Mediterranean region.
Mediterranean region extending to northwards of Britain, North and South America.
Polygonum maritimum L.; ye una especie de planta perteneciente a la familia de les poligonacees.
Alcuéntrase na mariña del Canal de la Mancha, el Mediterraneu, Córcega. Inglaterra, la rexón mediterránea; América.
Ye una planta perenne de 10-50 cm d'altor. Bien escura, con gruesu tarmu maderizu, los tarmos fuertes, casi maderizu na base, planos, con nervios; fueyes elíptiques-llanceolaes, coriacees, con vaines amplies, polo xeneral más llargues que los entrenudos; flores de color ablancazáu o rosáu, 1-4 subsésiles nes axiles de les fueyes.
Polygonum maritimum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 361. 1753.[1]
Númberu de cromosomes de Polygonum maritimum (Fam. Polygonaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=20[2]
Polygonum: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues: poly = "munchos" y gonu = "nuedu". Hai otra teoría qu'afirma que la segunda parte del nome deriva de la pallabra griega gonos, "neños".
maritimum: epítetu llatín que significa "na mariña, cercana del mar".[3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Polygonum maritimum L.; ye una especie de planta perteneciente a la familia de les poligonacees.
Polygonum maritimum és una espècie de planta pertanyent a la família de les poligonàcies. És una planta perenne de 10-50 cm d'alçada. La planta és molt fosca, amb una gruixuda tija, forta, gairebé llenyosa a la base, plans, amb nervis. Les fulles són el·líptiques-lanceolades, coriàcies, amb beines àmplies, en general més llargues que els entrenusos. Les flors són de color blanquinós o rosat, 1-4 subsèssils a les axil·les de les fulles.
Polygonum maritimum és una espècie de planta pertanyent a la família de les poligonàcies. És una planta perenne de 10-50 cm d'alçada. La planta és molt fosca, amb una gruixuda tija, forta, gairebé llenyosa a la base, plans, amb nervis. Les fulles són el·líptiques-lanceolades, coriàcies, amb beines àmplies, en general més llargues que els entrenusos. Les flors són de color blanquinós o rosat, 1-4 subsèssils a les axil·les de les fulles.
A sciappapetra (Polygonum maritimum) hè un fiori chì faci parti di a famiglia di i Polygonaceae. I casci sò lungarini è uvali. Nasci in a rena di u litturali, accantu à i piaghji, ma ancu à u cantu di i stradona. Hè alta 10 à 50 cm. Fiurisci da ghjugnu à aostu. I fiori sò chjucareddi (5 mm) è bianchi. T'hà una radica longa è fonda, chì li parmetti di stà in a rena calda.
A sciappapetra si trova in l'ariali di u Mari Tarraniu.
L'arba sciappapetra hè abbastanza cumuna in Corsica. U nomu corsu veni da u fattu ca a pianta hè rinumata par "sciappà a petra", vena à dì truncà è caccià i calculi, i cuncressioni minerali chì si formani in i rena o in a buscica. L'arba sciappapetra hè ancu chjamata a spaccapetra, chì t'hà listessu significatu. Ma par via di 'ssa prubità chì hè cunnisciuta ancu fora di Corsica, l'arba sciappapetra hè sradicata troppu suventi è diventa più rara. Par coglia la, ci voli à taglià la, lachendu a so radica in terra, è micca à sradicà la.
Si dici dinò (Conrad 1981) chì Nabulionu, chì suffria da i calculi, rigrittia d'ùn truvà l'arba sciappapetra in Santa Elena.
A sciappapetra (Polygonum maritimum) hè un fiori chì faci parti di a famiglia di i Polygonaceae. I casci sò lungarini è uvali. Nasci in a rena di u litturali, accantu à i piaghji, ma ancu à u cantu di i stradona. Hè alta 10 à 50 cm. Fiurisci da ghjugnu à aostu. I fiori sò chjucareddi (5 mm) è bianchi. T'hà una radica longa è fonda, chì li parmetti di stà in a rena calda.
A sciappapetra si trova in l'ariali di u Mari Tarraniu.
Polygonum maritimum L. es una especie de planta de la familia de las poligonáceas.
Se encuentran en el litoral de la Mancha, el Mediterráneo, Córcega. Inglaterra, la región mediterránea; América.
Es una planta perenne de 10-50 cm de altura. Muy oscura, con grueso tallo leñoso, los tallos fuertes, casi leñoso en la base, planos, con nervios; hojas elípticas-lanceoladas, coriáceas, con vainas amplias, por lo general más largas que los entrenudos; flores de color blanquecino o rosado, 1-4 subsésiles en las axilas de las hojas.
Polygonum maritimum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 361. 1753.[1]
Número de cromosomas de Polygonum maritimum (Fam. Polygonaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=20[2]
Ver: Polygonum
maritimum: epíteto latíno que significa "en la costa, cercana del mar".[3]
Itsas piperra edo itsasoko piper-belarra (Polygonum maritimum) poligonazeoen familiako landare belarkara da. 10-50 cm.-ko altuera du.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Itsas piperra edo itsasoko piper-belarra (Polygonum maritimum) poligonazeoen familiako landare belarkara da. 10-50 cm.-ko altuera du.
Polygonum maritimum
La renouée maritime (Polygonum maritimum) est une plante à fleurs vivace du genre Polygonum (des renouées) et de la famille des Polygonacées.
Haute de 10 à 50 cm elle se reconnaît notamment à ses feuilles de couleur glauque, et à ses petites fleurs blanches naissant à l'aisselle des feuilles. Elle possède une racine ligneuse à la base, beaucoup plus importante que sa partie hors sol ce qui lui permet visiblement de résister à la sécheresse du climat méditerranéen et aux hautes température du sable où elle pousse. Ses feuilles coriaces, épaisses, enroulées sur les bords, longues de 10 à 15 mm sur 5[1] l'aident à limiter sa transpiration. On lui prête la propriété, en infusion, d'éliminer les calculs rénaux d'où son nom "Sciappa pedra" ( "casse pierre").
Elle pousse sur les sables du littoral, sur les côtes rocheuses. Bord des routes.
Manche, Atlantique, Méditerranée. Assez abondante en Corse.
En France, cette espèce est protégée dans les régions Basse-Normandie, Bretagne et Pays de la Loire (Article 1).
Polygonum maritimum
La renouée maritime (Polygonum maritimum) est une plante à fleurs vivace du genre Polygonum (des renouées) et de la famille des Polygonacées.
Strandvarkensgras (Polygonum maritimum) is een eenjarige of soms tweejarige plant uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). Sommige taxonomen beschouwen Polygonum maritimum sensu L. een synoniem van Polygonum oxyspermum subsp. raii (zandvarkensgras). Strandvarkensgras staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als verdwenen. De plant komt van nature voor langs de kusten van Europa, Azië, Zuid-Afrika en het Middellandse Zeegebied. Langs de Atlantische kust reikt het areaal naar het noorden tot Noord-Frankrijk en Zuidwest-Engeland.[1] Het aantal chromosomen is 2n = 40.[2]
Strandvarkensgras lijkt veel op zandvarkensgras, maar bij strandvarkensgras is het tuitje duidelijk groen en bij zandvarkensgras niet opvallend groen geaderd.
De plant wordt 10-50 cm hoog met veel vertakte, 10-30 cm lange stengels. Deze stengels hebben vaak een verhoute voet. Het sterk blauwgroene, leerachtige, 10-15 mm lange blad is vrij smal langwerpig met een naar achteren omgerolde rand en 3,5-5 keer zo lang als breed. Het 7-12 mm lange tuitje is groen geaderd met 8-12 aderen.
De plant bloeit van juli tot in oktober met groenachtige, 3-4 mm grote bloemen, die met 1-3 bloemen in okselstandige kluwens zitten. De vijf, groenachtige bloemdekbladen hebben een 0,6-0,8 mm brede witte rand. De meeldraden zijn geel.
De vrucht is een glanzend donkerbruine, 3-5 mm lange en 2-3 mm brede dopvrucht, dat 1,5-2 mm buiten het overblijvende bloemdek uitsteekt.
Strandvarkensgras komt voor op vloedmerken van bruinwieren.
plant
Blad
Bloem
Tuitje
Strandvarkensgras geeft de voorkeur aan zandige, kiezelige en schelphoudende bodems. De sterk blauwgroene plant groeit op beschutte stranden en strandvlakten, bij voorkeur op vloedmerken van bruinwieren die met zand bedekt en uiteraard boven de hoogwaterlijn zijn gelegen. Dit varkensgras is eenmalig opgedoken in 1962 op een vloedmerk aan de noordkust van Noord-Beveland. Men neemt aan dat het transport naar het noorden via het zeewater heeft plaats gevonden, transport via vogels wordt onwaarschijnlijk geacht. De plant, waarvan het gesloten areaal vele tientallen kilometers zuidelijker ligt, heeft de strenge winter van 1962/1963 niet overleefd. De soort schuift sinds de jaren zestig iets op naar het noorden en is nu ook bekend van Ierland. Ze bevat stoffen die een antioxidanten werking hebben en ook die ook antibacteriële potenties hebben.[1]
Strandvarkensgras (Polygonum maritimum) is een eenjarige of soms tweejarige plant uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). Sommige taxonomen beschouwen Polygonum maritimum sensu L. een synoniem van Polygonum oxyspermum subsp. raii (zandvarkensgras). Strandvarkensgras staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als verdwenen. De plant komt van nature voor langs de kusten van Europa, Azië, Zuid-Afrika en het Middellandse Zeegebied. Langs de Atlantische kust reikt het areaal naar het noorden tot Noord-Frankrijk en Zuidwest-Engeland. Het aantal chromosomen is 2n = 40.
Strandvarkensgras lijkt veel op zandvarkensgras, maar bij strandvarkensgras is het tuitje duidelijk groen en bij zandvarkensgras niet opvallend groen geaderd.
De plant wordt 10-50 cm hoog met veel vertakte, 10-30 cm lange stengels. Deze stengels hebben vaak een verhoute voet. Het sterk blauwgroene, leerachtige, 10-15 mm lange blad is vrij smal langwerpig met een naar achteren omgerolde rand en 3,5-5 keer zo lang als breed. Het 7-12 mm lange tuitje is groen geaderd met 8-12 aderen.
De plant bloeit van juli tot in oktober met groenachtige, 3-4 mm grote bloemen, die met 1-3 bloemen in okselstandige kluwens zitten. De vijf, groenachtige bloemdekbladen hebben een 0,6-0,8 mm brede witte rand. De meeldraden zijn geel.
De vrucht is een glanzend donkerbruine, 3-5 mm lange en 2-3 mm brede dopvrucht, dat 1,5-2 mm buiten het overblijvende bloemdek uitsteekt.
Strandvarkensgras komt voor op vloedmerken van bruinwieren.
plant
Blad
Bloem
Tuitje
Multimedia w Wikimedia Commons Polygonum maritimum L. – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Europie Zachodniej i Południowej, Afryce Północnej i Południowej oraz w południowej części Ameryki Południowej[3][4].
Rośnie naturalnie w Europie Zachodniej i Południowej, Afryce Północnej i Południowej oraz w południowej części Ameryki Południowej[3].
Generalnie jest spotykany na całym obszarze basenu Morza Śródziemnego[4]. W Europie występuje w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Holandii, Francji, Hiszpanii (w tym na Wyspach Kanaryjskich), Portugalii, Włoszech, kraja byłej Jugosławii, Grecji, Turcji, Bułgarii, Rumunii oraz na Krymie[5]. W Afryce został zaobserwowany w Maroku, Algierii, Tunezji, Libii, Egipcie oraz Południowej Afryce[6]. W Ameryce Południowej rośnie w Chile i Argentynie[3].
We Francji został zarejestrowany w departamentach Manche, Côtes-d’Armor, Finistère, Morbihan, Loara Atlantycka, Wandea, Charente-Maritime, Żyronda, Landy, Pireneje Atlantyckie, Pireneje Wschodnie, Aude, Hérault, Gard, Delta Rodanu, Var, Korsyka Południowa oraz Górna Korsyka, z kolei występowanie w Ille-et-Vilaine i Calvados wymaga potwierdzenia, natomiast w departamencie Alpy Nadmorskie wyginął[7][8]. We Włoszech rośnie w takich regionach jak Abruzja, Apulia, Basilicata, Friuli-Wenecja Julijska, Kalabria, Kampania, Lacjum, Liguria, Marche, Sardynia, Sycylia, Toskania i Wenecja Euganejska[5]. Na Malcie posiada status gatunku autochtonicznego, jednak jest tam rzadko spotykany[9]. W Izraelu spotykany jest wyłącznie w wąskim pasie wybrzeża Morza Śródziemnego[10]. Na Cyprze posiada status gatunku autochtonicznego i występuje głównie w zachodniej części wyspy[11].
Rośnie na wydmach oraz piaszczystych lub żwirowych plażach[4]. Występuje na wysokości do 160 m n.p.m.[6] Preferuje stanowiska w pełnym nasłonecznieniu. Najlepiej rośnie na zasadowym podłożu[7]. Występuje od 8 do 10 strefy mrozoodporności[5]. Kwitnie od marca do sierpnia[4].
Polygonum maritimum L. – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Europie Zachodniej i Południowej, Afryce Północnej i Południowej oraz w południowej części Ameryki Południowej.
Polygonum maritimum é uma espécie botânica pertencente à família Polygonaceae.
O seu nome comum é polígono-marítimo.[1]
A autoridade da espécie é L. tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 361., no ano de 1753.[2]
Trata-se de uma espécie presente em Portugal, nomeadamente em Portugal Continental, Arquipélago da Madeira e Arquipélago dos Açores, de onde é nativa.[3]
A seguir apresenta-se a descrição dada por António Xavier Pereira Coutinho na sua obra Flora de Portugal (Plantas Vasculares): Disposta em Chaves Dicotómicas (1.ª ed. Lisboa: Aillaud, 1913):[4]
Ramos floriferos folhosos; óchreas pouco mais curtas que os entre-nós ou maiores do que eles, as superiores imbricadas e escondendo completamente o eixo; aquénios muito lisos. Planta de 2-6 dm., ordinariamente prostrada, com os caules grossos e tortuosos; folhas ovado-lanceolada ou lanceoladas. Planta lenhosa. Quase todo o ano. Areias marítimas de toda a costa (frequente).
Polygonum maritimum é uma espécie botânica pertencente à família Polygonaceae.
O seu nome comum é polígono-marítimo.
A autoridade da espécie é L. tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 361., no ano de 1753.
Trata-se de uma espécie presente em Portugal, nomeadamente em Portugal Continental, Arquipélago da Madeira e Arquipélago dos Açores, de onde é nativa.
Polygonum maritimum là một loài thực vật có hoa trong họ Rau răm. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Polygonum maritimum là một loài thực vật có hoa trong họ Rau răm. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
