El talègol cap-roig (Alectura lathami) és una espècie d'ocell, única del gènere Alectura, dins la família dels megapòdids (Megapodiidae). El seu nom vulgar en anglès, Australian Brush-turkey ('gall dindi de matoll australià') fa referència a una certa semblança superficial amb els membres del gènere Meleagris, als quals no els uneix una estreta relació filogenètica. Viu a l'Austràlia oriental, des del nord de Queensland fins Illawarra, a Nova Gal·les del Sud. S'ha introduït a l'illa del Cagur, al sud d'Austràlia. És una de les tres espècies de megapòdids que habiten a Austràlia.
Són aus socials, que fan nius comunals. Un grup social típic estaria format per un mascle dominant, un o més mascles més joves i diverses femelles. Construeixen grans nius a terra, amb fulles i altres materials vegetals mesclats amb terra, que fan 1 a 1,5 metres d'alçada i fins a 4 metres de diàmetre. Els ous són incubats per la calor produïda per la descomposició del seu material. La cura del niu és a càrrec exclusiu del mascle, que regula la temperatura mitjançant l'addició o eliminació de material, per tal de mantenir-la en un rang de 33-35°C. Per controlar la temperatura, fiquen el bec en el túmul.[1]
De la mateixa manera que passa amb alguns rèptils, la temperatura d'incubació afecta la proporció entre sexes dels pollastres, ja que el nombre de mascles i femelles és equivalent amb 34°C; per sota d'aquest valor, puja la proporció de mascles, i per sobre puja la de femelles (p = 0,035).[2]
Amb freqüència, nidifiquen al mateix lloc any rere any. La posta mitjana és de 16 a 24 ous blancs, grans, que ponen des de setembre fins al març. De vegades, es troben en un únic munt fins a 50 ous posts per diverses femelles. Els ous es col·loquen en un cercle al voltant de 60-80 cm, amb l'extrem gran cap amunt. En trencar l'ou, els pollets excaven per si mateixos fins a sortir del turó. Després tindran cura de si mateixos.
Aquest talègol vola matusserament i amb un aleteig pesat. Alça el vol en comptades ocasions, com ara quan s'espanta o fins a una branca d'un arbre per passar la nit o les hores més caloroses del dia.
Els ous d'aquesta espècie són l'aliment preferit de varans, serps, dingos, gossos i antany eren molt importants per als aborígens australians. De vegades, alguns varans mostren ferides en la cua després d'haver estat picotejats pels talègols, que defensen ferotgement els seus nius.
Quan entren en contacte amb els humans, com ara a les àrees de pícnic dels parcs nacionals, els talègals cap-roigs poden intentar robar audaçment menjar de les taules. Quan fan nius prop dels jardins dels suburbis, durant la recerca del material, poden remoure grans quantitats de l'adob dels jardins veïns.
S'han descrit dues subespècies dins aquesta espècie:[3]
El talègol cap-roig (Alectura lathami) és una espècie d'ocell, única del gènere Alectura, dins la família dels megapòdids (Megapodiidae). El seu nom vulgar en anglès, Australian Brush-turkey ('gall dindi de matoll australià') fa referència a una certa semblança superficial amb els membres del gènere Meleagris, als quals no els uneix una estreta relació filogenètica. Viu a l'Austràlia oriental, des del nord de Queensland fins Illawarra, a Nova Gal·les del Sud. S'ha introduït a l'illa del Cagur, al sud d'Austràlia. És una de les tres espècies de megapòdids que habiten a Austràlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Twrci'r prysgwydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: twrcïod y prysgwydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Alectura lathami; yr enw Saesneg arno yw Brush turkey. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Tomen (Lladin: Megapodiae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. lathami, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r twrci'r prysgwydd yn perthyn i deulu'r Adar Tomen (Lladin: Megapodiae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn malî Leipoa ocellata Eulipoa wallacei Eulipoa wallacei
_(18204839675).jpg){kind=small}
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Twrci'r prysgwydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: twrcïod y prysgwydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Alectura lathami; yr enw Saesneg arno yw Brush turkey. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Tomen (Lladin: Megapodiae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. lathami, sef enw'r rhywogaeth.
Tabon lesní (Alectura lathami) je hojně se vyskytující druh ptáka z čeledi tabonovitých (Megapodiidae), jenž žije ve východní Austrálii (od oblasti Far North Queensland až po region Illawarra v Novém Jižním Walesu). Můžeme jej nalézt také na Klokaním ostrově, ležícím na jih od Austrálie. Tabon lesní je největší dosud existující představitel čeledi Megapodiidae a jeden ze tří druhů obývajících Austrálii.
Jedná se o velkého ptáka s černým opeřením, červenou hlavou a žlutým (u poddruhu A. l. pupureicollis fialovým) lalokem. Celková délka těla je 60-75 cm a rozpětí křídel okolo 85 cm. Tabon lesní je také charakteristický svým výrazným vějířovitým, zploštělým ocasem.
Lalok samce se během období rozmnožování zvětšuje a při běhu pohupuje ze strany na stranu. V průběhu období rozmnožování a hnízdění jsou jak lalok, tak hlava jasnější a zářivější. Spodní část těla je kropenatá díky bílému peří, které se stává výraznějším u starších jedinců. Tabon je neohrabaný letec a není schopen uletět dlouhé vzdálenosti. K létání se uchyluje, pouze hrouzí-li mu nebezpečí od predátorů nebo chce-li se skrýt na stromy během noci či veder přes den.
Taboni stavějí velká pozemní hnízda, jež připomínají hromadu a jsou vytvořena z listů a zeminy. Mohou být 1 až 1,5 metrů vysoká a až 4 metry široká. Vytváří je dominantní samec, kterého poté navštíví několik samiček za účelem páření a kladení vajec. Samec pracuje neúnavně, sbírá materiál z okolí a také odhání ostatní samce, kteří by s radostí získali jeho pozici. Toto úsilí ovšem postupně vede k vyčerpání a dominantní samec je poražen novým králem.
Vajíčka tabonů jsou velká (rozměry 90x45 mm) a mláďata jsou po vylíhnutí plně vyvinuta - mohou létat, jakmile jim po pár hodinách uschne peří. Inkubační teplota, ve které jsou vejce udržována, se pohybuje v rozmezí 33 až 35 °C. Za účelem jejího zkontrolování strčí tabon do hnízda svůj citlivý zobák. Inkubační teplota totiž ovlivňuje poměr narozených samců vůči samicím. Zatímco tento poměr je jedna ku jedné při teplotě 34 °C, více samců se líhne při nižší teplotě, při vyšší zase více samic. Je nejasné, zda rodiče používají rozdíly teplot za účelem manipulace pohlaví u svých potomků, kupříkladu při výběru hnízdiště. Tabon často hnízdí na stejném místě jako v minulých letech. Obvyklá snůška vajec čítá mezi 16 až 24 velkými bílými vejci, která jsou kladena od září do března. Někdy je možné najít až 50 vajíček, pocházejících od více samic, v jediném hnízdě. Vylíhlá mláďata se musí vyhrabat z hnízda a postarat se o sebe sama.
Vajíčka tabonů jsou oblíbenou potravou varanů, hadů, ale i dingů a psů a tvořila také významnou část stravy Aboridžinců. U varanů můžeme často pozorovat rány na ocase způsobeny zobákem tabona, který jej zuřivě odháněl od svého hnízda.
V situacích, kdy přijdou do styku s lidmi, nevykazují taboni téměř žádné náznaky strachu, a dokonce se často pokouší drze ukrást jídlo. Jsou schopni též zahnízdit v zahradách na předměstích, a když hledají materiál pro stavbu svého hnízda, často jej přinesou ve velkém množství ze sousedních zahrad.
Tabon lesní obývá především deštné pralesy, můžeme jej ale nalézt i v sušších oblastech či na otevřených prostranstvích. V severní části místa výskytu je běžně pozorován ve vyšších nadmořských výškách, v zimních měsících se stěhuje do nižších poloh. Na jihu se vyskytuje jak v horách, tak v nížinách.
Dnes žije tabon běžně v městských oblastech, například na dvorcích v Brisbane nebo Sydney.
V současné době je výskyt tabonů běžný, ale ve 30. letech minulého století byli téměř na pokraji vymření.
Taboni se živí hmyzem, semeny nebo spadeným ovocem, které objeví při prohrabování listí nebo rozbíjení shnilých větví za pomoci velkých nohou. Přestože většinu jídla získavají na zemi, jsou občas pozorováni při trhání ovoce přímo ze stromů.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Australian brushturkey na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tabon lesní ve Wikimedia Commons
Tabon lesní (Alectura lathami) je hojně se vyskytující druh ptáka z čeledi tabonovitých (Megapodiidae), jenž žije ve východní Austrálii (od oblasti Far North Queensland až po region Illawarra v Novém Jižním Walesu). Můžeme jej nalézt také na Klokaním ostrově, ležícím na jih od Austrálie. Tabon lesní je největší dosud existující představitel čeledi Megapodiidae a jeden ze tří druhů obývajících Austrálii.
Das Buschhuhn (Alectura lathami), auch Australisches Talegalla genannt[1], ist ein in Australien heimisches Großfußhuhn mit truthahnähnlichem Aussehen. Es ist der einzige Vertreter der Gattung Alectura.
Das Buschhuhn gehört zu den wenigen Hühnervögeln, die ihre Eier in großen Bruthügeln ausbrüten lassen. Die Hügel werden allein von den Männchen zusammengescharrt. Nach dem Schlupf der Küken betreiben die Elternvögel keine weitere Brutpflege mehr. Die Küken sind nach dem Schlupf auf sich allein gestellt und werden von den Elternvögel weder gefüttert noch geführt.
Die Bestandssituation des Buschhuhn wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.[2] Das Buschhuhn ist nicht zu verwechseln mit der Zuchtrasse Deutsches Buschhuhn[3].
Das 60 bis 75 cm lange Buschhuhn hat eine Flügelspannweite von 85 cm und ist die größte Großfußhuhn-Art in Australien. Die Flügellänge beträgt 30 bis 33 Zentimeter, auf den Schwanz entfallen 25 bis 26 Zentimeter. Männchen wiegen zwischen 2000 und 2300 Gramm. Die Weibchen sind etwas leichter und haben ein Gewicht von 1600 bis 1900 Gramm.[1]
Das Gefieder ist großteils schwarzbraun, die Unterseite ist braungrau. Federn der Bauchregion weisen hellere Federsäume auf, so dass eine Schuppung entsteht. Der rote Kopf und Hals sind mit Ausnahme einzelner schütterer Haarfederchen federlos. Weitere Kennzeichen sind die langen Beine und der seitlich abgeflachte Schwanz. Das Schwanzgefieder besteht aus 18 Federn, dessen fünftes Paar erheblich verändert ist als das mittlere.
Der gelbe oder blau-graue Kehlkopf schwillt beim Männchen während der Paarungszeit an. Dies ist der einzige auffallende Geschlechtsdimorphismus. Ansonsten sind Männchen und Weibchen gleich gefärbt.
Das Verbreitungsgebiet reicht von Queensland südlich bis nach Sydney. Das Buschhuhn lebt in Regenwäldern und im Busch, im Norden in größeren Höhen und im Süden auch in Tieflandgebieten.
Der Flug des Buschhuhns ist schwerfällig. Die Nacht und die Zeit der Mittagshitze verbringt es in den Bäumen. Zur Nahrung zählen Wirbellose, aber auch Samen und Früchte. Ihre Nahrung finden sie, indem sie in der Laubschicht am Boden scharren. Sie baumen aber auch gelegentlich auf, um reife Früchte direkt am Baum zu fressen.
Das Buschhuhn ist ein geselliger Vogel und lebt in Gruppen, die typischerweise aus einem dominanten Männchen, mehreren jüngeren Männchen und verschiedenen Weibchen bestehen.
Das Männchen scharrt mit seinen Füßen Laub zu einem ca. einen Meter hohen Haufen mit etwa vier Metern Durchmesser zusammen. Dieser wird stets im tiefen Waldschatten errichtet. Während des Baus werden Laub und Erde vom Männchen immer wieder festgetrampelt.[4] In diesen Haufen legt vom September bis März ein Weibchen 16–24 große weiße Eier, oder mehrere Weibchen legen bis zu 50 Eier hinein. Diese werden 60–80 cm tief im Abstand von 20–30 cm mit dem dicken Ende nach oben vergraben. Durch das Verrotten des Laubes wird Bebrütungswärme abgegeben. Das Männchen regelt die Bruttemperatur im Bereich von 33 bis 35 °C durch Hinzufügen oder Entfernen von Pflanzenmaterial.
Sofort nach dem Schlüpfen müssen die Küken sich durch den Haufen nach außen graben. Sie bedienen sich dabei bereits des arttypischen Scharrens, indem sie in das darüberliegende Kompostlaub greifen, es herabziehen und so langsam in dem Bruthügel nach oben gelangen. Küken benötigen etwa 24 bis 30 Stunden, bis sie sich durch die 60 bis 70 Zentimeter dicke Haufenschicht gewühlt haben.[5] Die Küken verlassen sofort nach dem Durchbrechen der Hügeloberfläche den Bruthügel und suchen Schutz im nahen Gebüsch. Ihr Gewicht beträgt unmittelbar nach dem Schlupf 112 bis 122 Gramm.[1] Sie bewegen sich in den ersten Stunden, nachdem sie sich aus dem Bruthügel befreit haben, noch unsicher und balancieren bei schneller Fortbewegung noch mit den Flügeln.[5] Küken, die sich in kurzem zeitlichen Abstand aus dem Bruthügel gegraben haben, finden in der Regel zueinander und halten dann auch mit Kontaktlauten locker zueinander Kontakt.[5]
Viele Jungvögel fallen Beutegreifern wie Eidechsen und Schlangen zum Opfer. Die Eier zählen zur Nahrung von Echsen, Schnecken, Dingos und Hunden. Oft zeigen Echsen am Schwanz Wunden, die Buschhühner bei der Verteidigung ihres Nests geschlagen haben.
Das Buschhuhn ist ein traditionelles Jagdwild der australischen Aborigines. Verzehrt werden auch die Eier dieser Art.
Das Buschhuhn ist eines der wenigen Großfußhühner, das vom Kontakt mit dem Menschen seit Beginn des 20. Jahrhunderts profitiert hat. Das Buschhuhn kam in Australien ursprünglich in einem Streifen entlang der Küste von New South Wales bis in den Norden von Queensland vor. Die zunehmende Erschließung des australischen Buschlands als Agrarflächen führte dazu, dass das Buschhuhn sein Verbreitungsgebiet ausdehnte, weil es sich sehr schnell neue Lebensräume erschloss, die durch die Urbarmachung neue Nahrungspflanzen boten. Es profitierte insbesondere von der invasiven Ausbreitung der eingeführten Opuntia stricta in Queensland und New South Wales in den ersten Jahrzehnten des 20. Jahrhunderts. In diesen beiden australischen Bundesstaaten waren mehr als 25 Millionen Acre so stark mit dieser Opuntienart bewachsen, dass sie nicht mehr landwirtschaftlich bestellt werden konnten.[6] Das Buschhuhn profitierte nicht nur von diesem überreichlichen Nahrungsangebot, sondern kam auch in den Ruf, zur Verbreitung dieser in Australien problematischen Pflanzenart beizutragen.[7] Dies führte zu einer intensiven Bejagung, die die Art in großen Teilen seines Verbreitungsgebietes stark zurückgehen ließ. Die übermäßige Ausbreitung von Opuntia stricta wurde schließlich ab 1925 durch die Einführung der Kaktusmotte in Australien erfolgreich bekämpft.[8]
Konflikte mit Landwirten gibt es nach wie vor. Buschhühner sind berüchtigt dafür, dass sie in Plantagen mit Bananen, Lychees und ähnlichen Früchten erheblichen Schaden anrichten können. Australische Landwirte fordern deshalb immer wieder, dass die australische Regierung Programme einstelle, die auf eine systematische Vergiftung der Dingos abzielen. Der Dingo ist einer der wesentlichen Prädatoren, die eine weitere Zunahme des Buschhuhnbestands verhindern können und damit die Probleme, die Landwirten durch Buschhühner entstehen, einschränken könnten.[9]
Buschhühner zeigen außerdem eine zunehmend geringere Scheu vor dem Menschen. In einigen Vorstädten des heutigen Verbreitungsgebietes hat sich das Buschhuhn sehr gut an die Lebensbedingungen angepasst, die solche Vorstädte bieten. Sie gehören in einigen Städten wie beispielsweise in Noosa im Süden von Queensland zum Straßenbild, weil sie regelmäßig Abfalleimer nach Verwertbaren absuchen.[10] In Brisbane hat sich die Zahl der im Stadtgebiet lebenden Buschhühner innerhalb von 20 Jahren versiebenfacht und zunehmend sind sie auch in Sydney anzutreffen.[11] Gartenbesitzer sind nicht nur damit konfrontiert, dass Buschhühner Gärten durchwühlen, weil sie nach Fressbarem suchen, sondern auch damit, dass Hähne beginnen, in ihren Gärten Bruthügel anzulegen. Australische Regierungsbehörden veröffentlichen bereits Ratschläge für Gartenbesitzer, wie sie mit den Vögeln in ihren Gärten umgehen sollten.[12]
Buschhühner gewöhnen sich schnell an die Nähe von Menschen und suchen auch in der unmittelbaren Hausnähe nach Nahrung. Dabei zeigen sie gelegentlich ein aggressives Verhalten gegenüber Personen und Haustieren, die sie als Bedrohung wahrnehmen. Zu ihrem Abwehrverhalten gehört es unter anderem, zielsicher Laub und Erde in Richtung des vermeintlichen Angreifers zu scharren.[7]
Der erste europäische Halter von australischen Buschhühnern war der Zoologische Garten in London. Er erhielt 1848 die ersten Exemplare dieser Art. Edward Smith-Stanley, 13. Earl of Derby hielt ab 1851 mehrere Exemplare in seiner Menagerie auf Knowsley Hall.[1]
Die Erstzucht gelang 1854 im Londoner Zoo, der auch in den Jahren 1860, 1866, 1867 und 1869 erfolgreich nachzüchten konnte. 1870 erwarb der Berliner Zoo als erster Zoo Deutschlands Buschhühner, und bereits 1871 gelang mit diesem in London nachgezogenen Paar die deutsche Erstzucht.[1] Weitere Nachzuchten in diesem Zoo gelangen 1876, 1878 und 1881.
Das Artepitheton lathami ehrt den britischen Arzt und Naturwissenschaftler John Latham, der auch erstmals die Gattung beschrieb.[13]
Das Buschhuhn (Alectura lathami), auch Australisches Talegalla genannt, ist ein in Australien heimisches Großfußhuhn mit truthahnähnlichem Aussehen. Es ist der einzige Vertreter der Gattung Alectura.
Das Buschhuhn gehört zu den wenigen Hühnervögeln, die ihre Eier in großen Bruthügeln ausbrüten lassen. Die Hügel werden allein von den Männchen zusammengescharrt. Nach dem Schlupf der Küken betreiben die Elternvögel keine weitere Brutpflege mehr. Die Küken sind nach dem Schlupf auf sich allein gestellt und werden von den Elternvögel weder gefüttert noch geführt.
Die Bestandssituation des Buschhuhn wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft. Das Buschhuhn ist nicht zu verwechseln mit der Zuchtrasse Deutsches Buschhuhn.
Бадал күрпү (лат. Alectura lathami) — жапайы күрптөрдүн бир түрү.
The Australian brushturkey or Australian brush-turkey or gweela (Alectura lathami), also frequently called the scrub turkey or bush turkey, is a common, widespread species of mound-building bird from the family Megapodiidae found in eastern Australia from Far North Queensland to Eurobodalla on the South Coast of New South Wales. The Australian brushturkey has also been introduced to Kangaroo Island in South Australia. It is the largest extant representative of the family Megapodiidae, and is one of three species to inhabit Australia.
Despite its name and their superficial similarities, the bird is not closely related to American turkeys, nor to the Australian bustard, which is also known as the bush turkey. Its closest relatives are the wattled brushturkey, Waigeo brushturkey, and malleefowl.
It is a large bird with black feathers and a red head. Its total length is about 60–75 cm (23.5–29.5 in) and a wingspan of about 85 cm (33 in). The subspecies A. l. purpureicollis from the northern Cape York Peninsula is smaller than the more widespread nominate subspecies. It has a prominent, fan-like tail flattened sideways, and its plumage is mainly blackish, but with a bare red head, and a yellow (in the nominate subspecies) or purple wattle (in A. l. purpureicollis). The males' wattles become much larger during breeding season, often swinging from side to side as they run. The males' heads and wattles also become much brighter during the breeding and nesting season. The underside of the body is sprinkled with white feathers, more pronounced in older birds. The brushturkey is a clumsy flyer and cannot fly long distances, only taking to the air when threatened by predators or to roost in trees at night and during the heat of the day.
They build large nests on the ground made of leaves, other compostable material, and earth, 1 to 1.5 metres (3.3 to 4.9 ft) high and up to 4 m (13 ft) across. Mound-building is done by a dominant male, and visited by a succession of local females, for mating and egg-laying. The male works tirelessly, collecting material from all around, and also diligently repelling rival males, which are keen to usurp his position. The effort involved eventually wears him down, and he will ultimately be defeated by a new king. The eggs are very large (90 × 45 mm), and the young are fully fledged on hatching. They can fly within hours, as soon as the feathers are dry. The eggs are hatched by the heat of the composting mound, the temperature of which is regulated by adding or removing material to maintain the temperature in the 33–35 °C (91–95 °F) incubation temperature range.[2] The Australian brushturkey checks the temperature by sticking its beak into the mound. Like some reptiles, incubation temperature affects the sex ratio of chicks, but the mechanism is different between reptiles and these birds, with reptiles exhibiting temperature-dependent sex determination, and megapodes exhibiting temperature-dependent embryo mortality. The sex ratio in brushturkeys is equal at incubation temperatures of 34 °C, but results in more males when cooler and more females when warmer. Whether the parents use this to manipulate the sex of their offspring by, for instance, selecting the nesting site accordingly, is unclear. Warmer incubation also results in heavier, fitter chicks, but how this is linked to sex is also unknown.[3]
The same nesting site is frequently used year after year, with the old nests being added to each breeding season. The average clutch of eggs is between 16 and 24 large white eggs, which are laid September to March. Sometimes, up to 50 eggs laid by several females may be found in a single mound. The eggs are placed in a circle roughly 60–80 cm (23.5–31.5 in) down, 20–30 cm (8–12 in) apart, always with the large end up. The newly hatched young dig themselves out of the mound and then have to care for themselves.
Brushturkey eggs are a favourite food of goannas, snakes, and dingoes and dogs, though brushturkeys were also a staple of Aboriginal Australians. Often, goannas exhibit wounds on their tails from having been pecked by brushturkeys that ferociously chase them away from their nests. Chicks are left to fend for themselves from their hatching so they have a high death rate.[4]
In situations where they come into contact with humans, such as picnic areas in national parks and suburban gardens, brushturkeys exhibit little fear and often boldly attempt to steal food from tables and raid compost bins. Brush-turkeys in more urbanized areas show reduced fear compared to birds in national parks.[5] They nest in suburban gardens, and in search of material for their nests remove enormous amounts of mulch from gardens.
The Australian brushturkey inhabits rainforests and wet sclerophyll forests, but can also be found in drier scrubs and open areas. In the northern part of its range, the Australian brushturkey is most common at higher altitudes, but individuals move to the lowland areas in winter. In the south, it is common in both mountain and lowland regions.
Brushturkeys are now common in urban environments and can be found in backyards in both Brisbane and Sydney.[6][7]
The range of the Australian brushturkey extends from the top of Cape York to approximately the area around Wollongong.[8]
Brushturkeys are fairly common presently, but in the 1930s, the bird was supposed to be approaching extinction.[9]
The Australian brushturkey can damage gardens when raking up the ground looking for food.[10] It can also cause extensive damage to food crops.[11] The Department of Environment, Climate Change, and Water provides hints for living with brushturkeys in urban environments.[6]
They are sometimes hunted for food, including as part of the diet by Aboriginal Australians.[10][12][13] Their eggs, which weigh on average 180 g (6.3 oz), are also sometimes eaten.[14]
The Australian brushturkey is fully protected in Queensland.[15] Under the Nature Conservation Act 1992 it is an offence to harm brush turkeys.[16] For a class 1 offence it is 3000 penalty units or two years imprisonment. For a class 4 offence it is 100 penalty units or A$13,345.00.[17]
In New South Wales, shooting a brush turkey has resulted in fines of up to A$22,000, under the Biodiversity Conservation Act.[18]
Male Australian brushturkey at Mount Coot-tha, Queensland
Female Australian brushturkey
Australian brushturkey (front view)
Egg of Alectura lathami
Australian brushturkey chick
Juvenile
Male, A. l. lathami Head details
.jpg)
Adult
.jpg)
On the run
Australian brushturkey in Queensland
Cairns, Queensland, Australia
_in_Noosa,_Queensland,_Australia.jpg)
'Mr Albines', a male Australian brushturkey (albino) in Noosa, Queensland, Australia
Standing on a wooden bench in a public picnic area
Australian brushturkey portrait, taken while feeding
Australian brushturkey in a suburban backyard, Sydney, Australia
Male brushturkey on tiles, Cooktown, Queensland
The Australian brushturkey or Australian brush-turkey or gweela (Alectura lathami), also frequently called the scrub turkey or bush turkey, is a common, widespread species of mound-building bird from the family Megapodiidae found in eastern Australia from Far North Queensland to Eurobodalla on the South Coast of New South Wales. The Australian brushturkey has also been introduced to Kangaroo Island in South Australia. It is the largest extant representative of the family Megapodiidae, and is one of three species to inhabit Australia.
Despite its name and their superficial similarities, the bird is not closely related to American turkeys, nor to the Australian bustard, which is also known as the bush turkey. Its closest relatives are the wattled brushturkey, Waigeo brushturkey, and malleefowl.
La Lathama nestamasulo aŭ Lathama alekturo, (Alectura lathami), nomata ankaŭ Arbusta meleagro, estas komuna, disvastigata specio de amaskonstrua birdo el la familio de Megapodedoj troviĝanta en orienta Aŭstralio el Fornorda Kvinslando al Illawarra en Novsudkimrio. Ĝi estis enmetita ankaŭ en la Kanguru-Insulo en Suda Aŭstralio. Ĝi estas la plej granda vivanta taksono de la familio de Megapodiedoj kaj estas unu el la tri specioj kiuj loĝas en Aŭstralio. Spite ties alternativa nomo kaj aspekto, tiu birdo tute ne parencas kun la meleagro.
Temas pri rimarkinda granda birdo kun totala longo de ĉirkaŭ 60–75 cm kaj enverguron de ĉirkaŭ 85 cm. La subspecio A. l. purpureicollis el nordo de la Kabjorka Duoninsulo estas pli malgranda ol la pli disvastigata nomiga subspecio.
Tiu megapodo havas elstaran, ventumilecan voston ebenan flanke, nigrecan plumaron kaj tre rimarkindajn brilruĝajn nudajn senplumajn kapon kaj kolon, kio ja similigas ĝin al meleagroj, kio estas tialoj por la alternativa nomo. La irisoj estas helbrunaj kaj la beko nigreca, tre fortika, larĝa ĉebaze kaj akrapinta. La ruĝa kapareo montras ankaŭ brunecan frunton kaj tre flavan suban kolon. Estas flava (ĉe la nomiga subspecio) aŭ purpura brido (en A. l. purpureicollis). La maskla brido iĝas multe pli granda dum la reprodukta sezono, ofte svingante el flanko al flanko dum kurado. La masklaj kapoj kaj bridoj iĝas ankaŭ multe pli brilaj dum la reprodukta sezono.
En suba brusto al la femuroj la helgrizaj plumobordoj heligas la plumaron kaj preskaŭ blankiĝas ĉe pli aĝaj birdoj. La fortaj kruroj estas brunecaj.
Tiu specio flugas tre mallerte per peza flugilfrapado kaze de timo kaj ripozas sur arboj nokte kaj dum la varmo taga.
Tiu specio estas sociema, kaj formas komunumajn nestojn. Tipa grupo konsistas el dominanta masklo, unu aŭ pliaj pli junaj maskloj kaj kelkaj inoj. Ili konstruas grandajn nestojn surgrunde fare el folioj, alia konsumebla materialo kaj tero, 1 al 1.5 metrojn alte kaj ĝis 4 m larĝe. La ovoj estas Kovadokovataj per la varmo de la putriĝinta amaso kiu estas zorgata nur de la maskloj kiuj reguligas la temperaturon per aldonado aŭ formovo de materialo por teni la temperaturon de la amso en gamo de kovada temperaturo 33–35°C.[1]
La Lathama nestamasulo kontrolas la temperaturon metante sian bekon ene de la amaso. Ĵusa studo demonstris ekzistadon de pertemperatura seksodetermino ĉe la Lathama alekturo, ĉe kiu pli altaj temperaturoj dum kovado rezultis en pli alta seksa proporcio de inoj al maskloj.[2] Kiel ĉe kelkaj reptilioj, la kovada temperaturo efikas al la seksa proporcio de idoj, tamen la mekanismo estas diferenca inter reptilioj kaj tiuj birdoj, ĉar reptilioj montras temperatur-dependan seksan determinadon (TSD), kaj megapodoj montras temperatur-dependan embriomortindicon. Tiu seksa proporcio ĉe la Lathama nestamasulo egalas ĉe kovadaj temperaturoj de 34°C, sed rezultas en pli da maskloj kaze de plia malvarmo kaj de pli da inoj kaze de plia varmo (p=0.035). Ne klaras ĉu la gepatroj uzas tion por manipuli la sekson de sia idaron per ekzemple selektado de la nestoloko kongrue kun tio. Pli varma kovado rezultas ankaŭ en pli fortikaj, fortaj idoj (p<<0.0001), sed kiel tio rilatas al sekso estas nekonata.[3]
La sama nestoloko estas ofte uzata jaron post jaro, kaj al malnova nesto oni aldonas iom ĉiun reproduktan sezonon. La averaĝa ovokvanto estas inter 16 kaj 24 grandaj blankaj ovoj, kiuj estas demetataj el septembro al marto. Foje ĝis 50 ovoj demetataj de kelkaj inoj povas troviĝi en ununura amasnesto. La ovoj estas lokigitaj en cirklo ĉirkaŭ 60–80 cm profunde, 20–30 cm aparte, ĉiam kun la larĝa pinto supren. La idoj elfosos sian vojon eksteren per ili mem kaj ankaŭ zorgos sin mem.
La ovoj de Lathama nestamasulo estas ŝatata manĝo de varanoj, serpentoj, kaj ankaŭ de dingoj kaj hundoj sed Lathamaj nestamasuloj estas celo ankaŭ de indiĝenaj aŭstralianoj. Ofte varanoj montras vundojn ĉe siaj vostoj post esti bekitaj de Lathamaj nestamasuloj kiuj kuraĝe forpelas ilin el siaj nestoj.
Ĉe lokoj kie ili venas kontakte kun homoj, kiaj kamparmanĝejoj ĉe naciaj parkoj, Lathamaj nestamasuloj montras malmultan timon kaj ofte kuraĝas klopodi ŝteli manĝon el tabloj. Ili povas nestumi ĉe ĉeurbaj ĝardenoj, kaj serĉe de materialo por siaj nestoj ili pacience formovas enormajn amasojn el humo kaj sura vegetaĵaro el najbaraj ĝardenoj.
La Lathama nestamasulo loĝas ĉe pluvarbaroj kaj malsekaj sklerofilaj arbaroj, sed povas troviĝi ankaŭ en pli sekaj arbustaroj. En la norda parto de ties teritorio, la Lathama nestamasulo estas plej komuna je pli altaj lokoj, sed individuoj moviĝas al areoj de malaltaj teroj dum vintraj monatoj. Sude ĝi estas komuna en regionoj kaj montaj kaj de malaltaj teroj.
Kolonioj de Lathama nestamasulo estas komunaj en urbaj medioj.[4]
La Lathama nestamasulo estas sufiĉe komuna nune, sed en la 1930-aj jaroj oni supozis, ke tiu birdospecio estis proksima al formorto.[5]
Lathamaj nestamasuloj manĝas insektojn, same kiel semojn kaj falintajn fruktojn, kiuj estas eksponitaj per rastado de la mortinta foliaro aŭ per rompado de putriĝintaj trunkoj per siaj grandaj piedoj. Majoritato de manĝo estas akirita el grundo, kaj foje oni observas birdojn manĝantajn maturajn fruktojn inter arbobranĉoj.
La Lathama nestamasulo povas damaĝi ĝardenojn dum rastado de la grundo serĉe de manĝo.[6] Ili povas okazigi ankaŭ etendan damaĝon al manĝorikoltoj.[7] La Primedia Departamento pri klimata ŝanĝo kaj akvo de Novsudkimrio havigas konsilojn por vivi kun la Lathamaj nestamasuloj en urbaj medioj.[4]
Ili estas foje ĉasataj por manĝo, inklude kiel parto de la dieto de tradiciaj aŭstraliaj indiĝenoj.[6][8][9] Ankaŭ ties ovoj, kiuj pezas averaĝe 180 g, estas foje manĝataj.[10]
La Lathama nestamasulo aperas en kantoj kiaj la jenaj:
Lathama nestamasulo ĉe Monto Coot-tha, Kvinslando
Lathama nestamasulo
Lathama nestamasulo (fronta vido)
Ido de Lathama nestamasulo
Stare sur ligna benko en publika kamparmanĝeja areo
Masklo, A. l. lathami
Lathama nestamasulo, portreto, dummanĝe
La Lathama nestamasulo aŭ Lathama alekturo, (Alectura lathami), nomata ankaŭ Arbusta meleagro, estas komuna, disvastigata specio de amaskonstrua birdo el la familio de Megapodedoj troviĝanta en orienta Aŭstralio el Fornorda Kvinslando al Illawarra en Novsudkimrio. Ĝi estis enmetita ankaŭ en la Kanguru-Insulo en Suda Aŭstralio. Ĝi estas la plej granda vivanta taksono de la familio de Megapodiedoj kaj estas unu el la tri specioj kiuj loĝas en Aŭstralio. Spite ties alternativa nomo kaj aspekto, tiu birdo tute ne parencas kun la meleagro.
El talégalo de Latham, talégalo cabecirrojo[2] o pavo de matorral (Alectura lathami) es una especie de ave galliforme de la familia Megapodiidae, la única del género Alectura. Esta ave del tamaño de una gallina vive en Australia desde el noreste hasta el extremo sureste australiano. Es un ave extraña, considerada como una especie primitiva por los especialistas.
No incuban sus huevos, sino que los dejan al calor del sol, e incluso a veces los dejan al calor de materias orgánicas en descomposición. Los nidos son pequeñas colinas de arena y hojas secas, donde aloja hasta 33 huevos. El peso de una puesta completa puede representar cuatro veces el peso de la hembra.
Se conocen dos subespecies de Alectura lathami:[3]
El talégalo de Latham, talégalo cabecirrojo o pavo de matorral (Alectura lathami) es una especie de ave galliforme de la familia Megapodiidae, la única del género Alectura. Esta ave del tamaño de una gallina vive en Australia desde el noreste hasta el extremo sureste australiano. Es un ave extraña, considerada como una especie primitiva por los especialistas.
Alectura lathami Alectura generoko animalia da. Hegaztien barruko Megapodiidae familian sailkatua dago.
Alectura lathami Alectura generoko animalia da. Hegaztien barruko Megapodiidae familian sailkatua dago.
Kekokana (Alectura lathami)[2] on isojalkakanojen heimoon kuuluva kanalintu. Se on sukunsa ainoa laji.
Kekokanoja elää Australian koillis- ja itäosissa. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi[1], mutta kanta on pienentynyt elinympäristöjen häviämisen ja pirstoutumisen vuoksi.[3]
Kekokana (Alectura lathami) on isojalkakanojen heimoon kuuluva kanalintu. Se on sukunsa ainoa laji.
Alectura lathami
Le Talégalle de Latham (Alectura lathami), est une espèce d'oiseaux communs de la famille des mégapodes, qui couvent leurs œufs dans des monticules de végétaux plus ou moins en décomposition et dont ils règlent la hauteur pour maintenir la température constante.
C'est le plus grand des trois mégapodes rencontré en Australie.
C'est un oiseau spectaculaire, avec une grande queue en éventail, aplatie verticalement. Il a un plumage noir, une tête et un cou dénudés, rouges et des caroncules jaunes qui deviennent plus voyantes chez le mâle en période de reproduction. Une race plus petite, appelée purpureicollis, vivant dans le nord de la péninsule du cap York a des caroncules bleues et blanches. La face ventrale est parsemée de plumes blanches. Le talégalle a un vol lourd qu'il n'utilise que lorsqu'il est effrayé ou pour se percher dans les arbres la nuit ou aux heures chaudes de la journée.
L'adulte a une longueur de 60 à 75 cm, une envergure de 70 à 85 cm. La ressemblance générale avec le dindon, d'où le nom courant : bush turkey ("dindon de brousse")
Mâle adulte.
La tête
Une talégalle de Latham en Nouvelle-Galles du Sud en Australie. Novembre 2020.
Les talégalles vivent en société avec des nids communautaires. Un groupe comprend un mâle dominant, un ou plusieurs jeunes mâles et les femelles. Ils construisent sur le sol de grands nids de 1 à 1,5 m de diamètre pour une hauteur qui peut atteindre 4 m. Les nids sont faits de feuilles, de branches et de terre. Les œufs sont couvés par la chaleur de décomposition des végétaux. Les mâles régulent cette température entre 33 et 35 °C en ajoutant ou enlevant des branches.
Les nids sont souvent construits au même endroit, les restes des anciens nids étant réutilisés pour construire le nouveau. Une couvée moyenne comprend 16 à 24 - mais on peut aller jusqu'à 50 - gros œufs blancs pondus entre septembre et mars. Les œufs sont placés en cercle, à 20 à 30 cm les uns des autres, à environ 60 à 80 cm de profondeur; chaque œuf est placé debout, son extrémité arrondie vers le haut. Les petits doivent creuser eux-mêmes pour sortir du nid et ils doivent ensuite se débrouiller sans l'aide de leurs parents.
Les œufs de talégalle sont une des nourritures favorites des goannas - varans australiens-, des serpents, des dingos, des chiens et étaient autrefois un aliment de base des Aborigènes. Les goannas portent souvent des cicatrices de blessures sur leur queue, blessures infligées par le bec des talégalles pour les éloigner des nids.
Tallégalle sur son nid
Œufs de Talégalle de Latham Muséum de Toulouse
Poussin
On le trouve dans l'est de l'Australie depuis le nord du Queensland jusque dans l'Illawarra dans la Nouvelle-Galles du Sud.
L'espèce a été décrite par l'ornithologue britannique John Edward Gray en 1831 et dédiée a son confrère John Latham (1740-1837)[1].
Cathéture de Latham, Dindon des broussailles, Talégalle de Latham.
D'après Alan P. Peterson, il en existe deux sous-espèces :
Le site du NSW Government donne dans un article [2] quelques conseils pour assurer une coexistence pacifique entre les jardiniers et les talégalles cherchant à s'adapter à la vie dans les jardins des banlieues aisées (suburbia) qui s'étendent de plus en plus. Ainsi : ne pas attirer les télagalles en les nourrissant; protéger les semis avec des grillages; ne pas chercher à détruire un nid que les talégalles ont commencé à édifier, il continueront inlassablement à gratter et à collecter des végétaux pour le reconstruire. Il vaut mieux, si les talégalles fréquentent votre pelouse, leur proposer un tas de compost dans un coin éloigné, de préférence à côté d'un gros arbre qui pourra leur servir de perchoir la nuit ou aux heures chaudes de la journée. L'article pourrait par ailleurs rappeler l'action bénéfique des talégalles dans un jardin subtropical : diminution du nombre de scorpions, scolopendres, serpents et autres nuisibles...
Peu de zoos possèdent ce volatile. Parmi eux :
Alectura lathami
Le Talégalle de Latham (Alectura lathami), est une espèce d'oiseaux communs de la famille des mégapodes, qui couvent leurs œufs dans des monticules de végétaux plus ou moins en décomposition et dont ils règlent la hauteur pour maintenir la température constante.
Il tacchino di boscaglia australiano, tacchino australiano comune, megapodio australiano o talegalla, (Alectura lathami J.E.Gray, 1831) è un uccello galliforme della famiglia Megapodiidae, endemico dell'Australia.[1] È l'unica specie nota del genere Alectura.[2]
Il tacchino di boscaglia australiano sta recentemente espandendo il suo areale dalle zone naturali a quelle antropizzate. E' caratteristico il suo sistema riproduttivo: il maschio costruisce un cumolo di un metro di altezza di sostanze vegetali che prendono a fermentare, in cui la femmina depone le uova e poi se ne va, lasciando al maschio la cura della fermentazione del cumulo fino alla schiusa, dal quale i pulcini escono scavando da soli e se ne vanno subito indipendenti.
Sono state descritte due sottospecie:[2]
Il tacchino di boscaglia australiano, tacchino australiano comune, megapodio australiano o talegalla, (Alectura lathami J.E.Gray, 1831) è un uccello galliforme della famiglia Megapodiidae, endemico dell'Australia. È l'unica specie nota del genere Alectura.
De boskalkoen (Alectura lathami) is een vogel uit de familie Megapodiidae (Grootpoothoenders).
Het dier heeft krachtige poten waarmee insecten, vruchten en zaden van de bodem worden geharkt.
Dit 70 cm hoge dier komt voor in het regenwoud en in dicht struikgewas aan de kustgebieden van Oost-Australië leeft.
De soort is endemisch in Australië en telt 2 ondersoorten:
Het mannetje bouwt een nestheuvel door aarde en bladeren bij elkaar te harken. De heuvel wordt warmer door rotting en moet door het mannetje op de temperatuur van 33-35°C worden gehouden door ventilatie of door meer materiaal toe te voegen. Als de heuvel af is begint het mannetje met zware geluiden vrouwtjes te lokken die dan 18 tot 24 eieren leggen in speciale gaten in de nestheuvel. Dat leggen vindt plaats van september tot maart. De jongen groeien solitair op en kunnen na drie uur al vliegen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe boskalkoen (Alectura lathami) is een vogel uit de familie Megapodiidae (Grootpoothoenders).
Multimedia w Wikimedia Commons Nogal brunatny (Alectura lathami) – gatunek ptaka z rodziny nogali (Megapodiidae). Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Alectura[4].
Wyróżniono dwa podgatunki A. lathami[5][6]:
Nogal brunatny występuje głównie w Australii. Najczęściej są to wilgotne lasy, zarośla, ale również zaniedbane ogrody. Można je również znaleźć w pobliżu miast na wschodnim wybrzeży kontynentu.
Nogal brunatny na wierzchu ciała ma upierzenie czekoladobrunatne, dziób szary, głowa podobna do głowy sępa, natomiast nogi są brązowe. Na czerwonawej szyi ptak ten posiada zgrubienie skórne - żółte "korale". Nogal brunatny charakteryzuje się bardzo silnymi nogami i stopami oraz szarym łukowaniem na brzuchu. Posiada wachlarzowaty ogon.
Nogal brunatny jest gatunkiem osiadłym zamieszkującym lasy tropikalne, bądź lasy strefy umiarkowanej ciepłej. Prowadzi naziemny tryb życia, spędza dni na poszukiwaniu pożywienia na łąkach, pastwiskach oraz w podszycie lasu. Dziób przystosowany jest do dziobania materiału roślinnego, ale może również odżywiać się pokarmem zwierzęcym, np. termitami. Silne nogi oraz dobrze rozwinięte stopy przystosowanie są do grzebania w ziemi w poszukiwaniu pożywienia.
Nogal brunatny odżywia się owadami i ich larwami, bezkręgowcami, nasionami, jagodami oraz owocami.
Inkubacja jaj w przypadku nogali jest nietypowa. Gniazdo to zagłębienie w ziemi, bądź kopiec, w którym ze względu na gwałtowny proces gnicia w klimacie równikowym temperatura jest sprawdzana i dostosowywana przez samca poprzez usuwanie lub dodawanie materiału. Samiec kontroluje temperaturę dziobem. Gdy temperatura jest odpowiednia samiec dopuszcza samicę, aby złożyła jaja. Jaja następnie są zostawiane – ciepło do rozwoju bierze się z rozkładu liści lub energii geotermalnej – jaja nie są wysiadywane. Po wykluciu pisklę nie ma opieki rodziców – musi się wykopać z kopca gnijących liści oraz samo szuka pożywienia.
Brak znacznego znaczenia dla gospodarki globalnej. Dla mieszkańców rejonów, na których żyje nogal brunatny, jaja tego gatunku są przysmakiem lokalnym. Zbyt duże zagęszczenie gatunku Alectura lathami powoduje znaczną redukcję masy ściółki leśnej oraz gęstości nasion sadzonek. Nogal brunatny nie jest gatunkiem zagrożonym, ale jego liczebność cały czas spada.
Nogal brunatny (Alectura lathami) – gatunek ptaka z rodziny nogali (Megapodiidae). Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Alectura.
O peru-do-mato (Alectura lathami) é uma espécie de ave Craciformes, considerada primitiva pelos especialistas. Não incubam os seus ovos, deixando-os ao calor do sol, e por vezes deixam-nos ao calor de matérias orgânicas em decomposição. Os ninhos são pequenos montes de areia e folhas secas, onde depositam até 33 ovos.
Esta ave, do tamanho de uma galinha, é encontrada apenas na Austrália, onde ocorre principalmente na região costeira da península de Cape York (Queensland) ao sul até o Rio Manning (New South Wales). No interior chega até Charters Towers e Blackall.
O peru-do-mato (Alectura lathami) é uma espécie de ave Craciformes, considerada primitiva pelos especialistas. Não incubam os seus ovos, deixando-os ao calor do sol, e por vezes deixam-nos ao calor de matérias orgânicas em decomposição. Os ninhos são pequenos montes de areia e folhas secas, onde depositam até 33 ovos.
Esta ave, do tamanho de uma galinha, é encontrada apenas na Austrália, onde ocorre principalmente na região costeira da península de Cape York (Queensland) ao sul até o Rio Manning (New South Wales). No interior chega até Charters Towers e Blackall.
Australisk buskhöna[2] (Alectura lathami) är en australisk fågel i familjen storfotshöns inom ordningen hönsfåglar.[3]
Australisk buskhöna placeras som enda art i släktet Alectura. Den delas in i två underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar den engelske ornitologen John Latham (1740-1837).[4]
Wikimedia Commons har media som rör australisk buskhöna.
Wikispecies har information om Alectura lathami.
Australisk buskhöna (Alectura lathami) är en australisk fågel i familjen storfotshöns inom ordningen hönsfåglar.
Alectura lathami — птах родини сміттєвих кур, єдиний представник роду Alectura.
Цей великий птах, він має загальну довжину 60—75 см, розмах крил її — 85 см. Хвіст віялоподібний, двохскатний, колір чорний. Голова у цього птаха може бути різного кольору — червоного (як правило) або жовтого з фіолетивим відтінком. Голова та шия оголені з численним грубим волосевидним пір'ям. Шия відділена від грудей комірцем з білих та жовтих пір'єв.
Живе у чагарниках, звідси її назва. Вони гніздяться в приміських садах. Веде здебільшого денний та наземний спосіб життя. Живиться комахами, насінням, ягодами, фруктами, безхребетними. Літає, але незграбно.
Цей вид є суспільним птахом. Група складається з домінуючого самця, декількох молодих індиків та кілька самиць. Вони будують великі гнізда на землі з листя і землі. Висота гнізд від 1 до 1,5 метрів, діаметр — 3-4 м. Яйця доглядаються, як правило, тільки самцями, які регулюють температуру шляхом додавання або видалення матеріалу з метою підтримки температури, яка повинна бути у межах 33-35 °С. В середньому у гнізді є від 16 до 24 (іноді 50) великих білих яєць, які відкладаються з вересня по березень. Alectura lathami використовують те ж саме місце гніздування з року в рік.
У цього птаха багато ворогів, зокрема, яйця є улюбленою їжею варанів, змій, собак дінго.
Мешкає у східній Австралії — від штату Квінсленда до Нового південного Велсу.
Gà tây bụi rậm Úc (danh pháp hai phần: Alectura lathami) là một loài chim trong họ Megapodiidae. Đây là loài đặc hữu của Úc. Nó được tìm thấy ở miền đông Úc từ Far North Queensland Illawarra tại New South Wales. Nó cũng đã được du nhập tới đảo Kangaroo ở Nam Úc. Nó là đại diện còn tồn tại lớn nhất của họ Megapodiidae và là một trong ba loài sống Úc. Mặc dù tên của nó và giống nhau bề ngoài của họ, loài chim này không liên quan chặt chẽ đến gà tây Mỹ. Nó là một loài chim lớn với lông màu đen và đầu đỏ. Tổng chiều dài của nó là khoảng 60–75 cm và sải cánh khoảng 85 cm. Phân loài A. l. purpureicollis từ phía bắc bán đảo Cape York nhỏ hơn loài được chỉ định rộng rãi.
Một nghiên cứu gần đây đã cho thấy sự xác định giới tính phụ thuộc nhiệt độ ở những con gà tây bụi rậm Úc, khi mà nhiệt độ càng cao trong quá trình ấp trứng thì sẽ tạo tỉ lệ mái trên trống cao hơn[2].
Gà tây bụi rậm Úc (danh pháp hai phần: Alectura lathami) là một loài chim trong họ Megapodiidae. Đây là loài đặc hữu của Úc. Nó được tìm thấy ở miền đông Úc từ Far North Queensland Illawarra tại New South Wales. Nó cũng đã được du nhập tới đảo Kangaroo ở Nam Úc. Nó là đại diện còn tồn tại lớn nhất của họ Megapodiidae và là một trong ba loài sống Úc. Mặc dù tên của nó và giống nhau bề ngoài của họ, loài chim này không liên quan chặt chẽ đến gà tây Mỹ. Nó là một loài chim lớn với lông màu đen và đầu đỏ. Tổng chiều dài của nó là khoảng 60–75 cm và sải cánh khoảng 85 cm. Phân loài A. l. purpureicollis từ phía bắc bán đảo Cape York nhỏ hơn loài được chỉ định rộng rãi.
Một nghiên cứu gần đây đã cho thấy sự xác định giới tính phụ thuộc nhiệt độ ở những con gà tây bụi rậm Úc, khi mà nhiệt độ càng cao trong quá trình ấp trứng thì sẽ tạo tỉ lệ mái trên trống cao hơn.
Кустарниковый большеног[1] (лат. Alectura lathami) — австралийская птица из семейства большеногов.
Кустарниковый большеног длиной от 60 до 75 см, размах крыльев 85 см. Это самый крупный вид большеногов в Австралии. Окраска оперения в основном чёрная, нижняя часть тела с крапинами белого цвета. Ноги длинные. Красная голова бесперая. Жёлтая или сине-серая гортань набухает у самца в брачный период.
Область распространения простирается от Квинсленда на юг почти до Сиднея. Кустарниковый большеног живёт во влажных джунглях и в буше, на севере на высокогорье, а на юге также на низменности.
Полёт птицы медлителен. Ночь и время полуденной жары кустарниковый большеног проводит на деревьях. В рационе питания птицы семена, плоды и беспозвоночные. Это общительная птица, живущая в группах, состоящих обычно из альфа-самца, нескольких более молодых самцов и разного возраста самок.
Самец собирает своими ногами листву в кучу высотой 1 м и диаметром 4 м. В эту кучу с сентября по март самка откладывает 16—24 больших белых яйца, или несколько самок откладывают до 50 яиц. Они закапывают их на глубину 60—80 см на расстоянии 20—30 см друг от друга, прикапывая затем землёй. Тепло для кладки выделяется при разложении листвы. Самец регулирует температуру кладки в пределах от 33° до 35 °C путём добавления или удаления растительного материала. Сразу после вылупления птенцы самостоятельно выбираются из кучи наружу. Уже через несколько часов они могут бегать и летать. Тем не менее, многие становятся жертвами хищных ящериц и змей. Яйца также являются объектом охоты ящериц, улиток, динго и собак. Часто у ящериц на хвосте есть раны, которые были нанесены им кустарниковым большеногом при защите своего гнезда.
Кустарниковый большеног (лат. Alectura lathami) — австралийская птица из семейства большеногов.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ツカツクリ科 Megapodiidae 属 : Alectura 種 : ヤブツカツクリ A. lathami 学名 Alectura lathami (Gray, 1831) 英名 Australian Brush-turkey 亜種[1] ヤブツカツクリ（藪塚造[2]、Alectura lathami）は、キジ目ツカツクリ科に分類される鳥類の一種。属名の Alectura はギリシア語で「オンドリの尾」を意味し、種小名の lathami はイギリスの鳥類学者ジョン・ラサム (John Latham, 1740-1837) からきている[2]。
全長70cmほど[3] (60-70cm[4])。雌雄同色だが、メスはオスよりやや小さい。頭部は赤褐色で、ほとんど羽毛がない。繁殖期になると、オスの頭部はより鮮やかな赤色になる。黒に近い濃い褐色の羽毛と赤い皮膚が裸出した頸を持つ。胸の部分に黄色い肉垂（繁殖期のオス[2]）がある[5]。北部地域の個体群である少し小形の亜種 A. l. purpureicollis は、この肉垂が紫色みのある白色となる。亜種小名のpurpureicollis は「紫色の頸」を意味する[2]。
オーストラリア北東部から東部。海岸に沿った地域の森林や低木林に生息する[2]。
食性は雑食性であり、落ち葉や腐葉土、土、砂、時には芝生などを脚で後ろに掻き出しながら、地中の昆虫やミミズを捕食する。その他、地面に落ちた果実や種なども食べる。まれに木に登って、木についている実を食べたり、下に落としてから食べることもある。
短い距離なら飛翔することができる。夕方になると枝を飛び移りながら木の上に登って、外敵に襲われにくい場所で休む。
養卵は抱卵でなく、腐葉で作成する巨大な塚に卵を埋め、発酵熱で温める。塚は通常5-6月にオスが作り始め[2]、直径4m、高さ1-2mにもなる。繁殖期は主に9-3月であり、メスは塚の中に通常15-27個[2]、最大で50個の卵を産む。その後、オスがくちばしで温度を測り腐葉を加減して[5]、塚の温度を33-38度になるよう管理する。しかし、その間、親鳥はずっとつきっきりで塚の管理をしているわけではない。時にはディンゴやオオトカゲの餌になってしまう。またアボリジニが食べることもある。卵は約7週間後に孵化し[2]、幼鳥は自力で腐葉土を掘り起こしながら、塚の外に出てくる。幼鳥は生まれた時から一羽で生活することができ、自分で餌を探す。
住宅地でもよく見かけ、あまり人を恐れず、時にはテーブルなどにある人の食物を奪うこともある。また、餌探しのために芝生や花壇を壊してしまうことがあり、庭の管理する際には気をつける必要がある[6]。
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
