A ameixa bicuda ou bruxa (Venerupis aurea, Gmelin 1791 [1]; antes Tapes aureus) é unha especie de molusco bivalvo pertencente á familia dos Venéridos (Veneridae), da orde Veneroida.
Moi semellante ás ameixas fina e babosa, adoita ser de menor tameño, con máximos de 4,5 cm. A cuncha é sólida e equivalva, co umbo adiantado cara a metade anterior. A charnela consta de tres dentes en cada valva. A superficie é lisa, con costelas concéntricas e liñas de crecemento á penas visibles.
A cor é amarelada chegando a abrancazada e adoita ter debuxos variados (raias, bandas, manchas) máis escuros que a cor de fondo. Na cara interna, de cor branca sucia e ás veces con tons morados ou marelos, apréciase ben a marca do saco paleal.
É unha especie común na Ría de Arousa pero menos común que outras ameixas. Vive desde a franxa infralitoral ata profundidades de 40 metros, enterrada nos fondos de area, lama ou grava.
Distribúese na costa europea do Atlántico, no Mediterráneo e Mar Negro.
Péscase tanto a pé, co sacho, como con raños desde a embarcación. Vén mesturada con outras ameixas que son o obxectivo dos mariñeiros.
Cocíñase e consómese como as outras ameixas pero resulta moito menos apreciada que estas.
Tamén recibe os nomes de brava, margarita e de chirla, pero este último nome pode crear confusión con outro molusco común no Mediterráneo que recibe, en castelán, o mesmo nome (Chamelea gallina).
Segundo Ríos Panisse, o apelativo de bicuda obedece á forma puntiaguda da unión das valvas. Diferentes peixes, como a maragota ou certas raias, reciben tamén esta denominación por algún carácter morfolóxico aguzado.
A ameixa bicuda ou bruxa (Venerupis aurea, Gmelin 1791 ; antes Tapes aureus) é unha especie de molusco bivalvo pertencente á familia dos Venéridos (Veneridae), da orde Veneroida.
