Lophophora és un gènere de cactàcies nord-americà, compost principalment per dues espècies. Alguns autors consideren un nombre diferent d'espècies per a aquest gènere.
El nom Lophophora prové del grec "λοφος", que significa cresta, i "φορεω", "portar", i es refereix a la llana que creix en les seves arèoles.
L. williamsii i L. diffusa difereixen principalment en el color, sent la primera verd-blavosa, i la segona verd-groguenca. Algunes de les altres espècies nomenades solen ser considerades com a varietats d'aquestes dues. Així, L. fricii seria una varietat de L. williamsii amb nombroses costelles i d'una grandària major, provinent de l'Estat de Coahuila.
Lofofora[1] (Lophophora), česky též ježunka, je rod kulovitých, malých až středně velkých severoamerických kaktusů. Obsahují mnoho různých alkaloidů. Druh L. williamsii je proslulý svými narkotickými účinky a je znám jako peyotl. Je kultovní rostlinou Indiánů již nejméně 5800 let. Lofofory jsou mezi pěstiteli kaktusů velmi populární.
Rod Lophophora ustanovil v roce 1894 J.M. Coulter, ale ještě dlouho byly narkotické kaktusy z různých rodů řazeny do společného rodu Anhalonium, nebo ponechány v rodu Echinocactus. Taxonomové nedávno navrhovali na základě stejných květů, plodů a semen přiřazení rodu Epithelantha k rodu Lophophora, avšak epitelanty mají zcela odlišný, hustě otrněný stonek a sloučení nebylo akceptováno. Dnes je rod Lophophora dobře odlišitelný a obecně uznávaný.
Vnitřní uspořádání rodu je naopak dlouhodobě velmi různě pojímané.
První popisy peyotlu jako narkotické rostliny se objevili již v 16. a 17. století, např. jako Peyotl zacatecensis. První vědecké binomické popisy Lophophora williamsii jako kaktusu, včetně několika zobrazení, byly opakovaně zveřejněny v letech 1845 až 1850, tehdy ještě jako Echinocactus williamsii. Avšak v té době nebyl tento kaktus spojován s narkotickým peyotlem. Až v roce 1887 lékař J. R. Briggs na sobě vyzkoušel účinek lofofory, shodou okolností nejspíše toxického druhu L. fricii. Zájem farmaceutické firmy Parke et Davis z Detroitu byl nastartován a profesor farmakologie Louis Lewin izoloval první alkaloidy již z L. williamsii. Na jeho počest byla jedna forma druhu duplicitně popsána jako Anhalonium lewinii. Pokus firmy Parke et Davis o zavedení peyotlu mezi léčiva byl neúspěšný.
A. V Frič v roce 1923 rozpoznal domorodý název hikuli walula saeliamia jako nový druh lofofory, který pojmenoval Anhalonium flore-rosea. Její sběr pro obřadní účely je přísné tabu, je totiž smrtelně jedovatá. V roce 1974 jej znalec lofofor MUDr. V Habermann popsal jako L. fricii. Habermann zároveň popsal nový druh L. jouardaniana, dnes jej však považuje za kultivar, případně hybrid různých forem L. williamsii.
Dříve popsané samostatné druhy L. jouardaniana, L. lewinii, L. texana jsou dnes chápané jako synonyma L. williamsii a druhy L. echinata, L. lutea, L. zieglerii jako synonyma L. diffusa. Variabilní L williamsii byla členěna podle tvaru stonku na variety, mnohožebernou var. pluricostata, pětižebernou var. pentagona, silně odnožující trsovitou var. caespitosa, dále var. texana a var. decipiens. Avšak v přírodě se tyto tvary objevují dohromady na jednotlivých stoncích společného trsu, ve sbírkách tedy byly uměle udržované tvarové linie.
V současnosti je v zahraničí běžné dělení na dva hlavní druhy, L. diffusa a L. williamsii. Taxony L. fricii a L. koehresii jsou buď uznávány jako samostatné druhy, nebo podřazovány na základě přítomnosti jedovatých alkloidů k L. diffusa. Objevila se i kombinace L. williamsii var. fricii. Někteří taxonomové dokonce uznávají jediný druh L. williamsii s dalšími podřazenými taxony. Tím se však smrtelně toxická L. fricii stává varietou narkotické L. williamsii.
Mezi českými kaktusáři je běžné například toto členění rodu, použité v tomto článku (Atlas druhů rodu Lophophora).
V roce 2007 českopolská expedice nalezla nový taxon, který byl pojmenován Lophophora alberto-vojtechii. Taxon je blízký Lophophora diffusa var. koehresii, jeho přesné zařazení v rámci rodu se diskutuje.
Lophophora diffusa roste ve státě Querétaro, severně od města Vizarróna a Toliman. Obývá plochá dna údolí vytvořená dočasnými potoky, zde v písčitohlinitých náplavech vytváří mnohohlavé trsy. Naopak rostliny rostoucí na sluncem rozpálených skalních plošinách jsou solitérní. Novější nálezy ukazují okrajové překrývání s areálem L. williamsii.
Lophophora diffusa var. koehresii roste ve státě San Luis Potosí v pánevní oblasti Las Tablas. Ploché bažinaté dno pánve je nasyceno vodou s vysokým obsahem síranů. Ze dna vystupují ostrůvky ostřic, na kterých rostou lofofory a další kaktusy.
Lophophora fricii roste v Mexiku na jihu státu Coahuila, v oblasti mezi místy Viesca - San Pedro (de las Colonias), Emiliano Zapata a dále směrem na Parras. Oblast tvoří uzavřenou pánev, lofofory obývají strmé skalní útvary ve výškách asi 1200-1600 m n. Naleziště jsou velmi suchá a s vysokými rozdíly teplot, patří ke klimaticky nejextrémnějším v celém Mexiku.
Lophophora williamsii se nalézá na rozsáhlém území Mexika ve státech Chihuahua, Coahuila, Nuevo León, Tamaulipas, San Luis Potosí, Zacatecas, Durango; dále pak v USA ve státě Texas a na jihu Nového Mexika. Obývá jak rovinaté, tak skalnaté oblasti ve výškách od 100 do 2100 m n. m. Předpokládá se, že současný rozsáhlý výskyt je důsledkem šíření této kultovní rostliny Indiány. Ostatní toxické druhy mají totiž jen malé areály výskytu.
Lophophora williamsii cv. jouardaniana není z přírody známa.
Rostou solitérně i trsovitě. Stonek kulovitý až zploštěle kulovitý, přechází v podzemní část a dlouhý řepovitý kořen. Jednotlivý stonek dle druhu 5 až 20 cm široký, trsy až 0,5 m velké. Žebra nízká, někdy nezřetelná, jindy rozdělená do hrbolů. Pokožka je sametově matná, měkká, různé barvy. Areoly nesou různé množství vlny, trny až na jednu formu chybí. Květy vyrůstají ze středu temene z husté vlny, jsou nejčastěji narůžovělé, 1,5 až 4 cm velké. Někdy jsou autogamní. Plody holé, narůžovělé, jsou vysouvány z areol a temenní vlny až po dozrání. Semena 1 až 2 mm velká, černá, s charakteristickou síťovitou kresbou na povrchu.
Jednotlivé stonky jsou až 14 cm široké, ploché, přechází v podzemní část a řepovitý kořen. Roste solitérně i trsovitě, trsy mohou být i 0,5 m velké. Vyspělé exempláře v charakteristické formě mají zcela plochá žebra jen naznačeně oddělená vlnovitou rýhou, takzvaně difusní. Pokožka je šedo až žlutozelená, někdy modrozelená. Květy jsou až 3 cm velké, nejčastěji bílé, ale i nažloutlé nebo narůžovělé. Existuje mnoho vzhledem přechodných forem k L. williamsii, zejména určení mladých rostlin je možné jen na základě známého původu semen. Obsahuje smrtelně jedovatý neurotoxin pellotin.
Nejmenší, geofytický druh. Plochá nadzemní část je jen 2 -3 cm vysoká a 5 cm široká, tmavě zelená. Podzemní část je přes 10 cm dlouhá a přechází v řepovitý kořen. Květy jsou vzhledem k stonku velké, až 4 cm, široce rozevřené, bílé až narůžovělé, s tmavým středním proužkem. Obsahuje pellotin.
Je největším druhem rodu, dorůstá až 20 cm. Pokožka je matně šedozelená, někdy namodralá. Vyznačuje se bohatou temenní a areolovou vlnou. Původně byl uváděn jako charakteristický znak karmínově červená barva květů, později byly v přírodě nalezeny rostliny kvetoucí bíle, narůžověle i fialově. Obsahuje smrtelně jedovatý neurotoxin pellotin.
Tato část obsahuje botanický popis druhu L. williamsii. Další informace o narkotických účincích naleznete v článku peyotl.
Stonek je tvarově značně různorodý. Bývá 5 až 12 cm široký. Roste solitérně i trsovitě. Typické zbarvení je šedomodré, ale může být i nažloutlé, nazelenalé, nafialovělé. Květy jsou nálevkovité, asi 2 cm velké, nejčastěji růžové, ale i bílé, červené, vzácně nažloutlé. Obsahuje až 50 různých alkaloidů. Jejich složení a poměr jsou u všech forem zhruba stejné, podíl narkotického mezkalinu je okolo 30 až 50 %.
Stonek je menší, až 7 cm v průměru, odnožující. Květy jsou růžovofialové s fialovými nitkami tyčinek. Je zajímavá především tím, že na mladých rostoucích areolách se objevují drobné bělavé ostníky, které však časem opadávají. Obsahuje stejné alkaloidy jako L. williamsii.
Lofofory dobře rostou při zachování zásad pro pěstování teplomilných mexických kaktusů. Letní umístění má být za sklem, na plném slunci, není vhodná volná kultura. Nárazová zálivka vždy až po dokonalém proschnutí substrátu, který má být minerální, velmi propustný. Přezimování zcela suché, při teplotách mírně nad 10 °C. Při přechodu z tmavého zimního umístění na plné slunce je na jaře nutné přistínit a postupně zvykat na plné slunce, jinak hrozí popálení pokožky. Jako všechny kaktusy s měkkou pokožkou jsou náchylné k napadení sviluškou (červeným pavoučkem).
Požití rostlin pěstovaných ve sbírkových sklenících vyvolává silnou nevolnost. Může způsobit otravu a není vyloučena ani smrtelná otrava. Rostliny pěstované v našich klimatických podmínkách při nedostatečném slunečním záření mají nízký obsah narkotického alkaloidu mezkalinu, ale obsah ostatních nepříznivě působících alkaloidů je dostatečný k vyvolání nevolnosti až otravy. Rostliny navíc v tělních šťávách obsahují dlouhopůsobící systémové chemické postřiky používané na ochranu proti škůdcům. Zatímco v domovině jsou areály výskytu narkotického peyotlu a ostatních toxických druhů oddělené, ve sbírkách se pěstují vedle sebe. Rostliny mohou být špatně určené a též dochází k hybridizaci toxických a narkotických rostlin. L. diffusa a L. fricii obsahují jako hlavní alkaloid pellotin, činí 60 až 95 % obsahu alkaloidů. Pellotin nemá halucinogenní účinky, je však výrazně neurotoxický. Otrava pellotinem se podobá otravě strychninem. Smrtelnou dávku může obsahovat jedna větší rostlina L. fricii. Smrt nastává během několika hodin ve velmi bolestných křečích.
Lophophora diffusa na nalezišti.
Lophophora williamsii na nalezišti (Wirikuta).
Lophophora williamsii, pětižeberná forma zvaná pentagona
Lophophora williamsii, silně odnožující forma zvaná caespitosa. Částečná ztráta chlorofylu.
Lophophora williamsii cv. jourdaniana ve skleníku.
Sušené knoflíky peyotlu.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Lophophora ve Wikimedia Commons
Lofofora (Lophophora), česky též ježunka, je rod kulovitých, malých až středně velkých severoamerických kaktusů. Obsahují mnoho různých alkaloidů. Druh L. williamsii je proslulý svými narkotickými účinky a je znám jako peyotl. Je kultovní rostlinou Indiánů již nejméně 5800 let. Lofofory jsou mezi pěstiteli kaktusů velmi populární.
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Elefantfodkaktus-slægten (Lophophora) er en planteslægt. Herunder ses dens arter:
ArterElefantfodskaktus er den primære kilde til det hallucinogene stof, Meskalin. Meskalin har samme virkning som LSD & Psilocybinsvampe (Spids Nøgenhat/Nøgen Spidshat) - Styrken varierer alt efter hvor den vokser - Jordens sammensætning & mængden af direkte sollys har også betydning for hvor stærkt et stof planten udvikler. Hallucinogener kan indtages hvorved man oplever et såkaldt "trip", hvor sanserne er skærpede & virkelighedsopfattelsen, tidsfornemmelse & logisk sans forsvinder eller bliver stærkt forvrængede.
Elefantfodskaktus er den primære kilde til det hallucinogene stof, Meskalin. Meskalin har samme virkning som LSD & Psilocybinsvampe (Spids Nøgenhat/Nøgen Spidshat) - Styrken varierer alt efter hvor den vokser - Jordens sammensætning & mængden af direkte sollys har også betydning for hvor stærkt et stof planten udvikler. Hallucinogener kan indtages hvorved man oplever et såkaldt "trip", hvor sanserne er skærpede & virkelighedsopfattelsen, tidsfornemmelse & logisk sans forsvinder eller bliver stærkt forvrængede.
Lophophora (/ləˈfɒfərə/) is a genus of spineless, button-like cacti. Its area range covers southern through northeastern and north-central Mexico to Querétaro in central Mexico. The species are extremely slow growing, sometimes taking up to thirty years to reach flowering age (at the size of about a golf ball, excluding the root) in the wild. Cultivated specimens grow considerably faster, usually taking between three and ten years to reach from seedling to mature flowering adult. The slow rate of reproduction and over-harvesting by collectors render the species under threat in the wild.
Lophophora means "crest-bearing", referring to the tufts of trichomes that adorn each tubercle. Lophophora has been reported to have two species, L. diffusa and L. williamsii. Another three species have been proposed: L. fricii, L. koehresii, and L. alberto-vojtechii.[1] Recent DNA sequencing studies (Butterworth et al. 2002) have shown that L. diffusa and L. williamsii indeed are distinct species. DNA evidence from the alleged species L. fricii and L. koehresii would allow for more accurate classification.[2]
As of November 2022, Plants of the World Online accepted four species:[3]
Lophophora species easily adapt to cultivation, requiring warm conditions and a free-draining substrate, and to be kept dry in winter.
Lophophora (/ləˈfɒfərə/) is a genus of spineless, button-like cacti. Its area range covers southern through northeastern and north-central Mexico to Querétaro in central Mexico. The species are extremely slow growing, sometimes taking up to thirty years to reach flowering age (at the size of about a golf ball, excluding the root) in the wild. Cultivated specimens grow considerably faster, usually taking between three and ten years to reach from seedling to mature flowering adult. The slow rate of reproduction and over-harvesting by collectors render the species under threat in the wild.
Las lofóforas (Lophophora) es un género de cactáceas norteamericano, compuesto principalmente por dos especies. Algunos autores consideran un número diferente de especies para este género.
L. williamsii, conocida también como peyote; y L. diffusa difieren principalmente en su color, siendo la primera verde-azulada, y la segunda verde-amarillenta. Algunas de las otras especies nombradas suelen ser consideradas como variedades de estas dos. Así, L. fricii sería una variedad de L. williamsii con numerosas costillas y de un tamaño mayor, proveniente del Estado de Coahuila.
Las especies del género son plantas pequeñas, cercanas al suelo (geofílicas); se les encuentra solas o formando agregados (cespitosas). La parte del tallo que emerge de la superficie del suelo (botón) es globoso-aplanado (chato), carnoso y suave con la epidermis muy delgada. La porción enterrada es gruesamente napiforme, carnosa y tiene los tejidos tegumentarios suberificados (que contienen súber); en ella es posible distinguir restos de las areolas aún con los pinceles de pelos en desintegración; esa parte es, por tanto, un tallo subterráneo. El resto enterrado es de origen hipocotilar y lleva raíces delgadas fusiformes. En épocas de sequía la parte aérea del tallo se encoge al perder agua, por evaporación, quedando casi enterrada o muy pegada al suelo, emergiendo al hidratarse al llegar las primeras lluvias. El botón es de 2-7cm de altura y 4-12cm de diámetro. Espinas ausentes en el adulto, solo presentes en las plántulas, donde son rudimentarias y plumosas. Las dos especies de Lophophora florecen de marzo a septiembre. Estas plantas con el tiempo producen nuevos brotes en las areolas inferiores del tallo, formándose así pequeños clones.[1][2]
El género fue descrito por John Merle Coulter y publicado en Contributions from the United States National Herbarium 3(2): 131–132. 1894.[3] La especie tipo es: Lophophora williamsii (Lem.) J.M.Coult.
Lophophora: nombre genérico que deriva de las palabras griegas: "lλοφος", que significa "cresta", y "φορεω", "traer", y se refiere a la lana que crece en sus areolas.
A continuación se brinda un listado de las especies del género Lophophora aceptadas hasta abril de 2015, ordenadas alfabéticamente. Para cada una se indica el nombre binomial seguido del autor, abreviado según las convenciones y usos.
Las lofóforas (Lophophora) es un género de cactáceas norteamericano, compuesto principalmente por dos especies. Algunos autores consideran un número diferente de especies para este género.
L. williamsii, conocida también como peyote; y L. diffusa difieren principalmente en su color, siendo la primera verde-azulada, y la segunda verde-amarillenta. Algunas de las otras especies nombradas suelen ser consideradas como variedades de estas dos. Así, L. fricii sería una variedad de L. williamsii con numerosas costillas y de un tamaño mayor, proveniente del Estado de Coahuila.
Uimakaktus (Lophophora) on taimeperekond kaktuseliste sugukonnast.
Sellesse arvatakse tavaliselt kaks liiki:
Lophophora landare genero bat da, kaktus familiakoa, eta hainbat espeziek osatzen du.
Lophophora hitza grezieraz da: λοφος (lophos, "gandor") eta φορεω (phorein, "eraman") hau da, "gandorra daramana'", landareek duten itxuragatik, erraboilek trikoma mulkoak dauzkatelako.
Hazkuntza geldiko espezieak dira, batzuetan 30 urte behar baitituzte loratzeko, nahiz eta tamaina txikikoa izan (golf pilotaren antzekoa, sustrariik gabe). Landatzen bada, hazkuntza lasterragoa du: 3-10 urte ereite eta loratze artean. Hazkuntza geldi honengatik eta gehiegizko bilketagatik, espezieak desagertzeko arrizkuan daude.
Lophophora kaktus urdinkara da. Ez ditu arantzarik, baizik eta mulko artiletsuak. Sustraiak arbi itxura du eta loreak txikiak dira (diametroa 1cm)[1].
Mexiko iparraldea (Querétaro estaturaino) eta AEB hego-mendebaldea (Mexiko Berria eta Texas).
Lophophora landare genero bat da, kaktus familiakoa, eta hainbat espeziek osatzen du.
Lophophora hitza grezieraz da: λοφος (lophos, "gandor") eta φορεω (phorein, "eraman") hau da, "gandorra daramana'", landareek duten itxuragatik, erraboilek trikoma mulkoak dauzkatelako.
Hazkuntza geldiko espezieak dira, batzuetan 30 urte behar baitituzte loratzeko, nahiz eta tamaina txikikoa izan (golf pilotaren antzekoa, sustrariik gabe). Landatzen bada, hazkuntza lasterragoa du: 3-10 urte ereite eta loratze artean. Hazkuntza geldi honengatik eta gehiegizko bilketagatik, espezieak desagertzeko arrizkuan daude.
Myrkky- eli meskaliinikaktukset (Lophophora)[1] on meskaliini-nimisestä alkaloidista ja sen huumaavasta vaikutuksesta tunnettu kaktuskasvisuku. Tieteellinen nimi on annettu ulkonäön perusteella kreikankielisistä sanoista lofos 'harja, töyhtö' ja foreus 'kantaja', mikä viittaa kasvin kyhmyissä oleviin karvatupsuihin.[2]
Myrkkykaktukset ovat matalia, pallomaisia ja usein tiiviinä ryhminä kasvavia kaktuksia. Niiden juuret ovat pitkiä ja sukkulan muotoisia. Varsi on tavallisesti litteän pallomainen, sini- tai kellanvihreä, satunnaisesti punertava, vain 2-7 cm korkea ja 4-12 cm leveä. Varren kyhmyt (podariot) ovat matalia ja pyöreitä tai kyttyrämäisiä, usein pystyriveiksi järjestäytyneitä. Areolit sijaitsevat yleensä riveissä kyhmyjen päissä, ja niissä on pehmeiden, keltaisten tai valkeahkojen karvojen muodostamat tupsut; piikit puuttuvat. Kukat sijaitsevat kasvin keskustassa ja kukkivat päivisin. Muodoltaan ne ovat suppilomaisia, väriltään valkoisia, vaaleanpunertavia, kellertäviä tai satunnaisesti punaisia. Kukan läpimitta vaihtelee 1-2,2 cm. Pohjus on suomuton ja karvaton. Hedelmän muoto vaihtelee nuijamaisesta pitkänomaiseen ja se on aluksi mehevä ja vaaleahkon punainen, myöhemmin ruskehtavan valkoinen ja kuiva, paljaspintainen, avautumaton ja enintään kahden sentin pituinen. Siemenet ovat mustia, päärynän muotoisia ja kyhmyisiä.[3]
Myrkkykaktusten levinneisyys ulottuu Chihuahuan aavikon kalkkikivialueille Teksasiin ja Meksikon pohjois- ja keskiosiin. Niitä tavataan 1800 metrin korkeuteen saakka.[4]
Myrkkykaktusten suvussa on kaksi lajia:[5]
Anderson E. F. 2001: The Cactus Family. - Timber Press. Portland, Oregon. ISBN 0-88192-498-9
Myrkky- eli meskaliinikaktukset (Lophophora) on meskaliini-nimisestä alkaloidista ja sen huumaavasta vaikutuksesta tunnettu kaktuskasvisuku. Tieteellinen nimi on annettu ulkonäön perusteella kreikankielisistä sanoista lofos 'harja, töyhtö' ja foreus 'kantaja', mikä viittaa kasvin kyhmyissä oleviin karvatupsuihin.
Lophophora est un genre de la famille des cactus composé de deux espèces[1].
Lophophora vient de lophos, touffe en grec et phorein, porter, en rapport avec la morphologie de la plante.
Espèces de croissance très lente, demandant parfois trente ans pour fleurir, alors que la plante (sans la racine) est de la taille d'une balle de golf. En culture, la croissance est plus rapide : de 3 à 10 ans entre le semis et la floraison. En raison de cette croissance lente et de la surexploitation par les collectionneurs, les espèces sont considérées comme en danger d'extinction dans la nature.
Lophophora est un cactus d'une couleur proche du bleu azur.
Lophophora à la particularité de ne pas posséder d'aiguillons mais de petites touffes laineuses. La racine est en forme de navet et les fleurs sont petites (1 cm de diamètre) [2].
Sud-ouest des États-Unis Texas, Nouveau-Mexique et nord du Mexique Querétaro.
Lophophora est un genre de la famille des cactus composé de deux espèces.
Lophophora vient de lophos, touffe en grec et phorein, porter, en rapport avec la morphologie de la plante.
Espèces de croissance très lente, demandant parfois trente ans pour fleurir, alors que la plante (sans la racine) est de la taille d'une balle de golf. En culture, la croissance est plus rapide : de 3 à 10 ans entre le semis et la floraison. En raison de cette croissance lente et de la surexploitation par les collectionneurs, les espèces sont considérées comme en danger d'extinction dans la nature.
Pejote (pejote kaktus, lofofora, lat. Lophophora), rod od tri vrste kaktusa[1] . Najpoznatiji je pejote kaktus, L. williamsii, iz Meksika i Teksasa, važan u religijskim obredima Indijanaca sjevernog Meksika i američkog jugozapada (pejote kult). Iz Meksika su ga navodno Carrizo Indijanci prenesli Komančima u Teksas.
Najjužniji predstavnik ovog roda je L. fricii iz sjeveroistočne Argentine.
Pejote (pejote kaktus, lofofora, lat. Lophophora), rod od tri vrste kaktusa . Najpoznatiji je pejote kaktus, L. williamsii, iz Meksika i Teksasa, važan u religijskim obredima Indijanaca sjevernog Meksika i američkog jugozapada (pejote kult). Iz Meksika su ga navodno Carrizo Indijanci prenesli Komančima u Teksas.
Najjužniji predstavnik ovog roda je L. fricii iz sjeveroistočne Argentine.
Lophophora J.M.Coult. è un genere di piante succulente appartenente alla famiglia delle Cactacee, diffuso in Texas e Messico.[1]
Deriva il nome dal greco λόφος (lóphos), "pennacchi dell'elmo, ciuffo", e φέρω (phéro), "io porto". Quindi portatrice di ciuffo. La specie L. williamsii viene comunemente chiamata peyote (= pane degli dei).[2]
Nei paesi di origine è conosciuta - oltre che con il nome di peyote - anche con quelli popolari di hikuli wanamé, hikuli walula saeliami, piote, piotl, peote, pejote, peyot, peyotl, pellote, pezote, peyori, challote, mescal button, mescal bean, mescal, mezcal, raìz diabolica, devil's root, diabolic root, dry whiskey, white mule, dumpling-cactus, cactus-pudding, turnip-cactus, biznagas, tuna de tierra.
Dotate di radici molto grosse, le Lophophora sono caratterizzate da un fusto globulare, con protuberanze arrotondate dotate di areole dall'aspetto di peluria lanosa molto evidente, in special modo nell'areola centrale dalla quale spuntano piccoli fiori di colore rosa, bianco o giallo contenenti pochi semi neri.
Il genere comprende le seguenti specie[1]:
La coltivazione delle Lophophora, come tutti i cactus, necessita di terriccio molto poroso composto da terra concimata, sabbia e pietrisco grossolano. Andrà posta in vasi molto più grandi rispetto alla propria dimensione per garantire una buona adattabilità alle grandi radici.
La posizione dovrà essere a mezz'ombra (in natura cresce sotto i cespugli) e le annaffiature saranno eseguite solo quando il terreno si presenterà asciutto; nel periodo invernale andranno completamente sospese e le piante dovranno essere esposte a una temperatura non inferiore ai 4 °C. Durante questo periodo la Lophophora potrà apparire raggrinzita, ma con le prime annaffiature primaverili e una lieve spruzzatura riprenderà il suo vigore.
La riproduzione avviene per semi depositati in sabbia umida ad una temperatura di circa 26-28 °C in posizione ombreggiata: la crescita - tuttavia - sarà lentissima; per taglio dei polloni - che alcune varietà della pianta emettono lateralmente - si dovrà solo usare l'accortezza di far asciugare il taglio in modo da evitare che marcisca.
Conosciuta fin dall'epoca preistorica, questa pianta era, ed è tuttora, usata dai nativi americani, tra cui gli Huicholes e i Tarahumara, in riti religiosi e sciamanici soprattutto in Messico settentrionale e centrale. Queste popolazioni usano mangiarne la polpa, cosa che provoca amplificazione e distorsione delle percezioni sensoriali, visioni geometriche colorate e, in alcuni casi, perdita della nozione del tempo, effetti che vengono attribuiti alla natura sacra della pianta.
Dal peyote si estrae una sostanza psicotropa usata spesso come stupefacente, ovvero la mescalina; per questo motivo negli USA ne è stata limitata la coltivazione.
Negli USA solo quattro coltivatori sono autorizzati legalmente a distribuire la pianta specialmente ai membri della comunità religiosa Native American Church, gli unici che la possono utilizzare legalmente. A causa dell'aumento della richiesta e della diminuzione dell'offerta diventa sempre più rara.[3] [4]
La Lophophora è stata usata da Allen Ginsberg per scrivere una delle sue poesie più celebri, Urlo.
Lophophora J.M.Coult. è un genere di piante succulente appartenente alla famiglia delle Cactacee, diffuso in Texas e Messico.
Pejotlis (Lophophora) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso rutuliškos formos kaktusai, augantys JAV pietuose (Teksase) ir Meksikoje. Auga lėtai, tik apie trisdešimtuosius augimo metus pražysta.
Gentyje yra dvi rūšys:
Lophophora is een geslacht van cactussen. De soorten komen voor in het zuidwesten van de Verenigde Staten en het noordoosten van Mexico.
Lophophora is een geslacht van cactussen. De soorten komen voor in het zuidwesten van de Verenigde Staten en het noordoosten van Mexico.
Jazgrza (Lophophora J.M.Coult.) – rodzaj roślin z rodziny kaktusowatych. Przedstawiciele rodzaju występują na południowym zachodzie USA (Teksas, Nowy Meksyk), przez północno-wschodni Meksyk na południe aż do Querétaro. Gatunkiem typowym jest L. williamsii[2].
Należy do rodziny kaktusowatych (Cactaceae) Juss., która jest jednym z kladów w obrębie rzędu goździkowców (Caryophyllales) i klasy roślin okrytonasiennych[1]. W obrębie kaktusowatych należy do plemienia Browningieae, podrodziny Cacteae[3].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa goździkowe (Caryophyllidae Takht.), nadrząd Caryophyllanae Takht., rząd goździkowce (Caryophyllales Perleb), podrząd Cactineae Bessey in C.K. Adams, rodzina kaktusowate (Cactaceae Juss.), rodzaj Lophophora J.M.Coult[4].
Rodzaj Lophophora opisywany był jako liczący od jednego gatunku L. williamsii z odmianami, do 4 gatunków: L. diffusa, L. fricii, L. viridescens i L. williamsii. Badania sekwencji DNA wykazały, że można wyróżnić przynajmniej 2 gatunki: L. diffusa i L. williamsii. Systematyka pozostałych gatunków, czy odmian w ramach rodzaju wymaga dalszych ustaleń[5].
Jazgrza (Lophophora J.M.Coult.) – rodzaj roślin z rodziny kaktusowatych. Przedstawiciele rodzaju występują na południowym zachodzie USA (Teksas, Nowy Meksyk), przez północno-wschodni Meksyk na południe aż do Querétaro. Gatunkiem typowym jest L. williamsii.
Peyotesläktet (Lophophora) är ett suckulent växtsläkte inom familjen kaktusväxter med två arter.
Arter inom peyotesläktet är mycket lågväxande plantor som till stor del är geofytiska. Det finns två arter inom detta släkte, eller så är det en enda men med väldiga variationer i utseendet. Aztekerna använde denna kaktus vid sina riter. Lophos kommer från grekiska och betyder tofs, phora betyder att bära, vilket förmodligen syftar på de filtliknande areolerna.
Växer från Texas, USA till centrala Mexiko, från 50 till 1800 meters höjd över havet.[1]
Peyotesläktet (Lophophora) är ett suckulent växtsläkte inom familjen kaktusväxter med två arter.
Низькі кулясті сіро-зеленого кольору рослини на міцному редьковидному корені. Стебло доволі м'ясисте, від 5 до 8 см у діаметрі, маківка покрита жовтувато-сірою шерстю. Ребер 5-13, плоских, прямих або трохи спіральних, з поперечними борозенками (зморшками), що розмежовують ребра на дуже видозмінені бугри. На вершинах ребер, точніше, на вершинах бугрів лежать ареоли, які, попри відсутність колючок несуть жорсткі кистевидні пучки золотавих, пізніше сіруватих волосяних щетинок.
Квіти з'являються з молодих ареол шерстистої маківки. Вони близько 2,5 см у діаметрі, воронкоподібні, з голою зав'яззю і воронковидною люлькою, несе пелюстки. Із зовнішнього боку пелюстки квітів зеленуваті, із внутрішнього — білі чи золотаві до блідо рожево-червоних із темною смужкою в середині. Плід є голою соковитою рожево-червоною ягодою, яка виступає з шерстистої маківки. Насіння чорне, бородавчасте.
Ареал — від центральної Мексики до Техасу.
Нечисленні види і різновиди лофофори трапляються в мексиканських провінціях Коауїла, Сан-Луїс-Потосі, Сакатекас, Дуранго, Тамауліпас, Нуево-Леон і Кверетаро, а також південному Техасі. Мешкають у посушливих районах на кам'янистих, нерідко вапнякових ґрунтах. У період тривалої посухи кактуси дуже зморщуються і втягуються в землю, тож знайти їх дуже важко.
Лофофори пристосовані до широкого спектру кліматичних умов. У місцях їх поширення максимальні температури сягають 29-40 °C, а мінімальні — 2-10 °C. Річна кількість опадів коливається від 176 до 557 мм. У північно-східній частині ареалу, в напівпустелі Чіуауа, клімат дуже сухий. Відносно малою кількістю опадів вирізняється також клімат місць, що перебувають вище 1500 м над рівнем моря, де ще вищі гори затримують вологі повітряні потоки — район поширення Lophophora diffusa неподалік Візарону. Обидва види в основному зустрічаються на схилах вапнякових пагорбів, або на рівних майданчиках, посипаних вапняковим гравієм. Вони зростають, проте, і в заливаемих водою в дощовий період багатих мулом долинах, а також тріщинах майже вертикальних вапнякових скель. Ґрунт завжди містить вапняк і має pH від 7,9 до 8,3.
Лофофори трапляються в місцях свого поширення вельми часто. Нерідко вони утворюють групи — іноді в діаметрі до 1,5 м — з одно- або багатоголових рослин. Утворення пагонів з прикорневой частини стебла в основному починається внаслідок ушкодження, завданого тваринами, вітром чи людиною.
Рослини, очевидно, воліють зростати в місцях, трохи затінених чагарниками, або близько інших рослин, хоча можуть зростати і на повністю відкритих місцях.
Незабаром після відкриття Америки і завоювання іспанцями Мексики європейці дізналися про «диявольский корінь» — кактус без колючок, якому індіанці поклонялися, як богові. Про це повідав лікар іспанського короля Філіппа II Ф. Ернандес у книзі «Лікарські рослини Нової Іспанії», яка вийшла в 1649 р. у Римі. Ернандес у 1570–1577 рр. спеціально вивчав мексиканські дивовижні рослини.
На діалектах індіанських племен лофофора — «пейот», «пейотль», «хікулі», що в перекладі значить «та, яка надає сили».
Давні ацтеки, ольмеки, тольтеки, майя — народи, що населяли територію сучасної Мексики — були не лише сонцепоклонниками, а поклонялися і деяким кактусам. Поряд із грибами виду Psilocybe mexicana і ліаною Rivea corymbosa Лофофора Вільямса належить до трійці магічних рослин давньої культури Мексики. Лофофора і досі у індіанців служить культовою приналежністю.
Понад чверть мільйона американських індіанців використовують Lophophora williamsii, як таїнство причетності у Всенародній Американській (англ. Pan-Native American) релігії так званої Споконвічної Американської Церкви (англ. Native American Church). Ця повністю легальна релігія охоплює аборигенів у Сполучених Штатах й Канаді. Майже весь пейот до церемоній походить із «пейотових садів» в місцевості Mustang Plainsii на півдні штату Техас. Федеральні закони і закони штату Техас дозволяють збір і використання пейоту аборигенам в релігійних церемоніях.
У соці лофофори містяться алкалоїди: пеллотин, мескалін, ангалонін, лофофорин та інші. Більшість з них їх діє наркотично, мескалін, наприклад, викликає в людини барвисті галюцинації, ангалонін — судоми. Лікарські препарати з лофофори застосовуються у медицині.
Lophophora J.M.Coult.
Виды
Лофофо́ра (лат. Lophophora, от др.-греч. λόφος — «гребень, султан» и φορά — «несущая») — род растений семейства Кактусовые.
Род Lophophora был описан в 1894 году (до этого времени употреблялось название Anhalonium), уточнён Бриттоном и Роузом в их монографии в 1922 году[2].
Среди ботаников нет согласия о количестве видов, входящих в этот род — обычно признаются от двух до четырёх—пяти видов. Несомненно, это Lophophora williamsii и Lophophora diffusa. Некоторые ботаники добавляют к ним Lophophora fricii, Lophophora jourdaniana и др. До недавнего времени считалось, что род Лофофора состоит лишь из одного, но очень изменчивого вида — Lophophora williamsii. В 1967 году в окрестностях Керетаро Н. Н. Браво был обнаружен вид, впоследствии названный Lophophora diffusa[3]. Данный вид характеризуют более выраженные «рёбра» по сравнению с Lophophora williamsii, а также мягкость тканей, жёлто-зелёный цвет эпидермиса, иной состав алкалоидов и гораздо меньшее содержание мескалина[4]
Это небольшие кактусы с шаровидными, несколько приплюснутыми гладкими стеблями 3 см высотой и около 5 см в диаметре, с бархатистым эпидермисом тусклого серого или голубовато-серого цвета. Корень массивный, реповидный. Рёбра (6—10) слегка выпуклые, очень широкие, особенно возле ареол, разделённые тонкими и чёткими бороздками. На ребрах имеются также поперечные канавки, образующие мягко очерченные бугорки. Крупные белоопушённые ареолы расположены редко и в верхней части стебля содержат пучки белой или серой шерсти. Колючки практически отсутствуют.
Цветки белые, нежно-розовые, жёлтые, воронковидные, широко открытые, сидячие, появляются вблизи точки роста, до 2 см в диаметре.
Плоды бледно-розовые, продолговатые, около 1 см длиной, содержат по несколько семян и появляются через 9—12 месяцев после цветения.
Ареал — от США (Техас) до Мексики (северные штаты до Керетаро).
Встречаются на склонах известковых гор под прикрытием низкорослых кустарников, на высоте 200—2000 м над уровнем моря.
Лофофоры — медленно растущие и очень выносливые в природных условиях кактусы. В культуре требуют солнечного расположения и умеренного полива в период вегетации. Зимой содержатся без увлажнения, при температуре 10—12 °C. Землесмесь хорошо проницаемая, глинисто-дерновая, содержащая много песка, гравийной и мраморной крошки, pH 6—6,5. Размножаются семенами и вегетативным путём.
Лофофоры — растения с древней историей. Lophophora williamsii издавна известна у индейцев под названием «пейотль». Благодаря содержанию в мякоти стебля группы алкалоидов (мескалин и др.), оказывающих сильное воздействие на нервную систему человека, применялась при проведении культовых обрядов, а также хирургических операциях. Описание обрядов с использованием лофофоры имеется, в частности, в работах К. Кастанеды. В США, штат Калифорния, выращивание и хранение запрещено с середины 1970-х годов.
Культивирование Lophophora williamsii в России законодательно запрещено с 2004 года — уголовная ответственность по ст. 231 УК РФ наступает при выращивании более двух экземпляров растения[5]. До запрета лофофоры часто встречались в коллекциях кактусистов, считаясь украшением любой коллекции[6].
Лофофо́ра (лат. Lophophora, от др.-греч. λόφος — «гребень, султан» и φορά — «несущая») — род растений семейства Кактусовые.
Род Lophophora был описан в 1894 году (до этого времени употреблялось название Anhalonium), уточнён Бриттоном и Роузом в их монографии в 1922 году.
烏羽玉屬（Lophophora）是仙人掌科下的一個屬，原産於美國德克薩斯州和新墨西哥州到墨西哥東北部和克雷塔羅州的地區內。
烏羽玉屬的植物生長極其緩慢，野生的烏羽玉要到出生三十年才會開花，養殖種也要三到十年時間。
Lophophora的意思是“有冠的”，用來指裝飾著每一個小瘤的毛狀體。其來源是古希臘語λοφος（lophos，山丘之巔）和φορεω'（phoreo，戴著），[1] 大多數現代學者認為該屬下只有兩個種，即Lophophora diffusa和Lophophora williamsii。最近的DNA測序結果顯示，此二者確實是不同的種，而Lophophora williamsii還有至少一個以上的變種，例如Lophophora fricii (銀冠玉)。[2]
烏羽玉屬（Lophophora）是仙人掌科下的一個屬，原産於美國德克薩斯州和新墨西哥州到墨西哥東北部和克雷塔羅州的地區內。
烏羽玉屬的植物生長極其緩慢，野生的烏羽玉要到出生三十年才會開花，養殖種也要三到十年時間。
ロフォフォラ（学名：Lophophora）とはサボテン科ウバタマサボテン属の総称。
プロポーション自体は一般的な玉サボテン型のそれであるが、一般的なサボテンの容姿と異なり、柔らかな肉質で刺座には綿毛が密生して棘をつけない独特の姿をしている。地下部には太い芋状の塊茎が発達し、バイオマスのほとんどは地下にもぐりこんでいる。この地下の塊茎は、毎年古い地上部が収縮して地下にたぐり込まれることによって大きくなっていく。野生個体では地上部は扁平でつぶした饅頭状であるが、栽培個体では球形に発達する。肌の色の違いや綾（疣）の形状、綿毛の長さなどの個体差が大きく、日本ではこの種を愛好する者が多い。また多くの園芸品種が選抜されたり同一種であってもその特徴によって品種名を変えたりされ愛好されている。
北米大陸南西部の乾燥した草原に分布する。アメリカ南西部からメキシコ北部にかけて分布する。直射日光下で日中の気温が50℃を超える環境にも耐え、短い降雨期に水分をとりこんで残りの乾燥期に耐える。乾燥期には大きな地下部を含めた全体が収縮するため、植物体全体がしばしば地下に埋没してしまう。雨季になると植物体が膨張するため、扁平な地上部が地面すれすれに地上に現れる。大きさは5～10cm程度で仔吹きしたり群生している事がほとんどである。種類によっては自家受精するものもあるため、単幹からでも実生で多数の個体を増やす事が可能である。尚、趣味家の温室栽培などでは直径が20cmを超える事も珍しくなく、また刺座の綿毛の束の長さも数センチメートルにおよぶ事も珍しくない。
この属の植物には、メスカリンとよばれる幻覚作用のある成分が含有されており、古来よりアメリカ・インディアンが痛み止めや、儀式の際に幻覚作用をもたらす為に使用する事が多い。アメリカでは過去に一部のヒッピーがLSDの代用として常用していた事実もある。但しこの成分は野生に自生するものにのみ高濃度で含有され、栽培下で（野生環境に比べれば）高速で育成された物にはあまり含有されていないとされる。日本でも麻薬代わりにサボテンの栽培業者でこの属の植物を求める者がいるようではあるが、著しく苦いばかりで期待した効果は得られていないと考えられる。
原産地に自生するものを一般的に翠冠玉の種小名で「デフューサ」と呼ぶ事が多い。植物学的に種として記載されているものは、次の3種である。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ロフォフォラ（学名：Lophophora）とはサボテン科ウバタマサボテン属の総称。
