an zwei- bis zehnblütigen,[1] sternhaarig-filzigen Scheinquirlen. Der Kelch ist glockig, zweilippig und zur Fruchtzeit deutlich größer. Die Oberlippe ist zweiteilig, die Unterlippe dreilappig mit großen Mittellappen. Die Krone ist hellblau, selten rosa oder weiß, 10 bis 12 mm lang, zweilippig mit zurückgebogener Oberlippe. Der Mittellappen der Unterlippe ist löffelförmig ausgehöhlt und nach unten gebogen. Die zwei Staubblätter ragen weit aus der Blüte heraus. Die Klausen sind braun, verkehrteiförmig.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[2]
Rosmarin ist nicht mit der Pflanzenart Rosmarinheide aus der Familie der Heidekrautgewächse zu verwechseln.
Die Pflanze wächst im westlichen und zentralen Mittelmeerraum wild, insbesondere in Küstenregionen von Portugal bis zum Ionischen Meer. Im östlichen Mittelmeergebiet und am Schwarzen Meer wird die Art seit der Antike kultiviert und verwilderte gelegentlich, ist manchmal sogar bestandsbildend, zum Beispiel auf Santorin. Rosmarin bevorzugt sonnige, trockene, kalkreiche Standorte. Er ist typisch für den Buschbewuchs von Macchien und Garigues. Er ist eine Charakterart des Verbands Rosmarino-Ericion.[2]
Der Rosmarin wird häufig als Zier- und Gewürzpflanze kultiviert. Wann der Rosmarin nach Mitteleuropa kam, ist nicht bekannt, er ist aber in der Landgüterverordnung Capitulare de villis vel curtis imperii auf Erlass Karls des Großen verzeichnet. In England wurde Rosmarin 1328 durch Königin Philippa von Hennegau eingeführt.[3]
Unterarten:
Nach B. T. Drew & al. (2017) sind diese Unterarten bzw. Varietäten unter der Gattung Salvia als Salvia rosmarinus zu vereinigen Spenn.[5]
Die Pflanze kann über Stecklinge vegetativ vermehrt werden. Auch die generative Vermehrung über Saatgut ist möglich, bedarf aber eines warmen Klimas. Die Keimdauer beträgt ungefähr vier Wochen.[1] Der Rosmarin ist anfällig für langandauernde Nässe und braucht durchlässige, humusreiche Erde.[6] Unter trockenen Bedingungen wächst die Pflanze besser. Nördlich der Alpen ist sie normalerweise nicht winterhart,[7] es existieren jedoch spezielle Züchtungen wie ‚Arp‘,[8] die Temperaturen bis unter −20 °C ertragen. Im Spätwinter wird der Kleinstrauch zurückgeschnitten, damit er buschiger wird.[1][9]
Geerntet werden idealerweise ganze Zweiglein, nicht einzelne Blätter. Es kann ganzjährig geerntet werden.[10] In der Mischkultur eignet sich der Salbei als Nachbar.[6]
Rosmarin enthält zwischen 1 bis 2,5 % ätherische Öle, zusammen mit verschiedenen Terpenverbindungen (Cineol,[11] α-Pinen,[11] Borneol,[11] Ursolsäure,[12] Isobornylacetat,[11] Campher,[11] Camphen,[11] Verbenon,[11] Carnosol, Oleanolsäure,[12] Carnosolsäure, α-Terpineol,[11] Betulin, Betulinsäure). Des Weiteren 8 % Gerbstoff (hauptsächlich Rosmarinsäure), Flavonoide, Glycolsäure, Kaffeesäure, Bitterstoffe, Saponine, Harz und verschiedene Vitalstoffe. Wobei sich einzelne Wirkstoffkonzentrationen in den Blättern und Stängeln deutlich unterscheiden.[12][13]
Rosmarin hat einen sehr intensiven, aromatischen Geruch und einen harzigen, leicht bitteren Geschmack, der etwas an Kampfer und Eukalyptus erinnert. Er wurde aufgrund seines ähnlichen Geruches als Ersatz für Weihrauch verwandt.
Rosmarin war Bestandteil eines der ersten destillierten Parfüme, bei dem ätherisches Öl mit Alkohol kombiniert wurde. Die Mischung hieß nach der Königin Elisabeth von Ungarn (1305–1380) „Ungarisches Wasser“. Nach einer Legende versicherte ein Einsiedler, der das Duftwasser der Königin überreichte, es werde ihre Schönheit bis zu ihrem Tode bewahren.[14]
Kölnisch Wasser enthält Rosmarinöl.[15]
Rosmarin wurde zuerst religiösen Riten und als Droge verwendet, bevor er in der Küche Einzug hielt. Rosmarin ist in der mediterranen Küche (vor allem in Italien und der Provence) ein wichtiges Gewürz und ist Bestandteil der Provence-Kräutermischung. Er gilt als klassisches Grillgewürz und harmoniert unter anderem mit Fleisch, Geflügel, Lammfleisch, Zucchini, Kartoffeln, Fisch und Teigwaren.[16] Eine Rosmarin-Marinade wird etwa beim Grillen verwendet. Auch für Süßspeisen findet das Blatt oder der Rosmarinhonig Anwendung. Apfelgelee lässt sich beispielsweise mit Rosmarin aromatisieren. In Kräuterbutter wird Rosmarin häufig verwendet. Rosmarin wird oder wurde zeitweilig auch als Bitterstoff im Bier verwendet.
In der Naturheilkunde wird Rosmarin innerlich als Tee zur Kreislaufanregung und gegen Blähungen verwendet, vor allem wirkt er anregend bei der Blutzufuhr zu den Unterleibsorganen und der Bildung von Magen- und Darmsaft. Auch wirkt die Droge galle- und harntreibend und findet als Tee Anwendung als Appetitanreger. Zu hohe Dosen können Rauschzustände und Krämpfe auslösen.[1] Tagesdosen von 6 g Blätter für Teeaufgüsse, 20 Tropfen ätherisches Öl und 50 g für Bäder sollten nicht überschritten werden; Schwangeren wird generell von der Einnahme abgeraten.[17]
Äußerlich wirkt Rosmarin durchblutungssteigernd und wird daher zu Bädern sowohl bei Kreislaufschwäche, Durchblutungsstörungen als auch bei Gicht und Rheuma (beispielsweise als Rosmarinspiritus) gebraucht.[18][19] Neben Rosmarinspiritus kann auch die Salbe gegen Rheuma und Migräne eingesetzt werden. Als Bademittel wirkt der Aufguss desinfizierend und fördert den Heilungsprozess von infizierten, schlecht heilenden Wunden.[1]
Rosmarinöl hat eine stark antiseptische Wirkung, die das 5,4fache von Karbolsäure (Phenol) beträgt.
Rosmarin als Tee hat eine antimykotische Wirkung auf verschiedene Schadpilze und kann somit als hauseigenes Pflanzenschutz- bzw. -stärkungsmittel eingesetzt werden.
In einer amerikanischen Studie von 2017 wird ein sogenanntes präbiotisches und gleichzeitig antibakterielles Potenzial von Rosmarin-Gewürzextrakt beschrieben.[20]
Das ätherische Rosmarinöl bildet je nach Standort, Höhenlage, Klima und Boden unterschiedliche Chemotypen aus, die sich in komplett verschiedenen Inhaltsstoffen und Wirkweisen unterscheiden. Man gewinnt es mittels Wasserdampfdestillation des Krautes. Rosmarinöl gehört zu den hautreizenden ätherischen Ölen. Hauptanbauregionen sind Spanien, Frankreich, Nordafrika und der Balkan.
Die Inhaltsstoffe des Rosmarinöls sind: 1,8-Cineol (etwa 15–55 %), Campher (10–25 %), 1-Pinen (15–25 %), 2-Ethyl-4,5-dimethylphenol (12 %),[21] Camphen (5–10 %), Borneol (2 %), Sesquiterpene, Monoterpenole, Phenole, Ketone und Ester. Die Dichte beträgt 0,894 bis 0,920.
Salvia rosmarinus Chemotyp 1,8 Cineol enthält 45 % Oxide, 30 % Monoterpene, Sesquiterpene, Monoterpenole, Phenole, Ketone und Ester.
Salvia rosmarinus Chemotyp Verbenon enthält 50 % Monoterpene, 15 % Ketone, Monoterpenole, Ester und Oxide.
Nach dem Europäischen Arzneibuch zeigt Rosmarinöl antimikrobielle Aktivität gegen zahlreiche Bakterien, Hefen und Schimmelpilze und wirkt auf der Haut durchblutungsfördernd. Bei Kreislaufbeschwerden, rheumatischen Erkrankungen, Zerrungen wird eine 6- bis 10-prozentige Zubereitung in Form von Badezusätzen oder in 6- bis 10-prozentigen Salben angegeben. Innerlich nimmt man 3–4 Tropfen auf Zucker oder in warmem Tee zu sich. Rosmarin war Heilpflanze des Jahres 2000 und 2011 in Deutschland.
Sortenreiner, von den Blüten des Rosmarins stammender Honig ist in frischem Zustand von hellgelber Farbe und flüssiger Konsistenz, er kandiert zu einem weißlichen, salbenartigen Honig aus. Das kräftige Aroma des Rosmarinhonigs entspricht dem Aroma der Pflanze selbst, zur Milderung des intensiven Aromas wird er vielfach mit anderen Honigsorten verschnitten.[22]
Rosmarinus officinalis, Früchte und Samen
Rosmarin in Spanien
Getrocknete Rosmarin-blätter
Rosmarinzweige
Struktur von 1,8-Cineol, Bestandteil von Rosmarinöl
Durch die attraktiven blassblauen Blüten wird der Rosmarin auch gerne als Zierpflanze kultiviert.
Rosmarin ohne Blüten
Eine Rosmarinpflanze wächst schnell zu einem Busch von einigen Metern Breite heran.
Als Straßenbegleitgrün in Ingelheim am Rhein
Als Symbol repräsentierte Rosmarin die Liebe. In der antiken Kultur hat der Rosmarin als eine den Göttern, insbesondere der Aphrodite, geweihte Pflanze eine große Rolle gespielt.[23] Troubadoure überreichten der Dame ihrer Wahl Rosmarin, Ophelia band Hamlet einen Rosmarinkranz als Zeichen ihrer Treue.[24] und in Deutschland trugen Bräute lange Zeit einen Rosmarinkranz,[23] bevor die Myrte in Mode kam.
Rosmarin symbolisierte auch das Gedenken an die Toten. Die Ägypter gaben ihren Toten Rosmarinzweige in die Hände, um die Reise in das Land der unsterblichen Seelen mit ihrem Duft zu versüßen;[25] in Griechenland wand man Totenkränze aus Rosmarin. In der Literatur taucht Rosmarin als Totenpflanze bei Shakespeare und Hebel auf. Rosmarin und Thymian trug man als Sträußchen bei Begräbnissen und Prozessionen. Man hoffte, auf diese Weise gegen ansteckende Krankheiten gefeit zu sein.[26] In London war es Anfang des 18. Jahrhunderts üblich, dass jeder Trauergast, der einen Sarg zum Friedhof begleitete, vom Diener des Hauses einen Zweig Rosmarin überreicht bekam. Einerseits trug man diesen Rosmarinzweig als Symbol der Erinnerung, sein Duft half jedoch auch, den Gestank des Todes zu überdecken. Sobald der Sarg ins Grab gelegt war, warfen alle Trauergäste ihre Rosmarinzweige ins Grab hinab.[27] In Dresden geht der Überlieferung nach die Rosmaringasse (heute vom Kulturpalast überbaut und an dessen nördlichen Rand verschoben) auf den Brauch zurück, hier Rosmarin an die Besucher des Frauenkirchhofes zu verkaufen.
Als Symbol des Todes taucht Rosmarin in dem Lied Ich hab die Nacht geträumet auf, dessen Textdichter August Zarnack ist. Ebenfalls gilt dies für das Lied Rosmarin aus Des Knaben Wunderhorn, das von Johannes Brahms, Robert Schumann und anderen[28] vertont wurde.
Die Musiker der Pagan-Folk-Gruppe Faun greifen den Rosmarin in ihrem gleichnamigen Lied als Symbol für Liebe und Sehnsucht auf. Eine ähnliche Bedeutung kommt dem Rosmarin im englischen Volkslied Scarborough Fair zu.
In Spanien ist der Romero sowohl Rosmarin als auch der christliche Pilger einer Romería.
Im 1. Jahrhundert schrieb Dioskurides zunächst über zwei Arten »libanotis«, die aufgrund der von ihm gegebenen Beschreibung (auch unter Bezug auf die entsprechenden Stellen über die »libanotis« in der Naturgeschichte der Gewächse des Theophrast) als »Weihrauchbäume« gedeutet wurden (Cachrys libanotis L., Ferula nodifera L. ...). Den Rosmarin (Salvia rosmarinus Spenn.) beschrieb Dioskurides anschließend als „die »libanotis«, welche die Römer »rosmarinus« nennen“, und er kennzeichnete ihn dadurch als Pflanze mit aromatischem Geruch, welche nicht nur die Kranzbinder gebrauchen. Sie besitze erwärmende Kraft, heile die Gelbsucht und werde den kräftigenden Salben zugesetzt.[29][30]
Der vom 4. bis zum 12. Jahrhundert in der nordeuropäischen Medizin maßgebliche Pseudo-Apuleius gab folgende Indikationen für den »rosmarinus« an:
Die Bereitung und die Verwendung eines „wein von rosmarin“ wird ausführlich in dem Arnaldus de Villanova unterschobenen „Liber de vinis – Tractat … von Bewarung und Beraitung der Wein“ geschildert. Diese Abhandlung ist in Afrika entstanden, wurde 1358 ins Hebräische übersetzt und war spätestens um 1400 als niederfränkische Handschrift im Umlauf. Sie wurde im Jahre 1478 durch Wilhelm von Hirnkofen gestrafft ins Hochdeutsche übertragen und in Esslingen gedruckt.[32][33]
Eine vom Mittelalter bis ins 16. Jahrhundert und darüber hinaus weit verbreitete medizinische Abhandlung zum Rosmarin ist auch der seit dem 14. Jahrhundert nachgewiesene, wohl zuerst im Mittelmeerraum im 13. Jahrhundert entstandene sogenannte Rosmarintraktat.[34]
Quellen zu Pflanzen mit den Namen – libanotis – rosmarinus – anthos[35] – arbor marie – corona montana – rosenmarin – hymeltau – die heute als in Beziehung zum Rosmarinus officinalis stehend gedeutet werden (Auswahl)
Der Rosmarin (Salvia rosmarinus; Synonym Rosmarinus officinalis) ist eine Art der Gattung Salvia und ein immergrüner Halbstrauch aus der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae).
Aklil (Isem usnan: Rosmarinus officinalis) d talmest n yemɣi seg twacult n lamiaceae 
. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Aklil (Isem usnan: Rosmarinus officinalis) d talmest n yemɣi seg twacult n lamiaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Lékarsczi rozmarión (Rosmarinus officinalis L.) - to je ôrt krza z rodzëznë głëszkòwatëch (Lamiaceae). Jegò Kaszëbi ùżiwają do léczeniô lëchi pamiãcë.
Lékarsczi rozmarión (Rosmarinus officinalis L.) - to je ôrt krza z rodzëznë głëszkòwatëch (Lamiaceae). Jegò Kaszëbi ùżiwają do léczeniô lëchi pamiãcë.
Lo Romanin o Romaniu (en latin Rosmarinus officinalis), es un arbrilhon de la familha de las Lamiacèas (o labièas), butant a l’estat salvage dins lo Bacin Mediterranèu, en particular dins las garrigas aridas e clapassièras, sus de terrens calcaris[1]. Frèsca o secada, aquela èrba condimentària s'utiliza dins la cosina mediterranèa, e una varietat melhorada se cultiva dins l'òrt[2]. Es una planta mellifèra; lo mèl de romanin, o « mèl de Narbona » es celèbre[3]. Es tanben un produch fòrça utilizat pels perfums. Fin finala, a fòrça vertuts fitoterapeuticas.
Lo nom « romanin » vendriá del latin « ros marinus » (rosada de mar)[4], o ben del grèc « rhops myrinos » (boisson aromatic)[5], o encara del latin « rhus marinus » (sumac de mar)[6].
Lo romanin pòt aténher 1,50 m de naut, fins a 2 m en òrt. Se reconéis en tota sason per sas fuèlhas persistentas sens peciòl, coriaças, fòrça mai longas que largas, al bòrds un pauc enrotlats, verd escur lusissentas sul dessús, blancassas en dejós. Lor odor, fòrça camfrada, remembra l'Encés.
La florison comença al mes de febrièr, a vegadas en genièr, e continua fins a abril mai. De varietats tornan florir un segond còp al començament de la devalada[7]. La color de las flors, que se presentan en pinhat coma espiga, varia del blau clar al violet. Existís, mas es pro rar, la varietat de flors blancas R. officinalis albiflorus. Lor calici es pelut, de dents bordadas de blanc. Portant doas etaminas avent une pichona dent cap a la basa. La labra inferiora de la coròla es prigondament divisida. Coma per fòrça Lamiacèas, lo fruch es un tetraquèni. Aquel darnièr es de color bruna.
Lo romanin es originari del Bacin Mediterranèu.
Se trapa subretot dins de terrens arids e solelhats, coma las garrigas, los maquisses e los clapàs. Ama pas la secada tròp importanta mas li sufís de l'umiditat del litoral, que l'origina possible del nom (« rosada del mar » en latin).
S'espandís entre lo nivèl del mer e 650 mètres[8], a vegada fins a 1 500 mètres de naut[9].
Lo romanin se cultiva dins un luòc solelhat, dins un sol calcari e que s'asseca plan[10]. Malgrat qu'es una planta amant los climas cauds, supòrta las geladas se lo sòl garda pas l'umiditat. Idealament, deu aver un pH compres entre 6,5 e 7[11].
Una leugièra poda a la prima prèp sa florison a subretot per tòca de li conservar una forma armoniosa. Deu pas èsser podar fòrça; una branca de fusta mòrta sens uèlhs o fuèlhas formarà pas de nòus rams.
Se multiplica aisiment a la prima o a la devalada per brocatge o malholatge; mai dificilament en estiu per plantolièrs perque la germinacion es lenta[12].
Lo romanin es plan resistent als nosibles. Patís del rhizoctòn brun en cas d'umiditat tròp importanta[13].
Lo romanin es fòrça cultivat en Espanha, Tunisia, Marròc, Itàlia, Occitània, Argeria e Portugal, subretot per n'extraire d'òli essencial[14]. La produccion mondiala d'òli essencial de romanin atenh 200 a 300 tonas en 2005[15].
En Índia, la CIMAP (Central Institute of Medicinal and Aromatic Plants) introduguèt la produccion de romanin a la fin dels ans 1980, que se desvolopèt pendent los ans 1990[16]. Aquela produccion se concentra al sud e a l'entorn de Bangalore[17].
Los rams fuelhencs de romanin s'utilizan de preferéncia fresques, mas se pòdon conservar secats. Las flors an un gost pus doç e se consoman crudas, en plat o un dessèrt.
Los rams s'emplegan subretot coma condiment per infusion dins los fricòts, los civets, las sopas e las salsas.
Lo romanin es tanben utilizat per perfumar las brasucadas. Qualques rams son alara utilizats dins la marinada o un ram servís de pincèl. Es tanben possible de fumar la carn o lo peis[18].
Lo romanin s'utiliza en infusion per perfumar de dessèrts coma los flans, las crèmas o de confituras.
L'utilizacion del romanin en perfumariá es fòrça anciana. Lo primièr perfum alcolic que se ne coneis l'existéncia es l'aiga d'Ongria, utilizat al sègle XVII e que poiriá datar del XIV, que lo romanin n'èra un dels principals compausants[19].
L’esséncia es obtenguda per la distillacion dels rams, puslèu que las flors perque contenon de borneòl[20], d'eucaliptòl[21] de camfèn[22] e de pinèn[23]. Lo romanin dintra dins la composicion de parfums subretot masculins.
La planta conten mai d'un agents actius d'entre que:
Lo romanin foguèt longtemps utilizat empiricament en fitoterapia. Lo mèl de romanin, o « Mèl de Narbona » èra un dels multiples constituents de la teriaca de la farmacopèa maritima occidentala del sègle XVIII[43].
Los estudis modèrnes mòstran los efèctes del romanin sus diferentas partidas de l'organisme:
L'òli essencial de romanin pòt provocar de convulsions e de crisis d’epilepsia.
Se denombra mai de 150 varietats de romanin[54]. Se diferencian per lor talha maximala (d'aperaquí dètz centimètres a dos mètres), lor portada (verticala o rebalant), la color de lors flors (violetas, blavas, blancas, rosas) e de lor fuèlhas, lor rusticitat...
Segon una legenda, lo romanin èra a l'origina una planta de las flors blancas. Abans que nasquèt l'enfant Jèsus, Maria, auriá pausat sa capa de color blava sus un romanin plantat davant l’estable. La capa auriá colorat l'arbrilhon e atal, dempuèi, lo romanin florís en blau. Qualques uns veson dins aquela legenda una autra origina possibla al nom de Romanin a saber « Ròsa de Maria » (lo nom anglés es Rosemary).
L’aiga d'Ongria, alcolat a basa de romanin per se perfumar o beure, viendriá de la reina Elisabeta d'Ongria. L’auriá utilizada en 1372 a 72 ans; l’aiga li auriá tornat sa frescor fins que lo jove rei de Polonha l'auriá demandada en maridatge[66].
Romanin
Flor de Romanin
Romanin florit
Fuèlhas de Romanin
Cultura
Romanins de Longwood
Subjècte de 2,2 m Sebastopòl
Plant de romanin a La Pena d'Evèuna
.JPG)
Lo Romanin o Romaniu (en latin Rosmarinus officinalis), es un arbrilhon de la familha de las Lamiacèas (o labièas), butant a l’estat salvage dins lo Bacin Mediterranèu, en particular dins las garrigas aridas e clapassièras, sus de terrens calcaris. Frèsca o secada, aquela èrba condimentària s'utiliza dins la cosina mediterranèa, e una varietat melhorada se cultiva dins l'òrt. Es una planta mellifèra; lo mèl de romanin, o « mèl de Narbona » es celèbre. Es tanben un produch fòrça utilizat pels perfums. Fin finala, a fòrça vertuts fitoterapeuticas.
Lo nom « romanin » vendriá del latin « ros marinus » (rosada de mar), o ben del grèc « rhops myrinos » (boisson aromatic), o encara del latin « rhus marinus » (sumac de mar).
Rosmarinus officinalis, commonly kent as rosemary, is a widdy, perennial yerb wi fragrant, evergreen, needle-lik leafs an white, pink, purpie, or blae flouers, native tae the Mediterranean region.
Rosmarinus officinalis, commonly kent as rosemary, is a widdy, perennial yerb wi fragrant, evergreen, needle-lik leafs an white, pink, purpie, or blae flouers, native tae the Mediterranean region.
Rosmarin[1] (Rosmarinus officinalis) jo rostlina ze swójźby gubkatych kwitarjow (Lamiaceae). Dalše serbske mě jo rosmarija[2].
Rosmarin jo zrownany kerk.
Gałuzy mócnje wódrjewjaju.
Wuske łopjena su jegłate, dołojce filcojte a dośěgnu dłujkosć wót 2,5 cm.
Kwiśo wót nazyma až do nalěta. Kwiśonki su blědomódre gubkowe kwiśonki.
Rosćo na małowutkatych, pśepušćatych zemjach na słyńcnych stojnišćach.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) jo rostlina ze swójźby gubkatych kwitarjow (Lamiaceae). Dalše serbske mě jo rosmarija.
Rosmarino esas planto aromata, ek la familio "labiacei", qua kreskas precipue en maro.
Ang Rosmarinus officinalis, mas karaniwang kilala bilang rosemary o romero, ay isang makahoy na pangmatagalang damong-gamot na may amoy, parating berde, may parang karayom na dahon, at may bulaklak na kulay puti, rosas, murado, o bughaw na likas sa rehiyon ng Mediteraneo.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Botanika ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Le rosmarino (nomine scientific Salvia rosmarinus) es un arbusto semperverde con folios fragrante, resimilante agulias, e flores albe, purpuree, rosate, o blau, endemic al region mediterranee. Usque 2017 illo esseva cognoscite per le nomine scientific de Rosmarinus officinalis, nunc un synonymo.
Illo pertine al familia del labiates, le Lamiaceae, le qual include multe altere herbas. Le nomine rosmarino se derive del latino ros marinus ("rore marin"). Le rosmarino ha un systema radical fibrose.
Ang Rosmarinus officinalis, mas karaniwang kilala bilang rosemary o romero, ay isang makahoy na pangmatagalang damong-gamot na may amoy, parating berde, may parang karayom na dahon, at may bulaklak na kulay puti, rosas, murado, o bughaw na likas sa rehiyon ng Mediteraneo.
.JPG)
De Rousemaräin, Rosmarinus officinalis L., ass e wanterhaart Kraut aus der Famill vun de Lëppsebléieplanzen (Lamiaceae). D'Planz ass fir seng ëmmergréng Blieder, déi wéi Nolen ausgesinn an aromatesch richen, bekannt a beléift.
Den Numm huet näischt mam Fraennumm ze dinn; e kënnt aus dem Latäin ros marinus a bedeit Da vum Mier.
Op Lëtzebuergesch kann d'Aart och nach Rosemaräin genannt ginn.[1]
De Rousemaräin wiisst wëll an de Mëttelmiergéigenden, vu Portugal bis a Klengasien. D'Planz huet gär dréche Plazen an der Sonn.
Se gëtt als Gewierzplanz ugeplanzt, awer och fir schéin ze maachen.
Den ethereschen Ueleg, deen aus de Blieder mat Waasserdamp destilléiert gëtt, gëtt am Eau de Cologne gebraucht.
An der Mëttelmierkichen, virun allem an der italieenescher, spillt de Rousemaräin eng wichteg Roll.
De Rousemaräin, Rosmarinus officinalis L., ass e wanterhaart Kraut aus der Famill vun de Lëppsebléieplanzen (Lamiaceae). D'Planz ass fir seng ëmmergréng Blieder, déi wéi Nolen ausgesinn an aromatesch richen, bekannt a beléift.
Bima e rozmarinës është bima më e njohur, që ka ndihmuar në kurimin e mjaft sëmundjeve.
Ky artikull ka të bëj me shëndetin dhe mjekësinë prandaj ju lutemi ti kushtoni vëmendje Udhëzimit rreth artikujve të mjekësisë! 
Tekst üüb Öömrang Ruusmariin (Rosmarinus officinalis) as en plaantenslach uun det skööl Rosmarinus uun det famile faan a Lapbloosplaanten (Lamiaceae). Hat hää en grat bedüüdang uun köögem.
Di nööm hää niks mä ruusen tu dun, hi komt faan't latiinsk ros marinus, det ment doog faan a sia, siadoog.
Bloosen
Früchten
Twiigen
Drüget bleeden
Ruusmariin (Rosmarinus officinalis) as en plaantenslach uun det skööl Rosmarinus uun det famile faan a Lapbloosplaanten (Lamiaceae). Hat hää en grat bedüüdang uun köögem.
Di nööm hää niks mä ruusen tu dun, hi komt faan't latiinsk ros marinus, det ment doog faan a sia, siadoog.
Ruzmarin ili ružmarin (latinski: Rosmarinus officinalis) je višegodišnja ljekovita i začinska biljka iz porodice usnatica.
Raste kao grm i zbog aromatičnih listova upotrebljava kao začin. Potiče sa Mediterana. Može da naraste i preko 1,5 m visine. Bolje raste u toplijim krajevima ali nije osjetljiv na mraz te može uspijevati i u hladnijim predjelima. Cvijeta od marta do oktobra, ali u toplijim krajevima cvijet se može naći cijele godine. Sjeme sazrijeva između augusta i oktobra. Cvjetovi su hemafrodični, to jest sadrže i tučak i prašnike (muške i ženske organe potrebne za razmnožavanje).
List i cvijet sadrže eterično ulje koje je prijatnog mirisa i ljutog okusa. Ulje sadrži kamfor, borneol, pinen, kamfen, cineol. List sadrži i tanine, saponine i nekih druge gorke materija (amara).
Igličasti listovi ruzmarina upotrebljavaju se u ishrani još od rimskog doba, posebno za poboljšanje probave. U savremenoj kuhinji ruzmarin se koristi u gotovo svim jelima mediteranske kuhinje, a posebnu notu daje i jelima od piletine i divljači. Prema svjetskim farmakopejama ruzmarin je zvanična ljekovita biljka[1][2]. Eterično ulje je veoma cijenjeno i koristi se u medicini i kozmetici. U kozmetici se koristi u proizvodnji parfema, sapuna i šampona. Skoro je nezaobilazan sastojak šampona protiv peruti i opadanja kose. Potrebno je oko 200 kilograma grančica u cvijetu da bi se dobio jedan litar eteričnog ulja. Ruzmarin je medonosna biljka i koristi se za ispašu pčela. Med od ruzmarina je taman i veoma cijenjen.
Hemijski sastojci koji se mogu naći u ruzmarinu djeluje kao holagog i holeretik. Biljka djeluje i kao: antispetik, emenagog, hipertenzer, stomahik, antireumatik, antineuralkik. Indikacije su kod bolesti jetre, insuficijencija i začepljenje, insuficijencija žuči, ciroza jetre[3] sa ascitesom i uvećanjem, žutice (posebno hepatocelularna i postrukciona), holecistitisi i holelitijaza. Dismenoreje, leukoreja, astma, bronhitis hronični, gripa, kolitis i dijareja. Hipotenzija. Atonična dispepsija. Reumatizam i kostobolja. Migrene. Opća astenija.
Može se naći informacija[4], ako se ruzmarin skuha sa kozijim milijekom, i koristi kao obloga, pomaže kod liječenja raka kože. Čaj od ruzmarina[5] i korišten u prahu kao začin stimuliše izlučivanje žuči, želučane kiseline, jača nervni sitem, pojačava apetit. Koristi se protiv kostobolje i reumatizma. Ostali načini korištenja ruzmarina u alternativnoj medicini is isti kao u u savreminoj medicini.
Ruzmarin ili ružmarin (latinski: Rosmarinus officinalis) je višegodišnja ljekovita i začinska biljka iz porodice usnatica.
Sallika[1][2] icha Rumiru, kallawaya simipi rumpu (rumpo)[1] (Rosmarinus officinalis) nisqaqa huk hampi yuram.
subsp. officinalis.
subsp. palaui (O.Bolòs & Molin. ) Malag., Las Subesp. y Variac. Geogr.: 23 (1973). De España.
Sallika icha Rumiru, kallawaya simipi rumpu (rumpo) (Rosmarinus officinalis) nisqaqa huk hampi yuram.
Womaren se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Lamiaceæ . Non syantifik li se Rosmarinus officinalis L.
Istwa
Womaren se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Lamiaceæ . Non syantifik li se Rosmarinus officinalis L.
.JPG)
Το δενδρολίβανο (αρχ. ελλ. ἀπόσπληνος)[1], γνωστό και ως αρισμαρί, στην Κύπρο είναι γνωστό με το όνομα λασμαρί, είναι αρωματικός, αειθαλής θάμνος ο οποίος ανήκει στο γένος Ροσμαρίνος και στην οικογένεια των Χειλανθών. Tο γένος Rosmarinus περιλαμβάνει, εκτός του γνωστού (R. officinalis) που αναφέρεται και ως λιβανωτίς (Διοσκ.) και ως δενδρολίβανον το φαρμακευτικόν, και μερικά άλλα είδη, μεταξύ των οποίων και τα ακόλουθα: Ροσμαρίνος ο εριοκάλυξ (R. eriocalyx) και Ροσμαρίνος ο γναφαλώδης (R. tomentosus)[2]. Η λατινική ονομασία του φυτού Rosmarinus σημαίνει δροσιά της θάλασσας και είναι σύνθετη από τις λέξεις ros (δροσιά) και marinus (θαλάσσιος), γιατί πιστευόταν ότι το φυτό μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς πότισμα, αρκούμενο μόνο στην υγρασία που έρχεται από τη θάλασσα.[3] Γνωστό φυτό στην αρχαιότητα όταν οι Αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν σε διάφορες θρησκευτικές τελετές και γιορτές, σε στολισμούς κτηρίων, ναών και ως καύσιμο για θυμίαμα. Η καταγωγή του είναι από τις περιοχές της Μεσογείου αλλά σήμερα εκτός από τις περιοχές αυτές καλλιεργείται ως καλλωπιστικό για τα ωραία κυανά άνθη του σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και τις εύκρατες περιοχές της Αμερικής. Περιέχει τανίνη και αιθέριο έλαιο, το οποίο εξάγεται με απόσταξη κυρίως από τις κορυφές των ανθοφόρων βλαστών. Τα άνθη του προτιμώνται από τις μέλισσες και γίνονται πηγή για την παραγωγή μελιού.
Είναι πυκνόφυλλος και πολύκλαδος θάμνος με ύψος που δε ξεπερνά τα 2 μέτρα. Τα φύλλα του είναι δερματώδη, μικρά , γραμμοειδή και μοιάζουν με πευκοβελόνες. Η πάνω επιφάνεια των φύλλων έχει χρώμα σκούρο πράσινο και η κάτω επιφάνεια είναι ελαφρώς χνουδωτή με χρώμα λευκό ή αχνά γκριζωπό. Τα άνθη βρίσκονται κατά ομάδες και βγαίνουν στις μασχάλες των φύλλων. Το χρώμα τους είναι μοβ, κυανόλευκο ή και λευκό. Δεν έχει ιδιαίτερη ανάγκη από πότισμα και μπορεί να φυτρώσει και σε βραχώδεις ορεινές περιοχές. Οι βλαστοί έχουν ένα ευχάριστο άρωμα που μοιάζει με αυτό του τσαγιού και η γεύση τους είναι ελαφρώς πικρή και λίγο καυτερή.
Οι τρυφεροί βλαστοί και τα φύλλα του δενδρολίβανου χρησιμοποιούνται ως αρωματικό σε πολλά φαγητά. Στα ψητά δίνει μία ιδιαίτερη γεύση. Στη ζαχαροπλαστική το χρησιμοποιούν κυρίως στα γλυκά του κουταλιού.
Από τα φύλλα του δενδρολίβανου εξάγεται ένα υγρό που χρησιμοποιείται στην παρασκευή φαρμάκου για τους ρευματισμούς, για τους διάφορους ερεθισμούς του στόματος καθώς και για το βήχα. Από τους βλαστούς εξάγεται αιθέριο έλαιο που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, στη σαπωνοποιία, καθώς και με κατάλληλη επεξεργασία στην παρασκευή εντομοκτόνων.
Στην παραδοσιακή λαϊκή ιατρική σύμφωνα με τον Αγάπιο στον Γεωπονικό (παρ.148) χρησιμοποιείται:
Άλλοι αναφέρουν ότι θεραπεύει την "ατονία της καρδιάς", τα τραύματα, τη δυσεντερία και τους ρευματισμούς. ``Στην Κρήτη συνιστάται για τον "τριχοφά" ή "τριχοφάγο" (αλωπεκία).[6]
Σε έρευνες έχουν δείξει ότι αυξάνει την ορμόνη αυξητική ορμόνη νευρικός αυξητικός παράγοντας (NGF). [7]
Το δενδρολίβανο (αρχ. ελλ. ἀπόσπληνος), γνωστό και ως αρισμαρί, στην Κύπρο είναι γνωστό με το όνομα λασμαρί, είναι αρωματικός, αειθαλής θάμνος ο οποίος ανήκει στο γένος Ροσμαρίνος και στην οικογένεια των Χειλανθών. Tο γένος Rosmarinus περιλαμβάνει, εκτός του γνωστού (R. officinalis) που αναφέρεται και ως λιβανωτίς (Διοσκ.) και ως δενδρολίβανον το φαρμακευτικόν, και μερικά άλλα είδη, μεταξύ των οποίων και τα ακόλουθα: Ροσμαρίνος ο εριοκάλυξ (R. eriocalyx) και Ροσμαρίνος ο γναφαλώδης (R. tomentosus). Η λατινική ονομασία του φυτού Rosmarinus σημαίνει δροσιά της θάλασσας και είναι σύνθετη από τις λέξεις ros (δροσιά) και marinus (θαλάσσιος), γιατί πιστευόταν ότι το φυτό μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς πότισμα, αρκούμενο μόνο στην υγρασία που έρχεται από τη θάλασσα. Γνωστό φυτό στην αρχαιότητα όταν οι Αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν σε διάφορες θρησκευτικές τελετές και γιορτές, σε στολισμούς κτηρίων, ναών και ως καύσιμο για θυμίαμα. Η καταγωγή του είναι από τις περιοχές της Μεσογείου αλλά σήμερα εκτός από τις περιοχές αυτές καλλιεργείται ως καλλωπιστικό για τα ωραία κυανά άνθη του σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και τις εύκρατες περιοχές της Αμερικής. Περιέχει τανίνη και αιθέριο έλαιο, το οποίο εξάγεται με απόσταξη κυρίως από τις κορυφές των ανθοφόρων βλαστών. Τα άνθη του προτιμώνται από τις μέλισσες και γίνονται πηγή για την παραγωγή μελιού.
Розмарин (Rosmarinus officinalis) – өсүмдүктөрдүн эрин гүлдүүлөр тукумундагы дайыма жашыл бадал. Эфир майлуу өсүмдүк. Жалбырагынын тегереги сыртын көздөй кайрылган, үстүнкү бети кочкул көк, астыңкы бети агыш боз, узундугу 3–3,5 см, туурасы 2–4 мм. Жалбырагынын астыңкы бетинде эфир майын бөлүп чыгаруучу безчелери бар. Гүлү бутактарынын учуна 5–10дон жайгашкан. Мөмөсү – 4 жылма жаңгакча. Эрте жазда жана күзүндө гүлдөйт. Жапайы түрү Жер ортолук деңиз аймагындагы өлкөлөрдө кездешет, КМШ өлкөлөрүндө Түштүк Крым жана Кавказдын Кара деңиз жээктериндеги ботаникалык бак менен парктарында өстүрүлөт. Розмарин калемчесинен, кээде уругунан көбөйтүлөт. Көчөтү отургузулгандан кийин 2–3 жыл өткөндө, уругу бышкан кезде жалбырагы жыйналат. 1 га жерден 1–3 т кургак жалбырак алынат. Розмариндин эфир майынан дары-дармек жасалат. Майы тунук, түссүз; кескин жыттуу, даамы бир аз ачуу.
Руморан, розмарин (лот. Rosmarínus officinális) — буттаи сершохаи ҳамешасабзест аз оилаи лабгулҳо.
То 2 метр қад мекашад. Баргаш дарозрӯяи дурушт (дарозиаш 3—3,5 см, бараш 2—4 мм), гулаш майдаи сафед ё бунафш, 5—10-тоӣ дар нӯги шохчаҳо ҷойгир аст. Мевааш аз 4 чормағзаки бӯртоб иборат. Навбаҳорон ва тирамоҳ гул мекунад.
Pуморани худрӯй дар кишварҳои соҳили баҳри Миёназамин мерӯяд. Дар Кишварҳои пасошӯравӣ руморанро дар Қрим, Қафқоз ва Осиёи Миёна мепарваранд. Руморанро аз қаламча ва баъзан аз тухм зиёд мекунанд.
Руморан бӯй ва таъми махсус дорад. Шохчаву барги тару тоза ва хушки Руморанро барои хушбӯю хуштаъм кардани нон, чой, нӯшокиҳо ва таомҳои гуногун истифода мебаранд. Аз баргу гули руморан равғани эфир мегиранд, ки дар атриёт аҳамияти калон дорад. Равғани эфири Руморан моеъи соф, беранг ё зардча аст ва аз он бӯи кофур меояд; 30% пинен, 20% камфен, 10% синеол, 10% борнеол, 7% кофур ва ғайра дорад. Баргу шохчаи гули руморанро баъди 2—3 соли кӯчат шуданаш ҷамъ меоранд. Аз дар га 1—3 т ашёи хом меғундоранд (1,5—2,5% равғани эфир дорад).
Руморан аа қадимулайём чун рустании доруӣ маъмул аст. Махсусан «оби руморан» муддати дароз доруи машҳур буд. Шарбати баргашро ҳоло ҳам дар як қатор кишварҳои дунё дар амалияи момоӣ, ҳангоми неврози дил, заифӣ, сарчархзанӣ, нисён ва ғайра истифода меборанд.
गुलमेंहदी (Rosmarinus officinalis) एक सुगन्धित सदाबहार जड़ी-बूटी है जिसके पत्ते सुई के आकार के होते हैं। यह भूमध्यसागरीय क्षेत्र का मूल पौधा है। यह पुदीना परिवार लैमियेसी की सदस्य है, जिसमे और भी कई जड़ी-बूटी शामिल हैं।
गुलमेंहदी का पौधा सीधा बढ़ता है और 1.5 मीटर तक लंबा होता है और कभी-कभी यह २ मी तक पहुँच सकते है। सदाबहार पत्ते, ऊपर से हरे और नीचे से रोमिल सफेद होते है। फूल सर्दी या वसंत ऋतु में खिलते हैं जिनका रंग बैंगनी, गुलाबी, नीला या सफेद होता है।
यह आकर्षक पौधा कुछ हद तक सूखे का प्रतिरोध करता है इसलिए इसे विशेष रूप से भूमध्यसागरीय जलवायु क्षेत्रों मे भू-दृश्य निर्माण (लैंडस्केपिंग) के लिए प्रयोग किया जाता है। यह आसानी से उगायी जा सकती है और माना जाता है कि यह कीट प्रतिरोधी होती है। गुलमेंहदी को आसानी से किसी भी आकार में काटा जा सकता है इसीलिए इसे शस्यकर्तन के लिए इस्तेमाल किया जाता है।
गुलमेंहदी (Rosmarinus officinalis) एक सुगन्धित सदाबहार जड़ी-बूटी है जिसके पत्ते सुई के आकार के होते हैं। यह भूमध्यसागरीय क्षेत्र का मूल पौधा है। यह पुदीना परिवार लैमियेसी की सदस्य है, जिसमे और भी कई जड़ी-बूटी शामिल हैं।
ரோசு மேரி (ரோஸ் மேரி; Rosmarinus officinalis) என்பது தடித்த வாசம்மிகு பசுமை மாறா, ஊசி போன்ற இலைகளைக் கொண்ட பல்லாண்டு வாழக்கூடிய ஒரு மூலிகைத் தாவரமாகும். மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியைத் தாயகமாகக் கொண்ட இது ஈயெச்சக் கீரையின் (புதினா) குடும்பமான லாமியேசியைச் சேர்ந்தது. இக்குடும்பத்தில் மேலும் பல மூலிகைகளும் உள்ளன.
ரோசு மேரி எனும் பெயரானது இலத்தீன் மொழிப் பெயரான ரோஸ்மாரினஸ் என்பதிலிருந்துத் தருவிக்கப்பட்டதாகும். இதற்கு கடல் துளி என்று பொருள்.[2] (marinus - கடல்; ros - துளி) பல இடங்களில் இத்தாவரமானது நீரை விடுத்துக் கடல் காற்றின் ஈரப்பதத்தையே உயிர்வாழ எடுத்துக் கொள்கிறது. எனவே இப்பெயர் ஏற்பட்டது.
ரோசுமேரினஸ் என்ற பேரினத்திலுள்ள இரு சிற்றினங்களுள் ரோஸ்மேரினஸ் அஃபிசினாலிஸ் ஒன்றாகும். மற்றொரு சிற்றினம் ஆனது ரோஸ்மேரினஸ் எரியோகலிக்ஸ் ஆகும். இது ஆஃப்ரிக்காவின் வட பகுதியிலும் (மாக்ரெப்) ஐபீரியாவிலும் மட்டுமே இருக்கிறது. இம்மூலிகை ஆனது மிகப்பெரிய புதினா குடும்பமான லாமியேசியைச் சேர்ந்தது.
இத்தாவரம் 18ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த இயற்கையாளரான கரோலசு லின்னேயசால் பெயரிடப்பட்டது. அதன் பிறகு இதன் வகைப்பாட்டியலில் பெரிய மாற்றம் ஏதும் இல்லை.
தண்டுகள் மேல்நோக்கியோ சாய்வாகவோ வளரக்கூடியவை. மேல்நோக்கிய தண்டுகள் 1.5 மீ (5 அடி) என்ற உயரத்திற்கு வளரத்தக்கவை. அரிதாக 2 மீ (6 அடி 7 இன்ச்) என்ற அளவிலும் இருக்கும்.
இலைகள் பசுமைமாறாதவை ஆகும். 2-4 செ.மீ. என்ற நீளத்திலும் 2-5 மி.மீ. அகலமாகவும் இருக்கும். பச்சை நிறம் மேற்புறத்திலும் கம்பளி போன்ற முடிகள் கொண்ட அடர் வெண்ணிறம் கீழ்ப்புறத்திலும் இருக்கும்.
ரோசு மேரி ஆனது வட பகுதிகளில் கோடையிலும் மற்றபடி மிதமான குளிர் நிலவும் பகுதிகளில் பல்வேறு நிறங்களில் எப்போதும் பூத்தபடி இருக்கும். இதன் பூக்கள் வெண்மை, இளஞ்சிவப்பு, ஊதா, நீலம் போன்ற நிறங்களை உடையவையாக இருக்கும்.[3]
கடல் துளி என்று மொழிபெயர்க்கப்படும் ரோஸ் மேரினஸ் என்ற சொல்லானது இலத்தீன் சொற்களிலிருந்து வருகிறது. உண்மையில் ஔரானாசின் விந்திலிருந்துப் பிறந்த அப்ரோடிட் ஆனவள் கடலிலிருந்து எழும்போது ரோசு மேரியையே உடுத்தியிருந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. இன்று அப்ரோடிட் கடவுள் ஆனது ரோசு மேரியுடன் கன்னி மேரியைப் போன்றே தொடர்புபடுத்தப்படுகிறது. கன்னி மேரி ஆனவள் ஓய்வெடுக்கையிலே ஆடை மீது வெண்ணிற ரோசுமேரி மலர்களை மாலையாகக் கொண்டிருந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. எனவே அந்நிறமானது மேரியுடன் தொடர்புடையதானதாகக் கூறப்படுகிறது.
இப்பயிரானது வறட்சியைத் தாங்கி வளரக் கூடியது. இது தோட்டங்களிலும் அழகுத் தாவரமாகப் பயன்படுகிறது. அது தவிர பூச்சிக் கொல்லியாகவும் இது பயன்படுகிறது. இப்பயிரானது தண்ணீர் தேங்கக் கூடிய இடங்களில் வளருவதில்லை. இப்பயிர் வளர நல்ல நீரோட்ட வசதி இருக்க வேண்டும். மேலும் மண்ணின் pH மதிப்பானது 7-7.8 வரை இருக்க வேண்டும்.
பின்வரும் வகைகள் மட்டுமே பொதுவாக விற்கப்படுகின்றன. அவையாவன,
ரோசுமேரியில் காணப்படும் கார்னோசிக் அமிலமானது அல்கெய்மர், லு கெரிக் போன்ற மூளை சம்மந்தப்பட்ட நரம்பியல் நோய்களைத் தடுக்கக் கூடியது என்று அறியப்பட்டுள்ளது.[4]
ரோசுமேரியின் பொடியானது புற்றூக்கிகளுக்கு[5] எதிராகச் செயல்படுகிறது. இது எலிக்குக் கொடுக்கப்பட்டுச் சோதித்தறியப்பட்டுள்ளது.[6]
இது ரோசுமேரினிக் அமிலம் போன்ற எதிர் ஆக்சிசனேற்றிகளையும் கொண்டுள்ளது. மேலும் இதில் கற்பூரமும் (உலர் இலைகளில் 20% வரை), கேஃபேயிக் அமிலம், உர்சாயிக் அமிலம், பிட்யூலினிக் அமிலம், ரோசுமாரிடிஃபீனால், ரோசுமனால் போன்றவையும் உள்ளன.
ரோசு மேரி (ரோஸ் மேரி; Rosmarinus officinalis) என்பது தடித்த வாசம்மிகு பசுமை மாறா, ஊசி போன்ற இலைகளைக் கொண்ட பல்லாண்டு வாழக்கூடிய ஒரு மூலிகைத் தாவரமாகும். மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியைத் தாயகமாகக் கொண்ட இது ஈயெச்சக் கீரையின் (புதினா) குடும்பமான லாமியேசியைச் சேர்ந்தது. இக்குடும்பத்தில் மேலும் பல மூலிகைகளும் உள்ளன.
ரோசு மேரி எனும் பெயரானது இலத்தீன் மொழிப் பெயரான ரோஸ்மாரினஸ் என்பதிலிருந்துத் தருவிக்கப்பட்டதாகும். இதற்கு கடல் துளி என்று பொருள். (marinus - கடல்; ros - துளி) பல இடங்களில் இத்தாவரமானது நீரை விடுத்துக் கடல் காற்றின் ஈரப்பதத்தையே உயிர்வாழ எடுத்துக் கொள்கிறது. எனவே இப்பெயர் ஏற்பட்டது.
ರೋಸ್ಮರಿ (Lua error in package.lua at line 80: module 'Module:Exponential search' not found. ) ಒಂದು ಕಾಂಡದಿಂದ ಕೂಡಿದ, ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದು ಸುವಾಸನೆಯುಳ್ಳ ನಿತ್ಯಹಸುರಿನ ಸೂಜಿಯ ಮಾದರಿ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದು ಪುದೀನ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಯ ಲಾಮಿಯಾಸಿಯೆ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಸಸ್ಯ, ಇದು ಇತರ ಹಲವು ಸಸ್ಯಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.
ರೋಸ್ಮರಿ ಎಂಬ ಪದವು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ನಿಂದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಇದು "ಡ್ಯೂ"(ರೋಸ್ ) ಹಾಗು "ಸೀ" (ಮರಿನಸ್ ) ಪದಗಳಿಂದ, ಅಥವಾ "ಸಮುದ್ರದ ಇಬ್ಬನಿ" ಎಂಬ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ - ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಸಮುದ್ರದ ತೀರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವುದು ಸತತವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ.[೨]
ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಯು ಲಂಬದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಹಿಂಜೋಲುವ ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ; ಲಂಬವಾಗಿರುವ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಯು 1.5 m (5 ft)ರಷ್ಟು ಎತ್ತರ, ಅಪರೂಪವಾಗಿ 2 m (6 ft 7 in)ರಷ್ಟು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.
ಎಲೆಗಳು ನಿತ್ಯಹಸುರಿನಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ, 2–4 cm (0.8–1.6 in)ರಷ್ಟು ಉದ್ದ ಹಾಗು ೨–೫ mm ಅಗಲವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಸಣ್ಣದಾಗಿ ದಟ್ಟ ಉಣ್ಣೆಯಂತಹ ಅಂಗಾಂಶದ ಜೊತೆಗೆ ಮೇಲ್ಭಾಗ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹಾಗು ಕೆಳಭಾಗ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.
ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಹಾಗು ಆರೋಗ್ಯಕರ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೂ ಅರಳುತ್ತದೆ, ಇದು ಬೇಸಿಗೆಕಾಲದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅರಳುತ್ತದೆ; ಆದರೆ ಇದು ಬೆಚ್ಚನೆ-ಚಳಿಗಾಲದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಇದು ನಿತ್ಯ ಅರಳಿದಂತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ ಜೊತೆಗೆ ಬಿಳಿ, ಗುಲಾಬಿ, ನೇರಳೆ, ಅಥವಾ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದಂತಹ ಹಲವು ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ [೧].
ಗ್ರೀಕ್ ಪದ ರೋಸ್ ಮಾರಿನಸ್ ನಿಂದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ರೋಸ್ಮರಿ ಪದವನ್ನು ಸಮುದ್ರದ ಮಂಜು ಎಂದು ಭಾಷಾಂತರಿಸಬಹುದು. ಆಫ್ರೋಡೈಟ್ ದೇವತೆಯು ಸಮುದ್ರದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಬಂದಾಗ ಇದು ಅವಳ ಸುತ್ತಲೂ ತೂಗಾಡುತ್ತಿತ್ತೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ ಜೊತೆಗೆ ಇದು ಔರನೋಸ್ ನ ರೇತಸ್ಸಿನಿಂದ ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತೆಂದೂ ಸಹ ಪ್ರತೀತಿಯಿದೆ. ಆಫ್ರೋಡೈಟ್ ದೇವತೆಯು ರೋಸ್ಮರಿ ಸಸ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ನಿಕಟವಾಗಿ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಇದರ ಜೊತೆ ಅವಳ ಒಡನಾಟವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಬಹುದು.
ಇದು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟದ ಶುಷ್ಕತೆಗೆ ಸಹಿಷ್ಣುವಾಗಿರುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ, ಇದನ್ನು ಭೂದೃಶ್ಯಗಳಿಗಾಗಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಹವಾಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ತೋಟಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಮಾಡುವವರಿಗೆ ಇದೊಂದು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದಾದ ಸಸ್ಯವೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇದು ಕೀಟ-ನಿರೋಧಕವಾಗಿದೆ.
ಸೂರ್ಯ ಬೆಳಕು ಅಧಿಕವಾಗಿ ಬೀಳುವ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಜಲನಿರ್ಗಮನದೊಂದಿಗೆ ರೋಸ್ಮರಿ ಚೂರ್ಣ್ಯ ಕಲಸುಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ, ಇದು ನೀರಿನ ಅಧಿಕತೆಯನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಜೊತೆಗೆ ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತಿಗಳು ಹಿಮದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದು ತಟಸ್ಥ - ಆಲ್ಕಲೈನ್ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳ pH (pH ೭-೭.೮) ನಲ್ಲಿ ಸಾಧಾರಣ ಫಲವತ್ತತೆಯನ್ನು ನೀಡುವ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.[೩]
ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಆಕಾರಗಳಿಗೆ ಓರಣಗೊಳಿಸಬಹುದು ಜೊತೆಗೆ ಇದನ್ನು ಸಸ್ಯಾಲಂಕರಣದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುವಾಗ, ಇದು ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತವಾಗುವುದನ್ನು ಹಾಗು ವಿಕಾರವಾಗಿ ಕಾಣುವುದನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಕತ್ತರಿಸಿ ಓರಣಮಾಡಬಹುದು, ಆದಾಗ್ಯೂ ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ರೋಸ್ಮರಿ ಸಾಕಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಒಂದು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಸಸ್ಯದ ಒಂದು ಚಿಗುರನ್ನು 10–15 cm (4–6 in)ರಷ್ಟು ಉದ್ದ ಕತ್ತರಿಸಿ ತೆಗೆದು, ಬುಡದಿಂದ ಕೆಲವು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ, ಜೊತೆಗೆ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನೇರವಾಗಿ ನೆಡುವುದರಿಂದ ಹೊಸ ಸಸಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.
ಹಲವಾರು ಕೃಷಿ-ತಳಿಗಳನ್ನು ತೋಟಗಾರಿಕೆಯ ಬಳಕೆಗೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಈ ಕೆಳಕಂಡ ಸಸ್ಯದ ಜಾತಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತವೆ:
ತಾಜಾ ಹಾಗು ಒಣಗಿದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಅಡುಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ; ಇವಗಳು ಕಹಿಯಾಗಿ, ಒಗಚಾದ ಸ್ವಾದವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಬಹಳ ಸುಗಂಧದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ, ಇದು ಒಂದು ವ್ಯಾಪಕ ವಿವಿಧ ತಿನಿಸುಗಳಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿದೆ. ಇವುಗಳಿಂದ ಕಷಾಯವನ್ನು ಸಹ ತಯಾರಿಸಬಹುದು. ಇವುಗಳನ್ನು ಸುಟ್ಟು ಹಾಕಿದಾಗ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಒಂದು ಸಾಸಿವೆ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಹೊರಸೂಸುತ್ತವೆ, ಜೊತೆಗೆ ಆಹಾರವನ್ನು ಹುರಿಯುವಾಗ ಬಳಸುವ ಸುವಾಸನೆ ಭರಿತ ಪದಾರ್ಥಗಳ ಪರಿಮಳದಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ.
ಇದನ್ನು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲು ಈ ಕೆಳಕಂಡಂತೆ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ ಪಾಕವಿವರಣೆಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿದೆ: ೪ ಕೋಳಿಯ-ತೊಡೆಮಾಂಸ, ೪ ಕೆಂಪು ಆಲೂಗೆಡ್ಡೆಗಳು ತುಂಡರಿಸಿದ್ದು, ೧/೪ ಬಟ್ಟಲು ಎಕ್ಸಟ್ರಾ ವರ್ಜಿನ್ ಆಲಿವ್ ಎಣ್ಣೆ ಕತ್ತರಿಸಲಾದ ತಾಜಾ ರೋಸ್ಮರಿಗಳ ಎರಡು ಚಿಗುರುಗಳು. ಸಮವಾಗಿ ಲೇಪಿಸಿ. ಫಾಯಿಲ್(ತೆಳು ತಗಡು ಹೊದಿಕೆ)ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸರಳುಕಾವಲಿಯ ಮೇಲೆ ಬೇಯಿಸಿ ಅಥವಾ ಒಂದು ಕುಕ್ಕಿ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ೩೭೫(೧೯೦ C) ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ೧ ಗಂಟೆಯ ಕಾಲ ಬೇಯಿಸಿ.
ರೋಸ್ಮರಿಯಲ್ಲಿ ಅಧಿಕ ಪ್ರಮಾಣದ ಕಬ್ಬಿಣಾಂಶ, ಕ್ಯಾಲ್ಷಿಯಂ, ಹಾಗು ವಿಟಮಿನ್ B6 ಅನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.[೪]
ಹಂಗೇರಿ ವಾಟರ್ ನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಹಂಗೇರಿಯ ರಾಣಿಗೋಸ್ಕರ ಸಿದ್ದಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ಇದನ್ನು "ಪಾರ್ಶ್ವವಾಯು ಹಿಡಿದ ಅಂಗದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ತುಂಬಲು" ಹಾಗು ಸಂಧಿವಾತಕ್ಕೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನೀಡಲು ಬಳಸಲಾಯಿತು. ಇದನ್ನು ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು ಹಾಗು ಇದನ್ನು ತಾಜಾ ರೋಸ್ಮರಿ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಎಲೆಗಳನ್ನು ವೈನ್ ನ ಸಾರದಲ್ಲಿ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡಿ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಲಾಯಿತು.[೫]
ಡಾನ್ ಕ್ವಿಕ್ಸಾಟ್ (ಅಧ್ಯಾಯ XVII, ಮೊದಲ ಸಂಪುಟ) ಇದನ್ನು ತನ್ನ ಫಿಯೇರಬ್ರಾಸ್ ನ ಪವಾಡಸದೃಶ ಮುಲಾಮನ್ನು ತಯಾರು ಮಾಡುವ ಪದಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡಿ ಹೇವರಿಕೆಯ ಫಲಿತಾಂಶವನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತಾನೆ.
ರೋಸ್ಮರಿ ಜ್ಞಾಪಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆಂದು ಬಹಳ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಖ್ಯಾತಿಯನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಇದನ್ನು ಜ್ಞಾಪಕಾರ್ಥ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಯುರೋಪ್ ಹಾಗು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ(ಮದುವೆ, ಯುದ್ಧ ಸ್ಮರಣೆಗಳು ಹಾಗು ಶವಸಂಸ್ಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ). ದುಃಖತಪ್ತರು, ಸತ್ತವರ ಸ್ಮರಣೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಶವವನ್ನು ಹೋಲುವ ಗುಂಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಶೇಕ್ಸ್ ಪಿಯರ್ ನ ಹ್ಯಾಮ್ಲೆಟ್ ನಲ್ಲಿ, ಒಫೀಲಿಯ, "ಸ್ಮರಣೆಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ರೋಸ್ಮರಿ ಇದೆ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ (ಹ್ಯಾಮ್ಲೆಟ್, iv. ೫.) ಒಂದು ನೂತನ ಅಧ್ಯಯನವು ಈ ಖ್ಯಾತಿಗೆ ಕೆಲವು ಭರವಸೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಜನರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಕಿರುಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಪಂಪ್ ಮಾಡಿದಾಗ, ಬಹಳ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಜ್ಞಾಪಕಕ್ಕೆ ತಂದು ಕೊಂಡರೂ ಸಹ ಆ ಜನರ ಸ್ಮರಣೆಯಲ್ಲಿ ಚೇತರಿಕೆ ಕಂಡುಬಂದಿದ್ದು ಪ್ರದರ್ಶಿತವಾಯಿತು.[೬]
ಮಧ್ಯ ಯುಗದಲ್ಲಿ, ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು - ಮದುಮಗಳು ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಹೆಡ್ಪೀಸ್ನಲ್ಲಿ ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು ಜೊತೆಗೆ ಮದುಮಗ ಹಾಗು ಮದುವೆಗೆ ಬಂದ ಅತಿಥಿಗಳು ಎಲ್ಲರೂ ರೋಸ್ಮರಿಯ ಚಿಗುರನ್ನು ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಜೊತೆಗೆ ಮದುವೆಯೊಂದಿಗೆ ರೋಸ್ಮರಿಯ ಸಂಬಂಧವು ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ದ್ಯೋತಕವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ಹೊಸತಾಗಿ ಮದುವೆಯಾದ ದಂಪತಿಗಳು ರೋಸ್ಮರಿಯ ಒಂದು ರೆಂಬೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ದಿನ ನೆಡುತ್ತಿದ್ದರು. ರೆಂಬೆಯು ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾದರೆ ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯ ಹಾಗು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಒಂದು ಶುಭ ಶಕುನವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. 'ಏ ಮಾರ್ಡ್ರನ್ ಹರ್ಬಲ್', ಶ್ರೀಮತಿ ಗ್ರೀವೆಸ್ "ಒಂದು ರೋಸ್ಮರಿ ಕೊಂಬೆಯು, ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಚಿನ್ನದ ಲೇಪದಿಂದ ಹಾಗು ಎಲ್ಲ ಬಣ್ಣಗಳ ರೇಷ್ಮೆ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ಸುತ್ತಲಾಗಿತ್ತು, ಇದನ್ನು ಸಹ ಮದುವೆಗೆ ಬಂದ ಅತಿಥಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಹಾಗು ನಿಷ್ಠೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ. ಪ್ರೀತಿಯ ದ್ಯೋತಕವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾದ ಮತ್ತೊಂದು ಉದಾಹರಣೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಯುವಕ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಯುವತಿಗೆ ರೋಸ್ಮರಿ ಚಿಗುರಿನಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ತಟ್ಟುತ್ತಾನೆ ಹಾಗು ಈ ಚಿಗುರು ಒಂದು ಅರಳಿದ ಹೂವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದ್ದರೆ, ಈ ಜೋಡಿಯು ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಳಬಹುದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಭವಿಷ್ಯಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಮೂಲಿಕೆಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ-ಹಲವಾರು ವಿಧದ ಮೂಲಿಕೆಗಳನ್ನು ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಒಬ್ಬ ಸಂಭಾವ್ಯ ಪ್ರೇಮಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ಇರಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನಂತರ ಅದನ್ನು ಬೆಳೆಯಲು ಬಿಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಜೊತೆಗೆ ಬಲವಾಗಿ ಹಾಗು ಬಹಳ ಬೇಗನೆ ಬೆಳೆದ ಸಸ್ಯವು ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿತ್ತು. ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ಪ್ರೇಮಿಯನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಲು ಪುಟ್ಟ ಗೊಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ (ಬಟ್ಟೆಯ ಗೊಂಬೆಗಳು) ತುಂಬಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅಥವಾ ಅನಾರೋಗ್ಯವನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವ ಕಂಪನಗಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ರೋಸ್ಮರಿಯ ಒಂದು ಚಿಗುರನ್ನು ಮಲಗುವ ಮುಂಚೆ ದಿಂಬಿನ ಕೆಳಗೆ ಇರಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅದು ದುಸ್ವಪ್ನಗಳನ್ನು ನಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಜೊತೆಗೆ ಇದನ್ನು ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಇರಿಸಿದರೆ ಅದು ಮಾಟಗಾತಿಯರನ್ನು ನಿರೋಧಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿತ್ತು. ಹೇಗೆ ಆದರೂ, ತೋಟದಲ್ಲಿ ಮಾಟಗಾತಿಯರನ್ನು ನಿರೋಧಿಸುವ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ರೋಸ್ಮರಿಯ ಬಳಕೆಯು ಮಹತ್ವವನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಇದರಂತೆ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ರೋಸ್ಮರಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಮೆರೆದರು. ಸುಮಾರು ೧೬ನೇ ಶತಮಾನದ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಈ ರೂಢಿಯು ಚರ್ಚೆಗೆ ಆಸ್ಪದವನ್ನು ನೀಡಿತು; ಜೊತೆಗೆ ಪುರುಷರು ರೋಸ್ಮರಿ ಪೊದೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿಹಾಕಿದರು. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ತಾವು ಪ್ರಬಲರಾಗಿದ್ದೇವೆ ತಮ್ಮ ಪತ್ನಿಯರಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಬೇಕಿತ್ತು.[೭]
ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನದ ಫಲಿತಾಂಶವು, ರೋಸ್ಮರಿಯಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಯಾದ ಕಾರ್ನೋಸಿಕ್ ಆಸಿಡ್, ಫ್ರೀ ರಾಡಿಕಲ್ಸ್ (ಮುಕ್ತ ರೋಗಮೂಲಾಹಾರಿ)ಯಿಂದ ಮಿದುಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಬಹುದೆಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ, ಇದು ಪಾರ್ಶ್ವವಾಯು ಹಾಗು ನರಗಳನ್ನು ಕುಂದಿಸುವ ಕಾಯಿಲೆಗಳು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಆಲ್ಜಿಮರ್ಸ್ ಹಾಗು ಲೌ ಗೆಹ್ರಿಗ್ ನಂತಹ ಅಪಾಯಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆಮಾಡುತ್ತದೆ.[೮]
ರೋಸ್ಮರಿ ಸಂಭಾವ್ಯ ಜೀವವಿಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಗತಿಶೀಲ ಸಂಯುಕ್ತಗಳ ಅಧಿಕ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಕಾರ್ನೋಸಿಕ್ ಆಸಿಡ್ ಹಾಗು ರೋಸ್ಮರಿನಿಕ್ ಆಸಿಡ್ ನಂತಹ ಆಂಟಿಆಕ್ಸಿಡನ್ಟ್ ಗಳನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಇತರ ಬಿಯೋಆಕ್ಟಿವ್ ಸಂಯುಕ್ತಗಳಲ್ಲಿ ಕರ್ಪೂರ (ಒಣಗಿದ ರೋಸ್ಮರಿ ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿ ೨೦%ನಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ), ಕಾಫ್ಫೆಯಿಕ್ ಆಸಿಡ್, ಅರ್ಸೋಲಿಕ್ ಆಸಿಡ್, ಬೆಟುಲಿನಿಕ್ ಆಸಿಡ್, ರೋಸ್ಮರಿಡಿಫೆನೋಲ್, ಹಾಗು ರೋಸ್ಮನೋಲ್ ಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.
ಸಂಭಾವ್ಯ ಅಡ್ಡಪರಿಣಾಮಗಳು
ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸೂಚಿತ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆದಾಗ, ಅಡ್ಡಪರಿಣಾಮಗಳು ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ತಯಾರಿಸಲಾದ ಸ್ಥಳೀಕ ಔಷಧಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಅಲರ್ಜಿಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಕೆಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ವರದಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.
ಇತ್ತೀಚಿನ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಸಂಶೋಧನೆಯು, ರೋಸ್ಮರಿ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಕಬ್ಬಿಣಾಂಶದ ಹೀರಿಕೆಗೆ ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸುತ್ತದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಕಬ್ಬಿಣಾಂಶದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ರಕ್ತಹೀನತೆ ಇರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸೇವಿಸಬಾರದೆಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.[೯]
ರೋಸ್ಮರಿಯನ್ನು ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮಾಣಬದ್ಧವಾಗಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡುವುದು ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಸ್ಯದ ಬಗೆಗಿನ ಒಂದು ವಿಷಶಾಸ್ತ್ರ ಅಧ್ಯಯನವು ಇಲಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆಸಿದ ಒಂದು ಪ್ರಯೋಗವು ಯಕೃತ್ತಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ನೀಡುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ವಿಕೃತಿಜನಕ ನಿರೋಧಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿದೆ.[೧೦] ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅಲರ್ಜಿ ಉಂಟುಮಾಡುವ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ತೋರಿಸುವವರಿಗೆ ಅಥವಾ ಮೂರ್ಛೆರೋಗದ ಲಕ್ಷಣಗಳಿಗೆ ಒಳಪಡುವವರಿಗೆ ಮುನ್ನೆಚ್ಚರಿಕೆ ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ. ರೋಸ್ಮರಿಯ ಸಾರತೈಲವು ಮೂರ್ಛೆರೋಗ ಉಂಟುಮಾಡಬಹುದಾದ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು, ಕಳೆದ ಶತಮಾನದಿಂದ ವರದಿಯಾದ ಹಲವಾರು ಪ್ರಕರಣಗಳ ವರದಿಗಳಿಂದ ಆರೋಗ್ಯಕರ ವಯಸ್ಕರು ಅಥವಾ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಮೂರ್ಛೆ ರೋಗದ ಲಕ್ಷಣಗಳಿಗೆ ಇದರ ಬಳಕೆಯು ತಳುಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿವೆ.[೧೧] ರೋಸ್ಮರಿ ಸಾರತೈಲವನ್ನು ಸೇವಿಸಿದರೆ ಅದು ಸಂಭಾವ್ಯವಾಗಿ ವಿಷಕಾರಿಯಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಬಹುದು. ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ರೋಸ್ಮರಿ ಎಲೆಗಳು ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾದ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಬೀರಬಹುದು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಕೋಮಾ,ಸೆಳೆತ, ವಾಂತಿ, ಹಾಗು ಶ್ವಾಸಕೋಶದ ದ್ರವಶೋಥ (ಶ್ವಾಸಕೋಶದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ ದ್ರವ), ಇವುಗಳು ಜೀವಕ್ಕೆ ಮಾರಕವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಬಹುದು. ಗರ್ಭಿಣಿಯರು ಅಥವಾ ಹಾಲುಣಿಸುವ ತಾಯಂದಿರು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ರೋಸ್ಮರಿಯ ಸೇವನೆಯನ್ನು ಆದಷ್ಟು ತಡೆಗಟ್ಟಬೇಕು.[೧೨]
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |first= (help); |access-date= requires |url= (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
ರೋಸ್ಮರಿ (Lua error in package.lua at line 80: module 'Module:Exponential search' not found. ) ಒಂದು ಕಾಂಡದಿಂದ ಕೂಡಿದ, ಬಹುವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದು ಸುವಾಸನೆಯುಳ್ಳ ನಿತ್ಯಹಸುರಿನ ಸೂಜಿಯ ಮಾದರಿ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಇದು ಪುದೀನ ಸಸ್ಯ ಜಾತಿಯ ಲಾಮಿಯಾಸಿಯೆ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಸಸ್ಯ, ಇದು ಇತರ ಹಲವು ಸಸ್ಯಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.
ರೋಸ್ಮರಿ ಎಂಬ ಪದವು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ನಿಂದ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಇದು "ಡ್ಯೂ"(ರೋಸ್ ) ಹಾಗು "ಸೀ" (ಮರಿನಸ್ ) ಪದಗಳಿಂದ, ಅಥವಾ "ಸಮುದ್ರದ ಇಬ್ಬನಿ" ಎಂಬ ಸ್ಪಷ್ಟ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ - ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಸಮುದ್ರದ ತೀರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿರುವುದು ಸತತವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ.
Rosmarinus officinalis , පොදුවේ රෝස්මෙරි ලෙස හඳුන්වන අතර, එය සදාහරිත , බහු වාර්ෂික, කාෂ්ඨීය , සුවඳවත්, ඉඳිකටු වැනි පත්රිකා සහිත ඔසු ශාකයකි. සුදු , රෝස, දම් හෝ නිල් පාට මල් සහිත මෙම ශාකය මඩ්යධරනී කලාපයට ආවේණික වේ.
එය තවත් බොහෝ ඖෂධ පැළෑටි ද ඇතුළත් කපුරු පවුලේ ( ලැමිඒසියේ ) සාමාජිකයෙකි. එහි නම "රෝස්මෙරි" යන්න "පිනි" ( ros ) සහ "මුහුද" ( marinus ), හෝ "මුහුදේ පිනි " ලෙස ලතින් වචනයෙන් ව්යුත්පන්න වී ඇත . මෙම ශාකය පුරාණ ග්රීක වචනයක් වන ‘ἄνθο’ ගෙන් " මල් " යන අර්ථය ඇතිව ඇතැම් විට anthos ලෙසද හඳුන්වන අතර රෝස්මෙරි වලට කෙඳි සහිත මූල පද්ධතියක් ඇත.
Rosmarinus officinalis, රෝස්මරීනස් කුලයට අයත් විශේෂ 2-4 න් එකකි. බොහෝ විට පිළිගත් අනෙකුත් විශේෂ වන Rosmarinus eriocalyx අප්රිකාවේ මාග්රෙබ් හා ඉබේරියාව යන ප්රදේශ වලින් හඳුනාගෙන ඇත.මෙම කුලය 18 වන සියවසේ දී වර්ගීකරණයේ ආරම්භක හා ප්රාණි විද්යාඥය කාර්ල් ලිණේයස් විසින් නම් කරන ලදී.
රෝස්මෙරි, හෙම්ලොක් ශාකය ඉදිකටු වැනි පත්ර ඇති සුවඳවත් සදාහරිත පඳුරකි. මෙහි පත්ර ආහාර රසකාරක ලෙස පුරවන ද්රව්ය, බදින ලද බැටළු, ඌරු, කුකුළු මස් හා කලුකුන් වැනි මස් සඳහා භාවිතා වේ. එය මධ්යධරණී රටවලට හා ආසියාවට ආවේණික ශාකයකි. නමුත් එය සිසිල් දේශගුණයේ නොනැසී තිබීම අසීරුවේ. මෙම ශාකය නියඟයට ඔරොත්තු දෙන අතර දැඩි ලෙස ජලය හිඟ කාලයක පවා දීර්ඝ කාලයක් නොනැසී පවතී. මෙහි ස්වරූපය එති යන වැල් වල සිට සිරස් අතට කෙලින් පවතින ශාක දක්වා පරාසයක පවතී ; සිරස් අතට කෙලින් පවතින ආකාරයේ ශාක මීටර් 1.5 (අඩි 5) ක් පමණ උස වන අතර කලාතුරකින් මීටර් 2 (6 අඩි 7 ) ක් දක්වා ළඟා විය හැකිය.සදාහරිත පත්ර වලින් යුක්ත මෙය 2-4 සෙ.මී.(අගල් 0.8-1.6) දිග හා 2-5 මි.මී පමණ පුළුල් පත්ර වලින් යුක්තයි. පත්ර වල ඉහළ මතුපිට කොළ පාට සහ යටි මුහුණත සුදු පාටය.මෙම පත්ර වල ඝන සහ කෙටි ලෝම කෙස් ඇත. සෞම්ය දේශගුණයක් පවතින විට වසන්තයේ දී හා ගිම්හානයේ දී මෙම ශාකය මල් දරන අතර උණුසුම් දේශගුණයේ නිරන්තරයෙන් මල් හට ගනී. මෙම ශාකයේ මල් තද නිල්, සුදු, රෝස හෝ දම් පාට වේ. රෝස්මෙරි හී සමාන්ය මල් සමයෙහි පිටතට මල් පිපීමට ප්රවණතාවක් ඇත .මෙහි සාමාන්යයෙන් මල් පිපෙන සමය පෙබරවාරි මුල් භාගයේ සිට දෙසැම්බරයේ මුල දක්වා පවතී.
ජනප්රවාදයට අනුව , එය ග්රීක දේවතාවියක් වූ ඇෆ්රඩයිටි මුහුදේ සිට නැගී එන විට, ඇය වටා මෙම ශාකය එතී තිබී ඇත.මරියා කන්යවිය විවේක ගන්නා විට සුදු පාට මල් පිපෙන රෝස්මෙරි ශාකය මත ඇයගේ නිල්වන් සළුව අතුරා තබා ඇති අතර,එවිට එම මල් නිල් පාටට හැරී ඇත බව පැවසේ. එනයින් මෙම ශාකය " මරියා ගේ රෝස් " ලෙස ප්රසිද්ධියට පත්ව ඇත.
රෝස්මෙරි ශාකය උයන්වල අලංකාරක ශාකයක් ලෙස ද පළිබෝධ පාලනයට බලපෑම් ඇති කර හැකි ශාකයක් ලෙස ද භාවිතා වේ.මෙහි පත්ර ‚පිරවුම් හා මස් බැදුම් වැනි විවිධ ආහාර වර්ග රස ගැන්වීමට භාවිතා වේ
මෙම ශාකය ආකර්ෂණීය බැවින් සහා නියං කාල සදහා ඔරොත්තු දෙන බැවින්, රෝස්මේරි විසිතුරු ශාක ලෙස උද්යාන හා සිරස්සකේප් භූමි නිර්මාණ සඳහා , විශේෂයෙන් මධ්යධරණීය දේශගුණයක් පවතින ප්රදේශ වල භාවිතා වේ. එය තව තවත් වර්ධනය සහ පළිබෝධ ප්රතිරෝධී කිරීමට පහසු ලෙස සැලකේ.රෝස්මෙරි තරමක් විශාල වර්ධනයක් පෙන්නුම් කරන අතර වසර ගණනාවක් ආකර්ෂණය රැක ගැනීමට හැකි වන ශාකයකි.විධිමත් හැඩ හා උසින් අඩු පාත්ති බවට කප්පාදු කර ගත හැකි අතර පඳුරු කොට කර කපා හැඩ ගැන්වීම සඳහා භාවිතා කර ඇත. එය පහසුවෙන් මල් පෝච්චි වල වගා කර ඇත. මෙම බිම වැස්ම වගාවන් පුළුල් වශයෙන් පැතිර යන අතර ඝන හා කල්පවත්නා වයනයන් යුක්ත වේ.
රෝස්මෙරි ශාකය විවෘත ,පැහැබර තත්ත්වයන් හි හොඳින් ජලය බැස යන,පහසුවෙන් කුඩු බවට පත් කළ හැකි ලෝම පස මත වර්ධනය වේ. එය වගුරු පස සඳහා ඔරොත්තු නොදෙන අතර සමහර වර්ග හිම වලට ගොදුරු විය හැක. මෙම ශාකය උදාසීන සිට භාෂ්මික තත්වයන් (pH 7–7.8) හි , සාමාන්ය සරුභාවය සහිතව ඉතා හොඳින් වැඩේ.එය පවත්නා ශාකයක 10–15 cm (4–6 in) පමණ දිගැති, පහලින් පිහිටා ඇති පත්ර ඉවත් කර ගන්නා ලද, අංකුර පසෙහි සිටුවීම මගින් ව්යාප්ත කර ගත හැක.
ගෙවතු වගාව සඳහා බොහෝ වගා වර්ග තෝරා ගෙන ඇත. පහත සඳහන් වගා වර්ග නිතර අලෙවි කර ඇත :
•'Albus' – සුදු මල්
•'Arp' – ලා කොළ වර්ණයෙන් යුත් පත්ර , ලෙමන් සුවඳ
•'Aureus' – කහ වර්ණ ලප සහිත පත්ර
•'Benenden Blue' – පළල් නොවූ තද කොළ වර්ණයෙන් යුත් පත්ර
•'Blue Boy' – කෙටි ,කුඩා පත්ර
•'Blue Rain' – රෝස වර්ණයෙන් යුත් මල්
•'Golden Rain' – කහ වයිරම් සහිත කොළ පැහැති පත්ර
•'Gold Dust' - රන්වන් පාට වයිරම් සහිත තද කොළ පැහැති පත්ර
•'Haifa' – සුදු පාටින් යුත් කුඩා මල්
•'Irene' – පහතින් පිහිටි තද නීල වර්ණයෙන් යුත් මල්
•'Lockwood de Forest' –ටස්කන් බ්ලු හි බිමදුවන වර්ගය
•'Ken Taylor' – පඳුරුවලින් ගැවසී ඇත
•'Majorica Pink' – රෝස පැහැති මල්
•'Miss Jessop's Upright' – පුළුල් පත්ර ,සුවිශේෂී උසකින් යුත් උත්ප්රාන්තය ආකාරයක් ගත්
•'Pinkie' – රෝස පැහැති මල්
•'Prostratus' – පහතින් පිහිටි බිම වැස්ම
•'Pyramidalis' (or 'Erectus') – උත්ප්රාන්තය ආකාරයක් යුත් ,අවපැහැ ගත් නිල් මල්
•'Remembrance' (or 'Gallipoli') – ගැල්ලිපොලි අර්ධද්වීපයෙන් ගෙන ලත්
•'Roseus' – රෝස පැහැති මල්
•'Salem' – අවපැහැ ගත් නිල් මල් , 'අර්ප්' වගා වර්ගයට සමානකම් පෙන්වයි
•'Severn Sea' – පැතිරී යන ,වක්ර හැඩ ඇති අතු සහ ජම්බූල වර්ණ මල් සහිත
•'Sudbury Blue' – නිල් පැහැති මල්
•'Tuscan Blue' – සම්ප්රදායික ශක්තිමත් ,ඍජු ස්වරූපය
•'Wilma's Gold' – කහ පැහැති පත්ර
ඉතාලියට අයත් සම්ප්රදායික ආහාර පිසීම සඳහා මෙම ශාකයේ නැවුම් හෝ වියළි පත්ර භාවිතා වේ.තිත්ත, කහට ඇති රසයක් සහිත මෙම ශාකය ආවේණික සුවඳකින් යුක්ත බැවින් පිසූ අහාර සඳහා එකතු කරන ලදි. මෙහි පත්ර ඖෂධ තේ සෑදීමට භාවිතා කල හැක .මස් වර්ග හෝ එළවළු සමඟ බදින විට, මෙහි පත්ර අබ වැනි සුවඳක් ද ඊට අමතරව දැවුණු ලී වැනි සුවඳක් ද එක්කරමින් බාර්බිකියූ ආහාර සඳහා වඩාත් උචිත වේ.
ආහාර රස ගැන්වීම සඳහා සාමාන්යයෙන් රෝස්මෙරි තේ හැන්දි 1ක් ( ග්රෑම් 1) වැනි ප්රමාණයක් කිසිදු පෝෂණ ගුණයක් ලබා නොදෙයි. ඔමේගා-3 තෙල් වැනි මුඩු බවට පත් වීමට වැඩි ප්රවණතාවයක් දක්වන තෙල්, රෝස්මෙරි සාරය විසින් කල් තබා ගැනීමේ කාලය සහ තාප-ස්ථායීතාව වැඩි දියුණු කර ගැනීමට භාවිතා කර ඇති බව පෙන්වා ඇත.
රෝස්මෙරි තෛලය සුවඳ විලවුන් හෝ කාමර තුල සුවඳ විහිදුවීම සඳහා භාවිතා කෙරෙයි .ඊට අමතරව සුවඳ දුම් , ෂැම්පු , පිරිසිදු කිරීමේ නිෂ්පාදන වල ද යොදා ඇත.
රෝස්මෙරි ශාකයේ බොහෝ ශාකමය රසායනික ද්රව්ය අඩංගු වී ඇත.එනම් රෝස්මැරිනික් අම්ලය, කැම්ෆර් ,කැෆෙයික් අම්ලය, උර්සෝලික් අම්ලය,බෙටුලිනික් අම්ලය සහ ප්රතිඔක්සිකාරක වන කර්නෝසික් අම්ලය හා කාර්නොසෝල් වැනි රසායනික ද්රව්ය වේ
සාම්ප්රදායික ඉන්දියානු වෛද්යශාස්ත්රයේ, විවිධාකාර රෝග සුව කිරීම සඳහා මල් සහ පත්ර වලින් ලබාගත් සාරයන් හා සුගන්ධ තෛල භාවිතා කර ඇත.
මධ්යතන යුගයේ දී රෝස්මෙරි ශාකය විවාහ මංගල්ය චාරිත්ර හා සම්බන්ධ වී ඇත.එම මනාලිය රෝස්මෙරි ශාකයෙන් සැදුම්ලත් හිස්පළඳනාවක් පළඳින අතර මනාලයා සහ අනෙක් අමුත්තන් රෝස්මෙරි කිනිත්තක් පළඳිති. එබැවින් මෙය ආදර මන්ත්රයක් ලෙස ද සැලකේ.
මිත්යාවට අනුව රෝස්මෙරි ශාකය මතකය වැඩි දියුණු කිරීම සඳහා ප්රසිද්ධ ව ඇති අතර යුරෝපය හා ඕස්ටේරලියාවේ යුධ අනුස්මරණෝත්සව හා අවමංගල්යයන් හිදී මෙම ශාකය අනුස්මරණ සංකේතයක් ලෙස භාවිතා කර ඇත. මළවූන් අනුස්මරණ කිරීමේ සංකේතයක් ලෙස ශෝකවන්නන් විසින් එය සොහොන් මැදට හෙළා ඇත.ශේක්ස්පියර්ගේ හැම්ලට් හි ඔෆීලියා විසින් මෙසේ පවසා ඇත ," රෝස්මෙරි ඇත , එය අනුස්මරණය සඳහා ය, . " ( හැම්ලට්, iv 5. ).ඕස්ටේරලියාවේ දී, රෝස්මෙරි කිනිති ANZAC දිනය සහ ඇතැම් විට අනුස්මරණ දිනය දා සිහිකිරීම නිමිත්තෙන් පැළඳ ඇත ; ගැල්ලිපොලි අර්ධද්වීපයේ මෙම ඔසුව වැඩි වශයෙන් වර්ධනය වේ.
හංගේරි දියරය පලමුවෙන්ම සූදානම් කර ඇත්තේ හංගේරියානු මහරැජීන වන පෝලන්තයේ එලිසබත් රැජීන වෙත " .. පක්ෂඝාත පාදයන් ප්රකෘතිමත් කිරීම සඳහා " සහ රක්තවාතය සුව කිරීමටය. මෙය පිටත ආලේපනය සඳහා යොදාගන්න අතර එය සාදා ඇත්තේ නැවුම් රෝස්මෙරි ශාක සමග වයින් ස්ප්රීත්තු මිශ්රණය කිරීමෙනි. ඩොන් ක්වීසෝට්( පළමු කොටස , XVII පරිච්ඡේදය ) තම දිව්යමය ආලේපය වන ෆියරබ්රස් ආලේපනයේ වට්ටෝරුවේ මෙය මිශ්රණය කර ඇත.
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "rosemary". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
Rosmarinus officinalis , පොදුවේ රෝස්මෙරි ලෙස හඳුන්වන අතර, එය සදාහරිත , බහු වාර්ෂික, කාෂ්ඨීය , සුවඳවත්, ඉඳිකටු වැනි පත්රිකා සහිත ඔසු ශාකයකි. සුදු , රෝස, දම් හෝ නිල් පාට මල් සහිත මෙම ශාකය මඩ්යධරනී කලාපයට ආවේණික වේ.
එය තවත් බොහෝ ඖෂධ පැළෑටි ද ඇතුළත් කපුරු පවුලේ ( ලැමිඒසියේ ) සාමාජිකයෙකි. එහි නම "රෝස්මෙරි" යන්න "පිනි" ( ros ) සහ "මුහුද" ( marinus ), හෝ "මුහුදේ පිනි " ලෙස ලතින් වචනයෙන් ව්යුත්පන්න වී ඇත . මෙම ශාකය පුරාණ ග්රීක වචනයක් වන ‘ἄνθο’ ගෙන් " මල් " යන අර්ථය ඇතිව ඇතැම් විට anthos ලෙසද හඳුන්වන අතර රෝස්මෙරි වලට කෙඳි සහිත මූල පද්ධතියක් ඇත.
Su Romasinu (Rosmarinus officinalis), de sa familia Labiatee, est una mata cun fozas sempre birdes, minoreddas, e fiores de colore biancu-celeste. Pianta aromatica, usada meda in coghina.
El rosmarin, dito anca sgolmarin, el xe na piantina senpreverde deła fameja dełe Lamiaceae (nome sientifego Rosmarinus officinalis). In inglexe se dixe rosemary, in todesco Rosmarin, in sloveno róžmarin, in taljan rosmarino. El se trova in Eoropa, Axia e Africa, in spece sułe coste del Mediteraneo e 'ntei posti seki e pieni de sołe. El nome vien dal latino ros (sguasa) e maris (del mare). El pol esere alto dai 50 cm ai 2 metri. Łe fojete, longhe da diexe a quaranta miłimetri, łe xe strete e postà una contraria a kełaltra, coi bordi piegà in baso. Ła parte sora ła xe verde scura e rugoxa, keła soto ła xe bianca coverta da na spece de pano fin ke ła protège dał'esicasion. Ifioreti, cełesti, i se trova tuto ł'ano. El rosmarin el ga un forte profumo aromatego ke ricorda ła canfora e ł'eucalipto, ligà ał'ojo esensiałe ke'l ga drento.
Ł'ojo esensiałe de rosmarin xe fato de diversi terpeni: terpineoło, borneoło, cineoło,canfora e sesquiterpeni. Par via de questo, el rosmarin xe sta ła baxe de uno dei primi profumi distiłà deła storia, fato mis-ciando el so ojo esensiałe coł'alcol. Sta mistura ła xe sta registrà 'ntel 1370 e ciamà, in onore deła regina Ełixabeta, aqua d'Ungheria. Anca ł'aqua de Cołonia ła ga drento ojo de rosmarin.
Na volta el rosmarin xera sinboło de amore (i trovadori i ghe ofriva ała dama ke ghe piaxeva del rosmarin; Ofelia ła ghe dà ad Amleto na corona de rosmarin come segno deła so fedeltà. Ma el rosmarin el xera anca na pianta ke ricordava i morti. I antiki Egizi i ghe meteva in man ai morti rameti de rosmarin par kè el viajo 'ntel mondo dełe anime imortałi el fuse pi dolse. In Grecia ai morti i ghe meteva corone de rosmarin.
El rosmarin de dopara in diversi magnari par darghe aroma ała carne e ałe patate.
El rosmarin, dito anca sgolmarin, el xe na piantina senpreverde deła fameja dełe Lamiaceae (nome sientifego Rosmarinus officinalis). In inglexe se dixe rosemary, in todesco Rosmarin, in sloveno róžmarin, in taljan rosmarino. El se trova in Eoropa, Axia e Africa, in spece sułe coste del Mediteraneo e 'ntei posti seki e pieni de sołe. El nome vien dal latino ros (sguasa) e maris (del mare). El pol esere alto dai 50 cm ai 2 metri. Łe fojete, longhe da diexe a quaranta miłimetri, łe xe strete e postà una contraria a kełaltra, coi bordi piegà in baso. Ła parte sora ła xe verde scura e rugoxa, keła soto ła xe bianca coverta da na spece de pano fin ke ła protège dał'esicasion. Ifioreti, cełesti, i se trova tuto ł'ano. El rosmarin el ga un forte profumo aromatego ke ricorda ła canfora e ł'eucalipto, ligà ał'ojo esensiałe ke'l ga drento.
Salvia rosmarinus (/ˈsælviə ˌrɒsməˈraɪnəs/[3][4]), commonly known as rosemary, is a shrub with fragrant, evergreen, needle-like leaves and white, pink, purple, or blue flowers, native to the Mediterranean region. Until 2017, it was known by the scientific name Rosmarinus officinalis (/ˌrɒsməˈraɪnəs əˌfɪsɪˈneɪlɪs/[4]), now a synonym.[5]
It is a member of the sage family Lamiaceae, which includes many other medicinal and culinary herbs. The name "rosemary" derives from Latin ros marinus (lit. 'dew of the sea').[6][7] Rosemary has a fibrous root system.[8]
Rosemary is an aromatic evergreen shrub with leaves similar to hemlock needles. It is native to the Mediterranean region,[8] but is reasonably hardy in cool climates. Special cultivars like 'Arp' can withstand winter temperatures down to about −20 °C (−4 °F).[9] It can withstand droughts, surviving a severe lack of water for lengthy periods.[10] In some parts of the world, it is considered a potentially invasive species.[8] The seeds are often difficult to start, with a low germination rate and relatively slow growth, but the plant can live as long as 30 years.[8]
Forms range from upright to trailing;[8] the upright forms can reach 1.5 m (4 ft 11 in) tall, rarely 2 m (6 ft 7 in). The leaves are evergreen, 2–4 cm (3⁄4–1+1⁄2 in) long and 2–5 mm (1⁄16–3⁄16 in) broad, green above, and white below, with dense, short, woolly hair.[8]
The plant flowers in spring and summer in temperate climates, but the plants can be in constant bloom in warm climates; flowers are white, pink, purple or deep blue.[8] Rosemary also has a tendency to flower outside its normal flowering season; it has been known to flower as late as early December, and as early as mid-February (in the northern hemisphere).[11]
Salvia rosmarinus is now considered one of many hundreds of species in the genus Salvia.[2] Formerly it was placed in a much smaller genus, Rosmarinus, which contained only two to four species including R. officinalis,[12] which is now considered a synonym of S. rosmarinus. Salvia jordanii (formerly Rosmarinus eriocalyx) is a closely related species native Iberia and the Maghreb of Africa.[13] Both the original and current genus names of the species were applied by the 18th-century naturalist and founding taxonomist Carl Linnaeus.[14] Elizabeth Kent noted in her Flora Domestica (1823), "The botanical name of this plant is compounded of two Latin words, signifying Sea-dew; and indeed Rosemary thrives best by the sea."[15]
The first mention of rosemary is found on cuneiform stone tablets as early as 5000 BCE.[16] After that not much is known, except that Egyptians used it in their burial rituals.[17] There is no further mention of rosemary until the ancient Greeks and Romans. Pliny the Elder (23–79 CE) wrote about it in The Natural History,[18] as did Pedanius Dioscorides (c. 40 CE to c. 90 CE), a Greek botanist (amongst other things). He talked about rosemary in his most famous writing, De Materia Medica, one of the most influential herbal books in history.[19]
The herb then made its way east to China and was naturalized there as early as 220 CE,[8] during the late Han dynasty.[20]
Rosemary came to England at an unknown date; the Romans probably brought it when they invaded in the first century, but there are no viable records about rosemary arriving in Britain until the 8th century CE. This was credited to Charlemagne, who promoted herbs in general, and ordered rosemary to be grown in monastic gardens and farms.[21]
There are also no records of rosemary being properly naturalized in Britain until 1338, when cuttings were sent to Queen Philippa by her mother, Countess Joan of Hainault. It included a letter that described the virtues of rosemary and other herbs that accompanied the gift. The original manuscript can be found in the British Museum. The gift was then planted in the garden of the old palace of Westminster. After this, rosemary is found in most English herbal texts, and is widely used for medicinal and culinary purposes.[22] Hungary water, which dates to the 14th century, was one of the first alcohol-based perfumes in Europe, and was primarily made from distilled rosemary.[23] Rosemary,along with holly and ivy, was commonly used for Christmas decorations in the 17th century.[24]
Rosemary finally arrived in the Americas with early European settlers in the beginning of the 17th century. It soon was spread to South America and global distribution.[8]
Upon cultivation, the leaves, twigs, and flowering apices are extracted for use.[25] Rosemary is used as a decorative plant in gardens. The leaves are used to flavor various foods, such as stuffing and roast meats.[26]
Since it is attractive and drought-tolerant, rosemary is used as an ornamental plant in gardens and for xeriscape landscaping, especially in regions of Mediterranean climate.[8] It is considered easy to grow and pest-resistant. Rosemary can grow quite large and retain attractiveness for many years, can be pruned into formal shapes and low hedges, and has been used for topiary. It is easily grown in pots. The groundcover cultivars spread widely, with a dense and durable texture.[8]
Rosemary grows on loam soil with good drainage in an open, sunny position. It will not withstand waterlogging and some varieties are susceptible to frost. It grows best in neutral to alkaline conditions (pH 7–7.8) with average fertility. It can be propagated from an existing plant by clipping a shoot (from a soft new growth) 10–15 cm (4–6 in) long, stripping a few leaves from the bottom, and planting it directly into soil.
Numerous cultivars have been selected for garden use.
The following cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:[28]
Rosemary leaves are used as a flavoring in foods,[8] such as stuffing and roast lamb, pork, chicken, and turkey. Fresh or dried leaves are used in traditional Mediterranean cuisine. They have a bitter, astringent taste and a characteristic aroma which complements many cooked foods. Herbal tea can be made from the leaves. When roasted with meats or vegetables, the leaves impart a mustard-like aroma with an additional fragrance of charred wood that goes well with barbecued foods.
In amounts typically used to flavor foods, such as one teaspoon (1 gram), rosemary provides no nutritional value.[33][34] Rosemary extract has been shown to improve the shelf life and heat stability of omega 3-rich oils which are prone to rancidity.[35] Rosemary is also an effective antimicrobial herb.[36]
Rosemary oil is used for purposes of fragrant bodily perfumes or to emit an aroma into a room. It is also burnt as incense, and used in shampoos and cleaning products.
Rosemary contains a number of phytochemicals, including rosmarinic acid, camphor, caffeic acid, ursolic acid, betulinic acid, carnosic acid, and carnosol.[37] Rosemary essential oil contains 10–20% camphor.[38]
Rosemary extract, specifically the type mainly consisting of carnosic acid and carnosol, is approved as a food antioxidant preservative in several countries. The E number is E392.[39]
The plant or its oil have been used in folk medicine in the belief it may have medicinal effects. Rosemary was considered sacred to ancient Egyptians, Romans, and Greeks.[25] In Don Quixote (Part One, Chapter XVII), the fictional hero uses rosemary in his recipe for balm of fierabras.[40]
The plant has been used as a symbol for remembrance during war commemorations and funerals in Europe and Australia.[41] Mourners would throw it into graves as a symbol of remembrance for the dead. In Australia, sprigs of rosemary are worn on ANZAC Day and sometimes Remembrance Day to signify remembrance; the herb grows wild on the Gallipoli Peninsula, where many Australians died during World War I.[41]
Several Shakespeare plays refer to the use of rosemary in burial or memorial rites. In Shakespeare's Hamlet, Ophelia says, "There's rosemary, that's for remembrance. Pray you, love, remember."[42] It likewise appears in Shakespeare's Winter's Tale in Act 4 Scene 4, where Perdita talks about "Rosemary and Rue".[43] In Act 4 Scene 5 of Romeo and Juliet, Friar Lawrence admonishes the Capulet household to "stick your rosemary on this fair corse, and as the custom is, and in her best array, bear her to church." It is also said that "In the language of flowers it means 'fidelity in love.'"[44]
In the Spanish fairy tale The Sprig of Rosemary, the heroine touches the hero with the title rosemary in order to restore his magically lost memory.[45]
Salvia rosmarinus (/ˈsælviə ˌrɒsməˈraɪnəs/), commonly known as rosemary, is a shrub with fragrant, evergreen, needle-like leaves and white, pink, purple, or blue flowers, native to the Mediterranean region. Until 2017, it was known by the scientific name Rosmarinus officinalis (/ˌrɒsməˈraɪnəs əˌfɪsɪˈneɪlɪs/), now a synonym.
It is a member of the sage family Lamiaceae, which includes many other medicinal and culinary herbs. The name "rosemary" derives from Latin ros marinus (lit. 'dew of the sea'). Rosemary has a fibrous root system.
La oficina rosmareno (Rosmarinus officinalis) estas rosmareno el la familio de lamiacoj, tufarbusto kun vintrodaŭraj, ledecaj, liniformaj folioj kaj kun akselaj, mallongaj grapoloj el hele violetbluaj (malofte blankaj) floroj kun dulipa korolo.[1]
En la kuirarto uzatas la folioj de tiu ĉi palearktisa planto. Rosmareno fajnigas ĉefe saŭcojn, supojn, fiŝaĵojn, ŝafaĵojn kaj porkaĵojn. Ĝi estas tre forta spico kaj estu pro tio atente dozata. La planto estas ankaŭ uzata en la kuirejo kaj kiel oleo en aromaterapio.
Oficina rosmareno
Ilustraĵo de oficina rosmareno
.JPG)
La oficina rosmareno (Rosmarinus officinalis) estas rosmareno el la familio de lamiacoj, tufarbusto kun vintrodaŭraj, ledecaj, liniformaj folioj kaj kun akselaj, mallongaj grapoloj el hele violetbluaj (malofte blankaj) floroj kun dulipa korolo.
En la kuirarto uzatas la folioj de tiu ĉi palearktisa planto. Rosmareno fajnigas ĉefe saŭcojn, supojn, fiŝaĵojn, ŝafaĵojn kaj porkaĵojn. Ĝi estas tre forta spico kaj estu pro tio atente dozata. La planto estas ankaŭ uzata en la kuirejo kaj kiel oleo en aromaterapio.
Oficina rosmareno
Ilustraĵo de oficina rosmareno
Salvia rosmarinus,[1] conocida popularmente como romero, es una hierba leñosa perenne, con follaje siempre verde y flores blancas, rosas, púrpuras o azules, perteneciente a la familia Lamiaceae, nativa de la región mediterránea. Hasta el año 2017 la especie era conocida por el nombre científico Rosmarinus officinalis, ahora un sinónimo.[2]
El romero es un arbusto aromático, leñoso, de hojas perennes, muy ramificado y ocasionalmente achaparrado y que puede llegar a medir hasta 2 metros de altura. Los tallos jóvenes están cubiertos de borra —que desaparece al crecer—, a medida que envejecen se vuelven de color rojizo y con la corteza resquebrajada.
Las hojas, pequeñas y muy abundantes, presentan forma lineal. Son opuestas, sésiles, enteras, con los bordes hacia abajo y de un color verde oscuro, mientras que por el envés presentan un color blanquecino y están cubiertas de vellosidad. En la zona de unión de la hoja con el tallo nacen los ramilletes floríferos.
Las flores son de unos 5 mm de largo. Tienen la corola bilabiada de una sola pieza. El color es azul violeta pálido, rosa o blanco, con cáliz verde o algo rojizo, también bilabiado y acampanado. Son flores axilares, muy aromáticas y melíferas; se localizan en la cima de las ramas, tienen dos estambres encorvados soldados a la corola y con un pequeño diente.
El fruto, encerrado en el fondo del cáliz, está formado por cuatro núculas de 1.5-3 por 1-2 mm, ovoides, aplanadas, color castaño claro con una mancha clara en la zona de inserción.[3]
Su cultivo está extendido por toda el área mediterránea. También ha sido cultivado en zonas como Azores, Islas Canarias, Madeira, Bulgaria, Ucrania y Crimea.[4] Se cría en todo tipo de suelos, preferiblemente los secos y algo arenosos y permeables, adaptándose muy bien a los suelos pobres. Crece en zonas litorales y de montaña baja (laderas y collados), desde la costa hasta 1500 m. s. n. m. A más altura, da menor rendimiento en la producción de aceite esencial.
Forma parte de los matorrales que se desarrollan en los sitios secos y soleados en las zonas de encinar, zonas degradadas por la tala o quema y laderas pedregosas y erosionadas. Florece dos veces al año, en primavera y en otoño. Es de uso frecuente en jardines y setos.
Especie de la región mediterránea y del Cáucaso, que ha sido cultivada desde eras antiguas en todo el mundo como planta ornamental. Hay más de un centenar de cultivares, algunos de ellos de origen híbrido con Salvia jordanii.[3]
Es una planta de fácil cultivo, no necesita de gran cantidad de agua y requiere un bajo tratamiento con químicos y abonos; crece en diferentes clases de suelo lo que hace que sea rentable su producción.[cita requerida]
Del romero se utilizan sobre todo las hojas y a veces, las flores. Es una planta rica en principios activos.[5][6][7][8][9]
El ácido carnósico presente en el romero ha mostrado hepatotoxicidad en humanos, al mismo nivel que el tamoxifeno.[10] Estudios previos en ratas han provocado infertilidad, utilizado en dosis elevadas.[10]
El romero es una de las plantas aromáticas más valoradas en cocina por su agradable olor y el sabor que aporta a los alimentos procesados, tanto carnes como pescados y vegetales, siendo un clásico en algunos asados al horno y guisos. Se utiliza tanto fresco como seco. Entre las recetas más usuales que llevan romero figuran la «Paella valenciana», muchas salsas de tomate, el «Cordero al romero», «Cabrito asado», «Tomates aliñados con aceite y romero» o «Guiso de conejo al romero». Esta planta también se utiliza para personalizar aceites y vinagres, incorporando una rama fresca en el envase donde se conservan, lo que aporta grandes matices al infusionar. En la cocina de vanguardia se utiliza esta técnica pero se suele desarrollar confitando (cocción a baja temperatura) el romero en los líquidos. En España e Italia[12] se utiliza como parte de los ingredientes para la preparación de charcutería con embutidos cárnicos, especialmente los procedentes del cerdo. En Castilla-La Mancha es habitual encontrarlo cubriendo elaboraciones curadas como la «Caña de lomo» (al romero) o el Queso manchego (al romero), cumpliendo la doble función de aromatizar y proteger al producto.
Salvia rosmarinus es considerada actualmente como una de las muchas especies dentro del género Salvia. Anteriormente estaba incluida en un género menor, Rosmarinus, con el nombre R. officinalis L. (ahora un sinónimo), pero en 2017, Drew y colaboradores la incluyen en el género Salvia. Debido a que el nombre Salvia officinalis L. ya estaba siendo usado para otra especie, recuperan la combinación Salvia rosmarinus, nombre usado por Schleiden (Handb. Med.-Pharm. Bot. 1: 265, 1852)[2]
Número de cromosomas de Rosmarinus officinalis (Fam. Labiatae) y táxones infraespecíficos: 2n=24.[15][16]
Ver: Salvia
rosmarinus: epíteto que clásicamente se interpretó como directamente tomado del Latín ros marinus, ‘rocío marino’, pero es más probable que deriva del Griego ρώψ, rhops que significa ‘arbusto’ y μυρίνος, myrinos, ‘aromático’: o sea el «arbusto aromático», interpretación que encaja mejor con la planta.[3][11]
Sinónimos, aparte de los taxones infraespecíficos:
En el edicto de Carlomagno Capitulare de villis vel curtis imperii artículo n.º 70, aparece mencionada con el nombre de ros marinum.
Salvia rosmarinus, conocida popularmente como romero, es una hierba leñosa perenne, con follaje siempre verde y flores blancas, rosas, púrpuras o azules, perteneciente a la familia Lamiaceae, nativa de la región mediterránea. Hasta el año 2017 la especie era conocida por el nombre científico Rosmarinus officinalis, ahora un sinónimo.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Rosmariin (perekond). Harilik rosmariin (Rosmarinus officinalis) on huulõieliste sugukonda rosmariini perekonda kuuluv mitmeaastane poolpõõsaliik.[1]
Tavakeeles nimetatakse taime rosmariiniks.
Ros marinus tähendab mere kastet.[2] Rosmariin oli antiikajal sõpruse, ustavuse ja mäletamise ning mälestamise sümboliks. Alkeemikud on pidanud rosmariini tarkade kivi sarnaseks "taimekiviks" ehk kõikeravivaks ravimiks.
Harilik rosmariin pärineb tõenäoliselt Vahemere maadest. Tänapäeval kasvatatakse taime Prantsusmaal, Hispaanias, Venemaal, Itaalias, Portugalis, Kreekas, Marokos, Tuneesias ja Suurbritannias.
Eestis kasvatatakse rosmariini peamiselt üheaastase taimena, sest tihti ei ela ta talve üle.
Hariliku rosmariini võrsed on tihedalt lehistunud. Lehed asetsevad vastakuti, on pealt tumerohelised ja nahkjad ning alt valgeviltjad.
Õite värvus varieerub kahvatusinisest kuni lillakani. Nende ülahuul on harilikult kahehõlmaline, alahuul kolmehõlmaline.
Harilikul rosmariinil tuntakse Rosmarinus officinalis Prostratus'e rühma, vormi Rosmarinus officinalis f. repandens ja hulgaliselt sorte:
Pikemalt artiklis Rosmariinileht
Harilik rosmariin on maitse-, lõhna-, ilu- ja ravimtaim. Levinud saadused on rosmariinileht (rosmarini folium), rosmariini võrsed (rosmarini cormus) ja rosmariini eeterlik õli (rosmarini aetherolum).
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Romarin seisuga 23.03.2014.
Harilik rosmariin (Rosmarinus officinalis) on huulõieliste sugukonda rosmariini perekonda kuuluv mitmeaastane poolpõõsaliik.
Tavakeeles nimetatakse taime rosmariiniks.
Erromeroa (Rosmarinus officinalis) landare loredunen espezie botaniko bat da. Erromeroa Lamiaceae familiaren eta Rosmarinus generoaren barnean dago. Landare usainduna da, lore ezpaindun urdinak dituena.[1]
Zuhaixka honek 50 eta 200 zentimetro arteko altuera har dezake. 10 mm lore urdinak izaten ditu, urtarril eta abenduaren artean loratzen direnak. Mediterraneo inguruko landarea da. 0 eta 1000 metro arteko altueran bizi da.
.JPG)
Erromeroa (Rosmarinus officinalis) landare loredunen espezie botaniko bat da. Erromeroa Lamiaceae familiaren eta Rosmarinus generoaren barnean dago. Landare usainduna da, lore ezpaindun urdinak dituena.
Zuhaixka honek 50 eta 200 zentimetro arteko altuera har dezake. 10 mm lore urdinak izaten ditu, urtarril eta abenduaren artean loratzen direnak. Mediterraneo inguruko landarea da. 0 eta 1000 metro arteko altueran bizi da.
Salvia rosmarinus
Le Romarin, Salvia rosmarinus, est une espèce d’arbrisseaux de la famille des Lamiacées (ou Labiées), poussant à l’état sauvage sur le pourtour méditerranéen, en particulier dans les garrigues arides et rocailleuses, sur terrains calcaires[4].
Jusqu'à 2017, il était connu sous le nom scientifique de Rosmarinus officinalis, maintenant synonyme, puisque l'espèce a été reclassée dans le genre Salvia[5].
Fraîche ou séchée, cette herbe condimentaire se retrouve dans la cuisine méditerranéenne, et une variété domestiquée se cultive dans les jardins[4]. C'est une plante mellifère ; le miel de romarin, ou « miel de Narbonne » est réputé[4]. C'est également un produit fréquemment utilisé en parfumerie. Enfin, on lui attribue de nombreuses vertus phytothérapeutiques.
Le nom « romarin » viendrait du latin « ros marinus » (rosée de mer)[6], ou bien du grec « rhops myrinos » (buisson aromatique)[7], ou encore du latin « rhus marinus » (sumac de mer)[4]. On l'appelle également « herbe-aux-couronnes », et en provençal, « encensier »[8].
Il fait partie des plantes dont la culture est recommandée dans les domaines royaux par Charlemagne dans le capitulaire De Villis (fin du VIIIe ou début du IXe siècle).
Le romarin peut atteindre jusqu'à 1,50 m de hauteur, voire jusqu'à 2 m en culture. Il est reconnaissable en toute saison à ses feuilles persistantes sans pétiole, coriaces, beaucoup plus longues que larges, aux bords légèrement enroulés, vert sombre luisant sur le dessus, blanchâtres en dessous. Leur odeur, très camphrée, évoque aussi l'encens d'où il doit son nom « encensier » en provençal.
La floraison commence dès le mois de février, parfois en janvier, et se poursuit jusqu'en avril-mai. Certaines variétés peuvent fleurir une deuxième fois en début d’automne[9]. La couleur des fleurs, qui se présentent en grappes assez semblables à des épis, varie du bleu pâle au violet. On trouve également, mais plus rarement, la variété à fleurs blanches R. officinalis albiflorus. Leur calice est velu, à dents bordées de blanc. Elles portent deux étamines ayant une petite dent vers leur base. La lèvre inférieure de la corolle est profondément divisée, faisant penser au labelle de certaines orchidées. Comme pour la plupart des Lamiacées, le fruit est un tétrakène. Ce dernier est de couleur brune.
Le romarin est originaire du bassin méditerranéen.
On le trouve principalement dans les terrains arides et ensoleillés, comme les garrigues, les maquis et les rocailles. Il n'apprécie pas une sécheresse trop importante mais se contente de l'humidité du littoral, d'où il pourrait tenir son nom (« rosée de mer » en latin).
Il est répandu entre le niveau de la mer et 650 mètres[4], parfois jusqu'à 1 500 mètres d'altitude[10].
L'espèce n'est pas considérée comme étant menacée en France. Elle est classée Espèce de préoccupation mineure (LC) par l'UICN.
Le romarin se cultive dans un endroit ensoleillé, dans un sol calcaire et bien drainé[11]. Bien que ce soit une plante aimant les climats chauds, il supporte les gelées si le sol ne conserve pas l'humidité. Idéalement, ce dernier doit avoir un pH compris entre 7 et 7,5[12].
Une légère taille au printemps après sa floraison a essentiellement pour but de lui conserver une forme harmonieuse. Il ne doit pas être rabattu trop court. Son feuillage persistant et sa tenue rend propice l'utilisation de certaines variétés touffues à une utilisation en topiaire.
Il se multiplie facilement au printemps ou à l'automne par bouturage ou marcottage ; plus difficilement en été par semis car sa germination est lente[11].
Le romarin est assez résistant aux nuisibles. Il craint toutefois le rhizoctone brun en cas d'humidité trop importante[10].
Sa zone de rusticité se situe entre 8 et 10[13].
Le romarin est cultivé à large échelle en Espagne, en Tunisie, au Maroc, en Italie, en France, en Algérie et au Portugal, principalement pour en extraire de l'huile essentielle[10]. La production mondiale d'huile essentielle de romarin atteint 200 à 300 tonnes en 2005[12].
En Inde, la CIMAP (Central Institute of Medicinal and Aromatic Plants) a introduit la production de romarin à la fin des années 80, qui s'est développée au cours des années 90[10]. Cette production est concentrée dans le sud, dans les Nîlgîri et autour de Bangalore[12].
Les branches feuillues de romarin s'utilisent de préférence fraîches, mais peuvent également se conserver séchées. Les fleurs ont une saveur plus douce et se consomment crues, saupoudrées pour parfumer un plat ou un dessert.
Les branches s'emploient généralement comme aromate par infusion dans les ragoûts, les civets, les soupes et les sauces.
Le romarin est également utilisé pour parfumer les grillades. Quelques branches sont alors utilisées dans la confection d'une marinade ou une branche comme pinceau pour enduire la pièce à griller de marinade. Il est également possible de fumer la viande ou le poisson en déposant quelques branches sur les charbons, ou en petite quantité dans un fumoir[14]. On peut enfin se servir de branches pour embrocher des légumes avant leur cuisson.
Plus audacieux, le romarin est parfois utilisé en infusion pour parfumer des desserts comme les flans, les crèmes ou certaines confitures.
L'utilisation du romarin en parfumerie est très ancienne. Le premier parfum alcoolique dont on connaisse l'existence est l'eau de Hongrie, alcoolat fréquemment utilisé au XVIIe siècle et qui pourrait dater du XIVe siècle, dont le romarin était l'un des principaux composants[15].
L’essence est obtenue par la distillation des branches, de préférence en n’utilisant que les sommités fleuries. Elle contient notamment du bornéol[16], du 1,8 cinéol[17] (ou eucalyptol), du camphène[18] et du pinène[16]. Le romarin entre dans la composition de parfums surtout masculins, hespéridés aromatiques (eaux de Cologne), boisés et fougères aromatiques.
La plante contient plusieurs agents actifs parmi lesquels :
Le romarin fut longtemps utilisé empiriquement en phytothérapie. Le miel de romarin, aussi appelé « Miel de Narbonne » était un des multiples constituants de la thériaque de la pharmacopée maritime occidentale au XVIIIe siècle[23].
Des études modernes montrent les effets du romarin sur différentes parties de l'organisme :
L'huile essentielle de romarin peut avoir des effets neurotoxiques, déclencher convulsions et crises d’épilepsie. Par voie orale, et à part l'utilisation en cuisine, il est déconseillé aux femmes enceintes ou allaitantes [35].
On dénombre plus de 150 variétés de romarin[36]. Elles se différencient par leur taille maximale (d'une dizaine de centimètres à 2 mètres), leur tenue (vertical ou rampant), la couleur de leurs fleurs (violettes, bleues, blanches, roses) et de leurs feuilles, leur rusticité...
Selon une légende, le romarin était à l'origine une plante à fleurs blanches. Avant de donner naissance à l'enfant Jésus, Marie, aurait déposé sa cape de couleur bleue sur un romarin planté devant l’étable. La cape aurait déteint sur l'arbrisseau et c'est ainsi que, depuis, le romarin fleurit bleu. Certains voient dans cette légende une autre origine possible au nom Romarin à savoir « Rose de Marie » (l'appellation anglaise étant d'ailleurs Rosemary).
L’eau de Hongrie, alcoolat à base de romarin pour se parfumer ou à boire, viendrait d'Élisabeth de Pologne, reine de Hongrie. Elle l’aurait utilisée en 1378 à l’âge de 72 ans.
Romarin.
Fleur de romarin.
Détail de la fleur.
Romarin fleuri.
Feuilles de romarin.
Culture.
Romarins à Longwood Gardens (en).
Spécimen de 2,2 m à Sébastopol.
Plant de romarin à La Penne-sur-Huveaune.
Rosmarinus officinalis passé au scanner en 1200ppp (cliquez pour agrandir et voir tous les détails de la feuille).
Dans le calendrier républicain français, le 6e jour du mois de messidor, est officiellement dénommé jour du Romarin[39]
Salvia rosmarinus
Le Romarin, Salvia rosmarinus, est une espèce d’arbrisseaux de la famille des Lamiacées (ou Labiées), poussant à l’état sauvage sur le pourtour méditerranéen, en particulier dans les garrigues arides et rocailleuses, sur terrains calcaires.
Jusqu'à 2017, il était connu sous le nom scientifique de Rosmarinus officinalis, maintenant synonyme, puisque l'espèce a été reclassée dans le genre Salvia.
Fraîche ou séchée, cette herbe condimentaire se retrouve dans la cuisine méditerranéenne, et une variété domestiquée se cultive dans les jardins. C'est une plante mellifère ; le miel de romarin, ou « miel de Narbonne » est réputé. C'est également un produit fréquemment utilisé en parfumerie. Enfin, on lui attribue de nombreuses vertus phytothérapeutiques.
Le nom « romarin » viendrait du latin « ros marinus » (rosée de mer), ou bien du grec « rhops myrinos » (buisson aromatique), ou encore du latin « rhus marinus » (sumac de mer). On l'appelle également « herbe-aux-couronnes », et en provençal, « encensier ».
Il fait partie des plantes dont la culture est recommandée dans les domaines royaux par Charlemagne dans le capitulaire De Villis (fin du VIIIe ou début du IXe siècle).
Tom dlúth cumhra síorghlas is ea an marós. Fásann sé suas le 2 m ar airde. Dúchasach don Mheánmhuir, ar scrobarnach. Na duilleoga caol, dúghlas in uachtar is bán faoina mbun, na himill casta isteach. Na bláthanna éadrom gorm déliopach, na cinn in uachtar faoi chochall rud beag, na cinn in íochtar tríliopach spréite. Saothraítear go forleathan é mar mhaisiúchán agus luibh leighis.
Ružmarin (rozmarin, rusmarin, lužmarin, žmurod, ruzman, rožmarin, zimorad, lat. Salvia rosmarinus, sin. Rosmarinus officinalis), biljka čije ime potječe od latinskog ros (rosa) i marinus (more), odnosno "morska rosa", što govori da je za njegov rast vrlo povoljan povjetarac s mora, koji donosi vlagu. Ružmarin je grmolika zimzelena biljka igličastih listova i krhkih svjetloplavih cvjetova. Igličasti listovi intenzivnog su mirisa, te pikantno ljutog, oporog i gorkog okusa. Koristi se za aromatiziranje povrća i mesnih jela. Ružmarin potiče cirkulaciju i tok krvi prema mozgu, te na taj način poboljšava koncentraciju i liječi glavobolju. Premda posvećen božici ljepote i ljubavi Afroditi, ružmarin nije samo simbol ljubavi. On je i simbol mudrosti koji osnažuje pamćenje.[1]
Rod ružmarina (Rosmarinus) više nije priznat, i danas se uključuje u rod kadulja (Salvia).[2]
Grmolika trajna biljka mirisnih zimzelenih listića sa sitnim svijetloplavim cvjetićima. Listovi su naspramni, sjedeći, čvrsti, kožasti, vrlo uski, a dugi 2-3 cm. Gornja strana listova je tamnozelena, a donja je sivobijele boje i lagano pustenasta. Između ogranaka, razvijaju se pršljenasto na maloj peteljci maleni ljubičastoplavi cvjetovi. Potječe iz mediteranskih krajeva, gdje raste na tlu bogatom kalcijem, u suhoj klimi i na slanom morskom zraku. Danas se proširio diljem Europe, a uzgaja se i u SAD-u i Meksiku. Grm ružmarina naraste od jednog do tri metra visine.
Miris cvjetova i cvjetnih vrhova grančica je jak i nalik na kamfor, dok je okus ljut, pomalo gorak i aromatičan. Cvjeta od ožujka do svibnja, a katkada u rujnu cvate i po drugi puta. Ružmarin voli sunčane i kamenite krajeve (kalcij) i ne zahtijeva puno vlage. Ipak ne voli mraz, pa ga treba odgovarajuće zaštititi. Jednostavno se presađuje i ne traži posebnu gnojidbu, stoga je gotovo idealna biljka za ekološki uzgoj.[3]
U cvjetovima, listovima i grančicama sadrži eterična ulja, čija kvaliteta ovisi o klimi i o sunčanim i zaštićenim položajima. Više od tisuću godina cijenjeni je začin i prirodni lijek. Kroz povijest je ružmarin bio vrlo omiljena biljka. Voljeli su ga grčki i rimski bogovi. Grčki studenti stavljali su ga na glavu kada su pripremali ispite. Razlog tome je što je narodna medicina vjerovala, a i danas vjeruje, da ružmarin potiče i jača pamćenje. U staroj Engleskoj ružmarin je bio simbol vjernosti, pa je iz toga nastao običaj da se na svadbi odjeća kiti ružmarinom. Neka od tih svojstava znanost je dokazala i objasnila.
Rasprostranjen je po sunčanim i kamenitim krajevima hrvatskog obalnog područja i otoka. Često se uzgaja po vrtovima i cvjetnim loncima, ali je vrlo osjetljiv na mraz, pa ga u sjevernim krajevima treba štititi od hladnoće. Raste na čitavom priobalnom području Mediterana, od Portugala do Male Azije i Crnom moru.
Upotrebljavaju se cvjetovi ružmarina (Flores rosmarini), izdanci u cvatu (Herba Rosmarini), a najčešće se sabiru listovi (Folia Rosmarini). Listovi se sabiru ljeti, režu se grane i stave sušiti. Destilacijom listova ili grančica dobiva se ružmarinovo ulje (Oleum Rosmarini). Cvjetovi i biljka u cvatu sabiru se u travnju i svibnju i suše u hladu. Uz eterično ulje, ružmarin sadrži smolu, tanin, gorke tvari i male količine saponina.
Staro vjerovanje da miris ružmarina stimulira pamćenje dokazali su znanstvenici Sveučilišta Cincinnati. Ružmarin potiče cirkulaciju i tok krvi prema mozgu, te na taj način poboljšava koncentraciju i liječi glavobolju. Zato biste mogli malu lončanicu ružmarina staviti na vaš stol ili pored mjesta gdje vaši školarci uče i samo promatrati rezultate. Potječe iz mediteranskih krajeva gdje raste na tlu bogatom kalcijem, u suhoj klimi i na slanom morskom zraku.
Ružmarin se nalazi pri vrhu liste namirnica koja može pomoći u prevenciji i liječenju raka. Studije pokazuju da ulje ružmarina može spriječiti razvoj raka kože, jer sprječava rast kožnih tumora i osigurava prirodnu zaštitu od oštećenja koja izaziva štetno sunčevo ultraljubičasto zračenje. Na eksperimentalnim životinjama dokazano je da ulje ružmarina može spriječiti razvoj raka debelog crijeva i pluća.[4]
Ružmarin odlično djeluje protiv bakterija (stafilokok, streptokok, Escherichia coli) i protiv gljivica (Candida). Nisu uzalud stari Rimljani palili njegove grančice u vrijeme velikih zaraza.
Ova biljka ima sedativna, diuretska i antiseptična svojstva, a smatra se da je osobito učinkovita kod slabosti i neuralgije. Travari koriste ružmarin za nesvjesticu, koja se javlja zbog problema s ravnotežnim sustavom u uhu, živčana oboljenja, ispiranje usta radi neugodnog daha i za groznicu. Sastojci ružmarina jačaju imunološki sustav, a protuupalne tvari mogu ublažiti jake napade astme. Stimulativno djelovanje ružmarina može dovesti do poboljšanja funkcije jetre i sekrecije žučne vrećice, što pridonosi poboljšanju općeg stanja cijelog organizma.[5]
Iz knjige Ljekovito bilje i njegova upotreba, R. Wilforta doznajemo da se u narodnoj medicini koriste cvjetovi ružmarina, izdanci u cvatu, a najčešće listovi. Čaj ili vino od ružmarina koristilo se za liječenje duševne iscrpljenosti, loše probave, slabe prokrvljenosti, za čišćenje krvi i bljedoće, za liječenje slabog sluha i vida, te za pospješenje izlučivanja mokraće. Alkoholna otopina ružmarina služi kao sredstvo za masažu kod reumatizma mišića, živčanih bolova, glavobolje i duševne i tjelesne iznemoglosti. Ružmarin prokuhan u kozjem mlijeku koristio se kao lijek protiv tuberkuloze, a kao oblog je bio lijek protiv raka. Ulje koje se dobiva destilacijom listova ili grančica, sastavni je dio ružmarinove masti i tinkture za rane.
Ružmarin je poznati tonik za mozak koji poboljšava koncentraciju i pamćenje. Povećava unos kisika u stanice, blagi je stimulant, a već je dugo cijenjen zbog svoje sposobnosti ublažavanja glavobolje, migrene, te blage do umjerene depresije.
Istraživanja pokazuju da ružmarin sadrži visoku razinu ružmarinske kiseline, koji djeluje kao blagi analgetik i antioksidant, što ga čini korisnim kod liječenja upala, kao što su artritis i oštećenja zglobova.[6]
Tonik i antioksidant, ružmarin potiče probavu i protok krvi kroz tijelo, što je posebno korisno za one osobe sa niskom razinom energije, osobito ako je povezano sa niskim krvnim tlakom ili lošim apetitom.
Tonik za kosu. Infuzija napravljena od listova ružmarina djeluje kao prirodni regenerator za kosu koji tonizira vlasište i jača kosu.[7]
Ružmarin pomaže kod oporavka od dugotrajnog stresa i kronične bolesti. Smatra se da stimulira nadbubrežne žlijezde te se koristi posebno kod oslabljenosti, osobito uzrokovanom slabom cirkulacijom i probavom. [8]
Neka istraživanja su pokazala da je ružmarin bogat izvor antioksidanta i protuupalnih spojeva za koje se misli da pomažu u jačanju imunološkog sustava. Također pokazuju da se korištenjem ove biljke smanjuje učestalost raka dojke, debelog crijeva i pluća na pola. Ružmarin je sastavni dio u tinkturama za cirkulaciju glave i mozak, zajedno sa ginkom i gotu kolom. Takve tinkture se često koriste i za pomoć kod problema opadanja kose.[9]
Ocat četvorice lopova je ocat s začinskim biljem, za kojeg je vezana legenda da je u Srednjem vijeku liječio od kuge. On se sastoji u osnovi od octa, u koji je namočena kadulja, timijan, lavanda i ružmarin, te dodatka bijelog luka (češnjak). Osim te osnovne mješavine, u ocat se mogu dodati i drugi začini ili ljekovite biljka, kao što su ruta, metvica ili pelin. Ocat četvorice lopova danas se prodaje u Provansi kao antiseptično sredstvo.
Ružmarin je bio nezaobilazan sastojak vodice mađarske kraljice, vrlo raširenog srednjovjekovnog lijeka, koji je i danas u upotrebi, a pripisuje se kraljici Elizabeti Ugarskoj, kojoj je služio za ljepotu, te masiranje paraliziranih udova i gihta, od kojih je bolovala kraljica pred kraj života. Znanstvenici su dokazali da vanjska primjena ulja ružmarina vrlo učinkovito ublažava bolove kod reumatskih bolesti, međutim unutarnja primjena ulja izaziva probleme s probavom i bubrezima, a veća količina može biti otrovna. Stoga se preporučuje čaj koji blagotvorno djeluje na opuštanje mišića uključujući i one kod probavnih smetnji ili menstrualne grčeve.
Ružmarin se dodaje u kozmetičke preparate za jačanje kose, okrepljujuće kupke, osvježavajući tonik za lice. Tamna kosa može se posvijetliti ako se otopina ružmarina doda u vodu za ispiranje, za jačanje kose može se dodati regeneratoru ili šamponu. Otopina ružmarina može se upotrijebiti kao osvježujući tonik i za zatezanje kože. Ružmarin dodan u kupku za kupanje jača i osvježava osobito prilikom oporavka od bolesti. Za revitaliziranje rasta kose, sprječavanje gubitka i nastanak prhuti preporuča se nekoliko kapi ulja umasirati u tjeme, a zatim isprati otopinom koprive.
Kupka od ove mirisne mediteranske biljke odlikuje se i antimikrobnim svojstvima. Par kapi eteričnog ulja ružmarina pomiješanih sa krupnom morskom soli odličan su dodatak za kupanje. Takve kupke stimuliraju limfni sustav, jačaju izlučivanje tekućine iz organizma, jačaju izmjenu tvari u tkivima, te tako ublažavaju bolove u mišićima i zglobovima.
Postoje tri do četiri kemotipa (kemotip je ista vrsta biljke, koja ovisno o mjestu rasta, daje ulja različita kemijskog sastava i, naravno, različita djelovanja) eteričnog ulja. To je iznimno bitno, jer se u nas, na žalost, rijetko precizira kemotip eteričnog ulja. To su:[10]
Poznavanje kemotipa iznimno je bitno jer, primjerice:
Izbjegavati korištenje oralnim putem, osim eventualno kemotipa verbenon. Vrlo rijetko mogu se javiti alergijske reakcije na neke od komponenti eteričnog ulja ružmarina. Općenito ga treba izbjegavati u trudnoći, premda se lokalna i kozmetička upotreba može dopustiti u dozama do 2,5% u biljnom baznom ulju. Izbjegavati primjenu ružmarina kemotipa cineol i kamfor na cijelo tijelo (npr. masažom) kod ljudi s visokim krvnim tlakom, osim u lokalnoj primjeni (zglobovi). Ružmarin kemotip verbenon može se koristiti kod ljudi s visokim krvnim tlakom.
Ne smije se koristiti kod ljudi sa žučnim kamencima i visokim krvnim tlakom. Alergijske reakcije su rijetke, a ako se pojave, mora se prekinuti terapija i propisati alternativna. Izbjegavati u trudnoći.
Ružmarin se mnogo koristi u južnoeuropskoj kuhinji premda njegov žestok okus po kamforu nekima ne odgovara. Ako se štedljivo koristi, izvrstan je začin za juhe, pirjano povrće, meso, sve vrste pečenja i mekih sirova. Najbolje je u jelo staviti stručak, koji se kada jelo poprimi odgovarajuću aromu, izvaditi. Mogu se i listići odvojiti i sitno nasjeckati i dodati u zgotovljeno jelo. Njegovo korištenje kao začina, pogotovo u masnijim jelima i težim umacima, uz maslinovo ulje i ribu, govori o mudrom opažanju povoljnog djelovanja na rad žuči.
Energetski sadržaj 100 g svježeg ružmarina iznosi 131 kcal / 548 kJ. Od toga je 20,7% ugljikohidrata, 5,8% masti i 3,3% bjelančevina. Sadrži 14,4 g dijetalnih vlakana i 44 mg fitosterola. Od minerala odličan je izvor mangana (0,96 mg što čini 48% RDA), željeza (6,65 mg što čini 47,5% RDA), kalcija (317 mg što čini 39,5% RDA), bakra (0,3 mg što čini 33% RDA) i magnezija (91 mg što čini 30% RDA). Od vitamina odličan je izvor vitamina C (21,8 mg što čini 36% RDA), folne kiseline ili vitamin B9 (65,4 mg što čini 32,7% RDA), a dobar je izvor vitamina A (146 μg što čini 18% RDA), piridoksina ili vitamin B6 (0,3 mg što čini 16,8% RDA), pantotenske kiseline ili vitamin B5 (0,8 mg 13% RDA).[11]
Energetski sadržaj 100 g osušenog ružmarina iznosi 331 kcal / 1387 kJ. Od toga je 64% ugljikohidrata, 15% masti i 5% bjelančevina. Sadrži 42 g dijetalnih vlakana i 58 mg fitosterola. Od minerala odličan je izvor željeza (29,25 mg što čini 209% RDA), kalcija (1280 mg što čini 160% RDA), mangana (1,9 mg što čini 93% RDA), magnezija (220 mg što čini 73% RDA), bakra (0,5 mg što čini 61% RDA) i cinka (3,2 što čini 21,5% RDA). Od vitamina odličan je izvor vitamina C (61,2mg što čini 102% RDA), folne kiseline ili vitamin B9 (184,2 mg što čini 92% RDA), piridoksina ili vitamin B6 (1,7mg što čini 87% RDA), tiamina ili vitamin B1 (0,5 mg što čini 36,7% RDA), riboflavina ili vitamin B2 (0,4 mg što čini 26,7% RDA), a dobar je izvor vitamina A (156 μg što čini 19,5% RDA).
Kad god upotrebljavate ružmarin u pripremi jela, dajte prednost svježem nad suhim začinom. Tim više što je ova aromatična mediteranska biljka sada dostupna i u lončanicama, pa je možete uspješno uzgajati cijele godine. Ukoliko kupujete svježe grančice ružmarina na tržnici, obratite pažnju da su igličasti listovi svježe tamnozelene boje, bez žutih ili tamnih mrlja.
Čuvajte ih u hladnjaku nekoliko dana umotane u djelomično vlažnom kuhinjskom papiru ili uronjenih krajeva u vodu. Količinu začina možete dozirati na način da ih rasporedite u posudice za led i prekrijete vodom ili temeljcem, zamrznete i koristite za pripremu juha, variva ili složenaca. Svježe grančice možete i osušiti tako da im krajeve povežete, objesite i sušite na toplom i suhom mjestu. Potezom ruke od kraja prema vrhu grančice skinite osušene igličaste listove i spremite ih u čvrsto zatvorenu posudu na hladno, tamno i suho mjesto do 6 mjeseci.
Grančice ružmarina kojima ljeti premazujete ribu na gradele, na njih nabadate svinjske medaljone ili razno povrće, postaju jedno od osnovnih pravila u pripremi ljetnih jela. Tanki, tamnozeleni igličasti listovi intenzivnog su mirisa te pikantno ljutog, oporog i gorkog okusa. Ružmarinom možete aromatizirati ulje ili ocat. Zagrijanim uljem prelijte usitnjene sjemenke komorača, sitno narezanu narančinu koricu i listiće ružmarina. Kada se ulje ohladi, procijedite ga kroz gazu i koristite do mjesec dana. Slično vrijedi i za ocat, naime octom koji ste prethodno zakipili, prelijte svježe narezani ružmarin. S obzirom da ružmarin ima jaku aromu, ublažite je dodatkom češnjaka, papričica, sjemenki gorušice ili limunove korice. Nakon što se ocat ohladi, ostavite začine da se u njemu natapaju oko dva tjedna. Nakon toga ocat ocijedite i koristite za pripremu salatnih preljeva i marinada.
S obzirom da se dobro slaže s drugim začinima, ne čudi da se zajedno sa sušenim mravincem (origano), timijanom, majoranom i čubrom našao u poznatoj mediteranskoj mješavini začinskog bilja - provansalske trave (fr. herbes de provence), koja se koristi u pripremi variva, jela s rajčicama ili pizza. Tipično mediteranski možete "točati" topli kruh u maslinovo ulje, u kojem ste dobro usitnili i izmiješali listiće ružmarina. Ružmarin je jednako tako glavna dekoracija focaccie, talijanske pogače, a može se sitno nasjeckan dodati i u tijesto za mliječni kruh.
Ružmarin zajedno s pečenim mesom, osobito piletinom i janjetinom, te ribom čini harmoničnu cjelinu. Grančice ružmarina možete prije pečenja položiti oko janjetine, staviti ih u šupljinu ribe ili piletine ili pak utrljati mješavinu od usitnjenog ružmarina, češnjaka, limunova soka i korice, ulja i Vegete po mesu. Notu posebnosti pečenom bifteku, teletini ili svinjetini dat će posluživanje s aromatičnim maslacem u koji ste dodali ružmarin.
Ova začinska biljka pojačava i aromu povrća poput rajčice, bundeve, krumpira, patlidžana, graška i leće, te gljiva. Pečeni krumpir, sam ili s korjenastim povrćem uz dodatak ružmarina, može biti samostalni obrok ili izvrstan prilog, a možete ga i puniti nadjevom od sireva s plemenitom plijesni i aromatičnim ružmarinom. Ružmarinom možete i aromatizirati namirnice u pripremi drugih jela, poput mlijeka za pripremu bešamel umaka, vina i meda za mariniranje smokvi, šećernog sirupa ili narančina soka. Na taj način se ovaj začin provlači i u pripremu slastica, osobito onih od jabuka i čokolade.
U starom vijeku ružmarin je bio posvećen grčkoj božici Afroditi, božici ljepote i ljubavi. S vijencem od ružmarina ukrašavali bi ne samo kipove bogova, nego bi grančicu ružmarina stavljali i u koljevku novorođenčeta, ukrašavali bi bračne parove, a ružmarin je bio i mrtvački cvijet. Ružmarin je uvijek uživao veliki ugled kod naroda već od najstarijih vremena, a neki običaji u vezi uporabe ružmarina održali su se do danas. Kroz ljudsku povijest o ružmarinu su se ispredale mnoge priče i legende. Tako je "miris ružmarina probudio uspavanu bajnu ljepoticu; Marija, majka Isusova, je svoj ogrtač, u koji je bio umotan mali Isus, položila na rascvjetali grm ružmarina, da bi njeno dijete bilo okruženo njegovim miomirisom".[12]
Ovaj najljupkiji i najčarobniji zimzeleni grm, princ “aromatičnih biljaka”, kako su ga nekad nazvali, imao je najznačajniju ulogu u antičkim obredima: od njega su se pleli vijenci mladim nevjestama, a važio je kao simbol braka, ljubavi i smrti. Egipćani i Grci su ružmarin smatrali svetom biljkom i povezivali s ljubavlju, smrću i sjećanjem. U grobnice faraona u starom Egiptu stavljali su grančicu ružmarina kako bi im namirisali put u carstvo duša, a koristili su ga i pri mumificiranju mrtvih velikodostojnika.
Tokom Srednjeg vijeka, ružmarin je smatran ljubavnim cvijetom, te znakom sjećanja i vjernosti. U skladu s vjerovanjem da će ova mediteranska biljka pomoći da se održi zavjet položen pri vjenčanju, često su ga uplitali u vijenac koji je mlada nosila na glavi, a njegovo se vino koristilo u zdravicama za novovjenčani par. U Šekspirovom Hamletu, Ofelija kaže: "Tu je ružmarin, za sjećanje: moli za ljubav, pamti!..." U drevnoj Kini se koristio za liječenje glavobolje i ćelavosti. U starim su ga vremenima palili u sobama bolesnika i tako pročišćavali zrak.
U 14. stoljeću silno ga je zavoljela jedna kraljica: 72-godišnja mađarska kraljica Elizabeta, bolesna od uloga i izmučena reumom, zahvaljujući ružmarinu tako se pomladila, da ju je zaprosio sam poljski kralj! Otada su posvuda hvalili vodicu mađarske kraljice, a naročito Madame de Sevigne, druga slavna reumatičarka koja je napisala da je luda za njom i da je lijek “za sve nevolje”. Ova je biljka prije svega izvanredno stimulativno sredstvo. No, ta čudotvorna biljka, koja je vratila mladost jednoj kraljici, posjeduje više vrijednih osobina.
Ružmarin (rozmarin, rusmarin, lužmarin, žmurod, ruzman, rožmarin, zimorad, lat. Salvia rosmarinus, sin. Rosmarinus officinalis), biljka čije ime potječe od latinskog ros (rosa) i marinus (more), odnosno "morska rosa", što govori da je za njegov rast vrlo povoljan povjetarac s mora, koji donosi vlagu. Ružmarin je grmolika zimzelena biljka igličastih listova i krhkih svjetloplavih cvjetova. Igličasti listovi intenzivnog su mirisa, te pikantno ljutog, oporog i gorkog okusa. Koristi se za aromatiziranje povrća i mesnih jela. Ružmarin potiče cirkulaciju i tok krvi prema mozgu, te na taj način poboljšava koncentraciju i liječi glavobolju. Premda posvećen božici ljepote i ljubavi Afroditi, ružmarin nije samo simbol ljubavi. On je i simbol mudrosti koji osnažuje pamćenje.
Rod ružmarina (Rosmarinus) više nije priznat, i danas se uključuje u rod kadulja (Salvia).
Rosmarin[1][2] (Rosmarinus officinalis) je rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae). Dalšej serbskej mjenje stej ćěłowe zelo[2] a rósmarja[1][2].
Rosmarin je zrunany kerk.
Hałuzy sylnje wodrjewjeja.
Wuske łopjena su jehłojte, deleka pjelsćojte a docpěja dołhosć wot 2,5 cm.
Kćěje wot nazyma hač do nalěta. Kćenja su blědomódre hubkowe kćenja.
Rosće na małowutkatych, přesakliwych pódach na słónčnych stejnišćach.
anis • bazlik • běły popjer • bołharska paprika • Cayennowy popjer • cimt, skorica • curry • cyblink • čerwjena paprika • čili • čorny popjer • estragon • galgant • hwězdny anis • chrěn • ingwer • jałorc • jědźna sól • jězop • kapry • kardamon • kimjelčka • kobołk • koprica • koprik • koriander • kuchinska nalika • kurkuma • ławrjenc • lawendel • majron • mjatwička • mjedowka • muskatowe kćenje • muskatowy worjech • paprika • pětršilka • piment • poprica • rosmarin • safran • selerij • sezam • tymian • wasabi • wanilja • wegeta • wódrak • zela Provency • zeleny popjer • želbija • žerchej • žonop
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) je rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae). Dalšej serbskej mjenje stej ćěłowe zelo a rósmarja.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) adalah tumbuhan penghasil rempah-rempah dan bumbu masak dengan nama sama. Oleh generasi Indonesia sekarang, yang tidak mengenal nama bumbu ini dalam bahasa Belanda, ia lebih dikenal dengan nama bahasa Inggrisnya, rosemary. Rosmarin biasa dipakai pada kuliner kawasan Laut Tengah, seperti masakan Italia, Yunani/Turki, serta daerah Levantia.
Tumbuhannya relatif tahan kering, serta memiliki khasiat pengobatan serta pengusir serangga serta hama lainnya. Teh rosmarin dapat membantu mengatasi masalah reumatik dan gejala flu[butuh rujukan]. Tanaman ini biasanya cocok digunakan sebagai teh maupun bahan makanan.
Tanaman ini banyak mengandung kalsium, zat besi, dan Vitamin B6[butuh rujukan].
Perbanyakan biasanya melalui pencangkokan.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) adalah tumbuhan penghasil rempah-rempah dan bumbu masak dengan nama sama. Oleh generasi Indonesia sekarang, yang tidak mengenal nama bumbu ini dalam bahasa Belanda, ia lebih dikenal dengan nama bahasa Inggrisnya, rosemary. Rosmarin biasa dipakai pada kuliner kawasan Laut Tengah, seperti masakan Italia, Yunani/Turki, serta daerah Levantia.
.JPG)
Tumbuhannya relatif tahan kering, serta memiliki khasiat pengobatan serta pengusir serangga serta hama lainnya. Teh rosmarin dapat membantu mengatasi masalah reumatik dan gejala flu[butuh rujukan]. Tanaman ini biasanya cocok digunakan sebagai teh maupun bahan makanan.
Tanaman ini banyak mengandung kalsium, zat besi, dan Vitamin B6[butuh rujukan].
Perbanyakan biasanya melalui pencangkokan.
Rósmarín,[1] sædögg[1] eða stranddögg[1] (fræðiheiti: Rosmarinus officinalis)[1] er ilmandi sígrænn runni af varablómaætt[1] sem vex víða við Miðjarðarhaf og eru blöðin notuð sem krydd, fersk eða þurrkuð.[1]
Rósmarín, sædögg eða stranddögg (fræðiheiti: Rosmarinus officinalis) er ilmandi sígrænn runni af varablómaætt sem vex víða við Miðjarðarhaf og eru blöðin notuð sem krydd, fersk eða þurrkuð.
Il rosmarino (Salvia rosmarinus Schleid.) è una pianta perenne aromatica appartenente alla famiglia delle Lamiaceae.[1]
È spontaneo dell'area mediterranea dove cresce nelle zone litoranee lungo tutte le coste tirreniche e ioniche; sulle coste adriatiche fino al Molise; su tutte le isole; anche sulle rive occidentali del Garda. È coltivato e talvolta subspontaneo su quasi tutto il territorio nazionale[2].
Pianta arbustiva sempreverde che raggiunge altezze di 50–300 cm, con radici profonde, fibrose e resistenti, ancoranti; ha fusti legnosi di colore marrone chiaro, prostrati ascendenti o eretti, molto ramificati, i giovani rami pelosi di colore grigio-verde sono a sezione quadrangolare.
Le foglie, persistenti e coriacee, sono lunghe 2–3 cm e larghe 1–3 mm, sessili, opposte, lineari-lanceolate addensate numerosissime sui rametti; di colore verde cupo lucente sulla pagina superiore e biancastre su quella inferiore per la presenza di peluria bianca; hanno i margini leggermente revoluti; ricche di ghiandole oleifere.
I fiori ermafroditi sono sessili e piccoli, riuniti in brevi grappoli all'ascella di foglie fiorifere sovrapposte, formanti lunghi spicastri allungati, bratteati e fogliosi, con fioritura da marzo ad ottobre, nelle posizioni più riparate ad intermittenza tutto l'anno.
Ogni fiore possiede un calice campanulato, tomentoso con labbro superiore tridentato e quello inferiore bifido; la corolla di colore lilla-indaco, azzurro-violacea o, più raramente, bianca o azzurro pallido, è bilabiata con un leggero rigonfiamento in corrispondenza della fauce; il labbro superiore è bilobo, quello inferiore trilobo, con il lobo mediano più grande di quelli laterali ed a forma di cucchiaio con il margine ondulato; gli stami sono solo due con filamenti muniti di un piccolo dente alla base ed inseriti in corrispondenza della fauce della corolla; l'ovario è unico, supero e quadripartito.
L'impollinazione è entomofila, cioè è mediata dagli insetti pronubi, tra cui l'ape domestica, che ne raccoglie il polline e l'abbondante nettare, da cui si ricava un ottimo miele.[3][4][5]
I frutti sono tetracheni, con acheni liberi, oblunghi e lisci, di colore brunastro.
Richiede posizione soleggiata al riparo dai venti gelidi; terreno leggero sabbioso-torboso ben drenato; poco resistente ai climi rigidi e prolungati.
Si può coltivare in vaso sui terrazzi, avendo cura di porre dei cocci sul fondo per un drenaggio ottimale, rinvasando ogni 2-3 anni, usando terriccio universale miscelato a sabbia, concimazioni mensili con fertilizzante liquido miscelato all'acqua delle annaffiature, che saranno controllate e diradate d'inverno.
In primavera si rinnova l'impianto cimando i getti principali, per ottenere un aspetto cespuglioso, senza dover ricorrere ad interventi di potatura.
Si moltiplica facilmente per talea apicale dei nuovi getti in primavera prelevate dai germogli basali e dalle piante più vigorose piantate per almeno 2/3 della loro lunghezza in un miscuglio di torba e sabbia; oppure si semina in aprile-maggio, si trapianta in settembre o nella primavera successiva; oppure si moltiplica per divisione della pianta in primavera.
Per effetto dei meccanismi di difesa dal caldo e dall'arido (tipici della macchia mediterranea), la pianta presenta, se il clima è sufficientemente caldo ed arido in estate e tiepido in inverno, il fenomeno della estivazione cioè la pianta arresta quasi completamente la vegetazione in estate, mentre ha il rigoglio di vegetazione e le fasi vitali (fioritura e fruttificazione) rispettivamente in tardo autunno o in inverno, ed in primavera. In climi più freschi ed umidi le fasi di vegetazione possono essere spostate verso l'estate. Comunque in estate, specie se calda, la pianta tende sempre ad essere in una fase di riposo.
Oltre agli usi medicinali illustrati più sotto il rosmarino viene utilizzato:
In Europa settentrionale si usava per fare la birra gruit con achillea millefoglie e mirto di palude.
Un chemiotipo produce un olio ricco in canfora, un chetone che può essere invece utilizzabile come antireumatico per uso locale, ma responsabile di effetti tossici sul SNC, quando usato per via orale. Un chemiotipo, invece, produce olio ricco in borneoloe derivati, come previsto dalla farmacopea, meglio indicato nella patologia spastica delle vie biliari. ed infine uno in cui abbondano il borneolo ed i suoi derivati.
Ipersensibilità o allergie verso uno o più componenti. Gravidanza o allattamento (fitoterapici) poiché nell'animale riduce l'impianto dello zigote. Periodo pre-operatorio. L'olio essenziale a canfora è controindicato in persone che soffrono di epilessia. Causa infatti, specialmente in casi di sovradosaggio, irritazioni, convulsioni, vomito e principi di paralisi respiratorie.
Il rosmarino (Salvia rosmarinus Schleid.) è una pianta perenne aromatica appartenente alla famiglia delle Lamiaceae.
È spontaneo dell'area mediterranea dove cresce nelle zone litoranee lungo tutte le coste tirreniche e ioniche; sulle coste adriatiche fino al Molise; su tutte le isole; anche sulle rive occidentali del Garda. È coltivato e talvolta subspontaneo su quasi tutto il territorio nazionale.
Rosmarinus officinalis (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est species plantarum familiae Lamiacearum cui folia aromatica, flores albi, rosei aut caerulei. Sponte ad litora maris Mediterranei gignitur, sed alibi in hortis cultivatur. Coquis utilis est ad carnes condiendas.
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Rosmarinus officinalis (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est species plantarum familiae Lamiacearum cui folia aromatica, flores albi, rosei aut caerulei. Sponte ad litora maris Mediterranei gignitur, sed alibi in hortis cultivatur. Coquis utilis est ad carnes condiendas.
Kvapusis rozmarinas (lot. Rosmarinus officinalis, angl. Rosemary) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos daugiametis, sumedėjęs žolinis augalas. Natūraliai paplitęs Viduržemio jūros regione (Pietų Europa, Šiaurės Afrika, Balkanai, Turkija).
Augalas krūminis, vešlus, iki 1,5 m aukščio (kartais iki 2 m). Lapai visžaliai, linijiniai, stori, 2-4 cm ilgio, 2-5 mm pločio, apatinėje pusėje plaukuoti. Žiedai smulkūs, labai gausūs, susitelkę po 5-10 stiebų viršūnėse. Vėsesnio klimato srityse žydi balandį-gegužę, karštesnio – ištisus metus.
Augalo lapuose gausu eterinių aliejų, alkaloidas rozmaricinas augalui suteikia stiprų aromatą.
Lapai, žiedai, jauni ūgliai tiek sausi, tiek džiovinti naudojami kaip prieskonis žuviai, daržovių sriuboms, salotoms, keptai mėsai, paukštienai, grybams, marinatui.
Eterinis aliejus naudojamas parfumerijoje.
Liaudies medicinoje kvapusis rozmarinas naudojamas prieš įvariais ligas (širdies, nervų, lytines, reumatizmą).
Arbata slopina klimakterinio periodo negalavimus. 2 arbatinius šaukštelius rozmarino užpilti 2 stiklinėmis verdančio vandens. Po 10-15 minučių perkošti ir gerti po 1/2 stiklinės 2-3 kartus per dieną.
.JPG)
Kvapusis rozmarinas (lot. Rosmarinus officinalis, angl. Rosemary) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos daugiametis, sumedėjęs žolinis augalas. Natūraliai paplitęs Viduržemio jūros regione (Pietų Europa, Šiaurės Afrika, Balkanai, Turkija).
Augalas krūminis, vešlus, iki 1,5 m aukščio (kartais iki 2 m). Lapai visžaliai, linijiniai, stori, 2-4 cm ilgio, 2-5 mm pločio, apatinėje pusėje plaukuoti. Žiedai smulkūs, labai gausūs, susitelkę po 5-10 stiebų viršūnėse. Vėsesnio klimato srityse žydi balandį-gegužę, karštesnio – ištisus metus.
Augalo lapuose gausu eterinių aliejų, alkaloidas rozmaricinas augalui suteikia stiprų aromatą.
Rozmarīns (Rosmarinus officinalis) ir kokains, daudzgadīgs lūpziežu dzimtas garšaugs. Kā garšviela tiek izmantotas tā lapas. Tā dabiskais izplatības areāls ir Vidusjūras reģions. Rozmarīnu krūmi izaug līdz 50–200 cm augsti. Tas ir mūžzaļš augs. Lapas lineāras. Zied aprīlī, maijā. Augļi nogatavojas septembrī.
Rosmari adalah tumbuhan herba daripada keluarga Lamiaceae. Ia berasal dari kawasan Mediterranean. Pokok rosmari digunakan sebagai tanaman hiasan di taman atau herba di kebun dan mempunyai pelbagai guna dalam masakan dan ubatan. Tumbuhan ini dikatakan dapat meningkatkan memori. Daunnya digunakan sebagai perisa untuk pelbagai jenis makanan, seperti ketika memanggang daging.
Kajian menunjukkan rosmari bersifat antibakteria, antikulat, antioksida, antitumor, menimbulkan hiperglisemia, menghalang pembebasan insulin, dan racun serangga. Ia bersifat racun jika digunakan secara berlebihan. Ia tidak sesuai kepada wanita hamil atau yang ingin hamil. Dos yang sangat tinggi boleh menyebabkan sawan dan kematian, tetapi jarang-jarang berlaku. Timol bersifat antiseptik, menurunkan tekanan darah dan kadar degupan jantung, digunakan dalam farmasi dan ubat gigi tetapi boleh juga menyebabkan dermatitis kalau digunakan dalam cara pekat pada kulit yang sensitif.[2]
Rosmari adalah tumbuhan herba daripada keluarga Lamiaceae. Ia berasal dari kawasan Mediterranean. Pokok rosmari digunakan sebagai tanaman hiasan di taman atau herba di kebun dan mempunyai pelbagai guna dalam masakan dan ubatan. Tumbuhan ini dikatakan dapat meningkatkan memori. Daunnya digunakan sebagai perisa untuk pelbagai jenis makanan, seperti ketika memanggang daging.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) er ein lyngaktig urteplante i leppeblomfamilien. Han har smale, nåleliknande blad og kvite eller blålige blomsar i fåblomstra klase.
Rosmarin er ein karakteristisk busk i middelhavslanda, og er vanleg på tørre stader, særleg i garriguevegetasjon og på steppene i Nord-Afrika.
I oldtida blei rosmarin fletta inn i laurbær- og myrtekransar.
Planten blir brukt medisinsk (herba rosmarini) og som krydder. Krydderet passar til kraftige kjøt- og fiskerettar. Av blada kan ein framstilla rosmarinolje gjennom destillasjon med vanndamp. Denne olja har ei gjennomtrengande, kamferliknande lukt og blir både nytta i medisinen som hudirriterande middel, og i parfymeindustrien.
Rosmarin (Rosmarinus officinalis) er ein lyngaktig urteplante i leppeblomfamilien. Han har smale, nåleliknande blad og kvite eller blålige blomsar i fåblomstra klase.
Rosmarin er ein karakteristisk busk i middelhavslanda, og er vanleg på tørre stader, særleg i garriguevegetasjon og på steppene i Nord-Afrika.
Cit busson motobin ramificà, con motobin ëd feuje sempevërde, cite, streite, ëd color verd scur da dzora e argent da sota. La pianta a peul rivé a 150 cm. d'autëssa. Le fior a l'han un bel color bleu-violet.
A l'é na pianta originaria dle còste mediteranie. A chërs bin sia an vas che ant j'òrt, a l'ha pi car le posission al sol. A viv dal livel dël mar fin a 800 méter, a fioriss da avril a aost.
A l'ha ëd proprietà stimolante, tòniche, aromatisante, digestive, diuretiche, balsàmiche.
A venta cujio a la prima, e sëcchelo a l'ombra, an cit massèt.
A ven dovrà dzortut an sj'aròst e për condiment.
An cusin-a a l'é mej dovrelo fresch.
Cit busson motobin ramificà, con motobin ëd feuje sempevërde, cite, streite, ëd color verd scur da dzora e argent da sota. La pianta a peul rivé a 150 cm. d'autëssa. Le fior a l'han un bel color bleu-violet.
AmbientA l'é na pianta originaria dle còste mediteranie. A chërs bin sia an vas che ant j'òrt, a l'ha pi car le posission al sol. A viv dal livel dël mar fin a 800 méter, a fioriss da avril a aost.
ProprietàA l'ha ëd proprietà stimolante, tòniche, aromatisante, digestive, diuretiche, balsàmiche.
A venta cujio a la prima, e sëcchelo a l'ombra, an cit massèt.
Cusin-aA ven dovrà dzortut an sj'aròst e për condiment.
An cusin-a a l'é mej dovrelo fresch.
O alecrim (Salvia Rosmarinus) é uma erva aromática comum na região do Mediterrâneo ocorrendo dos 0 a 1500 metros de altitude, preferencialmente em solos de origem calcária. Devido ao seu aroma característico, os romanos designavam-no como rosmarinus, que em latim significa orvalho do mar.
Como qualquer outro nome vernáculo, o alecrim é por vezes confundido com outras espécies, nomeadamente o rosmaninho, Lavandula stoechas, termo usado sobretudo no centro e sul de Portugal, que corresponde à alfazema, noutras regiões. Mas é o alecrim que tem precisamente o étimo rosmarinus.[1] No entanto, estas espécies de plantas, alecrim e rosmaninho, ou alfazema, pertencem a dois géneros distintos, Rosmarinus e Lavandula, respectivamente, e as suas morfologias revelam diferenças entre as duas espécies, em particular, a forma, coloração e inserção da flor.
Arbusto perene com altura média de 1,2 m[2] muito ramificado, sempre verde, com hastes lenhosas, folhas pequenas e finas, opostas, lanceoladas.
A parte inferior das folhas é de cor verde-acinzentado enquanto a superior é verde brilhante. As flores reúnem-se em espiguilhas terminais e são de cor azul ou esbranquiçada. O fruto é um aquênio. Floresce quase todo o ano e não necessita de cuidados especiais nos jardins.
Toda a planta exala um aroma forte e agradável. Utilizada com fins culinários, medicinais e religiosos, seu óleo essencial também é utilizado em perfumaria, como por exemplo, na produção da água-de-colônia, pois contém tanino, pineno, cânfora e outros princípios ativos que lhe conferem propriedades excitantes, tônicas e estimulantes.
A sua flor é muito apreciada pelas abelhas produzindo assim um mel de extrema qualidade. Há quem plante alecrim perto de apiários, para influenciar o sabor do mel.
Devido à sua atratividade estética e razoável tolerância à seca, é utilizado em arquitectura paisagista, especialmente em áreas com clima mediterrânico. É considerada fácil de cultivar para jardineiros principiantes, tendo uma boa tolerância a Praga (organismo).
O alecrim é facilmente podado em diferentes formas e tem sido utilizado em topiária. Quando cultivado em vasos, deverá ser mantido de preferência aparado, de forma a evitar o crescimento excessivo e a perda de folhas nos seus ramos interiores e inferiores, o que poderá torná-lo um arbusto sem forma e rebelde. Apesar disso, quando cultivado em jardim, o alecrim pode crescer até um tamanho considerável e continuar uma planta atraente.
Pode ser propagado a partir de uma planta já existente, através do corte de um ramo novo com cerca de 10–15 cm, retirando algumas folhas da base e plantando directamente no solo.
Várias variedades cultivares foram seleccionadas para uso em jardim. As seguintes são frequentes:
Deve ser plantado, preferencialmente, na primavera ou no verão o ideal é por meio de mudas, mas pode ser plantado através de sementes neste caso a planta demora bastante tempo para se desenvolver, deve se irrigar a planta levemente apenas quando o solo estiver seco a mais de 2 cm de profundidade.[3]
Fresco (preferencialmente) ou seco, é apreciado na preparação de aves, caça, carne de porco, salsichas, linguiças e batatas assadas. Na Itália é utilizado em assados de carneiro, cabrito e vitela. Em churrascos, recomenda-se espalhar um bom punhado sobre as brasas do carvão aceso, perfumando a carne e difundindo um agradável odor no ambiente. Pode ser utilizado ainda em sopas e molhos.
O alecrim é também usado em pães [4]e tortas salgadas. A focaccia é um pão tradicional italiano que é coberto com alecrim e azeite.
A medicina popular recomenda o alecrim como um estimulante às pessoas atacadas de debilidade[carece de fontes?], sendo empregado também para combater as febres intermitentes[carece de fontes?] e a febre tifóide[carece de fontes?].
Uma tosse pertinaz desaparecerá com infusões de alecrim,[carece de fontes?] que também se recomendam a todas as pessoas cujo estômago seja preguiçoso para digerir.[carece de fontes?]
Também apresenta propriedades carminativas, emenagogas, desinfetantes e aromáticas.[carece de fontes?] É ainda relaxante muscular, ativador da memória e fortalece os músculos do coração. Cientistas dizem que ramos de alecrim deveriam ser dependurados em oficinas e áreas onde crianças fazem tarefas escolares para um melhor funcionamento da memória.[carece de fontes?]
Uma infusão de alecrim faz-se com quatro gramas de folhas por uma chávena de água a ferver. Toma-se depois das refeições. Possui grande quantidade de hesperidina, um bioflavanóide com efeitos antinociceptivos comprovados contra gota (Integrative Medicine, pp. 612–3).[carece de fontes?]
O alecrim também é útil para tratar problemas de cabelo, rivalizando com o conhecido Minoxidil (inclusive a queda).[5] Resultados, feitos em ratos, sugerem que o extrato da folha de Alecrim inibe a ligação da DHT aos receptores andrógenos quando aplicada nas áreas capilares.[6] Muitos xampus antiqueda costumam incluir o extrato de alecrim em suas fórmulas.
Em templos e igrejas, o alecrim é queimado como incenso desde a antiguidade. Na Igreja Ortodoxa grega, o seu óleo é utilizado até aos nossos dias, para unção. Nos cultos de religiões afro, como umbanda e candomblé, é utilizado em banhos e como incenso.[carece de fontes?]
É muito popular na região norte do Brasil; além de comercializada na maior feira da América Latina,
[7][8][9] na banca de cheiro das erveiras do Mercado do Ver-o-peso (na cidade de Belém do Pará), é o principal ingrediente do Banho de Cheiro encantado, usado na comemoração da festa junina e do reveion no estado do Pará.[10] Prática ritualística que ocorre desde o século XIX, ao qual se atribui o poder de atrair a felicidade, reatar amores e, abrir as portas da prosperidade ao bebedor.[11]
Também presente no Cheiro de Papel, produzido com a infusão de essências vegetais, comercializado no cesto de palha da Vendedora de cheiro, usados para aromatizar roupas guardadas em gavetas e armários.[11] Uma combinação de raízes e paus aromáticos ralados; os ingredientes mais conhecidos são: arruda, cipó-catinga, patchuli, japana, cumaru, alecrim, baunilha, manjerona, açucena, casca preciosa, louro amarelo, jasmim, alfazema e, priprioca.[11]
O alecrim (Salvia Rosmarinus) é uma erva aromática comum na região do Mediterrâneo ocorrendo dos 0 a 1500 metros de altitude, preferencialmente em solos de origem calcária. Devido ao seu aroma característico, os romanos designavam-no como rosmarinus, que em latim significa orvalho do mar.
Como qualquer outro nome vernáculo, o alecrim é por vezes confundido com outras espécies, nomeadamente o rosmaninho, Lavandula stoechas, termo usado sobretudo no centro e sul de Portugal, que corresponde à alfazema, noutras regiões. Mas é o alecrim que tem precisamente o étimo rosmarinus. No entanto, estas espécies de plantas, alecrim e rosmaninho, ou alfazema, pertencem a dois géneros distintos, Rosmarinus e Lavandula, respectivamente, e as suas morfologias revelam diferenças entre as duas espécies, em particular, a forma, coloração e inserção da flor.
Rozmarín lekársky (Rosmarinus officinalis) je vždyzelený poloker z čeľade hluchavkovité (Lamiaceae).
Pomenovanie Rozmarín pochádza z latinského ros marinus v preklade ros - rosa, marinus - morský, čiže morská rosa.
Rastie v južnej a strednej Európe, ako divorastúca bylina. Na Slovensku sa zvykne pestovať v záhradách a kvetináčoch. Zimu neznáša.
Je to krík s čiarkovitými, kožovitými a na vrchnej strane bieloplstnatými listami. V pazuchách listov sú nakopené do vidlíc bledomodré, pyskovité kvety, ktoré majú iba dve tyčinky. Plody sú tvrdky. Kvitne od júna do augusta.
Zbiera sa list (Folium rosmarini, Folium roris marini), ktorý sa strhá z odrezaných konárov a suší sa. Vo farmácii sa z nej pripravujú galenické prípravky (nálevy, liečivé čaje, mastí, náplasti) a získava sa silica (Oleum rosmarini). Silica sa používa aj vo voňavkárskom a v kozmetickom priemysle (výroba kolínskej vody atď.) Čerstvé prúty bývajú odpradávna slávnostnou ozdobou svadobčanov. V príprave pokrmov sa používa ako korenina hlavne na ryby, pre svoju charakteristickú arómu.
Listy obsahujú až 2% silice, triesloviny, živicu, horčinu a iné. Má ostrú, gáforovú chuť a silnú aromatickú vôňu.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Rozmarín lekársky
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Rozmarín lekársky
Rozmarín lekársky (Rosmarinus officinalis) je vždyzelený poloker z čeľade hluchavkovité (Lamiaceae).
Navádni róžmarin (tudi rožmarín), Rosmarinus officinalis, je vednozelen grm iz družine usnjatic. Zraste do dva metra visoko. Ima iglaste, usnjate liste in bledo modre ali bele cvetove. V kuhinji se uporabljajo sveži ali posušeni listki. Razmnožuje se s potaknjenci.
Rožmarin se je najprej uporabljal v verskih kultih in v zdravilstvu, šele kasneje je našel pot v kuhinjo. Odlično se ujema z mesom. V mediteranski kuhinji (predvsem v Italiji in Provansi) je zelo pomembna začimba.
Rožmarin ima zelo močan vonj. Zaradi podobnega vonja se je uporabljal tudi kot nadomestek za kadilo.
Rožmarin je bil sestavina enega od prvih destiliranih parfumov, pri katerih se eterično olje kombinira z alkoholom. Po kraljici Elizabeti Madžarski se je imenoval madžarska voda. Kolonjska voda vsebuje še vedno rožmarin.
Rožmarin uporabljamo za pripravo:
Navádni róžmarin (tudi rožmarín), Rosmarinus officinalis, je vednozelen grm iz družine usnjatic. Zraste do dva metra visoko. Ima iglaste, usnjate liste in bledo modre ali bele cvetove. V kuhinji se uporabljajo sveži ali posušeni listki. Razmnožuje se s potaknjenci.
로즈메리(영어: rosemary)는 바늘 같은 잎을 가진 여러해살이 식물로, 민트와 같은 과에 속한다. 지중해 연안이 원산지인 허브이며 푸른 잎과 특유의 향을 가졌다. 로즈메리라는 이름은 라틴어로 '바다(marinus)의 이슬(ros)'이라는 뜻의 '로즈마리누스(rosmarinus)'에서 왔다.[1] 꽃은 겨울과 봄에 피며 색깔은 흰색, 분홍색, 자주색, 푸른색 등이 있다.
허브 및 식재료로 많이 쓰고 가뭄에 잘 견뎌서 지중해성 기후가 나타나는 지역에서 경작용 작물로 심는다. 약용 식물로 재배하나 정원에서 관상용으로도 심는다. 쉽게 잎이 헝클어지거나 가지가 부러지지 않아서 토피어리(정원 장식의 한 방법)용으로도 많이 쓰인다. 노지에서 잘 자라나 작은 화분에서 키울 경우 햇빛을 잘 보게 하고 물은 화분의 표토가 어느 정도 말랐을 때 흠뻑 젖을 정도로, 가끔씩 주는 것이 좋으며 뿌리의 과습은 피하는 것이 좋다.
신화에 따르면, 성모 마리아가 쉬고 있을 때 흰 꽃이 만발한 로즈메리 덤불 위에 푸른 색의 외투를 펴고 꽃이 푸른 색으로 변했다고 한다. 관목은 그 때 "메리의 장미"로 알려지게 되었다.[2] 고대 이집트인, 로마인 및 그리스인은 로즈메리를 신성한 것으로 여겼다.[3]
.JPG)
로즈메리(영어: rosemary)는 바늘 같은 잎을 가진 여러해살이 식물로, 민트와 같은 과에 속한다. 지중해 연안이 원산지인 허브이며 푸른 잎과 특유의 향을 가졌다. 로즈메리라는 이름은 라틴어로 '바다(marinus)의 이슬(ros)'이라는 뜻의 '로즈마리누스(rosmarinus)'에서 왔다. 꽃은 겨울과 봄에 피며 색깔은 흰색, 분홍색, 자주색, 푸른색 등이 있다.
.JPG)
.jpg)
.JPG)
_(8546082336).jpg)
.JPG)
.JPG)
_02.JPG)
.JPG)
.JPG)
