Die Geelkanarie (Crithagra flaviventris) is 'n amper-endemiese, algemene standvoël en plaaslike nomade in die Karoo, kusstruike en halfwoestyn. Hulle kom dikwels saam met mossies en ander saadeters voor in groot swerms. Die voël is 13 cm groot en weeg 13 - 20 gram. In Engels staan die voël as die Yellow canary bekend.
Die Geelkanarie (Crithagra flaviventris) is 'n amper-endemiese, algemene standvoël en plaaslike nomade in die Karoo, kusstruike en halfwoestyn. Hulle kom dikwels saam met mossies en ander saadeters voor in groot swerms. Die voël is 13 cm groot en weeg 13 - 20 gram. In Engels staan die voël as die Yellow canary bekend.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Caneri melyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: caneris melyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Serinus flaviventris; yr enw Saesneg arno yw Yellow canary. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. flaviventris, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r caneri melyn yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gylfingroes Loxia curvirostra Gylfingroes adeinwyn Loxia leucoptera
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Caneri melyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: caneris melyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Serinus flaviventris; yr enw Saesneg arno yw Yellow canary. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. flaviventris, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Der Gelbbauchgirlitz (Crithagra flaviventris, Syn.: Serinus flaviventris, Serinops flaviventris) ist eine Finkenart aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Die Art wird gelegentlich in Europa auch als Ziervogel gehalten.
Der Gelbbauchgirlitz erreicht eine Körperlänge von 13 bis 14 Zentimeter. Das Männchen hat eine gelb und graugrüne Gesichtszeichnung. Die Unterseite ist vollständig gelb. Der Nacken und der Rücken ist grünlich-gelb mit einer dunklen Strichelung. Die Flügeldecken, die Schwingen und der Schwanz sind schwarz mit breiten gelben Säumen. Das Weibchen ist deutlich unauffälliger gezeichnet und hat ein überwiegend graues Federkleid. Auf der Körperunterseite findet sich nur wenig Gelb.
Das Gelege des Gelbbauchgirlitzes besteht aus drei bis vier Eiern. Diese haben eine hellgrüne Farbe und häufig dunkle Kritzel. Das Gelege wird ausschließlich vom Weibchen bebrütet und die Nestlinge auch nur durch das Weibchen gehudert. Am Füttern der Nestlinge beteiligt sich der männliche Elternvogel etwa ab dem achten Lebenstag der Nestlinge. Die Nestlingszeit dauert 18 Tage. Nach dem Verlassen des Nestes werden die Jungvögel für einige Tage allein durch das Männchen gefüttert.
Der Gelbbauchgirlitz kommt von Südafrika bis nach Angola vor. Sein Lebensraum ist buschreiches Grasland.
Der Gelbbauchgirlitz (Crithagra flaviventris, Syn.: Serinus flaviventris, Serinops flaviventris) ist eine Finkenart aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Die Art wird gelegentlich in Europa auch als Ziervogel gehalten.
Шар канар бялзуухай (Serinus flaviventris) нь Бялзуухайнхан овгийн шувуу юм.
Шар канар бялзуухай (Serinus flaviventris) нь Бялзуухайнхан овгийн шувуу юм.
The yellow canary (Crithagra flaviventris) is a small passerine bird in the finch family. It is a resident breeder in much of the western and central regions of southern Africa and has been introduced to Ascension and St Helena islands.
The yellow canary was formerly placed in the genus Serinus but phylogenetic analysis using mitochondrial and nuclear DNA sequences found that the genus was polyphyletic.[2] The genus was therefore split and a number of species including the yellow canary were moved to the resurrected genus Crithagra.[3][4]
For an overview of finch phylogeny (including canaries) see the entry on finches.
The yellow canary is typically 10 cm in length. The adult male colour ranges from almost uniform yellow in the northwest of its range to streaked, olive backed birds in the southeast. The underparts, rump and tail sides are yellow. The female has grey-brown upperparts, black wings with yellow flight feathers, and a pale supercilium. The underparts are white with brown streaking. The juvenile resembles the female, but has heavier streaking.
This species is easily distinguished from the yellow-fronted canary by its lack of black facial markings, and its bill is less heavy than that of other similar African Crithagra species.
The brimstone canary, with overlapping range, is a known confusion species.
Its habitat is karoo and coastal or mountain valley scrub. It builds a compact cup nest in a scrub.
The yellow canary is a common and gregarious seedeater. Its call is chissick or cheree, and the song is a warbled zee-zeree-chereeo.
The yellow canary (Crithagra flaviventris) is a small passerine bird in the finch family. It is a resident breeder in much of the western and central regions of southern Africa and has been introduced to Ascension and St Helena islands.
La Flavventra kanario (Serinus flaviventris) estas malgranda paserina birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Serinoj kiu enhavas la faman specion de la Kanario kaj aliajn similajn speciojn. Ili estas loĝantaj birdoj en multe de la okcidentaj kaj centraj regionoj de suda Afriko kaj estis enmetita en la insuloj Ascension kaj Sankta Heleno.
Ties habitato estas karuo kaj marbordaj aŭ montaj valaj arbustaroj. Ili konstruas kompaktan tasforman neston en arbusto.
La Flavventra kanario estas tipe 13 cm longa. La maskla plenkreskulo gamas el preskaŭ tutflava plumaro en la nordokcidento de sia teritorio al striecaj, olivdorsaj birdoj sudoriente. Subaj partoj (kio nomigas la specion), pugo kaj vostoflankoj estas tre flavaj. La kapobildo plej tipe montras tre markatan kaj flavajn superokulan strion, vangan makulon kaj eĉ pli flavan mentonon inter olivecgrizaj krono, vizaĝo (orelareo) kaj mustaĉa strizono. La dorso estas oliveca kaj strieca kaj la flugiloj kaj vosto de nigrecaj plumoj kun helaj bordoj. La ino havas grizbrunajn suprajn partojn, nigrecajn flugilojn kun flavaj flugilplumoj, kaj helan superokulan strion. Subaj partoj estas blankecaj kun bruna strieco. Junuloj similas al inoj, sed havas pli markatan striecon.
Tiu specio estas facile distingebla el Mozambika kanario pro sia manko de nigraj vizaĝomarkoj, kaj sia beko malpli forta ol tiu de aliaj similaj afrikaj kanarioj de la genro Serinus.
La Flavventra kanario estas komuna kaj gregema semomanĝulo. Ties alvoko estas ĉissik aŭ ĉerii, kaj la kanto estas trileca zii-zeri-ĉerju.
La Flavventra kanario (Serinus flaviventris) estas malgranda paserina birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Serinoj kiu enhavas la faman specion de la Kanario kaj aliajn similajn speciojn. Ili estas loĝantaj birdoj en multe de la okcidentaj kaj centraj regionoj de suda Afriko kaj estis enmetita en la insuloj Ascension kaj Sankta Heleno.
Ties habitato estas karuo kaj marbordaj aŭ montaj valaj arbustaroj. Ili konstruas kompaktan tasforman neston en arbusto.
La Flavventra kanario estas tipe 13 cm longa. La maskla plenkreskulo gamas el preskaŭ tutflava plumaro en la nordokcidento de sia teritorio al striecaj, olivdorsaj birdoj sudoriente. Subaj partoj (kio nomigas la specion), pugo kaj vostoflankoj estas tre flavaj. La kapobildo plej tipe montras tre markatan kaj flavajn superokulan strion, vangan makulon kaj eĉ pli flavan mentonon inter olivecgrizaj krono, vizaĝo (orelareo) kaj mustaĉa strizono. La dorso estas oliveca kaj strieca kaj la flugiloj kaj vosto de nigrecaj plumoj kun helaj bordoj. La ino havas grizbrunajn suprajn partojn, nigrecajn flugilojn kun flavaj flugilplumoj, kaj helan superokulan strion. Subaj partoj estas blankecaj kun bruna strieco. Junuloj similas al inoj, sed havas pli markatan striecon.
Tiu specio estas facile distingebla el Mozambika kanario pro sia manko de nigraj vizaĝomarkoj, kaj sia beko malpli forta ol tiu de aliaj similaj afrikaj kanarioj de la genro Serinus.
La Flavventra kanario estas komuna kaj gregema semomanĝulo. Ties alvoko estas ĉissik aŭ ĉerii, kaj la kanto estas trileca zii-zeri-ĉerju.
El serín amarillo (Crithagra flaviventris),[2] también conocido como canario amarillo, canario de Santa Elena o canario de vientre amarillo,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de África.
Se reproduce y es residente en la mayor parte de las regiones occidental y central del sur de África y se ha introducido a las islas Ascensión y Santa Elena. Vive en la meseta semidesértica del Karoo en montañas costeras y matorrales.
Esta ave tiene cuatro subespecies reconocidas:[4]
El serín amarillo (Crithagra flaviventris), también conocido como canario amarillo, canario de Santa Elena o canario de vientre amarillo, es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de África.
Crithagra flaviventris Crithagra generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Crithagra flaviventris Crithagra generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Keltavatsahemppo (Crithagra flaviventris)[2] eli aiemmalta nimeltään kapinkeltahemppo on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Keltavatsahemppoa tavataan laajalla alueella Eteläisessä Afrikassa. Lajin kanta on vakaa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Keltavatsahemppo (Crithagra flaviventris) eli aiemmalta nimeltään kapinkeltahemppo on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Crithagra flaviventris
Le Serin de Sainte-Hélène (Crithagra flaviventris) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Fringillidae.
Nichant traditionnellement dans le sud de l'Afrique, il a ensuite été introduit dans les îles de Sainte-Hélène et de l'Ascension.
Sud de l’Afrique où il remplace le serin soufré. Il a aussi été introduit dans les îles Ascension et Sainte-Hélène dans le Pacifique Sud et il semble qu’il s’agisse de la forme nominale importée du Cap par des Anglais au début du siècle dernier.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes :
Les formes quintoni Winterbottom, 1959 et hesperus Winterbottom, 1963 sont incluses dans la forme nominale tandis que aurescens Clancey, 1958 n’est pas reconnue par Fry & Keith (2004).
Le serin de Sainte-Hélène est inféodé à la savane aride et semi-aride parsemée d’arbustes rabougris. Dans l’ouest de la Province du Cap, il est très abondant sur la grève et les dunes parsemées de maquis mais peu commun en montagne et évite le maquis d’altitude. Il visite parfois le bord de mer, explorant la zone des marais et le rivage sableux parsemé de buissons d’Euphorbia mauretanica. Dans le Grand Karoo, il visite les zones buissonneuses le long des cours d’eau ; dans l’est de la Province du Cap, il fréquente les prairies sèches ; au Lésotho, il visite les flancs rocailleux des collines et les zones arbustives de montagne (Fry & Keith 2004). Ottaviani (2011) a observé l’espèce en mars 2001 dans la réserve naturelle de Sandveld, nord-ouest de l’État Libre d’Orange, dans un habitat ouvert de bouquets d’arbres disséminés (dont des acacias) dominant un tapis herbeux et pourvu de quelques points d’eau. Ces abreuvoirs naturels semblent jouer un rôle important dans la survie de l’espèce, au moins en saison sèche.
Son régime alimentaire se compose de graines de plantes des genres suivants : Arctotheca, Bidens, Senecio, Elytropappus, Stoebe, Eriocephalus, Dorotheanthus, Diascia, Cannomis, Cliffortia, Erica, Chenopodium, Metalasia, Amarantus angustifolius, A. thunbergii et Sonchus oleraceus (Brickell & Konigkramer 1997). Dans le sud-ouest de la Province du Cap, 50 % du régime consiste en plantes du genre Chenopodium, 10 % Erica, 6 % Arctotheca, 9 % Senecio, Gnidia et Eriocephalus, 12 % Stoebe, Elytropappus, Melianthus, Cliffortia, Bidens, Dorotheanthus, Rumex, Diascia et Cannomois avec 13 % de nourriture non identifiée (Milewski 1978). Hockey et al. (2005) ont répertorié des graines d’herbes : Brachiara glomerata et Eleusine coracana ; d’arbustes et d’arbrisseaux : Arctotheca calendula, Atriplex lindleyi, Bidens pilosa, Salsola kali, Cannomois, Chenopodium, Cliffortia, Diascia, Dorotheanthus, Dicerothamnus rhinocerotis, Erica, Eriocephalus, Gazania, Melianthus, Osteospermum, Rumex, Salvia, Senecio, Stoebe et des plantes de la famille des mésembryanthémacées ; des fruits de Lycium et d’Aloe barberae avec un complément d’invertébrés.
En début de saison de reproduction, le mâle parade en chantant au cours d’un vol élevé et papillonnant avec des battements d’ailes tremblants, se terminant parfois sur un buisson (Fry & Keith 2004).
Le nid peut être une coupe peu profonde, lâche et étalée ou au contraire compacte et bien structurée de rameaux secs avec parfois des feuilles ou des cosses, racines, radicelles, herbes fines, particules de bruyère, vrilles de Clematis et tiges d’herbes. Le revêtement interne consiste en fibres moelleuses comme du duvet d’Eriocephalus et de capitules de plantes herbacées. Un dessin au trait dans le livre de Fry & Keith (2004) montre une coupe (contenant quatre œufs) abondamment tapissée d’un duvet végétal blanc sur une large assise de brindilles et de rameaux. Le nid est placé sur une fourche, dans le feuillage d’un buisson comme Elytropappus rhinocerotis, Eriocephalus unbellulatus ou Zygophyllum morgsana entre 0,30 et 1,20 m de hauteur avec des extrêmes à 3 m dans un petit arbre dense (souvent un conifère) et à 0,15 m. Il est construit par la femelle pendant trois jours. L’incubation incombe à la femelle seule nourrie au nid par le mâle (Fry & Keith 2004).
Crithagra flaviventris
Le Serin de Sainte-Hélène (Crithagra flaviventris) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Fringillidae.
Il canarino di Sant'Elena o canarino ventregiallo (Crithagra flaviventris (Gmelin, 1789)) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae[2].
Il nome scientifico della specie, flaviventris, deriva dal latino e significa "dal ventre giallo", in riferimento alla livrea di questi uccelli.
Misura 13–14 cm di lunghezza, e 10,3-20 grammi di peso[3].
Si tratta di uccelletti dall'aspetto robusto e slanciato, muniti di testa arrotondata, becco conico, ali appuntite e coda dalla punta lievemente forcuta. Nel complesso, il canarino ventregiallo risulta molto simile all'affine canarino del Mozambico, rispetto al quale tuttavia presenta becco scuro e meno robusto, oltre che disegno facciale più chiaro.
Il piumaggio presenta dimorfismo sessuale: nei maschi infatti sopracciglio, guance, gola, petto e ventre sono gialli, il sottocoda e i fianchi sono bianchi, il codione è di colore verde-giallastro, fronte, vertice, nuca e dorso sono di colore verde oliva, mentre il mustacchio e l'area fra lati del becco, occhi e area attorno alle orecchie sono di colore bruno-verdastro scuro. Nelle femmine, il lipocromo giallo è assente, con l'area ventrale e la mascherina facciale di colore bruno-grigiastro con screziature nere formate dalle punte delle singole penne che sono di questo colore, mentre il ventre e i disegni facciali sono di colore biancastro.
In ambedue i sessi, il becco è nerastro (con parte inferiore più chiara e tendente al bruno-carnicino), le zampe sono di colore carnicino-nerastro e gli occhi sono bruni.
Si tratta di uccelletti dalle abitudini essenzialmente diurne, molto vivaci e attivi, che passano la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo fra i cespugli o l'erba alta, riunendosi in stormi all'infuori della stagione degli amori e tenendosi in costante contatto fra loro mediante trilli e cinguettii.
La dieta del canarino di Sant'Elena è essenzialmente granivora, costituendosi per la maggior parte di semi di piante cespugliose ed erbacee (Amaranthus e Sonchus su tutte[3]), oltre che foglioline, germogli, piccoli fiori, bacche e frutti: specie durante il periodo degli amori, questi uccelli si nutrono anche di piccoli insetti, perlopiù reperiti in maniera casuale durante la ricerca del cibo di origine vegetale.
La stagione degli amori va da luglio ad aprile: durante questo periodo, le coppie (si tratta di uccelli monogami) si dimostrano piuttosto territoriali, coi maschi che cantano per segnalare la propria presenza e scacciano energicamente eventuali intrusi conspecifici dai pressi del nido.
Agli inizi delle stagioni riproduttive, i maschi si esibiscono in voli circolari e canti da posatoi in evidenza (alberi, rocce o termitai solitari) per attrarre le femmine, che poi vengono corteggiate seguendole insistentemente con le penne arruffate e becco ed ali semiaperti, il primo puntato verso l'alto così come la coda, le seconde puntate verso il basso. La femmina segnala il suo interesse accovacciandosi e spostando lateralmente la coda, permettendo così al maschio di montarla.
Il nido presenta forma a coppa e viene costruito alla biforcazione del ramo di un cespuglio o un albero: la sua costruzione è a carico della sola femmina, che si serve di fibre vegetali per edificare la parte esterna e di lanugine vegetale o animale per foderare l'interno. Al suo interno, la femmina depone 4-6 uova, che cova da sola per circa due settimane: il maschio rimane nei pressi del nido, cantando per tenere lontani eventuali intrusi ed occupandosi di reperire il cibo per sé e per la compagna.
Alla schiusa, i pulli sono ciechi ed implumi: essi vengono accuditi e imbeccati sia dalla femmina che dal maschio, e sono in grado d'involarsi attorno alle tre settimane di vita. Nonostante ciò, essi continuano a rimanere nei pressi del nido fino a un mese e mezzo circa di vita, seguendo i genitori (che nel frattempo solitamente stanno portando avanti una seconda covata) nei loro spostamenti e chiedendo loro, sebbene sempre più sporadicamente, l'imbeccata, prima di allontanarsene definitivamente e disperdersi.
Il canarino ventregiallo è diffuso in Africa meridionale, dove occupa un areale che va dall'Angola sud-occidentale al Botswana e all'intero Sudafrica (ad eccezione della fascia costiera orientale) e Lesotho: un singolo esemplare è stato avvistato anche in Zambia sud-occidentale[4].
Questi uccelli sono stati inoltre introdotti con successo sulle isole di Ascensione e Sant'Elena (da cui il nome comune di "canarino di Sant'Elena"), nelle quali si sono naturalizzati.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree erbose con presenza di macchia cespugliosa ed aree alberate (a prevalenza di acacia e Terminalia[3]).
Questi uccelli tendono ad essere stanziali, tuttavia (in particolare nelle zone più aride del proprio areale) possono compiere spostamenti anche di una certa entità alla ricerca di cibo ed acqua.
Se ne riconoscono quattro sottospecie[2]:
Le varie sottospecie sfumano l'una nell'altra nell'areale di distribuzione, e non è sempre facile identificarle. Le popolazioni dell'area di Port Nolloth (intermedie fra la sottospecie nominale e la sottospecie marshalli), dell'area di Beaufort West (facenti parte della sottospecie nominale) e dell'area orientale del Capo settentrionale (facenti parte della sottospecie marshalli) vengono da alcuni elevate al rango di sottospecie a sé stanti, rispettivamente coi nomi di C. f. hesperus, C. f. quintoni e C. f. aurescens[3].
Anche il canarino ventrebianco è stato in passato considerato una sottospecie del canarino di Sant'Elena col nome di C. f. dorsostriata, tuttavia attualmente si tende a considerarlo una specie a sé stante[2].
Il canarino di Sant'Elena o canarino ventregiallo (Crithagra flaviventris (Gmelin, 1789)) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae.
De geelbuikkanarie (Crithagra flaviventris; synoniem: Serinus flaviventris) is een kanariesoort uit de familie Fringillidae. De Zuid-Afrikaanse naam is "Geelkanarie".
Het vogeltje is een zaadeter en ongeveer 13 centimeter lang en is daarmee iets kleiner dan de huismus. De kleur het mannetje varieert van vrijwel volledig geel in het noordwesten van het leefgebied, tot geel met een olijfkleurige rug in het zuidoosten. Het vrouwtje heeft een grijsbruine rug met zwart met lichtgele vleugels en een vale streep boven de ogen.
De roep van het vogeltje luidt ongeveer tsjissik or tsjirie.
De soort telt 4 ondersoorten:[2]
Het leefgebied van de soort is terrein met lage bosjes langs de kust en in valleien, met name in de Karoo. In Lesotho komt C. f. guillarmodi voor in lage begroeiing van bergachtig gebied tot op een hoogte van 1530 m boven zeeniveau.[3] De soort maakt compacte nesten in het kreupelhout.
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de geelbuikkanarie als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe geelbuikkanarie (Crithagra flaviventris; synoniem: Serinus flaviventris) is een kanariesoort uit de familie Fringillidae. De Zuid-Afrikaanse naam is "Geelkanarie".
Gulsiska[2] (Crithagra flaviventris) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3]
Gulsiska delas in i fyra underarter med följande utbredning:[4]
Tidigare placerades den i släktet Serinus, men DNA-studier visar att den liksom ett stort antal afrikanska arter endast är avlägset släkt med t.ex. gulhämpling (S. serinus).[5]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Serinus flaviventris là một loài chim trong họ Fringillidae.[1]
Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Serinus flaviventris là một loài chim trong họ Fringillidae.
Serinus flaviventris (Swainson, 1828)
Охранный статус
Желтобрюхий канареечный вьюрок[1] (лат. Serinus flaviventris) — небольшая певчая птица семейства вьюрковых.
Желтобрюхий канареечный вьюрок достигает длины от 13 до 14 см. У самца рисунок лица от жёлтого до серо-зелёного окраса. Нижняя часть тела полностью жёлтая. Затылок и спина зеленовато-жёлтые с тёмной штриховкой. Кроющие крыльев, крылья и хвост чёрные с широкими жёлтыми кромками. Оперение самки значительно незаметнее, преимущественно серого окраса. На нижней части тела совсем мало жёлтого цвета.
Желтобрюхий канареечный вьюрок распространён от Южной Африки до Анголы. Его жизненное пространство — это поросшие кустарником луга.
В кладке от 3-х до 4-х яиц. Они светло-зелёного цвета, часто с тёмными штрихами. Кладку высиживает исключительно самка, кормит птенцов также только она. Самец участвует в кормлении выводка с восьмого дня их появления на свет. Выводковый период продолжается 18 дней. После того, как молодые птицы покидают гнездо, ещё несколько дней их кормит только самец.
Желтобрюхий канареечный вьюрок (лат. Serinus flaviventris) — небольшая певчая птица семейства вьюрковых.
金黃絲雀，或稱黃絲雀，俗稱大金黃石燕，是人们熟識的觀賞鳥之一，但因其主要產地南非限制該鳥出口，故被視為可遇而不可求的名鳥。
生活在海岸及山谷的灌木叢中。
雄性外型與黃額絲雀十分相似，但體格較為強健，頭部及胸前的顏色亦較為金黄。
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 金黃絲雀，或稱黃絲雀，俗稱大金黃石燕，是人们熟識的觀賞鳥之一，但因其主要產地南非限制該鳥出口，故被視為可遇而不可求的名鳥。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : アトリ科 Fringillidae 属 : Crithagra 種 : キイロカナリア C. flaviventris 学名 Crithagra flaviventrisキイロカナリア（学名：Crithagra flaviventris）は、スズメ目アトリ科に分類される鳥類の一種。
全長約13cm。
_(6536890761).jpg)
_(6536890761).jpg)
_-_Kirstenbosch,_in_a_patch_or_restios._(5860848144).jpg)
